Και οι μεν συμμορίτες και οι δε συμμορίτες: δώρο τα κόλλυβα σε όσους πίστεψαν σε αυτές τις ηγεσίες



"Τον Μάιο του 1984, συναντήθηκε με τον αντίπαλό του από τον Εμφύλιο, Μάρκο Βαφειάδη, σε μια προσπάθεια και των δύο να δείξουν δημόσια ότι ο εμφύλιος ήταν μαύρη σελίδα στην ελληνική ιστορία. Η ιστορική συνάντηση των δύο αντρών, που ήταν εγκάρδια, έγινε στην ιταλική τηλεόραση και ο διάλογος ήταν συμβολικός: -Τσακαλώτος: Κάναμε λάθος τότε. -Βαφειάδης: Μάλλον στρατηγέ μου. «Ήταν όλοι καλοί Έλληνες», κατέληξαν οι δύο πρώην αντίπαλοι, αναφερόμενοι στους εκατέρωθεν νεκρούς του εμφυλίου. Το φιλελεύθερο πνεύμα του Τσακαλώτου, αποδείχτηκε και το 1985 όταν δήλωσε δημόσια ότι αισθάνεται τον Ανδρέα Παπανδρέου σαν αδελφό του και στήριξε το ΠΑΣΟΚ στις τότε εκλογές"

Για την ζωή και το έργο του Julius Evola.



«Πρέπει να ληφθεί υπόψη τούτος ο περιορισμός: Ότι πρόκειται να πω, δεν αφορά στο συνηθισμένο άνθρωπο των ημερών μας! Αντίθετα έχω κατά νου τον άνθρωπο που ενώ έχει εμπλακεί με το σημερινό κόσμο, ακόμη και στα πιο προβληματικά και παροξυσμικά σημεία του, ενδόμυχα δεν ανήκει σ’ έναν τέτοιο κόσμο, ούτε θα ενδώσει σ’ αυτόν. Ουσιαστικά αισθάνεται τον εαυτό του ν’ ανήκει σε μια διαφορετική φυλή απ’ αυτήν της συντριπτικής πλειοψηφίας των συγχρόνων του» - «Ιππεύοντας την τίγρη» - 1961

Ο πολυμαθής Βαρόνος Ιούλιος Καίσαρας Ανδρέας Έβολα (Baron Giulio Cesare Andrea Evola), γεννήθηκε στη Ρώμη από μια Σικελική οικογένεια ευγενών στις 19/5/1898 και πέθανε στην ίδια πόλη στις 11/6/1974. Όπως θα παραδεχθεί ο ίδιος μέσα από τα κείμενά του, οι πολιτικές, κοσμοθεωρητικές και φιλοσοφικές του θέσεις διαμορφώνονται κυρίως υπό την επίδραση τεσσάρων πνευματικών δημιουργών: του Φρειδερίκου Νίτσε, προφήτη του υπερανθρώπου και της νέας αριστοκρατίας, του Όττο Βάϊνινγκερ εμπνευστή της ιδέας της ανδρείας υπό το πρίσμα της μεταφυσικής, του θεμελιωτή της «φιλοσοφίας της ιστορίας» Τζιαμπατίστα Βίκο, αλλά και του Κάρλο Μικελστέτερ του τραγικού τελειοθήρα αυτόχειρα, αναζητητή του Απολύτου και κήρυκα της συνειδητής αφοβίας.

Η αναζήτηση του Απολύτου τον οδηγεί στην ανάγκη να εξερευνήσει και ν’ ανακαλύψει μέσα στο Εγώ, την αληθή Φύση, την συνεκτική ύπατη Αρχή και τον καθολικό Νόμο. Την εποχή εκείνη δημοσιεύονται τα πρώιμα έργα του: «Δοκίμια περί του μαγικού ιδεαλισμού» και η «Θεωρία του απολύτου ατόμου». Τα κείμενά του αυτά έχουν ως εμφανή κοινή τους αφετηρία, τα διαχρονικά διδάγματα του Γερμανικού Ιδεαλισμού. Ο Έβολα ξεκίνησε επίσης να μελετά συστηματικά μυστικισμό και μεταφυσική. Διαπίστωσε την ύπαρξη μιας κοινής πραγματικότητας στις μυστικές παραδόσεις της Ανατολής και της Δύσης και στα 1927 ίδρυσε την δική του μαγική τάξη, την ομάδα της «Ρωμαϊκής Παγκοσμιότητας» [Grupo per la Universalita Romana - (Gr)UR].


Μετά την κατάληψη της εξουσίας το 1922, με την πάροδο των ετών το φασιστικό καθεστώς καθίσταται παντοδύναμο. Ο Έβολα αρνείται διακριτικά αλλά και επίμονα την ταυτότητα του κόμματος, όμως συνεχίζει να τάσσεται ανεπιφύλαχτα υπέρ της αναγκαιότητας της «Εθνικής Επανάστασης» του Οκτωβρίου. Συνεργάζεται με τον Ρομπέρτο Φαρινάτσι στο περιοδικό «Φασιστικό Καθεστώς» («Regime Fascista»), από το 1934 έως το 1943, αναπτύσσει πολύ στενές σχέσεις με τα μέλη του πρωσικού Herrenklub, δείχνει ενθουσιώδες ενδιαφέρον και παρακολουθεί από κοντά την ανάπτυξη των SS, που όπως έγινε γνωστό προορίζονται να δημιουργήσουν την πνευματική και βιολογική elite του Τρίτου Ράϊχ.

Στα 1934 κυκλοφορεί το σπουδαιότερο από τα έργα του, με τίτλο «Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο». Μέσα από τις σελίδες του έργου παρουσιάζεται προφητικά η αναπόφευκτη επερχόμενη σύγκρουση μεταξύ του «Παραδοσιακού» και του «Σύγχρονου» κόσμου. «Στο συμπαντικό χάος για μια φορά ακόμα αντιπαρατίθεται η κοσμική τάξη. Η κυριαρχία των μαζών και η ηγεμονία της οικονομίας συγκρούονται μ’ εκείνες τις φωτεινές και ηρωικές αξίες που είναι ακόμη σε θέση να εντοπίσουν, να κατανοήσουν και να καθοδηγήσουν την σκοτεινή ουσία του όχλου». Το 1936 εκδίδεται το έργο του «Τρεις Απόψεις του Εβραϊκού Προβλήματος». Ακολουθεί το 1938 «Ο Μύθος του Αίματος», ενώ το 1941 εκδίδεται η «Σύνθεση του Δόγματος της Φυλής». Αν και γεννημένος καθολικός, o Έβολα βρέθηκε σε μόνιμη και βαθειά διαφωνία με το φασιστικό καθεστώς για την πολιτειακή συμφωνία με το Βατικανό, αλλά ακόμη και σ’ ό,τι διαπίστωσε στην μαζική, προλεταριακή φύση του φασισμού, τον οποίο θεώρησε ως πλήρως δημοκρατικό σύστημα. Ναι μεν δομημένο σε μιαν αρτιότερη πολιτειακή μορφή απ’ ότι το «γερασμένο μασσωνοδημοκρατικό καθεστώς», αλλά στην πραγματικότητα ανάλογου δημοκρατικού χαρακτήρα. Η άποψη ζωής του Έβολα υπήρξε πάντα αριστοκρατική, μόνον δε εκλεκτικά και περιστασιακά συγκλίνουσα με ορισμένες πτυχές του φασισμού.


Επίσης ο μεγάλος διανοητής βρισκόταν σε ισχυρή διαφωνία με τον «συλλογικό φυλετισμό» της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας, καθώς θεωρούσε αυτόν τον ατελή φυλετισμό, νηπιακό, ελλειμματικό και απλοϊκό. Παρά την σχετική του επιφύλαξη ο Έβολα έλπιζε να βρει «κοινό τόπο» με τα πιό ακραία παγανιστικά στοιχεία του εθνικοσοσιαλιστικού κράτους και της εθνικοσοσιαλιστικής διανόησης και πραγματοποίησε μιαν ευρεία σειρά διαλέξεων στο γερμανικό Ράϊχ. Απώτερος στόχος του ήταν να καθιερώσει μια «διεθνή αδελφότητα ιπποτών, οι οποίοι θα αποκαθιστούσαν την Παράδοση και την Ιπποσύνη». Ο Έβολα απέκτησε μιαν αληθινή ελπίδα για το μέλλον, διαπιστώνοντας ότι τα SS μπορούσαν πράγματι ν’ αποτελέσουν μια τέτοια νέα ευρωπαϊκή ιπποσύνη. Εντούτοις, ο σύμβουλος του Ράϊχσφύρερ των SS Χίμμλερ γιά τα «Εσωτερικά και Πνευματικά θέματα», ο μυστικιστής Ταξίαρχος των SS Καρλ Μαρία Βίλιγκουτ, για κάποιον αδήλωτο λόγο, τερμάτισε τις διαλέξεις του Έβολα στις σχολές αξιωματικών των SS. Μια αναφορά του Βίλιγκουτ προς το προσωπικό επιτελείο του Χίμμλερ το 1938 συνοψίζει περιληπτικά τις επιδιώξεις και τις ιδέες του Έβολα εκείνη την περίοδο: «Ο μοναδικός απώτατος και μυστικός σκοπός των θεωριών και προγραμμάτων του Έβολα είναι πιθανότατα μια εξέγερση της παλαιάς αριστοκρατίας ενάντια στο σύγχρονο κόσμο… Γενικά ο χαρακτήρας του σφραγίζεται από την παλαιά φεουδαρχική αριστοκρατία».


Αμέσως μετά την πτώση του φασισμού και την ιταλική συνθηκολόγηση (8 Σεπτεμβρίου 1943), ο Έβολα καταφεύγει στην Γερμανία και συμμετέχει στις προσπάθειες για την δημιουργία μιας νέας φασιστικής κυβέρνησης στην ελεύθερη ακόμα Ιταλία του Βορρά. Το τέλος του πολέμου τον βρίσκει να εργάζεται ως ερευνητής της δομής της μασονίας στην Εταιρεία Μελετών των SS «Κληρονομιά των Προγόνων», στην Βιέννη, όπου συνηθίζει να διεξάγει περιπάτους κατά την διάρκεια των συμμαχικών βομβαρδισμών για να «σταθμίσει το πεπρωμένο του», όπως έλεγε χαμογελώντας στους έκπληκτους Γερμανούς που τον παρακαλούσαν να καλυφθεί στο καταφύγιο. Έτσι θα καταλήξει βαριά τραυματισμένος εξ αιτίας ενός σοβιετικού βομβαρδισμού, όταν ένα θραύσμα οβίδας του συντρίβει τον νωτιαίο μυελό, αφήνοντάς τον έκτοτε παραπληγικό μέχρι το τέλος του.

Η επιστροφή του στην Ιταλία γίνεται δεκτή μέσα σε κλίμα απόλυτα εχθρικό. Η νεαρή μεταπολεμική ιταλική δημοκρατία των σπεκουλαδόρων και των μαφιόζων εύλογα φοβάται την δυναμική παρουσία του φιλοσόφου-δασκάλου. Στα 1951 το μεταπολεμικό κράτος τον σύρει σε δίκη από τον Ιούνιο έως το Νοέμβριο, κατηγορώντας τον ότι τα βιβλία του «εξυμνούν τον φασισμό και προτρέπουν τους νέους να επαναστατήσουν εναντίον της νέας δημοκρατικής τάξης πραγμάτων, σχηματίζοντας μυστικές μάχιμες ομάδες», οπότε τον φυλακίζει τελικά γιά «έγκλημα γνώμης». Μετά την αποφυλάκισή του υπήρξε διαφωτιστής και οικοδεσπότης μιας ολόκληρης γενιάς ακτιβιστών που τον προσφωνούσαν τιμητικά «maestro» Ο Έβολα διακήρυξε την ανάγκη ενός «αναρχισμού της δεξιάς», για «να αποδιοργανωθεί, να διαρραγεί και να καταλυθεί η μεταπολεμική τάξη πραγμάτων» και ενέπνευσε την ηγεσία πολλών Εθνικοεπαναστατικών ομάδων στην Ιταλία, καθώς και πολιτικών κομμάτων, όπως το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα και η Αμερικανική Εθνική Συμμαχία.


Μελετήθηκε με λεπτομερή σπουδή από μια νέα γενιά «εθνικοεπαναστατών» στην Ιταλία, οι οποίοι αναζητούσαν μιαν εναλλακτική λύση απέναντι στον φιλελεύθερο καπιταλισμό και στον κομμουνισμό, μια λύση που θα υπερέβαινε αυτήν που οι ίδιοι θεώρησαν ξεπερασμένη, δηλ.. τον φασισμό των πατεράδων και των παππούδων τους. Ανάλογη ήταν η απήχησή του στους ομοϊδεάτες τους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτοί οι νεολαίοι των δεκαετιών ’60 – ’80 επεδίωκαν να καταστούν η επαναστατική πρωτοπορία, οι «πολιτικοί στρατιώτες» όπως έγραψε ο Έβολα, που θα αναδυόντουσαν από το ιστορικό γίγνεσθαι για να εξεγερθούν ενάντια στον σύγχρονο κόσμο, «δρώντας σ’ ένα εξυψωμένο πνευματικό επίπεδο». Σύμφωνα με την στερνή του επιθυμία οι στάχτες της σορού του αποτέθηκαν σε μιά λαξεμένη τεφροδόχο, στα σπλάχνα του παγετώνα στο ορεινό συγκρότημα Μόντε Ρόζα των Ιταλικών Άλπεων. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Rockmachine.gr - Ατσάλινο Ρόδο - Στους Αχαρτογράφητους Τόπους της Φαντασίας

Ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για τον Δημήτριο Λιαντίνη.

Κάλεσμα στις Αμαζόνες του Ελληνικού Εθνικοσοσιαλισμού.


της Λίλιθ

Η προβοκατόρικη προσπάθεια της «μανιάτικης» κομματικής μαφίας να ξεφτιλίσει κάθε πτυχή, έννοια και σύμβολο της Ιδεολογίας μπορεί να πέτυχε πολλούς αντικειμενικούς σκοπούς - που της υπέδειξε το γνωστό παρακράτος προς όφελος του ανθελληνικού Κράτους - όμως δεν κατάφερε να κυριαρχήσει πλήρως τα τελευταία χρόνια. Τα ίδια πρόσωπα που ενεπλάκησαν από την άνανδρη δολοφονία του Καποδίστρια μέχρι και την «φιλοξενία» των Αμερικανών ναυτών στην Τρούμπα πρωταγωνιστούν σήμερα στο ανανεωμένο θέατρο σκιών που έστησε η γνωστή πρεσβεία τα τελευταία 40 χρόνια. Κίβδηλοι, βέβηλοι και σάπιοι ως το μεδούλι σιωπούν απέναντι στην καταστροφή της Φυλής και της Πατρίδας καλυπτόμενοι πίσω από τα έδρανα και γελούν με τους ηλίθιους που τους στηρίζουν. Δεν γνωρίζουν όμως ότι η Νέμεσις είναι μια πραγματικότητα και σύντομα θα πληρώσουν για τα εγκλήματα τους και τις δοσοληψίες με τους προδότες. Παρά τους πανηγυρισμούς του κοινοβουλευτικού θιάσου που καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει με τον Ελληνισμό υπήρχαν και κάποιες αδερφές μας που ξέφυγαν από τον Μινώταυρο της αστικής ακροδεξιάς και κατάφεραν να βρουν τον μίτο προς την έξοδο.


Ανάμεσα στις χιλιάδες Συντρόφισσες που ενώ εντυπωσιάστηκαν στην αρχή από την εικονική πραγματικότητα της κομματικής αυλής σύντομα συνειδητοποίησαν ότι όλη αυτή η έκφυλη πλέμπα με τις γραβάτες, δεν είναι τίποτε άλλο παρά πιόνια στην σκακιέρα της εξουσίας και μαριονέτες «φτιαγμένες» από τα λεφτά και τους φόρους του λαού μας. Πολλές «Αμαζόνες» έφυγαν μακριά αηδιασμένες από τους πίθηκους της ακροδεξιάς και σήμερα είναι απομονωμένες και απογοητευμένες. Άλλες τράβηξαν τον δικό τους δύσκολο δρόμο στο μονοπάτι της Αυτονομίας και βρήκαν εκεί στις επάλξεις της Ιδέας απαντήσεις και θέσεις μάχης ανάμεσα σε Συντρόφους που τις τιμούν και τις υπολογίζουν. Υπάρχουν και εκείνες που σήμερα δείχνουν ανίκανες και αδύναμες να ξεφύγουν από τα πλοκάμια της κομματικής παρακμής και αναρωτιούνται για το μέλλον. Το άρθρο αυτό απευθύνεται σε ΑΥΤΕΣ που δεν λογαριάζουν τα πολλά λόγια αλλά θέλουν πράξεις. 

Αρκετά πια με τα υποκείμενα που μειώνουν την Γυναικεία συνεισφορά στην μάχη των Ιδεών. Αρκετά πια με τα καθιζήματα της Σημιτικής συμμορίας που αρνούνται να δώσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στις Ελληνίδες. Η ψυχοπαθολογία τους και ο μισογυνισμός τους που διακρίνεται στο πρόσωπο τους και στις κινήσεις του σώματος τους, είναι αποτέλεσμα της καθημερινής φθοράς που τους προκαλεί ο χρυσός της κοινοβουλευτικής απραξίας και αδιαφορία για κάθε τι που θα βοηθήσει πραγματικά στην ενίσχυση της Ιδέας. Ως πότε οι Ελληνίδες Εθνικοσοσιαλίστριες θα ανέχονται να έχουν δεύτερο ρόλο στην υπεράσπιση της Πατρώας Γης; Ως πότε θα σέρνονται πίσω από γελοίους σαλτιμπάγκους που αντικατέστησαν τα αρχίδια τους με κομματικές ταυτότητες; Ως πότε θα ντρέπονται να δείξουν ότι είναι οι θυγατέρες της Οργής και της Νίκης; Ως πότε θα συμβιβάζονται να βρίσκονται εγκλωβισμένες στις φωλιές της κομματοκρατίας όπου γελοίοι και παχύσαρκοι παλιάτσοι θα τους κουνούν το δάχτυλο επιδεικτικά και θα τολμούν να τους κάνουν και συστάσεις;

Είναι καιρός τώρα οι χιλιάδες Συντρόφισσες να στρέψουν τα βέλη τους απέναντι στις μούμιες της αστικής ακροδεξιάς, να απελευθερωθούν από τα δεσμά της κομματοκρατίας και να ενισχύσουν τον Ελληνικό Εθνικοσοσιαλισμό. Η απραξία και η απογοήτευση δεν είναι ΠΡΟΤΑΣΗ ΖΩΗΣ απέναντι στην επέλαση των Σιωνιστών και των Καπιταλιστών. Αν οι Ελληνίδες Συντρόφισσες δεν είναι ικανές να σπάσουν τα δεσμά τους και να φύγουν μακριά από τα κομματικά τσακάλια τότε είναι και ανίκανες να δώσουν στην Πατρίδα τα νέα μέλη της Ράτσας. Τα λόγια και η σάπια ρητορική της πλέμπας που κρύβεται πίσω από την Γαλανόλευκη είναι ένα προπέτασμα καπνού ώστε να μην ορθώσει ποτέ επαναστατικό λόγο η Λύκαινα του Εθνικοσοσιαλισμού.

Το λιοντάρι του Μωριά - Σταμάτης Σπανουδάκης

Stepan Andriyovych Bandera: Ένας Ουκρανός ήρωας που διχάζει ...


link: Stepan Bandera: ο ήρωας του Ουκρανικού Φασισμού.



του Αθανάσιου Ακριβούλη

Με τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Ουκρανία πριν δύο έτη, αναζωπυρώθηκαν φυλετικά μίση και τοπικισμοί και έφεραν την Ουκρανία στα όρια της κατάρρευσης. Οι διαφορές των κατοίκων της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας με τους κατοίκους των δυτικών περιοχών εμφανίστηκαν πάλι έντονα στο προσκήνιο μετά από πολλά έτη «χειμερίας νάρκης». Οι κάτοικοι των ανατολικών περιοχών, ήταν επί πολλά χρόνια κάτω από τον έλεγχο της τσαρικής Ρωσίας, όπου μοιραζόντουσαν την ίδια γλώσσα, την ίδια θρησκεία και η σύγκλιση ήταν τέτοια που ήταν δύσκολο να γίνει διαχωρισμός μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών. Στις δυτικές περιοχές όμως που ήταν υπό τον έλεγχο της Πολωνό-Λιθουανικής κοινοπολιτείας στην αρχή και της Αυστροουγγαρίας έπειτα, οι κάτοικοι αυτών των περιοχών μιλούσαν ουκρανικά και ανέπτυξαν διαφορετικές πολιτισμικές συνήθειες έναντι των ανατολικών Ουκρανών. 

Ειδικά μετά την συνθήκη του Μπρεστ – Λίτοφσκ έγιναν Ελληνόρυθμοι καθολικοί (ουνίτες) οι πιο πολλοί και ανέπτυξαν δεσμούς με την δυτική Ευρώπη παρά με την γειτονική Ρωσία. Επόμενο ήταν να δημιουργηθούν δύο «Ουκρανίες», μια στα ανατολικά Ορθόδοξη και φιλορωσική που έβλεπε το μέλλον της στην αγκαλιά της μητέρας Ρωσίας και μια στη δύση, φιλοευρωπαϊκή, μη Ορθόδοξη που έγινε το λίκνο του ουκρανικού Εθνικισμού. Αναμενόμενο είναι λοιπόν, πρόσωπα και καταστάσεις να  σημαίνουν διαμετρικά αντίθετα πράγματα, ανάλογα με το σε ποια περιοχή της Ουκρανίας βρίσκεται κάποιος. Ένα πρόσωπο που διχάζει την Ουκρανία ακόμη και σήμερα είναι ο Stepan Bandera, όπου για τους φιλορώσους και τους Πολωνούς γείτονες είναι εγκληματίας πολέμου και τρομοκράτης, ενώ για την δυτική Ουκρανία είναι ένας εθνικός ήρωας που πολέμησε για την ουκρανική ανεξαρτησία. 

Τα πρώτα χρόνια της δράσης του. 

Ο Stepan Bandera γεννήθηκε το 1909 στο χωριό  Stryi της  Γαλικίας, τμήμα τότε της Αυστροουγγαρίας. Ήταν γιος του  Αντρέι Μιχαήλοβιτς Μπαντέρα, ενός ελληνόρυθμου καθολικού (ουνίτη) ιερέα και της Μιροσλάβα Βλαντιμίροβνα Μπαντέρα και είχε έξι αδέλφια. Μεγάλωσε μέσα σε μια οικογένεια όπου υπήρχε έντονο το εθνικό συναίσθημα και ο ίδιος συνήθιζε να λέει για το σπίτι του:  ήταν  μια ατμόσφαιρα ουκρανικού πατριωτισμού και ζωντανών εθνικοπολιτιστικών, πολιτικών και κοινωνικών ενδιαφερόντων. Ο πατέρας του Μπαντέρα, όντας ο ίδιος ουκρανός εθνικιστής, ανάθρεψε τα παιδιά του με το πνεύμα του Ουκρανικού Εθνικισμού και προσπάθησε να τα μορφώσει ανάλογα. Μέσα στο σπίτι υπήρχε μια μεγάλη βιβλιοθήκη με ιστορικά βιβλία για την ιστορία της Ουκρανίας και το σπίτι του ουνίτη ιερέα ήταν τόπος συνάθροισης και συναντήσεων ουκρανών Εθνικιστών. Ο Stepan Bandera ήρθε από μικρός σε επαφή με το ουκρανικό Εθνικιστικό κίνημα και εντάχτηκε στην OUN Організація Українських Націоналістів (Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών) και υπήρξε ενεργό μέλος της με έντονη ακτιβιστική δράση. Το 1933 ανέλαβε τομεάρχης της OUN στη δυτική Ουκρανία και ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο να προστατέψει τους ουκρανικούς πληθυσμούς από την πολιτική αφομοίωσης που εφάρμοζε η πολωνική κυβέρνηση. Το 1934 συνελήφθη από τις πολωνικές αρχές και καταδικάστηκε στο δικαστήριο σε θανατική ποινή, που αργότερα μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. 

Ο αγώνας του για την ελευθερία μέχρι το τέλος.

Παρέμεινε φυλακισμένος στις πολωνικές φυλακές μέχρι την κατάρρευση της Πολωνίας το 1939 και μετά την φυγή του από την φυλακή έζησε για λίγο στην κατεχόμενη ζώνη της Πολωνίας από την ΕΣΣΔ και μετά κινήθηκε πιο δυτικά για να συναντήσει και άλλους ουκρανούς Εθνικιστές στη Κρακοβία. Στην Κρακοβία ήρθε σε ρήξη με τον παλιό του συναγωνιστή Andriy Melnyk πράγμα που οδήγησε στην διάσπαση της OUN σε δύο κομμάτια, το ένα υπό τον  Andriy Melnyk με το όνομα OUN-M που είχε συντηρητικές απόψεις και στην OUN-B που είχε ξεκάθαρες ριζοσπαστικές και εθνικοκοινωνικές απόψεις. Η ΟUN-B οργανώθηκε σε “мобільні групи” μικρές δηλαδή αυτοδιαχειριζόμενες ομάδες των 5 ως 15 ατόμων που ήταν πολύ ευέλικτες και πολύ αποτελεσματικές στο αντάρτικο πόλεων. Η μέγιστη δύναμη αυτών των ομάδων έφτασε τα 7.000 άτομα και ουσιαστικά ήταν ένας ουκρανικός απελευθερωτικός στρατός. Το 1941 ο Bandera με την εισβολή των Γερμανών στην ΕΣΣΔ ανακηρύσσει την ουκρανική ανεξαρτησία μαζί με άλλους ουκρανούς εθνικιστές. Αυτή του η κίνηση περί ουκρανικής ανεξαρτησίας δεν βρήκε σύμφωνους τους Γερμανούς, οι οποίοι με την σειρά τους τον έθεσαν σε κατ’ οίκον περιορισμό στην αρχή και μετά σε στρατόπεδο στην Γερμανία. Από το 1942 που ήταν έγκλειστος σε στρατόπεδο  δεν σταμάτησε να έχει επαφές με Εθνικιστές αντάρτες στην Ουκρανία. 

Η όλη του αντικομμουνιστική ρητορική και η έκβαση του πολέμου οδήγησε τους Γερμανούς στην απελευθέρωση του και την αποστολή του στην Ουκρανία, για να πολεμήσει τους  σοβιετικούς που είχανε ξεκινήσει γενική επίθεση στο ανατολικό μέτωπο. Ήταν αργά πλέον όμως και για τον ουκρανικό Εθνικισμό και για την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. Οι ορδές των σοβιετικών ήταν ασταμάτητες και οι προσπάθειες των Ουκρανών Εθνικιστών μάταιες.  Παρόλες τις δυσκολίες ο Bandera πολέμησε μέχρι τέλους πράγμα που τον οδήγησε να είναι ο πατέρας και θεωρητικός του Ουκρανικού Εθνικισμού. Η λήξη του πολέμου τον βρήκε στην Γερμανία και από εκεί να προσπαθεί για το καλό του ουκρανικού έθνους. Όλη αυτή του η δράση δεν ξεχάστηκε από την ΕΣΣΔ και το 1959 δολοφονήθηκε από πράκτορα της KGB στη Γερμανία όπου και θάφτηκε εκεί. Αυτή ήταν η ζωή και η δράση του μεγάλου αγωνιστή της ελευθερίας και του ουκρανικού Εθνικισμού Stepan Bandera, που όλη του την ζωή την αφιέρωσε στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. 

Όλα αυτά τα χρόνια μετά την λήξη του πολέμου υβρίστηκε, λοιδορήθηκε και κατηγορήθηκε για δωσιλογισμό και σφαγές Πολωνών, Ρώσων και Εβραίων ακόμη και ως πράκτορα της ΜI6 τον κατηγόρησαν. Μπορεί για όλους του παραπάνω να είναι ένας απλός τρομοκράτης, για εμάς όμως τους Εθνικιστές της Ευρώπης αποτελεί έναν ήρωα-μαχητή του εθνικοκοινωνισμού απέναντι στην κομμουνιστική λαίλαπα που σάρωνε την Ευρώπη.... 

Ο Νίκος Καζαντζάκης για τον Mussolini



Περίμενα ανυπόμονα στο Παλάτι Κίτζι να δω τον δυνατόν αυτόν άνθρωπο...Γεννιούνται μέσα σου δύο βεβαιότητες: Ο άνθρωπος αυτός έχει μια πίστη• ο άνθρωπος αυτός δε φοβάται!… Η φωνή του ακούστηκε κουρασμένη, περιφρονητική, ξηρότατη:

- Τι θέτε;

Δεν άκουσα καλά.

- Τι είπατε;

Η φωνή του γίνηκε πιο ανυπόμονη κι εχθρική.

- Τι θέτε;

Μια στιγμή σώπασα φρίσσοντας, Άστραψε μέσα μου η ιδέα να φύγω, χωρίς λέξη. Μα ευτύς γαλήνεψα, ένιωσα πως αυτός ο άνθρωπος είχε το δικαίωμα να φέρνεται έτσι… Αυτός ο άνθρωπος άνοιξε ένα δρόμο, κρατά ένα έθνος στα χέρια του• έχει το δικαίωμα να φέρνεται όπως θέλει. Ήσυχα τότε αποκρίθηκα.

- Θέλω να σας δω• τίποτα άλλο!

Το πρόσωπό του τότε φωτίστηκε. Γαλήνεψαν λίγο, γλύκαναν τα χαρακτηριστικά του...

Μόλις άκουσε τη λέξη Μόσχα ο Μουσολίνι ανατινάχτηκε. Το πρόσωπό του έλαμψε. Ποτέ δεν περίμενα τόση ανυπομονησία και θερμότητα. Άπλωσε το χέρι του σα νά ’θελε να με πιάσει από τον ώμο, να μη φύγω, κι είπε με άλλο τόνο, καθόλου πια κουρασμένο κι εχθρικό:

-Έρχεστε από τη Ρουσία;

-Ναι, πήγα κι έμεινα τέσσερις μήνες, να μελετήσω τον Μπολσεβισμό.

-Ε, τότε εγώ είμαι που θα σας πάρω συνέντευξη• 
εγώ θα σας ρωτάω κι εσείς θ’ απαντάτε… Τι κάνουν αυτοί οι Ρούσοι;

Η φράση αυτή ήταν γιομάτη περιέργεια, θερμότητα, ανησυχία. Σαν άνθρωπος που ρωτάει για το σπίτι του, που έχει μαλώσει μαζί του.

- Εργάζουνται. Υπεράνθρωπη προσπάθεια να δημιουργήσουν ένα κόσμο νέο. Βρήκα εδώ στη Ρώμη, μεγάλες ομοιότητες μεταξύ Μπολσεβισμού και Φασισμού.

Στράφηκε απότομα και με κοίταξε, σα να ’θελε να με τρυπήσει με το σκληρό, παράφορο μάτι του:

-Τι θέλετε να πείτε;

-Τούτο: Βρήκα κι εδώ και στη Μόσχα την ίδια αυστηρή, σκληρή υποταγή του ατόμου στο σύνολο… Την ίδια πειθαρχία. Το ίδιο μίσος για τις μικρές ελευθερίες και την ίδια προσπάθεια να φτάσουν τη μεγάλη ελευθερία. Βρήκα ακόμα τον ίδιο φλεγόμενο ενθουσιασμό της νεότητας. Μονάχα στη Μόσχα και στη Ρώμη υπάρχουν αληθινοί νέοι… Οι Ρούσοι δε βρήκαν ακόμα μια πίστη βαθύτερη από τις οικονομικές θεωρίες. Προπαγανδίζουν υπερβολικά το ματεριαλισμό …

Τρεις είναι σήμερα, θαρρώ, οι ανώτατοι τύποι που έχουν το δικαίωμα να πλάσουν, κατ’ εικόνα τους και ομοίωση τους ανθρώπους: ο Λένιν, ο Γκάντι κι ο Μουσολίνι…

(Ν. Καζαντζάκη, Ταξιδεύοντας. Ιταλία – Αίγυπτος – Σινά – Ιερουσαλήμ – Κύπρος – Ο Μοριάς, Β΄έκδοση, Αθήνα 1965, σελ. 22-25) 

Περιοδικό "Δούρειος Ίππος" τεύχος Νο 27, Ιούνιος 2016


CQB: Προσωπική μαρτυρία από την Ουκρανία

ProPatria: «Η εκμετάλλευση της Στέγης Βοτανικού πρέπει να είναι πολυεπίπεδη και να μην κλειστεί σε στεγανά»



Μαζί με τους φορείς και τις συλλογικότητες που στηρίζουν το εγχείρημα της «Στέγης Βοτανικού» συναντήσαμε και τα μέλη της ομάδας ProPatria που και αυτοί από την πλευρά τους βοηθούν και στηρίζουν την προσπάθεια αυτή. Κατ’ αρχήν να σας συγχαρούμε και εμείς από την πλευρά μας για την προσπάθειά σας και επ’ ευκαιρία θα θέλαμε να σας θέσουμε κάποια ερωτήματα. Μία τέτοια προσπάθεια, από πατριωτικούς φορείς, είναι πρωτόγνωρη για την χώρα μας, πως την κρίνετε, πιστεύετε ότι μπορεί να ευοδωθεί και τι πρέπει να γίνει γι’ αυτό; 

Eίναι θετικό να πραγματοποιείται το οτιδήποτε έχει εθνικό πρόσημο και συμβάλει στην διάδοση της φωνής των Ελλήνων πατριωτών και εθνικιστών. Από εκεί και περά είναι πολλά τα πράγματα που πρέπει να γίνουν αλλά λίγα μπορούν να ειπωθούν δημόσια εξ αιτίας του ότι πρόκειται για τον μελλοντικό σχεδιασμό του φορέα «Βοτανικός Στέγη Αστέγων». Για εμάς πρέπει ο χώρος να απόκτηση ζωή και να έχει πολυεπίπεδη δράση, το κυριότατο όμως είναι να πλαισιωθεί από τον κόσμο και να αποκτήσει δημοσιότητα και τα υπόλοιπα θα έρθουν με τον χρόνο. 

Η στήριξη που πρέπει να έχει το εγχείρημα αυτό θα πρέπει να είναι βάση των εθνικών ιδεωδών και όχι κάποιας κομματικής ταυτότητας, πρέπει να αποζήτηση την στήριξη οποιουδήποτε σκέφτεται πρώτα από όλα εθνικά. Η προέλευση των ατόμων που εισήλθαν στον χώρο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Αν και χαίρουν συγχαρητήριων κάποιοι οι όποιοι φοράνε στολή έστω και έφεδροι και την τίμησαν για μια ακόμα φορά μετά το ’74 και την Κύπρο. 

Είναι γνωστό ότι έχετε σχέσεις με αντίστοιχες κινήσεις στο εξωτερικό, όπως με την Casa Pound Στην γειτονική μας Ιταλία. Πιστεύετε ότι μπορούμε να διδαχτούμε από ανάλογες κινήσεις και πως μπορείτε να συμβάλλετε εσείς σε αυτό; 

Πιστεύουμε ότι έχουμε πολλά να διδαχτούμε από την γειτονική Ιταλία η όποια είναι η πρώτη χωρά στην όποια εγκαταλειμμένοι χώροι στέγασαν κοινωνικούς χώρους και οργανώσεις πατριωτών. Στον Βοτανικό η δική μας η θέση ήταν και είναι να δώσουμε μια διαφορετική οπτική στην εκμετάλλευση του χώρου, λόγω του ότι έχουμε και πολλές εικόνες από το εξωτερικό, ήμασταν στην ευχάριστη θέση να προτείνουμε πέραν της στέγασης των αστέγων, να δημιουργηθούν βιβλιοθήκες, αθλητικές εγκαταστάσεις, μαθήματα για την ιστορικότητα της περιοχής και διάφορες άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες που εάν όλα πάνε καλά θα ακολουθήσουν από τον Σεπτέμβριο. 

Η εκμετάλλευση του χώρου όπως προείπαμε πρέπει να είναι πολυεπίπεδη και να μην κλειστεί σε στεγανά, εμείς όσο μπορούμε θα προσανατολιστούμε σε αυτή την δημιουργική διαδικασία....

Στην μνήμη του Friedrich Wilhelm Nietzsche.


του Κώστα W.

Απάντηση στην απορία των Χριστιανών: γιατί δεν επαναστατούμε & γιατί οι «περιούσιοι» μας ελέγχουν.


Το άρθρο δεν δύναται να κατανοηθεί και να ερμηνευτεί από άτομα που αγνοούν την προοπτική, την οργάνωση καθώς και την ψυχολογία της κοινωνικής επανάστασης, όπως και το ανθελληνικό Χριστιανικό θρησκευτικό δόγμα που παραδόθηκε σε γραπτά και διαδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην επαναστατημένη νέα αυτή εποχή συχνά «πέφτουμε» πάνω σε Χριστιανούς που όταν ένα καταστροφικό νομοσχέδιο τους καταδικάζει βιολογικά και κοινωνικά ή μπροστά σε μία ανθελληνική πράξη που συμβαίνει, τότε απορούν φωναχτά και δημόσια με το: (ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΟΥΜΕ;) που το συνοδεύειoυν σχεδόν πάντα με ένα (ΟΙ  ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΙ ΤΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΟΛΑ) έτσι κάθε φορά και δίχως να αντιλαμβάνονται φυσικά ότι αποτελούν και οι ίδιοι μέρος του όλου που αναφέρονται, η απορία τους «δένει» σαν μια βαρετή επαναλαμβανόμενη κοινοποίηση του ταραγμένου ψυχικού τους κόσμου στον οποίο και θα αναφερθώ. Ο Χριστιανός αυτός που απορεί στην πραγματικότητα αντιδρά και ξεθυμαίνει με το να απορεί δημόσια και φωναχτά! 

Ποτέ αυτός ο Χριστιανός δεν ψάχνει πραγματικά την απάντηση μέσα στον εαυτό του και την θρησκευτική σκέψη που άθελα του αποδέχτηκε μικρός και συγκαταβατικά συνέχισε και συνεχίζει να ενισχύει. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω ότι σέβομαι την επαναστατική προσωπικότητα του Χριστού, αλλά κατανόησα μετά από μελέτη ότι η σκέψη του Χριστιανικού δόγματος δεν έχει σχέση με τον Χριστό, αλλά προήλθε από Ιουδαίους-αποστόλους με μεγαλύτερο τον Ιουδαίο και Φαρισαίο κατά παραδοχή-(Καινή διαθήκη 21,37)- Απόστολο Παύλο (Σαούλ), στον οποίο το Χριστιανικό δόγμα οφείλει την ύπαρξη του και ως εκ τούτου ένας και μόνο πραγματικός Χριστιανός υπήρξε και αυτός πέθανε πάνω στο σταυρό, ο Χριστός!

Από εκεί και μετά Χριστιανισμό ονομάζουμε τον συγκαλυμμένο Παυλικιανισμό τα διάφορα γραπτά που ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ο ''Μέγας'' αυτός δολοφόνος διάλεξε και επέβαλε... (εδώ βέβαια υπάρχει το ερώτημα γιατί επέλεξε αυτά τα γραπτά και γιατί κάποιος που δεν είναι Χριστιανός τα διάλεξε για το Λαό … Ο λόγος του είναι φανερός, ένας Αυτοκράτορας σαν τον Κωνσταντίνο που δεν δίσταζε να σκοτώσει ακόμα και συγγενείς του όταν ο θρόνος κλονιζόταν, δεν ήθελε και κάποιο επαναστατικό δόγμα και πνεύμα να κυριαρχεί στο λαό, ήθελε κάτι αντεπαναστατικό σαν δόγμα και το ευαγγελικό που αναφέρει «τά του Καίσαρος τω Καίσαρι» - (κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο) τον βόλευε καλύτερα στα σχέδια του για την μονοκρατορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας)

Χριστιανισμό θεωρητικά ονομάζουμε την οπτική γωνία του Αποστόλου Παύλου προς την ζωή - Θεό το οποίο ακόμα και σαν προοπτική (το να κάνεις την θέληση σου Θεό) είναι κάτι αρχέγονα εβραϊκό και θα το αναλύσουμε αναφορικά:

-Παύλου προς Κορινθίους Α1,20-

«Ο Θεός διάλεξε τα ανόητα πράγματα του κόσμου για να ντροπιάσει τους σοφούς, διάλεξε τα άρρωστα τα αδύναμα και τα περιφρονημένα και αυτά που δεν είναι τίποτα και να καταλύσει αυτά που είναι κάτι»

Είναι πρακτικά και θεωρητικά αδύνατο για έναν άνθρωπο που βαθιά μέσα του έχει αποδεχτεί από παιδί ότι είναι ένα «εκλεκτό τίποτα,  ένας τρελός, και άρρωστος σπόρος αδυναμίας» να επαναστατήσει, ούτε καν κατά του ίδιου του του εαυτού δεν μπορεί να επαναστατήσει! Εκεί επαφίεται και ξεκινάει η κοινωνική επανάσταση (στον επαναστατημένο άνθρωπο) που θα πολεμήσει για την Γη και την Ελευθερία και γιατί πιστεύει ότι είναι Αυτός το Άτομο που μπορεί να προσφέρει Σοφία, Υγεία και Δύναμη!

Ο Χριστιανικός δογματισμός όμως δεν σταματάει εκεί αλλά εμβαθύνει και εξαφανίζει έτσι κάθε μόριο επαναστατικού ενστίκτου μέσα στον άνθρωπο.

-Κατά Μάρκον 9,47-

«Και αν σε σκανδαλίζει το μάτι σου βγάλτο, καλύτερα να μπεις με ένα μάτι στην βασιλεία του Θεού παρά αποπεμφθείς και με τα δύο σου μάτια στην γέννα του πυρός, όπου το σκουλήκι δεν παίρνει τέλος και η φωτιά δεν σβήνει»

Ο έλεγχος μέσω του φόβου ΕΔΩ και η '''αιώνια βασιλεία''' ΑΛΛΟΥ δηλαδή σαν μία κατάσταση μετά την ίδια την ζωής (την κατάσταση του θανάτου) γίνονται πλέον νόημα της ζωής … που μάλιστα πρέπει να εργάζεσαι εφ’ όρου ζωής ακόμα και αν χρειαστεί να κάνεις κακό στον ίδιο σου τον εαυτό. Όλα αυτά εκμηδενίζουν την ίδια ζωή και κάθε μορφή επαναστατικού αγώνα για ανατροπή ΕΔΩ, ρίχνοντας έντεχνα το βάρος ΑΛΛΟΥ, στην μετά θάνατον κατάσταση. Δεν μπορείς λοιπόν να επαναστατήσεις γιατί δεν πιστεύεις ότι είσαι Δυνατός και περιμένεις βαθιά μέσα σου τον παράδεισο και την δικαίωση αφού πεθάνεις, εκτός ζωής και εκτός πραγματικότητας.

Στο δεύτερο μέρος της απορίας του Χριστιανού.

(ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΟΙ ΤΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΟΛΑ;) Η απάντηση πηγάζει ορμώμενη από την προηγούμενη! Όταν εσύ ο ίδιος λοιπόν έχεις ασπαστεί βαθιά μέσα σου την Ιουδαϊκή αντίληψη ενός Θεού και ενός τρόπου ζωής εκτός πραγματικότητας τότε ο Αιώνιος Ιουδαίος κατάφερε να εισχωρήσει βαθιά στα άδυτα της Ελληνικής πολυθεϊστικής ψυχής σου, γιατί λοιπόν να μην εισχωρήσει στα ΜΜΕ, την τέχνη, την κυβέρνηση και τα κόμματα; Για την ακρίβεια θα ήταν αφύσικο και παράλογο αν δεν τα έλεγχαν ΟΛΑ οι Εβραίοι, διότι Καμία στρατιωτική κατοχή δεν μπορεί να συγκριθεί με τον θρησκευτικό έλεγχο και την φιλοσοφική επιβολή πάνω σε έναν άλλο λαό.

Σημείωση: Ο Σκοπός του άρθρου είναι να σκεφτείς να επαναστατήσεις και όχι να σε μεταφέρει από έναν μαυροφόρο δογματιστή σε έναν ασπροφόρο.


(Το άρθρο αφιερώνεται στη μνήμη του Φρίντριχ Νίτσε
με αφορμή τα 116 χρόνια από τον θάνατο του) 

Το ... ανέκδοτο της αντιφασιστικής ακροδεξιάς

«Εμείς ήμασταν το καθεστώς εκείνο το οποίο εμείς 
εκφράζουμε ιδεολογικά, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά».
(Ν. Μιχαλολιάκος, ΣΚΑΪ, 24/10/2012)




Εφημερίδα Χρυσή Αυγή 02/1986

Γιούκιο Μισίμα. Ο τελευταίος Σαμουράι



Ο Γιούκιο Μισίμα υπήρξε αναμφίβολα ο πλέον δημοφιλής μεταπολεμικός Ιάπωνας λογοτέχνης. Πολυγραφότατος, με παγκόσμια φήμη, αντιφατικός εν πολλοίς και αθεράπευτα ρομαντικός, ο «τελευταίος σαμουράι» αποτέλεσε αληθινό σύμβολο ζωής και θανάτου για μια γενιά αναγνωστών. Σήμερα η φήμη του εξακολουθεί να τον φέρνει στο επίκεντρο πολλών ερευνών που λαμβάνουν χώρα στον τομέα των ανθρωπιστικών σπουδών καθώς επίσης και να τον διατηρεί υψηλά στις προτιμήσεις των αναγνωστών στις Η.Π.Α και την δυτική Ευρώπη. Αντίθετα στην χώρα μας, την ταλαιπωρημένη από την πνευματική καχεξία του μεταπολιτευτικού συστήματος, ο Μισίμα όπως και πολλοί ακόμη στοχαστές οικουμενικής εμβέλειας παραμένουν σε μεγάλο βαθμό άγνωστοι. Λαμβάνοντας υπόψη τούτο το δεδομένο, θα δοκιμάσω σε αυτό το άρθρο να παρουσιάσω μια όσο το δυνατόν ικανοποιητική συνολική εικόνα της ζωής και του έργου του, μια εισαγωγική αφήγηση, δηλαδή, του προσωπικού του Μύθου.  

Ο Μισίμα γεννήθηκε την 14η Ιανουαρίου του 1925 στο Τόκιο, φέροντας το όνομα Κιμιτάκε Χιραόκα. Ήταν ένα μικροκαμωμένο και φιλάσθενο αγόρι που ζούσε συνεχώς κλεισμένο στο σπίτι με την γιαγιά του. Ο πατέρας του εργαζόταν ως δημόσιος υπάλληλος. Το εν λόγω επάγγελμα περιβαλλόταν από μεγάλο κύρος στην Ιαπωνία και το στερεότυπο έλεγε ότι ο μεγαλύτερος γιος μιας οικογένειας έπρεπε να διαδεχτεί τον πατέρα στην ίδια θέση. Ωστόσο, ο Κιμιτάκε άρχισε να γράφει από μικρός στο σχολικό περιοδικό Hojinkai Zassi και να διακρίνεται για τις λογοτεχνικές του ικανότητες.

Σε εκείνα τα κείμενα μελετητές έχουν ανακαλύψει αρκετά λογοτεχνικά γνωρίσματα που έφερε ως το τέλος της ζωής του, όπως ο συνδυασμός της ειρωνείας με την κομψότητα και η ενστικτώδης ηδονή που πήγαζε από την πρόκληση βίας και την επίδειξη ωμότητας. Και όντως, ο Μισίμα αποτέλεσε τον λογοτέχνη του οποίου η ζωή συνδέθηκε με την διττή παράδοση του πολέμου και των τεχνών. Ο μικρός αρθρογράφος των σχολικών εντύπων έμελε να εξελιχθεί σε έναν στρατιώτη-συγγραφέα. Ως βασικές του επιρροές παρέμειναν μέχρι την ενηλικίωση τα κλασικά ιαπωνικά μυθιστορήματα του 8ου και του 11ου αιώνα, στα οποία ο βίαιος θάνατος ενός νέου πολεμιστή ερμηνευόταν ως εκδήλωση της απόλυτης ομορφιάς, και οι ευρωπαίοι ρομαντικοί. Λάτρευε τους Γερμανούς ρομαντικούς, αγαπούσε τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, τις γοτθικές νουβέλες του Έντγκαρ Άλαν Πόε και τα ποιήματα του Ράινερ Μαρία Ρίλκε, εκτιμούσε τα θεατρικά του Όσκαρ Ουάιλντ και τον εντυπωσίαζε η λατρεία της βίας στα rock τραγούδια και τον κινηματογράφο.     

για να διαβάσετε ολόκληρο 
το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...