Το 1932, στις τελευταίες ημέρες της θνήσκουσας δημοκρατίας
της Βαϊμάρης, ο Carl Schmitt εκδίδει το βιβλίο του "Η Έννοια του
Πολιτικού" (The Concept of the Political - Der Begriff des Politischen). Ο
Schmitt αναλύει διεξοδικά ποια είναι η φύση του Πολιτικού στο πρώτο μέρος του
βιβλίου. Συνοπτικά, η έννοια του Κράτους προϋποθέτει την έννοια του Πολιτικού.
Έχοντας ο συγγραφέας στο μυαλό του τα σύγχρονα εθνικά κράτη, και όχι τις
διάφορες πολιτικές οντότητες της αρχαίας ή μεσαιωνικής περιόδου, ορίζει το
Κράτος «με την κυριολεκτική του έννοια και την ιστορική του εμφάνιση» ως μία
συγκεκριμένη οντότητα ενός λαού, η οποία αντιθέτως με τα υπόλοιπα συλληφθέντα
είδη οντοτήτων, αποτελεί στην τελική περίπτωση την απόλυτη εξουσία.
Ο Schmitt θεωρεί πως όλες οι έννοιες έχουν μία δική τους
βαθύτερη ουσία, παρόλα αυτά εκείνη του Πολιτικού, δεν είχε οριστεί και πάντοτε χρησιμοποιείτο
κατά τρόπο αρνητικό, δηλαδή κατά σύγκρισιν, με άλλες έννοιες, όπως για
παράδειγμα "Πολιτική και Ηθική", "Πολιτική και Οικονομία"
και ούτω καθεξής. Έτσι, το Πολιτικό «πρέπει επομένως να βασίζεται στις δικές
του τελικές διακρίσεις, στις οποίες μπορεί να ανιχνευθεί κάθε δράση με
συγκεκριμένο πολιτικό νόημα». Εφόσον στην Αισθητική όλα μπορούν να αναχθούν σε
τελικό επίπεδο, στο Όμορφο και το Άσχημο, στην Ηθική ανάμεσα στο Καλό και το
Κακό, στην Οικονομία στο Κέρδος και την Ζημία, στο Πολιτικό μπορεί να
συμπυκνωθεί στην διαφοροποίηση μεταξύ Φίλου-Εχθρού.
Το Πολιτικό αποτελεί την
αιώνια τάση των ανθρώπινων συλλογικοτήτων να αντιλαμβάνεται η μία την άλλη ως
εχθρική - δηλαδή ως συγκεκριμένες ενσαρκώσεις διαφορετικών και ξένων τρόπων
ζωής, ηθών, ιδεών και ούτω καθεξής. Ο Εχθρός υπάρχει μόνον, όταν μία εμπόλεμη
συλλογικότητα ανθρώπων συναντά μία παρόμοια συλλογικότητα. Ο Φιλελευθερισμός σε
ένα από τα τυπικά του οικονομικά και διανοητικά διλήμματα, γράφει ο Schmitt,
προσπάθησε να μετατρέψει τον εχθρό εξ όψεως των οικονομικών σε έναν
ανταγωνιστή, και στο διανοητικό πεδίο ως απλώς έναν αντίπαλο συζήτησης
(debating adversary) - «Στον τομέα της οικονομίας δεν υπάρχουν εχθροί, μόνο
ανταγωνιστές, και σε έναν απόλυτα ηθικό κόσμο ίσως μόνο διχογνωμούντες συνδιαλεγόμενοι».
Τονίζεται όμως, από τον Schmit, πως ο Εχθρός δεν είναι απλώς ανταγωνιστής, αλλά
ούτε και κάποιος με τον οποίο έχουμε προσωπική έχθρα. Ο Εχθρός είναι μόνον και
απαραίτητα ο δημόσιος εχθρός, διότι όλα όσα έχουν σχέση με μία τέτοια
συλλογικότητα ανθρώπων, ειδικά με ένα έθνος, γίνονται δημόσια, δυνάμει μίας
τέτοιας σχέσης. Δανειζόμενος την διάκριση που έκανε και ο Πλάτωνας στην
«Πολιτεία», ο Schmitt γράφει πως ο Εχθρός είναι «hostis», όχι «inimicus»,
δηλαδή «πολέμιος», όχι «εχθρός», που σημαίνει μισητός στα αρχαία ελληνικά.
Το
συχνά αναφερόμενο «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Matt. 5:44; Luke 6:27),
μεταφράζεται στα λατινικά ως "diligite inimicos vestros" και όχι ως
"diligite hοstes vestrοs". «Πουθενά δεν γίνεται αναφορά περί του
Πολιτικού Εχθρού», σημειώνει, και συνεχίζει λέγοντας «Ποτέ στη χιλιετή πάλη
μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων δεν σκέφτηκε ένας Χριστιανός να παραδώσει
αντί να υπερασπιστεί την Ευρώπη από αγάπη προς τους Σαρακηνούς ή τους Τούρκους.
ο εχθρός με την πολιτική έννοια δεν χρειάζεται να μισείται προσωπικώς».
"Όταν λέμε ότι ο καπιταλισµός επεβλήθη στον κομμουνισμό, λέμε
στην πραγµατικότητα ότι οι εμπορικές τεχνικές απεκαλύφθησαν πιο αποτελεσµατικές
από τις µαρξιστικές μεθόδους για την πραγματοποίηση μίας κοινωνίας καθαρώς
υλιστικής.
Αυτή η νίκη δεν είναι λοιπόν παρά η νίκη ενός συστήµατος
βιοµηχανικού και εμπορικού. Δεν είναι η νίκη των πολιτισμών και των λαών. Όμως,
είμαι από εκείνους πού πιστεύουν ότι η Ψυχή των λαών είναι πιο σηµαντική από
την υλική άνεση.
Ο καπιταλισμός σκοτώνει την Ψυχή των λαών. Πραγματοποιεί µία
λεηλάτηση της γης, όπως ο κόσμος δεν την γνώρισε ποτέ. Είναι ένας μηχανισμός
δαιµόνιος.
Γι' αυτό εμείς πιστεύουμε ότι η Ευρώπη πρέπει να διακόψει µε το
δυτικό σύστηµα το οποίο ταυτίζεται όλο και περισσότερο µόνο με την κοινωνία της
καταναλώσεως, και ότι πρέπει να καταγγείλει τον αμερικανικό πολιτιστικό
ιμπεριαλισμό πού προκαλεί στην Ιταλία, όπως και αλλού φαινόμενα εκριζώσεως και
διαβρώσεως της ιστορικής µνήµης.
Τόσο καιρό που o κομμουνισµός και ο
καπιταλισμός αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλον, φιλοδοξούσαµε να αποτελέσουμε μια
τρίτη δύναμη. Όμως τώρα δεν είμαστε πια η τρίτη δύναμις, είμαστε η δεύτερη!
Έχουμε αναλάβει έναν πόλεμο χωρίς έλεος ενάντια στην κοινωνία της καταναλώσεως.
Είμαστε η αληθινή κοινωνική αμφισβήτησις της εμπορικής παγκοσµιότητος, η αληθινή
εναλλακτική στον φιλελεύθερο καπιταλισμό"
Αυτές τις μέρες όλη η Ευρώπη έχει γίνει θεατής μπροστά
σε ένα αναπόφευκτο γεγονός. Το γεγονός αυτό βέβαια είναι αναπόφευκτο διότι την
αποαποικιοποίηση η Ευρώπη την πλήρωσε ακριβά, με αποτέλεσμα όλες οι αποικίες
του πάλαι ποτέ τρίτου κόσμου να μεταφερθούν εντός ευρωπαϊκού εδάφους και να
μετακενώσουν την πολιτισμική τους κληρονομιά εντός του. Η μετακένωση αυτή
βέβαια είναι μια βίαιη μεταβολή επί της κοινωνίας η οποία θέτει τους Ευρωπαίους
σε μια διαρκή επαγρύπνηση. Ο δράστης από την Ρουάντα στην Αγγλία που σκότωσε
τα τρία ανήλικα κορίτσια ήξερε πως δεν είναι αντιμέτωπος με τους Τούτσι,
συνεπώς συνειδητά έπραξε κάτι τέτοιο απέναντι σε λευκής προελεύσεως γηγενείς.
Το αποτέλεσμα προφανές, οι Άγγλοι εθνικιστές και
πατριώτες ξεσηκώθηκαν καιτα επεισόδια
γενικεύτηκαν. Η αγγλική κυβέρνηση του Σοσιαλδημοκράτη Στάρμερ σαφώς και έσπευσε
να λάβει θέση κατά των Άγγλων γηγενών αναμασώντας το επιχείρημα περί ακροδεξιού
τραμπουκισμού. Μόνο που στην προκειμένη δεν έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα
''ρατσιστών'' που επιδίδεται σε βίαιες πράξεις έχουμε να κάνουμε με μια συμπαγή
μερίδα του αγγλικού λαού η οποία θέτει ζητήματα εθνικής ταυτότητας και πάνω από
όλα κοινωνικής αρτιμέλειας.
Η πράξη αυτή του 17χρονου λαθρομετανάστη από την
Ρουάντα είναι ίδια με την πράξη του ισλαμιστή δολοφόνου που μαχαίρωσε μέλη του "εναλλακτικού πατριωτικού κόμματος" AFD στην Γερμανία, συνεπώς το πρόβλημα
έγκειται στην πολυπολιτισμική Βαβέλ που έχει δημιουργηθεί και μάλιστα
δικαιώνεται ο Ernst Junger ο οποίος το μακρινό 1956 είχε δηλώσει ''πως οι
εθνικές συγκρούσεις θα περιοριστούν και θα αυξηθούν οι φυλετικές εντός ενός
ουδετεροποιημένου κρατικού οργανισμού''.
Ο Γερμανός εθνικοεπαναστάτης έρχεται
να επιβεβαιωθεί από τον διανοούμενο της γαλλικής «Νέας Δεξιάς» Guillaume Faye ο
οποίος στο βιβλίο του ''The Racial Civil War'' μίλησε για μια Νέα Ευρώπη η
οποία θα έχει κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ Ευρωπαίων μεναλλογενών δε. Διότι οι έποικοι με το
προσωπείο του μετανάστη είναι το υποκείμενο της Αμερικανικής πολιτικής που
διοχετεύει στην κατεχόμενηΉπειρο μας
τις ροές των χωρών που έχει καταστρέψει με απώτερο σκοπό να τις ελέγξει
φέρνοντας εντός ευρωπαϊκού εδάφους πληθυσμούς οι οποίοι είναι εχθρικοί προς την
Ευρώπη.
Το φαινόμενο λοιπόν της φυλετικής βίας εξηγείται και
είναι απλό, εφόσον η Ευρώπη και δη η αγγλοσαξονική είχε αποικίες είναι φυσικό
επόμενο οι λαοί της υποσαχάριας Αφρικής να έχουν μίσος απέναντι στους
Ευρωπαίους. Συνεπώς η μετακένωση όλων αυτών των λαθρομεταναστών είναι
αυτοκτονία. Εν συνεχεία η φυλετική σύγκρουση πέραν της πολιτισμικής διάστασης
είναι μια πολιτική αντιπαράθεση διότι οι θιασώτες της Σχολής της
Φραγκφούρτηςουσιαστικά είναι σύμμαχοι
των εισβολέων καθώς επιδιώκουν την ολική διάλυση των δυτικών κοινωνιών ως
οντότητα.
Η Σοσιαλδημοκρατική και νεοαριστερή Σταρμερική
κυβέρνηση θεώρησε πως το μεταναστευτικό πρόβλημα (το οποίο είναι χρόνιο στην Μ.
Βρετανία) λύνεται με την συγκρότηση ειδικής μονάδας καταστολής απέναντι στους
εθνικιστές την επονομαζόμενη Cobra. Γεγονότα και καταστάσεις που θυμίζουν
δυστοπικά κινηματογραφικά έργα όμως αυτές οι κινηματογραφικές καταγραφές είναι
η επικρατούσα πολιτική εντός Ευρώπης.
Μόνο που ο Στάρμερ δεν πράττει αναλόγως επειδή είναι
περιορισμένης αντίληψης όπως απαλλακτικτά τονίζουν οι εξαπλουστευμένες
συζητήσεις του καφενείου. Ο Στάρμερ εκπροσωπεί μια συγκεκριμένη πολιτική τάξη η
οποία και εξυπηρετεί διαμέσου του πολιτισμικού μαρξισμού την πολυφυλετική
ατζέντα ούτως ώστε να προωθήσουν οι καπιταλιστές την ατζέντα 2030. Η ατζέντα
2030 στοχεύει στην δημιουργία ενός συμμετοχικού καπιταλισμού ο οποίος θα εξαλείψει
τις εθνικότητες προκειμένου να μην υπάρξει συγκροτημένη κοινωνική αντίδραση από
τους λαούς με αφετηρία το έθνος.
Ο πρόεδρος των
Εργατικών δρα αφενός ιδεολογικά σαν άξιο τέκνο του Λούκατς και αφετέρου η
διεθνιστική του ιδεοληψία συμπίπτει με την οικουμενικότητα του
νεοφιλελευθερισμού όπου μέσα από τον κοσμοπολίτικο οικονομισμό λειτουργεί ως
την κυρίαρχη πολιτική γύρω από τον διεθνοποιημένο καπιταλισμό.
Η εργατική τάξη του σήμερα δεν είναι οι εκφυλισμένοι
ΛΟΑΤΚΙ που διαδηλώνουν με την κάλυψη του Σόρος, η εργατική τάξη του σήμερα
είναι οι φτωχοποιημένοι Ευρωπαίοι που καλούνται να υπερασπιστούν την ζωή τους
από τις ορδές που επιδοτεί η ΕΕ σε συνεργασία με το ίδρυμα Σόρος. Η εργατική
τάξη του σήμερα ουσιαστικά είναι άυλη διότι ο εργάτης αντικαταστάθηκε από τον
μετανάστη και στη συνέχεια από την μηχανή με αποτέλεσμα η νέο-αριστερά να
εκπροσωπεί τους μποέμ όπως σωστά είχε αναφέρει ο Alain De Benoit.
Η τσαμπουκαλεμένη εργατιά της Αγγλίας όπως και οι
νεολαίοι της Milwall μαζί με τους Ιρλανδούς του Μπέλφαστ αποφάσισαν πως οι
εθνικές τους διάφορές ξεθωριάζουν μπροστά στην φυλετική απειλή που έχει ως
γενεσιουργό αρχή τον ίδιο τον καπιταλισμό. Οι Έλληνες εθνικιστές, οι
ριζοσπάστες εθνικοσοσιαλιστές γνωρίζουν πως η Αγγλία είναι το
λίκνο του τραπεζικού Σιωνισμού καθώς ο Θεόδωρος Χερτζλ είναι αυτός που έθεσε
πρώτος το ζήτημα του πολιτικού Σιωνισμού.
Ταυτόχρονα όμως, νιώθουμε μια ηθική νίκη διότι μετά από
τόσα χρόνια σκληρής τραπεζικής ηγεμονίας μέσα στην καρδιά του τραπεζίτη παίρνει
σάρκα και οστά ένας αγώνας κοινωνικός και εθνοφυλετικός. Η κατάληξη αυτή είναι
φυσιολογική καθώς οι κοινωνικές σχέσεις έχουν ενταθεί άρα η παγκοσμιοποίηση
καλείται να διαχειριστή τέτοιου είδους εξεγέρσεις διότι το έθνος και η φυλή
είναι μια πραγματικότητα και καμιά ταμειακή μηχανή δεν μπορεί να ξεθωριάσει
αυτές τις αυθύπαρκτες έννοιες που υποτάσσονται στην βιολογία και στην
πολιτισμική κληρονομιά ενός λαού.
Ως Ελληνες εθνικοεπαναστάτες και αντιλαμβανόμενοι την
κατάσταση της Ευρώπης δηλώνουμε αλληλέγγυοι στον αγώνα του Αγγλικού λαού για
εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική ομοιομορφία. Τέλος θα πρέπει να μας βάλει σε
σκέψεις το γεγονός της σιωπής του ''πατριώτη'' Νάιτζελ Φάρατζ όσον αφορά τα
γεγονότα …
Συνέντευξη με τον Ανδρέα Γενιά για το εργατικό σωματείο
«4Ε»
Πέρα από τις εκλογικές διαδικασίες και την έντονη ψηφοθηρία
που επηρεάζουν σε βάθος τις συνειδήσεις και τις κινήσεις, τα τελευταία χρόνια
στον «χώρο» ξεχωρίζουν κάποιες ποιοτικές πρωτοβουλίες.
Μια από αυτές είναι η
δημιουργία εργατικού σωματείου με την ονομασία «4Ε». Γεγονός που προκάλεσε σφοδρές
αντιδράσεις μέσω δημοσιευμάτων και συγκεντρώσεων.
Αν μητι άλλο μια σύντομη συνέντευξη με τον Ανδρέα
Γενιά του «Ιερού Λόχου» κρίνεται απαραίτητη για όσους θέλουν να έχουν μια
ολοκληρωμένη εικόνα σχετικά με τις εξελίξεις.
Τι είναι η 4Ε;
Η 4Ε Εθνική Εργατοϋπαλληλική Ένωση Ελλάδας, είναι το
μοναδικό πανελλήνιο Εθνικό Πανεργατικό σωματείο. Δεν γνωρίζω πραγματικά εάν
υπήρξε ποτέ άλλοτε στην ιστορία ένα ανάλογο πανελλήνιο σωματείο.
Πως ξεκίνησε η προσπάθεια;
Η όλη προσπάθεια είναι του πολιτικού φορέα Εθνικό
Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος που έχω την τιμή να είμαι πρόεδρος. Ως Ιερός Λόχος
εδώ και αρκετά χρόνια λειτουργούσαμε το εργατικό τομέα με την ονομασία 4Ε. Όμως
από την στιγμή που θελήσαμε να εκφραστούμε πολιτικά, ήταν αυτονόητο για εμάς να
δημιουργήσουμε την 4Ε ως επίσημο εργατικό σωματείο.
Δηλαδή το εργατικό σωματείο 4Ε είναι κομματοποιημένο;
Δεν θα το έλεγα με την στενή έννοια του όρου
"κομματοποιημένο". Το 4Ε είναι ένα εργατικό σωματείο που απευθύνεται
σε όλους τους Έλληνες και μπορούν είτε να ενταχθούν είτε να ζητήσουν βοήθεια
για τα εργατικά ζητήματα τους.
Εμείς ποτέ δεν θα ρωτήσουμε τι ψηφίζει ο καθένας
που θα μας ζητήσει βοήθεια και ούτε μας ενδιαφέρει. Όμως το 4Ε ανήκει στον Ιερό Λόχο και εκφράζει την
Ιδεολογία του Κινήματος μας που είναι τόσο αντικομμουνιστική όσο και
αντικαπιταλιστική.
Πως πιστεύετε ότι θα βοηθήσετε τους Έλληνες
εργαζόμενους γενικότερα;
Καταρχάς ο Έλληνας εργαζόμενος βιώνειτον εργασιακό μεσαίωνα. Από αρχή των
μνημονίων μέχρι και σήμερα έχουν συρρικνωθεί τα δικαιώματα του και έχει
μετατραπεί σε σύγχρονο σκλάβο της πλουτοκρατίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση των
τοκογλύφων με τις δοτές κυβερνήσεις μαριονέτες φτωχοποίησαν τον Ελληνικό Λαό
για να εξυπηρετήσουν τις πολυεθνικές εταιρείες, τα τραστ και τους χορηγούς των
κομμάτων τους.
Με όπλο τους τον φόβο της ανεργίας και των απολύσεων εξανάγκασαν
τους Έλληνες εργαζόμενους οι πλουτοκράτες να δεχθούν μειώσεις μισθών και
αντεργατικές συμβάσεις και μέτρα. Στον αντίποδα αυτού οι προδότες του Έλληνα
Εργαζόμενου οι αριστεροί της Εκάλης, συναινούν με την αθρόα εισβολή φτηνών εργατικών χεριών
από αλλοδαπές χώρες, με αποτέλεσμα όχι μόνο η χώρα να μετατρέπεται σε αποθήκη ψυχών αλλά και να οπλίζουν τα χέρια των καπιταλιστών με
ακόμα ένα επιχείρημα κατά των Ελλήνων.
Δυστυχώς η όλη κατάσταση στα εργασιακά ζητήματα όλο και
επιδεινώνετε εις βάρος φυσικά των πιο αδυνάτων. Σε όλο αυτόν τον κυκεώνα των αντεργατικών μέτρων η μόνη
λύση είναι η μαζική αντίσταση και η ανυπακοή του Έθνους στις ανθελληνικές
απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης των τραπεζιτών και των εγχώριων μαριονετών
τους.
Ως 4Ε με κάθε νομιμότητα αφενός θα προασπίσουμε τα
νόμιμα δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων και αφετέρου θα σταθούμε στο πλάι
τους στα εργατικά και κοινωνικά προβλήματα.
Και λέω και κοινωνικά προβλήματα
γιατί το 4Ε στοχεύει να δραστηριοποιείται και να προσφέρει στα μέλη του παροχές
που απορρέουν από την δύναμη που μας δίνει η εγγραφή των πολλών νέων μελών. Φυσικά αρωγός στην προσπάθεια του 4Ε είναι το Εθνικό
Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος.
Υπήρξαν αντιδράσεις για την δημιουργία του 4Ε και αν
ναι από ποιους;
Η αντίδραση του αριστερού χώρου ήταν αναμενόμενη. Από
ανακοινώσεις του Μέρα 25 μέχρι και συγκεντρώσεις και ανακοινώσεις των «αναρχικών».
Πραγματικά παρακολουθούμε τον πόνο που βγάζουν και
γελάμε. Βλέπεις δεν είναι και λίγο να έρχεται κάποιος και να απομυθοποιεί τους
δήθεν φιλεργατικούς και φιλολαϊκούς αγώνες της αριστεράς. Όμως δεν είναι η
αριστερά ο μόνος μας εχθρός.
Το 4Ε είναι ίσως το μοναδικός φορέας που έχει
εχθρούς, τους αριστερούς λόγω ιδεολογίας, τους καπιταλιστές λόγω συμφερόντων
και τους δήθεν πατριώτες νεοεθνικιστές λόγω νοοτροπίας! Δυστυχώς είναι κάποιοι που
βλέπουν ότι ο Ιερός Λόχος σε λιγότερο από ένα χρόνο ζωής ως πολιτικός φορέας
(ως σύλλογος από το 2012) δημιούργησε αυτό που δεν σκέφτηκαν να κάνουν αυτοί.
Δυστυχώς η νοοτροπία στον χώρο τουλάχιστον για μια
θλιβερή πλειοψηφία δεν είναι να στηρίζουν κάτι υγιές αλλά να το πολεμούν.
Ευτυχώς όχι όλοι. Όμως αν σκεφτεί κανείς ότι το 4Ε έχει περισσότερη
προβολή από τα «αριστερά» ιστολόγια από ότι τα του χώρου, ε αυτό κάτι σημαίνει.
Ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις σας;
Βασικός μας στόχος είναι να δημιουργήσουμε Εργατικούς
αντιπροσώπους σε κάθε πόλη. Με συντονισμό και σύνεση να προσεγγίσουμε τους
Έλληνες εργαζόμενους, να τους στηρίξουμε ουσιαστικά ώστε να μην είναι μόνοι
τους απέναντι στο τέρας του καπιταλισμού αφενός και αφετέρου να μην προδίδονται
τα συμφέροντα τους από τους αριστερούς "εργατοπατέρες".
Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας;
Το 4Ε είναι μια πρωτοποριακή και συνάμα άκρως εθνική
κίνηση. Κάθε Εθνικιστικό Κίνημα, για να είναι πραγματικά κίνημα, πρέπει να
σκύβει στα προβλήματα του Λαού του και όχι να είναι ξένο. Δεν μπορούμε να
μιλάμε για το "πως θα πάρουμε την Πόλη" όταν έχουμε χάσει την Πατρίδα
που ζούμε! Προβλήματα όπως η υπογεννητικότητα έχουν άμεση σχέση με
τα εργασιακά ζητήματα.
Για εμάς στον Ιερό Λόχο η αξιοπρεπή και ασφαλή εργασία
με τους ανάλογους μισθούς είναι θεμελιώδη αρχή για κάθε κράτος που θέλει να
κάνει εθνική πολιτική. Το ιερό τρίπτυχο Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια
αναβαθμίζεταισε τετράπτυχο με την αξία
"Εργασία".
Καλούμε λοιπόν όλους όσους θέλουν να αλλάξουν αυτό που
δεν τους αρέσει να ενταχθούν στο 4Ε για να μην ζούμε άλλο σαν δούλοι μέσα στην
ίδια μας την Πατρίδα!
Απέναντι σε μια νεολαία που το trapγίνεται
τρόπος ζωής και δωδεκάχρονα παιδιά φτάνουν στο σημείο να βάζουν θηλιά στο λαιμό
τους, απέναντι σε μια νεολαία που την κατευθύνουν κομματάρχες και πολυεθνικές,
απέναντι σε μια νεολαία που ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής σε κάλπικους - ισμούς
και αφηγήματα του συστήματος και της κατανάλωσης, ξεχωρίζουν κάποιες πύρινες φωνές της νεολαίας.
Της δικής μας νεολαίας που τολμάει να δηλώσει ότι είναι ανυπότακτη απέναντι σε φθονερούς διώκτες
και ανθελληνικούς κρατικούς φορείς, της δικής μας νεολαίας που ψάχνει να βρει
την αλήθεια μέσα από δυσεύρετα ή απαγορευμένα βιβλία.
Της Σιδηράς Νεολαίας
που τολμάει να υπερασπιστεί Ιδέες και να τις κάνει πράξη στο σχολείο, στο
πανεπιστήμιο και στην θητεία, στον χώρο εργασίας και στα στέκια χωρίς να
υπολογίζει αν θα τους πουν κάποιοι ότι είναι «φασίστες» ή «νεοναζί».
Ο λόγος λοιπόν για
μια ακόμη φορά στον Κωνσταντίνο Θ. Παπαδογιάννη έναν Πολιτικό Στρατιώτη με μεγάλη
αναγνωρισιμότητα και προσφορά εντός και εκτός διαδικτύου, για τον οποίο είχαμε αναφερθεί αρχικά εδώενώη συνέντευξη του την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώδημιούργησε θετικές
εντυπώσεις και ρεκόρ αναγνωσιμότητας.
Τον ευχαριστούμε για τονχρόνο και την τιμή για μια ακόμη φορά.
Οι σύγχρονοι αφηγητές ενός παμπάλαιου έργου διαμάχης
και υποδούλωσης, αποφάσισαν το τέλος της θερινής «χαλάρωσης» και σιγά σιγά και με
την πτώση της θερμοκρασίας είναι ευκαιρία να μπουν ξανά οι σιτιζόμενοι ιθαγενείς
του χώρου που λέγεται Ελλάδα πίσω στα κελιά τους. Τα κελιά φέτος θα είναι
πολυτελείας και άρτια δομημένα, σε σχέση με τα προηγούμενα δυόμισι χρόνια που
υπήρχαν εμφανή τρωτά σημεία και οι γνωστοί άγνωστοι μεταξύ αγνώστων έκαναν την
όποια ατομική ή συλλογική αντίσταση μπορούσαν.
Ο συνολικός όμως τρόμος του θανάτου που θα επιβληθεί
τον χειμώνα που θα διανύσουμε, έχει πολλά σχέδια και πολλούς πρόθυμους υπηρέτες
για να υλοποιηθούν ένα προς ένα. Αυτή η παγκόσμια Ταλμουδική συμμορία, όντας
πάνοπλη έχει σκοπό να ποδοπατήσει με κάθε τρόπο την αξιοπρέπεια των λαών της
Ευρώπης, ώστε να είναι όλα έτοιμα για την εγκαθίδρυση των μηχανισμών της
τέταρτης βιομηχανικής «επανάστασης».
Ας δούμε λοιπόν τώρα ποιοι είναι αυτοί οι μηχανισμοί
και τι μπορεί πραγματικά ο Έλληνας και κατά επέκταση ο Λευκός άνθρωπος να κάνει
για να αποφύγει την ολοκληρωτική συντριβή της υπάρξεως του. Η κατευθυνόμενη «πανδημία»
και οι πιέσεις για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό όλων των Ευρωπαίων πολιτών, θα
συνεχιστούν αλλά πιστεύω όχι με την ίδια θέρμη των περασμένων χειμώνων. Θα
είναι η εφεδρική τους θέση, διότι ήδη έχουμε εισέλθει στα «βαθιά και θολά νερά»
της νέας παγκόσμιας εποχής με τον κλιματικό, ενεργειακό και σύντομα
επισιτιστικό κίνδυνο.
Οι διακοπές ρεύματος, η απαγόρευση κυκλοφορίας οχημάτων
και η μείωση των εναέριων πτήσεων θα γίνουν μία αυξανόμενη γενική εικόνα, όπου
ο σύγχρονος μαζάνθρωπος της συμφοράς και της «προόδου» θα δεχτεί χωρίς πολλά
πολλά. Ήδη στην Ιταλία, αλλά δυστυχώς ακόμα και στην χώρα μας η βρώση εντόμων,
όπως ακρίδων και σκουληκιών είναι η νέα επερχόμενη μόδα που θα στοχεύσει εκεί
που ακριβώς πρέπει, ώστε να ξεφτιλιστεί όσο δεν παίρνει και ο τελευταίος ραγιάς
αυτού του άκρως αντιφασιστικού δημοκρατικού κρατιδίου.
Οι αρρώστιες που
θα προκύψουν από αυτές τις τροφές, αλλά και άλλες εργοστασιακές συσκευασμένες
των πολυεθνικών θα βάλουν την ταφόπλακα στην ήδη σκλαβωμένη κοινωνία. Η έως
τώρα αυξημένη θνητότητα μετά την τρίτη και τέταρτη δόση των εμβολίων κατά του
κορονοϊού, δεν κατάφεραν όπως φάνηκε να αποπροσανατολίσουν έστω και λίγο το
πλήθος του λαού μας από την απάτη και την υπέρμετρη και απύθμενη βλακεία και
ύπνωση που τον διακατέχει.
Αξίζει όμως εδώ να αναφερθεί πώς υπάρχουν και οι
φωτεινές εξαιρέσεις αυτών των καιρών, όπως οι χιλιάδες υγειονομικοί σε αναστολή
και αμέσως μετά όλοι οι ανεμβολίαστοι και μη εργαζόμενοι που με πείσμα και
σεβασμό στο δικαίωμα της επιλογής, πάνε πρακτικά κόντρα στο νοσηρό μέλλον που
ίσως να έφτασε ήδη.
Δεν ξεχνάμε το παρακάτω νέο για την Χρυσάνθη που
δολοφονήθηκε από τους ίδιους που δολοφόνησαν και τον Ιάσωνα έξω από την βουλή:
«Η
νεαρή οδοντίατρος είχε οδηγηθεί σε οικονομική ασφυξία και επαγγελματική
περιθωριοποίηση μετά από το τιμωρητικό μέτρο του Υπ. Υγείας. Σοκ έχει
προκαλέσει η είδηση ότι στα θύματα της καταστροφική διαχείρισης της πανδημίας
της κυβέρνησης Μητσοτάκη, προστέθηκε μια νεαρή υγειονομικός, η οποία βρισκόταν
σε αναστολή, ως αποτέλεσμα της εκδικητικής πρακτικής του υπουργείου Υγείας σε
όσους δεν δέχτηκαν τον υποχρεωτικό εμβολιασμό. Σύμφωνα με τις αναρτήσεις των
διαμαρτυρόμενων υγειονομικών, μια 36χρονη οδοντίατρος, η οποία έμεινε για
περισσότερο από έναν χρόνο εκτός επαγγελματικού στίβου επειδή δεν δεχόταν να
εμβολιαστεί, βρέθηκε σε αδιέξοδο και οικονομική ασφυξία, με αποτέλεσμα να πάρει
την απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή της».
Σε αυτά τα δυο πρόσωπα αφιερώνω το άρθρο αυτό.
Πείνα, εξαθλίωση, εμβόλια, σκουλήκια θα κατακλύσουν την
Αγία μας Γη. Εμείς σε όλα αυτά τα επερχόμενα τι θα κάνουμε; Ρητορικό το ερώτημα
για όσους δεν μπορώ να γνωρίζω! Για μένα λοιπόν και όσους δεν δέχτηκαν να
θυματοποιηθούν και να τα παρατήσουν, έχω να πω πώς όλα τώρα αρχίζουν. Ως
μονάδες, ως ομάδες, ως συλλογικότητες και φορείς μπορεί ο καθένας από εμάς να
δώσει τον δικό του αγώνα για το μέλλον των παιδιών του, της Φυλής και και της
Παράδοσης. Για σχεδόν τρία χρόνια είμαστε οι διωκόμενοι
και θα παραμείνουμε όρθιοι όποιον διωγμό και να υποστούμε.
Αρκεί να είμαστε άξιοι να σταθούμε ενώπιον Θεού, Ηρώων
και Εθνομαρτύρων όταν έρθει εκείνη η Ιερή στιγμή και να ξέρουμε ότι κάναμε το
σωστό και ας μην τα καταφέρουμε. Αρκεί η συνείδηση μας να είναι ενεργή, μήπως
και μείνει τίποτα όρθιο. Μέχρι την Τελική Νίκη του Ελληνισμού και των Ιδεωδών
της Πατρίδος, της Ορθοδοξίας και της Οικογένειάς μας.
Άρθρο ενός φίλου της συντακτικής ομάδας
και συναγωνιστή, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του
Οι αναρτήσεις δεν είναι απαραίτητο να
εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας.
Μνήμη Konstantin Rodzaevsky (11.08.1907 -
30.08.1946) & η ιστορική εξέλιξη του ιδιαίτερου Ρωσικού Φασισμού
Μετά την εδραίωση της ΕΣΣΔ, τα φασιστικά αισθήματα στη Ρωσία
έμοιαζαν να είναι κρυφά και σπάνια και μετά την ήττα του λευκού στρατού, τα
υπόλοιπα «δεξιά» κόμματα και οργανώσεις είτε απαγορεύτηκαν είτε διασκορπίστηκαν
σε όλο τον κόσμο. Ο φασισμός φαινόταν να έχει λίγες ευκαιρίες εντός της νέας
κομμουνιστικής υπερδύναμης. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η δυσαρέσκεια
άρχισε να αυξάνεται στην καρδιά των Ρώσων εμιγκρέδων, ορισμένοι από τους
οποίους εγκαταλείψαν εντελώς τη δυνατότητα επιστροφής πίσω στη πατρίδα τους ενώ
άλλοι προσκολλήθηκαν στις ιδέες της αντεπανάστασης που ξεκίνησε ο Λευκός
Στρατός. Από αυτές τις ομάδες είναι που ο Φασισμός στη Ρωσία προέκυψε ως
τέτοιος.
Αν και υπήρχαν μερικά παραδείγματα Ρώσων εμιγκρέδων που
δημιούργησαν φασιστικές ομάδες, όπως το Ρωσικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα (ROND)
στη Γερμανία, η Ευρώπη αποδείχθηκε άγονο έδαφος για τον ρωσικό φασισμό.
Αντιθέτως η Άπω Ανατολή και σε ορισμένο βαθμό οι Ηνωμένες Πολιτείες παρείχαν το
απαραίτητο περιβάλλον για την ανάπτυξη του ρωσικού φασισμού. Ήταν η πόλη
Χαρμπίν της Μαντζουρίας, σε έναν μεγάλο οικισμό Ρώσων μεταναστών, που οι Ρώσοι
βρήκαν το Vozhd τους (Duce ή Führer στη ρωσική γλώσσα).
Μόνο ένας άνθρωπος, o πιο ζωηρός εκπρόσωπος του ρωσικού
φασισμού, προσπάθησε να κάνει αυτό το κίνημα πραγματικότητα και να το εκδηλώσει
ως ξεχωριστό πολιτικό κόμμα. Το όνομα του: Konstantin Rodzaevsky· και το όνομα
του κόμματος του: All Russian Facist Party (Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα). Ο
Rodzaevsky γεννήθηκε στην πόλη Blagoveshchensk της Άπω Ανατολής το 1907,
αποτελούσε το μέλος της οικογένειας μιας σχεδόν εξαφανισμένης αστικής τάξης της
Σιβηρίας. Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος με ανώτερη νομική εκπαίδευση ενώ η
μητέρα του αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά της, τον Κωνσταντίνο, τον μικρότερο
αδερφό του Βλαντιμίρ και τις δύο αδερφές του, Ναντέζντα και Νίνα.
Όλα άλλαξαν όταν ο νεαρός απόφοιτος, ως μέλος της Komsomol,
διέφυγε από την ΕΣΣΔ στην πόλη της Μαντζουρίας. Από εκεί ξεκίνησε τη νομική και
πολιτική του καριέρα. Επηρεασμένος από εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές
προσωπικότητες, ιδιαίτερα από τους G. K. Gins και N. N. Nikiforov, τους οποίους
γνώριζε και παρακολουθούσε τις διαλέξεις τους, ο Rodzaevsky άρχισε να
καλλιεργεί και να αναπτύσσει την ιδεολογική του προσκόλληση στον φασισμό. Εκεί,
μαζί με άλλους φοιτητές της Νομικής, ο Rodzaevsky γοητεύτηκε από τη φιγούρα του
Μπενίτο Μουσολίνι και τους Μελανοχίτωνες. Η πειθαρχία τους και η άμεση πολιτική
τους δράση θα γινόταν η κύρια έμπνευσή του για να αντιμετωπίσει το Σοβιετικό μπλοκ πίσω στην πατρίδα του. Τόσο πολύ που ο Rodzaevsky θα καταλήξει να
υιοθετεί τα Μαύρα Πουκάμισα ως την επίσημη στολή του κόμματος και το μήνυμα του
Μουσολίνι ως άμεση έμπνευση για τις μελλοντικές του ομιλίες και το κομματικό
του πρόγραμμα.
Σύντομα, το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα (RFP) δημιουργήθηκε στο
Χαρμπίν το 1931 και ο Rodzaevsky ανέλαβε γενικός γραμματέας. Από εκεί το Ρωσικό
Φασιστικό Κόμμα πέτυχε σημαντική επιρροή σε όλη την Άπω Ανατολή. Τόσο πολύ, που
μετά από τη συγχώνευση, το 1934, με τηνΡωσική Φασιστική Οργάνωση (All Russian Fascist Organization) του
Ανταστάσι Βονσιάτσκι έγινε η μεγαλύτερη οργάνωση Ρώσων εμιγκρέδων. Σύντομα ο
Rodzaevsky θα έδειχνε το ταλέντο του ως προπαγανδιστής και θα χρησιμοποιούσε
την πλατφόρμα του για την έκφραση μιας νέας παραλλαγής του φασισμού, αυτής του
ρωσικού φασισμού.
Ο ρωσικός φασισμός, παρόλο που ακολούθησε τα βήματα του
ευρωπαϊκού, προσπάθησε να δημιουργήσει ένα μοναδικό κίνημα προσαρμοσμένο στο ρωσικό
ιστορικό και εθνικό πλαίσιο.Παραλληλισμένος με τη Σιδηρά Φρουρά του Cornelius Codreanu και με την Ισπανική
Φάλαγγα, ο Ρωσικός Φασισμός ήταν ρητά και σταθερά υπέρ του Ορθόδοξου
Χριστιανισμού. Με το σύνθημα «Θεός, Έθνος, Εργασία», ο ρωσικός φασισμός
διακήρυξε την ταύτιση εκκλησίας και κράτους στην ηθική και θρησκευτική
αποκατάσταση του ρωσικού λαού. Στόχος του ρωσικού φασισμού ήταν να αναπτύξει
μια νέα και μοναδική λύση στις καταστροφικές δυνάμεις που στοίχειωναν τη Ρωσία
τόσο μετά όσο και πριν τη Ρωσική Επανάσταση.
Απορρίπτοντας τόσο τον καπιταλισμό όσο και τον κομμουνισμό,
ο φασισμός επρόκειτο να φέρει συνοχή και ενότητα στην παρακμάζουσα άλλα άλλοτε
πανίσχυρη Ρωσική Αυτοκρατορία. Ωστόσο, ο ρωσικός φασισμός δεν ήταν ένα
αποκλειστικά σύγχρονο φαινόμενο. Είχε τις ρίζες του βαθιά στις ρωσικές
παραδόσεις οι οποίες αποκρυσταλλώθηκαν στο Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα και αυτό
φαίνεται στοέμβλημα του κόμματος, την
τρίχρωμη κίτρινη, ασπρόμαυρη σημαία, η οποία ήταν μια άμεση αλληγορία με την
παλιά σημαία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον προσέλκυσε στις τάξεις του
πρώην μέλη των «Μαύρων Εκατονταρχιών» (Black Hundreds) και μερικούς από τους
επιζώντες συναγωνιστές του Ρομάν φον Ούνγκερν Στέρνμπεργκ.
Το συντεχνιακό κράτος που οραματίστηκαν οι φασίστες θα
μπορούσε να ανατεθεί στον Τσάρο Alexey Mikhailovich, όταν ολόκληρος ο κρατικός
μηχανισμός εκείνη την εποχή αντιπροσώπευε τη πρωτοτυπία ενός σύγχρονου
συντεχνιακού συστήματος: ολόκληρος ο πληθυσμός της Ρωσίας ήταν οργανωμένος σε
τάξεις και συνδικάτα. Το Zemsky Sobor (συνέλευση της γης), που εξέφραζε τη
λαϊκή βούληση, ήταν μια συνέλευση των εκπροσώπων των μεμονωμένων τάξεων και
αποτελούσε έναν πρωτότυπο σύγχρονο φορέα εκπροσώπησης εντός του συντεχνιακού
κράτους. Ο Rodzaevsky δήλωσε ανοιχτά ότι μετά από μία φασιστική κατάληψη
της ΕΣΣΔ, θα υιοθετούσαν τους σημερινούς κομμουνιστικούς θεσμούς αλλά θα
εκδίωκαν τους Εβραίους. Με άλλα λόγια, αναγνώριζε ότι η σοβιετική οικονομική
οργάνωση ήταν παρόμοια με τη φασιστική. Πίστευε στη χρήση του «σκελετού» της
ΕΣΣΔ για την προώθηση του στόχου της εθνικής επανάστασης και την αποφυγή της
αναρχίας. Αναφέρει επίσης ορισμένες νέες μεταρρυθμίσεις, όπως τη δημιουργία
περισσότερων ελεύθερων ενώσεων των παραγωγών. Αυτό δείχνει προφανώς μία
συνέχεια με τις «νεοευρασιατικές» ιδέες που αναμφισβήτητα ανέπτυξε ο Roman von
Ungern Sternberg.
Ο ρωσικός φασισμός ξεκίνησε τις σφοδρές του επιθέσεις κατά
της ΕΣΣΔ με αφετηρία ένα έντονο αντισημιτικό αίσθημα όπως φαίνεται από τα
γραπτά του Rodzaevsky. Ο Rodzaevesky έγραψε πολλά περιβόητα αντισημιτικά βιβλία
και άρθρα στις εφημερίδες του κόμματος «Наш путь» (Το μονοπάτι μας), «The
Nation» (Το Έθνος) και έγραψε επίσης ένα φυλλάδιο με τίτλο «Judas's End» (Το
τέλος του Ιουδαϊσμού). Ειδικότερα, το βιβλίο του «Contemporary Judeification of
The World» (Η σύγχρονη Ιουδαϊοποίηση του Κόσμου) ξεχωρίζει ως το έργο του με τη
μεγαλύτερη επιρροή. Δημοσίευσε επίσης άλλα αξιόλογα βιβλία, όπως το ABC of
Fascism, Criticism of the Soviet State (Κριτική στο Σοβιετικό Κράτος), The
Russian Way (Ο Ρωσικός Δρόμος) και The State of The Russian Nation (Το Κράτος
του Ρωσικού Έθνους).
Λόγω του θαυμασμού για τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ και
της συγχώνευσης με τη Ρωσική Φασιστική Οργάνωση, το Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα
υιοθέτησε την Σβάστικα ως κομματικό σύμβολο. Για τον Rodzaevsky, η ΕΣΣΔ και η
«ρωσική» επανάσταση ενορχηστρώθηκαν εξ ολοκλήρου από τους Εβραίους, τους
τέκτονες και άλλες διεθνείς δυνάμεις. Οι Εβραίοι επέλεξαν τον Σοβιετικό
κομμουνισμό και τον χρησιμοποίησαν για να εφαρμόσουν ένα τυραννικό
ιουδαιομασονικό καθεστώς που θα γονάτιζε τον ρωσικό λαό. Οι Εβραίοι δεν ήταν
μόνο ένας ξένος λαός, αλλά ένας ξένος λαός που προσπαθούσε να καταστρέψει το
ρωσικό έθνος μέσω των σατανικών του επιρροών.
Αυτό οδήγησε σε διασπάσεις εντός του κόμματος, με τον πρώην
επικεφαλής του RFP (Ρωσική Φασιστική Οργάνωση), Αναστάσι Βονσιάτσκι, να
αποχωρήσει από το κόμμα (αργότερα συνέχισε τη συνεργασία αλλά αποχώρησε ξανά
και δημιούργησε τη δική του οργάνωση στις ΗΠΑ) λόγω της αντίθεσης του προς τις
αντισημιτικές θέσεις του Rodzaevsky αλλά και της ενσωμάτωση στο κόμμα κάποιων
ατόμων χάρη στη πίεση των Ιαπώνων. Ο Vonsyatsky εγκατέλειψε τη νέα ομάδα και
σχημάτισε το «Russian National Revolutionary Labor and Workers Peasant Party of
Fascists» (Ρωσικό Εθνικό Επαναστατικό κόμμα των Φασιστών Εργατών και Αγροτών, γνωστό
και ως «Πανρωσικό Εθνικό Επαναστατικό Κόμμα»)
Ο Vonsyatsky είχε διασυνδέσεις με τον Fritz Kuhn, τον ηγέτη
του Γερμανοαμερικανικού Bund. Βοήθησε ακόμη και στη διάσωση του Kuhn από τη
φυλακή μετά τη σύλληψή του το 1939. Σημειώνεται επίσης ότι είχε επαφές με τον
William Dudley Pelley και την οργάνωση Silver Legion of America. Το 1942 ο
Vonsyatsky συνελήφθη από το FBI και κατηγορήθηκε για μυστικές επαφές με την
εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία. Κατηγορήθηκε για «συνωμοσία προς αρωγή της
Γερμανίας του Χίτλερ» και παράβαση του νόμου περί κατασκοπείας. Καταδικάστηκε
σε πέντε χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 5.000 δολαρίων, αλλά αφέθηκε ελεύθερος
στις αρχές του 1946. Αρνήθηκε όλα τα αδικήματα και κάθε είδους πίστη στη
ναζιστική Γερμανία, ισχυριζόμενος ότι ήταν μοναρχικός, μη αντισημίτης και
επιπλέον ότι η χρήση της σβάστικας δεν είχε σχέση με τον Χίτλερ ή τον ναζισμό.
Στις 5 Φεβρουαρίου 1965 στις 8 το πρωί ο Vonsyatsky πέθανε από καρδιακή
προσβολή.
Η ιδιαιτερότητα του ρωσικού φασισμού έναντι των υπολοίπων
κινημάτων, ήταν ότι προέκυψε στο πλαίσιο μιας Σταλινικής ΕΣΣΔ ενώ ο ιταλικός
και ο γερμανικός ομόλογος του προέκυψε μέσα σε ένα φιλελεύθερο καπιταλιστικό
σύστημα. Ως εκ τούτου, ο ρωσικός φασισμός στην πρακτική του πολιτική έπρεπε να
ακολουθήσει τον δρόμο της εθνικής απελευθέρωσης. Σύμφωνα με τον Rodzaevsky, ο
Σταλινισμός ήταν η απόλυτη εκδήλωση της μαρξιστικής υλιστικής και καταστροφικής
φύσης. Η ΕΣΣΔ συνέτριψε κάθε πολιτική διαφωνία και προσπάθησε να καταπνίξει τη
ρωσική θρησκεία, την αυτοέκφραση και την εθνική δημιουργικότητα. Τούτου
λεχθέντος, ο ρωσικός φασισμός μπορεί να εμφανιζόταν ως αντίθεση στον
κομμουνισμό, αλλά ως εγγενώς τριτοθεσίτικη ιδεολογία, κινούνταν προς τον ίδιο
στόχο με τα υπόλοιπα φασιστικά κινήματα απορρίπτοντας τον ατομικισμό του
φιλελεύθερου καπιταλισμού. Υποστήριξε την αξία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, αλλά
τη διέκρινε από την αρνητική παρασιτική φύση του εβραϊκού καπιταλισμού,
υποστηρίζοντας την «περιορισμένη ιδιωτική ιδιοκτησία».
Ο ρωσικός φασισμός ως δόγμα απέρριψε επίσης (με εξαίρεση
τους Εβραίους) τον επιθετικό ρατσισμό και αντιλαμβανόταν το ρωσικό έθνος ως:
«Την πνευματική ενότητα όλου του ρωσικού λαού στη βάση της
συνείδησης ενός κοινού ιστορικού πεπρωμένου, ενός κοινού εθνικού πολιτισμού,
κοινών παραδόσεων κ.λπ.»...«Ο φασισμός διατηρεί από το παρελθόν οτιδήποτε έχει
αγαπηθεί στην καρδιά κάθε ανθρώπου, τη θρησκεία που του κληροδότησαν οι
πρόγονοί του και την πνευματική του οικογένεια: το έθνος. Στη βάση ενός
ιστορικά διαμορφωμένου έθνους, στις ρίζες του, δημιουργεί ένα νέο ειδικό
σύστημα το οποίο μένει πιστό στις παραδόσεις του παρελθόντος, τις οποίες και
διατηρεί προσεκτικά. Ταυτόχρονα παρέχει τη δυνατότητα της συνεχούς
τελειοποίησης των κοινωνικών και πολιτικών μορφών, εφαρμόζοντάς τις τελευταίες
ανάγκες της ζωής».
- Konstantin Rodzaevsky: ABC of Fascism
Ως εκ τούτου, το ρωσικό έθνος δεν προορίζεται στον σλαβικό
λαό, αλλά παρέχει μια θέση και σε άλλες ιστορικές εθνοτικές ομάδες όπως οι
Αρμένιοι, οι Τάταροι, οι Γεωργιανοί. Επιβεβαιώνοντας τη κοινή μοίρα που
μοιράζονται όλοι οι λαοί του έθνους, διαφαίνεται η εγγενώς πραγματιστική,
ευέλικτη και ευρασιανιστική πτυχή του ρωσικού φασισμού. Αν και ο ρωσικός λαός
και οι Σλάβοι είναι οι κύριοι συντελεστές, παρόλα αυτά είναι ανοιχτοί στις
άλλες ομάδες που συμμετείχαν στο εγχείρημα της δημιουργίας ενός ενιαίου εθνικού
οργανισμού. Εδώ βλέπουμε ένα ακόμη μοναδικό γεωπολιτικό χαρακτηριστικό του
ρωσικού φασισμού: την εστίαση στον Ευρασιανισμό.
Ο Rodzaevsky είχε ακόμη ένα έντονο μίσος για τον Aτλαντισμό,
φτάνοντας στο σημείο να συγκρίνει τη Βρετανική Αυτοκρατορία και την «λευκή
υπεροχή» με τον Ιουδαϊσμό:
«Οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές κατανοούν το παλιό εβραϊκό ρητό:
«Μόνο οι Εβραίοι είναι ανθρώπινα όντα, οι υπόλοιποι είναι απλά ανθρωποειδή πλάσματα»
κάπως διαφορετικά: «Μόνο οι λευκοί είναι ανθρώπινα όντα, οι υπόλοιποι είναι
απλά ανθρωποειδή πλάσματα», περιορίζοντας την ίδια στιγμή την έννοια της
«λευκής φυλής». Για μερικούς λευκοί είναι μόνο οι Ευρωπαίοι, και για κάποιους
άλλους μόνο οι Άγγλοι: "Μόνο οι Άγγλοι είναι άνθρωποι, οι υπόλοιποι πρέπει
να υπηρετούν τους κυρίους!" Η εποχή της Μεγάλης Εβραϊκής Προετοιμασίας
καταλήγει ως «η πιο αγγλική εποχή» της παγκόσμιας ιστορίας - η εποχή του
παγκόσμιου εμπορίου, της αποικιακής κατάκτησης, του ιμπεριαλισμού και της
ανάπτυξης των θαλάσσιων ταξιδιών, η εποχή του ναυτικού. Η Αγγλία γίνεται η
ερωμένη της Μεσογείου, του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού και ονειρεύεται
να κυριαρχήσει στον Ειρηνικό ή στον Μεγάλο Ωκεανό, έτσι ώστε όλα τα νερά της
γης μας, καθώς και η γη και ο αέρας, να γίνουν τελικά μέρος του φέουδου της -
το φέουδο του παγκόσμιου Εβραϊσμού».
-
Konstantin Rodzaevsky: Contemporary Judaisation of The World
Επιπλέον, κατανοούσε τον φιλελευθερισμό ως μία βαθύτατα
πλουτοκρατική και χρεοκοπημένη ιδεολογία:
«Βλέποντας τη χρεωκοπία όλων των παλαιών κομμάτων,
αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι παλαιοκομματικοί τρόποι δεν μπορούν να σταθούν.
Είναι αδύνατον να πορευθεί κανείς με τον φιλελευθερισμό. Ο φιλελευθερισμός
αποτελεί μία μεγάλη απάτη: η «ατομική ελευθερία» σκλαβώνει το άτομο, η ελεύθερη
αγορά μετατρέπεται σε ελευθερία εξόντωσης και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ
ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ».
Μια μεγάλη ομάδα Ρώσων φασιστών τελικά αντιλήφθηκε αρνητικά
το Χιτλερικό καθεστώς και απαίτησε από τον Rodzaevsky να διακόψει όλους τους
δεσμούς με τη Γερμανία, υποστηρίζοντας ακόμη ότι έπρεπε να αφαιρεθεί η σβάστικα
από το έμβλημα του κόμματος. Αίτημα για αυτές τις κατηγορίες ήταν η εχθρότητα
του Χίτλερ προς την Ρωσία και τους Σλάβους συνολικά. Ωστόσο, ο Rodzaevsky
αρνήθηκε την αντιχιτλερική στροφή, κάτι που ώθησε ορισμένα μέλη να
εγκαταλείψουν το κόμμα. Πολλοί ακτιβιστές του RFP έγιναν εξαιρετικά
δυσαρεστημένοι με το γεγονός ότι η Γερμανία άρχισε να συνεργάζεται με την ΕΣΣΔ
μετά την υπογραφή του Συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ. Έτσι ξεκίνησε μια επιδημία
μαζικών αποχωρήσεων από το RFP και ο ίδιος ο Rodzayevsky υπέβαλε το σύμφωνο σε
σκληρή κριτική.
Ο Rodzaevesky υποστήριξε τον πόλεμο των Εθνικοσοσιαλιστών
κατά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και χαιρέτισε με ενθουσιασμό την εκστρατεία
κατά του ιουδαιομπολσεβικισμού, υποστηρίζοντας πλήρως τη γερμανική κατοχή την
οποία θεωρούσε αρχή της Ρωσικής Απελευθέρωσης. Ο Rodzaevsky την επόμενη μέρα
μετά την έναρξη της Επιχείρησης Μπαρπαρόσα επισκέφθηκε με μια ομάδα Ρώσων
φασιστών τον Γερμανό πρόξενο στον οποίο παρουσιάστηκε χαιρετίζοντας τον με το
«Heil Hitler». Στη συνέχεια δήλωσε ότι το Ρωσικό Φασιστικό Κόμμα «δεν θεωρούσε
αυτόν τον πόλεμο ως πόλεμο εναντίον του ρωσικού λαού, αλλά ως πόλεμο για την
καταστροφή του κομμουνισμού». Την ίδια μέρα στο Παλιό Νεκροταφείο στο Χαρμπίν
στον Ορθόδοξο Καθεδρικό Ναό, ο Ροτζάεφσκι προσευχήθηκε για τη νίκη των
γερμανικών δυνάμεων.
Το κόμμα συμμετείχε σε διάφορες προσπάθειες σαμποτάζ της
Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του πολέμου, μέχρι τη στιγμή που τους σταμάτησαν
οιΙάπωνες. Ο Rodzaevesky ξεκίνησε
αναπόφευκτα τους δεσμούς του με την Αυτοκρατορική Ιαπωνία ως υποστηρικτής της.
Υπό την αιγίδα των Ιαπώνων, διορίστηκε επικεφαλής του 2ου τμήματος
(πολιτιστικού και εκπαιδευτικού) του γραφείου Ρώσων εμιγκρέδων στη Μαντζουρία
(ή εν συντομία BREM). Τον Ιούνιο του 1941 του απονεμήθηκε ο βαθμός του επικεφαλή του κύριου γραφείου της BREM. Με τον πόλεμο σε εξέλιξη, ο Rodzaevsky
ξεκίνησε τις προσπάθειες σαμποτάζ της Σοβιετικής Ένωσης ενώ ήταν πρόθυμος να
συμμετάσχει και στις μάχες, παρόλα αυτά οι Ιάπωνες τον πίεσαν να περιοριστεί σε
σαμποτάζ.
Μερικές από τις εκστρατείες δολιοφθοράς που ανέλαβαν οι
Ρώσοι φασίστες ήταν η διακίνηση ψυχοτρόπων ουσιών, οι απαγωγές, οι
βομβαρδισμοί, οι αψιμαχίες στα σύνορα και οι εκβιασμοί. Αυτές οι ενέργειες
έκαναν τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές να
απομακρυνθούν από τις δραστηριότητες των Ρώσων φασιστών, τους οποίους ο
Μουσολίνι αποκάλεσε «ένα μελανό σημείο στη φήμη του φασισμού». Η εμπλοκή του
κόμματος σε εγκληματικές δραστηριότητες συνέβαλε στην απογοήτευση ορισμένων
ενεργών στο παρελθόν μελών, οδηγώντας σε νέες αποχωρήσεις από το κόμμα.
Το 1934 και το 1939 ο Konstantin Rodzaevsky συναντήθηκε με
τον στρατηγό Araki, τον Ιάπωνα Υπουργό Πολέμου που θεωρούνταν επικεφαλής του
«πολεμικού κόμματος», και το 1939 με τον Matsuoka, ο οποίος αργότερα έγινε
υπουργός εξωτερικών της Ιαπωνίας. Η ιαπωνική ηγεσία εμπιστεύτηκε τόσο πιστά
στους Ρώσους φασίστες που τους επέτρεψε να συγχαρούν τον αυτοκράτορα Χιροχίτο
για την επέτειο της δημιουργίας της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας. Χάρη στην ιαπωνική
χρηματοδότηση, στο Πανρωσικό Φασιστικό Κόμμα, η δραστηριότητα της λογοτεχνικής
προπαγάνδας έφτασε σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Βασικός «συγγραφέας» και
προπαγανδιστής ήταν φυσικά ο ίδιος ο Konstantin Rodzaevsky.
Πολλοί υποστηρικτές του RFP άρχισαν να λαμβάνουν νέα για
πιθανές φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από τους Εθνικοσοσιαλιστές στον ρωσικό
λαό. Χάρη στη σοβιετική προπαγάνδα, αυτό ώθησε πολλούς να εγκαταλείψουν την
οργάνωση ή τουλάχιστον να αρνηθούν να διατηρήσουν τoν Rodzaevsky ως αρχηγό του
κόμματος λόγω της φιλοναζιστικής του στάσης. Ωστόσο, με τον καιρό οι Ιάπωνες
άρχισαν να υποψιάζονται τον Rodzaevsky για πιθανούς δεσμούς με τη Σοβιετική
Ένωση ενώ ο μυστηριώδης τρόπος διαφυγής του από τη Ρωσία ακόμη δεν είχε
διασαφηνιστεί. Το κόμμα απαγορεύτηκε το 1943 από την ελεγχόμενη από την Ιάπωνα
Μαντζουρία με τους Ιάπωνες να ισχυρίζονται ότι το έκαναν για να αποτρέψουν έναν
πόλεμο με τους Σοβιετικούς. Το 1945, λόγω του σοβιετικού στρατού που πλησίαζε
και της κατοχής του Manchuoko, ο Rodzaevsky έφυγε για τη Σαγκάη. Σύμφωνα με
πηγές, εκεί ο Rodzaevsky άρχισε να λαχταρά βαθιά την εγκαταλειμμένη οικογένεια
του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του.
Με το τέλος του πολέμου, ο συντετριμμένος και ντροπιασμένος
Rodzaevsky δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «The Week That Reforged The Soul» (Η εβδομάδα που αναμόρφωσε τη ψυχή) όπου περιέγραφε την ψυχική του κατάσταση και
τη συναισθηματική του κατάρρευση καθώς και τη λύπη του για τις προηγούμενες
δραστηριότητές του. Ίσως ως μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφύγει την εκτέλεση σε
περίπτωση που θα αιχμαλωτιστεί από τον προελαύνοντα Κόκκινο Στρατό, ο
Rodzaevsky άρχισε να δηλώνει ότι το σοβιετικό καθεστώς εξελισσόταν σε
εθνικιστικό, που συνεπαγόταν την επιστροφή αξιωματικών στο στρατό, την εισαγωγή
της χωριστής εκπαίδευσης για αγόρια και κορίτσια, την αναβίωση του ρωσικού
πατριωτισμού, την εξύμνηση των εθνικών ηρώων Ιβάν του Τρομερού, Αλεξάντερ
Νιέφσκι, Σουβόροφ και Κουτούζοφ. Επιπλέον, κατά τη γνώμη του Rodzayevsky, ο
Στάλιν κατάφερε να «επανεκπαιδεύσει» τους Σοβιετικούς Εβραίους, οι οποίοι
«αποσύρθηκαν από το Ταλμουδικό περιβάλλον» και ως εκ τούτου δεν παρουσίαζαν
πλέον κανένα κίνδυνο και γίνονται απλοί Σοβιετικοί πολίτες. Στο άρθρο
περιλάμβανε την υποστήριξή του για τις πολιτικές υπέρ της οικογένειας και την
επανένταξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας πίσω στη ρωσική κοινωνία.
Ξαφνικά αναγνώρισε την ΕΣΣΔ ως τη νόμιμη συνέχεια της
Ρωσικής Αυτοκρατορίας και ανακήρυξε τον Στάλιν, σε μια επιστολή που του έστειλε
προσωπικά, ως τον αληθινό ηγέτη και φασίστα που αναζητούσε - τον Ρώσο
Βολκσφύρερ. Τα γράμματα πλήγωσαν τόσο την πρώην σύζυγο του όσο και άλλους που
τον γνώριζαν, οι οποίοι αμφέβαλαν για την εγκυρότητα τους. Στις επιστολές λέει
πράγματα όμοια με τον Ρωσικό Εθνομπολσεβικισμό του Νικολάι Ουστριάλοφ:
«Έκανα μια ‘’Έκκληση σε έναν άγνωστο ηγέτη’’ στην οποία
κάλεσα ισχυρά στοιχεία εντός της ΕΣΣΔ να σώσουν το κράτος και μαζί να σώσουν
εκατομμύρια ζωές Ρώσων που καταδικάστηκαν να πεθάνουν στο πόλεμο, να ορίσουν
έναν «Άγνωστο Ηγέτη» ικανό να ανατρέψει την «εβραϊκή κυβέρνηση» και να
δημιουργήσει μία Νέα Ρωσία. Δεν κατάλαβα τότε, ότι με τη θέληση της μοίρας,
αυτός ο νέος ηγέτης ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν με την ιδιοφυΐα του και την επιρροή του
στα εκατομμύρια των εργαζόμενων μαζών» ... «Αυτός είναι ο «ρωσικός μας φασισμός»,
καθαρισμένος από ακρότητες, ψευδαισθήσεις και αυταπάτες».
- Konstantin Rotzaevsky: Γράμμα στον Στάλιν, 22 Αυγούστου
1945
Ο Rodzaevsky έλαβε υποσχέσεις για ασυλία και ότι θα του
αποδοθεί η θέση του δημοσιογράφου. Μετακόμισε στο Πεκίνο για να ζήσει σε μια
σοβιετική πρεσβεία για μερικές εβδομάδες και μέχρι το τέλος είχε αμφιβολίες για
το πόσο απαραίτητο ήταν να επιστρέψει πίσω στη Ρωσία. Εν τέλει δήλωσε τα εξής:
«Όχι, η πόρτα είναι πλέον κλειστή, δεν υπάρχει επιστροφή. Η
οικογένεια μου μπορεί να πληρώσει για τις προηγούμενες μου αποφάσεις και τη
θέληση μου να επιστρέψω, αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω κάτι αντίθετο με κανέναν
τρόπο».
Μετά την επιστροφή ο Rodzaevsky συνελήφθη από τις σοβιετικές
αρχές. Μαζί με άλλους Ρώσους εμιγκρέδες όπως ο Γκριγκόρι Μιχαήλοβιτς
δικάστηκαν. Ο Rodzaevsky κατηγορήθηκε για ενεργή αντισοβιετική δραστηριότητα
μετά τη φυγή από την ΕΣΣΔ, ιδίως για τη δημιουργία και την ηγεσία του «Ρωσικού
Φασιστικού Κόμματος», την διεξαγωγή αντισοβιετικής προπαγάνδας μεταξύ των πρώην
«Λευκών Φρουρών» που βρίσκονταν στη Μαντζουρία, τη σύνταξη φυλλαδίων,
μπροσούρων και βιβλίων αντισοβιετικού περιεχομένου, την ενεργή δραστηριοποίηση
στη διεθνή σκηνή με τη δημιουργία παρόμοιων οργανώσεων και ομάδων στην Ευρώπη
και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιπλέον, σύμφωνα με την ετυμηγορία, συμμετείχε
στην προετοιμασία επίθεσης κατά της ΕΣΣΔ μαζί με αρκετούς Ιάπωνες στρατηγούς,
οργανώνοντας και συμμετέχοντας προσωπικά σε μια σειρά από προκλήσεις που
πραγματοποιήθηκαν από τις ιαπωνικές μυστικές υπηρεσίες, ως πρόσχημα για την
κατάληψη της Μαντζουρίας. Κατηγορήθηκε επίσης ότι εκπαίδευε κατάσκοπους και
τρομοκράτες της RFU που χρησιμοποιήθηκαν κατά της ΕΣΣΔ.
Όλοι οι κατηγορούμενοι παραδέχτηκαν (…) την ενοχή τους. Την
30η Αυγούστου 1946, στις 5 η ώρα, η δίκη άρχισε και στις 5:30 το πρωί τελείωσε
η ανάγνωση της ετυμηγορίας. Ο Rodzaevsky καταδικάστηκε σε θάνατο. Υποτίθεται
ότι τα τελευταία του λόγια ήταν «Ζήτω η Ρωσία!» καθώς τον πυροβολούσε το
εκτελεστικό απόσπασμα την ίδια μέρα που κρίθηκε ένοχος, σε ένα από τα υπόγεια
του κτιρίου της MGB της ΕΣΣΔ στη Lubyanka. Το τελευταίο βιβλίο του Rodzaevsky «The Last Will of a
Russian Fascist» (Η Τελευταία Επιθυμία ενός Ρώσου Φασιστή) εκδόθηκε τελικά το
2001. Στις 11 Οκτωβρίου 2010, με απόφαση του κεντρικού περιφερειακού δικαστηρίου του Krasnoyarsk στη Ρωσία, το βιβλίο θεωρήθηκε ως εξτρεμιστικό
υλικό. Μέχρι σήμερα ο Rodzaevsky δεν έχει κερδίσει ποτέ την τιμή της
αποκατάστασης εκτός από μια σύντομη «εκτίμηση» του Alexander Dugin για αυτόν
στο δοκίμιο του για την Ρωσική Συντηρητική Επανάσταση.
Η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι ο Rodzaevsky θεωρείται
εργαλείο της αντιρωσικής ή γενικότερα αντισλαβικής πολιτικής, και ότι οι
ενέργειες του ίσως υποκινήθηκαν από τη δική του λαγνεία για εξουσία και πλούτο.
Ανεξάρτητα από τις όποιες αντιρρήσεις που είναι λογικό να υπάρξουν, αυτή είναι
η θλιβερή πραγματικότητα της τραγικής του κληρονομιάς. Μαζί του πέθανε και το
τελευταίο απομεινάρι του αληθινού ρωσικού φασισμού, χαμένο για πάντα στην
αφάνεια.
«Η Σβάστικα θα λάμψει περήφανα πάνω από το Κρεμλίνο και έτσι
το μαύρο καθεστώς θα πεθάνει! Ζήτω η Ρωσία!».
Αυτά ήταν τα αληθινά τελευταία λόγια του Konstantin
Rodzaevsky.
O Όττο Στράσσερ ήταν αντικομμουνιστής. Όμως ο
αντικομμουνισμός του διέφερε από τον σημερινό ακροδεξιό αντικομμουνισμό. Ο Όττο
Στράσσερ δεν στρεφόταν εναντίον του μαρξισμού επειδή θα μας «στερούσε την
ατομική ιδιοκτησία» ή απλά επειδή ο Μαρξ ήταν Εβραίος αλλά διότι διαγίγνωσκε
εντός του εγγενώς φιλελεύθερο στοιχείο που τον καθιστούσε μία ακατάλληλη μορφή
σοσιαλισμού.
Ήδη από την διακήρυξη της αποχώρησης του από το NSDAP σημείωνε: «Στον μαρξισμό το εγγενώς σωστό
σοσιαλιστικό συναίσθημα συνδέεται με το εσφαλμένο δόγμα του φιλελεύθερου
μηχανισμού και με τον διεθνισμό, ενώ στην αστική τάξη το εγγενώς σωστό
εθνικιστικό συναίσθημα συνδέεται με τον φιλελεύθερο ορθολογισμό και τον
καπιταλισμό. Αντιτιθέμεθα τόσο στον μαρξισμό όσο και στην αστική τάξη και κατά
συνέπεια δεν αντιλαμβανόμαστε καμία ουσιαστική διαφορά, αφού το φιλελευθέρο
στοιχείο που ενυπάρχει και στους δύο τους καθιστά εχθρούς μας» και δεν είχε
καθόλου άδικο.
Και ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός είναι δύο ιδεολογίες με
κοινή αφετηρία, αυτή του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, δύο ιδεολογίες
οι οποίες έχουν ως επίκεντρο το άτομο και δύο ιδεολογίες οι οποίες προτάσσουν
τις ίδιες φιλοσοφικές αρχές, αυτές του υλισμού, του ορθολογισμού, του αθεϊσμού,
του διεθνισμού και της ισότητας. Κάνοντας μια περιγραμματική ανάλυση, για τους
μαρξιστές το «άτομο» καθορίζεται από το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, οι
οποίες με την σειρά τους αποτελούν αντίκρισμα των ταξικών σχέσεων παραγωγής.
Ο
αγώνας που δίνουν διαμέσου της ταξικής πάλης για την «κοινωνική απελευθέρωση»
έχει ως τελικό σκοπό την πλήρη «ελευθερία» του ατόμου (κατάλυση θεσμού
οικογένειας, διάλυση εθνικής ταυτότητας, κατάργηση μορφών ιεραρχίας κτλ) και το μέγιστο δυνατό υλικό όφελος για αυτό.
Το φιλελεύθερο στοιχείο είναι λοιπόν εμφανές!
Το κείμενο που ακολουθεί είναι
απόσπασμα από το ιδεολογικό μανιφέστο του Όττο Στράσσερ Germany Tomorrowκαι καταδεικνύει ακριβώς όλα τα παραπάνω, δηλαδή ότι ο μαρξισμός αποτελεί μία
εξέλιξη του φιλελευθερισμού και για αυτό η σύγκρουση μαζί του είναι
αναπόφευκτη. Ενδεικτικό για τον τρόπο σκέψης του Όττο Στράσσερ είναι το κείμενο
ΕΔΩ στο οποίο ταυτίζει τον συντηρητισμό με την «ιδέα του Εμείς» και τον
φιλελευθερισμό με την «ιδέα του Εγώ».
«Μου φάνηκε επίσης απαραίτητο να ξεκινήσω το Τρίτο Μέρος με
μια σαφή δήλωση των φιλοσοφικών θεμελίων του γερμανικού σοσιαλισμού, έτσι ώστε
να μπορέσω να εξηγήσω από νωρίς την εσωτερική και θεμελιώδης αντίθεση του
γερμανικού σοσιαλισμού με τον διεθνή μαρξισμό - ένα θέμα στο οποίο θα πρέπει να
γίνεται υπαινιγμός συνέχεια.
Για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές, φυσικά δεν τίθεται
θέμα για το αν ο μαρξισμός είναι εφεύρεση του «Εβραίου Μάρξ» ειδικά σχεδιασμένη
να οδηγήσει τους Γερμανούς εργάτες σε λάθη ή ακόμη και στη φτώχεια. Για εμάς ο
μαρξισμός είναι ένας σοσιαλισμός εξίσου φιλελεύθερος και αλλότριος, ένα δόγμα
του οποίου οι φιλελεύθεροι παράγοντες το καθιστούν αναγκαστικά ακατάλληλο για
την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού (δηλαδή συντηρητικού) μέλλοντος και του οποίου
το πρόγραμμα θα συμπαρασυρθεί από την πτώση του φιλελευθερισμού.
Αυτό ισχύει τόσο για τον συνταγματικό μαρξισμό του
Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας, όσο και για τον επαναστατικό μαρξισμό του
Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Κάτι το οποίο φαίνεται από το γεγονός ότι το
Σ.Κ.Γ (Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας) δεν είναι λιγότερο εχθρικό προς τον
εθνικοσοσιαλισμό από το Κ.Κ.Γ (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας).
Αρχικά δεν υπήρχε τίποτα «λαθεμένο» με αυτό τον φιλελεύθερο
αλλοτριωτισμό. Οφειλόταν απλώς στο γεγονός ότι η λαχτάρα για το σοσιαλισμό
άρχισε να βρίσκει έκφραση στην εποχή οπού κυριαρχούσε η «ιδέα του Εγώ», δηλαδή ο
φιλελευθερισμός. Υπό αυτές τις συνθήκες ο σοσιαλιστικός αγώνας των εργατών
έπρεπε είτε να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη ήττα (όπως ηττήθηκαν στον Αγροτικό
Πόλεμο του 1525 καθώς και τότε κυριαρχούσε ο φιλελευθερισμός) [1] είτε να
προσαρμοστεί στις κρατούσες φιλελεύθερες ιδέες.
Χάρη στον Μάρξ, τον Ένγκελς, τον Κάουτσκι κλπ (όλοι τυπικά
φιλελεύθεροι και λόγω της καταγωγής τους και λόγω της φύσης τους) ο σοσιαλισμός
πήρε τη φιλελεύθερη πορεία προς την αλλοτρίωση, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από τις
σχέσεις του με τη Διεθνή, τις τακτικές του ταξικού πολέμου και την υλιστική
φιλοσοφία του.
Για αυτό το λόγο και μόνο για αυτόν θα είναι αδύνατο για το
μαρξισμό να έχει διαμορφωτικό ρόλο στις επερχόμενες εξελίξεις και για αυτό το
λόγο η παρακμή του φιλελευθερισμού θα τον συμπαρασύρει.
Ο συγγραφέας άφησε σκόπιμα τις παραπάνω παραγράφους όπως
ακριβώς γράφτηκαν το 1931 για να δείξει πως η αλήθεια των όσων έγραφε τότε έχει
επιβεβαιωθεί από τα μεταγενέστερα γεγονότα. Η καταστροφή των μαρξιστικών
κομμάτων στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Αυστρία - εν μέρει επίσης στην
Ισπανία - γίνεται κατανοητή μόνο όταν αντιληφθούμε ότι αποτελεί τη μοιραία
συνέπεια της εξασθένισης της φιλελεύθερης ιδέας και των συναφών μορφών της.
Ούτε οι διαφορές στη στρατηγική που μετήλθαν οι δύο κύριες τάσεις του μαρξισμού,
ο κομμουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία, ούτε ακόμη οι διαφορές στη τακτική που
άσκησε ο μαρξισμός στους έσχατους αγώνες του στη Γερμανία και την Αυστρία
στάθηκαν ικανοί να τον σώσουν από την μοίρα του.
Επιπλέον αν αναλογιστούμε τη θέση των μαρξιστικών κομμάτων
στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, παρατηρούμε ότι ούτε στην επαναστατική, ούτε
στη μεταρρυθμιστική του μορφή ο μαρξισμός διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στα
ευρωπαϊκά γεγονότα. Σε αυτό το σημείο είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο ρόλος
τον οποίον εξακολουθούν να διαδραματίζουν τα διάφορα μαρξιστικά κόμματα είναι
ανάλογος της προσκόλλησης τους στο έθνος ενώ οι πολυάριθμες και ευπρόσδεκτες
προσπάθειες αναπροσαρμογής του μαρξισμού, εκκινούν αναγκαστικά από την
ανανεωμένη προσέγγιση μεταξύ έθνους και εργατών.
Ωστόσο, εν όψει του γεγονότος ότι το «Πολεμήστε τον
Μαρξισμό» έχει καταστεί ένα επίκαιρο σύνθημα, μου φαίνεται δίκαιο και
αξιοπρεπές να επισημάνω το πόσα το μαρξιστικό εργατικό κίνημα έχει πετύχει για
λογαριασμό του ευρύτερου λαού και των μαζών και ιδιαίτερα να τονίσω τη σημασία
των συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Όμως η γνώση και η παραδοχή των άνω πραγμάτων καθιστά ακόμη
πιο αναγκαίο να διερευνήσουμε το γιατί ο μαρξισμός ήταν μία πολιτική αποτυχία
και εδώ δεν θα σταθώ στη μαρξιστική θεωρία αλλά στη πολιτική πρακτική των
μαρξιστικών κομμάτων. Αυτή είναι που πάνω από όλα πρέπει να διατηρηθεί στο
προσκήνιο κατά τη διάρκεια των ερευνών που θα ακολουθήσουν»
Το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό σύστημα βασίζεται σε
τρία βασικά στοιχεία συνοχής. Την ύπνωση, τον δυαδικό συλλογισμό και την
γενικευμένη ψυχωτική διαταραχή.
Όταν δεν έχουμε επαναστατική νοοτροπία, ριζοσπαστικό όραμα
ζωής, κεντρικότητα και Weltanschauung (κοσμοθεωρία) που μας ταυτίζουν, η σχέση
με την εξουσία είναι αυτό που απαιτεί η εξουσία. Κάθε θεώρημα ανατρέπεται, άρα
το ψεύδος του γίνεται άλλο ψεύδος, απλά ανατρέπεται, μένει κανείς σε ύπνωση και
τροφοδοτεί την ψυχωτική διαταραχή. Έτσι χειρονομεί στο όνομα του λεγόμενου
«ανταγωνισμού» (η ριζοσπαστική αριστερά στην Ιταλία), που έχει αντικαταστήσει
την επαναστατική παρόρμηση και την σκότωσε.
Το γεγονός ότι αυτός ο ανταγωνισμός αντιμετωπίζεται σε όλες
του τις μορφές από τα Wasp Lodges και το Stay Behind, δεν είναι ουσιαστικά παρά
μια επιβεβαίωση για κάτι πιο σοβαρό, δηλαδή την προσκόλληση στον ίδιο τον
ανταγωνισμό.
Ο ανταγωνισμός βασίζεται στο Αντί που δεν σημαίνει μια
αιτιολογημένη και ιερή απόρριψη αυτού ή εκείνου του πράγματος, αλλά στην ίδια
την απόρριψη. Δεν μας αρέσουν όλα όσα λένε τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης,
οπότε αντί να καταλαβαίνουμε γιατί τα λένε έτσι, πώς τα χτίζουν, τι καλύπτουν
με αυτή την αφήγηση, πού καταλήγουν σε αυτήν, περιοριζόμαστε στο να την
ανατρέψουμε, αλλάζοντας το και, ως εκ τούτου, να το εγκρίνουμε.
Για να
παραμείνουμε σε ύπνωση, σε δυαδική γλώσσα και ολοένα και πιο ψυχωτικά διαταραγμένοι
επειδή απορροφώνται από το άρρωστο παιχνίδι που επιβάλλει η σημερινή
ανισοκοινωνία σε όλους τους ατομικιστές οπλισμένους με πληκτρολόγια. Μοιάζει
λίγο με τη νοοτροπία antifa που επεκτείνεται σε όλα τα επίπεδα.
Έτσι επιβεβαιώνεται με άρνηση. Ορίζουμε μια κλίμακα απόλυτων
κακών (που θα έπρεπε να είναι αρκετή για να συνειδητοποιήσουμε ότι ανήκουμε
πλέον σε ένα όραμα του κόσμου των άλλων) και ξεκινώντας από αυτήν ορίζουμε τον
εαυτό μας ως «ένα αντίθετο».
Τον τελευταίο καιρό, πολλοί από τους στόχους της πολιτικής
μας παράδοσης έχουν χαθεί από τα μάτια μας, όπως ο καπιταλισμός, ο
ιμπεριαλισμός και ο ίδιος ο κομμουνισμός και περιοριζόμαστε σε έναν γενικό
αντιαμερικανισμό και αντιδυτικισμό. Αφού στην εποχή της Τρίτης Θέσης
απαιτούσαμε αυτήν την ιεραρχία μεταξύ εξουσιών και συστημάτων πολύ νωρίτερα, θα
έπρεπε να είναι εξαιρετικά νέα.
Αλλά δεν είναι επειδή δεν είμαστε διαυγείς,
αλλά ανόητα χιουμοριστικοί, μας έκανε να χάσουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε
και να ερμηνεύουμε αυτό το «απόλυτο κακό» που έχει γίνει δόγμα, και ορίζουμε
τον εαυτό μας μόνο με την άρνηση. Δηλαδή: όχι επειδή είμαι φασίστας, Ιταλός,
Ευρωπαίος και Γκιμπελίνος είμαι κατά του αμερικανισμού και του δυτικούχαρακτήρα, αλλά επειδή είμαι ενάντια στον
αμερικανισμό και τον δυτικισμό που είμαι … δεν ξέρω καν πια τι είμαι τελικά.
Απώλεια
Αυτός ο ταυτοτισμός διά άρνησης, που όπως κάθε άρνηση
επαναλαμβάνει οπαδικά όλες τις αξίες, τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές του
αρνούμενου μοντέλου, δεν μας επιτρέπει πλέον να καταλάβουμε τι είναι και πώς
λειτουργεί αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να πολεμήσουμε, ούτε να αναγνωρίσουμε
την ζωντανή και ωμή πραγματικότητααυτή
φτιαγμένηαπό αίμα, σάρκα και αισθήματα.
Γιατί αυτή η περιπλανώμενη νοοτροπία δημιουργεί ψευδαισθήσεις για εικονικά
μέτωπα, στα οποία μπερδεύονται τα πάντα και το αντίθετο από όλα, σε μια αιώνια
συνέλευση διαμαρτυρόμενων σκλάβων.
Αυτή η παθολογία δεν είναι νέα, χαρακτηρίζει από καιρό τους
κομμουνιστές
Τον περασμένο αιώνα αυτοπροσδιορίστηκαν σε αντίθεση με τον
καπιταλισμό και θεωρούσαν επαναστάτη όποιον ήθελε να τον σαμποτάρει και πούλησε
αυτούς που αντ’ αυτού σκόπευαν να τον επαναστατήσουν.
Οι φασίστες, κατηγορούμενοι από αυτούς ότι πουλήθηκαν,
συνεννοήθηκαν, χειραγωγήθηκαν, έφεραν επανάσταση στις καπιταλιστικές δομές,
δημιουργώντας μια κοινωνία και μια οικονομία πολύ καλύτερη και ακόμη πιο εύπορη
από τις καπιταλιστικές. Οι κομμουνιστές γκρέμισαν τα πάντα και δημιούργησαν μια
κοινωνική κόλαση, χωρίς να συνειδητοποιήσουν, αν όχι στις κορυφαίες
μειονότητες, ότι λειτουργούσαν για τον κερδοσκοπικό καπιταλισμό ενάντια στην
παραγωγή και την εργασία, άρα και ενάντια στους εργάτες.
Γεγονός είναι ότι ο καπιταλισμός έκανε παγκόσμιο πόλεμο
ενάντια στους φασισμούς και ήταν σύμμαχος του κομμουνισμού τον οποίο συνέχισε
να επιδοτεί. Ωστόσο, για τα ψυχωτικά αυτά ανθρωπάκια, ήταν οι φασίστες που
συνεννοήθηκαν και δεν κατάφεραν να είναι οι επαναστάτες.
Καλύτερα και όχι χειρότερα
Δεν αρκεί να είσαι ενάντια σε κάτι, πρέπει να ξέρεις γιατί
είσαι εναντίον του και πρέπει να του αντιτεθείς με κάτι καλύτερο, όχι χειρότερο.
Στη δεκαετία του ’30 το Ιταλικό μοντέλο ήταν φάρος για όλο τον κόσμο. Η
Γερμανία δημιούργησε μια σειρά ανταλλαγών νέων με τη Μεγάλη Βρετανία. Οι νεαροί
Γερμανοί επέστρεψαν στην πατρίδα τους σίγουροι για την ανωτερότητα του μοντέλου
τους, οι Άγγλοι γοητεύτηκαν από τη γερμανική κοινωνία. Εκατομμύρια άνθρωποι
έχουν δραπετεύσει από τον κομμουνιστικό κόσμο προς τα δυτικά και σε σύγκριση με
τη Δύση είναι ο κομμουνισμός που έχει καταρρεύσει.
Η Δύση ήταν και παραμένει δηλητηριώδης, αλλά, δεχόμενη από
τα κάτω και από μια χειρότερη εναλλακτική, κέρδισε την αντιπαράθεση με το
πρωτόγονο και περίπλοκο παράρτημά της που θα διεκδικούσε την εκδίκηση της
σήμερα.
Επιβεβαίωση
Ας πάψουμε να ορίζουμε τον εαυτό μας με την άρνηση και να
παίρνουμε μέρος στην αντίθεση, ας σταματήσουμε να μπλέκουμε και μετά να
απολιθωνόμαστε στα ανίσχυρα δόγματα του ανταγωνισμού.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε, να κερδίσουμε, να νικήσουμε, να
ξεπεράσουμε ή ακόμα και απλώς να εναντιωθούμε σε κάτι, πρέπει να το κάνουμε στο
όνομα και για λογαριασμό αυτού που είμαστε.
Η διαδικασία αντίθετα, ακόμα κι αν είναι πιο απλή
διανοητικά, δεν λειτουργεί πραγματικά, γιατί αν θέλουμε να πάρουμε θέση και να
ορίσουμε τον εαυτό μας με άρνηση και αντίφαση, απλά δεν είμαστε.
Η μεταφυσική, η φιλοσοφία και ακόμη και η γλώσσα (στα
ινδοευρωπαϊκά) το επιβεβαιώνουν χωρίς αμφιβολία όσο το δυνατόν περισσότερο.
Έχουμε επισημάνει σε παλαιότερα άρθρα ότι ένας από τους
στόχους του εξουσιαστικού νεοφιλελευθερισμού είναι να επαναφέρει όσο το δυνατόν
περισσότερες από τις οικονομικές και κοινωνικές ρυθμίσεις των αρχών του 19ου
αιώνα. Αναφερόμαστε, ασφαλώς, στις ρυθμίσεις των βιομηχανικών χωρών της δυτικής
Ευρώπης. Αυτό είναι το πρότυπο των καπιταλιστών εξουσιαστών. Η εκμηδένιση της
όποιας διαπραγματευτικής δύναμης του εργασιακού προσωπικού, η ολική απόσυρση
του δημοσίου από το πεδίο των αγορών και η εκμετάλλευση κάθε φυσικού πόρου προς
όφελος της διεθνούς μεγαλοαστικής ελίτ που διαφεντεύει τις τύχες των λαών,
ελέγχοντας τις αστικές κυβερνήσεις. Ιδίως στις συνθήκες τις παγκοσμιοποίησης,
που ο μεταμοντέρνος εφαρμοσμένος διεθνισμός προσφέρει απείρως μεγαλύτερες
δυνατότητες και γεννά προκλήσεις διαφορετικές από εκείνες του 19ου αιώνα, η
τάση αυτή της φιλελεύθερης εξουσιαστικής ηγεμονίας θα ενταθεί. Υποθέτουμε με
ασφάλεια ότι η πρόσφατη κατάργηση της αργίας την Δευτέρα μετά τα Χριστούγεννα
αποτελεί μια ακόμη συμβολική θέσμιση αυτής της τάσης από την ελλαδική κυβέρνηση
την οποία απολαμβάνουμε να μισούμε και να καυτηριάζουμε σε κάθε ευκαιρία.
Σημείο αναφοράς για την κατανόηση της ουσίας του
φιλελεύθερου σκεπτικού αποτελεί ηέλευση
της νεωτερικότητας στην Βρετανία. Την χώρα που είχε, ήδη, από τις αρχές του
19ου αιώνα όλα σχεδόν τα γνωρίσματα που απέκτησαν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες
στην ιστορική συνέχεια μέχρι σήμερα. Η έλευση της νεωτερικότητας σηματοδότησε
στην Βρετανία την παύση των χριστουγεννιάτικων εορτασμών. Οιπρονεωτερικοί δωδεκαήμεροι εορτασμοί, οι
οποίοι πραγματοποιούνταν στις επαρχίες της υπαίθρου, είχαν ξεθωριάσει ήδη από
τον 18ο αιώνα. Όχι μόνο γιατί θεωρήθηκαν από την κυρίαρχη ελίτ του
φιλελευθερισμού ως αναχρονιστικοί και ασύμφοροι οικονομικά. Αλλά κι επειδή
μεγάλες μάζες ανθρώπων της υπαίθρου είχαν ξεριζωθεί από τις επαρχίες
προκειμένου να γίνουν εργάτες της αναπτυσσόμενης καπιταλιστικής βιομηχανίας
(ανάμεσα στις οποίες βρίσκονταν και χιλιάδες μικρά παιδιά).
Στην νέα τους βασανιστική ζωή εκείνοι οι ξεριζωμένοι από τις
πατρογονικές εστίες βιομηχανικοί εργάτες απαγορευόταν να έχουν εκπροσώπηση και
δικαίωμα λόγου για τις εργασιακές συνθήκες. Επίσης απαγορευόταν να απολαύσουν
κάποια χριστουγεννιάτικη αργία. Η απάντηση σε αυτή την συνθήκη δόθηκε από ένα
παραδοσιοκρατικό πολιτιστικό κίνημα, το οποίο οργάνωσαν διανοητές και
υποστηρικτές του Ρομαντισμού. Από το 1841 ως το 1843 οι προσπάθειες εντάθηκαν.
Ώσπου η αστική βρετανική ελίτ υποχώρησε. Τον Δεκέμβριο του 1844, έπειτα από την
επιτυχημένη δράση εκείνου του παραδοσιοκρατικού κινήματος, οι εορτασμοί και οι
πρώτες αργίες επανήλθαν σταδιακά στην Αγγλία.
Λίγοι σήμερα θυμούνται ότι μια από τις σημαντικότερες
ενέργειες εκείνου του κινήματος υπήρξε η συγγραφή του βιβλίου Ο Ύμνος των
Χριστουγέννων από τον Κάρολο Ντίκενς, στις 19 Δεκεμβρίου του 1843. Η επιρροή
του βιβλίου ήταν τόσο μεγάλη ώστε όχι μόνο να αποτελέσει κομβικό γεγονός
προκειμένου να επανέλθουν οι εορτασμοί αλλά και για να ανανεωθούν. Μέσα από το
βιβλίο του Ντίκενς δόθηκε μια κατεύθυνση για το πώς θα εορτάζονταν τα
Χριστούγεννα στο αστικό περιβάλλον, η οποία επηρέασε, λιγότερο ή περισσότερο,
όλες τις χώρες της Ευρώπης. Η ρομαντική σκέψη, όχι μόνο κράτησε ζωντανό ένα
παραδοσιακό έθιμο, αλλά και δημιούργησε έθος μέσα στις πιο σκληρές συνθήκες
εξουσίας του νεωτερικού καπιταλισμού.
Σήμερα η μεταμοντέρνα νεωτερική εξουσία της
παγκοσμιοποίησης, έχοντας ως επίκεντρο τις Η.Π.Α., αποχυμώνει σταδιακά τους
χριστουγεννιάτικους εορτασμούς, μετατρέποντάς τους σε ένα ακόμη καταναλωτικό
party. Ως απάντηση οι εναπομείναντες παραδοσιοκράτες ρομαντικοί οφείλουμε να
ορθώνουμε την όποια αντίσταση μπορούμε σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Και,
ασφαλώς, να κρατούμε την φλόγα της ιστορικής μνήμης αναμμένη. Έτσι, για μια
ακόμη χρονιά, η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. πραγματοποίησε την καθιερωμένη ενημερωτική δράση
και αφισοκόλλησηστο κέντρο των Αθηνών ...
.jpg)
-wzor.jpg)
