ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Αυτόνομη Εθνικιστική Αυτοέκδοση του Βασίλη εκ Ξυπετής: τεύχος #0 «Οι Χαμένοι»

Η παραπάνω Αυτόνομη Εθνικιστική Αυτοέκδοση του Βασίλη εκ Ξυπετής, τεύχος #0 με τον τίτλο «Οι Χαμένοι» θυμίζει παλιές καλές εποχές με τις σειρές κόμικς στην «Αντεπίθεση» της «Χρυσής Αυγής», κυρίως όμως το εμβληματικό έργο του Χ.Κ. το γνωστό «Σκιές στο Λυκαυγές». 

Η νέα αυτή προσπάθεια από τα χέρια ενός άξιου εκπροσώπου της εργατικής τάξης και ακόλουθου του «εργατίστικου πνεύματος του εθνικοσοσιαλισμού» αξίζει σίγουρα της προσοχής μας. 

Το τεύχος #0 είναι μια πρώτη προσπάθεια από μια σειρά που θα ακολουθήσει και θα διανεμηθεί για αρχή χέρι με χέρι μέσω των Αυτόνομων Συναγωνιστών. 

Στις 16 σελίδες της έκδοσης που θα κυκλοφορεί ανά τρίμηνο, ο συναγωνιστής εκφράζει το πηγαίο ταλέντο του και μέσα από τις μορφές που παρουσιάζονται περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας νεαρός Έλληνας εργάτης και εθνικιστής στην σημερινή καπιταλομαρξιστική αστικοδημοκρατική Ελλάδα. 

Πέρα από τις καθεστωτικές νόρμες της καθημερινότητας το κεντρικό πρόσωπο μεταβαίνει στον κόσμο της ριζοσπαστικοποίησης με τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτή η μοιραία απόφαση του δηλαδή το να «περάσει τον Ρουβίκωνα». 

Ένα αξιόλογο έντυπο από έναν «αιρετικό» συναγωνιστή ο οποίος συμβάλλει με την σειρά του στην διάδοση των εθνικοεπαναστατικών ιδεών στα πλαίσια της οπτικής τέχνης.

«Ναι, αλλά ο Κασιδιάρης μπήκε άδικα στην φυλακή…»

γράφει ο Μυρμιδών

Μετά την τριχοτόμηση της Χρυσής Αυγής την περίοδο 2019-2020 αφενός μέσω της δημιουργίας της "Ε.ΛΑ.ΣΥΝ." (Εθνικής Λαϊκής Συνείδησης) και αφετέρου μέσω της δημιουργίας των "Ελλήνων Γ.Τ.Π." (Έλληνες Για Την Πατρίδα) μετέπειτα "Εθνικό Κόμμα Έλληνες", όλοι οι "εθνικιστές" θεώρησαν δεδομένο ότι υπό την ηγεσία του Ηλία Κασιδιάρη ο χώρος δεν θα μπορούσε να διασπαστεί περαιτέρω, κι όμως μέσα σε λίγα μόνο χρόνια διαπιστώθηκε όχι μόνο ότι ο χώρος μπορεί τω όντι να διαιρεθεί περαιτέρω, αλλά και ότι δύναται να καταστήσει πολύ πιο σοβαρή και αξιοπρεπή την περίπτωση της Χρυσής Αυγής, παρ' όλο που και η τελευταία έπραξε πολλά λάθη σε πολλαπλά επίπεδα.

Ο Ηλίας Κασιδιάρης μη έχοντας ίχνος ώριμης πολιτικής σκέψης έσπευσε να τελέσει σπασμωδικές κινήσεις μόνο και μόνο για το θεαθήναι, την ίδια ώρα που το σύστημα δεν χρειαζόταν καν να βυσσοδομήσει κάποιο σχέδιο εναντίον του, διότι απλούστατα εκτίθετο ο ίδιος και όσοι επέλεξε. Παρά την ρητή πρόβλεψη των «τροπολογιών Βορίδη», ο "αλάνθαστος ηγέτης" Ηλίας Κασιδιάρης στην αρχή διατυμπάνιζε σαν κυριολεκτικά καλός «δημαγωγός» ότι θα μετείχε κανονικά ως πρόεδρος του κόμματος στις εκλογές, διότι η τροπολογία δεν θα επηρέαζε το κόμμα των «Ελλήνων» στις εκλογές του Μαΐου του 2023 και λίγο αργότερα με τον ίδιο ξαφνικό τρόπο που ανακοίνωσε την παραχώρηση του κόμματος στον γνωστό Αντιεισαγγελέα και την προσχώρησή του προαναφερθέντος κόμματος στο ΕΑΝ, αποφάσισε (μυστηριωδώς) την αναίρεση των επιλογών του δίχως την παραμικρή εξήγηση ούτε για το πως προέκυψε αυτή η επιλογή εξ αρχής, ούτε για το πως έληξε εξίσου αιφνιδίως.

Μετά το φαιδρό παραπλανητικό τέχνασμα με τον λεγόμενο Συνδυασμό του κόμματος των Ελλήνων ως Ανεξαρτήτων Υποψηφίων με σκοπό να στηρίξει ο Ηλίας Κασιδιάρης πλαγίως άλλα κόμματα και κυρίως τους «Σπαρτιάτες», ο μέγας αυτός ηγετίσκος και οι «Σπαρτιάτες» εν τέλει τέθηκαν στο στόχαστρο από μόνοι τους δίχως καν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να πράξει ουσιαστικά το παραμικρό! Με άλλα λόγια, η Νέα Δημοκρατία γέλασε τελευταία και το πιθανότερο είναι να επωφεληθεί και η ίδια εξ απόψεως εδρών από την πιθανώς βέβαιη και επικείμενη έκπτωση των Βουλευτών των «Σπαρτιατών» από το Εκλογοδικείο.

Οι «Σπαρτιάτες» ως τυπικά κοινοβουλευτικό κόμμα είχαν μία μοναδική ευκαιρία, παρά τις αδυναμίες τους και τις αντίξοες περιστάσεις, να φτιάξουν ένα σοβαρό και αξιοπρεπές εθνικίζων αν όχι εθνικιστικό κόμμα, αλλά η προσωπολαγνεία και η ένδεια ιδεολογικής κατάρτισης, αγωνιστικής διάθεσης και οργανωτικής πρωτοβουλίας αποτέλεσε γι'αυτούς πλέον την χαριστική βολή οδηγώντας για ακόμη μία φορά τον χώρο εκτεθειμένο, περιθωριοποιημένο, στοχοποιημένο και γελοιοποιημένο.

Με τούτα και με εκείνα λοιπόν ο χώρος οδηγήθηκε σε μία νέα ακόμη διάσπαση αίσχιστου είδους. Από την μία στελέχη των "Εθνικού Κόμματος Έλληνες" μεταπήδησαν στον Φίλιππο Καμπούρη, ο οποίος έσπευσε να αναβιώσει την "δόξα" και "αίγλη" του "ΛΑ.Ο.Σ.". Υπόψιν βέβαια ότι δεν ήταν λίγα τα στελέχη του στενού περιβάλλοντος του Κασιδιάρη, τα οποία προ ολίγων μόνο μηνών εξύβριζαν τον πρόεδρο του εν λόγω κόμματος ως υποψήφιο περιφερειάρχη, αλλά πιθανώς τόσο αυτοί όσο και οι υπόλοιποι για τους οποίους θα γίνει αναφορά στην συνέχεια να ήθελαν να σκορπιστούν κατόπιν νέου "σχεδίου" προκειμένου να διοχετεύσουν στοχευμένα την ψήφο των προσωπολατρικών Κασιδιαρικών και να ασκήσει έτσι ο Κασιδιάρης εκ νέου επιρροή σε όποιο κόμμα λάβει το κοινό του.

Μετά την περίπτωση Καμπούρη, ορισμένα άλλα στελέχη του εν λόγω μορφώματος μετακινήθηκαν προς τους "Πατριώτες" του Εμφιετζόγλου, ο οποίος παραδόξως ήταν πιθανότατα ο κύριος λόγος για τον οποίο ανατράπηκε σε δεύτερο χρόνο η συνεργασία Κανελλόπουλου μέσω του «ΕΑΝ» και του «Εθνικού Κόμματος-Έλληνες».

Τέλος, υπάρχει και η τραγελαφική περίπτωση του δηλωμένου "καπιταλιστή" Τέρρυ Χατζηιερεμία ως προέδρου των "Συντηρητικών", ο οποίος ήταν από τους μεγαλύτερους οπαδούς του ηγετίσκου Ηλία Κασιδιάρη και είναι απορίας άξιον σε έναν βαθμό πως κατάφερε και εγκρίθηκε το κόμμα του από τον Άρειο Πάγο. Βέβαια υπόψιν ότι εν αντιθέσει με τους άλλους 2 συνδυασμούς που είχαν μία κάποια προϊστορία και άρα πιθανότατα δεν θα βρεθούν στο στόχαστρο των δικαστικών αρχών, το πιθανότερο είναι το Εκλογοδικείο και ο Άρειος Πάγος κατ'επέκταση να θέσουν το κόμμα των «Συντηρητικών» στο στόχαστρο, αν ο Χατζηηρεμίας αρχίσει και αυτός το εκθείασμα προς το "είδωλό" του, αν και εφόσον αποκτήσει κάποια κοινοβουλευτική ή αυτοδιοικητική εκπροσώπηση. Αυτό ας μείνει για τα «πρακτικά»…

Αυτό, το οποίο αγνόησε και αγνοεί επιδεικτικά ο χώρος στην περίπτωση των «Σπαρτιατών» και του «Εθνικού Κόμματος-Έλληνες» του φίλαυτου Κασιδιάρη είναι ότι δεν μπορεί κανείς με τέτοια τεχνάσματα βρεφικής εμπνεύσεως να στηθεί ένα σοβαρό εθνικιστικό κίνημα με αρχές και αξίες, πολλώ δε μάλλον με συγκροτημένο και καταρτισμένο ιδεολογικό λόγο ενάντια στο μαρξιστοφιλελεύθερο κατεστημένο. Ουσιαστικά τέτοια (από)κόμματα τύπου «Σπαρτιάτες» λειτουργούν προσωρινά για την εντυπωσιοθηρία και μόνο προκειμένου άτομα δυστυχώς σαν τον τελειωμένο ηγετίσκο του εθνικιστικού χώρου να ικανοποιήσουν την φιλαυτία του και να συντηρήσει το εκλογικό, πλην φανατικό τους κοινό αγνοώντας όμως στο ενδιάμεσο ότι ο ιδεολογικός χώρος διαλύεται και η Ελλάδα χάνεται οικονομικά, κοινωνικά και φυλετικά! 

Μέχρι να το συνειδητοποιήσει αυτό όμως ο ματαιόδοξος και προσωπολάγνος όχλος του εν λόγω ηγετίσκου, ο κατά τα άλλα καυχώμενος ως "γνήσιος" και "ανόθευτος" εθνικιστικός χώρος εν Ελλάδι θα έχει μεταλλαχθεί και τελικώς καταντήσει ένα κακέκτυπο των πολλών άλλων "συμβιβασμένων", κατά δήλωσή του ίδιου, εθνικιστικών κομμάτων της Ευρώπης, τα οποία μέχρι πρότινος στηλίτευε, αν όχι καταδίκαζε...

Τραγική ειρωνία ή ποιητική νέμεσις;

Ο Γκρέγκορ Στράσσερ και το NSDAP. Μια αποτίμηση των ετών 1927-1932

γράφει ο Α.Π.

Το πρόγραμμα του NSDAP ήταν πολύ προσεκτικό στη διατύπωση «σοσιαλιστικών» αιτημάτων. Εξάλλου, οι συντάκτες του - ο Άντον Ντρέξλερ, ο Γκότφριντ Φέντερ και ο Αδόλφος Χίτλερ - δεν μπορούσαν να αποφύγουν να συμπεριλάβουν ορισμένα σημεία στα οποία οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να βλέπουν αιτήματα που τους ήταν γνωστά ως «εργατικά αιτήματα». 

Το σημείο 7 («Απαιτούμε από το κράτος να αναλάβει να διασφαλίζει πρωτίστως την ικανότητα εργασίας και διαβίωσης των πολιτών») θα μπορούσε να θεωρηθεί ως παράφραση του αιτήματος για το δικαίωμα στην εργασία. Ωστόσο, το σημείο 11 έπρεπε να ακούγεται ιδιαίτερα «σοσιαλιστικό» καθώς απαιτούσε: «Κατάργηση των εισοδημάτων που δεν προέρχονται από την εργασία» ακουγόταν ακριβώς όπως η αρχή των εργατικών κομμάτων: «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω». Ωστόσο, αμέσως ακολουθεί η δεύτερη πρόταση του σημείου 11: «Σπάσιμο της δουλείας του τόκου», και αυτή ήταν μια θολή απαίτηση, ήταν μια απαίτηση με την οποία ένας εργαζόμενος δεν μπορούσε να συνδέσει καμία πραγματική ιδέα, αλλά ακόμη περισσότερο οι ανεξάρτητοι τεχνίτες, οι καταστηματάρχες, οι ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων, οι αγρότες κ.λπ. 

Το σημείο 12 απευθυνόταν κυρίως στους εργαζόμενους: «Απαιτούμε την πλήρη κατάσχεση όλων των κερδών που συσσωρεύτηκαν μέσω κερδοσκοπίας κατά τη διάρκεια του πολέμου», καθώς και τα ακόλουθα σημεία: «Απαιτούμε την εθνικοποίηση όλων των (προηγουμένως) ήδη κοινωνικοποιημένων (τραστ) εταιρειών» (σημείο 13), «Απαιτούμε την αναδιανομή των κερδών των μεγάλων εταιριών» (σημείο 14) «Απαιτούμε γενναιόδωρη διεύρυνση των συνταξιοδοτικών παροχών» (σημείο 15). 

Το σημείο 17 («Απαιτούμε μια αγροτική μεταρρύθμιση προσαρμοσμένη στις εθνικές μας ανάγκες, δημιουργία νόμου για την ελεύθερη απαλλοτρίωση της γης για φιλανθρωπικούς σκοπούς») ήταν δανεισμένο επίσης από τα προγράμματα των εργατικών κομμάτων και απευθυνόταν κυρίως στους εργάτες γης και τους φτωχούς αγρότες. Ωστόσο, γρήγορα έγινε σαφές ότι τα επιχειρήματα του Χίτλερ και αυτά τα σημεία του προγράμματος δεν ήταν αρκετά και ότι - ειδικά στις βιομηχανικές περιοχές και τα "κόκκινα οχυρά" - έπρεπε να καταφύγει κανείς σε ισχυρότερα μέσα και συνθήματα αν ήθελε να κερδίσει την υποστήριξη των εργατών. Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο ότι στην περιοχή του Ρουρ συγκεκριμένα, η ναζιστική κοινωνική δημαγωγία στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1920 ξεπέρασε κατά πολύ αυτό που ήταν συνηθισμένο στο Μόναχο. 

Ξεχώρισαν ιδιαίτερα οι Γκρέγκορ Στράσσερ και Γιόζεφ Γκέμπελς. Ο Στράσσερ πήρε τις πιο ριζοσπαστικές θέσεις. Για παράδειγμα, τον Ιούλιο του 1927 σε ένα άρθρο «Στόχοι και τρόποι» ανέφερε τα εξής: «Είμαστε σοσιαλιστές, είμαστε εχθροί, θανάσιμοι εχθροί του σημερινού καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος με την εκμετάλλευση των οικονομικά αδύναμων, με τις άδικες αμοιβές του, με την ανήθικη αποτίμηση των ανθρώπων με βάση τον πλούτο και το χρήμα αντί για την ευθύνη και την απόδοση, και είμαστε αποφασισμένοι να καταστρέψουμε αυτό το σύστημα με κάθε κόστος!»

Τέτοιες διακηρύξεις ήταν αρκετές για να εγείρουν αμφιβολίες μεταξύ διαφόρων επιχειρηματιών σχετικά με την αξιοπιστία και τη χρησιμότητα των Ναζί, αλλά όχι για να εντυπωσιάσουν τους ταξικά συνειδητοποιημένους κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες εργάτες. Το κρίσιμο ερώτημα, το οποίο οι ηγέτες των Ναζί απέφευγαν για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά δεν μπόρεσαν να αποφύγουν μακροπρόθεσμα, ήταν η πρακτική θέση του NSDAP στην ταξική πάλη μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, η συμπεριφορά του απέναντι στα συνδικάτα, τις συλλογικές διαπραγματευτικές διαφορές, και κατά τη διάρκεια απεργιών. Ενώ το NSDAP είχε παραμείνει σχετικά αδρανές σε αυτά τα ζητήματα πριν το 1929, με την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης κατέστη απαραίτητο να ενταθεί η «μάχη για η ψυχή του γερμανικού λαού» και να δημιουργηθούν εθνικοσοσιαλιστικοί συνδικαλιστικοί φορείς. 

Αυτό ήταν επίσης προς το συμφέρον των επιχειρηματιών, οι οποίοι θα μπορούσαν να περιμένουν από ένα ναζιστικό πυρήνα μέσα στα εργοστάσια να παράσχει ένα «εθνικό» αντίβαρο ενάντια στα σοσιαλδημοκρατικά και τα κομμουνιστικά συνδικάτα, έναν πυρήνα ο οποίος θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί για απεργοσπαστικές δραστηριότητες εάν ήταν απαραίτητο. Το 1929, υπό την πίεση διάφορων ηγετών του NSDAP προερχόμενων από τις βιομηχανικά ανεπτυγμένες περιοχές της Γερμανίας, μια ειδική συνεδρίαση της κομματικής διάσκεψης της Νυρεμβέργης του NSDAP αποφάσισε να προχωρήσει στην επέκταση της οργάνωσης των κομματικών συνδικάτων.

Μετά το εκλογικό πισωγύρισμα του NSDAP στις εκλογές του Νοεμβρίου 1932 (από 37% έπεσε στο 33% και δεν μπόρεσε να σχηματίσει κυβέρνηση, έστω συνεργασίας), ο Γκρέγκορ Στράσσερ εξέφρασε την άποψη ότι το κόμμα θα πρέπει να μετακινηθεί από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση χωρίς να επιμείνει στην ανάληψη της θέσης του καγκελαρίου ως κατηγορηματική προϋπόθεση. Το εξήγησε αυτό στον Χίτλερ με ξεκάθαρους όρους. 

Ο Χίτλερ το ερμήνευσε αυτό ως πρόκληση για την εξουσία του και αντέδρασε πολύ αρνητικά. Σύμφωνα με τον Γκέμπελς, ο Χίτλερ ήθελε να αφαιρέσει από τον Στράσσερ κάθε εξουσία, αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο. Όντας οργανωτικός διευθυντής του Ράιχ, ο Στράσσερ έχαιρε μεγάλου σεβασμού στη βάση του κόμματος. Εθεωρείτο επίσης από τους Γερμανούς βιομηχάνους ως ένας από τους λίγους εθνικοσοσιαλιστές με τους οποίους θα μπορούσε κανείς να συνεργαστεί.

Την παραμονή της πρώτης συνεδρίασης του Ράιχσταγκ, ο Χίτλερ έδωσε εντολή στους βουλευτές του NSDAP να υιοθετήσουν σκληρή γραμμή, υποστηρίζοντας ότι «ποτέ ένα μεγάλο κίνημα δεν νίκησε ακολουθώντας το δρόμο του συμβιβασμού». Ο Στράσσερ, από την πλευρά του, κάλεσε τους κρατικούς επιθεωρητές του NSDAP και υποστήριξε ότι ο Χίτλερ δεν ακολουθούσε μια «σαφή γραμμή» από τον Αύγουστο του 1932, εκτός από το ότι «ήθελε να γίνει καγκελάριος με κάθε κόστος». Δεδομένου ότι δεν υπήρχε καμία ρεαλιστική πιθανότητα να συμβεί αυτό εκείνη τη στιγμή (Νοέμβριος 1932), ο Χίτλερ διακινδύνευε την αποσύνθεση και την παρακμή του κινήματος. 

Υπήρχαν δύο τρόποι για να επιτευχθεί η άνοδος του κόμματος στην εξουσία, υποστήριξε ο Στράσσερ. Η νόμιμη – οπότε ο Χίτλερ θα έπρεπε να είχε αποδεχθεί τη θέση του αντικαγκελάριου και να προσπαθήσει να τη χρησιμοποιήσει ως πολιτικό μοχλό. Και η παράνομη – η οποία θα συνεπαγόταν την προσπάθεια βίαιης κατάληψης της εξουσίας μέσω των SS και των SA. Θα ακολουθούσε τον Φύρερ του σε οποιοδήποτε μονοπάτι, είπε ο Στράσσερ, αλλά δεν ήταν πλέον διατεθειμένος να περιμένει επ' αόριστον.

Αφού έλαβε τις πληροφορίες αυτής της συνάντησης, ο Χίτλερ συναντήθηκε με τους κρατικούς επιθεωρητές στη σουίτα του ξενοδοχείου του για να αντικρούσει τα επιχειρήματα που προέβαλε ο Στράσσερ. Το να γίνει αντικαγκελάριος, είπε, θα οδηγούσε γρήγορα σε θεμελιώδεις διαφορές με τον Πάπεν, ο οποίος θα είχε απορρίψει οποιαδήποτε πρωτοβουλία από την πλευρά του (του Χίτλερ) και έτσι θα έδειχνε ότι ο Χίτλερ ήταν ανίκανος να κυβερνήσει. «Αρνούμαι να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο και εξακολουθώ να περιμένω μέχρι να μου προσφερθεί η καγκελαρία», δήλωσε ο Χίτλερ. «Η μέρα θα έρθει, και πιθανώς νωρίτερα από ό, τι νομίζουμε». 

Ακόμη λιγότερο ελπιδοφόρος ήταν ο παράνομος δρόμος προς την εξουσία, τόνισε, δεδομένου ότι ο Χίντενμπουργκ και ο Πάπεν δεν θα δίσταζαν να εκδώσουν διατάγματα που θα επέτρεπαν στον στρατό να πυροβολήσει κατά των συγκεντρώσεων των εθνικοσοσιαλιστών. Συγκεντρώνοντας όλες τις δυνάμεις πειθούς και μελοδράματος, ο Χίτλερ κατάφερε να εξασφαλίσει την πίστη των κρατικών επιθεωρητών. Πίσω από τα παρασκήνια, μια άλλη συνωμοσία εξυφαινόταν. Έχοντας επίγνωση της θέσης του Στράσσερ, ο στρατηγός Σλάιχερ, πρώην υπουργός Άμυνας υπό τον Πάπεν και νυν καγκελάριος του Ράιχ, προσπάθησε για λίγο να συσπειρώσει τις μετριοπαθείς δυνάμεις στο NSDAP υπό τον Στράσσερ για σχηματισμό κυβέρνησης. Σύστησε τον Στράσσερ στον Χίντενμπουργκ και ο τελευταίος είπε ότι ήταν δεκτικός στην ιδέα. Αλλά ο Στράσσερ απέτυχε να κερδίσει την υποστήριξη των συναγωνιστών του. Το σχέδιο του Σλάιχερ απέτυχε.

Ο Χίτλερ έμαθε για τη μυστική συνάντηση του Στράσσερ με τον Χίντενμπουργκ και είδε τους φόβους του για συνωμοσία να επιβεβαιώνονται. Βρίσκοντας εαυτόν σε πολύ δύσκολη θέση, ο Στράσσερ παραιτήθηκε από όλες τις θέσεις του κόμματός του, εγκατέλειψε την έδρα του στο Ράιχσταγκ και υποσχέθηκε να μείνει μακριά από τον πολιτικό ακτιβισμό για δύο χρόνια. Ήταν εντελώς απομονωμένος. Στις 30 Ιουνίου 1934 («η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών») για την ακρίβεια, ο Χίτλερ θα σκότωνε τον Στράσσερ.

Τα χρόνια από το 1927 ως το 1932 ο Στράσσερ εκπροσωπούσε την πιο ριζοσπαστική πτέρυγα εντός της κορυφής του NSDAP (ενώ ο αδερφός του Όττο, ο Στένες και άλλοι εκπροσωπούσαν μάλλον την πιο ριζοσπαστική πτέρυγα της βάσης). Έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία των εθνικοσοσιαλιστικών συνδικάτων (NSBO) που πολλές φορές απήργησαν από κοινού με τους κομμουνιστές (ειδικά το 1931-32), αλλά ήρθε σε ρήξη με τον Χίτλερ μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1932, γιατί θεωρούσε ότι οι Γερμανοί βιομήχανοι δεν θα δέχονταν ποτέ να δώσουν στον Χίτλερ τη θέση του καγκελαρίου, και πρότεινε είτε το συμβιβασμό με τη θέση του αντικαγκελάριου είτε τον παράνομο αγώνα. (Στον υπολογισμό του αυτόν ο Στράσσερ έπεσε έξω, καθώς τον Ιανουάριο του 1933 οι Γερμανοί βιομήχανοι τελικά δέχτηκαν να δώσουν στον Χίτλερ την καγκελαρία).

Σήμερα, σύμφωνα με την εκτίμηση του τμήματος των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών στο κρατίδιο της Θουριγγίας, οι «εθνικο-επαναστατικές» πολιτικές θεωρίες του Γκρέγκορ Στράσσερ και του μικρότερου αδελφού του Όττο, όπως και οι ιδέες του Ερνστ Ρεμ, ασκούν σημαντική επιρροή στις ιδέες αρκετών σύγχρονων εθνικοσοσιαλιστών. Υπήρχε για πολύ καιρό ένα ισχυρό στρασσερικό ρεύμα εντός του NPD, του οποίου η φαινομενική κοινωνική κριτική και η σοσιαλιστική ρητορική, με πρότυπο τους αδελφούς Στράσσερ, αντηχούν ιδιαίτερα στην ανατολική Γερμανία, όπου οι συνέπειες της παλινόρθωσης του καπιταλισμού μετά το 1990 (μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, ανεργία, παραγκωνισμός των ανατολικών εργατών στην αγορά εργασίας) κάνουν τους πολίτες των ανατολικών κρατιδίων πιο ευεπίφορους σε αντικαπιταλιστικές και συνάμα εθνικιστικές ιδέες από ότι στη δυτική Γερμανία.

Συνηθίσαμε την φρίκη και μας τρομάζει η ομορφιά

γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης

Ναι αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, γίναμε παρατηρητές μίας ασχήμιας που ούτε οι μέγιστοι πεσιμιστές διανοούμενοι του περασμένου αιώνα δεν θα μπορούσαν να περιγράψουν με τόση ακρίβεια. Εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε ένα σκηνικό πνευματικής υποδούλωσης και φυλετικής γενοκτονίας να συντελείται σε ολόκληρη την Ευρώπη και έναν λαό αδύναμο να αντιδράσει. Απαθή και βαθιά ενοχικό για πράγματα που δεν θα έπρεπε να είναι και αδιάφορο για σημαντικά όπως η επιβίωση και ο πολιτισμός του. 

Όχι μονάχα η ανάδειξη αυτού αλλά η συνέχεια που οφείλει να του δώσει. Αντ' αυτού το μόνο που διακρίνουμε όσοι δεν ακούμε το καθημερινό κάλεσμα της λήθης τους, είναι η ίδια η μαθηματική τους πορεία προς τον ολότελο αφανισμό. Οι σειρήνες του πολέμου αντηχούν ξανά στην Μέση Ανατολή και το τεταμένο κλίμα δεν θα αργήσει να επισκεφτεί και τον τόπο μας. Υπάρχει κόσμος να αντιμετωπίσει αυτό που έρχεται; Υπάρχουν Ψυχές με ζωντάνια και Ιδανικά; Πόσο αποχαυνώθηκε αυτός ο λαός ... Γιατί ...;

Η κατάρα των προγόνων έχει αρχίσει να εξαπλώνεται στα άψυχα πλέον σώματα των "ρομποτικής" συμπεριφοράς φιλελευθέρων όντων, που δεν δύνανται να εκφράσουν ούτε το παραμικρό στοιχείο Ελληνοπρέπειας στον καθημερινό τους βίο. Η καλοήθης πρόσοψη του τεχνοκρατικού τους οράματος δεν ήρθε με την ανάπτυξη και την εξέλιξη που οι πολλοί θα περίμεναν και διαφήμιζαν. Ο "καλοπροαίρετος" καπιταλισμός έφερε νέους δουλοπάροικους για την υλοποίηση της ατζέντας της ιουδαϊκής ελίτ. Βασίζονται σε μία άμορφη ακαδημαϊκή κοινότητα για να συνθέσουν μία ψευδαίσθηση φροντίδας, ενώ διαιωνίζουν το καταπιεστικό παράδειγμα. 

Είναι το θέατρο του πλουραλισμού, ένας ιλιγγιώδης χορός δημαγωγικής διπλής σκέψης που κατασκευάζει την εντύπωση της μεταρρύθμισης, ενώ παράλληλα επιταχύνει σταδιακά προς τα νεοφεουδαρχικά άκρα. Αυτή η τεχνοκρατική ολιγαρχία δανείζεται την αισθητική και την συνθηματολογία της κοινωνικής δικαιοσύνης, ενώ οι πολιτικές της χτυπούν σκληρά προς τα κάτω, χρησιμοποιώντας την ισότητα και την υπεράσπιση της δημοκρατίας ως όπλο συμμόρφωσης. 

Κάποιοι όμως συνεχίζουν να μην κατανοούν... Έχουν αντιστρέψει την πραγματικότητα μέσω ενός ύπουλου προγράμματος προπαγάνδας και αποπροσανατολισμού. Τα εγκλήματα και οι στερήσεις που επιβλήθηκαν στους ανθρώπους από τις κυρίαρχες τάξεις αναδιατυπώνονται ως αυτοπροκαλούμενες πληγές που μόνο πιο αυταρχικά “διορθωτικά μέτρα” μπορούν να θεραπεύσουν. Η αντίσταση αναδιατυπώνεται ως κοινωνική δυσλειτουργία που απαιτεί τιμωρία. Οι άνθρωποι απογοητευμένοι και θολωμένοι στην σκέψη δεν στρέφουν τον νου τους στην αποκάλυψη της μάσκας του αιώνιου τέρατος. Συντηρούν ένα σύστημα που διατηρεί και επιβραδύνει την εξαφάνιση τους. 

Είναι πλέον οι αρνητές της ομορφιάς! Αν υπάρχει λοιπόν κάτι που μπορούμε να περισώσουμε ας μην το αφήσουμε να χαθεί και αυτό, πετάξτε τον μηδενιστικό τρόπο σκέψης και αντισταθείτε για το Αίμα και την Πίστη σας. Όντας ζώντες είναι τα μόνα που δεν μπορούν να μας στερήσουν!

"Κάθε τι άσχημο αποδυναμώνει και ταλαιπωρεί τον άνθρωπο. Θυμίζει την φθορά, τον κίνδυνο, την ανικανότητα, υποφέρει πραγματικά από απώλεια ενέργειας στην παρουσία του. Η επίδραση του άσχημου μπορεί να μετρηθεί με ένα δυναμόμετρο. Κάθε φορά που ο άνθρωπος αισθάνεται με οποιονδήποτε τρόπο καταθλιπτικός, αισθάνεται την εγγύτητα κάποιου "άσχημου". Το αίσθημα της δύναμης του, η θέληση του για δύναμη, το θάρρος του, η υπερηφάνεια του, μειώνονται με το άσχημο, αυξάνονται με το όμορφο".

Φρίντριχ Νίτσε

Jose Antonio Primo de Rivera - Λόγοι Μάχης


«Εμείς δεν βεβηλώνουμε τα λείψανα των νεκρών μας με κλαψιάρικα άρθρα που θυμίζουν Ιερεμιάδες, ούτε τα χρησιμοποιούμε για να λάβουμε πολιτικά ανταλλάγματα στα δύσοσμα βελουδένια κοινοβουλευτικά έδρανα»

Jose Antonio Primo de Rivera - Λόγοι Μάχης

«Σε αυτές τις εκλογές , ψηφίστε αυτόν που σας φαίνεται λιγότερο κακός, γιατί δεν θα γεννηθεί απ' αυτές η καινούργια Ισπανία, ούτε είναι αυτές ο προορισμός μας. Μοιάζουν σαν την θολή ατμόσφαιρα μιας ταβέρνας στο τέλος μιας νύχτας οργίων. Δεν βρίσκεται εκεί η θέση μας. Πιστεύω ότι είμαι κι εγώ υποψήφιος, αλλά είμαι δίχως πίστη και δίχως σεβασμό. Κι' αυτό σας το λέω τώρα, άσχετα αν κάτι τέτοιο δεν μου αποφέρει ούτε μία ψήφο. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Εμείς δεν τσακωνόμαστε με τους άλλους για τα ανούσια υπολείμματα ενός βρώμικου συμποσίου. Η θέση μας είναι έξω, στον ελεύθερο αέρα μέσα στην καθαρή νύκτα με το όπλο στον ώμο, ψηλά στ' αστέρια. Οι άλλοι μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι τα συμπόσια τους»

Jose Antonio Primo de Rivera - Λόγοι Μάχης

Χασάν Σαλάμα, ο Παλαιστίνιος των Waffen SS


γράφει ο Α.Π.

Ο Χασάν Σαλάμα (1913 - 2 Ιουνίου 1948) ήταν Παλαιστίνιος Άραβας εθνικιστής ηγέτης ανταρτών και διοικητής που ηγήθηκε του Παλαιστινιακού Ιερού Πολεμικού Στρατού (Jaysh al-Jihad al-Muqaddas, αραβικά: جيش الجهاد المقدس) στον πόλεμο της Παλαιστίνης το 1948 μαζί με τον Abdul Qadir al-Husseini.

Ο Σαλάμα γεννήθηκε στο χωριό Qula το 1913 κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας στην Παλαιστίνη. Ήταν ένας από τους ηγέτες των ένοπλων αραβικών ομάδων που πολέμησαν εναντίον των βρετανικών αρχών και των σιωνιστών εποίκων. Συμμετείχε στις βίαιες διαδηλώσεις της Γιάφα το 1933 κατά τη διάρκεια των ταραχών στην Παλαιστίνη το 1933 και έγινε ηγέτης της αραβικής εξέγερσης του 1936-39 στην Παλαιστίνη μετά το θάνατο του Εζεντίν αλ-Κασάμ.

Στην αρχή της εξέγερσης στις αρχές Μαΐου του 1936 του ανατέθηκε να διοικήσει την περιοχή αλ-Λιντ - αλ-Ράμλα - Γιάφα. Σχεδίασε και ηγήθηκε μιας σειράς επιτυχημένων επιχειρήσεων εναντίον των βρετανικών υποχρεωτικών δυνάμεων και των ένοπλων σιωνιστών. Αυτές οι επιχειρήσεις περιελάμβαναν την ανατίναξη σιδηροδρομικών γραμμών και στύλων ηλεκτρικής ενέργειας, την αποκοπή γραμμών επικοινωνίας και την καύση οπωρώνων των σιωνιστών. Το 1938 ο Σαλάμα τραυματίστηκε όταν ανατίναξε ένα τρένο στη γραμμή αλ-Λιντ - Χάιφα. Ο Σαλάμα πολέμησε με το ψευδώνυμο Αμπού Αλί, που σήμαινε "ο πατέρας του Αλί": αυτός ο γιος, ο Αλί, θα γινόταν με τη σειρά του ένας μεγάλος ηγέτης του ένοπλου σκέλους της PLO τη δεκαετία του '70.

Μετά την κατάρρευση της αραβικής εξέγερσης στην Παλαιστίνη και το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τον Οκτώβριο του 1939, ο Σαλάμα κατέφυγε μέσω Βηρυτού και Δαμασκού στη Βαγδάτη, μαζί με τον μουφτή της Ιερουσαλήμ Hajj Amin al-Husseini, τα μέλη της Αραβικής Ανώτατης Επιτροπής Jamal al-Husayni, Rafiq al-Tamimi και τους στρατιωτικούς ηγέτες της εξέγερσης Fawzi al-Qawuqji και Arif Abd al-Razzaq. Στο Ιράκ, ο Σαλάμα είχε αποφοιτήσει από το Στρατιωτικό Κολέγιο στη Βαγδάτη μαζί με άλλους διοικητές του Στρατού του Ιερού Πολέμου, συμπεριλαμβανομένων των Abd al-Qadir al-Husayni και 'Abd-al-Rahim Mahmud. 

Η στρατιωτική εκπαίδευσή τους κατέστη δυνατή λόγω της ειδικής σχέσης μεταξύ του μουφτή και της ιρακινής κυβέρνησης. Ο Σαλάμα υποστήριξε τον Rashid Ali al-Gaylani και καθοδήγησε μια ομάδα 165 Παλαιστινίων μαχητών. Συμμετείχε στο φιλογερμανικό και αντιβρετανικό πραξικόπημα του Ρασίντ Αλί το 1941 και στον επακόλουθο αγγλο-ιρακινό πόλεμο.

Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και Επιχείρηση Άτλας

Η επικήρυξη του Σαλάμα από τους Βρετανούς, 1945

Ο Σαλάμα ακολούθησε τον μεγάλο μουφτή al-Husseini στη ναζιστική Γερμανία και έγινε ο ανώτερος βοηθός του και μυστικός πράκτορας των Γερμανών. Ο Σαλάμα κατέφυγε στο Βερολίνο από το Ιράκ ως μέλος της συνοδείας του μουφτή, η οποία περιελάμβανε επίσης τον Fawzi al-Qawuqji. Ο μουφτής και οι βοηθοί του μισθοδοτήθηκαν από τους Ναζί και τους παρασχέθηκε γραφείο και χώρος διαβίωσης κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο Σαλάμα πήρε μια Γερμανίδα σύζυγο και πέρασε από εκπαίδευση κομάντο και σαμποτάζ, και υπηρέτησε ως μέλος μιας ειδικής μονάδας κομάντο της γερμανικής οργάνωσης εξωτερικών πληροφοριών Amt VI. 

Συμμετείχε στην επιχείρηση ATLAS: τη νύχτα της 6ης Οκτωβρίου 1944, ο Σαλάμα και τέσσερις άλλοι κομάντος (τρεις Γερμανοί Ναΐτες και ένας Παλαιστίνιος Άραβας) έπεσαν με αλεξίπτωτο από ένα γερμανικό Heinkel HeS 3 στην βρετανική Παλαιστίνη πάνω από το Wadi Qelt. Ο εξοπλισμός τους φέρεται να περιελάμβανε εκρηκτικά, υποπολυβόλα, δυναμίτη, ραδιοεξοπλισμό και 5.000 λίρες στερλίνες. 

Είχαν μερικές δηλητηριώδεις κάψουλες που προορίζονταν για την εκκαθάριση των ντόπιων που πιστεύεται ότι συνεργάζονταν με τις βρετανικές αρχές. Ένας από τους Γερμανούς και ο Σαλάμα απέφυγαν τη σύλληψη και κατέφυγαν στην Qula, όπου ένας γιατρός περιέθαλψε το τραυματισμένο πόδι του Σαλάμα. Η επιχείρηση είχε ως στόχο να προμηθεύσει τις τοπικές παλαιστινιακές αραβικές ομάδες αντίστασης με πόρους και όπλα και να κατευθύνει τη δραστηριότητα δολιοφθοράς κυρίως σε εβραϊκούς (και όχι βρετανικούς) στόχους.

1947–1948 Πόλεμος της Παλαιστίνης

Το 1947 ο Σαλάμα επανεμφανίστηκε ως δεύτερος στην ιεραρχία του Στρατού του Ιερού Πολέμου, μιας δύναμης Παλαιστινίων ατάκτων που συνδεόταν με τον Μεγάλο Μουφτή αλ-Χουσεΐνι. Η δύναμη έχει περιγραφεί ως ο «προσωπικός» στρατός του Abd al-Qadir al-Husayni. Ο Σαλάμα είχε ανακτήσει ναζιστικά όπλα που είχαν κρυφτεί στην αιγυπτιακή έρημο κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και στις 8 Δεκεμβρίου 1947, τα χρησιμοποίησε για να επιτεθεί στη συνοικία Hatikva του Τελ Αβίβ. 

Η σιωνιστική στρατιωτική οργάνωση Χαγκάνα είχε εκ των προτέρων πληροφορίες και περίμενε την επίθεση. Μετά από τρίωρη μάχη οι Παλαιστίνιοι υποχώρησαν, ο Σαλάμα έχασε περίπου εκατό άνδρες που σκοτώθηκαν. Ο μουφτής διόρισε τον Σαλάμα στην περιοχή αλ-Λιντ, ο διορισμός αναγνωρίστηκε από τη Στρατιωτική Επιτροπή του Αραβικού Συνδέσμου, ωστόσο αφού ο διοικητής της Γιάφα, Al-Hawwari, ο οποίος διορίστηκε τον Δεκέμβριο του 1947, είχε συναντηθεί ανοιχτά με τους αξιωματικούς της υπηρεσίας πληροφοριών της Χαγκάνα για να συζητήσει την κατάπαυση του πυρός, ο Al-Hawwari καρατομήθηκε από ηγέτης της Γιάφα ως συνεργάτης των σιωνιστών. 

Στις 22 Ιανουαρίου, ο Σαλάμα έφτασε στη Γιάφα επικεφαλής σαράντα Βόσνιων Μουσουλμάνων στρατιωτών, οι οποίοι ήταν έμπειροι στρατιώτες εξοικειωμένοι με την προετοιμασία, τη χρήση εκρηκτικών και την κατασκευή οχυρώσεων, πιθανώς βετεράνοι της μουσουλμανικής μεραρχίας των Waffen SS που είχε στρατολογηθεί από τον μουφτή για τους Ναζί. Ο Σαλάμα παρέμεινε στη Γιάφα για δέκα ημέρες. Ο Σαλάμα ήταν εν μέρει επιτυχής στην οργάνωση πολιτοφυλακής πεντακοσίων ανδρών από τις ένοπλες ομάδες που δραστηριοποιούνταν στη Γιάφα, αν και μερικοί εντάχθηκαν "μόνο στα χαρτιά". 

Σε μια συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στη Δαμασκό στις 5 Φεβρουαρίου 1948, ο Σαλάμα απομακρύνθηκε από τη Γιάφα από τη Στρατιωτική Επιτροπή του Αραβικού Συνδέσμου και η ανάθεσή του στην περιοχή αλ-Λιντ επιβεβαιώθηκε εκ νέου. Ως περιφερειακός διοικητής, ο Σαλάμα οργάνωσε δραστηριότητα κατά μήκος των δρόμων στην περιοχή του, κατά μήκος του δρόμου αλ-Ράμλα - Γιάφα.

Περίπου πεντακόσιοι Βόσνιοι εθελοντές εντάχθηκαν στις τάξεις του στρατού του Σαλάμα και του Abd al-Qadir al-Husayni. Ο Σαλάμα τους γνώριζε από τη βοσνιακή 13η Μεραρχία των SS Handžar («Μαχαίρι») καθώς είχε επιβλέψει την εκπαίδευσή τους στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ξένοι εθελοντές ήταν σημαντικό μέρος της δύναμης του Σαλάμα, δεδομένου ότι οι ντόπιοι Άραβες απέφευγαν να λάβουν μέρος στις μάχες. 

Για παράδειγμα, ο Σαλάμα έπρεπε να χρησιμοποιήσει ξένους εθελοντές για να πραγματοποιήσει μια επίθεση που είχε σχεδιάσει κατά σιωνιστικής αυτοκινητοπομπής στο Rishon Letzion, δεδομένου ότι οι κάτοικοι του Bayt Dajan αρνήθηκαν να τον βοηθήσουν. Κατά τη διάρκεια του Μαρτίου 1948, η υπηρεσία πληροφοριών της Χαγκάνα (η μετέπειτα Μοσάντ) είχε μάθει ότι ο Σαλάμα μαζί με τον ιρακινό διοικητή της αλ-Ράμλα ίδρυσαν αρχηγείο διοίκησης σε ένα τετραώροφο κτίριο κοντά στην αλ-Ράμλα. 

Στις 5 Απριλίου, ο λόχος της ταξιαρχίας Givati διείσδυσε και κατέστρεψε το συγκρότημα, σε μάχη όπου σκοτώθηκαν 25 Άραβες. Ο Σαλάμα δεν τραυματίστηκε, ωστόσο η απόδρασή του θεωρήθηκε «επαίσχυντη». Παρ' όλα αυτά, ο Σαλάμα επέστρεψε στο κατεστραμμένο κτίριο, ανέκτησε τον εξοπλισμό και ίδρυσε το νέο αρχηγείο διοίκησης στο χωριό Yehudia. Υπάρχουν αναφορές ότι ο Σαλάμα χρησιμοποίησε πρώην συμβούλους των Ναζί στον αγώνα του στην Παλαιστίνη.

Αλί Χασάν Σαλάμα, ηγέτης του Μαύρου Σεπτέμβρη και της σωματοφυλακής του Αραφάτ

Ο Σαλάμα ήταν μέλος του Παλαιστινιακού Αραβικού Κόμματος. Τραυματίστηκε στη μάχη του Ra's al-'Ayn και πέθανε στις 2 Ιουνίου 1948. Η "Ιστορία της Χαγκάνα" τον χαρακτηρίζει ως έναν από τους πιο θαρραλέους ηγέτες του παλαιστινιακού αντάρτικου. Ήταν ο πατέρας του Αλί Χασάν Σαλάμα, αρχηγού της Οργάνωσης "Μαύρος Σεπτέμβρης". 

Ο Αλί θεωρείται ως ο κυρίως υπεύθυνος για τη σφαγή του Μονάχου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972, αλλά και διοικητής της "Δύναμης 17", της προσωπικής σωματοφυλακής του Γιασέρ Αραφάτ. Λέγεται ότι ο Αλί ήταν αυτός που στρατολόγησε τον Imad Mughniyeh, τον μετέπειτα στρατιωτικό ηγέτη της Χεζμπολάχ που ευθύνεται για την ήττα του σιωνιστικού στρατού στον πόλεμο του Λιβάνου το 2006.

Τι είναι ο ευρωπαϊκός Ιουδαιο-εθνικισμός



του Cas Mudde, μετάφραση Α. Π.

Μια γρήγορη ματιά στην τρέχουσα άνοδο του «αντι-αντισημιτισμού» σε μεγάλο μέρος της Δυτικής Ευρώπης.

Στη μεταπολεμική Δυτική Ευρώπη, που ορίστηκε από το Ολοκαύτωμα αλλά και που εξακολουθεί να είναι βαθιά αποικιοκρατική, ο αντισημιτισμός έχει γίνει ο κύριος (μοναδικός) δείκτης ρατσισμού γενικά, και της ακροδεξιάς ειδικότερα.

Σοβαρά ακροδεξιά κόμματα στη Δυτική Ευρώπη το κατάλαβαν γρήγορα αυτό και έμειναν μακριά τόσο από τον αντισημιτισμό όσο και από τον αντισιωνισμό (τουλάχιστον ρητά).

Στην «τρίτη φάση» (1980-2000) της μεταπολεμικής ακροδεξιάς, αρκετά κόμματα ανέπτυξαν φιλοεβραϊκή ή φιλο-ισραηλινή θέση (π.χ. το βελγικό Vlaams Belang), μερικές φορές ακόμη και φλερτάροντας με τον φιλοσημιτισμό (ο οποίος συχνά μοιράζεται αντισημιτικούς τροπισμούς).

Στον απόηχο της ευρέως διαδεδομένης ισλαμοφοβικής απάντησης στις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο "αντι-αντισημιτισμός" και η ισλαμοφοβία άρχισαν να αλληλεπικαλύπτονται σημαντικά.

Ταυτόχρονα με τον «ομοεθνικισμό» και τον «φεμοεθνικισμό» (εθνικισμοί με φιλο-ΛΟΑΤΚΙ και φιλο-φεμινιστική ρητορεία) προέκυψε ένα είδος «ιουδαιοεθνικισμού», στον οποίο οι «Εβραίοι» (ή/και το Ισραήλ) έγιναν δεκτοί ως μέρος του «εμείς», ως υπερασπιστές της «Δύσης» ενάντια (μόνο) στους μουσουλμάνους.

Όπως και με τον ομοεθνικισμό και τον φεμοεθνικισμό, ο υπαρκτός αντισημιτισμός των μη μουσουλμάνων «ντόπιων» Ευρωπαίων συχνά αγνοήθηκε ή ελαχιστοποιήθηκε. Αντίθετα ο - υποτιθέμενος - αντισημιτισμός των μουσουλμάνων έγινε σλόγκαν στο στόμα της νέας αυτής φιλοσιωνιστικής ακροδεξιάς της Ευρώπης.

Ήταν επίσης στον απόηχο της 11ης Σεπτεμβρίου που ο όρος «ιουδαιο-χριστιανισμός» έγινε ευρέως διαδεδομένος, ένας όρος που δεν έχει ιστορικό ή ουσιαστικό νόημα και έχει ρίζες στη μεταπολεμική ακροδεξιά.

Καθώς η ακροδεξιά αύξησε τα ποσοστά της, όσον αφορά τις ιδέες και τα κόμματα, έγινε πιο ενεργητική. Άρχισαν να εργαλειοποιούν τον (υποτιθέμενο) αντισημιτισμό τόσο για να επιτεθούν στους μουσουλμάνους (και την αριστερά) όσο και για να κυριαρχήσουν οι ίδιοι.

Τα ακροδεξιά κόμματα άρχισαν επίσης να φλερτάρουν ενεργά με εβραϊκές και ισραηλινές οργανώσεις, χρησιμοποιώντας τον «ιουδαιο-εθνικισμό» και τις «ιουδαιο-χριστιανικές» αξίες, σε μια προσπάθεια να ενσωματωθούν περαιτέρω και να κανονικοποιηθούν - με σημαντική επιτυχία, ιδιαίτερα στους κύκλους του Λικούντ (κόμμα Νετανιάχου). Ως γνωστόν η περίοδος της προεδρίας Νετανιάχου στο Λικούντ είναι η περίοδος που το κόμμα αυτό ανέπτυξε ενεργές σχέσεις με κόμματα, οργανισμούς και ηγέτες της ακροδεξιάς του δυτικού ημισφαιρίου όπως το γερμανικό AfD, το πολωνικό PiS, το διεθνές CPAC, ο Ορμπάν, η Μελόνι, ο Τραμπ, ο Μπολσονάρο, η Λεπέν, ο Μιλέι, ο Βίλντερς.

Καθώς οι ακροδεξιές αφηγήσεις έγιναν πιο mainstream, η εργαλειοποίηση του (αντι)αντισημιτισμού εξαπλώθηκε μέσω της επικρατούσας τάσης - κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, μεταξύ της κυρίαρχης δεξιάς (σκεφτείτε π.χ. τη ρητορική περί «ισλαμο-αριστερισμού» που χρησιμοποιεί ο Μακρόν ενάντια στους πολιτικούς του αντιπάλους, ξεκάθαρα επηρεασμένος - όσο κι αν δεν το παραδέχεται - από τον ακροδεξιό διανοητή Μισέλ Ουελμπέκ).

Και καθώς η ισλαμοφοβία της ραγδαία αναδυόμενης ακροδεξιάς γινόταν όλο και πιο θρασεία, ο φιλοσιωνισμός τους έπρεπε να γίνει κι αυτός πιο θρασύς – για να «αποδείξουν» ότι δεν ήταν «ρατσιστές» (ή, ακόμα, ότι οι «αντιρατσιστές» αριστεροί ήταν οι πραγματικοί ρατσιστές – άλλο ένα ακροδεξιό αφήγημα).

Στις παραπάνω παρατηρήσεις δεν αρνούμαστε το υπαρκτό πρόβλημα του αντισημιτισμού στην Ευρώπη και πέραν αυτής, σε όλο το πολιτικό φάσμα. Αντίθετα, υποστηρίζουμε ότι μεγάλο μέρος της νεοφανούς ευρωπαϊκής «αντίθεσης στον αντισημιτισμό» δεν είναι καθόλου «αντιρατσιστικό» (και συχνά περιλαμβάνει ρατσιστικά/ισλαμοφοβικά αφηγήματα και τροπισμούς).

Το φαινόμενο Καρυστιανού

 

γράφει ο Μαυρομετωπίτης

Το τελευταίο διάστημα, την προσοχή της κοινής γνώμης, συγκεντρώνει το πρόσωπο της χαροκαμένης μητέρας Μαρίας Καρυστιανού. Όντας μητέρα ενός εκ των θυμάτων των Τεμπών, η κ. Καρυστιανού ξεκινάει από την σωστή αφετηρία. Μετατρέπει τον πόνο της σε Οργή και την θλίψη της σε Θέληση, ξεκινώντας έναν πραγματικά πεισματικό αγώνα για να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι του εγκλήματος (διότι περί αυτού πρόκειται) που δεν είναι άλλοι από την μεγαλοαστική μούργα της Νέας Δημοκρατίας. 

Τα «Τέμπη» δεν ήταν απλά ένα ατύχημα, ούτε ένα τυχαίο τραγικό περιστατικό. Ήταν το αποτέλεσμα του συστήματος στο οποίο ζούμε. Το αστικό, καπιταλιστικό κράτος δεν νοιάζεται για την ανθρώπινη ζωή! Νοιάζεται μόνο για τα κέρδη και την λειτουργικότητα! Στις καπιταλιστικές δημοκρατίες ο άνθρωπος και η υπόσταση του δεν έχουν καμία σημασία. Το μόνο που έχει σημασία είναι το κεφάλαιο, οι επενδύσεις και οι μετοχές! Όλα αυτά μας αποδεικνύουν ότι η Δημοκρατία σκοτώνει και ότι πολύ σωστά οι υπεύθυνοι για την τραγωδία των Τεμπών αναζητούνται ανάμεσα στα ευθυνόφοβα και δειλά ανθρωπάκια της κυβερνητικής συμμορίας.

Ο αγώνας και το πείσμα της κ. Καρυστιανού και των υπόλοιπων συγγενών των θυμάτων είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος. Διότι παρά τα Τείχη που σηκώνει ένα ολόκληρο σύστημα, από την στημένη Δικαιοσύνη μέχρι τους διεφθαρμένους Υπουργούς, εκείνοι επιμένουν, συνεχίζουν, δεν το βάζουν κάτω, πιστεύουν και διεκδικούν. Η Καρυστιανού ενσαρκώνει ένα πρότυπο αγωνίστριας γυναίκας! Μίας γυναίκας η οποία δεν ενδιαφέρεται μόνο για την κοκεταρία της, μίας γυναίκας η οποία δεν κάθεται στα αυγά της ανάβοντας καντήλια στην εκκλησία ή μαγειρεύοντας στην κουζίνα της, αλλά μίας γυναίκας η οποία παρεμβαίνει, έχει άποψη, παλεύει και εν τέλει κατορθώνει να εκθέσει την πλουτο-δημοκρατική κλίκα! 

Μίας γυναίκας την οποία τόσο θαυμάζει ο Φασισμός και την οποία σίγουρα οι μαχητές των Μαύρων και των Καφέ Πουκαμίσων θα επαινούσαν αν ζούσαν! Η ανυπαρξία του εθνικιστικού χώρου για μία ακόμη φορά πασίδηλη, αφήνοντας την Κυρία να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από την Αριστερά και τον φεμινισμό. Η διαχρονική ανικανότητα του εθνικιστικού χώρου να θέσει την άποψη του και να παρέμβει με δυναμισμό στα κοινωνικά θέματα και μαζί η καθυστερημένη ακροδεξιά αντίληψη που «αγριοκοιτάζει» την γυναίκα με πολιτικές αντιλήψεις, μας καθιστούν ακόμη μία φορά τους ηττημένους της υπόθεσης!

ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ! Όπως προαναφέρθηκε η αφετηρία της κ. Καρυστιανού είναι σωστή και ο μέχρι τώρα αγώνας της αξιέπαινος. Ωστόσο υπάρχει μία ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στην δική μας επαναστατική αντίληψη και τα νομικίστικα φληναφήματα. Η αστικό - δημοκρατική μαφία δεν θα πέσει ούτε με υπογραφές, ούτε με κλάματα, ούτε με ομιλίες στο ευρωκοινοβούλιο, ούτε με συναισθηματισμούς! Θα πέσει με επαναστατικό αγώνα, εξέγερση, λαϊκή κινητοποίηση και την αποφασιστική βούληση μιάς επαναστατικής ηγεσίας! Διότι μόνο με Εξέγερση που συνοδεύεται από Συνείδηση αλλάζουν οι καταστάσεις και ανατρέπονται τα καθεστώτα! 

Και την εξέγερση σίγουρα δεν μπορούν να την φέρουν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι αριστέρες γκρούπες, οι κωμικοτραγικές φεμινιστικές λέσχες, το Rosa και τα  instagram accounts! Την Εξέγερση η οποία θα μετατραπεί σε Επανάσταση θα την φέρουν οι δυνάμεις που εναντιώνονται στο Σύστημα. Και αυτές οι δυνάμεις είναι πολύ ευδιάκριτες είτε εξ΄αριστερών, είτε εκ δεξιών. Μάλιστα πολλές φορές οι δύο πόλοι φέρουν αρκετά κοινά σημεία. Ας μη πέφτουν λοιπόν στην παγίδα η κ. Καρυστιανού, οι συγγενείς των θυμάτων και η μεγάλη μερίδα του Λαού που παρουσιάζει αισθήματα συμπάθειας για τον αγώνα των πληγέντων.

Οτιδήποτε πλήττει το Σύστημα, οτιδήποτε εκθέτει τα τρωτά του σημεία είναι Υπέρ μας! Από εκεί και περά, είναι δουλειά των επαναστατών να ρίξουν το τελειωτικό χτύπημα στον παρλιαμενταρικό κύκλωπα και να γκρεμίσουν συθέμελα το Αντεθνικό κράτος της εκμετάλλευσης, ορθώνοντας στην θέση του ένα Εθνικό, Λαϊκό Καθεστώς υπέρ της Πατρίδας, της Εθνικής Ελευθερίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης!