Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σβάστικες στην γη της Παλαιστίνης

 

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Αμέσως μετά την καταδρομική επίθεση της Hamas στο εσωτερικό του «κράτους δολοφόνου» που ονομάζεται Ισραήλ, κάποιοι στην φωλιά του κτήνους που ονομάζεται ΗΠΑ πανηγύρισαν για αυτή την εξέλιξη. 

Δεν δίστασαν να τυπώσουν μπλουζάκια που ανέγραφαν «F@@k Israel» και είχαν δίπλα σκίτσα των μασκοφόρων μαχητών που το πρωί της 7ης Οκτωβρίου επιτέθηκαν από πολλαπλά σημεία στις δυνάμεις της IDF

Δεν ήταν όμως Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα αλλά Λευκοί Εθνικιστές και Εθνικοσοσιαλιστές που είδαν την επίθεση ως μια τιμωρία του Διεθνούς Σιωνισμού ενώ παράλληλα είναι ενάντια σε κάθε εμπλοκή του στρατού των ΗΠΑ υπέρ του Ισραήλ.

Σε διάφορα σημεία της χώρας φυλετικές ακτιβιστικές ομάδες με ανακοινώσεις στο διαδίκτυο πανηγύρισαν για την σύρραξη και εξέφρασαν δημόσια τα συναισθήματα αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους μαχητές. 

Δεν προκαλεί έκπληξη το συγκεκριμένο γεγονός αν σκεφτεί κανείς ότι είχε προηγηθεί δημόσια ανακοίνωση ένοπλης πολιτοφυλακής η οποία υποστήριζε ότι σε δημόσια εκδήλωση της παρέστη μέλος της Hamas το οποίο έβγαλε και λόγο. 

Μιλώντας για μια περιοχή που έχει μετατραπεί στην μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου δεν μπορεί να αδιαφορήσει κάποιος για το ιστορικό παρελθόν. 

Ξεκινώντας από την μεγάλη μορφή του Μουφτή της Ιερουσαλήμ ο οποίος άφησε το ανεξίτηλο στίγμα του στην σύγχρονη ιστορία, μένει κάποιος έκπληκτος αν αναλογιστεί ότι μετά το Κοράνι τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία στις περιοχές των Αράβων και κορυφαία σε πωλήσεις είναι αυτά που έχουν να κάνουν με τον Εθνικοσοσιαλισμό. 

- Την 14η Αυγούστου του 2021 κάτοικοι του χωριού Bayta στην περιοχή της Σαμάρειας άναψαν με κηροζίνη ξύλινη κατασκευή που είχε την μορφή της Σβάστικας. 

- Στο χωριό Bayt Umar κοντά στην Χεβρώνα την 25η Σεπτεμβρίου του 2021 ένα ανάλογο περιστατικό έλαβε μέρος. Από τα καλώδια της ηλεκτρικής ενέργειας μια Σβάστικα κυμάτιζε περήφανα. Ο Ισραηλινός στρατός έσπευσε να πυροβολήσει την σημαία ενώ το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και τον Ιούλιο του 2014. 

- Σε κεντρικό δρόμο νότια της Ναμπλούς την 22η Οκτώβρη του 2021 άγνωστοι σχημάτισαν γκράφιτι με Σβάστικες σε τσιμεντένια κατασκευή προκαλώντας οργή στους Εβραίους. 

Αυτά είναι όμως μόνο ένα μικρό δείγμα των συναισθημάτων μιας μερίδας του Παλαιστινιακού λαού για τα σύμβολα και την ιστορική συνεισφορά των Εθνικοσοσιαλιστών. 

- Την 29η Ιουνίου του 2021 οι δηλώσεις ενός μικρού παιδιού υπέρ του Χίτλερ σε συνέντευξη μέσα από στρατόπεδο της φιλοιρανικής «Ισλαμικής Τζιχάντ» προκάλεσε συζήτηση σχετικά με τον «αντισημιτισμό» της Παλαιστινιακής πλευράς. 

- Σε παιδικά βιβλία που τυπώθηκαν από την Παλαιστινιακή Αρχή και στην σελίδα του fb της Φατάχ έχουν κατά καιρούς δημοσιευθεί και αναρτηθεί άρθρα υπέρ του Εθνικοσοσιαλισμού. 

- Προσφάτως οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ έκαναν λόγο για τα κηρύγματα των τζαμιών όπου οι μουφτήδες τελείωναν τα λόγια τους με την προτροπή «να τελειώσουμε την δουλειά των Γερμανών». 

- Είναι αλήθεια ότι οι δυνάμεις ασφαλείας της Δυτικής Όχθης χρησιμοποιούν τον εθνικοσοσιαλιστικό χαιρετισμό σε τελετές ορκωμοσίας. 

Όλα αυτά τα συμβάντα αποδεικνύουν στην πράξη ότι η ιστορική κληρονομιά του Εθνικοσοσιαλισμού γοητεύει ακόμη τον καταπιεσμένο λαό της Παλαιστίνης που μάχεται με λύσσα τους Ταλμουδιστές, οι οποίοι σκοτώνουν με βόμβες φωσφόρου μικρά παιδιά και ξεκληρίζουν ολόκληρες οικογένειες χωρίς κανείς να αντιδρά στο μακελειό που λαμβάνει χώρα.



Ο Γερμανικός «Τρίτος Δρόμος»

 

Μετάφραση: Wolverine

Ο «Τρίτος Δρόμος» ιδρύθηκε την 28η Σεπτεμβρίου του 2013 στη Χαϊδελβέργη με την σημαντική συμμετοχή πρώην στελεχών του NPD και αυτόνομων/ανένταχτων ακτιβιστών. Δραστηριοποιούνται ως κόμμα στα ομοσπονδιακά κρατίδια της Βαυαρίας, του Βερολίνου, του Βραδεμβούργου, της Ρηνανίας - Παλατινάτου και της Σαξονίας καθώς και στην ευρύτερη περιοχή. Σύμφωνα με την επίσημη διακήρυξη τους, το κόμμα ζητά έναν λεγόμενο «γερμανικό σοσιαλισμό» ως έναν «Τρίτο Δρόμο» πέρα από τον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό. 

Το όραμα τους βασίζεται γενικά σε μια ταυτοτική άποψη για την ανθρωπότητα με έναν στενό προσανατολισμό στον ιστορικό «αριστερό» εθνικοσοσιαλισμό και την σημασία της μάχιμης συντροφικότητας. Στοχεύουν σε μια προεδρική δημοκρατία με «εκτεταμένες εξουσίες» για τον πρόεδρο, για τις βασικές βιομηχανίες και τις τράπεζες γράφουν ότι πρόκειται να εθνικοποιηθούν στην υπηρεσία του «γερμανικού σοσιαλισμού» σύμφωνα με το πρόγραμμα τους. Χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους ιδεολογικά ως «εθνικοεπαναστάτες» (NR) και ακολουθούν το πρόγραμμα της λεγόμενης «αριστερής» πτέρυγας του NSDAP γύρω από το «Μαύρο Μέτωπο» των αδελφών Strasser.

Με βάση αυτή την ιδεολογία, ο επικεφαλής τους είπε σε μια πορεία στο Πλάουεν τον Μάιο του 2014: «Οι καπιταλιστές επιχειρηματίες βάζουν τους Γερμανούς στο περιθώριο της μακροχρόνιας ανεργίας και διψούν για φρέσκο ξένο αίμα». Το κόμμα αντιτίθεται ρητά στις χριστιανικές αξίες που πρόκειται να αντικατασταθούν από έναν «παγανιστικό γερμανικό» εσωτερισμό της κοινότητας. Το 2019, το κόμμα εστίασε επίσης ιδιαίτερα στη συζήτηση για την προστασία του περιβάλλοντος και του κλίματος. Διατηρούν επαφές με Ούγγρους, Ουκρανούς και Ρώσους καθώς και με το Σκανδιναβικό Σουηδικό Κίνημα Αντίστασης αλλά και με το νεοφασιστικό Casa Pound Italia. Επίσης έχουν επαφές με το καθεστώς του Άσαντ της Συρίας και την Χεζμπολάχ. 

Το κόμμα είναι αντισιωνιστικό ενώ στις ευρωεκλογές του 2019 είχε ως σύνθημα το «Ευρώπη ξύπνα! Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία αντί για δικτατορία της ΕΕ!» με βάση το σύνθημα «Γερμανία ξύπνα», που απαγορεύεται βάσει του ποινικού δικαίου, λόγω του ύμνου των SA. Θεωρούν τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους σε όλη την Ευρώπη «προδότες», «αντιπροσώπους της δειλής αστικής τάξης» και «αποδέκτες χρημάτων από το κεφάλαιο». Αντιτίθεται το κόμμα στην συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και είναι υπέρ της άμεσης αποχώρησης από τον επιθετικό Αμερικανοσιωνιστικό οργανισμό. Χρησιμοποιεί σύμβολα από την εθνικοσοσιαλιστική εποχή, του «Γερμανικού Εργατικού Μετώπου» ένα σφυρί και ένα σπαθί που διασταυρώνονται μεταξύ τους. Αυτά τα δύο σύμβολα είχαν σκοπό να απεικονίσουν την ένωση στρατιωτών και εργατών. 

Ο «πολιτικός αγώνας» περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, συναυλίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, εκστρατείες διανομής. Ο «πολιτιστικός αγώνας» αναφέρεται στη διατήρηση των εθίμων. Ο «αγώνας για την κοινότητα» περιλαμβάνει τις πτυχές της «βοήθειας στη γειτονιά», την «ζωντανή κοινότητα», τις «κοινές δραστηριότητες αναψυχής» και τις «αθλητικές συγκεντρώσεις», στις οποίες οι πολεμικές τέχνες διαδραματίζουν ιδιαίτερο ρόλο. Το κόμμα προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τις φιλανθρωπικές δραστηριότητες, όπως δωρεές σε είδη για τους άστεγους και εκστρατείες διανομής ρούχων. Προσφέρει επίσης βοήθεια στις εργασίες για το σπίτι, μαθήματα μαγειρικής, εκστρατείες δώρων και συναντήσεις νέων. Το κόμμα έχει τώρα ένα ευρύ φάσμα προσφορών ειδικά για τα παιδιά και τους νέους, συμπεριλαμβανομένων των πεζοποριών και των κατασκηνώσεων. 

Σε αντίθεση με τις άλλες φιλανθρωπικές οργανώσεις, που κατανέμουν τη βοήθεια τους καθαρά με βάση τις ανάγκες, οι δωρεές γίνονται αποκλειστικά σε Γερμανούς. Κοινές γιορτές όπως οι εορτασμοί του ηλιοστάσιου, φθινοπωρινά φεστιβάλ και εκδηλώσεις μνήμης. Η κεντρική μορφή εκδήλωσης είναι οι «συντροφικές βραδιές» που πραγματοποιούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα, όπου συζητούνται επίκαιρα θέματα καθώς και ιδεολογικά θέματα. Στην ιστοσελίδα του, το κόμμα ασχολείται επανειλημμένα με τους εθνικιστές συγγραφείς και τους ακρογωνιαίους λίθους του «εθνικισμού», του «σοσιαλισμού» και της «επανάστασης» που διατυπώνει το κόμμα, σύμφωνα με την «εθνική αντικουλτούρα ως εναλλακτική στο υπάρχον σύστημα». 

«Ζούμε σε μια ξεριζωμένη και χωρίς κουλτούρα φιλελεύθερη καπιταλιστική καταναλωτική κοινωνία που γνωρίζει μόνο το σήμερα και όχι το αύριο. Φουσκωμένοι και εντελώς εκφυλισμένοι, ο λαός μας κατατρώει όλο και περισσότερο υλισμό. Το νόημα της ύπαρξης και η επίγνωση του ποιος είναι και από πού προέρχεται χάνονται εντελώς σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία που κλέβει την ταυτότητα μας». Το κόμμα κάλεσε επίσης τα μέλη του να συμμετάσχουν στις διαμαρτυρίες κατά των μέτρων για τον κορωνοϊό και έγραψε σχετικά μεταξύ άλλων «υπάρχουν Γερμανοί στις πόλεις που έχουν τελειώσει με το σύστημα και θέλουν την αλλαγή. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι αυτή η αλλαγή θα είναι ο δρόμος προς τον γερμανικό σοσιαλισμό», τα «δεξιά στρατόπεδα» θα μπορούσαν να αποκλειστούν ως «ζωολογικός κήπος τρελών».

Διατηρούν διασυνδέσεις με το σύνταγμα Azov, ένα Ουκρανικό σώμα εθελοντών που έχει πλέον ενσωματωθεί στην Ουκρανική Εθνική Φρουρά. Μετά το ξέσπασμα του πολέμου, το κόμμα περιέγραψε αυτό τον ένοπλο σχηματισμό ως την «ένοπλη πτέρυγα του εθνικού κινήματος» στην Ουκρανία σε έναν «ηρωικό αγώνα για την ελευθερία της χώρας τους». Ωστόσο, σύμφωνα με το κόμμα, δεν στέκεται κανείς με την κυβέρνηση του προέδρου Volodymyr Zelenskyj, ο οποίος περιγράφεται ως «διεφθαρμένος και Εβραίος», αλλά μάλλον με τους εθνικιστές εκεί, επειδή έχουν τις «μεγαλύτερες μεσοπρόθεσμες δυνατότητες» στην Ευρώπη. Σύμφωνα με τις δικές τους πληροφορίες, το κόμμα έχει στείλει πολλές αποστολές υλικού όπως αλεξίσφαιρα γιλέκα μάχης και ασυρμάτους σε «εθνικιστικές μονάδες» στην Ουκρανία.

Η Επαναστατική Γοητεία του Εθνικοσοσιαλισμού

 

«Μια χιονισμένη μέρα του Φεβρουαρίου του 1924, ένας νέος, αδύνατος, μελαχρινός άνδρας έκανε την εμφάνιση του στο μέγαρο Schutzenhaus στην πόλη Ράιντ της Ρηνανίας. Στην αίθουσα επικρατούσε πολιτικός πυρετός, καθώς οι ρήτορες του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (DKP) αγόρευαν με πάθος και ένταση.

Ο αδύνατος άνδρας με τα εκφραστικά μάτια και το φτηνό, μάλλινο παλτό ανέβηκε στην έδρα και υπέβαλε κάποιες ερωτήσεις στους ομιλητές. Μερικοί από το ακροατήριο γέλασαν. Ένας κομμουνιστής του επιτέθηκε, φωνάζοντας οργισμένος: «Εκμεταλλευτή της εργατικής τάξης, καπιταλιστή!».

Ατάραχος ο νεαρός άνδρας, άρπαξε ενστικτωδώς την ευκαιρία που αναζητούσε. Απευθύνθηκε με κοφτή αλλά σταθερή φωνή προς τον «εκπρόσωπο της εργατικής τάξης» και είπε: «Θα παρακαλούσα τον κύριο που με αποκάλεσε δίχως ντροπή "εκμεταλλευτή και καπιταλιστή", να έλθει στην έδρα και να αδειάσει το πορτοφόλι του. Τότε θα δούμε ποιος από τους δύο μας έχει τα περισσότερα χρήματα».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του έβγαλε το πορτοφόλι του και άδειασε τα λιγοστά κέρματα που είχε στην έδρα. Ο κόσμος γέλασε, αλλά χάρισε τη συμπάθεια του στον νεαρό. Έτσι άρχισε η πολιτική διαδρομή του Γιόζεφ Γκαίμπελς, του «εγκεφάλου» του Γ' Ράιχ».

πηγή

Walter Stennes: ο «αποστάτης» του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος

 

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Ο Walter Stennes υπήρξε ηγετικό στέλεχος των «Ταγμάτων Εφόδου» στην ευρύτερη περιοχή του Βερολίνου. Όπως χιλιάδες άλλοι Γερμανοί την εποχή εκείνη όταν ήρθε η ώρα, υπηρέτησε την πατρίδα στο μέτωπο και τραυματίστηκε στις μάχες. Παρασημοφορήθηκε με μια σειρά κορυφαίων διακρίσεων για το θάρρος του και απέκτησε την φήμη του στο ατσάλι του πολέμου και στην λάσπη των χαρακωμάτων. Το 1927 εντάχθηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. 

Γύρω του σιγά σιγά άρχισε να αναγνωρίζει τον αναδυόμενο νεποτισμό και τα σημάδια σταδιακής διαφθοράς του ευρύτερου κομματικού μηχανισμού. Παρατηρούσε με πίκρα ότι κάποιοι είχαν μια τάση προς την πολυτέλεια την στιγμή που οι σύντροφοι του στα «Τάγματα Εφόδου» ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας. Τα ακριβά χόμπι των ηγετικών στελεχών, η τάση για μια επίδειξη πολυτέλειας στις επίσημες κομματικές έδρες, η απόσταση ανάμεσα στα ανώτερα/ανώτατα στελέχη και τα απλά μέλη του κόμματος ήταν αγκάθι στα πλευρά αυτών που τόνιζαν τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα του κινήματος. Ποτέ δεν δέχτηκε ως σωστή την νόμιμη οδό για την κατάληψη της εξουσίας, δηλαδή μέσω των εκλογών. Δεν ήθελε να είναι τα ηρωικά SA απλά ένα εξάρτημα στην κομματική μηχανή σύμφωνα με τις οδηγίες χρήσης του Χίτλερ, αλλά το καύσιμο για μια διαρκή εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση που δεν θα σταματούσε το βράδυ των εκλογικών αποτελεσμάτων. 


link: Ένα βιβλίο - σταθμός της «Τρίτης Θέσης» για κάθε σκεπτόμενο συναγωνιστή: Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση» από τις εκδόσεις «το Αντίδοτο» (πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος - μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς)

Τα παράπονα για την ηγεσία του κόμματος άρχισαν να εξαπλώνονται σε ολόκληρη την Γερμανία, αφού έβλεπαν ότι οι θυσίες τους δεν υπηρετούσαν το πρόταγμα του Σοσιαλισμού. Τον Αύγουστο του 1930 ο ριψοκίνδυνος Stennes εναντιώθηκε για πρώτη φορά στις πρακτικές και τις πολιτικές του Αδόλφου Χίτλερ. Διαφώνησε με την οργανωτική υποβάθμιση του ρόλου των «Φαιοχιτώνων». Η πρώτη αντίδραση όμως έληξε με ειρηνικά μέσα χωρίς να υπάρξει επέκταση της κρίσης. Ακολούθησε σύντομα μια εξέγερση τον Φεβρουάριο του 1931 αφού η ανάγκη για έναν πιο ενεργό ρόλο μέσα στο κόμμα υπήρξε επιτακτική από τις συνθήκες της εποχής. 

Οι άντρες των SA θεωρούσαν ότι το κόμμα κινείται σε λάθος πολιτική πορεία ενώ τα όποια κέρδη είχαν αποκτηθεί λόγω της δικής τους θυσίας, ένα πραγματικό γεγονός για όσους δεν είχαν πάθει ακόμη μια πλήρη πολιτική τύφλωση. Επιζητούσαν επίσης μια εμβληματική εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο ένα αίτημα που επίσης δεν ικανοποιούσε ο Χίτλερ ενώ την ίδια στάση κράτησε και στο αίτημα της αύξησης του κομματικού μισθού. Ο Stennes σε καμιά περίπτωση δεν φοβήθηκε την πρωτοκαθεδρία του Χίτλερ και έσπευσε να τον συναντήσει προσωπικά, όμως ο Φύρερ αρνήθηκε να τον συναντήσει αλλά και να δει την αλήθεια κατάματα. 

Τον Αύγουστο του 1930 επανέλαβε τα αιτήματα του στον Γιόζεφ Γκαίμπελς με την απειλή να συνοδεύει τα λόγια του, ότι τα 15000 μέλη των SA στο Βερολίνο θα εγκαταλείψουν το κόμμα! Σε μια προγραμματισμένη ομιλία του υπουργού προπαγάνδας όπου παραδοσιακά τα «Τάγματα Εφόδου» παρείχαν την προστασία απέναντι στους εχθρούς του κόμματος, αυτή την φορά δεν έγινε το ίδιο αφού με εντολή του Stennes οι «Φαιοχίτωνες» δεν έσπευσαν να λάβουν θέσεις. Απεναντίας ο κομματικός «αποστάτης» οργάνωσε μια συγκέντρωση των αντρών του την ίδια ημέρα και ώρα και μάλιστα με συνθήματα ενάντια στον υπουργό προπαγάνδας (!) στέλνοντας σε όλους το μήνυμα σε ποιους πραγματικά ανήκει το μαχόμενο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. 

Σε αντίδραση ο Γκαίμπελς ζήτησε την προστασία των μονάδων των SS γυρνώντας προκλητικά την πλάτη του στα SA. Οι εργάτες και βετεράνοι που επάνδρωναν τα «Τάγματα Εφόδου» ως απάντηση επιτέθηκαν με μια καταδρομική κίνηση στα κεντρικά κομματικά γραφεία του Βερολίνου, διέλυσαν τα πολυτελή έπιπλα που κοσμούσαν τους χώρους και ξυλοφόρτωσαν αυτούς που τόλμησαν να τους αντισταθούν. Ο Χίτλερ τρομοκρατημένος σπεύδει να αποκαταστήσει την τάξη και επιστρέφει από το μουσικό φεστιβάλ για τον Βάγκνερ όπου βρισκόταν. Την επόμενη ημέρα φοβούμενος τα χειρότερα συναντά εσπευσμένα τους μπαρουτοκαπνισμένους άντρες και την 1η Σεπτεμβρίου μπροστά σε 2000 μέλη των SA υπόσχεται να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα τους και ακόμη περισσότερα. 

Καλεί εσπευσμένα από το εξωτερικό που βρίσκεται τον Ernst Röhm για να αναλάβει αυτός την αρχηγία τους, ενώ ο δικός του τίτλος ως ανώτατος ηγέτης τους είναι μόνο διακοσμητικός. Τον Φεβρουάριο του 1931 ο Stennes διαμαρτύρεται για τον ιματισμό που παρέχει το κόμμα στους άντρες του ενώ συγκρούεται και με τον Ernst Röhm τον οποίο κατηγορεί ως «ανήθικο». Στις 20/02/1931 ο Αδόλφος Χίτλερ αποκαλύπτει τελικά τις πραγματικές του σκέψεις και διατάζει τα «Τάγματα Εφόδου» να σταματήσουν την επαναστατική βία στους δρόμους απέναντι στους εχθρούς ώστε να κατευνάσει και την πλουτοκρατία που τους θεωρεί το λιγότερο «χαοτικούς» ενώ παράλληλα ζητάει να αποδεχτούν τα κομματικά περιφερειακά όργανα ως τους ανώτατους ηγέτες τους. 

Αυτή είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Δεν μπορούν να αποδεχτούν οι «Φαιοχίτωνες» ότι θα τους διατάζουν στο εξής οι «αυλικοί» του Αδόλφου Χίτλερ. Ο Ernst Röhm παίρνει για μια ακόμη φορά το μέρος του Χίτλερ και απαγορεύει στους υφιστάμενους του να μιλούν σε δημόσιους χώρους ή να αμύνονται στις επιθέσεις των κομμουνιστών. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι η εποχή όπου ο Χιτλερισμός κοιτάει προς την μεριά των βιομηχάνων και των πλουσίων γαιοκτημόνων για την οικονομική στήριξη, ενώ από την άλλη πλευρά οι ακροδεξιοί του στρατεύματος δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμια τους και στοχοποιούν τα επαναστατικά στοιχεία που είναι η μελλοντική απειλή. Το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα όσο και αν κάποιοι υποστηρίζουν αυτή την θέση, ουδέποτε υπήρξε στο σύνολο του υπό τον πλήρη έλεγχο του Αυστριακού ηγεμόνα. 

Οι άντρες του Stennes αρνούνται και πάλι τον κομματικό έλεγχο και τις αλλοπρόσαλλες διαταγές που προσβάλουν την τιμή τους και την φήμη τους και καταλαμβάνουν την 31η Μαρτίου για δεύτερη φορά τα γραφεία του Βερολίνου, σταματούν την έκδοση της εφημερίδας του Γκαίμπελς «Der Angriff» και τυπώνουν εφημερίδες με πρωτοσέλιδα και αρθρογραφία υπέρ των «στασιαστών». Ο Χίτλερ αφρίζει από την συμφορά που τον βρίσκει και άμεσα διατάζει την πολεμική ενάντια στην εξέγερση με κάθε μέσο που μπορεί να απαιτηθεί. Ο Γκαίμπελς καλεί τους μπάτσους του Βερολίνου και μονάδες των SA πιστές σε αυτόν για να αποκατασταθεί η τάξη. Ο Stennes αποβάλλεται άμεσα από το κόμμα και αμέσως αποκτά επαφή με τον Otto Strasser ρίχνοντας έτσι τον σπόρο για το «Μαύρο Μέτωπο»

Στο πλευρό του βρίσκονται 2000 «Φαιοχίτωνες» και 2000 πιστοί του Hermann Ehrhardt  οι οποίοι δηλώνουν ότι το κόμμα έχει «εγκαταλείψει τον επαναστατικό του προσανατολισμό και τον αληθινό εθνικοσοσιαλισμό». Ο Χίτλερ σπεύδει στις στήλες των κομματικών εφημερίδων να αποκαλέσει τον Stennes ως έναν «σοσιαλιστή των σαλονιών» και καλεί τα SA να διαλέξουν ποιον ηγέτη θέλουν στο κόμμα, προκαλώντας οργή και προβληματισμό ανάμεσα σε αυτούς που γνωρίζουν την πραγματική αξία του πρωτεργάτη της εσωκομματικής εξέγερσης ή μπορούν να προβλέψουν το μέλλον του Εθνικοσοσιαλισμού. 

Είναι εύκολο για τον Χίτλερ εκείνη την εποχή να ξεγελάσει την κομματική βάση σχεδόν στο σύνολο της, κάνοντας λόγο φυσικά σύμφωνα με την προσφιλή τακτική του για «προδότες» ένα επιχείρημα όμως που καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Ο Walter Stennes παίρνει τον δρόμο της εξορίας και η μοίρα τον στέλνει όχι στον τάφο (όπως έγινε την 30η Ιουνίου του 1934 με τους ηγέτες των SA) αλλά στην Κίνα όπου διαθέτει τις υπηρεσίες τους στους Εθνικιστές του Chiang Kai-shek μέχρι το 1949.

link: Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung - S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.

Michael Kühnen: Πολιτική Στράτευση, η παράδοση και το πνεύμα των «Ταγμάτων Εφόδου».

 

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ολλανδικό εθνικοεπαναστατικό ιστολόγιο και μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Wood Brother

Το βιογραφικό του Γερμανού Michael Kühnen μπορείτε να το διαβάσετε εδώ και σχετικά με την μετάφραση του βιβλίου του «Η Δεύτερη Επανάσταση» στον σύνδεσμο εδώ

Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι κάτι περισσότερο από μια κοσμοθεωρία, είναι πρωτίστως ένας τρόπος ζωής όπου το κοινό συμφέρον προηγείται από το προσωπικό συμφέρον. Περισσότερο από μια πολιτική πεποίθηση, αφορά την πολιτική πράξη. Διαχρονικές οι αρχές του εθνικοσοσιαλισμού. Βασίζονται στους νόμους της φύσης και της ανθρώπινης φύσης. Μα πάνω απ' όλα ο εθνικοσοσιαλισμός χαρακτηρίζεται από τον χαρακτήρα του ως ένα μαχητικό κίνημα. Ένα κίνημα που το μεταφέρουν οι πολιτικοί στρατιώτες. Οι πρόδρομοι αυτών μπορούν ήδη να αναγνωριστούν στους Σπαρτιάτες.

Οι πολιτικοί στρατιώτες του μεσοπολέμου γεννήθηκαν στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί εκατομμύρια στρατιώτες θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα τους. Ο πολιτικός στρατιώτης διαφέρει σημαντικά από τον α-πολιτικό στρατιώτη, που χαρακτηρίζεται από την άκριτη δοξασία της στρατιωτικής υπακοής στην υπηρεσία κάθε κατοχυρωμένου συστήματος, όσο επιζήμιο και αν είναι για τα ζωτικά συμφέροντα του λαού. Ο πολιτικός στρατιώτης, από την άλλη, αφιερώνει την ζωή του εξ ολοκλήρου στον αγώνα για την πολιτική ιδέα και το κίνημα. Είναι έτοιμος να θυσιαστεί αν χρειαστεί.

Οι μαχητές των Freikorps για πολύ καιρό αναπτύσσονταν όλο και περισσότερο σε πολιτικούς στρατιώτες υπό την πίεση των εξελίξεων μεταξύ 1918-1923. Δεν ήταν πλέον πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν το υπάρχον σύστημα. Όχι, ήθελαν να ρίξουν το κυβερνών φιλελεύθερο-καπιταλιστικό σύστημα υπέρ του μεγάλου γερμανικού εθνικού κράτους! Από αυτό το κίνημα αργότερα θα αποκρυστάλλωναν επίσης τα  Sturm Abteilung (SA) ως μαχητική πτέρυγα του NSDAP.

Ένας κομματικός στρατός πολιτικών στρατιωτών, οι οποίοι μέσα από τον αγώνα και τη θυσία τους, θα έπαιζαν τον καθοριστικό ρόλο μέσα στην επανάσταση. Τελικά 400 μάρτυρες και αρκετές χιλιάδες τραυματίες ήταν η αιματηρή θυσία που έκανε η ηγεσία, για να φέρει το κόμμα στην εξουσία. Αυτός ο πολιτικός στρατός παρέλασε άφοβα και ασταμάτητα μπροστά μέχρι να εξασφαλιστεί η τελική νίκη.

Ο εθνικοσοσιαλισμός εκείνη την εποχή, μέσα από τον πολιτικό του αγώνα συνειδητοποίησε μια νέα τάξη, στην οποία δεν υπήρχε πλέον χώρος για ταξικές ταυτοποιήσεις, εκμετάλλευση και αποξένωση, την οργανική κοινωνική λαϊκή κοινότητα. Αυτή η κοινωνία χαρακτηρίστηκε από ένα νέο είδος ανθρώπου, τον εργάτη και τον στρατιώτη. Τα καφέ πουκάμισα των SA ήταν και παραμένουν η πιο αγνή ενσάρκωση αυτού του ιδανικού. Αυτό είναι το είδος του πνεύματος που πρέπει να κρατήσουμε στη σημερινή πολιτική μάχη.

Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι η αναγνώριση του βιολογικού μας έθνους. Ως εθνικοσοσιαλιστές θέλουμε να δημιουργήσουμε κάτι παραπάνω από άνεση και ευημερία για τη δική μας ζωή και τον μικρό κύκλο μας. Το πεπρωμένο μας είναι να συμβάλλουμε σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς, να αγωνιστούμε για μια εντελώς νέα τάξη πραγμάτων! Σε αυτόν τον αγώνα αντλούμε δύναμη από την παράδοση του πολιτικού στρατιώτη. Όποιες δύσκολες μέρες και να έρθουν, το κίνημά μας θα επιβιώσει ξανά και ξανά μέσα από αυτόν τον τρόπο ζωής. Δεν μπορείς να απαγορεύσεις μια καλή ιδέα.

Ο πολιτικός στρατιώτης είναι μια ηθική αρχή, ένας τρόπος ζωής που θέτει πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις για το αναμενόμενο. Ως πολιτικός στρατιώτης, εμπιστεύεσαι τη ζωή σου στο κίνημα, δίνοντας του νόημα και αξία. Ο εθνικοσοσιαλισμός δεν θέλει να τον έχεις ως μνήμη, αλλά θέλει να τον ζεις! Ο αγώνας είναι ο στόχος ζωής του πολιτικού στρατιώτη. Αυτό θα είναι δύσκολο και θα γνωρίζει κανείς πολλές αναποδιές όσο υπάρχουν δεσμοί με την προηγούμενη ζωή - οικογένεια, δουλειά, ενδιαφέροντα και κύκλοι φίλων.

Ο πολιτικός στρατιώτης είναι επαγγελματίας επαναστάτης: η ζωή του είναι εξ ολοκλήρου αφοσιωμένη στην καταπολέμηση του συστήματος. Σε αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχει χώρος για ιδιωτικά συμφέροντα, ελπίδα για οικογένεια, φίλους, καριέρα ή κοινωνική θέση. Ο πολιτικός στρατιώτης είναι τελικά πρόθυμος να θυσιάσει τα πάντα και να αγωνιστεί χωρίς να υπολογίζει τον εαυτό του. Συγκεκριμένα έχει ήδη σταθεί απέναντι εντελώς με την επικρατούσα τάξη, με τους αστικούς νόμους και τα έθιμα.

Η τιμή είναι το ύψιστο αγαθό για τον πολιτικό στρατιώτη. Ανταποκρίνεται στα ιδανικά του, είναι έτοιμος να εκπληρώσει τα καθήκοντα του και να δεχτεί τις συνέπειες. Ένας τέτοιος άνθρωπος αξίζει σεβασμό στα μάτια του συνανθρώπου του και θα μπορεί και θα του επιτραπεί να σέβεται τον εαυτό του. Από όλους όσους αγωνίζονται στις τάξεις μας, περιμένουμε να είναι άνθρωποι με τιμή. Αυτή η τιμή μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω μιας δια βίου δέσμευσης στα ιδανικά μας. Το κίνημα απαιτεί πολιτικούς στρατιώτες, ανθρώπους με λειτούργημα, χρέος τιμής στο οποίο οφείλουν ισόβια αφοσίωση!

Η συντροφικότητα είναι το τσιμέντο του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος. Το κίνημα μας είναι αρραγές στις εξωτερικές πιέσεις, γιατί είμαστε μια άφθαρτη κοινότητα ομοϊδεάτων. Η προδοσία και η ασυδοσία είναι τα χειρότερα εγκλήματα που μπορεί να διαπράξει ο πολιτικός στρατιώτης. Αυτός που δεν μπορεί να είναι σύντροφος άλλου δεν έχει καμία δουλειά μαζί μας! Η συντροφικότητα είναι κάτι διαφορετικό από τη φιλία - δεν βασίζεται στην προσωπική συμπάθεια. Η άφθαρτη αίσθηση της συντροφικότητας μας δεν βασίζεται στην προσωπική ενσυναίσθηση, αλλά στην κοινή στάση ζωής μας!

Πάντα θα υπάρχουν σύντροφοι που συμπαθούν ο ένας τον άλλον και αντιπαθούν ο ένας τον άλλον. Ωστόσο, ο πολιτικός στρατιώτης δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά ότι δεν αποτελεί μέρος του κινήματος για προσωπικούς λόγους, αλλά επειδή αγωνίζεται για έναν κοινό σκοπό. Τα προσωπικά συναισθήματα δεν πρέπει ποτέ να απειλούν την εσωτερική δύναμη του κινήματος. Ως εκ τούτου, το καθήκον της συντροφικότητας είναι πάνω από κάθε προσωπική στοργή! Όποιος συμμερίζεται τις πολιτικές μας πεποιθήσεις και πράττει ανάλογα είναι σύντροφος μας! Είναι χρέος του πολιτικού στρατιώτη να τους βοηθήσει και να τους υπερασπιστεί - όχι λόγω προσωπικών συναισθημάτων, αλλά για χάρη των επιχειρήσεων. Ο εχθρός πρέπει να ξέρει, όποιος επιτίθεται σε έναν εθνικοσοσιαλιστή επιτίθεται σε όλους μας. Όποιος μας επιτεθεί μπορεί να περιμένει αντίδραση!

Επανάσταση! Ο πολιτικός στρατιώτης πρέπει να είναι σκληρός! Δυνατός για τους εχθρούς του! Δύσκολο για τον εαυτό μου, γιατί ο αγώνας μας είναι αυτοθυσία και κακουχίες. Εκείνοι που αντέχουν με επιτυχία που έχουν ήδη ξεπεράσει όλες τις αδυναμίες, τις ασήμαντες ανησυχίες και τις ασάφειες. Αλλά και ο πολιτικός στρατιώτης πρέπει να είναι σκληρός απέναντι στους εχθρούς του λαού μας. Ποτέ ξανά δεν μπορεί η εθνική κοινωνική επανάσταση να σταθεί στα μισά μέτρα και στους αστικούς συμβιβασμούς. Μέσα από το παράδειγμά του, ο πολιτικός στρατιώτης εμπνέει νέους συντρόφους. Σύντροφοι που εξακολουθούν να αμφιβάλλουν, που είναι ακόμα κολλημένοι σε παλιές ιδέες ή τυφλωμένοι από εχθρική προπαγάνδα, αλλά που θέλουν να δουν δράση αντί για λόγια. Η μάχη μέσα στις τάξεις μας είναι μια διαδικασία επιλογής κατά την οποία το άχυρο πρέπει να διαχωριστεί από το σιτάρι. Μόνο οι πραγματικοί πολιτικοί στρατιώτες προορίζονται να γίνουν φορείς της νέας τάξης!

«Ο Παγκόσμιος Εχθρός» του Γιόσεφ Γκαίμπελς

 

«Τριακόσιοι άνθρωποι, οι οποίοι γνωρίζονται μεταξύ τους, κατευθύνουν την οικονομική μοίρα της υφηλίου. Οι διάδοχοι τους προκύπτουν μέσα από τις τάξεις τους».

Αυτό είπε ένας από αυτούς τους τριακόσιους, ο οποίος σίγουρα γνωρίζει, στις 25 Δεκεμβρίου 1909 στο «Neue Freie Presse» της Βιέννης: ο μεγαλοκαπιταλιστής, υπουργός της Δημοκρατίας, φίλος των μπολσεβίκων και Εβραίος, Walter Rathenau. Όταν πέθανε, εκατοντάδες χιλιάδες του μαρξιστικού προλεταριάτου, διαδήλωσαν ενάντια στον καπιταλισμό και την αντίδραση και υπέρ του σοσιαλισμού και του Ράτεναου.

Το διεθνές κεφάλαιο έχει θέσει υπό τον έλεγχο του τα κυριαρχικά δικαιώματα του γερμανικού λαού και τις σφαίρες εξουσίας μας. Πιστοί στον αρχαίο νόμο της εβραϊκής φυλής: «να καταβροχθίσεις όλους τους λαούς», ξεκίνησαν με εμάς, αρχικά τερματίζοντας την ικανότητα του λαού μας να αντισταθεί μέσω του πολέμου και της επανάστασης και εν συνεχεία καταλαμβάνοντας τις δομές του κράτους.

Τώρα διευθύνουν το νόμισμα μας, ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της γερμανικής παραγωγής, το σύστημα μεταφορών μας, και ως αποτέλεσμα των στρατιωτικών και διπλωματικών τους ικανοτήτων, τα σύνορα της Γερμανίας. Ο Τύπος είναι σχεδόν εξ΄ολοκλήρου στα χέρια τους. Ελέγχουν έτσι την κοινή γνώμη, καθορίζουν το κοινοβούλιο και την κυβέρνηση. 

Με την βοήθεια των Γερμανών πολιτικών επέβαλαν έναν επόπτη, τον Πάρκερ Γκίλπερτ (Γενικός Επίτροπος για τις Αποζημιώσεις), για να ελέγχει τον «αποικιακό» προυπολογισμό και να επηρεάζει τα έσοδα και τις δαπάνες μας. Το κοινοβούλιο και η κυβέρνηση βρίσκονται εξ΄ ολοκλήρου στα χέρια τους και οι συνθήκες σκλαβιάς που επικρατούν στην Γερμανία από τις 9 Νοεμβρίου 1918 εγγυώνται την συνέχιση αυτής της άθλιας κατάστασης.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ένας Εθνικοσοσιαλιστής στις Ειδικές Δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού

 


γράφει ο Ευρύμαχος

Η ώρα ήταν γύρω στις 10 το βράδυ. Πάνω στο βουνό μέσα στην απόλυτη ησυχία επισκεύαζα πρόχειρα τον φράκτη του στρατοπέδου με τον υπολοχαγό που τύγχανε ΑΥΔΜ εκείνης της μέρας. Ένα μεγάλο μέρος του, γύρω στα 30 μέτρα είχε πέσει μονοκόμματα. Καθώς τυλίγαμε και κόβαμε το σύρμα παγιδεύσεως που χρησιμοποιήσαμε για να μπαλώσουμε την περίφραξη, εκείνος έκανε εικασίες σχετικά με το τι θα μπορούσε να έχει συμβεί. Πιο πριν οι σκοποί είχαν ακούσει φωνές μέσα στην ερημιά τις οποίες και ο Υπολοχαγός ερμήνευσε ως αντιπερισπασμό με σκοπό την καταστροφή του φράχτη. Εμένα όλο αυτό μου φαινόταν σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Πολύ θα ήθελα να βρεθώ σε μια ασυνήθιστη κατάσταση με τον εχθρό κατά τη διάρκεια της θητείας μου, όμως κάτι τέτοιο μάλλον δεν συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. 

Είχε φτάσει η ώρα της αναφοράς που θα έπαιρνε εννοείται εκείνος, ο οποίος βρισκόταν όμως ακόμα γύρω στο μισό χιλιόμετρο μακριά μαζί μου, να επεξεργάζεται στο μυαλό του διάφορες εκδοχές τραυματίζοντας άτσαλα τα χέρια του στα συρματοπλέγματα. Το γεγονός μάλλον είχε προσδώσει λίγο νόημα στην βαρετή του υπηρεσία. Ο εν λόγω Υπολοχαγός ανήκε σε μια νεαρή φουρνιά εξαιρετικών αξιωματικών και υπαξιωματικών με τους οποίους είχαμε την τρομερή τύχη να συνυπάρξουμε στο ίδιο στρατόπεδο. Ήταν πατέρας ενός παιδιού και περίμενε το δεύτερο. Λίγο πριν, ενώ συζητούσαμε μου είχε υπερτονίσει την αξία της οικογένειας και της πατρότητας έναντι της καριέρας αφήνοντας υπόνοιες για γηραιότερα στελέχη που είχαν δώσει βαρύτητα στο δεύτερο.

Μετά από λίγο άρχισαν να ακούγονται τα συνθήματα των λόχων που κατευθύνονταν τροχάδην προς την βραδινή αναφορά. Δεν είχα βρεθεί ποτέ μακριά από τις φωνές, τα ποδοβολητά και γενικότερα αυτή τη γιορτή της σύναξης των λόχων όμως είχα την τύχη τότε, λίγο πριν φύγω από το νησί. Ακούγοντας ανακατεμένα τα συνθήματα να πασχίζουν να ξεπεράσουν το ένα το άλλο σε ένταση, ανατρίχιασα και σκέφτηκα το πως αν ήμουν εχθρός δεν θα επιχειρούσα το οτιδήποτε εναντίον της συγκεκριμένης μονάδας. Ήμασταν: ''σίδερα και ατσάλι, δεν υπάρχουν άλλοι''. Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε, ή έτσι θέλαμε να δείχνουμε και αυτό διότι μας έλειπε το πιο βασικό συστατικό.

Εκείνο δεν ήταν η εκπαίδευση. Παρ'όλο που η ουσιαστική της πλευρά είχε αντικατασταθεί από ψυχολογικά και σωματικά καψόνια. Αυτό μας άρεσε. Είχαμε ακούσει ιστορίες για αυτά και θέλαμε να τα ζήσουμε. Ούτε η οργάνωση. Θυμάμαι πόσο αγανακτισμένος ήμουν την μέρα που μετά από 7 χιλιόμετρα τρέξιμο και σκληρή γυμναστική το πρωινό που μας προσέφεραν για να μας κρατήσει τις επόμενες έξι ώρες εκπαίδευσης ήταν μόνο κορν φλέηκς χωρίς γάλα, τα οποία φάγαμε σαν τσιπς. Το ενδεικτικό αυτό παράδειγμα έλλειψης μέριμνας με είχε νευριάσει μόνο για όσο κράτησε, μιας και θεωρούσα πως η βασικότερη και ίσως μόνη υποχρέωση που είχαν απέναντί μας ήταν η επαρκής σίτιση. Το αισθάνθηκα σαν υποτίμηση. Όμως το ξέχασα. Ούτως ή άλλως, δεν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε και να επεξεργαστούμε το τι συνέβαινε, πέρα από τα 15 λεπτά που μας δίνονταν το βράδυ τα οποία αφιερώναμε μιλώντας στο τηλέφωνο με φίλους, γονείς και κοπέλες, εφόσον προλαβαίναμε.

Ποιο ήταν λοιπόν αυτό το βασικό συστατικό που έλειπε; Το κατάλληλο πνεύμα. Κανείς εκεί δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να μας εξηγήσει τι είχε συμβεί με τους Τούρκους. Γιατί και πως κατείχαν αυτό το κομμάτι της νήσου. Ποιοι αντιστάθηκαν και ποιοι όχι. Ποιοι έπαιξαν βρώμικα και προδοτικά παιχνίδια. Δεν υπήρχε κανένας αξιωματικός με την ''σπίθα'' για έναν εθνικιστικό λόγο. Οι περισσότεροι συνάδελφοι μου, ως χαρακτηριστικά παραδείγματα της γενιάς στην οποία ανήκουν, δεν γνώριζαν το παραμικρό. Αγαπούσαν την πατρίδα, το αίμα τους μιλούσε μέσα τους. Οι Πόντιοι φορούσαν υπερήφανα διακριτικά του Πόντου, οι Κρητικοί αντίστοιχα τα δικά τους. Οι Βόρειοι ξελαρυγγιάζονταν στα συνθήματα που αφορούσαν τη Μακεδονία. Όλο αυτό όμως ήταν κενό. Είχε περισσότερο έναν οπαδικό χαρακτήρα. ''Είμαστε εμείς και απέναντι οι άλλοι''. 

Ποιοι ήμασταν όμως εμείς και ποιοι οι άλλοι ακριβώς δεν γνώριζε κανείς τους. Όλα αυτά τα παιδιά ήταν πραγματικά ότι ποιοτικότερο θα μπορούσες να βρεις στην Ελληνική νεολαία. Διάλεξαν το δύσκολο σε μια εποχή που όλοι διαλέγουν το εύκολο. Πολλοί δεν αξιοποίησαν τις διασυνδέσεις που είχαν μόνο και μόνο για να υπηρετήσουν στη συγκεκριμένη μονάδα. Με μεγάλη μου χαρά, διαπίστωσα πως η συντριπτική πλειοψηφία προερχόταν από κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Ήταν παιδιά που δούλευαν ως ξυλουργοί, οικοδόμοι, μανάβηδες, πωλητές στη λαϊκή αγορά και αγρότες από την επαρχία. Παιδιά άλλης στόφας. Όσοι ζούσαν εκτός των πόλεων μπορώ να πω ότι ήταν περισσότερο εύστροφοι και έλυναν ευκολότερα τα προβλήματα. Εξακριβώθηκε για πολλοστή φορά πως η καρδιά του έθνους χτυπάει ακριβώς εκεί. Στους ανθρώπους του μεροκάματου και του μόχθου. Σε αυτούς που η ζωή δεν έφερε τίποτα έτοιμο. 

Παρασυρμένοι όμως από το κλίμα της εποχής ενώ η ορμή που τους κατεύθυνε εκεί ήταν αγνή, επέστρεφαν στο κυρίως σύγχρονο ναρκισσιστικό ρεύμα με άνεση, ποστάροντας -ως παλιοί πλέον-  κάθε μέρα φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα. Ήταν όλοι τους πατριώτες και όχι εθνικιστές. Το dna τους, το χώμα που είχε λερώσει τη στολή τους κάτι σήμαινε για εκείνους αλλά δεν είχαν κάποιον να προσδιορίσει ακριβώς τι είναι αυτό. Η ορμή της νιότης δεν είχε γερή σύσταση για να ξεχειλίσει στο σωστό καζάνι. Ήταν αντρίλα για την αντρίλα χωρίς ιδεολογική και πνευματική υπόσταση. Εννοείται πως υπήρχαν και εκείνοι που βρίσκονταν εκεί μόνο για τη γυμναστική και την πρόκληση, σαν να πήγαιναν σε κάποιο παιχνίδι τύπου 'Survivor'' με μηδενικό αίσθημα φιλοπατρίας και μόνο στόχο τον κομπασμό και την επίδειξη στο αντίθετο φύλο.

Σε ότι αφορά τα στελέχη, τα στερεότυπα για τους ειδικοδυναμίτες καταρρίφθηκαν εντελώς. Δεν επρόκειτο για άξεστους, αμόρφωτους, ρηχούς ανθρώπους. Ήταν όλοι τους πραγματικά έξυπνοι με την σωστή δόση τρέλας και πολύ καλοί στο αντικείμενό τους. Όμως αποτελούσαν και αυτοί απλά μεταπολιτευτικά προϊόντα. Μπορεί να ήταν έτη φωτός ανώτεροι από τον μέσο δημόσιο υπάλληλο λόγω κατάρτισης και σωματικής διάπλασης, όμως παρέμεναν δημόσιοι υπάλληλοι. Δυστυχώς είναι και εκείνοι όργανα της αντικατάστασης πληθυσμών που συντελείται στη χώρα. Κανείς τους δεν θα τολμούσε να παρακούσει διαταγές ακόμα και αν ήταν προδοτικές για το έθνος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, η παρακάτω στιχομυθία που είχα με έναν ΕΠΟΠ Λοχία. 

Ήμουν σε υπηρεσία στο γραφείο του ΑΥΔΜ. Ήταν αργά το βράδυ και η τηλεόραση έπαιζε χαμηλόφωνα χωρίς να της δίνουμε σημασία. Θυμάμαι διάβαζα τα απομνημονεύματα του Albert Speer, τα οποία είχα ντύσει πρόχειρα με κόλλες Α4 για να αποφεύγω ερωτήσεις σχετικά με το περιεχόμενο του βιβλίου. Σε κάποια φάση στις ειδήσεις έγινε λόγος για υποχρεωτικό εμβολιασμό και ο Λοχίας έδειξε την δυσαρέσκεια του. Πήρα το θάρρος και είπα: ''Αν κάποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι για να εμποδίσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αυτός είναι ο στρατός''. Εκείνος γύρισε και μου απάντησε με ένταση :''Τι λες ρε μ ... τι δουλειά έχει ο στρατός με αυτά;'' εγώ αποκρίθηκα :''Δεν έχει αλλά μήπως πρέπει να αποκτήσει;'' Είχα ήδη βάλει τον σελιδοδείκτη στο βιβλίο έτοιμος να σηκωθώ για έρπυση -σαν τιμωρία- γύρω από το κτίριο. O Λοχίας όμως απλώς βγήκε από το δωμάτιο και μουρμούριζε μεταξύ σοβαρού και αστείου για υποκίνηση ανταρσίας και όλα τα συναφή. Μέσα του, ήξερε.

Οι περισσότεροι εκ των στελεχών ήταν Αμερικανόφιλοι και υπερήφανα γρανάζια της ιερής συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Κάποιοι φορούσαν μπλουζάκια από κοινές ασκήσεις με τον Αμερικανικό Στρατό και γενικά το στυλ από τον ατομικό τους εξοπλισμό μέχρι την πολιτική ορθότητα που ξεχείλιζε από τα ακριβά τους άρβυλα, υποδήλωναν την πλήρη Αμερικανοποίηση του στρατεύματος. Είναι βέβαιο πως το καρκίνωμα του φραγκολεβαντινισμού ταλάνιζε πάντα τις ένοπλες δυνάμεις. Από την εποχή των Βαλκανικών είχαμε τους Γαλλόφιλους και τους Αγγλόφιλους αξιωματικούς και τις αντίστοιχες παροχές οπλισμού και εκπαιδεύσεως που μας έδεναν με φιλίες οι οποίες όμως μπορούσαν να σπάσουν εν μια νυκτί με τα γνωστά αποτελέσματα. Το ίδιο και κατά τον πόλεμο του 46 - 49 όπου και ξεκίνησε η πλήρης υποδούλωση του στρατεύματος στον ξένο παράγοντα. ''Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο'' όπως είπε και ο πατέρας μου όταν του το ανέφερα στην πρώτη μου άδεια, γεμάτος αγανάκτηση. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως στελέχη και στρατιώτες αντίστοιχα έπασχαν από τα ίδια σύνδρομα της μεταμοντέρνας εποχής. Η φυλή μας παράγει ανθρώπους που μπορούν δυνητικά να αγγίξουν την τελειότητα και να κάνουν μεγάλα πράγματα. Εκεί μέσα όμως ήταν όλοι θύματα της κατεύθυνσης που τους δίνει ο κόσμος στον οποίο δυστυχώς ζούμε. 

Παρ'όλα αυτά, είχα την τιμή να γνωρίσω δυο πολύ αξιόλογους συναγωνιστές με τους οποίους μπορούσα να συζητήσω  βαθύτερα ιδεολογικά όταν δινόταν η ευκαιρία. Ο ένας από αυτούς θέλησε να παραθέσει την δική του εμπειρία παρακάτω:

''Η δικιά μου εμπειρία ήταν αποκλειστικά μια αδιάλειπτα περιφρονητική και τιμωρητική διάθεση εκ μέρους των στελεχών που ήταν υπεύθυνοι για εμάς ως υποψήφιοι. Ελάχιστο ενδιαφέρον έδειχναν για την εξύψωση και διατήρηση του ηθικού μας, πιο πολύ έψαχναν να διασκεδάσουν βαριεστημένα με τον φόβο και το άγχος που μας δημιουργούσαν, ενώ ταυτόχρονα μας άφηναν χωρίς την παραμικρή πνευματική καθοδήγηση. Η Μοίρα διαθέτει, όπως πολλές μονάδες, μουσείο που εμπεριέχει ψήγματα της ιστορίας της. Όταν ο νέος καταφθάνει σε μια τέτοια μονάδα, το πρώτο μέρος που πρέπει να πηγαίνει είναι το μουσείο, πριν και από το φαγητό ακόμα. Εμείς ως σειρά δεν πήγαμε ποτέ. Έξω από αυτό το κτήριο, στον χώρο των προσκλητηρίων, είναι τοποθετημένο ένα μεταλλικό κατασκεύασμα που μοιάζει με άροτρο ίσως. Ποτέ δεν αναφέρθηκε κάτι για την προέλευση του. Σε μια αναφορά λοιπόν μετά από αρκετό καιρό εντός του στρατοπέδου, ο ΒΑΥΔΜ εκείνης της μέρας μας είπε ότι αυτό το αντικείμενο ήταν το σύστημα πάνω στο οποίο κούμπωναν οι τροχοί του καταρριφθέντος NORATLAS που μετέφερε τους καταδρομείς κατά την επιχείρηση Νίκη. Και εμείς δεν είχαμε ιδέα για τίποτα, μόνο σκοπιά και καψόνι''.

Προσωπικά δεν είχα ποτέ ονειρώξεις με τον στρατό. Αυτά είναι ακροδεξιά κατάλοιπα που δυστυχώς διατηρούν οι περισσότεροι στις τάξεις μας. Οτιδήποτε υπάρχει για να εξυπηρετεί το παρόν κράτος είναι εχθρός του Έθνους. Ο Ε.Σ. είναι απλώς ένα εκτελεστικό όργανο της άρχουσας τάξης και μάλιστα ούτε καν της εγχώριας. Αυτό που με οδήγησε στους καταδρομείς ήταν η ρομαντικότητα της  συνέχισης της οικογενειακής παράδοσης από μέρους μου, αλλά και το ότι τους θεωρώ τον πιο άναρχο τύπο στρατιώτη. Αν κάποιοι κάποτε παράκουσαν εντολές, πήγαν κόντρα στους κανόνες, κινήθηκαν ιδεαλιστικά, αυτοί ήταν οι καταδρομείς παντός τύπου σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Από τα παλικάρια του John Singleton Mosby μέχρι τον Μπικάκη και την Α' ΜΚ. Μια φορά που εκτελούσα υπηρεσία οργάνου, προέτρεψα τον Λόχο να κινηθεί άτακτα προς τα μαγειρεία μιλώντας για την ουσία αυτού του πνεύματος και τη φύση των καταδρομέων γενικά, μάλλον όμως εντελώς μάταια σε κλειστά αυτιά με πεινασμένα στομάχια. Επίσης θεωρώ ψυχαγωγικά οξύμωρο το να με εκπαιδεύει στα όπλα και τις τακτικές το ίδιο το  νεοελληνικό κράτος που μισώ με όλη μου την ψυχή. 

Κατά την υποστολή ή έπαρση της σημαίας αισθανόμουν σαν ένας κομπάρσος μέσα σε ένα χιλιοπαιγμένο μεταπολιτευτικό έργο, γεμάτο ανούσιες τυμπανοκρουσίες και κατευθυνόμενα πατριωτικά αισθήματα που υποχωρούν ή αναφλέγονται ανάλογα με τα συμφέροντα του καθεστώτος. Αν κάτι με ανατρίχιασε, δεν ήταν ο Εθνικός Ύμνος που τραγουδούσαμε κάθε πρωί αλλά ο βηματισμός των συναδέλφων μου. Η τρομερή αίσθηση της ομάδας και ο απλός τρόπος ζωής. Τρως όσο χρειάζεσαι ιδρωμένος με τίμια βρώμικα χέρια, ασκείσαι συνεχώς. Επιμένεις, δεν τα παρατάς. Τηρείς μια ρουτίνα βασισμένη στην ουσία των πραγμάτων. Βρίσκεσαι μέσα στη φύση. Απολαμβάνεις το πραγματικό φως του φεγγαριού στις βραδινές εφόδους. Συνειδητοποίησα πως όλοι ήμασταν κυριευμένοι από ένα πνεύμα όμοιο με τον ''Σοσιαλισμό του Μετώπου'' του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι στολές ισοπέδωναν τις κοινωνικές τάξεις και τα χρήματα δεν είχαν καμία αξία. Αντί για την αδελφότητα των χαρακωμάτων είχε αναπτυχθεί εκείνη των καψονιών. Ο εναγκαλισμός μέσα στο κρύο νερό ήταν η καλύτερη μέθοδος για την εξασφάλιση λίγης ζέστης αλλά κυρίως μας έφερνε κοντά μεταφορικά με τρόπο που δεν είχαμε βιώσει ξανά. 

Όλοι δουλεύαμε για την ομάδα, ιδρώναμε και επωμιζόμασταν τα λάθη συλλογικά. Το μπέργκινγκ όποιου δεν άντεχε άλλο στην πορεία, γινόταν αυτόματα δικό σου. Ο φυσικός εγωισμός, έβρισκε εκτόνωση στην προσφορά προς το σύνολο. Η επιδειξιομανία μας αφορούσε μόνο τη βοήθεια και την κατανόηση. Κουβαλούσα πάντα περισσότερο νερό παρακαλώντας να χρειαστεί να το προσφέρω σε κάποιον που του είχε τελειώσει. Η Μοίρα ήταν ολοκληρωτικά ταγμένη σε έναν σκοπό και διακατεχόταν από μια υγιή αλαζονεία περί ανωτερότητας σε σχέση με της άλλες, η οποία δεν έβλαπτε κανέναν, μόνο την ανύψωνε ενδυναμώνοντας τους εσωτερικούς δεσμούς της. Ο συνάδελφος σου δεν ήταν τίποτα λιγότερο από τον υπέρ-επαρκή αντικατοπτρισμό του ίδιου σου του εαυτού, των γενεών που προηγήθηκαν και των αγέννητων τέκνων μιας Φυλής που χάνεται μέσα σε έναν υγρό λάκκο σκαμμένο από την ίδια. Σκεφτόμουν πόσο ωφέλιμη θα ήταν η εκμετάλλευση όλων αυτών των υγιών ροπών των νέων Ελλήνων από ένα πραγματικά Εθνικό Κράτος. Η ανάγκη επιμόρφωσης και ιδεολογικής κατάρτισης στο στράτευμα είναι τεράστια. 

Κάτι τέτοιο βεβαίως δεν θα ξεκινήσει από τα ανώτερα κλιμάκια διότι σκεπτόμενοι ριζοσπάστες εθνικιστές με αντιεξουσιαστικές ροπές είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε το σύστημα. Ένας καταδρομέας καλός αθλητής, ντόμπρος, πεισματάρης, δυνατός χωρίς όμως θεωρητικό - πνευματικό υπόβαθρο από πίσω, είναι ένας ακόμα ελεγχόμενος στρατιώτης των δογμάτων της μόνο επιφανειακά αντιδραστικής ακροδεξιάς και του συμβατικού φιλελέ πατριωτισμού. Το ότι θα βγει δυνατότερος με εμπειρίες και πρακτικές γνώσεις του προσδίδει ένα προβάδισμα το οποίο όμως στην κοινωνική του ζωή καταλήγει να έχει καθαρά ατομικό χαρακτήρα. Η ομαδικότητα και η συντροφικότητα που έχει αναπτύξει χάνονται όταν αυτός απολύεται διότι ρίχνεται να επιβιώσει σε έναν κόσμο που κυριαρχούν οι λυκοφιλίες, ο ατομικισμός, η ικανοποίηση των κατώτερων μας ενστίκτων και η υλιστική κοσμοθέαση.

Όσοι δικοί μας βρεθούν σε παρόμοιες καταστάσεις να μην διστάσουν να ρίξουν άδεια για να πιάσουν γεμάτα σε μια συζήτηση. Ο Εθνικοσοσιαλιστής κρύβεται σε τέτοια περιβάλλοντα διότι είναι διωκόμενος και του χρειάζεται ένα σήμα από έναν άλλον αδερφό για να αναθαρρήσει και να δραστηριοποιηθεί έστω συνάπτοντας μια νέα φιλία με ένα άτομο της ίδιας ιδεολογίας. Οι δυο συναγωνιστές που προανέφερα, ήρθαν σε εμένα και με ρώτησαν  για να εξακριβώσουν την ιδεολογική μου ταυτότητα όταν έκανα επίτηδες αναφορά στον σοσιαλισμό μια φορά στα εστιατόρια. Διαφορετικά δεν θα τους είχα γνωρίσει και δεν θα μπορούσαμε στο μέλλον να αποτελέσουμε ένα μικρό έστω κύτταρο αντίστασης μέσα στον βάλτο.

Η συμβουλή μου προς τους νεότερους αναγνώστες είναι να καταταγούν στις Ειδικές Δυνάμεις. Τα θετικά που θα αποκομίσουν είναι πολύ περισσότερα από τα αρνητικά. Δεν τους αξίζει να κάθονται βαριεστημένοι σε μονάδες του πεζικού τρώγοντας από ντιλίβερι. Να θυμούνται όμως πάντα πως δεν εκπαιδεύονται για το κράτος αλλά για την Φυλή. Δεν γίνονται στρατιώτες, αλλά οπλίτες. Όντας η αιχμή του δόρατος δεν θα αποτελέσουν τους καλύτερους δούλους του καθεστώτος αλλά τους μεγαλύτερους κριτές και δήμιούς του. Οι μεγάλες μάχες δεν θα δοθούν στα χαρακώματα αλλά στις πόλεις. Να γαλουχούνται πάντα στα δύσκολα γιατί μόνο ο Θεός ξέρει πόσο δύσκολα είναι αυτά που θα έρθουν.

Otto Strasser (1897 - 1974): Παρακμή και Αυτοκρατορία

 


Otto Strasser (1897 - 1974): Παρακμή και Αυτοκρατορία

Δημοσιεύτηκε την 15η Ιανουαρίου 2021 στην Γαλλική εθνικοεπαναστατική ιστοσελίδα rebellion-sre.fr

Guillaume Le Carbonel

Mετάφραση: Διόνυσος Ανδρώνης


Ενδιαφέροντα άρθρα για τον Στρασσερισμό μπορείτε να διαβάσετε και εδώ ...


Αποθανών τον Αύγουστο του 1974, ο Otto Strasser παραμένει ακόμα άγνωστος στη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που αμφισβητούν και αναλογίζονται τα αδιέξοδα της εποχής μας. 

Άλλες πιο εξέχουσες προσωπικότητες της Γερμανικής Συντηρητικής Επανάστασης - εδώ σκεφτόμαστε τον Moeller van den Bruck, τον Oswald Spengler ή τον Ernst Jünger - συνέτριψαν με το απέραντο δογματικό τους σώμα έναν πιο προστατευτικό και πιο πολιτικό Στρασσερισμό. Ωστόσο, η σκέψη του Otto Strasser απέχει πολύ από το να είναι μη ρεαλιστική ή ασήμαντη. 

Αντίθετα, ο Γερμανός διανοούμενος και άνθρωπος της δράσης έχει αναπτύξει μια ολόκληρη σειρά από εξαιρετικά πρωτότυπες και καινοτόμες ιδέες, που συχνά παρουσιάζονται ως αναχρονιστικές και ουτοπικές από τους πολλούς επικριτές του. 

Για να κατανοήσουμε πλήρως τον Στρασσερισμό, είναι απαραίτητο πάνω απ' όλα να κατανοήσουμε ποιος είναι ο Otto Strasser και ποια ήταν η καριέρα του.

Από το μέτωπο στην πολιτική

Γεννημένος στις 10 Σεπτεμβρίου 1897 στο Windsheim της Βαυαρίας, ο Strasser καταγόταν από ένα μορφωμένο αστικό περιβάλλον. Ο πατέρας του, Peter, δημόσιος υπάλληλος στο δικαστήριο της πόλης, είναι ο συγγραφέας ενός μικρού φυλλαδίου που δημοσιεύτηκε το 1912 με το ψευδώνυμο Paul Wegr, (Das neue Wesen. Betrachtungen und Ausblicke), Το νέο μονοπάτι, απόψεις και προοπτικές, πολύ εμπνευσμένο από έναν κοινωνικό και εθνικό χριστιανισμό που διδάσκει στον γιο του κάθε μέρα. Αυτή η έντονη θρησκευτικότητα αποτελεί βασικό στοιχείο στην ανάπτυξη της σκέψης και των γεωπολιτικών απόψεων του Otto Strasser. 

Όπως πολλοί συνομήλικοί του Γερμανοί, ο νεαρός επιστρατεύτηκε το 1914 και πήρε μέρος στον Μεγάλο Πόλεμο ως στρατιώτης, υπαξιωματικός και στη συνέχεια αξιωματικός του πυροβολικού. Τιμημένος με τον Σιδερένιο Σταυρό της 1ης τάξης, προτάθηκε για την τιμητική διάκριση του στρατιωτικού τάγματος του Μαξιμιλιανού - Ιωσήφ (το υψηλότερο στρατιωτικό παράσημο του Βασιλείου της Βαυαρίας) το οποίο μόνο η ανακωχή θα τον εμπόδιζε να λάβει. Δύο φορές τραυματίας, ο Στράσσερ αποστρατεύτηκε τον Ιούνιο του 1919 μετά από πέντε χρόνια έντονων μαχών. 

Το 1919, τον βρίσκουμε στις τάξεις των Freikorps von Epp να πολεμά την κομμουνιστική εξέγερση στο Μόναχο. Την επόμενη χρονιά στο Βερολίνο, πολέμησε ενάντια στο πραξικόπημα του Kapp επικεφαλής των «Κόκκινων» μάχιμων ομάδων. Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, ο Strasser βλέπει το δεύτερο γεγονός ως μια παράνομη αντιδραστική κίνηση από μια αποτυχημένη στρατιωτική κάστα. Εκεί αποκαλύπτεται σιωπηρά η μελλοντική του εχθρότητα προς τον Πρωσσισμό. Μέλος του SPD για ένα διάστημα, παραιτήθηκε στο τέλος των μαχών στο Μόναχο, πιστεύοντας ότι το κόμμα είχε εγκαταλείψει τους εργάτες στην εκδικητική συμπεριφορά των Freikorps. 

Ο Στράσσερ συνέχισε τις σπουδές του στα νομικά και τα οικονομικά και στη συνέχεια προσλήφθηκε στο υπουργείο προμηθειών. Παράλληλα με τις μισθωτές του δραστηριότητες, ο νεαρός έγινε ανταποκριτής του Ελβετικού και Ολλανδικού τύπου και δημοσίευσε ένα σημαντικό άρθρο για την εβδομαδιαία εφημερίδα Das Gewissen (Συνείδηση), την εφημερίδα που κυκλοφόρησε το 1919 από την Juni-Klub. Στην συνέχεια, ο Στράσσερ γνώρισε τον Arthur Moeller van den Bruck, τον θεωρητικό και κύριο εμψυχωτή του κλαμπ (συλλόγου) του Ιουνίου, από τον οποίο δανείστηκε πολλούς στοχασμούς που θα τροφοδοτούσαν τη σκέψη του.

Στα αριστερά του Χίτλερ

Η πρώτη συνάντηση με τον Αδόλφο Χίτλερ έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1920 με πρωτοβουλία του Grégor Strasser, ενός φαρμακοποιού στο Landshut και αδελφού του Otto, μέλους του NSDAP από την άνοιξη και που ήλπιζε να φέρει τον μικρότερο αδερφό του στα νερά του. Η συνέντευξη είναι θυελλώδης μεταξύ του νεαρού δημοσίου υπαλλήλου και του πρώην δεκανέα της Βαυαρίας. Ο Otto αρνείται να συμμετάσχει στο κόμμα βλέποντας τον Hitler ως δημαγωγό, δουλοπρεπή πολιτικό που αγαπά την προπαγάνδα. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του Χίτλερ (1923-1924), ο Όττο Στράσσερ θα αναμειγνυόταν ωστόσο περισσότερο στον αγώνα του μάχιμου Εθνικοσοσιαλισμού, τον οποίο θα προσπαθούσε να ορίσει με δογματικούς όρους. 

Υπό αυτή την έννοια, συνεργάστηκε με την Völkischer Beobachter και δημοσίευσε πολλά άρθρα με το ψευδώνυμο Ulrich von Hutten, στη συνέχεια άφησε τη θέση του ως σύμβουλος στο υπουργείο για να εισέλθει ως στέλεχος σε μια επιχειρηματική ομάδα για το αλκοόλ. Τελικά, ο Στράσσερ πήρε το «βάπτισμα» και εντάχθηκε στο NSDAP το 1925 για να βοηθήσει τον Γκρέγκορ, που προωθήθηκε ως επικεφαλής του κόμματος για τη βόρεια Γερμανία. Το Arbeitsgemeinschaft der nord-und westdeutschen Gäue der NSDAP ιδρύθηκε γρήγορα για να αναδείξει ένα ad-hoc δογματικό σώμα. Τα δύο αδέρφια ίδρυσαν τις Kampfverlag (Εκδόσεις Μάχης) που θα αποτελούσαν την σταθερή υποστήριξη για τις διάφορες εκδόσεις που είναι απαραίτητες για το έργο της διάδοσης και θα εξέθεταν τις ιδέες τους σε ένα εσωτερικό διμηνιαίο έντυπο το Die nationalsozialistische Briefe (Τα Εθνικοσοσιαλιστικά Γράμματα), που προοριζόταν για τα τοπικά μέλη του κόμματος. 

Ένας νεαρός βοηθός επιστρατεύεται για τον Γκρέγκορ, το όνομα του είναι Joseph Goebbels. Το NSDAP της Βόρειας Γερμανίας λοιπόν πήρε έναν πολύ «αριστερό» προσανατολισμό και αποτελούσε έναν πραγματικό πνευματικό πόλο. Ο Όττο ξεκίνησε ένα φιλόδοξο έργο για την ανανέωση του κόμματος, του οποίου τον μπουρζουάδικο χαρακτήρα και τη διαφθορά κατήγγειλε από την αρχή. Ο Στράσσερ δεν διστάζει να χλευάσει τις γνωριμίες του Χίτλερ με τους καπιταλιστικούς κύκλους, ιδιαίτερα τις σχέσεις του με τον βιομήχανο Thyssen, έναν ισχυρό υποστηρικτή του κόμματος. Πολύ γρήγορα, μαντεύει ότι το NSDAP δρα μόνο κατά του Μαρξισμού, που για αυτόν είναι ημίμετρο. Οι Εθνικοσοσιαλιστές, ισχυρίζεται, δεν έχουν καμία συμπάθεια για την αστική τάξη, η οποία ευδοκιμεί μόνο στα ίδια πλαίσια με τον καπιταλισμό. Ήδη από το 1930, ο Otto Strasser συνειδητοποίησε ότι το κόμμα δεν ήταν πλέον σοσιαλιστικό και ότι είχε εγκαταλείψει τα είκοσι πέντε σημεία του προγράμματος του 1920.

Το Μαύρο Μέτωπο

Με ένα ξέσπασμα, ο Στράσσερ αποχώρησε από το κόμμα το 1930 δημοσιεύοντας ένα ιδρυτικό άρθρο στις 4 Ιουλίου με τίτλο «Οι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το NSDAP»*. Στη συνέχεια ξεκίνησε το Kampfgemeinschaft Revolutionärer Nationalen Sozialisten και στη συνέχεια το 1931 το Die Schwarze Front (Μαύρο Μέτωπο). Αυτή η τελευταία οργάνωση θέλει να είναι μια σχολή στελεχών σε αντίθεση με το κόμμα. Μια αληθινή ομοσπονδία που συγκεντρώνει, εκτός από το KGRNS, τον Bund Wehrwolf, θραύσματα του Bund Oberland και την πτέρυγα Hamkens του Landvolkbewegung (Αγροτικό Κίνημα). Το δόγμα αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της επιθεώρησης Die Tat, που διευθύνεται από τον Ferdinand Fried, και την εφημερίδα Die schwarze Front, το πρώτο τεύχος της οποίας εμφανίστηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1931. 

Για τον Otto Strasser, οι Εθνικοσοσιαλιστές πρέπει να είναι ένα ρεπουμπλικανικό κίνημα, εκτός των αρχικών προνομίων, που μάχεται τόσο ενάντια στον Μαρξισμό, που έχει διαστρεβλώσει την κοινωνική ιδέα, όσο και στον Καπιταλισμό. Η βασιλεία του χρήματος ευτελίζει την ψυχή των ανθρώπων και εμποδίζει την έλευση της Volksgemeinschaft (εθνική κοινότητα). Από αυτή την άποψη, η οικονομία παραμένει επιζήμια και πρέπει να ευθυγραμμιστεί καλύπτοντας τις ανάγκες του έθνους και μόνο. Η θεωρητική παραγωγή του Otto Strasser εμφανίζεται σε μια ανθολογία δημοσιεύσεων και άρθρων. 

Για να διατηρήσουμε μόνο μερικά από αυτά, ας παραθέσουμε το Πρόγραμμα του 1925, Εθνικοσοσιαλισμός και Κράτος (1929), την Διακήρυξη της 4ης Ιουλίου 1930 (Οι σοσιαλιστές αποχωρούν από το NSDAP), τις Δεκατέσσερις θέσεις της Γερμανικής Επανάστασης (1ο συνέδριο του KGRNS Οκτώβριος 1930), το Μανιφέστο του Μαύρου Μετώπου (2ο Συνέδριο Οκτώβριος 1931), Η οικοδόμηση του Γερμανικού Σοσιαλισμού (1932) ή ακόμα και οι Προγραμματικές Αρχές των Επαναστατών Εθνικοσοσιαλιστών (άρθρο του Buchücker). Ο εθνικισμός του Strasser είναι στενά συνδεδεμένος με τον χριστιανισμό της ανατροφής του. Η Στρασσερική Γερμανία εμφανίζεται ως ο πυρσός μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης. 

Ο Otto Strasser υποστηρίζει τη συγκρότηση ενός μείζονος γερμανικού ομοσπονδιακού κράτους (ένωση γερμανικών κρατών), από το Memel στο Στρασβούργο, από το Eupen στη Βιέννη, το οποίο αντιτίθεται στον Πανγερμανισμό της κυριαρχίας. Φαντάζεται μια οργάνωση βασισμένη στο Ελβετικό μοντέλο, μια διάσπαση των εθνικών κρατών προς όφελος των εθνοτικών περιοχών (Σκωτία, Ιρλανδία, Βρετάνη, Φλάνδρα κ.λπ.). Από αυτή την άποψη, ο Strasser επενδύει τον εαυτό του σε έναν αντιιμπεριαλιστικό διεθνή αγώνα αλληλεγγύης που φέρνει κοντά όλα τα καταπιεσμένα έθνη. Παρτιζάνος ενός νέου πολέμου της ελευθερίας απέναντι στην Δύση, ήταν υπέρ μιας συμμαχίας με την ΕΣΣΔ. Πιστός αναγνώστης του Moeller van den Bruck, συνέχισε την θεωρία του των νέων ανθρώπων ενάντια σε αυτούς που ήταν εξαντλημένοι. Παρόλα αυτά ήταν αρνητικός στον Πρωσσισμό τον οποίο θεωρεί ότι είναι η πηγή της κυριαρχίας και του ολοκληρωτισμού.

Ο Völkisch ιδεαλισμός του ενσαρκώνεται σε μια θεϊκή καταγωγή. Το Volk είναι για αυτόν ένας ζωντανός οργανισμός με τα φυσικά, πνευματικά και ψυχικά του χαρακτηριστικά. Μόνο η εθνότητα μετράει (και όχι ο βιολογικός ρατσισμός) που δεν καθιερώνει καμία αξιακή κλίμακα. Ο εθνοκεντρισμός του είναι πρωτίστως πολιτιστικός, γλωσσικός και ενδογαμικός. Ο Στράσσερ σκέφτεται να απαγορεύσει τους γάμους με τους αλλοδαπούς και θα αρνηθεί να διδάσκεται μια ξένη γλώσσα πριν από το πανεπιστήμιο. Έτσι εξαγνισμένη, η Γερμανία θα μπορούσε τελικά να γίνει μια αυθεντική Volksgemeinschaft βασισμένη σε μορφές κατάλληλες για τη φύση των ανθρώπων (φέουδο, αυτοδιοίκηση). 

Ο Στράσσερ αρνείται την ταξική πάλη μέσα στο Volk (Λαό) και υποστηρίζει ένα ενιαίο μέτωπο της βάσης των κομμάτων και των συνδικάτων ενάντια στην ιεραρχία τους και ενάντια στο σύστημα. Η αρμονία είναι η λέξη κλειδί, η ενότητα στην πολυμορφία που αντιτίθεται στην τυποποίηση. Ότι οι διάφοροι ήχοι συμφωνούν για το κοινό καλό, ισχυρίζεται συχνά. Και εδώ, το θρησκευτικό θεμέλιο είναι προφανές αφού μια αρχή αγάπης για το ανασυσταθέν Volk προκύπτει από αυτή την λαϊκή επανάσταση.

Μια αγροτική ουτοπία

Oλοκληρωτικός και απόλυτος, ο σοσιαλισμός του αντιτίθεται στον φιλελευθερισμό καθώς και στον μαρξισμό. Ο Strasser βλέπει στον τελευταίο ένα προϊόν της φιλελεύθερης εποχής του οποίου η αναλυτική μέθοδος είναι ξεπερασμένη σε μια βαθιά μεταμορφωμένη Γερμανία. Δεν μπορούμε πλέον, λέει, να λογιζόμαστε με όρους ταξικούς αγώνες και σχέσεις παραγωγής (που δεν μας εμποδίζει να χρησιμοποιήσουμε την ταξική πάλη για να πετύχουμε τους σκοπούς μας). Ο Otto Strasser λοιπόν απορρίπτει τόσο το προλεταριακό μοντέλο όσο και το αστικό μοντέλο. Είναι απαραίτητο να συμβιβαστεί το γεγονός της ανάληψης υποχρέωσης (υπευθυνότητα, ανεξαρτησία, δημιουργικότητα) με το Volksgemeinschaft σε μια κοινωνία νέων εργαζομένων. 

Ο Στράσσερ φαντάζεται τότε μια κοινωνία αγροτικού τύπου με αγρότες - εργάτες, αγρότες - διανοούμενους και αγρότες - στρατιώτες. Πρέπει να γίνει διαίρεση της γης προς όφελος όλων των Γερμανών καθώς και διανομή των κερδών των εταιρειών. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή ένα κρατικιστικό φεουδαρχικό σύστημα στο οποίο το κράτος κατέχει όλη τη γη και τη μισθώνει σε ιδιώτες με τη μορφή φέουδου. Ο καθένας εκμεταλλεύεται ελεύθερα τη γη του αλλά δεν μπορεί να πουλήσει ή να υπενοικιάσει κρατική περιουσία. Χωρίς να ανησυχεί για την επέκταση του ζωτικού χώρου, ο Στράσσερ σκέφτεται να αποικίσει τα γερμανικά εδάφη στην Ανατολή. Συνιστά τη διασπορά των μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων σε μικρές μονάδες που θα μετεγκατασταθούν στις περιοχές όπου δραστηριοποιούνται οι εργάτες - αγρότες. 

Ταυτόχρονα, το 51% της ζωτικής σημασίας βιομηχανίας που συνδέεται με την εξουσία κρατικοποιείται προκειμένου να διαφυλαχθεί η εθνική ανεξαρτησία. Υπό αυτή την έννοια, ο Strasser μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως ένας από τους προδρόμους της αποκεντρωμένης ανάπτυξης. Αυτός ο αγροτικός και προβιομηχανικός τοπικισμός σε μια εικονογράφηση. Ειδικά αφού σε αυτό πρέπει να προστεθεί και μια σημαντική πτώση στην παραγωγή καταναλωτικών αγαθών και η υιοθέτηση ενός Σπαρτιατικού, αυταρχικού και τοπικού τρόπου ζωής. Καλύτερα, ο Strasser οραματίζεται μια οικονομία βασισμένη σε ανταλλαγές για να κάνει χώρο στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εδώ η μελέτη του Landvolkbewegung έπαιξε κάποιο ρόλο. Ας μην ξεχνάμε ότι την ίδια στιγμή, ο Ernst Niekisch, στο Γερμανικό Πρόγραμμα Αντίστασης, προωθεί επίσης μια δραστική μείωση του παραγωγικού μηχανισμού, τον αγροτικό αποικισμό ακόμη και στις πιο μέτριες συνθήκες, μια επιθυμία για λιτότητα και έναν απλό τρόπο ζωής, επιρροή του αγροτικού κινήματος. 

Όσον αφορά τους θεσμούς, το Reichtag θα πρέπει να αντικατασταθεί από ένα επιμελητήριο έξι εταιρειών (εργάτες, αγρότες, εργαζόμενοι, δημόσιοι υπάλληλοι, βιομήχανοι, ελεύθερα επαγγέλματα) περισσότερο σύμφωνα με την καθημερινή πραγματικότητα. Σε αυτή την κοινωνία που φαντάζεται ο Στράσσερ, δεν πρέπει να υπάρχει η δικτατορία της τεχνολογίας. Σε αντίθεση με τον Jacques Ellul, θεωρεί ότι είναι αρχικά ουδέτερη και ότι η διαστροφή του εξαρτάται αποκλειστικά από τη χρήση που του κάνει ο άνθρωπος. Ο τεχνικός, απαραίτητος για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, πρέπει να θέσει τον εαυτό του εξ ολοκλήρου στην υπηρεσία της Volksgemeinschaft. Ομοίως, ο Γερμανός χρειάζεται μια ισχυρή ηγεσία που να απαγορεύει οποιαδήποτε χρήση της δημοκρατίας, η οποία είναι εγγενώς αδύναμη. 

Στην πραγματικότητα, όχι πολύ επικεντρωμένος στη νεωτερικότητα, ο Otto Strasser υπερασπίζεται μια επιστροφή στον Μεσαίωνα (φέουδο, επιστροφή στον Θεό) στον οποίο βλέπει το απόγειο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Σε αυτό ενώνεται με τον Edgar Julius Jung για τον οποίο το μέλλον απαιτεί ένα χριστιανικό και εταιρικό Ράιχ που ενώνει την Ευρώπη. Αυτή η ευρωπαϊκή διάσταση είναι θεμελιώδης για τον Strasser, καθώς σχεδιάζει να επεκτείνει το μοντέλο του σε ολόκληρη την ήπειρο. Η πραγματική αποστολή του Γερμανικού λαού είναι η ευρωπαϊκή ενότητα, αυτή της Αγίας Αυτοκρατορίας που διαλύθηκε το 1530. Ως εκ τούτου, ο Strasser αντιτάχθηκε σθεναρά στις αξίες της Γαλλικής Επανάστασης, αφού είδε με πίστη στον Θεό το κεντρικό στοιχείο της ενότητας της Ευρώπης στο Μεσσαίωνα. Ο αγροτικός συντηρητισμός του θα πρέπει να καταστήσει δυνατή την επανασύνδεση με τις αξίες της αλληλεγγύης και της πνευματικότητας, δηλαδή με αυτές ως αρχέγονο στοιχείο σε μια αντίληψη του κόσμου. 

Είναι μια οικονομική και ψυχική αγροτική επανάσταση που ζητά, μια κοινωνικοποίηση προς όφελος της Volksgemeinschaft και όχι ένας απλός κρατικός σοσιαλισμός. Βασικά, δεν προσπαθεί να συμβιβάσει την παρακμή και την εξουσία. Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά, καταλαβαίνουμε καλύτερα τι θα μπορούσε να αντιταχθεί στον Στράσσερ και τον Χίτλερ όσον αφορά το πολιτικό σχέδιο. Για το πρώτο, πρόκειται για την επανίδρυση μιας προβιομηχανικής κοινωνίας σε αντίθεση με τον σύγχρονο κόσμο. Για το δεύτερο, μετράνε μόνο η στρατιωτική εκδίκηση και η εδαφική επέκταση που επιτυγχάνεται μέσω του αντιδραστικού μοντερνισμού. 

Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε. Το 1933, ο Otto Strasser πήγε εξόριστος στην Αυστρία πριν μετακομίσει στην Πράγα. Καταδιωκόμενος από τους άνδρες των Sicherheitsdienst, ταξίδεψε από τη μια πρωτεύουσα στην άλλη για να φτάσει τελικά στον Καναδά το 1939. Με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ο Grégor Strasser αποφασίζει να μην εγκαταλείψει τη Γερμανία και παραμένει εντός του κόμματος ως Reichorganisationsleiter, δηλαδή ένας πραγματικός δεύτερος υπεύθυνος στο NSDAP. Κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, στις 8 Δεκεμβρίου 1932 ο Γκρέγκορ υπέβαλε την παραίτησή του, έζησε στο περιθώριο για κάποιο διάστημα με την οικογένειά του, για να πυροβοληθεί θανάσιμα στο κελί του κατά την εκκαθάριση της 30ης Ιουνίου 1934. 

Από τον Otto Strasser έχουν απομείνει μόνο λίγα βιβλία, εκ των οποίων ελάχιστες Γαλλικές εκδόσεις. Αυτό δεν πρέπει να αποτρέψει την ενασχόληση με τον Στρασσερισμό και την αγροτική του ουτοπία. Οι εποχές που έρχονται μπορεί κάλλιστα να αποδείξουν ότι έχει δίκιο.

 *για το οποίο έχουμε ήδη γράψει ένα άρθρο - σημείωμα του μεταφραστή