Για ένα βιβλίο που αξίζει να προμηθευτείτε εδώ ...
17
Φεβρουαρίου 1998, Wilflingen.
Ο Ernst Junger περνάει πλέον σε μια άλλη ζωή μετά
από 103 χρόνια. Κάποια λόγια, σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής στον μεγάλο αυτόν
συγγραφέα και στοχαστή που εμπνέει καθημερινά και ιδιαίτερα σήμερα …
Σήμερα που
όλοι μας είμαστε πλέον απορροφημένοι στην ταχέως κινούμενη δίνη της σύγχρονης
καταστροφικής εποχής της μάζας και σαν οι άνθρωποι αγωνιζόμαστε για να βρούμε
ερείσματα και ασφάλεια, ενώ η ζωή φαίνεται να παρασύρεται από έναν αυτοματισμό
χωρίς προοπτική και χωρίς κάποιο αυθεντικό πεπρωμένο.
Σε μια φάση συσκότισης
και διασποράς, εκείνα τα διαυγή και διαφωτιστικά οράματα που είναι ικανά να
παρέχουν εναλλακτικούς και συγκεκριμένους τρόπους, γίνονται απαραίτητα.
Αναμφισβήτητα, ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι από τις
μεγαλύτερες φωνές της μεταπολεμικής Ελλάδος. Είναι από τους θεμελιωτές του
αστικού λαϊκού τραγουδιού, ο πρωτομάστορας.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης αγαπήθηκε
φανατικά, μπήκε στις καρδιές και στα σπίτια των ανθρώπων, τραγουδήθηκε και
χάρισε το αίσθημα της οικειότητας σε όσους ένιωσαν ότι τραγουδά για εκείνους. Η
φωνή του υπήρξε το όχημα και το μέσον για την επούλωση των ψυχικών τραυμάτων
μιας ολόκληρης κοινωνίας στην μεταπολεμική δεκαετία του 40.
Η μοναδική φωνή του, μείγμα βυζαντινών δρόμων, δημοτικών
ακουσμάτων και προσωπικών βιωμάτων αλλά και η στάση ζωής του, συνετέλεσαν από
νωρίς να ανυψωθεί στον χώρο του Μύθου. Και ο Μύθος συνεχίζεται και μεγαλώνει με
την ταινία «Υπάρχω» όπου εκατοντάδες χιλιάδες συρρέουν στις αίθουσες προβολής
για να την παρακολουθήσουν. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι μεγάλο μέρος των θεατών
είναι νεαρής ηλικίας.
Είναι η τρανή απόδειξη ότι η προσφορά του έχει χαραχτεί
ανεξίτηλα στο συλλογικό εθνικό ασυνείδητο, που όταν βρει την αφορμή εκδηλώνεται
με εκκωφαντικό τρόπο, διαψεύδοντας όσους απεργάζονται σχέδια «ομογενοποίησης και
χυλοποίησης» της νέας γενιάς και όσους συστηματικά προσπαθούν να αποδομήσουν τα
θεμέλια του λαϊκού μας πολιτισμού.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης (1866-1933) είναι ένας από τους πιο
αγαπητούς σύγχρονους Έλληνες ποιητές, του οποίου η ζωή και το έργο ενέπνευσαν
μια λεγεώνα καλλιτεχνών, επιστολών και κινηματογραφιστών.
Ήδη ένας θρύλος κατά
τη διάρκεια της ζωής του, φίλοι και θαυμαστές πραγματοποιούσαν τακτικές
συγγραφικές συσκέψεις στο διαμέρισμά του στην Αλεξάνδρεια, όπου και οι ξένοι
επισκέπτες έδειχναν το σεβασμό τους.
Ο Φιλίππο Τομάζο Μαρινέττι (1876-1944)
ήταν ένας από αυτούς τους επισκέπτες και η συνάντηση του με τον Καβάφη πρέπει
να θεωρηθεί ως μία από τις πιο εκπληκτικές συναντήσεις στη λογοτεχνική ιστορία.
Οι δύο άνδρες ήταν πολύ διαφορετικοί. Ο Καβάφης ήταν
ντροπαλός, υπομονετικός και ευγενικός, ο Μαρινέτι αυθάδης, αναβράζων,
θεατρικός. Μοιράζονταν, όμως, την αγάπη τους για την Αλεξάνδρεια, την κοινή
γενέτειρά τους.
Ο Μαρινέττι εισήχθη στον Καβάφη από τον Ατασάριο Κατράρο, το σκάνδαλο μιας διακεκριμένης οικογένειας Τριήσιων (ήταν δισέγγονος του Τσίριακο
Κατράρο, ιδρυτή του Χρηματιστηρίου στην
Τεργέστη).
Φίλος του Καβάφη και συχνός φιλοξενούμενος του στo σπίτι του, ο
Κατράρο είχε μεταφράσει μερικά από τα ποιήματα του Καβάφη στα ιταλικά και στη
δεκαετία του 1960 έγραψε ένα απομνημόνευμα για τον Καβάφη, που δημοσιεύθηκε μόνο
σε ελληνική μετάφραση το 1970
Ο Έρνστ Ρέμ όπως και οι περισσότεροι μαχητές των
Sturmabteilung «ζυμώθηκαν» μέσα στο καμίνι του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Ψήθηκαν
στις μάχες και τα χαρακώματα γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την πρωτοφανή βιαιότητα
και σφοδρότητα του Μεγάλου Πολέμου. Ο Ρεμ στη Γαλλία (όπου βρέθηκε πολεμώντας)
αναμφισβήτητα διαμόρφωσε τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του που θα τον
συνόδευε σε όλη την μετέπειτα πορεία του.
Ο πολεμιστής του χαρακώματος γνώριζε μόνο την πραγματικότητα
της μάχης. Ζούσε κάθε στιγμή στην απόλυτη ένταση της, την κάθε στιγμή ως την
τελευταία, την κάθε στιγμή ως ένα ριψοκίνδυνο αντίκρυσμα με το Μηδέν, με τον
Θάνατο. Αυτή η δοκιμασία πλάθει την Αίσθηση μίας Απόλυτης Ελευθερίας που
πουθενά αλλού δεν μπορεί να βιωθεί.
Ο άνθρωπος λυτρωμένος από τις καθημερινές
γήινες ανησυχίες, από την ρηχότητα μίας τετριμμένης μικροαστικής ζωής, από το
φθαρτό και το ρευστό. Λυτρωμένος από τον φόβο. Κοιτάζει την αλήθεια κατάματα,
ζει το απόλυτο, βρίσκεται στο μεταίχμιο του περάσματος στον «άλλο κόσμο». Ελεύθερος
από τον ίδιο του τον Εαυτό!
Η Ελευθερία του Στρατιώτη στο πεδίο της μάχης οδηγεί στον
Μηδενισμό. Η επαφή με το Μηδέν οδηγεί στην ύψιστη περιφρόνηση για την υλιστική
ζωή, για την ρουτινιασμένη μηχανιστική επανάληψη, για την πραγματικότητα των
αποκοιμωμένων και τον εκδουλευμένων και ανοίγει τους διάπλατους δρόμους για την
αναζήτηση των δυνατών εμπειριών, για την αναζήτηση μίας Ελευθερίας που
βρίσκεται στο «εδώ και τώρα» στην πληρότητα μίας ζωής που υψώνεται στη
μεγαλύτερη ένταση της.
«Όταν κάποιος στέκεται καθημερινά πρόσωπο με πρόσωπο με τον
θάνατο, τότε η εξωτερική εμφάνιση ξεθωριάζει σε μία ασημαντότητα και οτιδήποτε
είναι άχρηστο εξαφανίζεται. Μόνο το γνήσιο, το αληθινό και το ανδρικό διατηρούν
την αξία τους. Το μίσος που οι άλλοι διασκόρπιζαν στο εξωτερικό δεν βρήκε θέση
στη καρδιά του στρατιώτη γιατί απλά δεν το ένιωθε, γιατί είδε ότι όσοι
βρίσκονταν στην άλλη πλευρά υπέφεραν τις ίδιες τραγωδίες, εκτελούσαν το ίδιο
καθήκον και αντιμετώπιζαν τον ίδιο θάνατο. Ήταν απλά καθρέφτες του εαυτού του!
Δεν μισεί κανείς αυτό στο οποίο αντανακλάται, διότι τότε θα πρέπει να μισεί τον
εαυτό του.
Δεν υπάρχει πιο αληθινός χαρακτήρας από αυτόν της πρώτης
γραμμής. Η πείνα και η δίψα, η βροχή και ο παγετός, η ταλαιπωρία και οι
κίνδυνοι, οι πληγές και ο θάνατος αφαιρούν κάθε προσποιητή μάσκα και αναγκάζουν
τον άνδρα να αντιμετωπίσει την κάθε πρόκληση: δείξε αυτό που είσαι! Κάτω από
αυτόν τον ανελέητο προβολέα τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί και όλες οι σκέψεις
των ανδρών στρέφονται αναπόφευκτα στο ουσιώδες».
Ο Μηδενισμός του Ρεμ τον ώθησε στην επίθεση και την ρήξη με
έναν γερασμένο κόσμο που γνώριζε μόνο την δουλεία. Αυτόν της καπιταλιστικής
Βαϊμάρης. Δεν υπήρχε τίποτα που να άξιζε να διασωθεί αλλά αντιθέτως έπρεπε να
γκρεμιστεί από την σάρωση των καφέ στρατιών. Το ίδιο και το μίαρο απόστημα του
μπολσεβικισμού, το απότοκο της ίδιας σαπισμένης μήτρας του σύγχρονου κόσμου,
μία ζοφερή άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Ο συνταγματικός «μπολσεβικισμός» της
πλήρως αστικοποιημένης Σοσιαλδημοκρατίας και ο εκτρεφόμενος από την Μόσχα
μπολσεβικισμός του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Ο Ρεμ εντάχθηκε στο NSDAP και έγινε ηγέτης των περιλάλητων
SA. Φόβος και τρόμος των αντιφασιστών στους δρόμους των πόλεων, όσο και των
αστών και των καπιταλιστών των χρυσών γραφείων όπως απέδειξε η Ιστορία. Αιώνιο
αγκάθι για την ακροδεξιά και τους βολεμένους που δεν μπορούσαν να αντέξουν την
φωνή της Επανάστασης και την Ορμή της πραγματικής και ολοκληρωτικής
Εθνικοσοσιαλιστικής Επικράτησης.
Κόκκινο πανί για τους αντιφασίστες σύντομα ο Ρέμ έγινε
στόχος της χυδαιότητας, της λάσπης και της συκοφαντίας. Οι φυλλάδες αυτών που
απενοχοποίησαν την εκπόρνευση και την ομοφυλοφιλία, στην Γερμανία της εποχής,
τον κατηγόρησαν για.. «ανήθικο τρόπο ζωής».
Ο Ρεμ δεν αξίωσε ποτέ να γίνει
αγαπητός στους κύκλους της ακροδεξιάς υποκρισίας και της ατέρμονης ηθικολογικής
παράνοιας. Έζησε στο πεδίο της μάχης και η μόνη Ηθική που ήξερε ήταν αυτή του
Πολεμιστή, του Γενναίου. Η Ηθική των Μεγάλων Έργων. Πολύ πιο ΑΝΔΡΑΣ από
χαρτογιακάδες άκαπνους γραφειοκράτες και μπουρζουάδες που κρύβονταν στις
κομματικές αίθουσες όταν άλλοι πολεμούσαν στους δρόμους. Στη μηδενιστική του
αντίληψη συμπεριλήφθη και η σάπια, παρακμιακή ηθική της αστικής υποκρισίας και
της ιουδαιοχριστιανικής δουλικότητας.
«Ο στρατιώτης απομακρύνεται από αυτή το είδος ψευδούς ηθική
με αηδία. Αυτό που έχει σημασία για μένα, στο πεδίο της μάχης, δεν
είναι αν ένας στρατιώτης ανταποκρίνεται στην «ηθική της κοινωνίας» αλλά μόνο αν
είναι άνθρωπος πάνω στον οποίον μπορεί να στηριχτεί κανείς. Ένας «ανήθικος»
άνθρωπος που πετυχαίνει κάτι είναι για μένα πολύ πιο αποδεκτός από έναν «ηθικά
ορθό» που δεν καταφέρνει τίποτα. Η λεγόμενη κοινωνία διαπράττει το μεγαλύτερο
έγκλημα με την αποτίμηση των ανθρώπων κατά αυτόν τον τρόπο. Οι αυτοκτονίες των
σπουδαιότερων προσωπικοτήτων μιλούν πολύ εύγλωττα εδώ»
O Ρεμ λοιπόν μπορεί να ήταν «Διάβολος». Πράγματι ήταν. Άλλα
τέτοιους αξίζει η κόλαση της αστικής κοινωνίας. Όποιος θέλει Αγίους ας ψάξει
στα μοναστήρια. Ο Ρεμ τα ήθελε ΟΛΑ. Δεν αρκούταν στο τσάκισμα των Κόκκινων
και την ανάληψη της εξουσίας. Ήθελε ότι δικαιούνταν οι Γερμανοί εργάτες και
πρώην πολεμιστές, όσα δικαιούνταν οι προλετάριοι των SA. Όσα φτιάχνουν με τα
χέρια και το μυαλό τους. Τους κόπους της εργασίας τους.
Ζητούσε την
απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής και την απελευθέρωση της Γερμανίας από τα
αστικά παράσιτα υπεύθυνα για τον μεγάλο πόλεμο και την δυστυχία της Βαϊμάρης.
Ζητούσε ο Στρατός να περάσει επιτέλους στον Λαό και το Έθνος και να ηγηθούν οι
πραγματικοί πολεμιστές, όχι τα πρωσικά γουρούνια που παρακολουθούν τις μάχες με
τα κιάλια τους.
Δυστυχώς όλα αυτά τον έφεραν σε ρήξη με την αστική τάξη, το
στρατοκρατικό κατεστημένο και την ακροδεξιά. Τα αποτελέσματα γνωστά. Μία
προδομένη Επανάσταση, μία ανεκπλήρωτη Προσδοκία.
Ο συνεταιρισμός της καταστροφής. Οι "καλοί"
της ιστορίας, είχαν γυρίσει το παιχνίδι. Πλέον η κατάληψη του Βερολίνου που θα
σήμαινε και την ολοκληρωτική τους νίκη, ήταν θέμα χρόνου. Όμως αυτό δεν τους
ήταν αρκετό. Ήθελαν αίμα. Κι άλλο αίμα. Αίμα αθώων παιδιών. Από ένα σημείο και
μετά, δεν ανταγωνιζόταν μόνο για το ποιος θα μπει πρώτος στο Βερολίνο αλλά και το
ποιος θα πετσοκόψει σαδιστικά, όσο περισσότερους περήφανους λευκούς ανθρώπους
μπορούσε που έκαναν το λάθος να θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια χωρίς να
αναγκάζονται να πληρώνονται με κουπόνια ή να γίνονται δούλοι του τόκου και
μαριονέτες του θείου Σαμ.
Σ' αυτόν τον διεστραμμένο ανταγωνισμό λοιπόν, η
Δρέσδη πλήρωσε το τίμημα. Εκεί που οι "καλοί" σύμμαχοι έριξαν 2.265
τόνους (!) βομβών πάνω σε σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία, εγκαταστάσεις φιλοξενίας
(πραγματικών) προσφύγων, ακόμα και πλατείες όπου μικρά παιδιά είχαν βγει
ντυμένα μασκαράδες να γιορτάσουν τις Απόκριες γνωρίζοντας πως οι Κόκκινοι βρίσκονταν
μόλις 150χλμ μακριά από τις πύλες της πόλης. Η Δρέσδη ήταν μια πόλη στολίδι της
αρχιτεκτονικής.
Χωρίς καμία στρατηγική αξία. Χωρίς οχυρώσεις. Χωρίς καν, μια
υποτυπώδη αντιαεροπορική άμυνα! Μια πόλη που σβήστηκε απ το χάρτη με τα
συνολικά θύματα να αγγίζουν 6ψήφιους αριθμούς! Το συγκεκριμένο έγκλημα κατά της
ανθρωπότητας, όπου οργανωτής του ήταν ο γνωστός αλκοολικός, παιδεραστής του
Λονδίνου, έχει και μια άλλη ιδιαιτερότητα. Είναι (ίσως) το μοναδικό στην Ευρώπη
που καταδικάστηκε και συνεχίζει να καταδικάζεται, ακόμα και από αρκετούς
ιδεολογικούς μας αντιπάλους.
Από τότε, ατελείωτες σελίδες (φυσικές και
ηλεκτρονικές) έχουν αφιερωθεί στην εκτενή εξιστόρηση των δραματικών γεγονότων
εκείνων των ημερών παραθέτοντας μάλιστα συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων που βγήκαν
ζωντανοί από αυτή την κόλαση που δημιούργησε η "καλή πλευρά της
ιστορίας". Δεν θεωρώ σκόπιμο λοιπόν να επαναλάβω τα ίδια απλά με άλλα
λόγια. Δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να αφιερώσω χρόνο μόνο για να γράψω κοινοτυπίες
χωρίς καμία περαιτέρω ουσία.
Κοιτάζοντας λοιπόν στο σήμερα, εμείς οι λίγοι όσοι
θέλουμε να χαρακτηριζόμαστε αντάξιοι του ειδικού βάρους που φέρει η ιδέα, ας
σκύψουμε το κεφάλι σε ένδειξη σεβασμού προς όλα αυτά τα παιδικά χαμόγελα που
έβλεπαν τις εμπρηστικές βόμβες να πέφτουν και νόμιζαν ότι ήταν πυροτεχνήματα.
Ας αφιερώσουμε τη σκέψη μας στη μνήμη τους κι ας αναλογιστούμε λίγο τι βάρος
φέρουμε στους ώμους μας.
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες που φαίνονται σουρεαλιστικές,
που μοιάζουν να έχουν γεννηθεί από το λαμπρό μυαλό ενός συγγραφέα φαντασίας.
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες, όπως αυτή του Nicola Bombacci που γεννήθηκε
Σοσιαλιστής, έγινε Κομμουνιστής και πέθανε πυροβολημένος ως Φασίστας, που
φαίνεται να έχουν δημιουργηθεί ειδικά για την έκπληξη και το σκάνδαλο.
Μαζί με
τον Mussolini βρέθηκαν να είναι ένθερμοι Σοσιαλιστές επαναστάτες, ένα μαξιμαλιστικό
ρεύμα, για να χωριστούν στη συνέχεια, από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν
φίλοι, ωστόσο, μια φιλία που θα κρατούσε, παρά τις πολλές διαφωνίες και τους
συνεχείς βίαιους «χωρισμούς».
Και ενώ ο Mussolini, που εκδιώχθηκε από το
Σοσιαλιστικό Κόμμα, ίδρυσε το “Fasci da Combattimento” το 1919, ο Bombacci το
1921, κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου του Λιβόρνο, μαζί με τους Bordiga και
Gramsci, ίδρυσαν το Κομμουνιστικό Κόμμα από το οποίο εκδιώχθηκε το 1927. Αλλά
ήταν επαναστάτης και οι επαναστάτες δυσκολεύονται να ανεχτούν τα κλουβιά και τα
περιβλήματα, δεν έχουν καμία ανοχή σε θεωρίες και ποτάμια λέξεων.
Προσωπικός
φίλος του Lenin, του μοναδικού Ιταλού που έγινε δεκτός προσωπικά από τον δαιμόνιο Ρώσο επαναστάτη, άρχισε, ωστόσο, να απομακρύνεται από τη Ρωσία όταν υποδεχόμενος
από τον «Λαϊκό Επίτροπο Εμπορίου» Litvinov στη Δανία, είδε το πρόγραμμα του για
τα Σοβιέτ στην Ιταλία να απορρίπτεται, επειδή η Ρωσία έπρεπε να ευθυγραμμιστεί
με τις Δυτικές κυβερνήσεις, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία του Stalin για τον «Σοσιαλισμό
σε μια μόνο χώρα». Ποτέ δεν εντάχθηκε στο Φασιστικό Κόμμα αλλά επιχείρησε να
λειτουργήσει ως «γέφυρα» μεταξύ των δύο επαναστάσεων, της Μπολσεβίκικης και της
Φασιστικής.
Έγραφε: «ο Φασισμός έχει κάνει μεγαλειώδη την κοινωνική επανάσταση,
ο Μουσολίνι και ο Λένιν, το Σοβιετικό και Φασιστικό Κορπορατιστικό κράτος, η
Ρώμη και η Μόσχα. Αρκετές θέσεις που είχαν ήδη ληφθεί έπρεπε να διορθωθούν, δεν
έχουμε όμως τίποτα για το οποίο να ζητήσουμε συγχώρεση, καθώς τόσο στο παρόν
όσο και στο παρελθόν ωθούμαστε από το ίδιο ιδανικό: τον θρίαμβο της εργασίας».
«Μοιράζω
το επαναστατικό ψωμί της κοινωνικοποίησης», είπε στους λίγους πιστούς που
έμειναν στην αυλή του Φασιστικού Λυκόφωτος, όταν ήταν πλέον σαφές σε όλους ότι οι ώρες ήταν μετρημένες. «Ζήτω ο
Duce. Ζήτω ο Σοσιαλισμός» φώναξε πριν τον εκτελέσουν οι Κομμουνιστές στους
οποίους είχε δώσει ένα ιδεολογικό σπίτι ...
Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, λογοτέχνης, δημοσιογράφος και θεατρικός
συγγραφέας, γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου 1909 στο Περπινιάν, στην περιοχή των
Ανατολικών Πυρηναίων και εκτελέστηκε με τυφεκισμό στις 6 Φεβρουαρίου 1945 στο
φρούριο Montrouge στο Παρίσι.
Στις 6 Φεβρουαρίου 1934 συμμετέχει σε πολυπληθή
αντικοινοβουλευτική διαδήλωση, εκδηλώνοντας τις αντικοινοβουλευτικές του ιδέες,
έξω από τη Γαλλική Βουλή, [Palais Bourbon].
Η αστυνομία αντιμετωπίζει τους
διαδηλωτές, που φώναζαν συνθήματα όπως «Κάτω η Βουλή», με τα όπλα και από τους
πυροβολισμούς υπάρχουν 22 εθνικιστές νεκροί, όλοι τους μέλη του «Action
Francaise», ανάμεσα τους και ένας Ελληνικής καταγωγής.
Οι νεκροί διαδηλωτές και το σκάνδαλο που προκάλεσε τη
διαδήλωση, αποτέλεσαν την αφορμή για τα πρώτα βίαια αντικοινοβουλευτικά του
κείμενα.
Το 1936 ταξίδεψε στο Βέλγιο όπου γνωρίστηκε με το Leon
Degrelle, τον αρχηγό του Εθνικιστικού κόμματος «Rex», ενώ στήριξε δημόσια με
άρθρα του, τον Ισπανό στρατηγό Φρανσίσκο Φράνκο και διατηρούσε τακτική
αλληλογραφία με τον Jose Antonio Primo de Riviera, ηγέτη της οργανώσεως
«Ισπανική Φάλαγγα».
Επισκέφθηκε ακόμη τη Ιταλία, τη Βενετία και τη Ρώμη, το Τολέδο
και τη Νυρεμβέργη όπου παραβρέθηκε στις εορταστικές εκδηλώσεις της
Εθνικοσοσιαλιστικής Νεολαίας.
Το 1937 φυλακίστηκε με τον Charles Maurras
κατηγορούμενος ότι καλούσε σ’ ένα άρθρο του το λαό δημοσίως να κομματιάσει τους
βουλευτές που είχαν ψηφίσει την επιβολή κυρώσεων εναντίον της Φασιστικής
Ιταλίας.
Από το 1937 διεύθυνε την αγωνιστική εφημερίδα «Είμαι παντού», [«Je
suis partout»], με αναγκαστικό διάλειμμα στο διάστημα που ήταν στο μέτωπο και
στη συνέχεια αιχμάλωτος των Γερμανών, και την επανακυκλοφόρησε από τον Απρίλιο
του 1941 έως το τέλος του 1943.
Παραμερίζοντας τις διαφορές μπροστά στην αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας: ένα άρθρο έκπληξη … για τον Manuel Hedilla, κορυφαίος Εθνικοσυνδικαλιστής και εκπρόσωπος της «αριστερής» τάσης του Ισπανικού Φασισμού και της «Τρίτης Θέσης» που συγκρούστηκε με τον Φράνκο και την Δεξιά αντίδραση!
(δημοσιεύτηκε στην επίσημη σελίδα του «Μετώπου Νεολαίας» της «Χρυσής Αυγής» την 4η Φεβρουαρίου 2025)
«Πρέπει να σώσουμε τη λέξη «φασίστας» από τα στόματα των
εχθρών μας, από κάθε δημοκρατικό και αντιφασιστικό βερμπαλισμό. Πρέπει να δεχθούμε
αυτή τη λέξη ως πρόκληση».
Pierre Drieu La Rochelle
Εισαγωγικό σημείωμα του Σταύρου Λιμποβίση:
Εδώ και πολλά χρόνια κάποια πρόσωπα που κυριαρχούσαν στις
ηγετικές θέσεις της «Χρυσής Αυγής» οδηγούσαν το κόμμα στην ιδεολογική κατηφόρα
επιλέγοντας φετιχιστικές εκφράσεις και προσωπολατρικές πρακτικές.
Η άκρα δεξιά
που συνδεόταν από παλιά με το καθεστώς της αστικής δημοκρατίας και τα κομματικά παρασκήνια της δεξιάς κατάφερε σε λίγα χρόνια να
αλώσει τις τοπικές οργανώσεις και τα κινηματικά μέσα ενημέρωσης.
Ιδίως δε μετά
την κ(υ)νοβουλευτική εκπροσώπηση το σφιχταγκάλιασμα με την «επάρατη νόσο»
συνεχίστηκε με τελικό αποτέλεσμα την ιδεολογική «γύμνια» και την διακοπή της επικοινωνίας με τα λαϊκά στρώματα.
Μεγάλη εξαίρεση στον κανόνα που επέβαλλαν μέσω των υπηρεσιών τα
άτομα των πρεσβειών και της Μπακογιάννη, ήταν μικρές ομάδες της νεολαίας του
κόμματος, κυρίως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που προσπαθούσαν να προβάλλουν την «εργατίστικη»
έκφραση του Εθνικοσοσιαλισμού.
Όλες αυτές οι προσπάθειες είτε διήρκησαν λίγο
είτε είχαν μικρή ανταπόκριση αφού ο Νίκος Μιχαλολιάκος και κυρίως ο Ηλίας
Κασιδιάρης - ο τελευταίος απαίτησε το «δαχτυλίδι» της κομματικής διαδοχής (με τον όρο να καταδικάσει δημοσίως
ο γενικός γραμματέας και με δήλωση
μετανοίας τον Εθνικοσοσιαλισμό και τον Φασισμό με ποιων την εντολή άραγε …) - ουδέποτε υπήρξαν μέλη της εργατικής
τάξης ή «πόνεσαν» για το μεροκάματο.
Και επειδή ο πρώτος δίνει μια ύστατη μάχη
με τον Χάρο στο νοσοκομείο προλογίζοντας ένα τέλος που δεν του αξίζει, δεν θα
επεκταθούμε για τις λάθος επιλογές του και τις οργανωτικές παλινωδίες.
Ο δεύτερος παρόλο
που βρίσκεται αδίκως στην φυλακή, με τον βερμπαλισμό του και τις τραγικές επιλογές του εξυπηρέτησε επί σειρά
ετών τους σχεδιασμούς των εχθρών μας και θα κριθεί στο μέλλον από την εθνικιστική νεολαία!
Εξαίρεση
στο δυσώδες αυτό περιβάλλον που όλα τα σκιάζει η αστική ακροδεξιά παράνοια και
ο «πολιτικός αυνανισμός» με την χρόνια φιλική στάση απέναντι στην καθεστωτική
αστυνομία και τον Νατοϊκό στρατό, είναι κάποιες μικρές «φλόγες» μέσα στο σκοτάδι που
παίρνουν την μορφή ποιοτικών άρθρων όπως το παρακάτω.
Συγχαίρουμε δημοσίως τον
αρθρογράφο/ους που επέλεξε/αν μια ηρωική
μορφή της «Τρίτης Θέσης» και του επαναστατικού «αριστερού» Φασισμούκαι τους καλούμε
να συνεχίσουν στην αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας μακριά από τις «κομματικές
νόρμες» που θυμίζουν τις «μούμιες» του Περισσού.
Τους προτρέπουμε δε να
αποχωρήσουν άμεσα από τις τάξεις της «Χρυσής Αυγής» που το λείψανο της σήμερα απλά
κοσμεί την «αίθουσα μνήμης» της ελληνικής άκρας δεξιάς και κάθε τόσο «βαπτίζεται»
στην δεξαμενή συντήρησης της κοινωνικής μηχανικής της κατοχικής εξουσίας.
Να ενταχθούν
άμεσα στην ποιοτική έκφραση της «Εθνικής Αυτονομίας» και πρωτίστως στους «Αυτόνομους Αθηνών»- Αρχική - Athens Autonomous -την οργανωτική «αιχμή του δόρατος» για λόγους δυναμικής και εντοπιότητας.
Διαβάστε το άρθρο:
Ο Federico Manuel Hedilla Larrey ήταν Ισπανός
Εθνικιστής, γνωστός ως διάδοχος του José Antonio Primo de Rivera και ο
τελευταίος ηγέτης της γνήσιας Ισπανικής Φάλαγγας (Falange Española de las
JONS). Ορφανός από πατέρα σε νεαρή ηλικία, μετακόμισε στο Μπιλμπάο όπου
ολοκλήρωσε τις βασικές του σπουδές σε Ρωμαιοκαθολικό σχολείο στον δήμο
Barakaldo, στη Χώρα των Βάσκων. Στα 16 του χρόνια ξεκίνησε μαθητεία σε
ναυπηγείο, αλλά η οικονομική κρίση τον οδήγησε στην ανεργία. Εργάστηκε στη
συνέχεια στην οδοποιία και ως μηχανικός αυτοκινήτων στη Μαδρίτη.
Πολιτική Δράση
Το 1933 πληροφορήθηκε με ενθουσιασμό την ίδρυση της
Φάλαγγας, ενός κινήματος με επαναστατικές ιδέες και στρατιωτική δομή. Ένα χρόνο
μετά, κατά τη διάρκεια της θητείας του ως τεχνικός επιθεωρητής σε εργοστάσιο
στην Κανταβρία, έρχεται σε επαφή με το Κίνημα μέσω δύο συναδέλφων του. Σχεδόν
αμέσως, ορίζεται επικεφαλής της κωμόπολης Renedo de Pielagos, οπού αναπτύσσει
ιδιαίτερα επιτυχημένη δράση προσελκύοντας νέα μέλη και υποστηρικτές.
Τον Μάρτιο
του 1935 επισκέπτεται την περιοχή ο Jose Antonio, που εντυπωσιάζεται από το
έργο του και τον ορίζει επικεφαλής της Φάλαγγας σε ολόκληρη την επαρχία. Τον
Νοέμβριο του ίδιου έτους συμμετέχει στο Εθνικό Συμβούλιο της Φάλαγγας, στην
Μαδρίτη, ως εκπρόσωπος της βόρειας κοινότητας Santander.
Όμως, το 1936 η Φάλαγγα τίθεται εκτός νόμου και πλήθος
ηγετικών στελεχών, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Jose Antonio, οδηγούνται
στις φυλακές. Εν μέσω αυτής της κρίσης ο Hedilla αναλαμβάνει τον συντονισμό των
διάφορων εθνικιστικών ομάδων. Η Φάλαγγα δεν είναι πλέον μια περιθωριακή ομάδα
αλλά διαθέτει 240.000 καλά εξοπλισμένα μέλη. Ακολουθώντας τις οδηγίες του
φυλακισμένου Αρχηγού του, συναντιέται με τον Στρατηγό Emilio Mola, με στόχο την
οργάνωση ένοπλης ανατροπής του καθεστώτος.
Αν και τυπικά ήταν ο υπεύθυνος της Φάλαγγας μόνο στο
Santander, ο Hedilla βρισκόταν στην La Coruña όταν έλαβε χώρα η στρατιωτική
εξέγερση. Εκεί, συνδράμει αποφασιστικά στην κατάληψη της πόλης, ως επικεφαλής
πολιτοφυλάκων της Φάλαγγας. Μετά από αυτή την νίκη καθίσταται ο de facto ηγέτης
του Κινήματος, καθώς ο Jose Antonio παραμένει φυλακισμένος, και αναλαμβάνει
επικεφαλής του «Προσωρινού Διοικητικού Συμβουλίου».
Ωστόσο, ο Hedilla με την
«ταπεινή» καταγωγή, δεν διέθετε το κύρος του Primo de Rivera και σύντομα
γίνεται εμφανής η ρήξη με τον κύκλο εξουσίας που περιέβαλλε τον Francisco
Franco, δηλαδή τον κύριο εκφραστή των εξεγερμένων αντιδημοκρατικών δυνάμεων.
Από τα τέλη του 1936 υπήρχε διάχυτη η άποψη στις
επαναστατημένες μάζες πως πρέπει να επιτευχθεί μια «ενοποίηση» όλων των εθνικών
πολιτικών κινήσεων. Από την πρώτη στιγμή ο Hedilla αντιτάχθηκε στην πιθανότητα
πραγμάτωσης αυτής της ενοποίησης. Στην πράξη όμως, ο Φαλαγγίτης αρχηγός δεν
ήλεγχε τις ετερόκλητες ομάδες που τότε συνυπήρχαν στο εσωτερικό του κινήματος.
Ερχόταν συχνά αντιμέτωπος με την ριζική αντίθεση άλλων ηγετών, καίτοι ο ίδιος
στηρίζονταν από πυρήνες του Ισπανικού βορρά.
Ορισμένοι θεωρούσαν τους εαυτούς
τους γνησιότερους συνεχιστές της κληρονομιάς του Jose Antonio, ενώ άλλοι
«νεοσύλλεκτοι» έβλεπαν στο πρόσωπο του Στρατηγού Franco τον δυνητικό ηγέτη μιας
«ευρύτερης» παράταξης, αναγκαίας για την χώρα. Παρά το εχθρικό αυτό πλαίσιο, ο
Hedilla υποστηρίχθηκε ενθουσιωδώς από τον Γερμανό πρέσβη Wilhelm Faupel, σε
αντιδιαστολή βέβαια με τον πρέσβη της φασιστικής Ιταλίας, που δεν έχανε
ευκαιρία να τον υποτιμά.
Απέναντι στον εσωτερικό διχασμό
Ενώ βρισκόταν σε περιοδεία στον βορρά, ο Hedilla έμαθε
ότι είχαν ξεκινήσει διαπραγματεύσεις μεταξύ ορισμένων ηγετικών πυρήνων των
Καρλιστών και των Φαλαγγιτών. Έτσι, ανακοίνωσε την διεξαγωγή ενός Εθνικού
Συμβουλίου της Φάλαγγας, στις 25 Απριλίου για να αντιμετωπίσει θεσμικά την
εσωτερική αταξία. Αντιτιθέμενοι σε αυτή την απόφαση, στις 16 Απριλίου του 1937
οι, κατ’ ουσίαν ακροδεξιοί, Davila, Aznar και Garceran σχηματίζουν μια
αυθαίρετη επιτροπή ελπίζοντας να ελέγξουν το Κίνημα.
Ο Hedilla δεν άργησε να
απαντήσει. Το ίδιο βράδυ οι Εθνικιστικές πολιτοφυλακές υπό τις διαταγές του,
πραγματοποιούν έφοδο και ανακατάληψη των κεντρικών γραφείων του κόμματος,
πετώντας έξω τους αντιπολιτευόμενους συμβιβαστές. Οι επικεφαλής της
«μετριοπάθειας», αναζητούνται και συλλαμβάνονται μέσα στα καταλύματα τους,
ακόμα και μετά από ανταλλαγές πυρών.
Φαινόταν πως είχε επιτευχθεί μια πρόσκαιρη επιτυχία για
τον έλεγχο του κινήματος. Δυο ημέρες αργότερα έλαβε χώρα συμβούλιο κατά το
οποίο ο Hedilla επανεκλέχθηκε εθνικός αρχηγός. Στην ψηφοφορία έλαβε δέκα ψήφους
υπέρ και τέσσερις κατά, αλλά υπήρξαν και πολλές αποχές. Ακόμα και ο Franco
αποδέχτηκε τον νέο ηγέτη σε μια σκηνή θερμού εναγκαλισμού μπροστά σε χιλιάδες
Φαλαγγίτες στο μπαλκόνι του παλατιού του Επισκόπου της Salamanca. Ωστόσο, η
αδελφική χειρονομία φαίνεται πως ερμηνεύτηκε τελικά σαν ένδειξη υποταγής της
Φάλαγγας στον μελλοντικό δικτάτορα.
Μετά από αυτά τα γεγονότα το αρχηγείο του Franco
αποφάσισε να εφαρμόσει ένα σχέδιο ενοποίησης όλων των αντικαθεστωτικών
πολιτικών δυνάμεων που δρούσαν στην περιοχή. Ο επικεφαλής της Φάλαγγας έλαβε
στο σπίτι του, ως τετελεσμένο, ένα αντίγραφο του λεγόμενου «Διατάγματος
Ενοποίησης», το οποίο μάλιστα ανακοινώθηκε δημόσια μέσω ραδιοφώνου.
Ο
κομματικός φορέας που θα απορροφούσε όλες τις εξεγερμένες συνιστώσες της
περιοχής θα ονομαζόταν «FET y de las JONS». Ως αντίδραση σε αυτή την
αναγκαστική «ενοποίηση», εστάλη από τα κεντρικά γραφεία της Φάλαγγας ένα
τηλεγράφημα στο οποίο ξεκαθαριζόταν ότι τα μέλη οφείλουν να συνεχίσουν να
υπακούν μονάχα στις εντολές της ανώτατης διοίκησης του κινήματος, «για να
αποφευχθούν οι παρερμηνείες» του Διατάγματος. Αυτό το τηλεγράφημα ερμηνεύτηκε
ως πρόκληση απέναντι στα σχέδια του Franco.
Στην δυσμένεια του καθεστώτος
Τελικά, στις 25 Απριλίου του 1938, ο Hedilla συνελήφθη
μαζί σε άλλους εξακόσιους Φαλαγγίτες, με την κατηγορία ότι είχαν συνωμοτήσει
εναντίον του Franco. Η σύλληψη του προκάλεσε θυελλώδεις δημόσιες διαμαρτυρίες,
αλλά πολλοί συμμετέχοντες σε αυτές συνελήφθησαν και αυτοί κατηγορούμενοι σαν…
κομμουνιστές. Μέσω της καταστολής ο Franco έπνιξε τις αντιστάσεις των
πρωτεργατών της Φάλαγγας και εδραίωσε την πολιτική του εξουσία ποδηγετώντας το
εθνικό επαναστατικό κίνημα. Διόρισε επίσης τον βετεράνο Raimundo Fernandez
Cuesta ως γενικό γραμματέα της νέας συστημικής «Φάλαγγας».
Στις 5 Ιουλίου του 1937 ο Hedilla καταδικάστηκε από το
στρατοδικείο σε ισόβια κάθειρξη, ενώ λίγο έλειψε να εφαρμοστεί η θανατική
ποινή. Πέρασε τα πρώτα τέσσερα χρόνια της καταδίκης του εξόριστος στην φυλακή
των Las Palmas. Μετά την κρίση του Μαΐου του 1941, όταν αποφυλακίστηκαν μαζικά
πολλοί παλαιοί μαχητές της Φάλαγγας ως μέτρο κατευνασμού, ο Hedilla μεταφέρθηκε
στην Mallorca. Εκεί, έζησε έως το 1947, όταν και ανέκτησε την πλήρη ελευθερία
του.
Μετά την φυλακή
Μετά την αποφυλάκιση του, δεν ανέλαβε τον οποιοδήποτε
πολιτικό ρόλο στην φρανκική Ισπανία. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε μια
μικρή εμπλοκή στο συνδικαλιστικό κίνημα, καταγγέλλοντας ρητά την αναρχοκομμουνιστική
εκτροπή του και υπερασπίστηκε τα ιδεώδη ενός πλέριου Πατριωτικού Κοινωνισμού.
Χαρακτηριστική είναι μια μυστική αναφορά της CIA, από
τον Αύγουστο του 1948, για την δράση του Hedella μετά την αποφυλάκιση του:
«Οι προσπάθειες που φέρεται να γίνονται από τον Manuel
HEDILLA Larrey να εξωθήσει σε αλλαγές το ισπανικό καθεστώς στρέφονται
περισσότερο ενάντια στην κατάσταση που αντιπροσωπεύει ο FRANCO, παρά εναντίον
του ίδιου του Caudillo. Σύμφωνα με τον [λογοκριμένο όνομα], ο HEDILLA
χρησιμοποιεί τους πιστούς οπαδούς του στη Φάλαγγα, αλλά πιστεύει ότι η Φάλαγγα καθαυτή είναι τελειωμένη υπόθεση.
Ο HEDILLA δεν ενδιαφέρεται για
«υπονομευτικές» δραστηριότητες, προτιμώντας τη μεταρρύθμιση μέσω της
αντικατάστασης των ανίκανων στα σημαντικά αξιώματα. Αυτό το σκοπό επιδιώκει να
επιτύχει ασκώντας επιρροή σε μέλη της εθνοσυνέλευσης, ηγέτες του Μετώπου
Νεολαίας, γραμματείς της Πολιτικής Κυβέρνησης, Συνδικάτα κ.λπ. που μπορούν να
μιλήσουν χωρίς να χαρακτηρίζονται ως εχθροί του Καθεστώτος.
Ο Αρχιεπίσκοπος OLAECHEA της Βαλένθια φέρεται να
αρνήθηκε να αποσύρει την πρόσκληση στον HEDILLA για να παραστεί σε θρησκευτική
εορτή που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Άνοιξη, λέγοντας ότι δεν θα μπορούσε
να αρνηθεί την αποδοχή σε καθαρά θρησκευτικές τελετές ενός τόσο Χριστιανού κυρίου.»
Ο Hedilla απεβίωσε στην Μαδρίτη στις 4 Φεβρουαρίου του
1970. Για πολλούς νοσταλγούς της «παλαιάς φρουράς» της αληθινής Φάλαγγας,
έφτασε να συμβολίζει την αγνότερη ουσία μιας νέας δυναμικής διάστασης του
Κινήματος, αυτής του εθνικοσυνδικαλισμού. Υπήρξε επίσης το σύμβολο της
αντίστασης των ακραιφνών ιδεολόγων Φαλαγγιτών στην προδοσία του Franco, καθώς
τοποθετήθηκε ξεκάθαρα ενάντια στο κύμα των σκόπιμων αυθαιρεσιών της Δεξιάς, η
οποία ακόμα και με την χρήση των Μαροκινών μισθοφόρων, έθαψε με σφοδρότητα το
όραμα για την δόμηση μιας Εθνικιστικής και Σοσιαλιστικής Ισπανίας.
Η
ιδεαλιστική θέση του Hedilla και των Συναγωνιστών του τελικά δικαιώθηκε, καθώς
ο Φρανκισμός έσβησε μαζί με τον ηγέτη του, δίχως δυστυχώς να αφήσει πίσω του
παρακαταθήκη ανάλογη των 36 ολόκληρων ετών διακυβέρνησης.
Η Βιομηχανική Επανάσταση και τα αποτελέσματά της είναι
φυσικά γνωστά σε εμάς. Αλλά πώς στο καλό καταλήξαμε στην ανάπτυξη όλων αυτών
των νοσημάτων; Όλα ξεκίνησαν στη Μεγάλη Βρετανία, όταν οι μεγάλες μηχανές
μεταμόρφωσαν την αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα να ανατραπεί η κοινωνική δομή
της χώρας. Τα εργοστάσια χτίζονταν μαζικά και το εργατικό δυναμικό εγκατέλειψε
τα αγροτικά χωράφια υπέρ των πόλεων χτίζοντας βιαστικά πρόχειρα σπίτια
(terraced houses).
Η ζωή σε αυτά τα σπίτια από την εποχή της Βιομηχανικής
Επανάστασης περιλάμβαναν σκληρές συνθήκες. Οι εργάτες και οι οικογένειες τους,
στριμωγμένοι ανάμεσα σε (πολύ στραβούς, μπορώ να προσθέσω) τοίχους μερικές
φορές με πάχος ενός τούβλου, υπέφεραν από το κρύο και τις κακουχίες. Αν η
χολέρα από τα λύματα που κυλούσαν στον στενό δρόμο δεν τους σκότωναν, τους
σκότωναν τα χημικά.
Τις παρενέργειες της εργασίας αντιμετώπισαν εργαζόμενοι που
έβαφαν υλικά με νέες συνθετικές βαφές (τα τοξικά λύματα από εργοστάσια
δηλητηρίασαν επίσης ποτάμια) ή γυναίκες που ζωγράφιζαν ρολόγια με ραδιενεργά
χρώματα. Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε τα εργαζόμενα παιδιά. Όλα αυτά
πρέπει να διδαχθούν ανοιχτά και χωρίς ντροπή στα μαθήματα ιστορίας.
Κανείς δεν θα εκπλαγεί που τέτοιες άθλιες συνθήκες διαβίωσης
και η γενικότερη φτώχεια σκορπίζουν παθολογίες στην «εργατική τάξη». Το να
ξεκόψουν τους ανθρώπους από τη γη που γνώριζαν προηγουμένως και να τους
σπρώξουν σε ένα παράξενο περιβάλλον είχε σίγουρα σαν αποτέλεσμα τον αλκοολισμό,
την πορνεία, τις κλοπές - με όλα αυτά άρχισαν να συνδέονται οι πόλεις.
Η νέα
αστική τάξη κατέφυγε στα περίχωρα ή στα χωριά, ζώντας σε απομονωμένες,
ευλογημένες κοινότητες μικρών πόλεων ή σε πολύ μοδάτα «εξοχικά σπίτια» στη μέση
του πουθενά. Αυτές ήταν οι απαρχές της βρετανικής ταξικής δυναμικής που
διήρκεσε για περισσότερα από 200 χρόνια.
Η βρετανική αστική τάξη ζεί περήφανη κάτω από το καταφύγιο
της. Όταν φανταζόμαστε την Αγγλία, συχνά φανταζόμαστε ήσυχους δρόμους,
ευγενικούς ανθρώπους, τσάι και πιθανώς περιποιημένα τεριέ σε ένα κομμένο
γκαζόν. Αυτή η εικόνα είναι μία παντομίμα.
Η αστική τάξη πιστεύει σε αυτή την
παντομίμα γιατί την παίζει καθημερινά στη σκηνή της κλειστής της κοινωνίας. Θα πει
"οι άνθρωποι της εργατικής τάξης τείνουν να είναι ρατσιστές, επειδή είναι
λιγότερο μορφωμένοι" και θα ανοίξει την τηλεόραση για να παρακολουθήσει
τις εθνοτικές μειονότητες από ασφαλή απόσταση. Ένας αξιοπρεπής Άγγλος νοιάζεται
για τις κοινωνικές συμβάσεις, την «προσωπική κουλτούρα» και περιφρονεί ανοιχτά
τους κατοίκους των πλίνθινων σπιτιών και των πολυκατοικιών από αμίαντο.
Στη δεκαετία του 1960, οι νέοι της πόλης άρχισαν να φτύνουν
αυτές τις αξίες. Νιώθοντας την περιφρόνηση που τους κυρίευε, αρνήθηκαν να
υποταχτούν σε κοινωνικές ρυθμίσεις. Φώναξαν ανοιχτά την περηφάνια τους που
είναι ηλίθιοι. Η ανοιχτή χυδαιότητα ήταν η αντίθεση με κάθε τι «ευγενικό» και
«πολυτελές». Δεν ήταν αξιοπρεπείς ή ευγενικοί, και περήφανα φορούσαν την
προσβολή «αγενής».
Η χυδαιότητα έγινε αρετή γιατί πρότεινε την απελευθέρωση από
τις αστικές συμβάσεις και την «πολιτιστική» υποκρισία. Ήταν ένα ασυμβίβαστο
μεσαίο δάχτυλο στην παθητική επιθετικότητα των δειλών αστών - ήταν το καμάρι
της εργατικής τάξης.
Ο σκινάς ξεκινάει σαν ένα αγενές αγόρι. Στο παρελθόν σκινάς
ήταν κάθε νέος που περιφρονούσε ό,τι θεωρούνταν «ευπρεπές». Είτε ήταν γηγενής
Άγγλος είτε μέλος του νέου κύματος μεταναστών της Κοινοπολιτείας, ήταν παρίας
στα μάτια της αστικής τάξης. Ο όρος «skinhead» είναι παλαιότερος από την
επίσημη υποκουλτούρα. Αναφέρεται στο φαλακρό αγόρι, το οποίο, σύμφωνα με το
μύθο, εμπόδιζε το τράβηγμα των μαλλιών κατά τη διάρκεια των καβγάδων.
Το
ξύρισμα του κεφαλιού συμβόλιζε επίσης την απομάκρυνση από την εικόνα ενός
τακτοποιημένου, «σωστού» ατόμου. Με τα χρόνια έχει διαμορφωθεί μια
υποκουλτούρα, που πήρε περήφανα το όνομά της από αυτή την προσβολή, όπως
αποδόθηκε από τους «ευσεβείς» ανθρώπους.
Ένας σκίνχεντ ορίζεται επίσης από τα παπούτσια εργασίας του,
πιο συχνά τα Doc Martens. Τα φορούσε έξω από το χώρο εργασίας γιατί, πρώτον,
ήταν η δόξα του εργάτη, και δεύτερον, ήταν χρήσιμα όταν κάποιος χρειαζόταν μια
δυνατή κλωτσιά.
Παρεμπιπτόντως, μπορεί να ειπωθεί ότι το πανκ προέκυψε σε
παρόμοιες συνθήκες, και επίσης υιοθέτησε αυτό το είδος παπουτσιών συνδέοντάς τα
με τη χυδαιότητα της εργατικής τάξης. Συχνά, και οι δύο υποκουλτούρες ζούσαν
αρμονικά, ενωμένες στη μοίρα τους. Μερικές φορές ανταγωνίζονταν βάναυσα μεταξύ
τους, μοιραζόμενες μια κοινή στάση απέναντι σε αυτή τη μοίρα.
Σε αντίθεση με τους πανκ, που έδειχναν την περιφρόνησή τους
για την αστική ορθότητα ντυμένοι σαν μαϊμούδες και καυχώμενοι ότι είναι
βρώμικοι, οι σκίνχεντ δεν είχαν την τάση να προσβάλλουν τον εαυτό τους με αυτόν
τον τρόπο. Αντί να αποδέχονται την ταπείνωση και να συγκρίνονται με τα
σκουπίδια, όπως οι punk rockers, οι σκίνχεντ δεν έφτυσαν την αξιοπρέπεια τους.
Στις πρώτες μέρες της υποκουλτούρας, ο σκινάς φορούσε σιδερωμένα πουκάμισα
κουμπωμένα μέχρι το τελευταίο κουμπί, και εκτός από τα τζιν εργασίας, προτιμούσε
τα πρακτικά αλλά προσεγμένα παντελόνια Sta-Prest.
Το συγκρότημα Last Resort
αναφέρεται νοσταλγικά σε αυτή την ειρωνεία ενός αντικοινωνικού άνδρα με στενό
παντελόνι στο τραγούδι "Stormtroopers in Sta-Prest"
Μετάφραση για τη συντακτική ομάδα του «Μαύρου
Κρίνου»: Στέφανος Καρδιτσιώτης
Η Γαλλίδα SimoneWeil αφηγείται τις εμπειρίες της στην Ταξιαρχία Ντουρρούτι:
σε μια αψιμαχία αιχμαλώτισαν ένα 15χρονο αγόρι που πολεμούσε με τους
εθνικιστές. «Τον έψαξαν. Πάνω του βρέθηκαν ένα μετάλλιο της Παναγίας και μια
κάρτα της Φάλαγγας», λέει. «Τον έστειλαν στον Ντουρρούτι, ο οποίος του έδωσε
την επιλογή ανάμεσα στο να πεθάνει ή να ενταχθεί στις τάξεις εκείνων που τον
είχαν αιχμαλωτίσει. Του έδωσε 24 ώρες για να σκεφτεί. Το αγόρι είπε όχι και
πυροβολήθηκε ...»
Θα είχε
ενεργήσει με τον ίδιο τρόπο ο εξυψωμένος Αναρχικός ηγέτης αν ο αιχμάλωτος ήταν
ο αγωνιστής της Ισπανικής Φάλαγγας του JONSMarcianoPedroDurrutiDomingo, προτελευταίος από τους επτά αδελφούς του;
Ήταν ο Manuel
Durruti Cubría, διδάκτωρ Χημικών Επιστημών από το Γερμανικό Πανεπιστήμιο της
Χαϊδελβέργης και ανιψιός του Buenaventura και του Marciano, ο οποίος μπήκε
πραγματικά στον κόπο να ξεθάψει το προφίλ του νεκρού Φαλαγγίτη. Στην προσπάθεια
του να αποσαφηνίσει τη μνήμη των Durruti ανεξάρτητα από τις πολιτικές φιλίες και
φοβίες, ήταν αυτός που βρήκε τα έγγραφα της υπόθεσης 405/37 που καταδίκαζαν τον
θείο του Marciano σε θάνατο.
Είναι ελάχιστα
χρήσιμο να υποστηρίξουμε προς υπεράσπιση του ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην Αναρχική
εφημερίδα Claridad τον Απρίλιο του 1936:
«Όσο για τη σύλληψη ενός συγκεκριμένου
Marcelo [sic] Durruti μαζί με έναν ένοπλο που πληρώνεται από τα fascio που
ονομάζεται Moldes, πρέπει να πούμε ότι, αν και αποκαλεί τον εαυτό του αναρχικό,
δεν είναι τέτοιος, αφού οι αναφορές που έχουμε γι αυτόν είναι τρομερές.
Και δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από το ότι
ο αγαπητός μας σύντροφος Buenaventura Durruti έχει την ατυχία να είναι αδελφός
του, και αυτός ο απατεώνας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το καθαρό όνομα του
αδελφού του, ξεχνώντας ότι ο τελευταίος έπρεπε να τον διώξει από το πλευρό του».
Νεότερος αδελφός του Μποναβεντούρα Ντουρρούτι, συνδικαλιστής
και Αναρχικός που μεταστράφηκε σε εθνικοεπαναστάτη Φαλαγγίτη. Εκτελέστηκε με
διαταγή του Φρανσίσκο Φράνκο, ενώ ο ποιητής, συγγραφέας και Αναρχοσυνδικαλιστής
δημοσιογράφος Βικτοριάνο Κρέμερ τον χαρακτήρισε ως «Αναρχοφαλαγγίτη» .
Ο Πέτρο
γεννήθηκε στην Λεόν στις 6 Μαρτίου 1911. Ήταν ο νεότερος από οκτώ αδέλφια
γεννημένα από τον γάμο του Σαντιάγκο Ντουρρούτι, σιδηροδρομικού εργάτη και της Αναστασία Ντομίνικο. Ακολουθώντας τα
βήματα του μεγαλύτερου αδελφού του εντάχθηκε στις γραμμές των Αναρχικών, αλλά γρήγορα
οι εθνικιστικές του ιδέες τον αποξένωσαν από την CNT(εθνική συνομοσπονδία εργατών) οδηγώντας τον στα ιδανικά του Εθνοσυνδικαλισμού.
Στις 3 Μαΐου
1935, ο Πέτρο συμμετείχε σε μια
συνεδρίαση μαζί με τον ηγέτη του Συνδικαλιστικού κόμματος Άνγκελ Πεστάνα, τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε
Ριβέρα και τον Ντιεγκό αμπαντ ντε Σαντιλάν. Η συνεδρίαση έγινε σε καλό κλίμα λόγω
της φιλίας μεταξύ του Πεστάνα του Πέτρο Ντουρρούτι και του Φαλαγγίτη Λουίς Σάντα
Μαρίνα του ανθρώπου που καθιέρωσε το Μπλε Πουκάμισο της Φάλαγγας.
Ο Πεστάνα, έχοντας
εκδιωχθεί από την CNT το 1931, είχε διαχωρίσει την θέση του από τον Αναρχισμό με το «Μανιφέστο
των Τριάντα», ασκώντας παράλληλα κριτική
στην ΕΣΣΔ ως αντιπρόσωπος σε ένα συνέδριο της Κομιντερν λέγοντας «Ο λαός στον
δρόμο για την ελευθερία δεν θα παράξει ποτέ δεσπότες». Λίγο αργότερα, στις
5 Φεβρουαρίου 1936 ο Πέτρο θα ενταχθεί στην Φάλαγγα με την προσωπική έγκριση του Χοσέ Αντόνιο και
με αριθμό κομματικής ταυτότητας 1501. Η ίδια του η αδελφή Ρόζα Ντουρρούτι,
έραψε τον ζυγό και τα βέλη, το έμβλημα της Φάλαγγας στο Μπλε Πουκάμισο του …
Πολύ σύντομα ο
Πέτρο κανόνισε μια συνάντηση μεταξύ του αδελφού του Μποναβεντούρα Ντουρρούτι,
ηγέτη της Ιβηρικής Αναρχικής Συνομοσπονδίας και του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα
ηγέτη των συμβουλίων της Ενδοσυνδικαλιστικής Επίθεσης (JONS). Η προσπάθεια
του να σφυρηλατήσει μια συμμαχία μεταξύ των δύο ηγετών απέτυχε, με την άρνηση
του Μποναβεντούρα να αποτελεί προειδοποίηση στον αδελφό του «Θα δεις τι είδος
πληρωμής θα σου δώσουν οι φασίστες» του είπε.
Το 1937 εν μέσω
του εμφυλίου πολέμου ο Πέτρο φυλακίστηκε στην φυλακή Σαν Μαρκο στην Λεόν. Η
μοίρα του Marciano Pedro σφραγίστηκε σε ένα κάπως κακότεχνο στρατοδικείο και καταδικάστηκε
σε θάνατο για συμμετοχή σε εξέγερση με την ιδιαιτερότητα ότι η ποινή
«εκτελέστηκε από άτομα της ίδιας οργάνωσης με τον καταδικασμένο».
Οι ξεπουλημένοι
στο κεφάλαιο και την εκκλησιαστική εξουσία ακροδεξιοί βιάζονταν να τερματίσουν
τη ζωή του. Η εντολή εκτέλεσης της ποινής εναντίον του Pedro Marciano Durruti δεν
μπορούσε να περιμένει. Ο στρατηγός Múgica υπέβαλε την ποινή τηλεφωνικά στον
νομικό σύμβουλο του αρχηγού του κράτους, ο οποίος ήταν τελικά υπεύθυνος για την
έγκριση της θανατικής ποινής. Όλα ήταν οργανωμένα έτσι ώστε η εκτέλεση του
κρατούμενου να γίνει την ίδια μέρα, μετά το υποχρεωτικό δίωρο της παρουσίας του
καταδικασμένου στο εκκλησιαστικό παρεκκλήσι.
Σε μια
χειρονομία ασυνήθιστης σκληρότητας, ο Múgica υπέγραψε ένα συγκλονιστικό έγγραφο
που απευθύνεται στον ειδικό στρατιωτικό δικαστή José Manuel Fernández de Blas,
το οποίο έχει ως εξής: «Για την εκτέλεση της θανατικής ποινής που επιβλήθηκε στον
Φαλαγγίτη Marciano Pedro Durruti Domingo, έχω ορίσει ως τόπο εκτέλεσης το
σκοπευτήριο Puente del Castro».
Η εκτέλεση πραγματοποιήθηκε τελικά στο
σκοπευτήριο του El Ferral del Bernesga, αντί στο Puente del Castro. Στις 22
Αυγούστου 1937, σε ηλικία μόλις 26 χρονών, ντυμένος με την μπλε στολή της Φάλαγγας
και με την δεξιά χείρα τεταμένη οδηγήθηκε μπροστά από το εκτελεστικό απόσπασμα χωρίς
να λυγίσει μπροστά στον θάνατο.
Οι υπολοχαγοί
του Στρατιωτικού Υγειονομικού Σώματος, Fernando Rico Saavedra και Pablo Sánchez
de Linares, αναγνώρισαν το σώμα του Durruti και πιστοποίησαν το θάνατό του το
ίδιο απόγευμα της εκτέλεσης. Τρεις ημέρες αργότερα, στις 25 Αυγούστου, ο δημοτικός
δικαστής που είναι υπεύθυνος για το Ληξιαρχείο της León, Francisco del Río
Alonso, εξέδωσε το πιστοποιητικό θανάτου του Pedro Durruti, σύμφωνα με το οποίο
πέθανε λόγω «καρδιακής ανακοπής όπως φαίνεται από την ιατρική πιστοποίηση και την
εξέταση που πραγματοποιήθηκε». Ένα χοντροκομμένο ψέμα. Ακόμη και μπροστά στον
νεκρό Φαλλαγίτη οι ακροδεξιοί του Φράνκο έδειξαν για μια ακόμη φορά τον
ουτιδανό χαρακτήρα τους.
Κατηγορήθηκε για
συμμετοχή στην συνομωσία του Μανουέλ
Χεντίλα, αλλά η εκτέλεση του ήταν αποτέλεσμα διώξεων των Φρανκιστών εναντίον της
«αριστερής» πτέρυγας της Ισπανικής Φάλαγγας, όπως στην περίπτωση του Ραμίρο
Λεντέσμα Ράμος.
Χαρακτηρισθείς από τους Φρανκιστές ως «συμμορίτης όπως ο
αδελφός του», η εκτέλεση του έγινε μάλλον υπό τον φόβο ότι εντάχθηκε στην Φάλαγγα
προκειμένου να την διαβρώσει με σοσιαλιστικές απόψεις (…) και να διασπείρει
διαίρεση στην «εθνική παράταξη».
Αυτοί που δεν έχουν
τάφους, που τα σώματα τους έγιναν στάχτη, αυτοί που τα παράσημα τους έλιωσαν
στις φλόγες της ήττας και οι στολές τους κομματιάστηκαν από τα μαχαίρια των Ταλμουδιστών, αυτοί οι
"καταραμένοι" είχαν προβλέψει τα πάντα.
Αυτοί που μπροστά στην αγχόνη
της δημοκρατίας δεν δείλιασαν και δεν απέφυγαν το άγγιγμα του θανάτου χωρίς
θάρρος, αυτοί που έκαναν τον ύστατο μορφασμό αποδοκιμασίας στον ιερέα της
υποταγής, αυτοί που φώναξαν για το νέο Πουρίμ του '46 είχαν δίκιο ακόμη και αν υπήρξαν
άδικοι με τους λάθος ανθρώπους.
Σήμερα που ο χρόνος δείχνει να συρρικνώνεται
από την ταχύτητα των εξελίξεων και η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι γεγονός
αντιλαμβανόμαστε ότι ο δικός μας κόσμος τελείωσε το 1945 και μετά ένας νέος
κόσμος γεννήθηκε.
Κόσμος λαμπερών τεράτων και χαμογελαστών δημίων. Κόσμος
αφθονίας που οδηγεί στον βιολογικό θάνατο λόγω της κατανάλωσης και
εμπορευματοποιεί συνειδήσεις και συναισθήματα αφού πρώτα ξεπουλήσει στα παζάρια
της ανηθικότητας τα σώματα που πλέον κατατάσσονται στις σάρκες.
Ο κόσμος της
μόλυνσης της βιομηχανίας των φαρμακευτικών, ο κόσμος της πλαστικής διασκέδασης
και της χρήσης ναρκωτικών, ο κόσμος της κουλτούρας του γρήγορου τρόπου σε όλα
και της αποφυγής της θυσίας είναι ο νέος υπέρλαμπρος κόσμος τους.
Ένας κόσμος
που γεννήθηκε δομήθηκε και ανυψώθηκε από τις δυνάμεις του σκότους που
κυριάρχησαν στον πλανήτη. Εμείς δεν ανήκαμε ποτέ σε αυτόν τον κόσμο αφού
δηλώνουμε Άνθη μιας περιόδου που δεν υπάρχει πια και πολεμήθηκε με φώσφορο και
πρακτικές γενοκτονίας.
Και ακόμη και αν φυτρώνουν οι σκέψεις μας ως λουλούδια
μοναδικά και μοναχικά μέσα μας καίει η φλόγα της εξέγερσης και της ανατροπής
που φοβίζει τους τυράννους. Δεν
έχουμε τίποτε να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας.
Άναρχοι και
Αμετανόητοι - παντοτινοί Αντιδημοκράτες
Μια σύνοψη του φασιστικού εκπαιδευτικού συστήματος και η
σχολή των μελλοντικών "φιλόσοφων-βασιλέων" (μεταρρύθμιση Τζεντίλε
1923)
Ο Τζεντίλε όντας Υπουργός Δημόσιας Παιδείας το 1923 επί
κυβέρνηση του Ντούτσε, μαζί με τον Giuseppe Lombardo Radice, ανέπτυξε μια
διαφορετική προσέγγιση φασιστικής κατήχησης και ανάδειξης των σπουδαιότερων
μαθητών για την ανάληψη υψηλών ευθυνών στις κυβερνητικές θέσεις του Κράτους.
Εν
συντομία, θέσπισε να είναι υποχρεωτική η στοιχειώδης εκπαίδευση στα 10 έτη ( εκ
των οποίων τα πέντε πρώτα χρόνια είναι η πρωτοβάθμια εκπαίδευση και τα υπόλοιπα
είτε στο scuola media (θα λέγαμε το αντίστοιχο ΓΕΛ με ελληνικά δεδομένα) ή στο
avviamento al lavoro (το αντίστοιχο ΕΠΑΛ) που έδινε γρήγορη πρόσβαση στα χαμηλά
στρώματα του εργατικού δυναμικού).
Η κορύφωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ανάμεσα και στις
υπόλοιπες επιλογές των μαθητών, ήταν το liceo classico (Λύκειο) που για λίγα
έτη θα έδινε την δυνατότητα εισαγωγής, μέσω εξετάσεων, στις πανεπιστημιακές
σχολές. Το liceo classico προοριζόταν για τους λίγους, για τους πιο
ταλαντούχους, για τους πιο ικανούς, για εκείνους που προορίζονταν από την φύση
τους για μεγάλους ρόλους διακρίνοντας τους από την μάζα, τα χαμηλά στρώματα της
κοινωνίας.
Η αριστοκρατική αντίληψη αυτή απευθυνόταν μόνο σε άρρενες και όχι
γυναίκες, καθώς ο ρόλος των γυναικών εθεωρείτο από την φιλοσοφία του Φασισμού,
διαφορετικός του ανδρός και ως εκ τούτου επιδίωκαν την καλλιέργεια της γυναικός
στα πρότυπα της και στον ιδανικό ρόλο της εντός της κοινωνίας.
Εκτός αυτού,
κατά τον ίδιο τον Υπουργό Παιδείας, οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να διαχειρίζονται
θέσεις με υψηλό πνευματικό χαρακτήρα, γιατί δεν διακατέχονται από το απαραίτητο
σθένος, τον χαρακτήρα και αυτοσυγκράτηση (χαρακτηριστικά που πίστευε οι
γυναίκες δεν διακατέχονται από την φύση τους).
Το βασικότερο περιεχόμενο
διδασκαλίαςήταν η ενασχόληση με την
φιλοσοφία και την νομική καθώς αυτές ήτανε οι βασικότερες στοιχειώδεις γνώσεις
για τους προοριζόμενους "φιλόσοφους-βασιλείς" της τριτοβάθμιας
εκπαίδευσης. Το 1929 όμως, έπειτα από την Συμφωνία του Λατερανού, ήταν
υποχρεωτική η εκμάθηση των θρησκευτικών (κάτι που ο Τζεντίλε, ενώ θεωρούσε
απαραίτητο να διδάσκεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και ευρύτερα στο λαό,
στους μελλοντικούς "άρχοντες" δεν χρειαζόταν αυτή η ανάγκη, το μάθημα
φιλοσοφίας ήταν πολύ ελεύθερο και δεν ακολουθούσε κάποιο κρατικό πρόγραμμα).
Σε δοκίμιο περί της "ενότητας του γυμνασίου και η
ελευθερία των σπουδών" (1902) ο Τζεντίλε αναφέρει : "Οι σπουδές
δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι από την φύση τους αριστοκρατικές, η μάθηση για
τους λίγους, για τους καλύτερους [...] επειδή προετοιμάζονται για επιστημονικές
μελέτες, που δεν μπορεί να είναι προνόμιο κανενός πέρα εκείνων των λίγων, τους
οποίους η ευφυία τους προορίζει ή το οικογενειακό υπόβαθρο και ο πλούτος που
μπορούν να συμβάλλουν στην επίτευξη υψηλών ιδανικών" (*κάτι δηλαδή που ο
φτωχός δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει).
Συνεχίζοντας μια έρευνα της οποίας δόθηκαν τα πρώτα
αποτελέσματα σε ένα ιταλικό περιοδικό το “La Nazione Eurasia”, οι μελετητές
εξέδωσαν ένα δοκίμιο με τον τίτλο «Evola e l’ Islam«. Από την προσπάθεια
οργανικής ανασυγκρότησης του οράματος του Evola για την ισλαμική παράδοση,
προέκυψε μια εικόνα η οποία αν μερικές φορές φαίνεται ανακριβής σε ορισμένα
στοιχεία και συχνά εξαρτάται από μια μάλλον προσωπική οπτική, αποτελεί ωστόσο
μια αναπαράσταση εμπνευσμένη από την αναγνώριση του Evola για το τι είναι
ουσιαστικά το Ισλάμ.
Μια εκδήλωση του παραδοσιακού πνεύματος που δεν μπορεί να
διαχωριστεί από την «εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο». Το παρακάτω άρθρο –
κριτική, άνοιξε μια πολεμική που προκύπτει από την πρόσφατη εκ νέου ανακάλυψη
ενός άρθρου του Evola σχετικά με τη «χειραφέτηση του Ισλάμ».
Το άρθρο χρονολογείται από μια εποχή, τη δεκαετία του ’50,
κατά την οποία οι ιταλικοί φασιστικοί κύκλοι διατηρούσαν ακόμα ζωντανή τη μνήμη
της φιλοαραβικής και φιλοϊσλαμικής θέσης που είχε αναλάβει η Ιταλία κατά τη
διάρκεια του Φασιστικής Κυβέρνησης, καθώς και της αλληλεγγύης που τα χρόνια του
παγκοσμίου πολέμου καθιερώθηκε μεταξύ των δυνάμεων του Άξονα και των κινημάτων
ανεξαρτησίας του μουσουλμανικού κόσμου.
Από την άλλη πλευρά, το “Μανιφέστο της
Βερόνας”, στο οποίο συνέχιζε να αναφέρεται μεγάλο μέρος των αγωνιστών του
μεταπολεμικού φασισμού, είχε επισημάνει μεταξύ των βασικών σημείων της
εξωτερικής πολιτικής της RSI (Κοινωνική Ιταλική Δημοκρατία) τον «απόλυτο
σεβασμό προς εκείνους τους λαούς, ιδιαίτερα τους μουσουλμάνους που όπως και η
Αίγυπτος, είναι ήδη πολιτισμένοι και ορθολογικά οργανωμένοι».
Και ακριβώς στην Αίγυπτο, τη δεκαετία του 1950, η επανάσταση
των “Ελεύθερων Αξιωματικών”, αφού έδιωξε τον κυβερνήτη μαριονέτα (φίλο του
προδότη και φυγά βασιλιά της Σαβοΐας), ανακήρυξε τη δημοκρατία, κατάργησε την
κομματική πολιτική, ξεκίνησε ένα τεράστιο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων,
εθνικοποίησε ξένο κεφάλαιο, έδιωξε τους Βρετανούς από τη Διώρυγα του Σουέζ,
αρνήθηκε στρατιωτικές συμμαχίες λειτουργικές για την ιμπεριαλιστική κυριαρχία,
χορήγησε άσυλο και βοήθεια στους εξόριστους του Τρίτου Ράιχ και ανέλαβε να
οικοδομήσει έναν εθνικό σοσιαλισμό.
Όλα αυτά που στη “Νασερική” γεωπολιτική
προοπτική της ενότητας των αραβικών εθνών, θα είχε γίνει ένας πραγματικός
παναραβικός σοσιαλισμός, βασισμένος στις πνευματικές προϋποθέσεις που παρέχει
το Ισλάμ. Και όταν το 1956, μετά την εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ, η
Αίγυπτος έπρεπε να αντιμετωπίσει την αγγλο – γαλλο – σιωνιστική επιθετικότητα,
πολλοί από εκείνους που είχαν πολεμήσει συνειδητά ως πολιτικοί στρατιώτες
ενάντια στις «δημοκρατικές πλουτοκρατίες της Δύσης» είδαν στην Αίγυπτο μια νέα
γραμμή μετώπου ενάντια στους αιώνιους εχθρούς τους και εξέφρασαν την αλληλεγγύη
τους στον αιγυπτιακό λαό και τον Προεδρό του, Gamal Abd el-Nasser. (1)
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμοεδώ ...
.png)
.png)
.jpg)
.jpg)
-wzor.jpg)
