Παραμερίζοντας τις διαφορές μπροστά στην αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας: ένα άρθρο έκπληξη … για τον Manuel Hedilla κορυφαίου Εθνικοσυνδικαλιστή και εκπροσώπου της «αριστερής» τάσης του Ισπανικού Φασισμού και της «Τρίτης Θέσης» που δημοσιεύτηκε στην επίσημη σελίδα του «Μετώπου Νεολαίας» της «Χρυσής Αυγής» την 4η Φεβρουαρίου 2025.

 Παραμερίζοντας τις διαφορές μπροστά στην αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας: ένα άρθρο έκπληξη … για τον Manuel Hedilla κορυφαίου Εθνικοσυνδικαλιστή και εκπροσώπου της «αριστερής» τάσης του Ισπανικού Φασισμού και της «Τρίτης Θέσης» που δημοσιεύτηκε στην επίσημη σελίδα του «Μετώπου Νεολαίας» της «Χρυσής Αυγής» την 4η Φεβρουαρίου 2025.

Εισαγωγικό σημείωμα του Σταύρου Λιμποβίση:

Εδώ και πολλά χρόνια κάποια πρόσωπα που κυριαρχούσαν στις ηγετικές θέσεις της «Χρυσής Αυγής» οδηγούσαν το κόμμα στην ιδεολογική κατηφόρα επιλέγοντας φετιχιστικές εκφράσεις και προσωπολατρικές πρακτικές. 

Η άκρα δεξιά που συνδεόταν με το καθεστώς και τα κομματικά παρασκήνια της δεξιάς κατάφερε να αλώσει τις τοπικές οργανώσεις και τα κινηματικά μέσα ενημέρωσης. Ιδίως δε μετά την κ(υ)νοβουλευτική εκπροσώπηση το σφιχταγκάλιασμα με την «επάρατη νόσο» συνεχίστηκε με τελικό αποτέλεσμα την ιδεολογική «γύμνια» και την έλλειψη επικοινωνίας με τα λαϊκά στρώματα. 

Μεγάλη εξαίρεση στον κανόνα που επέβαλλαν τα άτομα των πρεσβειών και της Μπακογιάννη ήταν μικρές ομάδες της νεολαίας του κόμματος, κυρίως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που προσπαθούσαν να προβάλλουν την «εργατίστικη» έκφραση του Εθνικοσοσιαλισμού. 

Όλες αυτές οι προσπάθειες είτε διήρκησαν λίγο είτε είχαν μικρή ανταπόκριση αφού ο Νίκος Μιχαλολιάκος και κυρίως ο Ηλίας Κασιδιάρης που απαίτησε το «δαχτυλίδι» της διαδοχής (με τον όρο να καταδικάσει δημοσίως ο γενικός γραμματέας  και με δήλωση μετανοίας τον Εθνικοσοσιαλισμό και τον Φασισμό …) ουδέποτε υπήρξαν μέλη της εργατικής τάξης ή «πόνεσαν» για το μεροκάματο. 

Και επειδή ο πρώτος δίνει μια ύστατη μάχη με τον Χάρο στο νοσοκομείο προλογίζοντας ένα τέλος που δεν του άξιζε, δεν θα επεκταθούμε για τις λάθος επιλογές του και τις παλινωδίες. Ο δεύτερος παρόλο που βρίσκεται αδίκως στην φυλακή με τον βερμπαλισμό του εξυπηρέτησε επί σειρά ετών τις επιλογές των εχθρών μας και θα κριθεί από την εθνικιστική νεολαία. 

Εξαίρεση στο δυσώδες αυτό περιβάλλον που όλα τα σκιάζει η αστική ακροδεξιά παράνοια και ο «πολιτικός αυνανισμός» με την φιλική στάση απέναντι στην καθεστωτική αστυνομία και τον Νατοϊκό στρατό, είναι οι μικρές «φλόγες» μέσα στο σκοτάδι που παίρνουν την μορφή ποιοτικών άρθρων όπως το παρακάτω. 

Συγχαίρουμε δημοσίως τον αρθρογράφο/ους  που επέλεξε/αν μια ηρωική μορφή της «Τρίτης Θέσης» και του επαναστατικού «αριστερού» Φασισμού και τους καλούμε να συνεχίσουν στην αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας μακριά από «κομματικές νόρμες» που θυμίζουν τις «μούμιες» του Περισσού. 

Τους προτρέπουμε δε να αποχωρήσουν άμεσα από τις τάξεις της «Χρυσής Αυγής» που το λείψανο της σήμερα απλά κοσμεί την «αίθουσα μνήμης» της ελληνικής άκρας δεξιάς και κάθε τόσο «βαπτίζεται» στην συντήρηση της κοινωνικής μηχανικής της κατοχικής εξουσίας, να ενταχθούν άμεσα στην ποιοτική έκφραση της «Εθνικής Αυτονομίας» και πρωτίστως στους «Αυτόνομους Αθηνών» την οργανωτική «αιχμή του δόρατος» για λόγους εντοπιότητας.

Διαβάστε το άρθρο:

Ο Federico Manuel Hedilla Larrey ήταν Ισπανός Εθνικιστής, γνωστός ως διάδοχος του José Antonio Primo de Rivera και ο τελευταίος ηγέτης της γνήσιας Ισπανικής Φάλαγγας (Falange Española de las JONS). Ορφανός από πατέρα σε νεαρή ηλικία, μετακόμισε στο Μπιλμπάο όπου ολοκλήρωσε τις βασικές του σπουδές σε Ρωμαιοκαθολικό σχολείο στον δήμο Barakaldo, στη Χώρα των Βάσκων. Στα 16 του χρόνια ξεκίνησε μαθητεία σε ναυπηγείο, αλλά η οικονομική κρίση τον οδήγησε στην ανεργία. Εργάστηκε στη συνέχεια στην οδοποιία και ως μηχανικός αυτοκινήτων στη Μαδρίτη.

Πολιτική Δράση

Το 1933 πληροφορήθηκε με ενθουσιασμό την ίδρυση της Φάλαγγας, ενός κινήματος με επαναστατικές ιδέες και στρατιωτική δομή. Ένα χρόνο μετά, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως τεχνικός επιθεωρητής σε εργοστάσιο στην Κανταβρία, έρχεται σε επαφή με το Κίνημα μέσω δύο συναδέλφων του. Σχεδόν αμέσως, ορίζεται επικεφαλής της κωμόπολης Renedo de Pielagos, οπού αναπτύσσει ιδιαίτερα επιτυχημένη δράση προσελκύοντας νέα μέλη και υποστηρικτές. Τον Μάρτιο του 1935 επισκέπτεται την περιοχή ο Jose Antonio, που εντυπωσιάζεται από το έργο του και τον ορίζει επικεφαλής της Φάλαγγας σε ολόκληρη την επαρχία. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους συμμετέχει στο Εθνικό Συμβούλιο της Φάλαγγας, στην Μαδρίτη, ως εκπρόσωπος της βόρειας κοινότητας Santander.

Όμως, το 1936 η Φάλαγγα τίθεται εκτός νόμου και πλήθος ηγετικών στελεχών, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Jose Antonio, οδηγούνται στις φυλακές. Εν μέσω αυτής της κρίσης ο Hedilla αναλαμβάνει τον συντονισμό των διάφορων εθνικιστικών ομάδων. Η Φάλαγγα δεν είναι πλέον μια περιθωριακή ομάδα αλλά διαθέτει 240.000 καλά εξοπλισμένα μέλη. Ακολουθώντας τις οδηγίες του φυλακισμένου Αρχηγού του, συναντιέται με τον Στρατηγό Emilio Mola, με στόχο την οργάνωση ένοπλης ανατροπής του καθεστώτος.

Αν και τυπικά ήταν ο υπεύθυνος της Φάλαγγας μόνο στο Santander, ο Hedilla βρισκόταν στην La Coruña όταν έλαβε χώρα η στρατιωτική εξέγερση. Εκεί, συνδράμει αποφασιστικά στην κατάληψη της πόλης, ως επικεφαλής πολιτοφυλάκων της Φάλαγγας. Μετά από αυτή την νίκη καθίσταται ο de facto ηγέτης του Κινήματος, καθώς ο Jose Antonio παραμένει φυλακισμένος, και αναλαμβάνει επικεφαλής του «Προσωρινού Διοικητικού Συμβουλίου». Ωστόσο, ο Hedilla με την «ταπεινή» καταγωγή, δεν διέθετε το κύρος του Primo de Rivera και σύντομα γίνεται εμφανής η ρήξη με τον κύκλο εξουσίας που περιέβαλλε τον Francisco Franco, δηλαδή τον κύριο εκφραστή των εξεγερμένων αντιδημοκρατικών δυνάμεων.

Από τα τέλη του 1936 υπήρχε διάχυτη η άποψη στις επαναστατημένες μάζες πως πρέπει να επιτευχθεί μια «ενοποίηση» όλων των εθνικών πολιτικών κινήσεων. Από την πρώτη στιγμή ο Hedilla αντιτάχθηκε στην πιθανότητα πραγμάτωσης αυτής της ενοποίησης. Στην πράξη όμως, ο Φαλαγγίτης αρχηγός δεν ήλεγχε τις ετερόκλητες ομάδες που τότε συνυπήρχαν στο εσωτερικό του κινήματος. Ερχόταν συχνά αντιμέτωπος με την ριζική αντίθεση άλλων ηγετών, καίτοι ο ίδιος στηρίζονταν από πυρήνες του Ισπανικού βορρά. Ορισμένοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους γνησιότερους συνεχιστές της κληρονομιάς του Jose Antonio, ενώ άλλοι «νεοσύλλεκτοι» έβλεπαν στο πρόσωπο του Στρατηγού Franco τον δυνητικό ηγέτη μιας «ευρύτερης» παράταξης, αναγκαίας για την χώρα. Παρά το εχθρικό αυτό πλαίσιο, ο Hedilla υποστηρίχθηκε ενθουσιωδώς από τον Γερμανό πρέσβη Wilhelm Faupel, σε αντιδιαστολή βέβαια με τον πρέσβη της φασιστικής Ιταλίας, που δεν έχανε ευκαιρία να τον υποτιμά.

Απέναντι στον εσωτερικό διχασμό

Ενώ βρισκόταν σε περιοδεία στον βορρά, ο Hedilla έμαθε ότι είχαν ξεκινήσει διαπραγματεύσεις μεταξύ ορισμένων ηγετικών πυρήνων των Καρλιστών και των Φαλαγγιτών. Έτσι, ανακοίνωσε την διεξαγωγή ενός Εθνικού Συμβουλίου της Φάλαγγας, στις 25 Απριλίου για να αντιμετωπίσει θεσμικά την εσωτερική αταξία. Αντιτιθέμενοι σε αυτή την απόφαση, στις 16 Απριλίου του 1937 οι, κατ’ ουσίαν ακροδεξιοί, Davila, Aznar και Garceran σχηματίζουν μια αυθαίρετη επιτροπή ελπίζοντας να ελέγξουν το Κίνημα. Ο Hedilla δεν άργησε να απαντήσει. Το ίδιο βράδυ οι Εθνικιστικές πολιτοφυλακές υπό τις διαταγές του, πραγματοποιούν έφοδο και ανακατάληψη των κεντρικών γραφείων του κόμματος, πετώντας έξω τους αντιπολιτευόμενους συμβιβαστές. Οι επικεφαλής της «μετριοπάθειας», αναζητούνται και συλλαμβάνονται μέσα στα καταλύματα τους, ακόμα και μετά από ανταλλαγές πυρών.

Φαινόταν πως είχε επιτευχθεί μια πρόσκαιρη επιτυχία για τον έλεγχο του κινήματος. Δυο ημέρες αργότερα έλαβε χώρα συμβούλιο κατά το οποίο ο Hedilla επανεκλέχθηκε εθνικός αρχηγός. Στην ψηφοφορία έλαβε δέκα ψήφους υπέρ και τέσσερις κατά, αλλά υπήρξαν και πολλές αποχές. Ακόμα και ο Franco αποδέχτηκε τον νέο ηγέτη σε μια σκηνή θερμού εναγκαλισμού μπροστά σε χιλιάδες Φαλαγγίτες στο μπαλκόνι του παλατιού του Επισκόπου της Salamanca. Ωστόσο, η αδελφική χειρονομία φαίνεται πως ερμηνεύτηκε τελικά σαν ένδειξη υποταγής της Φάλαγγας στον μελλοντικό δικτάτορα.

Μετά από αυτά τα γεγονότα το αρχηγείο του Franco αποφάσισε να εφαρμόσει ένα σχέδιο ενοποίησης όλων των αντικαθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων που δρούσαν στην περιοχή. Ο επικεφαλής της Φάλαγγας έλαβε στο σπίτι του, ως τετελεσμένο, ένα αντίγραφο του λεγόμενου «Διατάγματος Ενοποίησης», το οποίο μάλιστα ανακοινώθηκε δημόσια μέσω ραδιοφώνου. Ο κομματικός φορέας που θα απορροφούσε όλες τις εξεγερμένες συνιστώσες της περιοχής θα ονομαζόταν «FET y de las JONS». Ως αντίδραση σε αυτή την αναγκαστική «ενοποίηση», εστάλη από τα κεντρικά γραφεία της Φάλαγγας ένα τηλεγράφημα στο οποίο ξεκαθαριζόταν ότι τα μέλη οφείλουν να συνεχίσουν να υπακούν μονάχα στις εντολές της ανώτατης διοίκησης του κινήματος, «για να αποφευχθούν οι παρερμηνείες» του Διατάγματος. Αυτό το τηλεγράφημα ερμηνεύτηκε ως πρόκληση απέναντι στα σχέδια του Franco.

Στην δυσμένεια του καθεστώτος

Τελικά, στις 25 Απριλίου του 1938, ο Hedilla συνελήφθη μαζί σε άλλους εξακόσιους Φαλαγγίτες, με την κατηγορία ότι είχαν συνωμοτήσει εναντίον του Franco. Η σύλληψη του προκάλεσε θυελλώδεις δημόσιες διαμαρτυρίες, αλλά πολλοί συμμετέχοντες σε αυτές συνελήφθησαν και αυτοί κατηγορούμενοι σαν… κομμουνιστές. Μέσω της καταστολής ο Franco έπνιξε τις αντιστάσεις των πρωτεργατών της Φάλαγγας και εδραίωσε την πολιτική του εξουσία ποδηγετώντας το εθνικό επαναστατικό κίνημα. Διόρισε επίσης τον βετεράνο Raimundo Fernandez Cuesta ως γενικό γραμματέα της νέας συστημικής «Φάλαγγας».

Στις 5 Ιουλίου του 1937 ο Hedilla καταδικάστηκε από το στρατοδικείο σε ισόβια κάθειρξη, ενώ λίγο έλειψε να εφαρμοστεί η θανατική ποινή. Πέρασε τα πρώτα τέσσερα χρόνια της καταδίκης του εξόριστος στην φυλακή των Las Palmas. Μετά την κρίση του Μαΐου του 1941, όταν αποφυλακίστηκαν μαζικά πολλοί παλαιοί μαχητές της Φάλαγγας ως μέτρο κατευνασμού, ο Hedilla μεταφέρθηκε στην Mallorca. Εκεί, έζησε έως το 1947, όταν και ανέκτησε την πλήρη ελευθερία του.

Μετά την φυλακή

Μετά την αποφυλάκιση του, δεν ανέλαβε τον οποιοδήποτε πολιτικό ρόλο στην φρανκική Ισπανία. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε μια μικρή εμπλοκή στο συνδικαλιστικό κίνημα, καταγγέλλοντας ρητά την αναρχοκομμουνιστική εκτροπή του και υπερασπίστηκε τα ιδεώδη ενός πλέριου Πατριωτικού Κοινωνισμού.

Χαρακτηριστική είναι μια μυστική αναφορά της CIA, από τον Αύγουστο του 1948, για την δράση του Hedella μετά την αποφυλάκιση του:

«Οι προσπάθειες που φέρεται να γίνονται από τον Manuel HEDILLA Larrey να εξωθήσει σε αλλαγές το ισπανικό καθεστώς στρέφονται περισσότερο ενάντια στην κατάσταση που αντιπροσωπεύει ο FRANCO, παρά εναντίον του ίδιου του Caudillo. Σύμφωνα με τον [λογοκριμένο όνομα], ο HEDILLA χρησιμοποιεί τους πιστούς οπαδούς του στη Φάλαγγα, αλλά πιστεύει ότι η Φάλαγγα \καθαυτή είναι τελειωμένη υπόθεση. Ο HEDILLA δεν ενδιαφέρεται για «υπονομευτικές» δραστηριότητες, προτιμώντας τη μεταρρύθμιση μέσω της αντικατάστασης των ανίκανων στα σημαντικά αξιώματα. Αυτό το σκοπό επιδιώκει να επιτύχει ασκώντας επιρροή σε μέλη της εθνοσυνέλευσης, ηγέτες του Μετώπου Νεολαίας, γραμματείς της Πολιτικής Κυβέρνησης, Συνδικάτα κ.λπ. που μπορούν να μιλήσουν χωρίς να χαρακτηρίζονται ως εχθροί του Καθεστώτος.

Ο Αρχιεπίσκοπος OLAECHEA της Βαλένθια φέρεται να αρνήθηκε να αποσύρει την πρόσκληση στον HEDILLA για να παραστεί σε θρησκευτική εορτή που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Άνοιξη, λέγοντας ότι δεν θα μπορούσε να αρνηθεί την αποδοχή σε καθαρά θρησκευτικές τελετές ενός τόσο Χριστιανού κυρίου.»

Ο Hedilla απεβίωσε στην Μαδρίτη στις 4 Φεβρουαρίου του 1970. Για πολλούς νοσταλγούς της «παλαιάς φρουράς» της αληθινής Φάλαγγας, έφτασε να συμβολίζει την αγνότερη ουσία μιας νέας δυναμικής διάστασης του Κινήματος, αυτής του εθνικοσυνδικαλισμού. Υπήρξε επίσης το σύμβολο της αντίστασης των ακραιφνών ιδεολόγων Φαλαγγιτών στην προδοσία του Franco, καθώς τοποθετήθηκε ξεκάθαρα ενάντια στο κύμα των σκόπιμων αυθαιρεσιών της Δεξιάς, η οποία ακόμα και με την χρήση των Μαροκινών μισθοφόρων, έθαψε με σφοδρότητα το όραμα για την δόμηση μιας Εθνικιστικής και Σοσιαλιστικής Ισπανίας. Η ιδεαλιστική θέση του Hedilla και των Συναγωνιστών του τελικά δικαιώθηκε, καθώς ο Φρανκισμός έσβησε μαζί με τον ηγέτη του, δίχως δυστυχώς να αφήσει πίσω του παρακαταθήκη ανάλογη των 36 ολόκληρων ετών διακυβέρνησης.

πηγή

MOSHPIT PHOENIX Official Lyric Video

 

Παρατηρώντας τα «σήματα καπνού» της αντίπερα όχθης: ανοιχτή επιστολή στον Σπύρο Δαπέργολα «υπαρχηγό» του «αντιεξουσιαστικού» Ρουβίκωνα …

 link: Όταν ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός απαγγέλει το ποίημα του «φασιστή» Κωνσταντίνου Καβάφη …

«Ο Μαρξισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποκορύφωση της αστικής σκέψης. Η μέγιστη συγκέντρωση του κεφαλαίου για έναν κόσμο παρασίτων, που διδάχτηκαν από έναν αλκοολικό ραββινικό προφήτη: τον Κάρολο Μαρξ» 

Ezra Pound

γράφει ο Μαυρομετωπίτης

Μπαίνοντας κανείς στο διαδικτυακό προφίλ που διατηρεί στο Twitter, ο αναρχικός Σπύρος Δαπέργολας, ηγετικό στέλεχος του Ρουβίκωνα (πολλοί τον θεωρούν ως τον «υπαρχηγό» της κίνησης αυτής αν και διαφωνούν με τον ορισμό) βλέπει ευδιάκριτα στο bio του ένα ποίημα του Φασιστή Ezra Pound ...

Ένα απόσπασμα από του ποίημα που τιτλοφορείται ως «Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ»

The " age demanded " chiefly a mould in plaster,

Made with no loss of time,

A prose kinema, not, not assuredly, alabaster

Or the " sculpture " of rhyme.

Ελληνιστί:

Η «εποχή απαιτούσε» κυρίως ένα γύψινο εκμαγείο,

Φτιαγμένο δίχως απώλεια χρόνου,

Μια πρόζα κινηματογραφική, όχι, ασφαλώς όχι, αλάβαστρο

Ή το «λάξευμα» της ρίμας.

Και εμείς οι «αριστεροί» Εθνικοσοσιαλιστές αναρωτιόμαστε - και με ένα «σαρδόνιο χαμόγελο» - στέλνουμε προς πάσα κατεύθυνση το ερώτημα: στο Ρουβίκωνα δεν γνωρίζουν την πολιτική ταυτότητα του κορυφαίου ποιητή του 20^ου αιώνα Ezra Pound;

Κορυφαίος υποστηρικτής των Αντιδημοκρατικών επαναστάσεων του 20^ου αιώνα, φανατικός πολέμιος της τοκογλυφίας των Ταλμουδιστών και ραδιοφωνικός προπαγανδιστής για λογαριασμό του Φασισμού και του Άξονα.

Μεταπολεμικά διωκόμενος από τους Αμερικανοσιωνιστές (είναι γνωστή η φωτογραφία με τον περήφανο χαιρετισμό όταν βρέθηκε στην Βενετία μπροστά στους δημοσιογράφους) κλείστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης - σε ένα σιδερένιο κλουβί για ζώα - στην συνέχεια και σε ψυχιατρεία (όπως έπρατταν και οι Σοβιετικοί άλλωστε) αλλά μένοντας πάντα ΠΙΣΤΟΣ και προσηλωμένος με περηφάνια και ακεραιότητα στις Ιδέες του.

Ο Σπύρος Δαπέργολας, λοιπόν, αγνοεί ποιος ήταν ο Ezra Pound ή μήπως έχει «ανάγκη» έναν Φασιστή ποιητή για να μην την «βρίσκει με υποκαταστάτα»;

Άραγε άγνοια, ηθελημένη «πρόκληση» ή αναζήτηση ενός «καταραμένου ποιητή» μέχρι να βρει και να ανακαλύψει στο μονοπάτι των ιδεών την ζωογόνο δύναμη και το «ιερό δισκοπότηρο» για να «μεταλάβει» την αλήθεια της Ιδεολογίας που αντιστάθηκε στον παγκόσμιο τύραννο εντός των πεδίων της μάχης ... αλλά και στην «αρένα» της διανόησης;

Θα απαντήσει κάποιος στο ερώτημα;

Για επικοινωνία με την συντακτική ομάδα: blackmilitiagr@gmail.com

link: "England" # 16 - Η ραδιοφωνική εκπομπή του Ezra Pound τον Μάρτιο του 1942.

Mussolini: Son of the Century - official trailer

Hugh Jarse: Η χυδαιότητα ως αρετή (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

Η Βιομηχανική Επανάσταση και τα αποτελέσματά της είναι φυσικά γνωστά σε εμάς. Αλλά πώς στο καλό καταλήξαμε στην ανάπτυξη όλων αυτών των νοσημάτων; Όλα ξεκίνησαν στη Μεγάλη Βρετανία, όταν οι μεγάλες μηχανές μεταμόρφωσαν την αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα να ανατραπεί η κοινωνική δομή της χώρας. Τα εργοστάσια χτίζονταν μαζικά και το εργατικό δυναμικό εγκατέλειψε τα αγροτικά χωράφια υπέρ των πόλεων χτίζοντας βιαστικά πρόχειρα σπίτια (terraced houses).

Η ζωή σε αυτά τα σπίτια από την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης περιλάμβαναν σκληρές συνθήκες. Οι εργάτες και οι οικογένειες τους, στριμωγμένοι ανάμεσα σε (πολύ στραβούς, μπορώ να προσθέσω) τοίχους μερικές φορές με πάχος ενός τούβλου, υπέφεραν από το κρύο και τις κακουχίες. Αν η χολέρα από τα λύματα που κυλούσαν στον στενό δρόμο δεν τους σκότωναν, τους σκότωναν τα χημικά. 

Τις παρενέργειες της εργασίας αντιμετώπισαν εργαζόμενοι που έβαφαν υλικά με νέες συνθετικές βαφές (τα τοξικά λύματα από εργοστάσια δηλητηρίασαν επίσης ποτάμια) ή γυναίκες που ζωγράφιζαν ρολόγια με ραδιενεργά χρώματα. Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε τα εργαζόμενα παιδιά. Όλα αυτά πρέπει να διδαχθούν ανοιχτά και χωρίς ντροπή στα μαθήματα ιστορίας.

Κανείς δεν θα εκπλαγεί που τέτοιες άθλιες συνθήκες διαβίωσης και η γενικότερη φτώχεια σκορπίζουν παθολογίες στην «εργατική τάξη». Το να ξεκόψουν τους ανθρώπους από τη γη που γνώριζαν προηγουμένως και να τους σπρώξουν σε ένα παράξενο περιβάλλον είχε σίγουρα σαν αποτέλεσμα τον αλκοολισμό, την πορνεία, τις κλοπές - με όλα αυτά άρχισαν να συνδέονται οι πόλεις. 

Η νέα αστική τάξη κατέφυγε στα περίχωρα ή στα χωριά, ζώντας σε απομονωμένες, ευλογημένες κοινότητες μικρών πόλεων ή σε πολύ μοδάτα «εξοχικά σπίτια» στη μέση του πουθενά. Αυτές ήταν οι απαρχές της βρετανικής ταξικής δυναμικής που διήρκεσε για περισσότερα από 200 χρόνια.

Η βρετανική αστική τάξη ζεί περήφανη κάτω από το καταφύγιο της. Όταν φανταζόμαστε την Αγγλία, συχνά φανταζόμαστε ήσυχους δρόμους, ευγενικούς ανθρώπους, τσάι και πιθανώς περιποιημένα τεριέ σε ένα κομμένο γκαζόν. Αυτή η εικόνα είναι μία παντομίμα. 

Η αστική τάξη πιστεύει σε αυτή την παντομίμα γιατί την παίζει καθημερινά στη σκηνή της κλειστής της κοινωνίας. Θα πει "οι άνθρωποι της εργατικής τάξης τείνουν να είναι ρατσιστές, επειδή είναι λιγότερο μορφωμένοι" και θα ανοίξει την τηλεόραση για να παρακολουθήσει τις εθνοτικές μειονότητες από ασφαλή απόσταση. Ένας αξιοπρεπής Άγγλος νοιάζεται για τις κοινωνικές συμβάσεις, την «προσωπική κουλτούρα» και περιφρονεί ανοιχτά τους κατοίκους των πλίνθινων σπιτιών και των πολυκατοικιών από αμίαντο.

Στη δεκαετία του 1960, οι νέοι της πόλης άρχισαν να φτύνουν αυτές τις αξίες. Νιώθοντας την περιφρόνηση που τους κυρίευε, αρνήθηκαν να υποταχτούν σε κοινωνικές ρυθμίσεις. Φώναξαν ανοιχτά την περηφάνια τους που είναι ηλίθιοι. Η ανοιχτή χυδαιότητα ήταν η αντίθεση με κάθε τι «ευγενικό» και «πολυτελές». Δεν ήταν αξιοπρεπείς ή ευγενικοί, και περήφανα φορούσαν την προσβολή «αγενής». 

Η χυδαιότητα έγινε αρετή γιατί πρότεινε την απελευθέρωση από τις αστικές συμβάσεις και την «πολιτιστική» υποκρισία. Ήταν ένα ασυμβίβαστο μεσαίο δάχτυλο στην παθητική επιθετικότητα των δειλών αστών - ήταν το καμάρι της εργατικής τάξης.

Ο σκινάς ξεκινάει σαν ένα αγενές αγόρι. Στο παρελθόν σκινάς ήταν κάθε νέος που περιφρονούσε ό,τι θεωρούνταν «ευπρεπές». Είτε ήταν γηγενής Άγγλος είτε μέλος του νέου κύματος μεταναστών της Κοινοπολιτείας, ήταν παρίας στα μάτια της αστικής τάξης. Ο όρος «skinhead» είναι παλαιότερος από την επίσημη υποκουλτούρα. Αναφέρεται στο φαλακρό αγόρι, το οποίο, σύμφωνα με το μύθο, εμπόδιζε το τράβηγμα των μαλλιών κατά τη διάρκεια των καβγάδων. 

Το ξύρισμα του κεφαλιού συμβόλιζε επίσης την απομάκρυνση από την εικόνα ενός τακτοποιημένου, «σωστού» ατόμου. Με τα χρόνια έχει διαμορφωθεί μια υποκουλτούρα, που πήρε περήφανα το όνομά της από αυτή την προσβολή, όπως αποδόθηκε από τους «ευσεβείς» ανθρώπους.

Ένας σκίνχεντ ορίζεται επίσης από τα παπούτσια εργασίας του, πιο συχνά τα Doc Martens. Τα φορούσε έξω από το χώρο εργασίας γιατί, πρώτον, ήταν η δόξα του εργάτη, και δεύτερον, ήταν χρήσιμα όταν κάποιος χρειαζόταν μια δυνατή κλωτσιά. 

Παρεμπιπτόντως, μπορεί να ειπωθεί ότι το πανκ προέκυψε σε παρόμοιες συνθήκες, και επίσης υιοθέτησε αυτό το είδος παπουτσιών συνδέοντάς τα με τη χυδαιότητα της εργατικής τάξης. Συχνά, και οι δύο υποκουλτούρες ζούσαν αρμονικά, ενωμένες στη μοίρα τους. Μερικές φορές ανταγωνίζονταν βάναυσα μεταξύ τους, μοιραζόμενες μια κοινή στάση απέναντι σε αυτή τη μοίρα.

Σε αντίθεση με τους πανκ, που έδειχναν την περιφρόνησή τους για την αστική ορθότητα ντυμένοι σαν μαϊμούδες και καυχώμενοι ότι είναι βρώμικοι, οι σκίνχεντ δεν είχαν την τάση να προσβάλλουν τον εαυτό τους με αυτόν τον τρόπο. Αντί να αποδέχονται την ταπείνωση και να συγκρίνονται με τα σκουπίδια, όπως οι punk rockers, οι σκίνχεντ δεν έφτυσαν την αξιοπρέπεια τους. 

Στις πρώτες μέρες της υποκουλτούρας, ο σκινάς φορούσε σιδερωμένα πουκάμισα κουμπωμένα μέχρι το τελευταίο κουμπί, και εκτός από τα τζιν εργασίας, προτιμούσε τα πρακτικά αλλά προσεγμένα παντελόνια Sta-Prest. 

Το συγκρότημα Last Resort αναφέρεται νοσταλγικά σε αυτή την ειρωνεία ενός αντικοινωνικού άνδρα με στενό παντελόνι στο τραγούδι "Stormtroopers in Sta-Prest"

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Η Φύση ο Ναός μας - Αρωγοί οι Θεοί μας (free download: για το NSBM ένα .pdf που αξίζει να έχετε στα αρχεία σας)

Κατεβάστε την μπροσούρα για το NSBM εδώ ...

Η παράνοια της antifa στα γήπεδα: St. Pauli vs Celtic

 

Γεννημένος Με Μια Καρδιά Από Ατσάλι (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

"Άναψε μια φωτιά, χίλια μίλια μακριά, για να φωτίσει τον μακρύ δρόμο μου για το σπίτι. Ιππεύω έναν κομήτη, το χνάρι μου είναι μακρύ για να μείνει. Η σιωπή είναι ένα βαρύ λιθάρι."

Ο Δρόμος του Πολεμιστή είναι δύσβατος, όσο και μοναχικός. Διαλέγοντας τον Δρόμο της Αρετής (και όχι της Κακίας), γνωρίζουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Προορισμένοι να Γράψουμε Ιστορία, τα βήματα μας είναι πολύ πιο σημαντικά σε σχέση με αυτά των αποχαυνωμένων νεκροζώντανων που μας περιβάλλουν. Η σιωπή, το να "μη βγάλουμε τσιμουδιά", το να αποδεχθούμε αμίλητοι το ό,τι συμβαίνει γύρω μας, δεν μας ταιριάζει.

"Πολεμώ τον κόσμο και παίρνω όλα όσα μπορούν να δώσουν. Υπάρχουν στιγμές που η καρδιά μου απελπίζεται."

Είμαστε Εναντίον Όλων, Πολεμούμε Εναντίον Όλων. Χωρίς να είμαστε αιθεροβάμονες, Πιστεύουμε στην Προσωπική μας Αξία, την Ηθική μας Ακεραιότητα, την Αιωνιότητα των Ιδεών μας και Δυναμώνουμε κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ωστόσο, επειδή οι Ανώτερες Συνειδήσεις - ως λιγότερο "παχύδερμες" - είναι Εκείνες που πληγώνονται και φθείρονται πιο εύκολα, υπάρχουν στιγμές που, όντως, η Καρδιά μας απελπίζεται, που μας έρχεται να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο, αντιλαμβανόμενοι τον αστισμό, την αδιαφορία, την αναισθησία και την βλακεία που μας έχουν περικυκλώσει.

"Γεννημένος να βαδίζω ενάντια στον άνεμο, γεννημένος να ακούω το όνομα μου. Δεν έχει σημασία που στέκομαι, είμαι μόνος."

Γρήγορα, όμως, έχουμε συνέλθει, γιατί είμαστε Αληθινοί σ' αυτό που Πιστεύουμε, είμαστε Ξεχωριστοί σ' αυτό που Ενστερνιζόμαστε. Ενάντια στις εφήμερες μόδες, αντίθετοι στη "λογική του εφικτού", κινούμαστε φτύνοντας κατάμουτρα το σύστημα και το κάθε λογής υπηρετικό προσωπικό του. Γεννηθήκαμε γι' αυτό, Γεννηθήκαμε για να ακούμε το όνομα μας, άλλου με θαυμασμό και αγάπη, άλλου με περιέργεια, άλλου με μίσος και υστερία. Όπως και να έχει, Γνωρίζουμε Πολύ Καλά πως όπου Στεκόμαστε και Πολεμούμε, Μαχόμαστε μόνοι.

"Στάσου και πολέμησε, ζήσε σύμφωνα με την καρδιά σου, πάντα άλλη μια προσπάθεια, δεν φοβάμαι να πεθάνω. Στάσου και πολέμησε, πες αυτό που αισθάνεσαι. Γεννημένος Με μια Καρδιά από Ατσάλι."

Δεν αποφεύγουμε τον κίνδυνο, δεν είμαστε ευθυνόφοβοι. Ναι, Εμείς "θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα". Ναι, Εμείς, "θα σώσουμε τον κόσμο". Θα κάνουμε ακριβώς ότι εξορκίζουν ως "κακό" οι θλιβεροί "κουραμπιέδες" με τις νεκρές ψυχές τους. Γιατί η  Θεωρία Οφείλει Πάντα να να συμβαδίζει με την Πράξη. Και επειδή η δική μας Καρδιά ωθεί το Μυαλό προς μια Προστακτική Ηθική Ανώτερου Χαρακτήρα,  μας κάνει να (προσπαθούμε να) Ζούμε σύμφωνα με αυτά , τα οποία( ισχυριζόμαστε ότι) Πιστεύουμε. 

Ακόμη κι αν αρχικά "αποτύχουμε", δεν τα παρατάμε ποτέ, πάντα προσπαθούμε ξανά, επειδή αν επιτρέπεται να "πέσουμε" κάτω, επιβάλλεται να Σηκωθούμε επάνω πιο Δυνατοί και Αποφασισμένοι. Όποιος φοβάται να πεθάνει, είναι ήδη νεκρός. Όποιος, όμως, θέλει η Ζωή του να του ανήκει Παντοτινά, που θέλει να είναι απόλυτα πεπεισμένος για όλα όσα κάνει, πρέπει να Αδράξει το παρόν, οφείλει να αντιμετωπίζει τα πάντα ως το τελικό στάδιο, σαν να ήταν βέβαιο ότι θα ακολουθήσει αμέσως μετά ο Θάνατος. Γι' αυτό και λέμε Ξεκάθαρα αυτό που νιώθουμε. Υπερήφανα και χωρίς τύψεις, αποδεικνύοντας από τι είδους υλικό είναι δημιουργημένη η Καρδιά μας.

"Κόψε την γέφυρα πίσω σου, μην αφήνεις δρόμο για υποχώρηση. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να φτάσεις στο σπίτι."

Διαγράφουμε ότι αρνητικό υπόλοιπο υπάρχει μέσα μας, φροντίζουμε να "εκτεθούμε", έτσι ώστε να μην υπάρχει πιθανότητα για "κωλοτούμπες" και άνανδρα πισωγυρίσματα. Ο δειλός, ο υποκριτής, ο καιροσκόπος,  νομίζουν πως θα ζήσουν για πάντα, αποφεύγοντας την Μάχη, την Αλήθεια, την Πίστη. Απατούνται οικτρά, καθώς οι ίδιες οι οι διαδικασίες της Ζωής είναι που δεν θα τους δώσουν αργότερα κανένα έλεος... Ο Μόνος Τρόπος για να φτάσεις στον Τελικό Στόχο είναι να Πιστέψεις Πραγματικά στην Αποστολή σου.

"Εκείνοι που γελούν και συνωστίζονται στο μονοπάτι και κόβουν ο ένας τον λαιμό του άλλου, θα πέσουν σαν το χιόνι που λιώνει. Θα μας δουν να εγειρόμαστε με την φωτιά στα μάτια μας, θα σκύψουν τα κεφάλια τους οι καρδιές τους θα υποκύψουν."

Αυτοί που μας κακοχαρακτηρίζουν, που μας δείχνουν με το δάχτυλο της περιφρόνησης, που μας μισούν και μας συκοφαντούν ύπουλα και ασύστολα, αυτοί που απλώς το μόνο που θέλουν είναι "να κοιτούν την δουλειά και το σπίτι τους", θα αποτελέσουν στο τέλος τους ουραγούς και τους κομπάρσους της Ιστορικής Διαδρομής. Είναι αυτοί που - χωρίς να το ξέρουν - επί της ουσίας γελούν με τα χάλια τους, που συνωστίζονται στην ανυπαρξία της υποκινούμενης και χειραγωγημένης μάζας, αυτοί που αναλώνουν την μίζερη ζωούλα τους για τα φθηνά ιδιοτελή συμφέροντα τους. 

Δεν είναι "φτιαγμένοι"  για τα Μεγάλα Πράγματα, αλλά αντιθέτως προορίζονται ως συνηθισμένα αναλώσιμα προϊόντα με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Γι' αυτό και θα σαρωθούν από τις ραγδαίες εξελίξεις των γεγονότων, θα μας δουν ξαφνικά στο Πραγματικό Μέγεθος που μας Αρμόζει, αυτό που Επιτάσσει η Ιερή Αποστολή που έχουμε. Οι αδύναμες καρδιές τους δεν θα νιώσουν κάποιο αξιόλογο σκίρτημα, τα κεφάλια τους θα σκύψουν και πάλι στα νέα δεδομένα που θα προκύψουν, θα επιχειρήσουν να "προσαρμοστούν" στο νέο περιβάλλον. Ένα περιβάλλον, που Εμείς θα έχουμε Δημιουργήσει.

"Τότε θα γελάσουμε και αυτοί θα γονατίσουν και θα ξέρουν πως αυτή η Καρδιά από Ατσάλι ήταν πολύ σκληρή για να τσακίσει, πολύ επίπονο να την έχεις."

Αν κάτι Διακρίνει το Βλέμμα μας, αυτό είναι η Αίσθηση Ανωτερότητας και η Σαρκαστική Ειρωνεία που έχουμε, αντικρίζοντας τους ηττημένους εχθρούς και τους αδιάφορους αστούς. Ίσως τότε να είναι η τελευταία ευκαιρία τους για να καταλάβουν πως ακριβώς επειδή είναι Επίπονο να Έχεις Καρδιά από Ατσάλι, γι' αυτό και είναι πολύ Σκληρή για να τσακίσει και να καταστραφεί.

Με Γνώμονα όλα αυτά, ας Ευχαριστήσουμε την Φύση και τον Θεό των Ελλήνων, που Συνεχίζουμε να Προσπαθούμε να Στεκόμαστε Ψηλά και με Υπερηφάνεια, Όρθιοι στις Επάλξεις. Για Έναν Ιερό Πόλεμο και μια ανάλογη Αποστολή, Αληθινή και Μεγάλη. Για μια Αθάνατη και Αιώνια Ιδέα, που με την Διαχρονική της Αξία και την Μεταφυσική της Διάσταση ξεπερνά (και "ξερνά"...) τους μίζερους, τους υποκριτές, τους κρατικοδίαιτους, τους δεσπότες θελήσεων, τους εξαργυρωτές των αγώνων άλλων. Και ας Φροντίσουμε να Γίνουμε Ακόμη Καλύτεροι, Πολεμώντας με Πίστη, Γενναιότητα, Υπομονή, Επιμονή και Εξυπνάδα να Συντάξουμε το Όραμα.

Έτσι, και πάλι, θα νιώσουμε μια Προσωπική Ευτυχία και Ηδονή που έχει να κάνει με την Αντοχή μας μέσα στον Χρόνο και τις οποίες αντίξοες καταστάσεις της Ζωής, καθώς με Αξιοπρέπεια και Υπερηφάνεια θα Πορευθούμε και πάλι τον Γνώριμο μας Δρόμο. 

Τον Δρόμο, δηλαδή, του Συνειδητοποιημένου Ιδεολογικά  Έλληνα Πολεμιστή, αφού πρώτα όμως συνομιλήσουμε για λίγο με τον εαυτό μας και μπορέσουμε να Διαπιστώσουμε, για μια ακόμη φορά, πως : "Ναι, Είμαι Αληθινός, Είμαι Υπερήφανος, Είμαι Αυθεντικός Και Ανθεκτικός, γιατί Είμαι Γεννημένος Με Μια Καρδιά Από Ατσάλι!"

ΥΓ. Τα λόγια μέσα σε εισαγωγικά, που προηγούνται των γραπτών σκέψεων μου, αποτελούν το πλήρες στιχουργικό περιεχόμενο του "Heart  Of  Steel " των MANOWAR.

Marciano Pedro Durruti, ο «αναρχοφαλαγγίτης»: από την αναρχική CNT στην … φασιστική Φάλαγγα!

 

Μετάφραση για τη συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου»: Στέφανος Καρδιτσιώτης

Η Γαλλίδα Simone Weil αφηγείται τις εμπειρίες της στην Ταξιαρχία Ντουρρούτι: σε μια αψιμαχία αιχμαλώτισαν ένα 15χρονο αγόρι που πολεμούσε με τους εθνικιστές. «Τον έψαξαν. Πάνω του βρέθηκαν ένα μετάλλιο της Παναγίας και μια κάρτα της Φάλαγγας», λέει. «Τον έστειλαν στον Ντουρρούτι, ο οποίος του έδωσε την επιλογή ανάμεσα στο να πεθάνει ή να ενταχθεί στις τάξεις εκείνων που τον είχαν αιχμαλωτίσει. Του έδωσε 24 ώρες για να σκεφτεί. Το αγόρι είπε όχι και πυροβολήθηκε ...»

Θα είχε ενεργήσει με τον ίδιο τρόπο ο εξυψωμένος Αναρχικός ηγέτης αν ο αιχμάλωτος ήταν ο αγωνιστής της Ισπανικής Φάλαγγας του JONS Marciano Pedro Durruti Domingo, προτελευταίος από τους επτά αδελφούς του;

Ήταν ο Manuel Durruti Cubría, διδάκτωρ Χημικών Επιστημών από το Γερμανικό Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και ανιψιός του Buenaventura και του Marciano, ο οποίος μπήκε πραγματικά στον κόπο να ξεθάψει το προφίλ του νεκρού Φαλαγγίτη. Στην προσπάθεια του να αποσαφηνίσει τη μνήμη των Durruti ανεξάρτητα από τις πολιτικές φιλίες και φοβίες, ήταν αυτός που βρήκε τα έγγραφα της υπόθεσης 405/37 που καταδίκαζαν τον θείο του Marciano σε θάνατο.

Είναι ελάχιστα χρήσιμο να υποστηρίξουμε προς υπεράσπιση του ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην Αναρχική εφημερίδα Claridad τον Απρίλιο του 1936: 

«Όσο για τη σύλληψη ενός συγκεκριμένου Marcelo [sic] Durruti μαζί με έναν ένοπλο που πληρώνεται από τα fascio που ονομάζεται Moldes, πρέπει να πούμε ότι, αν και αποκαλεί τον εαυτό του αναρχικό, δεν είναι τέτοιος, αφού οι αναφορές που έχουμε γι αυτόν είναι τρομερές. 

Και δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από το ότι ο αγαπητός μας σύντροφος Buenaventura Durruti έχει την ατυχία να είναι αδελφός του, και αυτός ο απατεώνας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το καθαρό όνομα του αδελφού του, ξεχνώντας ότι ο τελευταίος έπρεπε να τον διώξει από το πλευρό του».

Νεότερος αδελφός του Μποναβεντούρα Ντουρρούτι, συνδικαλιστής και Αναρχικός που μεταστράφηκε σε εθνικοεπαναστάτη Φαλαγγίτη. Εκτελέστηκε με διαταγή του Φρανσίσκο Φράνκο, ενώ ο ποιητής, συγγραφέας και Αναρχοσυνδικαλιστής δημοσιογράφος Βικτοριάνο Κρέμερ τον χαρακτήρισε ως «Αναρχοφαλαγγίτη» .

Ο Πέτρο γεννήθηκε στην Λεόν στις 6 Μαρτίου 1911. Ήταν ο νεότερος από οκτώ αδέλφια γεννημένα από τον γάμο του Σαντιάγκο Ντουρρούτι, σιδηροδρομικού εργάτη  και της Αναστασία Ντομίνικο. Ακολουθώντας τα βήματα του μεγαλύτερου αδελφού του εντάχθηκε στις γραμμές των Αναρχικών, αλλά γρήγορα οι εθνικιστικές του ιδέες τον αποξένωσαν  από την CNT (εθνική συνομοσπονδία εργατών) οδηγώντας τον στα ιδανικά του Εθνοσυνδικαλισμού.

Στις 3 Μαΐου 1935, ο Πέτρο  συμμετείχε σε μια συνεδρίαση μαζί με τον ηγέτη του Συνδικαλιστικού κόμματος  Άνγκελ Πεστάνα, τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα και τον Ντιεγκό αμπαντ ντε Σαντιλάν. Η συνεδρίαση έγινε σε καλό κλίμα λόγω της φιλίας μεταξύ του Πεστάνα του Πέτρο Ντουρρούτι και του Φαλαγγίτη Λουίς Σάντα Μαρίνα του ανθρώπου που καθιέρωσε το Μπλε Πουκάμισο της Φάλαγγας.

Ο Πεστάνα, έχοντας εκδιωχθεί από την CNT το 1931, είχε διαχωρίσει την θέση του από τον Αναρχισμό με το «Μανιφέστο των Τριάντα», ασκώντας παράλληλα  κριτική στην ΕΣΣΔ ως αντιπρόσωπος σε ένα συνέδριο της Κομιντερν λέγοντας «Ο λαός στον δρόμο για την ελευθερία δεν θα παράξει ποτέ δεσπότες». Λίγο αργότερα, στις 5 Φεβρουαρίου 1936 ο Πέτρο θα ενταχθεί στην Φάλαγγα  με την προσωπική έγκριση του Χοσέ Αντόνιο και με αριθμό κομματικής ταυτότητας 1501. Η ίδια του η αδελφή Ρόζα Ντουρρούτι, έραψε τον ζυγό και τα βέλη, το έμβλημα της Φάλαγγας στο Μπλε Πουκάμισο του …

Πολύ σύντομα ο Πέτρο κανόνισε μια συνάντηση μεταξύ του αδελφού του Μποναβεντούρα Ντουρρούτι, ηγέτη της Ιβηρικής Αναρχικής Συνομοσπονδίας και του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα ηγέτη των συμβουλίων της Ενδοσυνδικαλιστικής Επίθεσης (JONS). Η προσπάθεια του να σφυρηλατήσει μια συμμαχία μεταξύ των δύο ηγετών απέτυχε, με την άρνηση του Μποναβεντούρα να αποτελεί προειδοποίηση στον αδελφό του «Θα δεις τι είδος πληρωμής θα σου δώσουν οι φασίστες» του είπε.

Το 1937 εν μέσω του εμφυλίου πολέμου ο Πέτρο φυλακίστηκε στην φυλακή Σαν Μαρκο στην Λεόν. Η μοίρα του Marciano Pedro σφραγίστηκε σε ένα κάπως κακότεχνο στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο για συμμετοχή σε εξέγερση με την ιδιαιτερότητα ότι η ποινή «εκτελέστηκε από άτομα της ίδιας οργάνωσης με τον καταδικασμένο».

Οι ξεπουλημένοι στο κεφάλαιο και την εκκλησιαστική εξουσία ακροδεξιοί βιάζονταν να τερματίσουν τη ζωή του. Η εντολή εκτέλεσης της ποινής εναντίον του Pedro Marciano Durruti δεν μπορούσε να περιμένει. Ο στρατηγός Múgica υπέβαλε την ποινή τηλεφωνικά στον νομικό σύμβουλο του αρχηγού του κράτους, ο οποίος ήταν τελικά υπεύθυνος για την έγκριση της θανατικής ποινής. Όλα ήταν οργανωμένα έτσι ώστε η εκτέλεση του κρατούμενου να γίνει την ίδια μέρα, μετά το υποχρεωτικό δίωρο της παρουσίας του καταδικασμένου στο εκκλησιαστικό παρεκκλήσι.

Σε μια χειρονομία ασυνήθιστης σκληρότητας, ο Múgica υπέγραψε ένα συγκλονιστικό έγγραφο που απευθύνεται στον ειδικό στρατιωτικό δικαστή José Manuel Fernández de Blas, το οποίο έχει ως εξής: «Για την εκτέλεση της θανατικής ποινής που επιβλήθηκε στον Φαλαγγίτη Marciano Pedro Durruti Domingo, έχω ορίσει ως τόπο εκτέλεσης το σκοπευτήριο Puente del Castro». 

Η εκτέλεση πραγματοποιήθηκε τελικά στο σκοπευτήριο του El Ferral del Bernesga, αντί στο Puente del Castro. Στις 22 Αυγούστου 1937, σε ηλικία μόλις 26 χρονών, ντυμένος με την μπλε στολή της Φάλαγγας και με την δεξιά χείρα τεταμένη οδηγήθηκε μπροστά από το εκτελεστικό απόσπασμα χωρίς να λυγίσει μπροστά στον θάνατο.

Οι υπολοχαγοί του Στρατιωτικού Υγειονομικού Σώματος, Fernando Rico Saavedra και Pablo Sánchez de Linares, αναγνώρισαν το σώμα του Durruti και πιστοποίησαν το θάνατό του το ίδιο απόγευμα της εκτέλεσης. Τρεις ημέρες αργότερα, στις 25 Αυγούστου, ο δημοτικός δικαστής που είναι υπεύθυνος για το Ληξιαρχείο της León, Francisco del Río Alonso, εξέδωσε το πιστοποιητικό θανάτου του Pedro Durruti, σύμφωνα με το οποίο πέθανε λόγω «καρδιακής ανακοπής όπως φαίνεται από την ιατρική πιστοποίηση και την εξέταση που πραγματοποιήθηκε». Ένα χοντροκομμένο ψέμα. Ακόμη και μπροστά στον νεκρό Φαλλαγίτη οι ακροδεξιοί του Φράνκο έδειξαν για μια ακόμη φορά τον ουτιδανό χαρακτήρα τους.

Κατηγορήθηκε για συμμετοχή  στην συνομωσία του Μανουέλ Χεντίλα, αλλά η εκτέλεση του ήταν αποτέλεσμα διώξεων των Φρανκιστών εναντίον της «αριστερής» πτέρυγας της Ισπανικής Φάλαγγας, όπως στην περίπτωση του Ραμίρο Λεντέσμα Ράμος. 

Χαρακτηρισθείς από τους Φρανκιστές ως «συμμορίτης όπως ο αδελφός του», η εκτέλεση του έγινε μάλλον υπό τον φόβο ότι εντάχθηκε στην Φάλαγγα προκειμένου να την διαβρώσει με σοσιαλιστικές απόψεις (…) και να διασπείρει διαίρεση στην «εθνική παράταξη».

Διαβάστε εδώ ...

Τέμπη: Το «κρεματόριο» της αστικής δημοκρατίας

 

γράφει ο Μαυρομετωπίτης

Καθώς περνάει ο καιρός όλο και περισσότερα αποκρουστικά στοιχεία έρχονται στο φώς για την υπόθεση των Τεμπών. Την υπόθεση που εναγωνίως προσπαθεί να θάψει η κυβερνητική μαφία, αποκρύπτοντας στοιχεία, αλλοιώνοντας τα γεγονότα, εμπαίζοντας τους συγγενείς των θυμάτων και τον ελληνικό λαό. Εμπλεκόμενοι στο κυβερνητικό έγκλημα εισαγγελείς και δικαστές, ανώτεροι κρατικοί φορείς, υπουργοί και παράγοντες, όλοι μαζί βουτηγμένοι σε ένα δολοφονικό τρίγωνο εξαπάτησης και διαφθοράς που μας υπενθυμίζει την βρωμιά και τον βούρκο της αστικοδημοκρατικής πολιτείας. Μία κατάσταση που οι στίχοι των No Surrender στο περίφημο τραγούδι «κράτος της πουστι@ς» δεν φτάνουν για να περιγράψουν...

Τον Νοέμβρη ήρθε στη δημοσιότητα ηχητικό που αποκαλύπτει ότι πολλοί επιβάτες πέθαναν από τις φλόγες και την ασφυξία σε δεύτερο χρόνο, με εμπειρογνώμονα να επιβεβαιώνει ότι μόνο η έκρηξη υδρογονανθράκων θα μπορούσε να προκαλέσει μία τέτοια τραγωδία. Η φημολογία, λοιπόν, για μεταφορά παράνομου φορτίου το οποίο η κυβέρνηση ήθελε επιμελώς να αποκρύψει πλέον είναι πιο βάσιμη από ποτέ. Η έκθεση του εμπειρογνώμονα Βασίλη Κοκοτσάκη αναιρεί τους ισχυρισμούς του Μητσοτάκη που με περίσσεια, υποκριτική σιγουριά πριν δύο χρόνια δήλωνε, σε συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη:

«Το γνωρίζουμε αυτό πια με βεβαιότητα. Γνωρίζουμε ακριβώς τι μετέφερε το εμπορικό τρένο. Δεν υπήρχε τίποτα εύφλεκτο. Η σύγκρουση ήταν τόσο βίαιη και τόσο σφοδρή που προκάλεσε – αυτό μας λένε οι ειδικοί – μια πρώτη ανάφλεξη και προφανώς στη συνέχεια υπήρχαν εύφλεκτα υλικά, λάδια, τα οποία πήραν φωτιά, όταν έγινε η σύγκρουση. Άρα αυτό θέλω να το απαντήσω κατηγορηματικά γιατί ξέρετε όχι μόνον στη χώρα μας, παντού ευδοκιμούν οι θεωρίες συνομωσίας. Δεν υπήρχε τίποτα ύποπτο στην εμπορική αμαξοστοιχία».

Πλέον υπάρχουν στοιχεία ότι επιβάτες καίγονταν μέσα σε λίγα λεπτά, ταχύτητα μετάδοσης φωτιάς που μόνο οι υδρογονάνθρακες μπορούν να προκαλέσουν σύμφωνα με όσα ισχυρίστηκε ο εμπειρογνώμονας Κοκοτσάκης και συμμερίζεται ο χημικός Φαϊζάλ Χάν. Στο ίδιο ηχητικό οι επιβάτες επιβεβαιώνουν ότι έχουν έλλειψη οξυγόνου, κάτι που όπως λέει ο Κοκοτσάκης, φανερώνει ότι πρόκειται για υγρούς διαλύτες και όχι έλαιο σιλικόνης, υγροί διαλύτες που είναι υπεύθυνοι για την καύση του οξυγόνου, την ταχύτατη καύση και την υψηλή θερμοκρασία που προκλήθηκε στο σημείο. Το κυβερνητικό αφήγημα καταρρίπτεται ενώ στο σημείο δεν βρέθηκαν ποτέ αντικείμενα, πειστήρια, κλπ, δεν έγινε ποτέ καταγραφή και περιγραφή των υλικών κάτι που ενοχοποιεί μια κυβέρνηση που φοβάται την αλήθεια και τις αποκαλύψεις.

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα είπε ο Κοκοτσάκης και για τα περίεργα ... «ψαχτήρια» που έγιναν στο σημείο της τραγωδίας:

«Ο χειριστής του drone προφανώς εντυπωσιάζεται από αυτό που βλέπει ... βλέπει μη διασωστικές ομάδες, αυτοί δεν είναι διασώστες, δεν είναι πυροσβέστες, δεν είναι αστυνομικοί, ούτε στρατιώτες. Δεν ξέρω αν βρίσκεται κάποιος από αυτούς με πολιτικά, γιατί διακρίνονται δύο άτομα με πολιτικά, αλλά οι άλλοι είναι με διακριτικά γιλέκα, και ψάχνουν κάτι συγκεκριμένο, πάνω στις γραμμές ... Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να είναι εκεί, είναι όμως. Δεν πρέπει να πουν τι έψαχναν στις 4 το πρωί, με τους φακούς, που σίγουρα δεν είναι κάτι πολύ μεγάλο, ή κάτι πολύ μικρό;»

Ο Κοκοτσάκης τονίζει:

«Όλα τα στοιχεία αλλοιώθηκαν. Τα πάντα αλλοιώθηκαν. Με αποτέλεσμα να μπορώ να σας πω σήμερα με βεβαιότητα, ότι είναι υδρογονάνθρακες, χημικοί διαλύτες. Μπορεί να είναι και ξυλόλιο, μπορεί να είναι βενζόλιο, μπορεί να είναι τουλουόλιο … μπορεί να είναι όλα μαζί. Αυτά λέγονται υγρά καύσιμα, χημικοί διαλύτες ... Όμως, με το να μεταφερθούν 700 κυβικά χώματος, να πεταχτούν εκεί που πετάχτηκαν, να βρεθούν έναν χρόνο μετά, άρα δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις υγρό καύσιμο».

Επτασφράγιστο μυστικό το τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία. Ήδη τρέχει προκαταρκτική εξέταση από την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για να διερευνηθεί ... ο λόγος για τον οποίον το βιντεοληπτικό υλικό από τις κάμερες του μηχανοστασίου Θεσσαλονίκης δεν περιείχε βιντεοσκοπήσεις της φόρτωσης της εμπορικής αμαξοστοιχίας, χωρίς ωστόσο να έχει παραγγελθεί έρευνα για το τι μετέφερε η αμαξοστοιχία.

Μία στημένη ανακριτική διαδικασία την οποία το κράτος θέλει να τελειώσει βιαστικά χωρίς να ακουμπήσει τα καυτά και επίμαχα ζητήματα, με έναν ανακριτή που κρατείται στη θέση του από το δικαστικό συμβούλιο παρά τις αιτήσεις των συγγενών των θυμάτων για την αντικατάσταση του, αφού δεν προβαίνει σε ενέργειες ουσιαστικής διερεύνησης του εγκλήματος παρά τα συγκλονιστικά στοιχεία που έχουν έρθει στο φως.

Βέβαια τι να περιμένεις όταν προτείνεται για πρόεδρος της δημοκρατίας ο Τασούλας, ο άνθρωπος που κρατούσε στο γραφείο του την δικογραφία της Ευρωπαίας Εισαγγελέως για τα Τέμπη και τις μηνύσεις σε βάρος του υπουργείου μεταφορών και άλλων μελών της κυβέρνησης, τον άνθρωπο που παρακωλύει την εξεταστική επιτροπή και θέτει συνεχώς εμπόδια στην διερεύνηση της υπόθεσης. Κατά την δική μας άποψη, ωστόσο, μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος θα ταίριαζε για πρόεδρος της δημοκρατίας. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η αστική δημοκρατία.

Η αστική δημοκρατία, της οποίας ο σαδισμός εκδηλώθηκε με το μπάζωμα του νεκροφόρου σημείου, με χαροκαμένους γονείς οι οποίοι βρήκαν τα οστά των παιδιών τους μήνες αργότερα στο Κουλούρι της Λάρισας, μέσα σε χώματα και άλλα συντρίμμια. Ένα αποκρουστικό έργο συγκάλυψης, μία προσπάθεια να θαφτούν μαζί με τα μπάζα και τα οστά, οι ευθύνες και η ενοχή των κυβερνώντων.

Ποιός είναι ο φόβος και η πρεμούρα της κυβέρνησης; Τι έχει να κρύψει και μπαζώνει, αλλοιώνει τον τόπο της τραγωδίας; Γιατί δεν ρίχνει φώς στην υπόθεση και κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό και τις οικογένειες 57 θανόντων;

Μήπως πρόκειται για παράνομη εισαγωγή και λαθρεμπορία υλικού νόθευσης καυσίμων; Άλλωστε το ξυλόλιο είναι το κατά κόρον χρήσιμο υλικό για τέτοιες εργασίες ... Μήπως πρόκειται για εξυπηρέτηση ύπουλων γεωστρατηγικών παιχνιδιών μίας αμερικανόδουλης και σιωνιστικής κυβέρνησης αφού τέτοια χημικά είναι χρήσιμα για τον αμερικανικό στρατό και τις ενέργειες του στην Μέση Ανατολή. Όπως και να έχει κάτι πολύ πιο «σκοτεινό» και πολύ πιο «μεγάλο» ευθύνεται για το δυστύχημα, από την απλή αβλεψία ενός σταθμάρχη. Κάτι το οποίο βρίσκεται ακόμη ελεύθερο και εκτός φυλακής. Και ο νους μας φτάνει από τρίγωνο διαπλοκής της ελληνικής πλουτοκρατικής ολιγαρχίας - μαφίας και κυβερνητικών παραγόντων, μέχρι γεωπολιτικές εξυπηρετήσεις του Αμερικανοσιωνισμού. Όλα πιθανά και όλα υπαρκτά στη Πολιτεία των Αντιφασιστών της Βρωμιάς, των Μαφιόζων, των Παιδεραστών και των Βιαστών.

Άξια αναφοράς η πλήρη ανυπαρξία του «ακροδεξιού» χώρου στην όλη υπόθεση η οποία έχει γίνει αντικείμενο καπηλείας από την αριστερά. Οι εθνικιστές επιβεβαιώνουν για ακόμη μία φορά την πλήρη απόχη τους από τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα και την εμμονική, ψυχοπαθολογική προσκόλληση στις ζητωπατριωτικές και βυζαντινές χίμαιρες. Κινηματική παράλυση και μονοθεματικό ρεπερτόριο είναι αυτά που χαρακτηρίζουν την ελληνική ακροδεξιά που αδυνατεί να αναπτύξει πολιτικό αισθητήριο και να ανιχνεύσει τα πεδία δυνητικής άσκησης κοινωνικής και κινηματικής επιρροής. Μίας ακροδεξιάς που δεν θέλει να θίξει το κράτος και τους φορείς εξουσίας, ούτε να συγκρουστεί μαζί τους, μίας ακροδεξιάς που γλείφει από εδώ και εκεί ζητιανεύοντας την αποδοχή της συστημικής σαπίλας ...

Τα Τέμπη είναι, ακριβώς όπως η περίπτωση των «Αγανακτισμένων», μία γιγαντιαία παλλαϊκή, απολιτική συσπείρωση των Ελλήνων ενάντια στο κατοχικό καθεστώς. Mια προσπάθεια που ξεκίνησε από τις οικογένειες των θυμάτων χωρίς χαρακτηριστικό πολιτικό/κομματικό προσδιορισμό, με στόχο την έκθεση της κρατικής διαφθοράς και την κινητοποίηση ενάντια στην κρατική αθλιότητα. Μια προσπάθεια που ενώνει όλους τους Έλληνες, που δεν στερείται πατριωτικού πρόσημου και που μπορεί να καταλήξει σε γενικευμένη αντισυστημική πάλη. Ίσως το γεγονός των Τεμπών είναι το μόνο τα τελευταία χρόνια που μπόρεσε να κινητοποιήσει και να βγάλει στους δρόμους τόσο μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού μετά από ένα μακρύ διάστημα αποτελμάτωσης και αποδοχής της νεοφιλελεύθερης, τεχνοκρατικής διαχείρισης. Με τον «χώρο» φυσικά να κλείνει τα μάτια του μπροστά στο τεράστιο πεδίο το οποίο του ανοίγεται ...

Εμείς, ωστόσο, οι Εθνικοεπαναστάτες, οι «Αναρχοφασίστες», οι «Αρνητές της Δυστοπίας» δεν μένουμε αμέτοχοι και δηλώνουμε την απερίφραστη καταδίκη μας στο αστικό κράτος δολοφόνο που καίει τους συμπολίτες μας μέσα σε βαγόνια για να εξυπηρετήσει βρώμικα παιχνίδια των νταβατζήδων του. Το «σφαγείο» των Τεμπών είναι μόνο ένα επεισόδιο στο ατελείωτο σήριαλ της καπιταλιστικής δημοκρατίας που εξαφανίζει μέρα με την μέρα τον Λαό μας, πουλάει την Πατρίδα μας, καρφώνει στο φέρετρο τον Ελληνισμό. Κλείνει σε κελιά αγωνιστές αλλά και άγνωστους καθημερινούς αγωνιστές της βιοπάλης ενώ αφήνει έξω πρεζέμπορους, παιδεραστές, λαθρέμπορους, βιαστές, μεγαλοκαρχαρίες της καπιταλιστικής διαπλοκής, αστικά απολειφάδια βουτηγμένα στη κομπίνα και τη ρεμούλα. Με αυτό το κράτος είμαστε ολικοί εχθροί!

Χειρότεροι από τους «ναζί», αγαπητέ απολιτίκ αναγνώστη και εσύ φίλε μας από την Αριστερά που μας διαβάζεις, είναι αυτοί που στηρίζουν αυτό το σάπιο σύστημα. Χειρότεροι από τους «αρνητές του ολοκαυτώματος» είναι οι ένοχοι για το «ολοκαύτωμα των Τεμπών». Τι χειρότερο, λοιπόν, μπορούν να σου κάνουν οι «ναζί» και οι «φασίστες» από αυτά που σου κάνει ο αστικοδημοκρατικός Λεβιάθαν; Για σκέψου εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές ...

Χειρότερο από τα «κρεματόρια των ναζιστών» είναι το «κρεματόριο» των Τεμπών. Το «κρεματόριο» της αστικής δημοκρατίας, εκεί που κάηκε ολοσχερώς η Εβραία Μαριέττα Μόλχο, ένα από τα 57 θύματα που δεν έχουν εντοπιστεί ... ούτε τα ίχνη της, ούτε η στάχτη της.

Στο έργο του «Η Διάλυση τους Συστήματος», ο Franco Freda, έγραφε για τη φύση και τον χαρακτήρα του Αστικού Κράτους:

«Σε αυτές τις δημοκρατίες, το κράτος χρησιμοποιείται για την διατήρηση της σταθερότητας, με την μεσολάβηση όλων των κατασταλτικών και καταπιεστικών οργάνων του, της ηγεμονικής σχέσης μίας τάξης, της αστικής τάξης και ιδιαίτερα ενός μέρους αυτής, του τμήματος που συνιστά την πλουτοκρατική ολιγαρχία - με τον Λαό»

Μία άλλη μεγάλη, εγχώρια αυτή την φορά, μορφή, μία ιδιάζουσα ιδεολογική περίπτωση που το ΚΚΕ χαρακτήριζε «ιδιότυπο εκφραστή του ελληνικού νεοφασισμού» και «Αναρχοφασίστα», ο Νίκος Βεργίδης, δήλωνε:

«Λοιπόν στο χέρι μας - στο χέρι δηλαδή του απλού λαού - είναι ν' ανατρέψουμε τους δολοφονικούς αστικούς μύθους και τους δήθεν «ηθικούς» πειθαναγκασμούς τους. Στο χέρι μας είναι να συντρίψουμε τούτο το κράτος των ηλιθίων αρθρώνοντας τον ολοκληρωτικά νέο λυτρωτικό Λόγο. Στο χέρι μας είναι να μετατρέψουμε τα αγχώδη βογγητά της μπουκωμένης κοινωνίας «μας», σ' εξαγνιστικό Λόγο μιας ετοιμόγεννης «παρθένας» μήτρας». Να σκεφθούν καλά λοιπόν αυτοί που μας διαβάζουν και να επαναπροσδιορίσουν τους εχθρούς τους και τους συμμάχους τους!

Gabriele D' Annunzio

 

"Ένας Γερμανός φιλόσοφος [Φρίντριχ Νίτσε] είπε: "Ζήσε επικίνδυνα" Θα ήθελα αυτό να είναι το σύνθημα του παθιασμένου, νεαρού ιταλικού φασισμού: "Ζήσε επικίνδυνα". Αυτό πρέπει να σημαίνει να είμαστε έτοιμοι για όλα, για κάθε θυσία, για κάθε κίνδυνο, για κάθε δράση, όταν πρόκειται να υπερασπιστούμε την πατρίδα και τον φασισμό. 

Η ζωή όπως την αντιλαμβάνεται ο φασίστας είναι σοβαρή, αυστηρή και θρησκευτική: ζει εξ ολοκλήρου σε έναν κόσμο που καθοδηγείται από τις υπεύθυνες και ηθικές δυνάμεις του πνεύματος. Ο φασίστας πρέπει να περιφρονεί τη βολική ζωή. Το πιστεύω του είναι ο ηρωισμός, ενώ αυτό του αστού είναι ο εγωισμός. 

Τέλος, ο φασισμός είναι μια θρησκευτική αντίληψη που βλέπει τον Άνθρωπο στην ύψιστη σχέση του με έναν νόμο και μια βούληση που υπερβαίνουν το άτομο. 

Για τον φασισμό, ο κόσμος δεν είναι ο υλικός κόσμος που εμφανίζεται στην επιφάνεια, όπου ο άνθρωπος είναι ένα άτομο απομονωμένο από όλους τους άλλους, που υπάρχει στον εαυτό του και διέπεται από έναν νόμο που τον οδηγεί να ζήσει μόνο μια ζωή εγωιστικής, στιγμιαίας απόλαυσης. 

Ο φασισμός γεννήθηκε από μια αντίδραση ενάντια στον παρόντα αιώνα και ενάντια στον εκφυλισμένο, αγνωστικιστικό υλισμό".

Gabriele D' Annunzio 

Μια περιεκτική κριτική/παραίνεση, για τον «Αποστάτη» και τις Αυτόνομες εκδόσεις

 

Σύντομα σε μορφή αρχείου .pdf για να το κατεβάσετε προς ανάγνωση ...

«Τον νικηφόρο Ήλιο θαρρετά να ξανακοιτάξουν άκαυστοι από τις αέναες ριπές του κι όμορφοι μέσα στην απρόσκοπτη συμπαντική ευταξία»

Πολυδάμας. 

γράφει ο Σ.Κ.

Στα χέρια του γράφοντος πρόσφατα «έπεσε» το πολιτικό/κινηματικό έντυπο «Ο Αποστάτης» (τεύχος 1^ο, Νοέμβριος 2022), που εκδόθηκε από τη συντακτική ομάδα  «Μαύρος Κρίνος», «για την ενίσχυση της Εθνικής Αυτονομίας και της Τρίτης Θέσης», με 8 άρθρα ευρείας θεματολογίας. 

Τα σημεία διανομής στην Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα και οι τρόποι επικοινωνίας είναι διαθέσιμα σε προηγούμενο άρθρο (δείτε εδώ)

Χωρίς τις όποιες παρωπίδες που ενδέχεται να καταστήσουν τη κριτική μεροληπτική, «ο Αποστάτης» και τα εντός αυτού άρθρα, αποτελεί κάτι το πρωτότυπο για τον ελληνικό χώρο και παράλληλα, μία γροθιά στην αστική δημοκρατία και τις παραφυάδες της, άσχετα από τις όποιες ιδεολογικές διαφορές, οι αρθρογράφοι κατανοούν και κατονομάζουν τον εχθρό, σε αντίθεση με ορισμένους ‘’εγχώριους’’ που πασχίζουν να τον υπερασπιστούν («αυτό δεν είναι δημοκρατία, είναι φασισμός» και λοιπές ασυναρτησίες). 

Οι αυτόνομες εκδόσεις, που αναδεικνύουν πρωτότυπα θέματα, πρέπει να στηριχθούν για να υπάρξει μία εκδοτική άνθιση στο άμεσο (το προτιμότερο) ή έμμεσο μέλλον. Κατά την άποψη του γράφοντα, ανάλογα με το περιεχόμενο τους, τα έντυπα, βιβλία και περιοδικά που θα εκδοθούν θα βοηθήσουν και στη κάλυψη του βιβλιογραφικού κενού. 

«Αποστάτες» του σάπιου συστήματος!

Για το Έθνος και την Αυτονομία!   

Ultima Thule - Fädernesland (Live 2018)

 

Ταινιοκριτική: Knox Goes Away (2024)

 

γράφει ο Α.Σ.

Η καλύτερη ταινία που έχω δει από το μιλένιουμ και μετά. (Και τις έχω δει όλες από το 1970 και εντεύθεν). Ανυπέρβλητος Μάικλ Κίτον, και ερμηνευτικά και ως ρόλος, συνδυάζει στοιχεία του ηρωικού τρόπου ζωής του Συκουτρή, του Κυρίλοφ του Ντοστογιέφσκι, του ηρωικού ρεαλισμού του Ερνστ Γιούνγκερ.

Καταφέρνει να συνδέσει την Επικούρεια προσέγγιση με την Λακεδαιμονική ενεργητική συμμετοχή. Το πάντρεμα αυτής της φαινομενικής αντίφασης, η λογική του θα γίνει αυτό που πρέπει ασχέτως κόστους, (σε μια εποχή που προκρίνεται η αρχή της ελαχίστης προσπάθειας), η προσωπική θυσία για τη σωτηρία κάποιου άλλου, η στωική  αποδοχή των όσων δεν αλλάζουν, με την ευρηματική δημιουργία ατραπών εκεί που φαινομενικά υπάρχει αδιέξοδο, σε μια ερμηνεία ορόσημο που θα μείνει στην ιστορία της Έβδομης τέχνης .

Θα μπορούσε να είναι τραγωδία του Αισχύλου, θα μπορούσε να είναι δράμα του Βάγκνερ. Σίγουρα πάντως είναι τέτοια η κλιμάκωση , με ένα Βαγκνερικό φινάλε που θυμίζει το Λυκόφως των Θεών, στο τέταρτο μέρος του Δαχτυλιδιού των Νιμπελούνγκεν,  με τον θάνατο του Ζίγκφριντ και την αυτοθυσία της Μπρυνχίλντε.

Φυσικά δεν έχει τύχει προώθησης και διαφήμισης , διότι όλα τα πρότυπα που προωθεί δεν συνάδουν με τη woke ατζέντα και τις οδηγίες του Νταβός.

Επίκεντρο μέσα σε αυτή την τεχνολογική επίπλαστη ζωή, παραμένει ο άνθρωπος, όπως περιγράφει και ο Ερνστ Γιούνγκερ στο βιβλίο του Καταιγίδα από Ατσάλι, όπου όσες πολεμικές μηχανές και εάν επιστράτευσαν και τα δύο στρατόπεδα, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ο ψυχισμός. 

Έτσι και ο Τζον Νοξ, υπόδειγμα και παράδειγμα Αρίστου όπως περιγράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα (Πάντα να αριστεύουν και να υπερέχουν έναντι όλων των άλλων Λ784) αναφερόμενος στα χαρακτηριστικά των ηγετών, υπερβαίνει τη μικροαστική προσέγγιση ζωής του περίγυρου του, όντας αντικομφορμιστής μέχρι το κόκκαλο, και κάνοντας το σε συνθήκες κλιμακούμενης αντιξοότητας.

Δεν υπάρχει στο μυαλό του δικαιολογία. Θα γίνει αυτό που πρέπει να γίνει με κάθε κόστος, ενάντια σε κάθε συνθήκη κόντρα σε όλες τις πιθανότητες και μάλιστα όχι για όφελος του ιδίου! Επίκαιρο παράδειγμα της Σπαρτιατικής προστασίας του συμπολεμιστή.

Μέσα σε όλα, υπάρχει και ο Αλ Πατσινο, να μας θυμίζει πως ακόμα και κοντά στα 90 του, η βιωματική ερμηνευτική που πρωτοεισήχθη από το μέγιστο Μάρλον Μπράντο, ζει ακόμα. Δε θα μπορούσε άλλωστε να λείπει από ένα έπος , έστω και επικουρικά, στα Αχίλλεια κατορθώματα του Τζον "Αριστοτέλη " Νοξ, που υποδύεται ο Μάικλ Κίτον.