ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Ούτε με την Ουάσιγκτον ούτε με την Μόσχα! (άρθρο του Nero Valois)

«Ακόμα ετούτη η άνοιξη, τούτο το καλοκαίρι, να κατεβεί ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι...» τραγουδούσαν οι Έλληνες πριν από την Επανάσταση του 1821.

Στην ομιλία του ο Λαβρόφ είπε:

«Κοιτάξτε την Κύπρο. Η «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» έχει ανακηρυχθεί μονομερώς στον βορρά. Αρνείται να συμμορφωθεί με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά κανείς δεν αρνείται στους εκπροσώπους της Βόρειας Κύπρου το δικαίωμα να συμμετάσχουν στον διάλογο».

Τα ψέματα τελείωσαν: Τα γεγονότα της Ουκρανικής κρίσης και της πολεμικής επίθεσης της ομοσπονδιακής Ρωσίας βγάζουν την μάσκα της δήθεν ομαλής παγκόσμιας επανεκκίνησης μετά την COVID εποχή. Καμία ψηφιακή, εικονική πραγματικότητα δεν θα αλλάξει ποτέ την φύση των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων που πάντα καταλήγουν να προσφέρουν αίμα στους λαούς της Ευρώπης, διάλυση των εθνών τους και επιβολή μιας άθλιας εξάρτησης από τις μεγάλες δυνάμεις. Το ψέμα της Ενωμένης Ευρώπης τελείωσε αφού το κουφάρι της Ε.Ε. απλά άγεται και φέρεται από την Αμερικάνικη ενεργειακή πολιτική και την στρατιωτική μπότα του που λέγεται ΝΑΤΟ.

Τα ψέματα της Ευρασίας τελείωσαν. Η Μόσχα επηρεασμένη και από την πίεση της Κίνας που κερδίζει από την σφαγή ξαναπαίρνει τον γνώριμο ρόλο που την μαγεύει από την εποχή της Γιάλτας. Να παριστάνει τον μεγάλο αντίπαλο των ΗΠΑ, να αντιμετωπίζει μαζί με την φιλελεύθερη ολιγαρχία του Βερολίνου την Ευρώπη ως το ενεργειακό της προαύλιο και φυσικά να αναζωπυρώνει ένα νέο πολιτικό στρατιωτικό διπολισμό αποδεικνύοντας πως οι θεωρίες των πολλών πόλων στον κόσμο δεν είναι παρά ιστορίες για μικρά παιδιά.

Κανένας λαός της Ευρώπης δεν προστατεύεται οικονομικά, κοινωνικά αλλά και εθνικά από την νέα αυτή σύγκρουση της Αγγλοαμερικανικής Δύσης και της Ρωσοκινέζικης ουσιαστικά Ανατολής. Όσο ποτέ άλλοτε η θέση για έξοδο και διάλυση της ΕΕ, απομάκρυνση του ΝΑΤΟ από την Ευρώπη, για κάθε Ευρωπαϊκό λαό γίνεται επίκαιρη για να μπορέσει να ξαναγεννηθεί ένας αυθεντικός επαναστατικός πανευρωπαϊσμός που θα καταστήσει την Ήπειρο μας ενιαίο χώρο κοινωνικής ευημερίας και πολιτικής ανεξαρτησίας στην παγκόσμια σκηνή.

Όσο ποτέ άλλοτε για να συμβεί αυτό χρειάζεται μέσα στα Ευρωπαϊκά Έθνη να δυναμώσουν λαϊκά κινήματα που θα διεκδικούν ξανά την Εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία με σκοπό ένα αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό των Κρατών τους και μια νέα γεωπολιτική ισορροπία μακριά από την θανατηφόρα εξάρτηση ΗΠΑ- Ρωσίας. Η Ελλάδα, η Πατρίδα και ο Ελληνισμός έχουν εκατό περισσότερους λόγους από τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά Έθνη να σημάνει συναγερμό για το μέλλον που έρχεται. Η Ελλάδα και ο λαός της στο άμεσο μέλλον θα κινδυνέψουν στρατιωτικά από την νέα παγκόσμια διπολική εποχή λόγω της θέσης της στον εύφλεκτο γεωπολιτικά ενεργειακό χάρτη και της δεδομένης Τουρκικής επιδίωξης να αλλάξει τα σύνορα και την σφαίρα επιρροή της με την πρώτη διεθνή ευκαιρία.

Όλοι οι Έλληνες εθνικοεπαναστάτες, αληθινοί πατριώτες και ριζοσπάστες οφείλουμε να στραφούμε πολιτικά στο λαό για να ετοιμάσουμε αντιστάσεις και αγώνες. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως ο διεφθαρμένος Αμερικανοσιωνιστικός αστισμός της χώρας ούτε μπορεί ούτε θα θελήσει να προστατέψει την Πατρίδα από μελλοντικές στρατιωτικές επιθέσεις, απεναντίας στέλνει φορτία όπλων στο εξωτερικό για να λάβει τα εύσημα των παγκόσμιων τοκογλύφων.

Οφείλουμε επίσης να διαλύσουμε κάθε αυταπάτη για τον ρόλο της Μόσχας που σε καμία περίπτωση δεν θα αποτελέσει δύναμη προστασίας λόγω της Πίστης απέναντι σε μια ενδεχόμενη ελληνο-τουρκική σύρραξη, απεναντίας ο Λαβρόφ έδειξε με την αναφορά στα κατεχόμενα ότι ο Μόσκοβος παραμένει ανθελληνικός εδώ και πολλά χρόνια. Δεδομένης της διάλυσης της Ευρώπης και της ανυπαρξίας ως τώρα ενός Επαναστατικού Πανευρωπαϊκού μπλοκ δυνάμεων, δεδομένης της οικονομικής και παραγωγικής διάλυσης της χώρας μας, το ενδεχόμενο μιας εμπλοκής της Ελλάδας σε μια ανάφλεξη στην περιοχή γρήγορα μπορεί να γεννήσει βαθιά εθνική κρίση όλου του συστήματος εξουσίας.

Ας επαγρυπνούμε για τον Λαό και το Έθνος!

Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ!

Ούτε με την Ουάσινγκτον Ούτε με την Μόσχα!

Θέλουμε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και κυρίαρχη σε μια Ευρώπη ανεξάρτητη και κυρίαρχη!

Απόσπασμα από ανακοίνωση του Γερμανικού τριτοθεσίτικου κόμματος Der III. Weg σχετικά με την σύρραξη στην Ουκρανία

 

«Το κόμμα μας απορρίπτει τον Ρωσικό ιμπεριαλισμό με στόχο την επανίδρυση της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και την Αμερικανική παγκοσμιοποίηση (την λεγόμενη δυτική κοινότητα αξιών) με την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά και τους παγκόσμιους πολέμους του υπό το πρόσχημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Υποστηρίζουμε μια ανεξάρτητη και ελεύθερη Ευρώπη που πρέπει να απελευθερωθεί από την επιρροή των συμφερόντων ισχύος της Ρωσίας και της Αμερικής. Υποστηρίζουμε την ελευθερία των λαών!»

Σχετικό podcast εδώ

Κοιτώντας τον δημοκρατικό «Κέρβερο» στα μάτια: τρεις όψεις της τραγικής επικαιρότητας

 


του Wood Brother

Απεργία πείνας του Ιωάννη Λαγού.

Απεργία πείνας για 2η εβδομάδα στην μοναχική πορεία ενός ανθρώπου που διαφωνούμε ιδεολογικά και πολιτικά μαζί του, ενώ τον θεωρούμε συνυπεύθυνο για τα οργανωτικά λάθη και τα πολιτικά εγκλήματα του παρελθόντος. Όμως η πρόσφατη εναντίωση του στους ένστολους ανθρωποφύλακες του κατοχικού καθεστώτος και κυρίως η προσωπική μάχη του να μην ανεχτεί έναν ακόμη εξευτελιστικό έλεγχο τον ξεχωρίζει έστω και για λίγο από την κομματική κομπανία. Ο εγκλεισμός του υπό δύσκολες συνθήκες κράτησης, σχεδόν ανυπόφορες. Πιο ανυπόφορη όμως η εκκωφαντική σιωπή των υπολοίπων ηγετικών στελεχών της «Χρυσής Αυγής» στον Δομοκό καθώς και των δημοφιλών προσώπων κομματικών κλώνων που αστράφτουν στο τηλεοπτικό φως των δημοσκοπήσεων και παλαιότερα στις λάμπες των πρεσβειών. 

Η «σιωπή των αμνών» αυτών που κάποτε δήλωναν μπροστά στις κάμερες «εναντίον όλων» δείχνει το πραγματικό πρόσωπο τους που σε άλλες περιπτώσεις είναι διαθέσιμοι για δηλώσεις και δεξιώσεις, αλλά τώρα σιωπούν επιδεικτικά αναμένοντας την σωτήρια χειρονομία του κρατικού «Καίσαρα» στην αρένα των δικαστικών εξελίξεων. Ο περίγυρος του Λαγού στην φυλακή παραμένει αναλλοίωτος ως προς τον οργανωτικό στραβισμό και την προσωπική αντιδικία. Ο ίδιος παρά το γεγονός ότι κατήγγειλε τον «Πατριάρχη» Πλεύρη σε σχέση με την εγκατάλειψη της νομικής του υποστήριξης θέτει ως πρωτεύον ζήτημα την συμμετοχή στις διεργασίες του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. 

Είναι δύσκολο να αντιληφθεί εξαιτίας της παραπληρόφορησης που έχει πίσω από τα κάγκελα, ότι δεν είναι η ρίζα του προβλήματος η άδεια του καθεστώτος να λάβει μέρος στο στημένο θέατρο της Ε.Ε. αλλά η πολιτική απέναντι στο σύνολο της κομματικής ηγεσίας. Προσφάτως μπροστά στην ελληνική πρεσβεία της Λευκωσίας οι Κύπριοι που τον στηρίζουν προχώρησαν σε διαμαρτυρία και με την συμμετοχή του Λουκά Σταύρου. Οι οργανωτικές και άλλες διαφωνίες παραμερίστηκαν μονομιάς μπροστά στην ανάγκη να καταγγελθεί το αστικό (ακρο)δεξιό καθεστώς του Μητσοτάκη, ενώ δεν είναι τυχαίος ο πηγαίος παλμός ενός πρώην αιχμάλωτου της δημοκρατίας προς υπεράσπιση του αιχμαλώτου Λαγού. 

Ο τελευταίος πόνταρε σε λάθος άλογο και ωφέλησε τα σχέδια άλλων όχι μόνο κατά την παραμονή του στο προσωπολατρικό κόμμα του Μιχαλολιάκου αλλά και μετά την φυγή του όταν και δημιούργησε μαζί με άλλους την ΕΛΑΣΥΝ. Μια ακόμη αψυχολόγητη κομματική κίνηση - προς ανεύρεση της «εξόδου κινδύνου» - την οποία μάλιστα προλόγισε στο ιδρυτικό συνέδριο της ο «Ιούδας» του ελλαδικού εθνικισμού, το ίδιο πρόσωπο που θεωρεί  ηγέτη … τον άνθρωπο της οικογενειακής συμμορίας της δεξιάς.

Ανήμερα του Αγίου Τρύφωνος

Ανήμερα του Αγίου Τρύφωνος του αγίου των χριστιανών που απεικονίζεται στις αγιογραφίες με το δρεπάνι στο χέρι … και αν ισχύουν τα σενάρια των ΜΜΕ και της ΓΑΔΑ: ένας Αλβανός νεολαίος που το πρωί εργαζόταν και το απόγευμα σπούδαζε, το βράδυ φόραγε την προβιά του οπαδού και έβγαινε για μια «αντιφασιστική περιπολία». Σφάζει με το δρεπάνι και με την συμμετοχή Ελλήνων Αλβανών και ενός Σέρβου (…) τον άοπλο υιό ενός υψηλόβαθμου στρατιωτικού στου Χαριλάου. Είναι γνωστός από παλαιότερη επίθεση στις αρχές ασφαλείας αλλά έχει κατηγορηθεί μόνο με πλημμέλημα αφού τα θύματα σε εκείνο το επεισόδιο στάθηκαν πιο τυχερά από τον Άλκη. Πολλοί γνώριζαν για την ύπαρξη μιας ομάδας hooligans (υψηλής αντιφασιστικής μόρφωσης και ειδίκευσης) που πάντα υπερτερούσαν σε αριθμό. Κινείται σε ομάδα και για αρκετό διάστημα προκαλεί ενώ με απίστευτη άνεση επιτίθεται με τον κόσμο να περνάει στο πεζοδρόμιο και τις κάμερες να υπάρχουν παντού. 

Ο ίδιος είναι γόνος εργατικής οικογένειας πιθανότατα «εθνικιστής» όταν θα βρισκόταν στην γείτονα χώρα με το σύμβολο του πολέμαρχου Σκεντέρμπεη στα ρούχα του … αλλά πιστός της αντεθνικής antifa στην Ελλάδα, μέλος της οπαδικής αντιφασιστικής γκρούπας που δεν ελέγχει απόλυτα ο «Πόντιος» αλλά και δεν ακουμπάει κανείς στα ενδότερα εδώ και χρόνια. Ένας ακόμη γόνος (λάθρο)μεταναστών που αναζωπυρώνει το εθνοτικό μίσος ανάμεσα στους δυο γειτονικούς - συγγενικούς για κάποιους - λαούς, σε μια περίοδο που το καθεστώς έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη την αλλαγή της ατζέντας καθώς και την προσέλκυση του κρατικού ελέγχου στην Θεσσαλονίκη μετά τα επεισόδια σε Εύοσμο και Σταυρούπολη, αλλά και την πολεμική των οπαδικών συνδέσμων ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Έχουν προηγηθεί άλλωστε 170 παρόμοια περιστατικά με τον φόνο του Φύσσα να αντανακλάται αυτή την φορά από την ανάποδη αφού στην θέση του πρώην Κνίτη Ρουπακιά αυτή την φορά την δουλειά την κάνει ο Αλβανός αντιφασίστας. 

Ουσίες και οπαδισμός των πολυεθνικών, παρακμιακή μουσική και αντιφασισμός ένα μίγμα και εμπύρευμα της σύγχρονης ΟΠΛΑ (βλέπε antifa) που γεννήθηκε στο Δυτικό Βερολίνο με την ευλογία των ΗΠΑ και μεταφέρθηκε και στην Ελλάδα μετά τις συλλήψεις του ’95 στο Πολυτεχνείο. Άλλωστε ο ίδιος έλεγε «εμείς κάνουμε κουμάντο στην πόλη» εμφανίζοντας προς φρίκη πολλών «συντρόφων» του σημάδια εξουσιομανίας και καταπίεσης όπως αρέσκονται να γράφουν οι woke στο ρυπαρό indymedia. Εχθρός του δεν ήταν το εργασιακό χάος που χτύπησε και μέλος της οικογένειας του αλλά ο «φασίστας» και ο «Αρειανός», άρα αν δεν είναι ο αντιφασισμός μια νοητική σύφιλη που οδηγεί στην παράκρουση και το έγκλημα πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί; 

Λούμπεν απόκληροι της κοινωνίας που εντάσσονται σε «αμεσοδημοκρατικές» ομάδες με δρεπάνι συνολικού μήκους 35 εκατοστών λάμα 15 εκατοστών, σπέρνουν το θάνατο μέσα από το προκάλυμμα της δήθεν «αντεξουσίας» υπηρετώντας όμως με τις πράξεις τους το καθεστώς και την εξουσία της δεξιάς και τον επιδοτούμενο αντιφασισμό. Όπως δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί ανέκριναν και βασάνισαν τον Κατσίφα παραμονή του θανάτου του δυο Κοσοβάροι μπάτσοι και με εντολή ποιων, ή ποιος ο ρόλος στελέχους της ελληνικής κυβέρνησης στην εντολή δολοφονίας μέσω της Αλβανικής μπατσαρίας, έτσι δεν θα μάθουμε και ποτέ γιατί τώρα που η εθνικιστική παρουσία στην Θεσσαλονίκη ενόχλησε σφόδρα το καθεστώς την Λιάνα του ΚΚΕ και τις φυλλάδες του αντιφασισμού, έσπευσε η antifa μέσω της Θύρας 4 να προωθήσει τα σχέδια αυτών που θέλουν τον κοινωνικό αποπροσανατολισμό και τον καθημερινό κανιβαλισμό. 

Δεν είναι τυχαίο το άρθρο του «Πρώτου Θέματος» όπου δίπλα στην φωτογραφία του Αλβανού antifa έχει ένα ακόμη άρθρο αυτή την φορά διαφορετικό με τονισμένες τις αναφορές σε «Τάγματα Εφόδου» και την παρουσία των «νεοναζί» στην Θεσσαλονίκη. Για όλα φταίνε οι «ναζί» λοιπόν, ακόμη και όταν ο ψυχρός εκτελεστής πιθανότατα είναι αντιναζί και έχει την εύνοια και την υποστήριξη οπαδών και γνωστών αριστεριστών. Οι πιο στυγνοί δολοφόνοι του αντιφασισμού είχαν αστική υποστήριξη ή στο τέλος έφτυναν αίμα από την κατάρα των θυμάτων τους που τα εκτελούσαν πισώπλατα στο κέντρο της Αθήνας, πάντα πολλοί μαζί και πολλές φορές άνευ λόγου. Δεν δίστασαν να βγάλουν τα πιστόλια στο Νέο Ηράκλειο σε εντελώς αθώους νεολαίους με τα θύματα να αναμένουν άγνωστο για ποιο λόγο σε ένα μειονεκτικό σημείο «φύλαξης» ή πρόσφατα να κόβουν με δρεπάνι Ιαπωνικό και με επαγγελματικό τρόπο την μηριαία αρτηρία ενός συμπατριώτη μας άγνωστου σε αυτούς όπως άλλωστε συνήθιζε και το ’44 ο εγκληματίας Στέφανος Λιόλιος και οι συνεργοί του. 

Η σπέκουλα πολλών να συνδέσουν τον φόνο με τους κακούς «φασίστες» παρά το γεγονός ότι οι νεολαίοι «συμμορίτες» έχουν γονείς με κομματική ταυτότητα, αποδεικνύει στην πράξη ότι το μόρφωμα της αστικής δημοκρατίας είναι δολοφονικό από την φύση του και δεν διστάζει να κάψει τα ίδια του τα όργανα του όταν αυτό κριθεί σκόπιμο μετά το πέρας της αποστολής.

Οι ματωμένοι ηλιόσποροι της Ουκρανίας

Σε μια ιστορική χώρα που οι πλουτοπαραγωγικές πηγές είναι αμέτρητες και το κοβάλτιο ο κρυφός μελλοντικός άσσος στο μανίκι του Πούτιν και της Κίνας, ο χρόνος δείχνει να έχει παγώσει. Το 77% των Ουκρανών δεν θέλει το ΝΑΤΟ σε μια χώρα που το 30% δείχνει να έχει ερωτευτεί παράφορα το ορθόδοξο (πρώην άθεο) και σήμερα «εθνικό» καπιταλιστικό Κρεμλίνο που στα κρυφά θαυμάζει τον Στάλιν αλλά εφαρμόζει τακτικές του Τρότσκι. Σλάβοι και στις δυο μεριές με τους Ουκρανούς να έχουν ένα τριπλό ρόλο να επιλέξουν και διαχρονικά να πέφτουν θύματα της γεωπολιτικής αξίας και των σχεδιασμών της περιοχής. 

Πρώτοι οι συνεργάτες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. που ονειρεύονται τα κάλλη της καπιταλιστικής σαπίλας και συμμετέχουν στις κυβερνητικές επιλογές ανθρώπων που οι μισοί δεν είναι Ουκρανοί στην καταγωγή αλλά διοικούν την χώρα, δεύτεροι οι Ουκρανοί πατριώτες εθνικοσοσιαλιστές και φασίστες που απομονώθηκαν με σχέδιο στην Μαριούπολη για να μην «προκαλούν» αλλά αντιστέκονται στην εισβολή των Μοσχοβιτών και των 10.000 Τσετσένων μισθοφόρων, και τρίτοι οι βιολογικοί και ιδεολογικοί συνεχιστές του αυτοκρατορικού «Ρωσισμού» του Imperium που δεν διστάζει να εμπλέξει στο μέτωπο τους πάντες αρκεί να κερδίσουν οι ολιγάρχες και οι μαυραγορίτες της μετασοβιετικής εποχής. 

Η σημερινή Ρωσία δεν είναι η «Αγία Ρωσία» που προπαγανδίζουν τα Καραμανλικά «πατριωτικά» ΜΜΕ σε σύμπλευση με τους ακροδεξιούς ζηλωτές αντιφασίστες (αυτοί μέσα από εφημερίδες) οι οποίοι έχουν αλλάξει αφεντικό από το ’91 και μετά. Μέχρι το ’47 ήταν οι Άγγλοι και μέχρι το ’91 οι Αμερικανοί. Μετά την εικονική πτώση όπου το πρώην καθεστώς χρηματοδοτείτο και από τα «κόκκινα δολλάρια» και η μαφία αντικατέστησε σε μια νύχτα την κομματική νομεκλατούρα κάποιοι «πατριώτες» βρήκαν την ευκαιρία να αναζητήσουν έναν νέο νταβατζή. Τα ρούβλια έχουν ζαλίσει τους «πατριώτες» ιθαγενείς που ξεχνούν τόσο τον ρόλο της Σοβιετίας στην νεοελληνική ιστορία όσο και τις συμμαχίες της σύγχρονης καπιταλιστικής Ρωσίας. 

Μια Ρωσία που μιλάει ανοιχτά για «αντιναζιστικό» αγώνα και επικηρύττει 5.000 «ναζί» δηλαδή όλους αυτούς που δεν θέλουν την εξουσία του Κρεμλίνου ή ένιωσαν στο πετσί τους την φρίκη των φιλορωσικών δυνάμεων πριν το 2014, δημοσίως αναφέρει για μια ανεξάρτητη χώρα ότι «Ιδανικά, είναι απαραίτητο να απελευθερωθεί η Ουκρανία, να καθαριστεί από τους vαζί, καθώς και από τους φιλοναζιστές και την ιδεολογία τους» είπε ο πολύς Πεσκόφ χωρίς όμως να θίγει καθόλου τον Σιωνιστικό δάχτυλο της διεφθαρμένης Ουκρανικής εξουσίας. Οι οπαδοί του Κρεμλίνου ξεχνούν ότι τα «φασιστικά» κόμματα στην χώρα του Μπαντέρα πήραν μικρά ποσοστά και ο κύριος μοχλός ελέγχου και εξουσίας είναι φιλελεύθερος ενώ οι κυβερνητικές υπηρεσίες και φυλάκισαν και αφόπλισαν και περιόρισαν τις δυνάμεις των «ακραίων» εθνικιστών που δεν θέλουν ούτε το ΝΑΤΟ ούτε την Ε.Ε. ούτε την Μόσχα. 

Μια Ρωσία που επίσημα κάνει το σταυρό της μπροστά στην Παναγία αλλά ανεπίσημα επαναφέρει τα αγάλματα του Ντερζίνσκι ή υπακούει στους Τούρκους και τους Σαουδάραβες για την κατασκευή του μεγαλύτερου τζαμιού στην Μόσχα και την δημιουργία πυρηνικού σταθμού στα μικρασιατικά παράλια, μιας Ρωσίας που δεν κάνει το παραμικρό για την διαφθορά, τον αλκοολισμό, τα ναρκωτικά, την υπογεννητικότητα των Λευκών Ρώσων αλλά διατηρεί στις φυλακές χιλιάδες συναγωνιστές ανάμεσα τους και της Ρωσικής «Τρίτης Θέσης». 

Μια Ρωσία που δεν είναι όσα δείχνει η πρεσβεία τους αλλά επελαύνει ως μια καπιταλιστική αντιφασιστική ολιγαρχία που έκλεψε τα εργοστάσια όπλων της Ουκρανίας, διέλυσε τον στρατό της μέσω δοτών προέδρων, ξεπούλησε τα πυρηνικά της ίδιας χώρας σε μαφίες και ισλαμικές χώρες, και σήμερα με όχημα μια «ακροδεξιά» εξωτερική πολιτική ενισχύει φιλοσιωνιστικά ακροδεξιά κόμματα τον Ερντογάν και τους Κινέζους. Ο ρόλος της πάντα ύπουλος και αυτό φάνηκε και στην Γιουγκοσλαβία παλαιότερα και στην Λιβύη και στο θέμα της Αρμενίας. Ακόμη και στην Συρία που σύρθηκε από την κατακραυγή και τις εξελίξεις για να υποστηρίξει την εκεί βάση της, στην τελευταία τουρκική επίθεση ξέχασε να επέμβει αποφασιστικά υπέρ του ηρωικού Συριακού στρατού και δεν απέτρεψε τα σχέδια των Τούρκων εισβολέων. 

Συμπερασματικά είτε Βρυξέλλες είτε Ουάσιγκτον είτε Μόσχα, ίδιος είναι ο εχθρός για αυτό και οι «Μπαντεριστές» Ουκρανοί θυμίζουν τις τελευταίες ημέρες τους «καταραμένους» ενωτικούς εθνικιστές της Κύπρου, που κατηγορήθηκαν αδίκως για όλα τα δεινά της εισβολής του ’74 την στιγμή που μάτωναν στα πεδία των μαχών. Σήμερα οι πιστοί του Perun και φυσικά οι ιδεαλιστές μαχητές αυτόνομοι οπαδοί και εθελοντές, υπερασπίζονται μόνοι και με ελάχιστα όπλα την γη τους και μετά την πολύπλευρη προδοσία του Ουκρανού προέδρου ακόμη πιο μόνοι μέχρι τέλους τα χωριά και τις πόλεις του μεγαλύτερου αντάρτικου στρατού της Ευρώπης των θρυλικών «Παιδιών του Δάσους».  

Οι εκεί συναγωνιστές υπονομεύτηκαν - εδώ και χρόνια - από την αστική κυβέρνηση, δολοφονήθηκαν από τους μπάτσους της κρατικής ασφάλειας και τα τσιράκια της Δύσης, αφέθηκαν χωρίς αντιαρματικά να πολεμήσουν τα τεθωρακισμένα της Μόσχας που σε άλλες εποχές πολυβολούσαν με άνεση Γερμανούς, Ούγγρους και Τσέχους. Αντιστέκονται σε μια επίθεση που δεν έχει να κάνει φυσικά με την υπεράσπιση των ρωσόφωνων περιοχών αλλά απέναντι σε μια γενικευμένη εισβολή του δεύτερου πόλου εξουσίας της νέας Γιάλτας, έχοντας στην πλάτη τους μια ακόμη αντίπαλη πλευρά τους πολιτικούς και στρατηγούς που κρύφτηκαν στα καταφύγια, έναν ηθοποιό που άφησε χωρίς στρατό και σημεία ελέγχου τα κύρια μέτωπα στα σύνορα σε ένα στημένο παιχνίδι εξουσίας. 

Κάτω από τα ράσα της ελλαδικής εκκλησίας που προάγει δήθεν το «ομόθρησκο» και τα κροκοδείλια δάκρυα του Ιερώνυμου πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα της ή τις εντολές του Αγίου Όρους, κάτω από τα ψέματα του μητραλοία πρωθυπουργού που ονειρεύεται τις επιταγές του ΔΝΤ και την εύνοια των ΗΠΑ, κάτω από την εικονική πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται ως παράδοση η ελλαδική ρωσόδουλη ακροδεξιά, η θυσία των Ουκρανών και Ρώσων εθελοντών των λαϊκών πολιτοφυλακών με τους ρούνους και τους μαύρους ήλιους να κοσμούν τις στολές τους ξεπροβάλλει ως λαμπρό παράδειγμα θυσίας και αντίστασης σε μια Ευρώπη που πεθαίνει προς χάρη των χρηματιστών και των τραπεζιτών.

Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων: ο Gabriele Adinolfi, ένας από τους κύριους ιδεολόγους του νεοφασισμού, συνιδρυτής της «Τρίτης Θέσης», ιδρυτής του κέντρου μελετών «Polaris» για την διαμάχη στην Ουκρανία.

 


Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων

Εν ολίγοις, πάμε ξανά: μετά από οκτώ χρόνια αρχίζει ξανά το Ουκρανικό θέατρο. Η ένταση σίγουρα έχει αυξηθεί από τον Λευκό Οίκο, αλλά κυρίως από τους Βρετανούς που άναψαν φωτιές, αφού έφεραν τις ένοπλες δυνάμεις στα Ρωσικά σύνορα. Οι Ρώσοι θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει την πολιτική συμφωνία με το Παρίσι και το Βερολίνο, αλλά προτίμησαν να συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο του δεύτερου πόλου μιας μικρότερης Γιάλτας. Αυτά είναι τα γυμνά και ωμά δεδομένα, όλα τα άλλα είναι παρασκήνια, εικασίες ή αυταπάτες.

Τα στοιχήματα

Τα ακατέργαστα δεδομένα μας δείχνουν λοιπόν έναν πόλεμο που δεν χρειαζόταν και που θα βλάψει την Ευρώπη σε κάθε περίπτωση. Χρειαζόμαστε ειρήνη και μια εντελώς διαφορετική στάση.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μεταξύ των παικτών αυτής της σύγκρουσης το Κίεβο έχει παγιδευτεί στο παιχνίδι μεταξύ Μόσχας, Ουάσιγκτον και Λονδίνου και είναι το Λονδίνο που είναι ο κύριος εχθρός της Ευρώπης και των λαών, αυτό που ενεργεί για να αποσπάσει την Ευρωπαϊκή Ανατολή από την Δύση, να ανακτήσει την επιρροή πάνω του εις βάρος της Γερμανίας.

Μετά  μπαίνουν στο παιχνίδι ενεργειακά και γεωπολιτικά συμφέροντα που δεν αφορούν τόσο τη συντριβή της Μόσχας όσο την παρεμπόδιση της συνεργασίας της Ευρώπης με τη Ρωσία, ιδίως με την Γερμανία, όπως μαρτυρούν τα έγγραφα του CFR, του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, του «think tank» που «παράγει» τις διοικήσεις του Λευκού Οίκου και του Πενταγώνου, το οποίο από το 2014 λέει ότι εάν η Γερμανία δεν «συμπυκνωθεί» κάπως και συνεχιστούν οι δεσμοί της με την Ρωσία, μπορεί να εξαπολυθεί παγκόσμιος πόλεμος. Αυτή είναι η ανάγνωση και αυτές είναι οι προοπτικές που πρέπει να κρατήσουμε

Μετά μπορούμε να χαθούμε πίσω από ερωτήματα που ο Θουκυδίδης θα είχε ορίσει δευτερεύοντα  και απατηλά, ακόμα κι αν για όσους εμπλέκονται δεν είναι καθόλου άσχετα. Ή αλλιώς μπορούμε ακόμη και να αφεθούμε και να υπνωτιστούμε για να φαντασιωνόμαστε σε εικονικές ψευδοτολκενιακές σταυροφορίες μεταξύ του Καλού και του Κακού, εντοπίζοντας ξανά έναν ιππότη ενάντια σε έναν δράκο, αλλά αυτό είναι ειλικρινά ανόητο, ενώ λαμβάνοντας υπόψη δευτερεύοντα ζητήματα, από την άλλη πλευρά, μας βοηθά να πάρουμε μια πιο ακριβή ιδέα.

Οι λόγοι της σύγκρουσης

Ο Ρωσικός ισχυρισμός σίγουρα δεν είναι δευτερεύων, ότι δηλαδή  δεν έχει βάσεις του ΝΑΤΟ στα σύνορα του, αν και πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν υπήρξε ποτέ σύγκρουση μεταξύ του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας και ότι από την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρώσοι και Αμερικανοί δεν έχουν καν ανταλλάξει μια πέτρα, ενώ ήταν σύμμαχοι σε μια επανάσταση των Μπολσεβίκων, σε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο και στη νεοαποικιοκρατία.

Δεν είναι δευτερεύοντες οι ισχυρισμοί των πληθυσμών των δύο αμφισβητούμενων περιοχών στην ανατολική Ουκρανία, όπου τα εθνικά μίση επανεμφανίστηκαν μετά την επανάσταση του 2014 κατά της μετασοβιετικής νομενκλατούρας αλλά είναι παλαιότερες, δεδομένου ότι οι Ρώσοι υπό τον Στάλιν εξάλειψαν επτάμισι εκατομμύρια Ουκρανούς που δεν δικαιούνται ούτε μια μέρα μνήμης.

Η απόφαση της Δούμας και του Πούτιν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία των δύο αμφισβητούμενων Ουκρανικών περιοχών έχει νόημα για τη μία πλευρά, αλλά όχι για την άλλη. Εάν η Αυστρία είχε αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Νοτίου Τιρόλου, ονομάζοντας το Νότιο Τιρόλο, και έστελνε στρατεύματα, πολλοί κυρίαρχοι που επικροτούν τη Ρωσική είσοδο στο Ντονμπάς θα απαιτούσαν αμέσως στρατιωτική αντίδραση. Και μπορούν οι Ισπανοί εθνικιστές που είναι εξοργισμένοι από την Καταλανική απόσχιση να υποστηρίξουν πραγματικά το ανεξάρτητο Donbass μόνο και μόνο για να πεισμώσουν τη Δύση;

Δεν υπάρχει ενωμένη Δύση

Ο πόλεμος της Ρωσίας (ή της Σινορωσίας) στην Δύση είναι μια απάτη των μέσων ενημέρωσης, που ανατράπηκε τυχαία από εκείνους που είναι αντιδυτικοί. Ωστόσο, πρέπει να διευκρινίσουμε: είμαι αντιδυτικός γιατί θεωρώ τη Δύση - με τους φανατισμούς της  Παλαιάς Διαθήκης και τις υλιστικές ιδεολογίες και με την συνιστώσα της τους WASP - την άρνηση της Ευρώπης που, παρά το πολιτιστικό και πνευματικό AIDS που προσβλήθηκε για μερικές δεκαετίες, δεν είναι η Δύση αλλά το Κέντρο.

Δεν υπάρχει καμιά συνωμοσία ολόκληρης της Δύσης, δηλαδή εννοώ Αγγλία, ΗΠΑ συν Ευρώπη κατά της Ρωσίας, αν μη τι άλλο υπάρχει αγγλοαμερικανική αλλά είναι πολύ περισσότερο αντιευρωπαϊκή παρά αντιρωσική.

Όλα τα πραγματικά δεδομένα το αποδεικνύουν, όχι μόνο τα ενεργειακά και οικονομικά συμφέροντα, όχι μόνο οι πολιτικές των Ηλυσίων και της Γερμανίας, όπου η συνεργασία με τη Ρωσία είναι μέρος της σύμβασης της νέας κυβέρνησης, όχι μόνο οι επανειλημμένες διπλωματικές προσπάθειες των Ευρωπαίων αλλά και η απόφαση όλων, εξαιρουμένης της Πολωνίας, να μην συμμετάσχει στην ενδεχόμενη σύγκρουση.

Ο πραγματικός στόχος είμαστε εμείς

Είναι η Ευρώπη που πλήττεται τόσο από τις κυρώσεις όσο και από τον ενεργειακό αποκλεισμό. Η Ευρώπη και όχι οι ΗΠΑ που από το 2014 έχουν αντικαταστήσει ευρωπαϊκές εταιρείες  εμπορικών υποθέσεων με τη Ρωσία, την Ευρώπη και όχι την Κίνα που επεκτείνει την οικονομική και πολιτική επιρροή της στη Μόσχα, κάτι για το οποίο το think tank του Κρεμλίνου ανησυχεί από το 2017 αλλά, προφανώς, κατακλύζεται από τα γεγονότα.

Η Ρωσία χάνει, αλλά λιγότερο από εμάς. Το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον και το Πεκίνο βγάζουν κέρδη. Η Ρωσία χάνει σχετικά γιατί - η αλήθεια είναι όλο και πιο κυνική από τα όνειρά μας - η Gazprom είναι επίσης εταίρος στον αγωγό TAP και επομένως η ενεργειακή μας εξάρτηση και η αγγλοαμερικανική πολιτικοστρατιωτική επίθεση εναντίον μας δεν επηρεάζουν πολύ τα συμφέροντα των Μοσχοβιτών.

Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων

Δεν είναι ότι μπορεί να κάνει κάποιος πολλά περισσότερα από το να στέκεται και να παρακολουθεί. Μπορεί  όμως ακόμα να υιοθετήσει  μια δίκαιη και εποικοδομητική στάση που τοποθετεί εμάς, δηλαδή την Ευρώπη στο επίκεντρο, που δεν χάνεται σε αυταπάτες που μπερδεύουν έθνη, λαούς και κοινότητες του πεπρωμένου με τους πολιτικούς της στιγμής ή με τις μορφές ολιγαρχικών και δημοκρατικών εξουσιών, άρα διεφθαρμένων, που ενώνουν  λίγο τους πάντες.

Πρέπει να ελπίζουμε στην ειρήνη του καλού, χωρίς να βρίζουμε τους λαούς που έχουν παγιδευτεί στη σύγκρουση που έχει βαθιά ιστορικά κίνητρα και την εκμεταλλεύονται όλοι οι χειραγωγοί και οι εχθροί της Ευρώπης, άρα και του πολιτισμού. Χρειάζεται πολλή διαύγεια και πολλή αντικειμενικότητα για να μην πληγώσεις κανέναν και να μην κάνεις δώρα σε κανέναν. Δεν μιλάω φυσικά για τις κλινικές περιπτώσεις εκείνων που θα το εκμεταλλευτούν για να συμβιβαστούν με τον ταραγμένο ψυχισμό τους γιατί πρέπει να σκοτώσουν τον πατέρα τους. Αυτοί έτσι και αλλιώς μας έχουν πρήξει αρκετά!

Ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος μεταφράζει μια ανάλυση της γεωπολιτικής σκέψης του Carl Schmitt, γραμμένη από τον Robert Steuckers, και τέσσερις αρθρογράφοι της ΦΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. παραθέτουν προσεγγίσεις για το πως μπορεί να αναγνωστεί η περίπτωση της Ελλάδος στο ερμηνευτικό σχήμα του Γερμανού διανοητή.

 

μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η μελέτη του έργου του Carl Schmitt υποχρεώνει τον πολιτικό επιστήμονα να διακρίνει τις διαφορετικές φάσεις αυτής της εργασίας και, κυρίως, να το εντάξει  στο πλαίσιό του, αυτό της μετάβασης από την Τάξη Ράιχ του Bismarck (ένα εξουσιαστικό κράτος) σε εκείνη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (ένα δυτικό μοντέλο), μετά τη γερμανική ήττα του 1918. Στη συνέχεια η μετάβαση από αυτή τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στο Τρίτο Ράιχ και, τέλος, μεταξύ αυτού του Τρίτου Ράιχ και στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία του 1949.

Αυτό το πλαίσιο είναι εξαιρετικά περίπλοκο και ασταθές και απαιτεί από τον ερευνητή να έχει ενδελεχή γνώση της γερμανικής πολιτικής και θεσμικής ιστορίας, ειδικά όταν προσπαθεί να εξηγήσει μια βασική έννοια στο έργο του Carl Schmitt, την έννοια της απόφασης. Το εξουσιαστικό κράτος του Bismarck κράτησε βασικούς τομείς της πολιτικής ελεύθερους από τις αντικρουόμενες συζητήσεις του κοινοβουλευτισμού, όπως ο χειρισμός στρατιωτικών υποθέσεων και διπλωματίας. Αυτή η συμφωνία επέτρεπε γρήγορες αποφάσεις και, στον τομέα της διπλωματίας, μια μυστικότητα.

Οι κοινοβουλευτικές συζητήσεις της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης δημοσιοποίησαν τα πάντα και εξάλειψαν την ανάγκη για μυστικότητα στις διεθνείς σχέσεις. Όλα τα θέματα κουβεντιάζονταν στον Άρειο Πάγο της Βαϊμάρης. Θέματα όπως η διαχείριση των ενόπλων δυνάμεων που είχαν περιοριστεί στην απλούστερη μορφή τους μετά τις ρήτρες της Συνθήκης των Βερσαλλιών, οι συμφωνίες που έκανε η Reichswehr με τη νεαρή Σοβιετική Ρωσία, όπου τα έμβρυα ενός μελλοντικού ανασυγκροτημένου γερμανικού στρατού είχαν εκπαιδευτεί στην περιοχή του Kazan κ.λπ. Αυτό το «δημοκρατικό άνοιγμα» της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης σήμαινε ότι όλα έπρεπε να συζητηθούν και ότι η διαδικασία λήψης αποφάσεων είχε  επιβραδυνθεί.

Η πρώτη σημαντική φάση του έργου του Carl Schmitt αφορά την ανάγκη να φανεί η απειρία ενός συστήματος που επιδίδεται σε στείρες συζητήσεις και αναλύσεις και την ανάγκη λήψης γρήγορων και αποτελεσματικών αποφάσεων για το κοινό καλό του κράτους και του λαού. Αυτό το όραμα λήψης αποφάσεων για την πολιτική εξακολουθεί να είναι επίκαιρο για την κριτική της βραδύτητας των δυτικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών. Στην Κίνα, η δύναμη του Xi Jinping είναι με αυτή την έννοια θα λέγαμε «Σμιτιανή» (ας μας επιτραπεί ο όρος), παρόλο  τον μαρξιστικό-μαοϊκό μανδύα της. Αυτό εξηγεί την τρέχουσα αγάπη των Κινέζων στοχαστών με το έργο του Carl Schmitt.

Στην αναταραχή των δύο τελευταίων ετών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όταν οι εθνικοσοσιαλιστές κέρδιζαν σταθερά ψήφους στις εκλογές που ακολούθησαν, ο Carl Schmitt  τα «λούστηκε» με διάφορους και με αντιφατικούς τρόπους, πρώτα υποστηρίζοντας καγκελαρίους που ήθελαν να αποκλείσουν τα κομμουνιστικά και εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα από την εξουσία, μετά υποστηρίζοντας την κατάληψη της εξουσίας από τους τελευταίους και, κυρίως, υποστηρίζοντας την απόφαση του Χίτλερ να εξοντώσει τα στελέχη της SA κατά τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών», τον Ιούνιο του 1934.  Αυτή η υποστήριξη για τη νέα  εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση, βέβαια, δεν εμπόδισε την απόλυσή του το 1936. Ο Schmitt δεν ανησυχούσε πλέον τόσο πολύ για τη γερμανική εσωτερική πολιτική, αλλά έστρεψε την προσοχή του σε μια πολύ σημαντική έννοια, αυτή του «ανοιχτού χώρου» ή Grossraum.

Για τον Schmitt, ο οποίος είχε αυτοανακηρυχτεί «Καθολικός», παρά τον αφορισμό του μετά το διαζύγιο, συνέχισε να πιστεύει ότι αληθινός Καθολικισμός είναι περισσότερο Ρωμαϊκός, κληρονόμος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του γερμανικού έθνους, παρά ευαγγελικός. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είναι ένα έδαφος του οποίου η επέκταση πρέπει να οργανωθεί και τα σύνορά του πρέπει να καθοριστούν.

Για τον Schmitt, η νέα ρωμαιο-γερμανική αυτοκρατορία της δεκαετίας του 1930 είναι μια αναστημένη Γερμανία, απαλλαγμένη από το αμφιλεγόμενο έρμα της Βαϊμάρης. Μια Γερμανία που  μέσω της γεωγραφικής της κεντρικής θέσης, πρέπει να προσελκύσει τις περιφέρειές της για να εξαλείψει τις άχρηστες συγκρούσεις που υπονομεύουν τη συνοχή του ευρωπαϊκού  πολιτισμού στο σύνολό του.

Επομένως ο  Schmitt είναι ένας  θεωρητικός της ευρωπαϊκής ενοποίησης με την λογική  ότι η μεσαιωνική, καθολική και οικουμενική έννοια της Αυτοκρατορίας, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή του Ράιχ, πρέπει να δώσει τη θέση της στην πραγματιστική αντίληψη του Grossraum για έναν «μεγάλο χώρο». Με αυτόν τον τρόπο, ο Schmitt προσδοκά μια πολύ τρέχουσα αντίληψη, που διαδόθηκε επίσης από έναν συγγραφέα όπως ο Samuel Huntington όταν, το 1993, προκάλεσε τη σύγκρουση των πολιτισμών. Ο Grossräume είναι στην πραγματικότητα «χώροι πολιτισμού» όπου οι συγγένειες μεταξύ των συστατικών προέρχονται από ένα ισχυρό ή διαδεδομένο αίσθημα κοινής κληρονομιάς.

Όταν ο Huntington μιλούσε  για έναν κόσμο χωρισμένο στον δυτικό πολιτισμό, στον ορθόδοξο, στον ισλαμικό και στον κομφουκιανικό , προφανώς υπονοούσε ότι η δυτική ιδεολογία (φιλελεύθερη με την αγγλοσαξονική έννοια του όρου) δόμησε τον χώρο που υπόκειται στην αμερικανική ηγεμονία, ότι η μίξη της ορθοδοξίας και του μετακομμουνισμού δόμησε τον ρωσικό χώρο, ότι η ισλαμική θρησκεία δόμησε έναν μουσουλμανικό κόσμο που πήγε από το Μαρόκο στην Ινδονησία, και ότι ο πολιτικός χώρος του Κομφούκιου  ήταν αυτός με επίκεντρο την Κίνα.

Για τον Huntington, επομένως, οι χώροι του πολιτισμού είχαν έναν ηγεμόνα σαφώς αντιληπτό, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα και τη Ρωσία. Ο  μουσουλμανικός κόσμος δεν ήταν επικεντρωμένος σε μια ηγεμονική ισχύ η οποία να επιτρέπει στις δυνάμεις εντός του χώρου του μουσουλμανικού πολιτισμού να διεκδικήσουν μια τέτοια καθοδήγηση.  Η Τουρκία του Ερντογάν προσπαθεί σήμερα. Το ίδιο κάνει και το Ιράν, αλλά μόνο στη σιιτική σφαίρα, που δεν καλύπτει ολόκληρο τον εξισλαμισμένο χώρο.

Στη σημερινή Ρωσία, ο Aleksandr Dugin συνοψίζει τέλεια την σκέψη του  Schmitt, την  έννοια του «Grossraum». Στα κεφάλαια που του αφιερώνει σε έναν από τους τόμους του για την «Τέταρτη Πολιτική Θεωρία», γράφει, παραφράζοντας τον Schmitt:

Η τάξη του Grossraum (του «μεγάλου χώρου») στο διεθνές δίκαιο θα έχει ως συνέπεια την απαγόρευση ξένων δυνάμεων στον ίδιο αυτό χώρο. Πράγματι, εάν το διεθνές δίκαιο είχε διατηρήσει την ιδέα του Grossraum και την είχε γενικεύσει στο δίκαιο και τη διεθνή διπλωματία, ή εάν το διεθνές δίκαιο θα είχε  καθαγιάσει μια μέρα τη διαίρεση του κόσμου σε ομοιογενείς και συνεκτικές αστικές περιοχές, θα έχει ως ρητή συνέπεια την ιδέα της απαγόρευσης κάθε επέμβασης από εξωτερικές δυνάμεις. Θα απαγορευόταν η πρακτική της ανάμιξης στις εσωτερικές υποθέσεις ενός αστικού και γεωπολιτικού χώρου.

Η ιδέα του Schmitt για μια τόσο μεγάλη περιοχή πολιτικής συνοχής βασίζεται στην πραγματικότητα στη μελέτη της ευρωπαϊκής και βορειοαμερικανικής διπλωματίας από τις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα και, ειδικότερα, στην εμφάνιση του δόγματος Monroe στη Δύση (αμερικανικό) ημισφαίριο. Το 1823, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών διακήρυξε ότι η Αμερική θα ανήκει μόνο στον αμερικανικό λαό και ότι οι εξωτερικές δυνάμεις, ευρασιατικές ή  του παλαιού κόσμου, δεν επεμβαίνουν πλέον ούτε κρατούν αποικιακές ή στρατηγικές περιοχές και αυτόχθονες πληθυσμούς ή αποικισμένους Κρεολούς.

Αυτή η διακήρυξη ήταν μια διεκδίκηση των Κρεολών κατά της παραδοσιακής Ισπανίας, η οποία είχε προηγουμένως στην κατοχή της  ολόκληρη την ήπειρο από το Ρίο Γκράντε έως τη Γη του Πυρός, αλλά και κατά της Ρωσίας (η οποία κρατούσε ακόμη την Αλάσκα και τη Βόρεια Καλιφόρνια μέχρι το Fort Ross). Επίσης και κατά  της Μεγάλης Βρετανίας,  (η τελευταία Αγγλικοαμερικανική  σύγκρουση  είχε λάβει χώρα μόνο εννέα χρόνια πριν από τη διακήρυξη του Δόγματος Μονρόε).  Σε μικρότερο βαθμό κατά της Γαλλίας, η οποία κατείχε μόνο μερικά μικρά νησιά στην Καραϊβική, και κατά της Δανίας, η οποία κατείχε τις Παρθένες Νήσους.

Κατά τις δεκαετίες του 1930 και του 1940, η ιδέα του Schmitt, αναζητούσε επομένως, in tempore suspecto, τη λύση που, στα μάτια του ως Γερμανού Καθολικού και πρώην Πρώσου  υπηκόου, θα ήταν η πιο ισορροπημένη λύση για μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Η γερμανοκεντρική ευρωπαϊκή ιδέα του Schmitt αντικατοπτρίστηκε επίσης στον γεωπολιτικό διάλογο  της εποχής του, ειδικά στο σχολείο που διηύθυνε  ο στρατηγός Karl  Haushofer, στο οποίο δίδασκε και ο γεωπολιτικός Gustav Fochler-Hauke ​​(1906-1996), του οποίου η δραστηριότητα συνεχίστηκε μετά το 1945 στην Γερμανία. Ο Fochler-Hauke ​​ήταν, μεταξύ άλλων, ο εμπνευστής του ετήσιου αλμανάκ Fischer, το οποίο λειτούργησε  ως έργο αναφοράς για τα υπουργεία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας.

Αυτοί οι γεωπολιτικοί επιστήμονες, μαζί με τον Carl Schmitt, ήθελαν την ανάδυση μιας αυτάρκους Ευρώπης (ιδίως από άποψη τροφίμων), απαλλαγμένη από τις βλαβερές επιρροές των αγγλοσαξονικών ναυτικών δυνάμεων. Ο Haushofer και η ομάδα του ήθελαν, όπως το γενικό επιτελείο επί των ημερών μιας περιόδου της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μια συμφωνία με τη Σοβιετική Ένωση. Ο Schmitt έβλεπε τον σοβιετικό εδαφικό χώρο ως ξένο προς την Ευρώπη. Για τον Schmitt, η ευρωπαϊκή ενότητα γύρω από τη Γερμανία (τουλάχιστον αν είχε βγει νικήτρια από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο) θα είχε επιτευχθεί, όπως ήλπιζε, με τον αφρικανικό αποκλεισμό των ευρωπαϊκών αποικιών. Η μοίρα όμως των όπλων θα αποφασιζόταν υπέρ των Σοβιετικών και των Αγγλοσαξόνων. Ο Haushofer αυτοκτόνησε το 1946. Ο Schmitt εξοστρακίστηκε από την επικρατούσα ακαδημαϊκή κοινότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα, παρά το γεγονός ότι είχε προσωπική επιρροή στους διαμορφωτές αποφάσεων ή στους στοχαστές που ήταν καλά αγκυροβολημένοι στο νέο μεταπολεμικό σύστημα.

Η απώλεια των ευρωπαϊκών αποικιών ξεκινώντας από το 1957 (το έτος της ανεξαρτησίας της Γκάνας) σήμανε τον θάνατο για την ιδέα της Eurafrica, η οποία είχε θεωρητικοποιηθεί στη Γερμανία το 1951, από τον πολιτικό και αναλυτή Anton Zischka (1904-1997), υποστηρικτή της ευρωπαϊκής (και ευρωαφρικανικής) ενοποίησης μέσω μιας ειρηνικής τεχνοκρατίας. Αυτός ο εθελοντικός ευρωπαϊσμός βασίστηκε στην κινητοποίηση της επιστημονικής και τεχνικής κληρονομιάς των μη ιδεολογικοποιημένων ευρωπαϊκών ελίτ και στην αξία της «εργασίας» σε αντίθεση με την οικονομική κερδοσκοπία. Αυτή η φιλοευρωπαϊκή βούληση δεν απέκλειε, ακόμη και στη μέση του Ψυχρού Πολέμου, όταν μαινόταν ο πόλεμος της Κορέας και ιδρύθηκε η ΕΚΑΧ (η «Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα»), γόνιμες σχέσεις με την Ασία, όπως αποδεικνύεται από το βιβλίο του το 1950.

Η τετραπλή ανάγνωση των Schmitt, Haushofer, Fochler-Hauke ​​και Zischka μας οδηγεί στο να υποθέσουμε μια ενωμένη Ευρώπη αλλά αποκομμένη από τον αγγλοσαξονικό (πιο συγκεκριμένα τον αμερικανικό) ηγεμονισμό, μια Ευρώπη ελεύθερη να συνάψει γόνιμες σχέσεις με οποιαδήποτε αφρικανική ή ασιατική χώρα. Αυτή η γεωπολιτική θέση είναι περίπου ισοδύναμη με το  ευρασιατικό όραμα του Alexander Dugin, το οποίο αντικαθιστά τον  ηγεμόνα της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας που απέτυχε, με μια αποσοβιετοποιημένη Ρωσία που δεν κατηγορείται από το σοβιετικό παρελθόν της.

Η Ρωσία λοιπόν θα λειτουργούσε ως «γέφυρα» μεταξύ των τριών πιο πυκνών περιθωρίων της ευρασιατικής μάζας, δηλαδή μια γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Κίνας, μεταξύ Ευρώπης και Ινδίας. Αυτή η ιδέα να γίνει η Μόσχα  μια «γέφυρα» μεταξύ της Ευρώπης και της Κίνας, ήταν ήδη παρούσα στο μυαλό του στοχαστή Leibniz στις αρχές του δέκατου έβδομου και του δέκατου όγδοου αιώνα.

Το τεχνοκρατικό όραμα του Zischka γίνεται πράξη από την Κίνα του Xi Jinping, η οποία προτείνει χερσαίες επικοινωνίες μεταξύ όλων των περιοχών της Ευρασίας. Στη συνέχεια, αυτή η ίδια Κίνα του Xi Jinping ανακαλύπτει ξανά, με αφοσίωση, το έργο του Carl Schmitt και το προσθέτει στο διπλό δογματικό σώμα της: αυτό της παραδοσιακής Κίνας (με στοχαστές όπως ο Sun Tzu, ο Κομφούκιος και ο Han Fei) και αυτό μιας  μαοϊκής  Κίνας, που όμως αλλά όπου η σκέψη του Carl von Clausewitz ήταν έντονα παρούσα.

Μια θεωρία πολύπλοκη , ψαγμένη θα έλεγα για τα δεδομένα της εποχής, αλλά με μια καθαρή ματιά στο μέλλον. Και όπως αναφέρει ο Carl Schmitt:

…«στο όνομα του Χανσεατικού μας παρελθόντος εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο άνοιγμα της αρκτικής οδού για θαλάσσια κυκλοφορία, επειδή αυτή η αρκτική διαδρομή θα συντομεύσει σημαντικά τη μεταφορά εμπορευμάτων από τα κύρια δυτικοευρωπαϊκά λιμάνια μας (Αμβέρσα, Ρότερνταμ, Αμβούργο ), επιτρέποντας την πρόσβαση στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα μέσω του Ρήνου και του Έλβα».

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Μια κριτική για τον «Εργάτη» και την σκέψη του Ernst Jünger (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 


"Ο χαρακτήρας δεν είναι επίκτητος, χαρίζεται στον άνθρωπο χάριν στην ιδιοτροπία μιας ιερής, άδικης μοίρας, την οποία αναγνωρίζουν οι εθνικιστές και απαρνούνται οι φιλελεύθεροι."

Ernst Jünger, Der Charakter

Αφορμή για το παρακάτω άρθρο πήρα από την μελέτη και την συζήτηση σε ένα συμπόσιο Μεταπολιτικής, για  το βιβλίο του Evola, αφιερωμένο στον Junger, «ο Εργάτης, ο Μαχητής, ο Άναρχος». Ο Julius Evola πιστώνεται ότι συνέβαλε στη διάδοση και τη γνώση πολλών συγγραφέων. Ένας από αυτούς είναι ο Ernst Jünger. Ο Evola, στην πραγματικότητα, έδωσε προσοχή στο έργο και τα γραπτά του Jünger ακόμη και πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το όνομα του Jünger μόλις γινόταν γνωστό στους Ιταλούς «Γερμανιστές».

Σύμφωνα με τον Evola, το κύριο έργο του Jünger ήταν αναμφίβολα ο «Εργάτης», ένα έργο του 1932 και μεταφράστηκε στα Ιταλικά πολλές δεκαετίες αργότερα. Ωστόσο, ο Evola ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να το μεταφράσει τη δεκαετία του 1950. Μη έχοντας πετύχει στην επέμβαση του αυτή, αποφάσισε, εν μέρει λόγω της ιδέας να διορθώσει ορισμένα σημεία της σκέψης του Jünger, να γράψει ένα βιβλίο για τον «Εργάτη», ώστε να μπορεί να σχολιάσει και να επιλέξει τα πιο ενδιαφέροντα μέρη του κειμένου. Έτσι γεννήθηκε «ο Εργάτης, ο Μαχητής, ο Άναρχος».

Σήμερα, ωστόσο θα σχολιάσουμε  το δοκίμιο του Evola για τον Jünger για κάποιες σκέψεις, που θα έχουμε στη συνέχεια έναν καλύτερο τρόπο να αναπτύξουμε στο συγκεκριμένο βιβλίο και πάντα σε μια ανάλυση που έγινε με Ιταλούς συναγωνιστές σε ένα διαδικτυακό συμπόσιο αφιερωμένο σε αυτό το δοκίμιο.

Καταρχήν θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι πρόκειται για ένα από τα «άβολα» βιβλία του Evola. Με την έννοια ότι είναι ένα από αυτά που λιγότερο από όλα βρίσκει απήχηση μεταξύ των οπαδών αυτού του Δασκάλου της Παράδοσης. Ως το πρόσωπο του σύγχρονου πνευματισμού, αυτό το βιβλίο του Evola δεν είναι ένα από τα πιο γνωστά για την φήμη του, την προβολή και το ενδιαφέρον.

Ο λόγος; Στην πραγματικότητα, είναι περίεργο όταν σταθμίζεται με το γεγονός ότι ο Evola για τον Jünger επέστρεψε για να μιλήσει μετά από περισσότερα από τριάντα χρόνια εκδοτικής και δημοσιογραφικής δραστηριότητας. Ανάμεσα σε όλες τις «άβολες ευφυΐες» της δεκαετίας του 1900, μάλιστα, ο Jünger ήταν μια συνεχής αναφορά για τον Evola, αν και με κάποιες αποστάσεις που σταδιακά ήταν πιο δυνατές, πιο μεγάλες. Αλλά ο Jünger για τον οποίο θέλουμε να επικεντρωθούμε και που αποτελεί την καρδιά της εξελικτικής ερμηνείας του τελευταίου, είναι αυτή του «Εργάτη».

Μάλιστα, ήταν ο ίδιος ο Evola που αναγνώρισε τον εαυτό του στη φράση «Γιουνγκεριανός»,  που από το «Καταιγίδα του Ατσαλιού» (1920), περνώντας στο «Ο Εργάτης» (1932), φτάνει στους «Μαρμάρινους βράχους» (1939). Μετά το 1945 ο Evola απομακρύνθηκε όλο και περισσότερο από τις νέες «Γιουνγκεριανές» θέσεις του με ορισμένες εξαιρέσεις λόγω βιβλίων που εξέταζαν θετικά ορισμένες από τις θέσεις του Jünger του παρελθόντος (π.χ. στο «Στο τείχος του χρόνου») χωρίς να ενθουσιάζεται ιδιαίτερα με τη φάση του «Περάσματος στο δάσος», πράγματι, και παραμένοντας δεμένος  με την εποχή του «Εργάτη».

Ασφαλώς το γεγονός ότι, σε αυτό, αναδύεται μια πολύ έντονη πολιτική φύση κάνει αυτό το κείμενο του Evola να μην είναι ιδιαίτερα ευχάριστο στους περισσότερους. Στην πραγματικότητα, ο Evola βλέπει στο μοντέλο του «Εργάτη» μια πραγματικά υπαινικτική (αν και όχι πλήρη) απάντηση στις προκλήσεις της νεωτερικότητας, δηλαδή στο πρόβλημα της όρασης και του νοήματος της ζωής στη σύγχρονη εποχή.

Μέλημα του πολιτικού Evola ήταν πάντα να δώσει μια ζωηρή και ζωντανή διαμόρφωση, πραγματική και επίκαιρη, σε εκείνη την αντιαστική και αντιβιταλιστική αντίληψη της ζωής. Οι προκλήσεις της νεωτερικότητας  και ειδικότερα μιας τεχνικής που είχε δείξει με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ότι αποτελεί το αληθινό παράδειγμα της σύγχρονης εποχής, καθιστούν το μοντέλο του «Εργάτη» κεντρική αναφορά για τον Evola.

Ο Evola, σε αυτό, βλέπει πέρα ​​από τον ίδιο τον Jünger που μετά τη δεκαετία του '30 ουσιαστικά εγκαταλείπει το θέμα: για τον Evola η τεχνική φαίνεται ήδη να προβλέπει εκείνη την υγρή διάσταση, την κινούμενη θα λέγαμε, που θα έπαιρνε στη συνέχεια μορφή στα επόμενα χρόνια. Επομένως, η προνοητικότητα του Evola έγκειται στην υπέρβαση της πιο τυπικής και γνωστής μορφής της τεχνικής, κατανοώντας ότι ακόμη και με την τυπική εμφάνιση της  σε όλο και πιο ρευστούς ορίζοντες, θα εξακολουθούσε να αποτελεί τον όρο σύγκρισης για τον σύγχρονο άνθρωπο.

Μπορεί να κατακτηθεί η καταστροφική και στοιχειώδης δυναμική της τεχνολογίας, εξαλείφοντας όλες τις αντιφάσεις ενός πλέον φθαρμένου και υποτιμημένου κόσμου; Είναι δυνατόν, παραδόξως, να μετατραπεί σε Πνεύμα αυτό που, συστατικά, είναι το αντί-Πνεύμα, δηλαδή η τεχνική και η στοιχειώδης φύση; Ναι σύμφωνα με τον Jünger. Ναι, ακόμη και σύμφωνα με τον Evola, αλλά ο πρώτος θα αγωνίζεται πάντα έχοντας μερικώς χάσει τον στόχο.

Στην πραγματικότητα, από τον «Γιουνγκεριανό»  τύπο λείπει η πλήρωση ενός πνευματικού χώρου που παραμένει αδυσώπητα άδειος, δεν υπάρχει επαρκής «θεολογία». Επομένως, η ομιλία του Jünger για τη μεταφυσική παραμένει μια υπαινικτική αλλά μάλλον περιορισμένη άσκηση, επειδή στερείται εκείνης της ανώτερης αιτιολόγησης που μόνο το πνευματικό επίπεδο μπορεί να δώσει.

Ο Evola «καίει» λοιπόν τον Jünger και τον εργάτη του; Καθόλου. Την αξία αυτού, αναγνωρίζει ο Evola και βρίσκεται πάνω από όλα στο ηθικό και υπαρξιακό επίπεδο. Χωρίς να ξεχνάμε ότι το να φτάσουμε σε τέτοιες γραμμές, με σεβασμό στην υπανθρωπότητα που μας περιβάλλει (μέσα και έξω!), θα ήταν το πρώτο βήμα για κάθε σοβαρή δουλειά ανόρθωσης του χαρακτήρα και της βάσης, επομένως, για μια αληθινή και σωστή άσκηση.

Ως προς το γιατί, ακόμη και σήμερα, μόνο ένας συγκεκριμένος Jünger μπορεί να διαβαστεί από  τους Εθνικιστές και οι συμβουλές του Έβολα δεν έχουν βρει πραγματικούς ακόλουθους, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να το υποδείξουμε. Στον Φασισμό, εξάλλου, οι προτάσεις του έργου του Junger, η της «Συνθήκης του Επαναστάτη» είχαν πάντα πολύ περισσότερο χώρο και συμπάθεια από τις λιτές, μεταλλικές προτάσεις του «Εργάτη». Ίσως η προσπάθεια που, ξεκινώντας από τις δεκαετίες του 1970, κυρίως στην Γαλλία αλλά  και του 1980, είδε στο λεγόμενο ρεύμα «Νέα Δεξιά», να  ξαναδουλεύει το πολιτιστικό πάνθεον της εξωκοινοβουλευτικής «Δεξιάς» στην αδέξια προσπάθεια να γλυκάνει όπου χρειάζεται και πολιτιστική διαπίστευση όπου είναι δυνατόν.

Ο Jünger υπηρέτησε πολύ καλά την επιχείρηση αυτή, ενσωματώθηκε ευρύτερα σε εκείνο το έργο της ανάκαμψης της «Συντηρητικής Επανάστασης», σχεδόν αποστασιοποιώντας τον εαυτό του από το μετέπειτα Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.

Σήμερα θα ήταν ιδανική η περίπτωση να απαλλαγούμε από όλες αυτές τις εξαρτήσεις από το «προπατορικό αμάρτημα» και να επιστρέψουμε για να υψωθούμε στους κάθετους ορίζοντες του «Εργάτη». Ένας κόσμος που δεν κατοικείται πλέον από άνδρες, αλλά από καταναλωτές και χρήστες ψηφιακών, που έχει επίσης ξεχάσει το νόημα μιας «κανονικής» ζωής, πολύ ανθρώπινης, χρειάζεται απεγνωσμένα τον «Εργάτη». Διαβάστε για να πιστέψετε.

Άρθρο για τον Ernst Jünger: 
Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο σε μορφή αρχείου .pdf

 

Ο Αντιδημοκράτης Νεοδημοκράτης - απόσπασμα από το άρθρο του Πλεύρη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» (05.02.2022)


«Οφείλω πάντως να προειδοποιήσω, ότι κύκλοι της αριστεράς επιδώκουν να αξιοποιήσουν τους ψευτοεθνικιστάς. Συγκεκριμένως αριστεροί παράγοντες ήλθαν εις επαφήν με στελέχη (εξαιρώ μόνον τον κ. Κρανιδιώτην) του Πατριωτικού Χώρου και θέλουν δι’ εκείνων να οργανώσουν τους Ακροδεξιούς, που είναι μια πολιτική οντότης, δια να κάνουν αντιπολίτευσι στην «Νέαν Δημοκρατίαν» από τα Δεξιά, ώστε στας εκλογάς να κόψουν κάποιο ποσοστόν από τους Δεξιούς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας. Χρειάζεται προσοχή, διότι αρκετά έχουν υποφέρει οι Δεξιοί, να μην φθάσωμεν στο σημείο να τους εκμεταλλευθούν οι αριστεροί. Προσοχή, λοιπόν, εάν ιδήτε κάποιους «εθνοσωτήρες» να κινητοποιούνται»

Τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της συνέντευξης του Σταύρου Λιμποβίση (Beyond the Ruins - 04.12.2021)


Τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της συνέντευξης του Σταύρου Λιμποβίση, υπεύθυνου της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» - προβλήθηκε ζωντανά στην εκπομπή Beyond the Ruins στις 04.12.2021 -

 

Μνήμη Robert Brasillach 31.03.1909 - 06.02.1945


Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, λογοτέχνης, δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου 1909 στο Περπινιάν, στην περιοχή των Ανατολικών Πυρηναίων και εκτελέστηκε με τυφεκισμό στις 6 Φεβρουαρίου 1945 στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι.

Στις 6 Φεβρουαρίου 1934 συμμετέχει σε πολυπληθή αντικοινοβουλευτική διαδήλωση, εκδηλώνοντας τις αντικοινοβουλευτικές του ιδέες, έξω από τη Γαλλική Βουλή, [Palais Bourbon]. Η αστυνομία αντιμετωπίζει τους διαδηλωτές, που φώναζαν συνθήματα όπως «Κάτω η Βουλή», με τα όπλα και από τους πυροβολισμούς υπάρχουν 22 εθνικιστές νεκροί, όλοι τους μέλη του «Action Francaise», ανάμεσά τους και ένας Ελληνικής καταγωγής.

Οι νεκροί διαδηλωτές και το σκάνδαλο που προκάλεσε τη διαδήλωση, αποτέλεσαν την αφορμή για τα πρώτα βίαια αντικοινοβουλευτικά του κείμενα.

Το 1936 ταξίδεψε στο Βέλγιο όπου γνωρίστηκε με το Leon Degrelle, τον αρχηγό του Εθνικιστικού κόμματος «Rex», ενώ στήριξε δημόσια με άρθρα του, τον Ισπανό στρατηγό Φρανσίσκο Φράνκο και διατηρούσε τακτική αλληλογραφία με τον Jose Antonio Primo de Riviera, ηγέτη της οργανώσεως «Ισπανική Φάλαγγα». 

Επισκέφθηκε ακόμη τη Ιταλία, τη Βενετία και τη Ρώμη, το Τολέδο και την Νυρεμβέργη όπου παραβρέθηκε στις εορταστικές εκδηλώσεις της Εθνικοσοσιαλιστικής Νεολαίας. Το 1937 φυλακίστηκε με τον Charles Maurras κατηγορούμενος ότι καλούσε σ’ ένα άρθρο του το λαό δημοσίως να κομματιάσει τους βουλευτές που είχαν ψηφίσει την επιβολή κυρώσεων εναντίον της Φασιστικής Ιταλίας. 

Από το 1937 διεύθυνε την αγωνιστική εφημερίδα «Είμαι παντού», [«Je suis partout»], με αναγκαστικό διάλειμμα στο διάστημα που ήταν στο μέτωπο και στη συνέχεια αιχμάλωτος των Γερμανών, και την επανακυκλοφόρησε από τον Απρίλιο του 1941 έως το τέλος του 1943.

Τάχθηκε εναντίον της εισόδου της Γαλλίας στον πόλεμο, όμως όταν στις 3 Σεπτεμβρίου 1939 η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στην πατρίδα του, πολέμησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Αιχμαλωτίστηκε το 1940 και κρατήθηκε ως αιχμάλωτος πολέμου στο στρατόπεδο του Neuf Breisach, όπου έγραψε το θεατρικό δράμα «Berenice», ενώ όταν τον Απρίλιο του 1941 αφέθηκε ελεύθερος και επέστρεψε στη Γαλλία.

Τις ημέρες της συμμαχικής αποβάσεως στη Νορμανδία και της καταρρεύσεως του Γερμανικού κράτους, οι Γαλλικές αρχές συλλαμβάνουν και φυλακίζουν στο Sens τη μητέρα και την αδελφή του, με απώτερο σκοπό και στόχο τη δική του παράδοση. Αρνείται σθεναρά κάθε πρόταση ή σκέψη να εγκαταλείψει τη Γαλλία και τον Αύγουστο του 1944, μετά από έξι μήνες παραμονής στη σοφίτα ενός φιλικού του σπιτιού, παραδίδεται για να πετύχει την αποφυλάκιση της μητέρας και της αδελφής του.

Του απαγγέλλεται η κατηγορία της προδοσίας και μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Noisy le Sec κι από εκεί στη φυλακή του Fresnes. Εκεί συγγράφει αρκετά έργα μεταξύ των οποίων το «Chenier», αφιερωμένο στον Γάλλο ποιητή Andre Chenier που οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα σε ηλικία 32 ετών.

Στο δικαστήριο όπου οδηγήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1945, του απαγγέλθηκε κατηγορία «για παροχή βοήθειας στον εχθρό», σύμφωνα με το άρθρο 75 του Γαλλικού Ποινικού Κώδικα, υπερασπίστηκε τον εαυτό μου με αξιοπρέπεια και οι κατήγοροι του δεν κατάφεραν να αποδείξουν ότι υπήρξε άμεση συμμετοχή του σε αξιόποινες πράξεις. Ο πρόεδρος τον κατηγόρησε κυρίως για τα γραπτά του και όχι για πολιτική ή πολεμική συνεργασία με τους Γερμανούς, λέγοντας ότι τα άρθρα του ήταν περισσότερο επικίνδυνα για την Αντίσταση από ένα ολόκληρο τάγμα της Wehrmacht.

Τουφεκίστηκε την ημέρα που συμπληρώνονταν 11 χρόνια από την αντικοινοβουλευτική εξέγερση του 1934 και αφού φώναξε «Ζήτω η Γαλλία», παρέδωσε το πνεύμα του δεμένος σ’ ένα ξύλινο πάσσαλο. Την προηγούμενη της εκτελέσεως του έγραψε το τελευταίο του ποίημα αφιερωμένο στους 22 νεκρούς της αντικοινοβουλευτικής διαδηλώσεως, ενώ είχε πει «Λένε πως τον θάνατο, όπως και τον ήλιο δεν μπορεί κανείς να τους αντικρύσει κατάματα. Εν τούτοις προσπάθησα».

πηγή

Η έκτρωση, η Βαστίλη, η Βανδέα και ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ: μια σημειολογία του Μοντέρνου


link: Σοδομοδημοκρατία

link: Η Επανάσταση της Βανδέας: Ιστορία εικονογραφημένη αριθμός τεύχους 156 Ιούνιος 1981 σελ 40 - 51 (.pdf)

link: Η σφαγή της Βανδέας από τους Γάλλους Διαφωτιστές

Το καλοκαίρι του 1994, το πλούσιο και ογκώδες  περιοδικό The Human Life Review, που εκδίδεται από το φημισμένο Human Life Foundation της Νέας Υόρκης, δημοσίευσε μία πραγματεία του John Attarian υπό τον τίτλο ‘Η έκτρωση και ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ’. O συγγραφέας ερευνά τη σχέση μεταξύ της σαδιστικής νοοτροπίας και των εκτρώσεων και επικεντρώνεται στη γνωστική απόρριψη της φυσικής νομοτέλειας και της αναπαραγωγής.

Ακόμη από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Michelle Vovelle, ιστορικός της Γαλλικής Επανάστασης συνδεδεμένος με το κομμουνιστικό κόμμα της Γαλλίας, δήλωσε ότι, για τα γεγονότα της φημισμένης ‘Πτώσης της  Βαστίλης’ στις 14 Ιουλίου του 1789 είναι σωστό και αναγκαίο να μιλάμε μόνον για μία ‘συμβολική ερμηνεία’. Άφησε έτσι να διαφανεί η τεράστια προπαγανδιστική κατασκευή,  που διήρκησε περισσότερο από δύο αιώνες, λειτουργική στην ιακωβίνικη προοδευτική μυθολογία. «Εκείνη την ημέρα» γράφει ο Jean Dumont, στην αρχή του εξαιρετικού  έργου του Οι ψευδείς μύθοι της Γαλλικής Επανάστασης, «οι  ‘καταπιεσμένοι Παριζιάνοι’ από τους ‘σκοταδισμούς’ του Παλαιού Kαθεστώτος (L’ Ancien Régime) απουσίαζαν από την πλατεία και η επιχείρηση ολοκληρώθηκε από μια μισθωμένη τρομοκρατική ομάδα,  ενώ οι ‘μεγάλοι ηγέτες’ της Επανάστασης ήταν αλλού. Ο Bernand René Jourdan, μαρκήσιος του Launay, κυβερνήτης της Βαστίλης, συζητά, αποσύρει τα κανόνια, αφήνει έναν απεσταλμένο του Hôtel de Ville  να επισκεφθεί το παλιό φρούριο και προσκαλεί δύο αντιπροσώπους των πολιορκητών στο τραπέζι του». 

Στη συνέχεια ξέσπασε μια αψιμαχία, μετά την οποία ο De Launay παραδόθηκε. Ένας υπαξιωματικός των εξεγερμένων στρατιωτών υποσχέθηκε, στην τιμή του ως στρατιώτης, ότι δεν θα βλαφθεί κανένας. Παρόλα αυτά, ο Launay σφαγιάζεται και το σώμα του σύρεται στο δρόμο. Ένας  βοηθός  κουζίνας που ήξερε πως να ‘δουλεύει το κρέας’ κόβει το κεφάλι του, το τοποθετεί στην κορυφή ενός  μπαστουνιού και το περιφέρει στην πόλη μέχρι το βράδυ. Στη συνέχεια, αυτή η χειρονομία θα αποτελέσει έναν από τους επαναστατικούς ‘καλούς τρόπους’ απευθυνόμενους στα θύματα. Στη Βαστίλη, οι ‘ήρωες της 14ης Ιουλίου’ απελευθέρωσαν μόνο τέσσερις παραχαράκτες, δύο τρελούς και έναν νεαρό έκφυλο αλήτη  κλεισμένο εκεί  κατόπιν αιτήματος των γονιών του, απελπισμένων από  τον έκλυτο βίο του. Εάν η ‘grande journèe’ (μεγάλη ημέρα) είναι μόνο ένα σύμβολο, είναι εξαιρετικά συμπτωματικό ότι οι πράκτορες που είχαν εγγραφεί στη μισθοδοσία των Γάλλων επαναστατών, απελευθέρωσαν -εδώ όλη η εμβληματική και προκλητική δύναμη της πράξης - έναν ‘μαθητή’ του Donatien Alphonse τον François de Sade.

ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ

Η φιλοσοφία, ο πολιτικός δογματισμός, ο αθεϊσμός και η πορνογραφία: το κοκτέιλ του Κόμη de Sade είναι η εικόνα του ‘πεφωτισμένου κόσμου’ που αναδύεται με τόλμη και οργανώνει τη ζωή του ανθρώπου σύμφωνα με αυτόν τον ιδιαίτερα παραμορφωμένο τρόπο κατανόησης της σχέσης ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη διάνοια που, ξεκινώντας από ένα διάσημο παιδαγωγικό έργο του Ferdinand Destutt de Tracy για την εποχή του Ναπολέοντα, το ‘Élements de ideologie’,  ονομάζεται συνήθως ‘ιδεολογία’.

Η ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΗΣ

Με ένα φιλοσοφικό-πολιτικό ενδιάμεσο που τοποθετήθηκε ανάμεσα στις πορνογραφικές σελίδες του La philosophie dans le boudoir, ο de Sade κάλεσε τους Γάλλους να καταβάλουν περισσότερες προσπάθειες για να ολοκληρώσουν το ‘δημοκρατικό’ μετασχηματισμό τους, δηλαδή την ‘επίθεση στον ουρανό’: Ο Juan Donoso Cortès υπενθύμισε ότι κάθε πολιτικό ζήτημα είναι πάνω απ 'όλα ένα θεολογικό ζήτημα. Η ιστορία αρχίζει με ένα μεγάλο ‘πρόλογο στον ουρανό’. Σε αυτή την πραγματεία (La philosophie dans le  boudoir), ο Γάλλος ερωτομανής, δηλώνοντας ότι η δολοφονία δεν είναι έγκλημα, διατυπώνει κλασσικά επιχειρήματα του ‘δημογραφικού ελέγχου’: «το ανθρώπινο είδος πρέπει να εκκαθαριστεί από το λίκνο». Ο Jean-Baptiste Carrier, ο ‘δήμιος  της Νάντης, δήλωσε ότι το πρόσωπο της γης πρέπει να εκκαθαριστεί με κάθε κόστος από την ‘τερατώδη φυλή της Βανδέας’ (sic).

Ο ‘θεϊκός μαρκήσιος’ (ποια θεότητα θα λάτρευε αυτός ο άνθρωπος που, μέσω των προσώπων των βιβλίων του, έλεγε ότι θεωρεί θεούς τα σεξουαλικά όργανα;) ήταν ευγενής όπως και o Robespierre που είχε παραιτηθεί από το ‘de’ μεταξύ του ονόματος και του επώνυμου που κληρονόμησε από την οικογένεια. Όπως και πολλοί άλλοι επαναστάτες και οι δύο ανήκαν σε εκείνη την παρακμιακή αριστοκρατία που είχε χάσει κάθε επαφή με τη γη στην οποία μια άλλη αριστοκρατία (μικρή, μεσαία, αγροτική και στρατιωτική) έχυνε με τιμιότητα το αίμα της μαζί  με  τους  χωρικούς  που εξοντώνονταν από τον επαναστατικό Μολώχ. 

Εκείνη του de Sade και του Robespierre ήταν μία ξεπεσμένη αριστοκρατία που είχε χάσει την επαφή με τον λαό και που έσφαξε τον  ίδιο το λαό για να του επιβάλλει μία μη θελημένη ‘απελευθέρωση’ από τις ‘αλυσίδες’ εκείνης της αυθεντικής αριστοκρατίας που (ο λαός) σεβόταν και την ήθελε ως αρχηγό του στη μάχη. Εκείνη η  αριστοκρατία του τρόμου ήταν η υπεύθυνη για την επανάσταση. Αυτή ξέκοψε από το λαό και το μαχαίρωσε, έχασε την αίσθηση της πραγματικότητας και αντί αυτής έθεσε το δικό της διανοητικό σχήμα πάνω από το υπάρχων: «Τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα!» θα γράψει ο Ernst Bloch για την ουτοπία στο Μαρξισμό, προσφέροντας έναν εξαιρετικό ορισμό της ‘ιδεολογίας’. Και η ιδεολογία, η άρνηση των γεγονότων,  είχε το πάνω χέρι.  

Μαρκήσιος de Sade, άμβλωση, επανάσταση, ιδεολογία, ολοκληρωτισμός. Η σημερινή Βανδέα ονομάζεται άμβλωση: μειώνει τον ‘πεινασμένο’ πληθυσμό, επιτρέπει σε ένα κράτος να εξαλείψει εσκεμμένα και επιστημονικά ένα μέρος του δικού του έθνους, καταστέλλει τους ‘λιγότερο ανθρώπους’ που αντιτίθενται στην ιδεοκρατική  ηγεμονία, είτε σκληρή  είτε μαλακή, ‘ισχυρή’ ή ‘αδύναμη’, απολυταρχικά ή δημοκρατικά σχετικιστική. 

Σύμφωνα με τον de Sade - μιλάει μέσα από το στόμα της κυρίας De Saint-Age, κηδεμόνας των διαστροφών της Eugénie de Mistival, μιας ανήλικης που ξεκίνησε όλα τα είδη σεξουαλικών βδελυγμάτων, συμπεριλαμβανομένης της βίας πάνω στη μητέρας της, που διαπράχθηκε με την υποκίνηση του ελευθεριακού πατέρα της- οι γυναίκες, όπως οι σκύλες και οι λύκαινες γεννήθηκαν μόνο για το σεξ και για αυτό είναι οι ‘απόλυτες ιδιοκτήτριες’ του σώματος, των  απολαύσεων του και ‘ό,τι απορρέει από αυτό’. Η μητρότητα θεωρείται η ανώτατη δυστυχία - «η αναπαραγωγή είναι τόσο τρομερή για μένα, ώστε θα πάψω να είμαι φίλη σου τη στιγμή που θα μείνεις έγκυος», υπόσχεται η De Saint - Ange στη νεαρή ερωμένη - θύμα που μπορεί εύκολα να αποκατασταθεί κάνοντας έκτρωση  μέσα στις πρώτες επτά ή οκτώ εβδομάδες της ζωής του εμβρύου. 

«Μην φοβάσαι την παιδοκτονία» λέει η κηδεμόνας  στη Eugénie «το έγκλημα είναι φαντασιακό». Η έκτρωση ενός εμβρύου είναι σαν να εκκενώνεις άλλα σωματικά απόβλητα. «Ακόμη και αν το παιδί είχε ήδη γεννηθεί»- λέει η De Saint-Ange, διδάσκοντας τη νεαρή γυναίκα, με την αμφιφυλόφιλη συνεργασία του αδελφού της, του ιππότη Mirvel - «η γυναίκα πρέπει να έχει το πλήρες δικαίωμα να το ‘καταστρέψει’: είναι στην πραγματικότητα ο απόλυτος ιδιοκτήτης κάθε δικαιώματος στα παιδιά, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου να τα εξαλείψει. Η ολική εξάλειψη της ανθρωπότητας δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από την παροχή μιας υπηρεσίας στη φύση.»

πηγή