Σημείωμα της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Τὸ Ἔνζυμο» για τον Κουφοντίνα: ‘’Δεν είμαστε ούτε ίσα, ούτε όμοια, «σύντροφοι»’’

 

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» στα πλαίσια προβολής του «Αυτονομισμού» καθώς και του ιδεολογικού ρεύματος της «Τρίτης Θέσης» προβάλλει και απόψεις κινήσεων που δεν είναι στον «χώρο» με την στενή έννοια του όρου. 

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε από εθνοταυτοτιστές και έρχεται να επιβεβαιώσει έως ένα σημείο μια παλαιότερη άποψη μας για τους «αριστεριστές» την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

Υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες μας ότι την 27^η Ιανουαρίου 2021 είχαμε αναφερθεί με εκτενές άρθρο στο βιβλίο του Κουφοντίνα στον σύνδεσμο εδώ. 

Η παρακάτω δημοσίευση δεν είναι αναγκαίο να εκφράζει το σύνολο των μελών της συντακτικής μας ομάδας.

«Ἔγινε μιὰ ὁλόκληρη συζήτηση γιὰ τὸ ἄν οἱ τρομονόμοι, καὶ πόσοι τρομονόμοι, κι ἐκεῖνο, καὶ τ’ ἄλλο. Ἐμεῖς, ὡς Δίκτυο λέω τώρα, εἴμαστε κατὰ τῆς ὕπαρξης τῶν ἀντιτρομοκρατικῶν νόμων: καὶ τοῦ 187 καὶ τοῦ 187Α. Διότι αὐτοὶ οἱ νόμοι φτιάχτηκαν γιὰ νὰ χτυπήσουν ἀφ’ ἑνὸς τὴν ἀντικαπιταλιστικὴ ἔνοπλη δραστηριότητα μὲ εἰδικὸ κτηνώδη τρόπο, καὶ δεύτερον, γιὰ νὰ ποινικοποιήσουν μὲ ἀκραῖο τρόπο τὴν πολιτικὴ ἀνυπακοὴ καὶ τὴν κοινωνικὴ ἀπειθαρχία. Λοιπόν, θέλουμε νὰ καταργηθοῦν οἱ τρομονόμοι. Παράλληλα, θέλουμε νὰ θεσπιστεῖ μία ἀντιναζιστικὴ νομοθεσία ἐξ’ ἀρχῆς, ποὺ νὰ ἀπαγορεύει τὴν λειτουργία ναζιστικῶν ὀργανώσεων, ἐνῶ οἱ ναζιστὲς εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας, εἶναι ἐκτὸς πολιτικῆς σφαῖρας, διότι ἀγωνίζονται γιὰ τὴν καταστροφή, γιὰ τὴν ἐξόντωση. Αὐτὸ εἶναι ποιοτικὴ διαφορά. Καὶ ἐμεῖς ὅπως τὸ καταλαβαίνουμε -ξέρουμε ὅτι πολιτικὰ σὲ μιὰ τηλεόραση εἶναι δύσκολο νὰ γίνει αὐτὴ ἡ διάκριση- ἔχουμε τὴν ἀντίληψη τῆς ταξικῆς μεροληψίας. Θεωροῦμε ὅτι οἱ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου, τῶν ἀγώνων, τῶν συλλογικοτήτων, πρέπει νὰ βάλλονται, νὰ καταστέλλονται καὶ ἀπὸ τὸ Κράτος, ἐνῶ ὅσοι ἀγωνίζονται ἐνάντια στὸ κεφάλαιο, τὸ κράτος καὶ τὴν ἐκμετάλλευση πρέπει νἄχουνε τὴν ὑποστήριξή μας».

Νίκος Γιαννόπουλος, στέλεχος τοῦ «Δικτύου γιὰ τὰ κοινωνικὰ καὶ πολιτικὰ δικαιώματα» [συνιστώσα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ], 14/3/2015, ὁμιλία στὴν ἐκδήλωση «Τὸ ἀντιφασιστικὸ κίνημα μπροστὰ στὴ δίκη τῆς ‘Χρυσῆς Αὐγῆς».

Ἄν αὐτὴ δὲν εἶναι μία ἀπροκάλυπτη πολιτικὴ δήλωση ἀκροαριστεροῦ Παρακρατισμοῦ, τότε τί στὴν εὐχὴ εἶναι;

Εἴμαστε κατὰ τῶν ἀντιτρομοκρατικῶν νόμων ποὺ δίνουν τὴν δυνατότητα στὸ ἀστικὸ κράτος νὰ καταστέλλει αὐστηρὰ τὴν δικιά μας ἔνοπλη πολιτικὴ δράση, ἀλλὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ἀστικὸ κράτος νὰ θεσπίσει νόμους γιὰ νὰ ἀπαγορεύει τὴν νόμιμη πολιτικὴ ὕπαρξη τῶν ἀντιπάλων μας.

Καὶ ἀσφαλῶς οἱ «ναζιστὲς», τῶν ὁποίων τὴν πολιτικὴ ὕπαρξη ζητᾶμε ἀπὸ τὸ ἀστικὸ κράτος νὰ ἀπαγορεύσει, εἶναι αὐτοὶ ποὺ κάθε φορὰ θὰ ὑποδεικνύουμε ἐμεῖς, δηλαδὴ θὰ εἶναι ὅλοι ὅσοι διαφωνοῦμε μαζί μας.

Γιατὶ «ναζιστὴς» θεωρεῖται ἀπὸ τὴν ἐθνομηδενιστικὴ ἀριστερὰ ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν πατρίδα του, ὅποιος εἶναι ἀφοσιωμένος στὸ ἔθνος του, ὅποιος ὑπερασπίζεται τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας, ὅποιος πιστεύει στὴν ὀρθοδοξία, ὅποιος θεωρεῖ ὅτι ὑπάρχουν μονάχα δύο φύλα, ὅποιος τέλος πάντων εἶναι ἀντίθετος μὲ τὸν καθολικὸ ἀντικοινωνικὸ μηδενισμὸ τῆς μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς.

Καὶ συνεχίζουμε.

Εἴμαστε κατὰ τοῦ καθεστῶτος τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας, ἀλλὰ ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τὴν ἀστικὴ δημοκρατία νὰ θέσει ἐκτὸς νόμου τοὺς ἀντιπάλους μας, γιατί... αὐτοὶ εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας!

Καὶ ὅποιος εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας -ἄκουσον, ἄκουσον- εἶναι ἐκτὸς πολιτικῆς σφαῖρας!

Ἡ ἔννοια τοῦ Πολιτικοῦ γιὰ τοὺς μεγίστους «ἀντικαπιταλιστὲς ἐπαναστάτες», ταυτίζεται μὲ τὴν ἔννοια τοῦ Ἀστικοδημοκρατικοῦ. Ὅποιος εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας ἐξοβελίζεται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν σφαῖρα τῆς πολιτικῆς!

Οὔτε οἱ πιὸ φανατικοὶ φιλελεύθεροι δὲν ἔχουν φθάσει ποτὲ σὲ τέτοιο σημεῖο ἀστικοδημοκρατικῆς λαγνείας ὥστε νὰ ἐξοβελίζουν ὅσους εἶναι κατὰ τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ Πολιτικοῦ. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν... Θάνο Τζήμερο, ὁ ὁποῖος ἀκριβῶς μὲ τὸν ἴδιο ἰσχυρισμὸ ζητεῖ νὰ τεθεῖ τὸ ΚΚΕ ἐκτὸς νόμου, μὲ τὴν βασικὴ διαφορὰ ὅτι αὐτὸς εἶναι ἰδεολογικὰ συνεπής, καθότι εἶναι ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας καὶ δὲν παριστάνει τὸν ἀντικαπιταλιστή, οὔτε ἐπικαλεῖται τὴν ἀστικὴ δημοκρατία ὅποτε τὸν βολεύει.

Οἱ ἔνθερμοι ἀντίπαλοι τοῦ ἀστικοῦ κράτους φθάνουν στὸ κατάπτυστο σημεῖο νὰ ὑποστηρίζουν τὴν καταστολὴ τῶν ἀντιπάλων τους ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ἀστικὸ κράτος ποὺ οἱ ἴδιοι ἀντιπαλεύουν.

Καὶ ὅλο αὐτὸ τὸ μνημεῖο ἰδεολογικῆς ἀσυναρτησίας, πολιτικοῦ τυχοδιωκτισμοῦ καὶ ἠθικῆς ἐξαχρείωσης βαφτίζεται «ταξικὴ μεροληψία».

Σὲ αὐτὸ συμφωνοῦμε ἀπολύτως. Μόνο ποὺ πρόκειται γιὰ ταξικὴ μεροληψία ὑπὲρ τῆς ἰθύνουσας τάξης, ὑπὲρ τοῦ φιλελεύθερου πλουτοκρατικοῦ κατεστημένου, ὑπὲρ τοῦ ἀστισμοῦ.

Ὁ κύριος «σύντροφος» ποὺ τὰ γράφει αὐτὰ δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνας ἀπὸ τοὺς τόσους καὶ τόσους μικροπαράγοντες τῆς «ἐπαναστατικῆς Ἀριστερᾶς».

Εἶναι στενὸς φίλος τοῦ Δημήτρη Κουφοντίνα καί, κυρίως-κυρίως, ὁ συγγραφέας τοῦ Προλόγου τοῦ βιβλίου του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», στὸ ὁποῖο ὁ διαβόητος «φαρμακοχέρης» ἐπιχειρεῖ τὴν πολιτικὴ ἐξιδανίκευση τῆς ὀργάνωσης προκειμένου νὰ ἀφήσει μία πολιτικὴ παρακαταθήκη γιὰ τὴν νέα γενεὰ τῆς ἀκροαριστερᾶς.

Μιᾶς νέας, μεταμοντέρνας ἀκροαριστερᾶς ποὺ ἀποτελεῖ ἀτόφιο ἰδεολογικὸ μοχλὸ τοῦ νεοφιλελεύθερου κοινωνικοῦ μηδενισμοῦ, πού, κατὰ γελοιογραφικὸ τρόπο, ἔχει ἀφομοιώσει καὶ μεταλλάξει τὸν πάλαι ποτὲ μαρξιστικὸ σοσιαλισμὸ ἀνάγοντας σὲ ἰδεολογική του σημαία τὸν οἰκονομισμὸ (τὸν θεμέλιο λίθο τοῦ μαρξισμοῦ περὶ τοῦ πρωτείου τῆς οἰκονομίας ἔναντι τῆς πολιτικῆς -«εἶναι ἡ οἰκονομία ἠλίθιε!»), τὴν κατάργηση τοῦ ἔθνους, τῆς πατρίδας, τῆς οἰκογένειας, τῆς θρησκείας καὶ γενικότερα ὅλων τῶν φυσικῶν καὶ παραδοσιακῶν συλλογικῶν ταυτοτήτων, γιὰ τὴ θεμελίωση μιᾶς παγκόσμιας κοινωνίας, ποὺ θὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ μεμονωμένα ἄτομα-φορεῖς ἀτομικῶν δικαιωμάτων -στὴν πραγματικότητα ἕνας κοινωνικὸς χυλὸς ὑποτελῶν τοῦ ὑπερεθνικοῦ κεφαλαίου. Καὶ σύντομα, ὅπως διακηρύττει προσφάτως τὸ Παγκόσμιο Οἰκονομικὸ Φόρουμ (τὸ παγκόσμιο «κόμμα τοῦ Νταβὸς»), θὰ πρέπει νὰ καταργηθεῖ καὶ ἡ ἰδιοκτησία τῶν πολλῶν, ὥστε νὰ ἀποτελεῖ προνόμιο μιᾶς ἐλάχιστης μειοψηφίας κροίσων. Ὁ σύγχρονος καπιταλισμὸς εἶναι «μαρξιστικὸς» καὶ τὸ πρότυπό του εἶναι ἡ Λαϊκὴ Δημοκρατία τῆς Κίνας.

Κατὰ τὸν ἴδιο γελοιογραφικὸ τρόπο βλέπουμε σήμερα τὸν Δημήτρη Κουφοντίνα, τὸ πρόσωπο ποὺ ἔχει ταυτισθεῖ μὲ τὴν 17 Νοέμβρη, μία ὀργάνωση ἡ ὁποία ἰδεολογικὰ ἀνήκει στὸν χῶρο τῆς «πατριωτικῆς ἀριστερᾶς» (βλ. εἰδικὰ τὸ τελευταῖο του βιβλίο «Ἡ γεωπολιτικὴ τῆς 17 Νοέμβρη» γιὰ τὸ ὁποῖο, διόλου τυχαῖα, ἡ Ἀριστερὰ κατάπιε τὴν γλῶσσα της) νὰ στηρίζεται στὴν ἀπεργία πείνας ποὺ κάνει ἀπό... ἀριστεροὺς ἐθνομηδενιστὲς (οἱ δεξιοὶ ἐθνομηδενιστὲς εἶναι στὴν κυβέρνηση) -αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἡ ὀργάνωση στὶς προκηρύξεις της ἀποκαλοῦσε εἴτε συμβιβασμένους ρεφορμιστὲς (ἄν ἐπρόκειτο γιὰ τοὺς σημερινοὺς Συριζαίους) εἴτε «καραγκιόζηδες τῶν Ἐξαρχείων» (ἄν ἐπρόκειτο γιὰ τοὺς σημερινοὺς ἀκροαριστεροὺς καὶ «ἀντιεξουσιαστές»).

Ὅπως καὶ νἄχει τὸ πρᾶγμα, τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ φίλου καὶ προλογιστῆ τοῦ πρώτου βιβλίου τοῦ Κουφοντίνα δηλώνει σαφῶς μία πολιτικὴ στάση, καὶ κυρίως μιὰ ἠθική. 

Τὴν πολιτικὴ στάση τὴν εἴδαμε νὰ ἐκφράζει μὲ τὸν πιὸ κορυφαῖο καὶ γλαφυρὸ τρόπο στὴν μεγάλη συγκέντρωση στὸ Ἐφετεῖο, τὴν ἡμέρα τὴν ἀπόφασης γιὰ τὴν περιβόητη δίκη τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς». Ἡ ἀπόφαση καταδίκης στηρίχθηκε στὸν ἀντιτρομοκρατικὸ νόμο περὶ ἐγκληματῶν ὀργανώσεων (ὁ 187 ποὺ ἀναφέρει ὁ Γιαννόπουλος), ποὺ θέσπισε τὸ ΠΑΣΟΚ, καὶ στὸν ὁποῖο στηρίχθηκε ἡ καταδίκη τῆς 17 Νοέμβρη.

Τότε ἡ Ἀριστερὰ καὶ ἡ Ἀκροαριστερὰ πολὺ σωστὰ τὸν εἶχε στιγματίσει, γιατὶ ὁ νόμος αὐτὸς ταύτιζε τὸ πολιτικὸ ἔγκλημα μὲ τὸ κοινὸ ποινικὸ ἔγκλημα ἐξομοιώνοντας πολιτικὲς ὀργανώσεις μὲ ἐγκληματικὲς συμμορίες. Τοῦτο ὡστόσο, μέσα στὸ ντελίριο τῆς παροιμιώδους πιὰ Ἀριστερῆς Ὑποκρισίας, δὲν τὴν ἐμπόδισε διόλου νὰ χαρακτηρίζει τὴν «Χρυσὴ Αὐγὴ» ὄχι ὡς πολιτικὴ ὀργάνωση ἀλλὰ ὡς συμμορία καὶ νὰ ἀπαιτεῖ τὴν καταδίκη της ὡς ἐγκληματικὴ ὀργάνωση βάσει τοῦ νόμου ποὺ ἡ ἴδια εἶχε στιγματίσει στὴν περίπτωση τῆς 17 Νοέμβρη καὶ τοῦ ΕΛΑ.

Ἡ πολιτικὴ στάση τῆς ἀρραγοῦς ἑνότητας καὶ ὁμοψυχίας μὲ τὸ ἀστικὸ καθεστὼς καὶ τὸ ἀστικὸ κράτος φάνηκε ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἔξω ἀπὸ τὸ Ἐφετεῖο, ὅταν σύσσωμος ὁ ἐπίσημος πολιτικὸς κόσμος, ἀπὸ τὴν κυβέρνηση ἕως τὴν ἐλάσσονα ἀντιπολίτευση, (αὐτὸ ποὺ ἡ «Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν» σὲ πρωτοσέλιδό της ὀνόμασε «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας»), τὸ σύνολο τῶν μεγάλων συγκροτημάτων τοῦ Τύπου, ὅλες οἱ μεγάλες κοινωνικὲς ὀργανώσεις τῆς χώρας -ὅ,τι, τέλος πάντων, συγκροτεῖ τὸ ἐπονομαζόμενο Σύστημα- μαζὶ μὲ τὴν «ἐπαναστατικὴ ἀριστερὰ» καὶ τὸν «ἀντιεξουσιαστικὸ χῶρο» ἔγιναν Ἕνας Ἄνθρωπος γιὰ νὰ καταδικάσουν τοὺς «ἐχθροὺς τῆς Δημοκρατίας» στὸ πρόσωπο ἑνὸς ἀκροδεξιοῦ πολιτικοῦ κόμματος ποὺ τὸ πολιτικὸ σύστημα ἔπρεπε νὰ βγάλει ἀπὸ τὴν μέση μὲ μία ἐντελῶς ἀνυπόστατη κατηγορία (ὅτι ἡ ἡγεσία της διέταξε τάχα τὴν δολοφονία Φύσσα), ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ τὸ ἀφομοιώσει, ἀφοῦ προηγουμένως τὸ χρησιμοποίησε ὡς πολιτικὴ φάκα γιὰ νὰ ἐγκλωβίσει καὶ νὰ ἐξουθενώσει τὰ «ἀκραία στοιχεῖα» τῆς «ἄλλης πλευρᾶς», μὲ ἐπικεφαλῆς της ἕναν ἡμιπαράφρονα ἡγετίσκο, ποὺ ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ‘80 βρισκόταν στὸ μισθολόγιο τῆς ΚΥΠ.

Ἐκείνη τὴ μέρα φάνηκε ξεκάθαρα ἡ βαθιὰ σύμπνοια ὁλόκληρου τοῦ πολιτικοῦ φάσματος -ἀπὸ τὴν ἄκρα Ἀριστερὰ ἕως τὴν κοινοβουλευτικὴ ἄκρα Δεξιὰ- ἡ ἑνότητα τῆς πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καὶ πνευματικῆς ἰθύνουσας τάξης καὶ τὸ πολύχρωμο καὶ πολυπλόκαμο μέτωπο τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Ἐκείνη τὴ μέρα πέσαν οἱ μάσκες δεκαετιῶν γιὰ πολλοὺς «ἀσυμβίβαστους ἐπαναστάτες» κι ὁ καθένας ἔδειξε τί πραγματικὰ ἦταν.

Καὶ ἐπρόκειτο ἁπλῶς γιὰ ἕναν εἰκονικό, δοκιμαστικὸ συναγερμὸ τοῦ καθεστῶτος.

Μιᾶς καὶ ὁ πυρῆνας τῆς ἐξουσίας γνώριζε πάρα πολὺ καλὰ ὅτι ὁ ξεδοντιασμένος καὶ αὐτοεξευτελισμένος Μιχαλολιάκος καὶ οἱ σύν αὐτῷ οὐδόλως ἀποτελοῦν ἀπειλὴ γιὰ τὸ Σύστημα.

Ἦταν ὅμως ἡ εὐκαιρία τόσο γιὰ μία μεγάλη ἄσκηση ἑτοιμότητας γιὰ νὰ ἐπιδειχθεῖ ἡ ἑνότητα τῶν δυνάμεων τοῦ καθεστῶτος καὶ γιὰ νὰ δηλωθεῖ ἡ νομιμοφροσύνη πρὸς τὸ Σύστημα ἀπ’ ὅλους.

Ἦταν ὅμως πρωτίστως καὶ ἡ ἐκδήλωση μιᾶς ἠθικῆς στάσης.

Μιᾶς ἠθικῆς συνέπειας λόγων καὶ ἔργων γιὰ ὅσους ἀνθρώπους διατείνονται ὅτι βρίσκονται ἀπέναντι στὸ Σύστημα, ὅποια κι ἄν εἶναι ἡ «ἀκραῖα» ἰδεολογική τους τοποθέτηση.

Καὶ ἀποδείχθηκε γιὰ τὴν «ἐπαναστατικὴ Ἀριστερὰ» καὶ τὸν «ἀντιεξουσιαστικὸ χῶρο» μιὰ ἐκδήλωση ἠθικῆς ἀχρειότητας τὸ ὅτι ἔσπευσαν, μὲ τέτοια μάλιστα σπουδὴ καὶ προθυμία, νὰ προσκυνήσουν τὸ «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας», τὸ Ἀστικὸ Καθεστώς.

Καὶ μάλιστα αὐτὸ τὸ Ἀστικὸ Καθεστὼς ποὺ ἔχει διαπράξει ὅλα τὰ γνωστὰ φοβερὰ ἐγκλήματα τῆς τελευταίας δεκαετίας.

Αὐτὸς ὁ «ἐπαναστατικὸς χῶρος» ταυτίσθηκε ἐκείνη τὴν ἀποφράδα μέρα μὲ τὴν πιὸ σάπια, τὴν πιὸ βρωμερὴ καὶ τὴν πιὸ ἐγκληματικὴ γενεὰ τοῦ ἀστικοῦ καθεστῶτος στὴν ἱστορία τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Τώρα, τὴν ὥρα ποὺ ἡ ζωὴ τοῦ Κουφοντίνα κρέμεται ἀπὸ μία κλωστή, μπορεῖ ἄραγε νὰ ἀναλογισθεῖ τί σημαίνει τὸ «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας» ποὺ πρὶν ἀπὸ μερικοὺς μῆνες προσκύνησε;

Γιατί ἀκριβῶς τὸ κόμμα τῶν σημερινῶν κυβερνώντων ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔδεσε χειροπόδαρα τοὺς χρυσαυγῖτες μὲ τὴν προβοκάτσια στὸ Κερατσίνι (ὅπως εἶχε ἀφήσει σαφῶς νὰ ἐννοηθεῖ ὁ μακαρίτης δημοσιογράφος Γιῶργος Δελαστὶκ - ὁ μόνος ἀριστερὸς δημοσιογράφος ποὺ τόλμησε νὰ τὸ κάνει) καὶ ἦταν αὐτὸ τὸ κόμμα ποὺ κανόνισε νὰ δικασθοῦν καὶ νὰ καταδικασθοῦν.

Ἀλήθεια, τώρα ποὺ τὸ ἴδιο αὐτὸ κόμμα ἀφήνει τὸν Κουφοντίνα νὰ πεθάνει, τοὺς ἀρέσει τὸ «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας»;

Εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι πὼς δὲν καταλαβαίνουν τίποτα.

Κι αὐτὸ ὄχι μονάχα ἐπειδὴ ἔχουν ἀπολέσει καὶ τὸ πιὸ στοιχειώδες ταξικό τους κριτήριο, γιὰ νὰ ἐπιδοθοῦν μὲ ζῆλο περισσὸ στὴν νεοφιλελεύθερη πανδαισία τοῦ δικαιωματισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ εἶναι βαθιὰ παραδομένοι στὸν μακάριο ναρκισσισμό τους.

Ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε στὸν μύθο τῆς ἰσότητας.

Ἐμεῖς δὲν διαχωρίζουμε τὴν ἠθικὴ ἀπὸ τὴν πολιτική, ἀλλὰ τὶς ταυτίζουμε.

Ἐμεῖς ὡς ὑπέρμαχοι τοῦ Ἐθνικοῦ Κοινοτισμοῦ δὲν εὐαγγελιζόμαστε μιὰ κοινωνία ὑλιστικοῦ εὐδαιμονισμοῦ, ὅπως ὁ φιλελευθερισμός, ὁ μαρξισμὸς καὶ ὁ ἀναρχισμὸς -ὅλα τους παιδιὰ τοῦ δυτικοῦ Φωταδισμοῦ τῆς ἀστικῆς νεωτερικότητας.

Ἐμεῖς ὑποστηρίζουμε τῆς πάγιες ἀξίες τοῦ Γένους μας, ὄχι γιὰ νὰ ἐπικαλεσθοῦμε ἕναν βιολογικὸ ντετερμινισμὸ στὴν θέση ἑνὸς οἰκονομικοῦ ντετερμινισμοῦ, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναδείξουμε τὴν ὑπαγωγὴ τῆς ἐθνικῆς κοινότητας σὲ ἀρχὲς ὑπερβατικές, ποὺ μετασχηματίζονται σὲ δυνάμεις ἠθικές.

Ἡ ἐθνοφυλετικὴ κοινότητα δὲν εἶναι μιὰ κοινότητα εὐδαιμονισμένων χορτάτων χοίρων ἀλλὰ μιὰ ἠθικὴ κοινότητα πεπρωμένου. Καὶ σὲ αὐτὴν τὴν βάση στηρίζουμε τὸ δικό μας, αὐθεντικὸ σοσιαλισμό: στὴν Ἰδέα τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης ὡς Ἠθικὴ ἐπιταγὴ τῆς κοινοτικῆς ἀλληλεγγύης.

Καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ γιὰ ἐμᾶς ἡ ἠθικὴ εἶναι πολιτική, δὲν στηρίζουμε τὴν πολιτική μας στὸν ἀκροαριστερὸ ἠθικὸ ἀμοραλισμό.

Ὁ Δημήτρης Κουφοντίνας δὲν εἶναι φίλος μας. Εἶναι πολιτικός μας ἀντίπαλος.

Καὶ εἶναι ἕνας πολιτικὸς ἀντίπαλος ποὺ πεθαίνει.

Ἡ δικιά μας ἠθικὴ δὲν εἶναι ἡ ἠθικὴ τῶν Ρωμαίων ἐκφυλισμένων προλετάριων ποὺ ζητοῦν νὰ χυθεῖ αἷμα στὴν παλαίστρα τοῦ Κολοσσαίου γιὰ νὰ εὐφρανθοῦν μὲ τὸν κατασπαραγμὸ τῶν ἡμιθανῶν μονομάχων ἀπὸ τὰ ἄγρια θηρία.

Ἡ θριαμβευτικὴ ἰαχὴ ποὺ ἀκούστηκε ἔξω ἀπὸ τὸ Ἐφετεῖο, ὅταν ὁ ὄχλος τῶν ἐκφυλισμένων παρακαθεστωτικῶν προλετάριων τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας εἶδε νὰ σκυλεύονται τὰ πτώματα τῶν πολιτικῶν τους ἀντιπάλων μᾶς προκαλεῖ τὴν μεγαλύτερη ἀηδία καὶ ἀποστροφὴ στὸν ἴδιο βαθμὸ ποὺ σὲ αὐτοὺς προκάλεσε χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση.  

Ὁ Δημήτρης Κουφοντίνας κάνει μιὰ ἀπεργία πείνας μέχρι θανάτου γιὰ νὰ ἱκανοποιηθεῖ ἕνα αἴτημά του ποὺ εἶναι ἀπολύτως σύννομο.

Ζητεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ ὁ νόμος ποὺ θέσπισε ἡ κυβέρνηση τῶν πολιτικῶν περιτριμμάτων τῆς Νέας Δημοκρατίας γιὰ τὴν περίπτωσή του: τὴν μεταγωγή του ἀπὸ τὶς ἀγροτικὲς φυλακὲς στὴν φυλακὴ ἀπὸ τὴν ὁποία προῆλθε.

Τίποτα λιγότερο καὶ τίποτα περισσότερο.

Ζητεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ ὁ νόμος μὲ βάση τὴν ἀρχὴ τῆς ἰσονομίας.

Καὶ γι’ αὐτὸ τὸ αἴτημά του εἶναι δίκαιο.

Καὶ γι’ αὐτὸ τὸ ὑποστηρίζουμε χωρὶς ἀστερίσκους, εἰσαγωγικὰ καὶ ὑποσημειώσεις.

Τὸ ὅτι εἶναι δολοφόνος δὲν σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἀφεθεῖ νὰ πεθάνει.

Ἄν οἱ κυβερνώντες -καὶ μαζὶ καὶ οἱ ἠλίθιοι ὀπαδοί τους- θέλουν νὰ πεθάνει ὁ Κουφοντίνας, ἐπειδὴ εἶναι κατὰ συρροὴν δολοφόνος, τότε ἄς ἀπαιτοῦσαν ἀπὸ τὸ ἐθνοπροδοτικὸ βοθροκόμμα τους -τὸ Κόμμα τῶν Προδοτῶν τῆς Κύπρου, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν μητραλοία Καραμανλῆ, τὸν «ἐθνάρχη» τους- νὰ μὴν καταργοῦσε τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου, ποὺ τὴν διατήρησε καὶ τὴν ἐφήρμοσε ὁ «τύραννος Παπαδόπουλος», ποὺ ἑκατοντάδες χιλιάδες μετέπειτα νεοδημοκράτες τὸν προσκυνοῦσαν ὅταν ἦταν κραταιός.

Ἄς μὴν τὸ βουλώνανε ὅταν ἡ Τρίτη Ἑλληνικὴ Δημοκρατία καταργοῦσε τὴν θανατικὴ ποινὴ ἤ, οἱ νεώτεροι, ἄς βγοῦνε ντόμπρα καὶ ἀντρίκια νὰ τὸ ἀπαιτήσουν ἀνοικτὰ ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἐθνομηδενιστικὸ ἤ ὅποιο βοθροκόμμα τους νὰ τὴν ἐπαναφέρει ὥστε ὁ κάθε Κουφοντίνας νὰ ἐκτελεῖται.

Ἐμεῖς, πάντως, εἴμαστε ὑπὲρ τῆς ἐπαναφορᾶς τῆς θανατικῆς ποινῆς.

Καὶ ἐπικροτοῦμε πέρα γιὰ πέρα τὴν τελευταῖα ἐκτέλεση, ποὺ ἔγινε τὸ 1972, γιὰ κάποιον ποὺ ἔκαψε ζωντανοὺς τὴν γυναῖκα του, τὴν πεθερά του καὶ τὰ δύο του παιδιά (!!!). 

Ναί, στὸ δικό μας πολιτικὸ καθεστὼς ἄνθρωποι ὅπως ὁ Κουφοντίνας θὰ καταδικάζονταν μὲ τὴν θανατικὴ ποινή, μόνο καὶ μόνο γιὰ τὴν στυγερὴ δολοφονία τοῦ Μάτη καὶ τὸν θάνατο τοῦ Ἀξαρλιάν.

Τώρα ἔχουμε ἕνα καθεστὼς πού, μὲ τὴν λαϊκὴ ψήφο, καὶ τὴν ψῆφο ὅσων εὔχονται τὸν θάνατο τοῦ Κουφοντίνα, δὲν ἰσχύει ἡ θανατικὴ ποινή, ὥστε ὁ κάθε εἰδεχθὴς ἐγκληματίας νὰ μπορεῖ νὰ ἀποφυλακίζεται ἐν εὐθέτῳ χρόνω καὶ νὰ διάγει τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου του, ἐνῶ τὰ θύματά του νὰ εἶναι στὸ χῶμα. Αὐτὸ τὸ ποινικὸ σύστημα θέλει τὸ πολιτικὸ σύστημα, κι αὐτὸ τὸ πολιτικὸ σύστημα ψηφίζει ὁ λαός.

Ὅσο γιὰ τὸν «κακὸ Παπαδόπουλο» θυμίζουμε ὅτι ὄχι μόνο δὲν ἔστειλε τὸν παρολίγο δολοφόνο του, Ἀλέκο Παναγούλη, στὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα, ἀλλὰ τοῦ ἔδωσε καὶ ἀμνηστία, καὶ μάλιστα μὲ εἰδικὴ διατύπωση τοῦ διατάγματος, γιὰ νὰ μὴν θίξει τὴν προσωπικότητά του.

Ὅσο γιὰ τὴν διαβόητη 17 Νοέμβρη δὲν ἔχουμε τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ καμμία ἐπαναστατικὴ ὀργάνωση λαϊκῶν ἀγωνιστῶν, ὅπως νομίζει (στὸν ὕπνο της) ἡ ἀκροαριστερά, ἡ ὁποία ἔχοντας μείνει ρέστη ἀπὸ ἰδέες ψάχνει ἀπεγνωσμένα γιὰ πρότυπα καὶ ἥρωες.

Κι αὐτὸ ὄχι ἐπειδὴ ἔχουμε στοιχεῖα, ἀλλὰ ἐπειδὴ διαθέτουμε στοιχειώδη πολιτικὴ ἀντίληψη, γιὰ νὰ μὴν «χάψουμε» τὸ γεγονὸς ὅτι μία τέτοια τρομοκρατικὴ ὀργάνωση-φάντασμα, κοντολογὶς μιὰ ἔνοπλη παρέα, ποὺ ἐπὶ 27 χρόνια δροῦσε ἀνενόχλητη δολοφονώντας ὅποιον ὑψηλὰ ἱστάμενο θέλει, ὅποτε θέλει καὶ ὅπου θέλει, χωρὶς νὰ ἔχει διαβρωθεῖ ἀπὸ μυστικὲς ὑπηρεσίες.

Ἀκόμη κι ἔτσι πάντως -κι ἐπειδὴ σκᾶνε διάφορες ἀγαπησιάρικες ἀνθρωπιστικὲς σαπουνόφισκες περὶ αὐταξίας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς- δὲν χύνουμε κανένα δάκρυ γιὰ τοὺς δύο δολοφονημένους Τούρκους διπλωμάτες (ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων ἄνθρωπος τῆς ΜΙΤ), εἰδικὰ μάλιστα ὅταν ἦταν νωπὸ ἀκόμη τὸ αἷμα τοῦ μάρτυρα Θεόφιλου Γεωργιάδη.

Ὁ Κουφοντίνας, ὕστερα ἀπὸ τὸ δημόσιο χάλι ποὺ ἐπέδειξαν ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς συλληφθέντες γκρεμίζοντας τὸν μύθο τῆς 17 Νοέμβρη στὴν κοινωνία -ποὺ σημαντικὸ τμῆμα της τὴν ὑποστήριζε- πῆρε ἐπάνω του τὴν ὀργάνωση, ταυτίστηκε μαζί της, τὴν ἐξωράϊσε καὶ τὴν ἐξιδανίκευσε, καὶ τώρα, ἄν τελικῶς οἱ Μητσοτάκηδες τὸν ἀφήσουν νὰ πεθάνει, θὰ κλείσει τὸν κύκλο τῆς ὀργάνωσης μὲ τρόπο ἐπικὸ προσφέροντας μία παρακαταθήκη σὲ νέες γενεὲς ποὺ θὰ τὸν ἔχουν ὡς ἥρωα.

Αὐτὸς θὰ εἶναι, τελικά, ὁ θρασύδειλα ἐκδικητικὸς «ἄθλος» τοῦ Μητσοτάκη, τοῦ ὁποίου ἡ βλακεία, ὅσο καὶ το ἦθος, συναγωνίζονται τὴν βλακεία τοῦ μέσου ὀπαδοῦ του.

Κι ἕνα τελευταῖο.

Ὁ κατὰ συρροὴν δολοφόνος Κουφοντίνας εἶναι Ἀρσακειάδα τοῦ 1850 μπροστὰ στὴν μεγαλύτερη ἐγκληματικὴ ὀργάνωση τοῦ τόπου, δηλαδὴ τὸ τρισάθλιο νεοελληνικὸ πολιτικὸ κατεστημένο ποὺ λυμαίνεται τὸν τόπο ἀπὸ τὸ 1974 ἐλέῳ τῆς ψήφου τοῦ τρισμέγιστου δημοκράτη λαοῦ.

Ἡ στάση μας στὴν ἀπεργία πείνας μέχρι θανάτου τοῦ Κουφοντίνα εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαρη.

Τουτέστιν, ἀπολύτως ἀντικαθεστωτικὴ καὶ ἀντικρατική.

Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε οὔτε τὴν πολιτικὴ στάση οὔτε πολὺ περισσότερο τὸ ἦθος τοῦ ξεφτιλισμένου ἀκροαριστεροῦ ἀστικοδημοκρατικοῦ παρακρατισμοῦ.

Δὲν συντασσόμαστε μὲ τὸ κράτος γιὰ νὰ χτυπήσουμε τοὺς πολιτικούς μας ἀντιπάλους.

Γιατὶ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τοῦ Ἔθνους δὲν εἶναι οὔτε ὁ Κουφοντίνας οὔτε ἡ 17 Νοέμβρη.

Εἶναι τὸ σημερινὸ Ἀνθελληνικὸ Κράτος.

Καὶ αὐτοὶ ποὺ πρέπει νὰ λογοδοτήσουν καὶ νὰ καταδικασθοῦν ἀναλόγως (μὴν ἐπαναλαμβανόμαστε πῶς) εἶναι οἱ κεφαλὲς τῆς ἰθύνουσας τάξης τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Ἄλλωστε ἡ Ἐπανάσταση δημιουργεῖ Δίκαιο.

πηγή