Capitan Corneliu Zelea Codreanu (13.09.1899 - 29.11.1938)




του Γεωργίου Μεταξά

Χέρια θανάτου απλώθηκαν βαθειά στη φυλακή
στους σκοτεινούς διαδρόμους παντού ανατριχίλα
μια παγωμένη απειλή καραδοκούσε κει
π' αβάσταχτη προχώρησε μες της καρδιάς τα φύλλα

Το αίμα σου και αν χάθηκε μες το κελί
της φυλακής και βρέθηκες νεκρός
το πνεύμα σου δε χάθηκε ξεχύθηκε απάνου
στ'  άρμα του ήλιου φώλιασε, στο χρυσαφένιο φως
λάμπει για πάντα αθάνατο, Ζελέα Κοντρεάνου


Yukio Mishima, Yojuro Yasuda και Φασισμός (μέρος δεύτερο)


6. Η λογοτεχνία δράσεως του Mishima

Ας προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε τις ομοιότητες μεταξύ της λογοτεχνίας του Mishima και του Φασισμού υπό ένα λογοτεχνικό πρίσμα. Εάν χρησιμοποιήσουμε μία λέξη, για να περιγράψουμε την λογοτεχνία του Mishima, αυτή είναι λογοτεχνία της δράσεως. Τα ύστερα έργα του δείχνουν μία ιδιαιτέρως ισχυρή τάση δράσεως. Ακόμα και στα πρώιμα έργα του, οι πρωταγωνιστές είναι υπέρ της δράσεως. Υπό μία συνολική έννοια, η λογοτεχνία του Mishima είναι περισσότερο ακτιβιστική παρά διανοουμενίστικη. Αυτό είναι όμοιο με τον Φασισμό, ο οποίος εξίσου αποδίδει σπουδαιότητα στην δράση.








Ο Giovanni Gentile, ο Ιταλός φασίστας φιλόσοφος, υιοθέτησε μία Φιλοσοφία της Δράσεως. Σύμφωνα με τις θεωρίες του, η ανθρωπότητα επιτυγχάνει αυτό-συνειδητότητα και αυτό-πραγμάτωση πρωτίστως μέσω της δράσεως. Ένεκα τούτου ο Φασισμός αποκαλείται, επίσης, πολιτική της δράσεως.

Ο Μουσολίνι συχνά συγκρίνεται με τον Λένιν. Οι πολιτικές τους θεωρίες και η κομματική οργάνωσή τους είναι υποθετικά όμοιες, ο δε Μουσολίνι έβγαινε με μια γυναίκα, η οποία είχε εργασθεί ως γραμματέας του Λένιν και εξήγησε στον Μουσολίνι τον Μαρξισμό, μέσω του οποίου ασκήθηκε εμμέσως η επιρροή του Λένιν στον Μουσολίνι. Και ο Μουσολίνι και ο Λένιν θεωρούσαν ότι οι οργανώσεις των λίγων έπρεπε να καθοδηγούν τις μάζες. Διαφοροποιούνταν, όμως, μεταξύ τους θεμελιωδώς στην φύση αυτών των ελίτ. Για τον Λένιν, ήταν οι διανοούμενοι. Για τον Μουσολίνι, ήταν οι άνθρωποι της δράσεως.

Ο Μουσολίνι και ο Mishima μοιράζονται μία ηρωική αντίληψη του ανθρώπου. Οι πρωταγωνιστές των λογοτεχνικών έργων του Mishima είναι δραστήριοι ήρωες με ισχυρό χαρακτήρα. Αυτό αποτελεί, επίσης, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Φασισμού. Περαιτέρω, ενώ ο Μαρξισμός και ο Φιλελευθερισμός αποδίδουν μεγάλη σπουδαιότητα στις υλικές συνθήκες και ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι ελέγχονται από την οικονομία και από το περιβάλλον, αυτή η θεώρηση απορρίπτεται εντελώς από τον Φασισμό, ο οποίος αποδίδει μεγάλη σημασία στην ανθρώπινη βούληση, με την οποίαν μπορούμε να ελέγξουμε το περιβάλλον μας. Τούτο, επίσης, σημαίνει ότι οι άνθρωποι αποφασίζουμε οι ίδιοι για την μοίρα μας.

Ο Mishima και ο Μουσολίνι μοιράζονται, επίσης, μία μεγάλη εκτίμηση για την παράδοση και την εξ αίματος συγγένεια. Όπως ο Μαρξισμός, ο Φασισμός αρνείται ότι ο άνθρωπος απλώς υπάρχει στο παρόν. Κουβαλάμε το παρελθόν μέσα μας, Οι άνθρωποι είναι προϊόντα της ιστορίας. Ό,τι κληρονομούμε από το παρελθόν, το μεταβιβάζουμε στο μέλλον. Αυτή είναι, επίσης, η άποψη του Mishima. Οι άνθρωποι είναι αποτέλεσμα της συσσωρεύσεως του παρελθόντος και θα συνεχίσουν στο μέλλον, έστω και ασυνείδητα. Η Παράδοση ενσωματώνεται κατά φυσικό τρόπο στην εξ αίματος συγγένεια. Για αυτόν τον λόγο οι συντηρητικοί και οι εθνικιστές νοιάζονται για την Παράδοση. Η Ιαπωνική Ρομαντική Σχολή, η ομάδα λογοτεχνών και διανοουμένων, η οποία επηρέασε άμεσα τον Mishima, επίσης ενδιαφερόταν για την αιματολογική γραμμή όπως και για την Παράδοση.

Οι έννοιες της Παραδόσεως και της καταγωγής είναι εξίσου πολύ σημαντικές για τα μεμονωμένα άτομα μίας κοινότητος. Οι παραδόσεις αποτελούν το θεμέλιο μίας κοινότητος, χωρίς την οποίαν θα ήμασταν μοναχικά και απομονωμένα όντα. Συνεπώς, συνεχίζουμε την δική μας ταυτότητα εντός της κοινότητός μας και υπό αυτήν την έννοια οι παραδόσεις και η καταγωγή συνιστούν την πηγή της ατομικής ταυτότητος. Ο Mishima είχε ξεκάθαρα το θέμα αυτό στον νού του όταν έγραφε το βιβλίο «Σε υπεράσπιση του Πολιτισμού». Οι άνθρωποι υπάρχουν και λειτουργούν σε μία κοινωνία και οφείλουμε την ταυτότητά μας στην ύπαρξη των παραδόσεων.

Στην σύγχρονη περίοδο της παγκοσμίου τυποποιήσεως, οι παραδόσεις τείνουν να απορρίπτονται ως κάτι αρνητικό. Διαφορετικά έθνη, έθιμα και παραδόσεις αντιμετωπίζονται ως εμπόδια για την παγκοσμιοποίηση και βαθμιαία εξαφανίζονται. Αυτό, όμως, οδηγεί στην καταστροφή της ατομικότητος. Οι παραδόσεις και οι πολιτισμοί είναι οι πηγές της ταυτότητός μας. Ούτως η υπεράσπιση του πολιτισμού σημαίνει εξίσου την υπεράσπιση της ανθρώπινης ατομικότητος.

Όσο δε για την σχέση της παραδόσεως και της βελτιώσεως, η «Παράδοση» έχει και καλή και κακή σημασία. Η τήρηση των παραδόσεων δεν πρέπει να σημαίνει την μηχανική προσκόλληση σε παλαιές συνήθειες, διότι τούτο δεσμεύει και αναστέλλει την ενέργεια και την δημιουργικότητα ενός έθνους. Πρέπει πάντοτε να γνωρίζουμε τις ενυπάρχουσες παραδόσεις στο συνεχές από το παρελθόν, να αγωνιζόμασθε να αναμορφώσουμε το παρόν και να δημιουργήσουμε τα θεμέλια για το μέλλον.


7. Η πηγή της δημιουργικότητος

Στις αρχές του 20ου αιώνος ο Φουτουρισμός στην Ιταλία ήταν ένα πρωτοπόρο πολιτιστικό κίνημα, το οποίο καλούσε σε καταστροφή των φιλελεύθερων κλασικών. Ο Φουτουρισμός διαπέρασε την λογοτεχνία, την ζωγραφική, την αρχιτεκτονική, την μαγειρική και όλα τα υπόλοιπα πεδία και έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στον σχηματισμό του Φασισμού. Πράγματι, αυτοί που συνέβαλαν στην θεμελίωση του ιταλικού Φασισμού υπήρξαν πρώην μέλη του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, πρώην στρατιωτικοί και μέλη του Φουτουριστικού πνευματικού κινήματος.

Στην Ιαπωνία ο Yojuro Yasuda είχε μία παρόμοια άποψη για την Παράδοση. Πίστευε ότι η συντήρηση έπρεπε να οδηγήσει στην αναμόρφωση, διότι εάν ενδιαφερόμασθε μόνον για την διατήρηση του παρελθόντος, οι παραδόσεις θα κολλήσουν στην πλήξη και την μονοτονία και προοδευτικά θα εξαφανισθούν.

Η ιδέα ότι η συντήρηση πρέπει να οδηγεί στην αναμόρφωση μπορεί να θεωρηθεί ως η αντίληψη του Φασισμού για την επανάσταση. Ο Mishima αξιολογούσε την Παράδοση τόσο στην σκέψη όσο και στην δράση. Ήταν, ωστόσο, άνθρωπος της σύγχρονης εποχής και την ζούσε. Είχε επιτύχει σε μεγάλο βαθμό να απορροφήσει την κουλτούρα και την λογοτεχνία της Δύσεως και να τις ενσωματώσει στο ιαπωνικό πλαίσιο. Το έργο του Mishima «Σύγχρονα έργα θεάτρου Noh» είναι εμβληματικό αυτής της μίξεως ιαπωνικών και δυτικών παραδόσεων.

Η λογοτεχνία του Mishima συνέθετε ολόκληρη την εμπειρία του Ιαπωνικού έθνους, την οποίαν Giovanni Gentile αποκαλούσε «εθνική σύνθεση». Διά του συλλογισμού οτι τα στοιχεία της Δυτικής κουλτούρας, τα οποία η Ιαπωνία απορρόφησε από την στιγμή που άνοιξε τις πύλες της και ακολούθησε το μονοπάτι του εκσυγχρονισμού, αποτελούν εξίσου μέρος της εμπειρίας του Ιαπωνικού έθνους, ο Mishima έπραξε τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον, για να «εξιαπωνίσει» αυτά τα ξένα στοιχεία.

Ο Φασισμός ήταν, επίσης, αρχικά μία απόπειρα για «εθνική σύνθεση». Ο Μουσσολίνι ξεκίνησε από την Αριστερά και εγκαθίδρυσε έναν νεόν τρόπον σκέψεως βασισμένο στην σύνθεση των εμπειριών ολόκληρου του Ιταλικού έθνους. Μία τέτοια «εθνική σύνθεση» προκύπτει από την ορθή κατανόηση της Ιστορίας.



Μ. Καραγάτσης (Κίτρινος Φάκελος)




"Η δημοκρατία είναι το πιο αυταρχικό πολίτευμα, γιατί επιβάλλει στους πάντας τις ανεξέλεγκτες κι άτυπες παρορμήσεις του όχλου. Μ’ ένα δικτάτορα, κατά κάποιον τρόπο συζητείς λογικά, γιατί έχει πάντοτε μια δόση λογικής. Με τον όχλο, κάθε συζήτηση αποκλείεται. Μόνον να τον επηρεάσης μπορείς, αν είσαι δημαγωγός δηλαδή αν μεταχειρισθής επιχειρήματα χαμηλοτάτης ποιότητας, τα μόνα που ο όχλος μπορεί να κατανοήση. Ενας δικτάτωρ, αν βέβαια δεν είναι κτήνος, έχει κάποια γνώση και κάποιαν εκτίμηση προς τις προσωπικότητες της χώρας. Ο όχλος τις αγνοεί, κι ούτε παραδέχεται να κυβερνηθή από ανθρώπους που σκέπτονται. 

Η σκέψη για τον όχλο είναι αντιπαθής, ύποπτη κι επικίνδυνη. Εκείνο που τον επηρεάζει είναι τα ωραία λόγια κι η καταφερτζοσύνη. Η δημοκρατία κρατάει πεισματικά στο περιθώριο τις αξίες, εκτός αν αυτές καμουφλαρισθούν με τα χυδαία προσόντα που θαυμάζει ο όχλος. Να! παράδειγμα ο κ.Τασάκος, νέος μεγάλης αξίας, που για να επιτύχει το σκοπό του διαβουκόλευε άλλοτε τον όχλο με εκδηλώσεις ψεύτικου ενδιαφέροντος. Ο κ. Τασάκος είναι πολιτικός, μα θα αποτύχη επειδή κάποτε ο όχλος θα διαισθανθή πως είναι άνθρωπος αξίας και θα τον παραμερίση. Η δημοκρατία βασίζεται στο θέλημα της πλειοψηφίας. 

Ποιάς πλειοψηφίας; Η πλειοψηφία του όχλου δεν δημιουργείται στην τύχη αλλά με βάση ορισμένες κοινές ομοιότητες των ατόμων που τον αποτελούν, κι οι πιο κοινές, οι πιο θεμελιώδεις ομοιότητες είναι η βλακεία κι η κακεντρέχεια. Συνεπώς δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο που η πλειοψηφία των ηλιθίων και κακεντρεχών εκλέγει κυβερνήτες του συνόλου κατ’ εικόνα και ομοίωσή της. Η δημοκρατία δεν αρκείται να παραμερίση τους νοήμονες κι αγαθούς από τη διαχείρηση των κοινών. Διαποτισμένη από αβυσσαλέο και φαρμακερό πλέγμα κατωτερότητας, κάνει το παν για να τους εξουθενώση…"



Το παραπάνω απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Κίτρινος Φάκελος” του Μ.Καραγάτση

Εθνικοσοσιαλιστική Νεολαία: Δράμα






Fanzine "Σιδηρά Πατρίς" τεύχος πρώτο έκδοση των Αυτόνομων Εθνικιστών Βόλου.






Η σκέψη της Αυτονομίας
αποτελεί για εκατοντάδες Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες στην χώρα μας  το Φωτεινό Μονοπάτι που ξεχωρίζει μέσα  στο σκότος που επιβάλλει το Σιωνιστικό καθεστώς και η καπιταλιστική πρακτική. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της εν λόγω προσπάθειας η παραπάνω κίνηση των Αυτόνομων συναγωνιστών του Βόλου όπου σε λίγες γραμμές εκφράζουν καίριες σκέψεις και προσπαθούν να αφυπνίσουν συνειδήσεις. Το εν λόγω έντυπο μοιράστηκε σε σχολεία και σχολές, στέκια νεολαίας και χώρους εργασίας. 

Η συντακτική ομάδα του "Μαύρου Κρίνου" δεν έχει παρά να στείλει αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους Συναγωνιστές του Βόλου και να τους συγχαρεί για αυτή την αξιόλογη έκδοση.

José Antonio Primo de Rivera: Αθάνατος! (24.04.1903 - 20.11.1936)




"Η θέση μας είναι έξω, στον ελεύθερο αέρα μέσα στην καθαρή νύχτα με το όπλο στον ώμο, ψηλά στ’ αστέρια. Οι άλλοι μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι τα συμπόσιa τους. Εμείς έξω, σε μια τεταμένη επιφυλακή, παρουσιάζουμε μια διάπυρη και σίγουρη νέα χαραυγή για τις εύθυμες ιδιοσυγκρασίες μας"

Μ. Καραγάτσης (23.06.1908 - 14.09.1960)


«Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν η δικτατορία πενήντα χιλιάδων ομοτίμων πολιτών επί τριών εκατομμυρίων συμμάχων, μετοίκων και δούλων. Επί πενήντα χρόνια έτυχε οι 25.001 από αυτές τις πενήντα χιλιάδες να είναι άνθρωποι έξυπνοι. Βιολογικό φαινόμενο καταπληκτικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία. Από την στιγμή που οι 25.001 έξυπνοι έγιναν 24.999, οι 25.001 ηλίθιοι έφεραν στην αρχή τον Κλέωνα, άνθρωπο στα μέτρα τους ακριβώς, κι η δημοκρατία ξαναβρήκε τον συνεπή εαυτό της»



«Η Δημοκρατία δολοφονεί, καιρός να την εκτελέσουμε!»


του
Wolverine



Τίποτα δεν άλλαξε σε αυτή την χωρά από την μέρα που «απελευθερώθηκε» στα χαρτιά και υποδουλώθηκε και πάλι στον ξένο παράγοντα. Μίση, εμφύλιοι, νεκροί, ένας καταραμένος τόπος που κυλάει σαν σάπιο καράβι στα νερά της απελπισίας χωρίς τιμόνι, πυξίδα και πλήρωμα. Το αίμα των νεαρών Εθνικιστών έφερε και πάλι στο προσκήνιο τις μνήμες της ΟΠΛΑ που στο διάβα της σκορπούσε αδιακρίτως σφαίρες και θάνατο ακόμα και ανάμεσα στα πρώην δικά της μέλη, τους τότε «αιρετικούς» για την ηγεσία του ΚΚΕ. Στο παρασκήνιο το χέρι των άνανδρων δολοφόνων δεν το  όπλισε μόνο ο βρωμερός «αντιφασισμός» και οι αντιρατσιστικές οργανώσεις  που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προκάλυψη της ιδεολογικής ανεπάρκειας της αριστεράς αλλά το αστικό σύστημα και τα κανάλια, η κυβέρνηση της φιλοσιωνιστικής δεξιάς, και ένα κλαμπ οικογενειών που τρέφεται από το αίμα του λαού μας.






Arno Breker 


Λίγο μετά τον θάνατο του Φύσσα είχαμε γράψει «Η καταστολή παίρνει καθημερινά νέα μορφή και χαρακτήρα και απλά έλειπε το κομμάτι εκείνο που θα ολοκλήρωνε τον προμελετημένο σχεδιασμό. Δεν πέτυχαν άλλες ενέργειες που ενορχήστρωσαν στο παρελθόν οι εγκέφαλοι της εξουσίας, χρειαζόταν κάτι εντυπωσιακό που θα συσπειρώσει τα μέλη της antifa και θα οπλίσει στο μέλλον ξανά τα περίστροφα των Εξαρχείων». Και να λοιπόν που τα όπλα βρόντηξαν μανιασμένα λες και έπαιρναν μέρος σε σαφάρι ζώων της ζούγκλας. Στράφηκαν όχι όμως απέναντι σε έναν στόχο που έχει άμεση ή έμμεση ευθύνη για την κοινοβουλευτική κατοχή και την διαιώνιση του κομματισμού στην χώρα μας αλλά απέναντι σε 2 απλά παιδιά τα οποία τα σκότωσαν με τρόπο μαφιόζικο και ξεκάθαρα «πούστικο» μπροστά σε δεκάδες άλλους για παραδειγματισμό.


Θα κάνουμε το λάθος να αναφέρουμε ότι ΟΛΟΙ όσοι εμπλέκονται στην ιστορία περίμεναν το γεγονός αυτό στο Νέο Ηράκλειο και κάποιοι θα βγουν ιδιαίτερα κερδισμένοι. Θα κάνουμε το λάθος να θυμίσουμε ότι κάποιοι είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι το εν λόγω χτύπημα εξυπηρετεί στο άμεσο μέλλον πολλαπλούς στόχους και τροφοδοτεί με ακόμη περισσότερη οργή τα λεγόμενα «άκρα» που έχουν στις τάξεις τους νέους ανθρώπους και είναι έτοιμοι να αλληλοσπαραχτούν την στιγμή που η κυβέρνηση απειλεί με φυλάκιση ακόμα και όσους αμφισβητούν το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. ενώ δεν παραλείπει σε περίπτωση αναταραχών να προειδοποιήσει ότι θα καλέσει και την ευρωπαϊκή στρατοχωροφυλακή!


Θυμίζει ο τρόπος δολοφονίας και η οργάνωση καθώς και η επιχειρησιακή τακτική μια ξένη υπηρεσία γνωστή για τις εν ψυχρώ δολοφονίες με πιστόλια, όμως δεν υπάρχουν αποδείξεις παρά ενδείξεις σε αυτή την υπόθεση. Επίσης μια μηχανή κλεμμένη από χρόνια, ένα όπλο με ιδιαίτερο συμβολισμό, ένα χτύπημα σε πολυσύχναστο δρόμο ενώ στα πενήντα μέτρα μόλις το αστυνομικό τμήμα … Κανείς δεν τολμάει να υψώσει τους τόνους απέναντι στο δολοφονικό καθεστώς, όλοι μιλούν για ψυχραιμία - μάλλον θα υπάρξουν ανταλλάγματα για την καλή τους διαγωγή … - την στιγμή που η ρίζα του κακού είναι μια και γνωστή από χρόνια.


Από την μια πλευρά οι «αντιφασίστες» θα χαρούν που έστειλαν στο χώμα 2 «φασίστες» (άλλωστε στο Γαλάτσι φώναζαν ότι δεν χόρτασαν και θέλουν και άλλο αίμα …) και από την άλλη πλευρά το όραμα του εχθρού που θα διαμορφωθεί μπροστά στα μάτια των Εθνικιστών θα έχει απαραίτητα κόκκινο υπόβαθρο και σφυροδρέπανο ή μαυροκόκκινο αστέρι. Και αυτό διότι κάποιοι τους συμφέρει να υπάρχει ο παραμορφωτικός φακός για να μην δουν ότι ο κύριος ΕΧΘΡΟΣ είναι το ίδιο το δημοκρατικό σύστημα που μεγάλωσε στα σπλάχνα της την ίδια την λογική της antifa, είναι ο κάθε αληταράς αστός δημοκράτης και εκδότης που ούρλιαζε να «εξολοθρευτούν οι φασίστες» με αφορμή τον θάνατο του Φύσσα από τον μισθοφόρο Ρουπακιά, είναι ο κάθε νεροκουβαλητής του κομματισμού και του φιλελευθερισμού που έφερε την τρόικα στην Ελλάδα και επέβαλλε ομάδες ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, και χίλιους άλλους 2 με βαρύ οπλισμό να σουλατσάρουν πολλές φορές σε γειτονιές σχολεία και στέκια νεολαίας.


Συμφέρει τους πάντες - και εννοούμε όλους όσους γοητεύονται από την μανία της εξουσίας - να αρχίσουν να πέφτουν πιστολιές εκατέρωθεν σε μια Ελλάδα που όχι μόνο δεν είναι Βαϊμάρη αλλά τα πάντα τείνουν να πάρουν την μορφή μιας αγελαίας βίας χωρίς κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο. Αντίγραφο της τραγικής πράξης στην «Acca Larenzia» η εν λόγω δολοφονική κίνηση και είναι σίγουρο ότι οι δράστες θα είχαν γνώση της ιστορίας για την περίοδο της «εποχής των μολυβιών». Και επειδή δεν ζούμε σε εποχές Βαϊμάρης που οι επαναστατικές ιδέες είχαν γίνει κτήμα της πλειοψηφίας ενός λαού αλλά στην Ελλάδα του Σαμαρά και του Βενιζέλου τα γεγονότα θέλουν διπλή ανάγνωση και καθαρή ματιά και ιδιαίτερα όταν αυτά έχουν να κάνουν με αίμα. Σε ένα ελληνόφωνο κρατίδιο που το κράτος ταυτίζεται πλήρως με το παρακράτος και φοράει κατά καιρούς ακροαριστερούς και ακροδεξιούς μανδύες - πάντα με αντιφασιστική επένδυση - το κέρδος για τον Λαό είναι μόνο θάνατος  και πόνος. Όσο και αν κάποιοι ονειρεύονται αντίποινα σε στυλ «Δεκεμβριανών» να θυμίσουμε ότι αυτός που έφυγε στο τέλος χαρούμενος και με το πούρο στο στόμα για το μακρινό Λονδίνο, έχοντας στο πλευρό του την αόρατη εξουσία να είναι ντυμένη με μαύρο ράσο δεν ήταν άλλος από τον μέθυσο και εγκληματία πολέμου Churcill

Σήμερα κάποιοι χαίρονται και πολύ μάλιστα που σε λίγο η Ελλάδα θα βυθιστεί και πάλι σε χρόνους τραγικούς. Όμως στο τέλος του κάθε εμφυλίου αυτός που χάνει είναι ο λαός και όχι τα ξένα και ντόπια αφεντικά. Έτσι λοιπόν θέλει μέτρημα στις λέξεις όταν λέμε για εμφύλιο διότι ο μόνος «εμφύλιος» που αξίζει να πάρουμε μέρος είναι αυτός ενάντια στην Δημοκρατία, δίοτι απλά «η Δημοκρατία δολοφονεί, καιρός να την εκτελέσουμε!»