Μνήμη Pierre Drieu La Rochelle (03.01.1893 - 15.03.1945)

Γεννήθηκε σε μεσοαστική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν αποτυχημένος επιχειρηματίας και γυναικάς που παντρεύτηκε τη μητέρα του για την προίκα της. Αν και ήταν ένας πολύ ευφυής μαθητής, ο Πιερ απέτυχε στις διπλωματικές του εξετάσεις στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού. Οι εμπειρίες του ως στρατιώτης κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου τον σημάδεψαν για όλη του τη ζωή. Το 1917, παντρεύεται την Κολέτ Ζεραμέκ, την αδελφή ενός Εβραίου φίλου. Ο γάμος ήταν μια αποτυχία και χωρίζουν το 1921. Αρχικά έτρεφε φιλικά αισθήματα προς το ντανταϊστικό κίνημα και ήταν στενός φίλος του Λουί Αραγκόν, αλλά σταδιακά στράφηκε προς τον Φασισμό και τον αντισημιτισμό.

Στα πολιτικά του γραπτά υποστήριζε πως η φιλελεύθερη δημοκρατία ήταν υπεύθυνη γι' αυτό που θεωρούσε ως την παρακμή της Γαλλίας (οικονομική κρίση, μειούμενος ρυθμός γεννήσεων κλπ). Στα έργα του «Ο Νεαρός Ευρωπαίος» (Le Jeune Européen, 1927) και «Γενεύη ή Μόσχα» (Genève ou Moscou, 1928), ο Ντριέ Λα Ροσέλ υποστηρίζει μια δυνατή Ενωμένη Ευρώπη και αποκηρύσσει τον "παρηκμασμένο υλισμό" της δημοκρατίας.

Φασισμός και κατοχή

Το 1931, στο «Η Ευρώπη Ενάντια στις Πατρίδες» (L'Europe contre les patries) έγραφε με αντιχιτλερικό ύφος, αλλά από το 1934, και ιδιαίτερα μετά από μια επίσκεψη στη Γερμανία του NSDAP το έτος 1935, ασπάστηκε τον Εθνικοσοσιαλισμό ως αντίδοτο στη "μετριότητα" της φιλελεύθερης δημοκρατίας. 

Αντιπροσωπευτικός των ιδεών του εκείνο τον καιρό ήταν ο τίτλος του βιβλίου που έγραψε το 1934· Φασιστικός Σοσιαλισμός (Socialisme fasciste). Για ένα μικρό διάστημα έγινε μέλος του Γαλλικού Λαϊκού Κόμματος (Parti Populaire Français), του οποίου ηγείτο ο Ζακ Ντοριό, ένας πρώην Κομμουνιστής που είχε μεταβληθεί σε Φασίστα. Το 1937 έγραψε την πολιτική μπροσούρα «Με τον Ντοριό» όπου επιχειρηματολογούσε υπέρ ενός Φασισμού με ιδιαίτερα Γαλλικά χαρακτηριστικά. Όταν όμως οι Εθνικοσοσιαλιστές κατέλαβαν τη Γαλλία αρχικά τους προσέφερε την πλήρη υποστήριξη του.

Κατά τη διάρκεια της κατοχής του Παρισιού απ' τους Γερμανούς, διαδέχτηκε τον Ζαν Πωλάν (τον οποίο έσωσε δις απ' τα χέρια της Γκεστάπο) ως διευθυντής της Νέας Γαλλικής Επιθεώρησης (Nouvelle Revue Française) και κατά συνέπεια μετετράπη σε μεγάλη μορφή της Γαλλικής πολιτιστικής συνεργασίας με τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές. Η φιλία του με τον πρέσβη του Αδόλφου Χίτλερ στο Παρίσι, Ότο Άμπετζ (Otto Abetz), προϋπήρχε του πολέμου. Στη συνέχεια όμως απογοητεύτηκε από τον Χιτλερισμό και έστρεψε το ενδιαφέρον του προς τον μυστικισμό της Ανατολής.

Μετά την "απελευθέρωση" του Παρισιού έπρεπε να κρυφτεί. Παρόλη την προστασία του Αντρέ Μαλρό και μετά από μια αποτυχημένη πρώτη προσπάθεια τον Ιούλιο του 1944, τελικά αυτοκτονεί στις 15 Μαρτίου του 1945. Η αυτοκτονία υπήρξε ένας συνεχής πειρασμός γι' αυτόν σ' ολόκληρη τη ζωή του. Όπως και με τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, ο θάνατος του τον μετέτρεψε σε μάρτυρα των Νεοφασιστών αλλά και άλλων που συμμερίζονταν την αποστροφή που αισθανόταν για την αστική κοινωνία.

Έργα του Pierre Drieu la Rochelle:

Διερωτήσεις (Interrogation, 1917), ποίηση

Γενεύη ή Μόσχα (Genève ou Moscou, 1928)

Μια Γυναίκα στο Παράθυρο (Une femme à sa fenêtre, 1929)

Η φλόγα που τρεμοσβήνει (Le Feu Foller, 1931]])

Η Κωμωδία του Σαρλερουά (La comédie de Charleroi, 1934)

Φασιστικός Σοσιαλισμός (Socialisme fasciste, 1934)

Μπελούκια (Beloukia, 1936)

Ονειροπόλοι Αστοί (Rêveuse bourgeoisie, 1937)

Με τον Ντοριό (Avec Doriot, 1937)

Ζίλ (Gilles, 1939)

Σημειώσεις για την Κατανόηση του Αιώνα (Notes pour comprendre le siècle, 1941)

Πολιτικό Χρονικό (Chronique politique, 1943)

Δυσάρεστες Ιστορίες (Histoires déplaisantes, 1963)

Απομνημονεύματα του Ντερκ Ρασπ (Mémoires de Dirk Raspe, 1966)

Πολεμικό Ημερολόγιο (Journal de guerre, 1992) 

Εργάτης δίχως Πατρίδα ... άνθος δίχως ρίζες μήτε ουρανό.

Απογυμνώνοντας την συνείδηση ενός εργάτη από την εθνική και φυλετική της υπόσταση και εισάγοντας σε αυτήν είτε πλασματικές ταξικές χροιές είτε την αναζήτηση του μεγίστου ατομικού κέρδους, γίνεται αυτομάτως εφικτή η μετατροπή των αγνότερων και ικανότατων προς κοινωνικές ανατροπές δυνάμεων σε ιδανική πρώτη ύλη για την καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία. Δίχως κάποιο ανώτερο ιδανικό να φωτίζει τον μόχθο, τις θυσίες, τις απώλειες και την παραγωγή έργου ενός εργάτη, το κέρδος καταλαμβάνει την περίοπτη θέση του μοναδικού προορισμού ενός ανθρώπου. Κατόπιν, η αναζήτηση του μεγίστου κέρδους οδηγεί στην εκμετάλλευση από την πλευρά των εργοδοτών και στην αντιδραστική υποβάθμιση της εργασίας εκ μέρους των εργατών. Μόνος νικητής σε όλες αυτές τις συγκρούσεις είναι εκείνοι οι κύριοι που μπροστά από κάποια οθόνη παρακολουθούν τα νούμερα των οικονομικών τους μεγεθών να αυξομειώνονται. Στα πολυτελέστατα γραφεία τους θα υπάρχει κάποιο ράφι με χαρτιά όπου θα αναγράφονται οι νεκροί εργάτες, οι ασφαλίσεις, οι απολύσεις , οι προσλήψεις, οι μισθοδοσίες και οι εναλλακτικές λύσεις μείωσης του ανθρωπίνου δυναμικού προς περαιτέρω αύξηση των κερδών. 

Δίχως ψυχή, δίχως αισθήματα, δίχως ύπαρξη, κάθε εργαζόμενος ή εργάτης αποτελεί μία σάρκα που οφείλει να επιτελέσει την εργασία που του αναθέτουν στον χρόνο που του παρέχουν. Είναι μαύρος; Είναι λευκός; Είναι ασιάτης; Έχει οικογένεια; Έχει παιδιά; Έχει προβλήματα υγείας; Είναι απλά μία ρομποτική εφεύρεση; Αδιάφορο. Το μόνο που ενδιαφέρει τις υπολογιστικές μηχανές είναι τι μπορεί να παράγει ή ποια υπηρεσία μπορεί να προσφέρει. Από την πλευρά του ο εγκλωβισμένος στην μακαριότητα της δημοκρατίας και του κεφαλαιοκρατισμού εργάτης αναζητά διέξοδο. Μόνα του όνειρα, η επιβίωση της οικογένειας του και οι μικρές καθημερινές απολαύσεις. Μερικά τσιγάρα, μερικές μπύρες, η ομάδα , οι φίλοι και η γειτονιά. Εκείνοι οι άνθρωποι που καθημερινώς ακροβατούν στο νήμα του κινδύνου, που η ίδια τους η εργασία αποτυπώνεται με τα χρόνια στο κορμί τους, εισπνέουν μονάχα προδοσίες και εκπνέουν υπομονή. Στέκονται πολλές φορές σκυμμένοι όχι λόγω της κούρασης, αλλά επειδή η «παιδεία» των «σοσιαλιστών» αποψίλωσε κάθε ίχνος της περηφάνιας τους. Τα λερωμένα χέρια και τα βρώμικα ρούχα είναι ντροπή στην δημοκρατία. 

Αντιθέτως, οι βρώμικοι πολιτικοί, επιχειρηματίες, εργατοπατέρες και δημόσιοι υπάλληλοι έγιναν το όνειρο κάθε γονιού για το παιδί του. Χιλιάδες συνδικάτα, χιλιάδες καλοπληρωμένοι συνδικαλιστές, χιλιάδες εισοδηματίες, χιλιάδες αιώνιοι φοιτητές και χιλιάδες αργόσχολοι διατυμπανίζουν την «αγωνιστικότητά» τους για την εργασία. Μία εργασία την οποία παρέδωσαν στα μεταναστευτικά κύματα που δίχως κανέναν έλεγχο ή προσπάθεια ανακοπής εισέβαλλαν στον ελλαδικό χώρο. Ανθέλληνες εκ φύσεως, γνώριζαν πως ο κατακερματισμός του εργατικού δυναμικού ενός έθνους, το καθιστά αδύναμο να «χτίσει» τα δικά του υλικά και άυλα οικοδομήματα. Απολάμβαναν «αριστεροί» και «δεξιοί» την κατάντια του νεοέλληνα, που εκμεταλλευόμενος τις σάρκες που απλόχερα ο καπιταλισμός τους πρόσφερε, δολοφονούσε το μέλλον των παιδιών του. Διότι ενώ ο κατατρεγμένος μετανάστης γινόταν αγρότης, οικοδόμος, ψαράς, ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, εκείνος σκορπούσε το «κέρδος» του στην «μόρφωση» και στην καλοπέραση των τέκνων του. Μόρφωση που οδηγεί στην ανεργία και καλοπέραση που θεμελίωσε βαθειά στην νέα γενιά την αδράνεια, την υποταγή και την αναζήτηση εκτονωτικών διεξόδων. Εχθρεύονται και μάχονται μανιωδώς τον εθνικό σοσιαλισμό διότι βίωσαν και γνώρισαν πως η πατρίδα για έναν εργάτη, για έναν αγρότη, για έναν επιστήμονα, για έναν καλλιτέχνη, για έναν στρατιώτη είναι εκείνος ο Ήλιος που φωτίζει και τρέφει με απροσδιόριστα ποσά ενέργειας την αυγή του καθημερινού αγώνα του. Είναι εκείνος ο προορισμός που μετατρέπει το στιγμιαίο κτύπο μίας σφύρας, την στιγμιαία συγκόλληση ή την στιγμιαία αναζήτηση λύσης ενός τεχνικού προβλήματος σε λίθο προς το αιώνιο οικοδόμημα της Ελλάδος, της Φυλής, του Γένους . 

Το κέρδος όλων , εργοδοτών και εργατών, γονατίζει μπροστά στον συλλογικό σκοπό και εκείνος ο οποίος θυσιάζει είναι και εκείνος που τιμάται. Ποιος καπιταλιστικός κρατικός μηχανισμός θα μπορούσε να συγκρατήσει την εθνική συνείδηση της εργατικής δυνάμεως; Ποιος δημοκράτης πολιτικάντης μπορεί να σταθεί απέναντι σε έναν οργισμένο εργάτη; Ποιο γρανάζι θα μπορεί να λειτουργήσει όταν η άμμος της συλλογικής αντιδραστικότητας εισρεύσει στις οδοντώσεις του; Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στην λαϊκή θέληση, όταν εκείνη αποτινάξει τα δεσμά που την σέρνουν στα βάραθρα της παρακμής. Μα επίσης, γνήσια λαϊκή θέληση, δεν μπορεί να υπάρξει δίχως την μεταφυσική του αίματος, την μελέτη , την διατήρηση και την μετεξέλιξη της κοινής προγονικής κληρονομιάς και των κοινών πολιτισμικών και εθνικών ονείρων.Η απαίτηση μεγάλων έργων, γεννάει γενναίους και τολμηρούς εργάτες, μεταμορφώνει τα παιδιά σε Άνδρες, οξύνει την σκέψη, πειθαρχεί το σώμα και διαπλατύνει τα όρια των αντοχών. Τέλος, καρποφορεί τα άνθη εκείνα που στο λυκαυγές θα είναι «χαλαστές», μα πριν το λυκόφως θα χουν γίνει «χτίστες»…

πηγή

Οι γυναίκες στον Εθνικοσοσιαλισμό.

Το σημερινό ερώτημα είναι το εξής: Ποια ήταν η θέση της γυναίκας στις Εθνικοσοσιαλιστικές κοινωνίες ανά τους αιώνες, σε σύγκριση πάντα με τις αντίστοιχες κοινωνίες που αναπτύχθηκαν στον ίδιο χρόνο; Ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν και είναι μία ιδεολογία επαναστατική και αυτό την κάνει πάντα επίκαιρη όταν εμφανίζεται. Η ίδια της αυτή η φύση είναι μια σαφής απάντηση προς όλους τους πουριτανούς. Η ίδια η ιστορία της είναι μια σαφής απάντηση στους φιλελεύθερους και τους δημοκράτες, μια ανωτερότητα που μόνο να την κρύψουν μπορούν. Θα μπορούσα να περιοριστώ σε μια στείρα ιστορική ανάλυση του θέματος, όμως προφανώς και δεν θα το κάνω. Το κυρίαρχο ερώτημα που υποβόσκει κάτω από κεντρικό ερώτημα που έθεσα είναι το εξής: Ποια ΘΑ είναι η θέση της γυναίκας σε ένα μελλοντικό Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς; Αυτό είναι και το βασικό ερώτημα κάθε παραγράφου της Ιστορίας, δηλαδή τι θα γίνει άμα βρεθεί ο Κόσμος σε ανάλογες καταστάσεις όπως στο παρελθόν. 

Τα ερωτήματα σχετικά με τον Εθνικοσοσιαλισμό ,ειδικά ,είναι επείγοντα μιας και όλοι μπορούμε να δούμε ότι οι καταστάσεις έχουν αρχίσει και θυμίζουν 1932. Η οικονομική κρίση καλά κρατεί και τα Εθνικιστικά κινήματα έχουν αρχίσει και ορθώνονται σε όλη την Ευρώπη. Το καπιταλιστικό τέρας ευτυχώς για άλλη μία φορά νιώθει φοβερά σίγουρο για τον εαυτό του. Επιστρέφοντας στο θέμα μας να πω ότι θα ειπωθούν πράγματα που θα κάνουν τις φεμινίστριες να θυμώσουν, όχι γιατί ότι γραφεί θα είναι εναντίον των γυναικών με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά γιατί θα είναι υπέρ των γυναικών σε μορφή που οι φεμινίστριες δεν θα μπορούσαν ποτέ ούτε να ψελλίσουν. Ιστορικά πρώτα και ιδεολογικά μετά θα προσπαθήσουμε μαζί να αφουγκραστούμε τον παλμό του παρελθόντος και τον απόηχο του στο μέλλον. Οι ιστορικές στάσεις που θα κάνουμε θα είναι δύο χάριν συντομίας και για να μην σας κουράζω άσκοπα. Η μια θα γίνει στην Σπάρτη του Λυκούργου και η άλλη θα γίνει στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Σε δύο Πολιτείες που έχουν τόσα κοινά μεταξύ τους, όπως την συκοφαντία που έχουν δεχθεί και την σιωπή σχετικά με την πολιτική τους.

Σπάρτη

Η Σπάρτη μπορεί να μην ονόμαζε επισήμως το πολίτευμα της Εθνικοσοσιαλιστικό, όμως η πολιτική και η πνευματική της κληρονομιά είναι καθαρά Εθνικοσοσιαλιστική, όπως άλλωστε το παραδέχεται και το σύνολο των φιλολόγων. Ο Πλάτων στην "Πολιτεία" του είναι φανερά επηρεασμένος από την Λακεδαίμονα και μάλιστα ίσως και να φτάνει πιο κοντά στο Εθνικοσοσιαλιστικό ιδεώδες για την εποχή του, όμως φυσικά είναι πάντα πιο εύκολα τα λόγια από τις πράξεις, ακόμα και αν αυτά τα λόγια είναι του Πλάτωνα. Μια αρκετά ενδιαφέρουσα παρατήρηση του καθηγητή Λιαντίνη σχετικά με τον Πλάτωνα είναι ότι καταδικάστηκε από τους Αθηναίους γιατί ήταν φιλολάκων. Για να εξετάσουμε το ζήτημα της ζωής των γυναικών στην Αρχαία Σπάρτη θα πρέπει πρώτα από όλα να δούμε λιγάκι την θέση των γυναικών στις άλλες πόλεις κράτη και κυρίως στην Δημοκρατική Αθήνα. Στην Αρχαία Ελλάδα, λοιπόν, και στην Αθήνα του Περικλή ειδικότερα η γυναίκα αποτελεί διακοσμητικό στοιχείο, καθώς δεν έχει δικαίωμα ούτε καν στην ύπαρξη. 

Ο άνδρας, είτε ο πατέρας της είτε ο σύζυγός της αργότερα, αποτελούσε τον άρχοντα της που είχε πλήρη δικαιοδοσία πάνω της ακόμα και στο αν θα ζήσει. Στην Δημοκρατία των Αθηνών η γυναίκα ήταν ένα στολίδι, ένα παιχνίδι για τον άνδρα και τίποτα παραπάνω και σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν μπορούσε να έχει περιουσία ή δικαιώματα. Η εικόνα αυτή είναι ο κανόνας στην Αρχαία Ελλάδα. Η Σπάρτη αποτελεί την εξαίρεση, όπως άλλωστε σε όλα. Η γυναίκα στην Σπάρτη έχει δικαίωμα στην ιδιοκτησία, στον αθλητισμό, στην επιλογή του συζύγου της και στην πολυανδρία. Η πολυανδρία σήμαινε ότι μία γυναίκα μπορούσε να τεκνοποιήσει άμα ήθελε με κάποιον εκτός του συζύγου της. Είχε επίσης δικαίωμα να αλλάξει σύζυγο ή ακόμα και να πορευτεί μόνη της αν ο σύζυγος της πέθαινε. 

Ενδεικτικό της διαφοράς στα δικαιώματα των γυναικών ήταν ότι οι Σπαρτιάτισσες ήταν οι μόνες γυναίκες, με μοναδική ίσως εξαίρεση την Σαπφώ από την Λέσβο, στον αρχαίο κόσμο από τις τάξεις των οποίων προήλθαν Φιλόσοφοι και Ποιήτριες. Ενδεικτικός είναι ο διάλογος μεταξύ μίας Ελληνίδας μη Σπαρτιάτισσας με μία Λάκαινα όπου η δεύτερη απαντώντας στην ερώτηση της πρώτης που έλεγε ότι οι Σπαρτιάτισσες είναι οι μοναδικές γυναίκες στην Ελλάδα που εξουσιάζουν τους άνδρες τους απάντησε "Γιατί μόνον εμείς γεννάμε άνδρες". Αυτή η φράση, φυσικά, είναι ενδεικτική και της ανδρείας των Σπαρτιατών και της κοινωνικής δομής της Σπάρτης, μίας κοινωνίας που ήταν δομημένη με γνώμονα το κοινό και όχι το ατομικό καλό.

Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία

Βρισκόμαστε στο 1932 και η νίκη του NSDAP συγκλονίζει όχι μόνο την Γερμανία, αλλά ολόκληρο τον κόσμο, θετικά ή αρνητικά δεν έχει σημασία. Εκείνη η μέρα των εκλογών ήταν εξίσου σημαντική, βέβαια, και για τις γυναίκες της Γερμανίας. Η Γερμανία που τόσο εξευτελιστικά είχε υποστεί την συνθήκη των Βερσαλλιών μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έγινε παγκόσμια υπερδύναμη. Συνολικά η περίοδος λιτότητας τους ήταν το 1/20 από την λιτότητα στην οποία μας έχουν υποβάλει οι πολιτικοί στην Ελλάδα και αυτό αρκούσε για να ορθωθεί ένα Έθνος ικανό να πολεμήσει ενάντια σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι γυναίκες γίναν μάρτυρες μιας κοινωνικής και εργατικής πολιτικής που έκανε όλους τους εργάτες ανά τον κόσμο να ζηλεύουν τους Γερμανούς εργάτες. Για πρώτη φορά δόθηκαν πληρωμένες άδειες σε όλους τους εργαζόμενους και οργανώθηκαν προγράμματα κοινωνικού τουρισμού, έτσι ώστε ο κάθε εργάτης να μπορεί να ταξιδέψει σε μία ξένη χώρα. Ενδεικτικά αναφέρω από αντιναζιστική πηγή ότι μία κρουαζιέρα στις Κανάριες νήσους κόστιζε 62 μάρκα, ποσό που ήταν εύκολα προσβάσιμο από το σύνολο των εργατών. 

Οι γυναίκες τότε απόλαυσαν μητρικές άδειες και προνόμια που οι "σουφραζέτες" δεν θα μπορούσαν καν να ονειρευτούν. Ενώ οι "σουφραζέτες", λοιπόν, στην υπόλοιπη Ευρώπη κήρυτταν την άρνηση της φύσης για τις γυναίκες και μέσα σε όλο το αντί-φυσικό τους παραλήρημα είχαν και αίτημα για δικαίωμα ψήφου, οι γυναίκες στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία είχαν πάρει την μοίρα τους στα χέρια τους έχοντας γυναίκες για ηγέτιδες τους. Ναι ... Ίσως δεν έγινε κατανοητό ...  Ας το επαναλάβω. Εντός της ιεραρχίας του NSDAP υπήρχαν και γυναίκες σε ηγετικές θέσεις. Μάλιστα ηγέτιδες των Γερμανίδων μπορούσαν να είναι μόνο Γερμανίδες και όχι άνδρες. 

Παρά την αντιναζιστική υστερία και τις απέλπιδες προσπάθειες σώζονται οι αποδείξεις για όλα αυτά και πολλά άλλα στις ομιλίες της Gertrud Scholtz - Klink. Ένα από τα πολύ χαρακτηριστικά προβλήματα των γυναικών εκείνης της εποχής ήταν ότι δεν τους επιτρεπόταν να έχουν ενασχολήσεις εκτός σπιτιού, εκτός και αν ο άντρας της ήταν πολύ προοδευτικός. Στην Γερμανία υπήρχαν πολλά παραδείγματα που θα μπορούσα να αναφέρω, αλλά θα μείνω, χάριν χώρου, σε λίγες όπως η Hanna Reitsch, η οποία άρχισε να πετάει με αεροπλάνα το 1932 και έγινε η μόνη γυναίκα που της απονεμήθηκε ο Σιδηρούν Σταυρός και άλλα παράσημα ή η Elenore Baur που άνηκε στα SA. Όλως "τυχαίως" και οι τρεις αυτές γυναίκες παραμείναν φανατικές Εθνικοσοσιαλίτριες μέχρι και τον θάνατο τους, χρόνια αργότερα.

Συμπεράσματα για το Μέλλον

Ο Εθνικοσοσιαλισμός, όπως ήδη προείπαμε, είναι μια φύσει επαναστατική και ριζοσπαστική ιδεολογία. Είδαμε τις γυναίκες να έχουν πρωτοφανή δικαιώματα για την εποχή τους στην αρχαία Σπάρτη και μάλιστα ο Αριστοτέλης αναφέρει μερικούς άρχοντες ως "γυναικοκρατούμενους" για να δείξει ότι επηρεάζονταν από γυναίκες. Στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία αυτό συνεχίστηκε με τις γυναίκες να παρασημοφορούνται ακόμα και ως πιλότοι. Ποια είναι λοιπόν τα βασικά συστατικά της Εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας που οδήγησαν σε αυτά τα πρωτοφανή δικαιώματα για τις γυναίκες; Ο Ξενοφώντας σχολίασε και είπε ότι στην αρχαία Σπάρτη ο σκοπός ήταν η ευγονική. Η αλήθεια είναι ότι σκοπός ήταν και η ευγονική, αλλά όχι μόνο. Ο σκοπός ήταν γενικά η δημιουργία μίας κοινωνίας, η οποία δεν θα στηρίζεται αποκλειστικά στους άνδρες, αλλά θα μοιράζει τα καθήκοντα απέναντι στο Έθνος στο σύνολο του πληθυσμού της. Πέρα από τον σκοπό υπάρχουν βέβαια και οι αιτίες, οι οποίες είναι ακόμα πιο ισχυρές από τον σκοπό σύμφωνα με την λογική της αιτιοκρατίας. Η αιτιοκρατία που είναι τόσο αγαπητή στον φιλελευθερομαρξισμό απουσιάζει μόνο στην μελέτη των Εθνικοσοσιαλιστικών κοινωνιών, για έναν "μυστήριο" λόγο. Κοιτώντας την βάση της Εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας βλέπουμε τρεις λέξεις: Καθήκον, Αίμα, Τιμή. 

Η ευγονική προέρχεται από το Αίμα προφανώς και συνεπώς ένας ντετερμινιστής θα περίμενε να έχουν κάποιο απόηχο στην κοινωνία και οι δύο άλλες λέξεις. Η λέξη Τιμή είναι άλλος ένας λόγος που οδήγησε στα πρωτοφανή δικαιώματα των γυναικών και στα δύο ιστορικά παραδείγματα που παρουσιάσαμε. Θεωρώ αδύνατον ένας άνδρας να διατηρήσει την Τιμή του ανέπαφη όταν αρνείται την φυσική ροπή της αξιοκρατίας, όταν αρνείται σε κάποιον να υπηρετήσει το Έθνος και πέρα των καθηκόντων της Φύσης του, αν αυτός μπορεί να το κάνει. Η έννοια του Καθήκοντος είναι αυτό που κάνει τον φεμινισμό απορριπτέο άνευ συζητήσεως, γιατί το πρώτιστο Καθήκον που πράττει κάποιος για το Έθνος του είναι αυτό που έχει ορίσει η Φύση και για τα δύο φύλα, δηλαδή η τεκνοποιία και την σωστή διαπαιδαγώγηση των τέκνων αυτών. Δύο οι βασικοί πυλώνες του Εθνικοσοσιαλισμού η Αξιοκρατία και η Φύση ή μάλλον μόνο ένας η Φύση, αφού οι δύο προηγούμενοι ουσιαστικά είναι ένας. Ούτε στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον πρόκειται να προδοθεί η Φύση και το Έθνος προκειμένου να εξυπηρετηθούν φεμινιστομαρξιστικά εκτρώματα. Στο παρελθόν η Ιδεολογία υπήρξε πάντα πρωτοπόρος σε όλα τα θέματα, συμπεριλαμβανομένου και του θέματος των γυναικών, είναι οπότε μοιραίο να συνεχίσει να το κάνει αυτό και στο μέλλον. Ας ετοιμάζονται, λοιπόν, οι Δημοκράτες και οι σύντροφοι τους οι Κομμουνιστές να προσπαθήσουν στο μέλλον να αποκρύψουν και άλλες πρωτοποριακές πολιτικές. Ας ετοιμάζονται αν και είναι καταδικασμένοι σε ήττα. Ας ετοιμάζονται γιατί η Γη έχει αρχίσει ήδη και τρέμει. 

Piano Extremist - Primavera

"Η σωτηρία του Θεού" Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος 25.11.97

Wotanism ή W.O.T.A.N

Ο Wotanism ή W.O.T.A.N στα Ελληνικά ''Βοτανισμός'', είναι το τελετουργικό και θρησκευτικό σύστημα το οποίο ανέπτυξε ο David Lane (απεβίωσε το 2007). Ένα είδος φυλετικού θρησκευτικού συστήματος. Ο όρος Wotanism είναι διαφορετικός από τον νεοπαγανιστικό όρο Odinism. Η ονομασία του αρχαίου Θεού Odin ήταν Wotan σε όλες τις χώρες πέραν των Σκανδιναβικών, οι οποίες χρησιμοποιούσαν την ονομασία Odin. Ο David Lane στην προσπάθεια του εντός των φυλακών, να αναπτύξει ένα φυλετικό θρησκευτικό σύστημα, χρησιμοποίησε την ονομασία ''Βόταν'' θεωρώντας πως ανταποκρίνεται σε μεγαλύτερο αριθμό Ευρωπαϊκών λαών (που πριν τον χριστιανισμό λάτρευαν τον Όντιν/Βόταν). 

Παράλληλα επιθυμούσε μια διαφοροποίηση από τα νεοπαγανιστικά ''Oντινιστικά'' συστήματα, τα οποία χλεύαζε και αποκαλούσε ερασιτεχνικά και παιδιακίστικα, ενώ στην δημιουργία του συστήματος του είχε και επιρροές από το κείμενο Essay on Wotan του Carl Gustav Jung. Τέλος η πλήρης ονομασία της θρησκείας W.O.T.A.N, συνθέτει και το ακρώνυμο της φράσης WILL OF THE ARYAN NATION. Πρόκειται για ένα φυλετικό θρησκευτικό σύστημα, βασιζόμενο στον δυισμό κατά το οποίο οι Θεοί προσεγγίζονται ως αρχέτυπα όπως τα όρισε ο Carl Jung. Θεωρεί ως μοναδικό ιερό βιβλίο το Havamal, μια συλλογή ποιημάτων των Βίκινγκς, προς τιμή του Όντιν. 

Ο Lane το ανέπτυξε το 1995 σε συνεργασία με την γυναίκα του Katja Lane και τον Ron Mac Van, φίλο τους και πρώην μέλος της World Church Of The Creator, της εκκλησίας των λευκών εθνικιστών και εθνικοσοσιαλιστών, διαδίδοντας το εντός των φυλακών. Σκοπός του Βοτανισμού είναι η δημιουργία ενός δυνατό δεσμού ανάμεσα στα μέλη, μιας υπερβολικής προβολής του σεξ, με στόχο κυρίως την ανάδειξη του προβλήματος της υπογεννητικότητας στους λευκούς, η εξοικείωση με την έννοια του πολέμου και διάφορα άλλα χαρακτηριστικά απόλυτα υποταγμένα στους νόμους της φύσης. 

Σύμφωνα με τις Αμερικανικές αρχές πάνω από 5000 κρατούμενοι ασπάστηκαν τις δοξασίες του W.O.T.A.N, ενώ το 90% είναι εθνικιστές και το 10% είτε δεν έχουν εθνικιστικό παρελθόν, είτε είναι φιλικά προσκείμενοι. Παράλληλα αποφυλακισμένοι εθνικιστές διέδωσαν και προώθησαν το σύστημα και εκτός φυλακών. Ακόμα και μέλη του National Alliance και του A3P, έχουν ασπαστεί τον Βοτανισμό. Επίσης σημαντικό είναι πως το παγανιστικό αυτό σύστημα του Lane δεν ήρθε σε κόντρα με τους Χριστιανούς εθνικιστές εντός και εκτός φυλακών, τα δυνατά και ιδιαίτερα προσωπικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του Lane, διατήρησαν την ενότητα ανάμεσα στους εθνικιστές. Οι φυλακισμένοι εθνικιστές, διεκδίκησαν μέσω του συστήματος αυτού διάφορα δικαιώματα, όπως το να φέρουν στον λαιμό και τους καρπούς τους παγανιστικά σύμβολα, να θρησκεύονται όλοι μαζί, να έχουν πρόσβαση στα ''ιερά'' τους βιβλία, να κάνουν ακόμα και τελετές. 

Παράλληλα συνέγραψαν κείμενα διδασκαλίας του Βοτανισμού, οδηγίες επιβίωσης εντός των φυλακών, τρόπους κωδικοποίησης μέσω γραφής και ρουνικών συμβόλων, οδηγίες επιβίωσης σε περίπτωση απαγόρευσης κάθε πατριωτικής φωνής και άποψης, όπως το KD REBEL του ίδιου του Lane όπου υπερασπίζεται την πολυγαμία ως μέσο διάσωσης της φυλής και διάφορα άλλα, εκφράζοντας το επιθετικό πνεύμα τόσο του παγανισμού όσο και του εθνικοσοσιαλισμού. Έδωσε επίσης ένα διέξοδο στην βαρετή καθημερινότητα των κρατουμένων, ενώ παράλληλα έδωσε ιδιαίτερο βάρος στον φυλετικό πόλεμο εντός των φυλακών, εξήρε την βιαιοπραγία εναντίων των αντιπάλων και βοήθησε τους εθνικιστές να μείνουν ενωμένοι πιέζοντας τους να γυμνάζονται και διαβάζουν διαρκώς. Παράλληλα εντός των φυλακών, δημιουργήθηκαν έριδες ανάμεσα στους πιστούς στο σύστημα W.O.TA.N και τους νεοπαγανιστές Oντινιστές και πιστούς στο Asatru, ένα παρόμοιο θρησκευτικό σύστημα όμως μη - φυλετικό. Ωστόσο επικρατεί ακόμα και σήμερα ένα πνεύμα ανοχής ανάμεσα σε Βοτανιστές και Οντινιστές. Παράλληλα αρκετοί σωφρονιστικοί υπάλληλοι έχουν ασπαστεί τον Οντινισμό, κάτι που δίνει στους Βοτανιστές την ικανότητα προσέγγισης των φρουρών, υπό την έννοια της ανοχής σε θρησκευτικές τελετές, κείμενα κλπ.

Αν και ο Όντιν είναι η κύρια θεότητα του Βοτανισμού, όλοι οι αρχαίοι Θεοί της Ευρώπης δοξάζονται από τους πιστούς του W.O.T.A.N. Ο Mac Van κάνει ιδιαίτερη μνεία στους Έλληνες θεούς (ειδικά Ζεύς και Απόλλων) και ημίθεους (π.χ. Ηρακλής), ενώ μέσω του Βοτανισμού έγινε σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό γνωστή η αρχαία Ελληνική διδασκαλία εντός των Αμερικανών φυλακισμένων εθνικιστών. 

πηγή

Καρλ Πόλατσεκ 1934 - 2014: Ένας χρόνος χωρίς έναν ταξιδευτή των Ιδεών

Στις 6 Μαρτίου 2014 έφυγε από την ζωή σε ηλικία 80 ετών, ύστερα από πολύμηνη περιπέτεια της υγείας του σε αυστριακό νοσοκομείο, ένας σπουδαίος άνθρωπος και ξεχωριστός φιλέλληνας, ο Αυστριακός Καρλ Πόλατσεκ. Γεννημένος το 1934 στην Βιέννη, ο Καρλ στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια για την πατρίδα του ακολούθησε από νωρίς τις σπουδές στις τεχνικές επιστήμες και εργάστηκε σε νεαρά ηλικία ως Ηλεκτρολόγος στο Εμπορικό ναυτικό της Νορβηγίας.

Με την εργατική του αυτή πορεία γνώρισε τον Κόσμο και τον Πολιτισμό Λαών και Ηπείρων, φροντίζοντας μάλιστα να μελετά συνεχώς, να αυτομορφώνεται και να καλλιεργεί δημιουργικά  την προσέγγιση της Ιστορίας και της Πολιτικής.

Μία από τις ευχάριστες μορφωτικές ασχολίες του ήταν η Ελληνική Μυθολογία και ιστορία, κάτι που μαρτυρά και το πλήθος των βιβλίων (σε αγγλικά, γερμανικά και νορβηγικά) που είχε στην βιβλιοθήκη του για τους τομείς αυτούς. Σε αυτές διείδε τα αληθινά θεμέλια της Ευρώπης και του Πολιτισμού της. Το 1961 επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα με το πλοίο του και το πρώτο που έκανε ήταν να επισκεφτεί την Ακρόπολη των Αθηνών και τα άλλα μνημεία των Ελλήνων.

Μετά την συνταξιοδότηση του ασχολήθηκε με την πολιτική δράση, με έμφαση την Ευρώπη των Εθνών, κάτι που διαφαινόταν στο πλήθος των δημοσιεύσεων του σε εφημερίδες και περιοδικά. Αυτή του η δράση του αντιμετώπισε  διώξεις των Ιδεών του από το ελεγχόμενο από τους σιωνιστές κατεστημένο στην κεντρική Ευρώπη, που επέβαλε την δικτατορία της Πολιτικής Ορθότητος. Ομιλούσε άριστα την νορβηγική και την αγγλική(πέραν της μητρικής του) και έτσι ήλθε σε επαφή με πληθώρα Κινημάτων σε όλη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο, που τον αντιμετώπιζαν με σεβασμό και διέβλεπαν στα γραπτά του την καθαρότητα της σκέψης ενός αληθινού στοχαστή.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε επιλέξει την Ελλάδα και δη την Πελοπόννησο ως τόπο διαμονής του, όπως χιλιάδες ομοεθνείς του, όπου συνέχιζε την επικοινωνία με Ευρωπαίους αγωνιστές του Πολιτισμού της Ευρώπης μέσα από άρθρα και συμβουλές. Σε αυτά προέβαλε  τα σπουδαία διδάγματα της Ελληνικής Σκέψης,  της Φιλοσοφίας και της  Ιστορίας, που τις θεωρούσε ως έναν αληθινό θησαυρό για την θεμελίωση της Ευρωπαϊκής ταυτότητας του 21ου αιώνα. Παρά την ηλικία του, δεν κουραζόταν να γράφει και να συμβουλεύει νέους από πολλές χώρες  και να μεταδίδει ενθουσιασμό για την ανάγκη ενός πανευρωπαϊκού αγώνα, που θα διασώζει την επιβίωση και την πρόοδο της Φυλής και των Παραδόσεων.

Όσοι τον γνώρισαν, έβλεπαν σε αυτόν έναν αληθινά  σοφό και τον ζωντανό αγωνιστή ενός Πολιτισμού που κινδυνεύει σήμερα από την επιβολή μιας εχθρικής κουλτούρας, ενός σχεδίου κατοχής της Ευρώπης από δυνάμεις σκοτεινές και εξωευρωπαϊκές. Και αυτόν τον Καρλ Πόλατσεκ θυμόμαστε όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να ανταλλάξουμε σκέψεις και ιδέες. Μία μορφή από αυτές που μάχονται για το Πνεύμα με  όπλο την Αλήθεια και τον Πολιτισμό των Αξιών, μια μορφή βγαλμένη από την Ελληνική διαδρομή των Ιδεών και από την  φυλετική συνείδηση της Ευρώπης των Εθνών.

Ένας ακούραστος  ταξιδευτής της Ευρωπαϊκής Ιδέας, που πέρασε μέγα μέρος της ζωής του σε ταξίδια σε Ωκεανούς και Πολιτισμούς, πέρασε πλέον στην αιωνιότητα.

Καρλ Πόλατσεκ!

Πάντα παρών!

Πάντα δίπλα μας για μία Ευρώπη των Εθνών! 

πηγή

Αφισοκόλληση στην μνήμη του Μίκη Μάντακα.

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ 

Ανακοίνωση: 22/03 ημέρα Κυριακή στην Λάρισα θα πραγματοποιηθεί ομιλία του Αντώνη (Περίανδρου) Ανδρουτσόπουλου.

«Μην κάνετε πίσω ρούπι, δεν τους βλέπω καθόλου, δεν υπάρχουν» 09/2006

Κοιτώντας τα γουρούνια στα μάτια.

του Wolverine

Αναρωτιούνται οι αντιφασίστες νεομπολσεβίκοι αν η σύγχρονη πραιτοριανή αστυνομία είναι «ναζισμός» ή «φασισμός». Αρνούνται να καταλάβουν λόγω εμμονής βέβαια ότι το κλίμα κρατικής επιβολής και δίωξης, το καθιερωμένο και εθιμοτυπικό ρουφιανιλίκι της ελληνόφωνης κοινωνίας που καλεί σε επίσημο κάρφωμα μέσω του Mega για την «Αγγελική» αλλά και για την κάθε Αγγελική της διπλανής πόρτας η οποία με τη σειρά της αμφισβητεί το καθεστώς είτε με την φωνή της είτε με το «καλάς», αυτή η ένστολη φρουρά με τα καλογυαλισμένα MP-5 και τις κουκούλες των ΕΚΑΜ δεν είναι τίποτε άλλο παρά πλέρια δημοκρατία. Άμεση δημοκρατία, 100% δημοκρατία και μάλιστα άκρως αντιφασιστική. Γέννημα θρέμμα της εξουσίας που διαφεντεύει τον τόπο από τον θάνατο του Καποδίστρια και μετά, νόθο παιδί του Πολυτεχνείου και εγγόνι του παρακράτους που εξέθρεψε το σχέδιο Μάρσαλ.

Ποιος την ίδρυσε αλήθεια την σύγχρονη δημοκρατική αστυνομία; Ο σκατόψυχος μητραλοίας «εθνάρχης» αυτός που έχει γίνει σύμβολο και εικόνισμα από τον καιροσκοπικό ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την μασονική Καραμανλική δεξιά και ένα κομμάτι της ακροδεξιάς τύπου Καρατζαφέρη. Αυτός την εξόπλισε πρώτος με υποπολυβόλα και τεθωρακισμένα, το ΜΠΑΤΣΟΚ προμήθευσε τα ένστολα γουρούνια με χημικά και τους διέταξε μέχρι και να ξεφουσκώνουν τα λάστιχα των αγροτών στις κινητοποιήσεις, ο Σαμαράς τους ονόμασε και επίσημα ως δεξί χέρι του καθεστώτος και ο Σημίτης τους προμήθευσε για πρώτη φόρα Ισραηλινή «τεχνογνωσία» καταστολής και θανάτου. Την αφορμή για να γράψω τα παραπάνω μου την έδωσε μια γρήγορη πρωινή ματιά στο φερέφωνο του ΣΥΡΙΖΑ την γνωστή ΑΥΓΗ που υπερασπίζεται με πάθος κάθε τι αντεθνικό αλλά ξέρει ως καλή απόφοιτη του λενινισμού να προβάλλει κατά καιρούς το αηδιαστικό πρόσωπο της δημοκρατικής ένστολης εξουσίας αφού πρέπει κάπως να δικαιολογήσει στις συνιστώσες της, την νόστιμη πίτα της εξουσίας που μπουκώνει ο Κορωνάκης και ο Τσίπρας και τα χιλιάδες ευρώ από τους φόρους  μας που σπαταλούνται σε μερσεντές και γεύματα για τον «λιτό» Βαρουφάκη. 

Έξυπνοι οι νεομπολσεβίκοι και δεν αμφιβάλλω για αυτό. Παρόλο που θήτευσαν στο σφαγείο του μπολσεβικισμού επί χρόνια και τιμούσαν τον Πολ Ποτ και τον Χότζα πριν αποχωρήσουν μαζικά για το καταγώγειο της ευρωαριστεράς, παρόλο που χειροκροτούσαν οι παλαιότεροι εξ αυτών με μανία τις εισβολές των Σοβιετικών σε Πολωνία, Ανατολική Γερμανία και Ουγγαρία, παρόλο που σιώπησαν επί χρόνια στην πρόσφατη σφαγή της Λιβύης και της Συρίας από τους τζιχαντιστές που έχει συνοδοιπόρους σήμερα ο Κωνσταντίνου και κυμάτιζε μαζί τους έναν καιρό και την σημαία του Ισλαμικού κράτους στο Σύνταγμα, επιλέγουν σε μια επίδειξη καίριας πληροφόρησης να φέρνουν στην επιφάνεια δείγματα γραφής της «ελληνικής» αστυνομίας που λατρεύει ο μέσος νέο Χρυσαυγίτης  και η παρέα του αλλά προσασπίζεται και της κλείνει πονηρά το μάτι και ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος διατηρεί μάλιστα συνδικαλιστικό όργανο μέσα στα σπλάχνα της ενώ έσπευσε να την καθησυχάσει για τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης μετά την 25^η Ιανουαρίου.

Διαβάστε λοιπόν εδώ και ξεράστε ελεύθερα για την ποιότητα αυτών που υποτίθεται ότι μας προστατεύουν.

«…Η Μιρέλα κατάγεται από το Περού, πολιτογραφημένη Ελληνίδα, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών που έχουν γεννηθεί στη χώρα μας, εργαζόμενη στην καθαριότητα στον Δήμο Π. Φαλήρου και εθελόντρια σε δομές αλληλεγγύης, καταγγέλλει στην "Α" της Κυριακής τα όσα πέρασε στις 7 Φεβρουαρίου. Προσαγωγή για... 1,20 ευρώ Όλα ξεκίνησαν όταν η Μιρέλα μαζί με την πεντάχρονη κόρη της επιβιβάστηκε στο τρόλεϊ της γραμμής Φάληρο - Δραπετσώνα. "Είχα εισιτήριο, που όμως είχε λήξει λίγη ώρα πριν, γιατί καθυστέρησε η γραμμή" διευκρινίζει. Επρόκειτο, μάλιστα, να ανανεώσει την κάρτα απεριορίστων διαδρομών την ίδια μέρα. Όταν μπήκαν οι τρεις ελεγκτές -μόνο σε δύο αναφέρεται η αναφορά των αστυνομικών- προσπάθησε να τους εξηγήσει. Η απάντηση που έλαβε ήταν "στ' αρχίδια μου". Ωστόσο, σημειώνει ότι προθυμοποιήθηκε να της κόψουν κλήση και να πληρώσει το πρόστιμο στα κεντρικά της ΕΘΕΛ. "Θέλουμε μετρητά", της απάντησαν. Ακόμη και τότε ζήτησε να τη συνοδεύσει ένας εκ των ελεγκτών σε ΑΤΜ για να σηκώσει λεφτά. Μάταια. Στην προσπάθειά της να μιλήσει στον άλλον ελεγκτή, της έκλεισαν τον δρόμο. Τότε αυτός κάλεσε την αστυνομία λέγοντας πως τους έχει χτυπήσει μια "ξένη" με την πατερίτσα της και τους εξυβρίζει. Σημειώνεται ότι θα πήγαινε για φυσιοθεραπείες λόγω μηνίσκου, ενώ έχει και πρόβλημα με την καρδιά της. "Όταν είδα το περιπολικό και τις μηχανές ΔΙΑΣ, ανακουφίστηκα γιατί θεώρησα ότι θα τελειώσει αυτή η ιστορία" εξομολογείται. "Ήμουν ταραγμένη και το παιδί έκλαιγε και τους ζήτησα να κάτσω στο παγκάκι να ηρεμήσω και να τους εξηγήσω, όμως οι ελεγκτές επέμεναν πάρα πολύ", λέει. Εκείνοι αρνήθηκαν. Όπως καταγγέλλει, οι αστυνομικοί της άρπαξαν το παιδί από τα χέρια και το έδωσαν στον ελεγκτή. Η Μιρέλα ξέσπασε. "Εσύ τι θα έκανες αν σου άρπαζαν το παιδί από τα χέρια;" ρωτάει βουρκωμένη. Τότε, σύμφωνα με τη μαρτυρία της, 5-6 αστυνομικοί την πέταξαν κάτω και την ακινητοποίησαν για να της περάσουν χειροπέδες. "Ένας έβαλε το γόνατό του στο κεφάλι μου ενώ φώναζα ότι έχω μηνίσκο και πρόβλημα με την καρδιά" λέει, ενώ φώναζε πως θέλει το παιδί της. Προσαγωγή για εξακρίβωση. Δεν μίλησε κανείς ... "Κανείς από τους περαστικούς δεν μίλησε. Τι είναι αυτό; Χούντα; Ναζισμός;" αναρωτιέται. Αμέσως ζήτησε να πάρει τηλέφωνο τον σύντροφό της, τον δικηγόρο της και την πρεσβεία της, όμως οι αστυνομικοί το αρνήθηκαν όπως καταγγέλλει. Στο περιπολικό, ενώ φορούσε χειροπέδες, προσπαθούσε να ηρεμήσει τη μικρή της κόρη μιλώντας στα Ισπανικά. "Γαμώ το Χριστό σου, τη χώρα σου, τη θρησκεία σου" ήταν η αντίδραση του αστυνομικού. Ο εφιάλτης στο Α.Τ. Το μαρτύριο έμελλε να ξεκινήσει στο Αστυνομικό Τμήμα Καλλίπολης. "Δεν μου έδιναν την πατερίτσα" αναφέρει. "Έχω λεφτά να σας το πληρώσω το εισιτήριο, ρε παιδιά, σας παρακαλώ αφήστε με ελεύθερη, μην το κάνετε τέτοιο θέμα μπροστά στο παιδί μου", τους είπε. Τότε, όπως καταγγέλλει, της ξαναπήραν την πεντάχρονη κόρη της και την έδωσαν σε μια γυναίκα αστυνομικό. Έμεινε μόνη της με 8 αστυνομικούς. "Για μια εξακρίβωση χρειάζονται τόσα άτομα;" τους ρώτησε, ενώ γελούσαν και έβριζαν, ενώ της αρνήθηκαν να πάρει τηλέφωνο. Μάλιστα, σύμφωνα με τη Μιρέλα, τη βιντεοσκοπούσαν με κινητό. "Από Άγιο Δομήνικο είσαι;" την ρώτησε ένας. "Θέλω το παιδί μου και τον δικηγόρο μου" φώναζε. Οι σεξιστικές και ρατσιστικές ερωτήσεις συνεχίστηκαν: "Δουλεύεις στη Νοταρά; Παίρνεις πίπες; Ο άντρας σου ο ναυτικός σε μάζεψε από κάνα λιμάνι;". Στη συνέχεια, όπως καταγγέλλει, την πέταξαν ξανά κάτω και την ακινητοποίησαν. "Αγκάλιασα την τσάντα μου για να μην μου την πάρουν. Θα έδινα στοιχεία μόνο με τον δικηγόρο μου παρόντα". "Με είχαν ξαπλωμένη κάτω και μου ξαναέβαλαν χειροπέδες, στραβά στα χέρια μου. Φοβήθηκα ότι θα με βιάσουν και γι' αυτό φώναξα ότι έχω AIDS". Αφού της πήραν την τσάντα, πέταξαν όλα της τα πράγματα έξω. "Είχα τρομοκρατηθεί. Άκουσαν μόνο την εκδοχή των ελεγκτών, χωρίς κανείς να ρωτήσει τη δική μου". Μάλιστα, καταγγέλλει ότι από τα πράγματά της πήραν την κλήση και ο ένας ελεγκτής έγραψε πάνω ότι τους χτύπησε και τους εξύβρισε."Αν τους ξυλοκόπησα όπως λένε, γιατί δεν μου έκαναν μήνυση; Είχα τόση δύναμη; Με μια πατερίτσα, μία τσάντα δική μου και μία της κόρης μου;" σχολιάζει. Στη συνέχεια, σύμφωνα με τη μαρτυρία της, έδεσαν σφιχτά τα πόδια της με πλαστικό δεματικό (tire up) και της είπαν να σηκωθεί και να πάει στο κρατητήριο. "Προχώρα καριόλα" της φώναξαν και, αφού την τράβηξαν, την πέταξαν μέσα. "Τους παρακάλεσα για νερό, δεν μου έδωσαν" μου λέει. "Δεν με άφησαν να πάω ούτε τουαλέτα. Κατούρησα πάνω μου. Φώναζα ότι θέλω το παιδί μου και έκλαιγα. Άρχισα να τραγουδάω παιδικά τραγούδια για να με ακούει και να ηρεμεί" περιγράφει. Οι αστυνομικοί γελούσαν και έβριζαν. "Μη φωνάζεις γιατί θα σε γυρίσω ανάποδα και θα σε γαμήσουμε" την απειλούσαν. Για καλή της τύχη, πήρε τηλέφωνο ο σύντροφός της και ο αστυνομικός του είπε να έρθει στο τμήμα. Εκεί του παρουσίασαν τη δική τους εκδοχή και άρχισαν να ρωτάνε αν η Μιρέλα έχει ψυχολογικά προβλήματα, εάν πίνει ή εάν παίρνει χάπια. Στη συνέχεια την άφησαν να φύγει από το κρατητήριο. "Πήγα στην τουαλέτα και άρχισα να κλαίω" αναφέρει. Ψυχιατρική εξέταση γιατί... έκλαιγε ζητώντας το παιδί της; Ο σύντροφός της και ο δικηγόρος της έφτασαν, ωστόσο οι αστυνομικοί δεν την άφησαν να φύγει, αφού υποστήριξαν ότι πρέπει να περάσει από ψυχίατρο για να διαπιστωθεί εάν είναι επικίνδυνη για τον εαυτό της και τους γύρω της, με προφορική εντολή της εισαγγελίας υπηρεσίας, χωρίς να υπάρχει όμως γραπτή, όπως προβλέπεται από τον κανονισμό, ενώ χρειαζόταν και υπογραφή δύο συγγενών πρώτου βαθμού. Κατά τη διάρκεια της αναμονής για να μεταφερθεί σε ψυχίατρο, καταγγέλλει ότι ένας αστυνομικός την πήρε σε ένα δωμάτιο και της ζήτησε να βγάλει την ταυτότητά της και του γιου της, καθώς και ένα βιβλιάριο τράπεζας και τις προηγούμενες κάρτες συγκοινωνιών. "Κόψτα", την διέταξε ο αστυνομικός λέγοντάς της ότι, εάν δεν το κάνει, θα ξαναπάει στο κρατητήριο "και τώρα που δεν θα έρθει κανείς να σε βρει θα περάσουμε καλά". "Φοβήθηκα και τις έκοψα", λέει δακρυσμένη. "Δεν είσαι Ελληνίδα, δεν γεννήθηκες εδώ, δεν έπρεπε να πάρεις ταυτότητα ούτε εσύ ούτε ο γιος σου", της είπε. Τη μετέφεραν στο Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας, όμως, επειδή δεν υπήρχε έγγραφη εισαγγελική εντολή, ο ψυχίατρος αρνήθηκε αν την εξετάσει. Ακολούθησε το Σισμανόγλειο. Εκεί ο ψυχίατρος, αφού συνομίλησε με τη Μιρέλα, ζήτησε από τους αστυνομικούς σε έντονο τόνο να την αφήσουν, αφού δεν έχει κανένα πρόβλημα …»

Δεκτή η παρατήρηση ότι δεν είναι χρήσιμη η παράθεση ενός κειμένου της καθεστωτικής ΑΥΓΗΣ αλλά που είναι η «εθνικόφρονη» παράταξη να καταγγείλει παρόμοια περιστατικά; Που είναι όλοι αυτοί οι κοινοβουλευτικοί φωστήρες της ακροδεξιάς που μας πουλάνε «αλληλεγγύη» σε τιμή … πατάτας να οργιστούν και να πράξουν πάνω από όλα αφού αύριο στην θέση της μάνας αυτής μπορεί να είναι η αδελφή τους η μάνα τους ακόμη και η γυναίκα τους; Αδιαφορούν πλήρως λοιπόν όπως αδιαφορούν άλλωστε και για τις συνθήκες κράτησης - σε φυλακές μακριά από τον Κορυδαλλό - όπου δεκάδες εθνικιστές νεολαίοι που έτυχε να πιστέψουν στο παραλήρημα του Μιχαλολιάκου κρατούνται με μοναδικά αποδεικτικά στοιχεία την συμμετοχή τους στο κόμμα, τις φωτογραφίες του Κολοκοτρώνη και την κατοχή φυλλαδίων με εθνικιστικό περιεχόμενο.

Αν κάποιοι έχουν να μας πουν σε ένα ντελίριο μισανθρωπισμού ότι καλά της έκαναν της μάνας αυτής επειδή είναι από το Περού … να τους θυμίσουμε την ξένη καταγωγή των γυναικών πολλών εκ των «συναγωνιστών» τους που νομίζουν ότι η περιφορά του συμβόλου που ονομάζεται Μαίανδρος σημαίνει αυτομάτως και ελληνική συμπεριφορά (sic). Σφάλλουν λοιπόν αν νομίζουν κάποιοι ότι Εθνικοσοσιαλισμός σημαίνει τυφλό μίσος για τον διπλανό μας. Οι Εθνικοσοσιαλιστές και οι Φασίστες διαχρονικά το απέδειξαν άλλωστε (π.χ. όταν έκρυβαν τον Λόρκα απο τους Καρλιστές) ότι δεν έχουν ανάγκη να μισούν με αυτοσκοπό το μίσος, διότι το μίσος θολώνει το μυαλό και προσβάλλει πολλές φορές τον οργανισμό, αλλά προασπίζονται μέσω ιδεών και πράξεων και με κάθε κόστος τις Φυλετικές αξίες ακόμη και αν περιβάλλονται από διαφορετικές φυλές που έφεραν οι καπιταλιστές στην Πατρίδα και εκμεταλλεύονται οι δεξιοί και οι αριστεροί από το κρεβάτι τους μέχρι την οικοδομή. 

Με την ευκαιρία να τονίσω ότι σφάλλουν επίσης όσοι νομίζουν ότι η αναγραφή συνθημάτων σε εβραϊκά νεκροταφεία σημαίνει χτύπημα του Σιωνισμού. Απεναντίας σημαίνει προάσπιση καθιερωμένων διαχρονικών τακτικών της Mossad και δεν έχει κανείς το δικαίωμα να τοποθετεί Εθνικοσοσιαλιστικά σύμβολα δίπλα σε προβοκάτσιες ανεγκέφαλων οι οποίες ταυτίζονται με τις τακτικές του εχθρού μας. Ακόμη και η αναγραφή συνθημάτων στην προτομή ενός εχθρού μας όπως ο Φύσσας που μας έταζε μαχαίρι και ούρα (δείγμα της αντιφασιστικής λογικής) είναι λάθος τακτική και βούτυρο στο ψωμί του αντιφασισμού είτε κρατικής είτε παρακρατικής μορφής. Ο Φύσσας που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του λούμπεν προλεταριάτου του Πειραιά (υποστηρικτής της πατρώας θρησκείας ενώ σύμφωνα με την μάνα του όταν αφαίρεσε το γένος του Καραϊσκάκη από την ταυτότητα του έκλαιγε … να το οξύμωρο του χαρακτήρα του αντιπάλου) ναι αυτός ο τύπος λοιπόν μας μισούσε με όλη του την καρδιά, είχε τους λόγους του για να το κάνει άλλωστε, ξεχάστηκε από την Πατρίδα δηλητηριάστηκε θανάσιμα από τον κρατικοδίαιτο αντιφασισμό και είναι νεκρός σήμερα λόγω του Ρουπακιά ο οποίος πήρε οδηγίες από απόστρατο της ελ.ας. 

Αναρωτιέμαι η αναγραφή της ΙΕΡΗΣ Σβάστικας στην προτομή του με τον Ελληνικό Εθνικοσοσιαλισμό ποια σχέση μπορεί να έχει άραγε; Καμιά φυσικά όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι γελοίοι που νομίζουν ότι θα κρύψουν τον κομπλεξισμό τους πίσω από λεκτικές φανφάρες και ανούσιες διακηρύξεις. Μήπως υπήρξε Εθνικοσοσιαλιστής ο Ρουπακιάς και δεν το γνωρίζουμε; Αστείο και να το σκεφτεί κανείς. Η Εθνικοσοσιαλιστική υπογραφή στην προτομή του αντιπάλου που ονομαζόταν Φύσσας ... δεν έχει καμιά σχέση με την Εθνικοσοσιαλιστική στάση ζωής και την Αισθητική των ιδεών μας. Κανένα C18 δεν μπορεί να έχει σχέση σήμερα με τον Ελληνικό Εθνικοσοσιαλισμό - τι άλλο θα δούμε άραγε - όσο και αν κάποιοι βαυκαλίζονται για αυτό και προσπαθούν μας πείσουν για το αντίθετο, οι πράξεις τους και το σκεπτικό τους πλήττουν την Ελληνική Εθνικοσοσιαλιστική Ιδέα και τους Συναγωνιστές μας και οι Συναγωνιστές δεν μπορούν όχι απλά να σπαταλούν ούτε ένα δευτερόλεπτο για τις προτομές των αντιπάλων μας αφού οι πραγματικοί μας εχθροί έχουν σάρκα και οστά και δεν είναι από μάρμαρο ή γρανίτη. Μπορεί να φανταστεί κάποιος έναν νοήμονα Γερμανό Εθνικοσοσιαλιστή του μεσοπολέμου να βεβηλώνει τάφο ενός μέλους του «Κόκκινου Μετώπου» στην Γερμανία του ’33 ψάχνοντας το βράδυ στα νεκροταφεία του Βερολίνου ; Αστείο και πάλι.

Από την συμπεριφορά των μπάτσων που απειλούσαν μια ανυπεράσπιστη μάνα με βιασμό (!) επειδή είχε αλλοδαπή καταγωγή και όλα αυτά επειδή δεν πλήρωσε το εισιτήριο του 1.20, από την δολοφονία ενός έλληνα νεολαίου από τον ελεγκτή πριν ελάχιστα χρόνια όπου τον πέταξαν σαν σακί με πατάτες στον δρόμο με αποτέλεσμα να σπάσει τον αυχένα του, από την λογική των μπολσεβίκων να στέλνουν στα ψυχιατρεία τους αντικαθεστωτικούς, από την τακτική των δημοκρατών αντιφασιστών να κλείνουν σε κλουβιά το πνεύμα του Ezra Pound το '45 μέχρι τον Ernst Zundel και τον Horst Mahler το 2015, μέχρι την απροκάλυπτη κτηνώδη βία της εξουσίας, μιας εξουσίας με Ισραηλινή τεχνογνωσία και γραικυλική σφραγίδα ξετυλίγεται η αλυσίδα ενοχής του ελληνικού λαού και των λαών της Ευρώπης που επέλεξαν την απροκάλυπτη ανθρωποφαγία σε μια κοινωνία δημοκρατικών ζόμπι.  Άλλωστε όπου η Δημοκρατία επεμβαίνει η Πατρίδα πεθαίνει! Και αυτό μπορούν να το εκφράσουν μόνο αυτοί που την πολεμούν μέχρι το τέλος!

Γρηγόρης Αυξεντίου (22.02.1928 - 03.03.1957) "Κάθε τρεις του Μάρτη, θα θυμάμαι έναν αντάρτη, που γελούσε στη φωτιά, οι ριπές του σα βιολιά"

Ezra Pound: τα δύο αποσιωπημένα Cantos (LXXII - LXXIII)

Κι ύστερα αποκοιμήθηκα

και στο χαμένο άνεμο ξυπνώντας

είδα και άκουσα,

κι εκείνος που είδα φανερώθηκε καβαλάρης,

και άκουσα :

"Καμίαν εγώ δεν έχω χαρά

τη ράτσα μου βλέποντας να πεθαίνει

μες στη ντροπή και τη λάσπη

Κυβερνημένη απ' τα ψοφίμια

και προδομένη.

Ο Ρούσβελτ, ο Τσώρτσιλ κι ο Ήντεν

μπάρσταρδοι και εβραιούληδες

Φαγάδες όλοι και ψευταράδες

κι ο λαός ηλίθιος

του ήπιαν το αίμα!

Θάνατος που βρέθηκα στη Σαρζάνα

τώρα περιμένω το εγερτήριο.

Είμαι ο Γκουίντο, αυτός που αγάπησες

για το αγέρωχο πνεύμα

και την αγαθή προαίρεση.

Από την Κυπριακή σφαίρα

γνώρισα τη λάμψη

πάντοτε καβαλάρης

(ποτέ ιπποκόμος)

Μέσ' απ' τους δρόμους του Άστεως

που άλλο όνομα είχε

η πόλη του πόνου

(η Φλωρεντία)

διχασμένη διαρκώς

Κατοικημένη από κόσμο ευέξαπτο και επιπόλαιο

τι ράτσα σκλάβων!

Περνώντας απ' το Αρίμνιο

ένα κορίτσι αντάμωσα

με ηθικό ακμαίο

που τραγουδούσε από χαρά

ξετρελαμένο!

Ήταν μια χωριατοπούλα

λιγάκι παχουλή μα ωραία

στην αγκαλιά δυο Γερμανών

και τραγούδαε

τον έρωτα τον ετραγούδαε

καμιάν ανάγκη δεν είχε να ανέβει

στον ουρανό.

Είχε τραβήξει τους Καναδούς

σ' ένα ναρκοπέδιο

εκεί που ήταν ο Ναός

της ωραίας Ιζόττα.

Βάδιζαν ανά τέσσερις ή ανά πέντε

κι εγώ λαίμαργος

ακόμη για έρωτα ήμουν

παρόλα τα χρόνια μου.

Έτσι είναι όλα

τα κορίτσια στη Ρομάνια.

Οι Καναδοί έρχονταν

να "καθαρίσουν" τους Γερμανούς

να ρημάξουν ό,τι απόμεινε

από την πόλη του Ρίμινι

ζήτησαν να τους δείξει το δρόμο

για τη Βία Εμίλια

από ένα κορίτσι,

κορίτσι που είχαν βιάσει

μια στιγμή μόλις πριν ο άθλιος συρφετός.

- Μάλιστα! Μάλιστα! στρατιώτες!

Αυτός είναι ο δρόμος.

Εμπρός, εμπρός

για τη Βία Εμίλια!

Και πήγε κι εκείνη μαζί τους.

Ο αδερφός της είχε ανοίξει

τις τρύπες για τις νάρκες

εκεί προς τη θάλασσα.

Προς τη θάλασσα η κόρη,

λιγάκι παχουλή μα ωραία,

οδήγησε το φανταρομάνι.

Τι γενναία κούκλα! Τι γενναία κουκλίτσα!

Κι όλα τα έδινε σαν ένα χάδι

από έρωτα αγνό,

τι ηρωίδα!

Αψηφούσε το θάνατο

κερδίζοντας το σπάνιο

πεπρωμένο της.

Παχουλή όχι και τόσο

μα έπιασε το στόχο.

Τι λάμψη!

Στην κόλαση ο εχθρός,

νεκροί είκοσι,

νεκρή κι η κόρη

ανάμεσα σ' αυτόν τον άθλιο όχλο,

σώοι και αβλαβείς οι αιχμάλωτοι.

Της κουκλίτσας το ηθικό

ακμαιότατο

τραγούδαε, τραγούδαε

ξετρελαμένη από χαρά,

τραγούδαε ως το τέρμα του δρόμου

που πάει προς τη θάλασσα.

Δόξα της πατρίδας!

Δόξα! Δόξα!

Να πεθαίνεις για την πατρίδα

μες στη Ρομάνια!

Δεν πέθαναν οι νεκροί,

εγώ κατέβηκα

από τον τρίτο ουρανό

για να δω τη Ρομάνια,

να δω τα βουνά

επάνω στην έφοδο

Τι ωραίος χειμώνας!

όταν ψηλά στο βορρά η πατρίδα γεννιέται ξανά,

και τι κορίτσι!

τι κορίτσια,

και τι αγόρια,

ντυμένα στα μαύρα!

πηγή

Η σφαγή της Βανδέας από τους Γάλλους Διαφωτιστές

Ποιος γνωρίζει τη Βανδέα και τα εγκλήματα εις βάρος των κατοίκων της, που διέπραξαν τα επαναστατικά στρατεύματα των Ροβεσπιέρου, Νταντόν και Μαρά; Είναι η πρώτη γενοκτονία στη σύγχρονη ιστορία και προκαλείται από τους “δημοκράτες” Γάλλους Επαναστάτες. Τη συγκεκριμένη γενοκτονία ακολούθησε η  δεύτερη δολοφονία αυτή της μνήμης των θυμάτων  και η διαστροφή της αλήθειας και της πραγματικότητας, με την κατασυκοφάντηση των αθώων θυμάτων και τη δημιουργία ταμπού γύρω από την αγριότητα των Γάλλων δημοκρατικών επαναστατών - διαφωτιστών

Το χρονικό της εξόντωσης των χιλιάδων κατοίκων της Βανδέας και της ερήμωσης της περιοχής τους.

Η Βανδέα βρίσκεται στη δυτική Γαλλία και έχει ως βόρειο σύνορο της τον ποταμό Λείγηρα (Loire). Κυριότερες πόλεις της είναι η Ναντ και η Σολέ. Αγρότες οι περισσότεροι κάτοικοί της και  Χριστιανοί δεν δέχθηκαν το 1790 την με Διάταγμα βίαιη κατάργηση της Εκκλησίας και των κληρικών της και την αντικατάσταση τους με την Πίστη σ’ ένα απροσδιόριστο Ανώτατο Ον, ή στη Φύση και στους “δημοκράτες” λειτουργούς τους. Τότε κατά χιλιάδες κληρικοί, μοναχοί και μοναχές οδηγήθηκαν στην γκιλοτίνα, ή υποχρεώθηκαν να παραιτηθούν της αγαμίας τους  και να τελέσουν πολιτικό γάμο. Πάνω από 30.000 για να αποφύγουν την ταπείνωση και για να γλιτώσουν τη ζωή τους μετανάστευσαν από τη Γαλλία σε γειτονικές κυρίως χώρες. Οι κάτοικοι της Βανδέας ήσαν επίσης αντίθετοι στην κατάργηση της Βασιλείας και στην εκτέλεση του βασιλιά.

Για να επιβάλουν οι Επαναστάτες τη θέλησή τους στους “αντιδραστικούς” της Βανδέας στις 21 Φεβρουαρίου του 1793 εξέδωσαν διάταγμα, με το οποίο 300.000 άνδρες της υποχρεωτικά στρατολογούνταν στον επαναστατικό στρατό. Αυτοί αντέδρασαν στην επιστράτευσή τους  και τότε ελήφθη η απόφαση να εξαλειφθεί η Βανδέα από τον χάρτη. Ο στρατός των επαναστατών εκστράτευσε εναντίον της και το 1793 έγινε ένας άνισος πόλεμος, που είχε προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Της ήττας ακολούθησε αυτό που με σύγχρονους όρους ονομάζεται γενοκτονία, τελική λύση, ολοκαύτωμα και όσα διαπράχθηκαν από το στρατό των επαναστατών ορίζονται ως εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Δεν ήταν μόνο η αγριότητα με την οποία σκότωναν τους “ληστές”, όπως ονόμαζαν τους αγρότες της Βανδέας, οι άνθρωποι των Ροβεσπιέρου και Μαρά. Ήταν και η βάρβαρη συμπεριφορά τους έναντι των αμάχων της περιοχής κάθε ηλικίας. Σκότωσαν παιδιά και γέροντες, βίασαν κοπέλες, άρπαξαν μωρά από τις αγκαλιές των μανάδων τους και τα έσφαξαν με ξιφολόγχες και έπνιξαν στο ποτάμι χιλιάδες αμάχων. Τους έκλειναν σε αμπάρια καϊκιών που τα βύθιζαν, ή τους έβαζαν σε βάρκες, τους πέταγαν στο ποτάμι, και όσους ήξεραν να κολυμπούν τους αποτέλειωναν πυροβολώντας τους, ή κτυπώντας τους με τα κουπιά και με τους υποκόπανους των όπλων τους. 

Από τους ίδιους τους επαναστάτες αξιωματικούς και στρατιώτες περήφανα περιγράφονται οι φρικαλεότητες τους. Πυρπόλησαν σπίτια, πύργους και υποστατικά, έκαψαν λιβάδια, φυτείες και  δάση, γκρέμισαν εκκλησίες, ή τις μετέτρεψαν σε χώρους ποικίλων χρήσεων και σε στρατώνες. Μέχρι εκδορές σωμάτων νεαρών γυναικών έκαμαν και χρησιμοποίησαν το δέρμα τους προς διασκέδαση.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Μνήμη Μίκη Μάντακα (Αυτόνομοι Σαντορίνης)