Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων: ο Gabriele Adinolfi, ένας από τους κύριους ιδεολόγους του νεοφασισμού, συνιδρυτής της «Τρίτης Θέσης», ιδρυτής του κέντρου μελετών «Polaris» για την διαμάχη στην Ουκρανία.

 

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων

Εν ολίγοις, πάμε ξανά: μετά από οκτώ χρόνια αρχίζει ξανά το Ουκρανικό θέατρο. Η ένταση σίγουρα έχει αυξηθεί από τον Λευκό Οίκο, αλλά κυρίως από τους Βρετανούς που άναψαν φωτιές, αφού έφεραν τις ένοπλες δυνάμεις στα Ρωσικά σύνορα. Οι Ρώσοι θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει την πολιτική συμφωνία με το Παρίσι και το Βερολίνο, αλλά προτίμησαν να συνεχίσουν να παίζουν το ρόλο του δεύτερου πόλου μιας μικρότερης Γιάλτας. Αυτά είναι τα γυμνά και ωμά δεδομένα, όλα τα άλλα είναι παρασκήνια, εικασίες ή αυταπάτες.

Τα στοιχήματα

Τα ακατέργαστα δεδομένα μας δείχνουν λοιπόν έναν πόλεμο που δεν χρειαζόταν και που θα βλάψει την Ευρώπη σε κάθε περίπτωση. Χρειαζόμαστε ειρήνη και μια εντελώς διαφορετική στάση.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μεταξύ των παικτών αυτής της σύγκρουσης το Κίεβο έχει παγιδευτεί στο παιχνίδι μεταξύ Μόσχας, Ουάσιγκτον και Λονδίνου και είναι το Λονδίνο που είναι ο κύριος εχθρός της Ευρώπης και των λαών, αυτό που ενεργεί για να αποσπάσει την Ευρωπαϊκή Ανατολή από την Δύση, να ανακτήσει την επιρροή πάνω του εις βάρος της Γερμανίας.

Μετά  μπαίνουν στο παιχνίδι ενεργειακά και γεωπολιτικά συμφέροντα που δεν αφορούν τόσο τη συντριβή της Μόσχας όσο την παρεμπόδιση της συνεργασίας της Ευρώπης με τη Ρωσία, ιδίως με την Γερμανία, όπως μαρτυρούν τα έγγραφα του CFR, του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, του «think tank» που «παράγει» τις διοικήσεις του Λευκού Οίκου και του Πενταγώνου, το οποίο από το 2014 λέει ότι εάν η Γερμανία δεν «συμπυκνωθεί» κάπως και συνεχιστούν οι δεσμοί της με την Ρωσία, μπορεί να εξαπολυθεί παγκόσμιος πόλεμος. Αυτή είναι η ανάγνωση και αυτές είναι οι προοπτικές που πρέπει να κρατήσουμε

Μετά μπορούμε να χαθούμε πίσω από ερωτήματα που ο Θουκυδίδης θα είχε ορίσει δευτερεύοντα  και απατηλά, ακόμα κι αν για όσους εμπλέκονται δεν είναι καθόλου άσχετα. Ή αλλιώς μπορούμε ακόμη και να αφεθούμε και να υπνωτιστούμε για να φαντασιωνόμαστε σε εικονικές ψευδοτολκενιακές σταυροφορίες μεταξύ του Καλού και του Κακού, εντοπίζοντας ξανά έναν ιππότη ενάντια σε έναν δράκο, αλλά αυτό είναι ειλικρινά ανόητο, ενώ λαμβάνοντας υπόψη δευτερεύοντα ζητήματα, από την άλλη πλευρά, μας βοηθά να πάρουμε μια πιο ακριβή ιδέα.

Οι λόγοι της σύγκρουσης

Ο Ρωσικός ισχυρισμός σίγουρα δεν είναι δευτερεύων, ότι δηλαδή  δεν έχει βάσεις του ΝΑΤΟ στα σύνορα του, αν και πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν υπήρξε ποτέ σύγκρουση μεταξύ του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας και ότι από την ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών, Ρώσοι και Αμερικανοί δεν έχουν καν ανταλλάξει μια πέτρα, ενώ ήταν σύμμαχοι σε μια επανάσταση των Μπολσεβίκων, σε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο και στη νεοαποικιοκρατία.

Δεν είναι δευτερεύοντες οι ισχυρισμοί των πληθυσμών των δύο αμφισβητούμενων περιοχών στην ανατολική Ουκρανία, όπου τα εθνικά μίση επανεμφανίστηκαν μετά την επανάσταση του 2014 κατά της μετασοβιετικής νομενκλατούρας αλλά είναι παλαιότερες, δεδομένου ότι οι Ρώσοι υπό τον Στάλιν εξάλειψαν επτάμισι εκατομμύρια Ουκρανούς που δεν δικαιούνται ούτε μια μέρα μνήμης.

Η απόφαση της Δούμας και του Πούτιν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία των δύο αμφισβητούμενων Ουκρανικών περιοχών έχει νόημα για τη μία πλευρά, αλλά όχι για την άλλη. Εάν η Αυστρία είχε αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Νοτίου Τιρόλου, ονομάζοντας το Νότιο Τιρόλο, και έστελνε στρατεύματα, πολλοί κυρίαρχοι που επικροτούν τη Ρωσική είσοδο στο Ντονμπάς θα απαιτούσαν αμέσως στρατιωτική αντίδραση. Και μπορούν οι Ισπανοί εθνικιστές που είναι εξοργισμένοι από την Καταλανική απόσχιση να υποστηρίξουν πραγματικά το ανεξάρτητο Donbass μόνο και μόνο για να πεισμώσουν τη Δύση;

Δεν υπάρχει ενωμένη Δύση

Ο πόλεμος της Ρωσίας (ή της Σινορωσίας) στην Δύση είναι μια απάτη των μέσων ενημέρωσης, που ανατράπηκε τυχαία από εκείνους που είναι αντιδυτικοί. Ωστόσο, πρέπει να διευκρινίσουμε: είμαι αντιδυτικός γιατί θεωρώ τη Δύση - με τους φανατισμούς της  Παλαιάς Διαθήκης και τις υλιστικές ιδεολογίες και με την συνιστώσα της τους WASP - την άρνηση της Ευρώπης που, παρά το πολιτιστικό και πνευματικό AIDS που προσβλήθηκε για μερικές δεκαετίες, δεν είναι η Δύση αλλά το Κέντρο.

Δεν υπάρχει καμιά συνωμοσία ολόκληρης της Δύσης, δηλαδή εννοώ Αγγλία, ΗΠΑ συν Ευρώπη κατά της Ρωσίας, αν μη τι άλλο υπάρχει αγγλοαμερικανική αλλά είναι πολύ περισσότερο αντιευρωπαϊκή παρά αντιρωσική.

Όλα τα πραγματικά δεδομένα το αποδεικνύουν, όχι μόνο τα ενεργειακά και οικονομικά συμφέροντα, όχι μόνο οι πολιτικές των Ηλυσίων και της Γερμανίας, όπου η συνεργασία με τη Ρωσία είναι μέρος της σύμβασης της νέας κυβέρνησης, όχι μόνο οι επανειλημμένες διπλωματικές προσπάθειες των Ευρωπαίων αλλά και η απόφαση όλων, εξαιρουμένης της Πολωνίας, να μην συμμετάσχει στην ενδεχόμενη σύγκρουση.

Ο πραγματικός στόχος είμαστε εμείς

Είναι η Ευρώπη που πλήττεται τόσο από τις κυρώσεις όσο και από τον ενεργειακό αποκλεισμό. Η Ευρώπη και όχι οι ΗΠΑ που από το 2014 έχουν αντικαταστήσει ευρωπαϊκές εταιρείες  εμπορικών υποθέσεων με τη Ρωσία, την Ευρώπη και όχι την Κίνα που επεκτείνει την οικονομική και πολιτική επιρροή της στη Μόσχα, κάτι για το οποίο το think tank του Κρεμλίνου ανησυχεί από το 2017 αλλά, προφανώς, κατακλύζεται από τα γεγονότα.

Η Ρωσία χάνει, αλλά λιγότερο από εμάς. Το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον και το Πεκίνο βγάζουν κέρδη. Η Ρωσία χάνει σχετικά γιατί - η αλήθεια είναι όλο και πιο κυνική από τα όνειρά μας - η Gazprom είναι επίσης εταίρος στον αγωγό TAP και επομένως η ενεργειακή μας εξάρτηση και η αγγλοαμερικανική πολιτικοστρατιωτική επίθεση εναντίον μας δεν επηρεάζουν πολύ τα συμφέροντα των Μοσχοβιτών.

Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων

Δεν είναι ότι μπορεί να κάνει κάποιος πολλά περισσότερα από το να στέκεται και να παρακολουθεί. Μπορεί  όμως ακόμα να υιοθετήσει  μια δίκαιη και εποικοδομητική στάση που τοποθετεί εμάς, δηλαδή την Ευρώπη στο επίκεντρο, που δεν χάνεται σε αυταπάτες που μπερδεύουν έθνη, λαούς και κοινότητες του πεπρωμένου με τους πολιτικούς της στιγμής ή με τις μορφές ολιγαρχικών και δημοκρατικών εξουσιών, άρα διεφθαρμένων, που ενώνουν  λίγο τους πάντες.

Πρέπει να ελπίζουμε στην ειρήνη του καλού, χωρίς να βρίζουμε τους λαούς που έχουν παγιδευτεί στη σύγκρουση που έχει βαθιά ιστορικά κίνητρα και την εκμεταλλεύονται όλοι οι χειραγωγοί και οι εχθροί της Ευρώπης, άρα και του πολιτισμού. Χρειάζεται πολλή διαύγεια και πολλή αντικειμενικότητα για να μην πληγώσεις κανέναν και να μην κάνεις δώρα σε κανέναν. Δεν μιλάω φυσικά για τις κλινικές περιπτώσεις εκείνων που θα το εκμεταλλευτούν για να συμβιβαστούν με τον ταραγμένο ψυχισμό τους γιατί πρέπει να σκοτώσουν τον πατέρα τους. Αυτοί έτσι και αλλιώς μας έχουν πρήξει αρκετά!