Παλαιότερα είχα δημοσιεύσει την ανάλυση του Evola, για τα περιεχόμενα και τις προοπτικές μιας δεξιάς «κουλτούρας», (σε άρθρο μας στο ιστολόγιο “Η κουλτούρα της Δεξιάς”) προφανώς πάντα με την παραδοσιακή έννοια του όρου, όπως ξεκίνησε αρχικά και όταν κάποιοι διανοούμενοι προσπάθησαν να την διατηρήσουν, πριν αλλάξει έννοια.
Σήμερα παραθέτω τους προβληματισμούς για το θέμα αυτό, του μεγάλου φιλοσόφου και πολιτικού, Adriano Romualdi, από την δεκαετία του 1970. Ένα κείμενο ωμό και σκληρό – για αναγνώστες που θέλουν να σκεφτούν – το οποίο δείχνει την άθλια ποιότητα του σημερινού δεξιού πατριώτη.
Ένα κείμενο που υπαγορεύει να αναπτυχθούν κάποιες κατευθυντήριες γραμμές και το οποίο, πρέπει να παραδεχτούμε, δυστυχώς παρέμεινε απλά ένα νεκρό γράμμα: το έρημο πανόραμα των δυστυχιών της λεγόμενης επίσημης «κουλτούρας» της σημερινής Δεξιάς (αν υποθέσουμε ότι κάποιος μπορεί να βρει κάποιο ίχνος της) δυστυχώς το επιβεβαιώνει ...
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Ας παραμείνουμε πνευματικά σε υγεία να αντέξουμε ότι έρχεται, σε ότι θα δούμε και θα μας συμβεί στην νέα μετανθρώπινη εποχή ... Evola, Ledesma, Jünger, Heidegger, Schmitt, Sombart, Romualdi και δεκάδες άλλοι ας μείνουν στο πλευρό μας. Το πνεύμα της Ευρώπης ενάντια στην νεωτερικότητα. Ήταν τελικά πιο εύκολο για το καθεστώς να μας συντρίψει. Πουλάει λίγο τρέλα, λίγο φετιχισμό και τα πρόβατα αμέσως τρώνε το σανό. Μόνο το δένδρο τους ενδιαφέρει, όχι το δάσος. Ατομικισμός και άμεση ψευτοικανοποίηση κάποιων αναγκών, όχι πρώτης σημασίας όμως αυτοί είναι. Κάποιοι απέχουμε εντελώς. Καλύτερα όμως ... Πάλι λίγοι, πιστοί σε ότι μεγαλώσαμε ... Εναντίον των εχθρών της Ευρώπης μας και της Πατρίδας μας ... Αυτούς που πάντα ήθελαν να καταστρέψουν το Κάλλος. Τα λόγια του συγγραφέα, διανοούμενου και καθηγητή του Σχολείου του Φασιστικού Μυστικισμού, Berto Ricci ας γίνουν σύνθημα:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Το Σικάγο, η πρωτεύουσα του χοιρινού κρέατος, στέκεται ενάντια στην Ρώμη, την πόλη της ψυχής. Ο αγώνας είναι λοιπόν ανάμεσα σε εμάς και σε αυτούς: Ανάμεσα σε αυτούς που είναι εκπολιτισμένα θηρία και σε εμάς που είμαστε εξαιρετικά πολιτισμένοι πρωτόγονοι άνθρωποι. Αυτός είναι ο λόγος που η Αμερική εισβάλει σε εμάς και μας δηλητηριάζει με τον ανάλατο πολιτισμό της. Στον δρόμο για της πρωτιά, είναι ο John Bull και ο Uncle Sam. Και ο Ιουλιος Καίσαρας, θα πρέπει να τους βγάλει από την μέση».
Του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
έλα ντε, γιατί; ...
ΑπάντησηΔιαγραφήο Μάνος Ελευθερίου έγραψε τη δικαίωση για την Ελένη Παπαδάκη και ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους της αριστεράς, ο Νταλάρας τραγούδησε τη "Μακεδονία του παλιού καιρού", τον ύμνο που αναπέμπεται σε όλες τις δεξιές συγκεντρώσεις, ο Θεοδωράκης μελοποίησε τον Ελύτη που άκουγαν στη χρυσή αυγή, δεξιοί έβγαιναν κλαίγοντας από την παράσταση "Ελένη" με τη Μαρία Κίτσου, το ομώνυμο θεατρικό έργο που δεν έγραψαν δεξιοί,
δεξιός δεν βρέθηκε να γράψει για τα Τέμπη,
δεξιός δεν βρέθηκε να γράψει για τα Ίμια, μα δεν βρέθηκε ούτε για τον Γιώργο και το Μάνο,
μέχρι Σφακιανάκη
και πολύ τους πέφτει στην τελική... για το επίπεδο των δεξιών κομμάτια σαν το "Σώμα μου" είναι λυρική ποίηση...
Όταν φτάσεις πάρε, πάρε όταν φτάσεις
Πού είσαι τώρα φως μου
Που ήτανε γραμμένο να ‘μαι εδώ για πάντα να σε περιμένω
Όσο και αν κρατήσει, να μην το ξεχάσεις
Όταν φτάσεις πάρε, πάρε όταν φτάσεις
Θα το γράψει ο τοίχος, θα το γράψει ο βράχος
Πως δεν ήταν μόνο ενός ανθρώπου λάθος
Θα το πει η σημύδα, θα το πει και ο κέδρος
Πώς εδώ σκοτώνει όπου βρει το κέρδος
Θα το πει η λεβάντα, θα το πει η μυρσίνη
Πως κυλά στα μάτια η δικαιοσύνη
Μάτια του παιδιού μου, που δεν θα φιλήσω
Δεν υπάρχει τρόπος πια να σταματήσω
Μέχρι να έρθει ο πήχης και το χαλινάρι
Μέχρι να ρθει η νέμεσις και να τους πάρει
Αν δεν βρω το τέρμα, δεν θα ησυχάσω, δεν θα σταματήσω, δεν θα ξαποστάσω
Δεν θα κάνω πίσω και δεν θα ξεχάσω
Ο Σφακιανάκης έχει τραγουδήσει στίχους που θέλουν ψυχή και τσαγανό. Όχι θολοκουλτούρες των αυτόνομων.
Διαγραφή"Να χα δυο χειροβομβίδες
να τα κάνω όλα βίδες
σπίτια αυτοκίνητα
κινητά και ακίνητα
Να χα δυο χειροβομβίδες
να τα κάνω όλα βίδες
να 'χα και άλλη μια για μένα
να κάνω κάτι και σε σένα
Έχω πέσει στα βαθιά
έχει σπάσει η καρδιά
και πληρώνω τα σπασμένα
π' αγαπώ τα προδομένα
τίποτα δεν έδινες
εφιάλτης έγινες
ευτυχώς που τέλειωσα
την ψυχή μου έσωσα
Να 'χα δύο χειροβομβίδες
να τα κάνω όλα βίδες
σπίτια αυτοκίνητα
κινητά και ακίνητα
να 'χα δυο χειροβομβίδες
να τα κάνω όλα βίδες
να 'χα άλλη μια για μένα
να κάνω κάτι και σε σένα"
Μετά μου θέλετε κονεξάρισμα με το Ρωμανό.
"Κι οι περισπούδαστοι πισωπατήσαν
Στησ ντροπήσ τα έδρανα καθίσαν
Να μιλήσουν τάχα να κρυφτούν
Κι όμωσ να κι ανδρειωμένοι
Τα φτερά ανοίξαν στισ κερκόπορτεσ
Μπροστά σταθήκαν και βροντοφώναξαν ξανά
Μολών λαβέ
Δεν είναι μύθοσ μη γελιέστε
Στισ μέρεσ μασ χαθήκατε μα δεν ξεχνιέστε
Σε τούτουσ τουσ άμοιρουσ καιρούσ
Εκείνο το πρωί
Λεσ και δεν ήθελε να ξημερώσει
Κι η μέρα φοβότανε
Λεσ και δεν ήθελε ο ήλιοσ ν'ανατείλει
Να μη δει το κακό που ερχότανε
Τα πουλιά λουφάξαν στισ φωλιέσ τουσ
Αισθανθήκαν το μεγαλο κακό
Τισ χιλιάδεσ ανάσεσ
Και μεμιάσ των σοφών τα χαρτιά
Τα τυλίξανε πύρινεσ γλώσσεσ
Αστραπέσ και βροντέσ
Χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου
Λυσσασμένα σκυλιά
Να ξεσκίσουν ξανά
Θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου
Αστραπέσ και βροντέσ
Χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου
Λυσσασμένα σκυλιά
Να ξεσκίσουν ξανά
Θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου
Πατρίδα μου αγαπημένη
Ποιά κατάρα σε βαραίνει πόση ερημιά
Τα παιδιά σου διαλεγμένα
Σ' ενα θάνατο ταγμένα μέσ' τη μοναξιά
Πατρίδα μου
Που είστε παλικάρια
Εκείνο το πρωί
Λες και δεν ήθελε η αυγή να φέρει
Για το χάραμα χρώματα
Λες και δεν ήθελε ο ήλιοσ να προσφέρει
Να μη δούμε το αίμα στα σώματα
Ουρλιαχτά που φωνάξαν αερα
Θα θυμόμαστε εκείνη τη μέρα
Τη χαμένη πατρίδα
Στης ελλάδας τον κόρφο ως πότε
Θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες
Αστραπές και βροντές
Χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου
Λυσσασμένα σκυλιά
Να ξεσκίσουν ξανά
Θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου
Αχ Ελλάδα λυπημένη έρημη και δοξασμένη
Πόσο σ' αγαπώ
Οι ήρωες που μας ζητάνε να μη δώσουμε
Να φάνε κι άλλο μέρτικο
Πατρίδα μου
Παλέψαμε δώσαμε μάχες τις κερδίσαμε
Στης κορφής της γνώσης ναι σταθήκαμε
Κι ήτανε τότε που πάνω μας πέσαν βάρβαροι"
Τα κονεξαρίσματα με Ρωμανό αφορούν τους ιθύνοντες του ιστολογίου. Ο Σφακιανάκης εκτός από καψουροτράγουδα, εμπνέεται είναι αλήθεια, από τον κοινωνικό και πατριωτικό προβληματισμό. Η δημιουργία πολιτιστικού ρεύματος θέλει πλήθος δημιουργών και πολυθεματικότητα. Δεν αρκεί ένας και μάλιστα με αστερίσκους.
Διαγραφή