Αυτοί που κράτησαν Θερμοπύλες στο Λίβανο: μεγάλο αφιέρωμα στους θρυλικούς ηγέτες της Χεζμπολάχ και όχι μόνο
γράφει ο Α.Π.
Στη χώρα μας ευδοκιμεί ο μύθος του αήττητου της σιωνιστικής πολεμικής μηχανής και η πεποίθηση περί της ματαιότητας κάθε αντίστασης στους σιωνιστές και τα αντιανθρώπινα σχέδια τους. Το γεγονός είναι πως το σιωνιστικό λόμπι διεθνώς έχει δουλέψει μεθοδικά, μέσα από ένα δίκτυο που περιλαμβάνει από αργυρώνητους μεγαλοδημοσιογράφους ως σκηνοθέτες του Χόλυγουντ, για να πλάσει το μύθο του άτρωτου, ακριβώς επειδή ξέρει καλά ότι είναι μύθος, και μάλιστα μύθος που βασίζεται σε σαθρά θεμέλια.
Οι λαοί της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, της
Συρίας γνωρίζουν τον σιωνιστή εχθρό τους πολύ καλύτερα από ότι εμείς. Κι ενώ οι
διάφοροι λογάδες προτείνουν υποταγή στη σιωνιστική βαρβαρότητα στο όνομα
κάποιου δήθεν "ρεαλισμού", οι λαοί αυτοί γεννούν και θα συνεχίσουν να
γεννούν τους δικούς τους Κολοκοτρώνηδες, που "ο κόσμος τούς έλεγε
τρελούς" μα αυτοί πολέμησαν και νίκησαν, ματώνοντας τη μύτη του αλαζόνα
σιωνιστή και πετώντας τη στο χώμα. Μια ματιά στις βιογραφίες και τα κατορθώματα
ορισμένων ηρώων της Λιβανέζικης Αντίστασης είναι αρκετή για να διαλύσει κάθε
μύθο περί σιωνιστικού αήττητου, και να δείξει ότι το αντίθετο ισχύει: ότι είναι
η Αντίσταση, με το αδούλωτο πνεύμα της, που δεν γίνεται να ηττηθεί.
Khalid Bazzi, ο Λεωνίδας του Bint Jbeil
Γεννημένος το 1969 στο χωριό αυτό στα σύνορα του Λιβάνου με
την κατεχόμενη Παλαιστίνη, από οικογένεια σιιτών φιλικά προσκείμενων στην
παλαιστινιακή Φατάχ, ο Khalid σε ηλικία 13 ετών είδε τους σιωνιστές να καίνε το
χωριό του κατά την εισβολή τους στο Λίβανο. Ανήλικος ακόμη εντάχθηκε στη
Χεζμπολάχ, πέρασε χρόνια έγκλειστος στο διαβόητο στρατόπεδο al-Khiyyam που
είχαν στήσει οι κατοχικές δυνάμεις στον Νότιο Λίβανο, και όταν ελευθερώθηκε,
συμμετείχε στην εκδίωξη των σιωνιστών από τη χώρα το Μάιο του 2000, ηγούμενος
μάλιστα της φάλαγγας της Χεζμπολάχ που μπήκε στο χωριό του.
Όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η θριαμβευτική ομιλία του
ηγέτη της Χεζμπολάχ, σεΐχη Νασράλα, από το Bint Jbeil στις 25 Μαΐου 2000, όπου
παρομοίωσε τη δύναμη του Ισραήλ με ιστό αράχνης, καθόταν στο λαιμό των
αξιωματούχων του σιωνιστικού καθεστώτος. Ταυτόχρονα, το Bint Jbeil αποτελούσε
στρατηγική θέση στον δρόμο προς τον ποταμό Λιτάνι, κάτι που σήμαινε πως αν σε
μελλοντικό πόλεμο οι Ισραηλινοί ήθελαν να προχωρήσουν βαθιά μέσα στο Λίβανο, το
Bint Jbeil θα ήταν το πρώτο εμπόδιο που θα έπρεπε να ξεπεράσουν.
Τον Ιούλιο του 2006 το Ισραήλ επιτέθηκε ξανά στο Λίβανο. Ο Khalid, που είχε συμμετάσχει στην επιτυχημένη επιχείρηση της Χεζμπολάχ μέσα στο ισραηλινό έδαφος στις 12 Ιουλίου (απαγωγή δύο στρατιωτών του IDF και εξουδετέρωση οχτώ) τέθηκε επικεφαλής της άμυνας του Bint Jbeil, του νοτιότερου και πιο ευάλωτου αλλά και κομβικού σημείου. Ήξερε ότι του δόθηκε το ιερό καθήκον να υπερασπιστεί το χωριό του και ταυτόχρονα όλη την περαιτέρω θωράκιση του Λιβάνου, η οποία θα βρισκόταν σε κίνδυνο αν το Bint jbeil έπεφτε.
Επί 33 μέρες οι 200 περίπου άντρες του ήρθαν αντιμέτωποι με
χιλιάδες στρατιώτες του IDF υποστηριζόμενους από την τελευταία λέξη της
τεχνολογίας σε άρματα μάχης, πυροβολικό και αεροπορία. Κι όμως, το Bint Jbeil
δεν έπεσε. Οι σιωνιστές έφυγαν νικημένοι και με βαριές απώλειες, αλλά ο Khalid
είχε κερδίσει το υψηλότερο παράσημο, αυτό του μαρτυρίου στην υπεράσπιση της
πατρώας γης: σκοτώθηκε στην κορύφωση της μάχης, στις 29 Ιουλίου, σε ηλικία 37
ετών.
Jihad Jibril, ο συνταγματάρχης
Γεννημένος το 1961, γιος του Γενικού Γραμματέα του Λαϊκού
Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης-Γενική Διοίκηση, του Ahmed Jibril,
o Jihad ήταν κατά γενική ομολογία ο καλύτερος διοικητής ανορθόδοξου πολέμου που
είχε ο αραβικός κόσμος στη γενιά του. Σε ηλικία είκοσι ετών στάλθηκε από τον
πατέρα του στη Λιβύη του Μουαμάρ Καντάφι για εκπαίδευση στην εκεί στρατιωτική
ακαδημία. Αποφοιτώντας με τον βαθμό του συνταγματάρχη (πρωτοφανές για την
ηλικία του) επέστρεψε στο Λίβανο. Οι σιωνιστές είχαν συλλάβει τον πατέρα του. Ο
Jihad αποφάσισε να τον ελευθερώσει.
Ένα βράδυ, τέσσερις Παλαιστίνιοι κομάντος μεταμφιεσμένοι με
στολές Λιβανέζων Φαλαγγιτών έφτασαν στη στρατιωτική βάση της ταξιαρχίας Ναχάλ
του IDF στον Νότιο Λίβανο. Μιλώντας στον σκοπό σε άπταιστα γαλλικά, απέσπασαν
την έγκριση του να εισέλθουν στο στρατόπεδο, όπου αιχμαλώτισαν οχτώ Ισραηλινούς
στρατιώτες που εκείνη τη στιγμή κοιμόντουσαν. Τους κράτησαν σε μυστική
τοποθεσία που η Μοσάντ δεν μπόρεσε ποτέ να εντοπίσει, και μετά από τρία χρόνια
τους αντάλλαξαν με 5.000 Παλαιστίνιους κρατούμενους. Πρώτος στη λίστα
ανταλλαγής ο πατέρας του Jibril. Δεύτερος ο Γιασίν, ιδρυτής της Χαμάς. Η
συμφωνία αυτή έμεινε στην ιστορία ως συμφωνία Jibril.
Όμως ούτε κι αυτή η ιστορία τελειώνει εδώ. Στις 25 Νοεμβρίου
1987 ο Jihad σχεδίασε και εκτέλεσε -συμμετέχοντας μάλιστα ο ίδιος- ένα από τα
πιο παράτολμα εγχειρήματα στην ιστορία της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Μαζί με
έναν ακόμη μαχητή, πέρασαν τα ισραηλινά σύνορα με αλεξίπτωτα πλαγιάς, επιτέθηκαν
σε ισραηλινό φυλάκιο, σκότωσαν έξι στρατιώτες του IDF και επέστρεψαν άθικτοι
στο Λίβανο μέσα στο σκοτάδι. Η "νύχτα των gliders", που μοιάζει τόσο
πολύ με το χτύπημα της Χαμάς στις 7 Οκτώβρη του 2023, ήταν ένα από τα γεγονότα
που οδήγησαν στην Πρώτη Ιντιφάντα (εξέγερση) των Παλαιστίνιων λίγες μέρες μετά.
Ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Γιτζάκ Ράμπιν, και ο αρχηγός του στρατού, Εχούντ Μπαράκ, δύο μετέπειτα πρωθυπουργοί, ήταν αποφασισμένοι να εκδικηθούν για το χουνέρι που είχαν πάθει. Ένα μικτό κλιμάκιο από άνδρες της επίλεκτης σιωνιστικής ταξιαρχίας Γκολάνι και βατραχανθρώπους της Σαγιερέτ 13 οργανώθηκε για να φέρει σε πέρας αυτή την εκδίκηση. Επιτέθηκαν στο κτίριο διοίκησης του Λαϊκού Μετώπου στο Λίβανο, όπου υποτίθεται ότι βρίσκονταν ο Jihad και ο πατέρας του, με σκοπό να εξοντώσουν την ηγεσία του Μετώπου. Η επιχείρηση απέτυχε, ο Ισραηλινός συνταγματάρχης Αμίρ Μέι-Ταλ σκοτώθηκε, και ο επικεφαλής των Ειδικών Δυνάμεων, στρατηγός Ρούμπιν, απολύθηκε και υποβαθμίστηκε.
Ο Jihad είχε γελοιοποιήσει τους σιωνιστές τρεις φορές με
τρεις διαφορετικούς τρόπους. Μετά από πολλά χρόνια, για να φέρει η Μοσάντ σε
πέρας τη δολοφονία του, χρειάστηκε τη βοήθεια όχι μόνο της CIA αλλά και της
καναδικής CSIS. Ήταν το 2002, στη Βηρυτό, και ο Jihad γινόταν μάρτυρας σε
ηλικία 41 ετών.
Ali Musa Daqduq, ο ελεύθερος σκοπευτής
Ο μόνος από αυτή τη λίστα που βρίσκεται εν ζωή, και ο λόγος
που γνωρίζουμε το όνομα του -σε αντίθεση με όλους τους εν ζωή ηγέτες της
Αντίστασης που είναι γνωστοί είτε με ψευδώνυμα είτε είναι άγνωστοι- είναι λόγω
της σύλληψής του το 2007. Γεννημένος είτε το 1969 είτε το 1972, ο Daqduq είναι
διοικητής της Χεζμπολάχ και ήταν ο κυριότερος εκπαιδευτής του δικτύου ελεύθερων
σκοπευτών της Ιρακινής Αντίστασης που προκάλεσαν σημαντικές απώλειες στους
Αμερικανούς στρατιώτες και μισθοφόρους κατά την κατοχή του Ιράκ.
Το κατόρθωμα για το οποίο έγινε γνωστός είναι η έφοδος στην
αμερικανική βάση στην Καρμπάλα του Ιράκ στις 20 Ιανουαρίου 2007. Η επιχείρηση
αυτή λέγεται ότι ενορχηστρώθηκε από τον αρχηγό των Φρουρών της Επανάστασης του
Ιράν, τον αείμνηστο στρατηγό Σολεϊμανί. Θυμίζει τις επιχειρήσεις του Όττο
Σκορτσένυ και του Jihad Jibril. Μέλη των σιιτικών αντιστασιακών οργανώσεων του
Ιράκ, που επέβαιναν σε αμερικανικό στρατιωτικό όχημα και μιλούσαν άπταιστα
αγγλικά, μπήκαν στη βάση και σκότωσαν πέντε Αμερικανούς στρατιώτες,
αιχμαλωτίζοντας άλλους τέσσερις, τους οποίους σκότωσαν αργότερα.
Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς ο Daqduq συνελήφθη και
οδηγήθηκε στο Γκουαντάναμο, από όπου αφέθηκε ελεύθερος το 2012. Σήμερα είναι
διοικητής της Χεζμπολάχ, και μάλιστα πολύ πρόσφατα, τον Δεκέμβριο του 2023,
έχασε το γιο του σε ισραηλινό βομβαρδισμό της νότιας Συρίας.
Samir Kuntar, ο Δρούζος
Γεννημένος το 1962 σε ηλικία Δρούζων του Λιβάνου, ο Σαμίρ
έγινε μέλος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σε πολύ
νεαρή ηλικία. Στα 16 του, το 1978, πέρασε τα σύνορα με την κατεχόμενη
Παλαιστίνη και εκτέλεσε έναν Ισραηλινό αστυνομικό στη Ναχαρίγια. Όταν οι
σιωνιστές τον συνέλαβαν, του φόρτωσαν τους φόνους μιας οικογένειας Ισραηλινών
αμάχων στην ίδια πόλη, κάτι που ο Kuntar επέμενε σε όλη του τη ζωή ότι δεν είχε
διαπράξει. Έμεινε για τριάντα χρόνια στις σιωνιστικές φυλακές. Για να τον
απελευθερώσει, η Χεζμπολάχ ενορχήστρωσε και πραγματοποίησε την επιχείρηση της
12ης Ιουλίου 2006, και το 2008 απελευθερώθηκε σε ανταλλαγή με τις σορούς των
8+2 εξουδετερωμένων στρατιωτών του IDF.
Ελεύθερος πια, πήγε στη Συρία όπου τού απονεμήθηκε το
υψηλότερο παράσημο της χώρας από τον Μπασάρ αλ-Άσαντ, και κατά τον πόλεμο που
οι Αμερικανοί, οι σιωνιστές και οι Σαουδάραβες εξαπέλυσαν εναντίον της Συρίας
μέσω των μαριονετών τους (τζιχαντιστών και άλλων) ηγήθηκε των ανδρών της
Χεζμπολάχ που απελευθέρωσαν την περιφέρεια της Δαμασκού και τον νότο της
Συρίας, τιμώμενος με παράσημο από τον Ιρανό πρόεδρο Αχμαντινετζάντ. Σκοτώθηκε
το Δεκέμβριο του 2015 σε αεροπορική επιδρομή. Στην κηδεία του παρέστησαν μέλη
όλων των παλαιστινιακών αντιστασιακών οργανώσεων και της Χεζμπολάχ.
Imad Mughniyeh, το φάντασμα
Γεννημένος το 1962, είχε επιδείξει νωρίς τις πολεμικές του
αρετές και είχε συμπεριληφθεί στην προσωπική σωματοφυλακή του Παλαιστίνιου
ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ πριν ακόμη ενηλικιωθεί. Μετά την αποπομπή της ηγεσίας της
PLO από τον Λίβανο το 1982, εντάχθηκε στη Χεζμπολάχ και για τα επόμενα 26
χρόνια αποτέλεσε τον ηγέτη του στρατιωτικού σκέλους και της αντικατασκοπείας
της οργάνωσης. Ήταν ο άνθρωπος που οργάνωσε τις επιθέσεις κατά αμερικανικών στρατιωτικών
και πολιτικών στόχων στη Βηρυτό το 1983 και το 1984, που είχαν ως αποτέλεσμα
την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Λίβανο. Ήταν επίσης ο
οργανωτής της βομβιστικής επίθεσης στην ισραηλινή πρεσβεία στο Μπουένος Άιρες
το 1992, αλλά και της επιτυχούς ενέδρας της Χεζμπολάχ σε άνδρες των ισραηλινών
Ειδικών Δυνάμεων στην Ανσαρίγια του Νότιου Λιβάνου το 1997 (δώδεκα σιωνιστές
ειδικοδυναμίτες νεκροί, κανένας μαχητής της Χεζμπολάχ).
Στον αραβικό κόσμο έγινε θρύλος το καλοκαίρι του 2006, όταν
κατάρτισε και συντόνισε το αμυντικό σχέδιο της Χεζμπολάχ απέναντι στην επίθεση
του Ισραήλ, και ήταν προσωπικά υπεύθυνος για την καθοδήγηση της επιχείρησης
χτυπήματος ισραηλινής φρεγάτας με πύραυλο στις 14 Ιουλίου (4 νεκροί ισραηλινοί
στρατιώτες και απόσυρση του ισραηλινού ναυτικού από τη συνέχεια του πολέμου),
γεγονός που προβλήθηκε από τα τηλεοπτικά δίκτυα όλου του κόσμου. Ο Ιμάντ
δολοφονήθηκε στη Δαμασκό από κοινή επιχείρηση CIΑ-Μοσάντ τον Φεβρουάριο του
2008.
Jihad Mughniyeh, ο νέος
Γιος του Ιμάντ, με οργανωτικά και διοικητικά προσόντα όμοια
με του πατέρα του, ανήκε στην προσωπική φρουρά του σεΐχη Νασράλα και με την
έναρξη του συριακού πολέμου ηγήθηκε του αγώνα της Χεζμπολάχ για την
απελευθέρωση του κυβερνείου Κουνέιτρα στα νότια της χώρας. Τραυματίστηκε το
2013 στη μάχη του Κουσέιρ, μια από τις πρώτες σημαντικές ήττες των
αμερικανοκίνητων τζιχαντιστών στον πόλεμο της Συρίας. Δολοφονήθηκε τον
Ιανουάριο του 2015 σε σιωνιστική αεροπορική επιδρομή. Στην κηδεία του
παρέστησαν μεταξύ άλλων ο Νασράλα και ο Ιρανός στρατηγός Σολεϊμανί. Η Χεζμπολάχ
εκδικήθηκε το θάνατο του πλήττοντας βάση του IDF στα αγροκτήματα της Σεμπάα
(περιοχή του Λιβάνου παράνομα κατεχόμενη από το Ισραήλ) σκοτώνοντας δύο
Ισραηλινούς στρατιώτες.
Mustafa Badreddine, ο παλιός
Γαμπρός του Imad και θείος του Jihad Mughniyeh, ο γεννημένος το 1961 Μουσταφά υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της Χεζμπολάχ και από τους πρώτους ηγέτες του στρατιωτικού της σκέλους. Μαζί με τον Imad, ανήκε αρχικά στην επίλεκτη Μονάδα 17 της Παλαιστινιακής Φατάχ. Στη Χεζμπολάχ, ήταν υπεύθυνος για την κατασκευή βομβών (μεταξύ αυτών και της βόμβας που σκότωσε τους 241 Αμερικανούς πεζοναύτες στη Βηρυτό το 1983), και μετά το θάνατο του Ιμάντ, έγινε επικεφαλής του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσης.
Ο Μουσταφά θεωρείται πως ήταν ο ανώτατος διοικητής όλων των
δυνάμεων της Χεζμπολάχ κατά την περίοδο του πολέμου στη Συρία. Από αυτή τη θέση
νίκησε πολλές φορές τους τζιχαντιστές του ISIS και της Αλ Κάιντα. Η πιο
σημαντική νίκη ήταν η ενέδρα στο χωριό Οτέιμπα, ανατολικά της Δαμασκού, στις 26
Φεβρουαρίου 2014. Ένα μεγάλο κομβόι οχημάτων με μαχητές του Μετώπου Αλ Νούσρα
(αλ Κάιντα) θα περνούσε από τον δρόμο παράλληλα με τον οικισμό. Ένα μπαράζ από
αλυσιδωτές εκρήξεις από αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς τοποθετημένους από
τη Χεζμπολάχ, είχαν ως αποτέλεσμα τον αποδεκατισμό του κομβόι, το θάνατο 170
τζιχαντιστών και του διοικητή τους, και την καταστροφή του οπλισμού και των
αυτοκινήτων. Η επιχείρηση αυτή έφερε ανεξίτηλη την σφραγίδα του Badreddine.
Ο Badreddine σκοτώθηκε το Μάιο του 2016 πολεμώντας στη
Συρία.
Mustafa Chamran, o Τσε
Γεννημένος το 1932 στο Ιράν, σπούδασε Ιατρική στις ΗΠΑ και
έγινε δεκτός στα Bell Laboratories και στη NASA. Επηρεασμένος από τις
επαναστατικές ιδέες, πήγε το 1963 στην Κούβα και μετέπειτα στην Αίγυπτο του Νάσσερ,
όπου εκπαιδεύτηκε στον ανταρτοπόλεμο. Διάβαζε Μαρξ, Λένιν, αλλά και τον
θεωρητικό του Ισλαμικού Μαρξισμού Ali Shariati και τα γραπτά του Αγιατολάχ
Χομεϊνί. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στο Σαν Χοσέ των ΗΠΑ ίδρυσε μαζί με
τον αδερφό του την ομάδα "Κόκκινοι Σιίτες" για να συνδυάσει τις ιδέες
της προλεταριακής επανάστασης με αυτές του σιιτικού Ισλάμ, που σε αντίθεση με
το σουνιτικό, τάσσεται με τη μεριά των καταπιεσμένων.
Το 1971 πήγε στον Λίβανο, παίρνοντας τα όπλα για λογαριασμό
της PLO του Γιάσερ Αραφάτ, και ταυτόχρονα εργαζόμενος μαζί με τον κληρικό Μούσα
αλ-Σαντρ για τη δημιουργία ενός σιιτικού επαναστατικού κινήματος στη χώρα. Από
τις εργασίες αυτές προήλθε το κίνημα Αμάλ, που μαζί με τη Χεζμπολάχ είναι τα
δύο σημαντικότερα σιιτικά πολιτικά κινήματα στο Λίβανο ως σήμερα. Ο Chamran
υπήρξε εκ των ιδρυτών του κινήματος Αμάλ.
Όταν ξέσπασε η Ιρανική Επανάσταση, ο Chamran επέστρεψε στο
Ιράν και έγινε ο πρώτος υπουργός άμυνας της νέας Ισλαμικής Δημοκρατίας. Στον
πόλεμο Ιράν-Ιράκ ηγήθηκε της Διοίκησης Ανορθόδοξου Πολέμου, η οποία εξελίχθηκε
στη σημερινή επίλεκτη δύναμη Quds των Φρουρών της Επανάστασης. Νίκησε πολλές
φορές τους Ιρακινούς και απελευθέρωσε το έδαφος του Ιράν που είχαν καταλάβει. Ο
Chamran αποτέλεσε υπόδειγμα ηγέτη και υπήρξε μέντορας για μια σειρά διοικητών
των Φρουρών, μεταξύ των οποίων ανήκε και ο στρατηγός Σολεϊμανί.
Ο Chamran σκοτώθηκε πολεμώντας τους Ιρακινούς το 1981. Στο Ιράν και στον Λίβανο θεωρείται σύμβολο γενναιότητας και επαναστατικής αυταπάρνησης. Το 2014 κυκλοφόρησε στις οθόνες η ταινία Τσε, ιρανικής παραγωγής, αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του Chamran, που παρομοιάζεται -όχι άδικα- με αυτό του Τσε Γκεβάρα.
Razi Mousavi, ο επιμελητής
Η Συρία, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, παίζει κομβικό ρόλο
στον Άξονα της Αντίστασης. Για να μπορούν να εφοδιάζονται οπλικά οι
παλαιστινιακές και οι λιβανέζικες αντιστασιακές οργανώσεις, η Συρία είναι ο
δρόμος. Ο υποστράτηγος Razi Mousavi, μέλος της επίλεκτης δύναμης Quds των
Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, ήταν ο άνθρωπος που επί σαράντα χρόνια, από
το 1983 ως το 2023, είχε επιφορτιστεί με την επιμελητεία του Άξονα της
Αντίστασης στη Συρία. Ως προϊστάμενος του τομέα της επιμελητείας, ήταν ο
υπεύθυνος για τη διαρκή και απρόσκοπτη προμήθεια όπλων από Ιράν και Ιράκ -μέσω
Συρίας, όπου στάθμευε- στις αντιστασιακές οργανώσεις της Παλαιστίνης και του
Λιβάνου. Προσωπικός φίλος και σύντροφος εν όπλοις του στρατηγού Σολεϊμανί,
εγγυήθηκε με επιτυχία ότι οι Παλαιστίνιοι και οι Λιβανέζοι μαχητές δεν έμειναν
ποτέ χωρίς όπλα. Οι σιωνιστές τον δολοφόνησαν στις 25 Δεκεμβρίου 2023 με
αεροπορικό πλήγμα στη Δαμασκό.
Οι άνθρωποι αυτοί, που ατσαλώθηκαν από μικροί στη φωτιά του πολέμου, είναι οι άνθρωποι που δεν φοβήθηκαν το τέρας. Είναι οι άνθρωποι που τα έβαλαν με τους σιωνιστές, τους ξεγέλασαν, τους εξευτέλισαν, τους νίκησαν άπειρες φορές. Η Αντίσταση βγάζει τέτοιους ανθρώπους. Αυτοί που απαριθμήθηκαν εδώ αποτελούν την περασμένη γενιά. Η σημερινή γενιά έχει ανθρώπους ακόμα πιο μάχιμους, ακόμα πιο αποφασισμένους. Το βλέπουμε στις νίκες της, που όλο και πληθαίνουν. Τους ηγέτες της σημερινής γενιάς της Αντίστασης δεν τους ξέρουμε. Δεν γνωρίζουμε τα ονόματά τους. Κι αυτό είναι καλό. Οι πατεράδες τους έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό μόνο αφότου μαρτύρησαν, ως τότε δρούσαν υπό άκρα μυστικότητα.
Σήμερα η Αντίσταση είναι πιο δυνατή από την εποχή στην οποία έδρασαν οι άνθρωποι που απαριθμήθηκαν εδώ. Η νέα γενιά έχει να επιδείξει τον παλαιστινιακό θρίαμβο της 7ης του Οκτώβρη, τους θριάμβους των Χούτι της Υεμένης, των πολιτοφυλάκων του Ιράκ και των γερακιών του Λιβάνου. Στις νίκες του μέλλοντος θα μνημονεύονται και αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους, ότι πολυτιμότερο είχαν, για να φέρουν τις νίκες αυτές ένα βήμα πιο κοντά.
Landvolkbewegung, η αιματηρή αγροτική εξέγερση στη Γερμανία της Βαϊμάρης (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
… Στις εμπλεκόμενες από το κίνημα ζώνες, η γη ή άλλα περιουσιακά στοιχεία που κατασχέθηκαν και δημοπρατήθηκαν, δεν αγοράστηκαν από αγρότες, που μετέτρεψαν τις δημόσιες πωλήσεις σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ταυτόχρονα μορφές επισιτιστικού εμπάργκο εφαρμόζονται στις πόλεις όπου σφάχτηκαν τα κατασχεθέντα ζώα και τον Μάρτιο του 1929 ιδρύθηκε μια κοινωνία αλληλοβοήθειας για την υποστήριξη των πιο άπορων οικογενειών. Η επέκταση των μορφών πάλης αναδεικνύει κάποιες αποκλίσεις μεταξύ των χαρισματικών ηγετών των αγροτών, αφενός του Claus Heim υπέρ της ριζοσπαστικοποίησης της σύγκρουσης (η τάση του Junger), αφετέρου του Wilhelm Hamkens, που τείνει προς πιο διαμεσολαβημένες και θεσμικές λύσεις.
Αλλά το
πραγματικό σημείο καμπής προκλήθηκε από την εξάπλωση των επιθέσεων, που δεν
ελέγχονταν ακόμη και από τους πιο ριζοσπαστικούς ηγέτες. Αυτοσχέδιες βόμβες,
συχνά φτιαγμένες από σκόνη κυνηγετικών φυσιγγίων, έπληξαν αστυνομικά τμήματα
και εφορίες, δημαρχεία και ιδιωτικές κατοικίες. Οι επιθέσεις γίνονταν τη νύχτα,
ενώ προηγούνταν προειδοποιήσεις για αποφυγή εμπλοκής ανθρώπων. Ο κατασταλτικός
μηχανισμός του κράτους απάντησε με συλλήψεις, δίκες και καταδίκες και με
κατηγορίες συνυπευθυνότητας που στόχευαν να καταστρέψουν ολόκληρο το
κίνημα.
Βρισκόμαστε πλέον στους πρώτους μήνες του 1929 όπου ήταν ένα από τα πιο ευαίσθητα περάσματα στην ιστορία του Landvolkbewegung. Εκτός από την αποδυνάμωση που προκάλεσε η καταστολή, υπήρξε και η παρουσία διαφορετικών θεμάτων και στρατηγικών γραμμών που δεν τέμνονταν πια. Ορισμένοι αγρότες φάνηκε να ήθελαν να περιορίσουν τη σύγκρουση σε επιθέσεις σε δημόσια γραφεία. Μια γραμμή καθημερινά που επικρίνεται από τους Heim και Hamkens , οι οποίοι δεν συμφώνησαν να δώσουν στρατηγική ανάσα στο κίνημα, δίνοντας την εγγύηση τους την αυτονομία απέναντι στα δύο κύρια «αντιβαϊμαρικά» κόμματα, που αυτές ακριβώς τις εβδομάδες, διαδίδουν το πρόγραμμα τους στην επαρχία.
Όμως ενώ οι κομμουνιστές του “Kommmunistische Partei Deutschlands”, που ήδη επέκριναν τις ατομικιστικές πρακτικές των επιθέσεων, εμφανίστηκαν βαριά εξαρτημένοι από τα εμπόδια της “Τρίτης Διεθνούς”(κορεσμένοι από τις βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των φατριών), οι Εθνικοσιαλιστές φάνηκε να κινούνται με αποφασιστικότητα και καλή συγκυρία, στέλνοντας ακτιβιστές ακριβώς τη στιγμή που το αγροτικό κίνημα παράκμαζε λόγω εσωτερικών εντάσεων και ισχυρής καταστολής.
Όταν ο Heim συνελήφθη και καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκιση το 1930, οι Εθνικοσιαλιστές, με συνεχή εκλογική υπεροχή σε όλο το έθνος, ενίσχυσαν την προπαγάνδα τους με απλά και άμεσα μηνύματα. Αναφέρει ο Moore: «Η λατρεία του ηγέτη, η ιδέα του εταιρικού κράτους, μιλιταρισμός, αντισημιτισμός, όλα σε ένα πλαίσιο που έχει στενούς δεσμούς με τη ναζιστική διάκριση μεταξύ «αρπακτικού» κεφαλαίου και «παραγωγικού» κεφαλαίου, χρησιμοποιήθηκαν ευρέως ως σκοπιμότητες για να απευθυνθούν στα αντικαπιταλιστικά αισθήματα των αγροτών» …
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Κάλεσμα προς τους Αριστοκράτες του Πνεύματος
Ήρθε η ώρα Αριστοκράτες του Πνεύματος να μετουσιώσουμε τα βιώματα μας στα ερείπια του κόσμου που δημιούργησαν. Εργασία, μελέτη, προσφορά και το παράδειγμα μας θα είναι αυτό που θα ξεχωρίσει, εκείνη η νοητική συνθήκη που θα μας διαφοροποιήσει εκ νέου.
Όσο παραμένουμε συνειδητοποιημένοι του τι πραγματικά γίγνεσθαι στην Πατρώα Γη θα αρχίσουμε από τον εαυτό μας, τα λάθη, τις δεύτερες σκέψεις που μας αγκυροβόλησαν στο καθεστώς της δειλίας, θα θυμηθούμε τα παλιά αλλά θα τα αναδείξουμε κιόλας.
Θα απαιτήσουμε αφοσίωση των Συντρόφων μας, προτάσεις, Ιδέες, σκέψεις και μία εν τέλει ενιαία στρατηγική ανακαταλήψεως των όσων μας ανήκαν κάποτε. Στην φαυλότητα που λέγεται δημοκρατία, όλοι αρέσκονται να κάνουν ότι τους λένε δίχως αντιστάσεις, όχι εμείς. Δεν είμαστε ίδιοι, δεν θα γίνουμε ποτέ ...
Η Επανάσταση θα ξεκινήσει από εμάς και για εμάς, για τους φίλους μας, για το Αίμα μας και για κανέναν χαχόλο. Δεν ψάχνουμε ευκαιρία να βολευτούμε, δεν είμαστε επαγγελματίες, αλλά ρομαντικοί και παλεύουμε για κάτι ιερό που η μάζα ποτέ δεν θα κατανοήσει. Ίσως όχι τώρα, αλλά κάποτε, λίγο μας νοιάζει.
Εμείς δεν κάνουμε εκπτώσεις λόγω των καιρών και δεν ξεχνάμε, δεν τους προσκυνάμε. Μονάχα την Σημαία του Αγώνα και τους νεκρούς Ήρωες, που το Αίμα τους δεν θα στεγνώσει ποτέ μέχρι την δικαίωση. Μείνετε όρθιοι Συναγωνιστές και Σύντροφοι της Εθνικοκοινωνικής Ιδέας, γιατί το πεπρωμένο πλησιάζει και η δυστοπία τους σύντομα θα "πεθάνει" μαζί με αυτούς και τις αντιφυσικές ιδεοληψίες τους.
Η δημοκρατία τους θα θαφτεί, και η δική μας Αριστοκρατία θα φέρει έναν νέο Μαύρο Ήλιο που θα επισκιάσει καθετί σιχαμερό που έφεραν εκείνοι σε εμάς και τα παιδιά μας. Στις μνήμες μας όμως, ποτέ δεν θα φύγει το φοβερό κακό που έφεραν και την πάλη με τις Θεϊκές δυνάμεις που τόλμησαν να διαπράξουν.
Είμαστε περισσότεροι από όσοι θα θέλαμε και σίγουρα από όσοι νομίζουν! Όρθιοι
λοιπόν με τις Μαύρες Σημαίες μέχρι την ανάδειξη της Φυλής μας!
Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης
Κασέμ Σολεϊμανί, ήρωας του έθνους του, σύμβολο αντίστασης στον ιμπεριαλισμό. Τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του.
γράφει ο Α.Π.
Ο Κασέμ Σολεϊμανί ήταν Ιρανός στρατιωτικός ηγέτης,
υποστράτηγος και διοικητής των ειδικών δυνάμεων αλ-Κουντς των Φρουρών της
Επανάστασης για ειδικές επιχειρήσεις εκτός του Ιράν. Οι Αλ-Κουντς, υπό την
ηγεσία του Σολεϊμανί παρείχαν στήριξη στις δυνάμεις της Χαμάς και της Χεζμπολάχ
στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση
της πολιτικής κατάστασης στο Ιράκ μετά την απόσυρση αμερικανικών στρατευμάτων από
εκεί. Από το 2012, οι ιρανικές δυνάμεις υποστήριξαν τις δυνάμεις του Μπασάρ
αλ-Άσαντ στη Συρία. Ο Σολεϊμανί συμμετείχε επίσης στις επιχειρήσεις παροχής
βοήθειας στην κυβέρνηση του Ιράκ για την καταπολέμηση των τρομοκρατών του
Ισλαμικού Κράτους (2014-2015). Στις 3 Ιανουαρίου 2020 σκοτώθηκε στη Βαγδάτη,
από αεροπορική επιδρομή μη-επανδρωμένων αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας των
ΗΠΑ.
Θεωρείται εθνικός ήρωας στο Ιράν. Έχουν δημιουργηθεί
ακόμη και ταινίες, τραγούδια και άλλα προς τιμήν του. Στην Ελλάδα έχει
δημοσιευτεί το 2021 το βιβλίο «ο ευτυχισμένος φίλος μας» από τις εκδόσεις
Ταξιδευτής που είναι στιγμιότυπα από την ζωή του.
Πρώτα χρόνια
Ο Κασέμ Σολεϊμανί γεννήθηκε το 1957 σε μια φτωχή
αγροτική οικογένεια στο ορεινό χωριό Κανάτ-ε-Μάλεκ στην επαρχία Ραμπόρ της
νοτιοανατολική επαρχία Κερμάν. Ο πατέρας του, ο οποίος είχε ένα χωράφι από τις
μεταρρυθμίσεις του Σάχη, είχε χρεωθεί με ένα δάνειο 100 τομάν. Ως εκ τούτου,
έχοντας αποφοιτήσει μόνο από το δημοτικό σχολείο, ο 13χρονος Κασέμ και ένας
συγγενής του πήγαν να εργαστούν στην επαρχιακή πρωτεύουσα Κερμάν όπου
εργάστηκαν στις κατασκευές για να ξεχρεώσουν τον πατέρα του. Σύμφωνα με τον
Σουλεϊμανί πληρώνονταν δύο τομάν την ημέρα. Μετά την αποπλήρωση του δανείου, το
1975, ξεκίνησε να εργάζεται στο τοπικό τμήμα επεξεργασίας νερού, όπου μετά από
λίγο έγινε βοηθός μηχανικός.
Ο νεαρός Σολεϊμανί υποστήριξε τις ιδέες της Ισλαμικής
Επανάστασης του 1979 και εντάχθηκε στους Φρουρούς της Επανάστασης. Ο Σολεϊμανί
ανελίχθηκε γρήγορα. Αφού ολοκλήρωσε μαθήματα διάρκειας 45 ημερών για νέους
μαχητές, ο Σολεϊμανί άρχισε να εκτελεί μη στρατιωτικά καθήκοντα. Στον Σολεϊμανί
είχε ανατεθεί η διασφάλιση της αδιάλειπτης παροχής νερού στην επαρχία Κερμάν.
Το 1980 είχε την πρώτη στρατιωτική εμπειρία του κατά τη
διάρκεια επιχείρησης καταστολής κουρδικής εξέγερσης στην επαρχία Δυτικού
Αζερμπαϊτζάν, παρόλο που δεν διαδραμάτισε καίριο ρόλο στην επιχείρηση αυτή.
Πόλεμος Ιράν-Ιράκ
Όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν εισέβαλε στο Ιράν στις 22
Σεπτεμβρίου 1980, ο Σολεϊμανί εντάχθηκε στους Φρουρούς της Επανάστασης και
πολέμησε στον πόλεμο. Ωστόσο, με το ξέσπασμα των εχθροπραξιών, έγινε γνωστός
κυρίως από τις τολμηρές επιχειρήσεις αναγνώρισης πίσω από τις εχθρικές γραμμές.
Χάρη σε αυτό, προβιβάστηκε γρήγορα και όταν ήταν 30 ετών του είχαν ήδη αναθέσει
την ηγεσία της 41ης Μεραρχίας Θαραλλάχ.
Η Δύναμη Κουντς
Ως αρχηγός της επίλεκτης δύναμης εξωτερικών
επιχειρήσεων Κουντς των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν, ο Σολεϊμανί
από τη δεκαετία του 1990 ως το θάνατο του είχε την επίβλεψη της αποστολής
όπλων, εκπαίδευσης και επιχειρησιακού συντονισμού διάφορων αντάρτικων κινημάτων
σε όλη τη Μέση Ανατολή. Καθώς οι αμερικανικές κυρώσεις είχαν περιορίσει τη
δύναμη του τακτικού στρατού του Ιράν, οι Φρουροί της Επανάστασης ως σώμα
εξειδικευμένο στον ασύμμετρο πόλεμο απέκτησαν κομβική σημασία στη στρατηγική
προβολής ισχύος του Ιράν στη Μέση Ανατολή. Ο Σολεϊμανί ήταν υπεύθυνος αρχικά
για την αποστολή Ιρανών σιιτών Μουτζαχεντίν στη Βοσνία κατά τη διάρκεια του
πολέμου (1992-95), μετέπειτα την εκπαίδευση ανδρών της Βόρειας Συμμαχίας κατά
των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, και κατόπιν, μετά το 2001, την εκπαίδευση μονάδων
των Ταλιμπάν κατά των δυνάμεων του ΝΑΤΟ.
Με βάση τη στρατηγική αποτροπής μιας περικύκλωσης του
Ιράν από εχθρικές οντότητες στη Μέση Ανατολή, ο Σολεϊμανί από το 2003 στήριξε
με πολλαπλά μέσα την Ιρακινή Αντίσταση κατά των Αμερικανών, καθώς θεωρούσε ότι
αν οι Αμερικανοί εδραιωθούν στο Ιράκ, το επόμενό τους βήμα θα ήταν επίθεση κατά
του Ιράν. Η στήριξη αυτή περιείχε την παροχή μεγάλου αριθμού αυτοσχέδιων
εκρηκτικών μηχανισμών στους Ιρακινούς αντάρτες, που χρησιμοποιήθηκαν για να
προκαλέσουν μεγάλες απώλειες στα αμερικανικά στρατεύματα στο Ιράκ. Παράλληλα,
στο έδαφος του Ιράν εκπαιδεύονταν από τη Δύναμη Κουντς χιλιάδες Ιρακινοί σιίτες
μαχητές, με σκοπό να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος στη σουνιτική Αλ Κάιντα τη
στιγμή που οι Αμερικανοί θα έφευγαν από το Ιράκ.
Το καλοκαίρι του 2006 ο Σολεϊμανί βρισκόταν στον Λίβανο
όπου θεωρείται ότι συντόνισε επιχειρησιακά την εν πολλοίς επιτυχή άμυνα της
Χεζμπολάχ εναντίον της επίθεσης του Ισραήλ κατά τον Πόλεμο του Λιβάνου. Το 2007
οι σιιτικές και σουνιτικές αντάρτικες ομάδες του Ιράκ πολλαπλασίασαν τις
επιθέσεις τους κατά αμερικανικών στόχων, κάτι που ανάγκασε τις ΗΠΑ να αυξήσουν
τη στρατιωτική τους παρουσία στη χώρα για να μην χάσουν τον έλεγχό της.
Το 2008 θεωρείται ως ο χρόνος που η Δύναμη Κουντς
ξεκίνησε την εντατικότερη εκπαίδευση και εξοπλισμό Παλαιστίνιων μαχητών της
Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ. Ανώτερα στελέχη της Χαμάς έχουν στο παρελθόν
αναγνωρίσει τον Σολεϊμανί, μαζί με τον Ιμάντ Μουγνία της Χεζμπολάχ, ως τα δύο
άτομα που έδωσαν την ιδέα της κατασκευής μεγάλου δικτύου υπόγειων σηράγγων
(τούνελ) μάχης κάτω από το έδαφος της Λωρίδας της Γάζας.
Συρία και Ιράκ
Ο Συριακός Εμφύλιος Πόλεμος ξεκίνησε το 2011, και τα
δύο επόμενα χρόνια έγινε εμφανές ότι, καθώς χώρες όπως το Κατάρ και η Σαουδική
Αραβία χρηματοδοτούσαν και στρατολογούσαν μαζικά σουνίτες εξτρεμιστές αντάρτες
εναντίον της κυβέρνησης του Μπασάρ αλ-Άσαντ, η κυβέρνηση αυτή, που ήταν
σύμμαχος του Ιράν, θα ανατρεπόταν. Ο Σολεϊμανί, μαζί με τον ηγέτη της Χεζμπολάχ
Χασάν Νασράλα, πρωτοστάτησαν τότε στη στρατολόγηση, εξοπλισμό και εκπαίδευση
σιιτών μαχητών από όλη τη Μέση Ανατολή, οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό του
Άσαντ. Ο Σολεϊμανί θεωρείται κομβικός στην επίτευξη συμφωνίας μεταξύ
Ρωσίας-Συρίας το 2015, που επέτρεπε στη Ρωσία να εμπλακεί στρατιωτικά στον
πόλεμο της Συρίας υπέρ του κυβερνητικού στρατοπέδου. Ο Σολεϊμανί είχε εγκάρδιες
σχέσεις με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν και τον υπουργό εξωτερικών Λαβρόφ, και
ηγήθηκε προσωπικά της ειδικής επιχείρησης για τη διάσωση Ρώσου πιλότου στο συριακό
έδαφος τον Νοέμβριο του 2015. Επίσης, ο Σολεϊμανί συμμετείχε μαζί με το ρωσικό
Γενικό Επιτελείο στην κατάρτιση των σχεδίων της επιχείρησης απελευθέρωσης του
Χαλεπίου από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους, και των περαιτέρω νικών
του Συριακού Στρατού ενάντια στο ISIS και την Αλ Κάιντα.
Κατά την ίδια εποχή, το ISIS είχε φτάσει να ελέγχει το
1/3 του Ιράκ, κάτι το οποίο αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο για το Ιράν, δεδομένης
της εξτρεμιστικής αντι-ιρανικής ιδεολογίας και πρακτικής του ISIS. Από το 2014
ως το 2017 ο Σολεϊμανί ηγήθηκε της ιρανικής βοήθειας στον κυβερνητικό στρατό
του Ιράκ, πέτυχε τον συντονισμό των σιιτικών πολιτοφυλακών και των Κούρδων
Πεσμεργκά ενάντια στους τζιχαντιστές, κατήρτισε το επιχειρησιακό σχέδιο για την
κύκλωση και κατάληψη του Τικρίτ την άνοιξη του 2015, ενώ το 2017, όταν οι
Αμερικανοί έδιναν την αιματηρή μάχη της Μοσούλης, ο Σολεϊμανί κατάφερε να
απελευθερώσει την πλούσια σε πετρελαιοπηγές πόλη του Κιρκούκ αναίμακτα, μέσω
συμφωνίας. Οι νίκες αυτές επισφράγισαν την ήττα του Ισλαμικού Κράτους σε Συρία
και Ιράκ.
Ο Άξονας της Αντίστασης
Το 2014 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος και στην Υεμένη, και η
Δύναμη Κουντς, με τοπικό διοικητή τον υποστράτηγο Αμπντολρεζά Σαχλάι, βετεράνο
του Πολέμου του Ιράκ και απεσταλμένο του Σολεϊμανί, κατόρθωσε να μετατρέψει
τους σιίτες αντάρτες Χούθι από ένα τοπικά περιορισμένο κίνημα σε έναν στρατό
ικανό να αμυνθεί με επιτυχία στις επιθέσεις του συνασπισμού που διηύθυνε
εναντίον του η Σαουδική Αραβία, και να γίνουν η ντε φάκτο κυβέρνηση της
Υεμένης.
Οι θετικές για τους συμμάχους του Ιράν εκβάσεις των αιματηρών πολέμων των δεκαετιών 2000 και 2010 στη Μέση Ανατολή είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας συμμαχίας κυρίως σιιτικών αλλά και εν μέρει σουνιτικών δυνάμεων, φιλικών ή μη-εχθρικών προς το Ιράν, που ξεκινάει από το Αφγανιστάν (Ταλιμπάν), προχωρά μέσω του Ιράν στο Ιράκ (σιιτικές πολιτοφυλακές και η κυβέρνηση της χώρας) και τη Συρία (κυβέρνηση Άσαντ), και φτάνει ως το Λίβανο (Χεζμπολάχ), τα παλαιστινιακά εδάφη (Χαμάς) και την Υεμένη (Χούθι). Η συμμαχία αυτή φέρει το κοινό όνομα Άξονας της Αντίστασης. Αυτό σημαίνει ότι, χάρη στις στρατιωτικές, πολιτικές και διπλωματικές ενέργειες του Σολεϊμανί κατά τις τρεις δεκαετίες από το 1990 ως το θάνατό του, ο υπαρξιακός φόβος της ηγεσίας του Ιράν, δηλαδή η στρατηγική περικύκλωση της χώρας από τους αντιπάλους του, αποτράπηκε επιτυχώς.
Ένας Αμερικανός αναλυτής της Στρατιωτικής Ακαδημίας
του West Point είπε επ' αυτού το 2018 ότι ο Σολεϊμανί "μπορεί να πάει με
το αυτοκίνητο από την Τεχεράνη στη Βηρυτό και να μην τον πειράξει κανείς στον
δρόμο," ενώ ο τότε αρχηγός της ισραηλινής Μοσάντ, Γιόσι Κοέν, ανέφερε ότι
"δεν υπάρχει πλέον κανένα εμπόδιο στη διακίνηση όπλων από το Ιράν ως τα
ισραηλινά σύνορα και τη Χεζμπολάχ." Δυτικοί αναλυτές ονόμασαν τον
Σολεϊμανί "ιδιοφυία του ασύμμετρου πολέμου" και "τον Γκιαπ της
Μέσης Ανατολής."
Δολοφονία
Στις 3 Ιανουαρίου του 2020 ο Σολεϊμανί δολοφονήθηκε με
επιδρομή drone της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ. Ο θάνατος του Σολεϊμανί
επιβεβαιώθηκε από τον στρατό του Ιράν και το PressTV. Σύμφωνα με το Πεντάγωνο,
η ειδική επιχείρηση για την εξουδετέρωση του Σολεϊμανί πραγματοποιήθηκε με
εντολή του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, ενώ το αμερικανικό Κογκρέσο δεν
ειδοποιήθηκε για την επιχείρηση των ΗΠΑ. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης ανέφεραν ότι
το αυτοκίνητο του Σολεϊμανί καταστράφηκε από πυραύλους που εκτόξευσε drone (μη
επανδρωμένο αεροσκάφος).
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη Μέση Ανατολή
Στις 12 Οκτωβρίου 2023, πέντε μέρες μετά την κοσμοϊστορική αντεπίθεση της Παλαιστινιακής Αντίστασης, εμφανίστηκε στην ιρανική φιλοκυβερνητική εφημερίδα Kayhan άρθρο, το οποίο ανέφερε πως στις 2 Ιανουαρίου 2020, μια μέρα πριν τη δολοφονία του, ο Σολεϊμανί είχε συναντηθεί στη Βαγδάτη με ηγετικά στελέχη παλαιστινιακών οργανώσεων, και ότι τους έδωσε ένα γενικό περίγραμμα του πώς να κινηθούν στα επόμενα πέντε χρόνια, σε ό,τι αφορά τον αγώνα τους ενάντια στο Ισραήλ για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Πάντα προνοητικός, γράφει η εφημερίδα, ο Σολεϊμανί -όπως έκανε πάντα- προέτρεψε τους Παλαιστίνιους που βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο μαζί του να πάρουν χαρτί και μολύβι και να γράψουν τις συμβουλές του, γιατί ο ίδιος μπορεί να μην είναι ζωντανός την άλλη μέρα. Όχι, ο Σολεϊμανί δεν ήταν προφήτης. Τη συμβουλή αυτή, να γράφουν ότι τους έλεγε, την έδινε πάντα, σε κάθε συνάντηση, στους συνομιλητές του, γιατί ήξερε ότι την επόμενη μέρα μπορεί να είναι μάρτυρας.
Μια
τέτοια συνάντηση ήταν κι αυτή, στην αρχή της δεκαετίας του 2020, για το
πενταετές πλάνο της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Την άλλη μέρα ο Σολεϊμανί είχε
όντως γίνει μάρτυρας. Αλλά, πριν ακόμα ολοκληρωθεί η πενταετία, και χωρίς να
ξέρουμε ποιο ήταν το πλάνο, βλέπουμε στην πορεία του τωρινού πολέμου στη Μέση
Ανατολή, στην αλληλεγγύη των Χούθι, της Χεζμπολάχ και της ιρακινής αντίστασης
στους μαχόμενους Παλαιστίνιους, προδομένους από τον επίσημο αραβικό κόσμο, σε
όλα αυτά, εμείς που μελετάμε την περιοχή τις τελευταίες δεκαετίες και
προσπαθούμε, όσο μπορούμε, να αναγνωρίσουμε πράγματα και καταστάσεις, σε όλα
αυτά που γίνονται σήμερα βλέπουμε την ανεξίτηλη κληρονομιά του στρατηγού
Σολεϊμανί, του μεγαλομάρτυρα της αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης, πιο ζωντανή
από ποτέ.