Κωνσταντίνος: άγιος ή στυγνός δολοφόνος; (ανανεώθηκε 27.05.2022)

«Όλα τα έθνη, έχουν να επιδείξουν τους εκλεκτούς των. Οι εκλεκτοί του Ελληνικού Έθνους διαφέρουν, από τους εκλεκτούς των άλλων εθνών στο γεγονός, ότι οι δικοί μας εκλεκτοί ήσαν παγκοσμίου εμβελείας, διότι με την δράσιν των διεμόρφωσαν την ιστορία της οικουμένης, δηλαδή την ιστορία της ανθρωπότητος. Αι εκλεκταί προσωπικότητες του Ελληνισμού οφείλουν την αξίαν των, στην ανωτερότητα της Ελληνικής Φυλής η οποία ανέδειξε τους πρωτοδημιουργούς του πολιτισμού και τους κυριάρχους της ιστορίας. Μόνον η Φυλή μας κατώρθωσε κοσμοκρατορίας. Στο βιβλίον αυτό θα παρουσιάσωμεν ένα από τα εκλεκτά τέκνα της Φυλής μας: τον Κοσμοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνον» 

Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του Κωνσταντίνου Πλεύρη

Εισαγωγικό σημείωμα ενός συναγωνιστή τον οποίο και ευχαριστούμε:

Το παρακάτω χρονολόγιο των διωγμών του Κωνσταντίνου είναι ενδεικτικό του «φιλελληνισμού» του αλλά και της απάτης της ξαφνικής ελληνοποίησης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της μετονομασίας της σε «βυζαντινή». Αυτό είναι το  ψευδές,  ετεροχρονισμένο και ετερόκλητο όνομα της Χριστιανικής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των υπηκόων της Ρωμαίων, που εισήχθηκε για πρώτη φοράν το 1557 από τον Γερμανό ιστορικό Ιερώνυμου Βολφ (Ieronymus Wolf). 

Οι ίδιοι ουδέποτε αποκαλέστηκαν Βυζαντινοί ούτε βεβαίως Έλληνες, μίας λέξεως απαγορευτικής έως το τέλος (1453) αλλά Ρωμαίοι με παραφθορά το Ρωμιοί. Όλοι οι αυτοκράτορες υπόγραφαν ως βασιλείς των Ρωμαίων. Ρωμιοσύνη είναι η παραφθορά της Ρωμαιοσύνης που σημαίνει Ρωμαϊκότητα. Οι ανθέλληνες εξουσιαστές έχουν ελληνοποιήσει εκείνη την ανθελληνική και πολυεθνική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τους κατοίκους της. 

Όσον είναι … Αγγλική η αγγλόφωνη Νέα Υόρκη, άλλο τόσο ήταν «Ελληνική» η ελληνόφωνη, ποικιλώνυμα αποκαλεσθείσα Νέα Ρώμη, ή Κωνσταντινούπολις, ή Νέα Ιερουσαλήμ, ή Νέα Σιών! Ως θεμελιωτές αυτής της ιστορικής διαστρέβλωσης και ανυπόστατης ζεύξης της Ελληνικότητας με την αντινομιακή ως ελληνοκτόνο χριστιανική ρωμαϊκότητα πρωτοστατούν οι Σπυρ. Ζαμπέλιος, Κων. Παπαρρηγόπουλος και ο Κων. Πλεύρης. 

Αυτοί και όλοι οι οπαδοί των αδυνατούν όμως να εξηγήσουν το πώς μεταλλάχθηκε έξαφνα από Ρωμαϊκή σε «Ελληνικήν», όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται τα έτη είτε 324 ή 394 μ.ν.χ. Αι λέξεις Βυζάντιο και Βυζαντινοί (το ορθό είναι Βυζάντιοι) πρέπει να παραπέμπουν μόνον στην αποικία των Μεγαρέων και τους κατοίκους της, πάνω στα ερείπια της οποίας κτίστηκε από τον οικογενειοκτόνο Φλάβιο Κωνσταντίνο η Νέα Ρώμη το 330 μ.κ.χ.    

324 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος συντρίβει τον ανταγωνιστή και γαμβρό του Λικίνιο και ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό μόνη επίσημη λατρεία της Αυτοκρατορίας. Το διάταγμά του της «Ανεξιθρησκείας» των Μεδιολάνων του 313 ουδέποτε εφαρμόσθηκε αν ποτέ έγινε. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος κοντά στην Μίλητο και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του. Στο ιερό όρος Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά των Εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί ελληνικά Ιερά..

326 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει ολοκληρωτικά το ιερό του Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας. Με προτροπή της μητέρας του Ελένης, ο Κωνσταντίνος εκθεμελιώνει το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και χρησιμοποιεί τους κίονές του για κατασκευή εκκλησιών. Επίσης, καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης αλλά και άλλους Ναούς της ιδίας Θεάς όπως λόγου χάριν στην Άφακα Λιβάνου, την Μάμβρη, την Φοινίκη και την Βααλβέκ (Ηλιόπολη). Αυτές οι καταστροφές είναι βεβαίως μόνον όσες ομολογεί ο βιογράφος του Ευσέβιος.

330 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος κλέβει όλους τους θησαυρούς και τα αγάλματα που βρίσκονται μέσα στα Ελληνικά ιερά για να διακοσμήσει την Νέα Ρώμη μετέπειτα Κωνσταντινούπολη. Τον ίδιο χρόνο ο χριστιανικός όχλος, καίει στο Bayeux το ιερό του Βελλενού – Απόλλωνα και λυντσάρει τους ιερείς του.

335 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει δεκάδες εθνικούς ναούς στη Μικρά Ασία και Παλαιστίνη ενώ διατάζει τη σταύρωση όλων των εθνικών Ελλήνων ως επί το πλείστον επιστημόνων, φιλοσόφων και ιερέων. Τότε μαρτύρησε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος. Ακολουθούν καταστροφές Ελληνικών ναών και στη θέση τους κτίζονται χριστιανικές εκκλησίες. Εγκαίνια της Εκκλησίας του «Αγίου Τάφου», ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326 – 327, και για τον διάκοσμό του λεηλατούνται όλα σχεδόν τα Εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας. Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως τάχα …υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους όλοι οι «μάγοι και μάντεις», και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος εξ Απαμείας, μαθητής του Ιαμβλίχου.

337 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος, από τους πρώτους καταστροφείς του ελληνικού πνεύματος, παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος πεθαίνει και η εκκλησία για το θεάρεστο έργο του, ανακηρύσσει αυτόν και τη μητέρα του Ελένη Αγίους και Ισαποστόλους.

 Οι σύγχρονες προτομές απεικονίζουν το πραγματικό πρόσωπο του, και όχι οι μετέπειτα εικόνες, που τον δείχνουν εντελώς διαφορετικό σύμφωνα με την χριστιανική εικονογραφία και ίδιας ηλικίας με την μητέρα του ! Το βλοσυρό και ψυχρό βλέμμα αυτού του οικογενειοκτόνου, φανερώνει τον εγκληματικό του χαρακτήρα.

Κωνσταντίνος: άγιος ή στυγνός δολοφόνος;

Στις 20 Μαΐου του 325 συνήλθε στην Νίκαια της Βιθυνίας, η Α’ Οικουμενική Σύνοδος με την συμμετοχή 300 περίπου αρχιερέων. Ο Κωνσταντίνος (272-337) συνοδευόμενος από τους αυλικούς του φορώντας την πολυτελή αυτοκρατορική του ενδυμασία από ακριβό μετάξι και στολισμένος με βαρύτιμα κοσμήματα από πολύτιμους λίθους, κήρυξε την έναρξη των εργασιών της συνόδου. Ανάμεσα στα κοσμήματα του αυτοκράτορα εντυπωσίαζε και ένα σκουριασμένο καρφί από αυτά που δήθεν είχαν καρφώσει τον Ιησού πάνω στον σταυρό του μαρτυρίου. Οι συσκέψεις της συνόδου διήρκεσαν 3-4 χρόνια και διεξήχθησαν σε βασιλική αίθουσα. 

Ο Κωνσταντίνος είχε την προεδρία και ήταν ο κύριος ρυθμιστής των αποφάσεων της συνόδου, αργότερα όμως οι ..."άγιοι" πατέρες θα πουν ότι οι αποφάσεις λήφθηκαν με την ... επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Στην σύνοδο υπήρχαν συχνά δογματικές αντιπαλότητες και πολλά μαχαιρώματα μεταξύ των αδελφών χριστιανών. Κατά την διάρκεια της συνόδου συνέβησαν τραγικά γεγονότα.

Στις αρχές του έτους 326 κατηγορήθηκε ο υιός του Κωνσταντίνου Κρίσπος (303-326) ότι είχε ερωτικές σχέσεις με την μητριά του Φαύστα. (289-326). Ο Κωνσταντίνος έδωσε εντολή και δολοφονήθηκε ο πρωτότοκος υιός του που τον είχε αποκτήσει με την Μινερβίνη. Ο Κρίσπος ήταν περίπου 25 ετών και ήταν αξιαγάπητος στις δυτικές επαρχίες της αυτοκρατορίας. 

Η πεθερά Αυγούστα Ελένη (248-328) που υπεραγαπούσε τον εγγόνο της επέκρινε αυστηρά τον Κωνσταντίνο και τον παρακίνησε να δολοφονήσει και την Φαύστα. Λίγο αργότερα ο Κωνσταντίνος διέταξε την εκτέλεση μέσα στο λουτρό της και της δεύτερης γυναίκας του Φαύστας με την οποία είχε αποκτήσει πέντε παιδιά, τον Κωνσταντίνο Β΄ τον Κωνστάντιο και τον Κώνσταντα και, την Κωνσταντία και την Ελένη. 

Η Αυγούστα Φαύστα ήταν ευφυέστατη και μία πραγματική καλλονή. Ήταν κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού γεννήθηκε και μεγάλωσε στα ανάκτορα της Ρώμης, και ήταν κόρη, αδελφή, σύζυγος και μητέρα πριγκίπων και αυτοκρατόρων. Ύστερα από αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα το κύρος και η δημοτικότητα του Κωνσταντίνου άρχισαν να κλονίζονται. 

Μέρα με την μέρα οι αντιπάθειες κατά του Αυτοκράτορα μεγάλωναν σε Ανατολή και Δύση και υπήρχε ο φόβος της δημιουργίας επαναστατικών κινημάτων από τον λαό και τον στρατό κατά της αυτοκρατορίας. Για να κατευνάσει ο Κωνσταντίνος την οργή και τις αντιδράσεις των κατοίκων στις ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας οι αυλικοί του ανακοίνωσαν ένα μεγάλο θαύμα:

«Η Αυγούστα Ελένη ενώ κοιμόταν παρουσιάστηκε σε όνειρο ο ίδιος ο Χριστός και της υπέδειξε την θέση που γεννήθηκε στην Βηθλεέμ και της ανάστασης του στον λόφο του Γολγοθά. Έτσι για να ξεχαστεί ο Κρίσπος και η Φαύστα και να αποπροσανατολιστεί το θεοσεβές ποίμνιο, η Ελένη (παλιά λαϊκή πόρνη που στα νιάτα της εκδιδόταν σε πανδοχείο του πατέρα της στο Δρέπανο της Βιθυνίας), η οποία σε ηλικία 78 ετών ξεκίνησε για τα μακρινά Ιεροσόλυμα για να μπορέσει να διορθώσει τα εγκλήματα του κακοαναθρεμμένου παιδιού της. 

Ο Φλάβιος Ιούλιος Κρίσπος (Flavius Julius Crispus) γεννήθηκε γύρω στο 303 ήταν ο πρωτότοκος γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ήταν καρπός των σχέσεων του Κωνσταντίνου από την πρώτη του γυναίκα την Μινερβίνη, που την παντρεύτηκε το 303. Ο Κωνσταντίνος χώρισε το 307 μ.Χ. την Μινερβίνη και παντρεύτηκε την Φαύστα κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού και αδερφή του Μαξέντιου. Ο Κρίσπος, νέος με ηγετικά χαρίσματα απέκτησε καλή μόρφωση και διέγραψε λαμπρή στρατιωτική καριέρα 

Η σταδιοδρομία του ως ανώτατου αξιωματούχου ξεκίνησε την 1 Μαρτίου του 317 όταν σε ηλικία περίπου 14 ετών αναγορεύτηκε Καίσαρας. Ο Κωνσταντίνος, ο οποίος πίστευε πολύ στις ικανότητες του γιου του, τον διόρισε διοικητή της Γαλατίας. Ο Κρίσπος εγκαταστάθηκε στους Τρεβήρους {σημερινή πόλη Trier της Γερμανίας} όπου τον Ιανουάριο του 322, παντρεύτηκε κάποια κοπέλα, την Ελένη, η οποία του χάρισε ένα γιο. 

{Επειδή ο Κρίσπος τιμωρήθηκε με ’’damnatio memoriae’’ δηλαδή ’’να ξεχαστεί από τους ανθρώπους’’ δεν έχουν διασωθεί ιστορικές αναφορές από την οικογενειακή του ζωή} 

Στη Γαλατία ο Κρίσπος ηγήθηκε νικηφόρων εκστρατειών εναντίον των Φράγκων και των Αλαμαννών. Το 322 όταν επισκέφθηκε τον πατέρα του στη Ρώμη, ο λαός τον υποδέχτηκε με ενθουσιασμό. Οι στρατιώτες του τον λάτρευαν για τις στρατηγικές του ικανότητες και ιδιαίτερα οι Εθνικοί, οι οποίοι μισούσαν τον Κωνσταντίνο για την φιλοχριστιανική του πολιτική. 

Στην σύντομη ζωή του ο Κρίσπος δεν βαπτίστηκε Χριστιανός αλλά παρέμεινε Εθνικός και ήταν η κρυφή ελπίδα των λαών των δυτικών περιοχών για την προστασία τους από τον εξ ανατολών ανερχόμενο Χριστιανισμό. Το 324 ο Κωνσταντίνος διόρισε Ναύαρχο του στόλου τον Κρίσπο που, απέπλευσε από την Θεσσαλονίκη και κατεναυμάχησε τον στόλο του Λικίνιου στα στενά του Ελλησπόντου. 

Μετά το τέλος της ναυμαχίας, οι λεγεώνες του Κρίσπου ενώθηκαν με τις λεγεώνες του Κωνσταντίνου και καταδίωξαν τον Λικίνιο μέχρι την Χρυσούπολη όπου κέρδισαν ακόμα μία μεγάλη μάχη. Ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ υπερήφανος για τις επιτυχίες του γιου του και διέταξε και κόπηκαν νομίσματα με τη μορφή του, εκφωνήθηκαν πανηγυρικοί λόγοι οι οποίοι εξήραν τις αρετές του και φτιάχτηκαν αγάλματα του. 

Είναι πολύ πιθανόν ότι κατά την περίοδον αυτή ο Κωνσταντίνος σκεφτόταν να χρίσει τον Κρίσπο ως διάδοχό του. Δολοφόνησε τον ηττημένο γαμπρό του Λικίνιο τον γιό και ανηψιό του, παιδί της αδελφής του Κωνστάντιας. Ενώ ο Κωνσταντίνος βρισκόταν στην Ρώμη ξαφνικά διατάζει τη σύλληψη και τη φυλάκισή του Κρίσπου στην φυλακή της Πόλας, στην Ίστρια. Η ενέργεια αυτή του αυτοκράτορα έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία! 

Ο Καίσαρας Κρίσπος ήταν αξιοπρεπής νέος και σοβαρός αξιωματικός. Η μητριά του η Φαύστα μισούσε θανάσιμα τον Κρίσπο γιατί φοβόταν μήπως ο Κωνσταντίνος κληροδοτήσει σ’ αυτόν την Αυτοκρατορία και όχι στα τρία αγόρια της, που είχε αποκτήσει με τον Κωνσταντίνο. Τον μισούσε ακόμα γιατί η πεθερά της, η Ελένη, αγαπούσε περισσότερο τον Κρίσπο από τα δικά της παιδιά. 

Αφού η Φαύστα εξασφάλισε τους αναγκαίους ψευδομάρτυρες, κατηγόρησε τον Κρίσπο στον πατέρα του ότι συνωμοτούσε εναντίον του με σκοπό να τον ανατρέψει από τον θρόνο. Επίσης τον κατηγόρησε ότι της επιτέθηκε με ανήθικους σκοπούς! Οι μάρτυρες κατάλληλα δασκαλεμένοι, επιβεβαίωσαν ενώπιον του αυτοκράτορα τις άθλιες καταγγελίες της. Το 326 μ.Χ. ο Κρίσπος δολοφονήθηκε σε ηλικία περίπου 25 ετών ύστερα από εντολή του ίδιου του του πατέρα. 

Επειδή ο Κρίσπος τιμωρήθηκε και με ’’damnatio memoriae’’ δηλαδή ’’να ξεχαστεί από τους ανθρώπους’’ δεν γνωρίζουμε από επίσημα κρατικά και εκκλησιαστικά έγγραφα την σχέση του με την Φαύστα και τα αίτια της δολοφονίας του. Αργότερα τον 5ο αιώνα ο ιστορικός Ζώσιμος και τον 12ο αιώνα ο Ζωναράς, μας δίνουν την κάτωθι ερμηνεία, για την δολοφονία του Κρίσπου η οποία έχει καθιερωθεί ως η επικρατέστερη:

Ο Κωνσταντίνος για να μπορέσει να γίνει μονοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ύστερα από ραδιουργίες δολοφόνησε το 310 τον πεθερό του Μαξιμιανό. Στη μάχη που έγινε στην περιοχή της γέφυρας της Μουλβίας στις 28 Οκτωβρίου του 312 μία από τις αποφασιστικότερες μάχες της παγκόσμιας ιστορίας, ο Κωνσταντίνος νίκησε τον Μαξέντιο που ήταν και αδερφός της γυναίκας του της Φαύστας. Ο Μαξέντιος στην προσπάθεια του να διαφύγει πνίγηκε στον ποταμό Τίβερη. 

Με διαταγή του Κωνσταντίνου κόπηκε το κεφάλι του, και καρφώθηκε σε ένα ξύλο και διαπομπεύτηκε στους δρόμους της Ρώμης. Δε γνωρίζουμε επακριβώς ιστορικά την αντίδραση της Φαύστας γι’ αυτές τις βίαιες δολοφονίες του πατέρα της και του αδελφού της από τον άντρα της. 

Οι αναφορές που έχουμε από χριστιανούς συγγραφείς στερούνται ιστορικού κύρους. Λίγο καιρό μετά την δολοφονία του Κρίσπου στις αρχές του 327 έφθασε και το τέλος της Φαύστας. Ο Κωνσταντίνος διέταξε την εκτέλεσή της μέσα στο υπερθερμασμένο λουτρό της όπου πέθανε από ασφυξία. Από τους συγγραφείς του 4ου αιώνα δεν τόλμησε κανείς να περιγράψει αυτήν την οικογενειακή τραγωδία, γιατί θα ερχότανε σε σύγκρουση ….. με τον μύθο του Ισαποστόλου !!! και θαυματουργού !!! "Άγιου" Κωνσταντίνου. 

Αργότερα οι ιστορικοί, ο Ζώσιμος τον 5ο αιώνα και ο Ζωναράς τον 12ο αιώνα, μας αναφέρουν ότι: η Φαύστα συκοφάντησε στον Κωνσταντίνο τον πρωτότοκο γιο του Κρίσπο, ότι της έκανε ερωτική πρόταση και εκείνη όταν τον έδιωξε, ο Κρίσπος επιχείρησε να την βιάσει. Η Φαύστα ενήργησε έτσι επειδή φοβόταν ότι ο Κωνσταντίνος θα παραγκώνιζε τους δικούς της γιους, εξαιτίας της αδυναμίας που είχε στον πρωτότοκο γιο του τον Κρίσπο. Ο Κωνσταντίνος οργισμένος εκτέλεσε το γιο του και όταν λίγο αργότερα έμαθε την αλήθεια, εκτέλεσε και τη Φαύστα. 

Ο Αυρήλιος Βίκτωρας αναφέρει ότι αυτό που ώθησε τον Κωνσταντίνο να ερευνήσει και να ανακαλύψει την αθωότητα του Κρίσπου ήταν η μητέρα του η Ελένη, {αγία} η οποία υπεραγαπούσε τον Κρίσπο. Η Ελένη απεκάλυψε στον Κωνσταντίνο μέσα από λυγμούς και αναφιλητά την ενοχή της Φαύστας και του ζήτησε την τιμωρία της. (Aurelius Victor, Caes. 41.11-12). 

Επειδή και η Φαύστα είχε υποστεί damnatio memoriae, δηλαδή το όνομά της σβήστηκε από όλα τα επίσημα έγγραφα δεν έχουμε επακριβείς ιστορικές πληροφορίες. Τα νομίσματα της καταστράφηκαν τα αγάλματα της γκρεμίστηκαν και απαγορεύτηκε ακόμη και η απλή αναφορά σ' αυτήν, προκειμένου οι άνθρωποι να την λησμονήσουν.  Τα αγάλματα του Κρίσπου και της Φαύστας γκρεμίστηκαν τα νομίσματα τους καταστράφηκαν και δεν έχει σωθεί καμιά πληροφορία για το τι απέγινε η γυναίκα και το παιδί του Κρίσπου.

Αν και αργότερα αποδείχτηκε η αθωότητα του Κρίσπου, ο Κωνσταντίνος δεν αποκατέστησε τη μνήμη του, όπως ήταν λογικό. Επίσης δεν πήρε κανένα μέτρο προστασίας για την οικογένεια του αδικοχαμένου παιδιού του. Το «damnatio memoriae» συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου από την Εκκλησία, γιατί ο Κρίσπος και η Φαύστα έπρεπε «να ξεχαστούν από τους ανθρώπους». 

Έτσι δεν θα γνώριζε ποτέ το Χριστιανικό ποίμνιο τα ειδεχθή εγκλήματα του Ιλλυριού Φλάβιου Βαλέριου Κωνσταντίνου (Flavius Valerius Constantinus) Και θα μπορούσαν με μεγάλη άνεση οι ... άγιοι Πατέρες να φτιάξουν νέα θαύματα για τον Κωνσταντίνο τον Μέγα, τον …"άγιο", και ισαπόστολο και την μητέρα του την … "αγία" Ελένη.

ΠΗΓΕΣ

Βίος Κωνσταντίνου, του Ευσεβίου Καισαρείας και του Βίκτορος Αυρήλιου "Καίσαρες" Aurelius Victor, Caes. 41.11-12.

Υπάρχει και στο έργο του Αμμιανού Μαρκελλίνου "Ρωμαϊκή Ιστορία" και του Ζωσίμου "Νέα Ιστορία". Επίσης του Φλάβιου Ευτρόπιου "Breviarium historiae Romanae".

Στις τρεις τελευταίες πηγές αναφέρονται τα εξής: Εκτός του Λικίνιου ο Βασσιανός ήταν επίσης γαμπρός του Κωνσταντίνου, καθώς είχε παντρευτεί άλλη ετεροθαλή αδελφή του, την Αναστασία. Συνωμότησε όμως εναντίον του Κωνσταντίνου, δικάστηκε και εκτελέστηκε για προδοσία.

Ο Ευτρόπιος και ο Αμμιανός, κατηγορούν τον Κωνσταντίνο ότι εκτός από τον Λικίνιο σκότωσε και τον εντεκάχρονο τότε, γιο του Λικινιανό. Οι δύο δολοφονίες που πιθανότατα έγιναν με εντολή του Κωνσταντίνου, ήταν του γιου του, Κρίσπου, και της συζύγου του, Φαύστας.

Γράφει σχετικά ο αντικειμενικά διακείμενος προς τον Κωνσταντίνο, ιστορικός Ζώσιμος :

«Επειδή υποψιάστηκε τον γιο του Κρίσπο - ο οποίος, όπως προανέφερα, είχε αξιωθεί να γίνει Καίσαρας – ότι είχε ερωτικές σχέσεις με τη μητριά του, Φαύστα, τον σκότωσε χωρίς καν να λογαριάσει τον φυσικό νόμο της συγγένειας που τους συνέδεε (326). Και επειδή η μητέρα του Κωνσταντίνου, Ελένη, υπέφερε πολύ με το κακό που είχε συμβεί και ήταν απαρηγόρητη για το φόνο του νέου, ο Κωνσταντίνος για να την παρηγορήσει, υποτίθεται, πήγε να θεραπεύσει το κακό διαπράττοντας κι άλλο μεγαλύτερο. Παράγγειλε να υπερθερμάνουν ένα λουτρό, μες στο οποίο έκλεισε τη Φαύστα, για να τη βγάλει αργότερα νεκρή».

Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Φιλοστόργιος έγραψε ότι «ο Κωνσταντίνος σκότωσε τον γιο του, Κρίσπο, τον οποίο διέβαλε η μητριά του, Φαύστα». Για τη Φαύστα γράφει ότι πέθανε σε καυτό λουτρό, ως ένοχη μοιχείας. 

Σχετικά με τον Κρίσπο είναι τα έργα : P. Guthrie, “The Execution of Crispus” (1966) και H. Pohlsander, “Brilliant Career and Tragic End” (1984).

Επίσης και ο ιστορικός Ευνάπιος εξιστορεί τα εγκλήματα τα Φλάβιου Κωνσταντίνου.

https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%BD%CE%AC%CF%80%CE%B9%CE%BF%CF%82

Μολών Λαβέ: "Δεν έχουν παραδοθεί υψηλόβαθμοι Ουκρανοί διοικητές από το Azovstal" & graffiti Αυτόνομων από την Λεμεσό υπέρ των μαχητών του Τάγματος Azov

Υψηλόβαθμοι Ουκρανοί διοικητές δεν έχουν ακόμα παραδοθεί από τον λαβύρινθο καταφυγίων και στοών κάτω από τη χαλυβουργία Αζοφστάλ στη Μαριούπολη, δήλωσε ο ηγέτης της στηριζόμενης από τη Ρωσία περιοχής των αυτονομιστών του Ντονιέτσκ. 

Σχεδόν 1.000 Ουκρανοί μαχητές που είχαν οχυρωθεί στις στοές έχουν παραδοθεί στις ρωσικές και φιλορωσικές δυνάμεις από τη Δευτέρα. Το ρωσικό υπουργείο Άμυνας δήλωσε ότι τις τελευταίες 24 ώρες παραδόθηκαν 694 Ουκρανοί στρατιώτες - συμπεριλαμβανομένων μελών του τάγματος Αζόφ - μεταξύ των οποίων και 29 τραυματίες. 

Δεν ήταν σαφές εάν οι ανώτατοι διοικητές θα εγκαταλείψουν το εργοστάσιο, ή πιθανόν θα δώσουν μια ύστατη, θανάσιμη μάχη με τις ρωσικές δυνάμεις που τις θεωρούν κατακτητές της πατρίδας τους. 

«Δεν υπάρχουν διοικητές στο ανώτατο επίπεδο (μεταξύ αυτών που παραδόθηκαν) δεν έχουν φύγει», δήλωσε ο Ντένις Πουσίλιν, επικεφαλής της αποσχισθείσας Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ, που αναγνωρίστηκε επίσημα από τον πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν μόλις τρεις ημέρες πριν από την εισβολή στην Ουκρανία. 

«Αυτό είναι έως τώρα», δήλωσε ο Πουσίλιν, που μαζί με τις ρωσικές δυνάμεις ελέγχει τη Μαριούπολη, σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων του Ντονιέτσκ, γνωστό ως DAN …

Διαβάστε περισσότερα www.elkosmos.gr

Η σημαία του «Μαύρου Μετώπου» στο κέντρο των Αθηνών !

link: Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»

 

Βιβλιοπαρουσίαση: Ελίνα Σταματίου - 14 Εγκλήματα μιας Αυτοκρατορίας - εκδόσεις Κ. Επιφανίου

Σύνδεσμος για παραγγελία εδώ 

Η αποκάλυψη της αλήθειας για τα 14 ειδεχθή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε το αποικιοκρατικό καθεστώς στην Κύπρο την περίοδο του αγώνα ‘55 - 59. 

Το τραγικό τέλος 14 αγωνιστών της ΕΟΚΑ που συνελήφθησαν και βασανίστηκαν μέχρι θανάτου από τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια ανακρίσεων. 

Από τις εκδόσεις Κ. Επιφανίου - 14 Εγκλήματα μιας Αυτοκρατορίας.

Σάλπιγγες ηχούν και οι Θεοί τους πεσόντες ήρωες καλούν: «Έτοιμος για τη Βαλχάλα» - αποσπάσματα από ιταλική βιβλιοπαρουσίαση για το «Valhalla Express» & λίγα λόγια για την εποποιία του Azovstal.

 

του Wolverine

Αναλυτές της γεωπολιτικής που τυγχάνουν αμφιβόλου καταγωγής και πολλές φορές βραβεύτηκαν από μασονικές στοές και σιωνιστικά ιδρύματα. Αντιφασίστες εκδότες και κομματάρχες με συνεργάτες να βρίσκονται στα δεξιά του συστήματος καθώς και πρώην κολλητοί υπουργού με πολύχρονη θητεία σε όλα τα λημέρια της antifa ακροδεξιάς. 

Δεν είσαι στο #Azofstal! γράφουν επιδεικτικά στο facebook για να δείξουν τάχα την αντίθεση τους στις τακτικές της κυβέρνησης σχετικά με το μεταναστευτικό και την ύπαρξη της πέμπτης φάλαγγας στο ανατολικό Αιγαίο. 

Συντάκτες ιστοσελίδων που σταυροκοπιούνται στο Άγιο Όρος αλλά φιλούν τα χέρια του Τσετσένου Σουνίτη και οπαδού της Σαρίας Καντίροφ, όταν οι ίδιοι δεν ανεβάζουν φωτογραφίες με γυμνές Ελληνίδες δίπλα σε άρθρα για την ελληνική νεολαία! 

Καθηγητές στρατιωτικών σχολών ιστορικοί και ακαδημαϊκοί που θαυμάζουν το κράτος του Ισραήλ και πίνουν καφέ μαζί με ινστρούχτορες ακροδεξιού κόμματος, οι οποίοι μιλούν και γράφουν για την ομογένεια αλλά δεν έβγαλαν μιλιά ... κατά την διάρκεια της άλωσης της Ελληνικής Μαριούπολης από τις ορδές του καπιταλιστή Πούτιν. 

Όλοι οι παραπάνω ευλογούν την εισβολή και μισούν το Τάγμα Azov και τους Ουκρανούς που πολεμούν.

Προσφάτως παρά τις φήμες που κυκλοφορούν, στις ΗΠΑ ασκήθηκαν νέες πιέσεις για την πλήρη απαγόρευση όπλων προς τα μέλη του Τάγματος Azov. «Είμαι πολύ ευχαριστημένος που η πρόσφατη διάταξη εμποδίζει τις ΗΠΑ να παρέχουν όπλα και εκπαίδευση στους Azov δήλωσε ο Ινδικής καταγωγής πολιτικός Ro Khanna». 

Παράλληλα ο ιουδαϊκής καταγωγής Max Rose και μέλος της βουλής των αντιπροσώπων κινητοποίησε τα μέλη του Κογκρέσου, ώστε να συμπεριληφθεί η Ουκρανική ένοπλη οργάνωση στην λίστα με τις τρομοκρατικές οργανώσεις. 

Σαράντα μέλη υπέγραψαν κοινή επιστολή καλώντας το Αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών να αναλάβει τις όποιες ενέργειες απαιτούνται, ενώ πάλι πριν λίγο καιρό και την ώρα που η Ουκρανία βομβαρδιζόταν, η ιουδαϊκής καταγωγής Elissa Slotkin μέλος της βουλής των αντιπροσώπων επανέλαβε το αίτημα. 

Δεν είναι τυχαίες άλλωστε οι καταγγελίες των κορυφαίων στελεχών του πολιτικού κινήματος για τον ρόλο του ηθοποιού προέδρου της χώρας σχετικά με την τακτική στο πεδίο της μάχης. 

Οι εκεί συναγωνιστές δεν χαιρετούν στρατιωτικά τις κυβερνητικές μαριονέτες και παίρνουν τα όπλα παρά τις απαγορεύσεις και τους διωγμούς ή τις φυλακίσεις και τις δολοφονίες από τους κυβερνητικούς. 

Και τι δεν έγραψαν κάποιοι για την εθνική αντίσταση στην Μαριούπολη. Για χιλιάδες «Γκρίζους Λύκους» και άμαχους Ουκρανούς που τάχα έγιναν ασπίδα προστασίας για τους μαχητές, για εβραίους μισθοφόρους και Αφγανούς στρατιωτικούς την στιγμή που όλοι ήξεραν ποιοι πολεμούν στα περίχωρα της πόλης. Ακόμη και για σατανιστές και ένοπλους που ήθελαν να αφήσουν τα όπλα από τις πρώτες ημέρες ... ενώ ήδη κλείνουν σχεδόν τρεις μήνες με την αναλογία να είναι καθόλη την διάρκεια των μαχών 14:1. 

Οι μάχες οι μαρτυρίες και οι εξελίξεις στο πεδίο της πραγματικότητας και όχι του διαδικτύου, τους διέψευσαν όλους με έναν παραδειγματικό τρόπο. Και κάτι άλλο που ενοχλεί πολλούς. 

Είναι τιμή για τους Έλληνες συναγωνιστές ότι στην ηρωική αντίσταση της χώρας δεν έλειψαν οι ελληνικής καταγωγής εθελοντές, οι οποίοι πολέμησαν και πολεμούν στο πλευρό ενός γενναίου λαού που πέρα από κόμματα και εξουσίες πολεμάει για την τιμή και την επιβίωση του.

Κάποιοι γράφουν την αλήθεια με το αίμα τους και επιβεβαιώνουν πλήρως τις θέσεις και απόψεις της συντακτικής μας ομάδας, της «Τρίτης Θέσης» και των αυτόνομων συναγωνιστών.

«Woland το όνομα του μαχητή της εθελοντικής πολιτοφυλακής Azov. Από τα βόρεια της χώρας και συγγραφέας του βιβλίου «Valhalla Express». Εντάχθηκε στον δεύτερο λόχο του τάγματος Azov, πολεμώντας στη Μαριούπολη, στο Ilovaisk και στο Shyrokyne. Αυτή είναι η βιογραφία του. Ή μάλλον: αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο πρέπει να βάλουμε την εικόνα της ζωής του, συλλεγμένη ακριβώς στο Valhalla Express. 

Ο «Woland» είναι ένα αγόρι όπως όλα τα άλλα. Σπουδάζει και δεν τα πάει άσχημα στο σχολείο. Μπορεί να μην είναι εργασιομανής, αλλά φέρνει τα αποτελέσματα στο σπίτι. Και αυτό είναι που έχει σημασία. Λαχταρά μια κανονική, μεσοαστική ζωή για τον εαυτό του («Ονειρευόμουν μια οικογένεια, μια δουλειά, ένα αυτοκίνητο ...»), αλλά κάτι δεν πάει καλά. 

Όταν, στο τρίτο έτος του πανεπιστημίου, ένας Ρώσος καθηγητής επιμένει ότι «οι Khokhly (ρωσικός υποτιμητικός όρος για τους Ουκρανούς), όπως τους βάφτισε, ήταν υπεύθυνοι για όλα τα προβλήματα του ρωσικού λαού». Βρίσκει απαντήσεις στα ερωτήματα που έχει στην πύρινη αλήθεια της αντιδημοκρατικής σκέψης. 

Αναζητά μια οργάνωση που να του ταιριάζει κάτι χωρίς να το βρει ποτέ, τουλάχιστον μέχρι να συναντήσει τους «Πατριώτες της Ουκρανίας», μια Ουκρανική παραστρατιωτική οργάνωση: «Εκείνη την εποχή, (...) ήταν πολύ διαφορετικοί από όλες τις άλλες ‘’δεξιές’’ οργανώσεις. Η δομή ήταν στρατιωτική με σαφή ιεραρχία, πειθαρχία και ιδεολογία», γράφει ο συγγραφέας στο Valhalla Express. 

Η ιδεολογία τους είχε τις ρίζες του στον «Ουκρανικό Σοσιαλό - Φυλετικό Εθνικισμό, που δεν πρέπει να συγχέεται με τον Εθνικοσοσιαλισμό». Για εμάς είναι παιχνίδι με τις λέξεις. Για τον "Woland", οι δύο ιδεολογίες είναι τελείως διαφορετικές: "Ο σοσιαλ-εθνικισμός είναι ακριβώς εθνικισμός, αλλά με πρότυπο κοινωνικά θεμέλια, η προσπάθεια οικοδόμησης ενός έθνους - κράτους στις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και ο εθνικοσοσιαλισμός είναι, όσο τρομερός και αν είναι για κάποιους, καθαρός σοσιαλισμός, αλλά σε μια ιδιόμορφη κατάσταση, με ένα μείγμα εθνικής ταυτότητας, αντισημιτισμού και φυλετικών θεωριών. Αυτή είναι η σκέψη του «Woland». 

Δεν υπάρχει μόνο η θεωρία για τους «Πατριώτες της Ουκρανίας». Υπάρχει και η πρακτική. Πολλή εξάσκηση, που αποτελείται από ασκήσεις και στρατιωτικές πορείες, μερικές από τις οποίες είναι εξαντλητικές. Τα μέλη αυτής της ομάδας ονειρεύονται μια διαφορετική Ουκρανία. Κοινωνικός εθνικιστής. Ή εθνικοσοσιαλιστής. Και κάνουν τα πάντα για να τα καταφέρουν»

Σύμφωνα με ουκρανικό δημοσίευμα:

Οι σύζυγοι των ηρώων του Azovstal - Άννα Ναουμένκο, Κατερίνα Προκοπένκο, Γιούλια Φεντοσιούκ, Όλγα Αντρικάνοβα, Ντάρια Τσουκούνοβα - σε μια διαδικτυακή συνομιλία με δημοσιογράφους δήλωσαν:

«Ο αριθμός των τραυματιών αλλάζει συνεχώς, γιατί κάποιοι πεθαίνουν, άλλοι προστίθενται λόγω βομβαρδισμών και των μαχών. Γνωρίζουμε ότι ήταν περίπου 700 άνθρωποι - τώρα δεν ξέρουμε τον αριθμό τους ...

Φυσικά, οι πρώτοι που απομακρύνονται είναι οι βαριά τραυματίες, οι οποίοι μπορεί να πεθάνουν την επόμενη μέρα, αλλά εμείς επιμένουμε στην εκκένωση, απολύτως, όλων. Γιατί είναι παράλογο: σήμερα βγάζουμε όλους τους τραυματίες - αύριο έχουμε άλλους διακόσιους τραυματίες, γιατί γίνονται συνεχείς βομβαρδισμοί.

Πρέπει να μιλήσουμε για εκκένωση, για διάδρομο για όλη τη φρουρά. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να εκκενώσουμε ένα σωρό κόσμο. Είναι ακόμα ζωντανοί, υπάρχουν τραυματίες, υπάρχουν έτοιμοι μαχητές, υπάρχουν πτώματα που πρέπει να βγουν έξω».

Σύμφωνα με τις γυναίκες, η κατάσταση με τους τραυματίες είναι «τρομερή» γιατί πρόκειται για σοβαρές καταστάσεις: αποκοπή χεριών ή ποδιών, σπασμένα εσωτερικά όργανα, τεράστιους τραυματισμούς. Οι μαχητές δεν δίνουν σημασία σε μικροτραυματισμούς.

Τα αντιβιοτικά είναι διαθέσιμα σε πολύ περιορισμένες ποσότητες - για τις πιο σοβαρές περιπτώσεις. Τα άτομα με ακρωτηριασμούς είναι πλέον χωρίς αντιβιοτικά, χωρίς παυσίπονα. Οι άνθρωποι με σοβαρούς τραυματισμούς απλώς πονάνε, είπε μια γυναίκα.

pravda.com.ua

Αφισοκόλληση Αυτόνομων συναγωνιστών με το εξώφυλλο του Τριτοθεσίτικου Πολωνικού περιοδικού Szturm! 

ZetaZeroAlfa - Disperato Amore (live) - Tana delle tigri VIII

 

Αμερικανισμός & Ρωσισμός: Η ιδεολογική «αντιπαράθεση» στην Ελλάδα από το τέλος του εμφυλίου ως σήμερα μέσα από την οπτική της «Τρίτης Θέσης».

Το φιλί της αντιφασιστικής φιλίας ανάμεσα σε έναν Αμερικανό λοχία και ένα Ρώσο ταγματάρχη μετά την πτώση του Βερολίνου, Γερμανία 1945 ...

link: Νεοβυζαντινός αντιφασισμός & γεωπολιτικός αντιεθνικισμός. Η Ευρασιανική υπονόμευση του Εθνικοεπαναστατικού κινήματος μέσω της «Τετάρτης Πολιτικής Θεωρίας».

του Ιάσωνος Δράγου

Η Ελλάδα εξ ορισμού από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους (αποικία υπό την κυριαρχία των στοών της Αγγλίας) υπήρξε μια χώρα όπου οι ιδεολογικές διαμάχες ανάμεσα στις ελίτ της καθορίζονταν από την ξενοκρατία, την ολοκληρωτική εξάρτηση από τις υπερδυνάμεις και τις αυτοκρατορίες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της πολιτικής τάξεως που γέννησε η Ελληνική Επανάσταση του 1821. Η υποδοχή των διεθνών και Ευρωπαϊκών ιδεών, η πρόσληψη τους από τους Έλληνες διανοούμενους ήταν λογικό να αντανακλά αυτή την σκληρή πραγματικότητα αλλά και να φανερώνει τους τρόπους που κάποια ρεύματα και οι διανοούμενοι μέσω της υιοθέτησης νέων ιδεολογιών και φιλοσοφιών προσπαθούσαν να αμφισβητήσουν την πνευματική ξενοκρατία του έθνους, σκοπεύοντας να ενισχύσουν την εθνική ιδέα ενισχυμένη από εποικοδομητικές προσθήκες των ξένων ιδεολογιών.

Η παρατήρηση και εξέταση της ιδιαίτερης για παράδειγμα πρόσληψης των Εθνικιστικών και Σοσιαλιστικών ιδεών στην Ελλάδα από τα τέλη του 19^ου αιώνα μπορεί να επιβεβαιώσει αυτή την αντίφαση των Ελλήνων διανοουμένων και τον διχασμό τους ανάμεσα στο πως θα αξιοποιήσουν για την πατρίδα τον καλύτερο τρόπο ενσωμάτωσης των ξένων δογμάτων στην νεοφώτιστη ιστορική νεοελληνική ζωή. Από τον Παλαμά, τον Δραγούμη, τον Σικελιανό, τον Καζαντζάκη, τον Συκουτρή και τον Καμπάνη έως την γενιά που στράφηκε προς τον μαρξιστικό σοσιαλισμό από τους Βαλκανικούς πολέμους και μετά υπάρχει έντονη αυτή η σύγκρουση. Όμως αυτό που χαρακτηρίζει την ελληνική ιδεολογική ιδιαιτερότητα είναι η αναντιστοιχία της πορείας της εθνικιστικής ιδεολογίας σε σχέση με την πορεία που πήρε η μαρξιστική σοσιαλιστική και κομμουνιστική ιδεολογία. 

Στην Ελλάδα μέχρι και την άνοιξη του 1941, την Γερμανική επίθεση και τριετή κατοχή καμία από τις δυο ιδεολογίες δεν έχει αποκτήσει πολιτική ηγεμονία μέσα στην ελληνική κοινωνία . Η Μεταξική περίοδος στην οποία υιοθετείται μια «εθνικιστική» τυπολογία εκ των άνω με άπειρες αντιγραφές του Φασιστικού Ιταλικού Κράτους περισσότερο κρατικοποίησε παρά άνθισε την εθνικιστική πνευματική δυναμική που είχε η χώρα από το μαύρο ‘97 ως και την Μικρασιατική καταστροφή. Από την άλλη μεριά η κομμουνιστική μαρξιστική ιδεολογία μπόρεσε να αποκτήσει έδαφος ανάπτυξης  για τρεις βασικούς λόγους: 

Πρώτον γιατί επένδυσε πάνω στην κοινωνική κατάπτωση και την κατεστραμμένη εθνική ψυχολογία που έφερε στην χώρα το 1922. 

Δεύτερον γιατί από την αρχή ανάπτυξης του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα παρενέβη στο εσωτερικό του διαλύοντας εκ γενετής σχεδόν την ανάπτυξη των αναρχοσυνδικαλιστικών τάσεων ή την εμφάνιση πρωτογενών εθνικοσυνδικαλιστικών τάσεων (κάτι που χαρακτήρισε έντονα για παράδειγμα την Ισπανία). 

Τρίτον γιατί σε αντίθεση με την εθνικιστική ιδεολογία συγκροτήθηκε σε κόμμα με απόλυτη μονολιθική οργάνωση και υπό την ξεκάθαρη καθοδήγηση του Κρεμλίνου από την πρώτη μέρα ως και την ημέρα που κατάρρευσε η ΕΣΣΔ. Στην αντίπερα όχθη ουδέποτε δημιουργήθηκε Φασιστικό κίνημα με σκοπό την κατάκτηση του Κράτους στις βάσεις του επαναστατικού εθνικισμού, γεγονός που χαρακτήριζε όλα τα ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα του μεσοπολέμου.

Ο κύριος λόγος που η μεγάλη εθνικιστική πνευματική άνοιξη των αρχών του εικοστού δεν συνδέθηκε ή δεν διαμόρφωσε ιδεολογικά ένα πολιτικό κίνημα εξουσίας αφορά:  Την βαθιά ιδεολογική εξάρτηση του ελληνικού εθνικισμού από την Εκκλησία, το Παλάτι και τον Στρατό και όχι από ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις όπως κατάφερε σε Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία αλλά και Πορτογαλία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Βέλγιο και άλλες ακόμα χώρες. Η δομική ταύτιση του εθνικισμού στην Ελλάδα με το Μοναρχικό - Χριστιανικό Στρατιωτικό σύμπλεγμα, άλλωστε του απέδωσε και το dna της λεγόμενης «εθνικόφρονης Δεξιάς» που αργότερα με αφορμή τον έντονο αλλά στείρο αντικομμουνισμό θα γίνει συνώνυμο της αστικής αντίδρασης, όσο φυσικά οι κομμουνιστές παρουσιάζονταν ως συστημικοί αρνητές κάτι που επίσημα έληξε μετά το ‘74 στην Καραμανλική περίοδο αν και είχε ήδη τελειώσει ουσιαστικά την περίοδο της Ενώσεως Κέντρου του «παπατζή» Γεωργίου Παπανδρέου.

Η απουσία επαναστατικών εθνικοσοσιαλιστικών ελίτ ή πραγματικά νεοφασιστικών δυνάμεων είχε ως αποτέλεσμα οι κομμουνιστές με αφορμή την αντίσταση απέναντι στους Γερμανούς - η οποία εγκολπώθηκε τσάμικα και φυσεκλίκια, παπάδες και ψευδώνυμα του ’21 - να μπορέσουν από ανύπαρκτη μαζικά οργάνωση να γίνουν πρώτη δύναμη της χώρας σε μαζική ισχύ ενισχυμένοι από την ολοκληρωτική απουσία του αστικού κόσμου που είχε βρεθεί για διακοπές πολυτελείας και αγγλικό τσάι στην Αίγυπτο μαζί με λίρες σκυλάκια και υπηρέτες, ενισχυμένοι από την Αγγλική και Σοβιετική στρατιωτική και οικονομική ενίσχυση ως το 1944 όπου και πέρασε σε δεύτερη φάση ο Ελληνικός εμφύλιος. Σε αυτή την φάση διαμορφώθηκαν δυο σημαντικά ιδεολογήματα που τελικά κρατάνε ως τις μέρες μας και πάνω σε αυτά πάτησε και η σχέση του Αμερικανισμού και του Σοβιετισμού στην ιδεολογική αρένα της πατρίδας μας.

Το πρώτο ιδεολόγημα είναι φυσικά αυτό της ταύτισης του Φασισμού με τους Ταγματασφαλίτες, τους χωροφύλακες και τους δεξιούς, όλους όσους πολέμησαν οι κομμουνιστές ως το 1944. Από τότε και στο εξής ακριβώς επειδή η αστική τάξη σώθηκε στο Κολωνάκι αφού πρώτα πέθαναν κάποιοι άλλοι για αυτούς, πολέμησε υπό την Αμερικανική και Αγγλική ομπρέλα προστασίας το ΚΚΕ με αποτέλεσμα κάθε έννοια περί καταπίεσης, αστικής αυθαιρεσίας και δημοκρατικής τρομοκρατίας στην ελληνική κοινωνία την επέβαλε να ονομάζεται «φασισμός». Έτσι φασισμός - αντιφασισμός στην Ελλάδα είναι το ιδεολόγημα που γεννήθηκε την περίοδο 1941 με 1949 και αποτελεί την πρώτη μεγάλη ιδεολογική νίκη της Αριστεράς παρά την στρατιωτική ήττα της, επειδή κατάφερε να βρει έδαφος να δυσφημίσει τον Φασισμό που ουδέποτε υπήρξε ως οργανωμένο κίνημα στην χώρα ταυτίζοντας το με την αστική εξουσία. 

Το δεύτερο ιδεολόγημα είναι αυτό  του αντικομμουνισμού φυσικά που αποτέλεσε τον συνεκτικό ιστό της ελληνικής αμερικανοθρεμμένης αστικής εξουσίας. Ο ένας είχε ανάγκη τον άλλον, ο διπολισμός και η ιδεολογική συνύπαρξη αυτών των δυο ιδεολογημάτων δίχασε και διαμόρφωσε τις παρατάξεις του συστήματος και φυσικά δεν επέτρεψε ποτέ καμία γνήσια επαναστατική «Τρίτη Θέση», έναν άλλο δρόμο ή εναλλακτική να εμφανιστεί και να πάρει μια μορφή ριζοσπαστικού εθνικισμού ενάντια σε όλο το αστικό σύστημα με βάσεις μέσα στο λαό και σκοπό την «κατάκτηση του κράτους» όπως άρεσε διαρκώς να μας θυμίζει ο Λεντέσμα Ράμος πως είναι ο βασικός στόχος των αληθινών Φασιστών. Σε αυτή την ιδιόμορφη ιδεολογική αντιπαράθεση ο Ρώσο - Σοβιετισμός υπήρξε η ολοκληρωτική ιδεολογική εισαγωγή των μαρξιστών κάθε απόχρωσης στην Ελλάδα, ακόμα και των Τροτσκιστών λόγω της λατρείας στο όνομα του Εβραίου ηγέτη τους έως και των Μαοϊκών που αναγνώριζαν ότι η ΕΣΣΔ μέχρι και το θάνατο του Στάλιν ήταν παγκόσμιος φάρος της κόκκινης επανάστασης. 

Η ελληνική λογοτεχνική παραγωγή, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων καλλιτεχνών και μετά την Απριλιανή δικτατορία σχεδόν όλοι οι εκδοτικοί οίκοι της χώρας αποτέλεσαν μια τεράστια μηχανή όχι μόνο υποστήριξης της Αριστεράς γενικά αλλά και διάδοσης ενός προτύπου για την Ρωσική κουλτούρα και την ΕΣΣΔ σχεδόν στα όρια της θείας τελειότητας. Τι και αν η ίδια η ΕΣΣΔ τους είχε ήδη «κρεμάσει» για να κάνουν μόνοι τους πόλεμο ενώ τα είχε βρει με τον Τσόρτσιλ στο θέμα για το ποιος θα κάνει κουμάντο στην Ελλάδα και μάλιστα πάνω σε μια χαρτοπετσέτα σημειώθηκαν τα ποσοστά, τι και αν η ΕΣΣΔ έβαλε όσους κατέφυγαν σε αυτήν ως πολιτικοί πρόσφυγες να ζήσουν σαν ζώα στις άγονες πολιτείες της, τι και αν ουσιαστικά «αυτοκτόνησε» η ΕΣΣΔ τον ίδιο τον Ζαχαριάδη ο οποίος ζητούσε από την 21^η Απριλίου να δικαστεί στην Ελλάδα, τι και αν δεν έκανε ποτέ η ΕΣΣΔ καμία προσπάθεια στήριξης του Κυπριακού αγώνα ενάντια στον Βρετανικό Ιμπεριαλισμό αλλά μηχανορράφησε μάλιστα την άνοδο του «εθνάρχη» Μακαρίου, τι και αν η ΕΣΣΔ δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ ενεργά να μπλοκάρει ως υπερδύναμη την παλιά αγαπημένη της (από Κεμάλ εποχή) Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο μας αλλά έδωσε κυριολεκτικά το «πράσινο φως», τι και αν δεν υποστήριξε ποτέ καμία ουσιαστική ενίσχυση του παραμάγαζου της που ήταν το ΚΚΕ να φτάσει στην εξουσία αλλά το παρότρυνε να λέει μέσω του πρώην μέλους της ΕΟΝ και γνωστού πολιτικού ανεμόμυλου Θεοδωράκη «Καραμανλής ή τανκς». 

Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αρκετά να κάνουν τους Έλληνες αριστερούς να πάψουν να παρουσιάζουν συστηματικά την ΕΣΣΔ και την κουλτούρα της ως την πανανθρώπινη ιδέα απέναντι στον Αμερικανισμό της Δεξιάς, του αγγλόφιλου παλατιού και της δικτατορίας που υπονόμευε το δημοκρατικό πολίτευμα το οποίο ποτέ μα ποτέ δεν θέλησαν να ανατρέψουν ή να κατακτήσουν ή έστω να συγκρουστούν μαζί του. Έτσι στην Ελλάδα διαμορφώθηκε μια ιδεολογική απάτη ότι απέναντι στον Αμερικανισμό της εξουσίας υπάρχει ένα αντίπαλο δέος που φυσικά ποτέ του δεν υπήρξε αντισυστημικό, πατριωτικό και ριζοσπαστικό αλλά κατάφερε να θεωρείται  ως μια μεταφυσική αυτονόητη οντότητα για κάθε έλληνα αντί - αμερικανό και αντί - ιμπεριαλιστή. Αν θες όντως να είσαι αντί - ιμπεριαλιστής (λένε) δεν πρέπει να οργανώσεις κίνημα κατά του αστισμού με το λαό με σκοπό την εθνική ανεξαρτησία και τον σοσιαλισμό αλλά να πιστεύεις στα ιερά δόγματα και τις πανανθρώπινες προθέσεις της Μόσχας και του Κρεμνλίνου … που κάπως, κάπου και κάποτε θα μας απελευθερώσει. Αυτή η άνευ προηγούμενου ιδεολογική δυαδική λογική μεταξύ Αμερικανισμού και Ρώσο - σοβιετισμού έφτασε από την άνοδο Πούτιν και μετά στην ηγεσία της Ρωσίας , να συνοδεύεται από μια ακροδεξιά θρησκευτική παραψυχολογική και αντί-πολιτική παθολογία που εκφράστηκε από τον δόλιο «Καρατζαφερισμό» μέχρι τους Λιακόπουλους και την «Χρυσή Αυγή» ευλογήθηκε στο Άγιος Όρος, έπαιξε παιχνίδι στα γήπεδα ενώ κατάφερε σήμερα με βάση τον πόλεμο στην Ουκρανία να φτάσει στην αποκορύφωση μιας κοινής γνώμης που ενώνεται από την Κουμουνδούρου και τον Περισσό μέχρι το υπόγειο δυναμικό της εκκλησίας της Ελλάδος και κύκλους και ομάδες του λεγόμενου «εθνικιστικού» φάσματος. 

Είναι ανατριχιαστικής έκτασης ο φανατισμός και το μίσος που εκδηλώθηκε με αφορμή την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Οι αριστεροί έφτασαν να κάνουν πορείες και συναυλίες επί της ουσίας δηλώνοντας αλληλεγγύη στους Ρώσους και Τσετσένους εισβολείς, κάτι που συνιστά πρωτοφανές γεγονός ακόμα και στην δίκη τους ιστορία αν σκεφτεί κανείς ότι την δεκαετία του εξήντα όταν οι Σοβιετικοί διέλυαν Βουδαπέστη και Πράγα (πριν είχαν σκοτώσει πολλούς και στο Βερολίνο) σειρά από διασπάσεις ξέσπασαν στην Αριστερά. Από την άλλη μεριά τα κρατικά ΜΜΕ έφτασαν να αποθεώνουν την Αμερική σε βαθμό αηδίας για το πόσο δήθεν στηρίζει την Ευρώπη και την Ουκρανία. Πλευρές εξουσίας και μηχανισμοί εξουσίας που εξοστράκισαν την σημασία της αντίστασης ενός ιστορικού λαού για χάρη μιας οπαδικής διαίρεσης ποιος είναι με το ΝΑΤΟ και ποιος με το Κρεμλίνο. Όλοι μαζί από το αστικό σύστημα έως τους εθνικούς ριζοσπαστικούς χώρους εξαφάνισαν κάθε αναβάθμιση της σημασίας των Ελληνοτουρκικών σχέσεων από εδώ και εμπρός. Λογικό αφού η ιδεολογία του ξένου πάτρωνα δεν επιτρέπει να ετοιμάζεσαι για σοβαρή εθνική κρίση από μόνος σου ως κοινωνία και χώρα. Δεν συζητάμε καν το σενάριο πως μια μεγάλη εθνική κρίση θα έφερνε δυνητικά μια ευκαιρία για πολιτικές ανατροπές στο κυρίαρχο σκηνικό. Αυτά είναι ανώτερα μαθηματικά για τις γεωπολιτικές ιδιοφυΐες του Αμερικανισμού και του Ρωσισμού. 

Άλλωστε προσέξτε το εξής παράδοξο: όταν μιλάμε για την Ουκρανία δέχονται όλοι αυτοί πως μια εξωτερική εισβολή μπορεί να αλλάξει την ισορροπία ενός κράτους απλά δεν συμφωνούν που οι Ουκρανοί υπερασπιζόμενοι την ζωή τους κρατάνε ζωντανό το φίλο νατοϊκό κράτος ενώ θα έπρεπε να μην αντιστέκονταν ώστε το Ρωσικό Imperium να τους έκανε Ουκρανικό κράτος παρία. Για αυτούς τους Έλληνες Χαουσχόφερ της οκάς η φυσιογνωμία του κράτους παύει να παίζει ρόλο στο θέμα της κοινωνικής ανατροπής, αφού την εναποθέτουν στον καλό Ρώσο εισβολέα που επειδή είναι αντιδυτικός μάλλον θα είναι και αντικαπιταλιστής ή έστω φιλολαϊκός ... άρα δεν θα έπρεπε να τίθεται θέμα ύπαρξης Εθνικοεπαναστατικών δυνάμεων εντός Ουκρανίας, αφού ο στρατός του Πούτιν είναι επαναστατικός στρατός … που επειδή θα αλλάξει τον Ζελένσκι με ένα νέο Γιανούκοβιτς μάλλον θα επιτελέσει ριζοσπαστική κοινωνική ανατροπή στην Ουκρανία που εμείς οι άσχετοι τώρα δεν την καταλαβαίνουμε!

Στην Ελλάδα όμως για τους ίδιους δεν ισχύει η περίπτωση μια εξωτερική απειλή να αποσταθεροποιήσει το σύστημα γιατί εφόσον η Τουρκία είναι με όλους κατά βάθος το κράτος δεν θα βρεθεί σε ενδεχόμενο απειλής της επιβιώσεως του. Το προφανές σταθερό σημείο αυτών των απόψεων είναι η απόλυτη πίστη στην δύναμη των εξωτερικών παραγόντων στην κάθε κατάσταση και η άρνηση των εσωτερικών παραγόντων. Άρα μιλάμε για επιφανειακές γεωπολιτικές θέσεις που κρύβουν μια ακραία μοιρολατρία και προτροπή προς την απόλυτη παράδοση στις αποφάσεις των υπερδυνάμεων που πρέπει να διαλέξουμε ποια να υποστηρίξουμε. Αυτές οι απόψεις δεν εμπνέονται από καμία ολιστική και συνθέτη ανάλυση των σχέσεων εξωτερικών και εσωτερικών παραγόντων, δεν τους ενδιαφέρει η κρίση του αστικού κράτους αφού δεν πιστεύουν σε κανένα άλλο κράτος ως Ιδέα στην θέση του και εκ του αποτελέσματος αποδεικνύονται φορείς ενός αντεθνικού άναρχο - τροτσκιστικού λόγου που κρύβεται πίσω από το προσωπείο ενός παραδοσιοκρατικού δόγματος το οποίο είναι μέσο επιβολής ενός φιλελευθερισμού που κρύβεται πίσω από ένα «πατριωτικό» προσωπείο.

Αν παρατηρήσει κανείς βαθύτερα αυτή την σχέση εναγκαλισμού αυτών των δυο ρευμάτων θα διαπιστώσει πόσο αλληλεξαρτώμενες είναι οι τύχες τους. Ξεπερνούν πια το ψυχροπολεμικό πλαίσιο αντιφασισμού και αντικομμουνισμού. Εδώ μιλάμε για την οιονεί μεταπολιτευτική φενάκη μιας ραγιάδικης ελίτ που τα λόμπι της έχουν βαθύτατη συστημική συναίνεση μέσα από το μιντιακό, κομματικ, θρησκευτικό, στρατιωτικό και κοινοβουλευτικό μηχανισμό του κράτους να πνίγουν οποιαδήποτε φωνή, τάση, δράση ή κίνηση και κίνημα που βρίσκεται έξω από τα νερά τους ακριβώς εάν δεν εντάσσεται σε μια από τις δυο στημένες ιδεολογικές γραμμές της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Το στοιχείο της αυτόνομης λαϊκής δράσης για την εθνική υπεράσπιση της πατρίδας στην κατάμαυρη περίοδο που μπαίνει όλη η περιοχή μας από έσω και στο εξής είναι αυτό που θα πέσει ξανά πάνω στα τεράστια εμπόδια του ιδεολογικού αποπροσανατολισμού περί Αμερικανισμού και Ρωσισμού. Η χώρα δεν ανήκει και δεν πρέπει να ανήκει σε καμία ξένη εξάρτηση αλλά να υπάρχει μόνο για το πεπρωμένο του έθνους και την κοινωνική ευημερία του ελληνικού λαού. Η χώρα δεν πρέπει να πιστεύει καμία θεωρία σωτηρίας ή σε προφητείες που έχουν εξώφυλλο διάφορες φυλλάδες, αλλά να αποκτήσει νέες δυνάμεις αφύπνισης και δράσης για να απαιτήσει ένα νέο μέλλον κάτω από μια νέα τάξη στην πολιτική εξουσία και στην πνευματική της ζωή. Δεν είναι δυνατόν στον 21^ο  αιώνα να γίνεται ακόμα αντιπαράθεση στην Ελλάδα με βάση το ποιος ξένος δυνάστης είναι καλύτερος να μας αναλάβει έναντι του προηγούμενου.

Τα γεγονότα στον κόσμο και στην χώρα μας είναι θετικό να αναλύονται μόνο υπό το πρίσμα της διάλυσης της Αμερικανικής επικυριαρχίας αλλά και της Ρωσικής επιρροής σε κάθε πεδίο της εθνικής ζωής. Αυτό είναι το καθαρό και πραγματικά αναγκαίο καθήκον των Ελλήνων εθνικών επαναστατών και ριζοσπαστών. Ας ξεκινήσουμε να αναλύουμε τις εξελίξεις σύμφωνα με τα σύγχρονα δικά μας γυαλιά και όχι με το ποιος μας θυμίζει τον Ναπολέοντα, ποιος μας φαίνεται αντικαπιταλιστής, ποιος είναι λευκός ή μαύρος, ποιος μιλάει Αγγλικά και ποιος όχι. Καμία υπερδύναμη ποτέ δεν ευεργέτησε την Ελλάδα και δεν πρόκειται να το κάνει και ποτέ. Η Ελλάδα χρειάζεται το δικό της Νέο Κράτος ή την Ελληνική Πολιτεία που μέσα στα ερείπια της δυστυχισμένης Ευρώπης μας θα υπερασπιστεί την συνέχεια του Έθνους κυριολεκτικά και υπαρξιακά. Αν δεν αντιμετωπισθεί αυτό το τεράστιο καθήκον καμία τύχη δεν θα υπάρξει μπροστά στις κολοσσιαίες καταστροφές που συγκλίνουν στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο και μεγάλο μέρος τους θα λάβει χώρα ακριβώς στην ευρύτερη περιοχή που υπάρχει η Ελλάδα. Οι νέοι που δεν έχουν μολυνθεί από αυτή την στημένη ιδεολογική παράσταση του Αμερικανισμού - που ταΐζει την δεξιά και την αριστερά με πακέτα βοήθειας και δάνεια - και του Ρώσο - Εθνοσυντηρητισμού - που ταΐζει ακροδεξιούς και ακροαριστερούς με λίστες και μυστικά κονδύλια - να μην διστάσουν να πρωταγωνιστήσουν στην πνευματική ανεξαρτησία που χρειαζόμαστε, για να μπορέσει η Ελλάδα να ξαναστήσει τις Θερμοπύλες της Ευρώπης στα χώματα της, ενάντια στην επερχόμενη Ανατολική επέλαση που ενδυνάμωσε η Αμερικανική διάλυση των αξιών και δεσμών της Ευρωπαϊκής ταυτότητας. 

Δεν είμαστε τέκνα του Τζορτζ Ουάσινγκτον, των Κένεντυ, Ρήγκαν και Μπους, Κλίντον, Ομπάμα, Τραμπ και Μπάιντεν. Δεν είμαστε τέκνα των Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν και Πούτιν. Είμαστε με τον Ελληνισμό, πεπρωμένου του λαού μας και κοιτίδα της Μεγάλης Ευρώπης. Ηθελημένα ή άθελα του όποιος σπέρνει ελπίδες δύναμης και προστασίας από οποιαδήποτε ξένη υπερδύναμη και αναμένει το θαύμα ή τον ξένο στρατό χωρίς να σηκωθεί από «ντιβάνια και καναπέδες» είναι  βαθιά υποτελής στο σύστημα, όχι μόνο το σημερινό αλλά το διαχρονικό σύστημα της πνευματικής ξενοκρατίας της εθνικής συνείδησης, που γεννήθηκε με τον Μαυροκορδάτο και τον Κωλέττη και όπλισε το χέρι των διαχρονικών Μαυρομιχαλαίων που σκοτώνουν μέχρι σήμερα την ριζοσπαστική σκέψη και διάθεση για δράση. Όμως πάντα υπάρχει χρόνος να το αναγνωρίσει και να εργαστεί για την Εθνική επιβίωση.

Αυτόνομοι: Πατήσια