Ο Serge «Batskin» Ayoub και η Jeunesse Nationaliste Révolutionnaire (γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Ο Serge «Batskin» Ayoub και η Jeunesse Nationaliste Révolutionnaire

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Με το παρακάτω άρθρο θα αναφερθώ σε μια από τις πιο δραστήριες και σκληρές εθνικιστικές ομάδες στην Γαλλία κατά την δεκαετία του '80 και μετά. Η JNR, Jeunesse Nationaliste Revolutionnaire (Επαναστατική Εθνικιστική Νεολαία) είναι μια Γαλλική εθνικιστική επαναστατική ομάδα που σχηματίστηκε για πρώτη φορά την δεκαετία του 1980 και στη συνέχεια ξαναενεργοποιήθηκε το 2010 - 2013. Αποτελείται κυρίως από skinheads και είναι γνωστή για την ακτιβιστική πεζοδρομιακή δράση της στο βίαιο Παρίσι. Ιδρύθηκε από τον Serge Ayoub και συνδέεται με το κίνημα της «Τρίτης Θέσης» ή «Τρίτου Δρόμου» κατά την γαλλική ονομασία. Τέθηκε εκτός νόμου οριστικά με διάταγμα της 12^ης Ιουλίου 2013. Ο Serge Ayoub, ο οποίος ήταν γνωστός με το ψευδώνυμο Batskin ήταν ένας νεαρός εθνικιστής με άριστη εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες και ειδικά σε αυτές του δρόμου. 

Γεννήθηκε το 1964 και από μικρός ξεκίνησε να κάνει ακτιβισμό στο Σοσιαλιστικό κόμμα αλλά έφυγε με κάποιους άλλους μετά τις αλλαγές του Mitterand. Μια επίσκεψη του στο Λονδίνο κάπου το 1982, τον έφερε κοντά στην κουλτούρα των skinheads και επιστρέφοντας στην Γαλλία άρχισε να μαζεύει φίλους για να δημιουργήσουν μια τέτοια ομάδα και με  την βοήθεια του Άγγλου skinhead Bruce Thompson από τους hooligans της Chealsea. Η πρώτη παρέα ήταν η ομάδα της Gambetta μαζί με τους πρώτους κολλητούς που συνέχισαν να είναι μαζί για πολλά χρόνια, ο Sniff, ο Porky, ο Piaf, ο Grand Eric, ο Jean Luc, ο Bruno de Meaux, ο Jovany και ο Ptit Willy. Έτσι εκείνη την χρονιά ενώθηκαν και με άλλες παρέες σκινάδων όπως αυτές του Τolbiac, Bonsergent^[ και les Halles. 

Φυσικά η μουσική δεν θα μπορούσε να λείψει και έτσι έγιναν και τα πρώτα γκρουπ Οi! όπως οι Evil Skins. Καθημερινά υπήρχαν σκληρές συγκρούσεις και επεισόδια και η παρουσία των skinheads του Batskin είχαν δημιουργήσει ένα δυνατό όνομα. Συμμετείχαν σε όλες τις εθνικιστικές εκδηλώσεις και προστάτευαν με μεγάλη επιτυχία ότι αναλάμβαναν. Ταυτόχρονα πραγματοποιούσαν και δικές τους πορείες καθαρά εθνικοσοσιαλιστικές υπέρ των Γερμανών αξιωματικών, όπως αυτό του διάσημου αξιωματικού των SS του Klaus Barbie. Μάλιστα είχαν φτιάξει και ένα γκρουπ με το όνομα «Οι φίλοι του Barbie». Ταυτόχρονα ο Batskin έκανε και μια διείσδυση στο σκληρό κομμάτι των οπαδών της PSG, με μεγάλη επιτυχία. Ήταν τα χρυσά χρόνια των παριζιάνων χούλιγκαν που έχουν το δικαίωμα να περηφανεύονται ότι «απελευθέρωσαν» το κέντρο του Παρισίου από την μάστιγα των εποικιστών.

Έτσι κάποια στιγμή όταν ένιωσε ότι η κατάσταση ήταν πλέον ώριμη, δημιούργησε το JNR.  Ο πυρήνας του JNR ήταν η πρώτη ομάδα των παριζιάνων skinheads. Η ικανότητα του Serge  ήταν να μπορέσει να τους μαζέψει, τους πιο πολλούς από αυτούς, σε μια ομάδα ώστε με πειθαρχία και εκπαίδευση στρατιωτική να τους δώσει την δυνατότητα να ανταπεξέλθουν στις δύσκολες συνθήκες του Παρισίου. Συνθήκες δύσκολές όπως είπαμε, αφού οργανωμένες ομάδες Αράβων, καλά εκπαιδευμένων στις πολεμικές τέχνες, είχαν καταλάβει το κέντρο του Παρισιού. Ταυτόχρονα δρούσαν και οι γνωστές συμμορίες με το όνομα“antiskinheads”, αποτελούμενες από μαύρους. Η καθημερινότητα ήταν πολύ σκληρή αφού το να είσαι εθνικιστής και ειδικότερα skinhead ήταν δύσκολο και υπήρχε πάντα το ρίσκο να βρεθείς μαχαιρωμένος ή και νεκρός.

Πρώτα λοιπόν οι ομάδες αυτές σχημάτισαν το τμήμα νεολαίας του εθνικιστικού - επαναστατικού κινήματος Troisième Voie του Jean-Gilles Malliarakis  (στενές επαφές με την «Τρίτη Θέση» στην Ιταλία). Αυτή η προσπάθεια να ενωθούν οι διάφορες ομάδες  skinheads, ωστόσο, απέτυχε και το κίνημα μόλις ξεπέρασε τα τριάντα μέλη. Ήταν δύσκολο να συγκροτηθεί κάτι ενιαίο ειδικά με νεαρούς που γενικά είχαν ένα πιο ατίθασο και ελεύθερο πνεύμα και δρούσαν κυρίως καταδρομικά σε μια πόλη που οι κοινωνικές φυλετικές ταραχές είχαν ήδη γίνει φονικές. Είναι γνωστές άλλωστε οι μεγάλες συγκρούσεις στην περιοχή του πύργου του Άιφελ αλλά και σε μερικούς σταθμούς του μετρό, μεταξύ των εθνικιστών και των Αράβων πεζοδρομιακών.

Μέσα σε αυτή όχι και τόσο εύκολη κατάσταση, το κίνημα δεν ήταν ιδιαίτερα διακριτικό και συνεργάσιμο και έπρεπε να εγκαταλείψει το γαλλικό βιβλιοπωλείο όπου ο Malliarakis τους είχε προσφέρει μια θέση μαζί με την Union Defense Group (GUD), που ήταν τότε το φοιτητικό παράρτημα της Troisième Voie. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, πήρε προσωρινά το όνομα Comité de Base Jeunesse (CBJ) και επιχείρησε μια προσέγγιση με το Γαλλικό Εθνικιστικό Κόμμα. Το 1995 το κίνημα πλησίασε κοντά στο “Front National de la Jeunesse” (FNJ), την νεολαία του FN. Ο Serge Ayoub ισχυρίζεται εκείνη τη στιγμή ότι επικοινώνησε μαζί του ο Carl Lang, πριν από τις δημοτικές εκλογές του 1995, για να πάρει τον επικεφαλής της λίστας του FN στο Stains (Seine-Saint-Denis), σε ένα προάστιο όπου δεν είχε το FN κανέναν υποψήφιο, μια περιοχή όχι πλέον λευκή. Οι επαφές σε αυτό το επίπεδο θα ήταν μόνο περιστασιακές, ωστόσο, η συμβολή του JNR στο Εθνικό Μέτωπο περιοριζόταν κυρίως σε  αφισοκόλληση και με υπηρεσίες ασφαλείας για τις συγκεντρώσεις του FN χωρίς να λείπουν και  συγκρούσεις με την ίδια την υπηρεσία ασφαλείας του FN. 

Τελικά η συνεργασία της τελευταίας με την αστυνομία, μετά τον θάνατο του Άραβα Brahim Bouarram, που πέταξαν στον Σηκουάνα οι skinheads κατά την παρέλαση της 1ης Μαΐου 1995 (αφού είχαν προηγηθεί βίαιες επιθέσεις antifa και Αράβων ενάντια στους εθνικιστές), το Εθνικό Μέτωπο φέρεται να έδωσε ένα τέλος μεταξύ των δύο κινημάτων. Μάλλον ο λόγος ήταν ότι αφού το NF έχει δεσμευτεί σε μια νόμιμη στρατηγική κατάληψης της εξουσίας, η παρουσία των skinheads δεν θεωρούταν ότι καλύτερο τις περισσότερες φορές αν και είναι πολύ πρακτικό να καταφεύγουν στις υπηρεσίες τους για αφισοκόλληση και προστασία. Δυστυχώς η αστική ακροδεξιά νοοτροπία το έχει αυτό και έχουν συμβεί τα ίδια και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Οι πολεμιστές του δρόμου είναι καλοί μόνο όταν βγάζουν τα κάστανα από την φωτιά. Ο αρχηγός του JNR, ο Batskin, κηρύττει λιγότερο άσκοπη βία και περισσότερες ιδεολογικές αναφορές μέσα από μελέτη, συναντήσεις και ομιλίες. Παρά την ορισμένη «επιτυχία» προς αυτή την κατεύθυνση, η μετάβαση στην πολιτική είναι δύσκολη και η διαμαρτυρία συνεχίζει να εκφράζεται μέσω άγριων συγκρούσεων σε ένα πολύ δύσκολο αστικό περιβάλλον, κυριαρχούμενο στον δρόμο από τους μετανάστες. Η καθημερινή βία παραμένει το πρωταρχικό χαρακτηριστικό αυτών των σκληρά πολιτικοποιημένων skinheads.

Μια έκθεση της γενικής υπηρεσίας πληροφοριών του 1994 συνόψιζε το θέμα ως εξής: «Η ιδεολογία του skinhead, βασισμένη στον απλοϊκό εθνικισμό και τον αυξημένο ρατσισμό, επέλεξε τον Hitler ως σύμβολό της. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές αγνοώντας οτιδήποτε σχετίζεται με το Mein Kampf, το σύνθημα τους  συνοψίζει την ουσία του δόγματος τους που θέτει ως αποστολή να καθαρίσουν  τη Γαλλία από τους εχθρούς της, όπως τους Εβραίους, Άραβες, Μαύρους, Αριστερούς, ομοφυλοφίλους εναντίον των οποίων οργανώνονται συχνές τιμωρητικές εξορμήσεις. Να σημειώσω εδώ ότι οι Εβραίοι είχαν και αυτοί οπλισμένες ομάδες προστασίας.

Στις 22 Απριλίου 1990, οι δημοσιογράφοι του καναλιού “La Cinq” οργάνωσαν το γύρισμα μιας βίαιης δράσης με το JNR. Κινηματογραφούν την επίθεση στον Karim Diallo σε μια συνοικία  του Παρισιού. Αυτό τελικά οδήγησε τον Serge Ayoub και τα άλλα δύο μέλη του JNR να καταδικαστούν σε ποινή φυλάκισης 8 μηνών με αναστολή τον Ιανουάριο του 1994. Στις 18 Ιουνίου 1990 δύο μέλη του JNR, ο Joël Giraud και ο Régis Kerhuel - ο τελευταίος, ηγέτης του συγκροτήματος skinhead “Evil Skins” - σκοτώνουν έναν νεαρό Μαυρίκιο, τον James Dindoyal, στη Χάβρη. Ταυτοποιήθηκαν μόλις το 1997 και καταδικάστηκαν τον Οκτώβριο του 2000 σε είκοσι χρόνια φυλάκιση. Βέβαια επειδή η αστική δικαιοσύνη είναι εντελώς στραβή, δεν έδειξε και την ίδια ευαισθησία με την εν ψυχρώ δολοφονία νεαρών εθνικιστών από την αστυνομία, αλλά ούτε σε δολοφονίες από τους βορειοαφρικανούς. Οι δράστες αυτοί ακόμη … αγνοούνται.

Αφού κέρδισε κάποια φήμη από τα μέσα ενημέρωσης, ο Serge Ayoub έθεσε υποψηφιότητα για τις γαλλικές βουλευτικές εκλογές του 1993 με την ετικέτα JNR και έλαβε 0,17% στο Hauts-de-Seine. Τον Μάρτιο την ίδια χρονιά διοργανώνει στο Vitry-sur-Seine μια ευρωπαϊκή συνάντηση των skinheads - απαγορευμένη από τη Νομαρχία και την  Αστυνομία του Παρισιού - που συγκεντρώνει Ιταλούς και Γερμανούς skinheads (είχα προσπαθήσει μαζί με κάποιους Ιταλούς συναγωνιστές τότε να παραβρεθούμε αλλά η αστυνομία στα σύνορα είχε άλλη γνώμη) καθώς και εκπροσώπους του αγγλικού εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος Blood & Honour. Στις 7 Μαΐου 1994 το JNR και το GUD οργανώνουν μια διαδήλωση ενάντια στον «αμερικανικό ιμπεριαλισμό». Η αντίδραση των υπηρετών του καθεστώτος, της  αστυνομίας, ήταν κάτι παραπάνω από βίαιη και η διαδήλωση σημαδεύτηκε από τον θάνατο ενός 22χρονου νεαρού skinhead διαδηλωτή, του Sébastien Deyzieu. Αυτό οδήγησε στη συνέχεια σε ετήσιες εκδηλώσεις εις μνήμη που οργανώθηκαν από την Επιτροπή της 9^ης Μαΐου (C9M) που συγκέντρωσε το JNR, το Εθνικό Μέτωπο Νεολαίας, το GUD και το Γαλλικό Εθνικιστικό Κόμμα. Οι νεαροί επαναστάτες εθνικιστές διαλύθηκαν τελικά στα μέσα της δεκαετίας του 1990 από τον Ayoub. Στη συνέχεια αναστέλλει τις δραστηριότητες μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000.

Οι Νέοι Επαναστάτες Εθνικιστές επαναδραστηριοποιήθηκαν το 2010 με στόχο την ίδρυση της υπηρεσίας ασφαλείας για μια νέα εκδοχή της «Τρίτης Θέσης» με πρωτοβουλία του Serge Ayoub. Ο τελευταίος δηλώνει ότι δεν είναι πλέον εθνικοεπαναστάτης και ισχυρίζεται ότι δεν βλέπει «κανένα φυλετικό ή εθνικό πρόβλημα στη Γαλλία και στον κόσμο, αλλά ένα οικονομικό πρόβλημα και μια ανισορροπία δυνάμεων». Το σύνθημα τώρα είναι: «Τρίτος δρόμος για μια πρωτοπορία αλληλεγγύης» και αυτοπροσδιορίζεται ως «κοινωνικός πατριώτης». Οι καιροί αλλάζουν και μαζί τους κάποιες καταστάσεις, σε μια Γαλλία που πλέον το μεταναστευτικό έχει γίνει απλά μια συνήθεια. Οι JNR της νέας γενιάς, που υποστηρίζουν το φασιστικό σύνθημα «πιστεύω, μάχομαι και υπακούω», παρουσιάζονται πλέον με το εξής προφίλ:

«Το κίνημα είναι σχεδιασμένο να είναι η ασπίδα του λαού του, ενάντια στις επιθέσεις αντίδρασης και στους υπηρετών του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, το JNR αναπτύσσεται ως κοινωνικό αντίσωμα και αποτελείται μόνο από αποφασισμένους, μαχητές και έμπειρους άντρες. Απορρίπτοντας τόσο τη διεθνιστική αριστερά και τον  καπιταλισμό που δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, πολεμούμε σύμφωνα με την  μακρά γαλλική και ευρωπαϊκή επαναστατική παράδοση, για την υπεράσπιση των εργαζομένων, βασισμένοι  στην ηθική μας της τάξης και της προόδου, συνώνυμη με όλο τον πολιτισμό και την ταυτότητα μας».

Η επανεμφάνιση του κινήματος σχολιάστηκε από πολιτειολόγους. Για τον ιστορικό Stéphane François, ωστόσο, η ιδεολογική βάση του JNR δεν έχει αλλάξει ριζικά από τη δεκαετία του 1980: «δογματικά οι JNR ισχυρίζονται ότι είναι ένας επαναστατικός εθνικισμός, δηλαδή προσπαθούν να συμφιλιώσουν έναν ριζοσπαστικό εθνικισμό με έναν επιθετικό αντικαπιταλισμό. Είναι μια προσπάθεια επαναδραστηριοποίησης των ιδεολογιών του Μεσοπολέμου ή ακόμα και επανενεργοποίησης των ιδεολογιών που εμφανίστηκαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το JNR υποστηρίζει επίσης ένα δόγμα που γεννήθηκε από τους Γάλλους ριζοσπάστες της αλληλεγγύης του τέλους του δέκατου ένατου αιώνα». Ο καθηγητής Jean-Yves Camus, από την πλευρά του, επικεντρώνεται σε  μια διαδήλωση τους, τον Φεβρουάριο του 2013 με θέματα όπως: «Όλοι ενωμένοι ενάντια στον ιμπεριαλισμό» και «Obama κλείσε το στόμα σου, η Γαλλία δεν είναι δικιά σου. Obama σκάσε, η Συρία δεν είναι δικιά σου». Ο αντιιμπεριαλισμός, κυριαρχεί όσο ποτέ και πράγματι θυμίζει αρκετά τα ριζοσπαστικά εθνικιστικά κινήματα του μεσοπολέμου.

Αυτή τη φορά ως επί το πλείστον, το κίνημα στο Παρίσι αποτελούταν από πενήντα  ακτιβιστές με ηλικία περίπου στα σαράντα και πάνω με απουσία νεαρών μελών. Αντίθετα στην περιοχή της Piccardia, το 90% των νέων που προσεγγίζουν αυτό το κίνημα με τους ενδυματολογικούς τους κώδικες και  τη μουσική του είναι ανήλικοι. Στο Chauny της Aisne, μια μικρή πόλη  κατοίκων, υπάρχουν σχεδόν 200 skinhead. Οι σχέσεις γενικά με παρόμοιες εθνικιστικές ομάδες παραμένουν δύσκολες παρά τις συνεχείς επαφές. Αυτό το κομμάτι του εθνικισμού στην Γαλλία,  στην πραγματικότητα ανταγωνίζεται  την κάποια λανθασμένη πολιτική της Marine Lepen, η οποία διώχνει συνεχώς από το κόμμα της τα ριζοσπαστικά στοιχεία. Και ακόμη άρχισαν να δραστηριοποιούνται πάλι και ομάδες skinheads όπως ανέφερα όχι μόνο στην Piccardia αλλά και στο βορρά, στην Αλσατία και στην περιοχή της Λυών. Δεν είναι απαραιτήτως πολιτικοποιημένες ομάδες αλλά ο Serge Ayoub, προσπαθεί να τους ανακάμψει, ενώ οι Jeunesse Nationaliste του Alexandre Gabriac ή οι neo - Gud απευθύνονται σε νέους υιοθετώντας ένα άλλο στυλ τόσο ενδυματολογικό όσο και ιδεολογικό. Οι σχέσεις με το Εθνικό Μέτωπο χαρακτηρίζονται από διαφορετικούς στρατηγικούς στόχους και με κάποιες συνεργασίες που γίνονται υπογείως αφού η Marine, αντίθετα με τον πατέρα της δεν θέλει επαφές καθόλου. Έτσι όλα γίνονται στο σκοτάδι με κρίκους σύνδεσης μέλη του FN πιστά στον Jean Marie και που στο παρελθόν είχαν υπηρετήσει στις εθνικοεπαναστατικές αυτές ομάδες ή ήταν κάποτε και skinheads.

Οι JNR γίνονται γνωστοί στα ΜΜΕ κυρίως με αφορμή τις διάφορες ενωτικές συγκεντρώσεις των πατριωτικών, ακροδεξιών και εθνικιστικών κινημάτων του 2010. Στις διαδηλώσεις της Επιτροπής της 9^ης Μαΐου όπου συγκεντρώνουν από 200 έως 250 συμμετέχοντες περίπου το 2010, μετά το 2011 όπου μερικές δεκάδες ακτιβιστές έχουν ένα πανό «1^η διεθνής αλληλεγγύη», ενώ παλαιότεροι από την πρώτη γενιά διασφαλίζουν την ασφάλεια της παρέλασης. Εμφανίζονται επίσης σε επόμενες συναντήσεις που διοργανώθηκαν από το περιοδικό “Synthèse nationale” του Roland Hélie, ιδιαίτερα τον Νοέμβριο του 2010, στη συνέχεια τον Φεβρουάριο του 2011, όπου ο Serge Ayoub κάνει λόγο για «απαραίτητη δουλειά στα συνδικάτα».

Τον Οκτώβριο του 2011, ο Ayoub και το JNR είναι επίσης  παρόντες στη διοργάνωση μιας διαδήλωσης στη Lille, με το όνομα "Λαϊκό Μέτωπο Αλληλεγγύης" για έναν πατριωτικό φόρο τιμής στον Σοσιαλιστή Υπουργό του “Λαϊκού Μετώπου” Roger Salengro, στο πλαίσιο της ανάκαμψης της εικόνας του τελευταίου από το FN. Ο Serge Ayoub αναφέρεται πάνω από όλα στην έννοια του κράτους πρόνοιας. Είναι μια έκκληση στον λαϊκό σοσιαλισμό και στην αλληλεγγύη. Η παραπομπή στο Λαϊκό Μέτωπο παραμένει συνεπής από τα χείλη της ριζοσπαστικής αυτής ομάδας, θυμίζοντας αρκετά τους Φασίστες διανοούμενους της δεκαετίας του 30, που είχαν περάσει από το κόμμα αυτό. Ένα μεγάλο παράδειγμα ο Drieu la Rochelle. Στις 8 Οκτωβρίου, η παρέλαση συγκεντρώνει 500 έως 600 συμμετέχοντες υπό τα συνθήματα «Ευρώπη, νεολαία, επανάσταση», «Ελευθερία, κοινωνική και εθνική» ή «Παγκόσμια κρίση, εθνική λύση», ενώ δεν έλειψαν οι σφοδρές συγκρούσεις με αντιφασιστικές οργανώσεις ενισχυμένες με χιλιάδες μετανάστες.

Η πολιτική βία δεν έχει σταματήσει στους γαλλικούς δρόμους. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, μετά τον θάνατο ενός αντιφασίστα ακτιβιστή της CAPAB και της Φοιτητικής Αλληλεγγύης, του Clément Méric, σε μια συμπλοκή στο δρόμο. Το θέμα είναι ότι ο συγκριμένος αντιφασίστας παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ κλασικά ως ένας ακόμη ειρηνικός φοιτητής που δολοφονήθηκε άνανδρα από τους «κακούς ναζί». Αλλά παρόλο που κάμερες στο σημείο της δολοφονίας δείχνουν καθαρά τι συνέβη, το JNR θα πληρώσει την νύφη. Εκείνη την ημέρα μια παρέα από αντιφασίστες σε ένα πάρκο της πόλης, επιτέθηκε σε 2 skinheads με δολοφονικές διαθέσεις. Οι 2 εθνικιστές αντέδρασαν όπως δείχνουν και τα στοιχεία αφού βρισκόταν σε νόμιμη άμυνα. Το αποτέλεσμα ήταν ο νεκρός αντιφασίστας. Συνελήφθησαν και οι 2 εθνικιστές και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση παρόλο τον δικαστικό αγώνα ειδικά για τον Esteban Morillo, που για τον οποίον θα αναρτηθούν και πολλά πανό από εθνικιστές οπαδούς στην Ευρώπη.

Στις 11 Ιουνίου 2013, ο Jean - Marc Ayrault επιβεβαίωσε ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης ότι είχε κινήσει μια διαδικασία που θα μπορούσε να οδηγήσει στη διάλυση του JNR, της ομάδας Troisième Voie καθώς και άλλων «ομάδων». Προβλέποντας αυτή την απόφαση, ο Serge Ayoub ανακοίνωσε στις 25 Ιουνίου 2013 την αυτοδιάλυση του JNR εξηγώντας ότι «πήρε αυτή την απόφαση από τιμή, πριν διαλυθεί από άλλους». Η διάλυση ανακοινώνεται στο Υπουργικό Συμβούλιο στις 10 Ιουλίου 2013, ενώ ο Serge Ayoub ανακοινώνει προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Στις 30 Ιουλίου 2014, το Συμβούλιο της Επικρατείας επικύρωσε τη διάλυση του JNR και της Troisième Voie, αλλά δεν διατήρησε τον λόγο υποκίνησης μίσους που επικαλείται το κυβερνητικό διάταγμα. Οι δύο οντότητες διαλύονται γιατί σύμφωνα με το Συμβούλιο της Επικρατείας «πρέπει να θεωρηθούν ως ιδιωτική πολιτοφυλακή». Η διάλυση του συνδέσμου “Envie de rêve”, διαχειριστή του τόπου συνάντησης, το εθνικιστικό στέκι “Local” των μελών της Troisième Voie και του JNR, θεωρούνται επίσης παράνομα και σφραγίζονται. Αυτό ήταν και το τέλος της περιπέτειας του Βatskin και του κινήματος του. Τα τελευταία χρόνια απλά, συμμετέχει με την παρέα του σε κάποιες εκδηλώσεις εθνικιστικών κινημάτων καθώς και στην μεγάλη ετήσια πορεία της 1^ης Μαΐου, αφιερωμένη στην Jean d’ Arc. Γράφει κάποια βιβλία και παρακολουθεί σε κάποια think tank μεταπολιτικής και πάντα επιτηρούμενος στενά από το κράτος. 

Σίγουρα έγραψε μια μεγάλη ιστορία και κυρίως στα πεζοδρόμια και τους δρόμους του Παρισιού, αφήνοντας τους αστούς ακροδεξιούς απλά να εκμεταλλεύονται από τον καναπέ τους, όπως κάνουν πάντα, το όνομα του και την φήμη του, όποτε τους βόλευε.