Oswald Mosley: «Ο μύθος της Ελευθερίας»



Εμείς αντιθέτως, ρωτάμε αν οποιοσδήποτε τίμιος άνθρωπος ή κίνημα στην πολιτική, δεν θα έθετε ως πρώτιστο μέλημά του και πρώτιστο καθήκον του, το να δημιουργήσει ένα όργανο διακυβέρνησης με το οποίο θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τις πολιτικές υποσχέσεις που είχε δώσει στο λαό και για τις οποίες ο λαός το ψήφισε. Ωστόσο, όλα τα παλιά κόμματα συνεργάζονται από κοινού για να αντισταθούν σε αυτή την στοιχειώδη αρχή της εντιμότητας και να καταγγείλουν οποιαδήποτε πρόταση που δίνει στο λαό την πρώτη αρχή της ελευθερίας και της πραγματικής εκτέλεσης της πολιτικής που αυτός επιθυμεί. Ως εκ τούτου η ψήφος στις εκλογές γίνεται όλο και πιο κενή νοήματος και λιγότεροι άνθρωποι κάνουν τον κόπο να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, καθώς έχουν αποκτήσει την πικρή εμπειρία ότι, ανεξάρτητα από το κόμμα το οποίο ψηφίζουν, ποτέ δεν θα εφαρμοστεί η πολιτική την οποία έχουν ψηφίσει.

Το κοινοβουλευτικό τοπίο γίνεται γελοίο, καθώς ο λαός αντιλαμβάνεται ότι το σύστημα αυτό δεν μπορεί ποτέ να του προσφέρει κάτι καλό και όπως γίνεται με όλα τα συστήματα που παραπαίουν, τα κοινοβουλευτικά μυαλά το μόνο που φαίνεται να τα ανησυχεί είναι το πώς θα παράγουν την δική τους καρικατούρα.

Η Ιστορία κάποτε θα καταγράψει μια περίεργη εκτροπή του ανθρώπινου νου όπου μεγάλα κράτη εκλέγουν μια κυβέρνηση για να κάνει μια δουλειά και στη συνέχεια επιλέγουν μια αντιπολίτευση για να σταματήσει αυτούς που την κάνουν…. Ωστόσο, αυτή η εξαιρετική παντομίμα, όπου τίποτα δεν είναι σοβαρό, και τίποτα σοβαρό δεν συζητιέται, απεικονίζεται ως το μόνο μέσο για τη διατήρηση των ελευθεριών του λαού.

Είναι απλό να καταλάβουμε τα μέσα με τα οποία έχει επιτευχθεί αυτή η μεγάλη κομπίνα. Το πρώτο μέσο είναι η διατήρηση ενός απαρχαιωμένου κοινοβουλευτικού συστήματος που εξακολουθεί να τροφοδοτείται με το μύθο της ελευθερίας, ενώ η κυβέρνηση έχει παραλύσει και η πραγματική δύναμή της ασκείται από αλλού, όχι από αυτό που θέλει ο λαός, αλλά από αυτό που θέλει ο οικονομικός παράγοντας.

Το δεύτερο μέσο είναι το μονοπώλιο της προπαγάνδας από τη δύναμη του χρήματος υπό τη μορφή ενός Τύπου που επίσης τροφοδοτείται από το μύθο της ελευθερίας. Η Ελευθερία του Τύπου που κτίστηκε από γνήσιους δημοσιογράφους που μετέδιδαν έντιμες «ειδήσεις» πολύ καιρό πριν, έδωσε την θέση της, στο μεγαλύτερο μέρος του Τύπου, σε οικονομικές δυνάμεις που έχουν αποκτήσει τον έλεγχο των μεγάλων πακέτων των μετοχών των εφημερίδων. Έτσι, η δύναμη του χρήματος και πάλι στο όνομα της «Ελευθερίας του Τύπου» μπορεί να σερβίρει στο λαό όχι μόνο τις απόψεις, αλλά και τις «ειδήσεις» εκείνες οι οποίες εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εξουσίας του χρήματος. Έτσι, στον «ελεύθερο» Βρετανό πολίτη στερούν το οποιοδήποτε νόημα να ψηφίσει ώστε να λάβει κάποτε αυτό που θέλει, αλλά επίσης του στερούν ακόμα και το μικρό προνόμιο της εκμάθησης της αλήθειας. Γιατί τόσο η εξουσία όσο και η προπαγάνδα είναι εξίσου, στα χέρια μιας δύναμης της οποίας τα συμφέροντα συγκρούονται με τα συμφέροντα του λαού και η οποία για αυτό ακριβώς, μεριμνά ώστε ο λαός ποτέ να μην μάθει την αλήθεια.

Υπό αυτές τις συνθήκες ο μύθος της ελευθερίας στο Κοινοβούλιο και στον Τύπο ενώνουν τις δυνάμεις τους για να προωθήσουν την υποδούλωση του λαού.


Από το “Tomorrow We Live” (1938), του Sir Oswald Mosley (1896 – 1980) / Μετ.: ΚΟ. Ο Όσβαλντ Μόσλεϊ ήταν Βρετανός αριστοκράτης πολιτικός και στρατιωτικός, που ίδρυσε την Βρετανική Ένωση Φασιστών (The British Union of Fascists). 

Ιδεάπολις: Από την επίσκεψη στο Hogar Social Madrid


για περισσότερα εδώ

Maurice Bardèche: Σοσιαλφασισμός – Ένα δοκίμιο του Pierre Drieu La Rochelle

«Για μένα, ο φασισμός, ήταν ο σοσιαλισμός, η μόνη πιθανότητα του ρεφορμιστικού σοσιαλισμού»

Pierre Drieu La Rochelle, 1945


Ο όρος σοσιαλφασισμός χρησιμοποιείται συμβολικά, καθώς είναι μια έννοια που ουσιαστικά ποτέ δεν έχει πραγματωθεί απόλυτα.  Όλα τα φασιστικά κινήματα σε κάποια δεδομένη στιγμή ήρθαν σε επαφή με τον σοσιαλισμό και επηρεάστηκαν από αυτόν. Το κόμμα του Χίτλερ είχε επισήμως την ονομασία «Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα» (National sozialistiche Deutsche arbeiter parteï). Ο Μουσολίνι ήταν κατεξοχήν θεμελιωτής σοσιαλιστικών νόμων. Ο José-Antonio Primo de Rivera, ιδρυτής και αρχηγός του Ισπανικού φασιστικού κόμματος «Φάλαγγα», έγινε ο άνθρωπος - σύμβολο του εθνικοσυνδικαλιστικού σοσιαλισμού. Το ρουμάνικο κίνημα «Garde de Fer» - «Σιδηρά Φρουρά» (εθνικιστική οργάνωση με στρατιωτική δομή στα πρότυπα της εθνικοσοσιαλιστικής νεολαίας του Α.Χίτλερ, ιδρυτής της οποίας ήταν ο Κορνήλιος Κοντρεάνου),ήταν κατά βάση ένα κίνημα φοιτητών και αγροτών. Ο δε Oswald Mosley, ιδρυτής της Βρετανικής Ένωσης Φασιστών (British Union of Fascists) διετέλεσε υπουργός εργασίας στην Αγγλία.

Ο Jacques Doriot αρχικά υπήρξε κομμουνιστικός ηγέτης στην Γαλλία, ενώ στην συνέχεια ίδρυσε μαζί με άλλους εθνικιστές το P.P.F. (Parti Populaire Francais - φασιστικό και αντισημιτικό κόμμα) το οποίο ξεπήδησε μέσα από τον κομμουνιστικό πυρήνα του Saint - Denis. Όλα τα ιστορικά φασιστικά κινήματα υπήρξαν κινήματα απελευθέρωσης από τον ζυγό της παντοδυναμίας του κοσμοπολίτικου καπιταλισμού και από την θεμελιώδη ανειλικρίνεια και αισχρότητα των δημοκρατικών καθεστώτων, τα οποία αποστερούν από τον λαό το δικαίωμα του στην συμμετοχή στα κοινά. Εν τούτοις, με εξαίρεση το Περονικό καθεστώς της Αργεντινής, οι περιστάσεις δεν επέτρεψαν ποτέ την ολική πραγμάτωση των σοσιαλιστικών τάσεων των φασιστικών κομμάτων. 

Οι φασίστες που ανέλαβαν την εξουσία έπρεπε άμεσα να ανασυγκροτήσουν την κατεστραμμένη από την δημαγωγική διαχείριση οικονομία, να αποκαταστήσουν την διασαλευθείσα από την αναρχία τάξη και κατά την έξοδο από το χάος να δημιουργήσουν τις δικές τους δομές προκειμένου να αμυνθούν έναντι των εξωτερικών κινδύνων που απειλούσαν την ίδια τους την ύπαρξη

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Εθνικολαϊκή ανυποταγή μπροστά στην δυνατότητα μιας ολικής ρήξης



του Άγγελου Δημητρίου

Είναι λανθασμένο το ότι η Επανάσταση αποτελεί μια μαζική διαδικασία. Κι αν έτσι εκδηλώνεται κατά την έκβασή της, στις απαρχές, ωστόσο, είναι κάτι το εντελώς προσωπικό. Αυτό αποδείχτηκε και από τα επαναστατικά κινήματα του προηγουμένου αιώνα, αλλά και από κάθε ανατρεπτική προσπάθεια, ακόμα κι αν αυτή κατέληξε σε αποτυχία. Η γέννησή της κάθε άλλο παρά μαζικά χαρακτηριστικά ενείχε.

Το ότι πρόκειται για μια λαϊκή εκδήλωση, αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις, ανάλογα με την εννοιολόγηση του όρου «λαός». Η συγκρότηση των συνειδητοποιημένων προσώπων, των ταγμένων σε έναν σκοπό καθ’ όλα προσδιορισμένο, και η πειθαρχημένη δράση, δεν περιέχει τα στοιχεία της μαζικότητας. Το αντίθετο μάλιστα. Η συλλογική αφύπνιση είναι κάτι διαφορετικό από την αποχαλιναγώγηση των μαζικών ορμέφυτων. Εξάλλου, στην έννοια του λαού δεν μπορούν να συγκαταλέγονται οι φίλαυτοι ιδιωτεύοντες, οι καιροσκόποι ωφελιμιστές. 

Όσο πιο συσταλτικά προσδιορίζεται η έννοια του λαού, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται το πώς αναπτύσσεται ένα πραγματικά λαϊκό κίνημα. Ένα επαναστατικό αίτημα, πρώτα πρώτα, οφείλει να απευθύνεται σε μια συμπαγή σε νοοτροπία ομάδα, σε ένα υποσύνολο που μπορεί να οδηγήσει στην διαμόρφωση ενός κοινωνικού συνόλου προς υγιείς επιλογές, ενός λαού με συλλογικό όραμα. Κατά την έννοια αυτή, η επαναστατική διαδικασία λαμβάνει διαστάσεις εκλεκτικές και περιοριστικές. Είναι μειοψηφική και ελιτιστική.

Ποιος ο ρεαλιστικός λόγος όμως, για να ανακαλούμε σήμερα την έννοια της Επανάστασης; Μα, διότι το πρόκριμα είναι εσωτερικό, είναι μια εσωτερική μεταμόρφωση των ατόμων, μια ριζική εσωτερική αλλαγή, η οποία αν ελλείπει απαλείφεται και το αποτέλεσμα. Είναι αυτή η βασική προϋπόθεση κάθε επαναστατικής πρότασης, κάθε αιτήματος δηλαδή για την ολιστική αναδιαμόρφωση της παρούσας Τάξης: η εσωτερική αντίκρουση των κατεστημένων αρχών, θεσμών, της νοοτροπίας. Είναι η αντιπαραβολής μιας «λογικής» προς μια άλλη, η θέαση του κόσμου και των πραγμάτων μέσα από μια συγκρουσιακή οπτική, ο τρόπος του να σκέφτεται και να δρα κανείς, έξω από τα πλαίσια που τίθενται από τα πριν και από τα πάνω και καθορίζουν την ζωή του, περιορίζουν και στενεύουν τις επιλογές του.

Πρώτο λοιπόν βήμα η σύγκρουση, η ανυποταγή, ο σκεπτικισμός, η αντίδραση. Ενόσω υπάρχει «διάλογος» δεν είναι δυνατόν να αποκρυσταλλωθεί επαναστατική προοπτική. Με το να συνδιαλέγεται κανείς, καταλήγει στο να συνδιαλλάσσεται. Επομένως στο να αφομοιώνεται, να αλλοτριώνεται, να χάνει τα καθαρά του στοιχεία, τις προϋποθέσεις της μεταβολής και της ανατροπής. Να χάνει το πλεονέκτημα της αυθυπαρξίας και της ανεξαρτησίας. 

Η αυτοδύναμη δράση είναι ένα πλεονέκτημα που αφορά όχι τόσο τα πραγματιστικά δεδομένα, αλλά την εσωτερική οπτική από την οποία ξεκινά η δράση. Έτσι εκείνο το οποίο οφείλουν οι Εθνικιστές, είναι η αποστασιοποίηση από τα δεδομένα που καθορίζουν την κοινωνική και πολιτική ζωή. Είναι η ουσιαστική αποκόλληση από κάθε κατεστημένη δομή, από την «λογική» του συνόλου, και έπειτα η εισαγωγή στην πολιτική της δικής τους ματιάς. Η άγρυπνη αντίθεση σε καθετί που ξεπροβάλλει μέσα από την υπάρχουσα πολιτική μηχανική και τις διεργασίες που εδραιώνουν το παρόν καθεστώς. Όσο κανείς αναλώνεται στο να «αλλάξει» το καθεστώς ή να επιδράσει σε αυτό με το να γίνεται μέρος του, τόσο οι συνεχόμενες προσπάθειες θα αποτυγχάνουν και τα πάντα θα πρέπει να ξεκινήσουν πάλι εκ του μηδενός.

Ο συναγελασμός και ο διάλογος με σχέσεις ομοταξίας, με την πολιτική τάξη, δεν βελτιώνει την τελευταία, αλλά παραμορφώνει τους Εθνικιστές. Και πάνω από όλες τις πολιτικές επιλογές βρίσκεται η εσωτερική τοποθέτηση, η οποία πρέπει να παραμένει αμετακίνητα συγκρουσιακή, πέραν της υποταγής δια της δήθεν εξωστρέφειας. Τώρα που οι πολιτικοί είναι απαξιωμένοι στα μάτια του λαού, τώρα είναι η ευκαιρία, για την καλλιέργεια της γενιάς των ανυπότακτων. Ανθρώπων που θα θέσουν εκ νέου τους δικούς τους όρους για να οικοδομηθεί εκ θεμελίων μια διαφορετική Τάξη!

Bruno Spampanato: ένας Φασίστας της αριστεράς




Στα 1941 τρίτο έτος του πολέμου ο Bruno Spampanato ανέλαβε καθήκοντα Εθνικού Γραμματέα της συνομοσπονδίας των εργαζομένων στο Εμπόριο.[1] Παράλληλα εξακολουθούσε να γράφει ασταμάτητα δημοσιεύοντας τα βιβλία Dentro la Storia[2], Luce ad occidente [3], Perché questa guerra [4]. 

Μετά τη συνθηκολόγηση της 8 Σεπτεμβρίου 1943 [13] την ώρα που οι δήθεν επαναστάτες δυσκίνητοι από τις τόσες τιμητικές διακρίσεις και τα παράσημα στο στήθος τιμής ένεκεν για τη προσφορά τους(!) στη διάρκεια της εικοσαετίας κρύφτηκαν στα μοναστήρια, εμφανίστηκαν και πάλι στο προσκήνιο οι παλιοί αγωνιστές, οι φασίστες της δεκαετίας του 20 με πρωτοπόρους τους εκφραστές της φασιστικής αριστεράς [5]. Όλοι αυτοί όχι απλά προσχώρησαν στη Repubblica Sociale Italiana [6] αλλά επωμίστηκαν αδιαμαρτύρητα ευθύνες και παραλείψεις των απόντων μεγαλόσχημων.[7] 

Η Repubblica Sociale Italiana ή αλλιώς Δημοκρατία του Σαλό [8] γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1943 [9] Μια από τις πρώτες βασικές επιδιώξεις του Ντούτσε ήταν η ταχύτερη δυνατόν νομιμοποίηση του καινούριου καθεστώτος απέναντι σε φίλους και εχθρούς, κάτι που όφειλε να γίνει μέσα από τις αποφάσεις μιας Συνταγματικής Συνέλευσης και πάνω από όλα, μέσα από τη ψήφιση ενός καινούριου Συντάγματος. Για το σκοπό αυτό ,από τον Οκτώβριο και μετά ο Ντούτσε πραγματοποίησε πολλές επαφές με διανοούμενους ανάμεσα στους οποίους και ο Spampanato ο οποίος εκείνη την εποχή διεύθυνε από τη Ρώμη την εφημερίδα Il Messaggero [10] και παράλληλα είχε την ευθύνη του Radio Fante ενός ραδιοφωνικού σταθμού που απευθυνόταν στους Ιταλούς στρατιώτες, που πολεμούσαν στο πλευρό των Γερμανών συμμάχων.  

Η βασική ιδέα του Bruno Spampanato ήταν να αναζητήσει μια σειρά καινούριων αξιών που θα προσδιόριζαν τη σχέση του λαού με τη νεογέννητη Δημοκρατία, όπου κόμματα μη φασιστικά θα ήσαν ευπρόσδεκτα στη κοινή προσπάθεια και όπου ένας προηγούμενος αμαρτωλός αντιφασισμός δεν θα στεκόταν πλέον πλέον εμπόδιο για την όποια πολιτική ανέλιξη.[11] 


Ο Spampanato δεν παραγνώριζε τις αντιστάσεις που θα συναντούσε από το ίδιο το φασιστικό κόμμα το οποίο σε κάθε ευκαιρία διεκδικούσε ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες, τον ηγετικό ρόλο του καθοδηγητή και του οδηγού. Στις 28 Οκτωβρίου το σχέδιο που είχε να κάνει με την οργάνωση της Συνταγματικής Συνέλευσης είχε ολοκληρωθεί και βρισκόταν πάνω στο γραφείο του Buffarini Guidi [12]. Τελικά οι απόψεις των σκληροπυρηνικών , αυτών που υπερασπίζονταν τυφλά τα προνόμια και δικαιώματα τους το σχέδιο δεν εγκρίθηκε ιδιαίτερα μετά τις αντιρρήσεις του Alessandro Pavolini που υποστήριζε φανερά τη θέση, ότι κανείς δεν μπορούσε να αφαιρέσει από το φασιστικό κόμμα το καθοδηγητικό του ρόλο.[13] 



Στο Συνέδριο που έλαβε χώρα στη Βερόνα παρουσιάστηκαν με τη μορφή μανιφέστου (manifesto di Verona ή carta di Verona) τα 18 προγραμματικά σημεία του Partito Fascista Repubblicano, που είχε ξεπηδήσει σαν το φοίνικα από τις στάχτες του Partito Nazionale Fascista. Η συνέλευση των φασιστών αντιπροσώπων τα ενέκρινε στις 14 Νοεμβρίου 1943 και επικυρώθηκε με τον τρόπο αυτό η ιδρυτική πράξη της Repubblica Sociale Italiana.[14] 


για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Έφυγε από την ζωή ο ιστορικός αναθεωρητής Ernst Zündel

Ένας από τους σημαντικότερους εκδότες αναθεωρητικού υλικού, ο γερμανός Ερνστ Ζούντελ, που είχε εγκατασταθεί και ζούσε για σχεδόν 50 χρόνια στον Καναδά πριν εκδοθεί και φυλακιστεί στη Γερμανία, απεβίωσε σε ηλικία 78 ετών.
Ο Ζούντελ, πέθανε το Σάββατο στο σπίτι του στο Μπαντ Βίλντμπαντ, στο νοτιοδυτικό τμήμα της Γερμανίας, την περιοχή όπου γεννήθηκε λίγο πριν ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το 1939.
Τον Ζούντελ, ο οποίος μετανάστευσε στον Καναδά σε ηλικία 19 ετών για να αποφύγει τη στράτευση, προσέγγισε πολύ γρήγορα ο καναδός φασίστας Έιντριεν Αρκάντ. Για δεκαετίες, έγραφε κείμενα άρνησης του Ολοκαυτώματος, ενώ τύπωσε πολλά άλλα κείμενα της ίδιας ιδεολογικής κατεύθυνσης στον εκδοτικό οίκο τον οποίο ίδρυσε το 1977.
Καταδικάστηκε πρωτόδικα στον Καναδά για “τη δημοσίευση ψευδών ισχυρισμών” αλλά η απόφαση αυτή ακυρώθηκε από το καναδικό Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο έκρινε πως παραβιάστηκε η ελευθερία της έκφρασης.
Έπειτα από μια σύντομη εξορία του στις ΗΠΑ, εντέλει φυλακίστηκε στον Καναδά αφού καταδικάστηκε ως απειλή για την εθνική ασφάλεια και κατόπιν εκδόθηκε στη Γερμανία το 2005, όπου οδηγήθηκε αμέσως στη φυλακή.
Στη δίκη του το 2007 στο Μανχάιμ (δυτική Γερμανία) καταδικάστηκε στη μέγιστη ποινή, πενταετή κάθειρξη, για “υποκίνηση μίσους”, ένα αδίκημα που συμπεριλαμβάνει την άρνηση του Ολοκαυτώματος και του αριθμού των θυμάτων του, έπειτα από μια μακρά και ταραχώδη δίκη.
Η συνήγορος του Ζούντελ, η Σίλβια Στολτς, καταδικάστηκε και η ίδια να εκτίσει ποινή φυλάκισης τριάμισι ετών διότι  και ο Ερνστ Ζούντελ αποφυλακίστηκε το 2010.

πηγή

Robert Brasillach: Η Διαθήκη ενός καταδικασμένου

Η Διαθήκη ενός καταδικασμένου
Τριανταπέντε μόνο χρονών
αλυσοδεμένος σαν τον Cervantes
φυλακισμένος σαν τον Villon
καταδικασμένος σαν τον Andrea Chenier
Όπως και άλλοι σε άλλους καιρούς
πριν απ’ την ώρα, την καταδίκη
πάνω σε φύλλα κακογραμμένα
την ιδικήν μου γράφω διαθήκη
Μια απόφασι θέλει, από τα γήινα αγαθά
να μ’ αφαιρεθή η κτήσι
Είναι εύκολο δεν έχω κτήματα και γη
ή θησαυρούς κληρονομήσει
Τα ιδικά μου τα βιβλία, τις ιδέες
μακρυά ο αγέρας θα σκορπίση
την Αγάπη και το θάρρος
δεν ημπορεί κανείς να φυλακίση.
Εις την Πατρίδα μου τι να χαρίσω
αυτή η ίδια κι αν μ΄έχει διώξει
πίστευα πάντα να την βοηθήσω
κι ακόμη αγαπώ την γλυκειά της την όψι.
Αυτή μου έδωσε τον τόπο, την γη της
κι έγινε η γλώσσα της δική μου
ποτέ δεν μπορώ να αρνηθώ την στοργή της
στο χώμα της δίνω κι αυτή την ψυχή μου.
22 Ιανουαρίου 1945
Ποιήματα απ’ τη Φρεν, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις
Μετάφραση: Γεώργιος Μεταξάς

Ιωάννης Συκουτρής

"Ο ηρωικός άνθρωπος αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς - περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν δεν την μετρεί με αποτελέσματα άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλλον εθελουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ' αστροπελέκια, διά να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου, τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η αισθητική, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότι είναι προνόμιον των ολίγων να συντρίβωνται υπέρ των άλλων υπό των άλλων - το πολυτιμότερον προνόμιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν' ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση δια ν' αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει"


Αντώνης Αθανασόπουλος: “Μαζική η συμμετοχή στην ΕΟΚΑ Β”



Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου σας δημιουργήθηκε σάλος στην Κύπρο όπου κάποιοι εκφράζονται υποτιμητικά για τους αγωνιστές της τι έχετε να απαντήσετε σε αυτό; 

Το βιβλίο στηρίχτηκε σε ιστορικές πηγές αξιόπιστες, μη αμφισβητήσιμες και σε ορισμένες από αποχαρακτηρισμό αρχειακού υλικού ξένων υπηρεσιών και υπουργείων. Ως εκ’ τούτου, το περιεχόμενο του βιβλίου είναι απολύτως αξιόπιστο και είναι αδικαιολόγητος ο δημιουργηθείς θόρυβος. 

Η δράση της ΕΟΚΑ Β’ δεν έχει προβληθεί ιστορικά καθόλου σε αντίθεση με την δράση της πρώτης ΕΟΚΑ το 1955 που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό; 

Το γεγονός αυτό οφείλεται σε πολλούς ιστορικούς και κυρίως πολιτικούς λόγους: α) Η ίδρυση και η δράση της ΕΟΚΑ Β’ προσέκρουσε στα συμφέροντα ξένων δυνάμεων όπως επίσης και εγχώριων τα οποία προωθούσαν την λύση της φαλκιδευμένης δήθεν ανεξαρτησίας και όχι της ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. β) Η προσωπικότητα του Γεωργίου Γρίβα και η ένοπλη αλλά και πολιτική του δράση κατά τα έτη 1971-74 απέδειξαν περίτρανα την ακηδεμόνευτη από εγχώριες και ξένες δυνάμεις ενωτική πολιτική του γεγονός το οποίο έφερε σε δεινή θέση τους πολιτικούς του αντιπάλους, οι οποίοι αποπειράθηκαν δια της λήθης να αποσιωπήσουν το έργο του. γ) Η χρησιμοποίηση ελάχιστων πυρήνων της ήδη διαλυθείσης ΕΟΚΑ Β’ κατά τον Ιούλιο του 1974 έδωσε την αφορμή στους συκοφάντες του Γεωργίου Γρίβα να αμφισβητήσουν την εθναρχική παρουσία και δράση του. Η αντίκρουση αυτών των συκοφαντιών απετέλεσε τον κεντρικό πυρήνα του εκδοθέντος βιβλίου και ήταν το κύριο προσωπικό μου κίνητρο, δηλαδή η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και της ιστορικής μνήμης του  Γρίβα. 

Γιατί κατά την γνώμη σας η κυβέρνηση των Αθηνών δεν υποστήριξε την πολιτική του Γρίβα; 

Θεωρώ ότι ενώ αρχικά η τότε κυβέρνηση τήρησε μία ευμενή ουδετερότητα ως προς το εγχείρημα του Γρίβα αμέσως μετά την αποτυχία της πρώτης και μοναδικής απόπειρας ανατροπής του Μακαριακού καθεστώτος τον χειμώνα του 1972 μετεστράφη σε εχθρική δύναμη για τον Γρίβα. Η μεταστροφή αυτή οφειλόταν αποκλειστικά σε φορτική αμερικανική πίεση, γεγονός που αποδεικνύει τον αντιαποικιακού και βαθειά εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα του ενωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ Β’. 

Πως αποτιμάτε την παρουσία και την δράση των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Β’; 

Η μαζική συμμετοχή του ελληνικού-κυπριακού λαού στον δεύτερο ενωτικό αγώνα του Γρίβα, η ανιδιοτέλεια την οποία επέδειξε και οι θυσίες εν τέλει τις οποίες υπέστησαν καταδεικνύουν το εθνικό φρόνημα των αγωνιστών και την πίστη τους στα ιδανικά και τις αξίες του Ελληνισμού. 

Ποιο θεωρείται ότι είναι το μήνυμα της ΕΟΚΑ Β’ σήμερα; 

Είναι σαφές ότι η Κύπρος μας ως ακρότατο σημείο του Ελληνισμού αποτελεί και σήμερα κύριο στόχο επιβουλής από την Τουρκία. Σφοδρές και συντονισμένες πιέσεις ασκούνται τόσο από την Τουρκία όσο και από τον ξένο παράγοντα σε βάρος της. Ως εκ’ τούτου η ιστορική και πολιτική δικαίωση του Γεωργίου Γρίβα συνίσταται στο ότι η μοναδική λύση εθνικής επιβιώσεως της Μεγαλονήσου είναι ένωσή της με την μητέρα Ελλάδα. 

Σαν σήμερα ανετράπη το μαυροφορεμένο Κτήνος της Κύπρου





19.07.1974 - Ο ρασοφόρος προδότης καταφθάνει στην Αγγλία ...



"Ο Μακάριος, από την εκεί αγγλική βάση και μέσω Μάλτας, έφτασε στο Λονδίνο όπου την επομένη συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό Χάρολντ Ουίλσον και στον οποίο είπε να μεταφέρει στον Μπουλέντ Ετζεβίτ: "What practical measures can be taken. It is against Turkish interests for Cyprus to become part of Greece" (Πρακτικά συνομιλίας Μακαρίου-Ουίλσον 17.07.1974-«Η Τραγική Αναμέτρηση και η Προδοσία της Κύπρου»-Μάριου Αδαμίδη-2011) και στη συνέχεια μετέβη στις ΗΠΑ προκειμένου να παραστεί στην έδρα του ΟΗΕ και να εκθέσει τα γεγονότα της χώρας του"

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η άγνωστη επιστολή του Δρ. Ανδρέα Σταθόπουλου στο περιοδικό "Απολλώνειο Φως" (09-10/2010 τεύχος 85) για τους υπαίτιους της Κυπριακής τραγωδίας και τον Ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη (.pdf)



για να κατεβάσετε την εν λόγω επιστολή σε μορφή αρχείου .pdf στον σύνδεσμο εδώ


















Μια αναγκαία απάντηση σε παλαιότερο άρθρο γνωστού αστέρα της αντιφασιστικής «Χρυσής Αυγής» σχετικά με τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη.
Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η συγκλονιστική συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρη Παπαδόπουλου σε .pdf στο περιοδικό "Το Αντίδοτο" (Ελληνική Δράση Καλαμάτας τεύχος 2&3 - Αύγουστος 2015&Μάρτιος 2016)

Γεώργιος Γρίβας Διγενής: Διάγγελμα της 4ης Αυγούστου 1973

"Ηvαγκάσθηv vα κατέλθω εκ vέoυ εις Κύπρov αρχάς Σεπτεμβρίoυ 1971, διότι o σκoπός τoυ αγώvoς της ΕΟΚΑ επρoδόθη, παρά τoυς ηρωϊσμoύς και τας θυσίας τωv αγωvιστώv της και oλoκλήρoυ τoυ Ελληvικoύ Κυπριακoύ λαoύ. Ο Αρχηγός τoυ αγώvoς και o Ελληvικός Κυπριακός λαός, έξηπατήθησαv ως πρoς τηv δoθείσαv λύσιv. Εξoρισθείς από τηv Κύπρov, μετά τας επαράτoυς συμφωvίας Ζυρίχης-Λovδίvoυ, εκάλεσα τότε τoν Κυπριακόv λαόv εις εvότητα, πέριξ τoυ Αρχιεπισκόπoυ Μακαρίoυ παρά τηv αvτίθεσιv μoυ ως πρoς τηv επιτευχθείσαv λύσιv, ελπίζωv ότι oύτoς θα επoλιτεύετo ως πραγματικός Εθvικός Ηγέτης και όχι ως κoμματάρχης και ότι επί τωv ερειπίωv και της τέφρας θα εκτίζετo τoυλάχιστov μία Κύπρoς ευημερoύσα. Δυστυχώς διεψεύσθηv διότι από της πρώτης στιγμής της αvαχωρήσεως μoυ εκ Κύπρoυ, oύτoς, έχωv, ως μη ώφειλε, λόγω της ιδιότητoς τoυ ως αρχηγoύ της Εκκλησίας της Κύπρoυ, πoλιτικάς φιλoδoξίας, ήρξατo πoλεμικήv εvαvτίoν μoυ διά vα εξoυδετερώση ως εvόμιζε, πάσαv επιρρoήv μoυ επί τoυ Ελληvικoύ Κυπριακoύ λαoύ. Καθυβρίσθηv υπό τoύτoυ, εις αvτάλλαγμα της πρoς αυτόv εvτιμότητoς και αξιoπρεπoύς στάσεως μoυ." 

Γιόζεφ Γκαίμπελς: «Αγαπητέ φίλε της αριστεράς…» Πρώτη δημοσίευση «Nationalsozialismus oder Bolschewismus?», NS Briefe (25 Οκτωβρ.1925).



Αγαπητέ φίλε της αριστεράς,

Όχι για λόγους αβροφροσύνης, αλλά ευθέως και χωρίς επιφυλάξεις ομολογώ ότι σε συμπαθώ, εισ’ εντάξει άνθρωπος! Χτες τ’ απόγευμα θα μπορούσα να κάτσω και να συζητάω για ώρες μαζί σου μπροστά στις χιλιάδες λαού της συγκέντρωσής μας που άκουγαν, γιατί είχα την αίσθηση πως το κεντρικό ζήτημα των ομοιοτήτων και των διαφορών μας παρουσιαζόταν δημόσια μπροστά στους Γερμανούς εργάτες τους οποίους σε τελική ανάλυση αφορά. Και από την ίδια αυτή αίσθηση ξεκινώντας σου γράφω τώρα αυτές τις αράδες.Έχεις αντιληφθεί καθαρά ποιο είναι το όλο ζήτημα. Συμφωνούμε πάνω στα αίτια. Κανείς έντιμα σκεπτόμενος άνθρωπος σήμερα δεν θ’ αρνιόταν το δίκιο των εργατικών κινημάτων. Αυτό που έχει σημασία είναι η πραγματοποίηση και η διατύπωση του τελικού σκοπού αυτών των κινημάτων. Γεννημένα από την ανάγκη και την δυστυχία, βρίσκονται σήμερα μπροστά μας ως ζώσες μαρτυρίες της διαίρεσης και της ανημποριάς μας, της έλλειψης εθνικού θάρρους και θέλησης για μέλλον. Δεν χρειάζεται πια να συζητάμε αν το αίτημα του Γερμανού υπαλλήλου για κοινωνική αποζημίωση δικαιολογείται ή όχι, όπως ακριβώς δεν χρειάζεται να συζητάμε αν μπορεί και αν πρέπει να ζήσει ή όχι η στερημένη τα πολιτικά δικαιώματα της, τέταρτη τάξη.

Εθνικός ή διεθνικός δρόμος και στόχος; αυτό είναι το ζήτημα. Και οι δυο μας αγωνιζόμαστε ειλικρινά και αποφασιστικά για ελευθερία και μόνο ελευθερία, θέλουμε να πραγματοποιηθεί τελικά ειρήνη και η ομόνοια – για τον κόσμο όλο εσύ, για τον γερμανικό λαό εγώ. Ότι αυτή η πραγματοποίηση δεν είναι δυνατή στο υπάρχον σύστημα ειν’ εντελώς ξεκάθαρο και προφανές και στους δυο μας. Το να μιλάμε για ηρεμία σήμερα σημαίνει να κάνουμε κατοικία μας το κοιμητήριο, το να είμαστε ειρηνικοί κάτω από αυτή την κυβέρνηση σημαίνει να γίνουμε πατσιφιστές και άνανδροι. Εσύ κι εγώ γνωρίζουμε ότι μια κυβέρνηση, ένα ψευδολόγο σύστημα, ένα σύστημα που χαρακτηρίζεται από βαθύτερη, ενδόμυχη ψευτιά, θα ανατραπεί, ότι επομένως πρέπει να θυσιαστούμε, να παλέψουμε για ένα νέο κράτος. (…) Ως εδώ μπορούμε να συμφωνήσουμε.

Δεν χρειάζεται να σου τονίσω ότι για μένα ο λαός και το έθνος δεν σημαίνουν ό,τι σημαίνουν για τον καθώς πρέπει φαφλατά με τη χρυσή καδένα του ρολογιού πάνω στην καμαρωτή κοιλιά του, που επαναλαμβάνει ανούσια τις ξεθυμασμένες φράσεις του Στρέζερμαν και του Hergt σαν φωνογράφος. Λαός, δηλαδή εμείς, εσύ κι εγώ, είναι οι χιλιάδες που χτες στέκονταν όλο αυτιά μπροστά μας, τα εκατομμύρια που έχουν το ίδιο πνεύμα και το ίδιο αίμα μ’ εμάς. Έθνος είναι η οργανική ενότητα των εκατομμυρίων σε μια κοινότητα βασισμένη στην ανάγκη, στο ψωμί και στο πεπρωμένο. Η επιθυμία του έθνους είναι ζωντανή στον λαό. Πρώτος στόχος είναι να θεμελιώσουμε το έθνος ως κοινότητα πάνω στην ανάγκη, στο ψωμί και στο πεπρωμένο. Ο δεύτερος στόχος προκύπτει αναγκαία από τον πρώτο και εναρμονίζεται μαζί του: η ελευθερία του έθνους. Γι’ αυτή την ελευθερία ο λαός θα χρειαστεί και θα ωθηθεί να παλέψει όταν θα έχει γίνει έθνος. Αυτός είναι ο δρόμος μας.

Τίποτα το καινούργιο, τίποτα το παράξενο για όσους γνωρίζουν την παλιά ιστορική αιτιώδη αλυσίδα. Η ιστορία των λαών δεν είναι τίποτ’ άλλο από το αποτέλεσμα της βούλησης να οικοδομηθεί το έθνος, καθώς και της δυναμικής πορείας των εθνών προς την ελευθερία. Ουδέποτε ένας λαός λυτρώθηκε από έναν άλλο λαό, είτε από την καλοσύνη, την αγάπη ή την φιλανθρωπία κάποιων άλλων, κέρδισε πάντα τη λύτρωση μόνο με τη δική του βούληση να ειν’ ελεύθερος, μια βούληση που βρήκε τη συμπαράσταση ενός γειτονικού λαού μόνο όταν η βούληση για δύναμη και ζωή ήταν κοινή και στις δύο πλευρές...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ

Την 5η Ιουλίου του 1897 γεννήθηκε ο Γρίβας - Διγενής!



Την 5η Ιουλίου του 1897 γεννήθηκε ο Γεώργιος Γρίβας, ο θρυλικός Διγενής στην Χρυσαλινιώτισσα, της Λευκωσίας και μεγάλωσε στο χωριό Τρίκωμο της επαρχίας Αμμοχώστου. Το 1916, κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1919 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του πεζικού. Τον Μάιο 1919, μετέχει στο εκστρατευτικό σώμα της Μικράς Ασίας. Υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός στο 30ο Σύνταγμα της 10ης Μεραρχίας και έλαβε μέρος στις μάχες από το Πάνορμο έως τον Σαγγάριο. Πολέμησε στις μάχες του Τουρλού Μπουρνάρ, του Σαγγάριου, του Αφιόν Καραχισάρ και του Εσκί Σεχίρ. 

Για τα ανδραγαθήματα του παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Μετάλλειο Ανδρείας και Πολεμικό Σταυρό και προήχθη σε υπολοχαγό και το 1926 σε λοχαγό. Έπειτα, σπούδασε στην Ελληνική Ακαδημία Πολέμου και μετεκπαιδεύτηκε στην Γαλλική Ακαδημία Πολέμου Το 1935 προάγεται σε ταγματάρχη. Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μετατέθηκε στη διεύθυνση επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Κατά τον Ιταλική εισβολή εναντίον της Ελλάδας ο Γρίβας μετατέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, ύστερα από διαρκή του αιτήματα Κατά την διάρκεια της Κατοχής, ίδρυσε στην Αθήνα την αντικομμουνιστική αντιστασιακή Οργάνωση Χ. 

Το 1946, παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, μετέβη μυστικά στην Κύπρο με το ψευδώνυμο Διγενής και ίδρυσε την ΕΟΚΑ, της οποίας ήταν και ο στρατιωτικός αρχηγός και ενώ πολιτικός αρχηγός της ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, με στόχο την εκδίωξη των Βρετανών από το νησί και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.(1955-1959). Το 1960 ανακηρύχθηκε ομόφωνα από την Ελληνική Βουλή άξιο τέκνο της πατρίδος. 

Στις 31 Αυγούστου 1971 σε ηλικία 74 χρόνων επέστρεψε κρυφά στην Κύπρο και ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄ με στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στο κρησφύγετο του στη Λεμεσό στις 27 Ιανουαρίου 1974 σε ηλικία 76 χρόνων σχεδόν δυόμιση χρόνια από την τελευταία άφιξη του στην Κύπρο. Η ηρωική ζωή του αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για όλους του Έλληνες Πατριώτες!

Βιβλιοπαρουσίαση: Τα καταφύγια της Αττικής Τόμος Β' (του Κωνσταντίνου Κυρίμη)



για μια πρόγευση σχετικός σύνδεσμος εδώ


Francis Yeats Brown: «Η ευημερία της εργασίας στην Φασιστική Ιταλία»



Άρθρο του Francis Yeats Brown που δημοσιεύτηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1926 στο περιοδικό «Spectator».

Μία Ιταλίδα μάγειρας που γνωρίζω εκφράζει τις απόψεις της για την Πολιτική Οικονομία, κάτι που θα ήταν πλεονέκτημα για πολλούς από τους πολιτικούς μας. Φράσεις όπως «Η παραγωγή είναι η κεφαλή της ευημερίας» διαδίδονται εύκολα από τα χείλη της. Μπορεί να αντικρούσει έναν Κομμουνιστή τόσο άψογα όσο και να σερβίρει ένα πιάτο ριζότο. Δεν είναι κάποιο εξαιρετικό άτομο. Όλες οι τάξεις των Ιταλών είναι πολιτικά και γεωγραφικά μορφωμένες σε ορισμένα στάνταρ που θα έκαναν τους ηγέτες της εργασίας να κοκκινίζουν. Φτάνει μόνο κάποιος να μελετήσει την Corriere della Sera (που παρεπιμπτόντως είναι από τις καλύτερες εφημερίδες στην Ευρώπη) για να εκτιμήσει το πνευματικό υπόβαθρο που κατέχουν ακόμη και οι μη τέλεια μορφωμένοι Ιταλοί. Μέσα από τις έξι σελίδες της, δύο είναι αφιερωμένες σε ξένα νέα από κάθε σημείο του κόσμου. Μόνο τρεις στήλες σε μια σελίδα ασχολούνται με τοπικά ζητήματα: Οι Ιταλοί, είναι περισσότερο κοσμοπολιτικά σκεπτόμενοι από εμάς.

Ως εκ τούτου, σε έναν έξυπνο, ευρύτατα αφυπνισμένο λαό, η νέα βιομηχανική πολιτική του Φασισμού έχει δοκιμαστεί. Μπορεί μια κυβέρνηση άμεσα και συνεχώς να επεμβαίνει στις περίπλοκες μεταρρυθμίσεις της βιομηχανίας; Μπορεί να βοηθήσει τους εργάτες μιας χώρας να βελτιώσουν τις συνθήκες τους μέσω διαιτησίας και να ελέγξουν τα ζητήματα τους μέσα από ένα σύστημα συντεχνιών; Ο Σοσιαλισμός προσφέρθηκε να το κάνει, αλλά απέτυχε. Τώρα ο Φασισμός έχει δημιουργήσει μια άλλη μέθοδο και νοοτροπία πιο ιδεαλιστική, πιο πρακτική, η οποία λειτουργεί ανεξάρτητα από τα θεωρητικά λάθη του. H κυβέρνηση του σενιόρ Μουσολίνι έφερε κοντά άνδρες και αφεντικά μαζί, καθορίζοντας την νομική κατάσταση των διαφόρων εργατικών συνεταιρισμών της Ιταλίας αλλά και των εργαζομένων: Ξεκίνησε έναν πόλεμο ενάντια στη πάλη των τάξεων, που αντικαταστάθηκε από «αγώνα» (καθώς όπως λέει ο Μουσολίνι, η ζωή είναι ένας αγώνας) για αυξημένη παραγωγικότητα και ευημερία στο τόπο. Κανείς δεν πρέπει να είναι αποκλειστικά κάτω από το Φασισμό, αλλά όλοι για το κράτος: Ο σπουδαίος άνδρας πρέπει να βοηθάει τον πτωχό και ο πτωχός να αγαπάει τον σπουδαίο. Ο νέος νόμος του συνδικάτου και ο θεσμός της κοινωνικής πρόνοιας στοχεύει μέσα από τις 69 επαρχίες της Ιταλίας όπου σχεδιάστηκε να δώσει σθεναρή, ίσως αδίστακτη επίδραση σε αυτή την πολιτική. Οι Ρωμαίοι πρέπει να είναι σαν αδέρφια, και ο Οράτιος έχει τη φτέρνα του στο λαιμό του ξένου Άστουρ. 

Η ώρα είναι η κατάλληλη για ένα τέτοιο πείραμα. Ο Σενιόρ Μουσολίνι υπολογίζει ότι στα τελευταία πέντε χρόνια στην Ευρώπη 200.000.000 μέρες εργασίας έχουν χαθεί εξαιτίας βιομηχανικών διαφορών: για να υπολογιστεί αυτή η απώλεια στα 24000,000,000 θα ήτανε αισιόδοξο. Η διάσωση τέτοιας θλιβερής απώλειας, σύμφωνα με την Φασιστική θεωρεία και εξάσκηση, μπορεί να επιτευχθεί με την είσοδο της μάζας των ανθρώπων, σε συνεργασία με τους καπιταλιστές, μέσα σε ένα πλαίσιο του κράτους. Η Δημοκρατία έχει πεθάνει (το γράφω για την Ιταλία φυσικά) γιατί δεν δίνει στον εργάτη κανένα προνόμιο εκτός από τη ψήφο. Ο εργάτης δεν χρειάζεται την ψήφο τόσο πολύ, παρά χρειάζεται καλύτερη πληρωμή και στέγη. Ο Φασισμός στην νέα συνδικαλιστική του φάση φέρνει ενώπιον των εργατικών τάξεων μια εντελώς νέα αντίληψη των δικαιωμάτων, των εξουσιών και των δυνατοτήτων τους. Αυτά τα δικαιώματα και οι εξουσίες βασίζονται και αντλούν την κυριαρχία τους από ένα ισχυρό και ευτυχισμένο κράτος, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει ούτε ελευθερία ούτε ευτυχία για τους εργάτες. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες ήταν χθες ένα όργανο ταξικού πολέμου και υπερασπιστές άμεσων ιδιωτικών συμφερόντων, πρόκειται να γίνουν κάτι ανώτερο και ευγενέστερο ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Τάγματα Εφόδου - S.A. Οι Τελευταίοι Επαναστάτες του Χαράλαμπου Σπηλιάκου (Αναδημοσίευση από το «Απολλώνειο Φως» τεύχος νο50 Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2004)




Τάγματα Εφόδου - S.A. Οι Τελευταίοι Επαναστάτες

του Χαράλαμπου Σπηλιάκου
  
«Σε κάθε φωτιά υπάρχει και ο σπινθήρας, στον Εθνικοσοσιαλισμό υπάρχετε εσείς»

Karl Ernst



Sturm Abteilung: μία λέξη ξεχασμένη στο πέρασμα του χρόνου. Το άκουσμά της, ελπίδα για τους φίλους και τρόμος για τους εχθρούς. Ήταν μέρες σκοτεινές για το άλλοτε υπερήφανο Ράιχ. Η Γερμανία άθλια και γονατισμένη από τις μεταπολεμικές αξιώσεις της Αντάντ, έψαχνε απεγνωσμένα ένα φωτεινό μονοπάτι που θα την οδηγούσε μακριά απ' τον όλεθρο της επερχόμενης καταστροφής. Έξι εκατομμύρια άνεργοι Γερμανοί δυναμίτιζαν την κοινωνική γαλήνη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, οι σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί ανίκανοι να αποτρέψουν την συμμαχική βουλιμία έβλεπαν απαθείς τους Γερμανούς πολίτες να περιφέρονται σε συσσίτια, τους εργάτες να δουλεύουν για τους Γάλλους στην κατεχόμενη ζώνη του Σάαρ, την παραγωγή να φθίνει, τους εβραίους να πλουτίζουν και τους 1.700.000 Γερμανούς νεκρούς του πολέμου να ζητούν δικαίωση. 

Όμως όλα αυτά θα τελείωναν σύντομα. Η αρχή του τέλους της παρακμής, ήταν κοντά. Το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου του 1923, στο Μόναχο. Ο Χίτλερ, ο Στράσσερ, ο Ρέμ και άλλοι πραγματοποίησαν το περιβόητο κίνημα του Μονάχου! Το κίνημα παρά τις προσπάθειες του Ρέμ και του Στρατηγού Λούντεντορφ συνετρίβη λόγω της διστακτικότητας του Χίτλερ να αντιμετωπιστεί με κάθε μέσο ο κυβερνητικός στρατός που εστάλη για να το καταπνίξει! Ο Χίτλερ καταδικάστηκε μετά την ήττα και κλείστηκε στις φυλακές Σταντελχάϊμ. Από εκεί θα ξεκινούσε η αντεπίθεση των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών για την εθνική ανάταση της Γερμανίας.

Την ώρα που ο Χίτλερ συγγράφει εντός του κελιού του την ιδεολογική βίβλο του ναζισμού, ο Έρνστ Ρέμ θα κάνει κάτι πολύ ουσιαστικότερο. Συγκεντρώνει χιλιάδες γερμανούς πληγωμένους πατριώτες και πρώην βετεράνους του πολέμου σε μία οργάνωση πρωτοφανή για τα δεδομένα της εποχής. Τα ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ, τους φλογερούς μαχητές του δρόμου με τις καφέ στολές, άνδρες κατώτερης κοινωνικής προελεύσεως με ανώτερο όμως ηθικό και άσβεστη πίστη στα οράματα όχι του Χίτλερ, μα του δικού τους αρχηγού, του βετεράνου Λοχαγού Έρνστ Ρεμ. Τα οράματα του Ρέμ ταυτίζονταν με τις απόψεις του Χίτλερ μόνο μέχρι τις αρχές του 1930. Την χρονιά εκείνη ο Χίτλερ με τη βοήθεια των μυστικιστών της Θούλης αποκάλυψε τις αποκρυφιστικές επιδιώξεις του. 

Η απόλυτη λατρεία της Σβάστικας, το αναμάσημα αντεπαναστατικών θεωριών του Ρώσου εμιγκρέ στρατηγού Μπισούπσκι και η ανάμειξη των μύθων της Λεμούριας στην Άρεια μέχρι τότε εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθεωρία σε συνδυασμό με τις συμφωνίες και τις υποχωρήσεις της ηγεσίας του NSDAP προς το κεφάλαιο, την εκκλησία, τους αποκρυφιστές και τους Γερμανούς αστούς, ώθησαν τον Ρέμ στην υιοθέτηση μιας πολύ σκληρότερης αντιμετώπισης από πλευράς των SΑ των κεφαλαιοκρατών τύπου Κρουπ, των αριστοκρατών και γενικότερα κάθε λογής αντιδραστικού καταλοίπου της Γερμανικής κοινωνίας. Ο Ρέμ σαν γνήσιος επαναστάτης διαπνεόταν από μία βαθιά σοσιαλιστική πίστη την οποία έδενε άρρηκτα με το όραμα του για μία εθνικά και κοινωνικά δίκαιη κοινωνία ομοφύλων ανθρώπων. Απέρριπτε τον κομμουνισμό λόγω του διεθνισμού του, διακατεχόταν από μία ρομαντική πίστη στις θεωρίες του Μπέρνσταϊν και του Χέγκελ, ενώ αντιμετώπιζε σθεναρά τις μεταφυσικές φαντασιώσεις του Χίμλερ, στηριζόμενος στο στοιχείο του καθαρού λογισμού.

Αυτή η τοποθέτηση του βέβαια στάθηκε αφορμή να κατηγορηθεί από μερικούς αστικοποιημένους δήθεν Εθνικοσοσιαλιστές ως υλιστής και μηδενιστής. Γιατί η Ρεμική θεώρηση ότι η δράση είναι το παν, ο τελικός σκοπός είναι το τίποτα, φάνταζε ακατανόητη και καταστροφική για τα συμβιβασμένα μυαλά των ψευδοεπαναστατών της ακροδεξιάς, αλλά και για το μυαλό ψυχωτικών ατόμων με την πίστη στον αλάνθαστο σκοπό, όπως ήταν ο Χίμλερ. Όλα αυτά έκαναν τη σύγκρουση του Ρέμ με την ναζιστική ηγεσία πλέον βέβαιη. Το καθεστώς για να αντιμετωπίσει την επαναστατική ορμή των 2 εκατομμυρίων μελών των Ταγμάτων Εφόδου, που πλέον είχαν άρτια στρατιωτική εκπαίδευση, αποφασίζει να δημιουργήσει τα S.S. ως μία δύναμη αντίβαρου προς τα S.Α. και να τα πλαισιώσει με άτομα δοσμένα ολόψυχα στην αντιεπαναστατική απολυτότητα και τις μεταφυσικές ή μυστικιστικές θεωρήσεις μίας μικρής ομάδας του NSDAP. Αρχηγό της νέας παραστρατιωτικής οργάνωσης διόρισε τον Χάινριχ Χίμλερ, έναν κοντό ανθρωπάκο με έντονες ψυχολογικές διαταραχές ο οποίος πίστευε μέχρι θανάτου στον λόγο του Αδόλφου Χίτλερ τον οποίο θεωρούσε ως Θεό του!

Ο Ρέμ και τα Τάγματα Εφόδου του βρέθηκαν λοιπόν σύντομα αντιμέτωποι με την μυστικιστική αδελφότητα των Ιπποτών της Μαύρης Τάξης, δηλαδή των S.S. Ο αγώνας ξεκίνησε με την αντιμετώπιση της εκστρατείας λάσπης μέσω της εφημερίδας «Η Επίθεση» (Der Angriff) κατηγορώντας ανοικτά τον Ρέμ και αρκετά άλλα υψηλόβαθμα στελέχη των SA ως ομοφυλόφιλους! Η κατηγορία φάνταζε παρανοϊκή γιατί ήταν γνωστό σε όλους ότι ο Ρέμ απεχθανόταν τους ομοφυλόφιλους και το είχε αποδείξει διατάσσοντας εκατοντάδες επιθέσεις εναντίον τους από άνδρες των SA. Όμως τα ψεύδη έγιναν πιστευτά. Τότε ο Ρέμ αποφάσισε να αντιδράσει στην εκστρατεία εξόντωσης του από τα S.S. και να επιβάλλει βιαίως την δεύτερη επανάσταση. 

Τα λόγια του ξεκάθαρα, αντάξια ενός ΑΝΔΡΑ και ενός ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ: «Εάν οι κύριοι της μεγαλοαστικής τάξης νομίζουν πως με την εκλογή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην εξουσία ολοκληρώθηκε ο μετασχηματισμός της κοινωνίας, απατώνται οικτρά. Τώρα ήρθε η ώρα για την πραγματοποίηση της δεύτερης επανάστασης». Τα λόγια του ενθουσιάζουν τους λαϊκούς αγωνιστές των Ταγμάτων Εφόδου που τον χειροκρότησαν θερμά. Στα μάτια τους πλέον ήταν ο μοναδικός που θα έφερνε την κοινωνική δικαίωση και την ανάκτηση του ζωτικού χώρου της φυλής. Ο Χίτλερ υποσχόταν μόνο το δεύτερο, ο Ρέμ όμως και τα δύο. Τα λόγια του Ρέμ έφτασαν γρήγορα στα αυτιά του Χίτλερ απ' τον Βίκτωρα Λούτσε, υποδιοικητή των S.Α. και παθολογικό αντίζηλο του Ρέμ. Η ηγεσία του NSDAP θα αντιδρούσε αμέσως! Καταλάβαινε ότι τα πάντα θα τελείωναν πλέον γι' αυτήν, εάν δεν ξεμπέρδευε τάχιστα με τα S.Α. και τον Ρέμ, νιώθοντας ότι απειλείται η ανοχή που είχε από το μεγαλοαστικό κατεστημένο, εναντίον των συμφερόντων των οποίων στρεφόταν ο σοσιαλεπαναστατικός λόγος του Ρέμ.

Στις 30 Ιουνίου 1934 τα S.S. συλλαμβάνουν αιφνιδίως τα κυριότερα στελέχη των Ταγμάτων Εφόδου, στο Μόναχο γίνονται σκληρές μάχες μεταξύ των S.Α. και των S.S., μα όλα είχαν ήδη χαθεί. Τα S.S. είχαν ήδη συλλάβει τον Ρέμ, τον Στάϊνχουμπερ, τον Βόλφ και πολλούς άλλους ανώτατους αξιωματούχους των Ταγμάτων Εφόδου. Ο θάνατος τους ήταν βέβαιος και τα εκτελεστικά αποσπάσματα των S.S. πολύ εργατικά. Μέχρι την 1η Ιουλίου η επίθεση των S.S. εξάλειψε κάθε αντίδραση των Ταγμάτων Εφόδου. Η Νύκτα των Μεγάλων Μαχαιριών ήταν το κύκνειο άσμα του Ρέμ και των S.Α., μα παράλληλα ήταν και η αρχή του τέλους για τον Εθνικοσοσιαλισμό που πλέον ήταν στα χέρια των επιγόνων της Εταιρείας της Θούλης και δέσμιος της σύμπραξης καπιταλιστικών, ακροδεξιών και αντεπαναστατικών στοιχείων. Η επανάσταση ήταν πλέον υπό τον έλεγχο του Χίμλερ και των μυστικιστικών και αντιδραστικών κύκλων του NSDAP και η Γερμανία θα πλήρωνε τις λάθος επιλογές της οδυνηρά. 

Ασφαλώς και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι «επιφανείς» μορφές του NSDAP όπως ο Χίμλερ ή ο Γκαίριγκ έσπευσαν να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις με τους Αμερικανούς μόλις βρέθηκαν αντιμέτωποι με την κατάρρευση του Γ' Ράιχ, ασχέτως αποτελέσματος, προδίδοντας τα Εθνικοσοσιαλιστικά ιδανικά ή άλλοι όπως ο Μπάλντουρ Φον Σίραχ έσπευσαν να εγκαταλείψουν τους πομπώδεις τίτλους τους μόλις το καθήκον τους κάλεσε στο μέτωπο, καθήκον το οποίο ο Ρέμ και οι σύντροφοι του όχι μόνο δεν αποποιήθηκαν, αντίθετα σε κάθε περίσταση και εμπρός σε κάθε αντιξοότητα τα Τάγματα Εφόδου ήταν αυτά που όρθωσαν τα λάβαρα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος και δια πυρός και σιδήρου επέβαλλαν τον Χίτλερ και τις εθνικές και κοινωνικές ιδέες του στη Γερμανία.

Όπως προέβλεψε και ο αρχιερέας του μυστικιστικού ναζισμού Ντήτριχ Έκκαρτ: «Ακολουθείστε τον Χίτλερ: Θα χορέψει αλλά εγώ είμαι αυτός που θα έχει διαλέξει τη μουσική, τον έχω μυήσει στο μυστικό δόγμα, έχω ανοίξει τα κέντρα του, ώστε να μπορεί να οραματίζεται, και του έχω δώσει τα μέσα για να επικοινωνεί με τις Δυνάμεις. Μη θρηνείτε για μένα, θα έχω επηρεάσει το μέλλον σας πολύ περισσότερο από κάθε άλλο γερμανό». 

Οι αντεπαναστάτες μυστικιστές του κύκλου του Χίμλερ και της Ακροδεξιάς καταδίκασαν την Γερμανία σε μία νέα ήττα, τον εθνικοσοσιαλισμό στην ανυποληψία και την οικουμένη στα χέρια της σιωνιστικής πλουτοκρατίας του κεφαλαίου, αρνούμενοι τον πραγματικά επαναστατικό προσανατολισμό του Ρέμ και των S.Α. Η δεύτερη επανάσταση όμως δεν πέθανε, ζει μέσα στις καρδιές όλων των πραγματικών εθνικοσοσιαλιστών, ζει μέσα απ' τα λόγια του νεκρού ήρωα των S.Α. Χόρστ Βέσσελ «Die Fahne Hoch...». Ψηλά τη Σημαία λοιπόν, τη σημαία της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, της Φυλής και του Αίματος! 

Hrvatski Legionari AZOV

Βιβλιοπαρουσίαση: "BLACK AUTONOMY" BY RICARDO ALVARES FROM NOW ON MAY BE FOUND IN "PLOMIN"!


Since today, in the literary club "Plomin" may be found a book about the legendary events of the turbulent 1970s in Italy, also known as "the leaden 70s." The author is a journalist Ricardo Alvares.

The book describes the concept of the "armed spontaneity" and the principles of the activities of "armed revolutionary cells" in the context of the historical events of Italy. The ideal of those years were brave people who were ready to bring their desperate idealism into action.

Namely on the Italian soil happened the cultural revolution and rethinking of the image of the "legionary" in the war with the System. The symbiosis of Spirit and Style gave rise to the unique phenomenon of the "new right" and gave impetus to the formation of a new conception of right activism in the post-war era.

Price - 100 UAH.

You can buy a book:

- in the literary club "Plomin" (Kiev, Shevchenko lane 5, metro st. Maidan Nezalezhnosti, Kozatskyi Dim - 3rd floor)

- By writing to us at the e-mail address - plominlit@gmail.chom

πηγή