Οι Ιδέες του Παρελθόντος Οδηγός του Αύριο
Σε μια εποχή που όλες οι αξίες και οι θεσμοί ισοπεδώνονται
και διαστρέφονται, οι Νέοι Εθνικιστές αντιστεκόμαστε. Τα κόμματα και τα
παρακλάδια τους δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε απολύτως, παρά μόνο φροντίζουν
για τη δική τους βολή και επιβολή.
Επειδή όμως είμαστε Έλληνες και δε μπορούμε να υποταχθούμε
στον αξιακό, ηθικό, ψυχολογικό πόλεμο που μας κάνουν, επιλέγουμε την εναντίωση.
Οι νέοι άνθρωποι επιθυμούμε να δώσουμε ένα νέο ορίζοντα στην
βιωματική και καθημερινή εφαρμογή των αξιών του Έθνους μας. Η ιδεολογία του
ενδόξου παρελθόντος μας, με τη ματιά του Νέου, προσαρμοσμένο στο σύγχρονο τρόπο
ζωής.
Δεν μένουμε μόνο στο παρελθόν, ορίζουμε το μέλλον.
Δραστηριοποιήσου, μην μένεις ανενεργός, η απάθεια είναι υποδούλωση! Ξεκίνησε
από σήμερα να φτιάχνεις το μέλλον, εμείς αυτό θα προσπαθήσουμε και σε θέλουμε
μαζί μας.
Δημιουργούμε πυρήνες αντίστασης μέσω των εκδόσεων,
ακτιβισμού, πολύπλευρης ενημέρωσης, εισαγωγής των Ιδεών μας στην κοινωνία.
Οι Νέοι Έλληνες που θέλουν κάτι άλλο από αυτό που προσέφεραν
άλλοι πριν από αυτήν, οφείλουν να ενεργοποιηθούν. Οι Ιδέες δεν ανήκουν σε
ορισμένους μόνον, ανήκουν σε όλους όσους σκέφτονται και λειτουργούν Εθνικά. Τα
ονόματα μας είναι Δραγούμης, Γιαννόπουλος και Συκουτρής.
Μην μένεις αμέτοχος, δράσε! Δημιουργηθήκαμε από τις Ιδέες
του παρελθόντος και ανήκουμε στο Μέλλον!
Στρατευμένη Μουσική: η αποκλειστική συνέντευξη του Aleksey Thuleseeker των M8L8TH στο περιοδικό «Αντεπίθεση» τεύχος 07 Μάρτιος - Απρίλιος 2019 (.pdf)
Μουσικό βίντεο εδώ ...
Πριν ελάχιστα χρόνια η σφοδρή πολεμική διαμάχη μεταξύ Ρωσίας
και Ουκρανίας επηρέασε και τον Ελληνικό «χώρο» με αποτέλεσμα να υπάρξουν
παρεμβάσεις συζητήσεις αλλά και διαφωνίες τόσο εντός όσο και εκτός διαδικτύου. Ο
«Μαύρος Κρίνος» υπήρξε ένα από τα ιστολόγια που ασχολήθηκε εκτενώς με
το θέμα αυτό και στον σύνδεσμο εδώ μπορείτε να βρείτε δεκάδες αποκλειστικές αναρτήσεις
και αναλύσεις για την Ουκρανία και το Εθνικοεπαναστατικό Κίνημα της χώρας το
οποίο έχει ιστορικές ρίζες στην «Τρίτη Θέση».
Αποτελεί γεγονός ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων Εθνικοσοσιαλιστών
τάχθηκε την εποχή εκείνη με το μέρος των Ουκρανών Συναγωνιστών με τους πρώτους να υποστηρίζουν
έμπρακτα τον αγώνα της Azov
και
των άλλων πολιτικοστρατιωτικών σχηματισμών. Είναι επίσης
γνωστό ότι εδώ και αρκετά χρόνια η ηγεσία της «Χρυσής Αυγής» έχει επιλέξει
στρατόπεδο και έχει ταχθεί μέχρι και σήμερα στο πλευρό του φιλελεύθερου καθεστώτος της Μόσχας και
του Πούτιν.
Όμως παρά την αυστηρή κομματική γραμμή (…) κάποιοι
νεολαίοι (τους οποίους συγχαίρουμε δημοσίως) αμφισβήτησαν το αντιφασιστικό και φιλορωσικό αφήγημα του Μιχαλολιάκου και τον Μάρτιο – Απρίλιο της περασμένης
χρονιάς έλαβε μέρος μια ευχάριστη έκπληξη. Μια συνέντευξη «βόμβα» σε γνωστή κομματική έκδοση
η οποία όπως ήταν αναμενόμενο δεν προβλήθηκε ιδιαίτερα και φυσικά δεν
κυκλοφόρησε στα πρακτορεία τύπου.
Δεν ήταν άλλη από την αποκλειστική συνέντευξη του Aleksey Thuleseeker αρχηγού
και ιδρυτικού μέλους της NSBM
μπάντας
M8L8TH στο περιοδικό «Αντεπίθεση» (τεύχος 07
Μάρτιος - Απρίλιος 2019) έκδοση του Μετώπου Νεολαίας της «Χρυσής Αυγής». Ο εν
λόγω Συναγωνιστής - Ρωσικής καταγωγής - ζει στην Ουκρανία και συμμετέχει ενεργά
στις δομές του Ουκρανικού Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος. Είναι καταζητούμενος
για πολιτικούς λόγους από τις αρχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Οι απόψεις του
φιλοξενούνται στο http://wotanjugend.info/
Με δεδομένο το γεγονός ότι η συντακτική ομάδα του «Μαύρου
Κρίνου» έχει επιλέξει εδώ και χρόνια να προβάλλει και να στηρίξει με κάθε τρόπο
την Πολεμική Εθνικοσοσιαλιστική Μουσική - σχετικές αναρτήσεις εδώ - θα
αποτελούσε σφάλμα να μην προβληθεί η εν λόγω συνέντευξη αφού τα τελευταία
χρόνια η Ουκρανία με το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal (NSBM) έχει άμεση σχέση και σύνδεση.
Να σημειωθεί ότι η ενδιαφέρουσα συνέντευξη δόθηκε στον Commando Wolf και
μπορείτε να την κατεβάσετε σε μορφή αρχείου .pdf στον
σύνδεσμο εδώ …
Ευρωπαϊκές Ελίτ: μια ανανεωμένη θέληση για ισχύ;
One Star to
rule them all,
One Star to find them,
One Star to bring them all,
And in the darkness bind them.
Ένα αστέρι για να τους διοικήσει
όλους,
Ένα αστέρι για να
τους βρει,
Ένα αστέρι για να
τους φέρει όλους,
Και μέσα στο
σκοτάδι να τους δεσμεύει.
(Κατά το
“One Ring to rule them all, One Ring to find them, / One Ring to bring them all
and in the darkness bind them / In the Land of Mordor where the Shadows lie”,
από τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών του J.
R. R. Tolkien).
του Κωνσταντίνου
Μποβιάτσου
Για να
δούμε ξεκινώντας λίγο με την σειρά
κάποια γεγονότα...
Σεπτέμβριος
2019 και η Ursula con der Leyen (πρόεδρος της Κομισιόν), δήλωνε: «Πρέπει να είμαστε
περήφανοι του ευρωπαικού τρόπου ζωής, σε όλες τις μορφές του και τις διαστάσεις
και θα πρέπει να τον διατηρήσουμε, προστατεύσουμε και καλιεργήσουμε».
Νοέμβριος
2019, σε μια συνέντευξη του ο Μακρόν χαρακτηρίζει το ΝΑΤΟ «κλινικά νεκρό»και
προειδοποιεί: «Υπάρχει ένας συγκεκριμένος κίνδυνος
ότι μακροπρόθεσμα θα εξαφανιστούμε από γεωπολιτική άποψη και ότι δεν θα είμαστε πλέον κυρίαρχοι του
πεπρωμένου μας».
Φεβρουάριος
2020 και στην παγκόσμια διάσκεψη ασφαλείας
στο Μόναχο, ο Μακρόν λέει: «Έχουμε ανάγκη μια ευρωπαϊκή στρατηγική η
οποία είναι εκείνη που θα μας αναβιώσει σαν
ισχύ στρατηγική και πολιτική.Οραματίζομαι μια Ευρώπη πολύ πιο κυρίαρχη,
ενωμένη, δημοκρατική. Μέσα σε 10 χρόνια βλέπω μια Ευρώπη η οποία θα έχει κατασκευάσει τα εργαλεία για την
ανέγερση της τεχνολογικής, ασφάλειας και αμυντικής κυριαρχίας της».
Απρίλιος
2020 το Ινστιτούτο της Γαλλικής Άμυνας, «Cercle
de réflexion interarmées», εκδίδει ένα έγγραφο με το οποίο προβληματίζεται για
το μέλλον του ΝΑΤΟ και αναρωτιέται αν συμφέρει να ακολουθήσουμε τις ΗΠΑ στις στρατιωτικές
της στρατηγικές.
Μάιος 2020 και η Μέρκελ δηλώνει
ότι δεν θα παραβρεθεί η ίδια στην επόμενη συνάντηση των G7 στην Ουάσινγκτον.
Ιούνιος 2020 και σε
«αντίποινα» εναντίον της Μέρκελ, οι ΗΠΑ ανακαλούν 9.500 Αμερικανούς στρατιώτες
από τη Γερμανία, μειώνοντας την παρουσία τους κατά σχεδόν το ένα τρίτο.
Καθορίζει επίσης ανώτατο όριο 25.000 ανδρών που μπορούν να τοποθετηθούν στην
εθνική επικράτεια του Βερολίνου. Τώρα το όριο είναι 52.000 στρατιώτες και
επομένως η συνολική μείωση υπερβαίνει το 50% του συνόλου.
Ιούνιος 2020 και η Μέρκελ
διαλέγει ως σλόγκαν για την ευρωπαϊκή προεδρία της Γερμανίας το: «ας κάνουμε
την Ευρώπη ξανά μεγάλη».
Τέλος πάντων τι ακριβώς συμβαίνει τελικά. Δεν είναι η πρώτη φορά που υπάρχει ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης. Όταν
υπάρχουν αμερικανοί πρόεδροι «άσχημοι, βρώμικοι και κακοί» συμβαίνει να ανοίγει
η ψαλίδα μεταξύ των δυο ηπείρων, ενώ όταν στον Λευκό Οίκο, κάθονται πρόεδροι
όμορφοι και δημοκρατικοί, η ψαλίδα κλείνει! Είχε γίνει κάποτε και με τον Μπους
και τους πολέμους του στην μέση ανατολή. Μόνο που εκείνη την εποχή τα αντίμετρα
της Ευρώπης δεν ήταν τα αναμενόμενα. Αυτό
που συζητείται τους τελευταίους μήνες είναι κάτι που ξεπερνά τον Τραμπ: η
αμφισβήτηση του ΝΑΤΟ δεν αποτελεί πρόκληση για μια κυβέρνηση, αλλά για μια
δεκαετή ηγεμονία.
Οι
αμφιβολίες για τους πρωταγωνιστές αυτών των ενδείξεων της διπλωματικής
εξέγερσης είναι κατανοητές: μήπως ο Γάλλος πρωτοπόρος των Ρότσιλντ και οι
Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες ανακάλυψαν
ότι είναι μαθητές του Thiriart; Όχι
βέβαια! Η ιστορία, ωστόσο, δεν ακολουθεί απαραίτητα την ώθηση των ιδεών. Σε
άλλες περιπτώσεις, είναι τα γεγονότα που σέρνουν τους άνδρες πέρα από τα
όρια των ιδεολογικών τους συνθηκών.
Για
αρκετό καιρό τώρα, παρακολουθώντας τις διεθνείς εξελίξεις, έπεισα τον εαυτό μου
να αφιερώσει προσοχή μόνο σε ό, τι
κινείται στον κόσμο των ελίτ, σε εσωτερικές αντιφάσεις της εξουσίας, παρά σε φανταστικές δυνάμεις και εξεγέρσεις
φανταστικών ανθρώπων. Πιστεύω ότι
οι πιο ενδιαφέροντες μηχανισμοί για το
μέλλον μας μπορουν να ξεκινήσουν μόνο σε αυτό το επίπεδο, ακόμη και αν δεν
είναι εκεί που θα πρέπει αναγκαστικά να ολοκληρωθούν.
Ο
Νίτσε έλεγε ότι «η Ευρώπη θα κατασκευαστεί μόνο στην άκρη του τάφου». Και είχε προειδοποίησε
επίσης ότι η ένωση της Ευρώπης θα
κατασκευαζόταν κυρίως από οικονομική ανάγκη. Αυτή η ώρα έχει έρθει; Δύσκολο να
πω. Αλλά οι χαρακιές, οι πληγές ανοίγουν. Ο αέρας είναι γεμάτος από πειρασμούς
και απόπειρες.
Σε
τελική ανάλυση, η γλώσσα δεν είναι ποτέ αθώα, ακόμα κι αν ο χρήστης μπορεί να
είναι αθώος. Στην πολιτική υπάρχει μια περίεργη και αστεία γραμματική χάρη στην
οποία οι λέξεις πυροδοτούν πράγματα που δεν είναι απαραίτητο να είχαν προβλεφθεί. Επομένως ποιο είναι το όνομα
της Ευρώπης; Στην καθημερινή γλώσσα, γνωρίζουμε, ότι "Ευρώπη"
σημαίνει ένα τεταρτημόριο του κόσμου που θα ήθελε να απελευθερωθεί από την
ιστορία και την ταυτότητα. Η ακρόπολη της πραγματοποιημένης παγκοσμιοποίησης.
Ωστόσο,
το όνομα "Ευρώπη" εξακολουθεί να μην είναι αθώο. Ειδικά όταν προστίθενται και άλλοι
όροι, όπως «δύναμη», «μεγάλη» ... Είναι κάτι που παραμένει στην άκρη της
γλώσσας, που αιωρείται στον αέρα σαν ένα απειλητικό σύννεφο για μερικούς ή ως
μια ακτίνα ηλιοφάνειας για άλλους, αλλά ωστόσο, ο καθένας αισθάνεται την παρουσία
της!
Τι
λείπει τότε; Λείπει ένα όραμα, αλλά όχι
μόνο με την πρακτική έννοια για την οποία λέμε για παράδειγμα ότι ένας επιχειρηματίας, ένας πολιτικός ή
ακόμη και ένας ποδοσφαιριστής έχουν ένα όραμα, δηλαδή, ξέρουν τι να κάνουν για
να επιτύχουν έναν συγκεκριμένο στόχο, ώστε να
επιβιώνουν για ένα διάστημα. Όχι δεν είναι αυτό το όραμα, Λείπει το
όραμα ακριβώς με την έννοια με την οποία λέμε: «Αλλά είσαι τρελός, έχεις
οράματα».
Στα
μέσα της δεκαετίας του 1990, ο Γερμανός φιλόσοφος Peter Sloterdijk έδωσε
διάλεξη με τίτλο: «Falls Europa erwacht. Gedanken zum Programm einer Weltmacht am Ende des
Zeitalters ihrer politischen Absence». Δηλαδή
: «Αν η Ευρώπη ξυπνήσει . Σκέψεις πάνω στο πρόγραμμα μιας παγκόσμιας δύναμης
στο τέλος της εποχής της πολιτικής της απουσίας». Εκεί ο
Sloterdijk προκάλεσε ένα είδος «διαυγές ονείρου», ένα είδος αυτοεπιγνωστικού
ευρωπαϊκού προφητισμού. Η
ικανότητα να είμαστε οραματιστές, στην πραγματικότητα, αλλά συνειδητά.
Οι
Κινέζοι, οι Ρώσοι, οι Ισραηλινοί, οι Αμερικανοί, οι Ισλαμιστές έχουν το δικό
τους όραμα, άμεσο και έμμεσο και δραστηριοποιούνται νευρικά από τις προφητείες
τους. Τι
γίνεται όμως με τους Ευρωπαίους; Οι Ευρωπαίοι πρέπει απλά και μόνο να τολμήσουν να πουν το ανείπωτο που
παραμένει στον αέρα και στον οποίο
υπάρχουν ακόμη ταμπού που καίνε και διάφορες ενοχές . Η
περίμετρος κάθε πιθανής λογικής πολιτικής δράσης για το μέλλον σχεδιάζεται γύρω
από αυτές τις συντεταγμένες. Υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχει μια πυξίδα για να προσανατολιστούμε, φυσικά.
Kai Murros: Η επανάσταση και πώς να την κάνεις σε μια σύγχρονη κοινωνία
Oδηγίες προς τα στελέχη του κινήματος
- Να είσαι πάντα καθαρός στην εμφάνιση και σωστός στους
τρόπους σου. Η πρώτη αποστολή μας είναι να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του λαού
μας.
- Βοήθα τους ηλικιωμένους, τους αρρώστους και τον κάθε ένα
που χρειάζεται την βοήθειά σου. Βοήθησε χωρίς να ρωτάς· κάθε σύντροφος πρέπει
να ενσωματώνει το κίνημα και τον προπαγανδιστικό του αγώνα.
- Υπηρέτησε τον λαό! Αυτός που υπηρετεί τον λαό, θα
αντεπεξέλθει.
- Η πρώτη αποστολή του κάθε συντρόφου είναι να κερδίσει την
καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων γύρω του.
- Να είσαι τίμιος, εργατικός και δίκαιος. Η αλλαγή αρχίζει
μ' εσένα!
- Να είσαι δυνατός, αλλά να έχεις κατανόηση γι' αυτούς που
είναι αδύνατοι! Να κουβαλήσεις και το δικό τους βάρος.
- Το να διατηρείς το ηθικό σου εμπρός στα προβλήματα της
καθημερινότητας είναι ο μεγαλύτερος ηρωισμός. Κάθε μέρα δεν φέρνει μια νέα μάχη
και κάθε μάχη δεν τελειώνει με μία νίκη!
- Δες την επαναστατική διαδικασία στο σύνολό της και το δικό
σου κομμάτι σε αυτήν. Με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσεις δύναμη σε δύσκολους
καιρούς και υπομονή όταν τίποτε δεν φαίνεται να συμβαίνει!
- Δεν θα κερδίσουμε την τελική νίκη με μεγάλες μάχες αλλά
μέσω της σκληρής δουλειάς που κάνουμε ανάμεσα στις μάχες. Θα κερδίσουμε μέσω
της επιμονής, της υπομονής και της υπευθυνότητας.
- Εξοικειώσου με ιδεολογικά κείμενα, ώστε να ξέρεις ποιος
είσαι.
- Εξοικειώσου με ιδεολογικά κείμενα, ώστε να ξέρεις γιατί
είσαι.
- Να είσαι σε καλή φυσική κατά στάση. Μία ιδεολογικά
συνειδητή ψυχή στο σώμα ενός πολεμιστή, να είναι το ιδανικό σου!
- Μείνε μακριά από κάθε τι άσχημο, κακό και αηδιαστικό. Είσαι
μία επαναστατική ψυχή, φωτιά μέσα στο σκοτάδι!
- Να είσαι ταπεινός. Είναι μέσω της ταπεινοφροσύνης που θα μεγαλώσει
η αληθινή υπερηφάνεια.
- Σκλήρυνε τον εαυτό σου ενάντια στην «γελοιοποίηση», γιατί
δεν ξέρουν τι κάνουν.
- Η σωστή ολοκλήρωση μιας δουλειάς είναι θέμα τιμής. Ότι και
να κάνεις, κάνε το με μεγάλη φροντίδα και αγάπη. Να είσαι παράδειγμα στους
άλλους.
- Άκου τον λαό, ώστε να τον κατανοήσεις, γιατί αυτός που
κατανοεί τον λαό θα κερδίσει.
- Άκου τον λαό και μάθε από αυτόν, ώστε να μπορούν και αυτοί
να μάθουν από σένα όταν θα έλθει η ώρα.
- Η επανάσταση είναι μια διαλεκτική διαδικασία, όπου το
κίνημα διδάσκεται από τις μάζες και οι μάζες από το κίνημα. Η νίκη μας θα
βασισθεί σε αυτή την διαλεκτική σχέση.
- Ψάξε και αποκάλυψε τα εγκλήματα που διαπράττει το σύστημα.
Να θυμάσαι: Όταν μιλάς εσύ, μιλά το κίνημα.
- Είναι μόνο μέσω εσένα που θα μεγαλώσει η επαναστατική
συνείδηση του λαού! Κάθε σου λέξη θα είναι σαν σφαίρα.
- Εσύ είσαι το κίνημα, όπου βρίσκεσαι, βρίσκεται το κίνημα.
Συμπεριφέρσου αναλόγως.
- Κάθε σύντροφος είναι η αρχή ενός νέου κομματιού του
κινήματος. Πρέπει να εξαπλώσεις το κίνημα εκεί που δεν υπάρχει ακόμη και να το
ενδυναμώσεις όπου ήδη υπάρχει.
- Εξάπλωσε το κίνημα. Οι πολιτικά ασυνείδητες μάζες είναι το
πεδίο μάχης, στο οποίο το κίνημα πρέπει διαρκώς να παρελαύνει!
- Ο στόχος του κινήματος είναι να καταλάβει τον ουσιαστικό
έλεγχο σε κάθε τοπική κοινότητα ή τομέα που είναι ενεργό!
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Η αιχμή της Ελευθερίας
γράφει ο Άγγελος Δημητρίου
«[…]οι πατέρες θα συνηθίσουν να θεωρούν τα παιδιά τους ίσα
και όμοιά τους και να φοβούνται τους γιους τους, το ίδιο πάλι οι γιοι τους
πατέρες, και ούτε θα σέβονται ούτε θα φοβούνται τους γονείς τους, για να είναι
βέβαια ελεύθεροι· οι μέτοικοι θα εξισωθούν με τους πολίτες, οι πολίτες με τους
μετοίκους και οι ξένοι επίσης[…] ο δάσκαλος φοβάται και περιποιείται τους
μαθητές του, οι μαθητές καμιά σημασία δεν δίνουν στους δασκάλους και στους
παιδαγωγούς τους· και γενικά οι νέοι αγαπούν να εξομοιώνονται με τους
γεροντότερους και να συνερίζονται μ’ αυτούς στα λόγια και στα έργα, οι γέροντες
πάλι κατεβαίνουν έως το επίπεδο των νέων, μιμούνται τους τρόπους τους και
κάνουν τον ευτράπελο και τον χαριτωμένο, για να μη θεωρούνται τάχα φορτικοί και
δεσποτικοί.[…] βλέπεις τους δούλους τούς αγορασμένους και τις δούλες ν’
απολαβαίνουν όχι μικρότερη ελευθερία από κείνους που τους αγόρασαν.
Ελησμόνησα
ακόμα να πω πόση ισονομία και ελευθερία επικρατεί στις μεταξύ ανδρών και
γυναικών σχέσεις.[…] Και τα ζώα ακόμα που βρίσκονται στην υπηρεσία των
ανθρώπων, απολαβαίνουν εδώ μεγαλύτερη ελευθερία από παντού αλλού· γιατί
πραγματικά, τα’ άλογα και τα γαϊδούρια, συνηθισμένα να πηγαίνουν ελεύθερα και
με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια στους δρόμους, πέφτουν απάνω σ’ όσους τύχει να
συναντήσουν, άμα δεν παραμερίσουν αυτοί· και τέλος πάντων όλα χαίρονται απόλυτη
ελευθερία. […] Η ψυχή των πολιτών γίνεται τόσον ευπαθής, ώστε και στην ελάχιστη
υποψία καταναγκασμού που θα ‘θελε να τους επιβάλει κανείς αγανακτούν και
εξεγείρονται. Στο τέλος ξέρεις βέβαια ότι καταντούν να μη λογαριάζουν καθόλου
και τους νόμους, είτε τους γραπτούς είτε τους άγραφτους, για να μην έχουν
κανέναν απολύτως κύριο.»
Στο Όγδοο βιβλίο της Πολιτείας, ο Πλάτων μας δίνει με αυτόν
το περιγραφικό τρόπο την εικόνα μιας κοινωνίας που έχει αφεθεί να κατευθύνεται
από την ελευθεριότητα και την ασυδοσία. Η ευθύνη αποδίδεται στον τρόπο
λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος και η κατάληξη μιας τέτοιας κοινωνίας
είναι η επιβολή σ’ αυτήν μιας τυραννίας.
Δεν είναι όμως ήδη μια τυραννία, η παράδοση των ανθρώπων στα
ένστικτα, στις ταπεινές επιθυμίες; Η διόγκωση του ατομικού θελήματος και η τάση
του να επικαλύψει και να κατεξουσιάσει τις άλλες ατομικότητες δεν είναι μια
υποδούλωση; Ο άνθρωπος κατέχεται από ισχυρές εσωτερικές δυνάμεις, πολλές φορές
σκοτεινές και πάντως ανεξιχνίαστες ακόμα και για την σύγχρονη νευροεπιστήμη. Η
έλλογη διαχείριση αυτών των ενστίκτων, η περιστολή τους, είναι ένα συνεχές
διακύβευμα. Ο κίνδυνος να διολισθήσουμε στην βαρβαρότητα είναι πάντα υπαρκτός.
Μήπως όλες οι θρησκείες δεν εφαρμόζουν κάποια ασκητική μέθοδο προκειμένου να
ξεπεραστεί η φυλακή της φυσικής μας αναγκαιότητας; Να μια διαφορά ανάμεσα στην
ελευθερία και την ελευθεριότητα.
Είναι σαφές βέβαια, ότι ο Πλάτων εισάγει στην Πολιτεία τον
ολοκληρωτισμό, υπό την έννοια μιας καθ’ ολοκληρίαν επόπτευσης της ζωής του
ατόμου συνολικά. Γιατί η προσωπική ηθική και συμπεριφορά τον ενδιαφέρει πάρα
πολύ. Μην ξεχνάμε ότι διαμέσου της δίκαιης πολιτείας η κοινωνία οδηγείται στην
θέα του αγαθού.
Τούτες οι εικόνες που μας ζωντανεύει ο Πλάτων, είναι πολύ
γνώριμες από την σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Ο υποκειμενισμός και ο
σχετικισμός, καθώς και οι ακραίες συνέπειες τις ατομικής ελευθερίας, από
ατομικές πρακτικές ανάγονται σε θεσμούς, έρχονται για να ορίσουν την ζωή μας
και να μας εξουσιάσουν, δίνουν μια γενική κατεύθυνση, προσδιορίζουν την
συλλογική ηθική, αποκτούν πολιτική και κοινωνική αναφορά. Σε άλλο σημείο της
Πολιτείας, ο φιλόσοφος θα παρομοιάσει μια τέτοια κοινωνία με έναν μεθυσμένο.
Σήμερα, το τέλος αυτής της παραφοράς μοιάζει πολύ κοντινό.
Και αυτό που θα την διαδεχθεί, πολύ επικίνδυνο.
Τι διακρίνει τους αληθινούς νέους εθνικιστές από τους «νεοεθνικιστές»
Τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα
εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης βρέθηκαν αντιμέτωπα με ένα σοβαρό πρόβλημα.
Ιδεολογικά σχήματα που τροφοδοτήθηκαν από την πολιτική θεωρία του εθνικισμού
υπήρξαν ασφαλώς και πριν τον μεσοπόλεμο αφού οι ρίζες της θεωρίας του
εθνικισμού ανάγονται στην πολιτικό Ρομαντισμό του 18ου αιώνα. Ωστόσο η νίκη των
διεθνιστικών ιδεολογικών δυνάμεων, κατά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο, έδωσε την
ευκαιρία τόσο στους δυτικούς καπιταλιστές όσο και στους σοβιετικούς να θέσουν
υπό διωγμό όχι μόνο τα απομεινάρια των εθνικιστικών κινημάτων του μεσοπολέμου
μα και την εθνικιστική θεωρία συνολικά.
Έτσι τα μεταπολεμικά εθνικιστικά κόμματα κλήθηκαν να βρουν
μια χρυσή τομή ώστε από την μια να συνεχίσουν να βασίζονται στις (διωκόμενες
από την εξουσία) αρχές της πολιτικής θεωρίας του εθνικισμού κι από την άλλη να
δημιουργήσουν μια νομική ασπίδα ώστε να μην μπορεί η, εχθρική προς τον
εθνικισμό, εξουσία να τα θέτει εκτός νόμου μετά από δικαστικές παρωδίες. Στον
δυτικό κόσμο η χρυσή αυτή τομή βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Μετά
από πολλές ζυμώσεις, στην Βρετανία και την Γαλλία, την χρυσή τομή ανακάλυψαν
δυο κόμματα που είχαν το ίδιο όνομα. Δηλαδή, Εθνικό Μέτωπο.
Τα Εθνικά Μέτωπα πέτυχαν να ισορροπήσουν σε ένα επιτυχημένο
μίγμα την φιλεργατική και ακτιβιστική πολιτική τον κομμάτων του μεσοπολεμικού
φασισμού με την προσήλωση στην εθνική ταυτότητα και την τάξη που προϋποθέτει ο
συντηρητισμός. Και, μάλιστα, το πολιτικό αυτό μίγμα έγινε εφικτό να
λειτουργήσει σε ένα θεσμικό πλαίσιο σεβασμού της δημοκρατικής διαδικασίας, ως
συστήματος εναλλαγής κυβερνήσεων, μετά από εκλογές σε προκαθορισμένα τακτικά διαστήματα.
Στην ουσία τα δυο αυτά κόμματα κατάφεραν να αντιπαρατεθούν στον αστικό
φιλελευθερισμό και την αριστερά, σεβόμενα το θεσμικό σκέλος της δημοκρατίας ως
κοινά αποδεκτής πρακτικής εκλογικών αναμετρήσεων και πολιτικής σύγκρουσης.
Σύντομα το πολιτικό μίγμα των Εθνικών Μετώπων έγινε κοινή
συνταγή για όλα σχεδόν τα μεταπολεμικά εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης. Αν και
τα μέλη τους προτίμησαν να ονομάσουν αυτά τα κόμματα απλά ως εθνικιστικά, η
πολιτική επιστήμη εφηύρε έναν άλλο όρο για να ορίσει το πολιτικό τους φάσμα. Τα
κόμματα αυτά η πολιτική επιστήμη τα χαρακτήρισε ως «νεοφασιστικά». Επίσης, οι
ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές τάσεις που απλώθηκαν γύρω από αυτά τα
κόμματα ονομάστηκαν, αντίστοιχα, «νεοφασιστικές».
Τόσο το γαλλικό όσο και το βρετανικό Εθνικό Μέτωπο πέτυχαν
τους στρατηγικούς τους στόχους. Το γαλλικό κόμμα, υπό την ηγεσία του Ζαν Μαρί
Λεπέν, βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής της Γαλλίας, καταφέρνοντας να
διατηρήσει σχεδόν ανόθευτο τον αρχικό ιδεολογικό του χαρακτήρα μέχρι και την
δεκαετία του ’90. Το βρετανικό κόμμα δεν είχε την ίδια εκλογική επιτυχία γιατί
η Θάτσερ, με την βοήθεια των κρατικών μυστικών υπηρεσιών, κατάφερε να το
μοχλεύσει και να το οδηγήσει σε διαδοχικές διασπάσεις. Ωστόσο, παρ’ όλες τις
διασπάσεις, το βρετανικό Εθνικό Μέτωπο κατάφερε να ενσωματώσει στον εθνικιστικό
χώρο κοινωνικές ομάδες των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας που μέχρι τότε
μπορεί να εξέφραζαν κάποιες παραδοσιοκρατικές ιδέες αλλά τα εθνικιστικά κόμματα
δεν είχαν καταφέρει να προσεγγίσουν. Punks, metalheads,
progressive rockers,
οργανωμένοι οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων, μηχανόβιοι και άλλοι αντισυμβατικοί
νεολαίοι άρχισαν να κινητοποιούνται ενεργά υπέρ του εθνικισμού μέσα από τις
τάξεις του Εθνικού Μετώπου.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 κάτι αντίστοιχο
κατάφερε και το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο. Κι αυτό γιατί τόσο το βρετανικό όσο και
το γαλλικό κόμμα έφεραν στο προσκήνιο το υπόβαθρο της κοσμοθέασης του
Ρομαντισμού από την οποία εκρέουν όχι μόνο οι πολιτικές αλλά και οι
αισθητικές/πολιτιστικές παραδοσιοκρατικές τάσεις, που εναντιώνονται στην
εξουσία της διεθνιστικής νεωτερικότητας. Με το πέρασμα του καιρού ακόμη και κινήσεις που παρέμεναν
προσηλωμένες στις μεσοπολεμικές μορφές των εθνικιστικών κομμάτων, όπως το British Movement, άρχισαν να
μετατοπίζονται, υιοθετώντας το πολιτικό μίγμα των Εθνικών Μετώπων. Ο
μεσοπόλεμος είχε περάσει. Η αμφίεση με τα πουκάμισα και οι πρακτικές του
μεσοπολέμου έμοιαζαν παράκαιρες την δεκαετία του ’70. Οι μόνοι που μπορούσαν να
αντισταθούν στα βίαια τάγματα εφόδου της αριστεράς και να μιλήσουν στις καρδιές
των νέων ήταν οι rockers
και οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων. Και τα δυο Εθνικά Μέτωπα κατάφεραν να
ανοίξουν τον δρόμο προς τον πολιτικά ενεργό εθνικισμό σε αυτές τις κοινωνικές
ομάδες.
Οι συγκεκριμένες εξελίξεις ανάγκασαν το σύστημα εξουσίας να
αναπροσαρμόσει την στρατηγική του
προκειμένου να αντιμετωπίσει τα μεταπολεμικά εθνικιστικά κινήματα. Γι’
αυτό τον σκοπό χρησιμοποιήθηκε ένα νέο και αποτελεσματικό όπλο κατά του εθνικισμού.
Αυτό δεν ήταν άλλο από την «νέα-δεξιά» (ή τον «νέο-εθνικισμό»).
Ο όρος «νέα δεξιά» αφορά διάφορα ιδεολογικά ρεύματα. Σε ότι
έχει να κάνει με την πολιτική θεωρία υπάρχουν νεοδεξιές τάσεις που διαλέγονται
και με τον εθνικισμό. Ωστόσο στην καθαρά πολιτική πρακτική η «νέα δεξιά»
εκφράστηκε ως ένα ανακάτεμα κάποιων κοινωνικών θέσεων του συντηρητισμού με τις
πιο σκληρές οικονομικές θέσεις του καπιταλιστικού νεοφιλελευθερισμού. Τα πλέον
χαρακτηριστικά «νεοδεξιά» παραδείγματα πολιτικών της δεκαετίας του ’80 ήταν η
Θάτσερ και ο Ρήγκαν.
Η Θάτσερ ξήλωσε το βρετανικό κοινωνικό κράτος, χτύπησε
ανελέητα την εργατική τάξη που υποστήριζαν οι εθνικιστές του Εθνικού Μετώπου κι
έστειλε στην φυλακή χιλιάδες νεαρούς ακτιβιστές του εθνικιστικού χώρου.
Ταυτόχρονα, για να φράξει τον δρόμο των συντηρητικών ψηφοφόρων προς τον
εθνικισμό και προκειμένου να τους εγκλωβίσει στα πλαίσια του εξουσιαστικού
φιλελευθερισμού, υιοθέτησε ορισμένα από τα «πατριωτικά» συνθήματα του
παραδοσιακού συντηρητισμού κι επένδυσε επικοινωνιακά στην γεωπολιτικά ανούσια,
οικονομικά καταστροφική, αλλά συμβολικά σημαντική κατάληψη των νήσων Φώκλαντ.
Ταυτόχρονα οι μυστικές υπηρεσίες της μεθόδευσαν την διάσπαση του Εθνικού
Μετώπου.
Στις Η.Π.Α., που παραδοσιακά δεν υπάρχει ισχυρός
εθνικιστικός χώρος, τα πράγματα για τους «νεοδεξιούς» του Ρήγκαν ήταν πιο
εύκολα. Χρειάστηκε, απλώς, να περιθωριοποιήσουν παραδοσιοκράτες και αυθεντικά
συντηρητικούς στοχαστές, όπως ο Ράσελ Κερκ, για να προωθήσουν στην κοινωνία και
την εξουσία τις απόψεις «νεοδεξιών» καπιταλιστών, όπως ο Γουίλιαμ Μπάκλεϋ.
Αυτή η συνταγή ανάσχεσης της κοινωνικής και πολιτικής
δυναμικής του εθνικισμού αποδεικνύεται αποτελεσματική μέχρι σήμερα. Ασφαλώς η
αποτελεσματικότητα της εν λόγω συνταγής γίνεται μεγαλύτερη και λόγω των
λιποταξιών από πολιτικούς του εθνικιστικού χώρου. Περσόνες όπως ο Φίνι και ο
Βορίδης αποτελούν καταγέλαστα παραδείγματα ιδεολογικής απογύμνωσης προς όφελος
των συμφερόντων του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού της μεταπολεμικής
νεωτερικότητας. Αλλά και περιπτώσεις όπως αυτή του Σαλβίνι δείχνουν να
εντάσσονται στον ίδιο παρονομαστή. Στην ίδια κατάληξη δείχνουν να οδηγούν και
οι ιδεολογικές εκπτώσεις παλαιότερων εθνικιστικών κομμάτων. Το συμπέρασμα είναι
ότι όσο ο εθνικισμός θα γίνεται αρεστός σε μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες τόσο
το σύστημα εξουσίας θα κατασκευάζει «νεοδεξιά» αναχώματα για να μην του
επιτρέπει να εκφραστεί όπως πραγματικά είναι.
Στην Ελλάδα η χρήση του εργαλείου της «νέας δεξιάς» άρχισε
να γίνεται συστηματική από την εποχή που αναρριχήθηκε στην ηγεσία της Νέας
Δημοκρατίας ο Αντώνης Σαμαράς. Το «σύστημα Σαμαρά» έπαιξε τολμηρά το χαρτί της
«νεοδεξιάς». Δεν κατάφερε, όμως, τον τελικό του σκοπό γιατί έκανε δυο λάθη
τακτικής. Πρώτον θέλησε να κρατήσει τους αγανακτισμένους συντηρητικούς
ψηφοφόρους εντός της Νέας Δημοκρατίας. Και, δεύτερον, όταν αυτό δεν έγινε
εφικτό, δοκίμασε να στριμώξει την Χρυσή Αυγή, το κόμμα δηλαδή που αντλούσε δυναμική
από εκείνες τις ψήφους, με πραξικοπηματικά μέσα και με την πριμοδότηση άλλων
νεοεθνικιστικών σχηματισμών. Και οι δυο επιθετικές επιλογές του Αντώνη Σαμαρά
αποδείχτηκαν στην πράξη άκαρπες. Αντίθετα ο σημερινός αρχηγός της Νέας
Δημοκρατίας, χρησιμοποιώντας πιο σωστά το εργαλείο της «νεάς δεξιάς», πέτυχε
αυτό που ξεκίνησε ο Σαμαράς μοχλεύοντας την Χρυσή Αυγή (και τον εθνικιστικό
χώρο συνολικά) εκ των έσω.
Σαφώς η Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να αποφύγει την μόχλευση αν
είχε υιοθετήσει μια σωστή στρατηγική. Πολλοί θεωρούν ότι το σημείο καμπής της
ήταν ο θάνατος του Παύλου Φύσσα. Προσωπικά διαφωνώ. Ο θάνατος του Φύσσα μπορεί
να ανέκοψε τον δημοσκοπικό της καλπασμό. Αλλά είδαμε πως για αρκετά χρόνια μετά
από εκείνο το τραγικό περιστατικό τα εκλογικά της ποσοστά συνέχισαν να
υπερβαίνουν το 6%. Νούμερο αρκετά υψηλό για να επιτρέψει σε ένα εθνικιστικό
κόμμα να οργανώσει δομές και κοινωνικές βάσεις που θα άντεχαν για χρόνια. Το στρατηγικό λάθος του συγκεκριμένου
κόμματος πραγματοποιήθηκε πολύ νωρίτερα. Και συγκεκριμένα την διετία 2011-12.
Τότε που μπορούσε να αποκομίσει ένα μεγάλο εκλογικό ποσοστό χωρίς να βασιστεί
στους απογοητευμένους νεοδημοκράτες και δεν το έπραξε.
Στο κίνημα των Αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος
υπήρχαν μάζες συμπολιτών μας που έμπαιναν για πρώτη φορά συμμετοχικά στον
πολιτικό στίβο και δεν προέρχονταν από την δεξιά. Πολλοί εξ αυτών είχαν ανοιχτά
ώτα προς τις εθνικιστικές θέσεις. Αλλά, δυστυχώς, τέθηκαν σε δεύτερη μοίρα.
Αντιθέτως οι απογοητευμένοι νεοδημοκράτες άρχισαν να μπουκάρουν, χωρίς τον
απαραίτητο ενδοιασμό και δίχως κανείς να τους φιλτράρει ιδεολογικά και ηθικά,
στον εθνικιστικό χώρο. Ήταν, όμως, προφανές ότι, πλην λίγων εξαιρέσεων, οι
περισσότεροι απογοητευμένοι νεοδημοκράτες παρέμεναν βαθιά δεξιοί. Και
αντιλαμβάνονταν τον εθνικισμό, εντελώς στρεβλά, ως μια πιο σκληρή δεξιά από
αυτήν που υποστήριζαν μέχρι τότε.
Η Χρυσή Αυγή, στην οποία κυρίως κατευθύνθηκαν, τους
αποδέχτηκε άκριτα, χωρίς να τους υποδείξει ότι έμπαιναν σε έναν διαφορετικό
ιδεολογικό χώρο που θα όφειλαν να υιοθετήσουν και να σέβονται τις αρχές του.
Έτσι οι απογοητευμένοι νεοδημοκράτες βαφτίστηκαν εν μια νυκτί εθνικιστές. Μόνο
που τέτοιοι δεν έγιναν ποτέ. Συνέχισαν να δραστηριοποιούνται στον εθνικιστικό
χώρο δίχως να έχουν εσωτερικεύσει τις ιδεολογικές θέσεις και τις αξίες του
εθνικισμού.
Όταν μετά από λίγο καιρό έμαθαν τον εθνικιστικό χώρο,
απέκτησαν συμπάθειες και βρήκαν πρόσβαση σε χρήσιμες πληροφορίες ήταν πια
έτοιμοι να λειτουργήσουν ως μια ποσοτικά κρίσιμη μαγιά της συστημικής «νεάς
δεξιάς» (ή αν θέλετε του «νέο-εθνικισμού»), που φώλιασε σαν τοξικός μύκητας στα
θεμέλια του, παραδοσιακά αδύναμου, ελληνικού εθνικιστικού χώρου. Το μόνο που
περίμεναν ήταν το πέρασμα του χρόνου ώστε η τοξικότητά τους να δηλητηριάσει τις
αδύναμες εθνικιστικές δομές. Κι όταν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή θα έκαναν τις
απαραίτητες κινήσεις ώστε να γίνουν αυτοί οι πρωταγωνιστές του παιχνιδιού και
οι διαμορφωτές των συσχετισμών. Η κατάλληλη στιγμή φαίνεται πως ήρθε όταν ο
Αντώνης Σαμαράς συμμάχησε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στις εσωκομματικές εκλογές
της Νέας Δημοκρατίας.
Γι αυτή την εξέλιξη οι ευθύνες των μικρότερων ελληνικών
εθνικιστικών ομάδων δεν είναι αμελητέες. Οι λεγόμενες αυτόνομες ομάδες δεν
κατάφεραν όλα αυτά τα χρόνια να συνεννοηθούν, να απομονώσουν γνωστούς
προβοκάτορες και να αποφύγουν τους μεταμοντέρνους πειραματισμούς. Έτσι, οι
όποιες κοινωνικές τους παρεμβάσεις πνίγηκαν στον κουρνιαχτό που σήκωσαν οι
κραυγές των «νεοεθνικιστών» bloggers
και δημοσιογράφων, οι οποίοι εμφανίστηκαν με πολλές μάσκες. Άλλοτε ως
«ανανεωτές του χώρου», άλλοτε ως βαθιά θρησκευόμενοι πατριώτες, άλλοτε ως
χλαμυδοφόροι παγανιστές, κάποτε ως εσωτεριστές, σε κάποιες περιπτώσεις ως
«απλοί άνθρωποι» που χρησιμοποιούσαν την κοινή λογική, πάντοτε όμως ως
προβοκάτορες κι αντίπαλοι των παραδοσιακών εκδοχών του εθνικισμού τις οποίες
δεν δίστασαν, πολλές φορές, να παρουσιάσουν ακόμη και ως υποκινούμενες από την
αριστερά..!!
Σήμερα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, δύο
είναι οι μορφές που μπορούν να έχουν κόμματα τα οποία απευθύνονται στους
εθνικιστές ψηφοφόρους με στόχο να αποκομίσουν μαζική υποστήριξη. Η πρώτη είναι
αυτή που καθιέρωσαν τα Εθνικά Μέτωπα της Βρετανίας και της Γαλλίας κατά την
δεκαετία του ’70 και απλώθηκε πανευρωπαϊκά μέχρι το τέλος του αιώνα. Δηλαδή, η
τελευταία μορφή του κλασικού εθνικιστικού κόμματος με τις ιδεολογικές καταβολές
στην κοσμοθεωρία του Ρομαντισμού. Η μορφή του κόμματος που η πολιτική ανάλυση
χαρακτηρίζει πολλές φορές ως νεοφασιστική. Η δεύτερη μορφή είναι αυτή του
νεοδεξιού ή «νεοεθνικιστικού» κόμματος.
Οι διαφορές τους μπορεί να φαίνονται μικρές σε κάποιον απλό
ψηφοφόρο αλλά είναι στην πραγματικότητα τεράστιες. Το κλασικό εθνικιστικό κόμμα
είναι προσαρμοσμένο στην δημοκρατική διαδικασία αλλά, επειδή εξακολουθεί ν’
αντλεί τις θεωρητικές του καταβολές απ’ τον Ρομαντισμό, παραμένει
παραδοσιοκρατικό. Είναι φιλεργατικό. Αντιμετωπίζει με επιφύλαξη την
τεχνοκρατία. Στρέφεται ξεκάθαρα κατά της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ. Χρησιμοποιεί την
πολιτική ως πρακτική που τελικό της στόχο έχει να ανυψώσει τον ανθρώπινο βίο σε
σχήματα ζωής διαφορετικά από εκείνα της καπιταλιστικής νεωτερικότητας.
Συγκρούεται, δηλαδή, με τον πυρήνα της ηθικής του νεωτερικού καπιταλισμού.
Αντιθέτως, το νεοδεξιό (ή «νεοεθνικιστικό») κόμμα αποτελεί
μια μεταμοντέρνα χάλκευση του εθνικιστικού. Δεν έχει τις ιδεολογικές του καταβολές
στον Ρομαντισμό. Υπερασπίζεται την εθνική ταυτότητα, ενδεχομένως και με
ρατσιστική φρασεολογία, αλλά αποδέχεται την ασυδοσία της αγοράς ως κάτι φυσικό.
Αντικαθιστά τις φιλεργατικές και οικολογικές τάσεις του κλασικού ρομαντικού
εθνικισμού με έναν ακαλαίσθητο αντισοσιαλισμό. Κριτικάρει μετριοπαθώς την Ε.Ε
και δεν αναφέρεται καθόλου στο ΝΑΤΟ. Στρέφεται κατά των μεταναστών αλλά όχι και
κατά της οικονομικής πολιτικής που προκαλεί την μετανάστευση. Το ηθικό του
όραμα για τον άνθρωπο είναι αστικό και δεν έχει σε τίποτε να κάνει με την
ιδεαλιστική πίστη του ρομαντικού εθνικισμού στην χρήση της πολιτικής ως μέσο
ανάτασης του ανθρώπινου βίου. Τα μέλη του, για να καλύψουν την αντιφατικότητα
των αρχών του, συχνά δεν το χαρακτηρίζουν ως εθνικιστικό αλλά ως «πατριωτικό».
Το παραδοσιακό εθνικιστικό κόμμα κάνει έναν ιδεολογικό
ελιγμό για να αποφύγει δυσάρεστες νομικές συνέπειες και για να αποκτήσει
πρόσβαση στο μεταπολεμικό πεδίο της πολιτικής μάχης. Το «νεοεθνικιστικό» κόμμα
κάνει έναν ιδεολογικό ελιγμό για να αποκτήσουν τα μέλη του πρόσβαση στον πυρήνα
της αστικής εξουσίας. Το παραδοσιακό εθνικιστικό κόμμα εναντιώνεται πολιτικά,
οικονομικά, αισθητικά και ηθικά στην παγκοσμιοποίηση γιατί την αντιμετωπίζει ως
εκδοχή του εξουσιαστικού διεθνισμού, που εγκαθίδρυσαν οι εκφραστές της
πολιτικής θεωρίας του Διαφωτισμού κατά την εποχή της νεωτερικότητας. Το
«νεοεθνικιστικό» κόμμα υποστηρίζει ότι εναντιώνεται στην παγκοσμιοποίηση, αλλά
μιλά μόνο για την μεταναστευτική πολιτική. Αδιαφορεί για το γεγονός ότι η
παγκοσμιοποίηση δεν βασίζεται μόνο στην μετακίνηση πληθυσμών προς την Ευρώπη,
αλλά και στην ηθική και πολιτιστική αλλοίωση των κοινωνιών από τα πρότυπα του
καταναλωτικού καπιταλισμού. Κοντολογίς, το «νεοεθνικιστικό» κόμμα δεν είναι
στην πραγματικότητα εθνικιστικό.
Στην Ελλάδα ακούμε σήμερα τους «νεοεθνικιστές» να μιλούν για
την ανάγκη μιας «ενότητας του πατριωτικού χώρου», που δεν θα σκοντάφτει σε
ιδεολογικές διαφωνίες. Πρέπει να ζούμε στην μοναδική χώρα του κόσμου που ενεργά
πολιτικοί άνθρωποι εκστομίζουν τέτοιες ανοησίες. Θα είχε ενδιαφέρον να τους
εξηγούσε κανείς ότι ένας πρωτοετής πολιτικός επιστήμονας, σε κάποιο ίδρυμα της
υποσαχάριας Αφρικής, γνωρίζει πως η ιδεολογική συμφωνία είναι η πρώτη
απαραίτητη προϋπόθεση μιας πολιτικής συνεργασίας. Και πως είναι είτε σχιζοφρενικό
είτε αστείο να υποστηρίζουν ότι μια πολιτική συνεργασία μπορεί να οικοδομηθεί
μοναχά πάνω σε ένα συναίσθημα που επικαλούνται όλοι και οφείλουν να έχουν όλοι,
όπως είναι ο πατριωτισμός, και όχι πάνω σε κοινές ιδέες και αξίες.
Στην Ελλάδα σήμερα ακούμε τους «νεοεθνικιστές» να
υποστηρίζουν ότι εναντιώνονται στην παγκοσμιοποίηση και πως επιδιώκουν την
επιστροφή στο εθνικό κράτος. Θα είχε ενδιαφέρον να τους υπενθυμίσει κανείς πως
όταν οι εθνικιστές εναντιώνονται στην παγκοσμιοποίηση δεν αναφέρονται μόνο τις
μεταναστευτικές ροές. Στην, πριν του 1992, Ελλάδα δεν υπήρχαν μεγάλες
μεταναστευτικές κοινότητες. Το ελληνικό κράτος ήταν, υπό αυτή την έννοια,
εθνικό. Αυτό οραματίζονται άραγε οι «νεοεθνικιστές»; Την επιστροφή στο κράτος
του Ξενοφώντα Ζολώτα και του Τζαννή Τζαννετάκη;
Το κράτος και η οποιαδήποτε οργάνωση του δημόσιου βίου
αποτελούν για τον αληθινό εθνικιστή επίκεντρα μιας εντελώς διαφορετικής
προσέγγισης. Δεν αγωνίστηκε ο Ίωνας Δραγούμης και οι υπόλοιπες σπουδαίες
προσωπικότητες του ελληνικού εθνικισμού για να εκμεταλλεύονται οι καπιταλιστές
τους εργαζόμενους σε ένα εθνικό περιβάλλον. Ούτε για να επικρατήσουν ως
κοινωνικές αξίες τα υλιστικά σχέδια των υποτιθέμενα απλών ανθρώπων της
«καθημερινής λογικής». Ούτε, ασφαλώς, για να μετατραπούν οι Έλληνες σε
νεοραγιάδες των δυνάμεων της αγοράς, σε αριθμητικά δεδομένα κάποιων τεχνοκρατών
και σε επαρχιώτες σερβιτόρους των χαρτογιακάδων της Ε.Ε. Η κοσμοθέαση του
Ρομαντισμού αποτελεί διαχρονικό φάρο των αληθινών εθνικιστών. Και τους καλεί να
συγκρουστούν μέχρις εσχάτων με τον εξουσιαστικό υλισμό της νεωτερικότητας.
Κάθε αληθινά εθνικιστικό κόμμα έχει μια εξαιρετικά δύσκολη
αποστολή. Αλλά και ένα εξαιρετικά σημαντικό ιδεολογικό υπόβαθρο. Οφείλει να το
σεβαστεί και να αγωνιστεί προκειμένου να υποτάξει την πραγματικότητα στις ιδέες
του. Αν δεν τα καταφέρει θα έχει τουλάχιστον υπηρετήσει τις αξίες του. Και αυτό
είναι κάτι πολύ σημαντικό. Αλλά για τους «νεοεθνικιστές» αστούς της εποχής μας
τίποτε μη μετρήσιμο, μη ποσοτικό και μη χρηστικό δεν έχει σημασία. Ιδίως όταν
αδημονούν για την ενότητα των «πατριωτικών δυνάμεων», όπως φοβικά αποκαλούν τον
εθνικιστικό χώρο, που ευελπιστούν ότι θα τους εξασφαλίσει απολαβές.
Τα νεοδεξιά κόμματα είναι το δέλεαρ του συστήματος εξουσίας.
Ο εξουσιαστικός καπιταλισμός κατάφερε αρχικά να αλλοιώσει το πολιτικό
στρατόπεδο της αριστεράς. Με το να προωθήσει τα λεγόμενα «κοινωνικά κινήματα»
(φεμινισμός, εναλλακτική αριστερά, Μάης ’68 κλπ) εξοβέλισε τον παραδοσιακό
σοσιαλισμό από τον αριστερό λόγο και εκφύλισε συνολικά την αριστερά σε ένα προοδευτικό
δεκανίκι του κυρίαρχου φιλελευθερισμού. Ο «νεοεθνικισμός» προορίζεται να κάνει
το ίδιο πράγμα στην αντίπερα όχθη. Να αδειάσει, δηλαδή, τον εθνικισμό από
περιεχόμενο, να τον απομακρύνει από τις ρομαντικές θεωρητικές του καταβολές και
να τον μετατρέψει σε μια αντιδραστική εκδοχή του κυρίαρχου φιλελευθερισμού.
Και στην Ελλάδα της εποχής μας οι τελευταίες εξελίξεις
δείχνουν ότι υπάρχουν πολλοί που, απ’ ότι φαίνεται, θέλουν να αναλάβουν
τέτοιους ρόλους και αποστολές. Θα τα καταφέρουν, άραγε; Με ένα τόσο άβουλο και
απαίδευτο πολιτικά εκλογικό σώμα όλα είναι πιθανά. Ο ελληνικός εθνικισμός
ενδέχεται να ισοπεδωθεί τελικά από τους νεοδεξιούς ζητωπατριώτες. Ή μήπως όχι; Ο καιρός γαρ εγγύς …
Ηλίας Κασιδιάρης: ένας «νεοναζί λύκος» ή ακόμη ένας θεσμικός αντιφασίστας ακροδεξιός;
του Wolverine
Τον γνωρίζω
από νεολαίο και τον έχω μελετήσει σχετικά με την πολιτική στάση του και την εν
γένει συμπεριφορά του. Συγγενής του Μιχαλολιάκου και σάρκα από την σάρκα της χαμερπής
ηγεσίας του ακροδεξιού κόμματος. Ποτέ δεν μπόρεσε να αποτινάξει από πάνω του
την «δεξιά» όσο και αν προσπαθούσε να στείλει το μήνυμα προς τους αφελείς φορώντας
κατά καιρούς ένα «ακραίο» μπλουζάκι πάνω από την γνωστή δερματοστιξία ή
γράφοντας επαινετικό άρθρο για τον Αδόλφο Χίτλερ. Άλλωστε τα ράσα δεν κάνουν
τον παπά όπως λέει και ο σοφός λαός μας. Φοβάμαι ότι θα επιβεβαιωθώ πλήρως για
αυτά που γράφω σήμερα και σύντομα πολλοί που διαφωνούν με αυτό το άρθρο θα δουν
ότι κάποιοι «κακοί» Φασίστες έχουν και πάλι δίκιο όπως εδώ και πολλά χρόνια πάντα
μέσα από αυτό το Αυτόνομο μέσο πληροφόρησης.
Οι Έλληνες
εθνικιστές αρέσκονται στην πρώτη εικόνα και στα «ρηχά» συνθήματα. Χωρίς να
ψάχνουν το παρασκήνιο ή να προσπαθούν να ερμηνεύσουν κινήσεις και καταστάσεις. Πράγματι
το βίντεο του πρώην νο2 της «Χρυσής Αυγής» μονοπωλεί το ενδιαφέρον του «χώρου»
ενώ οι προβολές στο youtube δείχνουν
κάτι για το οποίο δεν μπορεί κανείς να αμφιβάλλει. Έχει «ρεύμα» και μάλιστα
μεγάλο σε όλες τις ηλικίες και φυσικά ακόμη και σε ανθρώπους που δεν δηλώνουν
εθνικιστές ή ακροδεξιοί. Ελάχιστοι όμως πρόσεξαν ότι δεν αναφέρει ούτε μια φορά
την λέξη «εθνικισμός» στο διάγγελμα του! Καμιά δημόσια συγνώμη για τα τραγικά
λάθη (;) του παρελθόντος, ούτε λέξη για τον καπιταλισμό και τις ορντίναντσες
των τραπεζιτών που πίνουν το αίμα του λαού μας. Έκανε λόγο για «εθνικό κόμμα» ενώ σε δηλώσεις του δεν
κρύβει τον θαυμασμό του για τον Σαλβίνι και την Λεπέν. Ποτέ φυσικά δεν θα πει στους
ανώνυμους και επώνυμους οπαδούς του ότι ο πρώτος φόρεσε το «κιπά» και προσευχήθηκε
στο τείχος των δακρύων. Το πρώτο είναι ένα σύμβολο υποταγής στον Διεθνή
Σιωνισμό και το δεύτερο γνωστό ιερό του Ιουδαϊσμού και κόμβος για όσους έχουν μελλοντικές
πολιτικές βλέψεις. Αλήθεια είναι ψέμα ότι η Γαλλίδα έχει σύντροφο στην ζωή της έναν
φανατικό Σιωνιστή; Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τους ψηφοφόρους του νέου
αστέρα της ελλαδικής ακροδεξιάς.
Καμιά σχέση
δεν έχει αυτός ο άνθρωπος με την εργατική τάξη και την βιοπάλη του λαού μας. Άγνωστη
γη για αυτόν ο Πατριωτικός Σοσιαλισμός αφού δεν μόχθησε ποτέ για το μεροκάματο.
Πάντα ζούσε στον μικρόκοσμο του πρώην αρχηγού του και ποτέ δεν έδειξε να
πιστεύει στην ουσία της Ιδεολογίας. Αρκετά γρήγορα μεταλλάχθηκε σε αυτό που
πραγματικά ήταν. Τελικά ένας ακόμη «εθνικόφρονας» της κακιάς ώρας και αυτό
αποδεικνύεται και από το έγγραφο που διέρρευσε στον εθνομηδενιστή Ψαρρά. Το πιο
σημαντικό σημείο είναι εκεί που προτείνει στον πρώην αρχηγό του ως βασική προϋπόθεση
ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ σχετικά με τον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό. Θυμάμαι
καλά ότι μέχρι και πρόσφατα έτρεχε να αποδώσει τιμές σε μνημόσυνα μπάτσων αλλά
ποτέ δεν έδειξε ανάλογα αισθήματα για τους νεκρούς ναυτεργάτες που έπεφταν
νεκροί λόγω της αυθαίρετης εργοδοσίας. Μπορεί να κάποιοι να νομίζουν ότι όλα
αυτά δεν έχουν σημασία αλλά για τους Αυτόνομους δεν είναι παρά μόνο μερικές ψηφίδες
από ολόκληρο το έργο. Και συνεχίζω …
Απαραίτητο
αξεσουάρ στο βίντεο η γραβάτα που θυμίζει βολεμένο βουλευτή ενώ το συνολικό αποτέλεσμα
έχει να κάνει με το έργο ενός επικοινωνιολόγου που ξέρει να τον «σερβίρει» στο
εθνικιστικό κοινό φρέσκο και ανανεωμένο. Ειλικρινά θα το γράψω. Όλα αυτά ήταν
αναμενόμενα. Καμιά έκπληξη πραγματικά. Η σοβαρή «Χρυσή Αυγή» που ήθελε ο
γνωστός Μπάμπης Παπαδημητρίου μπροστά στα μάτια μας. Μια ακόμη ακροδεξιά κομματική
σέκτα που θα στρώσει και πάλι τον δρόμο στους πλουτοκράτες. Ποτέ αυτοί οι
άνθρωποι δεν κήρυξαν πόλεμο στην αντεθνική δεξιά και τους εκπροσώπους της. Πάντα
τριγυρνούσαν στα λαγούμια του κομματισμού ενώ όλα αυτά τα χρόνια διακρίθηκαν
για τον διαχρονικό αριβισμό τους. Ακόμη και σήμερα διατηρούν επαφές με
φανατικούς αντιφασίστες. Τα δημοσιεύματα του Σπίνου για την συμμετοχή του Γούδη
στο νέο κόμμα επιβεβαιώνουν τα λεγόμενα μου. Κάποιοι που κατηγορήθηκαν κάποτε
για Τέκτονες είναι ήδη με το ένα πόδι μέσα στο νέο «κίνημα» …
Ο «χώρος»
δεν έχει να περιμένει τίποτα από έναν άνθρωπο που άφησε τον Μιχαλολιάκο να «μαγαρίσει»
μια ολόκληρη Ιδέα η οποία είχε Μάρτυρες και Ήρωες στα πεδία των μαχών. Τι μπορεί
κάποιος να περιμένει από αυτόν που δεν αντέδρασε στο ελάχιστο όταν ο αρχηγός
του φιλούσε δημοσίως το χέρι της Μπακογιάννη και υποκλινόταν στην εκπρόσωπο της
«φαμίλιας» που δυναστεύει τον τόπο; Τι να πρωτοθυμηθώ αλήθεια; Τα νομοσχέδια
που ψήφισαν στην βουλή υπέρ του συστήματος εξουσίας; Την πλήρη σιωπή του όταν ο
αρχηγός του «ευλογούσε» τον καπιταλιστή Trump; Την πρόταση του κόμματος του για
την ενίσχυση και προώθηση του Βασίλη Μαρκεζίνη; Την στάση του απέναντι σε όσους
έφευγαν μακριά από το κομματικό περιβάλλον; Τις σκέψεις του για τους «αγανακτισμένους»
του Συντάγματος ; (ίδια γραμμή με το ΚΚΕ). Τις δημόσιες δηλώσεις του για τον
Λέοντα της Συρίας Assad
ή τέλος τα ανιστόρητα
ψεύδη για τον Στρατηγό Ιωαννίδη; Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα πολλά αλλά δεν
θα το κάνω.
Οι ίδιες οι
επιλογές του θα αποδείξουν το αυτονόητο, ότι όχι μόνο δεν είναι «ακραίος» όπως φοβούνται
κάποιοι συστημικοί αλλά το «κίνημα» του θα αποτελέσει έναν ακόμη κρίκο στην
αλυσίδα των προσώπων και κομμάτων που διαφεντεύουν τον εθνικιστικό «χώρο» προς όφελος
των πρεσβειών. Ακόμη ένας «Κωλέττης» που στο όνομα της Πατρίδας ονειρεύεται τα νέα
κομματικά κέρδη και ένα στασίδι στο πορνείο της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Μετά
τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, τον Νικόλαο Μιχαλολιάκο και πολλούς άλλους ο νέος «Μεσσίας»
είναι εδώ και μάλιστα σε άριστη φόρμα. Ήρεμος και νηφάλιος. Με στρογγυλεμένο
λόγο και χαμηλούς τόνους. Ξέρει να «γράφει» καλά στην κάμερα και να κερδίζει τις
πρώτες εντυπώσεις.
Ένα ακόμη παιχνίδι
του συστήματος που θυμίζει Matrix.
Το θέμα είναι ποιο χάπι θα επιλέξεις. Αυτό που σε οδηγεί στην ζοφερή πολιτική
πραγματικότητα ή αυτό που θα σε διατηρήσει στον ψεύτικο κόσμο των επικυρίαρχων;
Η απάντηση αγαπητέ αναγνώστη, «σύντροφε» και φίλε είναι δική σου …
Dominique Venner, ο τελευταίος Ευρωπαίος Επαναστάτης
του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
21 Μαΐου 2013 και ο Dominique Venner, πραγματοποιεί την
ακραία χειρονομία, αυτοκτονώντας μέσα στην Παναγία των Παρισίων μια εκκλησία
σύμβολο του πολιτισμού. Το έκανε για να ξυπνήσει τις συνειδήσεις των
κοιμισμένων Ευρωπαίων. Στο τελευταίο του βιβλίο, «Ένας σαμουράι της Δύσης»,
χρησιμοποίησε σαν εξώφυλλο τον υπέροχο πίνακα του Dürer. Είναι ο Καβαλάρης, ο
Θάνατος και ο Διάβολος.
«Μοναχικός, με σταθερό βήμα προς την μοίρα του, το σπαθί του
δίπλα είναι ο πιο διάσημος καβαλάρης επαναστάτης της Δυτικής τέχνης, που
προχωρά σταθερά ακολουθώντας την μοίρα του ανάμεσα σε δάση των σκέψεων μας ,
χωρίς φόβο και χωρίς προσευχές. Μια ενσάρκωση μιας αιώνιας φιγούρας που
αποτελεί μέρος της Ευρώπης μας».
Αυτό το βιβλίο αποτελεί το εγχειρίδιο του επαναστάτη. Ο
Βεννερ, ήταν ο τελευταίος ευρωπαίος
επαναστάτης. Είχε μια άλλη άποψη, ένα άλλο όραμα για την Ευρώπη. Δεν ήταν ούτε
ένας από αυτούς που ήθελαν κλειστά ερμητικά τα σύνορα. Ήταν ένας
αντικοσμοπολίτης διότι η παγκοσμιοποίηση των καταναλωτικών κοινωνιών, αποτελούν
όπως έλεγε, την καταστροφή της φυλής και του αίματος καθώς και των δικαιωμάτων
του ανθρώπου.
Προσπαθούσε να ξυπνήσει από τον λήθαργο την σημερινή
ευρωπαϊκή ψυχή. «Πότε θα έρθει το μεγάλο ξύπνημα» αναρωτιόταν και φυσικά δεν το
γνώριζε , αλλά πίστευε σε αυτό.
Είμαστε, έλεγε, οι μοναδικοί Ευρωπαίοι που θα πρέπει να
ξανασκεφτούμε ολοκληρωτικά να δημιουργήσουμε πάλι την ταυτότητά μας βασιζόμενη
στις βαθιές ρίζες μας. Μόνο δια μέσου μιας ζωντανής Αρχαιότητας θα μπορέσουμε
να σηκωθούμε και πάλι στα πόδια μας.
Αυτό είναι που κάνει λοιπόν ένας Σαμουράι της Δύσης. Το
εγχειρίδιο του επαναστάτη που δεν είναι πεσιμισμός αλλά ωμή πραγματικότητα. Στο
κέντρο της σκέψης του βρίσκεται ο Όμηρος
και τα έργα του. Τα θεωρεί τον θεμελιώδη λίθο του πολιτισμού της ευρωπαϊκής
ψυχής. Όπως λέει και ο ίδιος, οι αρετές που τραγουδήθηκαν από τον Όμηρο δεν
είναι ηθικές αλλά αισθητικές.
Κατά τον Venner, οι πρωταγωνιστές του Ομήρου
χαρακτηρίζονται από την ομορφιά, την ασχήμια, την ευγένεια και την δειλία. Ή
για να το πούμε και κάπως διαφορετικά, η ώθηση προς την ομορφιά είναι συνάρτηση
με την καλοσύνη. Αλλά η ομορφιά δεν είναι τίποτε χωρίς την πίστη και το θάρρος,
όπως τονίζει.
Τέλος, όπως ο καβαλάρης του Dürer, ο Βεννέρ πήγε παντού,
ακολουθώντας την μοίρα του προς το καθήκον του μεταξύ του διαβόλου και του
Θανάτου. Αυτοκτόνησε για να γίνει η πράξη του ένα παράδειγμα και όχι μια
παράδοση.
Και όπως λέει ο ίδιος: «τώρα πλέον δεν ανήκω σε κανέναν και
σε τίποτε, εξαρτάται μόνο από μένα».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
