The Dialectics of Dictatorship. Communism and its Legacy (Black Front Press)


Chapters include

K.R. Bolton - Karl Marx: Profile and Assessment

Troy Southgate - Rerum Novarum and After: The Catholic Response to Communism

Troy Southgate - Distinguishing Features of the Russian Bolshevik Party

Dimitris Michalopoulos - The Loyal Companionship: Communism and the Orthodox Church

Troy Southgate - Red Alert: The German Left and the First World War

Tomislav Sunic - Dysgenics of a Communist Killing Field: The Croatian Bleiburg

Troy Southgate - The Development of Stalinism

Robert Steuckers - Alexander Zinoviev as a Lucid Rebel

Troy Southgate - All Work and No Play: Who Really Benefits from the Marxist Obsession with Labour?

Keith Preston - Marxism: Its Historic Role and Intellectual Legacy

Troy Southgate - Marxism Repeats itself: First as Tragedy, Second as Farce.

 Η ηλεκτρονική διεύθυνση του εκδοτικού οίκου είναι:

           blackfrontpress@yahoo.co.uk


Το δοκίμιο του Δημητρίου Μιχαλόπουλου έχει τίτλο: The Loyal Companionship: Communism and the Orthodox Church (Δύο σύντροφοι πιστοί ο ένας στον άλλον. Ο Κομμουνισμός και η Ορθόδοξη Εκκλησία).

Βραχεία περίληψη των βασικών ιδεών:

Τα Ευαγγέλια έχουν γραφεί στα ελληνικά. Μία προσεκτική, κατά συνέπεια, ανάγνωσή τους μπορεί να δώσει σχεδόν πλήρη την πραγματική εικόνα του "ιστορικού Ιησού". Αυτό το ξέρει ο ανώτατος κλήρος αλλά όχι και το "χριστεπώνυμο πλήρωμα" της Εκκλησίας. Όπως και να είναι, ο πρώτος πολιτικός/πνευματικός φορέας που προώθησε τη θεωρία του υλισμού δεν είναι ούτε ο Μαρξ αλλά ούτε οι Γάλλοι φιλόσοφοι του 18ου αιώνα. 

Είναι το -ελληνικό- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με τους Κύριλλο Λούκαρι, Πατριάρχη, και Θεόφιλο Κορυδαλλέα, Μητροπολίτη Άρτας (ιδίως τον δεύτερο). Αυτοί είχαν σπουδάσει στην Πάδοβα της Ιταλίας, είχαν ενστερνισθεί την υλιστική ερμηνεία της φιλοσοφίας του Αριστοτέλους, τη διέδωσαν στα Βαλκάνια και την επέβαλαν ως κρατική ιδεολογία στις υπό Φαναριώτες πρίγκηπες Ρουμανικές Ηγεμονίες της Βλαχίας και της Μολδαβίας. 

Έτσι γενικώς η Ορθοδοξία διέπεται από την αρχή της "Διττής Αλήθειας": Μπορεί να είναι κάποιος υλιστής, μαρξιστής, κομμουνιστής, αλλά εφόσον τηρεί τα τυπικώς νοητά θρησκευτικά του καθήκοντα (την Κυριακή στην εκκλησία, εορτασμός του Πάσχα και ανταλλαγή ευχών επί ταις ονομαστικαίς εορταίς) θεωρείται Ορθόδοξος "άριστος". 

Έτσι εξηγείται και το τεράστιο ποσοστό αριστερών στην Ελλάδα (περίπου το μισό των ψηφοφόρων) καθώς και το ότι ποτέ χώρα με πληθυσμό ορθόδοξο δεν ξεσηκώθηκε κατά του Κομμουνισμού. Ακόμη και στη Ρουμανία η κατά του Τσαουσέσκου εξέγερση πυροδοτήθηκε από κληρικό Διαμαρτυρόμενο.

Δύο ακόμη σημεία πρέπει να ληφθούν υπόψη - συγκεκριμένα:

Α) Στη Ρωσία ο Κομμουνισμός δεν θα είχε επικρατήσει χωρίς την υποστήριξη, σιωπηρή στην αρχή και ανοιχτή στη συνέχεια, του Πατριαρχείου Μόσχας. Ο Πέτρος Α΄ ο Μέγας, πράγματι, είχε καταργήσει το Πατριαρχείο Μόσχας στις αρχές του 18ου αιώνα, αλλά ο ρωσικός κλήρος, χάρη στη Ρωσική Επανάσταση του 1917, βρήκε την ευκαιρία να το ξαναϊδρύσει. Ο τελευταίος, μάλιστα,  πριν από την κατάρρευση του Κομμουνισμού Πατριάρχης υπήρξε "επίλεκτο στέλεχος" της KGB. 

B) O Aρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄ ήτανε ανοιχτά τροτσκιστής. Έπαιρνε λοιπόν οδηγίες από τον Μιχάλη Ράπτη, διάδοχο του Τρότσκυ στην ηγεσία της 4ης Διεθνούς, τις οποίες του μεταβίβαζαν οι Βάσος Λυσσαρίδης και Ανδρέας Παπανδρέου. Έτσι εξηγείται η καταβαράθρωση του Κυπριακού.

Νίκος Καζαντζάκης


 

Αυτόνομη παρέμβαση για την γιορτή της αστικής δημοκρατίας (Αττική)


 

Ας κρατήσουν οι χοροί: το νέο επικοινωνιακό show της Γιάννας …


του Wolverine

Λευκά χρώματα όπως τα λευκά χρώματα της αστικής δημοκρατίας η οποία σηκώνει απέναντι στον αιώνιο εχθρό την σημαία της  παράδοσης.

Λευκά χρώματα όπως λευκά και τα κελιά στα κάτεργα της αστικής δικαιοσύνης.

Λευκά χρώματα όπως λευκά και τα κολάρα της εργοδοτικής παράκρουσης.

Λευκά χρώματα όπως οι τοίχοι στα ψυχιατρεία του καθεστώτος.

Λευκά όλα για να μην υπάρξει το Μαύρο το Κόκκινο το ζωντανό Λευκό της τρίχρωμης Επαναστατικής Σημαίας.

Χωρίς σύμβολα είτε φυλετικά είτε εθνικά είτε θρησκευτικά για να μην προσβληθεί ο εισβολέας.

 Καμιά αναφορά σε μάχες αγώνες και θυσίες. Καμιά νύξη σχετικά με τους Οθωμανούς και τις τραγωδίες που προκάλεσαν. Πουθενά όπλα αφού θέλουν έναν λαό άοπλο.

Σε μικρό μέγεθος οι πρωταγωνιστές του αγώνα για να μην ανασυρθεί η εθνική μνήμη από την λήθη.

 Πλαστικά χαμόγελα που θυμίζουν την σπατάλη του 2004.

Για αυτούς η Επανάσταση - που προδόθηκε - σημαίνει αποστείρωση, αχρωμία, ψυχρότητα, παραίτηση.

Περί Χώρου



 γράφει ο Tyr

Η έννοια του πολιτικού Χώρου (εναλλακτικά έχει χρησιμοποιηθεί και η έννοια της Σκηνής) είναι στατική. Δεν ανήκω σε κανέναν τέτοιο. Ο Χώρος ορίζεται, είναι Επικράτεια. Στην επικράτεια κάποιος πρέπει να επικρατεί, να ηγεμονεύει στην τελική. Εξού ενδεχομένως και οι πολλές συγκρούσεις ... 

Που εκ των πραγμάτων γίνονται μέχρι τελικής επικράτησης και εκμηδένισης του άλλου, του διαφωνούντος. Πρέπει να ξεφύγουμε από αυτήν την λογική. Πρέπει να αντιληφθούμε τους εαυτούς μας ως ένα Ρεύμα. Σκέψης, Δράσης, Πράξης, Πολιτισμού, Μεταπολιτικής ... 

Δεν τολμώ να πω Κίνημα γιατί είμαστε οι Μαύροι Λιγοστοί. Το Ρεύμα δεν το ηγεμονεύει κανείς.  Ένα Ρεύμα λοιπόν και με διαφορετικές τάσεις. Κι ας διαφωνούμε σε σημεία, έτσι θα βγούνε σπινθήρες ... εδώ οι διαφωνίες είναι δημιουργικές.

Έργο μας είναι να ανοίξουμε περάσματα για να διαβεί. Και να το πλαταίνουμε και να το κρατάμε καθαρό. Και - το πιο δύσκολο απ 'όλα - να τ' ανεβαίνουμε κι ανάποδα. Στην ανηφόρα. Να γυρνάμε στις Πηγές. Να πίνουμε τα Νάματα.

Μα τότε πώς θα αναδειχθεί ο Ηγέτης; Αν όχι μέσα από αυτές τις συγκρούσεις για την Χωροκράτεια μας; Ωραία εικόνα, αλλά ταιριάζει περισσότερο σε ντοκιμαντέρ για την Άγρια Φύση.

Ας σκεφτούμε μόνο ότι πίσω από την ανακήρυξη του Χριστού ως Ηγέτη του Πολωνικού κράτους και τον τίτλο του Υποδιοικητή (Sub-comadante) των Ζαπατίστας βρίσκεται η ίδια λογική:

"Κριτής κι αφέντης είναι ο Θεός

Και δραγουμάνος του ο Λαός"

Πρώτα θα πάρουμε τα βουνά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ιδεολογικά και πνευματικά. Μετά θα βγουν οι Καπετάνιοι. Κοτζαμπάσηδες δεν έχουμε.

Rene Guenon - Ο Ισλαμικός Εσωτερισμός



του Shaykh al-Islām

Είς ένα Hadith περιγράφεται το εξής περιστατικό. Επιστρέφων ο  Προφήτης εκ νικηφόρου εκστρατείας είπε: «Επιστρέφομεν από τον μικρόν ιερόν πόλεμον  εις τον μέγαν ιερόν πόλεμον». Εκ της προαναφερθείσης προτάσεως  δύναται τις να κατανοήσει  το διττόν του χαρακτήρος  του Ισλάμ.  Αυτήν την κατάσταση προσπαθεί ο Abd al-Wāḥid Yaḥyá ή αλλιώς γνωστός ως Rene Guenon, να αναλύσει μέσω των μεταφυσικών εννοιών που προκύπτουν. 

Ο ισλαμικός εσωτερισμός, το Ισλάμ ως γνωσιακή διδασκαλία και η ανατολική μεταφυσική είναι η κύρια πηγή εμπνεύσεως στο παρών βιβλίο. Η διαμάχη αλλά και η αλληλοσυμπλήρωσις του υλικού κόσμου , που μεταβάλλεται συνεχώς , με τον αιώνιο, υπερβατικό και πνευματικό κόσμο που οδεύει εις την πλήρην θέωσην του υποκειμένου είναι το νόημα του παρόντος βιβλίου. 

Το jihad λέξις «απαγορευμένη» στον δυτικό κόσμο, γνωρίζει την εξύψωση από τον συγγραφέα καθώς είναι το μόνο αληθινό και πνευματικό που πρέπει ο άνθρωπος να ακολουθεί. Βέβαια Jihad δεν πρόκειται για διδασκαλία αλλά για μια πραγματικότητα, ένα αίσθημα, μία σκέψη  ή ένα μέσο κατακτήσεως. Ο ιερός πόλεμος ως μέσο για την ανόρθωση του ανθρώπου ενάντια χθαμαλέα υλικότητα των πραγμάτων. Το jihad ως ξίφος για την αποκατάσταση της ισορροπίας και αρμονίας του υλικού αλλά και του πνευματικού κόσμου.  

Επιπλέον ο συγγραφεύς αναφέρεται καθαρώς εις την μεταφυσικήν του ισλαμισμού και τας διαφοράς που προκύπτουν με τις άλλες  μεταφυσικές διδασκαλίας βλέποντας όμως ότι πάσες έχουν κοινόν στόχον που επιδιώκουν να φτάσουν, όμως με διαφορετικές τεχνικές  η κάθε μία.  Η πολεμική του Ισλάμ δεν είναι με τον στενό όρο της υλική κατά ανθρώπων και πραγμάτων συνδέεται κάλλιστα με την αιώνια μάχη του ανθρώπου να κατακτήσει τους ουρανούς υψώνοντας τον εαυτό του μέσω θυσίας και ιερού αγώνος εις το άπειρον.

Σχετικό podcast με αναφορά και στον Rene Guenon εδώ 

(πηγή: Οπλικές Πένες)

Η τεχνοφοβική επανάσταση του Τεντ Καζύνσκι (Οπλικές Πένες)

Σχετικός σύνδεσμος: Ted Kaczynski : ένας αμετανόητος εχθρός του τεχνολογικού πολιτισμού

«Οι επαναστάτες δεν θα πρέπει να έχουν την πλειοψηφία του κόσμου με το μέρος τους. Η ιστορία γράφεται από δραστήριες, αποφασισμένες μειοψηφίες, όχι από την πλειοψηφία, η οποία σπάνια έχει μια ξεκάθαρη και συνεπή ιδέα αυτού που πραγματικά θέλει. Μέχρι να έρθει η ώρα της τελικής ώθησης προς την επανάσταση, το καθήκον των επαναστατών δεν είναι και τόσο το να κερδίσουν μια ρηχή υποστήριξη, αλλά να χτίσουν έναν μικρό πυρήνα βαθιά αφοσιωμένων ανθρώπων»

Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε μερικές από τις ενδιαφέρουσες ιδέες του Καζύνσκι, οι οποίες σίγουρα μπορεί να ασκήσουν μεγάλη γοητεία σε οποιονδήποτε εχθρεύεται τον σημερινό σύγχρονο κόσμο, αλλά πιο συγκεκριμένα τον τεχνολογικό πολιτισμό που στηρίζει όλο το οικοδόμημα του σύγχρονου κόσμου. Παρακάτω λοιπόν παρουσιάζονται οι θεωρήσεις του Τεντ Καζύνσκι,όπως αυτές παρουσιάστηκαν στο μανιφέστο του

"Η Βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της".

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

Το μανιφέστο του τρομοκράτη Καζύνσκι ξεκινάει με μια σφοδρή, αλλά παράλληλα πολύ πνευματώδη επίθεση σε αυτό το φαινόμενο που ο ίδιος ονομάζει "αριστεροφροσύνη".

Τι είναι όμως για αυτόν η αριστεροφροσύνη;

Σύμφωνα με τον Καζύνσκι η αριστεροφροσύνη είναι η σύγχρονη αριστερά που αποτελείται από σοσιαλιστές και κολλεκτιβιστές που παράλληλα είναι οπαδοί της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας και υπέρμαχοι των μειονοτήτων. Ο Καζύνσκι θεωρεί ότι αυτά τα φαινόμενα που αναλύει παρακάτω δεν αντιπροσώπευαν απαραίτητα το παλιό αριστερό κίνημα.

Η αριστεροφροσύνη λοιπόν οφείλεται όπως αναλύει ο ίδιος σε δύο ψυχολογικά φαινόμενα:

1)τα αισθήματα κατωτερότητας και

2)την υπερκοινωνικοποίηση.

Για το πρώτο χαρακτηριστικό νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο τι εννοεί ο συγγραφέας. Ιδιαίτερα θεωρεί όμως ότι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι οι σύγχρονοι αριστεροί εκλαμβάνουν ως προσβλητικό τον παραμικρό μη πολιτικά ορθό χαρακτηρισμό. Αυτό για τον Καζύνσκι είναι σαφής ένδειξη χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Για το δεύτερο χαρακτηριστικό αναφέρεται αρχικά στην έννοια της κοινωνικοποίησης που είναι μια ψυχολογική διαδικασία με την οποία τα παιδιά μαθαίνουν να σκέπτονται και να πράττουν με τις επιταγές του κοινωνικού συνόλου. Όταν το άτομο υπακούει στον ηθικό κώδικα της κοινωνίας. Τι είναι όμως είναι υπερκοινωνικοποιημένο άτομο; Ουσιαστικά είναι ένα άτομο που ζει την καθημερινή ζωή του υπό ένα "ψυχολογικό χαλινό" ζώντας σύμφωνα με τις νόρμες της κοινωνίας. Ιδιαιτέρως ένα τεράστιο κομμάτι της αριστεράς που είναι υπερκοινωνικοποιημένο, είναι οι διανοούμενοι της που είναι παράλληλα μέλη της μεσαίας ή ανώτερης τάξης. Έτσι αυτό που κάνει ο σύγχρονος αριστερός είναι να υιοθετεί τις βασικές αρχές μιας κοινωνίας(ισότητα φύλων, βοήθειας προς τους φτωχούς, ειρήνη σε αντίθεση με τον πόλεμο) και παράλληλα να κατηγορεί την κοινωνία ότι είναι μακριά από αυτές τις αξίες και ότι αυτός είναι ο φορέας αυτών των επαναστατικών αξιών. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα ψυχολογικό κόλπο, ώστε να αντιστρέψει την ανικανότητα του να γίνει φορέας επαναστατικών ιδεών ,έξω από το πλαίσιο κοινωνικοποίησης!

Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΙΣΧΥΟΣ ΩΣ ΑΝΑΓΚΗ

Για το Θεόδωρο Καζύνσκι υπάρχει μια βασική ψυχολογική διαδικασία για το ανθρώπινο Ον, που ονομάζεται "Διαδικασία Απόκτησης Ισχύος" (θα την ονομάσουμε ΔΑΙ). Μέσα από την μελέτη αυτής της ψυχολογικής διαδικασίας γίνεται σαφές μέσα στο μανιφέστο, ότι μπορούμε να κάνουμε σοβαρές παρατηρήσεις και να ερμηνεύσουμε μεγάλο πλήθος καταστάσεων στην βιομηχανική κοινωνία. Η συγκεκριμένη ψυχολογική ανάγκη θα λέγαμε ότι είναι κάτι σαν ανάγκη για δύναμη, κάτι που μας φέρνει στο μυαλό τη νιτσεϊκή έννοια της "θελήσεως για δύναμη".

Η ΔΑΙ αποτελείται από 4 χαρακτηριστικά!

Το στόχο, την προσπάθεια επίτευξης  και την επίτευξη του με το τέταρτο χαρακτηριστικό να είναι η αυτονομία.

Ο Τεντ Καζύνσκι ισχυρίζεται ότι με τον τεχνολογικό πολιτισμό ο άνθρωπος τα έχει όλα έτοιμα, ενώ στις πρωτόγονες κοινωνίες όπου ο άνθρωπος αγωνιούσε κι πάλευε για την επιβιώσει του, ένιωθε στο έπακρον κάθε σπιθαμή της διαδικασίας απόκτησης ισχύος. Στον σύγχρονο τεχνολογικό κόσμο όμως οι άνθρωποι σε τεράστιο μέρος της ζωής του ασχολούνται με υποκατάστατες δραστηριότητες όπως το επιστημονικό έργο, οι αθλητικές δραστηριότητες, το φιλανθρωπικό έργο, η καλλιτεχνική ενασχόληση κλπ κλπ, για να καλύψουν το κενό και να νιώσουν το αίσθημα πληρότητας από την διαδικασία στόχος-προσπάθεια-επίτευξη!

Αυτό είναι για τον Καζύνσκι ένα από τα βασικά προβλήματα για την ψυχοσύνθεση του μοντέρνου ανθρώπου.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ …

Νέο τεύχος Zentromag #1: Στηρίξτε τις αυτόνομες πρωτοβουλίες!

Αποκλειστική συνέντευξη με τον Alain de Benoist: «Ενάντια στον φιλελευθερισμό, η κοινωνία δεν είναι αγορά».


Για τον Γάλλο διανοητή διαβάστε εδώ …


Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

Το να συναντάς και να συζητάς με τον Alain de Benoist, μόνο θετικό μπορεί να είναι και ειδικότερα όταν δέχεται να σου απαντήσει σε κάποια αρκετά βαρεία ερωτήματα. Βρεθήκαμε και τα είπαμε στις Βρυξέλλες, για τον εχθρό των λαών, τον φιλελευθερισμό με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου με τίτλο «Ενάντια στον φιλελευθερισμό, η κοινωνία δεν είναι αγορά».

Εσείς λέτε ότι ο φιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Η υπεράσπιση αυτής της ιδεολογίας θα μπορούσε να την παρομοιάσει με τον αστικό συντηρητισμό. Τι πιστεύετε;

Η κυρίαρχη ιδεολογία, είναι πάντα αυτή που ανήκει στην τάξη η οποία κυριαρχεί. Σήμερα δεν είναι αυτή του αστικού συντηρητισμού που κυριαρχεί. Είναι μια τάξη διεθνιστική που συγχρονίζεται τέλεια με έναν αποκεντρωμένο καπιταλισμό, που θέλει να είναι τόσο «αποτελεσματική», όσο και «προοδευτική». Αυτό δουλεύει με τρόπο ώστε να μετατρέψει τον πλανήτη σε μια τεράστια αγορά, αλλά ταυτόχρονα να διατηρεί την ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ιδεολογία του προοδευτισμού. Η συγκεκριμένη ιδεολογία, βήμα-βήμα, απομακρύνθηκε από τον κόσμο, με τις όποιες επιπτώσεις έχουν υπάρξει. Η αστική τάξη, που ταυτόχρονα είναι και συντηρητική και φιλελεύθερη, προσκολλάται σε μια αφόρητη κατάσταση. Στην πραγματικότητα, μπορεί να διεκδικήσει τον εαυτό της σαν φιλελεύθερη εις βάρος του συντηρητισμού και ως συντηρητική εις βάρος του φιλελευθερισμού. Στο βιβλίο μου αναλύω μερικά σημεία δίνοντας μερικά παραδείγματα.

Πώς μπορούμε να περιμένουμε να ρυθμίσουμε τη μετανάστευση ακολουθώντας τη φιλελεύθερη αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των ανθρώπων, των κεφαλαίων και των αγαθών; Πώς να απαγορευτεί η χρήση ναρκωτικών χωρίς να παραβιάζεται η φιλελεύθερη ιδέα ότι όλοι πρέπει να μένουν εντελώς ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν; Πώς να υπερασπιστούμε την ταυτότητα των λαών και των πολιτισμών εάν τα βλέπουμε, όπως οι φιλελεύθεροι, μόνο ως απλά αθροίσματα απλών ατόμων; Πώς να διατηρήσουμε τις «παραδοσιακές αξίες» όταν το καπιταλιστικό σύστημα κάνει τα πάντα και παντού για να τις καταστείλει;

Για να έρθουμε και στο σήμερα, θα λέγαμε ότι ο Μακρόν, είναι η τέλεια προσωποποίηση της φιλελεύθερης ιδεολογίας; Για ποιους λόγους;

Ας πούμε ότι είναι από τους πιο εμβληματικούς. Ξέρουμε ότι ήταν τα οικονομικά περιβάλλοντα, που έσπρωξαν τον Μακρόν να φτάσει στην κορυφή της ισχύος. Που με την εκλογή του, έφτιαξε αμέσως μια δυνατή κυβέρνηση συνδυάζοντας τους φιλελευθέρους πολιτικούς της Δεξιάς με τους φιλελεύθερους της Αριστεράς.

Αυτό δείχνει τουλάχιστον μέχρι τώρα, όπως είπε και ο Jean-Claude Michea, ότι ο δεξιός φιλελευθερισμός και ο αριστερός κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά δυο μορφές που προέρχονται από την ίδια ιδεολογία και οι οποίες αλληλοσυμπληρώνονται. Αλλά αυτό επίσης μας επέτρεψε να καταλάβουμε ότι ο διαχωρισμός της αριστεράς με την δεξιά, εξαφανίζεται, για να αντικατασταθεί από κάτι άλλο, ασφαλώς πιο θεμελιώδες: φιλελεύθερο και αντι-φιλελεύθερο. Κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα μέχρι το τέλος του σοσιαλισμού, οι συντηρητικοί ήταν οι κύριοι αντίπαλοι των φιλελευθέρων, αλλά θα ξαναγυρίσουμε σε αυτό!

Κύριε de Benoist, ποια αντίδοτα, ποιες ενναλακτικές υπάρχουν ή τι μπορούμε να σκεφτούμε, να πράξουμε, για να μπορέσουν οι κοινωνίες μας να θριαμβεύσουν ενάντια στον φιλελευθερισμό;

Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει κάποια μαγική συνταγή. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια γενική κατάσταση που εξελίσσεται όλο και πιο γρήγορα και που δείχνει τώρα τα όρια του σημερινού συστήματος, είτε είναι το πολιτικό σύστημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας είτε το οικονομικό σύστημα μιας κεφαλαιουχικής μορφής σε σύγκριση με την τεράστια απειλή γενικής υποτίμησης της αξίας.

Το μέλλον ανήκει στον καθέναν μας και σε σύντομο χρονικό διάστημα πρέπει να στραφούμε, στην αναγέννηση των ανθρώπινων κοινοτήτων, στην άμεση δημοκρατία, και στην αποκλειστική εγκατάλειψη των εμπορικών αξιών. Το αντίδοτο θα ανακαλυφθεί, όταν οι πολίτες θα ανακαλύψουν ότι δεν είναι μόνο καταναλωτές και ότι η ζωή μπορεί να γίνει πιο όμορφη όταν απορρίπτεται ένας κόσμος στον οποίο τίποτε δεν έχει αξία αλλά όλα έχουν μια τιμή.

πηγή

Ο Ernst Jünger προέβλεψε την καθολική χρήση μάσκας ως μέσο που ενισχύει τη συμμόρφωση και την ομοιομορφία σε μια δυστοπική μελλοντική κοινωνία

«Ο Jünger, θεωρείται ο μεγαλύτερος συγγραφέας του 20ου αιώνα, αποτέλεσε δε μία από τις κεντρικές μορφές του ρεύματος που έμεινε γνωστό ως «Συντηρητική Επανάσταση». Υπήρξε ένας από τους προδρόμους του μαγικού ρεαλισμού και συνεισέφερε την έννοια του Άναρχου (Κυρίαρχου Ατόμου). 

Στο βιβλίο του “Der Arbeiter” αναλύει τις απόψεις του για μια πλήρως κινητοποιημένη κοινωνία που θα καθοδηγείται από πολεμιστές-εργάτες-διανοούμενους. Γεννήθηκε στη Χαιδελβέργη στις 29 Μαρτίου 1895 και πέθανε στις 17 Φεβρουαρίου 1998. 

Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στον Αυτοκρατορικό Γερμανικό Στρατό και για τη δράση του παρασημοφορήθηκε με τον Σιδηρούν Σταυρό Α΄  Τάξεως καθώς και με το παράσημο Pour Le Merite που αποτελούσε την ανώτατη τιμητική διάκριση στον τότε Γερμανικό Στρατό. Μετά την απόλυσή του σπούδασε θαλάσσια βιολογία, βοτανολογία και φιλοσοφία. Κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, την οποία επέκρινε για την αστάθειά της και την αδυναμία της, αρθρογράφησε σε διάφορα εθνικιστικά έντυπα προπαγανδίζοντας την ανάγκη για έναν επαναστατικό και ριζοσπαστικό εθνικισμό. 

Το 1927 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο και, αν και του προτάθηκε από το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, αρνήθηκε να θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής. Στις 22 Οκτωβρίου 1932, στη βαυαρική εφημερίδα «Völkischer Beobachter», επίσημο όργανο του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, δημοσιεύθηκε άρθρο με τίτλο «Das endlose dialektische Gesprach», το οποίο τον κατηγορούσε για «φιλελεύθερες» απόψεις και πως δεν υπερασπίζονταν το φυλετικό δόγμα του αίματος και του εδάφους. 

Γενικά ανήκε στους εθνικιστές συγγραφείς, που το όνομα τους δεν αναφέρθηκε σε δηλώσεις πίστεως στον Αδόλφο Χίτλερ. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στην Wehrmacht απ’ όπου απολύθηκε το 1944 μετά την απόπειρα δολοφονίας κατά του Χίτλερ στην οποία, σύμφωνα με τη φημολογία, είχε κάποια συμμετοχή. 

Στην μεταπολεμική Γερμανία αντιμετώπισε απαγορεύσεις από τις Βρετανικές Δυνάμεις Κατοχής, καθώς και εχθρότητα από κομμάτι της γερμανικής διανόησης λόγω της εθνικιστικής του σκέψης και δράσης και θεωρήθηκε αντιδραστικός και μιλιταριστής. Ήταν στενός φίλος με τον Μάρτιν Χάιντεγκερ και απέσπασε το θαυμασμό του Julius Evola ο οποίος το 1960, δημοσίευσε το βιβλίο με τίτλο «L'Operaio nel Pensiero di Ernst Juenger», αφιερωμένο στον Γιούνγκερ»

Διαβάστε το άρθρο εδώ …

Γκράφιτι για την βιοτρομοκρατία


 

Η καταστροφή της κοινωνικής ζωής στην post covid εποχή. Το νέο είδος ανθρώπου

 

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Το ολικό lockdown ήταν πολύ καιρός που είχε αποφασιστεί. Όλες οι ταλαντώσεις επί του θέματος αυτό το διάστημα ήταν απλά ένα παιχνίδι όπως αυτό που παίζαμε μικροί με τον καλό και τον κακό αστυνομικό. Μια απλή τακτική επιβολής της απόφασης σταδιακά, δοκιμάζοντας βήμα προς βήμα τις αντιδράσεις των λαών. Το σχέδιο είναι σαφέστατο και δεν έχει να κάνει τελικά τόσο με τον τομέα της υγείας, (εκτός από τις συνήθεις ανεπάρκειες ορισμένων περιοχών που αφορούν τα νοσοκομεία). Κάθε χρόνο διάφορες γρίπες άφησαν χιλιάδες νεκρούς αλλά ποτέ δεν το πληροφορηθήκαμε αυτό από τους δούλους του καθεστώτος τους δημοσιογράφους των οποίων δουλειά είναι να τρομοκρατούν τους λαούς.

Νεκροί και εντατικές περιθάλψεις υπάρχουν και σε συντριπτικό βαθμό είναι ηλικιωμένοι οι οποίοι νοσούν από άλλες ασθένειες, ακόμη και αχαρτογράφητες, που τους ταλαιπωρούν χρόνια και πολλοί από αυτούς δυστυχώς είναι τακτικοί πελάτες των νοσοκομείων. Επιμελώς κρύβονται πολλά από τα αληθινά δεδομένα. Όποιος τολμά να πει το διαφορετικό καταλήγει στα αζήτητα και εξαφανίζεται σε όλους τους τομείς. Η δημοκρατική τρομοκρατία σε όλο της το μεγαλείο, δεν έχει ανάγκη πλέον να φορά μάσκα αλλά να την επιβάλει.

Στην γειτονική Ιταλία, ένας ανεξάρτητος βουλευτής κατήγγειλε δημοσίως τα πλαστά στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα ο πρωθυπουργός για να δημιουργηθεί η περιβόητη Υγειονομική Δικτατορία. Φυσικά την συνέχεια μπορείτε να την φανταστείτε ... αν και η φαντασία μας  είναι πια εξαντλημένη.

Αλλά σαφώς οι κυβερνήτες δεν ενδιαφέρονται για αυτό. Το έργο που έχει ήδη προγραμματιστεί από την άνοιξη είναι ένα άλλο, και εντελώς πολιτικό: ένα πείραμα για την αυταρχική αναδιοργάνωση κοινωνιών που λειτουργούν σε ένα πολύ συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο.

Πρόκειται για ένα έργο όχι μόνο ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό, το οποίο ξεκινά από τον γάλλο-γερμανικό άξονα και από τις Βρυξέλλες, και του οποίου η ελληνική  κυβέρνηση είναι μόνο ένας από τους εκτελεστές. Δεν είναι απαραίτητο να είμαστε συνωμότες για να το αναγνωρίσουμε: είναι ήδη εμφανές στην πατερναλιστική, δεοντολογική συστροφή των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, των οποίων ο εγγυητής είναι η Ursula von der Leyen.

Ο στόχος αυτών των πολιτικών τάξεων είναι να τονίσει υπερβολικά τον Ιό για να καταστρέψει ό, τι απόμεινε  από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τον αυτόνομο τομέα υπηρεσιών, τους χώρους για «φυσική» εκπαίδευση, κοινωνικότητα και πολιτισμό και να τις αντικαταστήσει με κατανάλωση, ψυχαγωγία, διδασκαλία, κοινωνικότητα πλήρως ψηφιακά, ενσωματωμένα ολοκληρωτικά από τις μεγάλες παγκόσμιες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας.

Η τρομοκρατική αφήγηση του Covid και των lockdown  είναι το εργαλείο για την πλήρη αντικατάσταση της κοινωνικοποίησης με κοινωνικά δίκτυα, σχολές και πανεπιστημιακές κοινότητες με πλατφόρμες διδασκαλίας, αγάπη και σεξ με εικονική πραγματικότητα, εστιατόρια και μπαρ με φαγητό ετοιμοπαράδοτο, κινηματογράφοι και θέατρα με το Netflix, ψώνια με το Amazon, συναυλίες με απομακρυσμένες ζωντανές εκπομπές, αθλητισμός στο σπίτι με "προπόνηση" που διαχειρίζεται μια εφαρμογή, εργασία με κρατικές επιδοτήσεις σε ένα καθεστώς ημι-επιείκειας ενώ η θρησκευτική λατρεία της κοινότητας μετατρέπεται σε μια μοναχική πνευματικότητα χωρίς κοινωνική σημασία.

Και, πάνω απ' όλα, γίνεται η εξάλειψη όλων των μορφών ελευθεριών, ανεξέλεγκτων πολιτιστικών ενώσεων, κύκλων, πολιτικών και πολιτικών κινημάτων, ενός μετασχηματισμού της κοινωνίας των πολιτών σε μια πλειάδα μεμονωμένων ατόμων που περιορίζονται στο να είναι οπαδοί των πολιτικών ηγετών, σε ένα καθημερινό reality show  που υπόκεινται στο συνεχές σφυροκόπημα των ομόφωνων ειδήσεων του καθεστώτος που επέλεξαν για αυτό τον σκοπό τα κοινωνικά μέσα, καθαρίζοντάς τα από αυτά που αποκαλούν ψεύτικες ειδήσεις, δηλαδή, από οποιαδήποτε πηγή που δεν έχει εγκριθεί από το κύριο συγκρότημα πολιτικών μέσων.

Η επιτάχυνση αυτού του μετασχηματισμού θα επέτρεπε, στις ευρωπαϊκές ελίτ, τη σύνδεση μεταξύ του υπερπόντιου μεγαλο-καπιταλισμού (ΗΠΑ) και  του γραφειοκρατικού κρατισμού της ΕΕ με μια επιδοτούμενη οικονομία καθώς και του κινέζικου αυταρχικού  μοντέλου αγοράς. Το μόνο εμπόδιο που μπορεί ακόμη να παραμείνει μεταξύ του σχεδίου αυτού  και της υλοποίησής του είναι η αντίδραση, η αντίσταση, η κινητοποίηση ευρωπαϊκών κοινωνιών των πολιτών, τάξεων και κοινωνικών ομάδων που έχει αποφασιστεί να θυσιαστεί.

Από την ικανότητά τους να επαναστατούν, από την ικανότητά τους να συντονίζουν, να δίνουν ζωή σε ένα συνεκτικό κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ για να αντικαταστήσουν μια πλέον ανύπαρκτη πολιτική εκπροσώπηση, εξαρτάται από το εάν το τεχνο-αυταρχικό πείραμα θα πετύχει ή θα κηρυχθεί αποτυχημένο, ή τουλάχιστον καθυστερήσει.

Η δημιουργία του νέου γκρίζου  και άβουλου ανθρώπου είναι ήδη γεγονός. Η  μετανάστευση απετέλεσε το κύριο εργαλείο για να φτιάξουν το νέο αυτό  χρώμα και τα υπόλοιπα που βιώνουμε απλά ολοκληρώνουν το αποτέλεσμα του νέου ανθρώπινου γένους με κύρια χαρακτηριστικά την αδράνεια και την απώλεια της κριτικής ικανότητας που θα αποτελέσει και την ταφόπλακα του ΩΡΑΙΟΥ και της ΟΜΟΡΦΙΑΣ.

Ανθρωπάκια περιτυλιγμένα με μάσκες και σελοφάν, θα είναι ευχαριστημένα μέσα σε έναν ψεύτικο κόσμο με σκυμμένο το κεφάλι και ήδη νεκρά νομίζοντας ότι ζουν. Και όπως είπε ο μεγάλος Βίκτορας Ουγκώ: «Κάντε όπως τα δένδρα. Αλλάξτε τα φύλλα, αλλά διατηρείστε τις ρίζες. Επομένως αλλάξτε τις ιδέες σας αλλά διατηρείστε τις αρχές σας».

Η Ευρώπη μας, θα είναι πλέον ένας απέραντος λάκκος με ζόμπι και μόνο στις μνήμες κάποιων αθεράπευτα ρομαντικών «συνομωσιολόγων» θα κτυπάει η καρδιά ενός ένδοξου παρελθόντος δημιουργίας, ταυτότητος και πολιτισμού.

τ' Ακριτικό / t' Akritiko

Ιδέες της σκληρότητας και της καλοσύνης Εθνικισμός, σοσιαλισμός, ρατσισμός (1897-1922) Παντελής Βουτουρής


«Στα τέλη του 19ου αιώνα εισβάλλουν και ευδοκιμούν σε μιαν ηττημένη και ταπεινωμένη Ελλάδα οι νέες ιδέες της σκληρότητας: οι αφορισμοί του Φρειδερίκου Νίτσε για τη δύναμη, τα δόγματα του κοινωνικού δαρβινισμού για το δικαίωμα του ισχυρού να υποτάσσει τους ανίσχυρους, και οι εμπνευσμένες από τον Joseph Arthur Comte de Gobineau και τον Huston Stewart Chamberlain φυλετικές και ευγονικές θεωρίες. Κατά τη διάρκεια της εικοσιπενταετίας ανάμεσα στους δύο ανυπολόγιστους σε καταστροφές πολέμους (1897-1922), κορυφώνεται το δημοτικιστικό κίνημα, αναζωπυρώνεται η Μεγάλη Ιδέα, αναβιώνει ο μεσσιανισμός, εκδηλώνεται ο εθνικός διχασμός και αναλαμβάνονται σταυροφορίες για την ανόρθωση της χώρας, την κάθαρση και την αναγέννηση τόσο της πολιτικής όσο και της πνευματικής ζωής. Πρόκειται για μια περίοδο, με άλλα λόγια, δοκιμασίας και μεγάλων ιδεολογικών αναμετρήσεων. Το βιβλίο αυτό εντάσσεται στο σχετικά ανεξερεύνητο –στην ελληνική βιβλιογραφία– πεδίο της ιστορίας των ιδεών και εστιάζει στις σημαντικότερες ιδεολογίες της εποχής: τον εθνικισμό, τον σοσιαλισμό και τον ρατσισμό»

πηγή

Σχετικοί σύνδεσμοι εδώ και εδώ 

Θρήνος του φρουρού των συνόρων (Ezra Pound)

 Στη βορινή πύλη ο άνεμος φυσά γεμάτος άμμο μονάχος από τότε που υπάρχει χρόνος ως τα τώρα! Τα δέντρα γέρνουν, η χλόη κιτρινίζει απ' το φθινόπωρο.

 Σκαρφαλώνω σε πύργους και πύργους να αγναντέψω τη βάρβαρη γη:

 Ρημαγμένο κάστρο, ουρανός, η πλατιά ερημιά .

Δεν έμεινε τοίχος σε τούτο το χωριό.

 Κόκαλα ξασπρισμένα από χίλιες παγωνιές, άψιλοι σωροί, σκεπασμένοι με δέντρα και χορτάρι.

 Ποίος ήταν η αιτία και έγιναν όλ' αυτά;

Ποίος έφερε την φλογερή αυτοκρατορική οργή;

Ποίος έφερε το στρατό με τούμπανα και τουμπερλέκια;

 Βάρβαροι βασιλιάδες. Καλωσυνάτη άνοιξη, που γίνηκε φθινόπωρο διψασμένο για αίμα,

 οχλαγωγία πολεμιστών, απλωμένη στο μεσανό βασίλειο, Τρακόσες εξήντα χιλιάδες,

 Και θλίψη, θλίψη σα βροχή. Θλίψη να πας και θλίψη να ξαναγυρίσεις.

 Έρημα, έρημα πεδία μάχης, και δεν υπάρχουν πάνω τους παιδιά να κάνουν πόλεμο,

 Δεν υπάρχουν πια άντρες για την επίθεση και την άμυνα.

 Α, πως να μάθετε την ολοσκότεινη θλίψη στη βορινή πύλη, Με του Ριχόκου το όνομα λησμονημένο,

 Και εμάς τους φρουρούς φαγωμένους απ' τις τίγρεις.

πηγή

Το Δίκαιον της Ισχύος.


Ο κόσμος αναμένει τον ερχομό Ισχυρών Ανδρών, Μεγάλων Καταστροφέων. Καταστροφέων καθετί αχρείου. Αγγέλους Θανάτου!

(...) Η γενναιότητα περικλείει κάθε αρετή. Η ταπεινότητα είναι εγκληματική. Δεν πρέπει να επιτρέπεται ουδεμία νίκη σε αυτόν ο οποίος φοβάται να ρισκάρει τη ζωή του. (…) Επομένως, εάν θέλεις να κατακτήσεις Δόξα, Τιμή, Ισχύ, και Φήμη οφείλεις να είσαι πρακτικός, βλοσυρός, ψύχραιμος και ανηλεής. Πρέπει να οδεύεις προς την επιτυχία πατώντας επί των κεφαλών των εχθρών σου. Η ήττα τους είναι η δύναμή σου. Η πτώση τους, η εξύψωσή σου. Μόνον οι Ισχυροί μπορούν να είναι ελεύθεροι, και η Ισχύς δεν έχει καμία ηθική. 

(...) Δεν είναι προτιμότερο να εξαφανισθεί κανείς από το να γίνει σκλάβος; Το «Ελευθερία ή Θάνατος» ΔΕΝ είναι μια κενή νοήματος φράση. Όχι! Εμπεριέχει τρομακτική σημασία για εκείνους οι οποίοι μπορούν να την κατανοήσουν. Τι είναι ο θάνατος ώστε μπροστά του όλοι να δειλιάζουμε; Τι είναι η ζωή ώστε να πρέπει να της προσδίδουμε τόση πια αξία; Υπάρχουν πράγματα πολύ χειρότερα από τον θάνατο και μεταξύ αυτών είναι μια ζωή χωρίς Τιμή και Αξιοπρέπεια.

(...) Πώς μπορεί ένας σκλάβος να ανακτήσει την ελευθερία του; Μέσω της ήττας του κατακτητή του. Εάν δεν είναι αρκετά ισχυρός για να πραγματοποιήσει κάτι τέτοιο τότε οφείλει να υποταχθεί, να κόψει τον ίδιο του το λαιμό, ή να πεθάνει μαχόμενος.

(...) Ποια απόδειξη υπάρχει πως η «αδελφοσύνη μεταξύ ανθρώπων» είναι σύμφωνη με τη Φύση; Σε ποια αξιόπιστη βιολογική, ιστορική ή οποιαδήποτε άλλη ένδειξη βασίζεται; Πρόθεσή μου είναι να αποδείξω πως η διαμάχη, ο ανταγωνισμός, η αντιπαλότητα, και ο ολοκληρωτικός αφανισμός των αδύναμων δεν είναι απλώς κάτι το φυσικό, αλλά το απολύτως απαραίτητο. Έχει ποτέ δοκιμαστεί η «αδελφοσύνη» επί της γης; Πού, πότε και με ποια αποτελέσματα; Δεν είναι η αυτοεκτίμηση πιο ευγενής, μεγαλειώδης και αληθώς ηρωικότερη από την αυταπάρνηση;

Από το βιβλίο "Might is Right" του Ragnar Redbeard (Arthur Desmond), εκδ. Zem Books.

πηγή

Ezra Pound, Canto LXXII (οβ΄): Presenza (Παρουσία)


Canto LXXII (οβ΄): Presenza (Παρουσία)

Μετάφραση - Σχόλια: Βαγγέλης Κάσσος

Φτάνει νὰ θυμηθεῖς αὐτὸ τὸ βρωμοπόλεμο

Ὥστε μερικὰ γεγονότα νὰ βγοῦν στὴν ἐπιφάνεια. Στὴν ἀρχὴ, ὁ Θεὸς

Ὁ μεγάλος ἐστέτ, ἀφοῦ δημιούργησε τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ,

Ὕστερα τὴν ἡφαιστειακὴ δύση, ἀφοῦ ζωγράφισε

Τὰ βράχια μὲ λειχῆνες καθὼς οἱ Γιαπωνέζοι,

Χέζοντας ἔβγαλε τὸ μεγάλο τοκογλύφο Σατανᾶ - Γηρυόνη, πρότυπο

Τῶν ἀφεντικῶν τοῦ Τσῶρτσιλ. Καὶ τώρα μοὔρχεται νὰ τραγουδήσω

Σὲ ἄξεστη ἀργκὸ (non a (h)antar ‘oscano) νὰ πῶ ὅτι

Μετὰ τὸν θάνατό του ὁ Φίλιππο Τομάζο μὲ πλησίασε λέγοντας:

«Ἔ, λοιπόν πέθανα,

Μὰ δὲ θέλω νὰ πάω στὸν Παράδεισο, θέλω ἀκόμη ν’ ἀγωνιστῶ.

Θέλω τὸ σῶμα σου, γιὰ νὰ πολεμήσω κι ἄλλο.»

Κι ἐγὼ τοῦ ἀπάντησα: «Τὸ σῶμα μου εἶναι πιὰ γερασμένο, Τομάζο

Κι ἔπειτα ἐγὼ τί θὰ γινόμουν; Τὸ χρειάζομαι τὸ σῶμα αὐτό.

Θὰ σοῦ δώσω ὡστόσο, μιὰ θέση μέσα στὸ Κάντο κι ὁ λόγος ἄς εἶναι δικός σου

Ἂν, ὅμως, θέλεις κι ἄλλο νὰ πολεμήσεις, ἐμπρός πιάσε ἕναν νεαρὸ

Ἄδραξε ἕνα κοπέλι ἄκαπνο κι ἀλαφρόμυαλο

Δώστου λίγο κουράγιο, δώστου λίγο μυαλό,

Χάρισε στὴν Ἰταλία ἕναν ἥρωα παραπάνω

Ἔτσι θὰ μπορέσεις νὰ ξαναγεννηθεῖς, νὰ γίνεις πάνθηρας,

Νὰ γνωρίσεις δύο ζωές καὶ μιὰ φορὰ ἀκόμη νὰ πεθάνεις,

Καὶ νὰ πεθάνεις ὄχι Viejo στὸ κρεβάτι,

μὰ νὰ πεθάνεις μέσα στῆς μάχης τὴ χλαλοὴ

Μόνον ἔτσι θὰ κερδίσεις τὸν Παράδεισο.

για να διαβάσετε ολόκληρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Η σκέψη του Duce ως φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια: βιβλιοκριτική του Gabriele Adinolfi για το βιβλίο «Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία» του Adriano Scianca (Altaforte Edizioni)


Me ne frego

«Το περήφανο μότο των Squadristi  "Δεν με νοιάζει"  γραμμένο στους επιδέσμους ενός τραύματος, δεν είναι μόνο μια στωική φιλοσοφική πράξη, δεν είναι μόνο το απόσταγμα ενός πολιτικού δόγματος , είναι και η εκπαίδευση στην μάχη, η αποδοχή των κινδύνων που αυτή φέρνει, είναι το νέο στυλ της Ιταλικής ζωής. Έτσι ο Φασιστής αποδέχεται, αγαπά την ζωή. Αγνοεί και θεωρεί δειλία την αυτοκτονία. Αντιλαμβάνεται την ζωή ως χρέος, ανύψωση, κατάκτηση. Η ζωή που πρέπει να είναι υψηλή και πλήρης. Βιωμένη ως τέτοια (καθεαυτή) μα πάνω από όλα για τους άλλους, κοντινούς και μακρινούς, παρόντες και μελλοντικούς»

Mussolini


Παρά το ιστορικό γεγονός ότι και οι Έλληνες Επίστρατοι των Νοεμβριανών (18-19/11/1916) υπήρξαν πρόδρομοι του Φασισμού στην Ευρώπη - σχετική μελέτη εδώ - είναι αναμφισβήτητη η θέση ότι η γειτονική  Ιταλία υπήρξε η μήτρα της Εθνικοεπαναστατικής σκέψης.

Άνευ αυτής δεν θα είχαν υπάρξει στην ιστορική πορεία οι Αντιδημοκρατικές Επαναστάσεις, τα κινήματα και τα κόμματα, οι ένοπλες ομάδες της πραγματικής εθνικής αντίστασης και η σημερινή  φωνή μιας Ευρώπης που αρνείται να υποταχθεί στους παγκόσμιους τοκογλύφους και τους δήμιους των ημερών μας.

Ο Mussolini για αυτούς που δεν διαβάζουν μέσα από παραμορφωτικούς φακούς την ιστορία υπήρξε ο Τελευταίος Ρωμαίος, ο Λύκος της Ρώμης, ο οξυδερκής Επαναστάτης που ξεκίνησε από τον αναρχοσυνδικαλισμό για να καταλήξει στον Φασισμό. Μαζί με άλλους μαχητές κωδικοποίησε μια νέα πολιτική θεωρία που ήταν παράλληλα μια πρόταση ζωής. Αυτή η ιδεολογία υπήρξε παράδειγμα για ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και για λαούς που βρίσκονταν αρκετά μακριά από την Γηραιά Ήπειρο.

Ήταν αυτός που παρά τα τραγικά λάθη, τις προδοσίες, τις συκοφαντίες και την λάσπη, την πολεμική των αστικών δημοκρατιών συνέβαλλε στην προετοιμασία για την Μεγάλη Μάχη ενώ υπήρξε κυρίως η δική του σκέψη ο σπόρος για την αναγέννηση των ιδεών μετά το ’45. Υπήρξε ειλικρινής όταν έλεγε ότι «ο Φασισμός είναι η εκκλησία των αιρέσεων».

Τα τελευταία χρόνια τόσο το ενδιαφέρον αλλά και οι εκδόσεις για την ζωή του, το έργο του, την πολυτάραχη διαδρομή του έχουν αυξηθεί αφού ο ιστορικός αναθεωρητισμός προβάλλει απόψεις που υιοθετούν οι πραγματικοί Εχθροί του Καθεστώτος. Αυτοί που δεν συμβιβάζονται, που δεν διαθέτουν δηλώσεις μετανοίας, που δεν υποχωρούν μπροστά στον αντιφασιστικό όχλο.

Το παρακάτω άρθρο το έχει γράψει ο Gabriele Adinolfi και είναι μια ενδελεχή ματιά στο βιβλίο του Adriano Scianca «Mussolini e la filosofia». Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Il Primato Nazionale.

Δείτε εδώ και εδώ παλαιότερες αναρτήσεις για τον Gabriele Adinolfi: Αποκλειστική συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο και την Ελεύθερη Τηλεόραση


«Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία», η σκέψη του Duce ως φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια.

Ρώμη, 22 Οκτωβρίου

Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία είναι ένα από τα λίγα βιβλία που δεν διάβασα με μια ανάσα. Συνήθως, αυτά που "καταναλώνω" είναι μυθιστορήματα των οποίων η ατμόσφαιρα με αιχμαλωτίζει και τα οποία προσπαθώ σκόπιμα να παρατείνω όσο το δυνατόν περισσότερο. Όπως το Shogun ή το Musashi. Από την άλλη πλευρά, διάβασα το δοκίμιο του Adriano Scianca αργά επειδή είναι τόσο πλούσιο και αρθρωτό που μία και μόνο ανάγνωση θα ήταν ανεπαρκής, ενώ αν ήταν γρήγορη θα ήταν άχρηστη.

Ένα βιβλίο στο επίπεδο του De Felice

Το ερώτημα είναι πώς τα κατάφερε και το έγραψε. Προϋποθέτει καταρχάς μια τεράστια και σε βάθος γνώση του θέματος, επομένως μια εξαιρετική μνήμη, γιατί είναι εκπληκτικό πώς μπορεί κανείς να θυμηθεί πού και πότε ο Μουσολίνι είπε ή έγραψε αυτήν την πρόταση, πότε και πού διάβασε και μελέτησε τη σκέψη αυτού ή εκείνου, πού και πότε αναφέρθηκε η συνάντηση του με αυτόν τον φιλόσοφο, πού και πότε αυτή η συνάντηση αντανακλούσε μια πολιτική επιλογή. Τέλος, υπάρχει η δυνατότητα συνένωσης της σκέψης, τόσο με την διαχρονική έννοια όσο και με αυτή της καθεαυτό λογικής, επομένως των λογικών συνδέσεων: εξαιρετικό.

Έχω πει πολλές φορές ότι ο Adriano είναι εκτός του χρόνου. Σήμερα που γράφουμε για τον εαυτό μας, που παίρνουμε συντομεύσεις, που προχωράμε με το αντιγραφή / επικόλληση και βάζουμε εμβόλιμες απλοϊκές προτάσεις, σύμφωνα με τους αφορισμούς του Baci Perugina, ο Scianca προφανώς προέρχεται από άλλη εποχή. Παρόλο που προέρχεται από μια σοβαρή και πολιτισμένη εποχή, ακόμη και εκεί ξεχωρίζει. Αυτό το τελευταίο βιβλίο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, όσον αφορά τη σοβαρότητα και την αυστηρότητα των μελετών σχετικά με το Duce, στα έργα του De Felice, και είναι εξαιρετικά ανώτερο από άλλες φιλόδοξες αλλά αποτυχημένες προσπάθειες, όπως αυτές του Bocca.

Ο ψεύτικος μύθος της προοδευτικής κουλτούρας

Το βιβλίο είναι εντυπωσιακό και πολλά πράγματα προκύπτουν από αυτό. Πρώτα απ 'όλα, η μεγάλη δίψα για γνώση και η φανταστική νοημοσύνη, τόσο αναλυτική όσο και συνθετική, του Μουσολίνι, ο οποίος μεταξύ των νεώτερων (στμ των νεώτερων χρόνων) πολιτικών σε αυτό είναι σίγουρα ο καλύτερος μαζί με τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Εξ ου και ο πολιτιστικός πλούτος και η μεγάλη παγκόσμια ενσυναίσθηση του Φασισμού. Αντιμετωπίζοντας τους επικριτές, εκείνων των καημένων ανθρώπων ότι «ο φασισμός δεν έχει πολιτισμό» και ότι «ο πολιτισμός είναι αριστερός». Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ψεύτικο: το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα γνώριζε παγκοσμίως μόνο δύο πολιτιστικούς κλάδους, μερικές φορές αντιθετικούς, άλλωτε σε συμφωνία: ο Φασιστής και ο Αντιδραστικός. Η προοδευτική «κουλτούρα» βρήκε άσυλο στα περιθώρια των κοινωνιολογικών, ψυχολογικών και οικονομικών κατηγοριών, άλλο ακόμη και εκεί ήταν υποδεέστερη. Ήταν μόνο στρατιωτικά που επιβλήθηκε και κυριάρχησε στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα και παρήγαγε "αποπολιτιστικοποίηση", με κάποιες εσκεμμένες ή αναγκαστικές αιρετικές εξαιρέσεις. Είναι καλό όχι μόνο να το θυμόμαστε αλλά και να κάνουμε μια σύγκριση και ο Scianca μας βοηθάει πολύ σε αυτό.

Ο Μουσολίνι μεταξύ Μαρξ και Νίτσε

Ο Μουσολίνι και η φιλοσοφία δεν είναι η σχέση μεταξύ ενός ερασιτέχνη και του αντικειμένου της απόλαυσης του, είναι μια συνεχής αναζήτηση γνώσης, υπαρξιακής, κοινωνικής, πολιτισμικής. Υπάρχει Μουσολίνι ο "ζωτικιστής", ο ιδεαλιστής, ο φυλετιστής, ο πολιτικός ηγέτης. Υπάρχει ο αναγνώστης των Μαρξ, Σορέλ, Χέγκελ, Μακιαβέλλι, Οριάνι, υπάρχει ο συνομιλητής του Gentile, υπάρχει η μορφή που αναγνωρίζεται από τους κύκλους των Νιτσεϊκων παγκοσμίως ως "διαιτητής" στις διαμάχες για τον Νίτσε, έως το σημείο να θεωρείται αυθεντία ακόμη και στο Τρίτο Ράιχ. Υπάρχει ο Μουσολίνι στους οποίους οι Heidegger, Schmitt και Spengler στρέφονται επανειλημμένα. Η αλληλογραφία με τον Φρόυντ λείπει, αλλά δεν είναι απαραίτητη. Υπάρχει η σχέση με τον Πιραντέλλο όπως και με τον Έβολα, υπάρχει η σκέψη για τον Πλάτωνα, υπάρχει ακόμη και το εξαιρετικό όραμα του Μουσολίνι για το θρησκευτικό ζήτημα (παγανισμός ή / και χριστιανισμός), για την αστική τάξη και για τη λευκή φυλή ως παρακμή και η αντιπρόταση για την πνευματική, ψυχολογική και επαναστατική φυλετική λογική, μόνο σχετικώς βιολογική.

Συγκεκριμένα, θα πρέπει να συγχαρούμε τον συγγραφέα για το ότι είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει το ζήτημα χωρίς συμπλέγματα και να λάβει υπόψη του όλα τα μέρη που συμμετείχαν. Από αυτό αναδύεται - και για εκείνους που δεν έχουν προκαταλήψεις ιδεών για τον Duce, δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά μια τελειοποιημένη επιβεβαίωση - η εικόνα ενός ανθρώπου που ασχολείται ακούραστα με την αναγέννηση του συγκεκριμένου και του γενικού. Όποιος έχει αφεθεί να παρεκκλίνει από τα ψεύτικα στερεότυπα, είτε τα παίρνει από τα αριστερά είτε από τα δεξιά, θα εκπλαγεί από αυτό που εμείς δεν αποκηρύξαμε ποτέ. Όπως ο Scianca δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει, ο Μουσολίνι ήταν πάντα διαποτισμένος από ένα ευρύ όραμα, αρχικά κοσμοπολίτικο, του οποίου δεν σταμάτησε ποτέ να επιδιώκει την οικουμενικότητα, ενεργοποιώντας τις εθνικές ιδιότητες και δυνατότητες για το σκοπό αυτό.

Είναι ο Φασισμός που απορροφά τον Εθνικισμό

Ο συγγραφέας γράφει: «Ο Εθνικισμός του Μουσολίνι είναι ένα πολύ λιγότερο προφανές θέμα από ό, τι μπορεί να σκεφτεί κανείς. Η ισοδυναμία, ή ακόμα και η συνέχεια του Εθνικισμού και του Φασισμού θεωρούνται δεδομένα για πολύ καιρό από τους ιστορικούς και εξακολουθεί να είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στη δημοσιογραφική συζήτηση. Ωστόσο, τα πράγματα είναι διαφορετικά». Ο Del Noce παραθέτει: «Δεν υπάρχει κάποιου είδους ιδανική συνέχεια μεταξύ Εθνικισμού και Φασισμού. Δεν είναι η ιδεολογία της  Action Française που προετοίμασε τον Φασισμό, αλλά αντίθετα ο Φασισμός που απορρόφησε τον Εθνικισμό».

Και στο τέλος του έργου ο Adriano Scianca αναφέρει τι είπε ο Mussolini στη νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού Maddalena Mollier τον Μάρτιο του 1945 στην κατοικία της στο Gragnano. Τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά και τα ιταλικά ζητήματα - είπε ο Duce - δεν θα είχαν πλέον κανένα ενδιαφέρον, μόνο η Ευρώπη θα το είχε, ως Ευρωπαϊκό Μπλοκ. Το ξέραμε αυτό και δεν αλλάξαμε ποτέ γνώμη για αυτό. Πέρα από αυτό το συμπέρασμα, το οποίο φαίνεται απαραίτητο για εμάς, ο Adriano πρέπει να επαινείται για το ότι μπορεί να εκφράσει την πολυπλοκότητα της σκέψης του Μουσολίνι ως μια φωτισμένη από το μυαλό φυσική και πνευματική επαναστατική ενέργεια: μια ιδιαίτερη αλλά και καθολική δράση που στοχεύει στην επαναστατική αναγέννηση του Πολιτισμού, προσανατολισμένη από την φιλοσοφία. Από το νήμα της Σόφιας (στμ. λογοπαίγνιο filο=νήμα).

Συγχαρητήρια!

Gabriele Adinolfi

Μετάφραση: Τίτος

πηγή