Muammar Qaddafi

«Θέλουν να βαλκανοποιήσουν τις αραβικές χώρες. Θέλουν να βαλκανοποιήσουν τη Συρία και να βαλκανοποιήσουν τον Λίβανο. 

Στη συνέχεια, το Ισραήλ θα καταπατήσει κάθε μίνι κράτος και θα επεκταθεί περαιτέρω με τους εποικισμούς του. 

Η Αίγυπτος θα είναι η επόμενη. Και η Αίγυπτος θα βαλκανοποιηθεί. 

Η πρωτεύουσα του σιωνισμού δεν είναι η Ιερουσαλήμ. Πρωτεύουσa τους είναι το Κάιρο και το έχουν καταστήσει αυτό πολύ σαφές. 

Η Αίγυπτος δεν μπορεί να αντισταθεί μόνη της στους σιωνιστές, ούτε η Συρία. 

Εάν δεν εδραιωθεί η αραβική ενότητα, τότε το μέλλον ημών των Αράβων κινδυνεύει. 

Θα εξαφανιστούμε.  Αυτό είναι ένα σοβαρό θέμα. 

Καλώ τους Άραβες να κινηθούν επειγόντως και να σταματήσουν τη συμφορά πριν συμβεί, να εδραιώσουν την αραβική ενότητα πριν να είναι πολύ αργά. 

Ενωθείτε ή εξαφανιστείτε»

Muammar Qaddafi - 1998

Η Φρουρά των Αμαζόνων του «Αετού της Ερήμου», Muammar Qaddafi

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Σαν σήμερα το 2011 φεύγει από την ζωή με μαρτυρικό τρόπο ο ηγέτης της Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρίγια, Muammar Qaddafi. Πέφτει νεκρός κάτω από τις επευφημίες των τοξικοεξαρτημένων «ανταρτών» που χρηματοδοτούνται αφειδώς από την καπιταλιστική δύση και έχουν την ανοχή και την υποστήριξη των Σιωνιστών. Το άρθρο αυτό είναι ένας φόρος τιμής στους Λίβυους επαναστάτες που έπεσαν για την Πατρίδα τους μαχόμενοι και αμετανόητοι.

Ειδική μνεία όμως πρέπει να γίνει στην «Φρουρά των Αμαζόνων» τις γυναίκες εκείνες που προστάτεψαν κατά την διάρκεια της Λιβυκής επανάστασης τον Συνταγματάρχη Qaddafi. Η ειδική μονάδα της «Λαϊκής Φρουράς» η 77^η Ταξιαρχία, συγκροτήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Τα μέλη της προέρχονταν από τις χώρες της Αφρικής και την Ανατολική Ευρώπη. Κέντρο της υπήρξε μια ειδική ακαδημία στην Τρίπολη. Η πρώτη τους δημόσια εμφάνιση ήταν στην Συρία κατά την διάρκεια επίσημης επίσκεψης.

Επιλεγμένες προσωπικά από τον ηγέτη της Λιβύης εκπαιδευμένες σε όλα τα σύγχρονα όπλα καθώς και τις πολεμικές τέχνες. Πάντα έτοιμες να αποτελέσουν την ασπίδα του ηγέτη τους σε μια δύσκολη στιγμή. Σε όλα τα ταξίδια του Καντάφι στο εξωτερικό τον συνόδευαν σε κάθε του βήμα, έτοιμες για οποιαδήποτε αποστολή που χρειαζόταν για την ασφάλεια της Λιβυκής ηγεσίας.

Η γυναίκα στο Κανταφικό καθεστώς είχε την δυνατότητα να εξελιχθεί και να σπουδάσει. Κέρδιζε καθημερινά τον σεβασμό της κοινωνίας γεγονός που αναδεικνύεται στο γνωστό «Πράσινο Βιβλίο» καθώς και από τα επίσημα στατιστικά στοιχεία σχετικά με την εκπαίδευση. Σε μια περιοδεία του σε χώρες της Αφρικής το 1984, ο Λίβυος ηγέτης επισκέφθηκε την Αιθιοπία. Στην Αντίς Αμπέμπα θα έδινε συνέντευξη τύπου σε Αιθίοπες αλλά και σε ξένους δημοσιογράφους. 

Ήθελε μέσα στην αίθουσα και γύρω του να υπάρχουν οι Αμαζόνες του οπλισμένες. Η αστυνομία της Αιθιοπίας το απαγόρευσε. Ο Συνταγματάρχης επέμενε αλλά δεν κατάφερε κάτι. Οι Αμαζόνες αφοπλίστηκαν και ευγενικά τις έβγαλαν από την αίθουσα. Ο Καντάφι έγινε έξαλλος. Θεώρησε ότι εξευτέλισαν τις γυναίκες του, άρα και εκείνον. Εγκατέλειψε την συνέντευξη, και αποχώρησε από τη χώρα μαζί με τις γυναίκες του με προορισμό τη Μέκκα για να προσευχηθεί.

Σε μια απόπειρα εναντίον της ζωής του Καντάφι το 1998, η πανέμορφη Αίσα, η αγαπημένη σωματοφύλακας του Καντάφι και η κορυφαία σε ικανότητες, κάλυψε με το κορμί της τον Συνταγματάρχη. Οι σφαίρες έπεφταν βροχή. Το κορμί της Αίσα δέχτηκε περισσότερες από 15 σφαίρες πριν ξεψυχήσει, άλλες 7 Αμαζόνες τραυματίστηκαν από τα πυρά. Ο Καντάφι δεν έπαθε το παραμικρό. Οι επίδοξοι εκτελεστές του ηγέτη της Λιβύης εξολοθρεύθηκαν από τις υπόλοιπες γυναίκες της φρουράς του.

Κατά την διάρκεια των πολύμηνων σφοδρών μαχών που κατέληξαν τελικά στην πτώση του επαναστατικού καθεστώτος και την πλήρη διάλυση της χώρας, πολέμησαν με φανατισμό και θάρρος ενάντια στους «εξεγερμένους» ενώ κάποιες από αυτές αυτοκτόνησαν μπροστά στον ηγέτη τους για να του δείξουν την πλήρη αφοσίωση τους, γεγονός που συγκλόνισε τον Καντάφι.

Η μοίρα των μελών της γυναικείας φρουράς που έπεσαν ως αιχμάλωτες στα χέρια των πιονιών της Δύσης ήταν αν μη τι άλλο φρικτή. Πολλές γυναίκες της προσωπικής φρουράς του Καντάφι, υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια με τη χρήση ηλεκτρικών καρεκλών και γυμνών ηλεκτρικών καλωδίων. «Μας περιέλουζαν με καυτό νερό και μετά μας έβαζαν στους καταψύκτες για ώρες ολόκληρες. Μας βίαζαν και χρησιμοποιούσαν κάθε είδους βιαιότητα και ταπείνωση» δήλωσε στη συνέντευξή της, μία εκ της φρουράς. Στη διάρκεια της σύλληψής της, έγινε μάρτυρας άλλων γυναικών που τους έκοβαν το στήθος, ενώ ήταν ζωντανές. Άλλες απάνθρωπες πράξεις περιλάμβαναν βιασμούς κοριτσιών μπροστά σε όλους, ξερίζωμα της καρδιάς ενός κρατουμένου από το στήθος του, και τον αποκεφαλισμό πολλών από αυτούς.

Σήμερα η Λιβύη βιώνει την καπιταλιστική κατοχή και την παρουσία ξένων στρατευμάτων στο έδαφος της. Η ηρωική αντίσταση των Λίβυων παραμένει ως φάρος αντίστασης στην μνήμη όλων όσων μάχονται τον ιμπεριαλισμό και τον διεθνή σιωνισμό.

Μνήμη Muammar Qaddafi

 

Για την υπεράσπιση της Ταυτότητας: προτεινόμενοι τίτλοι από τις εκδόσεις «Έξοδος» (exodosvivlia@gmail.com)

 exodosvivlia@gmail.com

Pyotr Kropotkin και Muammar Qaddafi - μια συγκριτική ματιά στον Κανταφισμό από την αριστερή οπτική: όταν ο ευγενής «Aναρχικός Πρίγκιπας» Πέτρος Κροπότκιν συνάντησε τον Εθνικιστή «Αδερφό Συνταγματάρχη» Μουαμάρ Καντάφι στην όαση των ιδεών της Λιβύης

Το παρακάτω άρθρο αφιερώνεται στην εθνομηδενιστική antifa του λεγόμενου «ακροαριστερού/αναρχοκομμουνιστικού/αντιεξουσιαστικού χώρου» (ένα ενδιαφέρον άρθρο για το τι συμβαίνει με αυτούς εδώ) που έσπευσε να χειροκροτήσει την ιμπεριαλιστική εισβολή στην Λιβύη το 2011 (δείτε εδώ) καθώς και την καταστροφή του Κανταφικού καθεστώτος της «Μεγάλης Αραβικής Σοσιαλιστικής Λαϊκής Τζαμαχιρίγια» από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων αθώων από τους μισθοφόρους σαλαφιστές και τους αμερικανοκίνητους μοναρχικούς, την λεηλασία του φυσικού πλούτου από τις καπιταλιστικές δυνάμεις και την επαναφορά του δουλεμπορίου (δείτε εδώ) στην περιοχή.

Οι απόψεις και τα συμπεράσματα του Ρώσου συγγραφέα δεν είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» ή των συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης». 

Με το άρθρο αυτό συμπληρώνεται μια σειρά αναρτήσεων σχετικά με την Νασερική αντισιωνιστική Λιβύη τα οποία μπορείτε να διαβάσετε στο σύνολο τους στην ετικέτα «Λιβύη»

Εισαγωγικό σημείωμα: Τίτος

Ο ευγενής αναρχικός Κροπότκιν και ο νασερικός εθνικιστής Καντάφι. Πώς συμβιβάζονται; 

Ο αναρχικός Προυντόν και ο πρωτοφασιστικός Κύκλος Προυντόν. Ο αναρχο-κολλεκτιβιστής Μπακούνιν και ο παν-σλαβιστής Μπακούνιν. Ο αναρχο-κοινοτιστής Κροπότκιν και ο δαρβινιστής Κροπότκιν, ο άναρχο-συνδικαλιστής Σορέλ  και ο Σορέλ πηγή έμπνευσης του δημιουργού των πρώτων «fasci di combattimento». Ο «Εθνικός Απελευθερωτικός Ζαπατίστικος Στρατός» του υποδιοικητή Μάρκος («Μια επαναστατική διαδικασία πρέπει να έχει ως αφετηρία την επανανακάλυψη της έννοιας του Έθνους και της Πατρίδας») και το κίνημα του κάνει λόγο για Πατρίδα και Σοσιαλισμό, που υπερασπίζεται τις παραδόσεις και τα εθνικά σύμβολα, την εθνική ταυτότητα και την γη των προγόνων. 

Η ρομαντική νοσταλγία της οργανικής προ-νεωτερικότητας μέσα στα ερείπια του αστικού βιομηχανικού τοκογλυφικού μοντερνισμού. Νοσταλγία της υπαίθρου, της φυλής, της κοινότητας, των αδελφοτήτων, των συντεχνιών. Νοσταλγία ενός Μεσαίωνα, Κιβωτού της Αρχαιότητας. Ο αρχαιοπρεπής Πλήθωνας ως η επιθανάτια φωνή της πολεμικής κραυγής του μεσαιωνικού Βυζαντίου. 

Το Συντεχνιακό Κράτος, ένα οργανικό μη-κράτος, ως η διαλεκτική εκρηκτική σύνθεση μεταξύ κρατισμού και αντικρατισμού, εκπροσώπησης και ιεραρχίας, που ξεκινάει με την εξύψωση της πολιτικής βίας και τελειώνει στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού στο Σαλό, της Λαϊκής Βούλησης και του Χαρισματικού Ηγέτη. 

Οι Λαϊκές Επιτροπές της Τζαμαχιρίγια θυμίζουν το Κάλεσμα του Ρήγα για τον σχηματισμό των Λαϊκών Συνελεύσεων στις Κοινότητες, που θα έστελναν εκπροσώπους στην Εθνοσυνέλευση που θα αναδείξει τον Ηγέτη, τον νέο Μεγαλέξανδρο της Χάρτας του, ο Κοινοτισμός και η Αριστοκρατία του Δραγούμη το όραμα του για μια Ελλάδα πέρα από τα σύνορα που επιβάλλει το καθεστώς της ανομίας.

Αν, όπως είπε ο Λένιν, ο αριστερισμός είναι η παιδική ασθένεια του Κομμουνισμού, τότε ο αναρχισμός είναι η παιδική ασθένεια του Φασισμού;  

Ένα ερώτημα σαν δίκοπο μαχαίρι που λίγοι τολμούν να αγγίξουν την κοφτερή λεπίδα του. Το σύντομο βίαιο εξωστρεφές ξέσπασμα του Επαναστατικού Φασισμού ήταν η προσπάθεια αυτουπέρβασης του μικροεθνικισμού του. Αν αντ' αυτού είχε επιλέξει την ενίσχυση των αντιστασιακών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, σήμερα όλη αυτή η ψευδολογία, η σύγχυση και η παρανόηση θα απουσίαζε. 

Η ασυνέπεια βρίσκεται σε αυτούς που κρύβουν μέσα τους έναν αιρετικό πρωτοφασιστή κοινωνιστή και αρνούνται βλακωδώς να το παραδεχτούν ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό. Η δική μας ουτοπία είναι η απουσία μιας μονολιθικής ιεραρχίας που εμποδίζει τις Συμπολιτείες των Λαϊκών Κοινοτήτων, την κληρονομιά των Σουλιωτών να θριαμβεύσουν. Είναι η απαγόρευση της Λαϊκής αυτοδιοίκησης (όπως έπραξε από νωρίς το προτεκτοράτο που ονομάστηκε ελληνικό βασίλειο) που μετατρέπει τις επαναστάσεις σε μονολιθικά καθεστώτα;  Είναι αυτό το κοινό χαρακτηριστικό των Επαναστάσεων που διαρκούν ως τέτοιες; 

Από τα βουνά της Σιέρα Μαέστρα στην Καραϊβική ως την οροσειρά του Ζάγκρος που φωτίζεται από την πύρινη ελπίδα του Newroz, τελικά η αληθινή διαφορά δεν είναι ανάμεσα στον κρατισμό και τον αντικρατισμό, αλλά ανάμεσα στο οργανικό και το μηχανικό. Το ζωντανό και το άψυχο. Το αληθινό και το ψεύτικο. 

Ο αναρχικός πρίγκιπας Κροπότκιν και ο σοσιαλοεθνικιστής βεδουίνος Καντάφι συναντιούνται εκεί που η Λαϊκή Βούληση συναντά τους Ιερούς και άγραφους Νόμους του Διός (των Θεών, του Θεού, του Αλλάχ), αλλά για την Αντιγόνη θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.

Σχετικός παλαιότερος σύνδεσμος: 

«Αναρχοφασισμός» η ιδεολογική σύνθεση της «Τρίτης Θέσης»

Κροπότκιν - και Μουαμάρ Αλ Καντάφι: Ένα δοκίμιο σύγκρισης

του Ρώσου οικονομολόγου και κοινωνιολόγου Said Gafourov

Μετάφραση: Τίτος

Δημοσιεύτηκε εδώ και εδώ

Το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα η Λιβύη ήταν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής. Οι ανορθόδοξες εξωτερικές και εγχώριες πολιτικές, η πρόκληση της στις ανεπτυγμένες χώρες μαζί με τη στρατηγική γεωγραφική της θέση και τους μεγάλους ορυκτούς πόρους (κυρίως πετρελαίου), προσελκύουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε σύγκριση με άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα χαρακτηριστικά της χώρας ήταν η Τρίτη Οικουμενική Θεωρία, που αναπτύχθηκε από τον ηγέτη της Λιβυκής Επανάστασης Συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι, η οποία εισήχθη ως εναλλακτική λύση τόσο για την καπιταλιστική όσο και για την κομμουνιστική ιδεολογία. Αυτή η «νέα φιλοσοφία» δεν εφαρμόστηκε μόνο θεωρία και πράξη στη Λιβύη, αλλά θεωρήθηκε επίσης ως η πλέον αποτελεσματική για άλλες αναπτυσσόμενες χώρες. Χώρες όπως το Μπενίν ή η Μπουρκίνα Φάσο χρησιμοποίησαν στοιχεία της Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας στις κυβερνητικές τους ιδεολογίες.

Πολλοί δυτικοί μελετητές θεώρησαν ότι η ιδεολογία του Καντάφι ήταν κάτι ιδιαίτερα ανατολίτικο, ξένο προς το δυτικό σύστημα αξιών που βρίσκεται έξω από το κύριο ρεύμα τόσο της δυτικής όσο και της ανατολικής φιλοσοφίας ή σαν απλοποίηση μιας ήδη απλοποιημένης «μαρξιστικής φιλοσοφίας» ή σαν «πραγματικό σοσιαλισμό» προσαρμοσμένο σε «φυλετικούς (στμ tribe όχι race) σοσιαλιστές πρίγκιπες».

Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι στοχαστές του Τρίτου Κόσμου όπως ο Σάμι Χατζάρ υποθέτουν ότι το σύστημα αξιών του Καντάφι βρίσκεται στο πλαίσιο φιλοσοφικών παραδόσεων που επιστρέφουν στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» του Ρουσσώ.

Το 1973 το Υπουργείο Πληροφοριών και Πολιτισμού της Λιβύης δημοσίευσε ένα φυλλάδιο «Η Θεωρία του Τρίτου Κόσμου: η Ιερή Αντίληψη του Ισλάμ και η Λαϊκή Επανάσταση στη Λιβύη». Η θεωρία αναπτύχθηκε αργότερα στο φυλλάδιο του 1974 «Οι Αρχές της Θεωρίας του Τρίτου Κόσμου». Στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, ο Καντάφι δημοσίευσε 3 μέρη του γνωστού «Πράσινου Βιβλίου», συνοψίζοντας και συστηματοποιώντας τη θεωρία του.

Από την άποψή μας, η πιθανή επιρροή (άμεση ή έμμεση) ιδεών ευρωπαϊκού και ρωσικού αναρχισμού στον Καντάφι, αξίζει τουλάχιστον να συζητηθεί.

Τον 19ο αιώνα, ο όρος «αναρχισμός» χρησιμοποιήθηκε για να ορίσει ένα αρκετά ευρύ πνευματικό και πολιτικό κίνημα. Διαφορετικοί στοχαστές όπως ο Προυντόν, ο Στίρνερ, ο Μπακούνιν, ο Λέων Τολστόι, ο Κροπότκιν και πολλοί άλλοι δήλωσαν την αλληλεγγύη τους στον Αναρχισμό ως κοινωνικο-φιλοσοφική θεωρία. Αν και οι φιλοσοφικές τους ιδέες ήταν μάλλον διαφορετικές, όλες είχαν ένα κοινό σημείο - όλοι πίστευαν ότι η κύρια αιτία αδικίας, κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης ενός ανθρώπου από έναν άλλο ήταν το κράτος και οι πολιτικοί θεσμοί του.

Το όραμα του Καντάφι για τη σοσιαλιστική κοινωνία συνοψίζεται ως εξής:

«1) Ο σκοπός της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι η ευτυχία του ανθρώπου που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της υλικής και πνευματικής ελευθερίας.

2) Οι υλικές ανάγκες όλων πρέπει να είναι εξασφαλισμένες, ασφαλείς από αυθαίρετη αναστάτωση.

3) Η ανισότητα πλούτου, εισοδήματος και κοινωνικής θέσης πρέπει να είναι μέτρια. Ο πλούτος που υπερβαίνει τις ιδιωτικές ανάγκες πρέπει να είναι δημόσια και όχι ιδιωτική ιδιοκτησία.

4) Ο άνθρωπος πρέπει να βρει εκπλήρωση στο έργο του όχι μόνο στη χρήση του εισοδήματος που αποκομίζει από αυτό».

Ο Πέτρος Κροπότκιν - ο ιδρυτής του Αναρχοκομμουνισμού και ένας από τους πιο σεβαστούς θεωρητικούς του Αναρχοσυνδικαλισμού καθόρισε ένα από τα πιο σημαντικά ανθρώπινα δικαιώματα - το δικαίωμα της ευημερίας που είναι «η δυνατότητα να ζεις ως άνθρωπος και να μεγαλώνεις παιδιά». «Πάνω από το ψωμί και πάνω από την ευημερία, πάνω από τη συλλογική περιουσία μπορούμε να δούμε έναν νέο κόσμο να έρχεται - έναν κόσμο όπου μπορούμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και να ικανοποιούμε τις αξιοπρεπείς και ευγενείς επιθυμίες μας για το ιδανικό ... όπου δεν θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί … ένας εργάτης θα δούλευε σε ό, τι είναι καλύτερο για αυτόν, ένας ερευνητής θα έκανε τα έργα του χωρίς επιφυλάξεις, ένας καλλιτέχνης δεν θα έβριζε το ιδεώδες του για την ομορφιά υπέρ των χρημάτων».

Έτσι μπορούμε να δούμε ότι οι τελικοί κοινωνικοί στόχοι του Καντάφι και του Κροπότκιν είναι παρόμοιοι. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι συσχετισμοί στις λεπτομέρειες.

Το πρώτο μέρος του Πράσινου Βιβλίου (1976) ξεκινά με μια περιγραφή και αυστηρή κριτική για το παραδοσιακό αστικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η μεθοδολογία αυτής της κριτικής είναι μάλλον παρόμοια με εκείνη του Κροπότκιν ή του Μπακούνιν. Στην εισαγωγή της πρώτης γαλλικής έκδοσης του "Ψωμή και Ελευθερία" του Κροπότκιν διαβάζουμε: «το πρώτο βιβλίο του Κροπότκιν, ‘’Λόγια ενός Επαναστάτη’’ ήταν αφιερωμένο κυρίως στη σκληρή κριτική της ανήθικης και κακής αστικής κοινωνίας κι έκανε επίκληση στην ενέργεια των επαναστατών. να αγωνιστούν ενάντια στο κράτος».

Σύμφωνα με τον Καντάφι, το όργανο ή το μέσο κοινωνικού ελέγχου (δηλ. το κράτος) είναι το κύριο πολιτικό πρόβλημα που ανέκαθεν βρισκόταν μπροστά στην ανθρωπότητα. Ο αγώνας για το «όργανο ελέγχου» οδηγούσε πάντα στη νίκη ενός ατόμου ή ενός κόμματος ή μιας τάξης και στην ήττα του λαού. «Το Κοινοβούλιο είναι μια λανθασμένη παρουσίαση του λαού και τα κοινοβουλευτικά συστήματα είναι μια ψεύτικη λύση στο πρόβλημα της δημοκρατίας. Ένα κοινοβούλιο ιδρύθηκε αρχικά για να εκπροσωπεί τον λαό, αλλά αυτό από μόνο του είναι αντιδημοκρατικό καθώς η δημοκρατία σημαίνει την εξουσία του λαού και όχι μια εξουσία που ενεργεί για λογαριασμό του », δηλώνει ο Καντάφι.

«Τα κοινοβούλια αποτέλεσαν νομικό εμπόδιο μεταξύ του λαού και της άσκησης αποκλεισμού των μαζών από ουσιαστική πολιτική και μονοπωλήσεως της κυριαρχίας στη θέση τους».

Ο Καντάφι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «έχει γίνει δικαίωμα των ανθρώπων να αγωνίζονται μέσω της λαϊκής επανάστασης να καταστρέψουν όργανα όπως οι λεγόμενες κοινοβουλευτικές συνελεύσεις που σφετερίζονται τη δημοκρατία και την κυριαρχία και που καταπνίγουν τη βούληση του λαού» - αυτή η δήλωση συσχετίζεται με το περίφημο συνθήματα σύγχρονων αναρχοτρομοκρατών όπως, «Ενώ η κακή αστική κοινωνία χρησιμοποιεί βία υπό το όνομα της δικαιοσύνης, η δικαιοσύνη του προλεταριάτου είναι η βία».

Σε γενικές γραμμές, για τους αναρχικούς, ολόκληρο το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ήταν το αντικείμενο της αιχμηρής ασυμβίβαστης κριτικής τους. Ο Μπακούνιν περιέγραψε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία ως «δήθεν κατάσταση δήθεν λαϊκής βούλησης, η οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπείται από δήθεν εκπροσώπους σε δήθεν λαϊκές συναντήσεις».

Ο Κροπότκιν αρνήθηκε την ιδέα ότι το κράτος ήταν απαραίτητο - το χαρακτήρισε «δεισιδαιμονίες, που παίζουν το ρόλο της μοίρας στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων» και πίστευε ότι η αυτοοργάνωση των μικρών κοινοτήτων που ενώθηκαν σε ομοσπονδιακή βάση ήταν η δομή που πρέπει να αντικαταστήσει το κράτος που είναι «συσκευή βίας».

Δήλωσε ότι ο στόχος της «εύρεσης μιας τέτοιας κυβέρνησης που θα κάνει τους ανθρώπους να υπακούν, ενώ υπακούουν ακόμη στην κοινωνία», δεν ήταν εφικτός και επεσήμανε ότι «η κοινωνία προσπαθεί να απελευθερωθεί με κάθε δυνατό τρόπο από κάθε είδους κυβέρνηση και να εκπληρώσει τις απαιτήσεις της με δωρεάν συμφωνίες μεταξύ ατόμων και ομάδων, επιδιώκοντας έναν στόχο».

Μπορούμε να δούμε εδώ ότι τα πολιτικά ιδεώδη του Κροπότκιν επανέρχονται στο «Κοινωνικό συμβόλαιο» του Ρουσσώ, τον οποίο εκτιμούσε ιδιαίτερα. Μπορούμε να πούμε ότι τόσο ο Καντάφι όσο και ο Κροπότκιν βλέπουν την κύρια εσωτερική αντίφαση μέσα στις υπάρχουσες κοινωνίες ως την αντίφαση μεταξύ κοινωνίας και κράτους. Και οι δύο χρησιμοποιούν την έννοια των «λαϊκών μαζών» που είναι οι κινούμενες δυνάμεις των κοινωνικών επαναστάσεων. Οι μάζες δεν διαιρούνται σε στρώματα, τάξεις, εθνοτικές, ομολογιακές και επαγγελματικές ομάδες. Σύμφωνα με τον Κροπότκιν, η αναρχία ήταν ένα «λίγο πολύ αντανακλαστικό ιδανικό των μαζών». Ο Καντάφι χρησιμοποιεί τον όρο «άνθρωποι» και η εξουσία του λαού γενικά ως αδιαίρετη οντότητα είναι μια εναλλακτική λύση στην παλιά άδικη πολιτική τάξη.

Ίσως μπορούμε να πούμε ότι οι κοινωνικές πραγματικότητες στη Λιβύη και στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης που όντως καθόρισε την ιδεολογία της αναρχίας ήταν μάλλον παρόμοιες. Η κοινωνική διαστρωμάτωση της κοινωνίας και στις δύο περιπτώσεις ήταν ασθενής. Η αντι-φεουδαρχική ενοποίηση όλων των τρίτων τάξεων στη Γαλλία, η οποία περιλάμβανε τη συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών ομάδων, ήταν δομικά κοντά στην ενότητα όλων των Λιβύων που αντιτάσσονταν στην αδύναμη και απαξιωμένη βασιλική εξουσία και τους μικρούς εμπορικούς κύκλους.

Από την άλλη πλευρά, η επακόλουθη πόλωση και ο αυτοπροσδιορισμός διαφορετικών κοινωνικών ομάδων: προλεταριάτου, μικροαστικής, οικονομικής και εμπορικής αστικής τάξης, αγροτών κ.λπ. Ο Καντάφι είπε κάποτε ότι, «Εάν η Επανάσταση κάνει λάθος, η επανάσταση πρέπει να διορθωθεί». Αυτό ειπώθηκε σε μια στιγμή κρίσιμων κοινωνικών αντιθέσεων μεταξύ μιας αναδυόμενης αστικής τάξης και των «Επαναστατικών Επιτροπών» που εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα της ολιστικής κοινωνίας σε μια περίοδο αντι-αποικιακής και αντι-φεουδαρχικής επανάστασης.

Το σύστημα των Λαϊκών Συνελεύσεων και Επιτροπών που από την άποψη του Καντάφι είναι «ο μόνος τρόπος για μια γνήσια Δημοκρατία» είναι πολύ κοντά τόσο στο πνεύμα όσο και στο γράμμα της κατανόησης του Κροπότκιν για μια μελλοντική κοινωνική αυτοοργάνωση της κοινωνίας. Ένας λαός ελέγχει τον εαυτό του, αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας σύμφωνα με τον Καντάφι. Με άλλα λόγια, το πολιτικό μοντέλο είναι μια α-κρατική μορφή λαϊκής εξουσίας που είναι το ιδανικό του αναρχισμού.

Το «Ψωμί και Ελευθερία του Κροπότκιν» βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ιδέα ότι η κύρια λειτουργία της κοινωνίας είναι να δημιουργήσει και να αναπαράγει τις υλικές αξίες για την πλήρη και πολύπλευρη ανάπτυξη ενός ελεύθερου ατόμου. Το κύριο σύνθημα του αναρχισμού είναι «ελευθερία για όλους, ευημερία για όλους» και ο Κροπότκιν γράφει ότι «στην πολιτική οικονομία, πρέπει πρώτα απ 'όλα να μελετηθεί το κεφάλαιο για την κατανάλωση». Ο Καντάφι, με τη σειρά του, πιστεύει ότι οι μόνοι «νόμιμοι» στόχοι της οικονομικής δραστηριότητας είναι η εκπλήρωση των ανθρώπινων απαιτήσεων και ξεκινά επίσης μια συζήτηση για οικονομικά ζητήματα με το πρόβλημα της κατανάλωσης.

Η ομοιότητα των ιδεών του δεύτερου μέρους του «Πράσινου Βιβλίου» (αφιερωμένο σε οικονομικά θέματα) και των απόψεων των αναρχικών είναι μάλλον εκπληκτική - ακόμη και η δομή των κεφαλαίων στο δεύτερο μέρος και του «Ψωμί και Ελευθερία» για παράδειγμα, είναι πολύ κοντά.

Η πρακτική της Τζαμαχαρίγια στη Λιβύη αντιστοιχεί σε αναρχοκομμουνιστικές ιδέες . Η θεωρητική περιγραφή της ιδανικής κοινωνίας του Κροπότκιν - μια ομοσπονδία αυτοελεγχόμενων κοινοτήτων - θα μπορούσε να είναι μια θεωρητική περιγραφή του συστήματος των περιφερειών της Τζαμαχαρίγια που ο Καντάφι προσπάθησε να εφαρμόσει στο πρώτο στάδιο του επαναστατικού μετασχηματισμού στη Λιβύη. Ο στόχος τόσο για τον Ρώσο στοχαστή όσο και για τον Άραβα πρακτικό ήταν η εξάλειψη «των άδικων κοινωνικών σχέσεων».

«Αυτός που κατέχει το σπίτι στο οποίο ζείτε ή τα μέσα μεταφοράς που χρησιμοποιείτε ή τα χρήματα με τα οποία ζείτε, κατέχει μέρος ή ολόκληρο της ελευθερίας σας. Η ελευθερία είναι αδιαίρετη και για να είναι ευτυχισμένος ένας άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος».

Αυτή η δήλωση θα μπορούσε να προέρχεται από έναν θεωρητικό της αναρχίας, αλλά ανήκει στον Καντάφι. Με τη σειρά του, ο Κροπότκιν γράφει: «Στην πραγματικότητα, σε ένα σύγχρονο κράτος το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανάπτυξη και διατήρηση του ηθικού επιπέδου, η απαραίτητη ζωή στην κοινωνία είναι η απουσία κοινωνικής ισότητας ..."Χωρίς ισότητα στην πραγματικότητα", όπως έλεγαν το 1793, η αίσθηση της δικαιοσύνης δεν μπορεί να γίνει κοινό κτήμα. Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι ίση για όλους και στην κοινωνία μας ... η αίσθηση της ισότητας έχει ήττες σε κάθε βήμα ... μπορούμε να βρούμε δικαιοσύνη μόνο σε μια κοινωνία ίσων».

Σύμφωνα με τον Καντάφι, μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία είναι «μια κοινωνία που είναι απολύτως ελεύθερη. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εκπλήρωση των υλικών και πνευματικών απαιτήσεων ενός ανθρώπου με την απελευθέρωση αυτών των απαιτήσεων από την καταπίεση από άλλους ανθρώπους ».

Κατά τον καθορισμό των στόχων στην απαραίτητη οικονομική δραστηριότητα στον κοινωνικό μετασχηματισμό, ο Κροπότκιν τονίζει τρία βασικά στοιχεία:

«1) κατάργηση του μισθού, που καταβάλλεται από έναν καπιταλιστή σε έναν εργάτη, επειδή είναι μια σύγχρονη μορφή αρχαίας δουλείας και ιδιοκτησίας "krepostnoye" πάνω σε έναν άνθρωπο.

2) εξάλειψη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε ό, τι είναι απαραίτητο για την κοινωνία για την παραγωγή και την κοινωνική οργάνωση προϊόντων ανταλλαγής· και τελικά,

3) εξάλειψη από το άτομο και την κοινωνία αυτής της μορφής κοινωνικής καταπίεσης - κράτους - που εξυπηρετεί τη διατήρηση και τη συνέχεια της οικονομικής δουλείας ».

Ο Καντάφι ανέφερε ότι «όσοι πουλάνε την εργατική τους δύναμη ανεξάρτητα από τον μισθό τους, είναι ένα είδος σκλάβου», επειδή δεν εργάζονται για δικό τους όφελος αλλά ή προς όφελος αυτών που τους προσλαμβάνουν. Από αυτό προκύπτει η μεταβολή της μορφής της ιδιοκτησίας με τη μετάβαση της από τον ένα ιδιοκτήτη στον άλλο, η οποία, ακόμη και αν πρόκειται για κράτος της εργατικής τάξης σε μαρξιστική παράδοση, δεν εγγυάται τα δικαιώματα του εργαζομένου στη διαδικασία παραγωγής.

Ο Καντάφι κάνει μια αντίληψη ότι στην Τζαμαχιρίγια, οι σχέσεις των ανθρώπων ως προς την ιδιοκτησία είναι συμπράξεις στη διαχείριση της κοινής περιουσίας. Η ίδια ιδέα προτάθηκε από τους αναρχικούς με το περίφημο σύνθημά τους - «όλα ανήκουν σε όλους».

Ο Καντάφι πιστεύει ότι η λύση αυτού του προβλήματος μπορεί να επιτευχθεί με την εξάλειψη του μισθού, και έτσι την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τη σκλαβιά και την επιστροφή στους «φυσικούς κανόνες» που καθόρισαν τις σχέσεις των ανθρώπων πριν από την ύπαρξη τάξεων, κυβερνήσεων και νόμων. Το επίσημο σύνθημα της Τζαμαχιρίγια είναι «Όχι εργαζόμενοι αλλά συνεργάτες».

Ο Κροπότκιν επίσης χαρακτήρισε αυτήν την προσέγγιση στις σχέσεις των ανθρώπων στη διαδικασία παραγωγής ως «φυσική». Η προσέγγιση στη διανομή και την ανταλλαγή αγαθών για αυτούς τους στοχαστές είναι παρόμοια. Και οι δύο χρησιμοποιούν μια αναλογία με ένα σούπερ μάρκετ ή ένα κατάστημα στο οποίο «κάθε άνθρωπος πρέπει να παίρνει από κοινές μετοχές ακριβώς όσο χρειάζεται για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του» ή «σε όλους σύμφωνα με τις ανάγκες του». Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο είναι κατά του καταμερισμού της εργασίας, θεωρώντας ότι είναι περιττό.

Μπορεί να είναι ενδιαφέρον να συγκρίνουμε πραγματικές οικονομικές δομές στο Gulay - Pole και την Λιβύη. Μπορούμε να επισημάνουμε ότι στη γεωργία, ο Nestor Makhno και ο Qaddafi άσκησαν την ίδια πολιτική. Και οι δύο προσπάθησαν να ενθαρρύνουν την ατομική γεωργία με όλα τα μέσα που διέθεταν. Ο Κροπότκιν ως θεωρητικός ενθαρρύνθηκε από τη γεωργική ανάπτυξη των αμερικανικών ιδιωτικών αγροκτημάτων τηn δεκαετία του 1890 και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα μικρά αγροκτήματα ήταν ιστορικά προοδευτικά και θα έπρεπε να ενώνονται για να παρέχουν θέσεις εργασίας απαραίτητες για όλα τους.

Αυτή η ιδέα προέκυψε από τη ρωσική παράδοση να υμνεί την «Obshina» ως εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική τάξη. Το «Obshina» ήταν ένα κοινό ιδεώδες των Ρώσων παραδοσιακών υπέρ της ισότητας όπως ο Λαβρόφ, ο Τκάτσεφ ή ο Χέρτζεν. Το τρίτο μέρος του «Πράσινου Βιβλίου», που εκδόθηκε το 1979, ήταν αφιερωμένο στα κοινωνικά προβλήματα. Ο Καντάφι πιστεύει ότι ο κύριος κινητήρας της ανθρώπινης ιστορίας είναι ο αγώνας μεταξύ κοινωνικών και εθνικών (ως μέρος των κοινωνικών) ομάδων για υπεροχή η μία πάνω στην άλλη. Και αυτός ο αγώνας μπορεί να τερματιστεί μόνο μετά την πλήρη εξάλειψη της καταπίεσης μιας κοινωνικής ομάδας από μια άλλη ομάδα ή άτομο.

Από αυτή την άποψη, οι ιδέες του είναι πολύ κοντά στις ιδέες των αναρχικών. Ο Κροπότκιν, περιγράφοντας τη μελλοντική κοινωνία, έγραψε για «ελεύθερες κοινότητες, αγροτικές και αστικές [δηλ. χερσαίες ενώσεις ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους λόγω του τόπου διαβίωσης] και ευρύτατα επαγγελματικά και τεχνικά συνδικάτα (δηλ. συνδικάτα ανθρώπων από το χαρακτήρα της εργασίας τους) και κοινότητες που διασταυρώνονται στενά μεταξύ τους. Μαζί με αυτές τις μορφές κοινωνικής οργάνωσης «θα εμφανιστούν χιλιάδες απεριόριστα διαφορετικές κοινωνίες και συνδικάτα λόγω μιας ενότητας ιδιωτικών προτιμήσεων που προκύπτουν από κοινά ενδιαφέροντα: κοινωνικά, θρησκευτικά, καλλιτεχνικά, επιστημονικά και εκείνα που έχουν ως στόχο την ανατροφή, την έρευνα ή ακόμα και απλώς την ψυχαγωγία».

Οι συνοικίες της Τζαμαχιρίγια στη Λιβύη μοιάζουν πολύ με το ιδανικό του αναρχοκομμουνισμού. Ο Καντάφι καθορίζει τις παραδοσιακές μορφές ενοποίησης των ανθρώπων: οικογένεια, φυλή (tribe) και έθνος. Ο κύριος παράγοντας για μια αρμονική κοινωνία με την εξάλειψη των εσωτερικών συγκρούσεων μεταξύ των ατόμων, είναι η οικογένεια. Ένα άτομο πρέπει να αναπτυχθεί στην οικογένεια του με φυσικό τρόπο. Μπορούμε να δούμε εδώ την επιρροή της έννοιας του Jean Jaques Rousseau για «Το φυσικό δικαίωμα του πατέρα», το οποίο είναι αρκετά διαφορετικό από όλα τα άλλα δικαιώματα που υπάρχουν ως αποτέλεσμα του Κοινωνικού Συμβολαίου.

Μια ευρύτερη κοινωνική δομή που περιλαμβάνει οικογένειες, είναι μια φυλή. Ο Κροπότκιν χρησιμοποίησε τον όρο «τοπικές κοινότητες». Οι κοινωνικές λειτουργίες των φυλών στη νομαδική κοινωνία της Λιβύης και οι τοπικές κοινότητες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι, σε κάποιο βαθμό, παρόμοιες. Και τα δύο προβλέπουν τη συνύπαρξη των οικογενειών και υποτίθεται ότι καταστέλλουν τις συγκρούσεις. Η γνώμη του συγγραφέα είναι ότι σε αυτές τις δύο θεωρίες υπάρχουν παρόμοιες κοινωνικές πραγματικότητες και δομές με πολύ σημαντικές λειτουργίες που συζητούνται με διαφορετικούς όρους.

Είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε τους όρους που χρησιμοποιούν οι στοχαστές. Ο Κροπότκιν αποκάλεσε τη θεωρία του «Αναρχοκομμουνισμός». Ωστόσο, όταν έγραψε τα προηγούμενα του Αναρχισμού, θυμήθηκε έναν όρο που εφηύρε ο Ρώσος ιστορικός Κοστομάροφ: - «Narodopravstvo» («Κυβερνήτης του Λαού») για τις φεουδαρχικές δημοκρατίες του Novograd και του Pskov. Αυτή η τεχνητή ρωσική λέξη είναι ίσως η καλύτερη μετάφραση του "Jamahiriya" από τα αραβικά στα ρωσικά.

Από την άλλη πλευρά, ούτε οι αναρχικοί ούτε ο Καντάφι ανησυχούσαν ιδιαίτερα για την ακαδημαϊκή ορθότητα των όρων εις βάρος της πολιτικής ορολογίας. Η σημασιολογική φόρτωση της λέξης «αναρχισμός» καθώς και η άσχημη μετάφραση της στα αραβικά εμπόδισαν τον Καντάφι, ο οποίος πιθανότατα δεν είχε πρόσβαση στην αναρχική λογοτεχνία, να επιλέξει αυτόν τον όρο για την ιδέα του.

Υπάρχουν δύο βασικές διαφορές μεταξύ της φιλοσοφίας του «Πράσινου Βιβλίου» και του Κροπότκιν.

Πρώτα απ' όλα υπάρχει η κατανόηση της έννοιας του "φυσικού νόμου". Οι αναρχικοί δέχτηκαν τη θεωρία του Ρουσσώ ότι όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί προέκυψαν από το Κοινωνικό Συμβόλαιο και ότι δεν υπήρχαν ΦΥΣΙΚΟΙ κανόνες και κανόνες ρύθμισης των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και εθίμων. Οι παραδόσεις σίγουρα δεν είναι απόλυτες και υπόκεινται σε αλλαγές. Από την άλλη πλευρά, ο Καντάφι επισημαίνει ότι «οι νόμοι της κοινωνίας είναι η ιερή κληρονομιά της κοινωνίας». Εννοεί ότι είναι αντικειμενική πραγματικότητα που έχει τις ρίζες της στη θρησκεία και τις παραδόσεις της κοινωνίας.

Η στάση απέναντι στη θρησκεία είναι η άλλη μεγάλη διαφορά. Ο Κροπότκιν είναι σίγουρος ορθολογιστής, υλιστής και άθεος. Η θρησκεία είναι το μέσο εκμετάλλευσης από το κράτος και τις κυρίαρχες τάξεις. Ωστόσο, ο Κροπότκιν ήταν πολύ ανεκτικός στην ατομική πίστη και έγραψε για τις θρησκευτικές ενώσεις στην ιδανική κοινωνία. Για την θρησκεία του Καντάφι, αντίθετα, έχει μια εγγενή αξία και είναι ένα από εκείνα τα βασικά θεμέλια της κοινωνίας, τα οποία δεν πρέπει να επικρίνονται. Ο «υποφαινόμενος» αρθρογράφος πιστεύει ότι ο λόγος αυτής της διαφοράς είναι στη συγκεκριμένη διαφορά των πολιτικών λειτουργιών της θρησκείας στις χριστιανικές και ισλαμικές χώρες.

Στις ισλαμικές χώρες το Ισλάμ δεν ήταν ποτέ ξεχωριστή πολιτική δύναμη, πιο συγκεκριμένα η θρησκευτική και κοσμική εξουσία είναι αδιαχώριστα. Μόνο το Ισλάμ δίνει νομιμότητα στους ηγεμόνες. Ο Καντάφι ως πρακτικός, το συνειδητοποίησε αυτό και χρησιμοποίησε το Ισλάμ ως μέσο σταθεροποίησης της ενότητας στην κοινωνία χρησιμοποιώντας τα ισότιμα χαρακτηριστικά του Ισλάμ. Αυτή η πλευρά της πρακτικής του αντικατοπτρίζεται στο «Πράσινο Βιβλίο»: για να εξασφαλιστεί η γόνιμη ανάπτυξη ενός έθνους, πρέπει να υπάρχει μια ενωτική θρησκεία και έτσι ο κοινωνικός παράγοντας (δηλαδή η εθνικότητα) θα αντιστοιχούσε στον θρησκευτικό παράγοντα και έτσι η σταθερότητα ενός έθνους θα αυξάνουν. Ωστόσο, πρέπει να αναφέρουμε ότι ο παραδοσιακοκρατικοί Ουλεμάδες (θεολόγοι) αντιτάχθηκαν στη νέα θεωρία στην αρχή και ο επίσημος μηχανισμός προπαγάνδας του Καντάφι χρησιμοποίησε ακόμη και μια μεταφορά για τον αγώνα μεταξύ του «Πράσινου Βιβλίου» και των κίτρινων βιβλίων. (Παραδοσιακά, η θρησκευτική λογοτεχνία στον αραβικό κόσμο δημοσιεύεται σε κίτρινο χαρτί). Σε αυτό το έργο ο συγγραφέας προσπάθησε να οριοθετήσει κάποιες ομοιότητες μεταξύ των ιδεών του αναρχοκομμουνισμού και της Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας.

Αν δεχτούμε την υπόθεση του συγγραφέα, η θέση που ελήφθη δεδομένη ότι ο αναρχισμός είναι μια θεωρία που δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να επανεξεταστεί. Μια ανάλυση της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια μπορεί να γίνει ανάλυση της πρώτης σχετικά μακράς προσπάθειας για την εφαρμογή ιδανικών κοντά ή μερικές φορές παρόμοια με αυτά της αναρχίας. Έτσι θα μπορούσαμε να ορίσουμε τη Λιβύη ως αναρχική οντότητα.

Η αντιστοιχία βασικών απόψεων του Καντάφι και του Κροπότκιν ειδικότερα θα μπορούσε, θεωρητικά, να είναι τυχαία. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι ιδέες που μοιάζουν με αυτές των αναρχικών αναπόφευκτα εμφανίζονται σε χώρες με λιγότερο ανεπτυγμένη κοινωνική διαστρωμάτωση αλλά που βρίσκονται σε διαδικασία ένταξης στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία - όπως η Ρωσία, η Ισπανία και η Γαλλία τον δέκατο ένατο αιώνα ή η Λιβύη στον εικοστό.

Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο Καντάφι δέχτηκε τις αναρχικές ιδέες ή αν τα κοινωνικοπολιτικά κλίματα στην Ευρώπη τις παραμονές του 20ού αιώνα και στη Λιβύη στο δεύτερο μέρος του 20ού αιώνα μοιάζουν μεταξύ τους. Αλλά μπορούμε να πούμε ότι η εκπαίδευση του Καντάφι είναι μάλλον μάρτυρας της πρώτης υπόθεσης. Ο Καντάφι δύσκολα θα είχε πρόσβαση στο υλικό του Προυντόν, του Μπακούνιν ή του Κροπότκιν κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο στρατιωτικό κολέγιο στη Βεγγάζη, αλλά παρακολούθησε διαλέξεις για την ιστορία στο Βασιλικό Πανεπιστήμιο της Βεγγάζης, όπου πρέπει να είχε εξοικειωθεί με τις θεωρίες του Διαφωτισμού. Οι ιδέες του Κροπότκιν και του Καντάφι για το ρόλο του κράτους και τα βασικά ζητήματα της οικονομίας είναι παρόμοιες. Οι διαφορές σε ερωτήματα στον κοινωνικό στίβο σχετίζονται συχνά με την ορολογία και τις κοινωνικές πολιτισμικές διαφορές.

Ο παλαίμαχος Εθνικοσοσιαλιστής Λουκάς Σταύρου για την Λιβύη και την γεωπολιτική

 

Ο εφαρμοσμένος Σοσιαλισμός του Καντάφι αξίζει να μελετηθεί. Οι ιδέες του μεγαλεπήβολες εξακοντίζονται στο μέλλον. Η μεγάλη γεωστρατηγική ιδέα της Κανταφικής Λιβύης πρέπει να συνδεθεί με την μεγάλη ιδέα του ΚΟΙΝΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ. Η απώθηση του Αμερικάνικου και Γαλλικού ιμπεριαλισμού από την Αφρική είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον του Αυτόνομου - Αυτοκρατορικού Ελληνισμού. 

Διότι το φυσικό στρατηγικό βάθος μιας μεγάλης Ελλάδος δεν είναι η Ευρώπη αλλά η Βόρεια Αφρική. Το «ανήκομεν στη δύση» είναι ένα σύνθημα Νατοϊκής εμπνεύσεως που επισφραγίζει την υποταγή μας. Η Ευρώπη ουδέποτε στήριξε τον Ελληνισμό. Πάντα ήθελαν μια μικρή Ελλάδα προτεκτοράτο τους. Ακόμα και πολιτισμικά υπεστήκαμε μεγάλη ήττα από την Δύση. 

Από την εποχή των Ρωμαίων που στην αρχή παραποίησαν την κοσμοαντίληψη μας με το Ρωμαϊκό πάνθεον που καταργούσε την θρησκευτική μας αυτονομία και την καθιστούσε υπόθεση του συγκεντρωτικού εξουσιασμού τους που μετέπειτα σύμφωνα με τα πολιτικά τους συμφέροντα αντικατέστησαν με τον Ιουδαϊκό μονοθεϊσμό μέχρι τον Ορθολογισμό και τον Διαφωτισμό περιλαμβανομένου και αυτού του Γερμανικού ιδεαλισμού του Εγέλου και του Κάντ παρατηρούμε μια κρυπτο-ιουδαιο-θεολογική  παραμόρφωση του Ελληνικού διακόσμου και των θεμελίων του, παραμόρφωση που παράγει την σύγχρονη δημοκρατία την οποία παρουσιάζουν ως συνέχεια της ελληνικής ένοπλης λαϊκής αυτονομίας. 

Η δύση παραποίησε τον ελληνικό λόγο και στο τέλος άρπαξε και τα έργα τέχνης των πατέρων μας για να κοσμεί τα μουσεία της και να θησαυρίζει. Αναφέρομαι σε μια Ελλάδα που σήμερα δεν υπάρχει, σε μια Ελλάδα του μέλλοντος που  το πολεμικό ναυτικό της θα κυριαρχεί σε ολόκληρη την μεσόγειο με την πλήρη συνεργασία των χωρών της Β. Αφρικής. Η Τουρκία έχει συλλάβει την υπεραξία αυτού του βάθους και προσπαθεί επιτυχώς να δημιουργήσει ένα τουρκικό τόξο στη περιοχή που θα την καταστήσει υπερδύναμη ενώ εμείς κολλήσαμε με το Ισραήλ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ … 

Αλλά για να γίνει οτιδήποτε μεγάλο πρέπει να εφαρμοστεί στην πατρίδα μας σύστημα λαϊκού αυτεξούσιου στην πολιτική και την οικονομία και να περάσουν από λεπίδα οι ολιγάρχες εκπρόσωποι της ξένης κατοχής των Αμερικανών και του γαλλογερμανικού άξονα.

«Εἰς τήν χώραν τοῦ Καντάφι/ἀνεγίγνωσκα Καβάφη»

 

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Ο συνεργάτης του Erwin Rommel, φιλοναζιστής και αντισιωνιστής ηγέτης της Αιγύπτου Gamal Abdel Nasser υπήρξε το ίνδαλμα του Εθνικιστή Συνταγματάρχη Muammar Qaddafi. Αυτός ενέπνευσε στους Λίβυους γείτονες του την σημασία της απεξάρτησης από τις καπιταλιστικές δυνάμεις αλλά και την ανάγκη για την άμεση αντιμετώπιση του Ουαχαμπισμού/Σαλαφισμού που παραμόνευε να πνίξει στο αίμα τις κοσμικές ισλαμικές χώρες προς όφελος των Σαούντ και του Ισραήλ. 

Σύντομα η χώρα της επανάστασης της 1^ης Σεπτεμβρίου 1969 ή «Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία - Δημοκρατία των Μαζών» έγινε καταφύγιο και πηγή χρηματοδότησης φιλονασερικών και αντισιωνιστικών ομάδων και οργανώσεων ακόμη και από διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες, ενώ στην Ελλάδα γνωστά πρόσωπα διατήρησαν επί σειρά ετών επαφές και συνεργασία. 

Δεν είναι μια απλή φήμη άλλωστε ότι μετά το ’74 ο Καντάφι έστελνε ανακοινώσεις στην εφημερίδα του κόμματος της 4^ης Αυγούστου η οποία πρόβαλλε την Λιβύη ως πρότυπο επανάστασης. Έγραφε χαρακτηριστικά η σύνταξη στις στήλες της ως μια έμμεση κριτική στην μέχρι τότε πολιτική και τακτική της ηγετικής τριάδας της 21^ης Απριλίου:

«Μια επανάστασις, για να είναι επανάστασις, πρέπει να διοικήται από ... επαναστάτες! Απλό το αξίωμα και τετράγωνη η λογική του ... Μόνο στη Λιβύη φαίνεται να έγινε αντιληπτό! Πράγματι, η Κυβέρνησις της Λιβύης ανεσχηματίσθη και αποτελείται από τους ιδίους τους επαναστάτας, τους συντρόφους του αρχηγού της Ελ Καντάφι. Και τα αποτελέσματα φαίνονται ήδη Εκεί»

 (τ. 67, Φεβρουάριος 1970). 

Οι επαναστατικές αρχές της είχαν ανταπόκριση τόσο σε περιορισμένους κύκλους Εθνικιστών αξιωματικών των Απριλιανών κατά την διάρκεια της επταετίας, όσο και σε κύκλους των «τριτοκοσμικών» σοσιαλοδημοκρατών οι οποίοι εξέδωσαν το βιβλίο του που ήταν το πολιτικό ευαγγέλιο σε μια επίδειξη επαναστατικής γυμναστικής και σε γιορτές νεολαίας επικροτούσαν επίσημα και ανεπίσημα τις αντισιωνιστικές θέσεις του ηγέτη της χώρας.

Οι Λίβυοι φιλοξένησαν και εκπαίδευσαν  στα στρατόπεδα τους ανάμεσα σε άλλες πολιτικές και ανταρτικές ομάδες, γνωστά πολιτικά πρόσωπα της ελληνικής βουλής που την εποχή εκείνη αντιτίθονταν στην αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ ή είχαν επαφές με την PLO με κάποιους εξ αυτών να φεύγουν από την ζωή το τελευταίο χρονικό διάστημα. Οι προσπάθειες του επαναστατικού καθεστώτος να ανοιχτούν στην ελληνική κοινωνία μέσω της άμεσης επαφής βρήκαν εμπόδιο στην άρνηση των ελληνικών κυβερνήσεων λόγω των πιέσεων από την Αμερικανική πρεσβεία με αποτέλεσμα ο «πολιτικός έρωτας» σύντομα να λάβει τέλος στα μέσα της δεκαετίας του ’80. 

Ο Λίβυος ηγέτης σε ηλικία 27 ετών αρχίζει να αναπτύσσει την χώρα του και παρά το εμπάργκο καταφέρνει να επιτύχει το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο. Προώθησε την κοινωνική δικαιοσύνη και τον σεβασμό στην γυναίκα (η προσωπική του φρουρά ονομάστηκε «Αμαζόνες» ή «Οι Επαναστάτριες Αδερφές») και ιδρύει την «Παγκόσμια Λαϊκή Ισλαμική Διοίκηση» για να πολεμήσει τις αρχικές φάσεις ανάπτυξης των φανατικών μακελάρηδων οι οποίοι αργότερα αιματοκύλισαν τις χώρες της περιοχής. Ο ίδιος δηλώνει για την κίνηση αυτή «Είναι ένα πολύ σημαντικό κέντρο καταπολέμησης του μουσουλμανικού εξτρεμισμού. Ο ρόλος του συνίσταται στο απομονώσει και να συγκρατήσει τους εξτρεμιστές, τους ισλαμιστές και τους φονταμενταλιστές» (Le Figaro Magazine, Paris 24.06.2000 αριθμός 1026, σσ 38-44 συνέντευξη της Isabelle Dillmann). 

Σε ζωντανή μετάδοση στην εθνική τηλεόραση στέλνει στην αγχόνη τους εξτρεμιστές κανίβαλους που προωθούν ναρκωτικά και ανατρεπτικές ιδέες, τσακίζει τα ξένα κέντρα εντός της χώρας του που στρατολογούν στα τζαμιά αντικαθεστωτικούς και καλεί την Ευρώπη σε συστράτευση, ενώ κατά την διάρκεια της παρουσίας του στις Βρυξέλλες μιλάει για τον κίνδυνο η ήπειρος μας να γίνει σταδιακά μέσω της λαθρομετανάστευσης μια «Μαύρη Ευρώπη» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος. Προειδοποιεί ότι αν πέσει το καθεστώς του η Γηραιά Ήπειρος θα γεμίσει πυρήνες ένοπλων ναρκομανών μισθοφόρων και ανθρώπων των μοναρχών των δικτατοριών του κόλπου. 

Απέναντι του βρίσκει την παγερή αδιαφορία της καπιταλιστικής Ε.Ε. και τις συνομωσίες των κέντρων της διεθνούς τρομοκρατίας που χρηματοδοτούνται από τον Διεθνή Σιωνισμό. Κήρυκες υπονόμευσης και συκοφαντιών εναντίον του τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό μέχρι και σήμερα, οι φιλοισραηλινοί της δεξιάς και της άκρας δεξιάς και οι αντιφασίστες δημοκράτες από την antifa μέχρι τους κοινοβουλευτικούς εθνομηδενιστές. Σε συνάντηση που είχε με αξιωματικούς ξένων χωρών τονίζει την ανάγκη να απομονωθεί ο Αμερικανικός παράγοντας στην Μεσόγειο και να υπάρξει ένα ενιαίο μέτωπο αντίστασης απέναντι στον πολυεπίπεδο ιμπεριαλισμό της Ουάσιγκτον.

Ο άνθρωπος που τα γραπτά του και οι πολιτικές του σκέψεις βρήκαν απήχηση και στους Έλληνες συναγωνιστές μέσω του περιοδικού «Αντίδοτο» και άλλων εντύπων, λάτρευε την Αρχαία Ελλάδα και μελετούσε συγγραφείς ιδιαίτερα τον Αριστοτέλη και τον Θουκυδίδη ενώ την βιβλιοθήκη του κοσμούσαν διάσημες αντιδημοκρατικές εκδόσεις. 

Ο γιος της ερήμου που στην μοναξιά της αφρικανικής φύσης εμπνεύστηκε την «Τρίτη Οικονομική Θεωρία» και η ζωή του πριν την επανάσταση θυμίζει τα λόγια του Αδόλφου Χίτλερ για τους πιστούς μουσουλμάνους («Οι αρχές που επιτάσσουν στους ανθρώπους να πλένονται, να αποφεύγουν συγκεκριμένα ποτά, να σπεύδουν στα προγραμματισμένα ραντεβού, να γυμνάζονται και να σηκώνονται στην αυγή του ήλιου, να σκαρφαλώνουν στην κορυφή ενός μιναρέ, είναι υποχρεώσεις που φτιάχτηκαν από έξυπνους ανθρώπους. Ο κώδικας ηθικής που οδηγεί στο να πολεμά κάποιος με θάρρος είναι αυτοεπιβεβαίωση»).

Ιδεολογικά επηρεάστηκε και από τον Michel Aflaq και προσπάθησε να κάνει πράξη την ενότητα των αραβικών εθνών ενώ πολέμησε σε όλα τα μέτωπα τον Σιωνισμό αντιμετώπισε το ΝΑΤΟ και την πλουτοκρατική Ε.Ε. και τις ορδές τους μέχρι την τελευταία στιγμή μαζί με 500 Ευρωπαίους μισθοφόρους στην πλειοψηφία τους πρώην μέλη εθνικοσοσιαλιστικών/εθνικιστικών οργανώσεων. Οι μαχητές αυτοί αμείβονταν με υψηλούς μισθούς και μέχρι το τέλος πολέμησαν λυσσαλέα και πάντα στο πλευρό των επαναστατικών δυνάμεων του Καντάφι που διακρίθηκαν για την αξιόμαχη κατάσταση και το θάρρος τους σε επίπεδο συνδυασμένων τακτικών και επιθέσεων του πεζικού και των τεθωρακισμένων στο πεδίο της μάχης απέναντι στο σφυροκόπημα του ΝΑΤΟ. 

Ως πρόεδρος του «Επαναστατικού Συμβουλίου» δεν συνδιαλέχθηκε με τα καθάρματα της παγκόσμιας τραπεζοκρατίας, απομάκρυνε τις ξένες βάσεις, εθνικοποίησε τα μέσα παραγωγής, καθιέρωσε τον Απρίλιο ως μήνα εκτέλεσης των προδοτών του έθνους τους οποίους ονόμασε «λυσσασμένα σκυλιά», ίδρυσε τα δικά του «Τάγματα Εφόδου», κατήγγειλε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ως έδρα της ανομίας, μεταρρύθμισε το εκπαιδευτικό, υγειονομικό σύστημα και την αγροτική παραγωγή και ενίσχυσε όλες τις αντιστασιακές Παλαιστινιακές οργανώσεις. 

Αρνήθηκε κάθε δικαίωμα στον λαό του Ισραήλ - στον οποίο κήρυξε τον «ιερό πόλεμο» - να έχει κρατική υπόσταση και κατηγόρησε τους Άραβες που είχαν επαφές με τους Σιωνιστές ως προδότες. Προσπάθησε να ιδρύσει Αφρικανικές τράπεζες αφού αρνήθηκε να υποταχθεί στο ΔΝΤ ενώ λίγο πριν την έναρξη της εισβολής σχεδίαζε να καθιερώσει νέο νομισματικό σύστημα με αποτέλεσμα να αντιδράσουν σφόδρα οι δυνάμεις του διεθνούς καπιταλισμού. Στον Γιουγκοσλαβικό πόλεμο στήριξε τον Σερβοβόσνιο Εθνικιστή Radovan Karadzic παρά το γεγονός της διαμάχης με τους Βόσνιους μουσουλμάνους και παράλληλα είχε επαφές και οικονομική συνεργασία με τον Αυστριακό Εθνικιστή Jörg Haider ο οποίος το 2003 επισκέφτηκε την Βαγδάτη των Ιρακινών Μπααθικών. 

Το όνειρο του όπως δήλωσε ήταν να φέρει τους μαύρους των ΗΠΑ πίσω στην Αφρική ενώ διαφώνησε με την θεωρία ότι η φυλετική μίξη με τις λευκές γυναίκες μπορεί να φέρει την ευτυχία και την ελευθερία. Έξι μήνες πριν την δολοφονία του προειδοποίησε για τον αφανισμό της Λευκής Φυλής και προφήτεψε ότι εκατομμύρια λαθρομετανάστες μέσω Γαλλίας και Ιταλίας θα καταστρέψουν την Ευρώπη γεγονός που έφερε δυσφορία στους Αφρικανούς που προωθούσαν μέσω των ΜΚΟ τους πληθυσμούς των χωρών τους.

Σε επαφή μαζί του κατά την δεκαετία του ’70 ήρθε και η αντισιωνιστική πλευρά της Ανατολικής Γερμανίας η οποία ζήτησε την χρηματοδότηση του για την αποστολή όπλων στην Παλαιστίνη, ενώ σε αντάλλαγμα πρόσφερε μια ισλαμική βιβλιοθήκη στην Δρέσδη και ένα τζαμί στην Λειψία υπό τον έλεγχο της Λιβύης με αποτέλεσμα η απομονωμένη εβραϊκή κοινότητα να κάνει λόγο για «Άραβες οπαδούς του ναζισμού». 

Η ρητορική του ενάντια στους Ισραηλινούς ονομάστηκε από τους εχθρούς του «Χιτλερική» και ο ίδιος ο «Αφρικανός Χίτλερ» ενώ η δήλωση του ότι «είναι καθήκον του κάθε μουσουλμάνου να πολεμήσει τον νεομαρξισμό» και «έθνη που ο εθνικισμός τους καταστρέφεται οδεύουν προς την καταστροφή» δεν άφησε περιθώρια για παρερμηνείες στις τάξεις της αριστεράς. Η λυσσαλέα στάση του επηρέασε την Ευρωπαϊκή και Ελληνική «Τρίτη Θέση» (η φράξια «Πολιτικός Στρατιώτης» και το περιοδικό Bulldog είχαν εκφράσει την τάση υπέρ του Καντάφι και του Ιράν) ενώ συγκριτικές ιστορικές μελέτες έφεραν στο φως εκπληκτικά κοινά δομικά στοιχεία με την διακυβέρνηση της Γερμανίας κατά την περίοδο 1933 - 1945. 

Η γυναίκα του όταν κατέρρευσε η άμυνα της επανάστασης δήλωσε ότι «Είμαι υπερήφανη για το θάρρος που επέδειξε ο σύζυγος μου και οι γιοί μου που αντιμετώπισαν την επιθετικότητα 40 χωρών και των αντιπροσώπων τους επί έξι μήνες και πέθαναν ως μάρτυρες». Το βιβλίο του σήμερα είναι απαγορευμένο αν και θεωρείται πιθανή η επανεμφάνιση της οικογένειας του μέσω του γιου στις εκλογές του Δεκέμβρη. 

Η τελευταία του εμφάνιση μπροστά στους υποστηρικτές του ντυμένος στα μαύρα λέγοντας «Ο Μουαμάρ Καντάφι βρίσκεται ανάμεσα σας. Στέκομαι ανάμεσα στον λαό και θα πολεμήσουμε και θα τους σκοτώσουμε εάν θέλουν. Δείτε τη δύναμη του λαού. Αυτή είναι η δύναμη του λαού και δεν μπορείτε να την νικήσετε» έμεινε στην ιστορία ενώ κλείνοντας είπε «Δεν θα παραδοθούμε ποτέ!» μια ακόμη ιστορική ιαχή της παγκόσμιας αντίστασης στην «Αυτοκρατορία του Κακού».

1η Σεπτεμβρίου 1969: η επανάσταση της Al - Fateh και μια εισαγωγή στο «Πράσινο Βιβλίο» του Συνταγματάρχη Muammar Qaddafi (άρθρο του Troy Southgate)

52 χρόνια πριν, την 1^η Σεπτεμβρίου 1969 ο Muammar Qaddafi και οι σύμμαχοι του πραγματοποιούν την επανάσταση της Al - Fateh και μεταμορφώνουν την Λιβύη από μια φιλοδυτική μοναρχία σε μια νέα παναραβική σοσιαλιστική κοινωνία, που για ένα κομμάτι της αριστεράς ονομάστηκε «αναρχολενινιστική» ενώ για τους Ευρωπαίους συναγωνιστές της «Τρίτης Θέσης» ως «εθνικοεπαναστατική». 

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την εισβολή των καπιταλιστών στην Λιβύη και την καταστροφή της Τζαμαχιρίγια ένα έργο ληστρικής κατοχής το οποίο επικρότησε το σύνολο των εθνομηδενιστών από την πλατεία Εξαρχείων μέχρι το μέγαρο Μαξίμου. Οι πρώτοι προσπαθούν σήμερα με χρονοκαθυστέρηση να ξεπλύνουν επικοινωνιακά τις αμαρτίες τους μέσω της κακόγουστης μαριονέτας Αμάλ και των ΜΚΟ. 

Δεν ξεχνάμε ότι ήταν οι ίδιοι που ζητούσαν το 2011 μέσω του Indymedia το κεφάλι του Qaddafi και αργότερα αυτό του Άσαντ καθώς και την καταστροφή του Συριακού στρατού (την ίδια ένοχη στάση κράτησαν όλα αυτά τα χρόνια για τους θύτες και τα θύματα των πολέμων σε Υεμένη, Λιβύη, Συρία), ενώ οι δεύτεροι κρατούν στο σκοτάδι την άγνωστη εγκληματική συμμετοχή της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας (πήρε και βραβείο από το ΝΑΤΟ) στους βομβαρδισμούς της ανεξάρτητης Λιβύης και τα εγκλήματα πολέμου της τότε κυβέρνησης. 

Την 1^η Σεπτεμβρίου του 2021 ο υιός του ιστορικού ηγέτη Saif al - Islam ανακοίνωσε την συμμετοχή του στις εκλογές και υποσχέθηκε την αναγέννηση της χώρας. Εκδηλώσεις χαράς έλαβαν μέρος σε πόλεις και χωριά για την κίνηση αυτή. 

Στην Λιβυκή επανάσταση έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση ισλαμισμού, αλλά με έναν ιδιότυπο συγκρητισμό ανάμεσα στον αραβικό εθνικισμό, τον ισλαμισμό και τις σοσιαλιστικές αντιλήψεις. Ο Καντάφι, στο «Πράσινο Βιβλίο» του υπερβαίνει τον Ισλαμισμό και το Κοράνι. 

Η προσπάθεια αυτή αποτελεί μια ιδιότυπη και πρωτότυπη μορφή χρήσης του ισλαμικού υπόβαθρου για τον κοινωνικό μετασχηματισμό της Λιβύης, προς την κατεύθυνση της εκβιομηχάνισης. Από τον ισλαμισμό κρατάει τη λογική της «ενότητας», της άρνησης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της αντικατάστασής της από τα «λαϊκά συμβούλια», άποψη που συμβαδίζει με την απόρριψη των κοινωνικών ανταγωνισμών και η οποία βέβαια, πέρα από οποιεσδήποτε προθέσεις, εμπεριέχει και ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. 

Η κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και η αυτοδιαχείριση δεν έχουν την πηγή τους στον Ισλαμισμό, παρόλο που ενδύονται στην εφαρμογή τους ισλαμικό ένδυμα και φρασεολογία. 

Για περισσότερα σχετικά με τον Μάρτυρα της Λιβυκής επανάστασης του οποίου το βιβλίο επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Έξοδος» διαβάστε εδώ …

Μια Εισαγωγή στο «Πράσινο Βιβλίο» του Muammar al - Qaddafi

Δημοσιεύτηκε στα ελληνικά εδώ και πρώτη φορά εδώ

 άρθρο του Troy Southgate

Πρωτογνώρισα το «Πράσινο Βιβλίο» το 1986, όταν ήμουν μέλος του «Εθνικού Μετώπου» (NF). Μεγαλώνοντας στην Αγγλία εν μέσω της καταπιεστικής απληστίας και της διαφθοράς των χρόνων της Θάτσερ, οι ιδέες κοινής λογικής που περιέχονται σε αυτό το αναζωογονητικό μικρό κείμενο κυριολεκτικά με σφυροκόπησαν.

Πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, το NF - ήδη τότε το όνομα ενός μαγαζιού, αν και για όλους τους λάθος λόγους - ήταν μια αρκετά αρνητική οργάνωση όπου σύχναζε ένα μείγμα βρετανών ιμπεριαλιστών και φαντασμένων ακροδεξιών, αλλά μόλις καθάρισε από μερικά από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία από τις τάξεις του, η ομάδα άρχισε γρήγορα να εξελίσσεται σε ένα επαναστατικό κίνημα ταγμένο στην εθνική ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανατροπή της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης. Ως αποτέλεσμα, η «Τρίτη Θέση» του NF - «ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά» - οδήγησε την ομάδα να ευθυγραμμιστεί με ορισμένους αντιφρονούντες σε όλο τον κόσμο που είχαν κοινό συμφέρον να αντιταχθούν στα δίδυμα κακά τόσο του καπιταλισμού όσο και του κομμουνισμού.

Αυτό περιλάμβανε, για παράδειγμα, τον Αγιατολάχ Χομεϊνί του Ιράν, ο οποίος, το 1979, είχε οδηγήσει τη χώρα του μακριά από το να είναι το φιλοαμερικανικό κουτάβι του καθεστώτος του Σάχη και έφτασε σε μια Σιιτική θεοκρατία. Το NF απέδειξε επίσης την υποστήριξη του στους μαύρους ριζοσπάστες όπως ο Jerry Rawlings της Γκάνας και ο Louis Farrakhan των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μην αναφέρουμε τον θετικό αφροκεντρισμό του αείμνηστου Marcus Garvey.

Ομοίως, η οργάνωση εντυπωσιάστηκε επίσης από την αντισιωνιστική ηγετική φυσιογνωμία της Λιβύης, τον Muammar al - Qaddafi, έναν άνθρωπο που είχε αψηφήσει και αντισταθεί στην συνδυασμένη δύναμη των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών για πολύ καιρό και που, την ίδια χρονιά που ανακάλυψα το «Πράσινο Βιβλίο», είχε υποστεί τη στρατιωτική οργή του αμερικάνικου προέδρου, Ronald Reagan.

Στη συνέχεια, και με την πλήρη ευλογία της Margaret Thatcher, η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκίνησε ένα κύμα ιμπεριαλιστικών αεροπορικών επιθέσεων από το αγγλικό έδαφος και η πατρίδα της Βόρειας Αφρικής του Qaddafi βομβαρδίστηκε δεόντως από την φαινομενικά άμεμπτη επίθεση του Διεθνούς Σιωνισμού. Το αγγλοαμερικανικό κοινό, εύπιστο ως συνήθως, ήταν έτοιμο να πιστέψει οτιδήποτε του έριξαν οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις τους και, ήδη από πολύ καιρό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χτυπιούνταν κατά του «τρελού σκύλου» του Qaddafi. Ο ίδιος ο Qaddafi, εν τω μεταξύ, έχασε ένα από τα παιδιά του στις βομβαρδιστικές επιδρομές. Ο πραγματικός λόγος που ο Qaddafi είχε στοχοποιηθεί από τους Σιωνιστές, φυσικά, είναι που η «Σοσιαλιστική Λαϊκή Λιβυκή Αραβική Jamahiriya» (SPLAJ) ήταν σκληρός αντίπαλος του Ισραηλινού κράτους και ένθερμος υποστηρικτής της Παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης.

Ο Qaddafi, ο οποίος έγινε γνωστός κατά τη διάρκεια ενός αναίμακτου πραξικοπήματος την 1η Σεπτεμβρίου 1969, κληρονόμησε μια χώρα η οποία, μέχρι τότε, είχε ηγηθεί από τον βασιλιά Idris I, έναν μονάρχη που δεν φοβόταν να εκφράσει τις συμπάθειες του για τη Βρετανία και την Αμερική. Μόλις ο Qaddafi και οι υποστηρικτές του έδιωξαν το παλιό καθεστώς, σύντομα ίδρυσαν ένα Επαναστατικό Διοικητικό Συμβούλιο. Πράγματι, σε αντίθεση με τη δυτική προπαγάνδα ότι ο Καντάφι ήταν κάποιος «δικτάτορας», συνέχισε να διατηρεί το αξίωμα του ως Συνταγματάρχης στο Λιβυκό στρατό και τέτοια ήταν η δημοτικότητα του μεταξύ των απλών ανθρώπων που μπορούσε να περπατήσει στους δρόμους χωρίς να φοβάται να τον δολοφονήσουν.

Οι ιδέες που περιέχονται στο «Πράσινο Βιβλίο», που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1975, αποτελούν σοβαρή απειλή για τον δυτικό φιλελευθερισμό και υπονομεύουν πλήρως την καταρρέουσα βιτρίνα της «δημοκρατίας», για την οποία πιστεύουμε ότι λειτουργεί ως διοικητικό και νομοθετικό πρότυπο για όλο τον κόσμο. Το αντίγραφο του Πράσινου Βιβλίου που αγόρασα το 1986 είχε τυπωθεί στη Μαλαισία στα τέλη της δεκαετίας του 1970, λίγο μετά την πρώτη εφαρμογή των ιδεών του Qaddafi - γνωστών ως η «Τρίτη Οικουμενική Θεωρία» - στη Λιβύη. Ήταν ένα ελκυστικό χαρτόδετο τσέπης - πράσινο, φυσικά - και μερικά από τα πιο σημαντικά και αξέχαστα συνθήματα στο κείμενο είχαν επισημανθεί σκόπιμα. Αυτές οι φράσεις εμφανίζονταν στο περιθώριο και περιλάμβαναν φράσεις όπως «καμία εκπροσώπηση αντί του λαού», «η εκπροσώπηση είναι άρνηση συμμετοχής» και «η εκπροσώπηση είναι διαστρέβλωση της δημοκρατίας».

Εκείνο που τόνιζε ο συγγραφέας είναι ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία - δηλαδή ένα σύστημα στο οποίο οι άνθρωποι εκλέγουν έναν πολιτικό για να "εξυπηρετεί" τα συμφέροντα  τους - είναι ουσιαστικά ανοιχτό στην κατάχρηση. Ο Qaddafi υποστηρίζει την πραγματική συμμετοχή του ίδιου του λαού, κάτι που, σίγουρα, στις Βρετανικές Νήσους, θα οδηγούσε στη δημιουργία επιτροπών δρόμων, γειτονιών και περιφερειών αντικαθιστώντας το κάθε Μέλος του Κοινοβουλίου (MP) για κάθε εκλογική περιφέρεια.

Σε αντίθεση με το είδος της «δημοκρατίας» που λειτουργεί επί του παρόντος από το Κοινοβούλιο, μέσω του οποίου οι βουλευτές παραμένουν στην εξουσία για περίοδο τουλάχιστον τεσσάρων ετών, το μοντέλο της Λιβύης ήταν μια μορφή «άμεσης δημοκρατίας» και εάν οι εκπρόσωποί του δεν υπηρετούσαν πιστά τα συμφέροντα των ανθρώπων τους αντικαθιστούσαν αμέσως. Η λύση στην απάτη του κοινοβουλευτισμού, ως εκ τούτου, είναι γνωστή στη Λιβύη ως «η εξουσία του λαού».

Το βιβλίο του Qaddafi εξετάζει επίσης την οικονομική κατάσταση και προσφέρει μια πραγματική εναλλακτική λύση στις αποστειρωμένες θρησκείες του καπιταλισμού και του κομμουνισμού που, μεταξύ τους τότε, είχαν χωρίσει μεγάλο μέρος του κόσμου. Ο συγγραφέας αποκαλεί την ιδέα του «Σοσιαλισμό», αλλά έχει πολλά περισσότερα κοινά με τον ριζοσπαστικό αντικαπιταλισμό ανθρώπων όπως ο Robert Owen, ο William Morris και ο Robert Blatchford, ή ο Διανεμισμός του Hilaire Belloc και του Chesterton, παρά με τον πρακτικά ανεφάρμοστο δόγμα της ψευδοισότητας  που προσφέρεται από την νεομαρξιστική Αριστερά.

Οι εργαζόμενοι στη Λιβύη είχαν μερίδιο στα εργοστάσια τους και κατείχαν τα μέσα παραγωγής, κάτι που δεν άφησε ποτέ το θεωρητικό σχέδιο σε μέρη όπως η Σοβιετική Ρωσία και η πρώην Ανατολική Γερμανία. Ο Qaddafi ασχολείται επίσης με το πώς αυτές οι ιδέες θα επηρεάσουν την κοινωνική σφαίρα και εξετάζει τη σχέση μεταξύ του ατόμου, της οικογένειας, της φυλής και του έθνους, καθώς και ζητήματα που σχετίζονται με τις γυναίκες, την εκπαίδευση, την τέχνη και τον αθλητισμό.

Ο βαθμός εφαρμογής της «Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας» στη Λιβύη παραμένει αντικείμενο μεγάλης διαμάχης. Ωστόσο, ένα από τα πρώτα του καθήκοντα ως ηγέτης της επανάστασης της Al Fateh ήταν να τερματίσει την εισαγωγή ξένων αγαθών στη χώρα, αλλά μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 1970 τα πράγματα άρχισαν πραγματικά να αλλάζουν. Μέχρι το 1981, ο Qaddafi είχε ιδρύσει τη Λιβυκή εταιρεία λεωφορείων και φορτηγών με τη βοήθεια της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, Fiat, αν και με την πάροδο του χρόνου το αρχικό μερίδιο 50% του κολοσσού του αυτοκινήτου μειώθηκε σταδιακά μέχρι να γίνει εντελώς Λιβυκό. 

Επιπλέον, τα μικρά εργοστάσια και οι επιχειρήσεις μετατράπηκαν σε συνεταιρισμούς σύμφωνα με το δημοφιλές σύνθημα, «συνεργάτες, όχι μισθωτοί». Αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα για τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στη Λιβύη και ως εκ τούτου η επανάσταση της Al Fateh ήταν ένα συνεχές φαινόμενο που έπρεπε να επιτύχει πολλά ακόμη εάν οι ιδέες που περιέχονται στο «Πράσινο Βιβλίο» ήταν να εφαρμοστούν πιστά.

Η τοκογλυφία ήταν επίσης παράνομη στη Λιβύη και οι άνθρωποι που επιθυμούσαν να χτίσουν ένα σπίτι μπορούσαν να δανειστούν χρήματα από δημόσιους πόρους, πληρώνοντας ένα μικρό ποσό περίπου 7-10% για το προνόμιο, σίγουρα τίποτα στην κλίμακα του εκβιαστικού τόκου που χρεώνουν τα δυτικά τραπεζικά ιδρύματα. Τα χρήματα στη συνέχεια διοχετεύονταν ξανά στη δημόσια οικονομία.

Τα σούπερ μάρκετ ήταν κρατικά, αλλά κάθε περιοχή είχε το δικό της συνεργατικό κατάστημα που περιλάμβανε πάγκους τροφίμων, ηλεκτρικούς προμηθευτές και οικογενειακά εργαστήρια. Όλα κάτω από μια στέγη. Ο ανταγωνισμός ελέγχεται μέσω του καθορισμού τιμών, κάτι που σχεδόν δεν ακούγεται στη Δύση από την εποχή των "δικαίων τιμών" του Μεσαίωνα. Οι μισθοί ήταν επίσης περιορισμένοι, παρέχοντας οικονομική ασφάλεια σε όλους τους ενδιαφερόμενους.

Η Λιβύη κατάργησε επίσης την κρατική αστυνομική δύναμη στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και την αντικατέστησε με τις «Πράσινες Φρουρές του Λαού» που αποτελούνται από απλούς ανθρώπους που ζουν σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Το έγκλημα ήταν πολύ χαμηλό στη χώρα, επίσης, γιατί σε αντίθεση με την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να ζουν μεταξύ των εκτεταμένων οικογενειών τους και όλοι γνώριζαν όλους τους άλλους.

Σε έναν κόσμο που ελέγχεται αδίστακτα από ισχυρές τράπεζες και τις απρόσωπες εταιρείες, ωστόσο, αυτό το μεγάλο κοινωνικοοικονομικό πείραμα δεν γινόταν παρά να βρεθεί σε μια πορεία σύγκρουσης με τους ιμπεριαλιστικούς εχθρούς του. Στις 20 Οκτωβρίου 2011, καθώς η Λιβύη ήταν στην διαδικασία ανατροπής από έναν στρατό ψευδοισλαμιστών εξτρεμιστών, εγκληματικών στοιχείων και ξένων μισθοφόρων - πολλοί από τους οποίους είχαν εκπαιδευτεί κρυφά από το ΝΑΤΟ - ο ηγέτης της επανάστασης, Muammar al Qaddafi, τελικά συνελήφθη και εκτελέστηκε χωρίς δίκη. Ο άνθρωπος που θαύμαζα από μακριά για ένα τέταρτο του αιώνα δολοφονήθηκε βάναυσα με εντολή των Σιωνιστών και η συγκλονιστική εικόνα του μελανιασμένου και χτυπημένου προσώπου του Qaddafi στην οθόνη της τηλεόρασης είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Σε πιο θετικό πνεύμα, ενώ το «Πράσινο Βιβλίο» είχε τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μου και βοήθησε να διαμορφώσω τις δικές μου πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ιδέες, είμαι βέβαιος ότι μπορεί να έχει το ίδιο ευεργετικό αποτέλεσμα στους αναγνώστες και τους ακτιβιστές του εικοστού πρώτου αιώνα. Εάν όχι ως πολιτικό σύστημα που μπορεί να εφαρμοστεί σε εθνικό επίπεδο, τότε σίγουρα όσον αφορά την αξιοσημείωτη «κατεδάφιση» από μέρους του συγγραφέα της «δημοκρατίας» δυτικού τύπου.