Επιστροφή στην αρμονία

 γράφει ο Κώστας ΧΧ

Η επιστροφή στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής αναδεικνύεται ως ουσιαστικό κομμάτι για τους ιδεολόγους της Επαναστατικής Σκέψης. Σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία και η παγκοσμιοποίηση κυριαρχούν, η επαναφορά στις πατρογονικές αξίες και τα διδάγματα αναδεικνύεται ως αναγκαιότητα. 

Αυτές οι αξίες  επιδρούν άμεσα στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ανθρώπου τόσο ως ατομικής όσο και ως συλλογικής οντότητας. Ο πρωτογενής τομέας παραγωγής αποτελεί έναν ακόμα σημαντικό παράγοντα σε αυτήν την επιστροφή στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής. Μέσω της αυτάρκειας και της επαρχιακής ζωής, το άτομο αποκτά μια ολοκληρωμένη σχέση με το περιβάλλον του και απομακρύνεται από την κεντρική εξουσία των μεγάλων αστικών κέντρων, όπως η Αθήνα. 

Αυτή η απομάκρυνση δίνει στο άτομο τη δυνατότητα να ζει σύμφωνα με τις παραδοσιακές αξίες και να διατηρεί έναν σύνδεσμο με την ιστορία και τις παραδόσεις του τόπου του. Από γεωστρατηγικής άποψης, η επαρχία αποτελεί έναν χώρο πλούσιο σε ζωή και δραστηριότητα. Η αναγέννηση της επαρχίας συμβάλλει στη διατήρηση και την ενίσχυση των αρχέγονων παραδόσεων και αξιών. Η ζωή στην επαρχία προσφέρει στο άτομο την ευκαιρία να συμμετέχει ενεργά σε μια κοινότητα, να αναπτύσσει σχέσεις βασισμένες στην αλληλεγγύη και την αμοιβαιότητα, και να απολαμβάνει τα φυσικά του τοπία και τους πόρους της γης. 

Μέσα από αυτήν την ανάδειξη του πατροπαράδοτου τρόπου ζωής, κρατάμε ζωντανές τις αρχέγονες παραδόσεις και αξίες που διαμορφώνουν την ταυτότητά μας ως λαός και ως ανθρώπινη κοινότητα. Επομένως, η αναζήτηση της επαναφοράς στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής δεν είναι μόνο μια προσπάθεια επανασύνδεσης με τις ρίζες μας, αλλά επίσης μια προσπάθεια να διατηρήσουμε έναν ισορροπημένο τρόπο ζωής που συνδυάζει τη σύγχρονη πρόοδο με την παράδοση και τη φύση. 

Σε έναν κόσμο που συχνά επικεντρώνεται στην ταχύτητα και την ανάπτυξη, η επιστροφή στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής μας υπενθυμίζει τη σημασία της αρμονίας με το περιβάλλον και της διατήρησης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Παράλληλα, αυτή η επαναστατική σκέψη παρέχει έναν αντίποδα στον υπερβολικό και ανεξέλεγκτο τρόπο ζωής που οδηγεί σε εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και αποσταθεροποίηση των κοινωνικών δομών. 

Τέλος, η επιστροφή στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής αντιπροσωπεύει μια επιλογή που ενισχύει την ανθρώπινη αυτονομία και τη δημιουργικότητα. Αντί να υποκύπτουμε στις πιέσεις της μαζικής κατανάλωσης και της ανταγωνιστικότητας, αναζητούμε μια πιο βιώσιμη και ισορροπημένη προσέγγιση στη ζωή, η οποία ενδυναμώνει τόσο τον εαυτό μας όσο και την κοινότητά μας. 

Συνολικά, η επιστροφή στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής αποτελεί μια πρόκληση και μια ευκαιρία για εμάς τους ιδεολόγους της Επαναστατικής Σκέψης να αναθεωρήσουμε τις αξίες και τις πρακτικές μας, προκειμένου να δημιουργήσουμε έναν κόσμο πιο δίκαιο, ισορροπημένο και βιώσιμο.

Η περίεργη περίπτωση του Φασιστικού κινήματος στην Κούβα, μεταξύ Φαλαγγισμού, Περονισμού και Καστρισμού (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Δημοσιεύτηκε εδώ

Mετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η “Κουβανική Φαλαγγα” Cuban Falange,  ήταν μια Φασιστική οργάνωση που ιδρύθηκε από τους Antonio Avendaño και Alfonso Serrano Vilariño τον Ιούνιο του 1936 και εμπνεύστηκε από το μοντέλο της Ισπανικής Φάλαγγας. Υπήρξε μέχρι το 1940, όταν διαλύθηκε από το μιλιταριστικό και φιλοαμερικανικό καθεστώς του Fulgencio Batista, που απέρριπτε περιφρονητικά τη φασιστική ιδεολογία, θεωρούμενη ως επαναστατική και λαϊκή. 

Η δραστηριότητα της κουβανικής φάλαγγας και η αναζήτηση μιας τρίτης εθνικής οδού, που ευνοήθηκε από τη βοήθεια της Ισπανίας, πιθανότατα τρόμαξε τον Batista, οδηγώντας τον στη δημοσίευση του νόμου που απαγόρευε τα πολιτικά κινήματα τα οποία έκαναν ειδική αναφορά σε ξένα κινήματα παρόλο που η κουβανική φάλαγγα ήταν ρητά εθνικιστική και πατριωτική.

Το 1941 ο Batista κήρυξε επίσημα τον πόλεμο στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Ιαπωνία, διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την κυβέρνηση του Βισύ και παραχώρησε περαιτέρω βάσεις στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών στο νησί, επίσημα για να παρακολουθούν συνεχώς τα ιταλογερμανικά ανθυποβρυχιακά πλοία. Λόγω του καθεστώτος Κάστρο που εμφανίζεται από τη δεκαετία του 1950, είναι δύσκολο σήμερα να βρούμε λεπτομερείς πληροφορίες για αυτό το ελάχιστα γνωστό κίνημα, το οποίο έφτασε να έχει πάνω από πέντε χιλιάδες υποστηρικτές το 1938.

Υπάρχουν μερικές περίεργες θεωρίες στα ισπανικά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, σύμφωνα με τις οποίες υπήρξε μια διείσδυση πολυάριθμων Κουβανών Φαλαγγιτών στο «Κίνημα της 26ης Ιουλίου» (M 26-7), το λαϊκό κίνημα που ξεκίνησε την «κουβανική επανάσταση», με την επίθεση στους στρατώνες Moncada, που συνέβη στις 26 Ιουλίου 1953, η αρχή της ανόδου του Fidel Castro. Σίγουρα το Κίνημα της 26ης Ιουλίου και ο ιδρυτής του, δεν ήταν μαρξιστές στην αρχή και εμπνεύστηκαν από την ελευθεριακή και αντιιμπεριαλιστική σκέψη του εθνικού ήρωα και ποιητή José Martí.

Και εκτός από τον επαναστατικό σοσιαλισμό, πολλοί αγωνιστές του Movimiento Nacionalista Revolucionario και πολλοί νέοι διαφορετικών ιδεών, προσχώρησαν στο M 26-7. Μόνο αργότερα η κουβανική επανάσταση βασίστηκε στη μαρξιστική δυναμική και δεν είναι εντελώς λάθος να πιστεύουμε ότι ήταν ένα σημείο καμπής που επιθυμούσε ο στρατηγικός νους του Castro, για τις πολιτικές ευκαιρίες που αντιπροσώπευε η Σοβιετική Ένωση. Αυτό θα δικαιολογούσε τη βοήθεια του Ernesto Che Guevara και του Castro, να κάνουν τους Κουβανούς Φαλαγγίτες να εκπατριστούν χωρίς αντίποινα, υπό τον όρο ότι αυτές οι θεωρίες που εξακολουθούν να είναι θεωρίες συνωμοσίας είναι αληθινές.

Όσο αληθοφανείς κι αν είναι οι θεωρίες, λαμβανομένων υπόψη ορισμένων αποχρώσεων του «Καστρισμού», αρκεί να ανατρέξουμε στα πολιτικά γεγονότα από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου μέχρι σήμερα, την χριστιανική μεταστροφή του ηγέτη, τον ισχυρό κουβανικό εθνικισμό και τον «όχι πολύ ορθόδοξο οικονομικό μαρξισμό» που τον καθιστά έναν άτυπο κομμουνισμό. Για να μην υποτιμήσουμε τις ιδεολογικές συγκλίσεις μεταξύ του «Καστρισμού» και των επαναστατικών παραρτημάτων του «Περονισμού», αφού ο ίδιος ο ίδιος ο Peron είπε: «Η κουβανική επανάσταση έχει το ίδιο σημάδι».

Εν ολίγοις, ένα είδος αμερικανολατινικής αλληλοβοήθειας (με εθνικιστική και αντιιμπεριαλιστική λειτουργία), την ίδια που ο Castro φαίνεται να μην περιφρονούσε και αργότερα τις προσωπικές του σχέσεις με τον Hugo Chávez, του οποίου τις «φασιστικές - περονιστικές» παρορμήσεις φαινόταν να ανέχεται αν δεν τις συμπαθούσε θα λέγαμε, όπως όταν συνέκρινε τον Lenin με τον Mussolini ή όταν δήλωνε δημόσια περονιστής μπροστά στην πρόεδρο της Αργεντινής Cristina F. Kirchner, ξεκινώντας με το: «Είμαι περονιστής της αλήθειας».

Κάποιοι βέβαια θα φέρουν αντιρρήσεις  ότι σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολο να βρεθεί κάποια «φαλαγγίτικη» ιδεολογική μήτρα ή συνέχεια στον «Καστρισμό», λόγω των απλών μιλιταριστικών και καθολικών - κληρικών θέσεων του «Φρανκισμού» (Στην πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με το "caudillismo" τύπου Μπατίστα). Επίσης και ότι ακόμη και ο αρχικός «Φαλαγγισμός» του Antonio Primo de Riveraπου ενέπνευσε την κουβανική Φάλαγγα, ήταν πολύ μακριά από τον «Καστρισμό», πιο συγκρίσιμος σε ορισμένες αποχρώσεις με τον αρχικό ιταλικό φασισμό και την RSI. Σίγουρα είναι εμβληματική  η αποδοχή του Κάστρο της έννοιας του Χριστιανισμού στη σοσιαλιστική και λαϊκή εξαίρεση, ήδη πολιτιστική κληρονομιά του λατινοαμερικανικού σοσιαλιστικού εθνικισμού, που απομακρύνει όλο και περισσότερο την Κούβα από τον μαρξιστικό αθεϊσμό. 

Ο ίδιος ο Chàvez σε μια δήλωση σε βίντεο στις 28 Ιουνίου 2007 (όπου διευκρίνισε ότι ο σοσιαλισμός του ήταν εθνικός, χριστιανικός και όχι μαρξιστικός), αναφέρεται στην εμπιστοσύνη που του έδωσε ο πρόεδρος της Νικαράγουας Daniel Ortega, στον οποίο ο ίδιος ο Castro τον συμβούλεψε κατά την πρώτη επέτειο της Επανάστασης του Ιουνίου του 1980, να ξαναχτίσει έναν κατεστραμμένο καθεδρικό ναό, συμβουλή που δεν έγινε αποδεκτή από τον Ortega, τότε άθεο, ο οποίος τώρα έχει επίσης προσηλυτιστεί στον «Λαϊκό Χριστιανισμό».

Το βέβαιο είναι ότι, στη Λατινική Αμερική όπως και στον αραβικό κόσμο, είναι δύσκολο να χαρακτηριστούν με ετικέτες τα κινήματα, σύμφωνα με προκαθορισμένα πρότυπα, όπως συμβαίνει στην Ευρώπη, τα όρια είναι ασαφή και προκαλούν ιδιαίτερα, συναρπαστικά και ανεπανάληπτα φαινόμενα.

Συνέντευξη με τον Ανδρέα Γενιά του «Ιερού Λόχου»

 

Πότε ιδρύθηκε ο Ιερός Λόχος;

Ο Ιερός Λόχος 2012 Έφεδροι και Φίλοι των Ειδικών Δυνάμεων, όπως είναι πλήρης το όνομα του συλλόγου ιδρύθηκε το 2012 από μία ομάδα ανθρώπων που είχε ως κοινά σημεία τον Εθνικισμό, την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και την προηγούμενη στρατιωτική θητεία στις Ειδικές Δυνάμεις (είτε ως έφεδροι είτε ως μόνιμα στελέχη). Φυσικά μέλη μας στην συνέχεια έγιναν και Συνέλληνες που δεν είχαν σχέση με τις Ειδικές Δυνάμεις.

Ποια η ιδεολογία της κίνησης σας;

Ο ακρογωνιαίος ιδεολογικός λίθος της κίνησης μας παραμένει ο Εθνικισμός. Χωρίς κομματικές παρωπίδες θεωρούμε ότι ο Ελληνικός Εθνικισμός έχει υψηλές αξίες διά μέσου των αιώνων αλλά υπολείπεται στις κοινωνικές, εργασιακές και λοιπές δράσεις που απευθύνονται στα σύγχρονα προβλήματα των Ελλήνων. Προσωπικά θεωρώ ότι κινούμαστε στον δρόμο του Κοινωνισμού χωρίς στερεότυπα και ταμπέλες που μας προσάπτουν οι εχθροί κάθε Εθνικιστικού Κινήματος.

Εχθροί που δεν είναι άλλοι από αυτούς που θρέφονται από το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα και αυτοπροσδιορίζονται είτε ως αριστεροί είτε ως κεντρώοι και δεξιοί. Και αν θέλουμε ως Εθνικιστικός χώρος να ενωθούμε ή τέλος πάντων να προοδέψουμε, θα πρέπει να απομονώσουμε τους δήθεν καλοβολεμένους «πατριώτες» που λυμαίνονται τον χώρο. 

Ο Εθνικισμός ζει μέσα στις καταπιεσμένες λαϊκές μάζες που έχουν την όρεξη και την ανάγκη να αγωνιστούν για το καλύτερο. Τέλος θεωρώ ότι ο Ελληνικός Λαός θα μπορέσει να κάνει την Ιδεολογική ανατροπή όταν αντιληφθεί ότι οι δεξιοί δεν είναι πατριώτες και οι αριστεροί δεν είναι εργατοπατέρες.

------ Ιερός Λόχος 2012 Έφεδροι και φίλοι των Ειδικών Δυνάμεων ------ (ierosloxos2012.blogspot.com)

Ποιες οι δράσεις σας όλα αυτά τα χρόνια;

Πραγματικά οι δράσεις μας τα 12 ολόκληρα χρόνια ζωής μας είναι εκατοντάδες και ποικίλες. Θεωρώ σημαντικότερες τις δράσεις:

*στήριξης του ελληνισμού στην Βόρεια Ήπειρο (συντηρούσαμε οικονομικά επί σειρά ετών φροντιστήριο Ελληνικών κοντά στους Άγιους Σαράντα) με δεκάδες επισκέψεις στους ομοεθνείς μας

*τις εκατοντάδες πορείες, φυλλάδια, παρεμβάσεις κατά κάθε σχέδιο της νέας τάξης στην Θεσσαλονίκη και όχι μόνο.

Συγκρούσεις με κράτος και παρακράτος, με συλλήψεις, δικαστήρια και διωγμούς σε μέλη μας. Σε όλα αυτά συμπληρώστε τα γκαζάκια των αναρχικών, τα «πεσίματα» σε μέλη μας, την στοχοποίηση από τα ΜΜΕ και την τρομοκρατία των λειτουργών του κράτους.

*Τις κοινωνικές δράσεις μας με δεκάδες δράσεις προς αναξιοπαθούντες Συνέλληνες. Κάθε Παρασκευή εδώ και μήνες μοιράζουμε φαγητό σε άστεγους Έλληνες...

Γενικότερα έχουμε παρουσία σε όλο το φάσμα της πολιτικής, εθνικής, κοινωνικής, οικολογικής και εργασιακής ζωής.

Ποιες προσωπικότητες του εθνικιστικού χώρου θεωρείτε σημαντικές;

Ευτυχώς η Ελληνική Φυλή έχει αναδείξει τεράστιες προσωπικότητες από την αρχαιότητα ως το σήμερα. Χωρίς να θέλω αναφερθώ εκτεταμένα θα επικεντρωθώ στον 20ο αιώνα κυρίως.

Από τους θεωρητικούς του Εθνικισμού από τον περασμένο αιώνα (χωρίς να ταυτίζομαι πλήρως με κανέναν) πιστεύω ότι ο καθηγητής Δημήτριος Βεζανής είναι από τους κορυφαίους. Και ο Ίων Δραγούμης πρόσφερε φυσικά πολλά.

Ως κορυφαία πολιτικοστρατιωτική φυσιογνωμία της σύγχρονης ιστορίας μας θεωρώ τον Ιωάννη Μεταξά, χωρίς φυσικά επαναλαμβάνω να συμφωνώ απόλυτα μαζί του.

Πιστεύω όμως κορυφαία έκφραση του ελληνικού Εθνικισμού είναι ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Τέλος και ο Νικόλαος Ντερτιλής είναι για εμένα από τους τελευταίους ήρωες του Εθνικισμού.

Ποια η θέση σας σχετικά με την συμφωνία των Πρεσπών;

Δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το να την θεωρώ ως ακόμα μία προδοσία του «δημοκρατικού τόξου». Μια προδοσία που προετοίμασε το Πασοκ με την Νέα Δημοκρατία και εκτέλεσαν οι χρήσιμοι ηλίθιοι του συστήματος οι αριστεροί. Πιστεύω ότι τα χειρότερα από την προδοσία θα τα βιώσουμε τα επόμενα χρόνια.

Με ποιες εθνικιστικές ομάδες και κινήσεις έχετε συνεργασία και επαφές;

Λίγο πολύ έχουμε επαφές σχεδόν με όλους του χώρου. Με όλους φυσικά που μπορούν να σέβονται τα Πιστεύω μας, όπως και εμείς σεβόμαστε τις όποιες ιδεολογικές διαφορές μπορεί να υπάρξουν.

Φιλίες δεν έχουμε με κινήσεις και άτομα που είναι προβατόσχημοι λύκοι και επί της ουσίας είναι δούρειοι ίπποι του συστήματος.

Ποια τα σχέδια σας για το μέλλον;

Τους τελευταίους μήνες δημιουργήσαμε τον πολιτικό φορέα "Εθνικό Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος". Στόχος μας να δημιουργήσουμε το πολιτικό Κίνημα που χωρίς να είναι αυτοσκοπός οι εκλογές θα στηριχθεί σε τρεις πυλώνες. 

Στην Ιδεολογική συνέπεια, στο ήθος και στο αγωνιστικό πνεύμα. Θέλουμε να υπηρετήσουμε την Ιδέα του Εθνικισμού με απώτερο σκοπό όχι μόνο να αφήσουμε ένα στέρεο οικοδόμημα στους επόμενους αλλά και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες όπου θα αναδειχθούν νέοι Εθνικιστές.

Τέλος τρέχουμε και το εργατικό σωματείο με την επωνυμία 4Ε - Εθνική Εργατοϋπαλληλική Ένωση Ελλήνων που σκοπό έχει να υπερασπιστεί τα εργασιακά δικαιώματα των Ελλήνων σε πανελλαδικό επίπεδο.

Τέλος ένα μήνυμα σας για την νεολαία

Θεωρώ ότι όπως έλεγε και ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής, ότι κάθε Έθνος αξίζει όσο αξίζει η νεολαία του. 

Η Ελληνική Νεολαία που είναι ο κυρίως στόχος των παγκοσμιοποιητών δεν έχει πάψει να παράγει Εθνικιστές. Στην εποχή της πληροφορίας και της σήψης το να είναι κάποιος Εθνικιστής είναι μία πράξη επαναστατική.

Καλώ τους νέους να αγωνιστούν για τις υψηλές ιδέες του Εθνικισμού προσπαθώντας να μην κάψουν τον εαυτό τους με ποινικά δικαστήρια. Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία!

Berto Ricci

 

Η φασιστική αντι-αστική τάξη πρέπει, πάνω απ' όλα, να μην είναι απλώς πολεμική. Πρέπει να είναι κατασκευή, εκπαίδευση. Ο αστός δεν υπάρχει μόνο στο καθαρό κράτος. 

Ο αστός είναι μέσα μας, στον καθένα μας, με τις απαρνήσεις και τις φιλοδοξίες του, με τις υποτιμήσεις του και τις αμφιβολίες, την ιδιαιτερότητά του ως άτομο, ως οικογένεια, ως τάξη, η επιθυμία του για πλούτο, ο -ιδιαίτερος- φόβος του για τη φτώχεια.   

Ο φόβος του για το θάρρος του, το κουβάρι των επιθυμιών του, την αποξένωση του από τη φυσική ζωή και από το μεγάλο μέρος της φύσης που χρειάζεται για τον πολιτισμένο άνθρωπο για να μην παραμορφωθεί ο πολιτισμός στην πιο ασήμαντη βαρβαρότητα.

Ο αντιαστικός αγώνας είναι επομένως, στην ύψιστη σημασία του, μια ωμή εκπαίδευση για όλους μας. 

Ένας-ένας, γιατί μόνο μια φασιστική ανθρωπότητα, στην οποία κανείς δεν ψάχνει δικαιολογίες και κανείς δεν βρίσκει, όλοι δέχονται καθήκοντα και όλοι τα λαμβάνουν, θα μπορεί να αναγνωρίσει την υπεροχή του πνεύματος, να εκθρονίσει τον πλούτο από τη ζωή.

Berto Ricci

Έρχεται η νέα "Ανάκτηση": σύντομα στα χέρια σας ...

- περιοδικό ΑΝΑΚΤΗΣΗ (anaktisi-mag.gr)

 

Ανάμεσα στις εξεγέρσεις των αγροτών και στις ευρωεκλογές (του Gabriele Adinolfi - μετάφραση Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

Καταρχήν, ας μην μιλήσουμε για τους ίδιους σχηματισμούς. Το AfD είναι μια κοινοπραξία CIA – Stasi, στόχος της οποίας είναι να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στις γερμανικές φιλοδοξίες. Το PVV του Wilders  είναι ένα κόμμα που εκφράζει μια δυνατή φαντασία της Παλαιάς Διαθήκης. Τα άλλα κόμματα είναι πιο σύνθετα. Ωστόσο έχουν σοβαρά υποκείμενα προβλήματα. Η κοινή επιτυχία προκύπτει από την κοινωνική και ψυχολογική ανισορροπία στην οποία βρίσκεται σήμερα κάθε καπιταλιστικό έθνος. Τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου και η τεχνολογική του εξέλιξη, σε συνδυασμό με το άνοιγμα σε «αθέμιτους» ανταγωνιστές, έχουν τροφοδοτήσει αντιδράσεις, προστριβές και καταστροφές.

Οι διάφοροι λαϊκισμοί – σχεδόν για όλους αυτός είναι ο εύστοχος ορισμός – έχουν κεφαλαιοποιήσει τη διαμαρτυρία της μεσαίας-κατώτερης αστικής τάξης, ακόμη περισσότερο από εκείνη τη λαϊκή στην οποία ισχυρίζονται ότι είναι οι σωματοφύλακες, αλλά η οποία, αντίθετα, ρέει μαζικά στην αποχή. Είναι λάθος να παρουσιάζεις τον εαυτό σου ως ένα συνδικάτο, έστω και φαφλατάδικο, σε μερικές από τις τάξεις που πληρώνουν την καπιταλιστική εξέλιξη; Φυσικά όχι!

Υπάρχουν όμως τουλάχιστον τρεις μεγάλες ελλείψεις.

Η πρώτη είναι ότι – σε αντίθεση με τις εθνικές επαναστάσεις του περασμένου αιώνα – τα λαϊκιστικά κόμματα δεν έχουν συγκεκριμένη συνταγή για να αντιστρέψουν την τάση και να εξασφαλίσουν ότι οι ομάδες λιγότερο ευνοημένες  επωφελούνται από την οικονομία. 

Η δεύτερη είναι ότι – ελλείψει κοινωνικής-εθνικής λύσης – όλα μετατρέπονται σε μια ρητορική λογική ταξικής πάλης, που σε αντίθεση με την μαρξιστική, δεν βρίσκει τη λύση της σε ένα θαυματουργό αύριο αλλά στη νοσταλγία της προηγούμενης μέρας. 

Η τρίτη είναι ότι, λόγω έλλειψης λύσεων και υπερπληθώρας συνθημάτων, κάθε φορά που ένας λαϊκιστικός σχηματισμός φτάνει στην κυβέρνηση, πρέπει να τον πιάνουν από το χέρι οι ειδικοί, να λυγίζει από την δύναμη των καταστάσεων  και να γίνει η συνέχεια αυτών που νίκησε.

Θα είναι λοιπόν καταστροφή μια οποιαδήποτε λαϊκιστική επιτυχία; Μόνο στη Γερμανία, αλλά δεν θα πραγματοποιηθεί. Αλλού θα είναι και άγνωστο και πρόκληση. Διότι στο βαθμό που η λογική των πραγμάτων θα μας κάνει να εγκαταλείψουμε – όπως συνέβη στην Ιταλία – τις κυριαρχικές χίμαιρες και τις αντισυγκεντρωτικές τάσεις εντός της Ευρώπης, η υποκείμενη συζήτηση, όσο συναισθηματική και αν είναι, θα είναι λειτουργική σε μια νέα έννοια του «φρουρίου – Ευρώπης», που υπάρχει ήδη στις ελίτ διαφόρων εθνών.

Θα μπορούσε τότε να συμβεί το θαύμα όπου, παρά την εμφανή ανεπάρκεια σχεδόν όλων, οι θεματοφύλακες κάποιων κοινωνικών αντιδράσεων θα μπορούσαν να γίνουν ο διαλύτης για μια νέα χημεία που θα τους ξεπεράσει. Ή του οποίου θα είναι μέρος αν μπορέσουν να καταλάβουν ότι, σχεδόν κανένα από τα συνθήματά τους ή οι φαντασιώσεις τους δεν είναι σωστές και ότι μια τάση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί αν δεν γίνει κατανοητή στον καπιταλιστικό της χαρακτήρα και αν σε αυτό δεν αντιτάξουν, προφανώς επικαιροποιημένες, τις φόρμουλες των ευρωπαϊκών εθνικών επαναστάσεων. Εάν δεν το πράξουν, θα χρησιμεύσουν μόνο για να επιτρέψουν στο Μεγάλο Κεφάλαιο να απορροφήσει, μέσω αυτών (όπως ήδη βιώθηκε με το Κίνημα των Πέντε Αστέρων), τους κραδασμούς που το διαταράσσουν.

πηγή

“Το Ξίφος του Πνεύματος”: Βιβλίο, πολιτισμική ηγεμονία και άκρα δεξιά στην Ελλάδα μετά το 1974 - Άννα Καρακατσούλη

 

Αποκλειστικό: συνέντευξη με τον Ίωνα Φιλίππου

 

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» παρουσιάζει μια αποκλειστική συνέντευξη του Ίωνος Φιλίππου. 

Οι ερωτήσεις είναι αποτέλεσμα συνεργασίας με ομάδα συναγωνιστών τους οποίους και ευχαριστούμε για τον χρόνο τους. 

Η δημοσίευση αυτή δεν έχει ως στόχο την δημιουργία εντάσεων ανάμεσα στις συλλογικότητες του «χώρου» αλλά την όσο γίνεται καλύτερη πληροφόρηση και την εποικοδομητική κριτική. 

Ευχαριστούμε θερμά τον συναγωνιστή που δέχτηκε να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις που του θέσαμε.

Για όσους δεν σας γνωρίζουν πείτε μας λίγα λόγια για εσάς. Υπάρχει στο διαδίκτυο ένα μικρό βιογραφικό μαζί με την παρουσίαση των βιβλίων σας αλλά καλό θα είναι να συστηθείτε μόνος σας στους αναγνώστες μας. 

Στο εν λόγω βιογραφικό τονίζεται το γεγονός ότι υπήρξατε ένα από τα ιδρυτικά μέλη των «7» της «Χρυσής Αυγής». 

Η ίδρυση του κύκλου του «Λαϊκού Συνδέσμου» υπήρξε απαίτηση των καιρών εκείνης της εποχής ή κάτι βαθύτερο σε νόημα; 

Ποιος ο ρόλος σας στον κύκλο αυτό και γιατί αποχωρήσατε από την κίνηση αυτή;

Χαίρετε, σας ευχαριστώ για την πρωτοβουλία αυτής της συνέντευξης. Σήμερα, που ξεκίνησα να απαντώ στις ερωτήσεις σας είναι 9 Φεβρουαρίου 2024, δηλαδή είναι η 38^η επέτειος της επίσημης ίδρυσης της “Χρυσής Αυγής”, η οποία έλαβε χώρα στις 9 Φεβρουαρίου 1986. 

Εκ των 7 ιδρυτικών μελών της ΧΑ, σήμερα παραμένουν στον Χώρο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πέραν του ΝΓΜ μόνον δύο, ο υποφαινόμενος και ο ευρωβουλευτής Θανάσης Κωνσταντίνου. Από την ίδια εκείνη εποχή παραμένουν εν δράσει έτεροι δύο εκλεκτοί συμμαχητές, ο Στέφανος Γκέκας στην Βόρειο Ελλάδα και ο Λουκάς Σταύρου στην Κύπρο.

Τον 16χρονο τότε ΝΓΜ συνάντησα το 1972 ως πρωτοετής σπουδαστής του ΕΜΠ, στην Τετάρτη Αυγούστου του Κώστα Πλεύρη, μαζί με τον Αριστοτέλη Καλέντζη, τον οποίο δεν συμπεριέλαβα στους ανωτέρω, διότι ουδέποτε είχε σχέση με την μελλοντική ΧΑ. Συνυπήρξαμε για τρία περίπου έτη καίτοι διαφέραμε ιδεολογικά, αυτοί ήσαν ήδη εθνικοσοσιαλιστές, εγώ “φασίζων” εθνικιστής. Όπως είναι γνωστό, την βραδιά της Μεταπολίτευσης συλληφθήκαμε οι τρεις μας στα κάγκελα της Αγγλικής Πρεσβείας, την οποία “επιχειρήσαμε” να κάψουμε, διαμαρτυρόμενοι για την υποστήριξη των Άγγλων στην Τουρκική Εισβολή. 

Μετά το 1975 οι σχέσεις μας ατόνησαν ένεκα της δικής μου αφιέρωσης στις σπουδές και την εν συνεχεία στράτευση μου και των δικών τους εμπλοκών με την Δικαιοσύνη εξ αιτίας των τρομοκρατικών ενεργειών στις οποίες εφέροντο αναμεμειγμένοι. Ξανασυνάντησα τον ΝΓΜ στο αμιγώς εθνικοσοσιαλιστικό περιβάλλον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, το 1982. Από το 1982 – 1990, η ΧΑ υπήρξε το πρώτο και μοναδικό έως σήμερα εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα στην Ελλάδα.  Το 1986 έγινε η επίσημη ίδρυση του Κύκλου της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, στον οποίο επιχειρήθηκε να δοθεί περισσότερο ιδεολογικός έτι δε και “μυητικός” χαρακτήρας και ολιγότερο πολιτικός. 

Για τον λόγο αυτό σχεδίασα το λεγόμενο Αρχικό Καταστατικό και τον Εσωτερικό Κώδικα, που περιλάμβανε μια πυραμίδα τριών επιπέδων. Το χαμηλότερο Πολιτικό, τον Λαϊκό Σύνδεσμο, το μέσο Ιδεολογικό, την Χρυσή Αυγή και το ανώτερο Μυητικό, την Χρυσή Στοά. Την ίδια εποχή έγραψα και την Διακήρυξη Ιδεολογικών Αρχών. Εν τούτοις, στους κόλπους του Κινήματος μεταξύ 1987 – 1990 εντάθηκε η διαμάχη ανάμεσα στην ιδεολογική πτέρυγα που εκπροσωπούσε η πρώτη γενιά στελεχών και την ριζοσπαστική, που εκπροσωπούσαν νεαροί κοινωνικά ανένταχτοι συμμαχητές. 

Η διαμάχη αυτή έγινε ρήξη στο Α’ συνέδριο της 9^ης Φεβρουαρίου 1990 και ολοκληρώθηκε με την αποχώρηση της ιδεολογικής πτέρυγας την σημαδιακή ημερομηνία, 30 Ιανουαρίου 1991, δεδομένου, ότι ο ΝΓΜ επέλεξε οριστικά την Πολιτική Στροφή. 

Έκτοτε, ο αρχικός εθνικοσοσιαλιστικός χαρακτήρας του Κινήματος ατονούσε εις όφελος του εθνικιστικού ακτιβισμού. Μετά το 1998 θεωρώ, ότι ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν απλώς μουσειακό δόγμα στο ακτιβιστικό πολιτικό περιβάλλον της ΧΑ, το μόνο που ενδιέφερε εκείθεν τον ΝΓΜ.

Κλείνω τον πρώτο κύκλο αυτής της συνέντευξης με μια αποκάλυψη. Είναι γνωστό, ότι η καταδίκη των στελεχών της ΧΑ βασίστηκε μεταξύ άλλων και στην μαρτυρία του δημοσιογράφου Δημήτρη Ψαρρά περί ύπαρξης “Κρυφού Καταστατικού, που αναφέρεται στην Αρχή του Αρχηγού”. Επειδή εγώ είμαι ο συντάκτης αυτού του Καταστατικού, είμαι σε θέση να αποδείξω και έχω ήδη συντάξει σχετικό αδημοσίευτο υπόμνημα από το οποίο προκύπτει, ότι ο Ψαρράς ψεύδεται ασυστόλως.

Στα περιοδικά της «Χρυσής Αυγής» τα οποία μέχρι το 100^ο τεύχος έχουν πραγματικά μια ποιοτική αρθρογραφία, τονιζόταν ιδιαίτερα η προβολή του «Χιτλερισμού» μέσα από την οπτική ενός ελληνικού ε/σ κόμματος. Πιστεύετε ότι αυτό ήταν λάθος και αν ναι ποια άλλα ιδεολογικά ρεύματα έπρεπε να είχατε προβάλλει την εποχή εκείνη;

Το αντίθετο, πιστεύω ότι ήτο απολύτως ορθό. Γνωρίζω, ότι στο περιβάλλον σας παρεισφρέουν αποκλίνοντα συναφή ρεύματα όπως ο Στρασσερισμός (Αφοί Στράσσερ, Ραιμ, Νίκιτς κλπ), ονομαζόμενος αστόχως κατά την κρίση μου Αριστερός Εθνικοσοσιαλισμός και ο Εθνικομπολσεβικισμός. 

Με όλο τον σεβασμό, διαφωνώ ριζικά με τις αποκλίσεις αυτές. Ο Στράσσερ ήταν ένας μέτριος πολιτικός ανήρ, διότι η φιλοδοξία του υπερείχε της φρόνησης. Ούτω πως κατέστη όργανο του Σλάϊχερ και αν είχε επικρατήσει, το Ακροδεξιό Στρατιωτικο - Βιομηχανικό Σύμπλεγμα θα είχε κάνει τον Εθνικοσοσιαλισμό μια χαψιά. 

Δεν υπάρχει σύγκριση διαμετρήματος μεταξύ των δύο ανδρών. Ο Χίτλερ ήταν μετεωρίτης και ο Στράσσερ χαλίκι. Αναφορικά με τον Εθνικομπολσεβικισμό, θεωρώ ότι είναι ένα ισχνό άλλοθι κάποιων μεταστραφέντων μπολσεβίκων. Έτσι κι αλλιώς όμως, το κύμα των εξελίξεων εξαφάνισε από το Ιστορικό Γίγνεσθαι αυτά τα ρεύματα, ώστε η σημερινή αναφορά τους να φαντάζει θλιβερός επικήδειος. Η ενασχόληση με αυτά δεν είναι καν ιστορική αναδρομή. Είναι άσκοπο χάσιμο χρόνου!

Ποια η άποψη σας σήμερα για τον γενικό γραμματέα της «Χρυσής Αυγής» Νίκο Μιχαλολιάκο και αν πιστεύετε ότι θα μπορούσε κάποιος άλλος να είναι καλύτερος στην διαχρονική πορεία της ηγεσίας του κόμματος;

Ο ΝΓΜ υπήρξε ο Δημιουργός και ο Καταστροφέας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Σήμερα ζει με το ζωτικό ψεύδος των αναμνήσεων και όπως έλεγε ο Hobbes, είναι το φάντασμα της Πεύκης, που κάθεται εστεμμένο επί του τάφου του. Είναι τόσο ιλιγγιωδώς ανίκανος, ώστε ούτε τώρα κατανοεί το κακό που προξένησε στον Χώρο. Ακόμη και το 2015, η Χρυσή Αυγή στα χέρια ενός ικανού Ηγέτη, μπορούσε να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση.

Αλλά ο ΝΓΜ είδε μέσα στην φυλακή το 10% των Ευρωεκλογών και τρόμαξε, δεν ήξερε τι να το κάνει. Αυτός ήθελε ένα αντι-ΚΚΕ του 5% , για να το δώσει προίκα στην Ουρανία. Ο ΝΓΜ δεν υπήρξε ποτέ Αρχηγός της ΧΑ παρά μόνο Ιδιοκτήτης της. Ένας τσέλιγκας, μερικά σκυλιά που αλυχτούν και μια αποπροσανατολισμένη αγέλη. Αυτή υπήρξε η Χρυσή Αυγή. Ο καλύτερος, ήταν ο Περίανδρος. Αλλά και αυτός κάηκε γρήγορα, όχι δίχως και δική του ευθύνη.

Πως κρίνετε την κοινοβουλευτική πορεία της «Χρυσής Αυγής» και τι πιστεύετε ότι φταίει που σήμερα βρίσκονται στη φυλακή;

Καταστροφική. Είκοσι αγράμματοι και ανίκανοι άνθρωποι, προσηλωμένοι σε ένα ολοτελώς ανεπαρκή ηγέτη, περιέφεραν άσκοπα το σαρκίο τους μέσα στο Κοινοβούλιο εξευτελίζοντας τις ιδέες τους. Εξαιρώ τον Κασιδιάρη, που όντως υπήρξε μια ισχυρή πολιτική παρουσία και φωνή. Δυστυχώς, δεν κατανόησε έγκαιρα την ανάγκη της φυγής. Όταν επεχείρησε να αποκολληθεί από τον βούρκο ήταν πολύ αργά. Το σύστημα δεν επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος δύο φορές. Με μια πλεκτάνη μεταξύ διαπλεκομένων εξουσιών και ένα αντι-συνταγματικό πραξικόπημα, τους έθεσε όλους εκτός μάχης διά βίου.

Στην φυλακή προφανώς τους οδήγησε η απόλυτη πολιτική ανεπάρκεια. Εκ παραλλήλου εν τούτοις, διακινδυνεύω μια πρόβλεψη. Σε βάθος χρόνου, όταν όλα θα έχουν ξεχαστεί, πιστεύω ότι θα αποδειχθεί πως ο Ρουπακιάς υπήρξε ένας εντεταλμένος προβοκάτορας. Το Σύστημα ξέρει πολύ καλά να ξεδοντιάζει κάθε ανταγωνιστή του, που καθίσταται επικίνδυνος.

Έχετε χαρακτηρίσει τον Ευρωβουλευτή Αθανάσιο Κωνσταντίνου ως «πρότυπο ανδρός». Που βασίζετε αυτόν τον χαρακτηρισμό; 

Πως μιλάτε θετικά για κάποιον, ο οποίος «εξαφανίστηκε» από την Χρυσή Αυγή το 1995 για να επανεμφανιστεί σχεδόν 18 χρόνια αργότερα με τις «ευλογίες» του Νίκου Μιχαλιολάκου, που τον επέβαλε από το πουθενά στο Πολιτικό Συμβούλιο του Κόμματος;

Το γεγονός, ότι εξαφανίστηκε για τους δικούς του λόγους που δεν απέχουν πολύ από τους δικούς μου, διότι ο Θανάσης ήταν και παραμένει κατά κύριο λόγο ένας ιδεολόγος και όχι ένας ακτιβιστής, ένας βαθιά καταρτισμένος εθνικοσοσιαλιστής, δεν αλλάζει το ποιόν και τον χαρακτήρα του ανδρός. Τον τιμούσα και τον τιμώ πάντοτε, ανεξάρτητα από την θέση και τον ρόλο που εκάστοτε του επιφύλαξε ο κουμπάρος του, ΝΓΜ.

Σε συνέντευξη σας στο ιστολόγιο του μακαρίτη Λευτέρη Πανούση υποστηρίξατε ότι λίγο πριν την αποχώρηση σας, στις αρχές του 1991, είχαν διαμορφωθεί δύο τάσεις μέσα στην Χρυσή Αυγή. 

Η μία, στην οποία ανήκατε και εσείς, ήταν οι ιδεολογικά καταρτισμένοι, με επαγγελματική επιτυχία και κοινωνική αποδοχή, που δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να διακινδυνέψουν να χάσουν κάτι απ’ όλα αυτά, εξαιτίας ενός ανεξέλεγκτου ακτιβισμού. 

Οι  άλλοι ήταν οι πιο ακατέργαστοι ιδεολογικά, «οι πληβείοι», με κοινωνική καταγωγή από τα λαϊκά στρώματα, που από την πλευρά τους ήθελαν να μετατρέψουν σε πρακτική εφαρμογή τις ιδέες τους, αδιαφορώντας για τα περαιτέρω. 

Έχετε αντιληφθεί, μετά από τόσα χρόνια, ότι αυτή η «ταξική» προσέγγιση της ανθρωπογεωγραφίας στην Χρυσή Αυγή μόνο Εθνικοσοσιαλιστική δεν είναι, αλλά αντιθέτως παραπέμπει σε ξεκάθαρα φιλελεύθερες-καπιταλιστικές ατραπούς;

Κάνετε μεγάλο λάθος, η προσέγγιση δεν είναι διόλου ταξική. Δεν υπάρχει κατώτερο κοινωνικό, λαϊκό στρώμα από αυτό από το οποίο προέρχομαι εγώ. Ο πατέρας μου ήταν χωροφύλακας και μετά εργάτης, η μητέρα μου εργάτρια και κόρη Μακεδόνα αγρότη. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Λαχαναγορά του Ρέντη σε μια από τις πιο φτωχιές συνοικίες της τότε Αθήνας. Στο Πολυτεχνείο ήμουν για τους κομμουνιστές συμφοιτητές μου ιδιαίτερο δείγμα προς μελέτη, διότι δεν μπορούσαν να κατανοήσουν πώς ο γιός του εργάτη και της εργάτριας είναι φασίστας και όλοι αυτοί, γόνοι αστών και μεγαλοαστών, κομμουνιστές. 

Αλλά δεν εξαντλούσα την ζέση μου στα πεζοδρόμια, είχα την φλόγα της μάθησης και της καλλιέργειας, άκουγα και διδασκόμουν. Δεν κατηγορώ λοιπόν τους πληβείους της Χρυσής Αυγής διότι ήταν πληβείοι, αλλά διότι ήθελαν εμμονικώς να παραμείνουν πληβείοι των πεζοδρομίων, δίχως την φλόγα της μάθησης και του πνεύματος. Χαίρομαι βλέποντας εσάς σήμερα, που είστε πολύ διαφορετικοί από εκείνους. Η δική μας Χρυσή Αυγή δεν πίστευε στην Πάλη των Τάξεων, αλλά στην Πόλη των Αξιών.

Ποια είναι η γνώμη σας για τους Χεβιμεταλάδες που ήρθαν στην «Χρυσή Αυγή» και προσπάθησαν να κάνουν «εισοδισμό» στο πιο δημοφιλές μουσικό ρεύμα της εποχής, στην προσπάθεια ανάπτυξης και εξάπλωσης του Κινήματος;

Δεν γνωρίζω τίποτε περί αυτού, διότι αυτό το ρεύμα ουδέποτε με άγγιξε. Αν τέτοιος είναι για παράδειγμα ο Καιάδας, τότε λυπούμαι για τον “εισοδισμό” και την μέθοδο ανάπτυξης και εξάπλωσης του Κινήματος που επέλεξαν.

Πως κρίνετε το περιεχόμενο του νεανικού περιοδικού «Αντεπίθεση»; 

Θεωρείτε κι εσείς ως «παρακμιακή μουσική» και «ηχητικά σκουπίδια» το Heavy Metal, όπως και κάποιοι άλλοι ελάχιστοι πρώην Χρυσαυγίτες, που αποχώρησαν αρκετά χρόνια μετά από εσάς; 

Θεωρώ την Αντεπίθεση ως την μια από τις τρεις αξιόλογες προσπάθειες που επιχειρήθηκαν στα έντυπα του Χώρου πέραν του περιοδικού Χρυσή Αυγή, μαζί με Αντίδοτο, αλλά κυρίως το Γαμμάδιο, το οποίο προφανώς υπερείχε μακράν. 

Καίτοι δεν συμμετείχα στην αρθρογραφία διότι είχα προφανείς ενδοιασμούς, αποκαλύπτω ότι ήμουν εκείνος που κατά κύριο λόγο ενεθάρρυνα τους συντάκτες, με τους οποίους ήμουν τότε σε στενή επαφή. Οι δύο από αυτούς, ήταν μαζί με τον Περίανδρο, οι πιο χαρισματικοί εθνικοσοσιαλιστές που πέρασαν από το ελληνικό εθνικοσοσιαλιστικό στερέωμα. Τους έχω χάσει χρόνια, αλλά πιστεύω ότι στο βάθος της ψυχής τους παραμένουν αμετάλλακτοι.

Το πρόβλημα με το Heavy Metal δεν είναι ότι είναι παρακμιακή μουσική ούτε ηχητικό σκουπίδι. Το πρόβλημα του είναι, ότι όντας πληβειακό, επιζητεί επιζήλως να παραμείνει πληβειακό, κρατώντας πληβείους τους οπαδούς του. Ο Φύρερ έστειλε τον Φούρτβαινγκλερ να παίξει Μπεετόβεν και Μπρούκνερ στα εργοστάσια κι έτσι έκανε τους πληβείους Γερμανούς εργάτες, πολίτες.

Ποια είναι η τελική άποψη σας για την «Χρυσή Αυγή»; Που γέρνει η ζυγαριά; Είχε θετικό ή αρνητικό πρόσημο; 

Ανεξάρτητα από τις προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες, κατάφερε να αφήσει κάποιο στίγμα, μια παρακαταθήκη, ένα συμβόλαιο Τιμής, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ευοίωνα στο μέλλον;

Απεριφράστως Ναι. Πέραν των προσώπων, των δεξιοτήτων ή των ανεπαρκειών, η Χρυσή Αυγή υπήρξε κάτι το ανεπανάληπτο. Ένας Ελληνικός και Εθνικοσοσιαλιστικός Ήλιος. Έζησε 40 έτη, αλλά ίσως περάσουν άλλα 40 για να εμφανιστεί ένα ανάλογο Κίνημα.

Ποια η άποψη σας για τον Ηλία Κασιδιάρη και τις πολιτικές επιλογές του να εμπιστευτεί κάποιους αγνώστους και άσχετους με τις ιδέες μας ή και «αλεξιπτωτιστές» της άκρας δεξιάς οι οποίοι σήμερα μέσα από το κόμμα «Σπαρτιάτες» υπερασπίζονται το Ισραήλ και φωτογραφίζονται δίπλα σε πορτρέτα του μητραλοία Μακαρίου;

Ο Κασιδιάρης δεν έχει σχέση με τους κληρονόμους του Σπαρτιάτες, οι οποίοι είναι ένα γραφικό απόκομμα. Ο Κασιδιάρης βρίσκεται πλέον σε απόγνωση, διότι κατενόησε ότι όπλισε μόνος του μέσα από την Χρυσή Αυγή και τις πράξεις της τη σιδηρά μέγγενη του Συστήματος, η οποία τώρα τον στραγγαλίζει πολιτικά. Γνωρίζει ότι πλέον βρίσκεται διά βίου εκτός πολιτικού παιγνίου και πως έχει και ο ίδιος βαριά ευθύνη γι΄ αυτό. 

Ποιες μορφές από το σύνολο του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος έχετε σε ιδιαίτερη εκτίμηση και αν συμφωνείτε με το επίγραμμα ότι «ο εθνικοσοσιαλισμός έχασε σε επίπεδο Μεραρχιών και όχι σε επίπεδο Ιδεών»;

Ο Εθνικοσοσιαλισμός δεν έχασε ούτε σε επίπεδο Μεραρχιών ούτε σε επίπεδο Ιδεών. Σε επίπεδο Μεραρχιών είχε τον Μανστάιν και τον Γκουντέριαν, σε επίπεδο Ιδεών είχε την Πατρίδα και το Γονίδιο, δηλαδή τον Πολιτισμό και την Επιστήμη. 

Έχασε ένεκα του Φύρερ του Ελέους, που θεωρούσε από φυλετική αλληλεγγύη “όμαιμους αδελφούς” τους εξεβραϊσμένους Αγγλοσάξωνες. Ο πόλεμος δεν χάθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο, αλλά στην Δουνκέρκη στις 2 Ιουνίου 1940. “Σήμερα εξορκίζουν τον Φύρερ ως σατανά, επειδή τους άφησε να ζήσουν. Αν τους εξόντωνε, ως όφειλε, τώρα θα τον ελάτρευαν ως θεό”.

Είχατε επαφές με παλαίμαχους Εθνικοσοσιαλιστές ή Εθνικοσοσιαλίστριες στην μεταπολεμική Ελλάδα και αν ναι με ποιους/ποιες;

Γνώρισα μόνον ένα εθνικοσοσιαλιστή της προηγούμενης εμού γενεάς στην Τετάρτη Αυγούστου, τον αείμνηστο Δημήτρη Δημόπουλο. Ενδεχομένως, τον πρώτο μεταπολεμικό Έλληνα εθνικοσοσιαλιστή. Έτερο ουδένα. Εξαιρώ φυσικά τον Πλεύρη, ο οποίος ασφαλώς δεν είναι εθνικοσοσιαλιστής, παρά την μικρή στιχομυθία που διημείφθη μεταξύ μας κάποτε στο γραφείο του και ήταν η ακόλουθη:

Υποφαινόμενος: “Κύριε Πλεύρη, εγώ είμαι ναζιστής”.

Πλεύρης: ”Γιατί εγώ τι είμαι;”

Υποφαινόμενος: “…..”

Εν τούτοις, έχει την ευφυΐα να μη αμύνεται όταν τον χαρακτηρίζουν έτσι. Δεν αρνείται τον χαρακτηρισμό, όπως οι πλείστοι των συμμαχητών, αλλά απαντά: ”Είμαι ό,τι αποφασίσετε”. Ένας εθνικοσοσιαλιστής ο οποίος αρνείται τον χαρακτηρισμό όταν του τον προσάπτουν, ασφαλώς και δεν είναι εθνικοσοσιαλιστής.

Ποια η άποψη σας για την 21^η Απριλίου και αν πιστεύετε ότι η περίοδος της διακυβέρνησης της έβλαψε το εθνικοσοσιαλιστικό/εθνικιστικό κίνημα;

Η 21^η Απριλίου είναι μια Μελανή Σελίδα της Ελληνικής Ιστορίας του Κ’ αιώνα, η πιο Μελανή μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, για τρεις λόγους.

Πρώτον, διότι προκάλεσε την ανεπανόρθωτη Εθνική Καταστροφή της Κύπρου.

Δεύτερον, διότι με τους διωγμούς στους οποίους τους υπέβαλε, μετέτρεψε τους ελλαδίτες κομμουνιστές από θύτες, σε θύματα.

Τρίτον, διότι δεν άφησε την παραμικρή πολιτική κληρονομιά και εν τοις πράγμασι, εξαφάνισε το ήδη χλωμό εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα.

Σήμερα δηλώνετε Εθνικοσοσιαλιστής και «Χιτλερικός» ή απλά Πατριώτης και ενάντια στην Νέα Τάξη Πραγμάτων;

Γράψατε πρόσφατα σε φόρμα σχολιασμού ότι «έχει έρθει το τέλος των Ιδεολογιών». Αυτό δεν αντιβαίνει στις βασικές μας αρχές;

Δηλώνω Χιτλερικός κατά το Χριστιανός, αφ΄ενός για να είμαι άμεσα αναγνωρίσιμος από τους φίλους και αφ’ ετέρου, για να ερεθίζω εξακολουθητικά με ρίγη τους αντιπάλους. Εν τούτοις, στην παρούσα συγκυρία, τον ναζισμό τον επικαλούμαι ως κλείδα ερμηνείας της Ιστορίας και όχι ως ιδεολογία. Για τον λόγο αυτό δεν επιζητώ να προσηλυτίσω κανένα. 

Ο ναζισμός, πολύ περισσότερο ο Χιτλερισμός είναι βίωμα, όχι δόγμα. Σήμερα, αρκεί κάποιος να δηλώνει συνειδητά Ευρωπατριώτης ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση. Τα περαιτέρω, θα έλθουν με τον καιρό, μια και ο πολιτικός χρόνος είναι πλέον πολύ πυκνός. 

Ναι, οι Ιδεολογίες έχουν πεθάνει, όχι ασφαλώς η Ιστορία όπως προέβλεψε ο Φουκουγιάμα. Οι τελευταίες Ιδεολογίες ήταν ο Εθνικισμός, που τελεύτησε το 1943 στο Στάλινγκραντ, εκεί που σύσσωμη η ευρωπαϊκή νεολαία έπιπτε μαχόμενη εναντίον του Ιουδαϊκού Μπολσεβικισμού και της Ασιανής Στέπας και ο Κομμουνισμός που αναπαύθηκε εν ειρήνη το 1991. Βρισκόμαστε πλέον στην Εποχή της Οντολογίας. Οι Ιδεολογίες ήταν πολλές. Η Οντολογία είναι μία. Θα καταλάβετε εν μέρει τι εννοώ αν ιχνηλατήσετε την τελευταία εθνικιστική σπίθα και τις συνέπειες της. Πια είναι αυτή; Ο Ουκρανικός Εθνικισμός ένεκα του οποίου ο Ατλαντικός Δυνάστης φύτεψε ξανά τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ευρώπη. 

Δεν ακούτε το χιχίρισμα των ομοαίματων Εξουσιαστών της Παγκοσμιοποίησης; Η Ευρώπη πλέον είναι Μία όπως η Οντολογία της και ο εχθρός της είναι επίσης Ένας, ο Ατλαντικός Δυνάστης με τους σιδηρούς βραχίονες του, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ και τους ξύλινους Δούρειους Ίππους του, τον Δικαιωματισμό, τον Λαθρεποικισμό και τον Οικολογισμό (Ψευδο-Πράσινη Μετάβαση).

Ο Αδόλφος Χίτλερ για εσάς είναι ένα φωτεινό σύμβολο και ένας «θεάνθρωπος», ο εκλεκτός της μοίρας του Γερμανικού λαού ή ο μοιραίος άνθρωπος που προκάλεσε «ανακοπή» (όπως γράφει ο Dominique Venner) στην «εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση» προς χάριν της «εθνικής ενότητας» δηλαδή υπέρ των βιομηχάνων και των στρατοκρατών;

Σέβομαι απεριόριστα τον γενναίο Dominique Venner, που έγραψε την μοίρα του με το χέρι του, αλλά η εκτίμηση του είναι πέρα ως πέρα εσφαλμένη. Ο Φύρερ είναι μια υπεράνθρωπη Παρουσία, ένας Απεσταλμένος (Άβαταρ). Είναι ο εκλεκτός της μοίρας του Αρίου Βροτού και ο ενσαρκωτής του Αρίου Λόγου. Είναι ο επερχόμενος Θεός, δηλαδή Αυτός που ήλθε. Το Έργο Του δεν θα αργήσει να αποτιμηθεί, χρειάζεται μια ακόμη γενεά, όπως ο ίδιος προείπε.

Ποια τα βιβλία που έχετε εκδώσει και γιατί επιλέξατε να τα κυκλοφορήσετε από τις εκδόσεις του Κωνσταντίνου Πλεύρη;

Επέλεξα τις εκδόσεις ‘Ήλεκτρον” διότι απλά είναι οι εκδόσεις με την μεγαλύτερη κυκλοφορία στον Χώρο. Και από την θέση αυτή ευχαριστώ τον Τάσο Συμιγδαλά, ο οποίος δέχθηκε πρόθυμα να εκδώσει τέσσερα μη ευπώλητα βιβλία. Τα τέσσερα αυτά βιβλία, τα οποία συστήνω ένθερμα σε όσους συμμαχητές έχουν μυθικές, φιλοσοφικές και θεωρητικές αναζητήσεις, αλλά προσοχή μόνο σε αυτούς, διότι τους υπολοίπους δεν τους αφορούν, είναι τα εξής.

1.       Χρυσή Αυγή – Πολιτικός Οδοδείκτης

2.       Άριος Πολιτισμός

3.       Αρία Ευρώπη – Μυθικός και Χριστιανικός Πολιτισμός

4.       Αρία Ευρώπη – Δυτικός και Άριος πολιτισμός

Μια απαραίτητη διευκρίνιση. Η ένθερμη σύσταση δεν έχει κάποιο οικονομικό κίνητρο, διότι έχω απεμπολήσει κάθε οικονομικό δικαίωμα επί των πωλήσεων.

Ποια η άποψη σας για τον «Πατριάρχη» Κωνσταντίνο Πλεύρη ο οποίος πρωταγωνίστησε στον «χώρο» για δεκαετίες και σε δήλωση είπε ότι ένιωσε άσχημα όταν εγκατέλειψε την ηγεσία της ΕΡΕ ο Καραμανλής;

Με τον Πατριάρχη Κων/νο Πλεύρη πρέπει να είμαστε επιεικείς. Ας μη ξεχνούμε, ότι την εποχή του δεν υπήρχε κανένα έτερο εθνικιστικό πολλώ δε μάλλον εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Είναι λάθος να κρίνουμε την εποχή του με σημερινά κριτήρια. Εγώ τον τιμώ για ό,τι προσέφερε στο Χώρο και για τα θετικά και για τα αρνητικά του. Δεν ήταν μόνο πρωτοπόρος αλλά το κυριότερο, ήταν ο μοναδικός φυσικός Ηγέτης που ανέδειξε ο Χώρος μέχρι σήμερα. Είχε το χάρισμα, ασχέτως του τρόπου με τον οποίο το εργαλειοποίησε εις όφελος ή εις βάρος των Ιδεών.

Ποια η άποψη σας για το «Κόμμα της 4^ης Αυγούστου» στο οποίο ενταχθήκατε και τον σχολιασμό σας για τον Ανδρέα Δενδρινό και τον Δημήτριο Δημόπουλο.

Όταν συνάντησα την Τετάρτη Αυγούστου, το 1972, το κίνημα ήταν ήδη σε αποσύνθεση ένεκα της εμπλοκής του Πλεύρη με τα γρανάζια της χουντικής εξουσίας. Συνυπήρχαν τρεις διαλυτικές τάσεις, οι Χουντικοί, οι φασίζοντες Εθνικιστές εν οίς και εγώ, όταν εντάχθηκα ως νεαρός φοιτητής και οι ελάχιστοι εθνικοσοσιαλιστές υπό τον Δημόπουλο, ο ΝΓΜ, ο Καλέντζης και ο αδελφικός του φίλος Νικητέας, ο αείμνηστος Ηλίας Τσαπούρας και ολίγοι ακόμη. 

Ο Πλεύρης ήταν μακράν η κυρίαρχη προσωπικότητα. Ο Δενδρινός, μια στιλβωμένη μετριότητα. Το απέδειξε με την κατοπινή ασήμαντη συνεισφορά του στο ΕΝΕΚ και το Κίνημα. Του οφείλουμε βέβαια τις μεταφράσεις του Μπενουά και γενικότερα της GRECE με την οποία μέσω αυτού τότε ήλθαμε σε επαφή, αλλά τα δικά του βιβλία ήταν παραληρήματα ασυνάρτητου λόγου.

Υπήρχαν διαφορετικές ιδεολογικές τάσεις στην πρώτη περίοδο της «Χρυσής Αυγής» και αν ισχύει η φήμη ότι προσπαθήσατε να ιδρύσετε μια νέα πολιτική κίνηση την εποχή εκείνη ονόματι «Πατρώα Γη»;

Μετά την αποχώρηση μας το 1991 ναι, προσπαθήσαμε τα δημιουργήσουμε την “Πατρώα Γη”. Μεταξύ των συνδημιουργών ήσαν και οι κατοπινοί εκδότες του Γαμμαδίου. Ήταν μια άδοξη όσο και ατελέσφορη προσπάθεια, διότι όλοι οι εμπλεκόμενοι ευρίσκοντο σε κρίσιμη επαγγελματική, οικογενειακή και κοινωνική φάση. Και όπως προείπαμε δεν ήσαν διατεθειμένοι εμού συμπεριλαμβανομένου, να τα θυσιάσουν όλα στον ακτιβισμό, όχι μόνο λόγω χαρακτήρος, αλλά και διότι ο ακτιβισμός ήταν προδήλως αδιέξοδος.

Ποια η άποψη σας για τα παρακάτω πρόσωπα του «χώρου» τα οποία στο σύνολο τους υπήρξαν «υπαρχηγοί» του Νίκου Μιχαλολιάκου: α. Στέφανο Γκέκα β. Περίανδρο Ανδρουτσόπουλο γ. Ιωάννη Γιαννόπουλο δ. Δημήτρη Ζαφειρόπουλο

Και οι τέσσερεις υπήρξαν από κάθε πλευρά ανώτεροι του ΝΓΜ. Και κατά το ήθος και από χαρακτήρα και από πολιτική σκέψη. Είναι τιμή μου, ότι γνώρισα και τους τέσσερεις. Είναι γνωστό, ότι ο Στέφανος Γκέκας και ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος δραστηριοποιούνται ακόμη στον Χώρο.

Γιατί επιλέξατε επί σειρά ετών να σιωπήσετε μετά την πρώτη αποχώρηση σας και ποιος ο λόγος που σας έκανε να έρθετε πάλι σε επαφή με τον Νίκο Μιχαλολιάκο και την «Χρυσή Αυγή»;

Ποτέ δεν σιώπησα. Απλά απείχα από την πολιτική εμπλοκή και για προσωπικούς λόγους, αλλά κυρίως διότι η ΧΑ μετά το 1998 είχε πάψει να είναι ένα εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα. Με τον ΝΓΜ αποκατέστησα επαφή αμέσως, τρεις μήνες μετά την αποχώρηση μου, την άνοιξη του 1991. Συνομιλούσαμε πολλές φορές και τον επισκεπτόμουν τακτικά στο σπίτι του στη Πεύκη. Εν τούτοις δεν ενεπλάκην ξανά στα δρώμενα της ΧΑ. 

Έτσι, ο ΝΓΜ δεν είχε κανένα πρόβλημα μαζί μου, από την στιγμή που είχα αποχωρήσει. Επανασυνδέθηκα το 2010, όταν τα Κίνημα ανδρωνόταν και άρχισα να αρθρογραφώ εκ νέου τόσο στο περιοδικό, όσο και στην εφημερίδα μέχρι τις εκλογές του 2012. Τα άρθρα αυτά, περιλαμβάνονται στο βιβλίο Χρυσή Αυγή – Πολιτικός Οδοδείκτης.

Σας διηγούμαι εν τάχει την τελική μας ρήξη. Στις 6 Μαΐου 2012, λίγα λεπτά πριν εμφανιστεί στην περίφημη συνέντευξη του “εγέρθητου” και του “veni,vidi,vici”, μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Τον συγχάρηκα και του είπα να είναι προσεκτικός και μειλίχιος στους δημοσιογράφους. Μου ζήτησε την επόμενη ημέρα να τον επισκεφθώ στην Βουλή για να αναλάβω την Διοίκηση του Κόμματος, μια και αυτός δεν είχε ιδέα από μάνατζμεντ, όπως μου είπε. 

Την επομένη το πρωί, μαθαίνω κατάπληκτος ότι εξελέγη…η Ζαρούλια! Του στέλνω ένα επικριτικό τηλεφωνικό μήνυμα υπογραμμίζοντας, ότι είναι βαθιά προσβλητικό και νεποτικό για το Κίνημα μας, ο Αρχηγός να διορίζει την γυναίκα του βουλευτή (προφανώς επρόκειτο περί διορισμού με σταυρωμένα ψηφοδέλτια). Αυτή ήταν και η τελευταία συνομιλία μας. 

ΔΕΝ ΜΟΥ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΕ ΠΟΤΕ. 

Είχαμε καταλάβει και οι δύο. Ούτε εγώ, αλλά ούτε αυτός είχαμε αλλάξει με τα χρόνια. Αυτός πάντοτε Ιδιοκτήτης, εγώ ποτέ Χειροκροτητής, πάντοτε Πυροκροτητής. Δεν υπήρχε άρα περίπτωση συνεννόησης και συνεργασίας, διότι εγώ δεν επρόκειτο να παραστήσω τον αχυράνθρωπο του ΝΓΜ. 

Για την ακρίβεια, μου τηλεφώνησε μια φορά στις 24 Ιουλίου 2012, βρίζοντας με για το σχόλιο μου στο “ΒΗΜΑ” με τίτλο “Κάπελας στο κουτούκι του Νικόλα”. Δεν πρόλαβα να του απαντήσω καθώς έμπαινα στο Μετρό. Δώδεκα χρόνια έκτοτε, δεν είχαμε την παραμικρή επικοινωνία.

Σήμερα διατηρείτε επαφή με τις εθνικοσοσιαλιστικές/εθνικιστικές ομάδες και κινήσεις;

Πέραν του Ιστολογίου δεν έχω επαφή με κανένα. Είμαι μοναχικός λύκος, αφιερωμένος στις μελέτες μου.

Έχετε σκεφτεί να γράψετε ένα βιβλίο για τον Ελληνικό Εθνικοσοσιαλισμό;

Όχι. Ο Ελληνικός Εθνικοσοσιαλισμός δεν με ενδιαφέρει, διότι δεν υπάρχει. Γνωρίζετε κάποιον που ερωτώμενος, να δηλώνει ευθαρσώς Εθνικοσοσιαλιστής και όχι κάποια βολική παραλλαγή; Εγώ δεν γνωρίζω έτερο πλην εμού.

Ποια η άποψη σας για τον Χριστιανισμό και θα πρέπει να είναι η στάση των Εθνικοσοσιαλιστών/Φασιστών απέναντι στο θρησκευτικό συναίσθημα της πλειοψηφίας;

Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα είναι κοσμικό Κίνημα. Συνεπώς, το θρησκευτικό συναίσθημα σήμερα δεν είναι δημόσια αξία αναφοράς, αλλά ιδιωτικό βίωμα. Εν τούτοις, ένας χριστιανός εθνικοσοσιαλιστής βρίσκεται σε απόλυτη ασυνέπεια με τις πεποιθήσεις του. Το Ιερά μας βιβλία είναι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια και όχι το Ταλμούδ και η Βίβλος. Όθεν, ο εθνικοσοσιαλιστής είναι βιωματικά Παγανιστής. Εμείς οι Άριοι είμαστε κλάσματα του Θεού (Αχιλλεύς) και όχι πλάσματα του Πηλού (Αδάμ, Δαρβίνος).

Έχετε ξεκάθαρα γράψει ότι είστε υπέρ του Στρατηγού Μεταξά, του Ίωνος Δραγούμη και του Βλαδίμηρου Πούτιν. 

Πιστεύετε ότι αυτά τα τρία πρόσωπα συμβαδίζουν με τις πεποιθήσεις ενός ανθρώπου όταν το πολιτικό σας στίγμα βρίσκεται σε αρμονία με την «Χιτλερική» έκφραση του Εθνικοσοσιαλισμού όπως το τονίζετε κατά καιρούς;

Ξέρετε σε τι διαφέρουν ο Δημοκράτης, ο Κομμουνιστής και ο Φασίστας;

Ο Δημοκράτης είναι πρώτα δημοκράτης και ενίοτε Πατριώτης. 

Ο Κομμουνιστής είναι πρώτα κομμουνιστής και ποτέ Πατριώτης. 

Ο Φασίστας είναι πρώτα Πατριώτης και μετά Φασίστας. Αυτή άλλωστε είναι και η τραγωδία του. Αλλιώς θα ήταν διεθνιστής. Σκεφθείτε τι έκανε ο Μπραζιγιάκ. 

Συνεπώς, από την στιγμή που οι Αγγλοσάξωνες κατάφεραν δυστυχώς να επιβάλουν το μέτωπο στην Ελλάδα, χρέος της Πατρίδας ήταν η αντίσταση στην αλλότρια εισβολή. Και ο Μεταξάς είναι η Δόξα του ΟΧΙ. Όπως έγραψα σε ένα σχόλιο, οι μεγαλύτεροι Έλληνες ήρωες του ΒΠΠ είναι ο Δημήτρης Ίτσιος και ο Θωμάς Μπουρτζάλας. Ο πρώτος, γιατί πολεμώντας για την Πατρίδα στο Μπέλλες σκότωσε 150 εισβολείς Γερμανούς και ο δεύτερος, γιατί μετά την συνθηκολόγηση πολέμησε στο Ανατολικό Μέτωπο τον ιουδαϊκό μπολσεβικισμό και την ασιανή στέπα.

Ο Δραγούμης ήταν ο Έλληνας πρωτοφασίστας, όπως ο Μπαρρές στην Γαλλία, ο αμφιλεγόμενος Μαλαπάρτε στην Ιταλία και άλλοι. Άλλωστε δεν έζησε αρκετά για να τον κρίνει τελεσίδικα η Ιστορία. Για τον Πούτιν, θα σας απαντήσω παρακάτω.

Ποια είναι η αιτία για τη μειωμένη προσέλευση/προσέλκυση επιστημόνων στον χώρο. Ποιές οι επιπτώσεις, σε εποχές όπου το ΚΚΕ έχει δεκάδες δόκτορες των θετικών και των τεχνικών επιστημών στις τάξεις του και διοργανώνει στα πολυτεχνεία ομιλίες τους για την μελλοντική βιομηχανία στην χώρα και τον ρόλο της Τεχνητής Νοημοσύνης/ Τεχνικής Επιστήμης σε αυτήν.

Ασφαλώς η κρατούσα άγνοια για την σημασία τουΕθνικοσοσιαλισμού στην Επιστήμη. Ο μαρξισμός είναι νεκρός από το 1913 και την επιτύμβια πλάκα του την φιλοτέχνησε η Εθνικοσοσιαλιστική Επιστήμη και η Οντολογική Επανάσταση των Χάιντεγκερ, Χάιζενμπεργκ, Γκαίντελ μεταξύ 1927-1931. 

Ποιος όμως γνωρίζει ή ενδιαφέρεται γι’ αυτά; Χάρις στον Λούκατς, τον Γκράμσι και την Σχολή της Φρανκφούρτης, ο πολιτιστικός μαρξισμός δηλαδή το φάντασμα του νεκρού μαρξισμού, παραμένει κυρίαρχος μετά την ήττα του ΒΠΠ, αλλά περιέργως και μετά την πτώση της Σοβιετίας. 

Σεις που μου υποβάλλετε την ερώτηση ξέρετε ποιος είναι ο Πάσκουαλ Γιόρνταν; Ξέρετε τι είναι το κβαντικό γονίδιο; Μελετήσατε ποτέ τους αντιπάλους σας; Γνωρίζετε τι έγραψε ο Λένιν; Γνωρίζετε τι είπε στο 11ο Συνέδριο των Μπολσεβίκων; Ξέρετε τι έγραψε στην καταπληκτική μπροσούρα του “Σοσιαλισμός και Πόλεμος”;  

Εν κατακλείδι, δεν έχετε μελετήσει τους Αντιπάλους σας ούτε καν τους ομοϊδεάτες σας δεν έχετε μελετήσει. Στην ιστοσελίδα σας βλέπω ανηρτημένα ιστορικά κείμενα, διάφορες φωτοβολίδες και μεταφράσεις, αλλά διόλου πρωτότυπα κριτικά κείμενα. Σεις οι ίδιοι, τι πρωτότυπο κομίζετε στον εθνικοσοσιαλιστικό στοχασμό; 

Έχουν γραφτεί μεταπολεμικά μυριάδες βιβλία για τον Φασισμό από Μπολσεβίκους. Έχει γραφτεί έστω και ένα κριτικό βιβλίο από Φασίστα για τον Μπολσεβικισμό; Αφού σεις οι ίδιοι δεν γνωρίζετε, πού θέλετε να ακουμπήσουν οι νεότεροι για να διδαχθούν; 

Νομίζετε ότι ενδιαφέρει την παρούσα γενεά συμμαχητών η μούμια του Όττο Στράσσερ και του Νίκιτς έναντι της Οντολογίας του Χάιντεγκερ, που άλλαξε τον ρου της Φιλοσοφίας;

Θα σας πω ένα απλό συλλογισμό με τον οποίο εξαϋλώνετε ένα μαρξιστή – λενινιστή και γενικότερα έναν υλιστή, μέσω της εθνικοσοσιαλιστικής οντολογίας.

Ερώτηση Πρώτη: Υπάρχει Συνείδηση έξω από τον Άνθρωπο;

Επί εκάτερης απάντησης, (ή ναι ή όχι)

Ερώτηση  Δεύτερη: Σεις ως Άνθρωπος πώς το γνωρίζετε;

Συμπέρασμα: Η Αλήθεια αναπαύεται στην Αγνωσία της.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Υλισμός είναι Ψευδής, διότι πρεσβεύει ότι η Αλήθεια είναι γνώσιμη.

Αυτά όμως προϋποθέτουν παιδεία. Αυτόν τον ρόλο ανέλαβα λοιπόν, την Αποκάλυψη του αληθινού Εθνικοσοσιαλισμού. Γι΄ αυτό πρέπει να διαβάσετε τα βιβλία μου. Αλλά και την σειρά των άρθρων στις ιστοσελίδες ΑΡΜΑ και ΠΑΝΤΑΧΟΥ.

Ποια η αιτία που η νιότη (μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές) εξακολουθεί να προσέρχεται μαζικά στις τάξεις της αριστεράς; Είναι η γλώσσα του «εθνικισμού» ξύλινη, παρωχημένη, βλοσυρή;

Η γλώσσα του εθνικισμού, απλώς δεν υπάρχει. Χαμηλά υπάρχει ο Πατριωτισμός με το πολωτικό, πολιτικό δίλημμα απέναντι στο Δημοκρατικό Τόξο “Πατρίδα ή Παγκοσμιοποίηση;” ή ακόμα “Πατρίδα ή Δημοκρατία;” αν προτιμάτε και ψηλά η γλώσσα του εθνικοσοσιαλισμού, όπως σας την περιέγραψα ανωτέρω και την οποία ουδείς προσεγγίζει. Τα υπόλοιπα είναι ιστορικές, ρομαντικές αναδρομές άνευ ουσίας και αναφοράς στο σημερινό πολιτικό γίγνεσθαι.

Βλέπουμε καθημερινά την δεξιά να συκοφαντεί και να απαγορεύει εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες των εθνικιστών. Ποια θα πρέπει να είναι η στρατηγική μας και η τακτική απέναντι στο κράτος και την άκρα αριστερά;

Η δημιουργία ενός Πατριωτικού Μετώπου. Ασφαλώς το Δημοκρατικό Τόξο είναι συλλήβδην απέναντι μας, η άλλη όχθη. Αλλά το Σύστημα, μετά την Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να κάνει δύο φορές το ίδιο λάθος και δεν φείδεται αντι-συνταγματικών πραξικοπημάτων και μεθοδεύσεων. Συνεπώς, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Το Σύστημα όμως δεν πρόκειται να πέσει μαχόμενο στα τείχη, θα αλωθεί εκ των έσω. Είμαστε κόκκοι πυρίτιδος σε μια έρημο πυριτίου (άμμου). Αλλά αν βρεθούμε όλοι μαζί, είμαστε κρουσιφλεγείς.

Πιστεύετε ότι το σύγχρονο κίνημα πρέπει να τονίζει τον αντικαπιταλιστικό αγώνα και ότι ο κύριος εχθρός προέρχεται από τα δεξιά και τον φιλελευθερισμό;

Ασφαλώς. Ένας είναι ο εχθρός, ο Ατλαντικός Ιμπεριαλισμός.

Στο θέμα της Ουκρανίας έχετε στηρίξει την ρωσική εισβολή και θεωρείτε όπως έχετε γράψει ότι «η μόνη σωτηρία θα έρθει από τους Σλάβους του Πούτιν». 

Πιστεύετε πραγματικά ότι ένας πρώην υπάλληλος της KGB και φανατικός φίλος του κράτους του Ισραήλ που στο όνομα της «αποναζιστικοποίησης» έχει κηρύξει τον πόλεμο και κατέστρεψε την ελληνική κοινότητα στην Μαριούπολη μπορεί να αποτελέσει την ελπίδα της «Λευκής Φυλής»;

Για τα περί Ελληνικής Κοινότητος της Μαριούπολης μάλλον έχετε λάθος πληροφόρηση, η δική μου είναι εκ των ενόντων. Η Ελληνική Κοινότητα όπως όλη η Ανατολική Ουκρανία άλλωστε, είναι συντριπτικά φιλορωσική. Αλλά αυτό, όπως και τα περί KGB, Ισραήλ και “αποναζιστικοποίησης”, ελάχιστη σημασία έχουν. 

Σημασία έχει μόνον η απαλλαγή της Μεγάλης Πατρίδας μας, της Ευρώπης από τον Ατλαντικό Δυνάστη, τον Αγγλοσαξωνικό Καπιταλισμό και τους δίδυμους σιδηρούς βραχίονες του, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Τι διαφέρει η Δύση από την Ευρώπη; Η Δύση περιλαμβάνει τις ΗΠΑ και αποκλείει την Ρωσία, ενώ η Ευρώπη περιλαμβάνει την Ρωσία (εδώ και τουλάχιστον μία χιλιετία) και αποκλείει τις ΗΠΑ. 

Η Ρωσία είναι το Γεωστρατηγικό Βάθος της Ευρώπης με την αχανή ασιανή στέπα και τους μισούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους του πλανήτη. Η Ευρώπη, με ατμομηχανή την Ρωσία και υπό την αιγίδα της έκτης Αρίας Φυλής, τους Σλάβους, θα επιτύχει αυτό που δεν πέτυχαν οι Φράγκοι του Ναπολέοντα και οι Τεύτονες του Χίτλερ. Δίχως την Ρωσία, η Ευρώπη θα παραμείνει ένα άθυρμα, αιώνιο θύμα του Ατλαντικού Ιμπεριαλισμού. Είτε με πόλεμο είτε με ειρήνη, το σύνθημα του Φύρερ για την επιβίωση της Ευρώπης είναι ένα: Nach Osten! 

Όταν λέτε “Ρωσική Εισβολή”, προφανώς κοιτάζετε το πούρο αλλά βλέπετε μόνο την καύτρα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ο νέος εμφύλιος πόλεμος που φύτεψε ο δυνάστης, ο Ατλαντικός Ιμπεριαλισμός, σαν διαμελιστική σφήνα στην καρδιά της Ευρώπης, για να μη πραγματοποιηθεί το όνειρο της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, ώστε να παραμείνει η Ευρώπη αιώνια σκλαβωμένη. 

Και ο “χρήσιμος ηλίθιος” της ιστορικής συγκυρίας είναι ο ουκρανικός εθνικισμός, ο οποίος βεβαρυμένος με την κληρονομία του ΒΠΠ, δεν μπορεί να διακρίνει ανάμεσα στον θεμιτό αντι-μπολσεβικισμό και τον αθέμιτο αντι-σλαβισμό. 

Έτσι, το Άριο Αίμα ρέει ποταμηδόν, υπό το καταχθόνιο χιχίρισμα των ομοαίματων εξουσιαστών. Ιδού λοιπόν γιατί ο όψιμος, μετά τον θάνατο του εθνικισμού εθνικισμός, είναι όχι φίλος και σύμμαχος, αλλά θανάσιμος ΕΧΘΡΟΣ του εθνικοσοσιαλισμού και της Ευρώπης.

Τέλος αφού σας ευχαριστήσουμε θερμά, ένα μήνυμα σας για την εθνικιστική/εθνικοσοσιαλιστική νεολαία.

Ποιος είναι ο Λόγος της παρουσίας του Αρίου στον Κόσμο;

Η Σβάστικα στον Πόλο.

Και για εκείνους που δεν καταλαβαίνουν:

Ό,τι δεν απαντά σε Όλα, δεν απαντά σε Τίποτα.

Η Σβάστικα απαντά σε Όλα.                                

ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ

Υ   Σ   Τ   Ε   Ρ   Ο   Γ   Ρ   Α   Φ   Ο

ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

“Ανέγνωςαλλ΄ ουκ έγνως.

Ει γαρ έγνως, ουκ αν κατέγνως,

απαντήσαμεν αμέσως.”

                                                                                                                                Κων/νος Καβάφης

Επιτρέψατε μου να επανέλθω δι΄ ολίγων διευκρινήσεων επί της δοθείσας Συνέντευξης, επειδή εκ των Σχολίων παρατηρώ, ότι ορισμένοι και ενδεχομένως πολλοί, εδιάβασαν μεν, δεν κατενόησαν δε.

1.       Η Ρωσία είναι Ευρώπη; Οι Ρώσοι (Ρως = Λευκοί) ήσαν αυτοί που επί μια χιλιετία απετέλεσαν τον κυματοθραύστη της Ευρώπης στις επιθέσεις των Τουρανομογγόλων της Ασιανής Στέπας και πλήρωσαν γι’ αυτό βαρύ τίμημα Αρίου Αίματος. Όθεν, δικαίως σήμερα η Ασιανή Στέπα τους ανήκει και δι’ αυτών, ανήκει στην Ευρώπη.

2.       Οι Άριοι Αγγλοσάξονες (WASP) δεν έχουν παρά να στραφούν εκ νέου στην Μητέρα τους Ευρώπη, η οποία θα ανοίξει τις αγκάλες της να τους υποδεχτεί. Επί του παρόντος, είναι οι στυγνοί Δυνάστες και Εκμεταλλευτές της μέσω του Ατλαντικού Ιμπεριαλισμού, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Μέχρι τότε η Ευρώπη θα τους πολεμά αμείλικτα, όπως έπραξε και κατά τον ΒΠΠ. Οι Αγγλοσάξονες κατέστρεψαν τους αγωγούς NORTHSTREAMIκ ΙΙ, παροχής φθηνής ρωσικής ενέργειας στην Ευρώπη, ώστε σήμερα να αγοράζουμε σε τριπλάσια τιμή το αμερικάνικο ρυπογόνο σχιστολιθικό αέριο LNGκαι μαζί με την καταστροφή του σιτοβολώνα της μέσω του εμφυλίου πολέμου που φύτεψαν στην Ουκρανία, οδηγούν την Ευρώπη και τους λαούς της στην αέναη εξάρτηση και υποτέλεια και εν τέλει στην λιμοκτονία.

3.       Οι Ρώσοι ηγέτες ως πρόσωπα, μου είναι παντελώς αδιάφοροι. Διακρίνω τον Πούτιν, διότι διαθέτει την Χάρη της Ηγεσίας (FuehrerPrinzip). Εάν επρόκειτο να επιτύχω την Απελευθέρωση της Μεγάλης Πατρίδας μου της Ευρώπης από τον Ατλαντικό Ζυγό, θα συμμαχούσα και με τον Τάρας Μπούλμπα.

4.       Ό,τι συμβαίνει σήμερα με την Ρωσία, συνέβη το 1933-1938 με την Γερμανία. Αφού οι εξεβραϊσμένοι Αγγλοσάξονες την απέκλεισαν πανταχόθεν οδηγώντας την σε γεωπολιτικό  και γεωστρατηγικό αδιέξοδο, της χρέωσαν την “εισβολή” στην αυλή της, την Ουκρανία, όπως ακριβώς χρέωσαν στην ναζιστική Γερμανία την “εισβολή” στην Πολωνία. Πάντοτε βρίσκονται “χρήσιμοι ηλίθιοι” εθνικιστές στην υπηρεσία των Αγγλοσαξόνων. Αναρωτιέμαι, σεις που υποστηρίζετε σήμερα την άμοιρη όμαιμη Ουκρανία που σφαγιάζεται για χάρη του Ατλαντισμού, το 1939 θα υποστηρίζατε την Πολωνία; Τόση Γεωπολιτική και Γεωστρατηγική άγνοια ή μάλλον αμβλύνοια ωρέ Εθνικιστές;

5.       Εξήγησα, ότι ο Εθνικισμός σήμερα, δεν είναι ούτε ο πατέρας ούτε το τέκνο του Εθνικοσοσιαλισμού, αλλά αμείλικτος εχθρός του. Τους χωρίζει η άβυσσος δύο πολιτισμών.Αυτού που φεύγει, του Δυτικού, τέκνο του οποίου είναι η ιδεολογία του Εθνικισμού και αυτού που έρχεται, του Άριου, τέκνο του οποίου είναι η οντολογίατου Εθνικοσοσιαλισμού ή επαρκέστερα, του Ναζισμού.

Ό,τι δεν απαντά σε όλα, δεν απαντά σε τίποτε.

Η Σβάστικα απαντά σε όλα.

Αν συνεχίζετε να μη καταλαβαίνετε, ΖΗΣΤΕ (και όχι δείτε…) αυτό.

Nanjing! Nanjing! (City of Life and Death) - Japanese ceremony - YouTube

ΙΩΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ