του Βαρούνα.
Κατά τον 60 μ.Χ. αιώνα πρωτοεμφανίστηκε στα Βαλκάνια ένας νέος λαός , οι Σλάβοι. Λαός «πρωτόγονος», «ακατέργαστος» και «βάρβαρος», λαός γεμάτος ζωντάνια ! Αν και η κάθοδός του στον ελλαδικό χώρο ήταν κατά κύριο λόγο ειρηνική, αργότερα κάποιοι σλαβικοί λαοί, όπως οι Βούλγαροι (αν και οι πρωτοβούλγαροι ήταν τουρανικός λαός) , συγκρούστηκαν με την τότε Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Κάποιοι άλλοι πάλι ανέπτυξαν παραδοσιακά καλές σχέσεις με τους βυζαντινούς, όπως οι Ρώσοι, που έφτασαν να κατακτήσουν την μεγαλύτερη περιοχή της Ευρασίας, δημιουργώντας μιαν αυτοκρατορία που κατέχει την μεγαλύτερη γεωπολιτική σημασία παγκοσμίως.
Παρόλο που οι σλαβικοί λαοί είναι μια ομάδα εθνοτήτων ινδοευρωπαϊκής καταγωγής με πλούσια παράδοση, κουλτούρα, ήθη και έθιμα, αλλά και έχουν προσφέρει στον ευρωπαϊκό πολιτισμό εξ ίσου αξιόλογου, με τη Δύση επιστήμονες, λογοτέχνες, καλλιτέχνες αλλά και πολλές ακόμα μεγάλες προσωπικότητες, συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται υποτιμητικά από τους λεγόμενους «δυτικούς λαούς» και πολλούς από τους λεγόμενους «δυτικιστές», τους ίδιους που αντιμετώπιζαν υποτιμητικά και τον ελληνικό λαό.
Δυστυχώς μέσα σε αυτήν την μερίδα εκείνων που εκφράζουν αντιπάθεια προς τους Σλάβους, είναι και πολλοί συμπατριώτες μας (και μη) , οι οποίοι αυτοαποκαλούνται «Φυλετιστές» ή ακόμη και «εθνικοσοσιαλιστές». Αυτοί οι τελευταίοι χρησιμοποιούν ως πρόσχημα τον υποτιθέμενο αντισλαβισμό του Γ' Ράιχ. Ο «αντισλαβισμός» της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας ήταν μεν υπαρκτός, λόγω της επιρροής παγγερμανιστικών συντηρητικών κύκλων και των εθνικιστικών τους προσκολλήσεων , αλλά κυρίως οφειλόταν σε λόγους γεωπολιτικούς, δηλαδή στις βλέψεις επί σημαντικών εδαφών που τότε κατείχε ο σλαβισμός και τα οποία προηγουμένως κατείχε η Γερμανία, αλλά και στις βλέψεις επί των εύφορων εδαφών της Ανατολής, όπου κατοικούσαν και κατοικούν κατά βάσιν Σλάβοι.
Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, λόγοι πολιτικής και στρατιωτικής προπαγάνδας επέβαλαν μια «αντισλαβική» γραμμή , αφού στο ανατολικό μέτωπο τα εχθρικά στρατεύματα επανδρώνονταν κυρίως από Σλάβους. Επιπλέον, ο γερμανικός λαός που έδωσε και την εντολή στους εθνικοσοσιαλιστές να τον κυβερνήσουν, είχε ήδη άσχημες εμπειρίες από σλαβικούς λαούς, που στην προσπάθειά τους να φτιάξουν εθνικά κράτη απέσπασαν εις βάρος των ηττημένων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου εδάφη και περιοχές όπου έμεναν γερμανογενείς πληθυσμοί.
Ο αντισλαβισμός όμως είναι ολότελα ξένος προς τον κοσμοθεωρητικό πυρήνα του εθνικοσοσιαλισμού. Κι αυτό γιατί ο εθνικοσοσιαλισμός απευθύνεται σε όλους τους λευκούς , αναπόσπαστο τμήμα των οποίων είναι και οι Σλάβοι. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι και Σλάβοι επάνδρωσαν τον πανευρωπαϊκό στρατό των WAFFEN SS, σχηματίζοντας μεραρχίες εκεί που Άραβες και Ινδοί έφτιαξαν μόνο βοηθητικές μονάδες.
Στην Ελλάδα, ο «αντισλαβισμός» είναι κυρίως προϊόν ιστορικών συγκυριών λόγω των γεωπολιτικών μας διαφορών κατά το παρελθόν στο χώρο των Βαλκανίων. Διαφορές που, ακόμα κι αν συνεχίζουν να υπάρχουν σε έναν βαθμό , πρέπει να ξεπεραστούν , αφού προέχει πάνω από όλα η ενότητα των λευκών λαών στην Ευρώπη. Η όξυνση όμως του εν λόγω φαινομένου, στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, αλλά και η έντονη εχθρότητα απέναντι σε αυτούς τους λαούς είναι κυρίως προϊόν του ακροδεξιού χώρου που δυστυχώς έχει μολύνει με τις αντιδραστικές και συντηρητικές ιδέες του, μια μεγάλη μερίδα ατόμων που αυτοπροσδιορίζονται ως «φυλετιστές».
Κατά τον 60 μ.Χ. αιώνα πρωτοεμφανίστηκε στα Βαλκάνια ένας νέος λαός , οι Σλάβοι. Λαός «πρωτόγονος», «ακατέργαστος» και «βάρβαρος», λαός γεμάτος ζωντάνια ! Αν και η κάθοδός του στον ελλαδικό χώρο ήταν κατά κύριο λόγο ειρηνική, αργότερα κάποιοι σλαβικοί λαοί, όπως οι Βούλγαροι (αν και οι πρωτοβούλγαροι ήταν τουρανικός λαός) , συγκρούστηκαν με την τότε Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Κάποιοι άλλοι πάλι ανέπτυξαν παραδοσιακά καλές σχέσεις με τους βυζαντινούς, όπως οι Ρώσοι, που έφτασαν να κατακτήσουν την μεγαλύτερη περιοχή της Ευρασίας, δημιουργώντας μιαν αυτοκρατορία που κατέχει την μεγαλύτερη γεωπολιτική σημασία παγκοσμίως.
Παρόλο που οι σλαβικοί λαοί είναι μια ομάδα εθνοτήτων ινδοευρωπαϊκής καταγωγής με πλούσια παράδοση, κουλτούρα, ήθη και έθιμα, αλλά και έχουν προσφέρει στον ευρωπαϊκό πολιτισμό εξ ίσου αξιόλογου, με τη Δύση επιστήμονες, λογοτέχνες, καλλιτέχνες αλλά και πολλές ακόμα μεγάλες προσωπικότητες, συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται υποτιμητικά από τους λεγόμενους «δυτικούς λαούς» και πολλούς από τους λεγόμενους «δυτικιστές», τους ίδιους που αντιμετώπιζαν υποτιμητικά και τον ελληνικό λαό.
Δυστυχώς μέσα σε αυτήν την μερίδα εκείνων που εκφράζουν αντιπάθεια προς τους Σλάβους, είναι και πολλοί συμπατριώτες μας (και μη) , οι οποίοι αυτοαποκαλούνται «Φυλετιστές» ή ακόμη και «εθνικοσοσιαλιστές». Αυτοί οι τελευταίοι χρησιμοποιούν ως πρόσχημα τον υποτιθέμενο αντισλαβισμό του Γ' Ράιχ. Ο «αντισλαβισμός» της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας ήταν μεν υπαρκτός, λόγω της επιρροής παγγερμανιστικών συντηρητικών κύκλων και των εθνικιστικών τους προσκολλήσεων , αλλά κυρίως οφειλόταν σε λόγους γεωπολιτικούς, δηλαδή στις βλέψεις επί σημαντικών εδαφών που τότε κατείχε ο σλαβισμός και τα οποία προηγουμένως κατείχε η Γερμανία, αλλά και στις βλέψεις επί των εύφορων εδαφών της Ανατολής, όπου κατοικούσαν και κατοικούν κατά βάσιν Σλάβοι.
Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, λόγοι πολιτικής και στρατιωτικής προπαγάνδας επέβαλαν μια «αντισλαβική» γραμμή , αφού στο ανατολικό μέτωπο τα εχθρικά στρατεύματα επανδρώνονταν κυρίως από Σλάβους. Επιπλέον, ο γερμανικός λαός που έδωσε και την εντολή στους εθνικοσοσιαλιστές να τον κυβερνήσουν, είχε ήδη άσχημες εμπειρίες από σλαβικούς λαούς, που στην προσπάθειά τους να φτιάξουν εθνικά κράτη απέσπασαν εις βάρος των ηττημένων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου εδάφη και περιοχές όπου έμεναν γερμανογενείς πληθυσμοί.
Ο αντισλαβισμός όμως είναι ολότελα ξένος προς τον κοσμοθεωρητικό πυρήνα του εθνικοσοσιαλισμού. Κι αυτό γιατί ο εθνικοσοσιαλισμός απευθύνεται σε όλους τους λευκούς , αναπόσπαστο τμήμα των οποίων είναι και οι Σλάβοι. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι και Σλάβοι επάνδρωσαν τον πανευρωπαϊκό στρατό των WAFFEN SS, σχηματίζοντας μεραρχίες εκεί που Άραβες και Ινδοί έφτιαξαν μόνο βοηθητικές μονάδες.
Στην Ελλάδα, ο «αντισλαβισμός» είναι κυρίως προϊόν ιστορικών συγκυριών λόγω των γεωπολιτικών μας διαφορών κατά το παρελθόν στο χώρο των Βαλκανίων. Διαφορές που, ακόμα κι αν συνεχίζουν να υπάρχουν σε έναν βαθμό , πρέπει να ξεπεραστούν , αφού προέχει πάνω από όλα η ενότητα των λευκών λαών στην Ευρώπη. Η όξυνση όμως του εν λόγω φαινομένου, στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, αλλά και η έντονη εχθρότητα απέναντι σε αυτούς τους λαούς είναι κυρίως προϊόν του ακροδεξιού χώρου που δυστυχώς έχει μολύνει με τις αντιδραστικές και συντηρητικές ιδέες του, μια μεγάλη μερίδα ατόμων που αυτοπροσδιορίζονται ως «φυλετιστές».
Μέσα στην ελληνική ακροδεξιά μπορούμε να συμπεριλάβoυμε σε γενικές γραμμές τις εξής κατηγορίες ατόμων :
α) χλαμυδόπληκτοι «αρχαιοελληνιστές» που Φαντάζονται όλους τους σύγχρονους Έλληνες απ' ευθείας απόγονους μιας «αυτόχθονης ράτσας υπεράνθρωπων» και οραματίζονται μια ελληνική κοινωνία του μέλλοντος που όλοι θα φοράνε χιτώνες, θα λατρεύουν το δωδεκάθεο, ενώ , τα σύνορα της Ελλάδος θα φτάνουν μέχρι την Ινδία , και παράλληλα θα εφαρμοστεί η «άμεση αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία»,
β) «βυζαντινολάγνοι» που βλέπουν τους σλαβικούς λαούς ως αντιπάλoυς στις ελπίδες τους να νεκραναστήσουν το Βυζάντιο, που θυμούνται τον «αιμοσταγή τσάρο Σαμουήλ» και νοσταλγούν τους πολέμους του Βουλγαροκτόνου ,
γ) ξενοφοβικοί μικροαστοί (και μη) που αποτελούν και την πιο ειλικρινή κατηγορία τουλάχιστον αυτοί δεν προσπαθούνε να «κοσμήσουν» την ξενοφοβία τους με κάθε λογής μύθους , μιας το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η ασφάλεια αυτών των ίδιων και , κυρίως, των περιουσιών τους, που νομίζουν ότι απειλούνται από ορδές αλλοεθνών.
Από την περιγραφή λοιπόν και μόνο των παραπάνω κατηγοριών βλέπουμε πως αυτός που «καταναλώνει» τις ιδέες τους δεν μπορεί να είναι ούτε φυλετιστής , αλλά ούτε και ρεαλιστής. Πιο σοβαροφανή επιχειρήματα πάλι όπως το ότι οι Σλάβοι είναι εξωευρωπαϊκός λαός , λόγω του ότι συνόρευαν με ταταρικούς λαούς, δεν ισχύουν, λόγω του ότι μιλάμε για λευκούς γενετικά πληθυσμούς, μιας και η φυλή δεν είναι δημιούργημα κοινωνικών ή γεωγραφικών «στάνταρ». Επίσης, το συγκεκριμένο επιχείρημα στρέφεται εναντίον και λαών όπως για παράδειγμα οι Έλληνες ή οι Ισπανοί , που επί πολλούς αιώνες συνόρευαν και συνορεύουν με μη λευκούς λαούς , στους οποίους για μία σημαντική περίοδο ήταν υποδουλωμένοι.
α) χλαμυδόπληκτοι «αρχαιοελληνιστές» που Φαντάζονται όλους τους σύγχρονους Έλληνες απ' ευθείας απόγονους μιας «αυτόχθονης ράτσας υπεράνθρωπων» και οραματίζονται μια ελληνική κοινωνία του μέλλοντος που όλοι θα φοράνε χιτώνες, θα λατρεύουν το δωδεκάθεο, ενώ , τα σύνορα της Ελλάδος θα φτάνουν μέχρι την Ινδία , και παράλληλα θα εφαρμοστεί η «άμεση αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία»,
β) «βυζαντινολάγνοι» που βλέπουν τους σλαβικούς λαούς ως αντιπάλoυς στις ελπίδες τους να νεκραναστήσουν το Βυζάντιο, που θυμούνται τον «αιμοσταγή τσάρο Σαμουήλ» και νοσταλγούν τους πολέμους του Βουλγαροκτόνου ,
γ) ξενοφοβικοί μικροαστοί (και μη) που αποτελούν και την πιο ειλικρινή κατηγορία τουλάχιστον αυτοί δεν προσπαθούνε να «κοσμήσουν» την ξενοφοβία τους με κάθε λογής μύθους , μιας το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η ασφάλεια αυτών των ίδιων και , κυρίως, των περιουσιών τους, που νομίζουν ότι απειλούνται από ορδές αλλοεθνών.
Από την περιγραφή λοιπόν και μόνο των παραπάνω κατηγοριών βλέπουμε πως αυτός που «καταναλώνει» τις ιδέες τους δεν μπορεί να είναι ούτε φυλετιστής , αλλά ούτε και ρεαλιστής. Πιο σοβαροφανή επιχειρήματα πάλι όπως το ότι οι Σλάβοι είναι εξωευρωπαϊκός λαός , λόγω του ότι συνόρευαν με ταταρικούς λαούς, δεν ισχύουν, λόγω του ότι μιλάμε για λευκούς γενετικά πληθυσμούς, μιας και η φυλή δεν είναι δημιούργημα κοινωνικών ή γεωγραφικών «στάνταρ». Επίσης, το συγκεκριμένο επιχείρημα στρέφεται εναντίον και λαών όπως για παράδειγμα οι Έλληνες ή οι Ισπανοί , που επί πολλούς αιώνες συνόρευαν και συνορεύουν με μη λευκούς λαούς , στους οποίους για μία σημαντική περίοδο ήταν υποδουλωμένοι.
Προστάτιδα δύναμη των σλαβικών λαών ιστορικά είναι η Ρωσία, μια τεράστια χώρα 150 εκατομμυρίων ανθρώπων που εκτείνεται από τη Βαλτική μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό. Μια χώρα με πλούσιο υπέδαφος και καλλιεργήσιμες εκτάσεις , αλλά και αχανείς παγωμένες στέππες , που σήμερα αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα λόγω του πρόσφατου παρελθόντος της. Προβλήματα της δημιουργεί και η χειραγώγηση των μειονοτήτων της (τις οποίες η τσαρική Ρωσία, αλλά και η Σοβιετική Ένωση κρατούσαν υπό έλεγχο) από ξένες δυνάμεις.
Κυριότερος εξωτερικός εχθρός της Ρωσίας είναι σήμερα η νικήτρια (μέχρι στιγμής) δύναμη του Ψυχρού πολέμου Αμερική, που χειραγωγεί μειονότητες όπως οι Τσετσένοι , με απώτερο σκοπό η Ρωσία να χάσει εδάφη, στα οποία οι Η.ΠΑ. θα δημιουργήσουν προτεκτοράτα δορυφόρους, με σκοπό τον όλο και μεγαλύτερο έλεγχο της ευρύτερης περιοχής της ανατολικής Ευρασίας. Πρόσφατο είναι το παράδειγμα της Ουκρανίας, όπου οι Η.Π.Α. ενισχύοντας τον τυφλό σωβινισμό, κατάφεραν να στερήσoυν την Ρωσία από έναν «πνεύμονα» εύφορων εδαφών και από μια χώρα σημαντικής γεωπολιτικής αξίας. Εάν συνεχίσει να οδεύει η κατάσταση στον ίδιο δρόμο, η Ουκρανία μπορεί στο μέλλον να αποτελέσει την «κερκόπορτα» της επίτευξης του «χαουσχοφεριανού οράματος».
Κυριότερος εξωτερικός εχθρός της Ρωσίας είναι σήμερα η νικήτρια (μέχρι στιγμής) δύναμη του Ψυχρού πολέμου Αμερική, που χειραγωγεί μειονότητες όπως οι Τσετσένοι , με απώτερο σκοπό η Ρωσία να χάσει εδάφη, στα οποία οι Η.ΠΑ. θα δημιουργήσουν προτεκτοράτα δορυφόρους, με σκοπό τον όλο και μεγαλύτερο έλεγχο της ευρύτερης περιοχής της ανατολικής Ευρασίας. Πρόσφατο είναι το παράδειγμα της Ουκρανίας, όπου οι Η.Π.Α. ενισχύοντας τον τυφλό σωβινισμό, κατάφεραν να στερήσoυν την Ρωσία από έναν «πνεύμονα» εύφορων εδαφών και από μια χώρα σημαντικής γεωπολιτικής αξίας. Εάν συνεχίσει να οδεύει η κατάσταση στον ίδιο δρόμο, η Ουκρανία μπορεί στο μέλλον να αποτελέσει την «κερκόπορτα» της επίτευξης του «χαουσχοφεριανού οράματος».
Από την άλλη η Αμερική διεισδύει και στη ρωσική οικονομία με ταχύτατους ρυθμούς, αλλά και κλέβει τις ψυχές του ρωσικού λαού, επιβάλλοντας την (υπο) κουλτούρα της και τον εκφυλισμένο πολιτισμό της κυρίως στη ρωσική νεολαία, όπως εξάλλου και στις περισσότερες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ,. όπως και σε όλο σχεδόν τον υπόλοιπο κόσμο. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ποτέ δεν σταμάτησε ο ανταγωνισμός μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Κι αν , για την ώρα, η Αμερική φαίνεται να κερδίζει, ακόμα δεν έχει παιχτεί η τελευταία πράξη, που θ' αναδείξει τον τελικό κυρίαρχο αυτού του κύκλου της Ιστορίας πού διανύουμε.
Εδώ , συνειρμικά θυμόμαστε τις διδασκαλίες που προφητεύoυν ότι η επόμενη φυλή που θ' αναλάβει τα ηνία της ανθρωπότητας μετά την φυλή των Τευτόνων, θα γεννηθεί κατά κάποιους στην Βόρεια Αμερική , ενώ κατά κάποιους άλλους η φυλή αυτή είναι οι Σλάβοι. Μήπως λοιπόν είμαστε μάρτυρες σε μια μάχη Τιτάνων ;
Εδώ , συνειρμικά θυμόμαστε τις διδασκαλίες που προφητεύoυν ότι η επόμενη φυλή που θ' αναλάβει τα ηνία της ανθρωπότητας μετά την φυλή των Τευτόνων, θα γεννηθεί κατά κάποιους στην Βόρεια Αμερική , ενώ κατά κάποιους άλλους η φυλή αυτή είναι οι Σλάβοι. Μήπως λοιπόν είμαστε μάρτυρες σε μια μάχη Τιτάνων ;
Η Ρωσία , ως χερσαία δύναμη, με ατελείωτες εκτάσεις , μοιραία στο μέλλον θα εγκαθιδρύσει ένα συγκεντρωτικό και «ολοκληρωτικό» σύστημα διακυβέρνησης, κοντά στα εθνικοσοσιαλιστικά πρότυπα κράτους, με ισχυρό στρατό, σιδηρά πειθαρχία και ενίσχυση του σλαβικού στοιχείου, προκειμένου να αντιμετωπίσει τόσο εσωτερικούς, όσο και εξωτερικούς κινδύνους πριν επιδεινωθούν περισσότερο , αλλά και προς χάριν μιας ακόμη μεγαλύτερης πληθυσμιακής ομοιογένειας.
Αυτό συνεπάγεται ριζοσπαστικά μέτρα στην οικονομική της πολιτική, όπως εθνικοποίηση κρατικοποίηση μεγάλων εταιριών και οργανισμών, αν δεν θέλει στο μέλλον να καταντήσει το «Ελ Ντοράντο» των ξένων επενδυτών και η «παχιά αγελάδα» των εβραιοκαπιταλιστών. Μόνον έτσι θα εξασφαλιστεί η ευημερία και η ενότητα του ρωσικού λαού, που μέχρι στιγμής στενάζει κάτω από τον ζυγό των φιλελεύθερων θεσμών που του επιβλήθηκαν.
Μέσα στους συμμάχους της Ρωσίας, πρέπει να βρεθεί και η Ελλάδα, αν θέλει να εκμεταλλευτεί πραγματικά την γεωπολιτική της θέση στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, ώστε να πάψει να είναι ο εντολοδόχος των αμερικάνικων συμφερόντων στην περιοχή, το πειθήνιο όργανο των εξωευρωπαϊκών συμφερόντων που ελπίζει στον «οίκτο» των σιωνιστών της Ουάσιγκτον.
Μάλιστα, εφόσον μας ενδιαφέρει η γεωπoλιτική προσέγγιση του θέματος σε συνάρτηση με την ευημερία των λαών που κατοικούν επί τόσες χιλιετίες σε αυτήν την τεράστια περιοχή πρέπει να δούμε το θέμα και από ανθρωπογεωγραφικής σκοπιάς.
Εν συντομία μπορούμε να πούμε ότι οι σλαβικοί και οι γερμανικοί λαοί αποτελούσαν και αποτελούν τα δύο κύρια στοιχεία της Ευρώπης. Οι Γερμανοί στη δύση και οι Σλάβοι στην ανατολή. Από εκεί και πέρα υπάρχουν μικρότερες ομάδες λαών όπως οι ρωμανικοί λαοί, οι βαλτικοί, οι κελτικοί και ακόμα μικρότερες όπως οι ελληνικοί και οι ιλλυρικοί.
Σλάβοι και Γερμανοί ήταν μοιραίο μέχρι τώρα από την εποχή ακόμα των τευτονικών ταγμάτων να συγκρούονται με τραγικές συνέπειες. Τέτοιες συνέπειες γνώρισε η Ευρώπη και στον δεύτερο μεγάλο αδελφοκτόνο πόλεμο στα μέσα του 20ου αιώνος με κερδισμένο μόνο τον διεθνή Εβραίο. Άρα λοιπόν, η Ευρώπη και ιδιαίτερα οι γερμανογενείς χώρες επιβάλλεται να συνάψουν ισχυρούς δεσμούς με τους σλαβικούς λαούς προκειμένου να εδραιωθεί η σταθερότητα στην Ευρώπη. Για να επιτευχθεί αυτή η σταθερότητα, ίσως να χρειαστεί να απομονωθεί ο αιώνιος αντίπαλος του Πανευρωπαϊσμού , δηλαδή η Μεγάλη Βρετανία, η οποία έπαιζε πάντοτε ρόλο υπονομευτικό, διασπαστικό και διαλυτικό, όπως καταδεικνύεται από τους δύο παγκόσμιους πολέμους που προκάλεσε μέσα στον εικοστό αιώνα προς χάριν του επεκτατισμού της και του καπιταλισμού. Η Μεγάλη Βρετανία ανήκει και σε διαφορετικό «πολιτισμικό» κύκλο, στην λεγόμενη αγγλοαμερικανική , ζώνη ... Τα συμφέροντα της βρίσκονται μακριά από τα συμφέροντα της Ευρώπης την οποία οδήγησε στα πρόθυρα της καταστροφής.
Οι σλαβικοί λαοί και ιδιαίτερα οι Ρώσοι δεν είναι μόνο ένας ευρωπαϊκός λαός. Είναι επίσης ένας ευρασιατικός λαός. Συνεπώς, αποτελούν την πρωτοπορία της λευκής φυλής και προς ανατολάς, πράγμα που συνέβαινε εξάλλου και επί σοβιετικής κυριαρχίας έστω και εάν οι σκοποί ήταν διαφορετικοί. Οι Σλάβοι και ιδιαίτερα οι Ρώσοι μπορούν να εντάξουν στη σφαίρα επιρροής τους τις τουρανικές φυλές και τα κράτη τους, μπορούν να συνάψουν στενές σχέσεις με την Ινδία και με την Κίνα, βάζοντας ένα τελικό φραγμό στην πολιτική «κλοιού» γύρω από την ανατολική Ευρασία την οποία και είχαν αρχίσει οι Η.Π.Α. επί Κίσινγκερ, διαψεύδοντας παράλληλα και τα γεωπολιτικά σχέδια του Μπρεζίνσκι, περί πλήρους διεισδύσεως των αμερικάνικων πλουτοκρατικών συμφερόντων στην Ρωσία.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στις τόσες χιλιετίες ευρωπαϊκής Ιστορίας υπάρχει μία σχέση
«αναζωογόνησης» μεταξύ βορρά - νότου. Οι ινδοευρωπαϊκοί πληθυσμοί που κατέβηκαν από τον Δούναβη, κατά την περίοδο της αρχαίας Ιστορίας δημιούργησαν τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό, ο οποίος με τη σειρά του έδωσε το έναυσμα για την ανάπτυξη των γραμμάτων, της τεχνολογίας, της αρχιτεκτονικής , της κρατικής οργάνωσης σ’ όλο τον κόσμο.
Και όταν ο αρχαίος πολιτισμός παρήκμασε κατά την ύστερη αρχαιότητα, πάλι οι Γερμανοί πολεμιστές, που δεν είχαν ακόμα «μολυνθεί» από το παρακμιακό , πνεύμα , τερμάτισαν τον τότε γερασμένο ύστατο ρωμαϊκό πολιτισμό, ξεκινώντας μια νέα περίοδο στην Ιστορία.
Πάντα οι λεγόμενοι «πολιτισμένοι λαοί» έβλεπαν τα βόρεια φύλα ως «βάρβαρα» και «απολίτιστα» , παρόλο που οι ίδιοι είχαν ξεπέσει σε έναν αντιφυσικό / αντιάριο τρόπο ζωής , με αποτέλεσμα την ανάπτυξη ενός ωφελιμιστικού πολιτισμού. Εστίες ενός τέτοιου ωφελιμιστικού πολιτισμού σήμερα είναι οι ΗΠΑ Και η «μητέρα» τους , η αποικιοκρατική, ιμπεριαλιστική Αγγλία, οι Αγγλοσάξονες, που με παρόμοιο τρόπο υποτιμούν τους ανατολικοευρωπαϊκούς λαούς, επειδή κρατούν ακόμα έναν παραδοσιακότερο τρόπο ζωής, επειδή βρίσκονται κάπως πιο κοντά στη Φύση.
Κι εδώ θα διακρίναμε ένα μειδίαμα στα χείλη ενός Όσβαλντ Σπένγκλερ, αλλά και ένα καταφατικό νεύμα στο πρόσωπο ενός Ιουλίου Έβολα. Ίσως όπως κάποτε οι πρωτοάριοι, έτσι σήμερα οι Σλάβοι προορίζονται να «εισβάλουν ... στην γηραιά δυτική Ευρώπη (όχι στρατιωτικά απαραίτητα, αλλά πάντως πολιτικά , γεωπολιτικά , οικονομικά , διπλωματικά)και να συμβάλουν στην δημιουργία μιας νέας ευρωπαϊκής δύναμης. Μιας νέας γενιάς , που θα αναδυθεί μέσα από τα ερείπια του παλαιού Κόσμου , θα επιχειρήσει να γίνει δημιουργός μιας νέας Ευρώπης , και θα το κατορθώσει !
Δημοσιεύτηκε στο όγδοο τεύχος του περιοδικού «Γαμμάδιον» το καλοκαίρι του 2006.
Δημοσιεύτηκε στο όγδοο τεύχος του περιοδικού «Γαμμάδιον» το καλοκαίρι του 2006.
