Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Για την Συρία (https://mavreslegeones.blogspot.com/)
Είναι αναμφίβολο ότι τα τελευταία χρόνια ο Άξονας της Αντίστασης ενάντια στον Σιωνισμό και την Παγκόσμια Πλουτοκρατία βρίσκεται στην Μέση Ανατολή. Τα μπααθικά καθεστώτα, ο νασσερισμός, η κληρονομιά του Καντάφι, η Χεζμπολάχ, η Παλαιστινιακή Indifada και το ένδοξο Ιράν πρωτοστατούν στην μάχη ενάντια στο εβραϊκό κτήνος και την «Διεθνή του Χρυσού» που θέλει να υποδουλώσει την ανθρωπότητα στην χειρότερη σκλαβιά.
Ο δρόμος της εθνικής και οικονομικής ελευθερίας περνάει μόνο μέσα από τα όπλα των Αράβων αγωνιστών που πασχίζουν να κρατήσουν μακριά από τα «κάστρα τους» τους υπάνθρωπους Αμερικάνους, τους Ισραηλινούς σφαγείς και τους πρεζομένους σαλαφιστές/ουαχαμπίτες.
Ωστόσο, ο αγώνας είναι άνισος. Η παθιασμένη και φανατική αντίσταση των Αγωνιστών της Ελευθερίας προσκρούει πάνω στην πάνοπλη, πανίσχυρη και υπέρτερη τεχνολογικά και στρατιωτικά δράση των Αμερικανοσιωνιστών που έχουν βρεί την κατάλληλη ευκαιρία να αλλάξουν τον χάρτη της Μέσης Ανατολής. Δεν ξεχνάμε τον Σολεϊμανί, τον Χανίγια, τον Σινουάρ, τον Νασράλα και τους χιλιάδες άλλους άσημους μάρτυρες στον αγώνα ενάντια στο κτήνος.
Φαίνεται πως ο κύκλος αίματος ήρθε η ώρα να συμπεριλάβει την Συρία και τον Άσαντ. Η Χώρα των Φοινίκων άντεξε για χρόνια στις επιθέσεις των Δυτικών πλουτοκρατών, των σαλαφιστών, των Τούρκων και των Εβραίων.
Παρόλα αυτά η ήττα στα υπόλοιπα μέτωπα, οι υπόγειες συμφωνίες και τα γεωπολιτικά παιχνίδια με κύρια υπαίτια την Μόσχα που κάρφωσε την «πισώπλατη μαχαιριά» στον άλλοτε μεγάλο της σύμμαχο, έφερε τον συρφετό των αντικαθεστωτικών σκουπιδιών στην πρωτεύουσα της Δαμασκού σηματοδοτώντας το τέλος του τελευταίου κάστρου Μπααθικής κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή.
Η χώρα στην οποία κατέφυγε και δραστηριοποιήθηκε ο Alois Brunner, η χώρα των ιδεολόγων και μαχητών του SSNP βρίσκεται πλέον υπό τον έλεγχο των ξένων πρακτόρων που λιώνουν μέσα στα ναρκωτικά και τα δολάρια που τους δίνουν με το τσουβάλι οι δυτικοί δημοκράτες και οι αντιδραστικές μοναρχίες του Κόλπου.
Μεγάλοι κερδισμένοι Ισραήλ και Τουρκία που θα δούν τα κράτη τους και την εδαφική τους επικράτεια να μεγαλώνουν, στα πρότυπα του «Μεγάλου Ισραήλ» ο ένας και στα πρότυπα της «Μεγάλης Τουρκίας» ο άλλος.
Από την εξίσωση δεν βγαίνουν και οι Κούρδοι της Ροζάβα οι οποίοι έπαιξαν το γεωπολιτικό παιχνίδι Αμερικάνων και Σιωνιστών αλλά και οι Έλληνες αναρχικοί που τους στήριξαν.
Ως Έλληνες εθνικοεπαναστάτες δηλώνουμε την πλήρη στήριξη μας στον μαχόμενο στρατό του Μπασάρ Αλ - Άσαντ, τους Σύριους μαχόμενους εθνικιστές και τους αγωνιστές του SSNP. Δηλώνουμε την πλήρη στήριξη μας στον Άσαντ, τους Μπααθιστές και το SSNP.
Νίκη στα όπλα των Σύρων Εθνικιστών! ΖΉΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Συρία ώρα μηδέν: άρθρο του Ιφικράτη Αμυρά
Εάν πέσει το καθεστώς Άσσαντ στην Συρία, την μεγαλύτερη ευθύνη θα φέρουν οι δυνάμεις του πολυπολικού κόσμου, και όχι οι υποστηρικτές των ανταρτών (Ισραήλ, Κούρδοι, ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Τουρκία).
Την μεγαλύτερη ευθύνη θα φέρουν η Ρωσία, η Κίνα, και το Ιράν. Είναι εγκληματικό το να αδιαφορούν και μην στέλνουν στρατεύματα, άμεσα.
Ειδικώς η Κίνα δεν έχει καμμία δικαιολογία. Δεν έχει ανοικτά μέτωπα όπως η Ρωσία στο ουκρανικό μέτωπο, ή το Ιράν στο μέτωπο με το Ισραήλ.
Ο έλεγχος της Συρίας από τις δυνάμεις του μονοπολικού κόσμου αυτομάτως θα δημιουργήσει κινδύνους για τον Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Υεμένη, το Ιράν. Και έπεται η Ρωσσία και η Κίνα.
Περιττό να πούμε ότι απέναντι από την Κύπρο θα υπάρχει ένα ισλαμικό χαλιφάτο.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η Τουρκία ενώ απέφυγε να στηρίξει ενόπλως της Χαμάς κατά του Ισραήλ, δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να στηρίξει τους ισλαμιστές αντάρτες της HTS κατά της συριακής κυβερνήσεως. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι όπου η Τουρκία οσμίζεται αδυναμία και διαβλέπει έλλειψη ισχυρής αντιστάσεως, επεμβαίνει.
Αν η Κίνα απειλούσε με στρατιωτική επέμβαση υπέρ του καθεστώτος Άσσαντ, η τουρκική κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να δηλώσει ότι εύχεται στους ισλαμιστές αντάρτες να φτάσουν μέχρι την Δαμασκό.
Προφανώς δεν περιμένουμε από το ρωμέικο ανθελληνικό καθεστώς να πράξει κάτι υπέρ του καθεστώτος Άσσαντ. Αδιαφορεί εδώ και 13 χρόνια για τις συνέπειες της δυτικής στρατηγικής στην συγκεκριμένη περιοχή, την οποία ακολουθεί τυφλώς, σαν υπνοβάτης.
Αν πέσει το καθεστώς Άσσαντ η παρηκμασμένη Δύση θα αντιμετωπίσει στην Συρία μία χαοτική κατάσταση σαν αυτή που βλέπουμε στην Λιβύη τα τελευταία 13 χρόνια, με εκατομμύρια νεκρούς και εκτοπισμένους. Αλλά δεν την νοιάζει διότι διοικείται από αυτοκτονικούς ηλιθίους, οι οποίοι θεωρούν ότι έτσι καταφέρνουν ένα σοβαρό πλήγμα στο πολυπολικό γεωπολιτικό στρατόπεδο.
Κερδισμένοι από την ανατροπή του Άσσαντ θα είναι το πολιτικό ισλάμ και όσοι υποστηρίζουν ένα παγκόσμιο ισλαμικό χαλιφάτο. Σε καμμία περίπτωση η αυτοκτονική Δύση.
Το συμπέρασμα είναι ότι αφ' ενός η Ελλάς πρέπει να απεγκλωβιστεί άμεσα από το δυτικό στρατόπεδο, αφ' ετέρου δεν πρέπει να έχει καμμία εμπιστοσύνη στις μεγάλες δυνάμεις του πολυπολικού στρατοπέδου.
Μουσταφά Μπαντρεντίν, ο αρχικομάντο του Λιβάνου. Οκτώ χρόνια από το θάνατο του.
.jpg)
γράφει ο Α.Π.
Στις 26 Φεβρουαρίου 2014, με τη Συρία να καίγεται στη φωτιά του εμφυλίου, ένα κομβόι οχημάτων γεμάτο από τζιχαντιστές του Μετώπου αλ-Νούσρα, του παραρτήματος της Αλ Κάιντα στη Συρία, εξοπλισμένοι με όπλα που τους παρείχε η Δύση μέσω Τουρκίας, περνούσαν από την αλ-Οτέιμπα για να πάνε στη Γούτα, ανατολικά της Δαμασκού. Ξαφνικά, δέκα αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί, τοποθετημένοι προσεκτικά στις δύο άκρες του δρόμου, εκρήγνυνται συντονισμένα ο ένας μετά τον άλλο σε διάστημα ενός λεπτού, και το κομβόι των τζιχαντιστών αποδεκατίζεται.
Στη συνέχεια, καλά κρυμμένοι μαχητές της Χεζμπολάχ εμφανίζονται και αποτελειώνουν με χειροβομβίδες ό,τι είχε επιζήσει από τις εκρήξεις. Οι τζιχαντιστές είχαν χάσει μέσα σε λιγότερο από πέντε λεπτά 170 μαχητές και όλο τους τον οπλισμό και τα οχήματα, σε μια επιχείρηση που πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι ανέκοψε την προέλαση των τζιχαντιστών και έγειρε την πλάστιγγα του πολέμου στο κυβερνείο της Δαμασκού υπέρ της συριακής κυβέρνησης.
Τον Αύγουστο του 2013 δύο εκρήξεις στη Βηρυτό είχαν προκαλέσει απώλειες στη Χεζμπολάχ, και ήταν προφανές ότι για αυτές ευθύνονταν τζιχαντιστές της αλ-Νούσρα που κατείχαν περιοχές της Συρίας κοντά στα σύνορα με τον Λίβανο. Τον επόμενο Μάρτιο, μια μονάδα ειδικών δυνάμεων της Χεζμπολάχ επέδραμε στην περιοχή από την οποία είχαν σταλεί οι βόμβες, ένα προπύργιο της αλ-Νούσρα στη Συρία, και χωρίς να χάσει ούτε έναν άνδρα εξουδετέρωσε τους υπεύθυνους των επιθέσεων. Ο αξιωματικός του αμερικανικού FBI, Αλί Σουφάν, θα έγραφε αργότερα, στο βιβλίο του "Anatomy of Terror" ότι αυτές οι επιχειρήσεις ειδικών δυνάμεων της λιβανέζικης σιιτικής οργάνωσης δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από την αμερικανική επιχείρηση δολοφονίας του Μπιν Λάντεν στο Πακιστάν, και οι κομάντος της Χεζμπολάχ δεν ήταν λιγότερο καλά εκπαιδευμένοι από τους Αμερικανούς SEALs.
Ήταν Αύγουστος του 1983, και στο στρατόπεδο εκπαίδευσης της Χεζμπολάχ στην κοιλάδα Μπεκάα του ανατολικού Λιβάνου, οι νεοσύλλεκτοι που είχαν μόλις τελειώσει την εκπαίδευση τους έκαναν μια ιδιότυπη τελετή αποφοίτησης. Ο εκπαιδευτής και οι μαθητές του σχεδίασαν να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους στα εκρηκτικά οργανώνοντας μια εικονική ενέδρα. Ξεχώρισαν ένα φορτηγό που έμπαινε στο στρατόπεδο και το περικύκλωσαν κρυφά, ανατινάζοντας μια βόμβα για να ρίξουν ένα δέντρο μπροστά από το όχημα, και πυροβολώντας με τα όπλα τους καθώς επιτέθηκαν. Δύο Σύροι που επέβαιναν στο φορτηγό κρύφτηκαν τρομαγμένοι κάτω από το σασί. Όμως ο συνοδηγός, ένας Λιβανέζος με αρρενωπή εμφάνιση που ακόμα δεν είχε κλείσει τα εικοσιπέντε του χρόνια, βγήκε ήρεμα από το όχημα και κοίταξε τη σκηνή. Οι μαχητές τον αναγνώρισαν αμέσως ως Μουσταφά Μπαντρεντίν, μια θρυλική φιγούρα στην Μπεκάα, από την εποχή που ανήκε στην επίλεκτη "Δύναμη 17" των κομάντος της παλαιστινιακής Φατάχ.
Ο εκπαιδευτής πλησίασε τον Μπαντρεντίν, γελώντας εγκάρδια με τον χαμό που είχε καταφέρει να κάνει αυτός και οι άντρες του και χαιρόταν για την αναστάτωση των δύο Σύρων, που βγήκαν από κάτω από το όχημα τρομαγμένοι και γεμάτοι λάσπη. Ο Μπαντρεντίν, βλέποντας τον εκπαιδευτή - και δεν τον είχε δει για πρώτη φορά - σημείωσε τα «στενά ασιατικά μάτια του που δείχνουν ευφυΐα και πονηριά» και το «κοκαλιάρικο δυνατό σώμα του… γεμάτο ενέργεια». Πίνοντας τσάι, ο Μπαντρεντίν και ο εκπαιδευτής συζήτησαν τα νέα από τη Μέση Ανατολή: ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ συνεχιζόταν χωρίς να φαίνεται τέλος στον ορίζοντα και οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι είχαν μόλις στείλει μια ειρηνευτική δύναμη από στρατιώτες τους στον Λίβανο, ο οποίος από το προηγούμενο καλοκαίρι κατεχόταν σε μεγάλο τμήμα του από το Ισραήλ. Ήταν η αρχή μιας διαρκούς φιλίας. Ενάμιση χρόνο αργότερα, ο εκπαιδευτής θα γινόταν κουνιάδος του Μπαντρεντίν όταν παντρεύτηκε τη 15χρονη τότε αδελφή του, Άσμα. Το όνομα του εκπαιδευτή ήταν Imad Mughniyeh, και ήταν ο διοικητής του στρατιωτικού σκέλους της Χεζμπολάχ.
Ο Μπαντρεντίν, όπως και ο Mughniyeh, καταγόταν από τη σιιτική κοινότητα του Νότιου Λιβάνου. Είχαν γνωριστεί στην εφηβεία τους, όταν αμφότεροι συμμετείχαν στην επίλεκτη μονάδα ειδικών δυνάμεων της Φατάχ, τη "Δύναμη 17", που ήταν η σωματοφυλακή του Γιασέρ Αραφάτ. Το 1982, όταν το Ισραήλ εισέβαλε στον Λίβανο για να εκδιώξει τον Αραφάτ και την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, τόσο ο Mughniyeh όσο και ο Μπαντρεντίν πολέμησαν τους Ισραηλινούς. Σύμφωνα με τον Βρετανό δημοσιογράφο Ρόμπερτ Φισκ στο βιβλίο του για τον Λίβανο "Pity the Nation" αλλά και τον Ισραηλινό στρατηγό Σιμόν Σαπίρα (σύμβουλο του Νετανιάχου), η ημερομηνία της 8ης Ιουνίου 1982, δύο ημέρες μετά την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο, όταν 50 σιίτες μαχητές υπό τον Μπαντρεντίν, που πολεμούσαν ακόμα κάτω από τη γενική ομπρέλα της PLO, έστησαν ενέδρα σε ένα κομβόι τεθωρακισμένων των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων στο Khalde νότια της Βηρυτού, θεωρείται από τη Χεζμπολάχ ως ο ιδρυτικός μύθος της «Ισλαμικής Αντίστασης στον Λίβανο», του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσης.
Σε αυτή τη μάχη, η οποία καθυστέρησε την ισραηλινή προέλαση προς τη Βηρυτό για έξι ημέρες, ο μελλοντικός στρατιωτικός ηγέτης της Χεζμπολάχ Μουστάφα Μπαντρεντίν έγινε διάσημος ως ικανός διοικητής. Σύμφωνα με τον Σαπίρα, οι ελαφρά οπλισμένοι σιίτες μαχητές κατάφεραν να καταλάβουν ένα ισραηλινό τεθωρακισμένο όχημα εκείνη την ημέρα και το παρέλασαν στην προωθημένη επιχειρησιακή βάση των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης στο Μπάαλμπεκ, στον Ανατολικό Λίβανο.
Ο Φισκ γράφει: "Κάτω στο Khalde, ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο είχε διαμορφωθεί. Οι σιίτες πολιτοφύλακες έτρεχαν ξυπόλητοι με τα πόδια προς τα ισραηλινά πυρά για να εκτοξεύσουν χειροβομβίδες στα ισραηλινά τεθωρακισμένα, στην πραγματικότητα κινούμενοι σε απόσταση έξι μέτρων από τα τανκς για να ανοίξουν πυρ εναντίον τους. Μερικοί από τους σιίτες μαχητές είχαν σκίσει κομμάτια από τα πουκάμισά τους και τα τύλιξαν γύρω από τα κεφάλια τους ως ζώνες μαρτυρίου, όπως είχαν αρχίσει να κάνουν οι Ιρανοί Φρουροί της Επανάστασης πριν από ένα χρόνο, όταν πραγματοποίησαν τις πρώτες τους μαζικές επιθέσεις κατά των Ιρακινών στον πόλεμο του Κόλπου, χίλια μίλια ανατολικά από τον Λίβανο. Όταν πυρπόλησαν ένα ισραηλινό τεθωρακισμένο όχημα, οι ένοπλοι ενθαρρύνθηκαν να προχωρήσουν περαιτέρω.
Κανείς μας, νομίζω, δεν συνειδητοποίησε την κρίσιμη σημασία των γεγονότων του Khalde εκείνο το βράδυ. Οι Λιβανέζοι Σιίτες μάθαιναν τις αρχές του μαρτυρίου και τις έκαναν πράξη. Ποτέ πριν δεν είχαμε δει αυτούς τους άντρες να φορούν κεφαλόδεσμους σαν αυτό. Πιστεύαμε ότι ήταν μια ακόμα ιδιοτροπία μιας πολιτοφυλακής, αλλά δεν ήταν. Ήταν η αρχή ενός θρύλου που περιείχε επίσης ένα έντονο στοιχείο αλήθειας. Οι Σιίτες ήταν πλέον η αντίσταση του Λιβάνου, εθνικιστές αναμφίβολα αλλά και εμπνευσμένοι από τη θρησκεία τους. Το κόμμα του Θεού - στα αραβικά, η Χεζμπολάχ - ήταν στις παραλίες του Khalde εκείνο το βράδυ."
Ο Μπαντρεντίν και ο Mughniyeh θα παραλάμβαναν μέρος του οπλοστασίου της PLO με συριακή βοήθεια μετά την εκδίωξη του Αραφάτ από τη Βηρυτό, ενώ το υπόλοιπο οπλοστάσιό τους θα παρεχόταν από το Ιράν, καθώς και από ό,τι λάφυρο έπαιρναν από τις επιδρομές κατά των Ισραηλινών. Οι επιδρομές αυτές θα συνεχίζονταν ως το 2000 και θα ανάγκαζαν το Ισραήλ να αποχωρήσει νικημένο από τον Νότιο Λίβανο. Ο Mughniyeh ήταν ο γενικός στρατιωτικός επικεφαλής όλων των επιχειρήσεων της Χεζμπολάχ, ενώ ο Μπαντρεντίν θα αναλάμβανε τον ρόλο του επικεφαλής εκπαιδευτή των ειδικών δυνάμεων της οργάνωσης - τον ρόλο που είχε πριν ο Mughniyeh, όταν είχε συναντήσει τον Μπαντρεντίν δίπλα στο λασπωμένο φορτηγό στην "τελετή αποφοίτησης" της Μπεκάα.
Το 1998, υπό άκρα μυστικότητα, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο υπόγειο χώρο κάτω από το σιιτικό τέμενος Sayyida Zainab στη Δαμασκό, τέσσερα άτομα συναντήθηκαν σε ένα στρογγυλό τραπέζι, που έμελλε να αλλάξουν την πορεία της Μέσης Ανατολής. Στην κορυφή καθόταν ο Γενικός Γραμματέας της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα. Δεξιά και αριστερά του οι στρατιωτικοί ηγέτες της οργάνωσης, Mughniyeh και Μπαντρεντίν. Και απέναντι από τον Νασράλα καθόταν ο νέος διοικητής της επίλεκτης Δύναμης Κουντς των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης, στρατηγός Κασέμ Σολεϊμανί. Συζήτησαν πώς θα αναβαθμιζόταν το οπλοστάσιο της Χεζμπολάχ και πώς θα έφευγαν οι Ισραηλινοί από τον Λίβανο.
Σήμερα, πολλά χρόνια μετά το θάνατο των Mughniyeh και του Μπαντρεντίν, τα μόνα πράγματα που ξέρουμε για αυτούς είναι όσα έχει διαρρεύσει γι’ αυτούς η Χεζμπολάχ. Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται ή γράφονται γι’ αυτούς εξακολουθούν να βρίσκονται στη σφαίρα της φήμης ή του αστικού μύθου. Οι δύο δαιμόνιοι Λιβανέζοι ήταν υπαίτιοι για μια από τις πιο ατιμωτικές αποτυχίες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών στον εικοστό πρώτο αιώνα. Τον Ιούνιο του 1985 τρεις ένοπλοι Λιβανέζοι στο αεροδρόμιο του Ελληνικού έκαναν αεροπειρατεία στην πτήση 847 της αμερικανικής Trans World Airlines που εκτελούσε στάση κατά το δρομολόγιο Κάιρο-Σαν Ντιέγκο.
Σε μια επιχείρηση που διήρκεσε δεκαέξι ημέρες και πήρε το όνομα «αεροπειρατεία των τριών ηπείρων» οι τρεις Λιβανέζοι ανάγκασαν τον πιλότο να κατευθύνει το αεροσκάφος πρώτα στο Αλγέρι και μετά στη Βηρυτό, όπου απελευθέρωσαν τους ομήρους (μεταξύ αυτών και τον Ντέμη Ρούσο) όταν το Ισραήλ ικανοποίησε το αίτημα τους να απελευθερώσει 766 Παλαιστίνιους και Λιβανέζους κρατουμένους. Ο επικεφαλής των αεροπειρατών, Μοχάμεντ Αλί Χαμάντι, μέλος της Χεζμπολάχ, συνελήφθη στην τότε Δυτική Γερμανία το 1987, και παρέμεινε στις φυλακές για δεκαοκτώ χρόνια περιμένοντας έκδοση του στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου αντιμετώπιζε τη θανατική ποινή για τον φόνο του Αμερικανού ναύτη Ρόμπερτ Στέθεμ κατά τη διάρκεια της αεροπειρατείας.
Τον Νοέμβριο του 2005 κέρδισε τις εκλογές στη Γερμανία το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Άνγκελα Μέρκελ, ένα κόμμα που προεκλογικά είχε διακηρύξει ότι ως κυβέρνηση θα συμπορευόταν στενά με τις Ηνωμένες Πολιτείες στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Η ηγεσία της Χεζμπολάχ θεώρησε ότι η εξέλιξη αυτή έθετε τη ζωή του Χαμάντι σε κίνδυνο, καθώς πιθανόν άνοιγε το παράθυρο έκδοσής του στις ΗΠΑ, κάτι που ως τότε η Γερμανία είχε αποφύγει. Υπήρχαν πληροφορίες ότι ο Πρόεδρος Μπους, στην επικείμενη συνάντηση του με τη νεοεκλεγείσα καγκελάριο Μέρκελ στον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο του 2006 θα ζητούσε από το γερμανικό κράτος την έκδοση του Χαμάντι. Ο Μπαντρεντίν τότε έδρασε ταχύτατα. Στις 25 Νοεμβρίου 2005, ένα απόσπασμα επίλεκτων μαχητών της Χεζμπολάχ πέρασε από τη Συρία στο βορειοδυτικό Ιράκ και απήγαγε τη Γερμανίδα Σουζάνε Όστχοφ, που ζούσε για χρόνια στην περιοχή με την ιδιότητα της αρχαιολόγου, αλλά που η αντικατασκοπεία της Χεζμπολάχ γνώριζε ότι ήταν πρακτόρισσα της BND της γερμανικής εξωτερικής μυστικής υπηρεσίας.
Στις αρχές Δεκεμβρίου, ένας υψηλόβαθμος Γερμανός κρατικός αξιωματούχος εθεάθη στη Δαμασκό, προφανώς για διαπραγματεύσεις με τη συριακή κυβέρνηση και τη Χεζμπολάχ για την απελευθέρωση της Όστχοφ. Επίσημα, οι απαγωγείς ζήτησαν από τη Γερμανία το ποσό των 5 εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά όταν στις 18 Δεκεμβρίου απελευθέρωσαν την Όστχοφ, το γερμανικό κοινό και όλος ο κόσμος έμαθε ότι την ίδια μέρα αποφυλακιζόταν από τις γερμανικές φυλακές ο Χαμάντι! Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν ήταν μέσα στα επίσημα αιτήματα των απαγωγέων, όλοι όμως κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο: η «γερακίσια» φιλοαμερικανική-αντιτρομοκρατική ρητορεία των Χριστιανοδημοκρατών είχε γελοιοποιηθεί, και η Μέρκελ πήγε τον άλλο μήνα στον Μπους με άδεια χέρια. Χωρίς τον Χαμάντι, ο οποίος επέστρεψε ελεύθερος και θριαμβευτικά στον Λίβανο και σήμερα ηγείται της πιο επίλεκτης μονάδας ειδικών αποστολών της Χεζμπολάχ, της «Δύναμης Ραντουάν», που ονομάζεται έτσι από το πολεμικό ψευδώνυμο του Mughniyeh.
Αυτή τη Δύναμη Ραντουάν τη διοικούσε ο ίδιος ο Μπαντρεντίν από το 2008 ως το 2016, δηλαδή από τη δολοφονία του φίλου και κουνιάδου του, Mughniyeh (σε κοινή επιχείρηση CIA και Μοσάντ στη Δαμασκό) ως τον δικό του θάνατο στη Συρία το 2016. Είναι η μονάδα που ειδικεύεται σε επιθετικές επιχειρήσεις και μάχη εντός αστικού ιστού, και έπαιξε κομβικό ρόλο στην απελευθέρωση μεγάλων πόλεων στον πόλεμο της Συρίας, με σημαντικότερο το Χαλέπι, όπου η Χεζμπολάχ υπό τις οδηγίες του Μπαντρεντίν, και το πεζικό του συριακού στρατού, αποτέλεσαν τη δύναμη κρούσης στο έδαφος, με την ρωσική αεροπορία να υποστηρίζει από αέρος την απελευθέρωση της πόλης και την εκδίωξη των τζιχαντιστών της Αλ-Νούσρα και του ISIS.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Π. Καρβουνόπουλο (militaire) ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Τασσάς παρατήρησε ότι η Χεζμπολάχ έχει ένα από τα πιο απαιτητικά προγράμματα εκπαίδευσης για τους ειδικοδυναμίτες της, και μόνο το 8% των εκπαιδευόμενων περνά τα τεστ και ανέρχεται σε μέλος της μονάδας Ραντουάν, σε αντίθεση, όπως λέει, με την επίσης πολύ απαιτητική Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων, όπου το 20% των εκπαιδευόμενων ειδικοδυναμιτών επιτυγχάνει. Αυτή είναι η κληρονομιά του Μουσταφά Μπαντρεντίν, του αρχικομάντο του Λιβάνου και της Μέσης Ανατολής, που σκοτώθηκε πολεμώντας στη Συρία σαν σήμερα, πριν οκτώ χρόνια, στις 12 Μαΐου 2016.
Defend Cyprus
γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου
Εδώ και δύο βδομάδες σχεδόν, σε Ελλάδα και Κύπρο έχουμε γίνει δέκτες μιας κατάστασης η οποία είναι εκτός ελέγχου με πρωταγωνιστές τους χιλιάδες λαθρομετανάστες οι οποίοι εξεγέρθηκαν εναντίον της ''κυβέρνησης'' Χριστοδουλίδη η οποία κωφεύει απέναντι στο μείζον πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Θα πει κάποιος δεν μας έφταναν οι Τούρκοι στο νησί έχουμε και τους μουσουλμάνους του FSA οι οποίοι θα εξεγείρονται γιατί το ραμαζάνι δεν γιορτάζεται στην Ευρώπη.
Όχι στην πραγματικότητα αυτό γίνεται γιατί υπάρχουν οι Τούρκοι στο νησί οι οποίοι μέσω των ισλαμιστών ηττημένων της Ροτζάβα θα εκβιάσουν την Κυπριακή Δημοκρατία ούτως ώστε να γίνει η πολυπόθητη ΔΔΟ η οποία θα αναγνωρίσει επισήμως, τελεσιδίκως και με την βούλα την στρατιωτική κατοχή στο νησί. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η εξέγερση των ισλαμιστών εισβολέων έγινε μια εβδομάδα μετά από την επιχείρηση των Τούρκων στην πράσινη γραμμή όπου ξήλωναν οδοφράγματα με τα Ηνωμένα Έθνη παρατηρητές.
Η ''αφορμή'' της
εξέγερσης ήταν τάχα πως οι αρχές έκοψαν το ρεύμα στον καταυλισμό το οποίο
καταχραζόντουσαν από τους κατοίκους του Χλώρακα. Οι Κύπριοι δεν φοβήθηκαν και
όπως ορίζει το φυσιοκρατικό αίσθημα της επιβίωσης υπεράσπισαν τα υπάρχοντα τους
από την μανία των μισθοφόρων της Άγκυρας με την προβιά του ''μετανάστη''. Οι
αρχές είναι σχεδόν θεατές σύμφωνα με τους εκεί κατοίκους με αποτέλεσμα οι Έλληνες του νησιού να αμύνονται απέναντι
στους μουσουλμάνους που στην πλειοψηφία τους είναι λιποτάκτες του Συριακού
στρατού και όργανα των ΜΚΟ.
Ποιος να το έλεγε στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ πως μετά από χρόνια δεν θα είχαν τα εγγόνια τους να πολεμήσουν τους παραστρατιωτικούς της Άγκυρας αλλά τους εισβολείς οι οποίοι χρησιμοποιούνται σαν ''ελέπολη'' από τον Αγγλοσαξονικό παράγοντας ούτως ώστε η Κύπρος να αποτελεί ένα τεμαχισμένο νομικά οικόπεδο της Μεσογείου. Αργότερα αφού γίνει η ΔΔΟ μέσο της πολιτισμικής πίεσης στο νησί οι Τούρκοι θα ζητήσουν την είσοδο της Κύπρου στο ΝΑΤΟ (να λοιπόν ρε νατοπατριώτες ποιον εξυπηρετεί η είσοδος του νησιού στο ΝΑΤΟ) με αίτημα την έκδοση όλων των Κούρδων πολιτικών προσφύγων οι οποίοι έχουν άσυλο στο νησί και πολλοί από αυτούς έχουν και έγγαμο βίο στο νησί.
Μέσω αυτού του μοχλού πίεσης οι Τούρκοι θα καταφέρουν να δορυφοροιοποιήσουν την Κύπρο και εν συνεχεία να την μεταβάλλουν σε ένα μέρος στο οποίο θα υπερβαίνει ο φερετζές του κοσμοπολιτισμού αλλά το πρόσωπο θα είναι το ανατολίτικο σαρίκι. Ο Χριστοδουλίδης αναφέρει πως το πρόβλημα δεν είναι η μετανάστευση αλλά η ρητορική μίσους που διαδίδουν κάποιοι περιθωριακοί κύκλοι σύμφωνα με αυτόν, αγνοεί πως το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης πλέον δεν έγγυται στο ''ρατσιστικό μένος'' κάποιων ''παλαβών'' αλλά στην πραγματικά αντανακλαστική κίνηση του βιολογικού πραγματισμού που λέει η αφομοιώνομαι ή πολεμάω και ευτυχώς στην αλωμένη από τον τουρκισμό και την ξένη τοκογλυφία Κύπρο ισχύει το δεύτερο.
Στην αυθόρμητη αυτή υπεράσπιση από τους Κυπρίους κίνηση πρωτοστατούν οι εθνικιστές του νησιού είτε αυτόνομοι είτε οπαδοί (και όχι αυτοί του ΕΛΑΜ με το κόμμα τους να έχει μια απαράδεκτη στάση στο θέμα αυτό) με απώτερο σκοπό να περάσουν το μήνυμα πως όταν απειλείσαι καλείστε να δράσεις αλλιώς θα είσαι άλλο ένα θύμα στην φενάκη του νεωτερισμού ο οποίος δημιουργεί παραισθήσεις στο φύσιν το οποίο αναγνωρίζει τον πόλεμο ως μια πραγματικότητα που υπακούει στους φυσικούς νόμους. Ο πόλεμος του σήμερα δεν είναι με τα όπλα διότι για να πολεμήσεις με τα όπλα χρειάζεται να έχεις φυλάξει τις αρχές σου ούτως ώστε να τις υπερασπιστείς. Ο πόλεμος έχει πάρει πλέον μορφή ταυτιοτικής πάλης διότι από την Κύπρο μέχρι την Φλάνδρα και από το Αφρίν μέχρι την Θράκη η παγκοσμιοποίηση επιστρατεύει το Ισλάμ προκειμένου να ρίξει τα τείχη της Ευρώπης που είναι η Ελλάδα.
Η Ελλάδα αν ήταν έθνος που θέλει να επιβιώσει θα έπρεπε να θέσει ζητήματα ασφαλείας στην Ευρώπη περί κοινού αμυντικού δόγματος των Ευρωπαίων απέναντι στις ισλαμικές ορδές οι οποίες κουβαλούν την ταυτότητα τους μέσο της τζιχάντ σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αυτό όμως που δεν κάνει το κράτος το κάνουν κάποια λαϊκά παιδιά από τον Χλώρακα και όσοι έχουν ακόμα μέσα τους την παράδοση του Αυξεντίου και του Καραολή.
Τα όπλα της ΕΟΚΑ δεν
σκούριασαν ποτέ, και σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο τους ισλαμιστές
εισβολείς και τους Τούρκους όσο και την ενοχική - ενδοτική κυβέρνηση
Χριστοδουλίδη ως συνέχεια του Μακαρίου. Αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα είναι
πως όσο μια κοινωνία διατηρεί το ένστικτο της βίας ως μοχλό υπεράσπισης
απέναντι στην οποία επιβουλή τότε μπορούμε να ελπίζουμε μέσα στον ερειπωμένο
παρόλα αυτά κόσμο του καζίνο καπιταλισμού. Διότι σε έναν υλιστικό κόσμο η Βαβέλ
είναι μια απειλή η οποία έρχεται να επισκιάσει όλα τα ιδανικά μιας κοινωνίας
όσο και αν αυτή αντιστέκεται διότι το σπαθί αντικαταστάθηκε από το τάμπλετ και
η χειροβομβίδα από το smartphone.
.png)
Λευκές Μεταναστευτικές Ιστορίες στην Ελλάδα του αντιφασισμού και του εθνομηδενισμού: Οι παππούδες και οι συγγενείς «Φασίστες» και «Αντικομμουνιστές», τα εγγόνια Φιλέλληνες και «Εθνικοσοσιαλιστές» …
«…Το όνομα μου είναι Dino Boçari. Γεννήθηκα το 2000 σε μια περιοχή της Αθήνας στου Γκύζη. Ο πατέρας μου πέρασε παράνομα τα σύνορα το ’91 πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια και δούλεψε χρόνια στα χωράφια της Θεσσαλίας. Σκληρές εποχές. Σε μια παράγκα ζούσε με λίγα λεφτά, αρκετό κρύο και άθλιο φαγητό. Δεν ακολούθησε τα άσχημα μονοπάτια άλλων συμπατριωτών μας που είχαν βγει από τις φυλακές και στάθηκε μόνος στα πόδια του αλλά και με την βοήθεια των Ελλήνων. Άλλαξε χίλιες δουλειές κάποιοι του έφαγαν λεφτά και τον κάρφωναν στους μπάτσους αλλά ποτέ δεν μίσησε αυτό τον τόπο. Μια φορά για μεροκάματα πήγε στην Θήβα. Μια Ελληνίδα γιαγιά με το επώνυμο Μπότσαρη του έδωσε λίγη μπομπότα και νερό μια μέρα που ο ήλιος έκαιγε τα πάντα. Μιλούσε αρβανίτικα και κατάφεραν να βγάλουν άκρη. Η φάρα δεν αλλάζει αίμα.
Όταν γνώρισε την μάνα μου που ήταν από το διπλανό χωριό στην Αλβανία βάλθηκε να κάνει οικογένεια. Με ψωμί και ζάχαρη και αυγά βγάλαμε πολλές νύχτες αλλά ποτέ δεν κάναμε πίσω. Η μάνα έπλενε σκάλες και σπίτια αλλά σιγά σιγά δεν μας έλειψε τίποτα. Με σπούδασαν και μένα και την αδερφή μου και σήμερα νιώθω περήφανος. Στο Μακεδονικό το 2018 συμμετείχα και εγώ στην πρώτη γραμμή αφού μισούσα τα ψέματα των Σκοπιανών και των κομμουνιστών. Θυμάμαι ακόμη τις ιστορίες που μου έλεγε ο πατέρας μου πως ο παππούς μου γλύτωσε από τους παρτιζάνους του Χότζα επειδή τον είχαν για φασίστα. Θυμώνω όταν σκέφτομαι πόσο σκληρά δούλεψε νέος στα ορυχεία υπό τις εντολές του κόμματος με τα άγρια σκυλιά να φυλάνε τους σκλάβους του καθεστώτος.
Πάντα μας έλεγε τις ιστορίες με τον Σκεντέρμπεη ή Γκέργκι Καστριότι και τον πολεμικό αετό του που είναι η εθνική μας σημαία και τα βράδια σαν παραμύθι ακούγαμε τους θρύλους για το Σούλι, τους αγώνες των φατριών και τις εκκλήσεις για ένωση, τα σχέδια των αγωνιστών του '21 αλλά και των απογόνων τους για κοινή πορεία, τον ρόλο των Φαναριωτών των Τούρκων και των Αμερικανών να μας χωρίσουν, τις προδοσίες του Αλβανικού κράτους αλλά και την τραγική αδιαφορία του Ελληνικού κράτους. Όταν σκότωσαν τον Κατσίφα μίσησα περισσότερο το Αλβανικό κράτος αλλά και τους πολιτικούς στην άλλη πλευρά.
Πρόσφατα βρήκα βιβλία για τον
Midh’at Frashëri
και
τον Αριστείδη Κόλλια που επαληθεύουν όσα σκεφτόμουν αλλά δεν τολμούσα να τα πω σε
κανέναν. Πέρασα και από τα γραφεία της «Χρυσής Αυγής» και εγώ και άλλοι αλλά
έφυγα γρήγορα όταν κατάλαβα τι παίζει. Ζω σε μια πόλη που οι ξένοι δεν είμαστε
πλέον εμείς αλλά οι άλλοι από την ανατολή που έχουν τα πάντα δωρεάν και δεν σέβονται τίποτα και κανέναν ούτε την χώρα
αυτή ούτε εμάς τους «ξένους» αλλά ούτε και τους ντόπιους. Αγαπώ την γη αυτή και
ξέρω με ποια πλευρά θα πάω όταν θα έρθει η ώρα της μάχης …»
«…Andrey Burdenko το όνομα του παππού μου. Πολέμησε με τα «Παιδιά του Δάσους» στα απέραντα δάση της Ουκρανίας χρόνια μετά το επίσημο τέλος του μεγάλου πολέμου. Πήρα το όνομα του αλλά δεν τον γνώρισα ποτέ παρά μόνο μέσα από κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Με ελάχιστες δυνάμεις δίπλα του, απέναντι σε πάνοπλες στρατιές του Μπέρια και του Στάλιν που έστελναν ακόμη και φλογοβόλα άρματα με τα τάγματα της NKVD να κάψουν και να σκοτώσουν αγρότες και εργάτες. Κυνηγημένος από όλους πιστός ακόλουθος του Bandera και φανατικός ενάντια στους μπολσεβίκους, αφού οι συγγενείς του είχαν πεθάνει στον μεγάλο λιμό χρόνια πριν. Όταν το αντάρτικο «έσπασε» προσπάθησε να ξεφύγει από τα σύνορα αλλά τον κάρφωσαν οι κομμουνιστές προύχοντες ενός χωριού. Τον έστειλαν στην Σιβηρία και πέθανε από την πείνα. Δεν τον θάψαμε ποτέ.
Στην
Ελλάδα ήρθα μικρός για διακοπές αλλά τελικά έμεινα για πάντα. Όταν μεγάλωσα
λίγο βρήκα μια αγκαλιά και δουλειά στην Ουκρανική κοινότητα της νέας πατρίδας.
Έμεινα έκπληκτος όταν είδα πρόσφατα κάποιους Έλληνες «φασίστες» να στηρίζουν
την Azov
απέναντι
στους Μοσχοβίτες που ονειρεύτηκαν να μπουν στο Κίεβο με άρματα μάχης μαζί με
τους Τσετσένους μισθοφόρους του Πούτιν και τους κομμουνιστές αποσχιστές. Σήμερα
η ζωή μου είναι εδώ, η πατρίδα μου είναι και εδώ, και τα βράδια που ακούω black metal και
διαβάζω για τον Παγανισμό πολλές φορές σκέφτομαι ότι εμείς οι γιοι του Perun και πάλι νιώθουμε σαν το σπίτι μας
ανάμεσα στους Έλληνες αδερφούς μας. Μήπως το πνεύμα της Βαράγγιας Φρουράς ζει
ακόμη; Καιρός να υπερασπιστούμε και πάλι την ίδια γη…»
«…Πως σε λένε; Iliana Lupescu. Ετών; 23. Από πού είσαι; Ρουμανία. Με κοίταξε έντονα ο μπάτσος στα μάτια. Ομορφούλα είσαι μου λέει και παρατηρούσε τα ξανθά μαλλιά μου … Είπα να τον στείλω στον διάολο αλλά είχα ήδη φρικάρει που με έπιασαν. Η συνέχεια γνωστή. Δαχτυλικά αποτυπώματα, ανακριτής, δικαστήριο, καταδίκη με αναστολή. Η κατηγορία πέσιμο σε μπάτσους στην πλατεία, ξύλο από την αστυνομία, αφού μόλις είδαν ότι ήμουν μέλος «αντιεξουσιαστικής» συλλογικότητας κυριολεκτικά αφήνιασαν στο τμήμα. Αυτούς τους «ανάρχες» γνώρισα στο σχολείο, σε αυτούς εντάχθηκα. Αλλά γρήγορα άρχισα να νιώθω σαν την μύγα μέσα στο γάλα. Κάτι περίεργα τσιτάτα για έμφυλες ταυτότητες, ένα απύθμενο μίσος για τους άντρες που πολλές φορές ήταν άνευ λόγου, ομιλίες υπέρ των αμβλώσεων, και άλλα τέτοια κουλά. Τι δουλειά είχα εγώ εδώ;
Οι γέροι μου ποτέ δεν μιλούσαν πολιτικά στο σπίτι. Μου έλεγαν μην μπλέξεις με αυτά. Ήξερα μόνο ότι επί Τσαουσέσκου οι δικοί μου πεινούσαν και χάρηκαν όταν τον σκότωσαν σαν το σκυλί. Άλλωστε ο παππούς είχε πεθάνει έξω από το Στάλινγκραντ και πάντα ήμασταν οι «καταραμένοι» στην γειτονιά μας στο Βουκουρέστι. Όμως μετά την πτώση του καθεστώτος τα πράγματα χειροτέρεψαν λόγω του καπιταλισμού και πήραμε δυο βαλίτσες και τον σκύλο και φύγαμε νύχτα. Ο μπαμπάς ήξερε να δουλεύει ηλεκτρολόγος, η μάνα κράταγε γριές. Δεν έχω παράπονο αλλά ψαχνόμουν για την ταυτότητα μου, ποια είμαι, από πού είμαι, τι ρίζες έχω. Δεν ήμουν ποτέ της θρησκείας αλλά μια μέρα η ζωή μου άλλαξε. Βρήκα σε έναν πάγκο στο Μοναστηράκι ένα βιβλίο στα ελληνικά για την Σιδηρά Φρουρά και τον Codreanu. Παραξενεύτηκα από το Ρουμανικό όνομα και τις αναφορές στην χώρα μου το πλήρωσα και έφυγα.
Κάθε βράδυ το διαβάζω και έτσι ανακάλυψα έναν άλλο ηρωικό κόσμο. Την μυστηριακή
Ορθοδοξία και τον Ρουμανικό Φασισμό. Έννοιες που μέχρι χτες δεν τολμούσα να
σκεφτώ, μπροστά μου πέρασε σαν ταινία η ιστορία της Ρουμανίας όπως ο Dracula που
σκότωσε χιλιάδες Τούρκους και στο τέλος ο Capitan και
το μαρτυρικό τέλος του. Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα και άλλους που διάβαζαν
και μελετούσαν τα μυστικά της Ρουμανίας. Κάθε μέρα που σχολάω από την δουλειά σε
μια γειτονιά του Πειραιά βρίσκω κοινές παρέες σε ένα καφέ. Κάποιοι από αυτούς
με άσπρα κορδόνια στις αρβύλες και τατουάζ με μαύρους ήλιους και ρούνους. Με
δέχτηκαν σαν αδερφή τους και με φωνάζουν «συναγωνίστρια» με στηρίζουν και τους
στηρίζω. Τους αγαπώ και με αγαπούν. Μιλάμε για μουσική και πολιτική, δεν μας
αρέσει που η πόλη θυμίζει Καμπούλ …»
«…Θυμάμαι τον πατέρα να τρέχει να μας κρύψει στο υπόγειο γιατί έρχονταν τα σκυλιά του ISIS. Οι χριστιανοί κράτησαν το μέτωπο και μας βοήθησαν και οι σιιτικές φιλοιρανικές πολιτοφυλακές. Όλοι οι γείτονες παρά τις θρησκευτικές διαφορές με σημαίες της Συρίας και πορτρέτα του Assad στα σπίτια τους αλλά στο δικό μας μόνο το λάβαρο του Εθνικοσοσιαλιστικού SSNP. Εμείς παλιά μιλούσαμε και ελληνικά αλλά πλέον λίγοι παππούδες τα μιλάνε στο χωριό μας. Κλάψαμε πολλά αδέρφια που έπεσαν για την προστασία μας. Πάντα είχαμε αγάπη για την Ελλάδα αφού οι ρίζες μας δεν ήταν Αραβικές αλλά κληρονομιά του Αλέξανδρου. Είμαστε η δεύτερη Μεγάλη Ελλάδα.
Τα αρχαία μνημεία υπάρχουν παντού και μας θυμίζουν την ταυτότητα μας. Παρά το γεγονός ότι είμαστε χριστιανοί νιώθουμε μέσα μας βαριά την κληρονομιά των Σελευκιδών. Όταν το μέτωπο σταθεροποιήθηκε ο πατέρας μας έστειλε μέσω Λιβάνου σε μια ξαδέρφη μας που ζει στην Θεσσαλονίκη. Εκεί στεριώσαμε και προσπαθούμε να στηρίξουμε αυτούς που έμειναν πίσω. «Μα εσύ δεν μοιάζεις για Άραβας» μου λένε όσοι με γνωρίζουν, ναι δεν είμαι και δεν νιώθω αλλά αγαπάω την Συρία όσο και την Ελλάδα. Ο θείος μου σκοτώθηκε το ’67 ενάντια στους Ισραηλινούς και όταν τον έφεραν του βάλαμε στα μάτια νομίσματα και στα χέρια μια σημαία ελληνική. Τότε δεν ήξερα τον λόγο για όλα αυτά. Μετά έμαθα ότι είναι ελληνικό έθιμο τα νομίσματα για την ανταμοιβή στο βαρκάρη των ψυχών.
Έμαθα γρήγορα ελληνικά και οι καθηγητές μου στο
φροντιστήριο μου έδιναν συγχαρητήρια παρά το ότι ήμουν ξένος για αυτούς. Μα δεν
είμαι ξένος τους έλεγα … και αυτοί χαμογελούσαν ειρωνικά. Σύντομα βρήκα
κάποιους περίεργους τύπους ένα βράδυ να κολλάνε πολύχρωμες αφίσες για την
Συρία. Ήταν Έλληνες και «εθνίκια» όπως μου είπαν και σύντομα γίναμε φίλοι. Δεν
είχαν σχέση με κόμματα αλλά είναι πατριώτες που αγαπάνε την Συρία και μισούν
αυτούς του FSA. Φοράνε
και μπλουζάκια FCK
ISIS. Τους
είπα όλα όσα ήξερα και ένιωσα να είμαι Έλληνας όσο ποτέ. Τα βράδια που τους μαγειρεύω
συνταγές από την πατρίδα ακούμε μουσικές παραδοσιακές αλλά και για τον Ακρίτα
Διγενή που πολέμησε στα μέρη μου για μια πατρίδα κοινή απέναντι στους εισβολείς.
Κάποιος Σύριος ηγέτης είχε πει «επίθεση στην Ελλάδα σημαίνει επίθεση στην
Συρία». Με λένε Simeon
Yudeh και
δηλώνω Έλληνας της Συρίας…»
«… Ο πατέρας οικοδόμος με εργατικό ατύχημα στα νιάτα του. Η μάνα δασκάλα, λατρεύει την χώρα. Πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Πηγαίνω κάθε καλοκαίρι στην Πολωνία. Αλλά η καρδιά μου είναι εδώ. Πήγα σε μερικές συναυλίες εθνικιστικές με φίλους skinheads, καλά παιδιά οι Έλληνες και υπερήφανοι για τις ιδέες τους. Κάποιοι συμπατριώτες μου ήταν και μέλη σε γνωστό κόμμα για χρόνια αλλά ξενέρωσαν με κάποια σκηνικά. Δεν έχουμε κακό όνομα νομίζω, κάποιοι πίνουν λίγο παραπάνω αλλά μας αγκάλιασε η Ελλάδα. Και αγαπάω τα πάντα σε αυτό το μέρος. Πήγα Μυκήνες, Επίδαυρο και Βεργίνα. Μεγάλη ιστορία αυτός ο τόπος. Πονάω που μας κατάντησε το ΔΝΤ αποικία.
Αλλά δεν το βάζω κάτω. Έχω καλή δουλειά, βγάζω λεφτά, Πολωνέζα σύντροφο αλλά
δεν αντέχω να ακούω παντού αμανέδες και να βλέπω να πουλάνε κάτι τύποι
«σκοτεινοί» πρέζα έξω από σχολεία και γυμναστήρια. Ένα βράδυ που πείραξαν μια
Ελληνίδα τους άφησα με τα δόντια τους να τα μαζεύουν από το πεζοδρόμιο. Είμαι
γιος Ουσάρων που τσάκισαν τους Οθωμανούς στα πεδία των μαχών, αντικομμουνιστής
αλλά και αντικαπιταλιστής. Οι κόκες και οι σάπιες ιδέες της «νέας αριστεράς»
δεν μου λένε τίποτα αφού έχω κάνει τις επιλογές μου. Το αφεντικό με φωνάζει
«φασίστα» αλλά δεν έχω θέμα και γελάω, είμαι ότι νομίζουν. Έχω βρει Έλληνες συντρόφους και με δέχτηκαν σαν μέλος της οικογένειας τους. Στο βουνό που πάμε
για πεζοπορία, στο γήπεδο, στα μαγαζιά λένε «ήρθε ο Πολωνός», τους απαντάω
«Έλληνας και Πολωνός» αν και παρά το γεγονός ότι γελάνε το δέχονται! Δεν θέλω
να δω την σημαία των Σαλαφιστών στην Ακρόπολη. Πείτε με «φασίστα» δεν με
νοιάζει. Michał Krawiec…»
«…Varlam Jakasvili. Ξένος στην Ελλάδα, ξένος και στην Γεωργία. Οι παππούδες πολέμησαν ενάντια στους Σταλινικούς. Ακολούθησαν διώξεις. Ο πατέρας απολύθηκε από την δουλειά γιατί έκαψε ένα βράδυ τα γραφεία του κόμματος στο χωριό μας. Μας έσωσε η επιχείρηση του ελληνικού στρατού κατά την διάρκεια του πολέμου το '93. Λίγο μετά σχολείο στα Σεπόλια. «Είστε κλέφτες και δολοφόνοι». Αυτό θυμάμαι να μου λέει ο διευθυντής στο σχολείο. Μα εγώ δεν είχα σχέση με αυτούς που μας ξεφτιλίζουν. Ούτε κλέψαμε ούτε πειράξαμε κανέναν. Ήρθαμε σαν πρόσφυγες της Γεωργίας αλλά είχαμε και ελληνικές ρίζες. Ξέραμε λίγα ελληνικά και τα παιδιά με έβλεπαν περίεργα. Μισώ αυτούς που σπιλώνουν το όνομα μας, μας έκανε κτήνη ο κομμουνισμός και η τουρκική απειλή αλλά τα νέα παιδιά είναι αλλιώς και θέλουν να τους νιώθουν συμπατριώτες.
Ακούω παραδοσιακή γεωργιανή μουσική που μιλάει και για αρχαία Ελλάδα και κοινές ρίζες αλλά και ελληνική με προτίμηση σε αυτά που μιλάνε για αντίσταση και λευτεριά όπως τα ριζίτικα. Ακόμη θυμάμαι την μάνα μου να τσακώνεται με μουσάτους δημοσιογράφους ακροαριστερής εφημερίδας που ήρθαν μια μέρα απρόσκλητοι στον σύλλογο της κοινότητας μας για να μας πείσουν να βγάλουμε ανακοινώσεις για τον ρατσισμό. Ποιο ρατσισμό; Αυτοί ήταν ρατσιστές που όπως μας είπαν «είσαστε υπερβολικά πατριώτες» επειδή είχαμε στον χώρο μας ελληνικές σημαίες και βιβλία για την κοινή ιστορία των δυο χωρών.
Στο στρατό που υπηρέτησα στις ειδικές δυνάμεις
ήμουν πρώτος στις βαθμολογίες, σε όλα μέσα, στο ποτάμι στον Έβρο δώσαμε μάχες
με τους Τούρκους και τους Αφγανούς που είχαν πάρει χάπια και απειλούσαν να μας
σφάξουν. Δεν απαιτώ να με δεχτούν ως Έλληνα όλοι αλλά είμαι Λευκός, νομίζω πιο
λευκός από κάτι «γύφτους» που μιλάνε για «εθνικισμό» πράγμα που δεν κατάλαβα
ποτέ. Θέλω να κάνω παιδιά που να είναι υπερήφανα για την καταγωγή τους και να
αγαπήσουν αυτή την χώρα. Αν χρειαστεί να πεθάνουν για αυτή …»
«…Arpi Tachikian γράφει η ταυτότητα. Η γιαγιά από όπου πήρα το όνομα της επέζησε μετά την καταστροφή και ήρθε στον Πειραιά μαζί με Έλληνες της Ιωνίας μέσα σε ένα σαπιοκάραβο. Έχασε τα πάντα από τους Τσέτες. Τις αδερφές της δεν τις έσωσε. Τις βίασαν και τις κρέμασαν στην κεντρική πλατεία οι Κεμαλικοί που είχαν πάρει όπλα και λίρες από τους Σοβιετικούς όπως έμαθα μετά από χρόνια. Την πέταξε το κράτος σε μια καλύβα με λάσπη στην Κοκκινιά. Γλύτωσε από τα αεροπλάνα του Σκόμπυ στα Δεκεμβριανά. Ενταγμένη στο ΕΑΜ αλλά μακριά από ακρότητες και υπερβολές που έκαναν άλλοι Αρμένιοι. Ψήφιζε ΚΚΕ και ο πατέρας και η μάνα το ίδιο επί χρόνια αλλά μετά από χρόνια ξύπνησαν.
Και εγώ με την σειρά μου εγγραφή στην ΚΝΕ. Δεν με σήκωνε το κλίμα, κάτι η ιστορική καταπίεση της ΕΣΣΔ για τα θέματα μας με τους Αζέρους κάτι το κλίμα που θύμιζε στάνη και ρομπότ άρχισα να δυσανασχετώ. Άκουγα για τα ξαδέρφια μου που πήγαιναν σε πορείες ενάντια στην Τουρκική πρεσβεία. Είχα πάει και εγώ. Επαναστατική γυμναστική. Μετά έμαθα για την ASALA. Αριστεροί εθνικιστές (!) δεν είχα ξανακούσει ποτέ για αυτούς. Στην ΚΝΕ δεν τους ήξεραν ή δεν μίλαγαν για αυτούς. Πίεσα, ρώτησα, τσακώθηκα, σιχάθηκα και έφυγα. Έψαξα μόνη μου την αλήθεια. Βρήκα μια άλλη οπτική της ιστορίας. Ομάδες θανάτου που εκδικήθηκαν το αίμα των προγόνων μας. Κάποιοι την εποχή εκείνη μαζί με τους Πόντιους στο αντάρτικο και μετά στο πλευρό του Άξονα.
Ο πρόσφατος πόλεμος στην Αρμενία με συγκλόνισε βαθιά. Αναρωτήθηκα γιατί οι συμπατριώτες μου που ήταν στην antifa ή και σε ακροαριστερές οργανώσεις δεν βοηθούσαν τον αγώνα του λαού μου. Τελικά διάβασα για κινήσεις αλληλεγγύης κάποιων εθνικιστών που στήριζαν το δίκιο μας. Κάποιοι άλλοι δεν ήταν δημοκράτες ούτε μαρξιστές κάποιοι από αυτούς που είχαν κάνει θητεία πήραν ακόμη και εισιτήριο για το Ερεβάν και πολέμησαν. Πολλοί στον κύκλο μου ξέχασαν γρήγορα τις αηδίες των δήθεν «συντρόφων» που είναι μόδα στους Αρμένιους του εξωτερικού και ένιωσαν να ξαναγεννιόνται μέσα από την εθνική υπερηφάνεια και την αντίσταση στον Ερντογάν. Πλέον στο δωμάτιο μου έχω την ελληνική σημαία και μαζί με αυτή την αρμενική. Είμαι Αρμένισσα, νιώθω και Ελληνίδα, φτύνω στα μούτρα τους μοδάτους βλάκες που βρίζουν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό…»
Με τις ύαινες του αντιφασισμού ή με την αγέλη των Λευκών Λύκων;
Το οικτρό τέλος του κ. Ανώτερου (Περιοδικό Γαμμάδιον, Έκτο Τεύχος, Φθινόπωρο 2005)
Ο Μπασάρ Αλ Άσαντ προς τους Κούρδους
"Ο Αμερικανός δεν θα σας προστατεύσει.
Ο Αμερικανός δεν σας φέρει ούτε στην καρδιά του, ούτε στα
σωθικά του. Θα σας βάλει στην τσέπη του σαν αντικείμενο ανταλλαγής. Αν
δεν υπερασπιστείτε την χώρα σας θα γίνεται σκλάβοι του Οθωμανού. Μόνο η κυβέρνηση σας θα σας προστατεύσει και δεν θα σας υπερασπιστεί κανένας άλλος από τον Συριακό
Αραβικό στρατό"
Νέα Ταξιαρχία για την απελευθέρωση των υψιπέδων του Golan από την Ισραηλινή κατοχή
Όποιος γνωρίζει ιστορία και δεν πιστεύει στα
παραμυθάκια των Σιωνιστών της ντόπιας ακροδεξιάς και των δορυφόρων τους, ξέρει
καλά ότι η Συρία υπήρξε ένας διαχρονικός πόλος αντίστασης ενάντια στο Ισραήλ και
τους συμμάχους των Σιωνιστών.
Προσφάτως με την συνδρομή της Συριακής κυβέρνησης
και των Ιρακινών Σιιτών της οργάνωσης Harakat Hezbollah al-Nujaba δημιουργήθηκε
μια νέα Ταξιαρχία για την απελευθέρωση των υψιπέδων του Golan από
την Ισραηλινή κατοχή.
Η εν λόγω δύναμη βρίσκεται κάτω από την διοίκηση του
στρατιωτικού επιτελείου της Συρίας και είναι σε αναμονή για μελλοντικές
επιχειρήσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Συριακός στρατός βρίσκεται στην
πρώτη γραμμή του Αντισιωνιστικού αγώνα. Σε μια σειρά μαχών χιλιάδες Σύριοι
εναντιώθηκαν στα σχέδια του Ισραήλ και πολέμησαν για έναν κόσμο ελεύθερο από την
δουλεία του Ταλμούδ και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Λαφαζάνης και ΑνταρCIA στο πλευρό των μισθοφόρων του FSA!
Αθήνα 19.03.2017 ...
Και η απάντηση του Συριακού Στρατού ...
Ανάρτηση αφιερωμένη στους antifa του Indymedia που στενοχωρήθηκαν για την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ του Χαλεπίου!
Οι antifa με τους Ουαχαμπίτες σκύλους του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας και οι Έλληνες Εθνικιστές/Εθνικοσοσιαλιστές/Πατριώτες με τον Λαό και τον Στρατό της Συρίας!
Ιδού για ποιους μοιρολογεί σήμερα το Indymedia:
1. Imam
Bukhari Jamaat,
2. Jaysh
al-Islam,
3. Ahrar
al-Sharqiya
4. Fajr
al-Ummah,
5. Alwiya
al-Furqan,
6. Jabhat
Fateh al-Sham,
7. Ajnad
al-Sham Islamic Union,
8. Sham
Legion,
9. Harakat
Sham al-Islam,
10. Ansar
al-Islam,
11. Jaish
al-Muhajireen wal-Ansar,
12. Jund
al-Aqsa,,
13. Thuwar
al-Sham Battalion,
14. Harakat
Nour al-Din al-Zenki ,
15. Syrian
Turkmen Brigades,
16. Sultan
Murad Division,
17. Free
Idlib Army,
18. Army of
Glory,
19. Army of
Islam,
20. Army of
Victory,
21.
Conquest Brigade,
22. Army of
Mujahedeen,
23. Liwa
al-Haqq,
24. Jaysh
al-Sunna,
25.
Al-Safwa Islamic Battalions,
26. Freedom
Brigade,
27. Bayariq
al-Islam Movement,
28. Dawn of
Caliphate Battalions
29. Bayan
Movement,
30. Ajnad
al-Kavkaz,
31. Jaysh
Halab
32. Fatah
Halab
33. Levant
Front
34.
Khorasan group
35. Katibat
al Tawhid wal Jihad
36. Jaish Muhammad
37. Muntasir Billah Brigade
38. Jamaat al-Murabitin
Την ίδια ημέρα (13.12) που το ΓΕΣ της Συρίας ανακοίνωνε την απελευθέρωση του Χαλεπίου η ΕΡΤ1 δεν είχε παρά να προβάλλει τους τζιχαντιστές ουαχαμπίτες ...
Την ίδια ημέρα (13.12) που το Γενικό Επιτελείο Στρατού της Συρίας ανακοίνωνε την απελευθέρωση του Χαλεπίου η καθεστωτική ΕΡΤ1 δεν είχε παρά να προβάλλει τους τζιχαντιστές ουαχαμπίτες!
Για περισσότερα εδώ
επιλέξτε Τρίτη 13.12.2016 και δείτε το πρόγραμμα της ΕΡΤ1
για τα φιλαράκια του αντιφασίστα Τσίπρα εδώ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
