Μνήμη Dominique Venner (16.03.1935 - 21.05.2013)

 

Dominique Venner, το όνομα του Γάλλου ιστορικού και δημοσιογράφου που με το αίμα του αφύπνισε χιλιάδες Ευρωπαίους μπροστά στην επερχόμενη καταιγίδα. 

Ο Επαναστάτης Φασιστής που στήριξε τους συντρόφους του μέχρι το τέλος με την πολύπλευρη δράση του ενώ δεν φοβήθηκε να κάνει καυστική κριτική στους πρωταγωνιστές της ιστορίας, αλλά και στην λαθεμένη προσέγγιση και απουσία στρατηγικής που έχει επιβληθεί στο Ευρωπαϊκό κίνημα. 

Αποτελεί τιμή για τους Έλληνες αυτόνομους/ανένταχτους συναγωνιστές ο διάλογος και η επαφή που είχαν με τον κορυφαίο Αντιδημοκράτη μαχητή σε εκδηλώσεις που έλαβαν μέρος στην Γαλλία.

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Αυτοκτονώντας  στον Παρισινό καθεδρικό ναό της Νοτρ Νταμ - στις 21 Μαΐου πριν από οκτώ χρόνια, ο Dominique Venner σκόπευε να μας προειδοποιήσει για την θανατηφόρα διαδικασία που καταστρέφει την Ευρώπη, προτρέποντας μας να πολεμήσουμε ενάντια στη μοιρολατρία.

Στα τελευταία του γραπτά, που έχουν γίνει πολύτιμη διαθήκη για όλους όσους πιστεύουν  στην ταυτότητα  της Παλιάς Ηπείρου, αναφέρεται μια πρόταση που θυμίζει τρεις θεμελιώδεις έννοιες: Η φύση ως χαράκωμα, η τελειότητα ως τέλος, η ομορφιά ως ορίζοντας .

 Αυτές είναι οι κορυφαίες γραμμές με τις οποίες πρέπει να εκδηλωθεί η αναγέννηση των Ευρωπαίων. Για να ξυπνήσει η Ευρώπη ακριβώς σύμφωνα με τον Venner πρέπει να βασιστεί στην τριάδα, φύση, αριστεία, ομορφιά ένα ταξίδι στην βαθιά παράδοση των Ευρωπαίων, που σήμερα απειλείται από μια χυδαία διαδικασία παγκόσμιας δικτατορίας  που στοχεύει στην αποδόμηση των ιδιαιτεροτήτων και στην ισοπέδωση των πάντων …

Ιστορία, οικονομία, κοινωνία, τέχνη, πολιτική, οικολογία: ο φιλελεύθερος και παγκοσμιοποιημένος μηχανισμός, που βασίζεται στην υπεροχή της αγοράς και στην διάλυση του ατόμου, διαδίδει τον ριζικό νομαδισμό μιας ανοιχτής κοινωνίας που επιβάλλει την  «μεγάλη αντικατάσταση» των πληθυσμών και την μεγάλη ακύρωση  των αναμνήσεων.

Δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για συμβιβασμούς: η κατάσταση απαιτεί μια εξαιρετική προσπάθεια, η οποία μπορεί να εκδηλωθεί μόνο μέσω μιας σκληρής πολιτιστικής και ανθρωπολογικής μάχης.

Η αναγνώριση της φύσης ως χαρακώματος σημαίνει σεβασμός της ισορροπίας του κόσμου και επανασύνδεση με την κοινοτική διάσταση των παραδόσεων μας, να βρούμε αρμονία με το τοπίο και να ξαναχτίσουμε την πόλη βάσει της χιλιετούς ταυτότητας μας. Η επιδίωξη της αριστείας σημαίνει καλλιέργεια και υπερνίκηση του εαυτού μας, για να υπογραμμίσουμε την συνέχεια σε αυτό που είμαστε πάντα σε μια μορφή που ανανεώνεται, θεωρώντας την ομορφιά ως ορίζοντα που σημαίνει απόρριψη του αστικού τρόπου σκέψης  και της κυριαρχίας της ασχολίας.

Πόσο επίκαιρος, αφού ότι έχει γράψει αποτελεί έναν φάρο για την σωτηρία και ειδικά στο «Σαμουράι της Δύσης»  όπου κρύβεται η αληθινή Ευρώπη.

«Για να ξεφύγει από την κόλαση που δημιουργήθηκε από τη δική του φαντασία, ο Ανατολικός επιδιώκει τη σωτηρία σε έναν άλλο κόσμο που γεννήθηκε από τις παραισθήσεις του. Αντιμέτωπος με μια ύπαρξη που του φαίνεται αναπόφευκτα σημαδεμένη από μια θλιβερή μοίρα, εγκαταλείπει τον αγώνα, εγκαταλείπει τη μάχη. Αντιθέτως, ο Δυτικός καταβροχθίζεται από την ανάγκη να δράσει, να πετύχει, να κερδίσει. Στην ελληνική μυθολογία, ο άνθρωπος που θέλει να ισοδυναμεί με τους Θεούς σηκώνεται, ακόμα κι αν τον χτυπήσουν οι Θεοί. Έχετε δει ποτέ μεγαλύτερη ιδιοφυΐα στη δημιουργία, περισσότερη πρωτοτυπία στον πολιτισμό, περισσότερη επιμονή στην κατάκτηση;

Η κραυγή της υπερηφάνειας του Περικλή είναι αυτή κάθε Δυτικού, σε κάθε εποχή: ‘’... έχουμε αναγκάσει ολόκληρη τη θάλασσα και ολόκληρη τη γη να είναι προσβάσιμες στο θράσος μας και έχουμε ιδρύσει παντού αιώνια μνημεία των επιχειρήσεων μας, αρνητικά και θετικά’’. Αυτή η εσωτερική φωτιά, από γενιά σε γενιά, ωθεί τον Ευρωπαίο άνθρωπο να ξεπεράσει τον εαυτό του, να δημιουργήσει ξανά και ξανά. Το πνεύμα της Ιλιάδας. Αυτό το αριστούργημα που  γράφτηκε από έναν Ευρωπαίο για τους Ευρωπαίους - τους Υπερβόρειους, θα έλεγε ο Νίτσε. Άλλοι, προερχόμενοι από άλλους λαούς, άλλους πολιτισμούς θα μπορούν να το διαβάσουν, φυσικά, αλλά μόνο από απλή πνευματική περιέργεια. Επειδή για τους Ευρωπαίους, παιδιά των διαφορετικών λαών της μεγάλης πατρίδας, αυτό το βιβλίο είναι λίγο για το ιδιαίτερο πεπρωμένο τους στο σύμπαν.

Είναι ένας προβληματισμός για τις αιτίες της παρακμής και του λήθαργου της ευρωπαϊκής ψυχής. Δείχνει τους κινδύνους της δειλίας και άλλων επιβλαβών ελαττωμάτων. Αφιερώνοντας τον εαυτό του στην ερμηνεία των ποιημάτων του Ομήρου και τις αναφορές του Στωικισμού ως μια σχολή ζωής, στρέφεται στις πιο αυθεντικές πηγές μας.

Μια σελίδα ιστορίας έχει αρχίσει να γυρίζει. Σας υπενθυμίζουμε, ένα βιβλίο δεν έχει τη δύναμη να αντιστρέψει από μόνο του την πορεία της ιστορίας και των «παραστάσεων» που έχουν σταθεί στο μυαλό με έναν προφανώς οριστικό τρόπο. Ένα βιβλίο δεν έχει ποτέ τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο και θα ήταν γελοίο να ελπίζουμε ότι θα το έκανε. Είναι ο κόσμος που αλλάζει και μερικές φορές περιμένει τα νέα βιβλία. Έχουμε πραγματοποιήσει τέτοιες αλλαγές. Παρά τις καταστροφές που έχουν κάνει την Ευρώπη ένα νωθρό, ξεχασμένο, άμορφο και ένοχο σύνολο, το οποίο προσπαθεί να ξεφύγει από τη βία των Βαρβάρων μέσω παραπομπών και δειλής κολακείας, η εξέγερση ενάντια σε αυτήν την ντροπή έχει ξεκινήσει μπροστά στα μάτια μας, συχνά προέρχονται από όπου δεν ήταν αυτό αναμενόταν, εντοπίζοντας τους οιωνούς μιας εσωτερικής επανάκτησης.

Για να ξαναγίνουμε αφεντικά και πάλι στο σπίτι μας, αυτή είναι η ελπίδα. Αυτή που να είσαι σε θέση να βλέπεις τα δικά ου παιδιά χωρίς το πέπλο ντροπής  και όταν έρθει η ώρα, να αφήσεις τη ζωή γνωρίζοντας ότι η κληρονομιά είναι εγγυημένη. Κάτω από τα μάτια μας, μια σελίδα της ιστορίας έχει αρχίσει να γυρίζει. Έχουμε εισέλθει σε μια εποχή που θα βιώσουμε έντονες αναταραχές. Αυτά θα απαιτήσουν νέες «αναπαραστάσεις», νέες κοσμοθεωρίες και νέες ενέργειες. Η πρώτη τους εκδήλωση προκαλεί αμέσως την ανάγκη να επιστρέψουν οι Ευρωπαίοι στον εαυτό τους, στο πνεύμα του πνεύματος τους. Αυτό το αριστούργημα  έχει τον μοναδικό σκοπό να συνοδεύσει και να εμβαθύνει αυτήν την ανάγκη.

Έχοντας επίγνωση του τι οφείλω ουσιαστικά στην καταγωγή μου, θέλω να πω ότι θα δικαιολογώ πάντα και θα υποστηρίζω το θεμελιώδες δικαίωμα όλων των άλλων ανθρώπων να κυριαρχούν στην πατρίδα τους, στον πολιτισμό τους, σε μια ρίζα που τους επιτρέπει να είναι οι ίδιοι κυρίαρχοι στο σπίτι τους, και να μην είναι ένα  τίποτα. Και επίσης επαναστατώ εναντίον αυτού που θέλει να με αρνηθεί. Επαναστατώ ενάντια στην προγραμματισμένη εισβολή στις πόλεις και τα έθνη μας, επαναστατώ ενάντια στην άρνηση της Γαλλικής και της Ευρωπαϊκής μνήμης. Έχω ένα χρέος σε αυτά τα παραδείγματα συμπεριφοράς, θάρρους και εξευγενισμού από το πιο μακρινό παρελθόν, εκείνων των ηρώων, του Έκτορα, της Ανδρομάχης, του Οδυσσέα της Πηνελόπης και τόσων άλλων»

Εάν είναι αλήθεια ότι τα λόγια του Venner ακούγονται πάνω απ' όλα σαν μια προτροπή, είναι επομένως απαραίτητο να τα κάνουμε ασπίδα και σπαθί της πνευματικής μας αντίστασης. Η νύχτα πέφτει ανεξέλεγκτη, αλλά έχουν ήδη ανάψει  κάποιες φωτιές: η αφύπνιση των Ευρωπαίων δεν είναι ιδιοτροπία, αλλά η μοναδική μας ευκαιρία για επιβίωση. Στην θλιβερή παράδοση των αδυνάτων ψυχών λοιπόν, επιβάλλεται μια αρρενωπή δόση πολιτισμού, από μια σπίθα μπορεί να ανάψει η φωτιά. 

Και η κληρονομιά του Venner να γίνει το φυτίλι στις καρδιές μας για την Νίκη.

link: Για μια θετική κριτική: βιβλίο μάχης του Dominique Venner