Για τον Αραβικό κόσμο

 

του Α.Π.

Ο αραβικός κόσμος δεν διέφερε από άλλες περιοχές του πλανήτη σε ό,τι αφορά τις συντριπτικές συνέπειες που προήλθαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ, δηλαδή την ανάδυση του "μονοπολικού" κόσμου: υποτάχθηκε στην συντριπτικά ανώτερη ισχύ των ΗΠΑ όταν δεν αιματοκυλίστηκε άμεσα από αυτή (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία).

Έφτασε στο έσχατο σημείο υποταγής και υποτέλειας στην περίοδο του συριακού εμφυλίου, όταν δύο μόνο κράτη της περιοχής, το Ιράν και η Συρία, είχαν απομείνει απέναντι στο νταβατζιλίκι (συγγνώμη, δεν βρίσκω άλλη λέξη καλύτερη) του Ισραήλ και των ΗΠΑ στην περιοχή. 

Έγραψε ντροπιαστικές σελίδες, τις ντροπιαστικότερες της ιστορίας του, όταν οι σουνιτικές Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, ΗΑΕ, χρηματοδότησαν και όπλισαν τις αποτρόπαιες δυνάμεις του ισλαμικού φονταμενταλισμού κατά της συριακής κυβέρνησης και του συριακού λαού. Τότε, στο πλάι όλων όσων διαμέλιζαν τη Συρία για χάρη της ισραηλιτικής ξεγνοιασιάς και της αμερικανικής γεωπολιτικής είχε σταθεί-προς δική της ντροπή-και η επίσης σουνιτική Χαμάς.

Το κύμα όμως έχει γυρίσει. Και όπως ήταν επόμενο, η διαφαινόμενη επανασυμφιλίωση του αραβικού κόσμου έχει σκυλιάσει την άλλη πλευρά, της οποίας το τελευταίο χαρτί παίχτηκε πέρυσι, με την ψευδοφεμινιστική εκστρατεία δήθεν στο όνομα της απελευθέρωσης των γυναικών του Ιράν (έμεινε μόνο το ταιριαστά γελοίο βραβείο "Ζαχάροφ" της ΕΕ για εκείνη την αποτυχημένη εκστρατεία αποσταθεροποίησης).

Στην έπαρση και την αλαζονεία που τους χάρισαν 30 χρόνια όπου έκαναν ό,τι ήθελαν, ΗΠΑ και Ισραήλ ξέχασαν κάτι για τον αραβικό κόσμο: Στη μεγάλη του πλειοψηφία (πλην Τουρκίας και Ιράν) ενώνεται από μία γλώσσα: η ποίηση του, η λογοτεχνία του, η δημοσιογραφία του, η δημόσια σφαίρα του, η κουλτούρα του, δεν σταματάει στα σύνορα ενός έθνους-κράτους. Αν είναι διαιρεμένος θρησκευτικά από το σχίσμα σουνιτικού και σιιτικού Ισλάμ, έχει μια lingua franca, σε αντίθεση με την Ευρώπη, που δεν έφτασε ποτέ ούτε κοντά. 

Lingua franca έχει και η Λατινική Αμερική. Και αυτό ήταν πάντα όπλο που την έκανε σκληρό καρύδι. Γιατί εκεί που η γλώσσα είναι ενιαία, δεν χρειάζεται κανένας αφηρημένος και συνήθως νερόβραστος "διεθνισμός": οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο και οι εξελίξεις σε ένα κράτος μεταδίδονται πολύ πιο εύκολα σε ένα άλλο.

Ακούμε πάρα πολλά για το "Ισλάμ" και τον "Ισλαμισμό" ως παράγοντα, αλλά τίποτε για την αραβική γλώσσα. Όχι τυχαία. Δεν συμφέρει, βλέπετε: το σχίσμα Σιϊτών-Σουνιτών εξυπηρέτησε πλήρως τους σχεδιασμούς ΗΠΑ και Ισραήλ. Τα αραβικά όμως δεν προσφέρουν κανένα ανάλογα χρησιμοποιήσιμο σχίσμα. Αντίθετα, είναι εύφλεκτη γλώσσα-γλώσσα εύφλεκτης ενότητας-όταν το κύμα γυρίσει.

Η Κολομβία, κάποτε αμερικάνικη αποικία της χειρίστης υποστάθμης, που πέταξε έξω τους διπλωμάτες του Ισραήλ, μπορεί να διέφερε σε πάρα πολλά από την "απείθαρχη" στις ΗΠΑ και γείτονά της Βενεζουέλα, μιλούσε όμως πάντα την ίδια γλώσσα. 

Ο Χοσέ Μαρτί είχε ήδη δει τι δυναμική έδινε αυτό για την αντιαποικιοκρατική δυναμική αντίστασης της ηπείρου από τα τέλη του 19ου αιώνα. Τα μυριάδες προβλήματα του αραβικού κόσμου δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχνάμε ότι διαθέτει ένα ανάλογο-και ειρηνικό στη φύση του-όπλο.