Εισαγωγικό σημείωμα του Μαύρου Χμερ:
Μετά το τέλος του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου και την στρατιωτική ήττα του Εθνικοσοσιαλισμού (όπως αυτός εκφράστηκε στην Χιτλερική του εκδοχή) οι κατοχικές δυνάμεις μέσα από μια τεράστια προσπάθεια «αποναζιστικοποίησης» προσπάθησαν να καθυποτάξουν το σύνολο του Γερμανικού λαού και να τον μετατρέψουν σε δούλο των συμμαχικών δυνάμεων, των πολυεθνικών και των γνωστών χρηματιστών.
Το Ανατολικό τμήμα της χώρας πέρασε στα χέρια των Σοβιετικών ενώ το Δυτικό τμήμα στην κυριαρχία των αστικών δημοκρατιών και των μαριονετών της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, η οποία δεν διοικούσε ένα ανεξάρτητο κράτος την εποχή εκείνη αλλά μια Ε.Π.Ε. κάτι το οποίο δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Απέναντι σε αυτή την εξαθλίωση και την εκστρατεία «πλύσης εγκεφάλου» αντέδρασαν τα λαϊκά στρώματα όπως είχαμε γράψει στον σύνδεσμο εδώ, αν και είχαν να αντιμετωπίσουν υπέρτερες δυνάμεις και τον απηνή διωγμό από τις υπηρεσίες ασφαλείας.
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε και σε «νεοφασιστικά» έντυπα, και έχει να κάνει με μια προσωπικότητα της Γερμανικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, την Ulrike Meinhof. Ξεχώρισε για την δημόσια εικόνα της αλλά και για την παιδεία της και φυσικά για τον φανατισμό της απέναντι στην αμερικανική κατοχή. Η μαρξιστική ιδεολογία της λόγω της επίδρασης του οικογενειακού περιβάλλοντος αλλά και ο μηδενισμός που αναπτύχθηκε στον Γερμανικό Μάη του ’68 δεν κατάφερε να καθυποτάξει τον Γερμανισμό της λευκής φυλετικής ψυχής της, ο οποίος εκφράστηκε τόσο στην ένοπλη αντιπαράθεση με το καθεστώς της Δυτικής Γερμανίας όσο και στην έντονη κριτική που άσκησε απέναντι στην DDR. Οι απόψεις της προκάλεσαν εσωτερικές διαμάχες με κάποια από τα υπόλοιπα μέλη της ένοπλης οργάνωσης RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός γνωστή και ως Ομάδα Μπάαντερ - Μάινχοφ).
Η προσπάθεια της να εισάγει τα παιδιά της πριν αφοσιωθεί στην ένοπλη δράση, σε ένα ορφανοτροφείο για τα παιδιά των Παλαιστινίων, κίνηση με ξεκάθαρο εθνικό/αντισιωνιστικό πρόσημο, η διαδρομή της στην Μέση Ανατολή όπου εκπαιδεύτηκε από την PLO του Αραφάτ μαζί με ομοϊδεάτες της αλλά και Ευρωπαίους Εθνικοσοσιαλιστές στον ανταρτοπόλεμο στα Παλαιστινιακά στρατόπεδα των καθεστώτων της Συρίας της Ιορδανίας καθώς και της Υεμένης, το θάρρος της να μιλήσει για την κατοχή της χώρας της θεωρήθηκε από κάποιους ως μια «εθνικομπολσεβικική» στροφή και ιστορική ταύτιση με την εξτρεμιστική «δεξιά».
Η «αντισιωνιστική» πολεμική του Ανατολικού κομμουνιστικού καθεστώτος για την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ, επηρέασε όπως ήταν φυσικό και την ένοπλη δράση της RAF, η οποία παρά το γεγονός ότι υιοθέτησε πλήρως την αντιφασιστική ρητορική στον δημόσιο λόγο, δεν έχανε την ευκαιρία να χτυπάει με κάθε τρόπο Αμερικανικούς και Σιωνιστικούς στόχους. Αυτή η πλευρά της ιστορίας δεν αναφέρεται συχνά στους κύκλους των «μαυροκόκκινων» αφού η κατηγορία του «αντισημιτισμού» κρέμεται σήμερα ως «δαμόκλεια σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των λεγόμενων «ελευθεριακών» στους χώρους που συχνάζουν.
Οι ενέργειες που άρχισαν να κλιμακώνονται απέναντι σε διάφορους στόχους ήταν φυσικό να κινητοποιήσουν τις αρχές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βρει η Ulrike Meinhof - μετά από βασανιστήρια - τον τελετουργικό θάνατο στις φυλακές Stammheim τον Μάιο του ’76, ενώ οι Baader, Raspe και Ensslin είχαν την ίδια κατάληξη τον Οκτώβρη του '77 στα «λευκά κελιά» της Γερμανικής Σοσιαλοδημοκρατίας - του καγκελάριου Ιουδαίου εκ πατρός Helmut Schmidt - μετά από αεροπειρατεία Παλαιστινίων που κατέληξαν στην Σομαλία και στην οποία έδρασε η ειδική μονάδα GSG 9. Τα γεγονότα αυτά παρουσιάστηκαν επίσημα στον τύπο ως αυτοκτονίες αλλά είχαν την επιχειρησιακή και εκδικητική σφραγίδα της δημοκρατικής εξουσίας. Σε ανάλογες δομές κράτησης την ίδια περίοδο υπήρχαν και Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές οι οποίοι δεν υπέκυψαν στις απειλές και στις διώξεις και βασανίστηκαν και αυτοί από τα ίδια πρόσωπα, το ίδιο απάνθρωπα από το αστικό δημοκρατικό καθεστώς.
Η πρώτη κίνηση της RAF η οποία υιοθέτησε την Μαοϊκή έκφραση του Μαρξισμού αλλά επηρεάστηκε και από τον «Γκεβαρισμό», ήταν να προμηθευτεί όπλα από «νεοναζί» μετά από επίσκεψη σε γνωστό μπαρ μιας περιοχής του Βερολίνου, παίρνοντας την ιστορική σκυτάλη από τους συναγωνιστές των Γερμανών Werewolves - .pdf εδώ - οι οποίοι είχαν προηγηθεί στην εθνική αντίσταση στα ερείπια του ’45 και χτυπούσαν το κατοχικό καθεστώς μέσα από τις δικές τους ομάδες και οργανώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ο τίτλος ενός βιβλίου που γράφτηκε την εποχή εκείνη για την RAF ο οποίος ήταν «Τα παιδιά του Χίτλερ». Οτιδήποτε εναντιωνόταν στην κατοχή ονομαζόταν άμεσα ως «φασιστικό» ή «νεοναζιστικό» γεγονός που θυμίζει την σημερινή κατάσταση στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ.
Να σημειωθεί ότι στην επιχείρηση αεροπειρατείας της Air France με την συμμετοχή του μικτού κλιμακίου Γερμανών ακροαριστερών (Wilfried Böse και Brigitte Kuhlmann) και Παλαιστινίων του PFLP το 1976 στο Entebbe της Ουγκάντας - με την ηγεσία της χώρας να υποστηρίζει τους ένοπλους - η οποία είχε ως αίτημα την απελευθέρωση κρατουμένων, οι επιβάτες χωρίστηκαν σε Εβραίους και μη Εβραίους. Τα γεγονότα προκάλεσαν πανικό που κατέληξαν στην άμεση επέμβαση του Ισραηλινού στρατού και ακολούθησε το γνωστό λουτρό αίματος. Αυτή η κίνηση απελπισίας εξόργισε ακόμη περισσότερο τους δυνάστες αφού θεωρήθηκε μια ακόμη ξεκάθαρη έκφραση μίσους και μισαλλοδοξίας προς τους Ισραηλινούς.
Ο δικηγόρος και μέλος της RAF Horst Mahler εδώ και χρονιά και παρά τις συνεχείς δίκες και την δυσμενή κατάσταση της υγείας του, υπερασπίζεται με σθένος τις Εθνικοσοσιαλιστικές αξίες, γεγονός που τον οδήγησε στις φυλακές μετά από τις διώξεις του κράτους. Διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με Έλληνες συναγωνιστές, παλαιότερα επισκέφτηκε την χώρα μας ενώ οι απόψεις του έχουν φιλοξενηθεί σε έντυπα και ιστοσελίδες του «χώρου».
Η «Κόκκινη Βαλκυρία» της RAF: Όταν η ακροαριστερή Ulrike Meinhof κατήγγειλε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Αγγλοαμερικανούς
Μετάφραση: Phocean
«Είκοσι χρόνια πριν, στις 13 και 14 Φεβρουαρίου 1945, τη νύχτα μεταξύ Fastnachtsdienstag και Aschermittwoch, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη αεροπορική επιδρομή από τα συμμαχικά αεροσκάφη σε γερμανική πόλη: ο βομβαρδισμός της Δρέσδης. Η πρώτη επίθεση διήρκησε από τις 10:13 πμ ως τις 10:21 πμ. Όταν τα βρετανικά βομβαρδιστικά αποχώρησαν, άφησαν πίσω τους μια κόλαση φωτιάς που φώτισε τον ουρανό, ορατή μέχρι και από πενήντα μίλια απόσταση. Η δεύτερη επίθεση άρχισε στις 1:30 τα ξημερώματα και σταμάτησε στις 1:50. Ήδη από τους βομβαρδισμούς οι φωτιές φαινόταν σε απόσταση 300 χιλιομέτρων.
Το επόμενο πρωί μια μοίρα βομβαρδιστικών της αμερικανικής αεροπορίας πραγματοποίησε βομβαρδισμούς το μεσημέρι μεταξύ 12:12 έως τις 12:23. Πάνω από διακόσιες χιλιάδες άτομα έχασαν την ζωή τους στην κόλαση της Δρέσδης. Ο Άγγλος David Irving γράφει στο βιβλίο του «Η καταστροφή της Δρέσδης»: Για πρώτη φορά στην στρατιωτική ιστορία μια αεροπορική επιδρομή σε στόχο είχε προκαλέσει τόσο μεγάλες καταστροφές ώστε οι επιζώντες δεν ήταν αρκετοί έτσι ώστε να θάψουν τους πεθαμένους. Οι Άγγλοι πιλότοι που είχαν συμμετάσχει στις επιχειρήσεις είχαν εξαπατηθεί. Οι διαταγές όριζαν επίθεση του αεροπορικού τους σχηματισμού σε περιοχές της στρατιωτικής διοίκησης της Δρέσδης.
Η Δρέσδη θεωρούταν ευρέως ως ένα μεγάλο λογιστικό κέντρο υποστηρίξεως για το Ανατολικό Μέτωπο. Οι στόχοι αποτελούνταν από το αρχηγείο της Γκεστάπο στο κέντρο της πόλης, ένα εργοστάσιο κατασκευής πυρομαχικών και ένα εργοστάσιο παραγωγής αερίων χημικού πολέμου. Από τις αρχές του 1943 η βρετανική κοινή γνώμη ήταν εναντίον των βομβαρδισμών και επιθέσεων εναντίον γερμανικών πολιτικών στόχων.
Ο Επίσκοπος του Τσίτσεστερ, ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι και ο επικεφαλής της Εκκλησίας της Σκωτίας φρόντισαν να διαδίδουν τις απόψεις τους επί του θέματος σε κάθε ευκαιρία αλλά οι βουλευτές των Εργατικών στη Βουλή των Κοινών είχαν εξαπατηθεί επίσης πως οι αεροπορικές επιδρομές θα είχαν ως στόχους μόνο εργοστάσια παραγωγής μέχρι τον Μάρτιο του 1945 κοντά στο τέλος του πολέμου. O Winston Churchill κατόρθωσε να αποκρύψει τις ενέργειες εναντίον των Γερμανικών πόλεων. Η Δρέσδη ήτανε ένα από τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής.
Η Δρέσδη μετατράπηκε σε στάχτες δυο χρόνια αφότου το μέλλον του πολέμου είχε σφραγισθεί στο Στάλινγκραντ αφού όταν βομβαρδίστηκε οι Σοβιετικές δυνάμεις βρισκόταν ήδη σε εδάφη του Oder και Nese στο δυτικό μέτωπο του Ρήνου. Ο αυταρχικός διοικητής της Βασιλικής Αεροπορίας Sir Arthur Harris επιβιβάστηκε στο πλοίο Σαουθάμπτον στις 13 Φεβρουαρίου του 1946 δηλαδή έναν χρόνο μετά αφήνοντας πίσω τη χώρα που δεν ήταν διατεθειμένη να του δώσει αυτά που του έταξαν.
Οι διεξάγοντες την επίθεση είχαν απογυμνωθεί από την δόξα που τους έταξε η κυβέρνηση. Στη Δρέσδη ο πόλεμος εναντίον του Χίτλερ είχε εκφυλιστεί στο κακό που υποτίθεται ότι πολεμούσε: την βαρβαρότητα και την απανθρωπιά για τις οποίες δεν υπάρχουν επαρκείς δικαιολογίες. Εάν χρειάζεται απόδειξη ότι ένας δίκαιος πόλεμος δεν υπάρχει, η Δρέσδη είναι αυτή η απόδειξη. Εάν χρειάζεται απόδειξη ότι η άμυνα εκφυλίστηκε σε επιθετικότητα τότε η Δρέσδη είναι μία από αυτές. Όπως και αν χρειάζονται αποδείξεις ότι οι συμμαχικές κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν τους λαούς τους τότε ναι η Δρέσδη είναι μια από αυτές. Το γεγονός ότι το στίγμα της Δρέσδης δεν αναφέρθηκε καν στην κηδεία του Churcill αποδεικνύει πώς η ευθύνη επιμερίζεται στον λαό. Όπως και η Ομοσπονδιακή Γερμανία δεν άρει τους νόμους περί καθεστώτος και ευθύνης των δολοφόνων και έτσι η ευθύνη από τους δράστες επιμερίζεται στον λαό.»
Konkret, Nr. 3, 1965.
Για να κατανοήσουν όλοι, πως ο εχθρός είναι κοινός. Τελικά η φωνή της αληθείας εκφράζεται μέσω της φαιοκόκκινης συλλογικότητος είτε αυτή έχει περισσότερο έντονο το κόκκινο είτε η άλλη το μαύρο. Που να καταλάβουν οι απανταχού κρατιστές, ψευτοακροδεξιοί και στην άλλη πλευρά οι νεοταξίτες,μοντέρνοι "αναρχικοί".
ΑπάντησηΔιαγραφήΛάβετε μαθήματα θάρρους και επαναστατικότητος από την γυναίκα αυτή. Άγγιξε το ιερρό τέρας μπεσω του λόγου της, κάτι που ουδέπουτε μπόρεσε κάποιος να το πράξει, και το σημαντικότερο είναι ότι ήταν στην Raf. Κόκκινη στην πράξη, "μαύρη" στην καρδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαροξυσμός στα μυαλά και το μέν και τον δέ. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά η ιστορία είναι όλο εκπλήξεις. Ποιός να περίμενε ότι η Meinhof μία εκ τών ηγετριών της RAF θα προασπιζόταν την Δρέσδη. Ο Μαύρος Κρίνος είναι η μόνη επαναστατική φώνη, απαλλαγμένη από ιδεοληψίες και δεσμά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα διασαφηνισουμε κατ αρχας οτι σε αντιθεση με τις Ε.Τ που μετα το 76 προκρινουν δραση με στοιχεια "ανοικτης συγκρουσης μηχανισμων" η RAF παρεμεινε σταθερη στη στρατηγικη της ενοπλης προπαγανδας. Αντιλαμβανομενοι τη προτεραιοτητα του εθνικο-απελευθερωτικου εναντι του ταξικου κατευθυνουν τα πυρα τους πρωτα στους εθνικούς δυναστες και σε δευτερο χρονο στους γερμανους κεφαλαιοκρατες,γνωρισμα αλλωστε της Μαοικης εκδοχης του μαρξισμου.Αισθανομαι πολυ μικρος για να σχολιασω αυτη τη τεραστια προσωπικοτητα, απλα να προσθεσω οτι ο πατέρας της ηταν μελος του NSDAP ενω η ιδια ακολουθησε την"κλασσική " πορεια ριζοσπαστικοποιησης της γερμανικης νεολαιας των πρωτων μεταπολεμικων γενεων.Τι θα επελεγα ως ταφικο επιγραμμα;"πολυ σκληρη για τα δοντια των απανταχου σιωνιστων"
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουν υπάρξει αρκετές αξιόλογες αντι-κρατικές διαθέσεις κ εξεγέρσεις στην ανατ. Γερμανία πάντως απ'ότι βλέπω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να μην μας πουλάνε παπά κάτι κομμουνισταράδες (κατιούσες και το κακό συναπάντημα) που μιλάνε για "λαοφιλή καθεστώτα" του παραπετάσματος.
Όσο για την Ουλρίκε πραγματικά ιστορικά ενδιαφέρουσα και ριζοσπαστική φιγούρα.
Left antisemitism!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα διαβάσουν πολλοί τι είχε πει για το ολοκαύτωμα και τους Εβραίους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν οι Γερμανοί σκότωναν ήταν καλά, όταν όμως τους χαλάσανε στην Δρέσδη, βάλανε τα κλάματα
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεχώρισε στο ανύπαρκτο δεξιό μυαλό σου το μέτωπο του πολέμου από τη γενοκτονία 150.000 αμάχων να δω κάτι
Διαγραφή