Να τους χαίρονται οι ψηφοφόροι τους:
Οι ακροδεξιοί
αντιφασίστες της «Χρυσής Αυγής»
παραδέχονται δημοσίως ότι στις τάξεις τους υπήρχε
υποστηρικτής εβραϊκής καταγωγής …
Ακούστε μετά το 07.27 ...
Μπολσεβίκος στην ψυχή ο ακροδεξιός αντιφασίστας Μιχαλολιάκος: αντιγράφει θεσμούς του κομμουνιστικού ΕΛΑΣ !
Σε πανελλήνιο συνέδριο των πειθήνιων οπαδών του έφερε ως παράδειγμα οργάνωσης του νέου θεσμού του κόμματος της Χρυσής Αυγής, το "εθνικό συμβούλιο" του κομμουνιστικού ΕΛΑΣ που ιδρύθηκε στο χωριό Κορυσχάδες της Ευρυτανίας τον Μάρτιο του 1944!
Μπολσεβίκοι στην ψυχή και υβριστές της Εθνικοεπαναστατικής Παράδοσης οι ακροδεξιοί αντιφασίστες Χρυσαυγίτες συνεχίζουν να προκαλούν τους Εθνικιστές και Εθνικοσοσιαλιστές, που και ιστορία γνωρίζουν και δεν έχουν την ανάγκη να προβάλλουν τις κομματικές δομές των "συμμοριτών" όπως τους αποκάλεσε ο γενικός γραμματέας του ακροδεξιού μορφώματος ...
Στην φωτογραφία οι αντιπρόσωποι και το κεντρικό σύνθημα
του αντιφασιστικού "εθνικού συμβουλίου" ...
Μιχαλολιακιάδα: Συνέδριο Όγδοο (του Α.Θ.)
Σ.Σ. Το παρακάτω άρθρο το λάβαμε μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Οι απόψεις της συντακτικής μας ομάδας είναι γνωστές εδώ και αρκετά χρόνια για τον λεγόμενο "χώρο", αλλά η δημοσίευση αυτή είναι μια ευκαιρία για έναν δημόσιο και γόνιμο διάλογο σχετικά με το μέλλον του Εθνικισμού στην χώρα μας.
Μαζεύτηκε το Σάββατο και την Κυριακή το μαντρί του Νικόλα
και οι υποτακτικοί του, για να τον χειροκροτήσουν για άλλη μια φορά στο βήμα
να εξαπολύει μύδρους, υποσχέσεις και ασυναρτησίες, καπηλευόμενος τον
εθνικιστικό λόγο. Κάθε καρυδιάς καρύδι ήταν εκεί και μπροστά - μπροστά οι πιο
θερμόαιμοι κόλακες της αυτού μεγαλειότητας του Κοτζαμπάση της Μάνης. Ο
εθνικισμός και η μαγκιά έτρεχαν από τα μπατζάκια των «συναγωνιστών» και μετά το
πέρας του συνεδρίου έδωσαν όρκο υποταγής και αφοσίωσης στην Ανωτάτη Αρχή του
κινήματος (τρομάρα του).
Μεγάλη και αισθητή στα πηγαδάκια και τα social media, η
απουσία του πάλαι ποτέ πρωτοπαλίκαρου του και επικίνδυνου μνηστήρα της
αρχηγίας. Μια άσβεστη φλόγα σιγόκαιγε στις καρδιές των χθεσινών, πως ο Ηλίας
τους, με πύρινη ρομφαία θα αναλάβει την ηγεσία του κινήματος και θα τιμωρήσει
τους καταπατητές της πατρίδος. Πλανήθηκαν όμως και η μεγίστη μορφή για άλλη μια
φορά υπερίσχυσε. Αυτή η καρέκλα τελικά αποτελεί κτήμα της οικογενείας του
Μανιάτη παλικαρά! Ο Ηλίας θα περιμένει την κατάλληλη στιγμή της διαδοχής, όπως
ο πρίγκιπας Κάρολος περιμένει την απέθαντη μάνα του Ελισάβετ και ο καιρός θα
περνάει και θα περνάει. Έτσι, κάποια στιγμή δυστυχώς θα ¨καεί¨ το χαρτί
Κασιδιάρης ή κατά τις γνωστές πρακτικές θα του αποδοθεί ο τίτλος του προδότη
και λοιπά και πρακτορικά και παρακρατικά (Ξέρουν στα κεντρικά).
Μαθήματα ιστορίας βέβαια ψηφίστηκαν για κάθε τοπική, για να
μορφωθεί η πλέμπα που μαζεύτηκε και νομίζει πως ο Παπαφλέσσας είπε το ΟΧΙ στον
Όθωνα το 1940 και έγινε το Πολυτεχνείο, για να ανατρέψει την ΕΟΚΑ Γ και τον
Γρίβα Διγενή. Μετά ευτυχώς ανέλαβε η Υπολοχαγός Νατάσα και μαζί με τον Κώστα
Πρέκα, έσωσαν την πατρίδα από τα δεινά. Επόμενη στάση Μεταξουργείο, next
station Metaxourgio, προσοχή στις ηλιθιότητες που στραβώνουν τον εθνικιστικό
χώρο, please mind the vlax!
Και τα χρόνια περάσαν και ο στρατός ηλιθίων μαζεύτηκε και
μαζικά χειροκρότησε, γιατί αν υπήρχε το αμαρτωλό 0,29% ακόμα ξύλο θα τρώγανε οι
Κεφαλές. Τώρα, περιτριγυρισμένος από κομματικό στρατό, έχοντας στο χέρι με
χίλια δύο τα μεγάλα στελέχη που δεν
μπορούν να αποχωρήσουν αξιοπρεπώς, ο Νίκος, σαν τροφαντός καβαλάρης καλπάζει
επάνω στα άψυχα σώματα των συναγωνιστών που πρόδωσε και κατέστρεψε και πάνω στο
αίμα που χύθηκε για την Αγνή επικράτηση της Ιδέας. Οφείλουμε πάντως να
παραδεχτούμε πως κατάφερε να επιβιώσει από πολλά και να επικρατεί αλώβητος,
επίτευγμα που πρέπει να το αναγνωρίσουμε (στον Τάκη το ¨Μασώνο¨).
Ας μη γελιόμαστε κύριοι, μετά και από το συνέδριο επικράτησής
του, είναι πλέον ο Άξιος Τσίπρας του Εθνικού χώρου. Όπως πανέξυπνα ο Αλέξης
πέταξε τις ακραίες, αντιευρωπαϊκές φωνές και τους επικριτές του, για να πράξει
τις θεσμικές συμφωνίες και να υπογράψει τα Μνημόνια με δύο χέρια, έτσι και ο
Νίκος, πέταξε τις δυνατές και αγνές φωνές για να κάνει αισχρή πολιτική με το
μαγαζί του και μόνο με αυτόν μπροστά. Όσοι παρέμειναν, το έκαναν είτε από
πολιτικές φιλοδοξίες, είτε επειδή ¨κρατιούνται γερά¨ και φλερτάρουν με τη
μπουζού.
Όσοι λοιπόν γνωρίζαμε τα μελλούμενα απλώς περιμέναμε να
επιβεβαιωθούμε. Αυτοί που άλλα περίμεναν διαψεύστηκαν και αυτοί που δεν μπορούν
να πούν τίποτα σκύβουν το κεφάλι και σιωπηλά αποδέχονται την κατάσταση. Αυτή την κατάσταση που δυστυχώς ή ευτυχώς
είναι αμετάβλητη και έχει όνομα. ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΑ.
Μην περιμένετε κανέναν καβαλάρη με άσπρο άτι να σώσει την
κατάσταση, γιατί και αυτός αποτέλεσε δυστυχώς το νούμερο τρία στη λίστα των
θυμάτων της υπόγειας πολιτικής του Αρχηγού του. Δεν είδε το νούμερο δύο που τον
έκανε άνθρωπο πως προδόθηκε και παρέμεινε να δουλεύει για το μεγάλο αφεντικό.
Πριν καεί εντελώς ίσως να προλαβαίνει, αλλά σε άλλο μαγαζί, γιατί σ’ αυτό
κουμάντο κάνει ένας και δεν θα νοιαστεί να κάνει τα πάντα για να το κρατήσει.
Στο αίτημα του κομπλεξικού Φύρερ και του συνεδρίου του :
«θέλουμε την πατρίδα μας πίσω» , η απάντηση των πραγματικών εθνικιστών είναι το
: «ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΜΑΣ ΠΙΣΩ».
Μέχρι την τελική νίκη, ΕΡΡΩΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤΕ
Α.Θ.
Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung - S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.
του Γεωργίου Γιαννακόπουλου
Κομβικό σημείο
για τη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας του NSDAP αποτελεί, πέραν πάσης αμφιβολίας,
το συνέδριο του 1926 στο Bamberg. H έκβαση της σύγκρουσης μεταξύ Adolf Hitler - Gregor Strasser,
η οποία και θα πρέπει να ειδωθεί ως αντιπαράθεση μεταξύ Βόρειων και Νότιων οργανώσεων
του κόμματος, παγίωσε κατ΄ουσίαν το χαρακτήρα του στη μορφή του "μαζικού
κόμματος". Καταλυτικό ρόλο στην εξελικτική του πορεία διαδραμάτισε η
αποτυχημένη εξέγερση του ΄23 και η αξιολόγηση των πολιτικών συνεπειών της από
την ηγετική του ομάδα. Η απόπειρα "επανάληψης" του πραξικοπήματος Kapp καταδεικνύει τόσο την
πολιτική ανωριμότητα του κόμματος, όσο και την δυνατότητα του πολιτικού
συστήματος να καταστέλλει πολιτικές πρακτικές εκτός των θεσμικών του ορίων. Οι
ονειρώξεις για ένα νέο "πέρασμα" της πύλης του Μαγδεμβούργου
καταντούν εφιάλτης που θα συντροφεύει τη φυλακισμένη για τους επόμενους μήνες ηγετική ομάδα. Ο
Hitler αντιλαμβάνεται ότι ούτε ο ίδιος είναι Hermann Ehrhardt ούτε - πολύ περισσότερο - έχει
στη διάθεση του την Marine Brigade και την ανοχή των Πρώσων στρατοκρατών.
Η
επιλογή του να προσανατολίσει το κόμμα αποκλειστικά και μόνο σε μορφές νόμιμης
πολιτικής δράσης καθίσταται πλέον υποχρεωτική. Παράλληλα διαβλέποντας την κρίση
εκπροσώπησης - προϊόν της αδυναμίας του KPD να αρθρώσει ηγεμονικό λόγο στα
εργατικά στρώματα μετά την ήττα του΄19, της αφερεγγυότητας του SPD που
προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στην αριστερή κριτική και την επιτακτική
ανάγκη της κοινωνικό - οικονομικής αναδιοργάνωσης και του κατακερματισμένου
χώρου της Δεξιάς ο οποίος απλά δεν μπορούσε ούτε καν να συλλάβει το ρόλο του στο
νέο πολιτικό σκηνικό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης- θεωρεί ότι αναπροσαρμόζοντας
δομολειτουργικά το κόμμα και τροποποιώντας την εκφορά των ιδεολογικών του προταγμάτων, ώστε να
αποτελούν συμβατή έγκλιση για τα μικροαστικά στρώματα, μπορεί να αποκτήσει
"ικανή" πολιτική υπόσταση. Οι αλλαγές αυτές (Korps der politischen
Leiter - Parteimitglieder, διαχωρισμός κόμματος - S.A., δημιουργία σωματοφυλακής
του ηγέτη, επιθετικός αντι-σοβιετισμός, ταυτοποίηση αντισιωνισμού - αντισημιτισμού
κτλ) αναντίρρητα συνέβαλαν αποφασιστικά
στην αναβάθμιση του πολιτικά ασήμαντου DAP σε κόμμα εξουσίας, τροποποίησαν όμως
και τον αρχικά κινηματικό του χαρακτήρα, την πολιτική του "ψυχή".
Τυπολογικά θα συνεχίσει να κατηγοριοποιείται ως "κόμμα στρατιωτικού
τύπου" στο οποίο όμως συμπιέζονται διαρκώς τα περιθώρια της εσωκομματικής
"δημοκρατίας" προς χάριν της "αρχής του ηγέτη".
Η συντροφικότητα της
περιόδου 1920 - 1923 χάνεται οριστικά, δίνοντας τη θέση της σε μια
"γραφειοκρατικοποιημένη" δομή με συνεπακόλουθο την εδραίωση μιας εργαλειακής αντίληψης του ρόλου των
κομματικών οργανώσεων σε κάθε κοινωνικό χώρο. Η έννοια της ατομικής
συνείδησης της πολιτικής πράξης
υποβαθμίζεται για να ενισχυθεί μια κατ΄επίφαση συλλογικότητα της οποίας η δράση
δεν καθορίζεται από τα δρώντα υποκείμενα αλλά από τον Ηγέτη - ενσαρκωτή της
Ιδέας. Ο "Μεσσιανισμός" καταργεί τον Χέγκελ και μαζί μ΄ αυτόν κάθε
ελπίδα επαναστατικής ριζοσπαστικοποίησης του επανιδρυμένου NSDAP! Στο συνέδριο
του Bamberg "ενταφιάζεται" πολιτικά τόσο ο Gregor Strasser όσο και οι "Βόρειες" φωνές που
επιζητούσαν την εντατικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, την άμεση εμπλοκή
του κόμματος στους εργατικούς αγώνες της περιόδου, την ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ της ΕΣΣΔ σε
περίπτωση ιμπεριαλιστικής επίθεσης και κυρίως την δέσμευση για άμεση μελλοντική υλοποίηση της 22ης θέσης του
προγράμματος του DAP. Η Χιτλερική κατεύθυνση είναι τελείως διαφορετική: επιδιώκοντας τη σύνταξη κοινωνικών συμμαχιών τόσο με το
βιομηχανικό (πρώτιστα) κεφάλαιο όσο και με τα μη λουμπενοποιημένα μικροαστικά
στρώματα αποκηρύττει τόσο τον
αντισυμβατικό χαρακτήρα του πολιτικού ακτιβισμού των S.A. όσο και τις τάσεις
απαλλοτρίωσης του μεγάλου κεφαλαίου ανεξαρτήτως "εθνικότητας".
Το ζητούμενο πλέον για τον Hitler ήταν η πάση θυσία
ανάδειξη του NSDAP ως θεσμικού φορέα φερέγγυου τόσο για τη πλουτοκρατία, όσο και
για τα "φοβισμένα" μικροαστικά στρώματα. Τους πρώτους εγκαλεί, επαγγελλόμενος
τη "βίαιη" άρση των κυρώσεων - εμπορικών αποκλεισμών, συνέπειες της
ήττας του Α.Π.Π. ενώ τους μικροαστούς τους δελεάζει προτείνοντας τους ένα κρατικό
μοντέλο αυξημένης κοινωνικής πρόνοιας. Η νέα κομματική φυσιογνωμία που δομείται
μετά το συνέδριο του Bamberg, στην βάση της πολυσυλλεκτικότητας, επιτυγχάνει
διευρυμένη κοινωνική διείσδυση που αποτυπώνεται στο εκλογικό αποτέλεσμα του
1930. Μετατοπίζοντας το βάρος της ιδεολογικής του έγκλισης στο πρώτο συνθετικό
της ταυτότητάς του, διαπερνά οριζόντια το πολιτικό ακροατήριο συντάσσοντας μια πραγματικά καινοφανή
κοινωνική συμμαχία μεταξύ "θέσει" αντιπάλων τάξεων. Προϋπόθεση
ομογενοποίησης του νεοσυνταχθέντος μπλόκ, αποτελούσε η άμβλυνση των διαφορών
ανάμεσα στις παραδοσιακές ομάδες στήριξης και το νέο πολιτικό ακροατήριο.
Τα
S.A.,που μέχρι τουλάχιστον το 1926, σήκωναν το κύριο βάρος του πολιτικού αγώνα,
αρχίζουν να αποτελούν "βαρίδι" για το κόμμα, αφού με τη δράση τους
αποθάρρυναν τόσο την ένταξη συντηρητικών μικροαστικών στρωμάτων όσο και την
υποστήριξη ευπόρων αστών, οι οποίοι διέβλεπαν στην μαχόμενη φτωχολογιά των
δρόμων, έναν μελλοντικό κίνδυνο. Πράγματι δε, οι Φαιοχίτωνες παρακολουθώντας
υποχρεωτικά (όρος επιβίωσης) τις πολιτικές πρακτικές των αντιπάλων τους - και
κύρια του RFB - προχωρούσαν πολλές φορές σε ακραίες ενέργειες δυσφημώντας το
NSDAP.
Το πραγματικό όμως πρόβλημα - αναφερόμενοι αυστηρά στη περίοδο 1926/31- δεν
ήταν η βιαιότητά τους (η οποία ειρήσθω εν παρόδω κράτησε ζωντανό το κόμμα μέχρι
τότε) αλλά:
-H "ιδιαίτερη" συλλογικότητα που είχε αναπτυχθεί στους πυρήνες τους και αποτελούσε αποτρεπτικό παράγοντα εμπέδωσης της "άνευ όρων" κομματικής πειθαρχίας
-Η ταξική τους προέλευση που τους ωθούσε ,συνειδητά ή
ασυνείδητα, στην αναζήτηση μιας μορφής "εξισωτικού" σοσιαλισμού εντός
του εθνικού κράτους
-Η μερική ανεξαρτησία που είχαν αναπτύξει ορισμένοι
τοπικοί διοικητές τους εξαιτίας των ιδιαιτεροτήτων που ενέχει η πολιτική
πρακτική των συνεχών οδομαχιών
Συγκεφαλαιώνοντας, πρέπει να τονιστεί ότι από το 1926
και μετά, είχε ξεκινήσει η σταδιακή ανάπτυξη των όρων εκείνων, οι οποίοι
μοιραία οδηγούσαν σε επικείμενη εσωκομματική κρίση. Ο Hitler σταθερά
προσανατολισμένος στη λογική του αστικοκοινοβουλευτισμού είχε χαράξει
αντίστοιχη στρατηγική κατάληψης της εξουσίας, δομημένη σε "συμμαχίες"
με το βιομηχανικό κεφάλαιο, την Πρώσσικη στρατιωτική αριστοκρατία, τα
μικροαστικά στρώματα και μερίδες ελάχιστα πολιτικοποιημένων αγροτών και
προλετάριων. Τα S.A. συνιστούσαν κίνδυνο όχι μόνο για την "αστική
νομιμότητα", την οποία αρκετοί τοπικοί ηγέτες τους αποκήρυτταν ανοικτά, αλλά
και για το κόμμα αφού με την απαρέγκλιτη θέση τους για δημιουργία "Λαϊκού
Στρατού" αμφισβητούσαν άμεσα και το λόγο ύπαρξης των Πρώσων στρατοκρατών. Το
δίλημμα με "ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει" έμπαινε πλέον
επιτακτικά για τον Hitler, ιδιαίτερα δε μετά το 1929, όταν το αντίπαλο δέος (RFB)
έβγαινε εκτός νόμου μετά τη πολύνεκρη Πρωτομαγιά. Το αστικό κράτος, προαναγγέλλοντας
την θέληση αλλά και την ικανότητά του να πατάσσει κάθε "εσωτερικό
εχθρό", φρόντισε να ακυρώσει οποιαδήποτε σκέψη για "έφοδο σε
χειμερινά ανάκτορα"!
Η πρώτη εξέγερση
Στην ηγεσία των
Βερολινέζικων S.A. βρίσκεται από το 1928 ο Walter Stennes. Γεννημένος το 1895
στο Furstenberg, γόνος αριστοκρατικής
οικογενείας Πρώσων στρατιωτικών φοιτά από την ηλικία των 10 ετών σε
στρατιωτικές σχολές, ενώ για τη δράση του
κατά τη διάρκεια του Α.Π.Π. του απονέμεται η ύψιστη στρατιωτική τιμή
"Σταυρός του Ιππότη" από τον αυτοκράτορα. Θεωρώντας ότι η απαρίθμηση
των στρατιωτικών του διακρίσεων και γενικότερα η παράθεση στοιχείων από τη
κοινωνική του διαδρομή δεν αποτελούν ζητούμενο του παρόντος άρθρου (αποτελούν
εύκολα προσβάσιμες ιστορικές αναφορές), πιστεύω ότι η προσωπικότητα του
συμπυκνώνεται ακριβέστατα στο προσδιορισμό "Πρωσικός Ενυάλιος".
Η μαχητική φήμη που τον συνοδεύει επιβεβαιώνεται άμεσα
ενώ μέσα από τη καθημερινή καθοδήγηση των συντρόφων του επιβεβαιώνεται ως ένα
"λαϊκό ηρωικό πρότυπο". Είναι ο πρόμαχος στις καθημερινές συγκρούσεις
αλλά και ο σύντροφος που θα καταπιαστεί με το προσωπικό πρόβλημα κάθε
φαιοχίτωνα. Παρότι αριστοκρατικής καταγωγής δεν επιδεικνύει ίχνος ελιτισμού
νοιώθοντας τη φτωχολογιά μέρος του εαυτού του. Βοηθάει οικονομικά, συμπαραστέκεται
ψυχικά αποτελώντας κατ΄ουσίαν το αποκούμπι των "κολασμένων". Φανατικός
καθολικός, υπέρμετρα πουριτανός, προσκολλημένος στην ιδέα της Πρωσικής δόξας
θέτει ως στόχο ζωής να δώσει στους Φαιοχίτωνες αυτό που θεωρεί ότι πραγματικά
αξίζουν: ψωμί και αξιοπρέπεια τόσο εθνική, όσο και ατομική. Ο Stennes
μπορεί να τοποθετήθηκε στην ηγεσία των
S.A. του Βερολίνου, αλλά η στάση ζωής του, τον ανέδειξε ως το φυσικό τους
ηγέτη!
Από το πρώτο ήδη διάστημα, η παρουσία του αρχίζει να
γίνεται ενοχλητική στη τοπική πολιτική ηγεσία και ιδιαίτερα στον Goebbels. Αντίθετες
φύσεις, αρχικά διατηρούν τυπική συνεργασία - παρά τη προσπάθεια προσεταιρισμού
του από τον Gauleiter - η οποία σταδιακά καθίσταται ολοένα και πιο
προβληματική. Το κράχ του ΄29 επιδρά καταλυτικά και στη Γερμανία. Οι συνθήκες
ζωής καθίστανται πλέον δραματικές για τα λαϊκά στρώματα απ΄όπου και προερχόταν
το δυναμικό των S.A. Στη βάση τους κυριαρχεί το αίτημα για μεγαλύτερη
οικονομική βοήθεια από το κόμμα αλλά και αναγνώριση της προσφοράς τους. Η
υπεροπτική στάση του Goebbels απέναντι στους "Μαχητές των Δρόμων"
αλλά και γενικότερα η απαξία την οποία νοιώθουν ότι εισπράττουν, συνολικά από
τη πολιτική ηγεσία, εντείνει το άσχημο κλίμα, και ιδιαίτερα στο Βερολίνο. Ο
Goebbels διαβλέποντας την επερχόμενη ρήξη, "παγιδεύει" ουσιαστικά τον
πολιτικά "αφελή" Stennes, δημοσιεύοντας τον Νοέμβριο του ΄29 στην «Der
Angriff» άρθρό του, στο οποίο πρότεινε την ένοπλη κατάκτηση της εξουσίας. Η
αγανάκτηση του Hitler μεταφέρεται στον Stennes μέσω του προϊσταμένου του, von
Salomon χωρίς περαιτέρω συνέπειες, προκειμένου να μην δημιουργηθούν ρήγματα
στις τότε εύθραυστες σχέσεις του με τη Πρωσική αριστοκρατία.
Οι σχέσεις
Goebbels - Stennes από τούδε και στο εξής διαρρηγνύονται αμετάκλητα με
εκατέρωθεν κατηγορίες ακόμα και σε επίπεδο κλειστών συγκεντρώσεων. Mέσα σε ένα
τόσο τεταμένο κλίμα και βλέποντας την αδυναμία έκφρασης των αιτημάτων των
συντρόφων του σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, πιέζει τον von Salomon να τα
μεταφέρει ο ίδιος άμεσα στο Hitler, θεωρώντας εσφαλμένα, ότι ο τελευταίος ήταν
θύμα ψευδούς ενημέρωσης του στενού πολιτικού του περιβάλλοντος. Συντάσσεται
κείμενο επτά αιτημάτων οικονομικού αλλά και πολιτικού χαρακτήρα με επίκεντρο
την άρση της εσωκομματικής απόφασης η οποία απαγόρευε στα μέλη των S.A. την
έκθεση σε βουλευτικό αξίωμα. Στο συγκεκριμένο κείμενο πέραν της αξιώσεως περί
παραχώρησης τουλάχιστον τριών εδρών στις επερχόμενες εκλογές, ασκείτο σφοδρή
κριτική σε αρκετούς Gauleiter για διασπάθιση κομματικού χρήματος (το οποίο θα
έπρεπε να αποδίδεται στους άνεργους φαιοχίτωνες) και ιδιαίτερα στον Goebbels, o
οποίος πέραν των υπολοίπων κατηγορείτο και για έκλυτο βίο. Ο von Salomon
μεταφέρει τον Ιούλιο του ΄30, τα αιτήματα στον Hitler ο οποίος και τα
απορρίπτει ασυζητητί, εκδιώκοντάς τον. Στις αρχές Αυγούστου και αφού o Stennes
αποτυγχάνει να πλησιάσει τον Hitler, παρουσιάζονται όλοι οι περιφερειακοί
διοικητές S.A. στον Goebbels επιδίδοντας του εκ νέου τα αιτήματα τους
προκειμένου να τα προωθήσει ο ίδιος στον Hitler. Τον προειδοποιούν για
επικείμενη εξέγερση σε περίπτωση που δεν γίνουν δεκτά ενώ ο Stennes τον χλευάζει
επιδεικτικά. Ο Goebbels τρομοκρατημένος επικοινωνεί άμεσα με τον Hitler o
οποίος, θεωρώντας τις προειδοποιήσεις ως ανόητες απειλές, τον καθησυχάζει
προτείνοντας ως διαμεσολαβητή τον Wagener ,"προσωπάρχη" και υπαρχηγό
των S.A.
Τελικά οι φόβοι Goebbels επαληθεύονται καθώς τέσσερεις
μέρες πριν τις εκλογές, τα Βερολινέζικα S.A. εξεγείρονται. Αρνούνται όχι μόνο
να περιφρουρήσουν την κεντρική εκλογική συγκέντρωση στο Sportpalast, αλλά
ταυτόχρονα προγραμματίζουν την ίδια ώρα σε κοντινό χώρο αντιδιαδήλωση. Ο Goebbels
καλεί μονάδες των S.S προκειμένου να περιφρουρήσουν τόσο την εκδήλωση όσο και
τα κομματικά γραφεία. Η "αντιδιαδήλωση" μετατρέπεται άμεσα σε
διαδήλωση κατά του Goebbels ενώ η οργή των Φαιοχιτώνων ξεσπά στην φρουρά των
γραφείων. Με οδηγό τον Stennes κακοποιούν τους άντρες των S.S. και ισοπεδώνουν
κυριολεκτικά τα κομματικά γραφεία. Ο Hitler αναβάλλει το πρόγραμμά του και
μεταβαίνει άμεσα στο Βερολίνο. Οι στιγμές ήταν ιδιαίτερα κρίσιμες καθώς πιθανή
γενίκευση της εσωκομματικής ρήξης θα παρέλυε τον εκλογικό μηχανισμό
οδηγώντας στην συντριβή το NSDAP. Την
επόμενη μέρα σε προγραμματισμένη συγκέντρωση 2.000 Φαιοχιτώνων, ο Hitler
τροποποιεί τη μέχρι τότε απαξιωτική στάση του αποσπώντας εκ νέου τη συναίνεση
τους. Με υποσχέσεις για αύξηση του οικονομικού βοηθήματος (η οποία όταν
πραγματοποιήθηκε ήταν πραγματικά ασήμαντη), για απορρόφηση πολλών χιλιάδων στη
"Βοηθητική Αστυνομία", για αναβάθμιση της κομματικής τους
θέσης (ανάληψη της ηγεσίας από τον ίδιο) και με παράλληλη μετάθεση των ευθυνών
στη μέχρι τότε ηγεσία τους αλλά και στους Gauleiters κατόρθωσε να αποσείσει τις προσωπικές του ευθύνες παραπλανώντας το
ακροατήριο. Άλλωστε για τους πιο δύσπιστους φύλαγε στο τέλος του λόγου του, το
ακαταμάχητο όπλο της "Αρχής του Ηγέτη", δοκιμασμένο ήδη με απόλυτη
επιτυχία στο συνέδριο του Bamberg!
Η πορεία προς την τελική σύγκρουση
Η τεράστια εκλογική επιτυχία του 1930, εδραιώνει στη συνείδηση του κόμματος το "αλάθητο"
του αρχηγού αίροντας οποιαδήποτε απόπειρα αμφισβήτησης του. Ο δρόμος προς την
εξουσία ανοίγει και η ευφορία επικαλύπτει έστω και προσωρινά τις εσωτερικές
αντιφάσεις οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν αμβλύνονται. Ο Stennes παρότι δεν
διαθέτει "πολιτική" σκέψη διατηρεί αμφιβολίες για την ειλικρίνεια της
στάσης Hitler. Ως νέο μέλος του κόμματος δεν έχει επηρεαστεί από τη κυρίαρχη
τάση της "προσωπολατρείας"
κατορθώνοντας να διατηρεί κριτική σκέψη. Μέσω του κοινού τους φίλου
Buchholz έρχεται σε επαφή με τον Otto Strasser o οποίος έχει ήδη
διαγραφεί από το κόμμα, συγκροτώντας δική του πολιτική οργάνωση. Η γνωριμία του
με τον Otto Strasser τον βοηθά ώστε να συγκροτήσει
τη πολιτική του σκέψη, οργανοποιώντας τον μέχρι τότε εθνικιστικό
ενστικτώδη χαρακτήρα της σε κατεύθυνση σαφώς
σοσιαλιστική. Συνειδητοποιεί πλέον ότι το επίδικο της δράσης δεν μπορεί να
είναι απλά και μόνο η κατάληψη της εξουσίας μέσω της οποίας θα πραγματωθεί η μεγάλη
"Εθνική Ιδέα" αλλά και η Σοσιαλιστική κοινωνική διαχείριση.
Οι
επόμενοι μήνες ενισχύουν τη καχυποψία του καθώς οι υποσχέσεις Hitler
υλοποιούνται ελάχιστα με τη πολιτική ηγεσία να απομακρύνεται όλο και
περισσότερο απ την κοινωνική της βάση. Ο Hitler στη πραγματικότητα ουδόλως
ήθελε ασχοληθεί με τα S.A., δείχνοντας το με κάθε τρόπο μετά τις εκλογές. Γι΄αυτόν
οι Φαιοχίτωνες δεν αποτελούσαν συντρόφους αλλά τον μηχανισμό διάχυσης
κομματικής προπαγάνδας. Τον Ιανουάριο του ΄31 καλεί από την Βολιβία τον Ernst Röhm
προκειμένου να του αναθέσει την αρχηγία
των S.A. Η τοποθέτηση Röhm έχει στόχο
αφ΄ενός την απεμπλοκή του ιδίου και αφ΄ετέρου την εμπέδωση της κομματικής
πειθαρχίας στο σώμα των τοπικών διοικητών. Το παρελθόν του αλλά και οι
στρατιωτικό - οργανωτικές του ικανότητες φαίνονται παράγοντες ικανοί να τους
συνετίσουν και να αδρανοποιήσουν τις επιμέρους τάσεις αυτονόμησης τους.
Ο Stennes αντιλαμβάνεται έγκαιρα τη ροή των γεγονότων
και αντιδρά άμεσα δυσφημώντας σε ευρύ κύκλο τον επιτηρητή του Hitler. Οι σεξουαλικές
ιδιαιτερότητες του Röhm αλλά και άλλων στελεχών του στενού αρχηγικού κύκλου
σχολιάζονται αδιάλειπτα από έντυπα του εκδοτοικού οίκου Tat, προκαλώντας ανάλογες
αντιδράσεις. Με επίκεντρο τους Goebbels και Röhm ξεκινά μια διαρκής
προσπάθεια σπίλωσης της φήμης Stennes, κυρίως ανάμεσα στους τοπικούς διοικητές των S.A. της Σιλεσίας. Η ανοικτή σύγκρουση
δείχνει αναπόφευκτη και ο Stennes αρχίζει σειρά επαφών τόσο με κομματικά
στελέχη όσο και με προσωπικότητες του ευρύτερου εθνικιστικού χώρου, προκειμένου
να συγκροτήσει μαζί τους κοινό μέτωπο. Απευθύνεται αρχικά στον Gregor Strasser
o οποίος αρνείται να συνταχθεί μαζί του -παρότι
αναγνωρίζει το δίκαιο των θέσεών του- υπό
το φόβο της κομματικής διάσπασης αλλά και εξ΄αιτίας της αρχόμενης ιδεολογικής
σύμπλευσης με τον αδελφό του! Oι δυνάμεις του Otto Strasser είναι
ελάχιστες ώστε να στηρίξουν πολιτικά τη κίνηση ενώ ορισμένες επαφές του με
ομάδες Εθνικομπολσεβίκων της ομάδας Niekisch δεν καρποφορούν.
Η μοναδική
στήριξη που τελικά βρίσκει, είναι εκείνη του θρυλικού Capitan Hermann Ehrhardt,
οργανωτή της περίφημης Marine Brigade. O Ehrhardt, παρά τις αντιδράσεις της
πριγκίπισσας Margarite, λόγω της εκτίμησης που έτρεφε συνολικά για την οικογένεια Stennes αλλά και της
αντιπάθειας προς τον Hitler, τον οποίο και αντιμετώπιζε πάντα απαξιωτικά, του
υπόσχεται παραστρατιωτική υποστήριξη σε περίπτωση συγκρούσεων και ευνοϊκή
προβολή σε δημόσιους λειτουργούς της επιρροής του. Τον Φεβρουάριο ο Röhm αποφασίζει τη μετακίνηση Stennes από τη περιφέρεια της Σιλεσίας, πράξη που
πρέπει εντός διμήνου να εκτελεστεί. Βλέποντας τη σύγκρουση προ των πυλών, ο
Stennes προχωρά σε μερική αναδιοργάνωση των ΒερολινέζικωνS.A., συγκροτώντας
ομάδες απόλυτα αφοσιωμένες σ΄αυτόν. Ο Ehrhardt εκ παραλλήλου ενεργοποιεί
παλιούς μαχητές του, τους οποίους και πλαισιώνει με επιλεγμένα πρώην μέλη της
RFB! Το μέτωπο Stennes-Ehrhardt βρίσκεται πλέον σε θέση μάχης, περιμένοντας
απλά την αφορμή που δίνεται από τον ίδιο τον Hitler στις 20 Φεβρουαρίου. Με
απόφαση του αίρει τη διοικητική αυτοτέλεια των S.A., τα οποία υποχρεούνται
πλέον να αναφέρονται άμεσα στούς Gauleiters. O Stennes απαντά εγγράφως
προβάλλοντας την ανέχεια των συντρόφων του αλλά και την αθέτηση των προεκλογικών
δεσμεύσεων Hitler, πράξη που εξαγριώνει τον τελευταίο. Στις 26 Φεβρουαρίου τα
S.A. διατάσσονται να μη προχωρούν σε οποιαδήποτε μορφή σύγκρουσης ενώ
απαγορεύεται στους διοικητές τους να μιλούν σε δημόσιες συγκεντρώσεις. Η
επίσημη πλέον πολιτική περιθωριοποίηση είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το
ποτήρι.
Το απόγευμα της 31ης Μαρτίου ο Stennes ηγούμενος του 31ου Συντάγματος των S.A. επιτίθεται στα
κεντρικά γραφεία του κόμματος, εντός των οποίων βρίσκονται ο Goebbels, υπάλληλοι
τύπου και η φρουρά των S.S. Ήδη από το πρωί της 30ης Μαρτίου η ηγεσία του κόμματος είχε γνώση της
ανοικτής προετοιμασίας των επιτιθέμενων, ενημερώνοντας τον εβραϊκής καταγωγής
διοικητή της Αστυνομίας του Βερολίνου προκειμένου να αποκλείσει τη περιοχή. Για
αδιευκρίνιστους λόγους και παρά την αρχική της συναίνεση, δεν εμφανίστηκαν
αστυνομικές δυνάμεις αποτροπής, με αποτέλεσμα οι δυνάμεις των S.A. να
πλησιάσουν ανενόχλητες στο κτίριο. Όταν οι εντός του κτιρίου αντιλαμβάνονται τι
συμβαίνει, ακολουθούν σκηνές αλλοφροσύνης: o Gauleiter τελών σε πανικό, δεν
χρησιμοποιεί καν το αυτοκίνητο του, και διαφεύγει τρέχοντας. Οι επίλεκτοι
φρουροί των γραφείων, έχοντας ήδη την προηγούμενη εμπειρία του Αυγούστου, δεν
αιφνιδιάζονται και ακολουθώντας τη ρήση "η φρουρά δεν παραδίδεται, τρέχει",
ακολουθούν βραχεία κεφαλή τον Goebbels ...
Μετά την κατάληψη των γραφείων οι Stennes - Ehrhardt
οργανώνουν τις κοινές τους δυνάμεις (περίπου 2.500) προκειμένου να αποκρούσουν
την αναμενόμενη επίθεση πιστών κομματικών ομάδων. Θεωρούν ότι ο Hitler θα
υποχρεωθεί να απαντήσει άμεσα διαφυλάσσοντας τόσο το προσωπικό όσο και το
κομματικό κύρος. Στο Μόναχο ο στενός Χιτλερικός κύκλος σπεύδει να καθησυχάσει
τον ταραγμένο ηγέτη διαβεβαιώνοντας τον για την αταλάντευτη πίστη τους αλλά και
τη δυνατότητα τους να πετύχουν τον περιορισμό της εξέγερσης. Στον αντίποδα, η
Πρώσσικη "ψυχή" δεν υποκλίνεται σε καμιά πολιτική
"αυθεντία", δεν αναγνωρίζει καμία "ιερότητα" στην έννοια
της πολιτικής ιεραρχίας, δεν κανοναρχεί την συμπεριφορά της σε πλαίσια
συσχετισμού δυνάμεων! Είναι ίσως τα γονίδια των θρυλικών Ahhiyawa που
ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια μετά από 25 αιώνες και διασύρουν σύσσωμη την ηγεσία
του NSDAP! Τους "παίρνει" τα γραφεία, την «Der Angriff» από την οποία και καταγγέλλει
για προδοσία τον Hitler, τους προκαλεί ΑΝΟΙΚΤΑ σε σύγκρουση, τι άλλο θα
μπορούσε να κάνει κάποιος ώστε να αξιολογηθούν οι πράξεις του ως διασυρμός τους;
Διασυρμός και μόνο διασυρμός γιατί:
1) Παρά τις μικρές αριθμητικά δυνάμεις των εξεγερμένων,
το άκουσμα και μόνο των ονομάτων των ηγετών τους (και ιδιαίτερα του Ehrhardt)
ήταν αρκετό για να κλονίσει τόσο το Χιτλερικό περιβάλλον όσο και τα
"μαντρόσκυλά του" (βλέπε Röhm κ.α)
2) Προκειμένου
να αναλάβουν εκ νέου γραφεία και εφημερίδα απευθύνονται στην Αστυνομία, η οποία
στις 2 Απριλίου εκκενώνει υπό την απειλή των όπλων το κτίριο! Ήτοι, η «αντισυστημική»
ηγεσία του NSDAP προσφεύγει στις αστικές δυνάμεις καταστολής προκειμένου να
επιλύσει την εσωκομματική της κρίση! Και ατυχώς για την ηγετική ομάδα, η ήττα τέλος δεν είχε
...
Δύο μέρες μετά την επέμβαση της Βερολινέζικης αστυνομίας, ο Hitler
εκτίθεται ακόμα περισσότερο σε άρθρο του που δημοσιεύεται στην «Volkischer
Beobachter»! Αφού κατηγορεί τον Stennes και τους συντρόφους του ως
υποκινούμενους (χωρίς φυσικά να διευκρινίζει από ποιούς!) στασιαστές, επίδοξους
καταστροφείς του κόμματος κ.α., εγκαλεί το θυμικό της φτωχολογιάς των S.A. αντιπαραβάλλοντας τη προσωπικότητά του με αυτήν του αντιπάλου
του, στη βάση αισθητικών αντιλήψεων ταινιών μελό. Η "αέναη" σύγκρουση
μεταξύ του τίμιου - γενναίου φτωχόπαιδου, που λόγω πενίας δε καταφέρνει να
σπουδάσει, αλλά που με την αξία του τελικά κατορθώνει να ανέβει τη κοινωνική
κλίμακα και προσπαθεί πλέον να αλλάξει τις λειτουργίες αυτής της άδικης
κοινωνίας, απέναντι στο κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, που τα βρήκε όλα έτοιμα
κ.τ.λ., καταλήγοντας να γίνει ένας σοσιαλιστής μπολσεβίκος "του
καναπέ". Το συγκεκριμένο κείμενο - κλαυσίγελος πέραν της όποιας "σεναριακής"
του χρησιμότητας κατεδείκνυε - για όποιον φυσικά μπορούσε και ήθελε να δει - το
πραγματικό μέγεθος του πολιτικού υπόβαθρου του ανθρώπου που οδήγησε 14
χρόνια μετά, τον Γερμανικό λαό στον πόλεμο!
Μετά τη διαγραφή
του, ο Stennes ιδρύει (υπό την υψηλή εποπτεία Ehrhardt) το NSKD συσπειρώνοντας
περίπου 2.000 μαχητές. Η ζωή της οργάνωσης είναι βραχύβια εξαιτίας της
αδυναμίας του να αναλάβει ρόλο "πολιτικού", αλλά και της συγκυρίας
που ευνοούσε τη συσπείρωση του "προνομιακού" του ακροατηρίου στους
κόλπους του NSDAP. Ένα χρόνο αργότερα συμπτύσσει τις δυνάμεις του με εκείνες
του Οtto Strasser
στο
μετωπικό σχήμα Μαύρο Μέτωπο - «Schwarze Front», αναλαμβάνοντας τον τομέα της κομματικής
προστασίας. Το 1933, μετά τη διάλυση του Μετώπου και την αναρρίχηση του Hitler
στην εξουσία εγκαταλείπει τη Γερμανία, φυγάς αρχικά στη Πράγα ενώ η γυναίκα του
και η κόρη του κατέφυγαν στην Αγγλία. Το 1934 επανασυνδέεται με την οικογένεια
του στη Κίνα, όπου και προσλαμβάνεται από τον
Chiang Kai-Shek αρχικά ως στρατιωτικός σύμβουλος, ενώ αργότερα
αναλαμβάνει τη διοίκηση της προσωπικής του φρουράς. Άλλωστε ένας άνθρωπος του
"καναπέ" ήταν ο πλέον κατάλληλος γι΄ αυτές τις θέσεις! Επιστρέφει το
1949 στη Γερμανία χωρίς να ασχοληθεί με τη πολιτική, μέχρι και το θάνατο του σε
ηλικία 94 ετών.
Χρυσή Αυγή: Σκυλί που γαβγίζει ή ψάρι που τσιμπάει...; (Ροϊδοδήμος Γιώργος)
Με αφορμή δύο πρόσφατα στιγμιότυπα συμπεριφοράς επωνύμων
χρυσαυγιτών παραθέτω, ως προς το ένα με σταρ τον κ. Κασιδιάρη, πώς θα μπορούσε
να παιχτεί από τον ίδιο :
(Αγγλικά σε μειλίχιο ύφος και με χαμόγελο):
_“Could you
please be so kind as to refer to the neighboring country with the name chosen
and preferred by my country? I think it would be polite from your side to
choose FYROM.”
Και αν αρνούντο οι δημοσιογράφοι του ΒΒC, τότε η απάντηση…:
_”I
expected some polite manners towards the host at least, from a civilized people
like the British. I am sorry, I cannot continue”. (Kαι φεύγει ο ίδιος).
Αντιθέτως ο κύριος Κασιδιάρης, μέσα στο δικό του χώρο,
επέλεξε τον αυταρχισμό αντί της αφοπλιστικής ευγένειας με γνώμονα την
αποτελεσματικότητα, αδιαφορώντας για κανόνες συμπεριφοράς αλλά και μεθόδους
επιβολής, πέφτοντας πιο κάτω από το επίπεδο των αγενών τουλάχιστον αν όχι
προκλητικών δημοσιογραφίσκων. Τι κέρδισε; (άμυαλους μιμητές μόνον). Τι έχασε;
Κάποια προβολή θέσεων (αλλά και εντυπώσεων σε ευρύτερο κοινό).
Κυρ Κασιδιάρη, είσαι για τη λαϊκή και τα πανηγύρια με
πάγκους. Δεν είναι κακό. Ο καθείς εφ΄ώ ετάχθη. Στη συνέχεια, στο Ευρωκοινοβούλιο, ο συνταξιούχος πατριώτης
Συναδινός, ομοίως συμπεριφερόμενος και αυτός, έφαγε πόρτα και υπάκουα
αναγκάστηκε να υπομείνει την αποβολή του. Εύγε στο γηραιό παλληκάρι!!
Αχ κύριε Συνοδινέ μου! Τι γυρεύετε στη Χρυσή Αυγή; Με τον
πολέμαρχο Μάρδα να πάτε. Το ίδιο μυαλό (δεν) έχετε. Πως όμως θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά ο στρατηγός (!)
παρά να ακολουθήσει τη συμπεριφορά του μέντορα και προαγωγού του στη θέση του
Ευρωβουλευτή, Κασιδιάρη; Ένας τέτοιος θερμός πατριώτης με μουστάκι και
…παράσημα εν καιρώ ειρήνης. Του οποίου κ. Κασιδιάρη – διακτινισμένου μονίμως στις
Θερμοπύλες – το ύφος και ο λόγος θα μπορούσε να είναι ring tone για ξύπνημα
κατσαρίδας.
Οι χρυσαυγίτες, όταν τους λες ¨ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΙΧΟΣ!¨ πέφτουν πάνω
του. Και όταν τους ρωτάς ¨ΓΙΑΤΙ;¨ σου απαντούν: Διότι οι τοίχοι πεθαίνουν
όρθιοι!
Αποτελεί πλέον κουλτούρα της Χ.Α. η παροξυσμικά παρορμητική συμπεριφορά. Και μιας και δεν τους παίρνει πλέον ακτιβιστικά, ευτυχώς γι΄αυτούς (και για όλους μας), περιορίζονται στο φραστικό πεδίο ανόητης παλληκαροσύνης και εξωδοντισμού.
Αποτελεί πλέον κουλτούρα της Χ.Α. η παροξυσμικά παρορμητική συμπεριφορά. Και μιας και δεν τους παίρνει πλέον ακτιβιστικά, ευτυχώς γι΄αυτούς (και για όλους μας), περιορίζονται στο φραστικό πεδίο ανόητης παλληκαροσύνης και εξωδοντισμού.
Συγχαρητήρια κύριε Μιχαλολιάκο! Εφηύρατε νέον τύπο
εθνικισμού: Χολερικός Πατριωτισμός.
Otto Strasser and Social - Nationalism: By Nikolas Rahl (.pdf)
Otto Strasser and Social - Nationalism: By Nikolas Rahl
The origins of Strasserism
Thierry Mudry: Η ιδεολογική διαδρομή του Otto Strasser
Το παρακάτω άρθρο είναι από το ιστορικό
ιστολόγιο ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ
ενώ δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά
στο ισπανόφωνο Europa Patria Nostra.
Ο Otto Strasser γεννιέται στις 10 Σεπτεμβρίου 1897 μέσα σε
μια οικογένεια Βαυαρών μικροαστών. Ο αδελφός του Gregor (που θα εξελιχθεί σε
ένα από τους ηγέτες του ναζιστικού κόμματος και σε σοβαρό ανταγωνιστή του
Hitler) είναι ο μεγαλύτερος στην ηλικία κατά πέντε χρόνια. Και ο ένας και ο
άλλος μεγάλωσαν σε ένα άνετο οικογενειακό περιβάλλον ο πατέρας, ο Peter, που
ενδιαφέρεται για πολιτική οικονομία και ιστορία, εκδίδει με το ψευδώνυμο Paul
Weger ένα έντυπο με τίτλο Das neue Wesen, μέσα από το οποίο εκφράζεται υπέρ
ενός Χριστιανικού και κοινωνικού σοσιαλισμού. Σύμφωνα με τον Paul Strasser,
αδελφό του Gregor και του Otto, “στο έντυπο αυτό βρίσκεται ήδη η κεντρική ιδέα
του συνόλου του πολιτιστικού και πολιτικού προγράμματος του Gregor και του
Otto, δηλαδή ένας χριστιανοκοινωνικός σοσιαλισμός, που παρουσιάζεται σαν λύση
στις αντιφάσεις και τις ανεπάρκειες που γεννιούνται από την καπιταλιστική και
διεθνιστική ασθένεια του φιλελευθερισμού που χαρακτηρίζει την εποχή μας.” Όταν ξεσπά ο Μεγάλος Πόλεμος, ο Otto Strasser διακόπτει τις σπουδές του στο
Δίκαιο και στην Οικονομία για να καταταγεί στο στρατό, στις 2 Αυγούστου 1914
(είναι ο νεαρότερος εθελοντής της Βαυαρίας).
Για τη λαμπρή του διαγωγή στο
Μέτωπο θα παρασημοφορηθεί με το Ritterkreuz πρώτης Τάξεως και θα προταθεί για
το Militär-Max-Joseph-Orden. Πριν από την αποστρατεία του τον Απρίλιο /Μάιο
1919, συμμετέχει με τον αδελφό του Gregor, μέσα από τις γραμμές του ελεύθερου
Σώματος von Epp στην επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Δημοκρατίας της Βαυαρίας. Επιστρέφοντας στην πολιτική ζωή στα 1919 αφιερώνεται και
πάλι στις σπουδές του στο Βερολίνο και ιδρύει το “Πανεπιστημιακό Σύνδεσμο των
Βετεράνων Σοσιαλδημοκρατών”. Στα 1920, επικεφαλής τριών "προλεταριακών
εκατονταρχιών" αμύνεται στην εργατική βερολινέζικη συνοικία Steglitz
ενάντια στο πραξικόπημα του Kapp (πραξικόπημα της άκρας δεξιάς.) Λίγο αργότερα εγκαταλείπει το SPD (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα)
όταν αυτό το τελευταίο αρνείται να σεβαστεί τη συμφωνία του Bielefeld που είχε
συναφθεί με τους εργάτες του Ruhr (αυτή η συμφωνία προέβλεπε τη μη επέμβαση του
στρατού στο Ruhr, την καθυπόταξη των αντεπαναστατικών στοιχείων την απομάκρυνσή
τους από τη κρατική μηχανή, την εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων)
μετακινούμενος συνεπώς στα αριστερά του SPD. Επιστρέφοντας στη Βαυαρία ο Otto
Strasser συναντά το Hitler και το στρατηγό Ludendorff με τη μεσολάβηση του
αδελφού του, ο οποίος μάλιστα του προτείνει να προσχωρήσει στον
Εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που ο Otto αρνείται.
Ανταποκριτής του Ελβετικού και του Ολλανδικού τύπου, ο Otto
καλύπτει στις 12 Οκτωβρίου 1920 το
συνέδριο του USPD (Σοσιαλδημοκρατικό Ανεξάρτητο Κόμμα) στο Halle όπου συναντά
το Zinoviev. Γράφει στο “Das Gewissen”, το περιοδικό των Moeller van den Bruck
και Heinrich von Gleichen, ένα μακροσκελές άρθρο πάνω στη συνάντηση του με το
Zinoviev. Έτσι γνωρίζει το Moeller van den Bruck ο οποίος και θα τον μυήσει στις ιδέες του. Ο Otto Strasser θα εισέλθει λίγο αργότερα στο υπουργείο για
τις προμήθειες, πριν εργαστεί, από την
άνοιξη του 1923 σε μια κοινοπραξία αλκοολούχων.
Ανάμεσα στα 1920 και τα 1925 το πνεύμα του Strasser υφίσταται μια αργή
ιδεολογική ωρίμανση που οφείλεται σε
προσωπικές εμπειρίες (εμπειρία του Μετώπου και του εμφυλίου πολέμου, συνάντηση
με τους Zinoviev και Moeller, εμπειρία
της γραφειοκρατίας και του ιδιωτικού καπιταλισμού) και από διάφορες ιδεολογικές
επιρροές.Ύστερα από το αποτυχημένο πραξικόπημα του 1923, την φυλάκιση του Χίτλερ
και την απαγόρευση του NSDAP που ακολούθησαν, ο Gregor Strasser ξανασυναντήθηκε
με το Στρατηγό Ludendorff και το
völkisch πολιτικό von Graefe επικεφαλής του νεοϊδρυθέντος ναζιστικού
κόμματος. Μόλις βγαίνει από τη φυλακή, ο
Hitler αναδιοργανώνει το NSDAP
(Φεβρουάριος 1925) και αναθέτει στον Gregor Strasser τη διεύθυνση του Κόμματος
στη Βόρεια Γερμανία.
Ο Otto ύστερα από πρόσκληση του αδελφού του σπεύδει να το
συναντήσει. Ο Otto θα είναι ο ιδεολόγος, ο Gregor ο οργανωτής του ναζισμού στη
Βόρεια Γερμανία. Στα 1925 ιδρύεται μια "Επιτροπή εργασίας των γερμανικών
βορείων και ανατολικών διαμερισμάτων του NSDA" κάτω από τη διεύθυνση του
Gregor Strasser με το τρόπο αυτό, τα διαμερίσματα αυτά εκδηλώνουν τη θέληση για Αυτονομία (και εσωτερική Δημοκρατία) σε
σχέση με το Μόναχο. Επιπλέον το NSDAP του Βορρά παίρνει μια αριστερή κατεύθυνση
κάτω από την επιρροή του Otto Strasser
και του Joseph Goebbels που παρουσιάζουν τις ιδέες τους σε ένα δεκαπενθήμερο που προορίζεται για τα
μέλη του κόμματος , το “National-sozialistische Briefe”. Από τον Οκτώβριο του 1925
ο Otto δίνει στο NSDAP του Βορρά
ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Ο Χίτλερ αντιδρά δηλώνοντας απαραβίαστα τα 25 σημεία του ναζιστικού προγράμματος του 1920 και
συγκεντρώνοντας στα χέρια του όλες τις
εκτελεστικές εξουσίες του Κόμματος. Στα 1926 ανακαλεί
τον Goebbels, δελεάζει τον Gregor Strasser προτείνοντας του τη θέση του
υπεύθυνου προπαγάνδας και στη συνέχεια,
εκείνη του υπεύθυνου οργάνωσης του Κόμματος, διαγράφει τέλος ένα ορισμένο
αριθμό αριστεριστών (ενδεικτικά τους
Gauleiter της Σιλεσίας ,της Πομερανίας και της Σαξονίας).
Ο Otto Strasser, απομονωμένος και σε πλήρη αντίθεση με την όλο κι περισσότερο απροκάλυπτα συντηρητική και καπιταλιστική πολιτική
του Hitler, αποφασίζει τελικά να
εγκαταλείψει το NSDAP στις 4 Ιουλίου 1930. Ιδρύει αμέσως το KGRNS,
“Κοινότητα του επαναστατικού εθνικοσοσιαλιστικού αγώνα”. Όμως λίγο μετά από το Στρασσερικό σχίσμα, δύο γεγονότα οδηγούν στη περιθωριοποίηση της KGRNS: πρώτα από όλα η "δήλωση -πρόγραμμα για
την εθνική απελευθέρωση του γερμανικού λαού ” που υιοθετεί το Γερμανικό
Κομμουνιστικό Κόμμα. Το πρόγραμμα εξασκεί πάνω στα Εθνικιστικά Αντιχιτλερικά
στοιχεία μια σημαντική γοητεία που θα τα αποσπάσει από το Στρασσερισμό
(επιπλέον από το φθινόπωρο του 1930 μια πρώτη "εθνικο-μπολσεβικική κρίση" είχε προκαλέσει την έξοδο από το KGRNS
και την προσχώρηση τους στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας, τριών
στελεχών: των Korn, Rehm και Lorf) στη συνέχεια, η εκλογική επιτυχία του
Ναζιστικού Κόμματος στις εκλογές της 14 Σεπτεμβρίου, πείθουν πολλούς Εθνικοσοσιαλιστές για τη δοκιμασμένη επάρκεια της Χιτλερικής στρατηγικής. Η
KGRNS επιπλέον υπονομεύεται από εσωτερικές αντιπαραθέσεις που τα πλέον
ριζοσπαστικά στοιχεία εκδηλώνουν προς τη περισσότερο μετριοπαθή ηγεσία (Otto
Strasser, Herbert Blank και ταγματάρχης Buchrucker). Ο Otto Strasser επιχειρεί
να βγάλει τη KGRNS από την απομόνωση προσεγγίζοντας στα 1931 τα SA της Βόρειας
Γερμανίας που κάτω από την ηγεσία του Walter Stennes, εξεγείρονται ανοικτά εναντίον
του Hitler (αλλά αυτή η επαναπροσέγγιση που καθοδηγείται με την συναίνεση του
Ehrhardt, του οποίου οι αντιδραστικές τάσεις είναι γνωστές, προκαλεί την έξοδο
από το KGRNS των Εθνικομπολσεβίκων).
Τον Οκτώβριο του 1931 ο Otto Strasser ιδρύει το “Μαύρο
Μέτωπο”, προορισμένο να συσπειρώσει γύρω από τη KGRNS έναν ορισμένο αριθμό
συγγενικών οργανώσεων, όπως η παραστρατιωτική ομάδα “Wehrwolf”, οι“Ομάδες
Oberland”, τα πρώην SA του Stennes, ένα μέρος του Αγροτικού Κόμματος, η ομάδα
γύρω από το περιοδικό “Die Tat” κλπ. Στα 1933, αποδεκατισμένη από τη Χιτλερική καταδίωξη, η KGRNS
μετακινείται στην Αυστρία και έπειτα στα 1934, στη Τσεχοσλοβακία. Στην Γερμανία, Στρασσερικές παράνομες ομάδες επιζούν μέχρι το 1937, ημερομηνία κατά την
οποία εξολοθρεύονται και τα μέλη τους φυλακίζονται ή εκτοπίζονται (ένας από
αυτούς, ο Karl-Ernst Naske, διευθύνει σήμερα το “Strasser-Archiv”). Οι ιδέες
του Otto Strasser διαφαίνονται από τα προγράμματα που έχει επεξεργαστεί, τα
άρθρα, οι μπροσούρες που ο ίδιος και οι φίλοι του είχαν γράψει. Ανάμεσα σ΄αυτά τα κείμενα, τα πιο σπουδαία είναι: το
πρόγραμμα του 1925 προορισμένο να συμπληρώσει το πρόγραμμα του Ναζιστικού
Κόμματος του 1920, την Διακήρυξη της 4ης Ιουλίου 1930 ("Οι Σοσιαλιστές
εγκαταλείπουν το NSDAP”), οι 14 θέσεις της Γερμανικής επανάστασης όπως
υιοθετήθηκαν στο πρώτο Συνέδριο της KGRNS τον Οκτώβριο του 1930, το Μανιφέστο
του "Μαύρου Μετώπου" που υιοθετήθηκε στο δεύτερο Συνέδριο της KGRNS
τον Οκτώβριο του 1931 και το βιβλίο Οικοδόμηση του Γερμανικού Σοσιαλισμού, το
οποίο πρωτοεκδόθηκε στα 1932. Από τις θέσεις αυτές προκύπτει μια συνεπής
ιδεολογία, που βασίζεται σε τρία στοιχεία στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους: Ο
εθνικισμός, ο τύπου völkisch ιδεαλισμός" και ο "γερμανικός
σοσιαλισμός" .
1) Ο εθνικισμός. Ο Otto Strasser προτείνει τη δημιουργία ενός
Παγγερμανικού Κράτους (Ομοσπονδιακό και Δημοκρατικό) “από το Μέμελ στο
Στρασβούργο, από το Eupen στη Βιέννη” και την απελευθέρωση του Γερμανικού
Έθνους από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και από το Σχέδιο Young. Εύχεται έναν
απελευθερωτικό πόλεμο ενάντια στη Δύση (“Χαιρετίζουμε τη Καινούρια Γερμανία ”),
την συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση και μια Διεθνή αντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη
ανάμεσα στα καταπιεσμένα Έθνη. O Otto Strasser
στρέφεται δυναμικά εναντίον των Εβραίων, της Μασονίας και του
Ουλτραμοντανισμού (και αυτή η επιθετικότητα ενάντια στις “διεθνείς δυνάμεις”
φαίνεται να εμπνέεται από τις βίαιες προκηρύξεις της ομάδας Ludendorff). Αλλά
οι θέσεις του Otto Strasser εξελίσσονται. Στη διάρκεια της εξορίας του στη Τσεχοσλοβακία εμφανίζονται
δύο καινούρια στοιχεία: ένας κάποιος φιλοσημιτισμός (ο Otto Strasser προτείνει
να συμπεριληφθεί ο Εβραϊκός λαός στο προστατευτικό καθεστώς της Ευρώπης
για τις εθνικές μειονότητες και
υποστηρίζει το Σιωνιστικό σχέδιο - ο Patrick Moreau πιστεύει ότι ο φιλοσημιτισμός του αυτός αποτελεί
ξεκάθαρα τακτικό ελιγμό: ο Strasser ζητά
την υποστήριξη των ισχυρών
αντιναζιστικών αμερικανικών οργανώσεων) και ένα σχέδιο ενός ευρωπαϊκού φεντεραλισμού που θα συνέβαλε
στην αποφυγή ενός καινούριου πολέμου. Ο
Αντιδυτικισμός και ο φιλοσοβιετισμός
του Strasser εξανεμίζονται.
2) Στο μαρξιστικό και
αστικό υλισμό ο Otto Strasser
αντιπαραθέτει ένα “völkisch ιδεαλισμό”
πάνω σε θρησκευτική βάση. Στη βάση αυτού του "völkisch ιδεαλισμού"
βρίσκεται ο λαός (Volk) νοούμενος σαν ένας οργανισμός θείας προέλευσης με φυσικά (ρατσιστικά), πνευματικά και
νοητικά χαρακτηριστικά. Η “Γερμανική επανάσταση” οφείλει σύμφωνα με το Strasser, να αναπλάσει τα κατάλληλα “σχήματα” στη φύση του λαού τόσο
σε πολιτικό πεδίο όσo και σε επίπεδο
κουλτούρας. Αυτά τα σχήματα σε οικονομικό πεδίο θα ήσαν, το Φέουδο (Erblehen), σε πολιτικό πεδίο, η
αυτοδιαχείριση του λαού μέσα από τα “Stande”, δηλαδή τις κοινωνικές τάξεις – εργατικό καθεστώς, αγροτικό καθεστώς κλπ –
και σε επίπεδο “πνευματικής καλλιέργειας, η γερμανική θρησκευτικότητα. Κυρίαρχη έκφραση του “völkisch ιδεαλισμού”, είναι μια αρχή
αλληλοσυμπαράστασης στο εσωτερικό του Volk - από τη στιγμή που ο καθένας αναγνωρίζει στους άλλους τα δικά του φυλετικά και διανοητικά
χαρακτηριστικά - που οφείλουν να χαρακτηρίζουν
κάθε πράξη του ατόμου και του κράτους.
Αυτός ο völkisch ιδεαλισμός
οδηγεί τον Otto Strasser στην
απόρριψη της ιδέας του ταξικού αγώνα στα
πλαίσια του Volk προς όφελος μιας "λαϊκής επανάστασης" των εργατών - αγροτών δίχως μεσαίες τάξεις (μόνο μια μικρή
μειοψηφία καταπιεστών θα εκκαθαριστεί), και στη καταδίκη των πολιτικών
συγκρούσεων μεταξύ των Γερμανών.
Ο Otto Strasser προτείνει ένα ενιαίο
Μέτωπο αποτελούμενο από τη βάση των εξτρεμιστικών κομμάτων και των συνδικάτων
ενάντια στην ίδια τους την ιεραρχία και ενάντια στο σύστημα. Αυτός ο völkisch
ιδεαλισμός συνεπάγεται το πνεύμα
του “Γερμανικού Σοσιαλισμού” που
εκθειάζει ο Strasser και εμπνέει το Στρασσερικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Το
πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει τα παρακάτω σημεία: μερική εθνικοποίηση της
γης και των μέσων παραγωγής, εργατική
συμμετοχή, σχεδιασμό, αυτάρκεια και
κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο. Ο “γερμανικός σοσιαλισμός”
φιλοδοξεί να αντιπαρατεθεί τόσο στο Φιλελευθερισμό όσο και στο Μαρξισμό. Η
γνώμη του Strasser σχετικά με το
Μαρξισμό έχει ως εκ τούτου εξανεμιστεί. Ο Μαρξισμός δεν είχε
για το Strasser κανένα συγκεκριμένο "εβραϊκό" χαρακτηριστικό όπως
συμβαίνει με το Hitler, δεν ήταν η “επινόηση του Εβραίου Marx”, αλλά η επεξεργασία μιας αναλυτικής
μεθόδου των κοινωνικών και οικονομικών αντιφάσεων της εποχής του (περίοδος του πρωτόγονου
καπιταλισμού) που επισημαίνεται από ένα
χαρισματικό φιλόσοφο.
Ο Strasser αναγνώριζε
στη μαρξιστική σκέψη όπως και στην
ανάλυση του ιμπεριαλισμού του Lenin, μια βέβαιη αντικειμενική αλήθεια.
Απομακρυνόταν από τη μαρξιστική
Weltanschauung σε επίπεδο
φιλοσοφικών και και ουτοπιστικών
επιπλοκών. Ο μαρξισμός ήταν το προϊόν της εποχής του φιλελευθερισμού
και μαρτυρούσε από την αναλυτική του μέθοδο και από τις ίδιες του τις δομές,
μια νοοτροπία της οποίας η φιλελεύθερη παράδοση είχε τις ρίζες της στο κοινωνικό συμβόλαιο
του Ρουσό. Το λάθος του Μαρξ και
των μαρξιστών λενινιστών βρισκόταν,
σύμφωνα με το Strasser, στο γεγονός ότι
όλοι αυτοί πίστευαν ότι ήσαν σε θέση να ερμηνεύσουν το ιστορικό προτσές μέσα από έννοιες της σχέσης παραγωγής και του ταξικού
αγώνα ακόμα και έξω από τα πλαίσια της καπιταλιστικής περιόδου. Η
δικτατορία του προλεταριάτου, ο διεθνισμός, ο ουτοπιστικός κομμουνισμός δεν
ήσαν πλέον συμβατά με μια Γερμανία, όπου
είχε ήδη αρχίσει μια διαδικασία ριζικού μετασχηματισμού των πνευματικών, κοινωνικών και οικονομικών δομών, που οδηγούσε στην αντικατάσταση του καπιταλισμού με το σοσιαλισμό, του ταξικού αγώνα με τη λαϊκή κοινότητα και του διεθνικισμού με
τον εθνικισμό. H μαρξιστική οικονομική θεωρία παρέμενε ένα αναγκαίο
εργαλείο για τη κατανόηση της ιστορίας. Ο φιλοσοφικός μαρξισμός και ο κομματικός μπολσεβικισμός, χάνουν το νόημα τους τη στιγμή που
ο φιλελευθερισμός ψυχορραγεί.
3) Ο “γερμανικός
σοσιαλισμός” αρνείται τόσο το προλεταριακό μοντέλο όπως και το αστικό μοντέλο και επιχειρεί να
συμβιβάσει την υπευθυνότητα, την ανεξαρτησία και την δημιουργικότητα σε
προσωπικό επίπεδο, με το αίσθημα της κοινωνικής ένταξης σε μια κοινωνία εργαζομένων των μεσαίων τάξεων και πιο ειδικά των αγροτών. Ο Strasser όπως και
ο Junger, οραματίζεται τον
καινούριο “Εργαζόμενο", διαφορετικού τύπου, το τύπο του
"αγρότη" που είναι
εργάτης - αγρότης, διανοούμενος - αγρότης, στρατιώτης -αγρότης, διαφορετικές όψεις, μιας κοινωνικής αναταραχής που
προκύπτει από την μετατόπιση της
βιομηχανικής κοινωνίας, την διάλυση των
εργοστασίων, τη μείωση των αστικών πληθυσμών
και την αναγκαστική στροφή των πολιτών
προς την αναγεννητική καλλιέργεια
της γης. Για να καταδειχθεί με σύγχρονες εικόνες η θέληση για κοινωνική ρήξη του ρεύματος Strasser, μπορεί να σκεφθεί κανείς σήμερα τη
Κινεζική πολιτιστική επανάσταση ή την δράση των Κόκκινων Khmer στη Καμπότζη.
Ο Otto Strasser θέλει να αναδιοργανώσει τη γερμανική
κοινωνία με άξονα τον τύπο του αγρότη. Για να το καταφέρει εκθειάζει το διαμοιρασμό της γης, τον εποικισμό των
αραιοκατοικημένων αγροτικών περιοχών της Ανατολής και τη διασπορά των μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων σε μικρές μονάδες σε ολόκληρη τη χώρα - θα
γεννιόταν με το τρόπο αυτό ένας μικτός τύπος του εργάτη αγρότη. Ο Patrick Moreau δεν διστάζει να χαρακτηρίσει τον Otto Strasser σαν “συντηρητικό
αγροτικό εξτρεμιστή ”. Οι συνέπειες αυτής της αναδιοργάνωσης της
Γερμανίας (και της κοινωνικοποίησης της οικονομίας που οφείλει να τη συνοδεύει) θα ήσαν: μια
αξιοσημείωτη μείωση της παραγωγής των καταναλωτικών αγαθών μέσα από την "υιοθέτηση ενός
σπαρτιάτικού τρόπου ζωής , όπου η
κατανάλωση μειώνεται σε τοπικό επίπεδο,
σε οριακή ικανοποίηση, των βασικών
αναγκών”, και “μια εθνική πρώτα,
διεθνιστική αργότερα θεσμοθέτηση ενός είδους οικονομίας της ανταλλαγής”.Ο γερμανικός σοσιαλισμός, αρνείται τέλος την γραφειοκρατία και τον ιδιωτικό καπιταλισμό
(ο Strasser γνωρίζει τις αδυναμίες των δύο συστημάτων) και προτείνει την
εθνικοποίηση των μέσων της παραγωγής και
της γης, που στη συνέχεια θα αναδιανεμηθούν στους επιχειρηματίες κάτω από τη
μορφή φέουδων. Αυτή η λύση θα συνένωνε, σύμφωνα με το Strasser, τα πλεονεκτήματα της ατομικής
ιδιοκτησίας με εκείνα της συλλογικής ιδιοκτησίας.
