KULTURKAMPF: Η μάχη της Κουλτούρας ανάμεσα στα ερείπια των εκλογών! (άρθρο του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η παρακμή ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας της νεωτερικότητας και της τεχνολογίας στον σύγχρονο κόσμο, δημιούργησε τελικά περισσότερα και σοβαρότερα προβλήματα σε έναν “χώρο” που απεδείχθη ευάλωτος και εύκολος για να συντριβεί. Και παρόλο που υπάρχουν ιδέες, δόγματα και πίστη, τίποτε από αυτά δεν εφαρμόζονται από τους υποστηρικτές του “χώρου” αυτού ... 

Μείναμε σε απλά συνθήματα, σε νοσταλγικές καταστάσεις, σε όνειρα για κατακτήσεις και κυρίως εντελώς γυμνοί από πνεύμα, στηριζόμενοι σε απίθανους συγγραφείς, ψευδοιστορικούς  χωρίς παιδεία και συνωμοσιολόγους. Παίρνω αφορμή για αυτό το άρθρο από έναν συναγωνιστή Ιταλό, που απλά  εφάρμοσα τα στοιχεία στα δικά μας μέτρα. 

Φτάσαμε σε ένα σημείο να υπάρχουν μόνο οι λέξεις “εκλογές και ψήφοι”, στο λεξιλόγιο του Έλληνα εθνικιστή, ενώ η παρουσία του ανύπαρκτη στο πνεύμα, ή έστω με ελάχιστες αναλαμπές οι οποίες όμως χάνονται μέσα στην παρακμιακή κατάσταση που βιώνει ο “χώρος”. Από την άλλη η Αριστερά προχωρά με δύναμη σε όλα τα επίπεδα και ειδικά στο πνεύμα, όπως έκανε πάντα άλλωστε. 

Εδώ λοιπόν πρέπει να το πιάσουμε από την αρχή ...

Ας ξεκινήσουμε όμως από τα «θεμελιώδη». Τι είναι η Κουλτούρα και σε τι «χρειάζεται»; Είναι πνευματική αυτοκαλλιέργεια, σύμφωνα με την αρχαία ετυμολογία; Είναι η ορθολογιστική απόκτηση των διακριτικών στοιχείων της ανθρώπινης προσωπικότητας; Είναι επιστημονική γνώση; Είναι ίσως το σημάδι του «ιδιοκτησίας», σύμφωνα με τον ορισμό ότι είναι ένα σύνθετο σύνολο που περιλαμβάνει τη γνώση, τις πεποιθήσεις, την τέχνη, την ηθική, το νόμο, τα έθιμα και άλλες δυνατότητες που έχει αποκτήσει ο άνθρωπος ως μέλος της κοινωνίας;

Η Κουλτούρα σημαίνει την  έκφραση μιας επιλογής «χώρου», ικανής να καθιερώσει «αξιακές» διακρίσεις, γύρω από τις οποίες να μπορεί α αναπτυχθεί ένα έργο οργανικής ανάπτυξης. Σε αυτή την προοπτική, η μεταπολιτική μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο. Επαναλαμβάνοντας εν συντομία την προσέγγιση του στο θέμα, ο Alain de Benoist έχει πρόσφατα προσφέρει πολλές ιδέες για μια επανεξέταση της σχέσης μεταξύ πολιτικής και κουλτούρας. 

Σε μια συνέντευξη που παραχώρησε τον Φεβρουάριο του 2024, στο έντυπο «Revue des Amis de Jean Mabire», ο Γάλλος διανοούμενος όχι μόνο τόνισε τη νεανική του συνάντηση με τη μεταπολιτική  - αλλά και επίσης, το 1974, με τα γραπτά του Antonio Gramsci - αλλά τόνισε και την αίσθηση του «ρόλου της κουλτούρας ως καθοριστικού στοιχείου των πολιτικών αλλαγών: ένας ισχυρός πολιτικός μετασχηματισμός καθαγιάζει μια εξέλιξη που έχει ήδη συμβεί στα ήθη και τα μυαλά. Η πνευματική και πολιτιστική εργασία συμβάλλει σε αυτή την εξέλιξη των μυαλών εκλαϊκεύοντας αξίες, εικόνες, θέματα που έρχονται σε ρήξη με την υπάρχουσα τάξη ή με τις αξίες της κυρίαρχης τάξης». 

Και συνεχίζει ο de Benoist: «Χωρίς να θέλω να μπερδέψω το πολιτικό επίπεδο με αυτό της μεταπολιτικής, πρέπει να υπογραμμιστεί - ότι η πολιτιστική εξουσία όταν είναι ιδεολογικά καλά δομημένη, μπορεί να έχει το αποτέλεσμα ενός μοχλού σε σχέση με ορισμένες εξελίξεις ή πολιτικές καταστάσεις». Ωστόσο δεν είναι χάρη στην κυβερνητική δράση που μπορεί να κατασκευαστεί μια αντι-ηγεμονική απάντηση σε πολιτιστικό επίπεδο. Ούτε αρκεί η αναφορά σε έναν γενικό «Δεξιό Γκραμσισμό» για να μεταβολιστεί μια οργανική στρατηγική πολιτιστικής παρέμβασης. 

Μας λέει ο de Benoist ότι: «Η πολιτική πρέπει να διατηρηθεί χωριστή από τη μεταπολιτική, αυτό  και προφανώς δεν σημαίνει ότι η μεταπολιτική κατέχει από μόνη της μια ανωτερότητα που θα μπορούσε να την κάνει απόλυτο πρότυπο, ούτε ότι η μεταπολιτική εμποδίζει κάποιον να ενδιαφέρεται για την πολιτική και να παίρνει θέση στο πριν όχι ως ηθοποιός αλλά ως παρατηρητής».

Στον καθένα η δικιά του θέση λοιπόν. Και είναι καλό που κάποιοι κάνουν πολιτική, γιατί αυτό κάνουν ίσως καλύτερα, αλλά όχι με απλά συνθήματα, υποσχέσεις λόγια του αέρα για εντυπωσιασμό, με μια λέξη λαϊκισμούς.  Αλλά το μεταπολιτικό στοίχημα «έχει σίγουρα μέλλον, για τον απλό λόγο ότι θα υπάρχουν πάντα ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφοι, μουσικοί και θεωρητικοί που ενδιαφέρονται να κατανοήσουν την εποχή τους και πρόθυμοι να ασκήσουν επιρροή σε αυτήν». 

Είναι λοιπόν απαραίτητο, με το βλέμμα στην ελληνική πραγματικότητα, ότι η μεταπολιτική και η πολιτική μαθαίνουν να έρχονται αντιμέτωπες, να κάνουν διαλόγους, να πειραματίζονται με συνθετικές υποθέσεις, χωρίς να αλλοιώνουν τις αντίστοιχες «συμπεριφορές». Η πρώτη (μεταπολιτική) δεσμεύεται να κατανοεί τη δική της εποχή, ενώ παράλληλα φαντάζεται το μέλλον, και η δεύτερη (πολιτική) δεσμεύεται να είναι συντονισμένη και να ακούει την τεράστια μεταπολιτική πραγματικότητα, που σήμερα αντιπροσωπεύεται από αυτόνομους συλλόγους, ιστολόγια, εκδοτικούς οίκους, περιοδικά διαδικτυακά, πολιτιστικά ιδρύματα, μεμονωμένοι διανοούμενοι. 

Αυτή η σχέση μπορεί να αντιπροσωπεύει μια χρήσιμη «μεθοδική» απάντηση για τη διεύρυνση των προοπτικών της πολιτικής δράσης, μετρώντας τον εαυτό της στο έδαφος οραμάτων και νοοτροπιών, πάνω στα οποία θα οικοδομηθεί μια ευρύτερη και διαρκής εκλογική συναίνεση. Εν ολίγοις στην πολιτική, που ισχυρίζεται ότι είναι πατριωτική και ταυτοτική, πρέπει να ζητηθεί μια νέα ευαισθησία ως προς την «κίνηση των ιδεών» και ταυτόχρονα μια συνθετική (προγραμματική) ικανότητα αντιμετώπισης των νέων και πολύπλοκων προβλημάτων της παρούσας εποχής και της ανάγκης εντοπισμού επαρκών και καινοτόμων απαντήσεων. 

Η σημερινή πρόκληση, μια πολιτιστική και πολιτική πρόκληση ταυτόχρονα, πρέπει επομένως να μεταφερθεί από τις «σχολικές» αναπαραστάσεις (δεξιά/αριστερά) σε μια νέα επίγνωση παλαιών και νέων ταυτοτήτων (τοπικές, παραγωγικές, επαγγελματικές, επιστημονικές) και συνεπώς στην ικανότητα /δυνατότητα ενσωμάτωσης τους στο πλαίσιο των σύγχρονων σεναρίων. Η πρόκληση σήμερα είναι να μπορέσουμε να δώσουμε φωνή στη βαθιά και κρυμμένη Ελλάδα, στην μη αντιπροσωπευόμενη Ελλάδα των μικρών κέντρων αριστείας, των κρυφών ταυτοτήτων, των περιθωριοποιημένων προαστίων και των ανθρώπων κυρίως των πολύ νέων που ψάχνονται μέσα στην ομίχλη που εμείς δημιουργήσαμε! 

Και ειδικά σε αυτούς ακριβώς τους νέους, αμόλυντοι ακόμη από το δηλητήριο των κομμάτων και των απίθανων και απαίδευτων αρχηγών, στους οποίους αυτούς νέους  πρέπει να προσφερθούν χώροι για να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους και επαρκή κανάλια για να τη φέρουν στο προσκήνιο. Πρέπει να φέρουμε πολιτισμό στο λαό και να ασχοληθούμε μαζί του, ξεπερνώντας επιτέλους κάθε στείρα διανοουμενιστική στάση. 

Πρέπει να κινητοποιήσουμε νέες ενέργειες και φαντασιώσεις, προωθώντας την ενοποίηση δημόσιου-ιδιωτικού τομέα. Πρέπει να προσελκύσουμε πόρους και επενδύσεις. Και όλα αυτά πρέπει να προβάλλονται σε διεθνές επίπεδο, αποδεχόμενοι την πρόκληση της νεωτερικότητας, επιβάλλοντας όμως, από αυτή την πλευρά, τους κανόνες ποιότητας, «ιχνηλασιμότητας», της ελληνικής αξίας.

Πραγματικότητα και προτάσεις, ρεαλισμός και προσδοκίες: σε αυτό το μείγμα η συναρπαστική δέσμευση για επανεξέταση-αλλαγή μπορεί να γίνει ένας συγκεκριμένος και κερδοφόρος στόχος. Χωρίς άκαμπτο λαιμό και χωρίς παρωπίδες. Χωρίς νοσταλγία. Με πνεύμα το οποίο θα πρέπει να ξαναβρεί την τροφή του αλλά μακριά από τον τυφλό και μονόπλευρο εθνικισμό, όπως έλεγε ο Drieu la Rochelle. 

Η Ευρώπη έχει πεθάνει ... εμείς όμως είμαστε αυτοί που οφείλουμε να υπερασπιστούμε το κορμί της στο πεδίο της μάχης. Και εμείς είμαστε που θα πρέπει να αφήσουμε αυτό το κάτι για τους επόμενους στρατιώτες της Δράσης και του Πνεύματος, ώστε να ξανααναστήσουμε ότι χάσαμε. Τα κομματικά συνέδρια και οι εκλογές περνούν. Οι αξίες και οι ιδέες όμως παραμένουν. 

Το καθοριστικό παιχνίδι μεταξύ πολιτικής και μεταπολιτικής παίζεται και θα παίζεται όλο και περισσότερο σε αυτά. Και κλείνω πάντα με τα λόγια του Ernst Junger από το δυστοπικό αριστούργημά του Eumeswil:  

«Aν στρέψουμε πίσω το βλέμμα, πέφτει πάνω σε τάφους και χαλάσματα, σε ένα χωράφι με ερείπια. Εν τω μεταξύ, εμείς οι ίδιοι κυριαρχούμαστε από μια ανακλώμενη χρονική εικόνα: ενώ πιστεύουμε ότι προχωράμε μπροστά και προοδεύουμε, αντίθετα οδεύουμε προς αυτό το παρελθόν. Σύντομα θα του ανήκουμε: ο χρόνος μας ξεπερνάει».

Το πτώμα του "ελληνικού εθνικισμού" (άρθρο του Λουκά Σταύρου)

 

του Λουκά Σταύρου

Στην Ελλάδα ο λεγόμενος ελληνικός εθνικισμός αν και κάποια περίοδο πήρε δύναμη από τον λαό κατέληξε σε αποτυχία.

Με την λέξη αποτυχία δεν εννοώ τα εκλογικά ποσοστά αλλά την κατάρρευση του ιδεολογικού εθνικιστικού λόγου και κατά συνέπεια την ανυπαρξία πολιτικής πρότασης που να οδηγεί το έθνος σε μια νέα πορεία ανάπτυξης και ισχύος.

Αντιστρόφως ανάλογα στη Κύπρο ο "ελληνικός εθνικισμός" που χρησιμοποιήθηκε ως όρος από το ΕΛΑΜ αν και δεν έχασε τα ποσοστά απέτυχε παταγωδώς και απορροφήθηκε από την ιδεολογία της δεξιάς έτσι ώστε να μετατραπεί σε ένα ΔΗΣΥ-2.

Ο "ελληνικός εθνικισμός" της Χρυσής Αυγής και των αποκομμάτων που προέκυψαν από την έκρηξη της δεν μπόρεσε να δώσει απαντήσεις ξεκάθαρες στα μεγάλα ζητήματα που αφορούν την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο.

Στο ζήτημα του εθνικού νομίσματος ο "ελληνικός εθνικισμός" τους στάθηκε υπέρ της υποτέλειας στο ευρώ.

Στο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνθηματολογούσε για μια δήθεν Ευρώπη των εθνών χωρίς συγκεκριμένη πρόταση.

Στο θέμα του κυπριακού έμειναν στο πεπαλαιωμένο και εγκαταλελειμμένο ενιαίο αμυντικό δόγμα αντί της ομοσπονδιακής ένωσης των δυο κρατών του ελληνισμού και στον ενιαίο στρατό που προτείνουμε εμείς.

Στο θέμα της χρηματοδότησης της εθνικής παραγωγής και των λαϊκών παραγωγικών δυνάμεων υπήρξε καθαρή στήριξη του ολιγαρχικού τραπεζικού συστήματος.

Στο θέμα της παιδείας στήριξε την θρησκευτική ανοησία και το μονοπώλιο της εκκλησίας.

Θα μπορούσα να πω και πολλά άλλα.

Το συμπέρασμα είναι ότι ο "ελληνικός εθνικισμός" τελείωσε.

Ο κοινοτιστικός εθνικισμός είναι το μέλλον.

Προσωπικά εργάζομαι για αυτό το μέλλον και καταθέτω προτάσεις για θεσμικές αλλαγές και για εθνική ανασυγκρότηση.

Ο κοινοτιστικός εθνικισμός θα έρθει στο προσκήνιο της εθνικής πολιτικής ως αναγκαιότητα όχι μιας απλής επιβίωσης με ένα έθνος καχεκτικό και υπόδουλο στους ξένους και ντόπιους τραπεζίτες αλλά ως αναγκαιότητα πνευματικής ανάτασης με σκοπό το άνοιγμα μιας νέας ελληνικής πολιτισμικής προοπτικής.

Η λαϊκή εξουσία πάνω στην οικονομία και την πολιτική διαδικασία ανάδειξης των ανακλητών εκπροσώπων θα ισχυροποιήσει το έθνος και πάνω σε αυτή τη βάση θα στηθεί ένας νέος ρωμαλέος ελληνικός πολιτισμός.

Δεν θα παραμείνουμε θαυμαστές του παρελθόντος μας αλλά δημιουργοί ενός ένδοξου ελληνικού μέλλοντος.

Ο Ιούλιος Έβολα για τον Σάρτρ

 

Μετάφραση: Μαυρομετωπίτης

«Μπορεί να φανεί ad hominem, αλλά θα μιλήσω καθαρά και ξάστερα. Ο Σάρτρ είναι ένας πολύ άσχημος άνθρωπος. Μικροκαμωμένος, με χοντρό και τραχύ πρόσωπο, στραβά μάτια. Η ασχήμια του, νομίζω, είναι πολύ διαφορετική από την ασχήμια του Σωκράτη. 

Αυτό καθρεφτίζει κάτι θεμελιώδες στην ψυχή του. Ξέρουμε ότι είναι πολύ ποταπός και τσιγκούνης. Η φιλαργυρία του είναι θρυλική λένε! Δεν θα σε κερνούσε ποτέ εσπρέσσο! Σε ένα έργο του, ισχυρίζεται ότι «Κόλαση είναι οι άλλοι Άνθρωποι». Για μένα κόλαση είναι να αφιερώσω μερικές ώρες για να ακούσω τις σκέψεις του «καθηγητή» για οποιοδήποτε θέμα.

Ήταν, φαίνεται, αρκετά προσηλωμένος στο πως τον κοιτούσαν οι άλλοι... Ο τρόπος που τον κοιτούσαν... Τον ενοχλούσε! Ο Σάρτρ το ενσωμάτωσε όλο αυτό σε ένα είδος υπαρξιακής ανθρωπολογίας ή ακόμη και σε μία οντολογία του Όντος. 

Σκέφτηκε ότι ένα ξένο βλέμμα σε κάνει κάποιον άλλον, δημιουργεί μία εικόνα πάνω στην οποία δεν έχεις κανέναν έλεγχο, κλέβει την ύπαρξη σου. Ανοησίες! Αναρωτιέμαι αν ένιωθε έτσι ψυχολογικά επειδή είχε συνείδηση του πόσο αλλόκοτος φαινόταν. 

«Κοίτα ένα φρικιό!», φαντάζεται να έλεγαν οι άλλοι άνθρωποι καθώς τον κοίταζαν. Προσπαθεί να υποστηρίξει κάποιο σύμπλεγμα κατωτερότητας που τον στοιχειώνει...Εγώ αντίθετα ποτέ δεν έδωσα δεκάρα για το βλέμμα των άλλων πάνω μου. 

Όχι μόνο είμαι πιο εμφανίσιμος από τον Σάρτρ, αλλά σίγουρα δεν αισθάνομαι κατώτερος από αυτόν τον ζωώδη τύπο που θεωρείται «άνθρωπος» και «ανθρωπότητα» στις μέρες μας!»

Συνέντευξη Γιάννη Λαγού 08/06/2024

 

Hail The Bathory Hordes: 6 Ιουνίου 2004 - 6 Ιουνίου 2024 - 20 χρόνια χωρίς τον Quorthon (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Ακόμη θυμάμαι ότι η καρδιά μου ράγισε στο άκουσμα της θλιβερής είδησης πως την Δευτέρα 7 Ιουνίου 2004 βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμα του στην Στοκχόλμη της Σουηδίας ο Thοmas Fοrsberg, γνωστότερος σε όλους μας με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Quorthon. 

Ο Άνθρωπος, δηλαδή, που βρισκόταν πίσω από τους BATHORY, ένα όχι απλώς σημαντικό Metal συγκρότημα, αλλά τολμώ να πω ό,τι πιο σημαντικό έχει να επιδείξει το Heavy Metal την τελευταία 40ετία.

Σε τέτοιες στιγμές, δεν υπάρχουν λόγια για να μπορούν να περιγράψουν Αξίες και συναισθήματα για ό,τι αντιπροσωπεύουν για εμάς οι BATHORY και το πόσο συντετριμμένοι νιώθουμε στο άκουσμα του χαμού μιας τόσο μεγαλειώδους, αλλά και μυστηριακής, μουσικής (και όχι μόνο) προσωπικότητας σφυρηλατώντας την καρδιά μας. 

Με ποιο τρόπο άραγε θα μπορούσαμε να αποδώσουμε σε όλο του το μεγαλείο το στίγμα των BATHORY; Θα έπρεπε να πέσουμε στην παγίδα μιας ανούσιας και στείρας εξιστόρησης του συγκροτήματος, αντιγράφοντας τη μέθοδο των “σοβαρών” μουσικών εντύπων; ‘

Όχι, το αφιέρωμα αυτό δεν μπορεί να έχει έναν τέτοιο τυποποιημένο χαρακτήρα, όσο κι αν θα προσπαθήσουμε σ’ αυτό το περιορισμένο από πλευράς χώρου κείμενο να μιλήσουμε για την ιστορία των BATHORY.

Απευθυνόμαστε κυρίως στις πραγματικές μεταλλικές ορδές, στους Πιστούς και αφοσιωμένους εκείνους οπαδούς, που δεν είδαν τη λατρεία γι’ αυτό το γκρουπ ως κάτι το περιστασιακό με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, ανάλογα με την κατά καιρούς μουσική κατεύθυνση των BATHORY, αλλά τους αγάπησαν ως ένα ενιαίο heavy σύνολο, και φυσικά στάθηκαν πιστοί στα όσα δια μέσω του ήχου και των στίχων τους, πρεσβεύουν. 

Γιατί, αν για τους άλλους “τα αγαπημένα τους” μουσικά συγκροτήματα αποτελούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα, για Εμάς, οι BATHORY είναι “εγωιστική” ιδεολογική ταύτιση!

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Η σκοτεινή της πλευρά της Γαλλικής επανάστασης (https://www.anaktisi-mag.gr/)

 

Η Γαλλική Επανάσταση είναι αναμφίβολα ένα ιστορικό γεγονός που περισσότερο από κάθε άλλο, προσφέρεται για να αναδείξει τη δυναμική της ανατροπής. 

Με το 1789 τελειώνει ένας κόσμος βασισμένος στην ιεραρχία και ξεκινά ένας κόσμος εμπνευσμένος από τις ισότιμες απαξίες που οδήγησαν τη Δύση να βυθιστεί στην άβυσσο της παρακμιακής κοινωνίας. 

Αργότερα ορισμένοι θαρραλέοι διανοούμενοι, ακολούθησαν το δρόμο του ιστορικού ρεβιζιονισμού για να προσπαθήσουν να διορθώσουν τον επιφανειακό «παράδεισο» που έκτισε και καθιέρωσε η προπαγάνδα. 

Στη Γαλλία εκδόθηκε και το “Le livre noir de la Revolution française”, «Το μαύρο βιβλίο της Γαλλικής επανάστασης», που στόχευε να αναλύσει με άκρως κριτική προσέγγιση τα γεγονότα που έχουν εκληφθεί ως την αληθινή γένεση της νεωτερικότητας.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Τα “nonbinary” άτομα και το Ταλμούδ

 

Εάν πιστεύατε ότι το «μη δυαδικό φύλο» (“nonbinary”) είναι μια σύγχρονη έννοια, καλύτερα να το ξανασκεφτείτε. Η αρχαία εβραϊκή κατανόηση για το φύλο ήταν πολύ πιο διαφοροποιημένη από ό,τι πολλοί υποθέτουν.

Το Ταλμούδ, μια τεράστια και έγκυρη επιτομή των εβραϊκών νομικών παραδόσεων, περιέχει στην πραγματικότητα όχι λιγότερους από οκτώ «χαρακτηρισμούς φύλου», οι οποίοι είναι:

   1. Zachar, αρσενικό.

   2. Nekevah, θηλυκό.

   3. Ανδρόγυνο (androgynos), έχοντας και ανδρικά και γυναικεία χαρακτηριστικά.    

   4. Tumtum, χωρίς χαρακτηριστικά φύλου (άρα «άφυλο»).

   5. Aylonit hamah, αναγνωρισμένο ως θηλυκό κατά τη γέννηση, αλλά που αργότερα φυσικά αναπτύσσει αρσενικά χαρακτηριστικά.

   6. Aylonit Adam, αναγνωρισμένο ως θηλυκό κατά τη γέννηση αλλά αργότερα αναπτύσσει αρσενικά χαρακτηριστικά μέσω ανθρώπινης παρέμβασης.

   7. Saris hamah, αναγνωρισμένο ως αρσενικό κατά τη γέννηση, αλλά που αργότερα φυσικά αναπτύσσει γυναικεία χαρακτηριστικά.        

8. Saris Adam, αναγνωρισμένο ως αρσενικό κατά τη γέννηση και που αργότερα αναπτύσσει γυναικεία χαρακτηριστικά μέσω ανθρώπινης παρέμβασης.

Στην πραγματικότητα, οι ραβίνοι όχι μόνο αναγνώρισαν έξι φύλα εκτός του αρσενικού και του θηλυκού, αλλά είχαν την παράδοση ότι ο πρώτος άνθρωπος ήταν και τα δύο φύλα. Εκδόσεις αυτού του midrash βρίσκονται σε όλη τη ραβινική βιβλιογραφία, συμπεριλαμβανομένου του Ταλμούδ: 

Ο ραβίνος Yirmeya ben Elazar είχε πει: Ο Αδάμ δημιουργήθηκε για πρώτη φορά με δύο πρόσωπα (το ένα αρσενικό και το άλλο θηλυκό). Όπως αναφέρεται: «Με σχημάτισες όπισθεν και έμπροσθεν και έθεσες το χέρι σου επάνω μου». (Ψαλμός 139:5) / Eruvin 19a (Ταλμούδ).    

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Heureka/Skumshot: split cd - Homefront Records

Στα μέσα του 2024 κυκλοφόρησε το νέο split cd των Ελλήνων Skumshot  με τους Γερμανούς Heureka από την Γερμανική δισκογραφική εταιρεία Homefront Records. 

Πρόκειται για ένα cd με 6 τραγούδια ,από 3 η κάθε μπάντα και όλα στιχουργικά περιστρέφονται γύρω από την αρχαία Σπάρτη όπως και το εξώφυλλο του δίσκου. 

Ο ήχος της μπάντας κινείται στο χώρο του METAL /RAC όπως και στις προηγούμενες τους κυκλοφορίες με καλύτερο όμως ήχο και παραγωγή. 

Η απόκτηση του cd είναι αρκετά εύκολη μιας και είναι διαθέσιμο σε όλες τις γνωστές μουσικές εταιρείες του εθνικιστικού ροκ και οφείλουν οι Έλληνες υποστηρικτές της RAC να  στηρίξουν την Θεσσαλική αυτή μπάντα που συνεχίζει δυναμικά και με πολλές διεθνείς συναυλίες το τελευταίο διάστημα!

Turisas - The March of the Varangian Guard

 

«Πολλοὶ μὲν ἄνθρωποι εἶεν, ὀλίγοι δὲ ἄνδρες»: Ο Γιώργος Κουτιώλας για τον Γιάννη Λαγό

 

«Πολλοὶ μὲν ἄνθρωποι εἶεν, ὀλίγοι δὲ ἄνδρες»

(ΗΡΟΔΟΤΟΣ, Ζ 211)

2024, το έτος 135

50 χρόνια ελλαδικής μεταπολίτευσης

Διανύοντας μισό αιώνα κυνοβουλευτικής διακυβέρνησης οφείλουμε να κάνουμε έναν απολογισμό. Τι έχουμε αποκομίσει; Εδαφική συρρίκνωση, κοινωνική σήψη, οικονομική συντριβή, φυλετική παρακμή. 

Ο εθνικιστικός χώρος θα έπρεπε να είναι η αιχμή του δόρατος της αντίστασης ενάντια στο σχέδιο της περιουσίας διεθνούς κλίκας. Αντίθετα είναι ένας οχετός με στάσιμα λιμνάζοντα λήμματα. 

Δηλωσίες μετανοίας, παρακμιακά στοιχεία, μπολσεβίκοι και κάθε λογής ξένα σώματα και προφανώς πράκτορες. Όλοι αυτοί επιπλέουν στον οχετό της εθνικιστικής αποχέτευσης.

Ο Εθνικοσοσιαλισμός περιλαμβάνει εκείνη την Ιερά μερίδα που είναι Έλληνες στο αίμα, την συνείδηση, το φρόνημα και την γλώσσα. Εμείς οι Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές τιμούμε πάντα τους πιστούς ιδεολόγους αλλά και τους γνήσιους αγωνιστές της αρχέγονης ιδέας του εθνικού κοινοτισμού και κοινωνισμού και τους αγωνιστές της σωτηρίας της φυλής. 

Παλαιότερα ο Περίανδρος φυλακίστηκε για τις ιδέες του και ως Εθνικοσοσιαλιστής δεν συνεργάστηκε με το καθεστώς και εξέτισε την ποινή του μακριά από ανίερες συμφωνίες.

Σήμερα ο μόνος φυλακισμένος της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής που δηλώνει πολιτικός κρατούμενος, αναγνωρίζει ότι η δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη και δηλώνει εθνικοσοσιαλιστής είναι ο Γιάννης Λαγός. 

Αναγνωρίζουμε και επικροτούμε την αποφασιστική και γενναία στάση του ως γνήσιου επαναστάτη απέναντι στο καθεστώς και αποστρεφόμεθα την δουλοπρέπεια άλλων οι οποίοι θεωρούν και ελπίζουν ότι αν κάνουν ιδεολογική περιτομή θα λάβουν ευμενή μεταχείριση από το καθεστώς και πιο σύντομη αποφυλάκιση.

Γιώργος Κουτιώλας

Ανακοίνωση της Μαχητικής Κοινότητας Propatria για την συμμετοχή της στο Πανευρωπαϊκό Εθνικιστικό Συνέδριο Νεολαίας που πραγματοποιήθηκε στη Γερμανία & Μοτοπορεία στα Δυτικά από τους Αυτόνομους Αθηνών & παρέμβαση των Αυτόνομων Αθηνών την 19η Μαΐου ημέρα μνήμης

 

Η κοινότητα μας συμμετείχε σε άλλο ένα ευρωπαϊκό συνέδριο εθνικιστικών κινημάτων το οποίο πραγματοποίησαν οι JN στην περιοχή Eschede της Γερμανίας το τριήμερο 17-19 Μαϊου. 

Το Ευρωπαϊκό Συνέδριο των συναγωνιστών περιείχε δραστηριότητες στη φύση όπως μικρές πεζοπορίες μέσα από δύσκολα μονοπάτια, αγώνες πυγμαχίας, ιδεολογικές συζητήσεις, ομιλίες και βραδιές τέχνης. 

Έλαβαν μέρος κινήματα από πολλές χώρες της ηπείρου μας, ανταλλάξαμε απόψεις και ιδέες συνεργασίας για το μέλλον. 

Για άλλη μία φορά όπως συνηθίζεται στην Γερμανία άλλωστε, η αστυνομική πίεση ήταν έντονη και σε συνδυασμό (και άριστη συνεργασία) με την άφιξη φωτογράφων του αντιφασιστικού χώρου, οι οποίοι χρησιμοποίησαν μέχρι και γερανό για να κάνουν την παρακρατική δουλειά τους ως άριστοι ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ. 

Ανανεώνουμε το ραντεβού μας με όλους τους συναγωνιστές, είτε σε συνέδρια, είτε σε δράσεις και κοινές πορείες.

Μοτοπορεία στα Δυτικά

Για την γενοκτονία του Πόντου

Μετανθρωπισμός και 4η Βιομηχανική Επανάσταση

 

Sidney Robey Leibrandt, ένας ιδιαίτερος πυγμάχος

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Ο Sidney Robey Leibrandt γεννήθηκε στο Potchefstroom στη Νότια Αφρική, στις 25 Ιανουαρίου 1913 από μια οικογένεια Μπόερ, με γερμανική και ιρλανδική καταγωγή. Σπούδασε στο Gray College στο Bloemfontein. Ερασιτέχνης πυγμάχος, παθιάστηκε αμέσως με την πειθαρχία και έγινε ένας λαμπρός αθλητής. Το 1934 εκπροσώπησε τη χώρα του στους “Empire Games” κερδίζοντας το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία βαρέων βαρών. Συμμετείχε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936, μαζί με την Ολυμπιακή ομάδα της Νότιας Αφρικής, παραμένοντας πάντα γοητευμένος από τον εθνικοσοσιαλισμό. 

Πίσω στην πατρίδα του κέρδισε εύκολα τους πέντε πρώτους επαγγελματικούς του αγώνες, προτού κερδίσει τον τίτλο της Νότιας Αφρικής στα ελαφρά βαρέα βάρη στις 31 Ιουλίου 1937, νικώντας τον Jim Pentz στο Γιοχάνεσμπουργκ. Το 1938  πήγε στο Βερολίνο για να σπουδάσει στην Ακαδημία Γυμναστικής του Ράιχ. Με το ξέσπασμα του πολέμου αποφάσισε να μείνει στη Γερμανία όπου και κατατάχθηκε στον Γερμανικό Στρατό και έκανε μαθήματα αλεξίπτωτου παίρνοντας τελικά και το δίπλωμα πιλότου για ανεμόπτερο.

Έχοντας έρθει σε επαφή με την “Abwehr” (Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών), ο Leibrandt συμμετείχε στην Επιχείρηση “Weissdorn”, ένα σχέδιο οργάνωσης και πραγματοποίησης πραξικοπήματος στη Νότια Αφρική με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του στρατηγού Smuts, που είχε αναγκάσει τη χώρα να μπει στον πόλεμο στο πλευρό των Αγγλοαμερικανών, παρά τη σθεναρή αντίσταση των Afrikaaner. Η επιχείρηση περιελάμβανε την υποστήριξη του Leibrandt από μια ισχυρή, ανοιχτά φιλογερμανική οργάνωση της Νότιας Αφρικής, την “Ossewabrandwag”, με στόχο τη δημιουργία μιας νέας κυβέρνησης υπέρ του Άξονα και μάλιστα όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, μιας “Εθνικοσοσιαλιστικής Νοτιοαφρικανικής Δημοκρατίας”. 

Η επιχείρηση βασίστηκε στο γεγονός ότι στη Νότια Αφρική υπήρχε έντονη παρουσία στοιχείων με  φιλογερμανικά αισθήματα μέσα στον πληθυσμό και ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών von Ribbentrop, είχε αποφασίσει να ενισχύσει τις δραστηριότητες κατασκοπείας και προπαγάνδας στην περιοχή αυτή. Η επιχείρηση “Weissdorn” ήταν μια σκέψη που είχε νόημα τόσο από πολιτική όσο και από στρατιωτική άποψη. Είναι πράγματι αλήθεια ότι στις επαρχίες του Ακρωτηρίου και στο Natal,  οι Άγγλοι ήταν σε πλειοψηφία, αλλά σε όλη την υπόλοιπη χώρα κυριαρχούσαν οι Afrikaaner, των οποίων τα αντιβρετανικά και φιλογερμανικά αισθήματα ήταν γνωστά σε όλους. Από τη στιγμή που ο Smuts θα έφευγε από την μέση αναμενόταν μια έντονη αντίδραση από τους τελευταίους, δεδομένης και της βάναυσης αφομοιωτικής πολιτικής που ασκούσαν οι Άγγλοι έναντι των Afrikaaner, από την ήττα που υπέστησαν στον Δεύτερο πόλεμο μεταξύ τους.

Υπήρχαν επίσης σημαντικές στρατιωτικές πτυχές, για παράδειγμα το γεγονός ότι οι προμήθειες στις βρετανικές βάσεις στην Αίγυπτο και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, περνούσαν από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας και αυτό συνέβαινε μέχρι το 1943. Μια ισχυρή βάση για U-Boats στα λιμάνια της Νότιας Αφρικής, θα είχε καταστήσει δυνατή την πλήρη εξάλειψη των αγγλοαμερικανικών πολεμικών μεταφορών προς και από τον Ινδικό Ωκεανό - κυρίως προς Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία -, καθώς και το ότι θα δημιουργούταν αρνητικές επιπτώσεις για τις Βρετανικές προμήθειες στη Σομαλία και στο Σουδάν. Επίσης η Νότια Αφρική  ήταν μεγάλος παραγωγός χρωμίου, του μετάλλου που είναι απαραίτητο για την κατασκευή κινητήρων αεριωθούμενων αεροσκαφών, καθώς και διέθετε μεγάλα αποθέματα χαλκού, χρυσού και χάλυβα.

Ο Leibrandt, χρησιμοποιώντας την κωδική ονομασία “Walter Kempf”, απέπλευσε από το Paimpol της Βρετάνης, στις 2 Απριλίου 1941, με μια  επιταγμένη  θαλαμηγό αγγλικής κατασκευής, την “Kyloe”. Διοικητής ήταν ο Christian Nissen ο οποίος σε 67 ημέρες έφερε τον Robey στη Νότια Αφρική. Η “Kyloe” έφτασε στο Mitchell's Bay, στις εκβολές του ποταμού Groen, 150 μίλια βόρεια του Κέιπ Τάουν στις 10 Ιουνίου το 1941. Ο Nissen με το γιοτ του, μετά από 110 ημέρες αδιάκοπου ταξιδιού και 14.000 μίλια πλεύσης, έφτασε με ασφάλεια στο λιμάνι της Villa Cisneros στο ισπανικό Μαρόκο. Αρχικά το σημείο απόβασης θα έπρεπε να ήταν ένα άλλο, ο κόλπος του Lambert και ο Leibbrandt  θα έπρεπε να έχει φέρει μαζί του έναν ασυρματιστή, τον Γερμανό υπαξιωματικό Dorner. 

Φαίνεται ότι ήταν ο ίδιος ο Robey που αποφάσισε να αλλάξει σημείο και να βγει μόνος στη στεριά  - μάλλον για λόγους ασφάλειας -  με μια σωσίβια λέμβο που ανατράπηκε τελικά και τον ανάγκασε να κολυμπήσει μέχρι την ακτή, καταφέρνοντας να σώσει πολύ λίγο από τον εξοπλισμό του. Αφού έκρυψε τη βάρκα, ξεκίνησε το ταξίδι με τα πόδια χωρίς φαγητό και νερό. Βοηθούμενος από κάποιους Αfrikaaner και αφού ήλθε πρώτα σε επαφή με κάποιους συντρόφους του, σχημάτισε μαζί τους την ομάδα “Nasional Sosialistiese Rebelle”, η οποία διεξήγαγε μια βίαιη αντιαγγλική εκστρατεία και πραγματοποίησε πολυάριθμες επιθέσεις και δολιοφθορές στην πολεμική προσπάθεια της Νότιας Αφρικής που λειτουργούσε υπέρ των Αγγλοαμερικανών.

Η ομάδα του Leibrandt είχε επίσης επαφές με τους “Ossewabrandwag”, (μια εθνικιστική ομάδα) και δεν αποκλείεται ορισμένες από τις δραστηριότητες του Robey να αφορούσαν και μέλη τους, αλλά ο αρχηγός των “Ossewabrandwag”, ο Johannes Van Rensburg, κατά τη συνάντηση που είχε μαζί του, έδειξε αδιάφορος για τις προτάσεις συνεργασίας. Μετά τον πόλεμο κυκλοφόρησε επίμονα η φήμη ότι ο van Rensburg ήταν στην «λίστα πληρωμών» του Smuts. Ο Leibrandt είχε επίσης επαφές, στους λίγους μήνες δραστηριότητας, με τους “Afrikaaner Broederbond”. 

Ο Leibrandt συνέχισε να αναζητά υποστήριξη κερδίζοντας υποστηρικτές για τον σκοπό του με τους φλογερούς του λόγους αλλά και διεξάγοντας μια ενεργή πολιτική εκστρατεία, κυρίως στο Transvaal και το Oranje Vrystaat. Μέλη της ομάδας του εκπαιδεύτηκαν σε δολιοφθορές, χρήση εκρηκτικών ενώ σχεδίαζαν και πραγματοποιούσαν επιθέσεις σε αποθήκες όπλων και τράπεζες. Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν από τους “Stormjaers” των O.B. Ο Robey είχε μια αρχική αντιπαράθεση με την αστυνομία, αλλά κατάφερε να διαφύγει τη σύλληψη. Αμέσως μετά προσφέρθηκε ένα μπόνους 1000 rand για τη σύλληψη του, νεκρός ή ζωντανός.

Ο Leibrandt συνελήφθη τελικά κοντά στην κατοικία του Smuts, έξω από την Πρετόρια με ένα τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή στις 21 Δεκεμβρίου 1941. Εκτός από αυτόν, η αστυνομία συνέλαβε και αρκετούς “Stormjaers”. Η  εφημερίδα “Rand Daily Mail” κυκλοφόρησε έναν ολοσέλιδο με τίτλο: “Η ομάδα Leibrandt καταστράφηκε”. Η δίκη με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας εναντίον του Leibrandt ξεκίνησε στις 16 Νοεμβρίου 1942 στην Πρετόρια. Κατά τη διάρκεια όλων των ακροάσεων, ο Robey αρνήθηκε να καταθέσει και ισχυρίστηκε ότι ενήργησε "για τον Λαό και τον Führer" και κατά την πρώτη του είσοδο στην αίθουσα του δικαστηρίου χαιρέτησε με το δεξί χέρι ψηλά. 

Η δίκη ολοκληρώθηκε με τη θανατική ποινή, την οποία ο Leibrandt αποδέχτηκε λέγοντας ξεκάθαρα και δυνατά «Χαιρετίζω τον θάνατο». Το περιοδικό “Time” της 22ας Μαρτίου 1943, αναφέρει την απάντηση που έδωσε ο Robey στον δικαστή, όταν διαβάστηκε η ποινή και ο τελευταίος τον ρώτησε αν είχε κάτι να πει: “Ζήτω ο Αδόλφος Χίτλερ, ζήτω η εθνικοσοσιαλιστική Νότια Αφρική. Περίμενα ότι θα πεθάνω αν επέστρεφα και δεν φοβάμαι ότι θα συμβεί αυτό, στο διάολο με το έλεος σας”. Η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη από τον Πρόεδρο Jan Smuts, λόγω του θαυμασμού που έτρεφε για τον πατέρα του Leibrandt, έναν «γενναίο πολεμιστή των Μπόερς» των μεγάλων πολέμων με τους Άγγλους.

Μετά τη νίκη του Εθνικού Κόμματος στις εκλογές του Μαΐου 1948, ένα κόμμα που είχε αντιταχθεί σθεναρά στην είσοδο της Νότιας Αφρικής στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων, ο Robey και όλοι οι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι αμνηστευτήκαν και στη συνέχεια αφέθηκαν ελεύθεροι. Μόλις απελευθερώθηκε, ο Robey παντρεύτηκε το 1949 την  Eda Botha, ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι. Απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Hermann, τον Remer, τον Izan, τον Rayna και τον Meyder Johannes. Αργότερα και  έχοντας πουλήσει το αγρόκτημα του στο Honeydew, μετακόμισε στο Springbok, Namaqualand όπου ξεκίνησε μια νέα επιχείρηση. Το 1949 επέστρεψε επίσης στο παλιό του πάθος, την πυγμαχία και παρά την ηλικία του - 36 ετών πλέον - κέρδισε δύο αγώνες. Αλλά παρέμεινε επίσης και πολιτικά ενεργός. 

Λίγο μετά την απελευθέρωση του ανακοίνωσε την πρόθεση του να δημιουργήσει ένα “αντικομμουνιστικό μέτωπο” για να υποστηρίξει την εθνικιστική κυβέρνηση του Daniel François Malan, αλλά δεν υπήρχαν ακόμη οι κατάλληλες πολιτικές συνθήκες και πιέστηκε να εγκαταλείψει το έργο αυτό, κάτι που έκανε «για να αποφύγει την αμηχανία της εθνικιστικής κυβέρνησης". Χρόνια αργότερα, με τον Hendrik Verwoerd πρωθυπουργό και τον B.J. Ο Vorster – πρώην Stormjaers – υπουργό Δικαιοσύνης, ο Robey επανέφερε το σχέδιο του και ο ίδιος ο Vorster δήλωσε επίσημα ότι στον «αγώνα του ενάντια στον κομμουνισμό, θα δεχόταν βοήθεια από όπου κι αν ερχόταν». 

Το 1962 ίδρυσε το “Anti-Kommunistiese Beskermingsfront” και τύπωσε μια σειρά από φυλλάδια με τίτλο “Ontwaak Suid-Afrika”. Το 1961 δημοσίευσε μια αυτοβιογραφία με τίτλο “Geen Genade”, η οποία αργότερα ανατυπώθηκε πάλι. Πέθανε την 1η Αυγούστου 1966. Το 1983 ο συγγραφέας Hans Strydom έγραψε ένα βιβλίο για αυτόν, με τίτλο "For Volk and Führer", το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε τηλεοπτική ταινία, "The Fourth Reich".

L.C.C.

 

Για όσους δεν καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να καταλάβουν ...

 

Δια χειρός Βασίλη εκ Ξυπετής

γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης

Η λεγόμενη "Μεγάλη Επανεκκίνηση" που υποστηρίζεται από τον Klaus Schwab και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ είναι ένα μοχθηρό σχέδιο κεκαλυμμένο με την ρητορική του περιβαλλοντισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ανάπτυξης και της προόδου των λαών. Πρόκειται για μία τολμηρή αρπαγή εξουσίας από τις παγκόσμιες ελίτ για την διάλυση των Πατρίδων, για την αναδιαμόρφωση του κόσμου σύμφωνα με το τεχνοκρατικό τους όραμα.

Οι χρήσιμοι ηλίθιοι της φιλελεύθερης διανόησης μπορεί να χάψουν την ανθρωπιστική πόζα του νεοταξιτών, αλλά οι ορθολογικά σκεπτόμενοι τους βλέπουν ως τους σατανικούς απατεώνες και δυνάστες που πραγματικά είναι. Με την υποστήριξη θεσμών όπως του ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας), του ΔΝΤ - ένα εργαλείο της ιουδαϊκής καπιταλιστικής λεηλασίας - το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ υποστηρίζει μια επανεφεύρεση του καπιταλισμού, όπου δεν θα σου ανήκει τίποτα και θα είσαι ευτυχισμένος υπό τον ολοκληρωτικό έλεγχο των ολιγαρχών.

Σχεδόν κάθε σκέψη και ενέργεια που διαπράττουμε είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την φύση και το συμφέρον του Έθνους, όμως πολλοί παραμένουν θελημένα και μη ανυποψίαστοι. Πρόκειται για ένα προσεκτικά ενορχηστρωμένο σχέδιο που έχει σχεδιαστεί για να μας κρατήσει σε μία κατάσταση αέναης υποτέλειας. Μίας υποτέλειας από μηχανισμούς και ανθρώπους που μισούν τον άνθρωπο και την Ταυτότητα του. Το κράτος διαθέτοντας μία ακόρεστη θέληση για έλεγχο των μαζών, δεν γνωρίζει όρια και επιθυμεί να διασφαλίσει την δουλεία και την σκλαβιά στην καθημερινότητα μας διαβρώνοντας τους ψυχικούς μας αισθητήρες με την προώθηση της πνευματικής λήθης και της αδράνειας. 

Επιδιώκει να κυριαρχήσει σε κάθε πτυχή της ύπαρξης μας, στο μυαλό, στον νου, στο σώμα και στο ίδιο μας το DNA πλέον. Και παρόλο που μπορεί να σας είναι άβολο να το παραδεχτείτε, η αλήθεια είναι ότι το κράτος έχει επιτύχει σε μεγάλο βαθμό σε αυτήν την προσπάθεια. Μόνο λίγοι και εκλεκτοί έχουν καταφέρει να κρυφοκοιτάξουν πίσω από την κουρτίνα και να κατανοήσουν την πραγματική έκταση της ψυχικής και πνευματικής υποδούλωσής τους. Έχουμε γίνει μια κοινωνία κακόγουστων δούλων, που παραπαίουν μέσα σε ένα προσεκτικά επιμελημένο τοπίο ψηφιακής συγχύσεως. Τα εγώ μας, που κάποτε αποτελούσαν την ουσία της ατομικότητας μας, έχουν αφαιρεθεί χειρουργικά, αφήνοντας μας ως κάτι περισσότερο από εναλλάξιμα εξαρτήματα στην μεγάλη μηχανή του κράτους. 

Έχουμε ενταχθεί στο κυψελώδες μυαλό της ομαδικής σκέψης, κάθε σκέψη και πράξη μας υπαγορεύεται από τις ιδιοτροπίες της συλλογικότητας. Δεν προσπαθώ να σας εμφυσήσω το εγωιστικό συναίσθημα της φιλαυτίας, αλλά καλούμε να ενεργοποιήσω ξανά την αξιοπρέπεια σας. Τα αστικά δημοκρατικά καθεστώτα δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσουν όπως κάποτε για να επιβάλλουν τα σχέδια τους, γιατί οι πειθήνιοι αστοί και πάντα αντιφασίστες στην ψυχή ήδη τα επιζητούν μετά χαράς. Όποιος εναντιώνεται στους κανόνες της οικονομικής και ψηφιακής δικτατορίας της πλειοψηφίας τιμωρείται άμεσα και ανελέητα από τους ίδιους του τους ανθρώπους. Γνωστοί, φίλοι, συνάδελφοι και δυστυχώς ακόμη και συγγενείς αναλαμβάνουν τον προσεκτικό ρόλο της αποθάρρυνσης από τον αγώνα και την αντίσταση. 

Το θλιβερό είναι πώς οι περισσότεροι το κάνουν άθελα τους και έτσι μετατρέπονται σε ιδανικούς υπηρέτες της πολιτιστικής μαρξιστικής λαίλαπας, που ισοπεδώνει κάθε διαφορετική γνώμη σαν οδοστρωτήρας. Η κριτική έρευνα και η ανεξάρτητη σκέψη δηλητηριάζονται καθημερινά από τις δεξαμενές πολιτικής ορθότητας και παραπληροφόρησης που λέγονται σχολεία, πανεπιστήμια και ΜΜΕ. Το "τοξικό" αυτό "κοκτέιλ" πετυχαίνει και είναι ξεκάθαρο σε όλους, όταν διακρίνουμε την αδυναμία του λαού να εναντιωθεί σε προφανείς αδικίες και αντιφάσεις με την στοιχειώδη νόηση. 

Με τελευταίο παράδειγμα την αθώωση του ΣΥΡΙΖΑ για το έγκλημα στο Μάτι και τα "χάδια" της δικαιοσύνης στους βουλευτές και υπουργούς σε ζητήματα παραβίασης του νόμου. Αλλά εκεί βρίσκεται και όλη η ουσία αγαπητοί αναγνώστες ... Ο ποινικός κώδικας είναι παρμένος και υπογεγραμμένος σε μασονικές στοές και οι μασόνοι μασόνους δεν καταδικάζουν...

Χρειάζεται υπεράνθρωπη προσπάθεια για να απελευθερωθούμε από την ψυχική φυλακή στην οποία έχουμε εισέλθει οικειοθελώς, για να σβήσουμε τα ψέματα και τις μισές αλήθειες που έχουν χαράξει στην ψυχή μας. Μόνο μέσω της αδιάκοπης έρευνας και την ανάγνωση ιδεολογικών γιγάντων όπως του Julius Evola για παράδειγμα, είμαστε σε θέση να ξεφύγουμε από τον προγραμματισμένο λαβύρινθο που μας κρατά αιχμαλώτους. Αλλά ο αγώνας έχει μεγάλο κόστος! Το μυαλό και η ψυχή μας δεν είναι τα μόνα πράγματα που δέχονται επίθεση όπως προανέφερα, ξανασκεφτείτε το. Από την στιγμή που ένα νεογέννητο παίρνει την πρώτη του ανάσα, το κράτος διεκδικεί το ίδιο του το σώμα. Οι εμβολιασμοί, αυτές οι «ιερές αγελάδες» της σύγχρονης ιατρικής, χορηγούνται στα βρέφη πριν καν βγουν από το νοσοκομείο, με τους γονείς να συναινούν πρόθυμα χωρίς δεύτερη σκέψη. 

Τι ακριβώς εισάγουν στα παιδιά σας; Τι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις μπορεί να έχουν αυτές οι ουσίες; Αυτά τα ερωτήματα μένουν αναπάντητα, πνιγμένα από την χορωδία του καθεστωτικού συμβιβασμού που επιμένει ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε τους ειδικούς, ακόμη και όταν αυτοί πειραματίζονται πάνω στους πιο ευάλωτους ανθρώπους. Με τελευταίο πείραμα τους γενετικούς τροποποιητές από την Κίνα που τα ονόμασαν εμβόλια κόβιντ. Τα φαρμακευτικά μεγαθήρια με την μεγάλη μύτη, σε συνεννόηση με το πολιτικό κατεστημένο, έχουν ενορχηστρώσει αυτό το μαζικό σχέδιο μείωσης του πληθυσμού, τροφοδοτούμενο από μια ακόρεστη δίψα για κέρδη και καμπαλιστική "λύσσα". Οι γονείς, εξαρτημένοι από την χρόνια προπαγάνδα και τρομολαγνεία, προσφέρουν πρόθυμα τα παιδιά τους ως θύματα, πιστεύοντας ότι ενεργούν προς το συμφέρον τους. 

Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκοτεινή. Παρά τις προσπάθειες κάποιων ολίγων διαφοροποιημένων και ενημερωμένων ατόμων που αναγνωρίζουν την εγγενή παραβίαση της ιατρικής ελευθερίας στους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο. Χτυπά την ίδια την καρδιά της επιβίωσης του συστήματος, ενός συστήματος που απαιτεί ατελείωτη προσφορά πειθήνιων σωμάτων για να τροφοδοτήσει την αδηφάγο όρεξη του. Και όσοι τρέφονται από το θηρίο των Βρυξελλών δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουν την πτώση αυτού με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο. Και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους, ως προς την πρόθεση των πολλών για αποθάρρυνση των μικρομεσαίων για κάτι ριζοσπαστικό. 

Σε αυτό το δυστοπικό τοπίο, η έννοια της ατομικής ευθύνης για την υγεία και την ελευθερία του ατόμου δεν αποθαρρύνεται απλώς, αλλά καταστέλλεται ενεργά. Οι εξουσίες έχουν μεθοδεύσει σχολαστικά μία κοινωνία στην οποία η ίδια η έννοια της από αστικοποίησης και της αυτονομίας θεωρείται και είναι ανατρεπτική. Χρειάζονται το σώμα, τον πόνο και τον έλεγχο στον θάνατο μας για να διατηρήσουν την αυτοκρατορία της άπληστης και τυφλής υπακοής τους στον Αντίχριστο. Κάποιοι θα πεθάνουν άμεσα, θα θυσιαστούν στον βωμό των κερδών της Μεγάλης Φαρμακοβιομηχανίας, ενώ άλλοι θα μείνουν ανάπηροι και εξαρτημένοι, με τις δυνατότητες τους για πάντα καχεκτικές. 

Όμως η πραγματική φρίκη έγκειται στην ωρολογιακή βόμβα των εκφυλιστικών ασθενειών, που θα εκραγεί μόλις φτάσουμε στην ηλικία συνταξιοδότησης, εξασφαλίζοντας ότι θα πεθάνουμε πριν προλάβουμε να επιβαρύνουμε το σύστημα. Όντας σωματικά, πνευματικά και νοητικά εξαντλημένοι από μία ζωή που μόνο ζωή δεν θα μπορείς να την χαρακτηρίσεις. Για να απελευθερωθούμε από αυτό το πλέγμα ελέγχου, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια "κοιτώντας την κατάματα", όσο σοκαριστική ή απίστευτη κι αν φαίνεται στο εξαρτημένο μυαλό μας. Γιατί όλοι είμαστε θύματα αλλά δεν θέλουμε όλοι να πάψουμε να είμαστε. Αποτινάξτε την υπνωτιστική προπαγάνδα και αντισταθείτε σθεναρά σε αυτήν την Μεγάλη Εξαπάτηση με κάθε μέσο! 

Το μέλλον των παιδιών του Έθνους μας, εξαρτάται από το να αψηφήσετε την οργουελική "βιώσιμη" δυστοπία τους και να διεκδικήσετε την πραγματική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και γνήσια κοινωνική δικαιοσύνη διαμέσου της αλληλεγγύης όλων. Είναι ένας αγώνας ζωής ή θανάτου, μεταξύ της ανθρωπότητας και του πανάρχαιου εχθρού του Ελληνισμού και του Θεού. Ποιον δρόμο θα επιλέξεις Έλληνα ...; Ας μην είναι ρητορικό και αυτό το ερώτημα ...

Μουσταφά Μπαντρεντίν, ο αρχικομάντο του Λιβάνου. Οκτώ χρόνια από το θάνατο του.

γράφει ο Α.Π.

Στις 26 Φεβρουαρίου 2014, με τη Συρία να καίγεται στη φωτιά του εμφυλίου, ένα κομβόι οχημάτων γεμάτο από τζιχαντιστές του Μετώπου αλ-Νούσρα, του παραρτήματος της Αλ Κάιντα στη Συρία, εξοπλισμένοι με όπλα που τους παρείχε η Δύση μέσω Τουρκίας, περνούσαν από την αλ-Οτέιμπα για να πάνε στη Γούτα, ανατολικά της Δαμασκού. Ξαφνικά, δέκα αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί, τοποθετημένοι προσεκτικά στις δύο άκρες του δρόμου, εκρήγνυνται συντονισμένα ο ένας μετά τον άλλο σε διάστημα ενός λεπτού, και το κομβόι των τζιχαντιστών αποδεκατίζεται. 

Στη συνέχεια, καλά κρυμμένοι μαχητές της Χεζμπολάχ εμφανίζονται και αποτελειώνουν με χειροβομβίδες ό,τι είχε επιζήσει από τις εκρήξεις. Οι τζιχαντιστές είχαν χάσει μέσα σε λιγότερο από πέντε λεπτά 170 μαχητές και όλο τους τον οπλισμό και τα οχήματα, σε μια επιχείρηση που πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι ανέκοψε την προέλαση των τζιχαντιστών και έγειρε την πλάστιγγα του πολέμου στο κυβερνείο της Δαμασκού υπέρ της συριακής κυβέρνησης.

Τον Αύγουστο του 2013 δύο εκρήξεις στη Βηρυτό είχαν προκαλέσει απώλειες στη Χεζμπολάχ, και ήταν προφανές ότι για αυτές ευθύνονταν τζιχαντιστές της αλ-Νούσρα που κατείχαν περιοχές της Συρίας κοντά στα σύνορα με τον Λίβανο. Τον επόμενο Μάρτιο, μια μονάδα ειδικών δυνάμεων της Χεζμπολάχ επέδραμε στην περιοχή από την οποία είχαν σταλεί οι βόμβες, ένα προπύργιο της αλ-Νούσρα στη Συρία, και χωρίς να χάσει ούτε έναν άνδρα εξουδετέρωσε τους υπεύθυνους των επιθέσεων. Ο αξιωματικός του αμερικανικού FBI, Αλί Σουφάν, θα έγραφε αργότερα, στο βιβλίο του "Anatomy of Terror" ότι αυτές οι επιχειρήσεις ειδικών δυνάμεων της λιβανέζικης σιιτικής οργάνωσης δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από την αμερικανική επιχείρηση δολοφονίας του Μπιν Λάντεν στο Πακιστάν, και οι κομάντος της Χεζμπολάχ δεν ήταν λιγότερο καλά εκπαιδευμένοι από τους Αμερικανούς SEALs.

Ήταν Αύγουστος του 1983, και στο στρατόπεδο εκπαίδευσης της Χεζμπολάχ στην κοιλάδα Μπεκάα του ανατολικού Λιβάνου, οι νεοσύλλεκτοι που είχαν μόλις τελειώσει την εκπαίδευση τους έκαναν μια ιδιότυπη τελετή αποφοίτησης. Ο εκπαιδευτής και οι μαθητές του σχεδίασαν να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους στα εκρηκτικά οργανώνοντας μια εικονική ενέδρα. Ξεχώρισαν ένα φορτηγό που έμπαινε στο στρατόπεδο και το περικύκλωσαν κρυφά, ανατινάζοντας μια βόμβα για να ρίξουν ένα δέντρο μπροστά από το όχημα, και πυροβολώντας με τα όπλα τους καθώς επιτέθηκαν. Δύο Σύροι που επέβαιναν στο φορτηγό κρύφτηκαν τρομαγμένοι κάτω από το σασί. Όμως ο συνοδηγός, ένας Λιβανέζος με αρρενωπή εμφάνιση που ακόμα δεν είχε κλείσει τα εικοσιπέντε του χρόνια, βγήκε ήρεμα από το όχημα και κοίταξε τη σκηνή. Οι μαχητές τον αναγνώρισαν αμέσως ως Μουσταφά Μπαντρεντίν, μια θρυλική φιγούρα στην Μπεκάα, από την εποχή που ανήκε στην επίλεκτη "Δύναμη 17" των κομάντος της παλαιστινιακής Φατάχ. 

Ο εκπαιδευτής πλησίασε τον Μπαντρεντίν, γελώντας εγκάρδια με τον χαμό που είχε καταφέρει να κάνει αυτός και οι άντρες του και χαιρόταν για την αναστάτωση των δύο Σύρων, που βγήκαν από κάτω από το όχημα τρομαγμένοι και γεμάτοι λάσπη. Ο Μπαντρεντίν, βλέποντας τον εκπαιδευτή - και δεν τον είχε δει για πρώτη φορά - σημείωσε τα «στενά ασιατικά μάτια του που δείχνουν ευφυΐα και πονηριά» και το «κοκαλιάρικο δυνατό σώμα του… γεμάτο ενέργεια». Πίνοντας τσάι, ο Μπαντρεντίν και ο εκπαιδευτής συζήτησαν τα νέα από τη Μέση Ανατολή: ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ συνεχιζόταν χωρίς να φαίνεται τέλος στον ορίζοντα και οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι είχαν μόλις στείλει μια ειρηνευτική δύναμη από στρατιώτες τους στον Λίβανο, ο οποίος από το προηγούμενο καλοκαίρι κατεχόταν σε μεγάλο τμήμα του από το Ισραήλ. Ήταν η αρχή μιας διαρκούς φιλίας. Ενάμιση χρόνο αργότερα, ο εκπαιδευτής θα γινόταν κουνιάδος του Μπαντρεντίν όταν παντρεύτηκε τη 15χρονη τότε αδελφή του, Άσμα. Το όνομα του εκπαιδευτή ήταν Imad Mughniyeh, και ήταν ο διοικητής του στρατιωτικού σκέλους της Χεζμπολάχ.

Ο Μπαντρεντίν, όπως και ο Mughniyeh, καταγόταν από τη σιιτική κοινότητα του Νότιου Λιβάνου. Είχαν γνωριστεί στην εφηβεία τους, όταν αμφότεροι συμμετείχαν στην επίλεκτη μονάδα ειδικών δυνάμεων της Φατάχ, τη "Δύναμη 17", που ήταν η σωματοφυλακή του Γιασέρ Αραφάτ. Το 1982, όταν το Ισραήλ εισέβαλε στον Λίβανο για να εκδιώξει τον Αραφάτ και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, τόσο ο Mughniyeh όσο και ο Μπαντρεντίν πολέμησαν τους Ισραηλινούς. Σύμφωνα με τον Βρετανό δημοσιογράφο Ρόμπερτ Φισκ στο βιβλίο του για τον Λίβανο "Pity the Nation" αλλά και τον Ισραηλινό στρατηγό Σιμόν Σαπίρα (σύμβουλο του Νετανιάχου), η ημερομηνία της 8ης Ιουνίου 1982, δύο ημέρες μετά την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο, όταν 50 σιίτες μαχητές υπό τον Μπαντρεντίν, που πολεμούσαν ακόμα κάτω από τη γενική ομπρέλα της PLO, έστησαν ενέδρα σε ένα κομβόι τεθωρακισμένων των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων στο Khalde νότια της Βηρυτού, θεωρείται από τη Χεζμπολάχ ως ο ιδρυτικός μύθος της «Ισλαμικής Αντίστασης στον Λίβανο», του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσης. 

Σε αυτή τη μάχη, η οποία καθυστέρησε την ισραηλινή προέλαση προς τη Βηρυτό για έξι ημέρες, ο μελλοντικός στρατιωτικός ηγέτης της Χεζμπολάχ Μουστάφα Μπαντρεντίν έγινε διάσημος ως ικανός διοικητής. Σύμφωνα με τον Σαπίρα, οι ελαφρά οπλισμένοι σιίτες μαχητές κατάφεραν να καταλάβουν ένα ισραηλινό τεθωρακισμένο όχημα εκείνη την ημέρα και το παρέλασαν στην προωθημένη επιχειρησιακή βάση των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης στο Μπάαλμπεκ, στον Ανατολικό Λίβανο.

Ο Φισκ γράφει: "Κάτω στο Khalde, ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο είχε διαμορφωθεί. Οι σιίτες πολιτοφύλακες έτρεχαν ξυπόλητοι με τα πόδια προς τα ισραηλινά πυρά για να εκτοξεύσουν χειροβομβίδες στα ισραηλινά τεθωρακισμένα, στην πραγματικότητα κινούμενοι σε απόσταση έξι μέτρων από τα τανκς για να ανοίξουν πυρ εναντίον τους. Μερικοί από τους σιίτες μαχητές είχαν σκίσει κομμάτια από τα πουκάμισά τους και τα τύλιξαν γύρω από τα κεφάλια τους ως ζώνες μαρτυρίου, όπως είχαν αρχίσει να κάνουν οι Ιρανοί Φρουροί της Επανάστασης πριν από ένα χρόνο, όταν πραγματοποίησαν τις πρώτες τους μαζικές επιθέσεις κατά των Ιρακινών στον πόλεμο του Κόλπου, χίλια μίλια ανατολικά από τον Λίβανο. Όταν πυρπόλησαν ένα ισραηλινό τεθωρακισμένο όχημα, οι ένοπλοι ενθαρρύνθηκαν να προχωρήσουν περαιτέρω. 

Κανείς μας, νομίζω, δεν συνειδητοποίησε την κρίσιμη σημασία των γεγονότων του Khalde εκείνο το βράδυ. Οι Λιβανέζοι Σιίτες μάθαιναν τις αρχές του μαρτυρίου και τις έκαναν πράξη. Ποτέ πριν δεν είχαμε δει αυτούς τους άντρες να φορούν κεφαλόδεσμους σαν αυτό. Πιστεύαμε ότι ήταν μια ακόμα ιδιοτροπία μιας πολιτοφυλακής, αλλά δεν ήταν. Ήταν η αρχή ενός θρύλου που περιείχε επίσης ένα έντονο στοιχείο αλήθειας. Οι Σιίτες ήταν πλέον η αντίσταση του Λιβάνου, εθνικιστές αναμφίβολα αλλά και εμπνευσμένοι από τη θρησκεία τους. Το κόμμα του Θεού - στα αραβικά, η Χεζμπολάχ - ήταν στις παραλίες του Khalde εκείνο το βράδυ."

Ο Μπαντρεντίν και ο Mughniyeh θα παραλάμβαναν μέρος του οπλοστασίου της PLO με συριακή βοήθεια μετά την εκδίωξη του Αραφάτ από τη Βηρυτό, ενώ το υπόλοιπο οπλοστάσιό τους θα παρεχόταν από το Ιράν, καθώς και από ό,τι λάφυρο έπαιρναν από τις επιδρομές κατά των Ισραηλινών. Οι επιδρομές αυτές θα συνεχίζονταν ως το 2000 και θα ανάγκαζαν το Ισραήλ να αποχωρήσει νικημένο από τον Νότιο Λίβανο. Ο Mughniyeh ήταν ο γενικός στρατιωτικός επικεφαλής όλων των επιχειρήσεων της Χεζμπολάχ, ενώ ο Μπαντρεντίν θα αναλάμβανε τον ρόλο του επικεφαλής εκπαιδευτή των ειδικών δυνάμεων της οργάνωσης - τον ρόλο που είχε πριν ο Mughniyeh, όταν είχε συναντήσει τον Μπαντρεντίν δίπλα στο λασπωμένο φορτηγό στην "τελετή αποφοίτησης" της Μπεκάα. 

Το 1998, υπό άκρα μυστικότητα, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο κάτω από το σιιτικό τέμενος Sayyida Zainab στη Δαμασκό, τέσσερα άτομα συναντήθηκαν σε ένα στρογγυλό τραπέζι, που έμελλε να αλλάξουν την πορεία της Μέσης Ανατολής. Στην κορυφή καθόταν ο Γενικός Γραμματέας της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα. Δεξιά και αριστερά του οι στρατιωτικοί ηγέτες της οργάνωσης, Mughniyeh και Μπαντρεντίν. Και απέναντι από τον Νασράλα καθόταν ο νέος διοικητής της επίλεκτης Δύναμης Κουντς των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης, στρατηγός Κασέμ Σολεϊμανί. Συζήτησαν πώς θα αναβαθμιζόταν το οπλοστάσιο της Χεζμπολάχ και πώς θα έφευγαν οι Ισραηλινοί από τον Λίβανο.

Σήμερα, πολλά χρόνια μετά το θάνατο των Mughniyeh και του Μπαντρεντίν, τα μόνα πράγματα που ξέρουμε για αυτούς είναι όσα έχει διαρρεύσει γι’ αυτούς η Χεζμπολάχ. Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται ή γράφονται γι’ αυτούς εξακολουθούν να βρίσκονται στη σφαίρα της φήμης ή του αστικού μύθου. Οι δύο δαιμόνιοι Λιβανέζοι ήταν υπαίτιοι για μια από τις πιο ατιμωτικές αποτυχίες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών στον εικοστό πρώτο αιώνα. Τον Ιούνιο του 1985 τρεις ένοπλοι Λιβανέζοι στο αεροδρόμιο του Ελληνικού έκαναν αεροπειρατεία στην πτήση 847 της αμερικανικής Trans World Airlines που εκτελούσε στάση κατά το δρομολόγιο Κάιρο-Σαν Ντιέγκο. 

Σε μια επιχείρηση που διήρκεσε δεκαέξι ημέρες και πήρε το όνομα «αεροπειρατεία των τριών ηπείρων» οι τρεις Λιβανέζοι ανάγκασαν τον πιλότο να κατευθύνει το αεροσκάφος πρώτα στο Αλγέρι και μετά στη Βηρυτό, όπου απελευθέρωσαν τους ομήρους (μεταξύ αυτών και τον Ντέμη Ρούσο) όταν το Ισραήλ ικανοποίησε το αίτημα τους να απελευθερώσει 766 Παλαιστίνιους και Λιβανέζους κρατουμένους. Ο επικεφαλής των αεροπειρατών, Μοχάμεντ Αλί Χαμάντι, μέλος της Χεζμπολάχ, συνελήφθη στην τότε Δυτική Γερμανία το 1987, και παρέμεινε στις φυλακές για δεκαοκτώ χρόνια περιμένοντας έκδοση του στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου αντιμετώπιζε τη θανατική ποινή για τον φόνο του Αμερικανού ναύτη Ρόμπερτ Στέθεμ κατά τη διάρκεια της αεροπειρατείας. 

Τον Νοέμβριο του 2005 κέρδισε τις εκλογές στη Γερμανία το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Άνγκελα Μέρκελ, ένα κόμμα που προεκλογικά είχε διακηρύξει ότι ως κυβέρνηση θα συμπορευόταν στενά με τις Ηνωμένες Πολιτείες στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Η ηγεσία της Χεζμπολάχ θεώρησε ότι η εξέλιξη αυτή έθετε τη ζωή του Χαμάντι σε κίνδυνο, καθώς πιθανόν άνοιγε το παράθυρο έκδοσής του στις ΗΠΑ, κάτι που ως τότε η Γερμανία είχε αποφύγει. Υπήρχαν πληροφορίες ότι ο Πρόεδρος Μπους, στην επικείμενη συνάντηση του με τη νεοεκλεγείσα καγκελάριο Μέρκελ στον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο του 2006 θα ζητούσε από το γερμανικό κράτος την έκδοση του Χαμάντι. Ο Μπαντρεντίν τότε έδρασε ταχύτατα. Στις 25 Νοεμβρίου 2005, ένα απόσπασμα επίλεκτων μαχητών της Χεζμπολάχ πέρασε από τη Συρία στο βορειοδυτικό Ιράκ και απήγαγε τη Γερμανίδα Σουζάνε Όστχοφ, που ζούσε για χρόνια στην περιοχή με την ιδιότητα της αρχαιολόγου, αλλά που η αντικατασκοπεία της Χεζμπολάχ γνώριζε ότι ήταν πρακτόρισσα της BND της γερμανικής εξωτερικής μυστικής υπηρεσίας. 

Στις αρχές Δεκεμβρίου, ένας υψηλόβαθμος Γερμανός κρατικός αξιωματούχος εθεάθη στη Δαμασκό, προφανώς για διαπραγματεύσεις με τη συριακή κυβέρνηση και τη Χεζμπολάχ για την απελευθέρωση της Όστχοφ. Επίσημα, οι απαγωγείς ζήτησαν από τη Γερμανία το ποσό των 5 εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά όταν στις 18 Δεκεμβρίου απελευθέρωσαν την Όστχοφ, το γερμανικό κοινό και όλος ο κόσμος έμαθε ότι την ίδια μέρα αποφυλακιζόταν από τις γερμανικές φυλακές ο Χαμάντι! Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν ήταν μέσα στα επίσημα αιτήματα των απαγωγέων, όλοι όμως κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο: η «γερακίσια» φιλοαμερικανική-αντιτρομοκρατική ρητορεία των Χριστιανοδημοκρατών είχε γελοιοποιηθεί, και η Μέρκελ πήγε τον άλλο μήνα στον Μπους με άδεια χέρια. Χωρίς τον Χαμάντι, ο οποίος επέστρεψε ελεύθερος και θριαμβευτικά στον Λίβανο και σήμερα ηγείται της πιο επίλεκτης μονάδας ειδικών αποστολών της Χεζμπολάχ, της «Δύναμης Ραντουάν», που ονομάζεται έτσι από το πολεμικό ψευδώνυμο του Mughniyeh.

Αυτή τη Δύναμη Ραντουάν τη διοικούσε ο ίδιος ο Μπαντρεντίν από το 2008 ως το 2016, δηλαδή από τη δολοφονία του φίλου και κουνιάδου του, Mughniyeh (σε κοινή επιχείρηση CIA και Μοσάντ στη Δαμασκό) ως τον δικό του θάνατο στη Συρία το 2016. Είναι η μονάδα που ειδικεύεται σε επιθετικές επιχειρήσεις και μάχη εντός αστικού ιστού, και έπαιξε κομβικό ρόλο στην απελευθέρωση μεγάλων πόλεων στον πόλεμο της Συρίας, με σημαντικότερο το Χαλέπι, όπου η Χεζμπολάχ υπό τις οδηγίες του Μπαντρεντίν, και το πεζικό του συριακού στρατού, αποτέλεσαν τη δύναμη κρούσης στο έδαφος, με την ρωσική αεροπορία να υποστηρίζει από αέρος την απελευθέρωση της πόλης και την εκδίωξη των τζιχαντιστών της Αλ-Νούσρα και του ISIS. 

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Π. Καρβουνόπουλο (militaire) ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Τασσάς παρατήρησε ότι η Χεζμπολάχ έχει ένα από τα πιο απαιτητικά προγράμματα εκπαίδευσης για τους ειδικοδυναμίτες της, και μόνο το 8% των εκπαιδευόμενων περνά τα τεστ και ανέρχεται σε μέλος της μονάδας Ραντουάν, σε αντίθεση, όπως λέει, με την επίσης πολύ απαιτητική Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων, όπου το 20% των εκπαιδευόμενων ειδικοδυναμιτών επιτυγχάνει. Αυτή είναι η κληρονομιά του Μουσταφά Μπαντρεντίν, του αρχικομάντο του Λιβάνου και της Μέσης Ανατολής, που σκοτώθηκε πολεμώντας στη Συρία σαν σήμερα, πριν οκτώ χρόνια, στις 12 Μαΐου 2016.

Συνέντευξη με τον Ανδρέα Γενιά για το εργατικό σωματείο «4Ε»

Συνέντευξη με τον Ανδρέα Γενιά για το εργατικό σωματείο «4Ε»

Πέρα από τις εκλογικές διαδικασίες και την έντονη ψηφοθηρία που επηρεάζουν σε βάθος τις συνειδήσεις και τις κινήσεις, τα τελευταία χρόνια στον «χώρο» ξεχωρίζουν κάποιες ποιοτικές πρωτοβουλίες. 

Μια από αυτές είναι η δημιουργία εργατικού σωματείου με την ονομασία «4Ε». Γεγονός που προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις μέσω δημοσιευμάτων και συγκεντρώσεων. 

Αν μη  τι άλλο μια σύντομη συνέντευξη με τον Ανδρέα Γενιά του «Ιερού Λόχου» κρίνεται απαραίτητη για όσους θέλουν να έχουν μια ολοκληρωμένη εικόνα σχετικά με τις εξελίξεις.

Τι είναι η 4Ε;

Η 4Ε Εθνική Εργατοϋπαλληλική Ένωση Ελλάδας, είναι το μοναδικό πανελλήνιο Εθνικό Πανεργατικό σωματείο. Δεν γνωρίζω πραγματικά εάν υπήρξε ποτέ άλλοτε στην ιστορία ένα ανάλογο πανελλήνιο σωματείο.

Πως ξεκίνησε η προσπάθεια;

Η όλη προσπάθεια είναι του πολιτικού φορέα Εθνικό Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος που έχω την τιμή να είμαι πρόεδρος. Ως Ιερός Λόχος εδώ και αρκετά χρόνια λειτουργούσαμε το εργατικό τομέα με την ονομασία 4Ε. Όμως από την στιγμή που θελήσαμε να εκφραστούμε πολιτικά, ήταν αυτονόητο για εμάς να δημιουργήσουμε την 4Ε ως επίσημο εργατικό σωματείο.

Δηλαδή το εργατικό σωματείο 4Ε είναι κομματοποιημένο;

Δεν θα το έλεγα με την στενή έννοια του όρου "κομματοποιημένο". Το 4Ε είναι ένα εργατικό σωματείο που απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες και μπορούν είτε να ενταχθούν είτε να ζητήσουν βοήθεια για τα εργατικά ζητήματα τους. 

Εμείς ποτέ δεν θα ρωτήσουμε τι ψηφίζει ο καθένας που θα μας ζητήσει βοήθεια και ούτε μας ενδιαφέρει. Όμως το 4Ε ανήκει στον Ιερό Λόχο και εκφράζει την Ιδεολογία του Κινήματος μας που είναι τόσο αντικομμουνιστική όσο και αντικαπιταλιστική.

Πως πιστεύετε ότι θα βοηθήσετε τους Έλληνες εργαζόμενους γενικότερα;

Καταρχάς ο Έλληνας εργαζόμενος βιώνει  τον εργασιακό μεσαίωνα. Από αρχή των μνημονίων μέχρι και σήμερα έχουν συρρικνωθεί τα δικαιώματα του και έχει μετατραπεί σε σύγχρονο σκλάβο της πλουτοκρατίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση των τοκογλύφων με τις δοτές κυβερνήσεις μαριονέτες φτωχοποίησαν τον Ελληνικό Λαό για να εξυπηρετήσουν τις πολυεθνικές εταιρείες, τα τραστ και τους χορηγούς των κομμάτων τους. 

Με όπλο τους τον φόβο της ανεργίας και των απολύσεων εξανάγκασαν τους Έλληνες εργαζόμενους οι πλουτοκράτες να δεχθούν μειώσεις μισθών και αντεργατικές συμβάσεις και μέτρα. Στον αντίποδα αυτού οι προδότες του Έλληνα Εργαζόμενου οι αριστεροί της Εκάλης, συναινούν με την αθρόα εισβολή φτηνών εργατικών χεριών από αλλοδαπές χώρες, με αποτέλεσμα όχι μόνο η χώρα να μετατρέπεται σε αποθήκη ψυχών αλλά και να οπλίζουν τα χέρια των καπιταλιστών με ακόμα ένα επιχείρημα κατά των Ελλήνων.

Δυστυχώς η όλη κατάσταση στα εργασιακά ζητήματα όλο και επιδεινώνετε εις βάρος φυσικά των πιο αδυνάτων. Σε όλο αυτόν τον κυκεώνα των αντεργατικών μέτρων η μόνη λύση είναι η μαζική αντίσταση και η ανυπακοή του Έθνους στις ανθελληνικές απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης των τραπεζιτών και των εγχώριων μαριονετών τους.

Ως 4Ε με κάθε νομιμότητα αφενός θα προασπίσουμε τα νόμιμα δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων και αφετέρου θα σταθούμε στο πλάι τους στα εργατικά και κοινωνικά προβλήματα. 

Και λέω και κοινωνικά προβλήματα γιατί το 4Ε στοχεύει να δραστηριοποιείται και να προσφέρει στα μέλη του παροχές που απορρέουν από την δύναμη που μας δίνει η εγγραφή των πολλών νέων μελών. Φυσικά αρωγός στην προσπάθεια του 4Ε είναι το Εθνικό Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος.

Υπήρξαν αντιδράσεις για την δημιουργία του 4Ε και αν ναι από ποιους;

Η αντίδραση του αριστερού χώρου ήταν αναμενόμενη. Από ανακοινώσεις του Μέρα 25 μέχρι και συγκεντρώσεις και ανακοινώσεις των «αναρχικών».

Πραγματικά παρακολουθούμε τον πόνο που βγάζουν και γελάμε. Βλέπεις δεν είναι και λίγο να έρχεται κάποιος και να απομυθοποιεί τους δήθεν φιλεργατικούς και φιλολαϊκούς αγώνες της αριστεράς. Όμως δεν είναι η αριστερά ο μόνος μας εχθρός. 

Το 4Ε είναι ίσως το μοναδικός φορέας που έχει εχθρούς, τους αριστερούς λόγω ιδεολογίας, τους καπιταλιστές λόγω συμφερόντων και τους δήθεν πατριώτες νεοεθνικιστές λόγω νοοτροπίας! Δυστυχώς είναι κάποιοι που βλέπουν ότι ο Ιερός Λόχος σε λιγότερο από ένα χρόνο ζωής ως πολιτικός φορέας (ως σύλλογος από το 2012) δημιούργησε αυτό που δεν σκέφτηκαν να κάνουν αυτοί.

Δυστυχώς η νοοτροπία στον χώρο τουλάχιστον για μια θλιβερή πλειοψηφία δεν είναι να στηρίζουν κάτι υγιές αλλά να το πολεμούν. Ευτυχώς όχι όλοι. Όμως αν σκεφτεί κανείς ότι το 4Ε έχει περισσότερη προβολή από τα «αριστερά» ιστολόγια από ότι τα του χώρου, ε αυτό κάτι σημαίνει.

Ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις σας;

Βασικός μας στόχος είναι να δημιουργήσουμε Εργατικούς αντιπροσώπους σε κάθε πόλη. Με συντονισμό και σύνεση να προσεγγίσουμε τους Έλληνες εργαζόμενους, να τους στηρίξουμε ουσιαστικά ώστε να μην είναι μόνοι τους απέναντι στο τέρας του καπιταλισμού αφενός και αφετέρου να μην προδίδονται τα συμφέροντα τους από τους αριστερούς "εργατοπατέρες".

Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας;

Το 4Ε είναι μια πρωτοποριακή και συνάμα άκρως εθνική κίνηση. Κάθε Εθνικιστικό Κίνημα, για να είναι πραγματικά κίνημα, πρέπει να σκύβει στα προβλήματα του Λαού του και όχι να είναι ξένο. Δεν μπορούμε να μιλάμε για το "πως θα πάρουμε την Πόλη" όταν έχουμε χάσει την Πατρίδα που ζούμε! Προβλήματα όπως η υπογεννητικότητα έχουν άμεση σχέση με τα εργασιακά ζητήματα.

Για εμάς στον Ιερό Λόχο η αξιοπρεπή και ασφαλή εργασία με τους ανάλογους μισθούς είναι θεμελιώδη αρχή για κάθε κράτος που θέλει να κάνει εθνική πολιτική. Το ιερό τρίπτυχο Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια αναβαθμίζεται  σε τετράπτυχο με την αξία "Εργασία". 

Καλούμε λοιπόν όλους όσους θέλουν να αλλάξουν αυτό που δεν τους αρέσει να ενταχθούν στο 4Ε για να μην ζούμε άλλο σαν δούλοι μέσα στην ίδια μας την Πατρίδα!

Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία.

Το κορυφαίο έργο του "σκοτεινού" Ιταλού φιλοσόφου Julius Evola (https://logxi.com/)

 

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Το βιβλίο του Ιουλίου Έβολα, είναι έργο φιλοσοφικό, αντιδραστικό και ταυτόχρονα επαναστατικό, το οποίο χαρακτηρίζεται, όπως άλλωστε όλα τα κείμενα του μεγάλου Ιταλού φιλοσόφου, από μια σκοτεινότητα.

Τα νοήματα του είναι δυσδιάκριτα καθώς αποτελούν προϊόντα σκέψης βαθιάς, και φιλοσοφικής αναζήτησης η οποία χάνεται στα βάθη της απαρχής του ανθρώπου.

Η «Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο» αποτελεί το κορυφαίο έργο του Evola, τη δημιουργία της ζωής του, και ουσιαστικά είναι η κατάθεση ψυχής και σκέψης του φιλόσοφου μέσα στον θυελλώδη 20ο αιώνα, στον οποίο έζησε και εν πολλοίς επηρέασε την φιλοσοφική του σκέψη. 

Κεντρικός άξονας της σκέψης του Έβολα είναι η έννοια της αρχαίας ευρωπαϊκής παράδοσης, την οποία όμως καταφέρει να συνδέσει με τον ανατολικό μυστικισμό και το ρωμαϊκό imperium.

Αν και έχει χαρακτηριστεί ως ο φιλόσοφος του Φασισμού, αποτελεί γεγονός πως επέκρινε το Φασιστικό καθεστώς για την μετριοπάθεια του, τον συμβιβασμό του και τον εναγκαλισμό του με την Καθολική Εκκλησία.

Και αυτό γιατί το έργο του Έβολα σημαδεύτηκε όσο κανενός άλλου φιλοσόφου, από μια αλληλοπεριχώρηση της πολιτικής και της μεταφυσικής, και στο έργο του γίνεται μια δυσνόητη σύνδεση του παγανισμού, της μεσαιωνικής χριστιανικής αντίληψης, και του ανατολικού μυστικισμού της θρησκείας και των φιλοσοφικών συστημάτων.

Ο Έβολα θεωρεί τον σύγχρονο κόσμο ως μια προσποίηση της ηθικής κατάπτωσης και της παρακμής του ανθρώπου, και αυτό γιατί με την επικράτηση της οικονομίας και της τεχνοκρατίας ως απόλυτων αξιών, ο ανθρώπινος πολιτισμός χάνοντας την μεταφυσική και πνευματική-ηρωική του υπόσταση μοιραία θα καταρρεύσει, παρασύροντας μαζί του τον ίδιο τον άνθρωπο.

Κατά τον Έβολα ο σύγχρονος κόσμος με την κυριαρχία του επιστημονισμού, της οικονομοκρατίας και της κουλτούρας του τεχνοπωλείου μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με μια επαναστατική και ταυτόχρονα δημιουργική επιστροφή στην έννοια της Παράδοσης και του ηρωικού πνεύματος.