Εδάφιο του Νίκου Πουλαντζά για τον Φασιστικό αντιιμπεριαλισμό και τον Gregor Strasser

«Στη συνέχεια, πρέπει να δείξουμε τις πραγματικές συνέπειες, πάνω στη συγκυρία του εθνικού ζητήματος της θέσης της Γερμανίας και της Ιταλίας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα μετά τον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Στην περίπτωση της Γερμανίας το γεγονός, με ανυπολόγιστες συνέπειες, της συνθήκης των Βερσαλλιών, που χαρακτηρίζεται από τον Λένιν σαν η πιο μεγάλη πράξη ληστείας στην ιστορία. 

Στην περίπτωση της Ιταλίας, που μπήκε με καθυστέρηση στην εξελικτική διαδικασία εγκατάστασης και αναπαραγωγής του καπιταλισμού, το γεγονός ότι υφίστατο τις πραγματικές συνέπειες μιας εκμετάλλευσης των λαϊκών της μαζών από τη μεριά του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, που εγκαταστάθηκε μαζικά στην Ιταλία πολύ πριν από την άνοδο του φασισμού στην εξουσία πράγμα που, εξάλλου, στοίχισε στην Ιταλία να την μεταχειριστούν σα φτωχό συγγενή τη στιγμή του συμποσίου των νικητών του πολέμου 1914-1918 (ο «σοσιαλιστής» Μουσολίνι ήταν, στη διάρκεια του πολέμου, ο αντιπρόσωπος της τάσης «αριστερός επεμβατισμός», που υποστήριζε τη συμμετοχή της Ιταλίας στον πόλεμο). 

Στηριγμένοι πάνω σ’ αυτά τα πραγματικά γεγονότα, οι φασισμοί μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν σε βάθος το ιδεολογικό θέμα των «προλεταριακών εθνών», θέμα που, στη Γερμανία, πήρε, σε ορισμένους κύκλους της λεγόμενης «εθνικοσοσιαλιστικής αριστεράς», σημασία καθαρά αντιιμπεριαλιστική. O Gregor Strasser, που εκτελέστηκε εξάλλου, και όχι τυχαία, έγραφε τη νύκτα των μακριών μαχαιριών: «Η γερμανική βιομηχανία, η γερμανική οικονομία στα χέρια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, αυτό είναι το τέλος κάθε δυνατότητας κοινωνικής απελευθέρωσης, αυτό είναι το τέλος όλων των ονείρων για μια σοσιαλιστική Γερμανία... Εμείς, οι εθνικοσοσιαλιστές επαναστάτες, αρχίζουμε την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, του οποίου η ενσάρκωση είναι η συνθήκη των Βερσαλλιών... Εμείς, οι εθνικοσοσιαλιστές, αναγνωρίσαμε πως υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στην εθνική ελευθερία του λαού μας και την οικονομική ελευθερία της γερμανικής εργατικής τάξης. Ο γερμανικός σοσιαλισμός δε θα είναι δυνατός και διαρκής παρά όταν θα είναι ελεύθερη η Γερμανία». 

Εν ολίγοις, επίσης εδώ πρόκειται πολύ περισσότερο για μια κατά παρέκκλιση αποδοχή, στηριγμένη όμως σε πραγματικά γεγονότα, από τους φασισμούς ενός «αντιιμπεριαλιστικού» εθνικισμού, βαθιά ριζωμένου στις μάζες, ο όποιος εξηγεί, κατά ένα μέρος, τη λαϊκή απήχηση τους, παρά ο επίσημος εθνικισμός τους ανοικτά ιμπεριαλιστικός, επιθετικός και επεκτατικός»