Ένα άγνωστο άρθρο για τον Ιταλό διανοητή και «αριστερό» Φασιστή Pino Rauti στο περιοδικό «Μαίανδρος» (Ιανουάριος 2013 τεύχος 02) σε μορφή αρχείου .pdf

Ελάχιστα έχουν γραφτεί για τον ιδρυτή της Ordine Nuovo και πρώην γραμματέα του MSI. Δεν είναι καθόλου τυχαία αυτή η παράλειψη.  Ποιος ήταν όμως ο Pino Rauti ; Γιατί αυτή η δυναμική μορφή του Επαναστατικού Φασισμού παρέμεινε τόσα χρόνια σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό του ελληνικού κινήματος; Για αρχή μπορείτε να διαβάσετε 3 σχετικά άρθρα εδώ, εδώ και εδώ.

Το εμβληματικό περιοδικό της «εθνικιστικής αριστεράς» που κυκλοφορούσε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 το γνωστό «Αντίδοτο» πολλές φορές έγραψε για τον Ιταλό που ενθουσίαζε τα εθνικιστικά πλήθη και περιφρονούσε τον Αμερικανισμό και τις καπιταλιστικές «αξίες». Στο 26^ο τεύχος του ιστορικού περιοδικού υπάρχει το εξαιρετικό άρθρο «Homo Rautianus ή O Ραουτιανός Άνθρωπος».

Ο Pino Rauti ήταν αυτός που πολέμησε όσο κανείς την αστική ακροδεξιά «γάγγραινα» μέσα στο κίνημα και κατήγγειλε τον ρόλο του Fini. Ονομάστηκε ως ο «Μαύρος Γκράμσι» και υπήρξε ο κύριος εκπρόσωπος της αντικαπιταλιστικής πτέρυγας του Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος, ο λεγεωνάριος του «αριστερού Φασισμού».

Ο άνθρωπος που κατάφερε να πείσει χιλιάδες Μαρξιστές για το δίκαιο των Ιδεών μας και αυτοί με την σειρά τους εγκατέλειψαν το ΚΚΙ για να ενταχθούν στις τάξεις του MSI. Αυτός που λατρεύτηκε από την φτωχολογιά της Ιταλίας.

Ο μαχητής που αγκάλιασε τους νοσταλγούς του Σαλό, τους «αιρετικούς» φασίστες, τους εθνικοσοσιαλιστές, οικολόγους, αντικαπιταλιστές, εθνικοσυνδικαλιστές, εθνικομπολσεβίκους, όλες τις επαναστατικές τάσεις. Εκείνος που υποστηρίχθηκε από τους Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές του ΕΣΕΣΙ (σχετικοί σύνδεσμοι εδώ και εδώ) στην Ιταλία και είχε στενό συνεργάτη τον «αριστερό» Εθνικοσοσιαλιστή Γεώργιο Βεντούρη (σχετικός σύνδεσμος εδώ).

Ο ιδρυτής της πρώτης ένοπλης επαναστατικής ομάδας που τα μέλη της καταδικάστηκαν από ισόβια μέχρι είκοσι χρόνια γιατί πολέμησαν το κράτος τους μασόνους και τα δόλια όργανα τους. Πάνω από όλα ο Pino Rauti ήταν ένας σεμνός και λιτός εκπρόσωπος των ιδεών μας.

Οι συνεργάτες του είχαν έρθει σε επαφές με τους κληρονόμους της Σιδηράς Φρουράς, τους οπαδούς του Συνταγματάρχη Qaddafi, τους μαχητές της Ο.Α.Π. και τους αντάρτες της Ερυθραίας, τους πρωτοπόρους της Ιρανικής Επανάστασης καθώς και την οικογένεια Assad. Δεν ήθελε απλά την κυριαρχία σε ένα κόμμα αλλά να κατακτήσει εκείνη που ονόμαζε ως «Χαμένη Πόλη του Ήλιου».

Μετά την αποκλειστική συνέντευξη του Aleksey Thuleseeker αρχηγού και ιδρυτικού μέλους της NSBM μπάντας M8L8TH στο περιοδικό «Αντεπίθεση» - την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ - ήταν πραγματικά μια «έκπληξη» η τυχαία ανακάλυψη ενός άρθρου από ένα ακόμη εκδοτικό όργανο του γνωστού κοινοβουλευτικού «εθνικισμού». 

Δεν είναι άλλη από το άρθρο «Πίνο Ράουτι: Παρών!» που γράφτηκε από τον Παύλο Γκάστη στο περιοδικό «Μαίανδρος» τεύχος 2^ο τον Ιανουάριο του 2013. 

Το εν λόγω κείμενο γράφτηκε με αφορμή τον θάνατο του Ιταλού αγωνιστή ο οποίος απεβίωσε τον Νοέμβριο του 2012. Είναι απορίας άξιο πως ένα τέτοιο «αιρετικό» πρόσωπο προβλήθηκε στο έντυπο του κόμματος που τα τελευταία χρόνια έχει ταυτιστεί πλήρως με την εγχώρια «αστική ακροδεξιά».

Να σημειωθεί ότι το περιοδικό «Μαίανδρος» που ονομάστηκε «εθνικιστική ιδεολογική επιθεώρηση» και κυκλοφόρησε συνολικά σε 18 τεύχη εκδόθηκε από την «Χρυσή Αυγή» σε μια εποχή με αυξημένη την κοινωνική επιρροή αλλά και την οικονομική ευχέρεια της οργάνωσης του Μιχαλολιάκου. Όμως η διανομή του γινόταν μόνο στο επίσημο βιβλιοπωλείο και στα γραφεία του κόμματος (…) γεγονός που προκαλεί ερωτηματικά αφού με ένα μικρό χρηματικό ποσό θα μπορούσε να κυκλοφορήσει στα πρακτορεία τύπου όλης της χώρας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το εν λόγω έντυπο είχε «εθνικιστική» ύλη αλλά δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αντικατέστησε το γνωστό ιστορικό περιοδικό «Χρυσή Αυγή» το οποίο ξεχώριζε για τα ποιοτικά εθνικοσοσιαλιστικά και αντιδημοκρατικά άρθρα. Εξήγηση από την ηγεσία της «Χρυσής Αυγής» για την ξαφνική παύση του ιστορικού κομματικού περιοδικού φυσικά δεν δόθηκε ποτέ (καμιά έκπληξη για όσους γνωρίζουν τις εσωτερικές διεργασίες) αλλά οι μετέπειτα εξελίξεις απέδειξαν ότι αποτέλεσε μια καθόλου τυχαία επιλογή της Δηλιγιάννη.

Ο αριβισμός και ο οπορτουνισμός του Μιχαλολιάκου και της υπόλοιπης ηγετικής κλίκας καθώς και η διάθεση για μια ήπια αντιπολίτευση που βαθμιαία δεν θα ενοχλούσε το σιωνιστικό κατοχικό καθεστώς (ZOG) υπήρξε μια μεθοδευμένη και σχεδιασμένη κίνηση εδώ και πολλά χρόνια και αυτό εκφράστηκε σε όλα τα επίπεδα ακόμη και στα ιδεολογικά έντυπα του «εθνικιστικού» κόμματος. Για όσους αμφισβητούν αυτή την άποψη να θυμίσουμε ότι άλλες ενέργειες που δεν ήταν καθόλου τυχαίες ήταν ή πλήρης αδιαφορία για την τύχη της εγχώριας εθνικιστικής ροκ σκηνής αλλά και η απαγόρευση στα μέλη του «Μετώπου Νεολαίας» να εκφράσουν ελεύθερα τις απόψεις τους στο διαδίκτυο σε γνωστό forum καθώς και άλλες «ντιρεκτίβες» που δεν χρειάζεται να αναφερθούν.

Το «ΚΚ της Δεξιάς» ήταν γεγονός και η μαριονέτα του «Λαϊκού Συνδέσμου» στο προσκήνιο. Έπρεπε την εποχή εκείνη να παίξει βασικό ρόλο στο σύστημα χωρίς πιθανές παρεκτροπές και ουσιαστικές διαφωνίες. Ο σάπιος κοινοβουλευτισμός απαίτησε - μέσω των υπογείων καναλιών του - από τους δήθεν «πρόμαχους» του «Λαϊκού Εθνικισμού»  να αλλάξουν άμεσα κατεύθυνση σε όλα τα επίπεδα και να απεμπολήσουν κάθε έννοια ιδεολογικής ταυτότητας αλλά και ατομικής αξιοπρέπειας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και πασιφανές στις μέρες μας. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία …

Τέλος οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον συναγωνιστή Δ.Α. που έψαξε και βρήκε για την συντακτική μας ομάδα το 2^ο τεύχος του περιοδικού «Μαίανδρος» με το σχετικό άρθρο για τον Pino Rauti αφού τα αντίτυπα της εν λόγω έκδοσης είναι πλέον δυσεύρετα ενώ πληροφορίες από πρώην μέλη της οργάνωσης κάνουν λόγο για «πεταμένα και ποδοπατημένα τεύχη του περιοδικού σε αποθήκη» κάτι το οποίο δεν μας εκπλήσσει καθόλου …

για να κατεβάσετε το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...