ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Οι εκλογές και το δικέφαλο τέρας της παγκοσμιοποίησης.

 

γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Στις εκλογές της 21ης Μαΐου αποδείχθηκε πως η δημοκρατία έχει τεράστια επιρροή στους φτωχοποιημένους Έλληνες οι οποίοι όντας χτυπημένοι ανηλεώς έδειξαν πίστη στους δημίους τους (παρότι η αποχή είναι μεγαλύτερη)  ενώ το αίμα των νεκρών στα Τέμπη είναι ακόμη ζεστό και η προδοσία του Αιγαίου εν όψη. Το καθεστώς έδειξε την ισχύ του και συσπείρωσε τους θήτες όπου έδειξαν πως η συντήρηση της δυστυχίας τους είναι σημαντικότερη από την απόκτηση της κοινωνικής τους και εθνικής τους ελευθερίας. Οι ψήφοι στον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη απόδειξαν πως η ανεδαφικότητα κάποιον αυτοαποκαλούμενων ''εθνικιστών'' είναι το χρησιμότερο όπλο του συστήματος ούτως ώστε να συνεχίσει η ηγεμονία του και να ενισχύσει την παρακμή του παλαιοκομματισμού μέσα από την χρεοκοπημένη αριστερά η οποία θα ενισχύσει την άνοδο του ΠΑΣΟΚ έτσι ώστε να εξασφαλίσει το σύστημα την εφεδρεία του και σε μια ενδεχόμενη αναθεώρηση του συντάγματος την δημιουργία μιας συγκεντρωτικότητας ενός δικομματισμού αμερικανικού τύπου.

Από την ανάλυση σαφώς και δεν μπορούν να λείψουν τα κόμματα ''διαμαρτυρίας'' τόσο από την ροζ αριστερά όσο και από την θρησκόληπτη και γραικύλικη ακροδεξιά. Και εδώ έρχεται η εξής διαλεύκανση της υπόθεσης, η παγκοσμιοποίηση είναι ένα τέρας με δύο κεφάλια, το ένα της κεφάλι είναι ευθυγραμμισμένο με την ''πολιτική ορθότητα'' και το άλλο υποδυόμενο το εθνοκεντρικό έχει καταφέρει να έχει σε καταστολή τους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν κατάρτιση αλλά αγαπούν την πατρίδα τους ενστικτωδώς. Αυτή η κατευθυνόμενη ''αντίδραση'' αποσκοπεί στον εγκλωβισμό των πατριωτών ψηφοφόρων οι οποίοι δείχνουν μια αμφισβήτηση έστω και ανώριμη απέναντι στο σύστημα.

Τα δεξιά κομματίδια που δοξολογούν ολημερίς τον τριαδικό Θεό ενώ ταυτόχρονα θέλουν καινούργια ειλωτία για χάρη των τραπεζών (βλέπε Νατσιός) εξυπηρετούν την νεοφιλελεύθερη πολιτική ή οποία θέλει στα στάσιμα νερά της δημοκρατίας να ελέγχει τους ''φυγάδες'' δεξιούς ψηφοφόρους οι οποίοι ένεκα των ημερών εξελίσσονται σε ανορθολογικά τμήματα της κοινωνίας. Από την άλλη ένα κομμάτι της χρεοκοπημένης αριστεράς θέλοντας να χτυπήσει σαν καλή πατερίτσα την κακή απομίμηση του ΠΑΣΟΚ δεν θα διστάσει να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην ΝΔ. Οπότε μια βουλή που επιβεβαιώνει τον Μπραζιγιάκ για την πόρνη δημοκρατία δεν μπορεί να δώσει τις απαντήσεις που επιζητά η εθνική ψυχή, δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στην υδροκέφαλη παγκοσμιοποίηση και πολλώ δε μάλλον απέναντι στην συνεχιζόμενη και μακρόσυρτη παρακμή που έχουν δημιουργήσει οι καπιταλιστές.

Από την άλλη έχουμε και τους χιλιαστές του εθνικισμού οι οποίοι περιμένουν τον Μεσσία από την φυλακή πιστεύοντας έως μεταφυσικά πως με τις ανώτερες ικανότητες του θα σώσει την Ελλάδα και θα μας κάνει να τρώμε με χρυσά κουτάλια. Δεν είναι μομφή προς τους φυλακισμένους εθνικιστές αυτό και αν κάποιος μέμφεται πολιτικούς κρατούμενους τότε αν δεν είναι ανόητος σίγουρα είναι επικίνδυνος, όμως άλλο πράγμα η έλλογη κρίση και άλλο ο Χιλιασμός που αδρανοποιεί τον άνθρωπο που κατά Νίτσε οφείλει να δρα αλλιώς πνευματικά είναι νεκρός. Το συμπέρασμα που βγαίνει παρόλα αυτά είναι πως ο σκεπτόμενος εθνικοεπαναστάτης (και όχι επαναστατημένος) οφείλει να επαγρυπνεί και να εντοπίζει τον εχθρό ακόμα και αν εμφανίζεται με το προσωπείο του ''αμνού''.

Πρέπει να δίνει απαντήσεις στα αδιέξοδα και να βρίσκει φόρμουλες επιβίωσης του έθνους τόσο σε κοινοβουλευτικό (αναγκαίο κακό) όσο και σε κινηματικό επίπεδο. Διότι το κ(υ)νοβουλευτικό σύστημα έχει την μαγεία να αδρανοποιεί και να κάνει τους ανθρώπους επαίτες μιας κατάστασης η οποία διαιωνίζεται και επιπλέει μέσα στην παρακμή της συλλογικής πολυπολικότητας και συν τοις άλλοις να δίνει ''τεχνητές αναπνοές'' σε ένα σύστημα το οποίο  όντας πεθαμένο θα δείξει το χειρότερο πρόσωπο του απέναντι σε κάθε τι που το αμφισβητεί. Πρέπει να δρα ως Άναρχος κατα Ερνστ Γιούνγκερ και όχι σαν πυροτέχνημα που φωτίζει τον ουρανό του συστήματος.

ΔΕΝ εμπιστευόμαστε το σύστημα και τις βαλβίδες του, δεν ξεγελιόμαστε από τα υποκατάστατα του είτε εθνικοφρονικά είτε σοσιαλίζοντα, δεν επιδιώκουμε να σώσουμε αυτή την Χίμαιρα αντιθέτως θέλουμε να την δούμε να γκρεμίζεται, δεν εμπιστευόμαστε τους δειλούς δεξιούς όπως έλεγε και ο Leon Degrelle και σίγουρα δεν είμαστε πιστοί στο κράτος όταν αυτό καταστρέφει την εθνική ψυχή κατά Δραγούμη. Επιδιώκουμε την δημιουργία μιας πραγματικά εθνικής κοινωνίας η οποία θα λειτουργεί οργανικά και πάνω από όλα με δικαιοσύνη και σε τελευταία ανάλυση επιδιώκουμε την εξουσία και όχι την κυβέρνηση.

Ζήτω το έθνος κάτω το κράτος!

 

 

Έλληνας εθελοντής στρατιώτης περιγράφει τον τραυματισμό του στο Μπαχμούτ


Ο Κώστας περιγράφει τις πραγματικές συνθήκες μάχης στο Μπαχμούτ, το πιο επικίνδυνο μέρος στον πλανήτη μας αυτή τη στιγμή. Μετά από μάχες που κράτησαν ώρες, ο Κώστας τραυματίστηκε σε διάφορα σημεία του σώματός του, έχασε ενάμιση δάκτυλο και αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται.

για περισσότερα εδώ ...

Το έθνος σε έκλειψη, οι εκλογές σε συνέχεια.



γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Οι εκλογές σύμφωνα με την φιλελεύθερη λογική της Γαλλικής επανάστασης είναι η επιλογή του λαού για τους αντιπροσώπους του οι οποίοι δηλώνουν την κυριαρχία του. Είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα; Την απάντηση την είχε δώσει ο Μ. Καραγάτσης όπου είχε γράψει πως ''η αθηναϊκή δημοκρατία στην πραγματικότητα ήταν μια κοινότητα ολιγάριθμη η οποία ηγεμόνευε  περισσότερους από αυτούς για τους οποίους λειτουργούσε''. Τον Καραγάτση έρχεται να τον επιβεβαιώσει η ίδια η ιστορία διότι ο Περικλής ο αλκμεωνίδης πολιτικός και θεμελιωτής της αθηναϊκής δημοκρατίας όταν κατάλαβε πως η αριστοκρατική Σάμος αποτελεί τροχοπέδη για τα σχέδια της Αθήνας στο Αιγαίο τότε την κατέλαβε επιβάλλοντας δημοκρατικό πολίτευμα με απώτερο σκοπό τον έλεγχο των ναυπηγείων της Σάμου.

Η ίδια αυτή ολοκληρωτική δικτατορία του ασυνείδητου που λέγεται δημοκρατία ήταν αυτή που νομιμοποίησε πάμπολλες φορές εθνικές τραγωδίες όπως αυτή της Κύπρου όπου η Γ' Ελληνική Δημοκρατία στήθηκε πάνω στο αίμα της νήσου αφού πρώτα ο κίναιδος Καραμανλής αποποιήθηκε των ευθυνών του σαν πρωθυπουργός της Ελλάδος αντί το ελληνικό κράτος μέσω του στρατού να πολεμήσει για την Κύπρο. Αλλά μάλλον η δημοκρατία ήταν πιο σημαντική από την άμυνα του νησιού όπου πριν μερικά χρόνια από την κυπριακή τραγωδία οι Κύπριοι πατριώτες της ΕΟΚΑ έδιναν το αίμα τους για την Ένωση.

Όπως υποστήριζε και ο Ιούλιος Έβολα ''η δημοκρατία αποτελεί πολίτευμα μη αρίστων άρα δεν μπορεί να διαχειριστεί ζητήματα τα οποία απαιτούν πνευματική ευγένεια''. Μια δημοκρατία που υπακούει στα κελεύσματα του όχλου, διότι σε αυτόν βασίζεται προκειμένου να συνεχίσει η τοκογλυφική ηγεμονία, είναι αδιανόητο να φυλάξει κάποια γενικά συμφέροντα τα οποία αποτελούν το βασικό κριτήριο της ελευθερίας σύμφωνα με την Μπερκιανή έννοια και όχι την φαινομενική της Γαλλικής επανάστασης.

Στην καθ'ημάς πραγματικότητα η αστική δημοκρατία βρίσκεται στο ξόδι και συν τοις άλλοις συνοδεύεται από την γενική παρακμή της Δύσης η οποία έχει ως μοναδική άμυνα τον θετικισμό που της διαθέτει ο πολιτισμός της. Αυτόν τον πολιτισμό τον οποίο εκπροσωπεί την σήμερον ημέρα στην Ευρώπη του νέοφιλελευθερισμού ο εθνικισμός, παρόλα αυτά διώκεται από το αστικό σύστημα διότι θέτει ζητήματα κυριαρχίας στους λαούς της Ευρώπης οι οποίοι μπορεί να διαθέτουν ποικιλία γλωσσική όμως έχουν κοινή καταγωγή και πολιτισμό και αυτό τους ενώνει. Ο φιλελευθερισμός λοιπόν που υπακούει στο διεθνές κεφάλαιο δεν διστάζει να θέσει ακόμα και εκτός νόμου ταυτοτικά κινήματα όπως έκανε ο Μακρόν στην Γαλλία με την "Γενιά της ταυτότητας" και το Action Francaise συνδέοντας το με την τρομοκρατία.

Άρα σε μια δημοκρατία όπου αντιμετωπίζει ως τρομοκράτες τους εθνικιστές, ταυτοτιστές, εθνικοσοσιαλιστές και εθνικοεπαναστάτες τότε οι προηγούμενοι δεν έχουν κανένα όφελος από αυτή διότι τους έχει οριοθετήσει ως εχθρούς της οπότε μια συμμετοχή στην γιορτή του όχλου αποτελεί άλλη μια χαμένη μάχη. Η σύγχρονη μάχη του εθνικισμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη πρέπει να είναι πρωτίστως επαναστατική και κατ'επεκταση πολιτική υπό την εκλογική έννοια, διότι όταν δεν φτιάχνεις επαναστατική εθνική συνείδηση στους οπαδούς σου τότε πρέπει να περιμένεις πως απευθύνεσαι σε ευμετάβλητο εκλογικό σώμα που θα συμβιβαστεί με ημίμετρα.

Όπως έγραφε και ο Ντομινίκ Βεννέρ στο ιδεολογικό του μανιφέστο ''Για μια θετική κριτική, καμία ενότητα με άτομα του καθεστώτος! Πρέπει να τους καταγγέλλουμε με σθένος. Με αυτό τον τρόπο, οι μάζες θα σταματήσουν να γίνονται αντικείμενο παραπλάνησης, οι υποστηρικτές θα χάσουν την φυσική αφέλεια τους και θα γίνουν εκπαιδευμένοι αγωνιστές''. Ο σύγχρονος αγωνιστής πρέπει να αποκτήσει κινηματική συνείδηση και πάνω από όλα πολιτική οξυδέρκεια ούτως ώστε να έχει έναν ρεαλιστικό ρομαντισμό ο οποίος δεν θα γίνεται υποχείριο του κάθε εθνικόφρονα που τοποθετείται από το καθεστώς προκειμένου να καταστείλει την εθνική αντίδραση.

Επίσης η προπαγάνδα της εθνικιστικής ιδέας πρέπει να είναι το δόρυ του εθνικού αγωνιστή και να μην μένει αδρανής απέναντι στον ανήθικο πόλεμο του καθεστώτος και όπως θα έλεγε και ο  Ντομινίκ Βεννέρ ''το να δρας στον λαό δεν είναι προνόμιο των κομμουνιστών'' οι οποίοι κατά Νίκολα Γκομέζ Νταβίλα είναι συνυφασμένοι με την πορνογραφία στον σύγχρονο κόσμο.

Άρθρο του Ιφικράτη Αμυρά για τις εκλογές

 

Κάθε φορά που διοργανώνονται κατοχικές εκλογές, από διαφόρους πολιτικώς αδαείς προβάλλεται το ψευτοδίλημμα «συμμετοχή στις εκλογές ή αποχή», υπονοώντας ότι η αποχή είναι απαράδεκτη, ενώ η συμμετοχή είναι υποχρεωτική, ωσάν να μην υπάρχουν άλλες λύσεις ή άλλες προτάσεις.Όσες συλλογικότητες ή όσα άτομα έχουν τέτοιες απόψεις, προσβάλλουν με απαξιωτικές φράσεις όσους αρνούνται την πολιτική πειθάρχηση στους καθεστωτικούς εκλογικούς κανόνες.

Στην πραγματικότητα προβάλλουν την δική τους ασχετοσύνη και την δική πολιτική δειλία πάνω σε τρίτους. Και φυσικά, ουδέποτε απολογούνται για το γεγονός ότι μετά από τόσα χρόνια που συμμετέχουν αυτοί στις καθεστωτικές εκλογές, δεν έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Μήπως φταίνε όσοι απέχουν; Γι’ αυτό δεν πηγαίνουν καλύτερα τα πράγματα στην χώρα; Ή μήπως οι καθεστωτικές εκλογές είναι ο μηχανισμός νομιμοποιήσεως και διαιωνίσεως της αυτοτροφοδοτούμενης παρακμής; Μήπως όσοι συμμετέχουν μανιωδώς σε αυτές τις διαδικασίες φράσσουν κάθε άλλη μορφή δράσεως;

Αυτό που αποσιωπούν όσοι καταφέρονται εναντίον της αποχής, είναι ότι οιοσδήποτε εκφράσει άλλες (επαναστατικές)λύσεις, θα του επιτεθούν. Τους βολεύει η καθεστωτική λαίλαπα, διότι έχουν μία δικαιολογία: «Συμμετείχα στις εκλογές. Αν δεν άλλαξαν τα πράγματα, δεν φταίω εγώ». Και έτσι έλυσαν το συνειδησιακό τους πρόβλημα, επιρρίπτοντες την ευθύνη για την συνεχιζόμενη παρακμή σε τρίτους. Οι πολιτικώς αδαείς οφείλουν να γνωρίζουν ότι υπάρχουν αρκετές και διαφορετικές στρατηγικές για να αλλάξει η πολιτική κατάσταση. Αρκεί να μην υπάρχουν κόμματα και άτομα που κατασκευάζουν ψευτοδιλήμματα. Αρκεί να μην κρύβωνται κάποιοι πίσω από την ασχετοσύνη τους.

Ας δούμε τις διαφορετικές στρατηγικές ανατροπής ενός καθεστώτος, από την πιο ήπια μέχρι την πιο δυναμική:

1. Γκραμσιανή στρατηγική αποκτήσεως θέσεων στο σύστημα. Πρόκειται για μακροπρόθεσμη στρατηγική με βάση τα γραπτά του Αντόνιο Γκράμσι, και αποσκοπεί στην κατάληψη θέσεων μέσα στο σύστημα του εχθρού. Αλλά για να εφαρμοστεί επιτυχώς, πρέπει να μην σε αφομοιώνει ο εχθρός, ήτοι να διατηρείς την πολιτική σου διαφορετικότητα και αυτονομία. Η στρατηγική βασίζεται σε ένα είδος πολιτισμικού αντάρτικου, αποσκοπούσα στην σταδιακή αλλαγή του αξιακού κώδικος μίας κοινωνίας. Στις ΗΠΑ η γκραμσιανή θεωρία περί ηγεμονίας ακολουθείται από το Δημοκρατικό κόμμα και έχει σημαντική επιτυχία. Οι liberals κυριαρχούν στην παιδεία, στα μμε, στις δεξαμενές σκέψεως, στα κοινωνικά κινήματα, στα κοινωνικά δίκτυα.

2. Μη-βίαιη στρατηγική απογυμνώσεως του εχθρού απ’ όλους τους λαϊκούς πόρους και τα λαϊκά ερείσματα. Απονομιμοποίησή του δια της μη αναγνωρίσεως της εξουσίας του. Αυτή η στρατηγική έχει χρησιμοποιηθεί στις λεγόμενες δυτικόφιλες χρωματιστές επαναστάσεις. Το ινστιτούτο Albert Einstein έχει δημοσιεύσει αρκετά συγγράμματα πάνω στην συγκεκριμένη στρατηγική, η οποία βασίζεται στην πολιτική ανυπακοή. Η ανατροπή του Μιλόσεβιτς στην πρώην Γιουγκοσλαβία έχει τα αποτυπώματα της συγκεκριμένης στρατηγικής.

3. Φαβιανή στρατηγική. Πήρε την ονομασία της από τον Ρωμαίο στρατηγό και πολιτικό Κόϊντο Φάβιο Μάξιμο, ο οποίος ηρνείτο επιμόνως να δώσει μάχη κατά παράταξη εναντίον του Αννίβα κατά την διάρκεια του 2ου Καρχηδονιακού πολέμου. Ο Φάβιος προτιμούσε τις καταδρομικές επιχειρήσεις, την παρενόχληση του εχθρού, τα πλήγματα στις εχθρικές εφοδιοπομπές, αλλά όχι μετωπική σύγκρουση με τον Αννίβα. Σε πολιτικό επίπεδο μία τέτοια στρατηγική εφήρμοσε η σοσιαλιστική Φαβιανή Εταιρεία. Στην φαβιανή στρατηγική προβάλλεται η αντίληψη περί βαθμιαίων αλλαγών στην κοινωνία, οι οποίες μπορεί να λάβουν την μορφή των ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων, ακόμη και των βιαίων συγκρούσεων, αλλά όχι μετωπική σύγκρουση με τον εχθρό.

4. Επαναστατική στρατηγική τύπου Ιακωβίνων και Μπολσεβίκων. Η συγκεκριμένη στρατηγική βασίζεται στο επαναστατικό κόμμα με την αντίληψη της επαναστατικής πρωτοπορίας, με επαγγελματίες επαναστάτες, και αποσκοπεί στην μετωπική σύγκρουση με τον εχθρό. Το επαναστατικό κόμμα έχει τον ρόλο του εκπαιδευτού και του καθοδηγητού του λαού και αντιμετωπίζει την ανατροπή ως ένα είδος πολέμου, εξού και ο επαναστατικός πόλεμος. Το επαναστατικό κόμμα διαθέτει παράνομο και νόμιμο μηχανισμό, πολιτική και στρατιωτική πτέρυγα.

Σε κάθε περίπτωση, για την κατάληψη της εξουσίας απαιτείται η οικοδόμηση παραλλήλων και ανταγωνιστικών υποδομών εξουσίας, που θα οδηγήσουν στην σύγκρουση, κατεδάφιση, και αντικατάσταση των εχθρικών θεσμών και υποδομών, όποια στρατηγική και να ακολουθήσουμε.

Το να περιορίζει κάποιος την πολιτική δράση στο ψευτοδίλημμα «συμμετοχή στις εκλογές ή αποχή», σημαίνει ότι δεν διαθέτει πολιτική κατάρτιση. Ακόμη χειρότερα, κοροϊδεύει τους συμπολίτες του.

Ο Λένιν, κορυφαίος επαγγελματίας επαναστάτης, άλλοτε ήθελε αποχή από τις εκλογές, άλλοτε ήθελε συμμετοχή στις εκλογές με βάση τους τακτικούς ελιγμούς του κόμματος των Μπολσεβίκων. Ακόμη και όταν συμμετείχαν οι Μπολσεβίκοι στις τσαρικές εκλογές, το κόμμα διατηρούσε τον παράνομο μηχανισμό, και διέδιδε στον λαό ότι η συμμετοχή στις εκλογές γίνεται για προπαγανδιστικούς λόγους, για να διαδώσει το κόμμα τις δημοκρατικές αντι-τσαρικές ιδέες. Δηλαδή το μπολσεβίκικο κόμμα παρέμενε εχθρός του τσαρισμού, δεν δήλωνε υποταγή στο τσαρικό καθεστώς.

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν κάνουν όσα «αντισυστημικά» κόμματα συμμετέχουν στις κατοχικές εκλογές. Ποτέ τους δεν μιλούν για ανατροπή του καθεστώτος, ποτέ τους δεν σκέφτηκαν να οργανώσουν παράλληλες και ανταγωνιστικές υποδομές εξουσίας, όπως ήταν η αυτοανακηρυχθείσα Συντακτική Εθνοσυνέλευση των Γάλλων επαναστατών, ή όπως ήταν τα εργατικά Σοβιέτ των Ρώσων επαναστατών.

Όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για την ανατροπή, προπαγανδίζει ανοικτά την δημιουργία εμβρυακών μορφών επαναστατικής εξουσίας, ακόμη και όταν συμμετέχει στις εκλογές που διοργανώνει το εχθρικό καθεστώς. Δεν κρύβεται πίσω από ψευτοδιλήμματα, ούτε απαξιώνει την αποχή των πολιτών.

Ο πολίτης που απέχει, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είναι αδιάφορος. Σημαίνει ότι το εκλογικό σύστημα και τα κόμματα που συμμετέχουν, δεν τον πείθουν ότι θέλουν να ανατρέψουν την κατάσταση. Αντιθέτως τα περισσότερα «αντισυστημικά» κόμματα, παρά τις εξαγγελίες τους, αφομοιώνονται πολιτικώς, εξαπατώντας τους ψηφοφόρους.

Ένα αυθεντικό αντισυστημικό κόμμα, μπορεί να διαθέτει παράνομο μηχανισμό, μπορεί να εκπαιδεύει τον Λαό για το πώς να οργανωθεί σε εμβρυακές μορφές επαναστατικής εξουσίας, και συγχρόνως, αν το κρίνει σωστό για λόγους τακτικής, να συμμετάσχει σε μία εκλογική μάχη, για προπαγανδιστικούς λόγους. Και ποτέ ως την μία, ως την κορυφαία, ως την μοναδική μορφή πολιτικής δράσεως για την κατάληψη της εξουσίας.

Ανακοίνωση του L.C.C.


Ως Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές και αντιδημοκράτες δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τίποτα άλλο, παρά μία περιφρονητική στάση απέναντι στις επερχόμενες εκλογές. Μακριά από τις ονειρώξεις μερικών για ανατροπή του συστήματος στις δεύτερες εκλογές, ποσοστιαίας σάρωσης και λαϊκής τιμωρίας του συνταγματικού τόξου, εμείς φτύνουμε και αυτήν την δημοκρατική τους γιορτή. Αποχή λοιπόν από αυτήν την κοροϊδία και την υποτίμηση της όποιας νοημοσύνης έχει απομείνει σε αυτόν τον νεοελληνικό λαό. 

Η δημοκρατία αντιλαμβάνεται τον λαό ως μια άμορφη και άβουλη να αντιδράσει στα κακώς κείμενα μάζα, η οποία με την βοήθεια του φιλελευθερισμού και του κομμουνισμού έχει χάσει την αίσθηση της ζωής, της μαχητικότητας, της αξίας του Έθνους και της Φυλής. Η χυδαία ασυδοσία και η μπαρουφολογία των τελευταίων εβδομάδων δεν έχει προηγούμενο, η αποχαύνωση των πολλών μεγαλώνει και η "σοφή λαϊκή εντολή" θα δοθεί ξανά στους ίδιους και τους ίδιους. 

Μαύρο λοιπόν σε όλους όσους διέλυσαν τα όνειρα και τις ελπίδες των νέων Ελλήνων, ξεπούλησαν την Γη των Πατέρων και γέμισαν την χώρα με ανατολίτικες μυρωδιές και υπάρξεις. Όχι στις εκλογικές αυταπάτες, φτύστε τους πολιτικούς και κάψτε τις κάλπες!

Lamia Casual Crew

 «Καταραμένη Δημοκρατία, αυτοκρατορία θηρίων, βασίλειο σκλάβων, παζάρι δούλων, υπεροχή των γραφιάδων. Ζοφερή δημοκρατία,  υπόνομος όπου πνίγεται η φαντασία, η ευρηματικότητα και η ενέργεια. Αλαζονικοί γάιδαροι, ηλίθιοι κλέφτες ... κάτω η δημοκρατία»

Προς Κασιδιαρικούς & Κασιδιαρίζοντες

 


Γράφει ο Μυρμιδών

Εκ του προοιμίου να αναφέρω ότι δεν έχω την παραμικρή διάθεση να διχάσω τον χώρο έτι περαιτέρω (άλλωστε δεν νομίζω ότι η δική μου πράξη απαιτείται για να γίνει κάτι τέτοιο), αλλά επειδή δυστυχώς οι παθογένειες του λεγόμενου «χώρου» εξακολουθούν να υφίστανται μέχρι και σήμερα και ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι περίμενε κανείς ότι θα συνέβαινε, το θεωρώ καθήκον μου απέναντι στο Έθνος, την ιδεολογία και την υπόληψή μου να στηλιτεύσω, έστω δια του παρόντος κειμένου, τα εγκληματικά λάθη, τα οποία εμποδίζουν την ιδεολογία του εθνικισμού να ανθίσει στην ολοένα και πιο μαραζωμένη Ελλάδα.

Λέω και δηλώνω εξ αρχής ότι είμαι συνειδητοποιημένος εθνικιστής, ούτε ακροδεξιός, ούτε αστικός εθνικοφιλελεύθερος, ούτε αντιφασίστας πατριώτης, ούτε βέβαια αντιναζιστής Χριστιανός, αλλά συνειδητοποιημένος εθνικιστής, ο οποίος αντιμάχεται τόσο την ενδοτική και κοινωνικά ανάλγητη Δεξιά όσο και την προδοτική και δημαγωγική Αριστερά (ίσως την πρώτη να την αντιμάχομαι λίγο περισσότερο τολμώ να πω). Θέλω και μάχομαι όσο δύναμαι, είτε ως απλός ομιλών ή ως παρατηρητής σε μία κοινή πολιτική αντιπαράθεση, είτε ως ένας κοινός «σχολιαστής» ή ιδεολογικός αρθρογράφος στο διαδίκτυο ή ως μετέχων σε μία πορεία/συγκέντρωση/ομιλία εθνικιστικού περιεχομένου, θέλοντας έτσι να συμβάλω το μέγιστο δυνατό στον εθνικιστικό αγώνα. Αυτά τα αναφέρω, αντί χορήγησης κοινού αναισθητικού ή υπνωτικού σε όσους κατονομάζω στον τίτλο του παρόντος άρθρου, προκειμένου να μην σπεύσουν αντανακλαστικώς να με λοιδορήσουν ως «νεοδημοκρατικό» δεξιούλη, καίτοι κάλλιστα θα με βόλευε στο περιβάλλον όπου ανήκω να τα παρατήσω όλα, να προβώ σε ορισμένους συμβιβασμούς και να εγκαταλείψω την Εθνικιστική Ιδέα προς τέρψη μιας τυπικής αστικής ζωής, αλλά δεν το έπραξα και δεν σκοπεύω να το κάνω, διότι το κυριότερο για μένα είναι η Αλήθεια και όχι ο πολιτικαντισμός μιας επίπλαστης πραγματικότητας.

Δηλώνω επίσης από την αρχή ότι δεν θεωρούσα νομικά ορθή την πρωτοβάθμια απόφαση του δικαστηρίου για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, ούτε τώρα εσχάτως την τελευταία «πράξη του δράματος» με την τροπολογία Βορίδη, την οποία και θεωρώ πλήρως αντισυνταγματική για πολλούς και διάφορους νομικά επιστημονικούς λόγους. Παρά ταύτα όμως, δεν μπορώ παρά να εκφράσω την αμέριστη χαρά μου για την ψηφισθείσα ρύθμιση, όσο και αν αυτό θίγει ορισμένους ή μάλλον ένα μεγάλο μέρος του όχλου, το οποίο στηρίζει αναφανδόν τον Ηλία Κασιδιάρη, διότι έτσι φρονώ ότι τίθεται «τῇ βίᾳ» ένα θέλω να πιστεύω ολοκληρωτικό και αμετάκλητο τέλος σε αυτό που συνοπτικά ονομάζεται «χρυσαυγιτισμός».

Δεν έζησα την «Χρυσή Αυγή»«εκ των έσω» όπως λένε πολλοί, όμως απ’ αυτά που έχω ακούσει και διαβάσει από εκείνους που το έπραξαν, δεν νομίζω ότι χρειάζεται και να το κάνω, προκειμένου να έχω μία πλήρη άποψη. Αντιθέτως, αυτό το οποίο χρήζει αναφοράς να κάνω εδώ είναι μία ενδιαφέρουσα και αναλυτική ανασκόπηση των καλύτερων στιγμών που προσέφερε «ο χώρος» δια της νέας Πυθίας του ελληνικού εθνικισμού (;) για όσο διάστημα βρισκόταν η τελευταία (σ.σ. Πυθία) στα ηνία της «Χρυσής Αυγής» κυρίως από το 2014 έως και τελευταία με την απαγόρευση του κόμματος, το οποίο ίδρυσε το 2020, ήτοι των «Ελλήνων Για την Πατρίδα» («Έλληνες Γ.Τ.Π.» κοινώς), το οποίο μετέπειτα ετράπη σε «Έλληνες» και έπειτα σε «Εθνικό Κόμμα – Έλληνες» (σε περίπτωση που ο ήδη πλεονασματικός χαρακτήρας του ονόματος δεν ήταν αρκετά ενδεικτικός του πλεονασμού αυτού εξ αρχής). Και αυτό όχι μόνο από προσωπική απέχθεια, την οποία πράγματι διαθέτω και ανερυθρίαστα εκφράζω (για να μην νομίζουν ορισμένοι ότι παίζω ή κρύβομαι πίσω από τις λέξεις) προς όλους όσους στηρίζουν τυφλά αυτό το κακέκτυπο του ελληνικού εθνικισμού (;), αλλά πρωτίστως το πράττω, διότι επιδιώκω να δω επιτέλους ένα σοβαρό και αμιγώς εθνικιστικό κίνημα, το οποίο δεν θα είναι μεν αλάνθαστο (αλίμονο εξάλλου), αλλά τουλάχιστον θα μπορεί να αυτοαποκαλείται ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ και ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟ και ο νοών νοείτω. Τώρα ήδη νιώθω ότι όσα και αν παραθέσω στην εισαγωγή αντικειμενικώς και γνησίως σχετικά με την «Χρυσή Αυγή» και τους «Έλληνες», σαν άλλος συνήγορος της πολιτικής ορθότητας, άκρη δεν θα βρω από τους εμμονικούς οπαδούς, συνεπώς θα περάσω στην ουσία ευθύς αμέσως.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΠΡΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΛΟΓΩΝ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ

            2014: Ο Ηλίας Κασιδιάρης αποτυγχάνει να περάσει στον β’ γύρο των δημοτικών εκλογών των Αθηνών, αν και το ποσοστό, το οποίο πήρε ήταν πράγματι μεγάλο δεδομένων των συνθηκών, και ζητά για τον β’ γύρο από τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν (προσοχή εδώ): «κατά συνείδηση» μεταξύ Δούρου και Σγουρού. Περιττό να αναφέρω ότι τότε ο Ηλίας Κασιδιάρης δήλωνε βέβαιος για το ότι το κόμμα της «Χρυσής Αυγής» θα λάμβανε άνω του 15% και θα ήταν δεύτερο κόμμα! (Οι ιαχές του κομματικού μεγαλοιδεατισμού ήταν εμφανείς ήδη από τότε).

       2015:Στις εκλογές του Ιανουαρίου & Σεπτεμβρίου του 2015 η «Χρυσή Αυγή», δια στόματος του Ηλία Κασιδιάρη, μένει μεν σταθερή σε ποσοστά του 7%, αλλά σε καμία περίπτωση δεν προσεγγίζει τα ποσοστά που έλαβε στις Ευρωεκλογές του 2014 ή των όσων δημαγωγικά και αλαζονικά δήλωνε ότι θα λάμβανε.

       2018: Ο Κασιδιάρης δηλώνει ότι λόγω της προδοτικής Συμφωνίας των Πρεσπών η «Χρυσή Αυγή» ξεπερνά το 10% και με ποσοστά ακόμη μεγαλύτερα στην περιοχή της Μακεδονίας!

           2019: Διαρρέουν φήμες ότι στον δήθεν απόλυτα γνήσιο ιδεολογικό αγώνα της «Χρυσής Αυγής» προτάθηκε να συμμετάσχει και ο Φαήλος Κρανιδιώτης της «Νέας Δεξιάς», ο οποίος και απέρριψε την πρόταση αυτή. Η «Χρυσή Αυγή» προφανώς το έπραξε σε μία απέλπιδα προσπάθεια να συμφιλιωθεί με τον ευρύτερο χώρο, ενώ παλαιότερα δήλωνε ότι ήταν «ΕΝΑΝΤΙOΝ ΟΛΩΝ», ακόμη και ενάντια σε γνησίους και αληθινούς εθνικιστές και όχι σε βδελυρούς δεξιούληδες. Η ηγεσία της «Χρυσής Αυγής» δεν το διέψευσε ποτέ το περιστατικό αυτό, πράγμα που επαληθεύει την δεινή και απελπιστική κατάσταση την οποία είχε προκαλέσει η ίδια. Την ίδια ώρα η «Χρυσή Αυγή» βιώνει μία σειρά από απώλειες στελεχών και βουλευτών με την πιο γελοία όλων να αποτελεί η περίπτωση του Ιωάννη Λαγού. Ενός ατόμου, ο οποίος χρίστηκε ευρωβουλευτής τον Μάϊο του 2019, αλλά αποχώρησε 2 μήνες μετά εκφράζοντας, εκ των υστέρων, ηχηρές καταγγελίες για το κόμμα, το οποίο χρόνια υπηρετούσε, δίχως ίχνος αυτοκριτικής. Ο ίδιος, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω κατήγγειλε τον Συναδινό ή γενικότερα άλλα στελέχη της «Χρυσής Αυγής» για την μη παραίτηση από την ευρωβουλευτική ιδιότητα και τα παραπλήσια προνόμια της, έπραξε το ίδιο το οποίο κατήγγειλε, δίχως να απαντάει ακριβώς στο γιατί η δική του περίπτωση ξεχωρίζει έναντι των υπολοίπων, πολλώ δε μάλλον όταν ο ίδιος το έπραξε σε χρόνο ιστορικό για τα δεδομένα της Ευρωβουλής. Ο αγαπητός σε όλους λοιπόν Ηλίας Κασιδιάρης τότε καυτηρίασε την πράξη του Λαγού, όπως και των υπολοίπων πρώην στελεχών της «Χρυσής Αυγής» ως προσβλητική για τον σχηματισμό και ενδεικτικό του χαρακτήρα των όσων το έπραξαν. Μία παροιμία όμως λέει: «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις…»

          2019: Ας μην ξεχνάμε ότι στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019, όπου ο Ηλίας Κασιδιάρης όχι μόνο δεν πέρασε στον β’ γύρο των δημοτικών εκλογών, αλλά υποχώρησαν αισθητά και τα ποσοστά του, ο ίδιος τότε δήλωσε μετά και από τις ακόλουθες εθνικές εκλογές ότι θα γινόταν επανακαταμέτρηση των ψήφων, καθώς υπήρχαν βεβαιωμένες μαρτυρίες νοθείας, δίχως όμως να γίνει κάτι επ’ αυτού, ούτε να ανατρέπονται τα δεδομένα, όπως ψευδώς ισχυριζόταν.

            2020: Ξαφνικά ο Ηλίας Κασιδιάρης, παρά τα όσα έλεγε ορισμένους μήνες πιο πριν κατά του Λαγού, ο ίδιος κατέληξε να τον μιμείται λίγο καιρό αργότερα προαναγγέλλοντας τον μετέπειτα πολιτικό σχηματισμό των «Ελλήνων Για την Πατρίδα». Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με τις επιβεβαιωμένες μαρτυρίες, ο Κασιδιάρης προέβη σε αυτή την κίνηση, διότι ο Νίκος Μιχαλολιάκος του αρνήθηκε την μετονομασία του κόμματος, τον ιδεολογικό επαναπροσδιορισμό και την ανάληψη της προεδρίας από τον πρώτο. Αυτή, με άλλα λόγια, ήταν μία από τις ήδη υπαρκτές ενδείξεις αυτοκολακείας, οι οποίες είχαν ήδη μολύνει τον ίδιο. Στην μετέπειτα δήθεν σοβαρή και νηφάλια διαδικτυακή δήλωσή του περί αποχώρησης από την «Χρυσή Αυγή», ο Ηλίας Κασιδιάρης δηλώνει με τρόπο σοβαροφανή και κατηγορηματικό, αλλά εκ των υστέρων πλήρως απατηλό ότι τάχα ο Μητσοτάκης σχεδίαζε εκλογές το τότε προσεχές διάστημα, πράγμα που φυσικά δεν έγινε ποτέ, ούτε καν είχε συζητηθεί. Το ίδιο διάστημα πληθώρα στελεχών εγκολπώνονται στο κόμμα των «Ελλήνων Για την Πατρίδα» ως το δήθεν νέο, με μία σημαντική διαφορά από το κόμμα της «Χρυσής Αυγής», η οποία δεν είναι σαφής μέχρι και σήμερα, τουτέστιν δίχως μία ακριβή ιδεολογία, τουναντίον το δήθεν κίνημα αποτέλεσε έναν συνονθύλευμα αντιδραστικών, ακροδεξιούληδων, βασιλοφρόνων και εμμονικών προσωπολατρικών υποκειμένων, των οποίων η πολιτική παιδεία ήταν η ένθερμη αντίδρασησε 2 μόνο λέξεις: «ΗΛΙΑΣ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ». Με αυτό πορεύτηκαν και πορεύονται μέχρι και σήμερα, ακόμη και αν ο ίδιος ο άνθρωπος στον οποίο στράφηκαν το 2014 είχε υποτίθεται έναν άλλο σκοπό, ήτοι την συσπείρωση του εθνικιστικού χώρου. Ενδεικτικό μάλιστα είναι το πόσοι έθεσαν το 2014 υποψηφιότητα στις ευρωεκλογές, ακόμη και αν ανήκαν στον ευρύτερο ακροδεξιό χώρο.

           2021: Το «Εθνικό Κόμμα Έλληνες» πλέον αποκτά ακόμη περισσότερο αναγνωσιμότητα και φαίνεται να έχει πιθανότητα εισόδου στην Βουλή, ως εκ τούτου λοιπόν ξεχνάει ολοκληρωτικά την όλη συζήτηση περί ενώσεως του εθνικιστικού ή πατριωτικού χώρου, η οποία όμως συνίσταται στην απορρόφηση των όσων κομμάτων το επιθυμούν από το «Εθνικό Κόμμα Έλληνες». Η μοναδική ιδεολογία αυτού του αντιδραστικού μορφώματος είναι μία και πλέον συνοψίζεται σε 4 λέξεις: «ΖΗΤΩ Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ». Ανάμεσα στα άτομα, τα οποία στηρίζουν αναφανδόν τον Ηλία είναι και ο Τέρυ Χατζηηρεμίας, ο δηλωθείς και ως «καπιταλιστής» και οπαδός της ελεύθερης αγοράς, όπως έχει επισημάνει επανειλημμένα, δίχως οι «ιδεολογικά ακέραιοι» του χώρου και δη οι κασιδιαρικοί να ενίστανται, όταν υποτίθεται ότι θέλουν να φαίνονται προς τα έξω ως ιδεολογικά συνεπείς ή ιδεολογικά σαφείς ή ακριβέστερα όταν θέλουν να θέτουν κόκκινες γραμμές εναντίον Τζήμερων και Φαήλων.

      2021-2022: Ξεκινάει η συζήτηση για την απαγόρευση συμμετοχής του κόμματος των «Ελλήνων» με την νομοθεσία Βορίδη, η οποία απαγορεύει την συμμέτοχή κομμάτων, των οποίων η ηγεσία είναι καταδικασμένη για ένταξη και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης. Ο Ηλίας Κασιδιάρης δεν έπραξε τίποτα για το θέμα, καθώς όπως δήλωσε ο ίδιος και οι οπαδοί του η τροπολογία δεν θα εφαρμοζόταν ποτέ. Δεν ανέχοντο μάλιστα πιθανότητα συζήτησης εναλλακτικής-εφεδρικής λύσης στην περίπτωση του αντιθέτου. Με άλλα λόγια, ήταν τόσο σίγουροι...

          2022: Οι «Έλληνες», παρά τα όσα διατυμπάνιζαν λίγο πιο πριν, ξαφνικά αντικαθιστούν την ηγεσία τους από μία «Επταμελή Διοικητική Επιτροπή» και μετέπειτα χρίζουν ως νέο Πρόεδρο του κόμματος τον Αναστάσιο Κανελλόπουλο, τον πρόεδρο του κόμματος «Ε.Α.Ν.», το οποίο (πιθανότατα) ούτε ο ίδιος δεν γνώριζε. Το σημαντικό όμως εδώ είναι ότι ο ίδιος δεν άνηκε, ούτε τώρα ανήκει στον λεγόμενο εθνικιστικό χώρο, τον οποίο το κόμμα των «Ελλήνων» διατεινόταν ότι υπερασπιζόταν, όταν κατάφερνε βέβαια να εξαλείψει το νέφος της ασάφειας ως προς την ιδεολογία, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούσε το συγκεκριμένο κομματίδιο. Αντιθέτως, ο Κανελλόπουλος προερχόταν από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα του Σημίτη, ενώ παράλληλα αυτοπροσδιοριζόταν ως «κεντρώος».

       2023: Οι «Έλληνες» ξαφνικά αποφασίζουν ανεπίσημα να ενταχθούν στο κόμμα «Ε.Α.Ν.» για να μετάσχουν στις εκλογές και λίγες ημέρες μετά ανακοινώνεται ο πλήρως διαχωρισμός των μεταξύ κομμάτων από τις εκλογές, διότι, όπως προέκυψε, ο Κανελλόπουλος παρασκηνιακά άρχισε να επικοινωνεί με άτομα τύπου Εμφιετζόγλου και Μπογδάνου, τα οποία υποτίθεται ότι κατηγορούσε για ψηφοθηρικούς λόγους και μόνο ο Κασιδιάρης και οι συνοδοιπόροι του. Νομίζοντας ότι ορισμένοι έχουν μυαλό χρυσόψαρου, οι ιθύνοντες του κομματιδίου αυτού έφτασαν μάλιστα στο σημείο να προσποιούνται ότι δεν είχε ποτέ σχέση το «Εθνικό Κόμμα των Ελλήνων» με το κόμμα «Ε.Α.Ν.»Με δεδομένη πλέον την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου στην κρίση της υποψηφιότητας του κόμματος, ο Κασιδιάρης αρχικά φαίνεται σαν να παρουσιάζει τον εαυτό του ως τον νέο αρχηγό, αλλά μετέπειτα εμφανίζει έναν dejure και defacto αχυράνθρωπο ως Πρόεδρο του Κόμματος, πράγμα το οποίο επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι ούτε μία δήλωση δεν έκανε έστω για τα μάτια του κόσμου, κατά το κοινώς λεχθέν, προκειμένου να πείσει κάποιον αδαή την ύστατη στιγμή, διότι προφανώς η μεγαλομανία του ανθρώπου δεν έχει σταματημό. Το κόμμα των «Ελλήνων» δηλώνει με βεβαιότητα ότι αυτή η τροπολογία θα καταπέσει, επειδή ο Άρειος Πάγος είναι ανώτατο δικαστήριο, το οποίο ελέγχει τους νόμους λησμονώντας ότι η λειτουργία του εν προκειμένω, ήτοι η υποψηφιότητα κομμάτων δεν σχετίζεται με την λειτουργία την οποία επικαλούνται παραπλανητικά ή άνευ γνωρίζοντας οι οπαδοί του. Για να μην αναφέρει κανείς τις πράγματι κυβερνητικές πιέσεις, οι οποίες είχαν ως βασικό έρεισμα την πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση. Ως προς την πραγματική ηγεσία είναι ενδεικτικό ότι όλες οι παραπομπές σε ιστοσελίδες μέσων κοινωνικής δικτύωσης του κόμματος παραπέμπουν στον ίδιο τον Ηλία Κασιδιάρη, ενώ ακόμη και οι ίδιοι του οι οπαδοί φρόντιζαν να εκθέτουν τον ίδιο και το κόμμα του εκθειάζοντας τον συνεχώς. Με άλλα λόγια, ακόμη και σε μία ύστατη προσπάθεια να ανατρέψουν τα δεδομένα η μεγαλομανία του Κασιδιάρη και των οπαδών του αποτέλεσε την αιτία έκθεσης των ίδιων στο τέλος. 

Βλέποντας όλο αυτό το σκηνικό ο Ηλίας Κασιδιάρης θα μπορούσε κάλλιστα είτε να αναστείλει την λειτουργία του κόμματος και να κατέβει ο ίδιος ατομικά ως υποψήφιος, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν συνταγματικά ανεκτό, είτε να στηρίξει ένα άλλο κόμμα δηλώνοντας έστω γενικόλογα: «Ψηφίστε κατά συνείδηση, αλλά εθνικιστικά», όπως ακριβώς έκανε το 2014, όμως δεν το έπραξε, διότι ο ψυχιατρικής μελέτης ναρκισσισμός, εγωισμός και η αλαζονεία του δεν τον άφησαν ποτέ, αντιθέτως επιδίωκε να γίνει πιο Μιχαλολιάκος και από τον Μιχαλολιάκο. Συχνά υπάρχει η κριτική ότι τάχα η δήλωση προς στήριξη ενός άλλου κόμματος θα κατέστρεφε το τελευταίο, πλην όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, διότι το έπραξε ο ίδιος στηρίζοντας έστω και βραχύχρονα το κόμμα Κανελλόπουλου, ο οποίος κατέστη παράγοντας από το πουθενά.

    Σήμερα: Συμπερασματικά, ο Ηλίας Κασιδιάρης και η εμμονική παρέα του προαναγγέλλουν «εν κρυπτώ» για να φανούν τάχα οξυδερκείς και προνοητικοί την κατάστρωση ενός «νέου» σχεδίου για την συμμετοχή του κόμματος στις δεύτερες εκλογές του 2023, παρ’ όλο που μετά μανίας δήλωναν επί μήνες ότι θα κατέβαιναν κανονικά στις επερχόμενες του Μαΐου (scripta manent για τους διαφωνούντες). Με άλλα λόγια, άλλη μία κενή υπόσχεση, η οποία εξέθεσε και γελοιοποίησε για έτι μία φορά τον χώρο αφήνοντάς τον άνευ εκπροσώπησης στις επερχόμενες εκλογές. Είναι φαιδρό μάλιστα το γεγονός ότι ο Κασιδιάρης και οι «κασιδιαραίοι» προσποιούνται τώρα ότι όλη η εκστρατεία του κόμματος για τις εκλογές του Μαΐου δεν έγινε ποτέ ή ακριβέστερα πείθουν τους τρώγοντες κουτόχορτο ότι δεν είχαν ποτέ σκοπό να κατέβουν τον Μάιο, διότι είχαν δήθεν πλήρη γνώση ότι θα απορριπτόταν το αίτημά τους από τον Άρειο Πάγο βάσει της τωρινής ρύθμισης, την οποία καιρό τώρα απαξίωναν επιδεικτικά, αλαζονικά και αφελώς. Η τωρινή λοιπόν στρατηγική τους είναι να ψηφίσουν οι μισοί οπαδοί άκυρο ή λευκό ή γενικώς να απέχουν, γεγονός που ουσιαστικά ωφελεί το πρώτο κόμμα, διότι ακόμη και αν η αποχή έφτανε το 99% η έγκυρη ψήφος προς ένα κόμμα θα ήταν αυτή που θα μετρούσε και η εναλλακτική είναι να ψηφισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα όσα εθνομηδενιστικά έπραξε στο παρελθόν μόνο και μόνο για να τιμωρηθεί η Ν.Δ., αγνοώντας βέβαια οι συγκεκριμένοι ψηφοφόροι ότι έτσι εξυπηρετούν το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο και ιδίως την ίδια την Ν.Δ. και το αφήγημά της περί της δήθεν συνεργασίας της «αντισυστημικής» ψήφου με τον ΣΥΡΙΖΑ. Καμία σκέψη για εθνικιστικές εναλλακτικές, διότι ως γνωστόν: «ΖΗΤΩ Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ». 

Τώρα μάλιστα οι κασιδιαραίοι ετοιμάζονται για ένα παράλληλο «χτύπημα» προσφεύγοντας στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, τα οποία προς ενημέρωσή τους ακόμη και αν δικαιώσουν την περίπτωση των αιτούντων και αυτό μετά από χρόνια, ακόμη και αν δεν έχει περατωθεί η δίκη με την οποία ο Κασιδιάρης θα στερηθεί τα πολιτικά του δικαιώματα σε περίπτωση καταδίκης στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, ακόμη και τότε λοιπόν το μοναδικό «αποτέλεσμα» θα είναι η επιβολή μίας κύρωσης χρηματικής αξίας εις βάρος της χώρας και όχι η ακύρωση των εκλογών, όπως ψευδώς λένε οι οπαδοί του! Αυτό θα αποτελέσει και την τελεία στο κεφάλαιο Ηλίας Κασιδιάρης και του χώρου αυτού εν συνόλω.

Έχοντας λοιπόν όλα αυτά στα υπόψιν ερωτώ θέλει πραγματικά ο χώρος να βάλει ο ίδιος την ταφόπλακα στον εαυτό του; Και ναι υπάρχει λύση, αν θέλει κανείς να την ακούσει … Η λύση είναι το να ψηφίσετε εθνικιστικά ή έστω εν ευρεία εννοία εθνικιστικά κόμματα (και δεν εννοώ Φαήλους - Κρανιδιώτηδες ή Μπογδάνους για να έχει μελλοντικά κυβερνητικά στηρίγματα η Ν.Δ.), μόνο κατά αυτό τον τρόπο μπορείτε να στερήσετε από το προδοτικό πολιτικό κατεστημένο την ολοκλήρωση του έργου του, το οποίο έχει προαποφασιστεί εδώ και δεκαετίες, και ο οποίος είναι η πλήρης αφελληνισμός. Αυτό πρέπει να αποτραπεί πριν είναι πολύ αργά ... 

Εκτός και αν νομίζουν ορισμένοι ότι η ιδεολογία είναι υποδεέστερη κομμάτων και ιδίως προσώπων!

Δεν γιορτάζουμε τον ενταφιασμό της Ευρώπης

 του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Κάθε χρόνο αρχές Μαΐου, η νέα Ευρώπη εορτάζει την λήξη ενός πολέμου που έφερε την “ελευθερία” και την “δικαιοσύνη” ενάντια στις δυνάμεις του “κακού και του σκότους”. Οι κενοί και χυδαίοι λόγοι των σημερινών πολιτικών απατεώνων, μας απομακρύνουν από τις συνήθεις σκέψεις για να υπενθυμίσουν στη συνείδησή μας το τραγικό τέλος του πολέμου εκείνου: Την πολιτική και πνευματική κατάρρευση της Ελλάδος και της Ευρώπης γενικότερα. 

Στην πραγματικότητα καμία περίπτωση δεν είναι πιο ευνοϊκή για να μας επιτρέψει να αξιολογήσουμε επαρκώς την ηθική οντότητα της καταστροφής που είναι οι αστοί  - πρόβατα, που γιορτάζουν μέσα στην φτώχια και την μιζέρια τους μια στρατιωτική ήττα. Εορτάζουν την ομόφωνη χαρά των Ρωσικών και Αμερικανικών κομμάτων, που μετά από τόσα χρόνια συνεχίζουν να εκπροσωπούν τα συμφέροντα των Αφεντάδων τους ενάντια στο Ευρωπαϊκό εθνικό συμφέρον, χωρίς κάποια συγγνώμη για τους βομβαρδισμούς και τις σφαγές καθώς και του εμφυλίου μίσους. 

Γιατί ο πόλεμος του οποίου το τέλος γιορτάζουνε δεν ήταν μόνο ο εμφύλιος και παγκόσμιος πόλεμος, αλλά η ιστορική τραγωδία που οδήγησε στην εκθρόνιση της Ευρώπης και μετέφερε την διοίκηση της από το έδαφος της ηπείρου μας στη Ρωσία και την Αμερική. Με αυτήν την τραγωδία, η παρακμή της Δύσης, που προφήτευσε ο Σπένγκλερ το 1917, γίνεται μια συντριπτική, εμφανής πραγματικότητα.

Ο DrieulaRochelle έβλεπε καθαρά και αναπόφευκτα ότι η Ευρώπη έπρεπε να επιτύχει πολιτική ενότητα για να μην γίνει δορυφόρος ή χειρότερα αποικία των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Και όταν τα ξημερώματα του 1945 είδε ότι αυτό το όνειρο δεν ήταν δυνατό, τον τύλιξε η απόγνωση: «Η φτωχή Ευρώπη συγκλονίστηκε και έχασε», έγραψε στο ημερολόγιό του, ίσως δύο μέρες πριν αυτοκτονήσει. Σχεδόν ογδόντα χρόνια έχουν περάσει από εκείνη τη στιγμή και η φιλελεύθερη δημοκρατική Ευρώπη του Schumann και του Spaak δεν έχει δει ακόμη τον εαυτό της, αλλά αντίθετα έχει πεθάνει.

Και όταν όλα κόντευαν να τελειώσουν, με την Ευρώπη βυθισμένη και τους λαούς της διχασμένους και υποταγμένους, οι κροτίδες των λεγόμενων απελευθερώσεων είχαν σκάσει. Οι Ευρωπαίοι είχαν ανακαλύψει την “Aντίσταση”. Η πρωτοβουλία και η θυσία λίγων είχε γίνει αμέσως η επιχειρηματική και προσωπική δόξα πολλών εκατομμυρίων οπορτουνιστών, όπως  η κυριαρχία για τον νικητή, η υποχώρηση, η δειλία, οι ψεύτικες συμφωνίες με τον ‘’προοδευτικό’’ κομμουνισμό και την πολιτική αναρχία. Αλλά όλα αυτά δεν θα εμπόδιζαν εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες από κάθε χώρα, να εκπληρώσουν πλήρως το καθήκον τους να πολεμήσουν, να θυσιαστούν, να πεθάνουν για τις δικές τους ιδέες, να διδάξουν σε όλους ότι ο χειρότερος πόλεμος δεν είναι να τα χάσεις αλλά σημαίνει να τα χάσεις άσχημα, ανόητα και δειλά.

Η ήττα της Ευρώπης το 1945,σήμαινε την αρχή της επιβολής μια νέας ηθικής, ενός νέου τρόπου ζωής ενάντια στην Παράδοση και την Κουλτούρα. Η νεωτερικότητα, κατά τον Junger, ήρθε επιθετικά για να αλλάξει και να καταστρέψει τα πάντα, ήταν μια θύελλα από ατσάλι όπως χαρακτηριστικά έχει πει. Πρώτα με τον πόλεμο και μετά με το πνεύμα. Αυτό ίσως είναι όλο το νόημα. 

Το μάθημα και η διδασκαλία που προέρχονται από αυτό για τον καθένα μας: η πνευματική κληρονομιά που οι νέες ευρωπαϊκές γενιές μια μέρα θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν, να ξαναχτίσουν την πολιτική τους συνείδηση, να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους και την πραγματική τους ελευθερία από τον κομμουνισμό και τον φιλελευθερισμό.

 «Ίσως μια μέρα θα φανεί ότι η δημοκρατία με την ισοπέδωσή της, έθεσε τα θεμέλια μιας κοινωνίας όπου μια αστική μάζα θα χρησιμεύσει ως πλατφόρμα για μια νέα αριστοκρατία. Πέρα από τον μηδενισμό, εξακολουθεί να υπάρχει μια πιθανότητα, μια προσδοκία τόσο ζωντανή όσο o βρυχηθμός των κινητήρων. Και οι αξίες των σκλάβων, τα ήθη όσων μιλούν από άνεση ή από φόβο, που ελπίζουν στον παράδεισο του κοπαδιού ή στη βοσκή ευτυχία της κοινωνικής δικαιοσύνης, θα επιστρέψουν στο χώμα από όπου προέκυψαν», είπε ο μεγάλος Αdriano Romualdi. Και εκείνη την ημέρα, μακριά ή κοντά, θα αναγνωριστεί επιτέλους η αξία των πεσόντων για την υπεράσπιση της Ευρώπης από την επίθεση των άλλων ηπείρων.

Ας ξαναδιαβάσουμε όλοι μαζί ένα απόσπασμα που με ανατριχιαστικό τρόπο μας περιγράφει τις τελευταίες ώρες της Ευρώπης μας ...

 

Moeller van den Bruck: ένας συντηρητικός επαναστάτης (Σαμουράι της Δύσης)

 

Γεννημένος το 1876 στο Solingen, ο Arthur Moeller van den Bruck πέρασε τα νιάτα του στο Düsseldorf, όπου έδειξε έναν εσωστρεφή αλλά και επαναστατικό χαρακτήρα. Σύντομα ξεκίνησε μια μποέμικη ζωή, πρώτα στην Ερφούρτη, μετά στη Λειψία, όπου γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο, χωρίς να το ολοκληρώσει. 

Αυτοδίδακτο πνεύμα, εκπαιδεύτηκε στα κλασικά του πολιτισμικού πανγερμανισμού, Langbehn, H. S. Chamberlain και Gobineau. Το 1896 βρέθηκε στο Βερολίνο, όπου ήρθε σε επαφή με τον Rudolf Steiner, τον August Strindberg και τον völkisch ζωγράφο Fidus. Το 1902 ξεφεύγοντας από την κλήση για στρατιωτική θητεία, εγκατέλειψε τη νεαρή έγκυο σύζυγό του και πήγε στο Παρίσι, όπου σύχναζε στους κύκλους, μεταξύ άλλων, του Νορβηγού ζωγράφου Edvard Munch και του Ρώσου συμβολιστή μελετητή Dimitri Merezkowskij, που τον έκανε να γνωρίσει και να αγαπήσει τον Dostoewskij. 

Το 1906 ήρθε στη Φλωρεντία παρέα με τον ποιητή Theodor Däubler, με τον οποίο συνέθεσε το επικό ποίημα “Nordlicht”(Βόρειο σέλας), και τον εξπρεσιονιστή γλύπτη Ernst Barlach, ο οποίος αργότερα έγινε εθνικοσοσιαλιστής. Από το 1904 έως το 1910 έγραψε το εγκυκλοπαιδικό έργο “Die Deutschen” (Οι Γερμανοί,) ένα πορτρέτο των μεγαλύτερων μεγαλοφυών του γερμανικού πολιτισμού, το οποίο δεν είχε και μικρή επίδραση στον κύκλο του Stefan George. Από το 1906 ξεκίνησε η μετάφραση των ολοκληρωμένων έργων του Dostoewskij. 

Επιστρέφοντας στο Βερολίνο το 1907  ξαναπαντρεύτηκε και ξεκίνησε μια ζωή με ταξίδια και συνεργασίες με περιοδικά, συμπεριλαμβανομένου του συντηρητικού “Die Tat”. Το 1913 κυκλοφόρησε το “Die italienische Schönheit” (Η Ιταλική ομορφιά), στο οποίο προέκυψε η καλλιτεχνική του προετοιμασία.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...