Η αριστερά, μια μαριονέτα.

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Η αριστερά θεωρούταν πάντα «Ειρηνική», αλλα τώρα έγινε και «Ατλαντική». Βέβαια ειρηνική δεν ήταν ποτέ, αφού η ιστορία της είναι βαμμένη με αίμα αθώων. Το ερώτημα όμως που πλανάται είναι: υπάρχει σήμερα αριστερά στο μέρος του κόσμου που αυτοαποκαλείται Δύση, αυτό που  πρακτικά είναι ένα ψευδώνυμο για την αμερικανική ηγεμονία;

Οι καρποί των αλλαγών που προωθούνται και εφαρμόζουν τα “αριστερά ρεύματα”, τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι τρομεροί. «Αποδόμησαν» τα πάντα, πετώντας στα σκουπίδια κάθε παρελθόν, αρχή και ιδέα που έλαβαν. Ότι υπήρχε καταστράφηκε για να το αντικαταστήσουν με το "τίποτα", με ουτοπίες ή με την καθαρή και απλή ανατροπή αυτού που ήταν «πριν» σωστό και καλό. Η πρόοδος ισοδυναμεί με αντιστροφή. Οι καρποί είναι η ακύρωση κοινωνικών, υπαρξιακών και αξιακών μοντέλων που ενίσχυσαν αυτό που πριν από το 1989 ήταν ο απόλυτος εχθρός του κάθε αριστερού, δηλαδή ο φιλελεύθερος καπιταλισμός. Μεγάλο μέρος της αριστεράς έχει προλάβει την “κλασική δεξιά” στην εξύμνηση της αγοράς, στην αποδοχή αντικοινωνικών πολιτικών, στην ιδιωτικοποίηση του κόσμου. 

Έχοντας βάλει στο μπαούλο πλέον την ταξική πάλη, τον μαρξισμό και τη σύγκρουση Αφεντικών - σκλάβων, ακολουθώντας η αριστερά τις ράγες της Σχολής της Φρανκφούρτης, έχει εγκαταλείψει τις  κατώτερες τάξεις. Καθόλου επαναστατικά, απλά θέλει να βελτιώσει την κατάσταση τους. Είναι συντηρητικοί  και μοιράζονται με άλλες κοινωνικές ομάδες την «αυταρχική προσωπικότητα» που πρέπει να εξαλειφθεί. Ο δρόμος της αριστεράς είναι η μετάβαση στον υποκειμενισμό και τον μηδενισμό, που άλλωστε είχαν προβλέψει όλοι οι διανοούμενοι του 1900. Η θριαμβευτική «κουλτούρα της ακύρωσης», το μίσος προς την παράδοση και τις ρίζες, είναι η συνειδητοποίηση της «μεγάλης άρνησης», του αθεϊστικού ευαγγελίου που επέβαλε ο Marcuse (Γερμανός θεωρητικός μαρξιστής, εβραϊκής καταγωγής, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, και μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης).

Ο διανοούμενος και κομμουνιστής πολιτικός Gyorgy Lùcacs, όρισε την εμπειρία της Φρανκφούρτης ως άβυσσο. «Ζούσαν σε μια πολυτελή σουίτα του Grand Hotel Abyss, από όπου μπορούσαν να αφοσιωθούν στο να συλλογιστούν το κενό που άνοιγε από κάτω τους, την κρίση του νεωτερισμού που επιτάχυναν, καθισμένοι σε άνετες πολυθρόνες ανάμεσα σε εξαιρετικά γεύματα και καλλιτεχνική διασκέδαση». Οι ατελείωτες αλλαγές συσκοτίζουν το μέλλον. Για παράδειγμα μας εμποδίζει να δούμε την άβυσσο της ολοκληρωτικής επιτήρησης της κατάργησης των μετρητών χρημάτων, της οποίας η αριστερά είναι ένθερμος υποστηρικτής, στο όνομα του ψεύδους, όπως η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Η «προοδευτική» τους πρεσβυωπία τους εμποδίζει να δούνε τους μεγάλης κλίμακας φοροφυγάδες, που είναι οι χρηματοοικονομικές εταιρείες, funds και άλλους τεχνολογικούς γίγαντες, να συγκεντρώνουν την κοινωνική δυσαρέσκεια και τον φθόνο εναντίον των απλών τεχνιτών και των επαγγελματιών. Η αριστερά πάντα θεματοφύλακας του «νομικού θετικισμού», διακηρύσσει τους «κανόνες», αλλά στην πραγματικότητα διαλύει το τεκμήριο της αθωότητας, τον ακρογωνιαίο λίθο του δικαίου, για να ευχαριστήσει τον πιο ριζοσπαστικό φεμινισμό.

Στο όνομα της αλλαγής που προωθεί η αριστερά, την οποία καλωσόρισε θερμά  ο κυρίαρχος καπιταλισμός, σαν την χαμένη αδερφούλα του που είχε χάσει για κάποιο διάστημα. Καπιταλισμός που δεν ενδιαφέρεται για αξίες και αρχές πέρα από το κέρδος. Έτσι ορισμένες ομάδες ή συλλογικότητες, ιδιαίτερα οι σεξουαλικές μειονότητες, απολαμβάνουν προνομιακό καθεστώς αφού πρέπει να αποζημιωθούν για λάθη - αυθεντικά ή μη - του παρελθόντος, κατά εντυπωσιακή παραβίαση της αρχής της προσωπικής ευθύνης. Ακόμη ίσως πιο εντυπωσιακή σε μια κοινωνία που διαγράφει το παρελθόν και δεν έχει πατέρες. Μπορούμε να ορίσουμε αυτές τις αλλαγές ως θετικές, να τις ορίσουμε ως μια πρόοδο; Νέες αδικίες αντικαθιστούν τις παλιές, κριτήρια εθνοτικής, σεξουαλικής εκδίκησης ή περίεργες αξιώσεις αντικαθιστούν την επίπονη ισορροπία που επιτυγχάνεται με την πάροδο του χρόνου. Αιώνες νόμου και πολιτισμού παρακάμπτονται, διαλύονται: μια απόλυτη αποδόμηση. Η αριστερά υποστηρίζει αυτές τις ιδέες που είναι αλλαγές, αλλά δεν φέρνουν τίποτα θετικό.

Αρνούνται τις αλήθειες της φύσης και της βιολογίας, αποκαλώντας τις «πολιτιστικές κατασκευές που παράγονται από το απόλυτο κακό», όπως τον κανονικό λευκό άνδρα, πατέρα μιας οικογένειας. Μας κάνουν να πιστεύουμε ότι υπάρχουν γυναίκες με πέη, ότι είναι καλό να διακόπτουμε φαρμακολογικά την ανάπτυξη της εφηβείας. Μια ψύχωση για την αναγνώριση καταστάσεων που είναι απλά ενάντια στην φύση και δημιουργούν προβλήματα για το ήδη ζοφερό μέλλον των νέων. Η αυτοαντίληψη αποκτά μεγαλύτερη αξία από τα βιολογικά στοιχεία, ενώ ακραίες καταστάσεις, δυσμορφίες, γενετικές ή σωματικές ανωμαλίες, αντί να συνοδεύονται από ειδική αλληλεγγύη και κατανόηση για όσους υποφέρουν από αυτές, επιδεικνύονται για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη πολλαπλών φύλων. Σε συνδυασμό με την εξύμνηση του «μετανάστη», αυτά και άλλα πολλά είναι τα θέματα που γοητεύουν τη νέα αριστερά.

Τα αιτήματα για κοινωνική δικαιοσύνη, οι ελπίδες για μια πιο ισότιμη κατανομή του πλούτου, αντικαθίστανται από ιδεολογίες φύλου, από τον πιο αγανακτισμένο φεμινισμό και από έναν αποκηρυγμένο «περιβαλλοντισμό» που συγχέει την «κλιματική αλλαγή», το νέο ψέμα της δημοκρατίας, τις εκπομπές αερίων και τα ενεργειακά προβλήματα. Αυτό όλο είναι ένα καζάνι που βλέπουν πολύ καλά οι Ελίτ και επιδόθηκε σε τεράστιες παραγωγικές αναδιαρθρώσεις, τοποθετώντας το κόστος σε βάρος μας, με επιλογές που ορίζονται ως αδιαμφισβήτητες και χωρίς εναλλακτικές. Ένας «οικολογισμός» εκρήγνυται τόσο ανόητα, ώστε να αλλοιώνει και να παραμορφώνει έργα τέχνης με μίσος για την ανθρώπινη φυλή, για να γιορτάσει το κλείσιμο εργοστασίων λιπασμάτων, παρά το γεγονός ότι σημαίνει πείνα και φτώχια για εκατομμύρια ανθρώπους. Η απόφαση της Ολλανδικής κυβέρνησης να κλείσει τρεις χιλιάδες αγροκτήματα αποτελεί παράδειγμα αυτοκαταστροφικού φονταμενταλισμού.

Εν μέσω μιας κρίσης που περιλαμβάνει ολόκληρη την Ευρώπη, η αλλαγή είναι η απαγόρευση της παραγωγής τροφίμων για μη επαληθεύσιμες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ταυτόχρονα μας πείθουν να καταναλώνουμε έντομα και τεχνητές τροφές, των οποίων οι παραγωγοί και οι δημοπρασίες είναι τα ανώτερα κλιμάκια της δύναμης του χρήματος, ξεκινώντας από τους «φιλάνθρωπους» δισεκατομμυριούχους. Όλες οι πολιτικές που υποστηρίζονται με ενθουσιασμό από την αριστερά (με την συμμετοχή της δεξιάς), της οποίας το κύριο όπλο - μαζί με τη μυθολογία της προόδου - είναι η κατηγορία του φασισμού εναντίον οποιουδήποτε τολμήσει να αντιταχθεί, να διαφωνήσει, να ζητήσει συζήτηση. Η αλλαγή της αριστεράς είναι να έχει ξεχάσει να πολεμήσει τα ταξικά προνόμια, για να επικεντρωθεί στις αδικίες που διαπράττουν ο λευκός, ο άνδρας καταπιεστής, η ετεροφυλοφιλική κουλτούρα. 

Το συμπέρασμα είναι ότι η αριστερά είναι το βασικό στήριγμα του συστήματος, ή μάλλον είναι το σύστημα. Για όσους έχουν αμφιβολίες, ακολουθήστε τα ίδια τα χρήματα. Ποιος χρηματοδοτείται από τον Soros, τον Gates, από δισεκατομμυριούχα ιδρύματα, από πλούσιες ιδιωτικές ΜΚΟ, για ποιες μάχες, αν όχι αυτές της νέας αριστεράς; Ποιες είναι οι ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις των οικονομικών και τεχνολογικών κολοσσών; Παράξενο να μην καταλαβαίνουν ότι οι ηγέτες του καπιταλισμού, των οικονομικών, της βιομηχανίας και της τεχνολογίας. Άλλωστε χρηματοδοτούν αυτόν που τους βολεύει, όχι ποιος είναι ο εχθρός τους.

Η αριστερά όχι μόνο έχει πάει απέναντι, αλλά έχει γίνει ο καλύτερος σύμμαχος του Καθεστώτος. Στον πραγματικό κόσμο η φτώχεια, η ανεργία, οι κακουχίες και η επισφάλεια αυξάνονται. Είναι το παράδοξο του Bertolt Brecht που διατυπώθηκε μετά τη λαϊκή εξέγερση στην Ανατολική Γερμανία το 1953: «η Κεντρική Επιτροπή αποφάσισε ότι αφού ο λαός δεν συμφωνεί, πρέπει να διοριστεί νέος λαός». Εδώ λοιπόν είναι έτοιμοι οι νέοι άνθρωποι της αριστεράς, ευθυγραμμισμένοι με τον λόγο της εξουσίας, κάνοντας τον φύλακα των αφεντάδων που κάποτε μισούσαν. Φυσικά έχει τη μεγάλη του ευκολία: το μονοπώλιο των βιομηχανιών πολιτισμού, μουσικής, ψυχαγωγίας, πανεπιστημίων, ψυχαγωγίας και διαφήμισης. Καριέρες, τιμές, προνόμια, χρήματα. Η φιλελεύθερη καπιταλιστική εξουσία άλλαξε έξυπνα τη συσκευασία για να διατηρήσει το περιεχόμενο της και τη σιδερένια λαβή της στην κοινωνία. Οι νεότεροι δυστυχώς, έπεσαν πολύ εύκολα, ακόμα κι αν αρχίζουν να καταλαβαίνουν και κάποιοι αμφισβητούν την κυρίαρχη αφήγηση. 

Οι πρώην επαναστατικές γενιές αποστρατεύτηκαν, κουράστηκαν, μπερδεύτηκαν από την προπαγάνδα, παρασύρθηκαν, αποδέχθηκαν με ενθουσιασμό την αλλαγή που η σύγχυση ονομάζει «πρόοδο». Συνεχίζουν να αυτοαποκαλούνται «αριστεροί και προοδευτικοί», να ενθουσιάζονται με την εικόνα του δύσμοιρου Che Guevara - που έχει γίνει πατενταρισμένο λογότυπο - και ακόμη και να θεωρούν τους εαυτούς τους μαρξιστές, αλλά ανάγονται σε μια ανάποδη εικόνα που αντανακλάται σε έναν άθλιο καθρέφτη. Από ευκολία, τεμπελιά, ανοησία, για να αποφύγουν την παραδοχή της υπαρξιακής αποτυχίας, επικροτούν όλα όσα αποστρέφονταν χθες. Τώρα μπορούν να εφαρμόσουν τις χειρότερες αντικοινωνικές πολιτικές, ερήμωση, έλεγχο, επιτήρηση και πόλεμο πίσω από την ψεύτικη σημαία  των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, του πλανήτη, της προόδου. Πυροσβέστες και εμπρηστές ενώθηκαν στον αγώνα!!!

Με επίκεντρο τον αγώνα ενάντια στον ανύπαρκτο πλέον φασισμό, (ηττημένος από το 1945  από τα δυο αγαπημένα αδερφάκια), ξεχνώντας τον Ολιγάρχη του οποίου είναι υπηρέτης, η αριστερά λειτουργεί ως η αστυνομία της σκέψης. Όποιος ξεφεύγει από τις κυρίαρχες ιδέες παραγκωνίζεται και διαπομπεύεται δημοσίως, τακτική που γνωρίζει καλά. Η μεγαλύτερη επιτυχία της εξουσίας είναι να έχει διασφαλίσει ότι οι μεγάλες αντισυστημικές μειονότητες διασκορπίζονται και καθοδηγούνται από πρόσωπα που αποτελούν έκφραση του συστήματος. Υπάρχει μια ψεύτικη αντιπολίτευση εκ δεξιών, που είτε πέφτει στα χέρια του συστήματος ή είναι ανίκανη. Ελεγχόμενες διαφωνίες, αποδυναμωμένες από τους ίδιους που χειραγωγούν την αριστερά και τον προοδευτισμό. Το παράδειγμα της βραζιλιάνικης δεξιάς του Bolsonaro, ενός παρασυρμένου και εγκαταλειμμένου οργάνου των ΗΠΑ, χωρίς εναλλακτική ιδεολογία έναντι του φιλελευθερισμού, είναι πράγματι αξιολύπητο. «Light παγκοσμιοποιητές» εναντίον «Radical παγκοσμιοποιητών». Mετά ξαναβρίσκονται σε αντίθεση με μια αριστερά που ελέγχεται εξίσου από τις ΗΠΑ, στην οποία έχουν διεισδύσει συνεργάτες του Soros. Αντικομμουνιστές χωρίς κομμουνισμό και αντιφασίστες χωρίς φασισμό.

Απέναντι σε αυτούς που προσπαθούν πραγματικά να είναι επαναστάτες, η εξουσία έχει εφεύρει τη «ρητορική μίσους», δηλαδή να ποινικοποιεί τις ιδέες αποχαρακτηρίζοντας τις ως κακές και ταυτόχρονα διαδίδει την κουλτούρα της ακύρωσης. Γιατί να σκύψεις να μαλώσεις με τον φασίστα, τον μισητή όλων, τον κακό και αιμοδιψή; Αυτό επιτρέπει να τον αποκλείουν από παντού και να μην ξέρει τι πραγματικά κάποιος τι σκέφτεται ή τι θέλει να πει, κάτι που θα πυροδοτούσε μια αμηχανία και ένα μπλοκάρισμα μαζί με την κατάρρευση των πεποιθήσεων τους, που είναι  πολύ ανόητη για να αντέξει τη δοκιμασία της πραγματικότητας. Έξω από αυτόν τον μαγικό κόσμο, οι μη πολιτικά ορθοί, οι μη κονφορμιστές, δέχονται επίθεση και από τις δύο πλευρές, αριστερά  και δεξιά, από τους καλούς και υπάκουους αστούς οι οποίοι απλά δεν θέλουν να διαταραχτεί τίποτε από τον ψεύτικο κόσμο τους. 

Τα ερείπια ίσως μας δείξουν τα βήματα μας. Το άλλο είναι να καβαλήσουμε την τίγρη και να επισπεύσουμε το τέλος της παρούσας κατάστασης. Ανάμεσα στις συμπληγάδες αυτές πέτρες, αριστερά και δεξιά, δεν μένουν και πολλά. Και όπως πολύ σωστά, για να μείνουμε στο Evola: «Όποιος φεύγει από το ποτάμι της παράδοσης, χάνεται στην θάλασσα της παρακμής».

Η συνέντευξη του Gabriele Adinolfi που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Αποστάτης» (Νοέμβριος 2022)

 

Αγαπητέ συναγωνιστή, σε ευχαριστούμε για τον χρόνο και την τιμή. Πες μας λίγα λόγια για σένα για όσους δεν σε γνωρίζουν. Που και πότε γεννήθηκες και πότε εντάχθηκες στο Ιταλικό κίνημα. Από όσο γνωρίζουμε είσαι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Terza Posizione. Πες μας λίγα λόγια για εκείνη την εποχή και τις συνθήκες που επικρατούσαν καθώς και την συνεισφορά αυτής της οργάνωσης.

Γεννήθηκα στη Ρώμη πριν από 67 χρόνια. Ξεκίνησα να κάνω ακτιβισμό το 1968, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Πήγα πρώτα στην τοπική οργάνωση του MSI της γειτονιάς μου για λίγο καιρό και μετά σε φοιτητικές οργανώσεις. Συμμετείχα και σε αρκετές εξωκοινοβουλευτικές (Fronte Studentesco, Avanguardia Nazionale, Lotta di Popolo). Το 1976 ήμουν ένας από τους ιδρυτές της Lotta Studentesca που ενάμιση χρόνο αργότερα θα γίνει  η  Terza Posizione (τρίτη θέση). Εν τω μεταξύ, είχαμε αποκτήσει  εμπειρίες στον κόσμο των αγροτών και της εργατικής τάξης.

Όταν ιδρύσαμε αυτό το κίνημα , ήμουν 22 χρονών και ο παλαιότερος. Εκείνες τις μέρες ο δρόμος ανήκε περισσότερο στην αριστερά που γινόταν όλο  και πιο βίαιη και προστατεύονταν από το δικαστικό σώμα και τον τύπο. Ήταν η στιγμή που ειπώθηκε το μακάβριο: "η δολοφονία ενός φασίστα δεν είναι έγκλημα". Και στην πραγματικότητα, σχεδόν κανένας δεν πλήρωσε για τις περισσότερες από τριάντα δολοφονίες  συντρόφων. Κάποιοι λίγοι που έχουν καταδικαστεί έχουν υποστεί γελοίες κυρώσεις. Και μιλάμε για άγριες δολοφονίες, με ανθρώπους έμειναν  περισσότερο από ένα μήνα στην εντατική πριν πεθάνουν. Ή ακόμα και παιδιά έκαψαν ζωντανά στα σπίτια τους οι αριστεροί, όπως τα αδέρφια Mattei (22 και 8 ετών!) των οποίων ο δολοφόνος, ο Achille Lollo, φυγάς στη Βραζιλία που περιμένει την απόφαση μετά από τόσα χρόνια,  μιας ελαφριάς ποινής και έγινε ακόμη και μέρος της κυβέρνησης  του προέδρου Lula.

Όλοι όμως κρατήσαμε τον δρόμο ούτως ή άλλως, αντιμετωπίσαμε χτυπήματα και ανταποδώσαμε επίσης και, καταφέραμε να προχωρήσουμε πολιτικά στα σχολεία, στις γειτονιές της εργατικής τάξης. Αναγεννήσαμε τον πολιτικό λόγο της εποχής και βλέπω ότι αφήσαμε το σημάδι μας στον εθνικό-επαναστατικό κόσμο σχεδόν παντού στον κόσμο. Στη συνέχεια, ήρθε η τελική καταστολή και πολλοί από εμάς περάσαμε πολλά χρόνια στη φυλακή ή καταφέραμε να δραπετεύσουμε και, όπως στην περίπτωση μου, να κρυβόμαστε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήμουν για είκοσι χρόνια στο κυνήγι, αλλά δεν σταμάτησα ποτέ την πολιτική, την  πνευματική, οργανωτική και μαχητική μου δέσμευση στον ακτιβισμό.

Θεωρείσαι από τους εμπνευστές και καθοδηγητές της Casa Pound. Πως βλέπεις την σημερινή πορεία της και ποια η πρόταση σου για όσους θέλουν να ακολουθήσουν αυτό το μοντέλο οργάνωσης σκέψης και δράσης;

Δεν είναι ακριβώς σωστό. Αυτή η εντύπωση προέρχεται από την αρχική μου ισχυρή υποστήριξη για εκείνο το κίνημα  που ήταν οι πρώτοι νεαροί  που είχαν σηκώσει το γάντι  της πρόκλησης και έσπευσαν να παλέψουν με μεγάλη ικανοποίηση και χαρά για το μέλλον. Ένα υψηλού επιπέδου υπαρξιακό και πολιτιστικό εργαστήριο γεννήθηκε.

Αλλά μετά πήραν ένα μονοπάτι που με πολλούς τρόπους δεν είναι δικό μου. Μετατράπηκαν σε ένα είδος κόμματος που μπήκε στα σχήματα και πατήματα  της κλασικής δεξιάς. Κατά τη γνώμη μου, κατέβασαν πολύ τον πήχη των ικανοτήτων τους και διέκοψαν αυτή τη δυναμική ακτιβισμού  για την οποία θαυμάζονταν από όλους.

Πότε ιδρύθηκε το ινστιτούτο Polaris και ποια η αφορμή για αυτή την κίνηση; Ποια είναι τα βιβλία που έχεις εκδώσει, ποια η θεματολογία τους και πως μπορεί κάποιος να τα προμηθευτεί;

Το Polaris ως κέντρο μελέτης γεννήθηκε πριν από δεκαπέντε χρόνια,  το περιοδικό πριν από έντεκα χρόνια. Ήδη κρυμμένος στο Παρίσι, είχα δημιουργήσει ένα κέντρο μελέτης, Orientementi & Ricerca, το οποίο είχε ζήσει για περίπου δέκα χρόνια. Ο λόγος για την πρωτοβουλία μου αυτή  βασίζεται στην ιδέα μου για την πολυαπασχόληση σε όλα τα θέματα θα μπορούσα να πω. Εννοώ ότι διάφορα εργαλεία πρέπει να είναι κινούμενα ώστε κάθε ένα να επιδιώκει έναν διαφορετικό στόχο, αλλά όλα κοινά.

Το κέντρο μελέτης πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αναλύσεων και των προτάσεων. Και είναι ακριβώς  στο σημείο ότι στο τεύχος 1, πριν από έντεκα χρόνια, εξετάστηκε η υπόθεση των μεγάλων επιδημιών και ορίστηκε ότι το ενδιαφέρον των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών θα μπορούσε να συνεπέσει με αυτό των ολιγαρχιών. Όπως και έγινε.

Αντιμετωπίσαμε κοινωνιολογικά, οικονομικά, γεωπολιτικά, οικολογικά ζητήματα. Το τελευταίο τεύχος, ακριβώς έξω, αφορά το Grand Reset. Για αυτό το κέντρο μελέτης έχουμε συγκεντρώσει εμπειρογνώμονες και ακαδημαϊκούς υψηλού επιπέδου. Με αυτόν τον τρόπο μπορέσαμε να ξεκινήσουμε διάλογο με τοπικές διοικήσεις, πανεπιστήμια, πρεσβείες, επιχειρηματικές οργανώσεις, συνδικάτα. Έχουμε κινήσει συζητήσεις που οδήγησαν σε πολιτικούς από τη δεξιά και την αριστερά, ακόμη και από τον ΟΗΕ, να μιλήσουν μαζί μας.

Ο στόχος είναι η σπορά και η δημιουργία νέων δικτύων σχέσεων. Μπορούμε να το ονομάσουμε τακτική Gramsci. Αλλά θα ήταν αυτοσκοπός αν δεν υπήρχαν πολλά άλλα θέματα που ασχολούνται με άλλους στόχους. Όπως πολιτικές πληροφορίες, εσωτερική εκπαίδευση, πολιτικές σχέσεις, σχηματισμός στελεχών και ακόμη και διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Το Polaris είναι ένα αστέρι ενός γαλαξία όπου βρίσκουμε τα Landsknechts της Ευρώπης (μια ευρωπαϊκή συνεργασία Ιδεών), το EurHope (στις Βρυξέλλες) και άλλες δημιουργίες όπως το kulturaeruopa.eu, το Accademia Europa online και άλλα. Η δέσμευση είναι σε διάφορα επίπεδα και δεν περιορίζεται στην Ιταλία.

Όσο για μένα, προσπαθούμε επίσης να κάνουμε χρήση της φιγούρας μου και να ασκήσουμε πολιτικές και πολιτιστικές επιρροές. Αυτό συμβαίνει με τις διαλέξεις μου, τις συνεντεύξεις μου, τα blogs μου και τα βιβλία μου. Αυτά είναι πολλά. Ορισμένα έχουν μεταφραστεί, στα γαλλικά και στα ισπανικά. Έχουν να κάνουν επίσης με τα «χρόνια του μολυβιού», με εμπειρίες από την περίοδο της ζωής ως φυγάδες, με ιδεολογικά οράματα όπως ο Μύθος της Ευρώπης ή η Τορτούγκα. Η λίστα είναι μεγάλη και μπορεί να βρεθεί στη wikιpedia στην καταχώρισή μου. Ορισμένα βιβλία μπορούν να αγοραστούν διαδικτυακά στο gabrieleadinolfi.eu στην ενότητα "αγορά online". Αλλά είναι στα ιταλικά.

Οι συνεντεύξεις σου στην «Ελεύθερη Τηλεόραση» αλλά και σε έντυπες εκδόσεις τα τελευταία χρόνια προκάλεσαν θετικότητα σχόλια ανάμεσα στους Έλληνες συναγωνιστές. Ποια η άποψη σου για τον Ελληνισμό και τους Έλληνες αλλά και για τους συναγωνιστές μας.

Χαίρομαι που έλαβα  κάποια θετικά σχόλια από τους Έλληνες συντρόφους. Η Ελλάδα είναι η μητέρα όλων μας. Εν τω μεταξύ, η οικογένειά μου προέρχεται από μια πόλη της Magna Graecia, την Νάπολη. Τα ελληνικά είναι η αληθινή παγκόσμια γλώσσα, η αληθινή παγκόσμια σκέψη, αυτή του Λόγου.

Παγκόσμια στην ανάδειξη των ταυτοτήτων, όπως και σε οποιαδήποτε αυτοκρατορική λογική, η οποία μπορεί να μας επιτρέψει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον και να αμφισβητήσουμε τον παγκοσμιοποίηση χωρίς συνθηκολόγηση, όπως συμβαίνει με την τύχη των αντιδραστικών και, συνεπώς, των κλειστών στον εαυτό τους ατόμων που υπάρχουν στις τάξεις μας κατά κάποιο τρόπο. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της φιλοσοφίας. Φιλοσοφίας που δεν είχε καμία σχέση με τις ορθολογικές αφαιρέσεις των σύγχρονων, αλλά ήταν τρόπος ζωής.

"Kαι Ίων ειμί!" Θα έμπαινα  στον πειρασμό να πω επίσης, αναγνωρίζοντας τον εαυτό μου, όπως αναγνώρισα τον εαυτό μου στους Δελφούς. Ωστόσο, δεν μπορώ να δώσω μια ακριβή αξιολόγηση των Ελλήνων συντρόφων, γιατί δεν έχω ζήσει ποτέ στην Ελλάδα. Μπορώ να εκφράσω μόνο τις εντυπώσεις μου. Φαίνονται παθιασμένοι και μαχητικοί, λίγο ρομαντικοί και λίγο στωικοί. Πιθανότατα έχουν τα ίδια ελαττώματα με τους μεσογειακούς συντρόφους: την τάση να κατακερματιστούν, να είναι ατομικιστές και να διαφωνούν με άλλους συντρόφους. Ελαττώματα που μπορούν να διορθωθούν εάν η υπερηφάνεια δεν συνδέεται με τον εαυτό του αλλά με κάτι υψηλότερο.

Μέσα από ποιες διαδικτυακές επάλξεις προωθείς τις ιδέες σου;

Facebook, twitter, telegram, η πλατφόρμα web της Accademia, και τα blogs.

Δεν μπορούμε να μην σε ρωτήσουμε για τον μάρτυρα Μίκη Μάντακα. Τι νιώθεις ως Ιταλός όταν ακούς αυτό το όνομα;

Ακόμα κι αν πέρασαν  σαράντα έξι χρόνια, θυμάμαι εκείνη την ημέρα σαν να ήταν σήμερα. Ο θάνατος του Μάντακα με χτύπησε για τα σύμβολα που τον συνοδεύουν. Εκείνη την εποχή στην Ιταλία πίστευαν ότι όλοι οι Έλληνες ήταν αριστεροί, και αντ 'αυτού ο μόνος μάρτυρας ήταν στο πλευρό μας. Ήταν τότε ο Έλληνας που έπεσε στη Ρώμη, σαν να σφράγισε τις ελληνορωμαϊκές ρίζες της Ευρώπης και του πολιτισμού.

Ήταν πάνω απ 'όλα ένας πεσμένος σύντροφος και για εμάς ο σύντροφος σήμαινε πολύ περισσότερα από το να είσαι  Ιταλός  ή  Έλληνας  γιατί εκείνα τα χρόνια  λέγαμε  ότι «η πατρίδα μου είναι όπου παλεύω για τις ιδέες μου». Σύντροφος , στον πόλεμο, είναι πέρα ​​από κάθε διάκριση. Φυσικά για εμάς το έθνος ήταν θεμελιώδες, αλλά ψηλότερα υπήρχε κάτι που το ξεπέρασε. Η θυσία του Μίκη σε μια ξένη χώρα τον ηρωοποιούσε  με ακραίο τρόπο.

Όταν ο σύντροφός μου Walter Spedicato πέθανε στην εξορία στο Παρίσι, η ιερή επιγραφή στη μνήμη του έφερε αυτή τη γερμανική φράση που επέλεξε ο Alain de Benoist. «Όποιος πέφτει για τις ιδέες του βρίσκεται στο σπίτι του ακόμη και σε μια ξένη χώρα». Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει ξένη γη για εμάς στην Ευρώπη.

Πως βλέπεις την σημερινή κατάσταση με την υγειονομική τρομοκρατία των κυβερνήσεων;

Σε αυτό αφιέρωσα ένα πολιτικό έγγραφο, με τίτλο Αντισώματα, το οποίο δημοσίευσα τον περασμένο Νοέμβριο. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις γραμμικές εξηγήσεις, τη λογική της δυαδικής γλώσσας και τους απλοϊκούς τρόπους έκφρασης. Ότι προκάλεσε ο Covid, σήμερα, εμείς το βιώνουμε σαν  μια ανθρωπολογική και διανοητική επανάσταση.

Η φαντασία του περασμένου αιώνα δεν αντιστοιχεί πλέον στην εξέλιξη της τεχνολογίας και σε αυτό που προκάλεσε. Από τη μετάλλαξη των σχέσεων μεταξύ χώρου και χρόνου στην ίδια φυσική κατάσταση. Αυτό που ονομάζεται Grand Reset είναι απλώς μια προσπάθεια να συνδυάσει το φανταστικό με την πραγματικότητα. Αυτό που πολλοί φοβούνται  και απαιτούν να ξορκίσουν προς αποτροπή δεν θα συμβεί αύριο, έχει ήδη συμβεί για πάνω από είκοσι χρόνια. Είναι το αποτέλεσμα της τεχνολογικής έκρηξης και της απορρύθμισης.

Για εκείνους που γνωρίζουν ότι ο καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός είναι πάντα ενωμένος και διχασμένος ταυτόχρονα, αυτό δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Οι γεωπολιτικές και γεωοικονομικές διαφορές αντικατοπτρίζονται επίσης στην πρόκληση των εμβολίων και των οικονομιών στο Covid. Μπορούμε να μιλήσουμε για τη γεωπανδημία.

Δεν έχει κανένα νόημα να αντιταχθούμε σε όλα αυτά προσπαθώντας να υπερασπιστούμε τα συντρίμμια του αστικού μοντέλου, αντίθετα πρέπει να «οδηγήσουμε την τίγρη» και να αντιταχθούμε σε άλλα οργανωτικά, οικονομικά, φιλοσοφικά και πολιτικά μοντέλα που πρέπει να δημιουργήσουμε αυτόνομα και τα οποία, όπως ένας ιός, πρέπει να εξαπολύσει μια πανδημία αναγέννησης.

Tι πιστεύεις για την σημερινή κατάσταση στην Ιταλία

Στην Ιταλία, όπως και αλλού, είμαστε μάρτυρες της εποχικής αποτυχίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δυστυχώς, αυτό μετατρέπεται σε κατάσχεση εξουσίας από τεχνικούς και πολιτικούς επιτρόπους. Στην πράξη, ο κομμουνισμός διαχειρίζεται το κεφάλαιο και μετατρέπει την κοινωνία σε κομμουνιστική ακριβώς μέσω του κεφαλαίου.

Στην Ιταλία, όπως παντού, δεν μπορούμε να ελπίζουμε για μια θεσμική πολιτική απάντηση: μπορεί να βρεθεί μόνο στην αυτόνομη οργάνωση των οργανικών πραγματικοτήτων που συνδέονται τόσο με την επικράτεια όσο και με τα συμφέροντα της κατηγορίας της. Όταν το κράτος παραιτείται από το ρόλο του επειδή δεν είναι πλέον σε θέση να το αναλάβει, και γίνεται φορολογικός συλλέκτης, φύλακας φυλακών και πωλητής καπνού, είναι απαραίτητο να καλυφθούν τα κενά που αφήνει πίσω και έτσι να σχηματιστούν οι εξουσίες των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει επίσης τη διαμόρφωση των ανθρώπων. Επειδή στον καπιταλισμό, τη δημοκρατία, τον κοινοβουλευτισμό, τον υλισμό, υπάρχουν μόνο μάζες και άτομα, δεν υπάρχουν πλέον λαοί.

Όποιος σήμερα ονειρεύεται λαϊκές εξεγέρσεις είναι παραληρηματικός. Όπως και στον Ζαρατούστρα, σκεφτόμενος  να ταλαιωρήσει τον λαό, θα φύγει και θα κρατήσει ένα πτώμα στα χέρια του.

Πιστεύεις ότι ο Φασισμός είναι αυτό που έλεγε ο Mussolini «η εκκλησία των χιλίων αιρέσεων»; Ποια η θέση του Φασισμού στον 21ο αιώνα; Από τον Ιταλικό Φασισμό εκτός τον Mussolini ποια άλλα πρόσωπα θεωρείς κορυφαία στην ιδεολογική και οργανωτική συνεισφορά του κινήματος σας;

Ο Μουσολίνι ήταν η ιδιοφυΐα που κατάφερε να προτείνει στη σύγχρονη εποχή έναν τρόπο συλλογισμού και διαβίωσης που είναι αυτός των ιστορικών και φιλοσοφικών μας ριζών. Ο φασισμός για αυτόν δεν ήταν ποτέ σημείο άφιξης, αλλά παράμετρος για τη συνεχή σχεδίαση νέων συνθέσεων για το μέλλον.

Το 2021 πολλά από τα επιτεύγματα του φασισμού μπορεί να φαίνονται ξεπερασμένα επειδή η κοινωνία έχει αλλάξει ριζικά. Κοιτώντας πιο προσεκτικά, ωστόσο, μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει χωρίς υπερβολική προσπάθεια ότι οι συντεχνιακές απαντήσεις  που προέρχονταν από τον φασισμό θα ήταν επί του παρόντος η μόνη μη κομμουνιστική απάντηση, η μη ολιγαρχική και η  μη τρομοκρατική μέσα στη μετα-δημοκρατία και θα εγγυόταν τη συμμετοχή όλων, τα δικά τους πεπρωμένα.

Όχι μόνο αυτό: ο corporatism θα εξακολουθούσε να αποδεικνύεται ότι είναι η μόνη επαναστατική εναλλακτική λύση στον φιλελεύθερο καπιταλισμό σήμερα, όπως χθες. Εκτός από αυτό, ωστόσο, το πνεύμα του φασισμού είναι θεμελιώδες, το οποίο είναι ένα κλασικό, ανδρικό και κοινωνικό πνεύμα. Που είναι πνευματικό, αισθητικό και υλικό. Και είναι τόσο «αιρετικά» ανοιχτό που πάντα αναζητά τη σύνθεση.

Θα έλεγα ότι, αν υπάρχει κάτι μέχρι και σήμερα, σήμερα το βρίσκουμε ακριβώς στον φασισμό. Όσο για τις ιδεολογικές συνεισφορές στο κίνημα μου, δεν περιορίζονταν μόνο στον ιταλικό φασισμό. Τους βρήκαμε και στη Ρουμανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Αργεντινή και στην πολιτιστική και πολιτική δέσμευση των νεοφασιστών πρωτοπόρων της δεκαετίας του '50 και της δεκαετίας του '60 στην Ιταλία, αλλά και στη Γαλλία με την ομάδα GRECE  καθώς και στο Βέλγιο του Jean Thiriart με αυτή την ονειρική προσπάθεια κατά της πρωτοπορίας που ήταν η Jeune Europe .

Και οφείλουμε επίσης κάτι  μικρό σε άλλες αιρέσεις, που δεν συμφωνούν ακριβώς με την Ιδέα μας για τον Κόσμο, όπως ένα μικρό μέρος του Γκωλικού ρεύματος ... Μερικοί συγγραφείς ή καλλιτέχνες, όχι φυσικά τόσο στο ύψος του φασίστα Pirandello, άλλα μας βοήθησαν να ανακαλύψουμε  τη δημοκρατική κωμωδία στα μάτια μας: όπως είναι ο διανοούμενος σαν τον Débord, ζωγράφος όπως ο Magritte ή σόουμαν όπως ο Gaber. Ο Julius Evola ήταν και είναι ιδιαίτερα σημαντικός.

Πιστεύεις ότι θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί η σφαγή στα βουνά της Ηπείρου το 1940 και ποιες οι ευθύνες τόσο της ελληνικής όσο και της ιταλικής εξωτερικής πολιτικής σύμφωνα με την δική σου ανάγνωση της ιστορίας;

Όχι μόνο θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αλλά θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί απολύτως. Κάθε πόλεμος μεταξύ των Ευρωπαίων είναι εμφύλιος πόλεμος, ακόμη περισσότερο μεταξύ Ιταλών και Ελλήνων, που είναι οι πατέρες του πολιτισμού, και επιπλέον μεταξύ κυβερνήσεων που προσανατολίζονται με τον ίδιο τρόπο! Δυστυχώς, η ιταλική επέκταση στις θάλασσες, που τόσο μισούσε η Αγγλία, έπληξε επίσης την Ελλάδα. Φοβάμαι ότι η αντιπαράθεση ήταν τότε αναπόφευκτα τραγική. Η Ιταλία την αντιμετώπισε με υπερηφάνεια και απροσεξία και μπλοκαρίστηκε από τους Έλληνες που έδειξαν αξιοθαύμαστη υπερηφάνεια και μαχητικότητα. Στη συνέχεια, με την ιταλική και πάνω απ 'όλα γερμανική κατοχή, αυτή η υπερηφάνεια έγινε κομματική (μοναρχική ή κομμουνιστική) και αυτό απορρόφησε μεγάλη ενέργεια από την αιτία που θα έπρεπε να ήταν κοινή. Αλλά ποτέ δεν κλαίνε για το χυμένο γάλα. Προσπαθούμε να αντλήσουμε μαθήματα για το μέλλον.

Ποια η κληρονομιά της R.S.I. και πως αναγεννήθηκε το κίνημα μετά τον πόλεμο;

Ας συνοψίσουμε για τους αναγνώστες γιατί μιλάμε. Αφού οι σύμμαχοι προσγειώθηκαν στη Σικελία στις 25 Ιουλίου 1943, πραγματοποιήθηκε το Μεγάλο Συμβούλιο του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος. Ο Μουσολίνι βρέθηκε  σε μειονεκτική θέση και στάλθηκε μήνυμα  στον Βασιλιά Βιτόριο Εμμανουέλ ΙΙΙ για τη συνολική διαχείριση του πολέμου.

Την επόμενη μέρα ο βασιλιάς είχε συλλάβει τον Μουσολίνι και ανακοίνωσε ότι ο πόλεμος θα συνεχιστεί. Ζήτησε από τον Χίτλερ να στείλει γερμανικά στρατεύματα για να υπερασπιστεί την ιταλική επικράτεια και δεσμεύτηκε να πληρώσει όλα τα έξοδα για τα προς το ζην. Ήταν μια παγίδα επειδή οι Ιταλοί θα έπρεπε να γυρίσουν τα όπλα τους εναντίον των συμμάχων τους. Στις 8 Σεπτεμβρίου, ο βασιλιάς υπέγραψε την προδοσία και έφυγε με τον πρωθυπουργό Badoglio πέρα ​​από τις γραμμές  του εχθρού. Οι ένοπλες δυνάμεις αφέθηκαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ο ιταλικός στόλος, ο οποίος δεν είχε λάβει συγκεκριμένες διαταγές, βομβαρδίστηκε τέσσερις φορές την ίδια ημέρα από γερμανικά, βρετανικά και αμερικανικά αεροπλάνα.

Στις 12 Σεπτεμβρίου ο Μουσολίνι απελευθερώθηκε από την αιχμαλωσία του στο Gran Sasso. Στις 23 Σεπτεμβρίου γέννησε την Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία η οποία εξασφάλισε την υπεράσπιση της ιταλικής επικράτειας και εφάρμοσε ριζικές μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικοποίησης των επιχειρήσεων. Το 1945, μετά την απώλεια του πολέμου, η RSI παρέδωσε τον ισολογισμό σε πλεόνασμα παρά την πολεμική οικονομία και τα έξοδα για τη συντήρηση των Ιταλών και Γερμανών στρατιωτών. Οκτώ χιλιάδες άνθρωποι προσχώρησαν στο RSI, συμπεριλαμβανομένου ενός από τους ιδρυτές του κομμουνιστικού κόμματος, τον Nicola Bombacci, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους αντιστασιακούς την ίδια ημέρα με τον Mussolini, στις 28 Απριλίου 1945.

Για αυτό μιλάμε. Δεν συμμερίζομαι μια από τις κοινές πεποιθήσεις ότι η RSI  θα σήμαινε επιστροφή στην επαναστατική προέλευση μετά από έναν μακρύ κυβερνητικό συμβιβασμό. Πολιτικά αντιπροσωπεύει τη συνέχιση μιας σταδιακής αλλά συνεχούς επανάστασης που είχε πραγματοποιήσει ο Μουσολίνι για είκοσι χρόνια.  Οι μόνες διαφορές συνίστανται στο γεγονός ότι ο «αντιδικός»  του, ο αντιδραστικός, δεν ήταν πλέον παρών στα θεσμικά όργανα επειδή είχε φύγει προς τα νότια στα χέρια των εισβολέων και ότι ήταν επομένως ευκολότερο να επιταχυνθεί από τους ριζοσπαστικούς νόμους που, ωστόσο, υπέστησαν τις δυσκολίες μιας διχασμένης Ιταλίας, σε δύο και έναν πόλεμο που χάθηκε.

Η RSI όμως σήμαινε και κάτι άλλο. Ήταν η απόδειξη μπροστά σε όλον τον κόσμο  και κυρίως στον εχθρό, που την θαύμαζε, ότι οι Ιταλοί δεν ήταν τελικά δειλοί όπως έδειξε η προδοσία του βασιλιά και είχαν ακόμη την αίσθηση της τιμής.

Ακολούθησε η λεγόμενη «εκκαθάριση» με δεκάδες χιλιάδες δολοφονίες, μερικές τρομερές, και με την δαιμονοποίηση των Βετεράνων. Αυτό σηματοδότησε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο. Από τη θετική πλευρά, επειδή το να είσαι φασίστας μετά το 1945 σήμαινε να προχωράς με το κεφάλι ψηλά και να πληρώνεις ένα υψηλό τίμημα, εναντίον όλων. Αρνητικά επειδή η ιδέα της ήττας παρέμεινε στο DNA και επειδή η δυσπιστία για όλα και όλοι δεν μπορούσαν να διευκολύνουν την πολιτική δράση.

Έπειτα από κάποιες προσπάθειες δημιουργίας ενός πολιτικού φορέα και μετά τις προπαγανδιστικές και στρατιωτικές πράξεις του κινήματος FAR, δημιουργήθηκε το MSI το οποίο  ήταν ο πρωταγωνιστής αυτής της μνήμης προς το μέλλον. Ωστόσο, δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει διανοητικά την ήττα και το κλείσιμο στον κόσμο, οπότε όταν, δύο γενιές αργότερα, οι ιστορικές συνθήκες του επέτρεψαν να εισέλθει στον κυβερνητικό χώρο, οι εκφραστές του δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να διώξουν από πάνω τους αυτό που τους παρέλυε.

Αυτό που σχεδόν ποτέ δεν έχει λυθεί στον ιταλικό νεοφασισμό είναι το κόμπλεξ. Ένα κόμπλεξ ενοχής, ένα κόμπλεξ δίωξης, ένα κόμπλεξ κατωτερότητας. Πράγματα που οι φασίστες δεν θα είχαν δοκιμάσει ποτέ και για τα οποία θα αισθανόταν αηδιασμένοι.

Κρίμα, γιατί η υπερηφάνεια και η επιμονή των χρόνων αγώνα και θυσίας, μετά από αιώνες και αιώνες φυλακών και δεκάδες και δεκάδες θανάτους, θα άξιζαν καλύτερα από τους αστούς και τους γονείς που ήθελαν μόνο να γίνουν αποδεκτοί

Τι προτείνεις για το μέλλον στους νεολαίους συναγωνιστές της χώρας μας που δηλώνουν Εθνικιστές, Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες;

«Δύο άνθρωποι κοιτάζουν μέσα από τα ίδια κάγκελα, το ένα βλέπει τη λάσπη, το άλλο τα αστέρια». Αυτά τα λόγια του Λάνγκρι, ενός Θιβετιανού κληρικού του 11ου αιώνα, είναι θεμελιώδη, ανεξάρτητα από το μοντέλο που έχετε επιλέξει. Επειδή το μοντέλο πρέπει να λειτουργεί για να σας κάνει να γίνετε καλύτεροι και δυνατοί. Μόνο του δεν είναι αρκετό. Το να σας δηλώσω κάτι δεν σημαίνει ότι είστε κιόλας κάτι. Και ακόμη λιγότερο μπορείς πραγματικά να είσαι κάτι αν είσαι πολύπλοκος.

Ίσως είναι απαραίτητη η αναφορά σε ένα πολιτικό αρχέτυπο που αντιπροσωπεύει μια Ιδέα του κόσμου ριζικά διαφορετική από την κυρίαρχη. Κανείς  περισσότερο από τους Έλληνες  θα έπρεπε να το καταλάβει αυτό. Η παρακμή της νεωτερικότητας, η οποία είναι προοδευτική και μεσσιανική, βασίζεται στην Ουτοπία, δηλαδή σε ένα μοντέλο που θα εφευρεθεί, το οποίο δεν έχει κανόνες και το οποίο δεν επιτρέπει σε κάποιον να ενεργήσει πάνω του. Αντ 'αυτού, ο Μύθος κάνει ακριβώς το αντίθετο: σας διδάσκει ένα μοντέλο να το επαναλάβετε, να το ανανεώνετε, το οποίο ενεργεί πάνω σας και αντικατοπτρίζει όλα όσα ενεργείτε, θέτοντας το χώρο σε τάξη. Ο Κόσμος που λυγίζει το Χάος και εξάγει τη μορφή από την ύλη. Είναι ένα αιώνιο μοντέλο, το οποίο υπάρχει ήδη, και ως εκ τούτου μπορεί και πρέπει να πάντα να  μιμείται, και θα είναι πάντα έτσι.

Οι αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν ένα γραμματικό χρόνο που για εμάς τους μοντέρνους δεν είναι ποτέ μεταφράσιμος: τον αόριστο. Αυτός ο αόριστος, που είναι ένα παρελθόν χωρίς να είναι εντελώς παρελθόν, αναφέρεται στη σύλληψη του Όντος, την οποία οι Έλληνες, ας αναφέρουμε τον Παρμενίδη, είχαν αντιληφθεί και που αντιτίθεται στην παρακμή του Να γίνει, όπως ο Κόσμος ενεργεί στο Χάος και όπως ο Μύθος νικά την Ουτοπία.

Από όλους τους ινδοευρωπαϊκούς λαούς, ο ελληνικός μπόρεσε να εκφράσει τη σοφία μέσω μυθολογίας όπως κανένας άλλος. Στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν όλες οι απαντήσεις σε οποιαδήποτε κατάσταση και είναι σαφέστατος ο δρόμος που πρέπει να πάρετε, πως θα βαδίσετε με ποιο τρόπο και κόστος και με ποια μεταμόρφωση. Ωστόσο, κάποιος πρέπει να είναι ισχυρά παρών και να αποκτήσει μια φωτεινή Ολυμπιακή γαλήνη. Προσέξτε να μην το αφήσετε αυτό όταν πρόκειται  αναλαμβάνετε πολιτικές αναφορές "καταραμένες", γιατί αν τις ερμηνεύσετε με σύγχυση, με θυμό, με σκοτεινό τρόπο, όλα θα καταστραφούν.

Τα τελευταία λόγια δικά σου προς τους αναγνώστες του περιοδικού μας.

Σου λέω τρία πράγματα. Πρώτα. Η Ευρώπη και ο Πολιτισμός χρειάζονται την  Ελλάδα και η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την Ευρώπη (την οποία ίδρυσε στις Θερμοπύλες και τις  Πλαταιές) και χωρίς Πολιτισμό. Αφιερώνω τον εαυτό μου στη δημιουργία σχέσεων μεταξύ ποιοτικών ανθρώπων από όλη την Ευρώπη, ειδικά μέσω του Lanzichenecchi, το οποίο λαμβάνει τη μορφή συναντήσεων μεταξύ Ευρωπαίων, δύο εκ των οποίων, στην Ιταλία και τη Γαλλία, είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Υπάρχουν επίσης αναφορές στο διαδίκτυο. Σε αντίθεση με τους Ιταλούς, τους Γάλλους, τους Ισπανούς και τους Άγγλους, οι Έλληνες μιλούν συχνά άλλες γλώσσες και η συμβολή τους είναι ιδιαίτερα πολύτιμη.

Δεύτερο. Είναι άχρηστο να αισθάνεσαι αγωνία, άγχος ή ελπίδα σε μαζικές αντιδράσεις, σε βιαστικές πολιτικές λύσεις ή στις νίκες ενός λαϊκισμού που δεν έχει στρατηγική, ηγεσία, σχέδια και που παραμένει στο έλος της ιδέας ενός υλιστή και φιλελεύθερου κόσμου. Είναι οι συνειδητοί avant-gardes, οργανωμένοι και με ξεκάθαρες ιδέες, οι μόνοι που μπορούν πραγματικά να παίξουν στις πολιτικές και πολιτιστικές προκλήσεις. Και είναι να εκπαιδεύσουμε αυτούς τους πρωτοπόρους που πρέπει να ανησυχούμε, όχι πολιτικές λύσεις που στο χάος μπορούν να είναι φευγαλέες και εμφανείς.

Τρίτο. Ο καθένας πρέπει να καταλάβει ότι η ζωή ενός λαού δεν συμπίπτει με τη δική του, ότι τα πεπρωμένα των γενεών δεν μετριούνται από αυτό που ζει, ότι ο χρόνος δεν τελειώνει αύριο. Ακόμα κι αν η κατάσταση μπορεί να φαίνεται απελπισμένη, ακόμη και αν δεν βλέπουμε λύσεις που να προσφέρουν ελπίδα για το άμεσο μέλλον, πρέπει να είναι γνωστό ότι δεν θα είναι μερικές γενιές ηλιθίων, γεμάτες Ubris, που μπορούν να σκοτώσουν το πνεύμα της Ελλάδας, που ούτε καν αιώνες οθωμανικής κυριαρχίας κατάφεραν να πνίξουν. Πρέπει να είμαστε σταθεροί, θαρραλέοι και πάνω απ όλα χαρούμενοι και αδάμαστοι και να κάνουμε ό, τι πρέπει να γίνει. Μπορεί να μην το δούμε, αλλά σε κάθε περίπτωση ξέρουμε ότι αυτό που είχε προβλεφθεί θα συμβεί μια μέρα: ο Απόλλωνας θα επιστρέψει και θα είναι για πάντα.

Η Ανατολική Γερμανία και τα Αραβικά κράτη. (Από τις Έξι Ημέρες του '67 ως τον Πόλεμο του Οκτώβρη του '73.)

Αποσπάσματα ενός κειμένου του ιστορικού Jeffrey Herf στο περιοδικό Commentary από το 2016, μετάφραση: Α. Π.

link: Ο Αντισιωνισμός στην Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (DDR)

Ο Φιντέλ Κάστρο στην Πύλη του Βραδεμβούργου (Ανατολικό Βερολίνο) με τους Βάλτερ Ούλμπριχτ και Γιάσερ Αραφάτ

Κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών του Ιουνίου 1967, η Ανατολική Γερμανία ενώθηκε με τους εταίρους της στο σοβιετικό μπλοκ στέλνοντας μαχητικά αεροσκάφη MiG, σοβιετικά άρματα μάχης T-34 και χιλιάδες επιθετικά όπλα Καλάσνικοφ στην Αίγυπτο και τη Συρία. Τα αρχεία του Υπουργείου Άμυνας της Ανατολικής Γερμανίας, ειδικά αυτά του γραφείου του Υπουργού Άμυνας Χάιντς Χόφμαν (Heinz Hoffmann), περιέχουν εκτενείς πληροφορίες σχετικά με τη συμβολή της Ανατολικής Γερμανίας στον επανεξοπλισμό και την εκπαίδευση των ενόπλων δυνάμεων της Αιγύπτου και της Συρίας από το 1967 έως τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (γνωστό στους Άραβες ως Πόλεμο του Οκτώβρη) το 1973. 

Στις 30 Σεπτεμβρίου 1969, ενόψει των αυξανόμενων αιτημάτων πολλών κρατών και κινημάτων στον Τρίτο Κόσμο για στρατιωτική υποστήριξη, ο Βίλι Στοφ (Willi Stoph), μέλος του Πολιτικού Γραφείου και πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών της Ανατολικής Γερμανίας, ανέθεσε στον υφυπουργό Γκέρχαρντ Βάις (Gerhard Weiss) το έργο του συντονισμού των παραδόσεων όπλων σε κράτη σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των αραβικών κρατών. Η επιτροπή του Weiss παρέμεινε το κέντρο αυτού του προγράμματος για τα επόμενα 15 χρόνια. Μέχρι το 1970, η Ανατολική Γερμανία είχε στείλει άλλα 50 μαχητικά αεροσκάφη MiG, 17.500 πολυβόλα Καλάσνικοφ, 150.000 νάρκες ξηράς, 3.500 χειροβομβίδες, καθώς και κράνη, στολές και σακίδια στην Αίγυπτο και τη Συρία.

Με την στροφή του Στάλιν εναντίον του Ισραήλ το 1949 και τις «αντι-κοσμοπολίτικες» εκκαθαρίσεις στις αρχές της δεκαετίας του 1950, το σοβιετικό μπλοκ στο σύνολο του έγινε εχθρός του Ισραήλ. Ωστόσο, η Ανατολική Γερμανία πήρε έναν ακόμη πιο παθιασμένο και εξέχοντα ρόλο στην αντι-ισραηλινή υπόθεση από ό,τι οι άλλες λαϊκές δημοκρατίας όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Τσεχοσλοβακία. Σε αντίθεση με αυτές, η Ανατολική Γερμανία αντιμετώπιζε τη διαρκή πίεση από τη Δυτική Γερμανία, έναν αντίπαλο που συνεχώς προσπαθούσε να την απομονώσει και να την απονομιμοποιήσει αρνούμενη (μέχρι την εποχή του Βίλι Μπραντ) να έχει διπλωματικές σχέσεις με οποιοδήποτε κράτος αναγνώριζε την Ανατολή. Μέσω της συνεργασίας με τα αραβικά κράτη, η Ανατολική Γερμανία βρήκε ένα μέσο για να συντρίψει τον δυτικογερμανικό διπλωματικό αποκλεισμό και να ανοίξει τις πύλες της διπλωματικής αναγνώρισης. 

Μια σημαντική προσέγγιση με τα αραβικά κράτη ξεκίνησε το 1969, όταν το Ιράκ (που κυβερνιόταν ήδη για έναν χρόνο από το Κόμμα Μπάαθ του στρατηγού Μπακρ και του νεαρού Σαντάμ Χουσεΐν) έγινε η πρώτη μη κομμουνιστική κυβέρνηση που συνήψε διπλωματικές σχέσεις με την Ανατολική Γερμανία. Μια κοινή δήλωση των υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών έκανε μια σαφή σύνδεση μεταξύ της απόφασης του Ιράκ να δημιουργήσει διπλωματικές σχέσεις και του ανταγωνισμού της Ανατολικής Γερμανίας προς το Ισραήλ, τονίζοντας τον «κοινό αγώνα» τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον νεοναζισμό, την αποικιοκρατία και τον σιωνισμό» και περιγράφοντας το Ισραήλ ως «ρατσιστικό, ιμπεριαλιστικό, αντιδραστικό και επιθετικό».

Η περιγραφή του Ισραήλ ως ρατσιστικού κράτους και ιμπεριαλιστικού εργαλείου, και η υποψία ότι τόσο αυτό όσο και η Δυτική Γερμανία ήταν εκφράσεις του νεοναζισμού, ενσωματώθηκε έτσι στις διπλωματικές σχέσεις της Ανατολικής Γερμανίας με τα αραβικά κράτη. Παρόμοια γλώσσα συνόδευσε τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων μεταξύ της Ανατολικής Γερμανίας και του Σουδάν, της Συρίας, της Αιγύπτου, καθώς και με τη Νότια Υεμένη το 1969. Για τους Ανατολικογερμανούς κομμουνιστές, ο αντισιωνισμός ήταν θέμα ιδεολογικής πεποίθησης και αποτελεσματικό εργαλείο για την υπονόμευση της πολιτικής της Δυτικής Γερμανίας στη Μέση Ανατολή. 

Οι Ανατολικογερμανοί παρουσιάστηκαν ως ένα διαφορετικό είδος «καλού Γερμανού»: ενώ η Δυτική Γερμανία διαφήμιζε τον εαυτό της ως ένα κράτος που μετανοεί για το Ολοκαύτωμα πληρώνοντας αποζημιώσεις στο κράτος των Εβραίων, η Ανατολική Γερμανία περνούσε το μήνυμα ότι ήταν ένα γερμανικό κράτος που ήταν εχθρός του Ισραήλ ακριβώς επειδή το κράτος των Εβραίων είναι ιμπεριαλιστικό όπως ήταν ο Χίτλερ. Ο ανταγωνισμός της Ανατολικής Γερμανίας με το Ισραήλ συνέβαλε στη σημαντική δημοτικότητά της μεταξύ των κρατών του Τρίτου Κόσμου. Μετά την ένταξη της στα Ηνωμένα Έθνη το 1973, η Ανατολική Γερμανία βρέθηκε επανειλημμένα ανάμεσα στις τεράστιες πλειοψηφίες της Γενικής Συνέλευσης που ψήφιζαν υπέρ των ψηφισμάτων καταδίκης του Ισραήλ (το πιο γνωστό από αυτά είναι το ψήφισμα 3379 του 1975 που καταδίκαζε τον σιωνισμό ως ρατσισμό, εγκρίθηκε με τις ψήφους κομμουνιστικών και μουσουλμανικών κρατών, και αποσύρθηκε το 1991 με εισήγηση του Μπους, προέδρου της Αμερικής, η νίκη της οποίας στον Ψυχρό Πόλεμο σήμαινε μια μεγάλη υποχώρηση του αντισιωνισμού).

Αριστερά: Heinz Hoffmann - Δεξιά: Mustafa Tlass

Τον Οκτώβριο του 1971, ο υπουργός Άμυνας της Ανατολικής Γερμανίας Χάιντς Χόφμαν ηγήθηκε μιας στρατιωτικής αντιπροσωπείας σε ένα ταξίδι στο Ιράκ, την Αίγυπτο και, το πιο σημαντικό, στη Συρία. Εκεί συναντήθηκε με τον Χαφέζ αλ Άσαντ και τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου της Συρίας, Μουσταφά Τλας. Κατά τη διάρκεια της εξύμνησης της αλληλεγγύης στον κοινό αγώνα κατά του Σιωνισμού, ο Χόφμαν στις σημειώσεις του προσωπικού αρχείου του παρατήρησε ότι ο Τλας εξέφραζε «ξεκάθαρα» μια «τάση που υπήρχε μεταξύ άλλων κορυφαίων αξιωματικών των αραβικών ενόπλων δυνάμεων», δηλαδή έναν «άνευ όρων θαυμασμό για τη φασιστική στρατηγική του Blitzkrieg και τα ιδιαίτερα επιτεύγματα του αστικού γερμανικού στρατού». 

Ο Χόφμαν ήταν βετεράνος του Ισπανικού Εμφυλίου και είχε πολεμήσει κατά της ναζιστικής Λεγεώνας Κόνδωρ. Χωρίς όμως να ενοχλείται από τον θαυμασμό του Τλας για τα επιτεύγματα της Βέρμαχτ, ο Χόφμαν, στην ομιλία του ως τιμώμενο πρόσωπο του δείπνου που παρέθεσε ο πρόεδρος Άσαντ στην ανατολικογερμανική στρατιωτική αντιπροσωπεία, εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι οι Σύροι «θα είναι νικητές στη μάχη τους ενάντια στον εχθρό». Πρόσθεσε, «Πολεμάμε τον ίδιο εχθρό!» με το οποίο εννοούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ.

Η σχέση μεταξύ της Ανατολικής Γερμανίας και της Συρίας και μεταξύ του Χόφμαν και του Τλας εμβάθυνε στην επόμενη δεκαετία. Η Συρία του Άσαντ, στην πραγματικότητα, έγινε ο βασικός άξονας της σοβιετικής διακρατικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή (όπως ακριβώς είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ρωσικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή σήμερα). Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Τλας δημοσίευσε βιβλίο, στο οποίο υποστήριζε ότι η Ευρώπη είχε προχωρήσει οικονομικά επειδή καταδίωκε τους Εβραίους, ενώ οι Άραβες και οι Μουσουλμάνοι ήταν καθυστερημένοι επειδή είχαν φερθεί πολύ καλά στους Εβραίους. Τα αρχεία του Χόφμαν τεκμηριώνουν μερικές πολύ θερμές προπόσεις μεταξύ Χόφμαν και Τλας στις οποίες δήλωναν αμοιβαία αλληλεγγύη και γιόρταζαν μια κοινότητα αγώνα (Kampfgemeinschaft).

Τον Αύγουστο του 1973, οι Ανατολικογερμανοί υποδέχθηκαν τον Αραφάτ, μαζί με την Αμερικανίδα κομμουνίστρια ηγέτιδα Άντζελα Ντέιβις, ως τιμώμενα πρόσωπα του «Παγκοσμίου Φεστιβάλ Νεολαίας» στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου ο Αραφάτ πραγματοποίησε την πρώτη από τις πολλές συναντήσεις με τον Χόνεκερ. Στις 2 Αυγούστου 1973, το μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κυβερνώντος SED της Ανατολικής Γερμανίας Gerhard Grüneberg και ο Αραφάτ υπέγραψαν μια επίσημη συμφωνία συνεργασίας για να υποστηρίξουν τον κοινό «αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό». Οι Ανατολικογερμανοί υποσχέθηκαν να παραδώσουν «εμπορεύματα αλληλεγγύης τόσο σε αμάχους όσο και σε μαχόμενους» δηλαδή όπλα. 

Παρόμοιες συμφωνίες για μη στρατιωτικές και στρατιωτικές παραδόσεις υπογράφονταν σε ετήσια βάση τα επόμενα 15 χρόνια. Τον Σεπτέμβριο του 1973, η Ανατολική Γερμανία έγινε το πρώτο από τα κράτη του σοβιετικού μπλοκ που επέτρεψε στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) να ανοίξει προξενείο στην πρωτεύουσά της ένα χρόνο πριν από τη Σοβιετική Ένωση. Αυτή η απόφαση έλαβε χώρα όταν η PLO, με τον Καταστατικό της Χάρτη του 1968, συμμετείχε ανοιχτά σε «ένοπλο αγώνα» με σκοπό την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ. Το ότι ένα παλαιστινιακό προξενείο άνοιξε πρώτα στο Ανατολικό Βερολίνο και μετά στη Μόσχα υποδεικνύει τον πρωτοποριακό ρόλο και την πρωτοβουλία που έφεραν οι Ανατολικογερμανοί κομμουνιστές στην αντι-ισραηλινή υπόθεση.

Αιγυπτιακά οχήματα σοβιετικής κατασκευής στο απελευθερωμένο Σουέζ, στις 8 Οκτωβρίου 1973

Στις 6 Οκτωβρίου 1973, Σάββατο πρωί, ανήμερα της εβραϊκής γιορτής του Γιομ Κιπούρ και της δέκατης ημέρας του μουσουλμανικού Ραμαζανιού, οι συντονισμένες δυνάμεις Αιγύπτου και Συρίας πραγματοποιούν επίθεση από Νότο και Βορρά στο Ισραήλ. Οι Σύριοι, υπό την διοίκηση του Τλας, επανακτούν τον έλεγχο στα Υψίπεδα του Γκολάν. Οι Αιγύπτιοι, οι μεγάλοι ηττημένοι του 1967, ο στρατός που πριν έξι χρόνια είχε χάσει ολόκληρη την αεροπορία του, τη Γάζα και τη χερσόνησο του Σινά σε μία μέρα, τώρα, υπό τη διοίκηση του στρατάρχη Ahmad Ismail Ali (αλβανικής καταγωγής από μητέρα), αιφνιδιάζουν ολοκληρωτικά τους Ισραηλινούς, διασπούν την αμυντική γραμμή Μπαρ Λεβ και καταλαμβάνουν ξανά την (χαμένη από το 1967) ανατολική πλευρά του Σουέζ και μέρος του Σινά (Επιχείρηση Μπαντρ). 

Για το Ισραήλ η ημέρα εκείνη ήταν μια πανωλεθρία, και η ήττα στον πόλεμο αποφεύχθηκε μόνο με την αμερικανική παρέμβαση: μέσα στον Οκτώβρη του 1973 οι Αμερικανοί πραγματοποίησαν προς το Ισραήλ τη μεγαλύτερη αερομεταφορά όπλων στην ιστορία, βοηθώντας το εβραϊκό κράτος να σταθεροποιήσει τα μέτωπα, να ανακτήσει το Γκολάν από τη Συρία και να διατηρήσει μέρος του Σινά στο τέλος του πολέμου (το οποίο, ως γνωστόν, θα αναγκαζόταν να δώσει πίσω στην Αίγυπτο με τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ πέντε χρόνια μετά). Αλλά ήταν εμφανές ότι οι δύο αραβικοί στρατοί δεν ήταν οι ίδιοι με έξι χρόνια πριν. Το 1967 δεν υπήρξε ουσιαστικά η παραμικρή σοβαρή άμυνα ενάντια στο ισραηλινό επιθετικό σχέδιο ούτε από Αιγύπτιους, ούτε από Σύριους ούτε από Ιορδανούς, που όλοι είχαν πιαστεί στον ύπνο. 

Το 1973 δυο αραβικοί στρατοί όχι μόνο υλικοτεχνικά, αλλά και τακτικά-επιχειρησιακά-στρατηγικά μοντέρνοι, είχαν αντιστρέψει τους όρους και ήταν αυτοί που αιφνιδίασαν το Ισραήλ και πήραν πίσω κάποια από τα εδάφη τους (αν και όχι όλα), και μάλιστα σε έναν πόλεμο που, σε αντίθεση με το 1967, δεν συμμετείχε η Ιορδανία στο πλευρό των Αράβων. Αναμφίβολα, η εκπαίδευση και η βοήθεια που είχαν λάβει οι δύο αραβικοί στρατοί στο διάστημα 1967-1973 από το σοβιετικό μπλοκ και κυρίως την Ανατολική Γερμανία, όχι μόνο αναπλήρωσαν άμεσα τις μεγάλες απώλειες εξοπλισμού του 1967, αλλά έφτασαν σε επίπεδο επιχειρησιακής ετοιμότητας που δεν είχαν ποτέ μέχρι τότε.

Γεώργιος Σαγιάς: 500 χαϊκού - Ιαπωνική Ποίηση

 

"Θαμμένοι καρποί

της φύσης ετοιμάζουν

επανάσταση".

Ο Γιώργος Σαγιάς είναι παιδαγωγός με μεταπτυχιακό στη θεολογία. Έχει εκδώσει έως τώρα εννέα βιβλία (μεταξύ άλλων και ποίηση, γελοιογραφίες, επιστημονικό πόνημα που αφορά στην 9η Τέχνη, πολιτική διακήρυξη κ.ά.), ενώ έχουν μελοποιηθεί κάποια ποιήματά του (όπως το "Μολών Λαβέ" και το "Γεια σου Γεώργιε Καραϊσκάκη) και είναι επικεφαλής του Κέντρου Μελετών και Προώθησης Εθνικών Ιδεών Φ (Κέντρο Φ).

Το όγδοο βιβλίο του με τίτλο "Ομότροπον" ήταν ποιητική συλλογή σε ρυθμό ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο. Όμως στο πιο πρόσφατο βιβλίο του έκανε ένα ιδιαίτερο ποιητικό τόλμημα: να γράψει ιαπωνική ποίηση και πιο συγκεκριμένα "χαϊκού".

Όπως γράφει και στην Εισαγωγή της συλλογής "500 Χαϊκού", "Τα χαϊκού είναι επιγραμματικά ποιήματα που γράφονται βάσει μιας ποιητικής φόρμας τριών μικρών ομάδων συλλαβών στίχων με ενιαίο συγκεκριμένο νόημα και αναπτύσσονται σε τρεις στίχους ή σε έναν με εσωτερικά κενά. 

Πρωτοδημιουργήθηκαν στην Ιαπωνία πριν από μερικούς αιώνες (τον 14ο μ.Χ. αιώνα ή -κατ' άλλους μελετητές- τον 15ο - 16ο αιώνα), πήραν την τελική τους μορφή τον 17ο αιώνα και με τον ίδιο τρόπο γράφονται έως σήμερα, με επεκτάσεις των σημείων αναφοράς τους τα τελευταία χρόνια".

Ίσως είναι το συντομότερο είδος ποίησης παγκοσμίως, έχουν χαρακτήρα εποχικό, αναφέρονται σε φυσικά στοιχεία και στηρίζονται σε μια φορτισμένη συναισθηματικά λέξη. Εδώ και κάποιες δεκαετίες, εντοπίζονται διαφοροποιήσεις στο περιεχόμενο και στην κλασική θεματολογία τους, στοιχείο που επιτρέπει νοηματικές επεκτάσεις, πάντα όμως βασιζόμενες σε μια λέξη σύμβολο. Οι δημιουργοί τους, επιχειρούν να "ακινητοποιήσουν" την στιγμή, η οποία πρέπει να "αποκρυσταλλωθεί", να ολοκληρωθεί μέσα σε μόνο 17 συλλαβές, οι οποίες χωρίζονται σε 5+7+5 συλλαβές. 

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η στιγμή που έφυγε, διεσώθη μέσω τού χαϊκού. Έτι περαιτέρω, μέσα σε 17 συλλαβές, περικλείονται δυνητικώς -μεταξύ άλλων- κοσμοθέαση, ιδεολογία, φιλοσοφική θεώρηση και ψυχισμός, τα οποία πρέπει να καταστεί εφικτό να "χωρέσουν" σε ένα χαϊκού. Ας σημειωθεί πως ενώ φαίνονται απλά, η δημιουργία ενός καλού χαϊκού είναι αρκετά απαιτητική διότι πρέπει με απλότητα γραφής να δοθεί συμπυκνωμένο το μήνυμα και συγχρόνως να παρασχεθεί η δυνατότητα νοητικής επεκτάσεως. 

Μάλιστα, ο ποιητής κάνει αναφορά σε κοινό στοιχείο χαϊκού και ελληνικής επιγραμματικής ποίησης, δηλαδή στην εν συντομία και μέσω στίχων αναφορά σε στιγμές, οι οποίες σώζονται (και) χάρη στην ποίηση, λειτουργούν ως κιβωτός στους αιώνες και εδράζονται σε κοσμοθέαση και φιλοσοφία ζωής (π.χ. "Ώ ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι" / Σιμωνίδης ο Κείος). 

Όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Σαγιάς, "Η επιγραμματική ποίηση μπορεί λοιπόν να θεωρηθεί κοινό σημείο αναφοράς και γέφυρα αλληλοκατανόησης. Αυτή τη γέφυρα, μπορεί ο Έλληνας ποιητής να την βαδίσει ασφαλώς έχοντας μέσα του τον Όμηρο, την Σαπφώ, τον Αλκαίο, μόνιμη υποστήριξη την ελληνική ποιητική ταυτότητα και αυτοσυνειδησία, αστείρευτο εφόδιο την παράδοσή του...". 

Αυτή τη γέφυρα την βάδισε παλαιότερα και ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς της Ιαπωνίας, ο Γιάκουμο Κοϊζούμι (το οποίο είναι το ιαπωνικό όνομα τού Λευκάδιου Πατρίκιου Χερν, ελληνοϊρλανδού, το γένος τής μητρός Κασιμάτη, ο οποίος γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1850 και απεβίωσε στο Τόκιο το 1904).

Η συγκεκριμένη συλλογή, χωρίζεται σε έξι ενότητες: Φύση/Εποχές, Αγάπη/Έρωτας, Ζωή-Θάνατος/Ειρήνη-Πόλεμος, Συναισθήματα, Καταστάσεις, Ιαπωνία. Μια προσεκτική ματιά μπορεί να εντοπίσει βάσεις πάνω στις οποίες εδράζεται η -για πολλά έτη- δημιουργία αυτής της συλλογής χαϊκού από τον δημιουργό τους. 

Ο ηρωικός τρόπος ζωής, η τιμή και η αξιοπρέπεια, η δύναμη της θέλησης, η έννοια της φιλοπατρίας, η κατακραυγή για τον προδότη, ο σεβασμός για τον μόχθο τού λαού, η αγάπη για την φύση, ο σεβασμός στα ζώα, η παράδοση ως ρίζα που οδηγεί σε πρόοδο αλλά κι ο έρωτας, αυτή καθ' αυτή η ζωή, είναι κάποια θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζεται η αποτύπωση στιγμών. 

Ας δούμε κάποια από αυτά τα χαϊκού, αφού τονιστεί ότι καθ' ένα από αυτά διαβάζεται ξεχωριστά. Θα μπορούσε μάλιστα να ειπωθεί πως ένα την φορά ίσως είναι αρκετό ή, πως, ξαναδιαβάζοντάς τα, είναι δυνατόν να τύχουν ξεχωριστής νοητικής επεκτάσεως. Ή απλά αυτή να ήταν μια στιγμή, με άλλα λόγια το μεγαλείο τής απλότητας.

Διαβάζουμε κάποια από αυτά:

"Ο σαμουράι

ρίζα μαζί και καρπός

θαμμένος γεννά."

"Παλιός ο τρόπος

κάθε νέου μπουσίντο*

που σπέρνει τιμή."

(*μπουσίντο: χαρακίρι, άγραφος κώδικας τιμής, τρόπος να πεθάνει κάποιος για να μην ατιμαστεί).

"Μεγάλα δέντρα•

χυμούν οι απόγονοι

απ' τα κλαδιά τους."

"Στολή προγόνων

φόρεσα στη γιορτή μου

κι ένιωσα θεριό."

"Μεγάλοι ίσκιοι

στη μάχη συντροφεύουν

τους πολεμιστές."

"Άνθος κερασιάς

βλέπω στο ριζικό σου

τον σαμουράι*."

(*σαμουράι: τίτλος ευγενούς, άφοβου και βίαιου πολεμιστή). 

"Ρητινοφόρο,

όσο πιο πολλές πληγές

τόσο μας κερνάς."

"Η φύση ξέρει

πως σκοτώνεται όποιος

την τραυματίζει."

"Γεμάτος σέβας

κοιτώντας το παρελθόν

βλέπω το μέλλον."

"Παιδί ορφανό

που ζηλεύεις τον αϊτό

να γίνεις αϊτός."

"Πάντα σιωπούνε

οι νεκροί του πολέμου,

όμως φωνάζουν!"

"Λευκή σημαία•

ηρώων γεννήματα

δε σας ταιριάζει."

"Κάλλιο να έχεις

ένα φίδι σύντροφο

παρά προδότη."

"Λείπουν στρατιώτες•

μπόλιασαν βουνοκορφές

ιδρώτα κι αίμα."

"Καθώς θερίζουν

πισωγυρνά προδότης•

θα τον θερίσουν."

"Για σκέψου λοιπόν:

ο δειλός απέθανε

πριν να πεθάνει."

"Τα μηνύματα

της ελπίδας υπάρχουν,

αρκεί να πράξεις".

"Σε κάθε δύση

κάθε που πέφτεις σήκω•

μάθ' απ' τον ήλιο."

"Γλυκοκερασιά!

Πόση βροχή και λάσπη

ως να καρπίσεις."

"Φύτρωσε άνθος

όσες μπόρες και λάσπη

κι αν χρειάστηκαν".

Τα χαϊκού είναι τρόπος που η στιγμή γίνεται αιώνια. Ποίηση με λέξεις σύμβολα "κλειδιά", ενίοτε μεστή μηνυμάτων, είναι γραφή για όσους δεν θέλουν να προσπεράσουν με μια γρήγορη και τυπική ανάγνωση ένα φαινομενικά απλό χαϊκού, αλλά θέλουν να αφεθούν σε κάτι διαφορετικό, διότι, όπως έλεγε ο Επίχαρμος ο Κώος, "νους ορά και νους ακούει". Εάν ο νους του αναγνώστη κάτι βλέπει ή κάτι ακούει, τότε το ποίημα κάτι έχει πει σ' αυτόν.

Σε μια εποχή σήψης και παρακμής, η ποίηση είναι ένα ακόμη βέλος στην φαρέτρα τού σύγχρονου εθνικού και κοινωνικού αγωνιστή. Τρυπώνει σε καταγώγια και σε σαλόνια, σε βιβλιοθήκες φτωχών και πλούσιων και επιτίθεται σε κοιμισμένες συνειδήσεις, αφυπνίζει τους εν υπνώσει τελούντες, σιγοψιθυρίζει στο σούρουπο αλλά και κραυγάζει στο λυκόφως και ρίχνει φάος στα σκοτάδια. Στέλνει μήνυμα βελτιοδοξίας και έγερσης:

"Η τελευταία

πριν τη δύση ηλιαχτίδα

μού 'δωσ' ελπίδα."

"Πολέμα γερά•

κυρίως τους φόβους σου,

αυτούς πολέμα."

118 σελίδες τής ποιητικής συλλογής "500 χαϊκού" του Γιώργου Σαγιά από τις εκδόσεις του περιοδικού Ενδοχώρα σε καλούν να κάνεις την ποίηση ζωή και την ζωή ποίηση.

"Νέα ευωδιά

παλιάς τριανταφυλλιάς•

δες τα μπουμπούκια!"

Να βαδίσουμε τον δύσβατο ανηφορικό δρόμο και να χορέψουμε νικητές κατακτώντας κορυφές. Είναι θέμα χρέους. Είναι θέμα τιμής. Είναι θέμα ύπαρξης!

Σ. Παπαδάς

Για τον Γιώργο και τον Μάνο (Αυτόνομοι Αθηνών)

 

Η Φρουρά των Αμαζόνων του «Αετού της Ερήμου», Muammar Qaddafi

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Σαν σήμερα το 2011 φεύγει από την ζωή με μαρτυρικό τρόπο ο ηγέτης της Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρίγια, Muammar Qaddafi. Πέφτει νεκρός κάτω από τις επευφημίες των τοξικοεξαρτημένων «ανταρτών» που χρηματοδοτούνται αφειδώς από την καπιταλιστική δύση και έχουν την ανοχή και την υποστήριξη των Σιωνιστών. Το άρθρο αυτό είναι ένας φόρος τιμής στους Λίβυους επαναστάτες που έπεσαν για την Πατρίδα τους μαχόμενοι και αμετανόητοι.

Ειδική μνεία όμως πρέπει να γίνει στην «Φρουρά των Αμαζόνων» τις γυναίκες εκείνες που προστάτεψαν κατά την διάρκεια της Λιβυκής επανάστασης τον Συνταγματάρχη Qaddafi. Η ειδική μονάδα της «Λαϊκής Φρουράς» η 77^η Ταξιαρχία, συγκροτήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Τα μέλη της προέρχονταν από τις χώρες της Αφρικής και την Ανατολική Ευρώπη. Κέντρο της υπήρξε μια ειδική ακαδημία στην Τρίπολη. Η πρώτη τους δημόσια εμφάνιση ήταν στην Συρία κατά την διάρκεια επίσημης επίσκεψης.

Επιλεγμένες προσωπικά από τον ηγέτη της Λιβύης εκπαιδευμένες σε όλα τα σύγχρονα όπλα καθώς και τις πολεμικές τέχνες. Πάντα έτοιμες να αποτελέσουν την ασπίδα του ηγέτη τους σε μια δύσκολη στιγμή. Σε όλα τα ταξίδια του Καντάφι στο εξωτερικό τον συνόδευαν σε κάθε του βήμα, έτοιμες για οποιαδήποτε αποστολή που χρειαζόταν για την ασφάλεια της Λιβυκής ηγεσίας.

Η γυναίκα στο Κανταφικό καθεστώς είχε την δυνατότητα να εξελιχθεί και να σπουδάσει. Κέρδιζε καθημερινά τον σεβασμό της κοινωνίας γεγονός που αναδεικνύεται στο γνωστό «Πράσινο Βιβλίο» καθώς και από τα επίσημα στατιστικά στοιχεία σχετικά με την εκπαίδευση. Σε μια περιοδεία του σε χώρες της Αφρικής το 1984, ο Λίβυος ηγέτης επισκέφθηκε την Αιθιοπία. Στην Αντίς Αμπέμπα θα έδινε συνέντευξη τύπου σε Αιθίοπες αλλά και σε ξένους δημοσιογράφους. 

Ήθελε μέσα στην αίθουσα και γύρω του να υπάρχουν οι Αμαζόνες του οπλισμένες. Η αστυνομία της Αιθιοπίας το απαγόρευσε. Ο Συνταγματάρχης επέμενε αλλά δεν κατάφερε κάτι. Οι Αμαζόνες αφοπλίστηκαν και ευγενικά τις έβγαλαν από την αίθουσα. Ο Καντάφι έγινε έξαλλος. Θεώρησε ότι εξευτέλισαν τις γυναίκες του, άρα και εκείνον. Εγκατέλειψε την συνέντευξη, και αποχώρησε από τη χώρα μαζί με τις γυναίκες του με προορισμό τη Μέκκα για να προσευχηθεί.

Σε μια απόπειρα εναντίον της ζωής του Καντάφι το 1998, η πανέμορφη Αίσα, η αγαπημένη σωματοφύλακας του Καντάφι και η κορυφαία σε ικανότητες, κάλυψε με το κορμί της τον Συνταγματάρχη. Οι σφαίρες έπεφταν βροχή. Το κορμί της Αίσα δέχτηκε περισσότερες από 15 σφαίρες πριν ξεψυχήσει, άλλες 7 Αμαζόνες τραυματίστηκαν από τα πυρά. Ο Καντάφι δεν έπαθε το παραμικρό. Οι επίδοξοι εκτελεστές του ηγέτη της Λιβύης εξολοθρεύθηκαν από τις υπόλοιπες γυναίκες της φρουράς του.

Κατά την διάρκεια των πολύμηνων σφοδρών μαχών που κατέληξαν τελικά στην πτώση του επαναστατικού καθεστώτος και την πλήρη διάλυση της χώρας, πολέμησαν με φανατισμό και θάρρος ενάντια στους «εξεγερμένους» ενώ κάποιες από αυτές αυτοκτόνησαν μπροστά στον ηγέτη τους για να του δείξουν την πλήρη αφοσίωση τους, γεγονός που συγκλόνισε τον Καντάφι.

Η μοίρα των μελών της γυναικείας φρουράς που έπεσαν ως αιχμάλωτες στα χέρια των πιονιών της Δύσης ήταν αν μη τι άλλο φρικτή. Πολλές γυναίκες της προσωπικής φρουράς του Καντάφι, υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια με τη χρήση ηλεκτρικών καρεκλών και γυμνών ηλεκτρικών καλωδίων. «Μας περιέλουζαν με καυτό νερό και μετά μας έβαζαν στους καταψύκτες για ώρες ολόκληρες. Μας βίαζαν και χρησιμοποιούσαν κάθε είδους βιαιότητα και ταπείνωση» δήλωσε στη συνέντευξή της, μία εκ της φρουράς. Στη διάρκεια της σύλληψής της, έγινε μάρτυρας άλλων γυναικών που τους έκοβαν το στήθος, ενώ ήταν ζωντανές. Άλλες απάνθρωπες πράξεις περιλάμβαναν βιασμούς κοριτσιών μπροστά σε όλους, ξερίζωμα της καρδιάς ενός κρατουμένου από το στήθος του, και τον αποκεφαλισμό πολλών από αυτούς.

Σήμερα η Λιβύη βιώνει την καπιταλιστική κατοχή και την παρουσία ξένων στρατευμάτων στο έδαφος της. Η ηρωική αντίσταση των Λίβυων παραμένει ως φάρος αντίστασης στην μνήμη όλων όσων μάχονται τον ιμπεριαλισμό και τον διεθνή σιωνισμό.