Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη» η έκδοση της χρονιάς: «Ο ηρωικός ρεαλισμός του Ernst Junger στην εποχή της παρακμής» - του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
2103611590
info@logxi.com
για να δείτε τα περιεχόμενα εδώ ...
Το να αφηγηθεί κανείς πλήρως την ιστορία ενός υπερήλικα κυρίου δεν είναι εύκολο. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι ο εν λόγω κύριος είναι ένα από τα πιο πρωτοποριακά και συζητημένα μυαλά της συγγραφικής και φιλοσοφικής σκέψης του εικοστού αιώνα και του οποίου τα αξιώματα είναι εξαιρετικά επίκαιρα, τότε το θέμα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο.
Η προσπάθεια αυτή είναι λοιπόν δύσκολη, αλλά πιστεύω είχε ένα καλό αποτέλεσμα,
ώστε να καταλάβει ο αναγνώστης, που δεν γνωρίζει τον Junger, το πνεύμα του
μεγάλου αυτού διανοούμενου. Μια έκδοση ανατρεπτική, που φέρνει στην γλώσσα μας
ιδέες, σκέψεις αλλά και γνώση με ιδεολογική και πολιτική υπόσταση!
«Καλύτερα να είσαι παραβατικός παρά αστός» είχε δηλώσει περιληπτικά ο νεαρός κάποτε Ernst Jünger με μίσος ενάντια στην αστική τάξη, μετά τον Μεγάλο Πόλεμο. Γι’ αυτόν ο κόσμος της αστικής τάξης, που θεωρείται πάνω απ’ όλα ο κόσμος της διαμεσολάβησης, θα μπορούσε τουλάχιστον να εξορκιστεί, αν όχι να εκμηδενιστεί, με τη δράση. Οι Ευρωπαίοι διεξήγαγαν έναν τρομερό πόλεμο που έφερε στην μνήμη μια λέξη: το θάρρος. Σημασία δεν έχει η στιβαρότητα των χαρακωμάτων αλλά η ψυχή των ανδρών που τα καταλαμβάνουν, έλεγε ο ίδιος ως μεγάλος πρωταγωνιστής.
Στην κόλαση της Γηραιάς Ηπείρου, η ανακάλυψη του Materialschlacht (η μάχη των υλικών) είναι το κομβικό γεγονός στη διαδικασία διαμόρφωσης των «Γιουνγκεριανών» ιδεών, ενώ η ατομική αξία φαίνεται να ακυρώνεται από την υπερβολική δύναμη της τεχνικής (την λέξη που χρησιμοποιούσε συχνά ο συγγραφέας). Η εκμηχάνιση του πολέμου και οι συνέπειες που απορρέουν από αυτήν, θα γίνει κατανοητή από τον στρατιώτη Jünger σε όλη την εποχική δύναμη τους. Μπορούμε να είμαστε ακόμα άντρες χωρίς φόβο; Αυτό είναι το ερώτημα που έχει σημασία.
Το καθήκον του ανθρώπου στην εποχή της ολοκληρωτικής κινητοποίησης και του μηδενισμού είναι να κατακτήσει έναν χώρο ελευθερίας, ενάντια στη διάδοση του τίποτα και να κυριαρχήσει πνευματικά στον κόσμο των μηχανών. Στην ουσία, να δώσει ένα πρόσωπο στην τεχνική. Μια πρόκληση από την οποία δεν ξέφυγε ο Ernst Jünger, μια τολμηρή ψυχή του 1900, ο οποίος μέσα από τη ζωή του και την πολεμική του εμπειρία, αλλά και με την τεράστια λογοτεχνική του παραγωγή, προσπάθησε να δώσει απάντηση σε αυτό το αβυσσαλέο ερώτημα, δημιουργώντας δικούς του πρωταγωνιστές.
Όπως τον “Εργάτη” σαν την κύρια φιγούρα του, τον “Επαναστάτη” και τον “Άναρχα”. Η σχέση μεταξύ αυτών των τριών πρωταγωνιστών είναι αλληλένδετη και πολύπλοκη. Αυτό είναι ένα από τα θέματα που περιγράφονται στο βιβλίο, όπως και η μετατροπή του Πολεμιστή σε Εργάτη ή το αντίστροφο, μέσα σε μια κτηνώδη καταπίεση.
Ο Ernst Jünger ήταν πεπεισμένος ότι «η τάση προς την παγκοσμιοποίηση» ήταν όχι μόνο μη αναστρέψιμη, αλλά και τελικά επιθυμητή. Επιπλέον έχει περιγράψει στα έργα του και έχει τοποθετήσει στο πλαίσιο της ανάλυσης της εποχής μας, τις επιπτώσεις της αυτής της παγκοσμιοποίησης και την οικουμενική ισοπέδωση των συνθηκών διαβίωσης μέσω της τεχνικής, της τεχνολογίας, η οποία στο όχι πολύ μακρινό μέλλον θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός «Παγκόσμιου Κράτους».
Δικαίως τον αποκάλεσαν έναν Επαναστάτη της «Νεωτερικότητας», την οποία πολέμησε δυναμικά με τον ίδιο τρόπο που πολέμησε και την μπουρζουαζία. Η σκέψη του είναι ένας φάρος που μας δείχνει πως να βαδίζουμε σε ένα σταθερό μονοπάτι, δύσβατο αλλά υποχρεωτικό: «Εδώ είναι ο εφιάλτης των τυράννων: ότι το θύμα τους ανεβαίνει σε μια ελευθερία απρόσιτη γι’ αυτούς και ότι εξαφανίζεται, ενώ ονειρεύονται παραληρήματα να τον αφανίσουν, σε χώρους όπου τα βασανιστήρια και τα ο τρόμος δεν έχουν πια δύναμη. Και ο εφιάλτης των εκτελεστών είναι αυτό, ότι το θύμα τους ξαναζεί».
Λόγος για την ΕΟΚΑ Β
Η ΕΟΚΑ Β υπήρξε το
αντιδραστικό δημιούργημα του Μακαρίου.
Η ανθελληνική και
ανθενωτική πολιτική του καθώς και η δικτατορική διαχείριση της εξουσίας, που
από την φύση της παρέχει η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, εξώθησαν τους ενωτικούς
στην δημιουργία μιας οργάνωσης αντίστασης στη μακαριακή βία και αυθαιρεσία.
Βέβαια η ΕΟΚΑ Β δεν
είχε πολιτειακό όραμα μήτε πολιτικές θέσεις πάνω στα διάφορα ζητήματα της
κοινωνίας.
Δεν είχε επίσης κάποιο
επαναστατικό σχέδιο κατάληψης της εξουσίας. Ελλείψει αυτού η ΕΟΚΑ Β
υποβαθμίστηκε σε μοχλό πίεσης προς αλλαγή κάποιων κατευθύνσεων με πλήρη
αποτυχία.
Το φαινόμενο της ΕΟΚΑ
Β είναι διδακτικό για τις μέλλουσες γενεές ως τίμια αυθόρμητη ένοπλη αντίδραση
και αντίσταση σε κάθε τυραννία και αυθαιρεσία των κρατούντων.
Το φαινόμενο της ΕΟΚΑ
Β δείχνει τον δρόμο προς μια ΕΟΚΑ Γ που θα αντισταθεί στα σχέδια των μειοδοτών
και τουρκοπροσκυνημένων.
ΕΟΚΑ Γ αλλά αυτή την
φορά με πολιτειακό όραμα και ατσάλινη αποφασιστικότητα.
Η ηπιότητα της ΕΟΚΑ Β
είναι κάτι που πρέπει να αποφευχθεί.
Ας σημειωθεί επίσης
πως η ΕΟΚΑ Β κατόρθωσε να εξουδετερώσει τους τουρκικούς θύλακες στην ζώνη Πάφου
και Λεμεσού και να αποτρέψει έτσι την πλήρη κατάληψη της νήσου.
Η Κυπριακή Δημοκρατία
οφείλει την ύπαρξη της στη δράση των
πολεμικών ταγμάτων της ΕΟΚΑ Β που συγκροτήθηκαν μετά την εισβολή της 20ης
Ιουλίου 1974.
Η ΕΟΚΑ Β για την
πολεμική της δράση κατά των τούρκων αξίζει να τιμάται απο την πολιτεία.
Λουκάς Σταύρου
Ε.Κ.ΑΝ. Εθνική
Κοινοτιστική Ανασυγκρότηση
Νέα κυκλοφορία από την Λόγχη: «Αγώνας, θρίαμβος και τραγωδία, η πορεία της Σιδηράς Φρουράς στα έτη 1933-1941»
Με το βιβλίο αυτό συμπληρώνεται μια σειρά πέντε έργων για τον ρουμανικό μεσοπολεμικό εθνικισμό, την Σιδηρά Φρουρά, την Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και φυσικά, του μαρτυρικού ηγέτη της Κορνήλιου Κοντρεάνου.
Καλύπτεται έτσι ένα κενό τόσο ιστοριογραφικό, όσο και ιδεολογικό. Διότι ο ελληνικός εθνικισμός της εποχής εκείνης, μοιραζόταν πολλά κοινά στοιχεία με αυτόν της Ρουμανίας.
Πρώτα – πρώτα, δεν πρέπει να παραβλέψουμε την δύναμη και την επιρροή της Ορθόδοξης πνευματικότητας, την σημασία του πολιτικού αγώνα ως ιερής αποστολής, την μεταφυσική διάσταση όσων πράττουμε σε αυτή την ζωή. Και ο ρουμανικός μεσοπολεμικός εθνικισμός έχει πολλά να μας διδάξει στο σημείο αυτό.
Κυριολεκτικά, ο πολιτικός αγώνας των Ρουμάνων εθνικιστών εκείνης της περιόδου ήταν εμποτισμένος από την Ορθόδοξη Παράδοση, η ζωή ενείχε μια μεταφυσική αποστολή και προορισμό, το Καθήκον και η Τιμή δεν ήταν έννοιες ξεκομμένες από την χριστιανική θρησκευτικότητα.
Γι’ αυτό και οι Λεγεωνάριοι ήταν τόσο πιστοί στο έργο τους, τόσο προσηλωμένοι στην αποστολή τους, τόσο γερά ενταγμένοι στον ιδεολογικό και πνευματικό προορισμό τον οποίο κλήθηκαν να υπηρετήσουν.
Έτσι λοιπόν, πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο, η ιστορία αυτή που διαδραματίζεται στο βιβλίο αυτό έχει πολλά να διδάξει στους σημερινούς εθνικιστές, στο πώς πρέπει να μάχονται και να οργανώνονται , ποια λάθη πρέπει να αποφεύγουν, σε ποιους κινδύνους είναι δυνατόν να εμπλακούν, και το κυριότερο, να κατανοήσουν την ιερότητα της πορείας ζωής που έχουν επιλέξει.
Διότι πάντα, στο μυαλό και στον λόγο του Κοντρεάνου υπήρχε η έννοια της μεταφυσικής, της πνευματικής διάστασης της ζωής, του πεπερασμένου της παρούσας ζωής, και μέσω της πίστης στον Χριστό προσέβλεπε σε κάτι ανώτερο και απείρως ωραιότερο. Έτσι, και το μαρτυρικό του τέλος είναι ένα παράδειγμα βίου που σάρκωσε τις έννοιες της Πίστης, της Ευγένειας, του Καθήκοντος.
Όλα τα παραπάνω, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σήμερα για μας, τις στιγμές που ζούμε διώξεις από το καθεστώς, τις στιγμές που είμαστε έτοιμοι να λιγοψυχήσουμε. Έχουμε ωστόσο, υποδείγματα τρανά, ακεραιότητας και συνέπειας. Αυτά ας ακολουθήσουμε.
Οι εκδόσεις Λόγχη, εύχονται αυτό το ανάγνωσμα, ως συμπλήρωμα των υπολοίπων σχετικών, να αποτελέσει ιστορικό και πνευματικό βοήθημα για όλους όσους ακόμα πιστεύουν στο αδύνατο, σε έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς παράσιτα και δούλους.
περιεχόμενα:
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ
ΣΗΜΕΙΩΜΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ
Η ΑΠΑΓOΡΕΥΣΗ ΤΗΣ
ΛΕΓΕΩΝΑΣ
Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ
ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΙΟΝ ΝΤΟΥΚΑ
Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΘΩΩΣΗ
ΤΟΥ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ
Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΕΛΕΣΚΟΥ
Η ΣΙΔΗΡΑ ΦΡΟΥΡΑ
ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΤΑΙ (1934-1937)
ΙΟΝ ΜΟΤΑ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕ
ΜΑΡΙΝ: «ΠΑΡΩΝ»!
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ
ΛΕΓΕΩΝΑΣ
Ο ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ
ΤΗΣ ΣΙΔΗΡΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ
ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ
ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ
ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ
Η ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ
ΚΑΙ Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΛΕΓΕΩΝΑΡΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Ο ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ
ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ
«Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ JILAVA»
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ
ΛΕΓΕΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝΕΣΚΟΥ
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Franco Freda μπροστά στην δικαιοσύνη (προμηθευτείτε το αιρετικό βιβλίο του Πλατωνιστή και μαθητή του Evola, του Ιταλού διανοητή και εκδότη Franco Freda από τις εκδόσεις «Λόγχη»)
2103611590
Μετάφραση αποσπασμάτων: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Στην Ιταλία, αυτό που αποκαλούμε Δημοκρατία και
που γεννήθηκε από το θεσμικό δημοψήφισμα της 2ας Ιουνίου 1946 και από μια άτυπη
αλλά πολύ σταθερή συμφωνία μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Κομμουνιστών, έφερε
πολλές αλλαγές στην πολιτική ζωή των Ιταλών. Ένας από τους πυλώνες της
συμφωνίας είναι ο πλήρης αποκλεισμός των νεοφασιστών. Πρώτα οι εκτελέσεις
όποιων τόλμησαν να συνεχίσουν την ιδέα του Φασισμού. Ο τρόπος γνωστός με την
γνωστή στρατηγική της έντασης και τι δολοφονίες εν ψυχρώ και βομβιστικές
ενέργειες από αριστερές και παρακρατικές οργανώσεις με σκοπό να ρίξουν την
ευθύνη στις διάφορες νεοφασιστικές οργανώσεις, πλην του MSI που είχε πλέον
αστικοποιηθεί.
Έτσι εκατοντάδες συναγωνιστές κατέληξαν ισόβια
στην φυλακή, άλλοι αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό. Την δεκαετία του 1990,
έπεσε και η αυλαία για τα τελευταία δυναμικά ριζοσπαστικά κινήματα τα οποία αποκεφαλίστηκαν από τον τότε αντιρατσιστικό
νόμο του υπουργού Μαντσίνο, που ισχύει και μέχρι σήμερα. Πρώτα τον Απρίλιο του
1993 οι skinheads του Movimento Politico, του Boccaci και πάρα πολλοί ακόμη συναγωνιστές οδηγήθηκαν στην ασφάλεια
και το κίνημα τέθηκε εκτός νόμου, με την γνωστή τότε επιχείρηση Ρούνα. Ήμουν
στην Ιταλία εκείνα τα χρόνια ως φοιτητής στην Βερόνα και τα γνωρίζω από πρώτο χέρι
αφού και εγώ δέχτηκα την φιλική επίσκεψη των υπηρετών του Καθεστώτος που πάντα
με ευγενικό τρόπο σου δείχνουν πόσο πολύ αγαπάνε τους ριζοσπάστες εθνικιστές. Ταλαιπωρία, υπερβολικός τσαμπουκάς και ειρωνεία, κατάσχεση υλικού από το σπίτι και άλλα. Η
συναναστροφή με «επικίνδυνα άτομα», ήταν ο πρώτος λόγος της έρευνας.
Ακολούθησε η διάλυση του Fronte Nazionale του Franco Freda τον Ιούλιο του 1993 και την καταδίκη του ιδίου και κάποιων άλλων συναγωνιστών. Οι κατηγορίες πολλές και σοβαρές. Μάλιστα οι Δικαστές ανακίνησαν πάλι βομβιστικές υποθέσεις της δεκαετίας του ‘70 και κυρίως την μεγάλη βομβιστική επίθεση στον σταθμό της Bolοgna το 1982, όπου κατηγορήθηκαν εκατοντάδες συναγωνιστές. Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από την εξέταση στο δικαστήριο του Freda και από το βιβλίο του “Το δένδρο και οι ρίζες”. Αυτό που θα παρατηρήσετε είναι το ύφος, η γλώσσα και η στάση που εύκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί του Franco Freda:
Freda: «...είναι απαραίτητο να ξεπεραστεί η διαλεκτική
φασισμού/αντιφασισμού γιατί το πρόβλημα των επόμενων δεκαετιών, του 21ου αιώνα,
είναι αυτό της εισβολής της εθνικής μας γης από τις μη ευρωπαϊκές μάζες. Δεν
έχει γίνει επεξεργασία αυτού του θέματος -επαναλαμβάνω-, αλλά το Εθνικό Μέτωπο
έχει συγκεντρώσει τις δυνάμεις του -όπως γνωρίζετε πολύ περιορισμένες- στην
εξέταση, στη μελέτη του μεταναστευτικού φαινομένου: στην καθιέρωση ως σχολείο
εθνικής εκπαίδευσης που είχε σκοπό να φωτίσουν τους συμπατριώτες τους για τις
τρομερές πτυχές που θα έπαιρνε (και θα πάρει) η μεταναστευτική εισβολή τις
επόμενες δεκαετίες. Περιορίστηκα να εξετάσω, να μελετήσω το μεταναστευτικό
ζήτημα και το συνδεδεμένο δημογραφικό ζήτημα.
Επαναλαμβάνω: οι δογματικές μήτρες του
Εθνικού Μετώπου δεν μπορούν να οριστούν ότι εμπίπτουν στην τυπολογία των
δημοκρατικών πολιτικών μορφών, αλλά σε αυτήν των αριστοκρατικών πολιτικών
μορφών. Κανένα πολιτικό-θεσμικό εγχείρημα, αλλά ένας κυρίαρχος σχεδιασμός
-συνολικός, μάλιστα- πολιτικής παιδαγωγικής. Κανένα πολιτικό-θεσμικό εγχείρημα,
αλλά ένας κυρίαρχος σχεδιασμός -συνολικός, μάλιστα- πολιτικής παιδαγωγικής.
Μέσα από αφίσες, φυλλάδια, συναντήσεις και συνέδριά μου, σκοπεύαμε να
διαφωτίσουμε τους συμπατριώτες μας για τον τεράστιο - πράγματι τραγικό -
κίνδυνο της εισβολής από τις ξένες μάζες, των μη Ευρωπαίων. Αυτή ήταν η πρόθεση
του Εθνικού Μετώπου, αυτό ήταν το σχέδιο που επεξεργασμένο από εμένα, προτάθηκε
- και μερικές φορές μάλιστα επιβλήθηκε από την εξουσία που μπορεί να μου δώσουν
τα «άσπρα μαλλιά» μου, καθώς και η εμπειρία μου - στα άλλα μέλη του Εθνικού
Μετώπου».
«Αντίθετα, παρότρυνα συνεχώς τα μέλη του
Εθνικού Μετώπου -το επαναλαμβάνω- να συγκεντρωθούν μέσα τους, να μελετήσουν και
να διαφυλάξουν με τη δική τους συμπεριφορά αυτή την αλήθεια στην οποία
αναγνώρισαν τον εαυτό τους σχετικά με το φυλετικό ζήτημα: να τη διδάσκουν στους
άλλους μέσω της μελέτης και αναγνώρισης
- όχι απλώς «απασχολημένοι» για να μαζεύουν ψήφους.»
Freda: «... Η πολυπλοκότητα του εβραϊκού ζητήματος, που διαρκεί για πάνω
από δύο χιλιάδες χρόνια, είναι τέτοια που σίγουρα δεν μπορεί να τοποθετηθεί σε
ένα πλαίσιο, σε ένα πεδίο και σε ένα τομέα δραστηριότητας συνεδρίων αλλά και
μελέτης για τα προβλήματα της μετανάστευσης. Ως αναγνώστης βιβλίων και ως
εκδότης, επιβεβαιώνω όσα είχα ήδη πει στον δημοσιογράφο που μου πήρε τότε
συνέντευξη. Δηλαδή θεωρώ συκοφαντία να αποδώσω στην εθνικοσοσιαλιστική
Γερμανία το σχέδιο εξόντωσης της εβραϊκής εθνικής κοινότητας στην Ευρώπη.
Εισαγγελέας: «Αλλά
εφαρμόστηκε εν μέρει: πέρα από την ύπαρξη, υπήρχαν…»
Freda: «Υπήρχαν φρικτά επεισόδια βίας, όπως συμβαίνει σε όλα τα στρατόπεδα
συγκέντρωσης και σε όλα τα «στρατόπεδα εργασίας» του κόσμου όταν διεξάγονται
πόλεμοι: αλλά δεν υπήρχε πολιτικό σχέδιο που να τείνει προς τη φυσική
εξόντωση».
Εισαγγελέας: «Η άμεση απέλαση αλλοδαπών μη Ευρωπαίων που μετανάστευσαν παράνομα».
Freda: «Με συγχωρείτε κύριε εισαγγελέα, αλλά ξέρετε ότι το θέμα είναι
επίκαιρο;»
Εισαγγελέας: «Φυσικά και γνωρίζω!»
Freda: «Δηλαδή δεν έχουμε δείξει προνοητικότητα;»
Εισαγγελέας: «Η επικαιρότητα του θέματος είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους
της κατηγορίας και καταδεικνύει την επικινδυνότητα του κινήματος σας»
Freda: «Επιδεικνύει διορατικότητα, ικανότητα διαύγειας και πολιτική
προνοητικότητα.»
Εισαγγελέας: «Και πολιτικό κίνδυνο!»
Freda: «Προβλέποντας την κατάσταση των επόμενων δεκαετιών, του 21ου αιώνα,
είμαι ριζικά πεπεισμένος ότι η ανάγκη υπεράσπισης ενός δισεκατομμυρίου λευκών
ανδρών επιβάλλει την ανάγκη για τη συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού χώρου: ευθύς,
κινούμενος, δομημένος σύμφωνα – ας το πούμε συμβατικά – με τους πολιτικούς
κανόνες ενός αριστοκρατικού ποντικιού! Γι' αυτό μιλάω για αυτοκρατορικό χώρο. Η
διατριβή του ευρωπαϊκού αυτοκρατορικού χώρου εκπονήθηκε κατά τη δεκαετία του
1940 από τον Carl Schmitt, έναν Γερμανό νομικό που χαίρει μεγάλης εκτίμησης
στην Ιταλία. Ναι, θα αναγκαστούμε να αμυνθούμε. Η Ευρώπη θα ξαναγίνει το
«φρούριο Ευρώπη» που υπήρχε το 1500 με τους Τούρκους.»
Μία από τις θεμελιώδεις προτάσεις του
Εθνικού Μετώπου είναι ότι κάθε φυλετική μορφή - που η έκφραση «φυλετική μορφή»
σημαίνει όλα τα στοιχεία που σχηματίζουν την εικόνα αυτής της μορφής, θρησκεία,
νομικοί θεσμοί, συνήθειες κ.λπ. - κάθε φυλή (με την κατεξοχήν εσωτερική έννοια
του όρου) πρέπει να σέβεται τον εαυτό της. Στο απόσπασμα της ομιλίας μου στο
Χειμερινό Ηλιοστάσιο του '91, ήθελα να πω ότι ο ισλαμιστής φονταμενταλιστής
θεματοφύλακας της δικής του φυλετικής μορφής είναι συνεκτικός, είναι άξιος
σεβασμού ακριβώς επειδή θέλει να αποφύγει τη "μόλυνση" - με λεπτούς,
εσωτερικούς όρους - της ψυχής της φυλής του από μέρος του δυτικού μοντερνισμού.
Και του οφείλουμε (υποχρεωτικά) σεβασμό, όπως οφείλουμε (υποχρεωτικά) σεβασμό
σε εκείνους τους εκφραστές της λευκής, «δυτικής» αμερικανικής κουλτούρας».
Εισαγγελέας: «Η επικινδυνότητα σας βρίσκεται επίσης στον τρόπο που θέλετε να
σταματήσετε και να καταπολεμήσετε τη μετανάστευση.»
Freda: «κ. εισαγγελέα, σκέφτομαι μόνο ότι η παγκοσμιοποιημένη και πολυεθνική κοινωνία θα περάσει από τεράστιες φυλετικές συγκρούσεις. Θέλουμε να αποτρέψουμε τους λαούς μας από ένα μέλλον φυλετικών αναταραχών. Τις επόμενες δεκαετίες, συνεχίζοντας με αυτές τις πολιτικές αδιάκριτης υποδοχής, εκατομμύρια αλλόφυλοι θα χτυπήσουν τις πόρτες της Ευρώπης που θα δεχτεί εισβολή και οι τρομερές συνέπειες των εμφυλίων πολέμων στις χώρες τους, που ήταν γνωστοί πριν από δεκαετίες, θα είναι πολύ λίγες μπροστά σε αυτά που θα μας συμβούν. Εδώ είναι θέμα εισαγωγής, με τη μετανάστευση, στο σώμα ενός έθνους, φυλετικών κύστεων, ξένων σωμάτων, που θα καταλήξουν να εκραγούν μέσα του. Γιατί η δική τους είναι μια μετανάστευση πληθυσμού παγκοσμιοποιητικού τύπου, που δεν λαμβάνει πια υπόψη τον εθνικό χώρο και δεν τον σέβεται. Θα ήταν σαν να μην είχαν όλοι πλέον σπίτι ή γραφείο και η σύγχυση να εξαπλώνονταν και τα αποτελέσματα αυτής της σύγχυσης θα τα δούμε εκεί στα προάστια της Μασσαλίας, της Λυών, του Παρισιού πρώτα και μετά σε όλη την Ευρώπη».
Εισαγγελέας: «Η επαφή είναι θανατηφόρα, λοιπόν;»
Freda: «Ναι η
επαφή είναι θανατηφόρα»
Εισαγγελέας: «Και
πρέπει να αποφευχθεί με οποιονδήποτε τρόπο;»
Freda: «Ναι, γι' αυτό -πάντα επιμέναμε- είναι
απαραίτητο να προκαλέσουμε, από την πλευρά του λαού μας, μια αυθεντική
πολιτιστική επανάσταση που τροποποιεί τη μορφή του. Τα μέσα που διαθέτει το
Εθνικό Μέτωπο είναι μέσα μιας πνευματικής τάξης: αφίσες, φυλλάδια, συνέδρια. Οι
αποδέκτες αυτού του μηνύματος, αυτών των προτάσεων πρέπει να αποφεύγουν, για
παράδειγμα, την πρόσληψη μη ευρωπαϊκού προσωπικού, να αποφεύγουν να παρέχουν τα
μέσα στον κινεζικό και κορεατικό υπόκοσμο πηγαίνοντας στα εστιατόριά τους κ.λπ.
Ναι, δεν είμαι υπέρ της «κοινωνίας της φιλοξενίας». Νομίζω ότι είμαι από τους
αληθινούς υποστηρικτές της πολυφυλετικής κοινωνίας. Η πολυφυλετικότητα γίνεται
σεβαστή μόνο με το σεβασμό της δικής σου φυλετικής μορφής, με το σεβασμό της
φυλετικής «ομοιογένειας», με το σεβασμό της φυλετικής εξατομίκευσης, η οποία
συνδέεται απαραίτητα με τη δική σου επικράτεια, με τη δική σου Γη, με τις δικές
σου μορφές ζωής. Πώς μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει τον τρόμο αυτής της
μεταναστευτικής πλημμύρας, τις τρομερές συνέπειες μιας τεράστιας εθνικής
συνοικίας εννέα δισεκατομμυρίων μαύρων σε σύγκριση με ένα δισεκατομμύριο λευκών
ανδρών;».
Τελική δήλωση του Franco Freda:
«Κάθε δέντρο πρέπει να ριζώσει και να
αναπτυχθεί –άρα να ζει– στην επικράτειά του. Κάθε άνθρωπος πρέπει να ριζώσει
και να αναπτυχθεί –άρα να ζήσει– στη δική του γη. Υπάρχει μια κοινότητα, του
πεπρωμένου και του προορισμού, ανάμεσα στο δέντρο και την επικράτειά του, όπως
μεταξύ του ανθρώπου και της Γης του. Είναι απαραίτητο αυτή η κοινότητα του
πεπρωμένου και του προορισμού να φυλάσσεται και να διατηρηθεί έτσι ώστε η τάξη
και η αρμονία που σχεδιάστηκε από την καθολική Πρόνοια να είναι εγγυημένη και
σεβαστή... που είναι, ας μην ξεχνάμε, όχι μια άγρια ομοφωνία, αλλά συναυλία και
συνεννόηση διαφορετικών ήχων».
Η θλιβερή κατάντια των μικροαστών
του Κωνσταντίνου Θ. Παπαδογιάννη
Κάθε μέρα όλοι οι
σκεπτόμενοι είμαστε εγκλωβισμένοι στα δεσμά των αποφάσεων, συνειδητών και μη
της πλειοψηφίας. Αυτών των δειλών και σιχαμένων όντων, που προκειμένου να
διατηρήσουν το πενιχρό ξεροκόμματο που λαμβάνουν από το φιλελεύθερο καθεστώς
της Γ' Ελληνικής δημοκρατίας είναι ικανοί να ξεπουλήσουν τα πάντα. Εκτός των
πιστεύω, γιατί δεν έχουν και δεν ξέρουν τι σημαίνει Ιδεολογία. Όλα τα άλλα όπως
η συνείδηση και η αξιοπρέπεια έχουν πάει περίπατο εδώ και δεκαετίες. Απλώς, τα
τελευταία χρόνια άρχιζε να ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι. Και είμαστε φυσικά
στις αρχές, για αυτό ραγιά θωρακίσου, διότι στον ανηλεή και πολυμέτωπο πόλεμο
που σου έχουμε κηρύξει δεν θα επιβιώσεις. Σκατά στον μοντέρνο κόσμο και στον σύγχρονο
τρόπο ζωής!
Πενήντα χρόνια radical chic. Ο κόσμος των ερειπίων.
του Κωνσταντίνου
Μποβιάτσου
Τον Ιούνιο
του 1970, μόλις πριν από μισό αιώνα, ο Tom Wolfe ένας Αμερικανός συγγραφέας,
κομψός αστός και σύγχρονος δανδής, από την Βιρτζίνια εκ γενετής αλλά
Νεοϋορκέζος μέχρι το κόκκαλο στην νοοτροπία, έγραψε ένα άρθρο στο “New York Magazine”
που άφησε ιστορία. Στο άρθρο αυτό χρησιμοποίησε μια έκφραση που εξαπλώθηκε
αμέσως σε όλο τον κόσμο: radical chic. Δεν ήταν ακόμη διάσημος αυτός ο
σαραντάχρονος δημοσιογράφος που θα έγραφε αργότερα κάποια επιτυχημένα
μυθιστορήματα όπως το “The Bonfire of the Vanities” (1987) και άλλα πολλά. Παρά
τις δεκαετίες ακούραστης δουλειάς, ο λαμπρός συγγραφέας θα μείνει στη μνήμη πάνω απ' όλα για αυτό το
άρθρο και αυτόν τον κεραυνοβόλο ορισμό.
Είχε
παρευρεθεί με κομμένη την ανάσα σε μια δεξίωση της νεοϋορκέζικης κουλτούρας της
υψηλής κοινωνίας, στο πολυτελές διαμέρισμα σε
ένα ρετιρέ στην κεντρική Λεωφόρο Παρκ, του εβραϊκής καταγωγής μαέστρου
Leonard Bernstein. Η σύζυγός του Felicia, πρωταγωνίστρια των σαλονιών της
υψηλής κοινωνίας, σκόπευε να
συγκεντρώσει κεφάλαια για τους “Black Panthers”, ένα επαναστατικό μαρξιστικό
πολιτικό κίνημα που αποτελείται από νεαρούς μαύρους, ή μάλλον Αφροαμερικανούς.
Ήταν η εποχή που το πνεύμα του ‘68 με τους χίππυς, γεννήθηκε στα πανεπιστήμια της αμερικανικής
δυτικής ακτής και διαχύθηκε στην υπόλοιπη Αμερική και την Ευρώπη και έγινε η
κοινή λογική των νέων γενιών και το δηλητήριο που τρέχει ακόμη στις φλέβες.
Οι συμμετέχοντες όλοι πλούσιοι, όλοι ανήκαν στην ανώτερη μεσαία τάξη, ισχυροί άνθρωποι με τραπεζικούς λογαριασμούς εκατομμυρίων, ενθουσιάστηκαν από την παρουσία κάποιων αδιάκριτων και οπλισμένων επαναστατών. Τότε άφησαν τους εαυτούς τους πιο ελεύθερους και πράγματι έδειχναν χαρούμενοι να μοιράζονται το μίσος των Μαύρων Πανθήρων, ενάντια στην ίδια τους την φυλή, την λευκή, που ανήκαν οι περισσότεροι στην εκδήλωση. Τι περίεργα πράγματα...! Αυτό το μίσος ήταν ένα μίσος για τον εαυτό τους, μια προσμονή του καταστροφικού πνεύματος του πολιτισμού μας που ο Roger Scruton, (κοινωνικός φιλόσοφος) στις αρχές του 21ου αιώνα θα αποκαλούσε «οικοφοβία».
Φίλοι του εχθρού τους, περιφρονητές του εαυτού
τους και της τάξης της οποίας τα προνόμια φρόντιζαν να μην εγκαταλείψουν, αυτά
τα μέλη της ανώτερης τάξης είχαν από τότε, έναν αστραφτερό συλλογικό ορισμό: το
radical chic. Ριζοσπάστες ναι, ακόμη και εξτρεμιστές - φυσικά μόνο στα
λόγια - αλλά παρόλα αυτά κομψοί, σνομπ (που σημαίνει εξευγενισμένος, χωρίς
αρχοντιά ...) εκλεπτυσμένοι, διαφορετικοί από τη μάζα, από τον πληθυσμό. Ίσως
όπως θα λέγαμε σήμερα και διαμορφωτές γνώμης των λαών.
Το radical chic δεν ήταν παρά ένα μοδάτο γκρουπ που καμάρωνε τρόπους, γοητείες, γλώσσα της άκρας αριστεράς, αλλά παρέμενε πολύ προσεκτικό για να μπορεί να διατηρήσει τα πλεονεκτήματα της κοινωνικής εμφάνισης και του οικονομικού πλούτου. Ταυτόχρονα καθόλου πρόθυμο να το μοιραστεί με τους αποκληρωμένους, τους καταραμένους της γης και όποιον χρειάζεται βοήθεια. Στο πλευρό του λαού για την επανάσταση, αλλά πάντα σε απόσταση ασφαλείας μακριά από την πραγματική ζωή, ντυμένοι με ακριβή μόδα, να τους υπηρετούν πάντα κάποιοι υπηρέτες, κατά προτίμηση από τον Τρίτο Κόσμο. Πολύχρωμοι, πονηροί απατεώνες, αλλά τελικά νικητές.
Ο Tom Wolfe τους ξεσκέπασε, έδειξε την υποκρισία τους και
με κάποιο τρόπο, υπέδειξε έναν δρόμο επίθεσης στην πολιτική και πολιτιστική
δεξιά που δυστυχώς, παρέμεινε νεκρή στις αντιδράσεις της. Στην Eυρώπη
είχαμε άλματα προς τα αριστερά σε όλα τα
επίπεδα του πνεύματος και κυρίως με υπεύθυνους τους δημοσιογράφους που μέσα από
την μίζερη πραγματικότητα που ζουν, παίζουν τον ποιο βρώμικο ρόλο προωθώντας
την νοοτροπία αυτή. Στην πραγματικότητα εκείνα τα χρόνια είχε δημιουργηθεί μια
δηλητηριώδης συμμαχία σε όλη τη Δύση μεταξύ του κυρίαρχου πολιτιστικού
μαρξισμού (που είχε ήδη εξαγνιστεί σε μεγάλο βαθμό από τον αγώνα ενάντια στη
μεγάλη ιδιωτική ιδιοκτησία, μετά τη μακρά περίοδο που κυριαρχούσε η Σχολή της
Φρανκφούρτης) και των ανώτερων τάξεων, των μεγάλων ιδιοκτήτων καπιταλιστών που
έγιναν «αντιαστοί» για να διατηρήσουν καλύτερα την κυριαρχία τους στην κοινωνία
και να αυξήσουν τον πλούτο και την εξουσία
τους. Είναι ένας ανθρώπινος τύπος ο radical chic, ο υπεύθυνος για τη μετατόπιση της
αριστεράς από την εργατική πλευρά και από την αντικαπιταλιστική πάλη σε αυτή
των δικαιωμάτων κάθε δήθεν προσβεβλημένης μειονότητας, που δηλητηριάζει κάθε
κομμάτι της κοινωνίας.
Το έτος μετά το άρθρο του Tom Wolfe, ο John Lennon θα έγραφε τον «ύμνο» του μεταμοντέρνου πολιτικά ορθού, το “Imagine”, ένα radical chic τραγούδι όπως ο συγγραφέας του, που μετακόμισε στη Νέα Υόρκη από τη γενέτειρα του το Λίβερπουλ, πλούσιος, τοξικομανής, μαριονέτα στα χέρια της δεύτερης συζύγου του, της δήθεν διανοούμενης Yoko Ono. «Φανταστείτε ότι δεν υπάρχει παράδεισος, είναι εύκολο αν προσπαθήσεις. Δεν υπάρχει κόλαση από κάτω μας, μόνο ουρανός από πάνω μας. Φανταστείτε όλους τους ανθρώπους να ζουν για το σήμερα. Φανταστείτε ότι δεν υπάρχουν χώρες. Δεν είναι δύσκολο να κάνεις, τίποτα για να σκοτώσεις ή να πεθάνεις, ούτε θρησκεία».
Το τέλειο radical chic πρόγραμμα ενός ανεύθυνου,
εξαντλημένου, καταστροφικού, παρακμιακού, μηδενιστικού πολιτισμού. Με την
πάροδο του χρόνου ένας ισχυρός πολιτιστικός μηχανισμός ενήργησε υποστηριζόμενος
από κορυφαίες κοινωνικές ομάδες, στραμμένος αποκλειστικά σε περιθωριακές
ταυτότητες. Τις τελευταίες δεκαετίες, αυτές οι ταυτότητες έχουν γίνει ένα
κρίσιμο πεδίο μεταπολιτικής σύγκρουσης. Τα δικαιώματα των γυναικών, των
μεταναστών, της ομοφυλοφιλικής κοινότητας και κάθε άλλης προβληματικής
μειονότητας βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας όλων των κομμάτων που
ισχυρίζονται ότι είναι προς τα αριστερά. Είναι πάντα θέμα δικαιωμάτων -και
ιδιοτροπιών- των πλούσιων, των μετα-αστικών τάξεων: οι radical chic, ας το παραδεχτούμε άφοβα, έχουν
κυριαρχήσει στο γήπεδο. Είναι αυτοί που υπαγορεύουν την πολιτική ατζέντα και
πάνω από όλα αυτή των μοδών. Όλοι όσοι προσπάθησαν να κρούσουν τον κώδωνα του
κινδύνου, πέρασαν στο περιθώριο. Κανείς δεν σηκώθηκε για να αντιμετωπίσει τη
δηλητηριώδη ηγεμονία του «μετααστικού ριζοσπαστισμού».
Η «radical chic»
κοινωνία του Wolfe, είναι οι νικητές του
μισού αιώνα kulturkampf, του πολιτισμικού πολέμου. Η παλιά ιδιοκτησιακή
ανώτερη μεσαία τάξη κατάλαβε εκ των προτέρων ότι η μεταμοντέρνα κοινή γνώμη,
για να κυβερνηθεί και να κρατηθεί κάτω από τα συμφέροντά της, έπρεπε να
παρασυρθεί με νέα συνθήματα και με νέο στόχο. Έτσι είχαμε τη συνεχή αλλαγή, τις
καινοτομίες, τον μύθο της προόδου, την εφήμερη χαρά. Τα υπολείμματα των αρχών του χθες, όπως η
πατρίδα, η οικογένεια, η θρησκεία, η εργασία, τα δικαιώματα και η κοινωνική
δικαιοσύνη, η ηθική και η πραγματική εργατική και αγροτική τάξη, θα αποτελούσαν
πλέον παρελθόν ή το απόλυτο κακό. Έτσι
θα είχε διευκολυνθεί η διαιώνιση της εξουσίας στα συνήθη χέρια.
Το είδαμε
και από τους μεγάλους καπιταλιστές δεξιούς, που αφού κυριολεκτικά διέλυσαν
χιλιάδες αγροτικές οικογένειες στην
Νότια Ιταλία και σε πολλές περιοχές της Γαλλίας, τις συγκέντρωσαν μέσα στις
θλιβερές και ζοφερές μητροπόλεις ως εργατικό δυναμικό για τα μεγάλα εργοστάσια,
δημιουργώντας ψεύτικες ζωές, ψεύτικη ευμάρεια μέσα στο σκοτάδι του
φιλελευθερισμού. Στις πρώτες κρίσεις – με τη «συγκυρία» στα τέλη της δεκαετίας
του 1960 – ήταν πολύ καλοί όλοι αυτοί οι καρχαρίες στη μεταφορά του κόστους
στον δημόσιο προϋπολογισμό, πραγματοποιώντας μια μακρά συμφωνία με την πολιτική
αριστερά, που εγκατέλειπε τον κομμουνιστικό μύθο και με τις διανοητικές τάξεις
μαρξιστικής καταγωγής της και διέλυσε κάθε κοινωνικό ιστό της Παράδοσης.
Τηλεόραση, Ραδιόφωνα, εφημερίδες και ενημέρωση γενικά, ανατέθηκαν στα ματωμένα
χέρια της αριστεράς, με τα καπιταλιστικά κεφάλαια, την δεξιά αδερφούλα τους να
πατρονάρει τον αργό θάνατο μας.
Εκείνη την
εποχή η δεξιά δεν κατανοούσε τη στρατηγική της ιστορικής σημασίας αλλαγών που προωθούσαν οι «radical chic»
ομάδες. Μια αμυντική, νωχελική, φοβισμένη στάση στην οποία η δεξιά πολιτική,
αντίθετη δήθεν προς την αριστερά, δεν παρείχε λύσεις ή σχέδια εναλλακτικών
ενεργειών. Το radical chic θριάμβευσε λόγω της απουσίας του αντίπαλου που
επιδόθηκε σε στρατηγικές υποχωρήσεις, σε μάχες οπισθοφυλακής, σε ψάρεμα
εκλογικών ευκαιριών, όπως στη δεκαετία του '80 με τον φιλελεύθερο ατομικισμό
του Reagan και της Thatcher. Το αποτέλεσμα τελικά είναι δραματικό και συμπυκνώνεται
στον θρίαμβο της πολιτικής ορθότητας, δηλαδή στην απαγόρευση των λέξεων και των
σκέψεων και στο νέο ευαγγέλιο, τον «αντιρατσιστικό ρατσισμό» που βλέπουμε να
εξαπλώνεται τα τελευταία χρόνια όπως με
την περίπτωση του George Floyd στις ΗΠΑ και του νεκρού μετανάστη στην Γαλλία.
Ειδικά για την περίπτωση του Floyd, ο ρατσισμός που αποδίδεται κατ' επέκταση
σε κάθε λευκό άτομο από τον οποίο κάποιος έχει την ηθική υποχρέωση να
εξαγνιστεί γονατίζοντας ντροπιασμένος για κακοποιήσεις που δεν διαπράχθηκαν,
γίνεται χαρακτηριστικό ολόκληρης της κοινωνικής δομής, κάτι που υπερβαίνει την
ικανότητα του καθενός να σκεφτεί.
Ο radical chic κόσμος στην καταστροφική του δράση, έχει καταλάβει ότι ο άνθρωπος είναι ένα συμβολικό ζώο, ένα ον που «ονομάζει τα πράγματα με άλλο όνομα» και ξέρει πώς να συμπυκνώνει τις πιο ιλιγγιώδεις πραγματικότητες σε απλουστευμένα αντικείμενα και όρους. Πριν από πενήντα χρόνια, η πλούσια καπιταλιστική αστική τάξη, στο δρόμο της να γίνει «κάτι», δάμασε την επανάσταση, ή μάλλον έγινε ο επίσημος σπόνσορας της κάθε επανάστασης, από αυτές των φοιτητών, μέχρι αυτές των εργατών. Αυτό συνέβη με την ψευδοεξέγερση του 1968. Απέρριψε την εξουσία, πέταξε τα σύμβολα στη λάσπη, διατήρησε τον μύθο της Προόδου και αντικατέστησε την οικονομική ισότητα - στόχο του παλιού μαρξισμού - με την ισοδυναμία των ιδεών, των φυλών, των πολιτισμών, των φύλων, των πάντων εκτός από το πορτοφόλι. Σε μισό αιώνα, λίγο πάνω από δύο γενιές, μας γονάτισε κυριολεκτικά, πεισμένους να μισούμε αυτό που είμαστε. Εκείνοι, οι radical chic, συνεχίζουν να πίνουν στην υγεία των κορόιδων στις βίλες τους. Έχουν αλλάξει το χρώμα στις μίζερες ζωές των υπηρετών τους, σε χρώματα ουράνιου τόξου, βασιλεύουν σε ένα ανόητο κοπάδι, αλλά έχουν -περισσότερο από πριν- τον κόσμο στα χέρια τους.
Ένα πικρό
χειροκρότημα σε αυτούς, νικητές ενός τελειωμένου πολιτισμού, ανάθεμα σε αυτούς που
δεν σήκωσαν το δάχτυλο για να τους πολεμήσουν. Όπως πάντα, αλίμονο στους
νικημένους, εμάς.
Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Γιώργου Μάστορα από την ΛΟΓΧΗ «ΑΓΩΝΑΣ, ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ: Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΙΔΗΡΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ ΣΤΑ ΕΤΗ 1933-1941»
2103611590
«Εάν η Λεγεώνα
κατέληγε στην κόλαση,
θα παρέμενε ενωμένη.
Μετά την επιτυχή
κατάκτηση της κόλασης,
η Λεγεώνα θα
επιστρέψει νικηφόρα.
Ενότητα από ατσάλι».
Αυτοί οι στίχοι, από τραγούδι σουηδικού εθνικιστικού συγκροτήματος για τον Κοντρεάνου, αποκαλύπτουν μέσα σε λίγες μόλις λέξεις όλο το Νόημα και την Ουσία της ύπαρξης της Λεγεώνας. Μια Ενότητα, που απορρέει από την Γνώση του Αληθινού Μυστικού του Ατσαλιού και αντικατοπτρίζεται οπτικά στο σήμα της Σιδηράς Φρουράς (τα κάγκελα της φυλακής), το οποίο υποδηλώνει και προφητεύει τις κακουχίες και τις διώξεις, που θα υποστούν οι Λεγεωνάριοι στον Αγώνα για την επικράτηση των Ιδεών τους.
Από τον πρόλογο του βιβλίου "Ο Mαύρος Μάης του 68"
για να το παραγγείλετε εδώ ...
του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου
Από τον πρόλογο του βιβλίου "Ο Mαύρος Μάης του 68"
Πάμε στην Γαλλία
λοιπόν. Στην χώρα που απέναντι στην επαναστατική ορμή του 1789, αντιπαράταξε το
φαινόμενο της Βανδέας και των Σουάνς. Στην Γαλλία της παλινόρθωσης του 1815 με
τους βασιλόφρονες Ultras που δεν δίστασαν να αντιπαρατεθούν στους δρόμους των
γαλλικών πόλεων με τα μέλη των ρεπουμπλικανικών κλαμπς. Την Γαλλία της κόμισσας
Ντυ Μπερύ που ήταν η ψυχή της βασιλικής εξέγερσης του 1831 ενάντια στην
συνταγματική εκτροπή των Ορλεανιστών. Στη χώρα των διανοητών της αντεπανάστασης
Ντε Μπνάλντ και Ζοζέφ Ντε Μαίστρ, μεταξύ άλλων, οι οποίοι προχώρησαν πέρα από
μια νοσταλγική υπεράσπιση της Μοναρχίας, κριτικάροντας την ουσία "των
δεινών της Γαλλίας", δηλαδή τον Διαφωτισμό και τον ορθολογισμό. Από τη
γέννηση δηλαδή των σύγχρονων μορφών πολιτικής αντιπαράθεσης, με τη μορφή που
δημιούργησε η Γαλλική Επανάσταση, υπήρχαν στη Γαλλία όλα τα ψήγματα μιας
διαφορετικής αντιπαράθεσης στον σύγχρονο κόσμο.
Επίσης, από την εποχή
εκείνη, η Γαλλία είχε όλα τα χαρακτηριστικά που θα καθόριζαν την μετέπειτα
εξέλιξη του φαινομένου που εξετάζουμε. Δηλαδή διανοητές, πολιτικούς ακτιβιστές
και ανθρώπους που δεν θα δίσταζαν να αντιπαρατεθούν "με το χέρι στο
όπλο", ενάντια στον εσωτερικό εχθρό. Και η Γαλλία συνέχισε έτσι σε όλη τη
διάρκεια του 19ου αιώνα. Σε αυτήν έγραψε ο Γκομπινώ, ο πρώτος θεωρητικός που
ανέλυσε την Ιστορία με βάση την αντιπαράθεση των φυλών. Σε αυτή διαμόρφωσε ο
Ντε Λαπούζ την πρώτη μορφή επιστημονικού βιολογικού αντισημιτισμού. Στην Γαλλία
υπήρξε ο Προυντόν, ο τόσο αγαπητός στο αναρχικό κίνημα, που στην κριτική του
καπιταλισμού προσέθεσε τον ανορθολογισμό. Το ίδιο και ο θεωρητικός του επαναστατικού
συνδικαλισμού, ο Σορέλ, που επηρέασε την αριστερή, ας την πούμε έτσι, έκφανση
του μετέπειτα φασισμού. Ο συγγραφέας Μωρίς Μπαρρές που ξεκίνησε από μια
ατομικιστική νεορομαντική κριτική του φιλελευθερισμού για να καταλήξει στην
θεωρία του αίματος, της γης των προγόνων και να επηρεάσει έτσι μια σειρά
διανοητών σε όλη την Ευρώπη, στην εποχή που πάει από τον 19ο στον 20ο αιώνα,
μεταξύ των οποίων και οι Έλληνες, Ίων Δραγούμης και Νίκος Καζαντζάκης.
Όμως εκτός από τους
διανοητές που αναμφίβολα προσέφεραν θεωρητικές βάσεις στην μετέπειτα εμφάνιση
του πολιτικού ρεύματος του Εθνικισμού και του Φασισμού, η Γαλλία έδωσε και
άλλα. Έδωσε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία στους παραδοσιοκράτες μοναχικούς
τόσο στις εκλογές του 1848 όσο και αυτές του 1871, τις πρώτες της Γ Γαλλικής
Δημοκρατίας. Έδωσε ακόμα, το κίνημα του Μπουλανζισμού, στα μέσα της δεκαετίας
του 1870. Ένα κίνημα που παραλίγο να ανατρέψει την τότε νεοπαγή Γ Δημοκρατία
και περιελάμβανε στοιχεία που θα τα βρούμε μετά, στις κρίσιμες δεκαετίες του
1920 και 30. Τον λαϊκό ηγέτη, στο πρόσωπο του στρατηγού Μπουλανζέ, την
χρησιμοποίηση τόσο των εκλογών όσο και των μαζικών πεζοδρομιακών αγώνων. Κρίσιμο στοιχείο η μετάλλαξη της Εθνικιστικής Λίγκας του Ντερουντέλ από μια
ρεπουμπλικανική ρεβανσιστική κίνηση, σε ένα πολιτικό μέτωπο που απέρριπτε τις
κοινοβουλευτικές μεθόδους και με την δύναμη της μάζας προσπάθησε να
εγκαταστήσει στην εξουσία έναν ισχυρό ηγέτη, που νόμισε ότι τον βρήκε στον
Μπουλανζέ.
Ακόμα πιο μετά, την
δεκαετία του 1890, αυτό το ρεύμα ιδεών και σχηματισμών έφερε τη Γαλλία στα
πρόθυρα του εμφυλίου και συντάραξε το οικοδόμημα της δημοκρατίας. Αφορμή ήταν η
υπόθεση Ντρέυφους που είδε από την μία να συσπειρώνονται οι μοναχικοί με τους
πρώιμους εθνικιστές, τμήματα του στρατού και της Εκκλησίας απέναντι στην Γαλλία
των ριζοσπαστών, των σοσιαλιστών, των μασόνων και της εβραϊκής κοινότητας.
Εκφραστές των πρώτων, ο δημοσιογράφος και βουλευτής Εντουάρ Ντρουμόν και ο
προαναφερθείς συγγραφέας Μωρίς Μπαρρές. Ο πρώτος με την αντισημιτική εφημερίδα
"Le parole Libre", η οποία έφτασε να έχει 300.000 φύλλα κυκλοφορίας,
έδωσε τα θεμέλια ενός ριζοσπαστικού αντισημιτισμού, τον οποίο δεν ξέχασε ποτέ
μεγάλο μέρος της Γαλλικής κοινωνίας. Ο δεύτερος, μαζί με την πένα, έπιασε τα
κοινοβουλευτικές έδρανα για να γίνει τότε, ο κύριος εκφραστής αυτής της άλλης
Γαλλίας και δίνοντας πρώτος το παράδειγμα του διανοούμενου ακτιβιστή.
Φτάνοντας στο κατώφλι
του 20ου αιώνα η χώρα αυτή, είχε να επιδείξει, όλα τα συστατικά της "ποίησης
του 20ου αιώνα" όπως ονόμασε αργότερα ο Μπραζιγιάκ τον Φασισμό. Τον
ανορθολογισμό, την απόρριψη της δημοκρατίας, τον φυλετισμό, τον οργανικό
εθνικισμό, τον σοσιαλισμό για το Έθνος, τον αντισημιτισμό. Η μεγάλη περιπέτεια
μπορούσε να αρχίσει.