1η Σεπτεμβρίου 1969: η επανάσταση της Al - Fateh και μια εισαγωγή στο «Πράσινο Βιβλίο» του Συνταγματάρχη Muammar Qaddafi (άρθρο του Troy Southgate)

52 χρόνια πριν, την 1^η Σεπτεμβρίου 1969 ο Muammar Qaddafi και οι σύμμαχοι του πραγματοποιούν την επανάσταση της Al - Fateh και μεταμορφώνουν την Λιβύη από μια φιλοδυτική μοναρχία σε μια νέα παναραβική σοσιαλιστική κοινωνία, που για ένα κομμάτι της αριστεράς ονομάστηκε «αναρχολενινιστική» ενώ για τους Ευρωπαίους συναγωνιστές της «Τρίτης Θέσης» ως «εθνικοεπαναστατική». 

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την εισβολή των καπιταλιστών στην Λιβύη και την καταστροφή της Τζαμαχιρίγια ένα έργο ληστρικής κατοχής το οποίο επικρότησε το σύνολο των εθνομηδενιστών από την πλατεία Εξαρχείων μέχρι το μέγαρο Μαξίμου. Οι πρώτοι προσπαθούν σήμερα με χρονοκαθυστέρηση να ξεπλύνουν επικοινωνιακά τις αμαρτίες τους μέσω της κακόγουστης μαριονέτας Αμάλ και των ΜΚΟ. 

Δεν ξεχνάμε ότι ήταν οι ίδιοι που ζητούσαν το 2011 μέσω του Indymedia το κεφάλι του Qaddafi και αργότερα αυτό του Άσαντ καθώς και την καταστροφή του Συριακού στρατού (την ίδια ένοχη στάση κράτησαν όλα αυτά τα χρόνια για τους θύτες και τα θύματα των πολέμων σε Υεμένη, Λιβύη, Συρία), ενώ οι δεύτεροι κρατούν στο σκοτάδι την άγνωστη εγκληματική συμμετοχή της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας (πήρε και βραβείο από το ΝΑΤΟ) στους βομβαρδισμούς της ανεξάρτητης Λιβύης και τα εγκλήματα πολέμου της τότε κυβέρνησης. 

Την 1^η Σεπτεμβρίου του 2021 ο υιός του ιστορικού ηγέτη Saif al - Islam ανακοίνωσε την συμμετοχή του στις εκλογές και υποσχέθηκε την αναγέννηση της χώρας. Εκδηλώσεις χαράς έλαβαν μέρος σε πόλεις και χωριά για την κίνηση αυτή. 

Στην Λιβυκή επανάσταση έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση ισλαμισμού, αλλά με έναν ιδιότυπο συγκρητισμό ανάμεσα στον αραβικό εθνικισμό, τον ισλαμισμό και τις σοσιαλιστικές αντιλήψεις. Ο Καντάφι, στο «Πράσινο Βιβλίο» του υπερβαίνει τον Ισλαμισμό και το Κοράνι. 

Η προσπάθεια αυτή αποτελεί μια ιδιότυπη και πρωτότυπη μορφή χρήσης του ισλαμικού υπόβαθρου για τον κοινωνικό μετασχηματισμό της Λιβύης, προς την κατεύθυνση της εκβιομηχάνισης. Από τον ισλαμισμό κρατάει τη λογική της «ενότητας», της άρνησης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της αντικατάστασής της από τα «λαϊκά συμβούλια», άποψη που συμβαδίζει με την απόρριψη των κοινωνικών ανταγωνισμών και η οποία βέβαια, πέρα από οποιεσδήποτε προθέσεις, εμπεριέχει και ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. 

Η κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και η αυτοδιαχείριση δεν έχουν την πηγή τους στον Ισλαμισμό, παρόλο που ενδύονται στην εφαρμογή τους ισλαμικό ένδυμα και φρασεολογία. 

Για περισσότερα σχετικά με τον Μάρτυρα της Λιβυκής επανάστασης του οποίου το βιβλίο επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Έξοδος» διαβάστε εδώ …

Μια Εισαγωγή στο «Πράσινο Βιβλίο» του Muammar al - Qaddafi

Δημοσιεύτηκε στα ελληνικά εδώ και πρώτη φορά εδώ

 άρθρο του Troy Southgate

Πρωτογνώρισα το «Πράσινο Βιβλίο» το 1986, όταν ήμουν μέλος του «Εθνικού Μετώπου» (NF). Μεγαλώνοντας στην Αγγλία εν μέσω της καταπιεστικής απληστίας και της διαφθοράς των χρόνων της Θάτσερ, οι ιδέες κοινής λογικής που περιέχονται σε αυτό το αναζωογονητικό μικρό κείμενο κυριολεκτικά με σφυροκόπησαν.

Πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, το NF - ήδη τότε το όνομα ενός μαγαζιού, αν και για όλους τους λάθος λόγους - ήταν μια αρκετά αρνητική οργάνωση όπου σύχναζε ένα μείγμα βρετανών ιμπεριαλιστών και φαντασμένων ακροδεξιών, αλλά μόλις καθάρισε από μερικά από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία από τις τάξεις του, η ομάδα άρχισε γρήγορα να εξελίσσεται σε ένα επαναστατικό κίνημα ταγμένο στην εθνική ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανατροπή της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης. Ως αποτέλεσμα, η «Τρίτη Θέση» του NF - «ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά» - οδήγησε την ομάδα να ευθυγραμμιστεί με ορισμένους αντιφρονούντες σε όλο τον κόσμο που είχαν κοινό συμφέρον να αντιταχθούν στα δίδυμα κακά τόσο του καπιταλισμού όσο και του κομμουνισμού.

Αυτό περιλάμβανε, για παράδειγμα, τον Αγιατολάχ Χομεϊνί του Ιράν, ο οποίος, το 1979, είχε οδηγήσει τη χώρα του μακριά από το να είναι το φιλοαμερικανικό κουτάβι του καθεστώτος του Σάχη και έφτασε σε μια Σιιτική θεοκρατία. Το NF απέδειξε επίσης την υποστήριξη του στους μαύρους ριζοσπάστες όπως ο Jerry Rawlings της Γκάνας και ο Louis Farrakhan των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μην αναφέρουμε τον θετικό αφροκεντρισμό του αείμνηστου Marcus Garvey.

Ομοίως, η οργάνωση εντυπωσιάστηκε επίσης από την αντισιωνιστική ηγετική φυσιογνωμία της Λιβύης, τον Muammar al - Qaddafi, έναν άνθρωπο που είχε αψηφήσει και αντισταθεί στην συνδυασμένη δύναμη των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών για πολύ καιρό και που, την ίδια χρονιά που ανακάλυψα το «Πράσινο Βιβλίο», είχε υποστεί τη στρατιωτική οργή του αμερικάνικου προέδρου, Ronald Reagan.

Στη συνέχεια, και με την πλήρη ευλογία της Margaret Thatcher, η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκίνησε ένα κύμα ιμπεριαλιστικών αεροπορικών επιθέσεων από το αγγλικό έδαφος και η πατρίδα της Βόρειας Αφρικής του Qaddafi βομβαρδίστηκε δεόντως από την φαινομενικά άμεμπτη επίθεση του Διεθνούς Σιωνισμού. Το αγγλοαμερικανικό κοινό, εύπιστο ως συνήθως, ήταν έτοιμο να πιστέψει οτιδήποτε του έριξαν οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις τους και, ήδη από πολύ καιρό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χτυπιούνταν κατά του «τρελού σκύλου» του Qaddafi. Ο ίδιος ο Qaddafi, εν τω μεταξύ, έχασε ένα από τα παιδιά του στις βομβαρδιστικές επιδρομές. Ο πραγματικός λόγος που ο Qaddafi είχε στοχοποιηθεί από τους Σιωνιστές, φυσικά, είναι που η «Σοσιαλιστική Λαϊκή Λιβυκή Αραβική Jamahiriya» (SPLAJ) ήταν σκληρός αντίπαλος του Ισραηλινού κράτους και ένθερμος υποστηρικτής της Παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης.

Ο Qaddafi, ο οποίος έγινε γνωστός κατά τη διάρκεια ενός αναίμακτου πραξικοπήματος την 1η Σεπτεμβρίου 1969, κληρονόμησε μια χώρα η οποία, μέχρι τότε, είχε ηγηθεί από τον βασιλιά Idris I, έναν μονάρχη που δεν φοβόταν να εκφράσει τις συμπάθειες του για τη Βρετανία και την Αμερική. Μόλις ο Qaddafi και οι υποστηρικτές του έδιωξαν το παλιό καθεστώς, σύντομα ίδρυσαν ένα Επαναστατικό Διοικητικό Συμβούλιο. Πράγματι, σε αντίθεση με τη δυτική προπαγάνδα ότι ο Καντάφι ήταν κάποιος «δικτάτορας», συνέχισε να διατηρεί το αξίωμα του ως Συνταγματάρχης στο Λιβυκό στρατό και τέτοια ήταν η δημοτικότητα του μεταξύ των απλών ανθρώπων που μπορούσε να περπατήσει στους δρόμους χωρίς να φοβάται να τον δολοφονήσουν.

Οι ιδέες που περιέχονται στο «Πράσινο Βιβλίο», που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1975, αποτελούν σοβαρή απειλή για τον δυτικό φιλελευθερισμό και υπονομεύουν πλήρως την καταρρέουσα βιτρίνα της «δημοκρατίας», για την οποία πιστεύουμε ότι λειτουργεί ως διοικητικό και νομοθετικό πρότυπο για όλο τον κόσμο. Το αντίγραφο του Πράσινου Βιβλίου που αγόρασα το 1986 είχε τυπωθεί στη Μαλαισία στα τέλη της δεκαετίας του 1970, λίγο μετά την πρώτη εφαρμογή των ιδεών του Qaddafi - γνωστών ως η «Τρίτη Οικουμενική Θεωρία» - στη Λιβύη. Ήταν ένα ελκυστικό χαρτόδετο τσέπης - πράσινο, φυσικά - και μερικά από τα πιο σημαντικά και αξέχαστα συνθήματα στο κείμενο είχαν επισημανθεί σκόπιμα. Αυτές οι φράσεις εμφανίζονταν στο περιθώριο και περιλάμβαναν φράσεις όπως «καμία εκπροσώπηση αντί του λαού», «η εκπροσώπηση είναι άρνηση συμμετοχής» και «η εκπροσώπηση είναι διαστρέβλωση της δημοκρατίας».

Εκείνο που τόνιζε ο συγγραφέας είναι ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία - δηλαδή ένα σύστημα στο οποίο οι άνθρωποι εκλέγουν έναν πολιτικό για να "εξυπηρετεί" τα συμφέροντα  τους - είναι ουσιαστικά ανοιχτό στην κατάχρηση. Ο Qaddafi υποστηρίζει την πραγματική συμμετοχή του ίδιου του λαού, κάτι που, σίγουρα, στις Βρετανικές Νήσους, θα οδηγούσε στη δημιουργία επιτροπών δρόμων, γειτονιών και περιφερειών αντικαθιστώντας το κάθε Μέλος του Κοινοβουλίου (MP) για κάθε εκλογική περιφέρεια.

Σε αντίθεση με το είδος της «δημοκρατίας» που λειτουργεί επί του παρόντος από το Κοινοβούλιο, μέσω του οποίου οι βουλευτές παραμένουν στην εξουσία για περίοδο τουλάχιστον τεσσάρων ετών, το μοντέλο της Λιβύης ήταν μια μορφή «άμεσης δημοκρατίας» και εάν οι εκπρόσωποί του δεν υπηρετούσαν πιστά τα συμφέροντα των ανθρώπων τους αντικαθιστούσαν αμέσως. Η λύση στην απάτη του κοινοβουλευτισμού, ως εκ τούτου, είναι γνωστή στη Λιβύη ως «η εξουσία του λαού».

Το βιβλίο του Qaddafi εξετάζει επίσης την οικονομική κατάσταση και προσφέρει μια πραγματική εναλλακτική λύση στις αποστειρωμένες θρησκείες του καπιταλισμού και του κομμουνισμού που, μεταξύ τους τότε, είχαν χωρίσει μεγάλο μέρος του κόσμου. Ο συγγραφέας αποκαλεί την ιδέα του «Σοσιαλισμό», αλλά έχει πολλά περισσότερα κοινά με τον ριζοσπαστικό αντικαπιταλισμό ανθρώπων όπως ο Robert Owen, ο William Morris και ο Robert Blatchford, ή ο Διανεμισμός του Hilaire Belloc και του Chesterton, παρά με τον πρακτικά ανεφάρμοστο δόγμα της ψευδοισότητας  που προσφέρεται από την νεομαρξιστική Αριστερά.

Οι εργαζόμενοι στη Λιβύη είχαν μερίδιο στα εργοστάσια τους και κατείχαν τα μέσα παραγωγής, κάτι που δεν άφησε ποτέ το θεωρητικό σχέδιο σε μέρη όπως η Σοβιετική Ρωσία και η πρώην Ανατολική Γερμανία. Ο Qaddafi ασχολείται επίσης με το πώς αυτές οι ιδέες θα επηρεάσουν την κοινωνική σφαίρα και εξετάζει τη σχέση μεταξύ του ατόμου, της οικογένειας, της φυλής και του έθνους, καθώς και ζητήματα που σχετίζονται με τις γυναίκες, την εκπαίδευση, την τέχνη και τον αθλητισμό.

Ο βαθμός εφαρμογής της «Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας» στη Λιβύη παραμένει αντικείμενο μεγάλης διαμάχης. Ωστόσο, ένα από τα πρώτα του καθήκοντα ως ηγέτης της επανάστασης της Al Fateh ήταν να τερματίσει την εισαγωγή ξένων αγαθών στη χώρα, αλλά μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 1970 τα πράγματα άρχισαν πραγματικά να αλλάζουν. Μέχρι το 1981, ο Qaddafi είχε ιδρύσει τη Λιβυκή εταιρεία λεωφορείων και φορτηγών με τη βοήθεια της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, Fiat, αν και με την πάροδο του χρόνου το αρχικό μερίδιο 50% του κολοσσού του αυτοκινήτου μειώθηκε σταδιακά μέχρι να γίνει εντελώς Λιβυκό. 

Επιπλέον, τα μικρά εργοστάσια και οι επιχειρήσεις μετατράπηκαν σε συνεταιρισμούς σύμφωνα με το δημοφιλές σύνθημα, «συνεργάτες, όχι μισθωτοί». Αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα για τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στη Λιβύη και ως εκ τούτου η επανάσταση της Al Fateh ήταν ένα συνεχές φαινόμενο που έπρεπε να επιτύχει πολλά ακόμη εάν οι ιδέες που περιέχονται στο «Πράσινο Βιβλίο» ήταν να εφαρμοστούν πιστά.

Η τοκογλυφία ήταν επίσης παράνομη στη Λιβύη και οι άνθρωποι που επιθυμούσαν να χτίσουν ένα σπίτι μπορούσαν να δανειστούν χρήματα από δημόσιους πόρους, πληρώνοντας ένα μικρό ποσό περίπου 7-10% για το προνόμιο, σίγουρα τίποτα στην κλίμακα του εκβιαστικού τόκου που χρεώνουν τα δυτικά τραπεζικά ιδρύματα. Τα χρήματα στη συνέχεια διοχετεύονταν ξανά στη δημόσια οικονομία.

Τα σούπερ μάρκετ ήταν κρατικά, αλλά κάθε περιοχή είχε το δικό της συνεργατικό κατάστημα που περιλάμβανε πάγκους τροφίμων, ηλεκτρικούς προμηθευτές και οικογενειακά εργαστήρια. Όλα κάτω από μια στέγη. Ο ανταγωνισμός ελέγχεται μέσω του καθορισμού τιμών, κάτι που σχεδόν δεν ακούγεται στη Δύση από την εποχή των "δικαίων τιμών" του Μεσαίωνα. Οι μισθοί ήταν επίσης περιορισμένοι, παρέχοντας οικονομική ασφάλεια σε όλους τους ενδιαφερόμενους.

Η Λιβύη κατάργησε επίσης την κρατική αστυνομική δύναμη στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και την αντικατέστησε με τις «Πράσινες Φρουρές του Λαού» που αποτελούνται από απλούς ανθρώπους που ζουν σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Το έγκλημα ήταν πολύ χαμηλό στη χώρα, επίσης, γιατί σε αντίθεση με την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να ζουν μεταξύ των εκτεταμένων οικογενειών τους και όλοι γνώριζαν όλους τους άλλους.

Σε έναν κόσμο που ελέγχεται αδίστακτα από ισχυρές τράπεζες και τις απρόσωπες εταιρείες, ωστόσο, αυτό το μεγάλο κοινωνικοοικονομικό πείραμα δεν γινόταν παρά να βρεθεί σε μια πορεία σύγκρουσης με τους ιμπεριαλιστικούς εχθρούς του. Στις 20 Οκτωβρίου 2011, καθώς η Λιβύη ήταν στην διαδικασία ανατροπής από έναν στρατό ψευδοισλαμιστών εξτρεμιστών, εγκληματικών στοιχείων και ξένων μισθοφόρων - πολλοί από τους οποίους είχαν εκπαιδευτεί κρυφά από το ΝΑΤΟ - ο ηγέτης της επανάστασης, Muammar al Qaddafi, τελικά συνελήφθη και εκτελέστηκε χωρίς δίκη. Ο άνθρωπος που θαύμαζα από μακριά για ένα τέταρτο του αιώνα δολοφονήθηκε βάναυσα με εντολή των Σιωνιστών και η συγκλονιστική εικόνα του μελανιασμένου και χτυπημένου προσώπου του Qaddafi στην οθόνη της τηλεόρασης είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Σε πιο θετικό πνεύμα, ενώ το «Πράσινο Βιβλίο» είχε τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μου και βοήθησε να διαμορφώσω τις δικές μου πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ιδέες, είμαι βέβαιος ότι μπορεί να έχει το ίδιο ευεργετικό αποτέλεσμα στους αναγνώστες και τους ακτιβιστές του εικοστού πρώτου αιώνα. Εάν όχι ως πολιτικό σύστημα που μπορεί να εφαρμοστεί σε εθνικό επίπεδο, τότε σίγουρα όσον αφορά την αξιοσημείωτη «κατεδάφιση» από μέρους του συγγραφέα της «δημοκρατίας» δυτικού τύπου.

Το αληθινό «γελαστό παιδί» και η πλαστογραφία της μεταπολίτευσης

Ο Κόλλινς, ο Μίκης και το «Γελαστό Παιδί»

To 1961, o Θεοδωράκης θα έγραφε μουσική για το θεατρικό έργο «Ο Όμηρος» του Ιρλανδού επαναστάτη Μπρένταν Μπέαν (1923-1964), με στίχους του ιδίου του Μπέαν, μεταφρασμένους από τον Βασίλη Ρώτα. Σε αυτό, ο IRA συλλαμβάνει ένα Εγγλέζο στρατιώτη για να τον ανταλλάξει με κρατουμένους συναγωνιστές. 

Στη διάρκεια του έργου, ένας από τους επαναστάτες τραγουδά «Το Γελαστό Παιδί» για κάποιον, που όπως λέει χαρακτηριστικά, «σκοτώθηκε από τους δικούς μας». Ιδού οι αρχικοί στίχοι: «Ανάθεμα την ώρα, κατάρα την στιγμή / σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί». «Γελαστό παιδί» ήταν το παρατσούκλι που έδωσε στον Κόλλινς η μητέρα του Μπέαν, στενή φίλη του Ιρλανδού ηγέτη. Όμως στη «Μαγική Πόλη» του Θεοδωράκη που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά, οι στίχοι μεταλλάχτηκαν σε «σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί». Στις δε συναυλίες της Μεταπολίτευσης, «σκοτώσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί». 

Αυτό όμως δεν συνάδει με τους στίχους: «Μόνο να'ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι / και μόνον από βόλι Εγγλέζου να'χε πάει/ κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή / θα' ταν τιμή μου που έχασα το γελαστό παιδί». Υπ' όψιν ότι οι πρωτότυποι στίχοι του The Laughing Boy αντί για «αρχηγό», μιλούσαν για τον Πάτρικ Πηρς και την ανατίναξη του Ταχυδρομείου. Μετά από όλα αυτά, δεν μένει αμφιβολία για το ποιος είναι το αληθινό «Γελαστό Παιδί». Νομίζουμε λοιπόν ότι είναι καιρός να σταματήσει η αριστερή μεταπολιτευτική καπηλεία.

THE LAUGHING BOY

From THE HOSTAGE

By: Brendan Behan

It was on an August morning, 

all in the moring hours, 

I went to take the warming air 

all in the month of flowers,

And there I saw a maiden

and heard her mournful cry,

Oh, what will mend my broken heart, 

I' ve lost my Laughing Boy.

So strong, so wide, so brave he was,

I' ll mourn his loss too sore

When thinking that we'll hear the laugh

or springing step no more.

Ah, curse the time, and sad the loss

my heart to crucify,

Than an Irish son, with a rebel gun,

shot down my Laughing Boy.

Oh, had he died by Pearses side,

or in the G.P.O.,

Killed by an English bullet

from the rifle of the foe,

Or forcibly fed while Ashe lay

dead in the dungeons of Mountjoy,

Id have cried with pride at the way he died,

my own dear Laughing Boy.

My princely love, can ageless love

do more than tell to you 

Go raibh mile maith Agath,

for all you tried to do,

For all you did and would have done,

my enemies to destroy,

Ill prize your name and guard your fame,

my own dear Laughing Boy.

Glossary:

Mouth of Flowers is a translation of the townland Beal na Blath, where Michael Collins was ambushed and shot.

Padraig Pearse was one of the leader's of the 1916 Rising.

GPO was one of the buildings the Volunteers occupied in 1916.

Ashe was a Sinn Fein member who died on hunger strike.

Go raibh maith agat is Irish for 'Thank You'.

Γιώργος Πισσαλίδης

Αυτόνομοι & «Τρίτη Θέση» - αναγραφή συνθημάτων (Αθήνα)

Η απάντηση του παλαίμαχου Εθνικοσοσιαλιστή Λουκά Σταύρου στην ανοιχτή επιστολή του Ιωάννη Περδικάρη "Λουκάς Γ. Σταύρου - ένας από τους πρωτεργάτες της Χρυσής Αυγής" [Του Ίωνος Φιλίππου, τιμής ένεκεν]

 

Ήταν μια ευγενής προσπάθεια που απέτυχε ως συλλογικό κίνημα. Ωφέλησε όμως ως προς την εξέλιξη των εθνοφυλετικών ιδεών.

Η ροπή προς την ακροδεξιά και η τελική κατάληξη πρέπει να προβληματίσει.

Το σύστημα έχει μια ελκτική δύναμη που αφομοιώνει, αλλοτριώνει και εκμηδενίζει τους αντιπάλους του όταν αυτοί χάσουν την πολεμική αρετή τους, όταν ξεχάσουν πως ο στόχος είναι η καταστροφή του συστήματος εκ θεμελίων.

Το σύστημα αυτό είναι εξέλιξη των ολιγαρχικών και αυταρχικών συστημάτων που επέβαλαν την ρωμαίικη ταυτότητα στο έθνος και το αποδυνάμωσαν δραματικά σε όλα τα επίπεδα.

Η απελευθέρωση και επανελλήνιση είναι πρώτα από όλα υπόθεση πνευματική που την εντοπίζω στην επαναφορά της αρχής της ελευθερίας του ποιείν κόσμον.

Η αρχή αυτή μας επανενώνει με το προσωκρατικό μεγαλείο του ελληνισμού.

Από εκεί θα αρχίσουμε για να απαλλαγούμε από την πνευματική τυραννία του εβραϊκού κοσμοειδώλου που μας κρατεί πατημένους στη λάσπη.

Με βάση την πνευματική μας απελευθέρωση θα αναζητήσουμε την νέα πολιτειακή οργάνωση που θα εδράζεται στην εθνοφυλετική ιστορική αλήθεια και θα προετοιμάσουμε την γιγαντιαία σύγκρουση της ελληνικής αναγέννησης, την σύγκρουση με το σκότος και την τυραννία.

Ο αγώνας μας συνεχίζεται χωρίς συμβιβασμούς διότι συμβιβασμός σημαίνει κατάπτωση και αυτοεξευτελισμός της ψυχής.

Λουκάς Σταύρου

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Όταν η «ιέρεια» του «Εσωτερικού Εθνικοσοσιαλισμού» Savitri Devi αφιέρωνε την διδακτορική της διατριβή στον πρωτοφασιστή διανοητή Ίωνα Δραγούμη

"Με ρώτησε κάποιος τι είναι αυτό που με προσέλκυσε στον Εθνικοσοσιαλισμό. Χωρίς κανένα δισταγμό του απάντησα: η ομορφιά του"

Savitri Devi

γράφει ο Wolverine

Όσο και αν κάποιοι αρνούνται την ιστορική πραγματικότητα ο Εθνικοσοσιαλισμός υπήρξε στην ρίζα του επαναστατικός, αντικαπιταλιστικός, αντικομφορμιστικός, φιλεργατικός και αντιπλουτοκρατικός. Οι πρωταρχικές θέσεις και απόψεις του αρχικού κινήματος που έφτιαξε ένας προλετάριος και μετονομάστηκε στην συνέχεια, ήταν ένα αγκάθι στα πλευρά της ηγεσίας τόσο και της γερμανικής αριστεράς όσο και της γερμανικής δεξιάς. 

Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των  συναγωνιστών απορρίπτει τον πολιτικό διαχωρισμό που επιβλήθηκε στα σπλάχνα της Γαλλικής επανάστασης με τους «Ορεινούς» αν ήμασταν αναγκασμένοι να ορίσουμε σε ποια πλευρά θα σταθούμε θα επιλέγαμε με ευκολία το αριστερό σκέλος αν «αριστερά» σημαίνει την ανατροπή και την εξέγερση και αν φυσικά «δεξιά» σημαίνει μουχλιασμένη συντήρηση και προστασία των καταπιεστών του λαού μας. 

Αν υπήρχε μια μηχανή του χρόνου να μας γυρίσει στα πρώτα χρόνια του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος και ρωτούσαμε έναν άνεργο βετεράνο απλό μέλος των προλεταριακών «Ταγμάτων Εφόδου» με καταγωγή από το Αμβούργο για την κοινωνία, την θρησκεία, την οργάνωση της οικονομίας, την μοναρχία, τις σχέσεις των τάξεων και την επανάσταση το μόνο σίγουρο είναι ότι στην απάντηση οι δεξιοί θα ένιωθαν ίλιγγο και τρόμο από την αποφασιστικότητα και το «πολιτικό μίσος» καθώς και την λατρεία της εξέγερσης και οι αριστεροί απορία και έκπληξη μπροστά στην «εκτροπή της αριστεράς» όπως ονόμασε τον Εθνικοσοσιαλισμό ένας αντίπαλος μας ο Βλάσης Ρασσιάς και ο οποίος είχε χαρακτηρίσει εύστοχα τον «Στρασσερισμό» ως την «προμαρξιστική αριστερά». 

Για όποιους ενδιαφέρονται ένας διανοητής που έβλεπε σε παλαιότερες εποχές τον Εθνικοσοσιαλισμό μέσα από το «αριστερό» πρίσμα ήταν ο Δανός Povl Heinrich Riis - Knudsen του οποίου το γνωστό βιβλίο μπορείτε να βρείτε με μια απλή αναζήτηση, ενώ η πρόσφατη παρουσία του ως καλεσμένου στην διαδικτυακή εκπομπή του Στέφανου Γκέκα προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση και αντιδράσεις στους κύκλους των Εθνικοσοσιαλιστών. 

Ο Εθνικοσοσιαλισμός όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο είναι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν και σίγουρα δεν είναι μόνο η λατρεία του Ανωτάτου Ηγέτη όπως επέβαλλε ο Χιτλερισμός. Δεν είναι απλά ένας οργανωτικός μιλιταρισμός ή ένας ανηλεής επεκτατισμός με γεωπολιτικές βλέψεις. Δεν είναι ένας ακόμη ιμπεριαλισμός ή ένας «ρατσισμός» όπως διατείνονται οι σκοτεινοί κύκλοι των φιλοσιωνιστών ακροδεξιών εκδοτών και κομματαρχών. 

Ο Εθνικοσοσιαλισμός για όσους έχουν μάτια να δουν είναι ένας βιοθεωρητικός φιλοσοφικός ιδεολογικός και πολιτικός «ιριδισμός» ένας «Μαύρος Ήλιος» με «διεθνιστικό» πυρήνα που έστειλε πολιτιστικές αποστολές στις Άνδεις για την οργάνωση και την βοήθεια των ιθαγενών, απέρριψε τις πολιτικές τακτικές των αστών WASP της Βορείου Αμερικής, προσέγγισε τα ασιατικά πολεμικά έθνη με πρώτο το Αυτοκρατορικό έθνος των Ιαπώνων που πρωτοστάτησε στην προσπάθεια για την απελευθέρωση της Ασίας από τους καπιταλιστές, ανίχνευσε τα μυστηριώδη ορεινά μονοπάτια στο λίκνο του Θιβέτ και του Βουδισμού για την ανώτερη γνώση. 

(και έλαβε ενίσχυση από τους Θιβετιανούς μοναχούς στο λυκόφως των μαχών, μπορεί όμως κανείς να φανταστεί την έκπληξη των μαχητών του σοβιετικού στρατού όταν μπήκαν στο Ανατολικό Βερολίνο το 1945 και ανακάλυψαν τα πτώματα περίπου 1.000 Θιβετιανών που ήταν ντυμένοι με γερμανικές στολές, αλλά δεν έφεραν διακριτικά βαθμού;) 

Δημιούργησε οργανισμό για την έρευνα σχετικά με την ιστορία και την άγνωστη κληρονομιά των ευρωπαϊκών λαών τα αρχεία του οποίου καταστράφηκαν στο σύνολο τους, επηρέασε ακόμη και μαύρους εθνικιστές ηγέτες που δεν αποδέχτηκαν τις επιταγές των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ και των Σιωνιστών, ενώ τέλος προσπάθησε να προσεγγίσει την μαγική Ινδία των χιλιάδων Θεών. 

Με την γη του Κάλκι του Εκδικητή έχει να κάνει το άρθρο αυτό.

Σάβιτρι Ντέβι (Savitri Devi) ή Maximiani Portas η ελληνοαγγλικής καταγωγής ιέρεια του Εσωτερικού Εθνικοσοσιαλισμού που έντυσε τον «Χιτλερισμό» με έναν θρησκευτικό μανδύα, γεγονός όμως που δεν ήταν απαγορευτικό για να προβληθεί ο βίος της ακόμη και σε έντυπα της «Τρίτης Θέσης».  Μια γοητευτική προσωπικότητα που αν και δεν είχε στενή σχέση με την «Στρασσερική» τάση επηρέασε βαθύτατα το σύνολο του «χώρου». 

Γνώρισα τα έργα της σε νεαρή ηλικία και εντυπωσιάστηκα από τον φανατισμό και την αποφασιστικότητα της να απαντήσει στις προκλήσεις των καιρών. Γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1905 στη Λιόν της Γαλλίας και πέθανε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 22ας Οκτωβρίου 1982 στο Sible Hedingham της κομητείας του Essex στην Αγγλία. 

Εξαιρετικά μορφωμένη, με πολλές σπουδές, άριστη γνώση πολλών ξένων γλωσσών και πολυγραφότατη. Μιλούσε τουλάχιστον επτά γλώσσες, μεταξύ των οποίων αγγλικά, γαλλικά, Νέα Ελληνικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Ισλανδικά, Χίντι και Μπενγκάλι, ενώ είχε γνώση άλλων είκοσι, όπως Αρχαία Ελληνικά, Ουρντού, και άλλες ινδικές γλώσσες. 

Υπερασπίστρια του φυλετισμού και της «βαθιάς οικολογίας» ή του «οικοφασισμού», των δικαιωμάτων των ζώων με ιδιαίτερη έμφαση ενάντια στην πρακτική του kosher, μαθήτρια του Νίτσε, πολιτική ακτιβίστρια, φιλόσοφος και συγγραφέας, χορτοφάγος και κατά των ταυρομαχιών, λάτρης της αρχαίας Ελλάδος και της Βεδικής Ινδίας, εχθρός του χριστιανισμού του ιουδαϊσμού της δημοκρατίας και του μαρξισμού. 

Έγραψε με κιμωλία στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών συνθήματα εναντίον της Αντάντ (Κάτω οι Σύμμαχοι, Ζήτω η Γερμανία) ως διαμαρτυρία για την παράνομη εισβολή των Συμμαχικών (αγγλικών και γαλλικών) στρατευμάτων στην ουδέτερη Ελλάδα τα οποία απέκρουσαν οι πρωτοφασίστες «Επίστρατοι». Στην αρχή της ιδεολογικής της αναζήτησης περιέγραφε τον εαυτό της ως «Εθνικίστρια κάθε κράτους» ...

Ήρωας της ήταν ο Αλέξανδρος που κυρίευσε την Βακτριανή και ο Αυτοκράτορας και μάρτυρας Ιουλιανός στον οποίο και αφιέρωσε και ένα από τα βιβλία της, είχε προσωπικές σχέσεις με κορυφαία πρόσωπα του Ελληνικού Εθνικισμού όπως τον Περικλή Γιαννόπουλο, Άγγελο Σικελιανό και την Εύα Πάλμερ - Σικελιανού. 

Στις 28 Μαΐου του 1928 πήρε την Ελληνική υπηκοότητα και τον Ιούνιο του 1928 συμμετείχε σε διαγωνισμό στην Αθήνα για μια θέση καθηγητή της Γαλλικής γλώσσας σε Γυμνάσιο των Αθηνών. Υπήρξε καθηγήτρια Γαλλικών του Κορνήλιου Καστοριάδη. Το 1997, λίγο πριν το τέλος της ζωής του, ο μαρξιστής φιλόσοφος αναφέρθηκε με λόγια ευγνωμοσύνης σ' αυτήν σε γαλλική ραδιοφωνική του συνέντευξη. 

Έγινε αυτόπτης μάρτυρας της συγκρούσης μεταξύ Παλαιστινίων και Εβραίων εποίκων και συντάχθηκε με το μέρος των Παλαιστινίων ενώ ομολόγησε ότι εκεί στην σκιά του Αντίοχου του Δ’ του Επιφανούς συνειδητοποίησε τον Εθνικοσοσιαλισμό της και την ανάγκη να μην υπάρξει στο μέλλον ένα ξεχωριστό εβραϊκό κράτος. Υπήρξε βασικό μέλος της κίνησης του ιστορικού αναθεωρητισμού και του δικτύου στήριξης των γυναικών της Γερμανίας που είχαν χάσει τους άντρες τους στα πολεμικά μέτωπα.

Το 1932 ταξίδεψε στην Ινδία, «την ανατολικότερη και νοτιότερη πατρίδα της Άριας Φυλής» όπως τη θεωρούσε η ίδια, αναζητώντας τον πολιτισμό της, θεωρώντας ότι οι ινδοευρωπαίοι παγανιστικοί θεοί της και οι δοξασίες της διατηρούνταν αμόλυντες από τον μονοθεϊσμό. Εγκαταστάθηκε στην Καλκούτα, και ξεκίνησε να προσφέρει τις υπηρεσίες της στην εθνικιστική οργάνωση Ινδουιστική Αποστολή, μέσω της οποίας ήρθε σε επαφή με το εθνικιστικό Ινδουιστικό Κόμμα «Μαχασάμπα», το οποίο είχε υιοθετήσει φιλογερμανικές απόψεις. 

Δεν θα μπορούσε να μην συνδράμει στον μοναχικό αγώνα του θρυλικού σεβαστού ηγέτη (Νετατζί) της Ινδικής Εθνικής Αντίστασης Subhas Chandra Bose που ήταν ο εκπρόσωπος του πολεμικού Ινδουισμού και των συνεργατών των Ιαπώνων. Συνδέθηκε σε έναν εικονικό γάμο με τον φίλο της Άσιτ Κρίσνα Μουχέρτζι, Ινδό Βραχμάνο εκδότη του «Νέου Ερμή» γνωστό ακτιβιστή και πληροφοριοδότη του Άξονα ώστε να μην απελαθεί και να της παρέχει προστασία και ευκολία κινήσεων στις κινήσεις της υπέρ του Άξονα. 

DOWNLOADS: Σάβιτρι Ντέβι – Η Κόρη Του Ήλιου…! #88 (PDF)

Σάβιτρι Ντέβι - Παύλος της Ταρσού, ή Χριστιανισμός και Ιουδαϊσμός

DOWNLOADS: Σάβιτρι Ντέβι – Ινδία Και Εθνικοσοσιαλισμός…! #130 (PDF)

Μετά τον πόλεμο διένειμε μαζί με ένα πρώην μέλος των επίλεκτων στρατιωτικών σχηματισμών Waffen - SS χιλιάδες Εθνικοσοσιαλιστικά φυλλάδια στις κατεχόμενες από τους Δυτικούς ζώνες με συνέπεια να περάσει από δίκη και να φυλακιστεί μαζί με άλλους αξιωματικούς και γυναίκες του καθεστώτος τους οποίους και στήριξε μετά την αποφυλάκιση της. Μέσα στην φυλακή δημιουργεί μια ιδιαίτερη σχέση με μια άλλη φυλακισμένη την Marie Françoise Suzanne Dior ανιψιά του γνωστού σχεδιαστή. 

Είχε επαφές και προσωπική φιλία με τον πιλότο των βομβαρδιστικών Stukas τον Σμήναρχο Hans-Ulrich Rudel ο οποίος ήταν οπαδός του Χίτλερ, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να στηρίξει τόσο τον ηγέτη της Αργεντινής Juan Peron και την Evita όσο και τα «Στρασσερικά» πολιτικά σχήματα στην μεταπολεμική Γερμανία. Επέδρασε μέσα από τα έργα της στον κορυφαίο συγγραφέα «Nazi - Maoist» Claudio Mutti οπαδό του Χομεϊνί και εκπρόσωπο της «Τρίτης Θέσης» καθώς και τον πρωτοπόρο του ένοπλου αντάρτικου Francο Freda που κατηχεί έως σήμερα τους νεοφασίστες μέσα από τις εκδόσεις του. 

Έζησε για λίγο καιρό στην Ισπανία και φιλοξενήθηκε από τον Εθνικοσοσιαλιστή Otto Skorzeny, ο οποίος υπήρξε σύμβουλος του «Τριτοθεσίτη» Juan Peron. Επισκέφτηκε Κάιρο, Βαγδάτη, Δαμασκό και Τεχεράνη για να συναντηθεί με τους εξόριστους Εθνικοσοσιαλιστές. Είχε επαφές με τους George Lincoln Rockwell, Ernst Zündel, William Pierce, Miguel Serrano, Colin Jordan, Matt Koehl, Johann von Leers, David Myatt, Leon Degrelle, ενώ σε αυτή έχει αφιερώσει το βιβλίο του ο James Mason το γνωστό «Siege». 

Τα βιβλία της γνωρίζουν όλο και ευρύτερη διάδοση στους κύκλους των παγανιστών, των skinheads και των οπαδών της μουσικής χέβι μέταλ στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη ενώ κυκλοφορούν εδώ και χρόνια και από ελληνικούς εκδοτικούς οίκους.

Σύμφωνα με την δική της πεποίθηση χαρακτηριστικά παραδείγματα ιστορικών φυσιογνωμιών που χαράσσουν το ιστορικό γίγνεσθαι φέρνει τον λευκής καταγωγής βασιλιά Ακενατών της Αιγύπτου, που απαρνήθηκε τους αιγυπτιακούς θεούς και ανέπτυξε μιαν ηλιακή λατρεία μη βίας. Αυτός ήταν, κατά την άποψη της «ήλιος». Ακολουθεί ο Μογγόλος κατακτητής Τζένγκις Χαν, αποστασιοποιημένος από τις αιώνιες δυνάμεις και τους νόμους του σύμπαντος. Αυτός ως δύναμη καταστροφής ήταν «αστραπή». Και τέλος, ο Χίτλερ, ήταν μαζί «αστραπή και ήλιος». 

Ο Χίτλερ είναι, κατά το ινδουιστικό πρότυπο της Devi, ο Αβατάρ, ο διάμεσος μεταξύ του θεϊκού και του ανθρώπινου, αυτός που, όπως υπόσχεται o Κρίσνα στη Μπαγκαβαντγκίτα: 

«Όταν η δικαιοσύνη συντρίβεται, όταν το κακό θριαμβεύει, τότε επανέρχομαι. Για την προστασία του καλού, για την καταστροφή όσων απεργάζονται το κακό, για την εγκαθίδρυση της βασιλείας της Δικαιοσύνης, γεννιέμαι ξανά και ξανά, σε κάθε εποχή». 

Για τις παραδοσιοκρατικές διδασκαλίες ο άνθρωπος που σφράγισε την μοίρα της Ευρώπης και ο μεγαλύτερος εχθρός του τελικά ήταν ο ίδιος ο εαυτός του ήταν ο Κάλκι ο εσχατολογικός Βισνού, δηλαδή ο Μεσσίας πάνω στο λευκό άλογο, σύμφωνα με τους Βραχμάνους. Κατά τους Βουδιστές είναι ο Μαϊτρέγια Βούδας, επίσης ο Σαοσιάντ, ο Σωτήρας των Πάρσων, και ο Χριστός των Χριστιανών της Δευτέρας Παρουσίας, ο Imam Mehdi των Ισλαμιστών για αυτό και τον ονόμασαν με τον τιμητικό τίτλο του Χατζή (Προσκυνητή) και τον συμπεριέλαβαν στις προσευχές τους. 

Ο Δημήτριος Κιτσίκης που είναι μελετητής του Φασισμού, κορυφαίος όμως και στην τέχνη της πρόκλησης και σε αντίθεση με εμάς υπέρ της συνεργασίας με τους Τούρκους θεωρεί ότι στο πρόσωπο της διανοήτριας του Εθνικοσοσιαλισμού «...συναντήθηκαν το ελληνικό Ομηρικό ιδεώδες, η αγάπη για τα ζώα, οι οικολογικές ευαισθησίες, η ινδική εθνική αυτοσυνειδησία και η αντιδυτική ιδεολογία...». 

Ο ιεραποστολικός ζήλος της μετά το 1945, την ανέδειξε σε μορφή - σύμβολο της μεταπολεμικής πορείας του Εθνικοσοσιαλισμού, τον οποίο προσπάθησε να φέρει σε επαφή με την Παραδοσιοκρατία του Ρενέ Γκενόν και του δάσκαλου του Mussolini του φιλοσόφου Ιουλίου Έβολα.

Αυτή η αινιγματική ή μπορεί και υπερβολική για κάποιους στις απόψεις της προσωπικότητα που όμως επηρέασε τους μυστικιστές του Εθνικοσοσιαλισμού αλλά και του Φασισμού μέσα από την μανιχαϊστική κοσμολογία της, κάποιοι επαγγελματίες κερδοσκόποι και απατεώνες την ονόμασαν «αλλοπρόσσαλη» επειδή ήταν αμετανόητη και πίστεψε στο δικό της όραμα για μια Νέα Ευρώπη. Είχε το θάρρος όμως να υπερασπιστεί της δική της ιστορική εκδοχή ότι ο Αυστριακός ζωγράφος και δεκανέας και αυτός που δυστυχώς επικράτησε στην εσωκομματική διαμάχη, ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ο «Τελευταίος Άβαταρ» και η μετενσάρκωση του Ινδού Θεού Βισνού. 

Σε αντίθεση φυσικά με κάποιους ελάχιστους σε πολιτική αξία που νοιάζονται μόνο για τις κυβιστήσεις και την μίζερη αυτοπροβολή τους ή την οικονομική τους ενίσχυση ακόμη μέσα και από έργα ή πρόσωπα εθνικοσοσιαλιστικά τα οποία όμως την ίδια στιγμή έχουν το θράσος να καθυβρίζουν και να διαστρεβλώνουν δημόσια!

Τέλος καλό είναι να προβληθεί προς όλους αυτούς που θέλουν να γνωρίζουν την αλήθεια και να απορρίπτουν τις ιστορικές παρωπίδες των κύκλων της παραπληροφόρησης ότι διαβάζοντας την βιογραφία που έγραψε  ο Nicholas Goodrick - Clarke για την Σάβιτρι Ντέβι με τίτλο «Hitler's Priestess, Savitri Devi The Hindu Aryan Myth and Neonazism» υπάρχει στην σελίδα 22 η αναφορά ότι η «Ιέρεια του Μυστικιστικού Εθνικοσοσιαλισμού» είχε αφιερώσει την διδακτορική της διατριβή το 1929 στον πρωτοφασιστή διανοητή και εχθρό του Βενιζελισμού τον μάρτυρα της Εθνικοεπαναστατικής Ιδέας, αυτόν που εξυμνούσαν κορυφαίοι αντιδημοκράτες συγγραφείς και μεταπολεμικά γνωστά Ελληνικά Εθνικοσοσιαλιστικά περιοδικά, τον Ίωνα Δραγούμη. 

«Έτσι πέρασε το τελευταίο μισό του 1929 ολοκληρώνοντας τη διατριβή της, η οποία προλογίστηκε κατάλληλα με ένα μνημόσυνο στον Ίων Δραγούμη, έναν διανοούμενο και Έλληνα Πατριώτη που δολοφονήθηκε στην Αθήνα το 1920»

Μνήμη Otto Strasser (10.09.1897 - 27.08.1974): Μια βιβλιοκριτική για την ελληνική έκδοση «Όττο Στράσσερ, Η ζωή και η εποχή ενός Γερμανού Σοσιαλιστή» (Troy Southgate, Ομάδα Μελετών Vidar, 2015)

γράφει ο Διόνυσος Aνδρώνης

«… Ο Άγγλος Troy Southgate (γεννημένος το 1965) τα τελευταία χρόνια ζει στην Πορτογαλία για ευνόητους λόγους. Οι εκδόσεις του είναι σφοδρά αντισιωνιστικές, ενώ το Λονδίνο είναι το βασικό εβραϊκό κέντρο εδώ και πολύ καιρό. Aγοράσαμε την ελληνική μετάφραση του παραπάνω έργου, η οποία έχει εμπορευματοποιηθεί από τον ίδιο τον συγγραφέα. Το λατρέψαμε, ακόμα κι αν ο αντι-Χίτλερικός τόνος υπάρχει από τις πρώτες σελίδες. Αυτή είναι η ιστορία των αδελφών Στράσσερ κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. 

Ο Όττο Στράσσερ ήταν αξιωματικός κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πραγματικότητα, αυτό το έργο είναι ένα μια νουβέλα και όχι ένα δοκίμιο. Ένας από τους δύο Στράσσερ δολοφονήθηκε πολύ νωρίς, το 1934, από άνδρες του Χίτλερ. Ήταν το «Μαύρο Μέτωπο» του ο κύριος λόγος. Tο «Μαύρο Μέτωπο» ιδρύθηκε το 1930 και προσπάθησε να εισχωρήσει ενεργά στην πολιτική ζωή διεισδύοντας πρώτα στο κόμμα του Χίτλερ NSDAP. Οι αδελφοί Στράσσερ προσπάθησαν να πείσουν ορισμένα μέλη του τελευταίου κόμματος να αλλάξουν θέση και να έρθουν να πολεμήσουν μαζί τους, αφού το πολιτικό τους πρόγραμμα ήταν πιο ριζοσπαστικό και υποστήριζε την Επανάσταση. 

Ο πρώτος σχηματισμός του «Μαύρου Μετώπου» ονομάστηκε το 1930 «Ένωση Επαναστατών Εθνικοσοσιαλιστών» (ό.π. σελ. 48). Προτείνει την μείωση του ρόλου της εκκλησίας, την μείωση των φόρων και πολλά άλλα ριζοσπαστικά μέτρα που διαβάσαμε μεταξύ των σελίδων 61-63: για παράδειγμα, απέρριψαν την κληρονομική ιδιοκτησία γερμανικού εδάφους για τους Γερμανούς αγρότες. 

Ένα πολύ διασκεδαστικό τυπογραφικό λάθος αυτής της ελληνικής μετάφρασης υπάρχει στην σελίδα 55 και λέει ότι η Γαλλική Επανάσταση έγινε το 1879 (όχι το 1789). Ωστόσο, ο Όττο Στράσσερ απέρριψε τον μαρξισμό, αλλά αισθάνθηκε υπερήφανος που υποστήριξε «την μεταρρύθμιση του εργατικού κινήματος και την έναρξη των συνδικάτων του» (ό.π. σελ. 55).

Για όλα εκείνα τα ριζοσπαστικά οράματα του σοσιαλιστικού κράτους που έμοιαζαν λίγο με αυτά του ουτοπικού Καρλ Μαρξ, ο Γκρέγκορ Στράσσερ δολοφονήθηκε την «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» το 1934 ενώ ο Όττο κατάφερε να διαφύγει. Αργότερα έμαθε ότι τον κυνηγούσαν δύο Εβραίοι κατάσκοποι που δούλευαν για τον Χίτλερ. Ανίκανος να εισέλθει στις ΗΠΑ ως πολιτικός πρόσφυγας, ο Όττο εγκαταστάθηκε στις Βερμούδες για μικρό χρονικό διάστημα …»

πηγή

Black Front Press

"Πίστευε ότι μία μορφή Γερμανικού Σοσιαλισμού θα μπορούσε να προσφέρει ένα εναλλακτικό μέλλον στους εργάτες και χωρικούς του έθνους, οι οποίοι υπέφεραν για πολλά έτη. Ως αποτέλεσμα, κατεδιώχθη σε αρκετές χώρες από πράκτορες της Gestapo και ενεπλάκη σε μία σειρά από συναρπαστικές περιπέτειες. Αυτή είναι η ιστορία ενός Βαυαρού με την αίσθηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο οποίος κατέστη ένας από τους πλέον ραδιούργους επαναστάτες ιδεολόγους"

Το βιβλίο "Otto Strasser Η ζωή και η εποχή ενός Γερμανού Σοσιαλιστή" διατίθεται μέσω της ηλεκτρονικής διεύθυνσης erimihora@hotmail.com στην Θεσσαλονίκη από το βιβλιοπωλείο "ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ", οδός Ερμού, αριθμός 61 και στην Αθήνα από το βιβλιοπωλείο "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ", οδός Ιπποκράτους, αριθμός 108. Στην υπόλοιπη Ελλάδα γίνεται αποστολή με αντικαταβολή. 

Ομάδα Μελετών Vidar

The Warrior Poet - Überfolk

 

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: απόσπασμα από την ανακοίνωση αποχώρησης του Otto Strasser και των υποστηρικτών του από το NSDAP και η ίδρυση του «Μαύρου Μετώπου» (04.07.1930)

 

Μετάφραση από τα γερμανικά και εισαγωγικό σημείωμα: Κωνσταντίνος Γερακάρης

Ο Όττο Στράσσερ γεννήθηκε στο Μπαντ Βίντσχαϊμ της Βαυαρίας το 1897. Σπούδασε νομικά και οικονομικά. Για τη λαμπρή του διαγωγή στο Μέτωπο στο οποίο τραυματίστηκε δύο φορές θα παρασημοφορηθεί με το Ritterkreuz πρώτης τάξεως και θα προταθεί για το Militär-Max-Joseph-Orden. Πριν από την αποστρατεία του τον Απρίλιο /Μάιο 1919, συμμετέχει με τον αδελφό του Gregor, μέσα από τις γραμμές του ελεύθερου σώματος von Epp στην επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Βαυαρίας και αργότερα ενάντια στο ακροδεξιό μοναρχικό πραξικόπημα του Kapp. 

Εντάχθηκε στο NSDAP το 1925 με τον αριθμό ταυτότητας 23.918. Με τον αδελφό του Γκρέγκορ, υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους της σοσιαλιστικής πτέρυγας του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Μαζί υπήρξαν οι οργανωτές και διανοητές του κόμματος στην δυτική και βόρεια Γερμανία όπου και αντιμετώπισαν την μαρξιστική προπαγάνδα με ιδιαίτερη επιτυχία. 

Ο εκδοτικός τους οίκος «Kampf-Verlag» διακινούσε περιοδικά και εφημερίδες που είχαν υψηλή κυκλοφορία με αποτέλεσμα να γίνουν αντικείμενο ύπουλης πολεμικής από την «ορθόδοξη» τάση του κόμματος που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της κομματικής αυλής του Αδόλφου Χίτλερ.

Το 1930, διαφώνησε με την τακτική του Χίτλερ σε μια σειρά κομβικών θεμάτων: την θεσμική νομιμότητα και την εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής και των τραπεζών, την προσέγγιση του κεφαλαίου και την τακτική απέναντι στις χριστιανικές εκκλησίες, την προσπάθεια κάποιων στελεχών να μειωθεί η σημασία του αντικαπιταλιστικού αγώνα ανάμεσα στα ανυπότακτα μέλη των SA, τις κινήσεις της ηγεσίας απέναντι στην μοναρχική δεξιά, την στάση του κόμματος απέναντι στις κοινές απεργιακές κινητοποιήσεις με τα μέλη του KPD, την απαλλοτρίωση της περιουσίας του Κάιζερ καθώς και τον σχεδιασμό σχετικά με τους μεγαλοκτηματίες και την μελλοντική εξωτερική πολιτική απέναντι στην ΕΣΣΔ.

Παρά το γεγονός ότι ο Χίτλερ του πρότεινε να αναλάβει διευθυντής του εθνικού τύπου σε μια προσπάθεια να τον προσεταιριστεί, έφυγε από το Κόμμα μαζί με επίλεκτα στελέχη από διάφορες περιφέρειες σχηματίζοντας αρχικά το KGRNS (Kampfgemeinschaft Revolutionärer Nationalsozialisten) και μετά το «Μαύρο Μέτωπο», μια Εθνικοσοσιαλιστική κίνηση με γραμμή αντίθετη στον επίσημο κομματικό προσανατολισμό. 

Τον ακολούθησαν 6.000 μέλη ανάμεσα τους ακτιβιστές των «Ταγμάτων Εφόδου» και της Χιτλερικής Νεολαίας. Αυτοεξορίστηκε στην Τσεχοσλοβακία κι από κει στην Ελβετία και στον Καναδά. Μετά τον Πόλεμο επέστρεψε στη Δυτική Γερμανία, όπου συνέχισε να δραστηριοποιείται πολιτικά ως Εθνικοσοσιαλιστής και φυσικά να αποτελεί στόχο των υπηρεσιών ασφαλείας του δημοκρατικού καθεστώτος.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 η Ανατολική Γερμανία - η αντισιωνιστική φράξια μερίδας αξιωματικών εντός του «Λαϊκού Στρατού» είχε επαφές και συνεργασία με εθνικοσοσιαλιστικές ομάδες - προσκαλεί επισήμως τον Όττο Στράσσερ για να αναλάβει πολιτικό ρόλο στην διακυβέρνηση αλλά η πρόταση δεν έγινε δεκτή αφού αρνείτο να υποταχθεί τόσο στην Wall Street όσο και στο Κρεμλίνο. 

Τον Οκτώβριο του 1958 οργάνωσε το συνέδριο της Χαϊδελβέργης μια σύνοδο της «Μαύρης Διεθνούς» ενάντια στον Αμερικανισμό και το ΝΑΤΟ με την συμμετοχή δεκάδων βετεράνων πολεμιστών και στρατηγών των Waffen - SS οι οποίοι ζούσαν και στις δυο Γερμανίες και προσδοκούσαν μια ενωμένη και ελεύθερη πατρίδα.

Οι προσπάθειες του επικεντρώθηκαν στον σχηματισμό πολιτικών κινήσεων (Sozialistische Reichspartei Deutschlands) που μέχρι σήμερα επηρεάζουν σε ιδεολογικό επίπεδο τις κινήσεις της Γερμανικής Αυτονομίας. Στο SRD ο «Τρότσκι» του Εθνικοσοσιαλισμού είχε την αμέριστη συνδρομή των κορυφαίων Εθνικοσοσιαλιστών και βετεράνων μαχητών Otto Ernst Remer, Jean Thiriart, Hans - Ulrich Rudel, Friedhelm Busse και Gerhard Krüger. 

Πέθανε στις 27 Αυγούστου του 1974 στο Μόναχο και θεωρήθηκε μέχρι το τέλος ένας «επικίνδυνος εξτρεμιστής» σύμφωνα με τα δημοσιεύματα από τα έντυπα των Σιωνιστών της Γερμανίας. Υπήρξε μια αιρετική πολιτική φυσιογνωμία με έντονο το στοιχείο της στράτευσης  για τον σκοπό που πίστευε, φανατικός εχθρός της συνεργασίας με την αστική δεξιά αλλά και ενάντια στο μονοπώλιο του μαρξισμού, ενώ επηρέασε βαθύτατα την σκέψη της «Τρίτης Θέσης» και τον «αριστερό εθνικοσοσιαλισμό» σε διάφορες χώρες. 

Άρθρα του έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί σε ελληνικά αυτόνομα έντυπα και ιστολόγια τα οποία προσελκύουν το ενδιαφέρον της εθνικοεπαναστατικής νεολαίας ενώ ποιοτικά βιβλία σχετικά με το πρόσωπο του έχουν εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο Black Front Press και την ομάδα μελετών Vidar. 

''Η Ιδέα από μόνη της είναι Θεϊκής προελεύσεως , ενώ οι άνδρες που την υπηρετούν απλά οι μηχανές της, το σώμα και η σάρκα της. Ο ηγέτης είναι αυτός που πρέπει να υπηρετεί την ιδέα, και στην ιδέα και μόνο σε αυτή οφείλουμε απόλυτη πίστη. Εξάλλου και ο αρχηγός είναι άνθρωπος και ανθρώπινο το να λανθάνει''

Otto Strasser

Το παρακάτω άρθρο δεν έχει ως στόχο την δημιουργία διαμάχης ανάμεσα στους κύκλους των Ελλήνων Εθνικοσοσιαλιστών αλλά την προβολή της ιστορικής αλήθειας παρά το γεγονός ότι ο «Στρασσερισμός» είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης τόσο για τα συμφέροντα των κερδοσκόπων της φιλοσιωνιστικής άκρας δεξιάς όσο και κάποιων γνωστών προσώπων που εμφανίζονται να προωθούν εμμονικά την ιδεολογική μονολιθικότητα καθώς και την στείρα προσωπολατρεία.

   «Διαπιστώνουμε με θλίψη, εδώ και πολλούς μήνες, την εξέλιξη του NSDAP και βλέπουμε με αυξημένο φόβο ότι το κόμμα απομακρύνεται όλο και πιο συχνά, και σε σημεία όλο και πιο χαρακτηριστικά, της εθνικοσοσιαλιστικής ιδέας. Σε πολλά σημεία εξωτερικής, εσωτερικής και ιδίως οικονομικής πολιτικής, το κόμμα πήρε θέσεις όλο και πιο ασύμφωνες με τα 25 σημεία του προγράμματος της 24ης Φεβρουαρίου 1920, το οποίο είναι το μόνο νόμιμο για εμάς. Πλέον σοβαρών επιπτώσεων όμως, είναι το αίσθημα μιας αυξάνουσας αστικοποιήσεως του κόμματος. Τονίζονται τακτικά ζητήματα εις βάρος των αρχών και παρατηρείται με θλίψη ότι το κόμμα ανέπτυξε έναν ανθρώπινο μηχανισμό που συγχέει τα συμφέροντα του κινήματος με τα δικά του συμφέροντα και που δεν υπολογίζει πλέον την ανάγκη της ιδέας. 

Είχαμε αντιληφθεί και συνεχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τον εθνικοσοσιαλισμό ως ένα κίνημα σαφώς αντιιμπεριαλιστικό. Ο εθνικισμός του περιορίζεται στην διαφύλαξη και στην εξασφάλιση του βίου και της αναπτύξεως του γερμανικού έθνους, χωρίς καμιά θέληση κυριαρχίας επί άλλων λαών και άλλων χωρών. Για εμάς, η άρνηση ενός παρεμβατικού πολέμου κατά της Ρωσίας, που προωθείται από τον διεθνή καπιταλισμό είναι φυσική τοποθέτηση. Η άρνηση αυτή μας επιβάλλεται από την ιδέα και από τις απαιτήσεις που πηγάζουν από μια γερμανική εξωτερική πολιτική. 

Για τον λόγο αυτό, οι συχνές τοποθετήσεις του κόμματος υπέρ ενός τέτοιου παρεμβατικού πολέμου μας φαίνονται αντίθετες με την ιδέα και τις απαιτήσεις της εξωτερικής γερμανικής πολιτικής. Ο αγώνας του λαού των Ινδιών για την ελευθερία του κατά της αγγλικής καταπίεσης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης επιβάλλεται, και πρώτα από όλα διότι οποιαδήποτε εξασθένιση δυνάμεως που υπέγραψε την συνθήκη των Βερσαλλιών εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας πολιτικής γερμανικής απελευθέρωσης.

             Κατά δεύτερο λόγο, υποστηρίζουμε τον αγώνα των καταδυναστευόμενων λαών κατά των σφετεριστών και των εκμεταλλευτών, διότι η ιδέα μας του εθνικισμού υπονοεί ότι το δικαίωμα στην ανάπτυξη της ταυτότητας των λαών που απαιτούμε για τον εαυτό μας, πρέπει να εφαρμοσθεί επίσης στους άλλους λαούς και στα άλλα έθνη. Πράγματι, αγνοούμε την φιλελεύθερη έννοια των «ευεργετικών αποτελεσμάτων του πολιτισμού». Για τον λόγο αυτό εκτιμούμε ότι είναι αντίθετη με τα πραγματικά συμφέροντα της Γερμανίας και τις βασικές αρχές του εθνικοσοσιαλισμού η υποστήριξη που δίνεται από το κόμμα στον βρετανικό ιμπεριαλισμό κατά του απελευθερωτικού κινήματος των Ινδιών. 

     
Θεωρούμε πως ο εθνικοσοσιαλισμός, εκ της φύσεως του, είναι ένα κίνημα μεγαλογερμανικό που ο στόχος του για το κράτος είναι η δημιουργία μιας μεγάλης Γερμανίας του γερμανικού λαού, με την καταδίκη των κρατιδίων που είδαν το φως χάριν δυναστικών, θρησκευτικών ή αυθαίρετων - με την επέμβαση του Ναπολέοντος - συμφερόντων και που απαγορεύουν οποιαδήποτε ένωση των εθνικών δυνάμεων, απαραιτήτων για την απελευθέρωση της Γερμανίας και την ισχυροποίηση της. 

Για τον λόγο αυτό, οι συχνές τοποθετήσεις του κόμματος υπέρ του συστήματος των αυτόνομων κρατιδίων, των οποίων η διατήρηση και η ισχυροποίηση θεωρούνται δήθεν υποχρέωση του εθνικοσοσιαλισμού, μας φαίνονται αντίθετες με τα συμφέροντα του κράτους και την ιδέα μιας ένωσης της Μεγάλης Γερμανίας. Για εμάς, ο εθνικοσοσιαλισμός υπήρξε και παραμένει ένα ρεπουμπλικανικό κίνημα στο οποίο δεν έχουν θέση η κληρονομική μοναρχία ούτε προνόμια που βασίζονται σε άλλες αξίες εκτός της προσήλωσης προς το έθνος. 

     Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι επαναστατικός και πρέπει να βάλει τέλος στην αρχή μιας αθέμιτης εξουσίας και μιας τελείως τυπικής δημοκρατίας προς χάρη μιας οργανικής δημοκρατίας γερμανικού τύπου και σωματειακού. Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι ιδίως για εμάς το αντίθετο του διεθνούς καπιταλισμού. Θέλει να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό που προδόθηκε από τον μαρξισμό. Ο φιλελευθερισμός που είναι παρών και στις δυο περιπτώσεις του καπιταλισμού και του πολιτιστικού μαρξισμού είναι ο εχθρός μας. Αισθανόμαστε ότι τα καθαρά μαρξιστικά συνθήματα που χρησιμοποιούνται τελευταία από τους ηγέτες του κόμματος είναι η μισή αλήθεια που υπονοούν μια συμπάθεια για την αστική τάξη, η οποία χρησιμοποιεί τα ίδια συνθήματα για να υπερασπίσει τα καπιταλιστικά της συμφέροντα. 

       
Εμείς ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή σχέση με αυτά τα συμφέροντα. Η γνώμη μας είναι ότι ο εθνικοσοσιαλισμός, ως επαναστατική ιδεολογία πρέπει βασικά να απορρίψει οποιαδήποτε πολιτική συμβιβασμού και συμμαχίας, διότι αυτή βοηθάει στην διαιώνιση του συστήματος εθνικής υποταγής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Οι ηγέτες των SA και ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό στελεχών του κινήματος έχουν δεχτεί μια στάση και έναν τρόπο ζωής αντίθετο με τις υποχρεώσεις ενός επαναστατικού κινήματος και μιας απλής αξιοπρέπειας.

Εάν δεν είχαμε εκφραστεί μέχρι στιγμής, αυτό είναι επειδή η ηγεσία του κόμματος πολύ συχνά δεν αποκήρυττε ανοιχτά τα 25 σημεία και επειδή είχαμε την ελπίδα ότι το επαναστατικό πνεύμα που επιβιώνει στην μάζα των SA και ιδίως στην νεολαία του κόμματος θα επιβαλλόταν κατά της αστικοποιήσεως των μανδαρίνων του κόμματος»

Otto Strasser 

National Sozialist

φύλλο 110

4η Ιουλίου 1930

Ο Φασισμός που υπήρξε και ο Φασισμός που μπορεί να υπάρξει: Συνέντευξη τοῦ Ἐρνέστο Μιλᾶ (Ernesto Milá), συγγραφέα καὶ ἐκδότη τοῦ Περιοδικοῦ Ἱστορίας τοῦ Φασισμοῦ (Revista de Hitstoria de Fascismo), γιὰ τὰ τεύχη 68 καὶ 69 τοῦ περιοδικοῦ μὲ θέμα τὸ μέλλον τοῦ Φασισμοῦ στὸν 21ο αἰῶνα. Τὸ περιεχόμενο τῶν τευχῶν αὐτῶν ἔχει ἐκδοθεῖ ἐπίσης σὲ εἰδικὸ βιβλίο.

Ο Ernesto Milá είναι ένας ακτιβιστής της Αντιδημοκρατικής ιδεολογίας. Καταλανός στην καταγωγή και μέλος των λεγόμενων "ανεξέλεγκτων στοιχείων" που αντιδρούσαν δυναμικά τόσο στην συντηρητική ακροδεξιά πολιτική του Franco όσο και στην προσέγγιση με τους αντιφασίστες δημοκράτες φιλελεύθερους και τους κατευθυνόμενους από την Μόσχα μαρξιστές. 

Συμμετείχε σε ομάδα μελέτης και διατήρησης της μνήμης του αρχηγού της Φάλαγγας Jose Antonio Primo de Rivera και στην Εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση PENS. Η ένοπλη αυτή κίνηση διεξήγαγε βομβιστικές επιθέσεις σε καθολικές οργανώσεις και δεξιές εφημερίδες καθώς και αντιφασιστικά κέντρα/βιβλιοθήκες ή γιάφκες ομάδων που είχαν χρηματοδοτήσει ή υποστηρίξει θέσεις και ένοπλες οργανώσεις ενάντια στην ενότητα της Ισπανίας. 

Σύντομα μετά την πτώση του καθεστώτος βρέθηκε στο στόχαστρο των δημοκρατικών αρχών και έσπευσε να βρει άσυλο στους νεοφασιστικούς κύκλους της Γαλλίας. Κατηγορήθηκε για επιθέσεις σε σιωνιστικούς στόχους στο Παρίσι ενώ η χώρα της Βολιβίας υπήρξε ο επόμενος σταθμός της φυγής του όπως και για πολλούς άλλους συναγωνιστές στο παρελθόν. 

Στην προσπάθεια του να επιστρέψει στην Ισπανία συνελλήφθη αφού στην κατοχή του βρέθηκε ένα υποπολυβόλο με συνέπεια να καταδικαστεί σε ποινές φυλάκισης για παράνομο οπλισμό αλλά και για παλαιότερες επιθέσεις. 

Έχει συνδράμει στην έκδοση ιδεολογικών περιοδικών και βιβλίων με ιδιαίτερη βαρύτητα στην ζωή και το έργο του Ιταλού φιλοσόφου Julius Evola. Υπήρξε μέλος της θρυλικής οργάνωσης CEDADE ιδρυτικά μέλη της οποίας ήταν ο Αυστριακός Otto Skorzeny και ο Βέλγος Leon Degrelle και η οποία διατηρούσε επικοινωνία και συνεργασία με την συντακτική ομάδα του Στρασσερικού "Αντιδότου". 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον υπήρξε εκ μέρους της κίνησης αυτής για το έργο του Τριτοθεσίτη νομικού και συγγραφέα Francis Parker Yockey ενώ τα θέματα της θεοσοφίας, του Εσωτερικού Εθνικοσοσιαλισμού και της σκέψης του Evola έγιναν για τον ίδιο αντικείμενο πολύχρονης έρευνας εντός και εκτός διαδικτύου. 

Επί σειρά ετών συνέβαλλε στην έμπρακτη ενότητα των Ισπανών συναγωνιστών και παραμένει μέχρι σήμερα κορυφαίος διανοητής και μελετητής των εθνικοεπαναστατικών ιδεών και του ιστορικού αναθεωρητισμού. 

Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Φαλαγγίτης

Θὰ ἐπιστρέψει ὁ φασισμός;

Ὄχι, φυσικά, ὅπως τὸν εἴδαμε οὔτε ὅπως τὸν ξέραμε. Οὔτε κἄν μὲ τὰ ὀνόματα ποὺ προσέλαβε στὶς διάφορες ἐθνικές του ποικιλίες. Ὅμως, αὐτὸ ποὺ θὰ δοῦμε εἶναι μία ἀπάντηση στὶς διαδοχικὲς κρίσεις ποὺ θὰ ξεσπάσουν τὰ ἑπόμενα τριάντα χρόνια καὶ ποὺ θὰ δημιουργήσουν ἐπικαιροποιημένες μορφὲς καὶ παραλλαγὲς τοῦ ἀρχικοῦ δόγματος τῶν φασισμῶν.

Ἄρα, οἱ φασισμοὶ δὲν ἔχουν πεθάνει.

Αὐτὸ ποὺ εἶναι γνωστὸ μὲ τὴν ὀνομασία τοῦ «φασισμοῦ» δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἀπόδοση στὸ πρῶτο τρίτο τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα ἑνὸς τρόπου κατανόησης τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ρόλου τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους πάνω στὴν γῆ ποὺ ὑπῆρχε πάντα, ἀπὸ τὴν αὐγὴ τῶν ἐποχῶν. Ὁ φασισμὸς ἦταν τὸ δόγμα μέσα στὸ ὁποῖο ἀναγνωρίσθηκαν ὅλοι οἱ ἐνεργοὶ πεσιμιστὲς τῶν προηγουμένων αἰώνων καὶ στὸ ὁποῖο θὰ ἀναγνωρισθοῦν καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ ἔλθουν -ἄνθρωποι τῆς δράσης ποὺ ἦσαν πεπεισμένοι ὅτι ἡ παρακμὴ εἶναι τὸ νόημα τῆς ἱστορίας καὶ ἦσαν ἀποφασισμένοι νὰ ἀποφύγουν αὐτὴν τὴν παρακμή.

Πού ὀφείλεται τὸ κακὸ ὄνομα τοῦ φασισμοῦ στὶς μέρες μας;

Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ἧττα σὲ ἕναν πόλεμο εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος γιὰ νὰ δώσουν οἱ νικητὲς στὸν ἡττημένο τὴν εἰκόνα ποὺ τοὺς ταιριάζει καλύτερα. Ἄν ἐξετάσουμε τὸν Τύπο τοῦ δευτέρου μισοῦ τῆς δεκαετίας τοῦ 1930 θὰ δοῦμε ὅτι ὁ Χίτλερ καὶ ὁ Μουσολίνι ἦταν οἱ πιὸ δημοφιλεῖς πολιτικοὶ σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ Τρίτου Κόσμου, ποὺ τότε ἀποτελεῖτο ἀπὸ τὶς ἀγγλογαλλικὲς ἀποικίες. Ἐπιπλέον, μερίδες τῆς Ἀριστερᾶς εἶδαν μὲ συμπάθεια τὸ Τρίτο Ράϊχ στὸν βαθμὸ κατὰ τὸν ὁποῖον οἱ παλιοὶ ἀγωνιστὲς τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Γερμανίας (KDP) ἐνσωματώθηκαν στὸ καθεστὼς καὶ ὅτι ἦταν εὐκόλως ἀντιληπτὰ τὰ ἐπιτεύγματά του στὰ κοινωνικὰ θέματα. Ὁ πόλεμος διέκοψε τὴν ἐπανάσταση καὶ εἶναι παράδοξο τὸ ὅτι ὁ πόλεμος ἄρχισε ὅταν ὁ Ρούσβελτ ἔπεισε τὴν πολωνικὴ κυβέρνηση ὅτι τὸ Ἡνωμένο Βασίλειο καὶ ἡ Γαλλία θὰ ἔσπευδαν νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν ὑπόθεση τοῦ διαδρόμου τοῦ Ντάντσιχ - τὴν πολωνικὴ κυβέρνηση, ποὺ ἦταν μία ἀντιδημοκρατικὴ δικτατορία, παρεμπιπτόντως μὲ ἔντονα ἀντισημιτικὰ χαρακτηριστικά. Μὲ τὴν ἧττα τοῦ ἀντιπάλου στὸν πόλεμο, ὁ νικητὴς θεώρησε ἀπολύτως θεμιτὸ νὰ ἀποδόσει στὸν ἡττημένο ὅλα τὰ κακὰ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ βάλει ὁ νοῦς του. Οἱ ἡττημένοι, ἀκόμα καὶ  σήμερα (βλ. Καντάφι, Σαντᾶμ Χουσεϊν κ.ἄ.) εἶχαν πάντοτε τὴν ἴδια μεταχείριση.

Παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ Καντάφι καὶ ὁ Σαντᾶμ ἡττήθηκαν χθές, ἐνῶ οἱ σοβιετικοὶ πῆραν τὸ Βερολίνο πρὶν ἀπὸ τρία τέταρτα τοῦ αἰῶνα. Γιατὶ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἐμμονὴ στὴν σπίλωση τοῦ ἡττημένου ἀντιπάλου;

Γιὰ πολλοὺς λόγους. Κατὰ πρῶτον, οὕτως ὥστε κάθε ἀντίδραση καὶ ἀντίθεση στὸ παγκόσμιο κατεστημένο νὰ μπορεῖ νὰ δαιμονοποιηθεῖ μὲ ἕνα ἐπίθετο ποὺ προκαλεῖ ἀρνητικὰ ἐρεθίσματα. Ὀγδόντα χρόνια δυσφήμισης ἐγγυῶνται ὅτι στὸ συλλογικὸ φαντασιακὸ τῆς ἀνθρωπότητας ἡ λέξη «φασισμὸς» παραμένει τὸ σύμβολο τοῦ «ἀπολύτου κακοῦ». Κατὰ δεύτερον, γιὰ νὰ κρατιοῦνται ζωντανὰ τὰ ἀντιφασιστικὰ ἰδεώδη: κομματοκρατία, κομφορμισμός, κοσμοπολιτισμός, προοδευτισμός· ἰδεώδη τὰ ὁποῖα σὲ μεγάλο βαθμὸ καὶ ἀπὸ μόνα τους ἀπέτυχαν καὶ τὰ ὁποῖα καταβάλλεται προσπάθεια νὰ νομιμοποιηθοῦν διατηρώντας τὴν μνήμη τῆς νίκης τους ἐναντίον τοῦ «ἀπολύτου κακοῦ».

Στὸ πρῶτο μέρος αὐτοῦ τοῦ διπλοῦ τεύχους τῆς Ἐπιθεώρησης τῆς Ἱστορίας τοῦ Φασισμοῦ (RHF) ἐξηγεῖς τὸ περιεχόμενο τοῦ δόγματος αὐτοῦ. Μήπως ἦλθε ἡ ὥρα νὰ διατυπώσεις κάποιον ὁρισμό;

Ἕνας Ἰταλὸς φίλος, ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται καὶ αὐτὸς μὲ τὴν μελέτη τῆς ἱστορίας τοῦ φασισμοῦ, ὑποστηρίζει ὅτι «μέχρι τώρα ἡ ἱστορία ἔχει εἰπωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἀντιπάλους μας· τώρα εἶναι ὥρα νὰ τὴν διηγηθούμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι». Τουτέστιν, ἐμεῖς ποὺ μὲ τὸν ἕναν ἤ τὸν ἄλλο τρόπο ἔχουμε θεωρηθεῖ ἤ ἔχουμε χαρακτηρισθεῖ «φασίστες», ἐπειδὴ ἁπλῶς εἴμαστε ἐναντίον τοῦ ρεύματος καὶ δὲν ἀναγνωρίζουμε οὔτε τὴν νομιμότητα οὔτε τὴν εἰλικρίνεια τῶν νικηφόρων ἰδεολογιῶν τοῦ 1945. Καὶ εἶναι περίεργο τὸ ὅτι ὕστερα ἀπὸ 67 τεύχη τῆς ἐπιθεώρησης ποὺ εἶναι ἀφιερωμένη στὴν μελέτη τοῦ φασισμοῦ, μέχρι τώρα δὲν ἔχουμε ἐπιχειρήσει νὰ ἐξηγήσουμε σὲ τί συνίσταται τὸ φαινόμενο. Στὴν ταυτότητα τοῦ περιοδικοῦ γράφουμε: «Οὔτε τυφλοὶ ἀπολογητὲς οὔτε καθ’ ἕξιν ἐπικριτές. Αὐτὴ ἦταν μία ἐποχὴ τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα». Τουτέστιν, θεωροῦμε τὸν φασισμὸ ὥς ἕνα φαινόμενο τοῦ παρελθόντος· ἀπαιτοῦμε ὅμως νὰ ἀντιμετωπίζεται μὲ ἀντικειμενικότητα καὶ αὐστηρότητα, καὶ ὄχι μὲ τὰ σχήματα τῆς προπαγάνδας τῆς περιόδου 1939-1945, πρᾶγμα ποὺ ἀποτελεῖ μία προσβολὴ τῆς κοινῆς λογικῆς καὶ τῆς ἱστορίας.

Γιατί ὁ φασισμὸς δὲν ἔχει θέση στὶς μέρες μας ὡς πολιτικὸ φαινόμενο;

Ὁ ἱστορικὸς «φασισμὸς» -καὶ τονίζω τὸ «ἱστορικός», δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ ἔλαβε χώρα μεταξὺ τοῦ 1919 καὶ τοῦ 1945, διότι προηγουμένως μιλᾶμε γιὰ πρωτοφασισμὸ καὶ μεταγενέστερα μιλᾶμε γιὰ νεοφασισμό, μέχρι τὴν πρακτικὴ ἐξάλειψη τοῦ φασισμοῦ τὴν τελευταῖα δεκαετία τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα- συνδέθηκε μὲ πολὺ συγκεκριμένα φαινόμενα ποὺ συνέβησαν κατὰ τὴν ἱστορικὴ συγκυρία τῆς Εὐρώπης μετὰ τὸν Πρῶτο Παγκόσμιο Πόλεμο: ἑκατομμύρια πρώην μαχητὲς οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεψαν, κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς ἡττημένοι καὶ χωρὶς νὰ ἀναγνωρίζουν ἄλλους στὴν πλευρὰ τῶν νικητῶν, ποὺ εἶχαν γνωρίσει ἕνα πρότυπο ζωῆς στὰ χαρακώματα, ποὺ χαρακτηριζόταν ἀπὸ ἀλληλεγγύη,  ἑνότητα καὶ ἱεραρχία, σὲ μία περίοδο μεγάλων κοινωνικῶν ἀλλαγῶν, ἐπιστημονικῶν καὶ τεχνικῶν προόδων ποὺ συνδέονται μὲ τὴν Δεύτερη Βιομηχανικὴ Ἐπανάσταση. Σήμερα βαδίζουμε πρὸς τὴν Τετάρτη Τεχνολογικὴ Ἐπανάσταση καὶ ὁ κόσμος τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα ἔχει πολὺ μικρὴ σχέση μὲ τὰ προβλήματα τῆς περιόδου 1919-1945.

Ποιές εἶναι οἱ μεγάλες διαφορές;

Σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Οἱ ἐπιστημονικὲς πρόοδοι ποὺ πραγματοποιήθηκαν μετὰ τὸ 1945 «σμίκρυναν» τὸν κόσμο. Ἡ ἐθνικὴ διάσταση τῶν κρατῶν δὲν εἶναι πιὰ ἐπαρκῆς γιὰ νὰ ἀπαντήσει στὶς προκλήσεις τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα. Ὑπάρχουν ἐπιστημονικὰ σχέδια τῶν ὁποίων τὸ κόστος ὑπερβαίνει τὸν ἐθνικὸ προϋπολογισμὸ ἑνὸς κράτους μεσαίου μεγέθους. Ἡ φόρμουλα «κράτος-ἔθνος», ποὺ γεννήθηκε στὶς ἀρχὲς τοῦ δεκάτου ὀγδόου αἰῶνα, δὲν ἐπαρκεῖ πλέον τὴν στιγμὴ ποὺ δημιουργοῦνται τὰ μεγάλα γεωπολιτικὰ μπλόκ. Ἀπὸ τὴν σκοπιὰ τῆς οἰκονομίας ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ νεοφιλελευθερισμοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴν τελικὴ φάση τοῦ καπιταλισμοῦ, ἐνῶ στὴν ἐποχὴ τῶν ἱστορικῶν φασισμῶν βρισκόμασταν ἀκόμα στὴν βιομηχανικὴ φάση τοῦ καπιταλισμοῦ, ποὺ συνεχίσθηκε ἕως τὴν δεκαετία τοῦ 1960 μὲ τὸν πολυεθνικὸ καπιταλισμό, γιὰ νὰ μεταβοῦμε, μετὰ τὴν πτώση τοῦ Τείχους τοῦ Βερολίνου, στὸν παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμὸ καὶ στὸν ἄγριο φιλελευθερισμό. Δὲν ὑπάρχουν πιὰ πλήθη πρώην μαχητῶν ποὺ ἀναζητοῦν ἕνα προορισμὸ στὴν ζωή τους. Οἱ κοινωνίες δὲν εἶναι πιὰ ὁμοιογενεῖς, ἀλλὰ ἀποτελοῦν ἐθνοπολιτισμικὰ μωσαϊκά. Καὶ ἐπιπλέον ἡ ἐπιστημονικὴ ἐπανάσταση ποὺ βρίσκεται σήμερα σὲ ἐξέλιξη θὰ δημιουργήσει στὰ μέσα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνα ἕναν κόσμο ποὺ δὲν θὰ μοιάζει πιὰ σὲ τίποτα μὲ αὐτὸν τῆς περιόδου 1919-1945.

Θέλετε νὰ πεῖτε ὅτι δὲν ἔχει ἀπομείνει τίποτα ἀπὸ τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα;

Τὸ δρᾶμα τῶν συντηρητικῶν ἔγκειται στὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὰ γιὰ νὰ συντηρηθεῖ ... Τὰ ἀπομεινάρια τοῦ «χίλια ἐννεακόσια» ἐξαφανίζονται γοργά. Ἄς δοῦμε τὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἀποτελεῖ σήμερα ἴσως ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀντιφασιστικοὺς θεσμοὺς - ἐνῶ παραδόξως ἡ Ἐκκλησία συνεργάσθηκε μὲ τὸν ἰταλικὸ φασισμὸ καὶ ἀποστασιοποιήθηκε μόνο ἀπὸ τὸν γερμανικό, ἐπειδὴ ὁ τελευταῖος δὲν δέχθηκε νὰ ἀφήσει τὴν ἐκπαίδευση τῆς νεολαίας στὸν κλῆρο -, ἡ ὁποία σήμερα εἶναι ἕνας θεσμὸς ποὺ ἀπειλεῖται μὲ ἐξαφάνιση. Οἱ ἀριστοκρατίες ἔχουν ἐξαφανισθεῖ καὶ οἱ μοναρχίες εἶναι πιὸ κατάλληλες γιὰ τὸ κουτσομπολιὸ τῶν ταμπλόϊντ παρὰ γιὰ κυβερνοῦν λαούς. Ἡ μετεγκατάσταση τῶν ἐπιχειρήσεων ἔχει διαλύσει τὴν ἐργατικὴ τάξη τῆς Δύσης. Τὴν ἔχει ἀντικαταστήσει ἡ μαζικὴ μετανάστευση, μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι αὐτὴ εἶναι περισσότερο παρασιτικὴ παρὰ παραγωγική. Οἱ μορφὲς τοῦ ἐλευθέρου χρόνου ἔχουν μεταβληθεῖ ἐντελῶς. Στὸ πεδίο τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἡ γενετικὴ μηχανική, ἡ κρυογενετική, ἡ νανοτεχνολογία, ἡ ρομποτικὴ καὶ ἡ τεχνητὴ νοημοσύνη βρίσκονται στὴν πρωτοπορία. Τὸ μόνο ποὺ ἔχει μείνει ἀπὸ τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα, πιὸ πολὺ κι ἀπὸ τὸν δέκατο ἔνατο καὶ τὸν δέκατο ὄγδοο, εἶναι ἡ μορφὴ τῆς κυβέρνησης τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν. Αὐτὸς εἶναι ἕνας πραγματικὸς ἀρχαϊσμός: νὰ διοικεῖται ἡ σύγχρονη κοινωνία μὲ τὶς ἀρχὲς ποὺ διατυπώθηκαν πρὶν ἀπὸ τριακόσια χρόνια.

Ἀπ’ ὅ,τι βλέπω, στὸ δεύτερο μέρος τῆς μελέτης σας ἀσχολεῖστε λεπτομερῶς μὲ αὐτὸ τὸ ζήτημα. Γιατί ὅμως πιστεύετε ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ ἐμφανισθεῖ μία νέα μορφὴ φασισμοῦ -αὐτὴν ποὺ ὀνομάζεται «μεταφασισμὸ»;

Στὴν μελέτη μου γράφω ὅτι ὁ φασισμὸς εἶναι τέκνο τῆς θύελλας τῶν καιρῶν τῆς κρίσης. Ὁ φασισμὸς δὲν εἶναι ἐφικτὸς μέσα σὲ ἕνα κλῖμα ἠρεμίας. Καὶ θὰ ὑπάρξουν κρίσεις μέσα στὰ ἑπόμενα τριάντα χρόνια. Ὁ αἰῶνας ἄρχισε μὲ τὴν πτώση τῶν Δίδυμων Πύργων, ποὺ ἀποτελοῦσε περισσότερο σύμβολο τοῦ τέλους ἑνὸς κόσμου (τοῦ κόσμου τῆς τρίτης βιομηχανικῆς ἐπανάστασης), ἡ ὁποία ὡς τρομοκρατικὴ ἐνέργεια ἀποτέλεσε καὶ τὴν αἰτία πολέμου γιὰ τὴν ὄχι λιγότερο τρομοκρατικὴ ἀπάντηση στὸ Ἀφγανιστᾶν καὶ στὸ Ἰρᾶκ. Τοῦτο συνέβη πρὶν ἀπὸ 19 χρόνια καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ φαντάζει πιὸ μακρινὸ ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ Τείχους τοῦ Βερολίνου. Τὸ σκάσιμο τῆς φούσκας τῶν ἀκινήτων, ἡ τραπεζικὴ κρίση καὶ ἡ κρίση τοῦ χρέους τὴν περίοδο 2007-2011 ἦταν ἕνα ἄλλο βῆμα ποὺ δὲν εἶχε καμμία σχέση μὲ τὴν ἑπόμενη οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ προκλήθηκε τώρα ἀπὸ μία πανδημία. Οἱ κρίσεις κάθε φορὰ προκαλοῦνται μὲ μεγαλύτερη ταχύτητα καὶ εἶναι πιὸ ἔντονες. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ τέλεια καταιγίδα ἤ αὐτὸ ποὺ ὁ Μουσολίνι ὀνόμασε «ὁ καιρὸς τῶν ἀπολύτων καταφάσεων καὶ τῶν κυρίαρχων ἀρνήσεων», ὅπου μία μερίδα τοῦ πληθυσμοῦ θὰ ἔχει ἐπίγνωση ὅτι ἡ καμμία κρίση δὲν πρόκειται νὰ ξεπερασθεῖ μὲ τὸ ψηφοδέλτιο, εἶναι πρὸ τῶν πυλῶν. Αὐτό, ἀπὸ μόνο του, θὰ δημιουργήσει τὶς ἀντικειμενικὲς συνθῆκες γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ «μεταφασισμοῦ».

Γιατί «μεταφασισμὸς» καὶ ὄχι νεοφασισμὸς ἤ λαϊκισμός; Δὲν εἶναι ἔννοιες πολὺ κοντινές;

Στὴν πραγματικότητα, ὄχι. Ὁ νεοφασισμὸς ἦταν μία παράταση τῆς ζωῆς τοῦ φασισμοῦ, ποὺ ἔχανε τὸ σθένος του ὅσο ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1930. Ἐγὼ ὁ ἴδιος ὑπῆρξα μάρτυρας τοῦ τέλους τοῦ νεοφασισμοῦ στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, ὅταν συνειδητοποιήσαμε ὅτι ἔχουν ἐμφανισθεῖ καινούργια φαινόμενα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἐνταχθοῦν στὴν κλασικὴ φασιστικὴ ἐξίσωση. Σήμερα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἰταλία καὶ σὲ περιορισμένους κύκλους, ὁ νεοφασισμὸς ἔχει ἐξαφανισθεῖ ὡς πολιτικὸ φαινόμενο. Ὅσο γιὰ τὸν λαϊκισμό, αὐτὸς εἶναι μία προσωρινὴ ἀπάντηση σὲ ἐσωτερικὰ κενὰ τοῦ κοινωνικοπολιτικοῦ συστήματος ποὺ δημιουργοῦνται μὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερη συχνότητα, ἀλλὰ φιλοδοξεῖ νὰ προβεῖ μόνο σὲ «τεχνικὰ μπαλώματα» καὶ ὄχι νὰ ἀντικαταστήσει τὴν κομματοκρατία καὶ τὴν φιλελεύθερη οἰκονομία. Ὁ νεοφασισμὸς ἐπεχείρησε νὰ τοὺς ἀντιταχθεῖ καὶ κυριολεκτικὰ συντρίβη. Πιὸ ἐπιτήδειοι, οἱ «λαϊκιστὲς», προσπαθοῦν νὰ καταγγείλουν τὶς συνέπειες τοῦ συστήματος ἀλλὰ ὄχι καὶ τὶς αἰτίες τους.

Γιατί «μεταφασισμός»;

Γιατί ὑπερβαίνει τὸν φασισμό. Γιατί δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ἴδιος μὲ αὐτὸ ποὺ ἦταν ὁ ἱστορικὸς φασισμὸς, ἀλλὰ ὁ νεολογισμὸς εἶναι ἀρκετὰ σαφὴς γι’ αὐτὸ ποὺ θὰ εἶναι: μία προσαρμογὴ στὴν ἀέναη τάση πρὸς τὴν Τάξη, τὴν Ἀρχή, τὴν Ἱεραρχία, ἡ σύνθεση παράδοσης καὶ ἐπανάστασης, νεοτερισμοῦ καὶ παράδοσης, καταστροφῆς τῶν προοδευτικῶν καὶ φιλελεύθερων μύθων, ἐπιστροφὴ στὶς πολιτιστικὲς καταβολὲς τῆς Εὐρώπης, τὶς μόνες μὲ τὶς ὁποῖες θὰ ὑπάρχουν ἀρκετὰ γερὲς ρίζες,  οὕτως ὥστε ὁ πιὸ ἔξαλλος νεωτερισμὸς καὶ οἱ πιὸ θεαματικὲς ἐπιστημονικὲς καὶ τεχνολογικὲς πρόοδοι νὰ μὴν κάνουν τὴν ἀνθρωπότητα νὰ χάσει τὴν πορεία της, ὅπως γίνεται σήμερα μὲ τὰ παραληρήματα τῶν ἰδεολογιῶν τοῦ μεταανθρώπου. Ἕνα δένδρο, ὅσο ψηλὸ κι ἄν εἶναι, κρατιέται ἀπὸ τὶς ρίζες του. Ὅσο ψηλότερο εἶναι τὸ δένδρο τόσο πιὸ βαθιὲς πρέπει νὰ εἶναι οἱ ρίζες του. Τὸ ἀντιπαράδειγμα εἶναι ἡ ἔλλειψη ριζῶν, ποὺ χαρακτηρίζει τὴν νεωτερικότητα καὶ ὅλα τὰ φαινόμενα ποὺ συνεπάγεται ὁ προοδευτισμός: ἡ ἔλλειψη ριζῶν ἔχει ὡς συνέπεια μία κατασκευὴ ποὺ εἶναι ὅλο καὶ πιὸ ἀσταθὴς καὶ κινδυνεύει νὰ καταρρεύσει ἀνὰ πᾶσα στιγμή.

Ὑπάρχουν ἐνδεδειγμένες κοινωνικὲς ὁμάδες στὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ ἔχει ἐπιτυχία ὁ μεταφασισμός;

Τὸ ἑρμηνευτικὸ μοντέλο τῆς κοινωνίας τὸ ὁποῖο παρουσιάζω καὶ πρὸς τὸ ὁποῖο βαδίζει ἡ Εὐρώπη εἶναι τὸ ἑξῆς: ἕνα μικρὸ ἀνώτερο στρῶμα προνομιοῦχων τῆς παγκοσμιοποίησης, οἰκονομικὲς δυναστεῖες καὶ ὀλιγάρχες, ἀποτελοῦν τὴν κορυφὴ μιᾶς πυραμιδικῆς κοινωνίας, τῆς ὁποίας ἡ βάση, ποὺ εἶναι ἐξαιρετικὰ πλατιά, ἀποτελεῖται ἀπὸ κοινωνικὲς ὁμάδες ἐπιδοματούχων, νέων ἐκτὸς ἐκπαίδευσης, κατάρτισης καὶ ἀπασχόλησης, μαστουρωμένων λόγω γενικευμένης χρήσης τοξικῶν οὐσιῶν, μεταναστῶν κ.ἄ. Ὅλοι αὐτοὶ ζοῦν ἀπὸ τὴν δημόσια ἐλεημοσύνη καὶ ἔχουν καταστεῖ ἀκίνδυνοι γιὰ τὸ σύστημα μέσω τοῦ κατωτάτου μισθοῦ διαβίωσης, ποὺ τοὺς ἐπιτρέπει νὰ διαθέτουν ἐλεύθερο χρόνο καὶ νὰ καταφεύγουν στὰ ναρκωτικά, δίχως νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν μόρφωσή τους, πόσο μᾶλλον γιὰ τὴν προετοιμασία τους, λεγεῶνες ἀποτυχημένων ποὺ δὲν ἔχουν κἄν ἐπίγνωση τοῦ ὅτι ἔχουν ἀποτύχει. Καὶ στὴν μέση αὐτῶν τῶν δύο ὁμάδων ὑπάρχει μία μεσαία ἐργαζόμενη τάξη, ὅλο καὶ περισσότερο φορολογικὰ πιεσμένη, ἡ ὁποία θὰ πρέπει νὰ συντηρεῖ μὲ τοὺς φόρους της τόσο τοὺς «ἀπὸ πάνω» ὅσο καὶ τοὺς «ἀπὸ κάτω». Βαδίζουμε πρὸς αὐτὸν τὸν τύπο κοινωνίας. Τὰ ὅρια μεταξὺ αὐτῶν τῶν ὁμάδων εἶναι πάντα συγκεχυμένα. Τὸ ἐνδιάμεσο στρῶμα μεταξὺ τῆς κατώτερης κλίμακας τῶν ἐπιδοματούχων καὶ τῆς μέσης ὁμάδας ἀποτελεῖται ἀπὸ ἄνεργους ἐργαζόμενους ποὺ δὲν παραιτοῦνται λόγω αὐτῆς τῆς κατάστασης καὶ φιλοδοξοῦν νὰ ἔχουν ἕναν πραγματικὸ μισθό. Σὲ αὐτὸ τὸ ἐνδιάμεσο στρῶμα θὰ βρεῖ ὁ μεταφασισμὸς τὴν κοινωνικὴ ὁμάδα προτίμησής του.

Πῶς θὰ εἶναι τὸ μεταφασιστικὸ κόμμα τοῦ μέλλοντος;

Θὰ εἶναι ἕνα ἀντικόμμα. Δὲν νομίζω ὅτι θὰ εἶναι κάτι σὰν αὐτὸ ποὺ ἔχουμε δεῖ μέχρι τώρα. Ὁ ὅρος «κίνημα» θὰ ἦταν πιὸ κοντὰ σ’ αὐτό, ἀλλὰ δὲν θὰ ἦταν ὁ καταλληλότερος. Τὸ «κίνημα» εἶναι τὸ ἄθροισμα διαφορετικῶν τομεακῶν πρωτοβουλιῶν, ποὺ γεννήθηκαν σὲ πολὺ διαφορετικὲς κοινωνικὲς ὁμάδες, οἱ ὁποῖες ἀναγνωρίζονται μεταξύ τους σὲ κοινὰ ἀντικείμενα, κοινὲς προτάσεις καὶ κοινὲς ἀντιλήψεις. Παραδείγματος χάριν: τοπικὲς ὀργανώσεις ἄμυνας, σὲ ἐπίπεδο γειτονιᾶς ἤ πόλης, ἐπαγγελματικὲς καὶ συνεταιριστικὲς ὀργανώσεις, ὀργανώσεις συνταξιούχων, πολιτιστικὲς ὀργανώσεις κ.λπ. Ὅλα αὐτὰ εἶναι μέρος τοῦ «κινήματος», τὸ ὁποῖο διαθέτει, μὲ τὴν σειρά του, μία συλλογικὴ ἡγεσία. Στὴν κεφαλὴ θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει ἕνας ἀνώτερος ὀργανισμός, τὸν ὁποῖον θὰ μπορούσαμε νὰ ὀνομάσουμε «τὸ Τάγμα», στὸ ὁποῖο ἀνήκει ἡ «ἠθικὴ ἡγεσία» τοῦ συνόλου, ἐνῶ στὸ «κίνημα» ἀνήκει ἡ «στρατηγικὴ ἡγεσία» καὶ στὶς ὀργανώσεις βάσης ἡ «τακτικὴ ἡγεσία».

Καὶ οἱ νέοι; Ὁ μεταφασισμὸς δὲν θὰ εἶναι ἕνα κίνημα νεολαίας;

Στὴν πραγματικότητα ἡ νεολαῖα εἶναι πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴ ποὺ ἦταν πρὶν ἀπὸ 100 χρόνια. Πόρρω ἀπέχουσα ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι ἡ «ἐνεργὴ μερίδα τῶν μαζῶν», ἡ νεολαῖα ἀποτελεῖ, στὴν πλειονότητά της, ἁπλῶς ἕνα νεκρὸ βάρος. Εἶναι θύμα, φυσικά, τοῦ ἀποτυχημένου ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος καὶ τῆς κατάρρευσης τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, σήμερα οἱ πρόοδοι τῶν ἐπιστημῶν ὑγείας ἐπιτρέπουν ἕνας ἄνθρωπος 50-60 ἑτῶν νὰ εἶναι πλήρης ἱκανοτήτων καὶ νὰ μπορεῖ νὰ ἀσκήσει ἐπὶ τοῦ πρακτέου ἕναν ρόλο σχεδὸν νεανικό. Ἐν τούτοις, εἶναι ἀλήθεια ὅτι σὲ ὁρισμένους τομεῖς ἡ νεολαῖα πρέπει νὰ εἶναι παροῦσα κατὰ τρόπο μαζικό: εἰδικὰ στοὺς σπουδαστὲς σταδιοδρομίας ποὺ συνδέονται μὲ τὶς νέες τεχνολογίες.

Μίλησες γιὰ «στρατηγική». Εἶναι δυνατὸν νὰ προσδιορισθεῖ μία ρεαλιστικὴ στρατηγικὴ γιὰ τὸν «μεταφασισμό»;

Χονδρικά, ἀσφαλῶς. Τὸ σύστημα ἔχει μία ἀδαμάντινη συνέπεια. Ἀντιστέκεται σὲ πιέσεις καὶ ἐσωτερικὲς ἀναστατώσεις μὲ μία ἀδιάρρηκτη σκληρότητα. Ὅμως, παρὰ τὴν ἀδαμάντινή του δομὴ ἔχει ἕνα σημεῖο ρήξης, ποὺ μπορεῖ νὰ σπάσει μὲ μία μικρὴ πίεση, καὶ τότε ὅλα μποροῦν νὰ τιναχθοῦν στὸν ἀέρα. Στὶς σύγχρονες κοινωνίες αὐτὸ τὸ σημεῖο ρήξης εἶναι τὰ δίκτυα ὑπολογιστῶν. Ὁ ἐπαναστατικὸς συνδικαλισμὸς πίστευε ὅτι ἡ ἀλλαγὴ συστήματος θὰ μποροῦσε νὰ γίνει μέσω τῆς «γενικῆς ἀπεργίας», ἐνῶ οἱ ἱστορικοὶ φασισμοὶ πίστευαν ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ τὴν πραγματοποιήσουν μία «ἐθνικὴ ἐξέγερση». Στὴν πραγματικότητα, σήμερα θὰ μποροῦσαν νὰ περάσουν ἑβδομάδες «γενικῆς ἀπεργίας» καὶ νὰ μὴν συμβεῖ τίποτα (τὸ ἔχουμε δεῖ κατὰ τὴν διάρκεια τῶν μηνῶν τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐγκλεισμοῦ) καὶ ὅσο γιὰ τὴν «ἐθνικὴ ἐξέγερση», ἐὰν συμβεῖ, θὰ καταπνιγεῖ ἀπὸ τὶς γειτονικὲς χῶρες ἤ ἁπλῶς ἀπὸ οἰκονομικὴ ἀσφυξία. Καὶ μόνο ἡ ἀπειλὴ παράλυσης τῶν δικτύων ὑπολογιστῶν καὶ ἡ ἀπόδειξη ὅτι αὐτὸ εἶναι δυνατόν, θὰ ἀρκοῦσε νὰ ἐπιφέρει τὴν κατάρρευση τοῦ παγκόσμιου συστήματος, ὅπως αὐτὸ ἔχει σχεδιασθεῖ σήμερα.

Μοῦ ἔχει τραβήξει τὴν προσοχὴ ἡ μικρὴ σημασία ποὺ ἀποδίδεις στὴν μελέτη τῆς γεωπολιτικῆς ...

Ἡ γεωπολιτικὴ εἶναι καὶ ἦταν πάντα μονάχα μία ἐπιστήμη ἐπικουρικὴ τῆς πολιτικῆς. Τοῦτο ἰσχύει καὶ θὰ ἐξακολουθεῖ νὰ ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ ἑπόμενα χρόνια. Πάντοτε θὰ παραμένει σημαντικὸς ὁ ἔλεγχος ἑνὸς στενοῦ καὶ οἱ παράκτιες ζῶνες προδιαθέτουν γιὰ ἐμπορικὲς συναλλαγές, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἦταν καθοριστικὸ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου σήμερα ἔχει πολὺ μικρότερη σημασία. Πιὸ σημαντικὴ ἀπὸ τὴν γεωπολιτικὴ εἶναι ἡ γεωοικονομία, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς ἡ σημασία θὰ μειωθεῖ τὰ ἑπόμενα χρόνια, ἄν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν ὅτι ὑπολογίζεται ὅτι σὲ μόλις 20 μὲ 30 χρόνια μπορεῖ νὰ ξεκινήσει ἡ ἐκμετάλλευση τῆς Σελήνης καὶ ἡ ἐξόρυξη ὀρυκτῶν στὸν Ἄρη.

Μία τελευταῖα ἐρώτηση. Δίνετε τὴν αἴσθηση, παρ’ ὅλο ποὺ ἔχετε χωρίσει τὸ θέμα σὲ δύο τεύχη, ὅτι ἔχετε συμπιέσει τὸ ὑπὸ μελέτη θέμα.

Στὸ εὑρετήριο αὐτῶν τῶν δύο τευχῶν μπορεῖτε νὰ δεῖτε τὸ ὑπὸ μελέτη θέμα. Μερικὲς προκαταρκτικὲς ἐκτιμήσεις, ἕνα κείμενο ποὺ ἐπικεντρώνεται στὴν Ἱσπανία, μία ἀπαρίθμηση ὅλων τῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ γενικοῦ φασισμοῦ, μία περιγραφὴ τοῦ τί μᾶς περιμένει καὶ πῶς θὰ εἶναι τὰ ἑπόμενα τριάντα χρόνια καὶ ἡ ρήξη ποὺ θὰ προκαλέσει μέσα στὴν ἴδια τὴν νεωτερικότητα, κάποιες ἐκτιμήσεις σχετικὰ μὲ τὶς κοινωνικὲς ἀλλαγὲς ποὺ θὰ παρακολουθήσουμε, μία περιγραφὴ τοῦ μεταφασιστικοῦ φαινομένου σὲ σχέση μὲ τὸν ἱστορικὸ φασισμὸ καὶ μερικὲς σημειώσεις γιὰ τὴν στρατηγική, τὴν τακτικὴ καὶ τὴν φυσιογνωμία ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει ἕνα μεταφασιστικὸ κίνημα... Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὅλα αὐτὰ ἀντιμετωπίζονται κατὰ τρόπο βιαστικὸ ἀλλὰ ἀρκετὰ πλήρη καί, πάνω ἀπ’ ὅλα, εἶναι ἕνα σημεῖο ἐκκίνησης καὶ ὄχι ἕνα σημεῖο κατάληξης, μὲ σκοπὸ νὰ ἀνοίξει συζητήσεις, νὰ ρίξει ἰδέες καὶ νὰ ἐνθαρρύνει τὸν διαλογισμό. Τὰ τελευταῖα σαράντα χρόνια δείχνουν ὅτι ὅλα αὐτὰ ὑπόκεινται σὲ ἀλλαγές. Τὰ ἑπόμενα τριάντα χρόνια θὰ δοῦμε ἕναν καταιγισμὸ ἀλλαγῶν. Πρέπει νὰ παρατηρήσουμε τὴν τάση ὅλων αὐτῶν τῶν ἀλλαγῶν, νὰ εἴμαστε σὲ θέση νὰ τὶς προβλέψουμε καί, πάνω ἀπ’ ὅλα, νὰ καταλάβουμε ὅτι ἕνα κοστούμι ὕστερα ἀπὸ ἕναν ἀριθμὸ πλυσιμάτων δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χρησιμοποιηθεῖ, ἔχει φθαρεῖ καὶ πρέπει νὰ ἀλλαχθεῖ. Τὸ «σύστημα» καὶ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται εἶναι σήμερα αὐτὸ τὸ κοστούμι, τὸ ὁποῖο εἶναι κυριολεκτικὰ φθαρμένο, δὲν σώζεται καὶ πρέπει νὰ ἀντικατασταθεῖ. Ὁ μεταφασισμὸς θὰ εἶναι μία ἐναλλακτικὴ δυνατότητα. Ἄν καὶ πάντα ὑπάρχει, φυσικά, ἡ πιθανότητα νὰ κατέβεις ἀκόμη ἕνα σκαλοπάτι.

Πηγή:

http://info-krisis.blogspot.com/2020/11/el-fascismo-que-fue-y-el-fascismo-que.html