Η γυφτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας
του Wolverine
Από την μια πλευρά οι «ευαίσθητοι» πολίτες που δεν βλέπουν την παραβατικότητα των Ρομά να αυξάνεται με εκρηκτικό ρυθμό, προς όφελος μιας πολιτικάντικης «επαναστατικότητας» που εξαντλείται στα τραγούδια και τα ακριβά ρούχα της Μποφίλιου και στα χρυσά ρόλεξ του Κουτσούμπα. Για αυτούς οι εν λόγω είναι μια καταπιεσμένη «μειονότητα» που ναι μεν αξίζουν της όποιας αλληλεγγύης αλλά καλό είναι να παραμένουν μακριά από τα βόρεια προάστια τα κομματικά γραφεία και τα στέκια των Εξαρχείων.
Το μνημονικό τους δεν έχει ποτέ ακούσει για τον μικρό Μάριο που του φύτεψαν μια σφαίρα στο κεφάλι επειδή είχαν «ντέρτι» τα «παιδιά» όπως πάντα κάνουν όταν αποφυλακίζονται από τα ίδια κυκλώματα δικηγόρων, που μετά οι ακροαριστεροί τα κατηγορούν για τις πλεκτάνες και τις σκευωρίες. Δεν έχουν ποτέ ακούσει για την γιαγιά που την πάτησαν με το αυτοκίνητο για να της πάρουν την αλυσίδα από τον λαιμό. Όπως δεν είπαν τίποτα οι κύριοι που κάνουν κουμάντο στους «αντιεξουσιαστές» για τον Νίκο Μεταξά που τον σκότωσαν οι Αφγανοί για τα τιμαλφή που είχε πάνω του. Δεν θυμήθηκαν ποτέ ότι συρρέουν κατά εκατοντάδες οι νεολαίοι χρήστες ναρκωτικών σε Ασπρόπυργο, Μενίδι και Ζεφύρι για να απολαύσουν τα «αγαθά» που προσφέρουν απλόχερα οι «μειονοτικοί» συμπολίτες μας. Μικρή η μνήμη σας όπως μικρό και το πολιτικό σας ανάστημα.
Και τι με αυτό θα αναρωτηθεί ο Ρουβίκωνας η Αυγή και το ΚΚΕ. Δικαιολογείται η καταδίωξη σε μια πολυπληθή αστική περιοχή και η κατάληξη με μια σφαίρα στον εγκέφαλο ενός μικρού σε ηλικία παραβατικού; Η 5η Δεκεμβρίου θυμίζει μια άλλη ημερομηνία όπου ο πασόκος μπάτσος Κορκονέας σκότωσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τροφοδότησε με 8000 νέα μέλη τις δομές της αναρχίας και της άκρας αριστεράς. Όμως για καθίστε να το δούμε πέρα από τον όποιο συναισθηματισμό το συμβάν κύριοι ένορκοι της antifa. Σε λάθος ανθρώπους το απευθύνουν τελικά το ερώτημα οι κύριοι και οι «σύντροφοι». Να το απευθύνουν στο «τείχος της δημοκρατίας» που το έχτισαν μαζί με εφημερίδες δικαστικούς και μπάτσους όταν το σκιάχτρο της «Χρυσής Αυγής» τους βόλεψε όλους καλά για μερικά χρόνια. Να το απευθύνουν στα κομματικά όργανα που ψήφισαν συλλογικά - από αναρχικούς μέχρι σταλινικούς - για να έρθει η «πρώτη φορά αριστερά» και η οποία κατείχε θέσεις ΕΞΟΥΣΙΑΣ στο υπουργείο προστασίας του πολίτη. Να το απευθύνουν στους συγγενείς του Μάριου και του κάθε Μάριου που εκεί η μνήμη τους ξεθώριασε και δεν έγραψαν μια αράδα για αυτή την παρακρατική δολοφονία.
Γιατί παρακράτος είναι μια μειονότητα που ωφελείται από τα κρατικά επιδόματα, και πρωταγωνιστεί ενάντια στην κοινωνία, βολεύεται με ένα πενηντάρικο ευρώ όταν έρχονται εκλογές και δίνει αίμα σε έναν αστικό κρατικό δημοκρατικό μηχανισμό εκλογικό και πρακτικά παντοδύναμο. Εμείς δεν οφείλουμε να καταδικάσουμε τώρα την ελ.ας γιατί το έχουμε κάνει πολλά χρόνια πριν από όταν σκότωναν εργάτες και ενωτικούς όπως τον Ιάκωβο Κουμή που του επιτέθηκαν πισώπλατα, από όταν τσάκιζαν στις Πρέσπες την Λευκίμμη την Κερατέα και στο Σύνταγμα νέους γέρους και παιδιά για θέματα κοινωνικά και εθνικά, όταν την ίδια ώρα το Ζακ που έχετε ηρωοποιήσει ... έλεγε ότι τα γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι!
Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά. Εκεί έχουμε να κάνουμε με δεξιούς/ακροδεξιούς και κομματόσκυλα που «αγανακτούν» για τα δικαιώματα της ελ.ας. Της ίδιας υπηρεσίας της «τάξης και της ηθικής» που σκόπιμα κλείνει τα μάτια όταν έρθουν οι άνωθεν εντολές. Της ίδιας υπηρεσίας που δεν πράττει το παραμικρό όταν οι φιλήσυχοι συμπολίτες της γνωστής καταγωγής οπλίζονται με καραμπίνες εδώ και χρόνια. Είναι η ίδια υπηρεσία που φόρτωσε στο ξύλο τους εθνικιστές στο Μακεδονικό και αλλού, που πάτησε στους τάφους των Φουντούλη – Καπελώνη, που έσυρε στο δικαστήριο δεκάδες εθνικιστές φορώντας κουκούλες αφού πάντα το κράτος θέλει να δείχνει απρόσωπο ενώ έχει το πρόσωπο της Μέδουσας. Και ενώ και στο παρελθόν η καταδίωξη κατέληξε σε φιάσκο - για είκοσι ευρώ κλεμμένη βενζίνη - έδωσαν και πάλι τροφή στους αντιφασίστες και τις ΜΚΟ για μια υπόθεση που έχει επαναληφθεί εκατοντάδες φορές.
Είναι οι ίδιοι που θυμούνται να έχουν φωνή όποτε τους καλεί
σε εκπομπές ο Παπαδάκης και ακούμε και πάλι τα ίδια για την ελλιπή εκπαίδευση τους.
Πόση εκπαίδευση κρατική τελικά, πόσα ακόμη ισραηλινά δακρυγόνα, πόσες ακόμη
μηχανές και πόσες αύρες. Πόσα ακόμη λεφτά για το σιδερένιο χέρι του κράτους που
τα θύματα του είναι δεκαπλάσια από αυτά της χουντικής επταετίας. Πόση ακόμη έννοια ρε «πατριώτες»
για την αστυνομία της δημοκρατίας που εξόπλισε ο Καραμανλής με βαρύ οπλισμό,
άφησε να αφηνιάζουν με εντολή του Μητσοτάκη τα ΜΑΤ και ανά πάσα στιγμή με μια εντολή
σπάνε πόρτες για τα δάνεια και μπουκάρουν σε σπίτια συναγωνιστών επειδή τους «κάλεσε
το καθήκον». Πόσο ακόμα θα νοιαστείτε για την υπηρεσία ενός κράτους της Ε.Ε.
που όταν θέλει ο κάθε γραβατωμένος υπουργός πράττει για τα συμφέροντα του ενάντια
στο έθνος;
Η βεντέτα ανάμεσα σε ελ.ας και Ρομά δεν είναι δική μας υπόθεση. Και δεν είναι υπόθεση των όποιων «εθνικιστών» που με ευκολία κλείνουν τα μάτια στο προφανές. Και το προφανές είναι ότι υπάρχουν δυο κόσμοι. Από την μια ο κόσμος της εξουσίας που με το ένα χέρια τροφοδοτεί με επιδόματα τους αλλογενείς και τους κλείνει το μάτι για να συνεχίσουν να πράττουν όπως πράττουν, και από την άλλη αφήνει τις πολυπληθείς δυνάμεις ασφαλείας να περιορίσουν το κακό χωρίς όμως να θιχτεί ο πυρήνας του προβλήματος που αποφέρει ψήφους τις παραμονές των εκλογών. Έτσι λοιπόν ουδείς χρειάζεται να αναλωθεί σε μια «βεντέτα» ετών αφού οι ίδιοι που τάχα διαμαρτύρονται αφήνουν τα παιδιά τους να φέρονται με «γύφτικο» τρόπο στην καθημερινότητα. Τόσα χρόνια ψήφισαν εκείνα τα κόμματα που άφησαν το πρόβλημα να μεγεθυνθεί, αψήφησαν την κοινωνική απειλή του εμπορίου ναρκωτικών, δεν προστάτευσαν τα παιδιά τους στα σχολεία από συμπεριφορές και δεν μίλησαν ποτέ για την άλλη πλευρά όταν αυτή βρέθηκε δίπλα στα σπίτια τους.
Για τους μόνους που θα νοιαστούμε είναι για τους
συναγωνιστές μας που δίνουν έναν ηρωικό αγώνα σε σχολεία και σχολές, σε χώρους
εργασίας και σε εστίες οικογενειακές απέναντι στην λαίλαπα της μαφίας που έχει
σφιχταγκαλιάσει η άκρα αριστερά αλλά και στην τρέλα του δημοκρατικού κράτους που
είναι βαριά εξοπλισμένο και ασύδοτο σε σχέδια και πράξεις και αναπαράγεται καθημερινά
τρώγοντας τις ίδιες του τις σάρκες.
Γιατί η Κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει Αντιπολίτευση; (άρθρο του Nero Valois)
γράφει ο Nero Valois
Πάνω από δυο χρόνια τώρα αυτό που καταγράφεται πολιτικά είναι μια άνευ προηγούμενου συστημική «Ειρήνη και Tάξη» υπό την καθοδήγηση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Και λέω συστημική γιατί μέσα στην κοινωνία και στα λαϊκά στρώματα υπήρξαν διαφορετικές διαθέσεις απέναντι στον κεντρικό διαχειριστή του αστισμού που όμως πέρασαν όλες αναξιοποίητες.
Η βασικότερη ως τα τώρα φυσικά είναι η πολιτική διαχείριση της πανδημίας που δημιούργησε μέσα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας μια βαθιά διαίρεση ενορχηστρωμένη από ένα σύνολο πολιτικών μέτρων δημοκρατικής τρομοκρατίας, κοινωνικού αυτοματισμού, προσωπικού στιγματισμού των Ελλήνων που είχαν άλλη στάση απέναντι στο Βιοπολιτικό τρόμο-μηχανισμό. Η μέχρι πρότινος τεράστια μάζα Ελλήνων που αρνούνταν αυτή την υγειονομική δικτατορία, ξεπερνούσε το μισό του πληθυσμού, δεν εκφράστηκε σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής από καμία υποτιθέμενη αντιπολιτευτική προς το Μητσοτάκη δύναμη, από τον Τσίπρα και το ΚΙΝΑΛ ως το ΚΚΕ.
Με εξαίρεση στημένους θεατρινισμούς αντιπαράθεσης γύρω από την ορθότερη χρήση των μέτρων καραντίνας, εμβολιασμού και στήριξης στο ΕΣΥ κανένας δεν θέλησε να αξιοποιήσει έστω δημοσκοπικά την τεράστια λαϊκή ανασφάλεια και δυσαρέσκεια από την διαχείριση Μητσοτάκη. Ειδικότερα όταν ένα πιο ενεργό κομμάτι αντί-εμβολίαστων και δυσαρεστημένων προσπάθησε να βγει στον δρόμο και να δείξει χαρακτηριστικά κοινωνικής αντιπολίτευσης σύσσωμα στηλιτεύθηκε και χρωματίστηκε ως αναχρονιστικό και «κρύπτο-φασιστικό» από όλο το παρασιτικό μηντιακο, πολιτικό σύστημα μέχρι την κρατικοδίαιτη αντιφα από τα Lidl που εξαφανίστηκε από τους δρόμους δυο χρόνια. Ακόμη και κάποιοι που εμφανίστηκαν ως θεματοφύλακες και υπερασπιστές του αναθεωρημένου Καραμανλικού συντάγματος είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με την ελ.ας προκαλώντας το γέλιο σε όσους γνωρίζουν πως λειτουργεί το παρακράτος με προηγούμενα κορυφαία συμβάντα την Αμφιάλη και το Νέο Ηράκλειο.
Η μικρομεσαία τάξη συμπιέστηκε κ άλλο εξαντλητικά από τα κυβερνητικά μέτρα, το δημόσιο σύστημα υγείας εσκεμμένα αφέθηκε στην τύχη του για να δουλέψουν τα φιλαράκια των κρατούντων που κουμαντάρουν την ιδιωτική υγεία. Το χειρότερο, εκατόμβες νεκρών στα νοσοκομεία λόγω διάλυσης των δομών υγείας και όμως κανένας δεν ζήτησε ούτε μια Πανελλαδική πανεργατική γενική απεργία κανείς δεν οργάνωσε ούτε μια δυναμική συγκέντρωση για τα μάτια του κόσμου. Κανείς δεν θέλησε να αγγίξει τον Μητσοτάκη ενώ αυτοί που κατέλαβαν τα μικρόφωνα σε δημόσιες συγκεντρώσεις, ήταν πολλές φορές πρώην υποστηρικτές του Αρτέμη και της παρέας που ονειρεύεται απόβαση με διαστημόπλοια ή αποδίδει τιμές στους Πατρώους Θεούς με τα πλαστικά ποτηράκια στα χέρια μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους, κάτω από την παρατηρητικότητα και την θυμηδία ρασοφόρων και κρατιστών.
Αυτή η σουρεαλιστική κατάσταση προβλήθηκε από το σύνολο των ΜΜΕ ενώ οι κινήσεις ή οι ομάδες καθώς και οι απόψεις που έκαναν δυσάρεστη αίσθηση στα υπόγεια της εξουσίας προκάλεσαν αντιδράσεις πρώτα σε επίπεδο αρθρογραφίας. Παράδειγμα η προβοκατόρικη αναφορά γνωστών δημοσιογράφων - που διατηρούν επαφές με δομές καταστολής - σε δυο καθημερινής κυκλοφορίας εφημερίδες σχετικά με την συντακτική ομάδα του παρόντος ιστολογίου, καθώς και η στοχοποίηση αυτόνομων συναγωνιστών από τους κομισάριους του Περισσού ή ομάδων αντιεξουσιαστών που δεν καθοδηγούνται από τις υπηρεσίες και εμφανίζουν σημεία εθνισμού.
Τον βαθμό ξεφτίλας και σύμπνοιας των καταλάβαμε το περασμένο καλοκαίρι όταν όλη η Ελλάδα κάηκε για τις μπίζνες που ο αγαπημένος της οικογένειας εισαγωγέας εξωτικών ουσιών ξεκίνησε επενδυτικά με τα φυντάνια της γνωστής κατασκευαστικής. Η χώρα πόνεσε για την τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή της υπαίθρου, η νεολαία έκανε σύνθημα τη περιβόητη ακατάλληλη ατάκα για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, πυροσβέστες εκβιάστηκαν να μην μιλήσουν για τα όσα είδαν σε επίπεδο επιχειρησιακής συμπεριφοράς του Κράτους που άφησε εσκεμμένα τα πάντα στην μοίρα τους και όμως κανείς πάλι συστημικά δεν άγγιξε καν τον Μητσοτάκη.
Γιατί και πως εξηγείται αυτό ;
Μετά κ από τον τρόπο εκλογής και ανάληψης της νέας ηγεσίας στο νεκρόφιλο ΠΑΣΟΚ γίνεται κατανοητό ότι το σύνολο των οικονομικών λόμπι του ελληνικού αστισμού έχει επιλέξει να είναι η οικογένεια Μητσοτάκη η μαριονέτα εκτελεστής των deal τους την επόμενη περίοδο. Έδωσε μαθήματα φανατικής προσήλωσης στο παγκόσμιο Αμερικανικοσιωνιστικό φαρμακευτικό κατεστημένο με την στυγνή υπεράσπιση της ατζέντας του κτηνιάτρου και συμπατριώτη μας ... Μπουρλά. Μονιμοποίησε τον ρόλο του Ισραήλ σε θέματα πολιτικής εθνικής άμυνας και μετά την εκλογή Biden έδωσε στον Αμερικανικό παράγοντα ατέλειωτες δεσμεύσεις και χώρο συμφερόντων με την πρόφαση της διαμόρφωσης άμυνας απέναντι στην Τουρκική απειλή.
Ο Μητσοτάκης επιπλέον ικανοποιεί με τα deal που αφορούν το μεγάλο μαφιόζικο κεφάλαιο των διεθνών κατασκευών την πλήρη αναμόρφωση της Αττικής σε φιλέτο του παγκόσμιου Αμερικανοσιωνιστικού real estate. Η απόλυτη στήριξη των ελληνικών ΜΜΕ εξηγείται και από την ειδική μεταχείριση των αφεντικών τους σε θέματα νέων επενδύσεων που εμπλέκονται δυναμικά μαζί με τα γεράκια του ξένου κεφαλαίου. Για τα τελευταία καυτά ζητήματα ουσίας ο νεκροθάφτης του ελληνικού εθνικισμού δεν έχει να πει το παραμικρό από τον Δομοκό, αφού αναλώνεται σε συγγραφή των βιβλίων του με χιλιοειπωμένα τσιτάτα και μια στείρα συνθηματολογία που την διαβάζουν μόνο οι οπαδοί του.
Ο Μητσοτάκης συνεπώς αφήνει να μεταμορφωθεί όχι μόνο ένα ακίνδυνο κέντρο στο πλάι του με την άλλη μικρό μαριονέτα της δήθεν σοσιαλιστικής Κρητικής ολιγαρχικής μαφίας αλλά συμπιέζει τον Τσίπρα σε μια πλήρη ακινησία που αποσκοπεί να τον οδηγήσει η στην ανοιχτή συμμαχία με το ΚΚΕ η στην συμμαχία με τον Ανδρουλάκη ώστε να καταστεί εσαεί εξαρτημένος αντιπολιτευτικά. Όλοι όμως συμφωνούν στους νέους ρόλους γιατί είναι πολλά τα λεφτά που έχουν μοιραστεί από τον Αμερικανικό παράγοντα - τους ίδιους που εξυμνεί ο δρομέας Χατζηγώγος - και έχουν να κάνουν και με την σταθερότητα που επιθυμούν να έχουν σε περίπτωση όξυνσης των γεωπολιτικών συγκρούσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας λόγω Ουκρανίας.
Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει από τα παραπάνω είναι γιατί αυτή την εκκωφαντική συστημική συναίνεση δεν προσπάθησε να την εκμεταλλευτεί καμία εκτός συστήματος δύναμη αυτή την διετία;
Σε όλη την Ευρώπη από Ολλανδία, Γαλλία έως και την Ιταλία υπήρξαν κινήματα με συγκρούσεις και μαζικότητα που αν και δεν έφεραν νέες ριζοσπαστικές δυνάμεις στο προσκήνιο έδωσαν χώρο σε πολλές δυνάμεις εθνικοεπαναστατικές αυτή την φορά να παράξουν μαχητικό λόγο και παρέμβαση εξαιτίας της ολοκληρωτικής απουσίας κάθε αριστερής και ψεύδο-αντιεξουσιαστικής δύναμης από τις κινητοποιήσεις. Στην Ελλάδα τίποτα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φεμινισμός του τρίτου κύματος που εξυμνείται από την ΠτΔ μέχρι την κόρη του αρχηγού της ελλαδικής ακροδεξιάς, έχει αντικαταστήσει την φιλεργατική δυναμική ανάμεσα στις εναπομείναντες ομάδες των Εξαρχείων οι οποίες με εξαίρεση το εφετείο και την πορεία για τον Κουφοντίνα αναλώνονται σε ομιχλώδεις συζητήσεις για την φασιστική απειλή, τις συναινετικές (;) παρτούζες και τον ρόλο των τραβεστί στις καταλήψεις πάντα κάτω από τις αφίσες του Άρη και του Μπακούνιν ή για το αν θα πρέπει να δίνεται λόγος στους δικαιωματιστές της νέας αριστεράς.
Η αιτία αυτής της πρωτοφανούς πολιτικής απουσίας ακόμα και μικρών δυνάμεων οφείλεται κυρίως σε μια ανελέητη χωρίς αρχές και ουσία αλληλοεξόντωση στην βάση δήθεν ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στις δυνάμεις που αναζητούν πατήματα μετά το τέλος της Χ.Α. Οφείλεται στο γεγονός πως υπάρχει μια εθελουσία φυλάκιση σε χώρους και πρόσωπα και όχι η αναζήτησή σύνδεσης των ιδεών με λαϊκές δυνάμεις. Οφείλεται στο ότι υπάρχει ένας φετιχισμός γύρω από ένα μακρινό παρελθόν που υποτιμά και την Ιδέα και την Παράδοση και την Επανάσταση ως αρχές που αναζητούν πάντα σε κάθε εποχή νέα πόδια και όχι προσθετικά βοηθήματα.
Οφείλεται στο ότι κανείς δεν καθορίζεται με βάση αρχές αλλά και σύγχρονες πολιτικές θέσεις γύρω από την ΕΕ, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και τον ρόλο του Σιωνισμού στην Ελλάδα, την Εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και των αναγκών επιβίωσης. Παρά λοιπόν την συστημική ανοιχτά πια πρόσδεση του συνόλου της αριστεράς στο κρατικό και καπιταλιστικό status κανείς ακόμα δεν μπορεί να αδράξει τη ευκαιρία να παρέμβει για να κατοχυρώσει έστω μια μικρή αλλά διακριτή ριζοσπαστική αντισυστημική θέση στα πράγματα. Αυτά τα προβλήματα ενισχύονται και για ένα άλλο λόγο. Δεν υπάρχει ακόμα μια συντονισμένη διαδικασία διαμόρφωσης νέων αγωνιστών που να αποτελέσουν το φυτώριο μιας αυριανής επαναστατικής ελίτ που να μπορεί να ανταποκρίνεται σε τρία επίπεδα:
Πρώτον στο Πνευματικό-Ιδεολογικό επίπεδο, έχοντας κερδίσει τον εσωτερικό πόλεμο που θα θεμελιώνει την Ιεραρχία και την Πίστη στην επικαιρότητα της Ιδέας μέσα από σχολές, εκδόσεις με προσανατολισμό τέτοιο, συλλογικές εμπειρίες ηγεσίας που να καταπολεμούν τον στείρο αρχηγισμό, επικέντρωση στην θρησκευτικότητα της δράσης ενάντια στην εκκλησιαστική σιωνιστική πνευματική εξασθένηση.
Δεύτερον στο πολιτικό επίπεδο θεμελιώνοντας ως δεδομένο τρόπο σκέψης την παρέμβαση στην εκάστοτε πολιτική συγκυρία, δίπλα και μέσα στον απλό λαϊκό κόσμο γύρω από θέματα που μπορούν να κάνουν εφικτό να δημιουργούνται δέσμες αγώνα σε κάθε κοινωνικό χώρο και κύτταρο χωρίς εξαιρέσεις.
Τρίτον στο επίπεδο της οργανωτικής αυτονομίας
θεμελιώνοντας ένα δίκτυο ελεύθερων ομάδων συντρόφων που να εξαπλώνονται στις
μεγάλες πόλεις με κοινά χαρακτηριστικά και θέσεις, που να καθιστούν διακριτή την
παρουσία μιας Εθνικής Λαϊκής Αυτονομίας που σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα να
βρίσκεται έμπρακτα εκεί από την σκοπιά της Τρίτης Θέσης.
Τα παραπάνω δεν αφορούν προφανώς όσους υπαρξιακά θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν αμετάβλητοι «χώροι» και δικά τους εκλογικά ή κερδοσκοπικά «χωράφια». Δεν αφορούν τους πάσης φύσεως «Πατριάρχες», εκδότες της πλάκας που συνουσιάζονται με την δεξιά και τους σιωνιστές, κομματικούς Φαρισαίους και κρυφούς πράκτορες του κράτους και της Ακροδεξιάς του. Αφορούν όσους θέλουν πρώτα από όλα να συγκροτήσουν μια νέα δυναμική, όσους θέλουν να απεγκλωβιστούν από την απραξία που θρέφεται με στημένα ιδεολογικά γκέτο. Δεν μπορεί κανείς να αφήσει απαρατήρητο πως μια διετία τώρα ετοιμάζεται κάτι που σύντομα δεν θα επιτρέπει ούτε καν την ανώφελη διαδικτυακή ενορχηστρωμένη διάλυση γύρω από εκτός πολιτικής και πνευματικής επικαιρότητας διαμάχες.
Είναι
χρήσιμο να σκεφτούμε με το αυτοκριτικό πνεύμα που είδε σε μια άλλη εποχή τα
πράγματα ο Ντομινίκ Βενέρ στο κείμενο «Για μια θετική κριτική» που κυκλοφόρησε στην
γλώσσα μας από την Fatria Zentropa. Είναι ακόμα πιο απαραίτητο να σκεφτούμε με βάση το σκεπτικό του
Γκαετάνο Μόσκα για τις ελίτ, διαβάστε
την εξαιρετική σχετική έκδοση από τις Εκδόσεις «Έξοδος». Πρέπει να ενωθούν
δυνάμεις, να δημιουργήσουν επίπεδα δράσης, θεωρίας, ταυτότητας και συντονισμού.
Να υπάρξει μια θέληση να μπορεί το ρόλο της πραγματικής εθνικής και λαϊκής
αντιπολίτευσης να τον επικαλείται έστω και χωρίς δυνάμεις μια συνεργασία δομών
που να κοιτάει προς τα εκεί, να
σχεδιάζει προς τα εκεί, να προετοιμάζεται δηλαδή να κυνηγήσει αυτό τον ρόλο.
Δεν
χρειάζονται για όλα αυτά δήθεν συνέδρια που στην πραγματικότητα θα είναι γραφικές συναντήσεις καφενείου για την επανεμφάνιση νεκραναστημένων πειραμάτων που απέτυχαν στο παρελθόν.
Χρειάζεται απόφαση, σκέψη, ωριμότητα, ενδιαφέρον να στηθούν τα μακροπρόθεσμα
ενάντια σε κάθε τι βραχυπρόθεσμο. Χρειάζεται να δώσουμε χώρο στην πραγματική Αυτονομία να
ανθίσει, να δημιουργήσει πρωτοβουλίες, να δοκιμάσει στα αχαρτογράφητα νερά των
λαϊκών αγώνων χωρίς το άγχος της ανεύρεσης ενός Μεσσία αρχηγού ή αρχιερέα γιατί μόνο τα
αυθεντικά κινήματα γεννάνε τους Προφήτες τους, όχι οποιαδήποτε τεχνοκρατική
μίμηση του κοινοβουλευτικού σωλήνα.
Ας μελετήσουμε τα μεγάλα κινήματα μας, πως έγιναν οργανισμοί που εξαπλώθηκαν και νίκησαν όχι πως παρήλαυναν ούτε πως έδειχναν δύναμη. Αλλά πως την απέκτησαν την δύναμη, αυτό λείπει σήμερα.
Να μελετήσουμε για να εμπνευστούμε και όχι να μιμηθούμε και σε αυτή την έμπνευση δεν αρκούν η Φασιστική Ιταλία και η Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία του μεσοπολέμου. Μας λείπει και η Κούβα του Περονιστή Τσε, η Αργεντινή του Περόν, η Κανταφική Λιβύη, η Νασσερική Αίγυπτος και η Μπααθική Συρία, το Σοσιαλοεθνικιστικό Ιράκ. Μας λείπει η πύρινη ορμή της μεγάλης Ιρανικής Επανάστασης και ο δρόμος ανάπτυξης της Λιβανέζικης Χεζμπολάχ, το ανολοκλήρωτο πείραμα της Ιταλικής Terza Posizione και η μητροπολιτική καινοτομία της «αριστερής» νεοφασιστικής Κάζα Πάουντ.
Μας λείπει μια Εθνική Αυτονομία που θα συνθέτει στο σήμερα της Ευρώπης και της Ελλάδας την ιδεολογία της «Τρίτης Θέσης». Αυτή είναι η αντιπολίτευση που θα ωφελήσει τον λαό και το έθνος ώστε να υπάρξει δυνατότητα μεγάλης εθνικοεπαναστατικής αλλαγής σε βάθος χρόνου.
Κοιτώντας τα γουρούνια στα μάτια.
Επειδή κάποιοι ΔΕΝ ξεχνούν ...
Για τους 2 φοιτητές που έχασαν την ζωή τους δήλωσε ο δημοσιοκάφρος: «όποιος συνδέει τους θανάτους με την τιμή του πετρελαίου, είναι εμμονικός»
Πάτρα: η αυτοοργάνωση των πολιτών θα νικήσει.
πηγή
Σκέψεις ενός αυτόνομου συναγωνιστή σχετικά με την αυτοκτονία στο Σύνταγμα.
του Jihad.
Τέλος δεν είχε καταλάβει ότι είναι άλλο να αντιστέκεσαι ένοπλος και στο τέλος να παίρνεις μαζί σου στον θάνατο και τον εχθρό - όπως οι ηρωικοί Kamikaze και οι Εθνικοσοσιαλιστές πιλότοι της αεροπορικής μοίρας "Λεωνίδας" KG 200 - και άλλο να φεύγεις μόνος και μέσα στην απόγνωση ακριβώς απέναντι από το στρατηγείο του εχθρού χωρίς να του προκαλέσεις την παραμικρή απώλεια …
Με εξαίρεση την ομάδα του Καραμπελιά και τους συντάκτες του «Ρήξη / Άρδην» - με τους οποίους διαφωνούμε σε πολλά - όλοι οι άλλοι «σύντροφοι» κλείνουν τα μάτια μπροστά στην αλήθεια και αγνοούν επιδεικτικά τις εκκλήσεις της μειονότητας στην βόρεια ήπειρο, το δράμα των Ελλήνων σε Ίμβρο Τένεδο και Καρπασία ή ακόμα πιο μακριά τις καθημερινές ανάγκες των Ελλήνων της κοινότητας των Καλάς. Αλλά όλα αυτά είναι μια άλλη ιστορία.
Είναι τόση η δύναμη της δημοκρατίας που την περιγράφει ο Γάλλος Φασίστας Robert Brasillach ως «ψυχορραγούσα παλιά πουτάνα, η βλογιοκομμένη παλιοβρώμα, που μυρίζει το πατσουλί και την κολπίτιδα» που επηρεάζει ακόμα και αυτούς που την αμφισβητούν έστω και από μια άλλη ματιά …
Ένας λαός που 38 χρόνια δεν έχει καταφέρει να αλλάξει μυαλά και να αμφισβητήσει την ρίζα της τυραννίας που έχει όνομα και λέγεται ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν είναι και ικανός την κρίσιμη στιγμή να πράξει το αυτονόητο. Θα συνεχίσει να δέχεται τον εμπαιγμό να αλληθωρίζει προς κάθε τι άλλο παρά προς τον κύριο στόχο και τον άμεσο εχθρό.
«Σύντροφοι» ποτέ δεν ξέρετε ποιος είναι στον δρόμο της οργής ακόμα και δίπλα σας με διαφορά μερικών μέτρων … οι αυτόνομοι εθνικοσοσιαλιστές πλέον είναι παντού και πάντα μέσα στις εξελίξεις με κύριο στόχο την ανατροπή του καθεστώτος όσο και αν αυτό σας ενοχλεί.
Ήρωας ήταν και ο Θεόφιλος Γεωργιάδης αυτός ο αληθινός σοσιαλιστής Πατριώτης που πολλοί θαμώνες του Indymedia όχι μόνο δεν γνωρίζουν αλλά και στο σύνολο της η «αριστερά» - που μέχρι προχτές δήλωνε ότι θυμόταν και στήριζε τον αγώνα του PKK στα λευκά κελιά της Τουρκίας - αρνείται να αναγνωρίσει ως σύμβολο του αντικατοχικού αγώνα σε Ελλάδα και Κύπρο. Ο εν λόγω αριστερός πατριώτης αντάρτης πολέμησε στα βουνά του Κουρδιστάν απέναντι στον Κεμαλισμό και δολοφονήθηκε από την ΜΙΤ στην Λευκωσία.
Όπως γράφουν κάποιοι αριστεροί πατριώτες:
Όπως και να έχει ο κόσμος τίμησε τον Δημήτρη Χριστούλα, όπως του άξιζε, εμείς όμως φύγαμε από την κηδεία με ένα σφίξιμο στο στομάχι γιατί πάντα θα υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι θα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ακόμη και το μεγαλείο της ψυχής κάποιων που χύνουν το αίμα τους για αυτή τη χώρα»
link: Προς τον Πέτρο Κωνσταντίνου: Διεθνιστή σε περιμένουμε στα στενά της Δαμασκού !
Να διώξουμε τον φόβο.
Γράφει ο subnet
Ένα από τα μεγαλύτερα ψυχικά νοσήματα κυρίως στην εποχή μας είναι η παιδεραστία, είναι από τα πιο άρρωστα και ταυτόχρονα βίαια τραύματα για μία παιδική ψυχή, αφού μπορεί να προκαλέσει πολλά ψυχολογικά προβλήματα, εμμονές, φοβίες και να σταματήσει την ομαλή εξέλιξη ενός παιδιού και εξαιτίας αυτών να στιγματιστεί αρνητικά για το υπόλοιπο της ζωής του η να νιώθει κυνηγημένο από σκιές και εφιάλτες ώσπου μεγαλώνοντας θα το οδηγήσουν σε ακραίες λύσεις και τακτικές !
Τα κρούσματα ειδικά τα τελευταία χρόνια είναι πάρα πολλά στην χώρα μας. Από που να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς, παλαιότερα αλλά και πρόσφατα παραδείγματα. Από δασκάλους, καθηγητές, προπονητές σε ομάδες μικρών παιδιών, διασκεδαστές τηλεοπτικών εκπομπών (Φωτούλης) μέχρι και στην εκκλησία έχουμε πολλά περιστατικά.
Με λίγα λόγια η αρρώστια και η σήψη έχουν φτάσει παντού και οι γονείς χωρίς να γνωρίζουν εμπιστεύονται τα παιδιά τους σε ανθρώπους που υποτίθεται ότι θα τα διδάξουν σωστά, θα τα μορφώσουν ώστε αύριο να γίνουν σωστοί άνθρωποι οι οποίοι θα στηρίζουν ο ένας τον άλλο για να χτιστεί μία εποικοδομητική κοινωνία.
Αντί αυτού όμως, συμβαίνει το ανάποδο και τα παιδιά μεγαλώνουν πλέον σε έναν πολύ πιο σκληρό, βίαιο και αποτρόπαιο κόσμο όπου είναι αναγκασμένα να κοιτάνε πίσω τους κάθε φορά που περπατούν στον δρόμο η να φοβούνται την ίδια τους την σκιά, με τα άσχημα συναισθήματα και τα φαντάσματα του παρελθόντος να τους κυνηγούν !
για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ ...