Μαρξισμός, Ισλάμ, Παναραβισμός: Ένα απόσπασμα από το “Η φιλοσοφία της Επανάστασης” του Nasser

 

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Όσον αφορά τη συμβολή που παρείχαν η μαρξιστική σκέψη και το κομμουνιστικό ιδεώδες στη διαμόρφωση του “Νασερισμού”, είναι σκόπιμο να διαβάσουμε τι έγραψε ο ίδιος ο Gamal Abdel - Nasser το 1955 στο έργο του “Η φιλοσοφία της Επανάστασης” .

«Η λέξη κομμουνισμός έχει γίνει μια τρέχουσα χρήση: χρησιμοποιείται χωρίς να γνωρίζουμε τι είναι κομμουνισμός και από τι αποτελείται η κομμουνιστική θεωρία. Όταν ο κομμουνισμός ήρθε στην εξουσία, μεταμορφώθηκε με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που ήλπιζαν οι θεωρητικοί του: πόσες απατηλές θεωρίες υπάρχουν! Οι κομμουνιστές, χάρη στον κομμουνισμό τους, έχουν γίνει μηχανές στον μηχανισμό της συλλογικής παραγωγής. Έχουν αρνηθεί τη θρησκεία, γιατί η θρησκεία για τον κομμουνισμό, είναι μυθολογία. Έχουν αρνηθεί το ανθρώπινο πρόσωπο που δεν υπάρχει στη θρησκεία του κομμουνισμού. Εμείς οι Αιγύπτιοι, οι Άραβες, οι Μουσουλμάνοι και οι Χριστιανοί σε αυτό το μέρος του κόσμου, έχουμε πίστη στον Θεό, στους αγγέλους του, στα βιβλία του, στους προφήτες του και στην ανάσταση. Αυτό που μας χωρίζει από τον κομμουνισμό, τόσο στη θεωρία της διακυβέρνησης όσο και στους κανόνες της ζωής, είναι ότι ο κομμουνισμός είναι θρησκεία και έχουμε ήδη τη θρησκεία μας. Δεν θα αφήσουμε ποτέ τη θρησκεία μας για να αγκαλιάσουμε τον κομμουνισμό!».

Το Αιγυπτιακό Κομμουνιστικό Κόμμα διαλύθηκε και σχεδόν όλοι οι ηγέτες του καταδικάστηκαν σε βαριές ποινές φυλάκισης. Για να καταλάβουμε τι ήταν το αιγυπτιακό κομμουνιστικό κόμμα, αρκεί να αναλογιστούμε τις πολύ ιδιαίτερες καταβολές των ιδρυτών του: Joseph Rosenthal, Henri Curiel, Renato Mieli (Εβραίοι της Ευρώπης). Η Αίγυπτος δεν αποτελούσε εξαίρεση: στον αραβικό κόσμο οι ηγέτες των κομμουνιστικών κομμάτων των διαφόρων χωρών, είχαν επιλεγεί προκαταρκτικά μεταξύ των τοπικών εθνοτικών και θρησκευτικών μειονοτήτων. Και όχι μόνο ντόπιοι: στην Παλαιστίνη οι Εβραίοι που ηγήθηκαν του κομμουνιστικού κόμματος, ήταν τόσο ξένοι στο αραβικό περιβάλλον, όσο και οι μη κομμουνιστές Σιωνιστές, καθώς προέρχονταν από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. 

Ο εχθρός των «αραβικών» κομμουνιστικών κομμάτων, δεν ήταν τόσο η αγγλική και η γαλλική αποικιοκρατία, αλλά η ανεξάρτητη αραβική δύναμη: γι' αυτό τα κομμουνιστικά κόμματα αντιτάχθηκαν όχι μόνο στον Νασερισμό, αλλά και στο Baath.  Ένας πρώην αγωνιστής του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ιράκ, ο N. Jamal ad-Din, έγραψε στη «Le Monde» στις 15 Μαρτίου 1979: 

«Ποτέ δεν θέλαμε να λάβουμε υπόψη την ιδιαίτερη φύση του Ισλάμ, του μουσουλμάνου ανθρώπου, για τον οποίο παραμένει το ιερό ακόμη κι όταν απορρίπτεται λογικά, η βάση και το θεμέλιο της ύπαρξής του ... Ο μαρξισμός τείνει προς τον ολοκληρωτικό του εκσυγχρονισμό, την αναγκαστική εκκοσμίκευση του, που στην πραγματικότητα θα σήμαινε την οντολογική του καταστροφή, τη μετατροπή του σε ένα άλλο ον - ανώνυμο διεθνισμό - διαβρωμένο και νοθευμένο ον, ένας σωσίας του δυτικού καταναλωτή, ένα δουλοπρεπές αντίγραφό του, συμβατό με τις ανάγκες του σημερινού κόσμου της μηχανικής σκλαβιάς».

Στις 5 Ιουλίου 1956 o Nasser ξεκίνησε μια πρόταση για ομοσπονδία με τη Συρία. Στις 2 Φεβρουαρίου του προηγούμενου έτους, απορρίπτοντας το “Σύμφωνο της Βαγδάτης” (Τουρκία, Ιράν, Ιράκ), το οποίο είχε ως στόχο να δεσμεύσει τις χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής με τους Αγγλοαμερικανούς, ο Abdel -Nasser είχε δηλώσει ότι η Αίγυπτος θα εργαστεί για  την ενότητα και ανεξαρτησία ολόκληρου του Αραβικού Έθνους. 

Η πρόταση για ομοσπονδία με τη Συρία, προήλθε από την αρχή του παναραβισμού, που διατυπώθηκε από τον Nasser, από το 1953 στο βιβλίο “Η Φιλοσοφία της Επανάστασης”: «Εμείς ζούμε σε ένα αραβικό, αφρικανικό και ισλαμικό περιβάλλον και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε αυτές τις συνθήκες της κατάστασής μας». Πρόκειται για τρεις «σφαίρες», μεταξύ των οποίων η αραβική αντιπροσωπεύει, για την Αίγυπτο, την πλησιέστερη και την πιο άμεση και συνέχισε γράφοντας ότι:

«Αυτό ανακατεύτηκε μαζί μας και για τη θρησκεία. Τα κέντρα θρησκευτικής ακτινοβολίας έχουν μετακινηθεί στις πρωτεύουσες της από τη Mecca  στο Kufah ... και μετά στο Cairo. Η εγγύτητα έχει δημιουργήσει έναν δεσμό ιστορικών, υλικών και πνευματικών παραγόντων. Εμείς οι άνθρωποι της αραβικής ζώνης πρέπει να οργανώσουμε έναν κοινό αγώνα, για να πραγματοποιήσουμε τις κοινές μας φιλοδοξίες. 

Μπορούμε να βασιστούμε σε τρεις κύριες δυνάμεις: 1) η εγγύτητα και η κοινότητα των χαρακτηριστικών και των πολιτισμών σε μια περιοχή που ήταν η έδρα των τριών θρησκειών. 2) η γεωγραφική κατάσταση στη συνάντηση των παγκόσμιων μονοπατιών. 3) το πετρέλαιο, βασικό στοιχείο του σημερινού υλικού πολιτισμού, το οποίο βρίσκεται σε αφθονία στα αραβικά εδάφη (το ήμισυ της παγκόσμιας διαθεσιμότητας) υπό συνθήκες εξόρυξης και εκμετάλλευσης πολύ πιο ευνοϊκές από οποιαδήποτε άλλη χώρα».

Αλλά και η Αίγυπτος είναι μέρος της δεύτερης σφαίρας, αυτής της αφρικανικής ηπείρου: «Είμαστε στην Αφρική. Ίσως συμβεί να κοιτάξουν οι λαοί της ηπείρου σε εμάς που φυλάμε τη βόρεια πύλη και αποτελούμε το μέτωπο προς ολόκληρο τον έξω κόσμο. Ο Νείλος, η αρτηρία της ζωής του λαού μας, έχει τις πηγές του στην καρδιά της ηπείρου». Τέλος, η τρίτη σφαίρα, η ισλαμική, εμπλέκει την Αίγυπτο σε ένα μέτωπο αλληλεγγύης που εκτείνεται από τον Ατλαντικό έως τον Ειρηνικό. 

«Όταν σκέφτομαι τα 80 εκατομμύρια μουσουλμάνους στην Ινδονησία, τα 50 εκατομμύρια στην Κίνα, τα πολλά εκατομμύρια στη Μαλαισία, το Σιάμ και τη Βιρμανία, τα περίπου 100 εκατομμύρια στο Πακιστάν, τα περισσότερα από 100 εκατομμύρια στη Μέση Ανατολή, τα 40 εκατομμύρια συμπεριλαμβανομένων στην Σοβιετική Ένωση και τα άλλα εκατομμύρια που ενώνονται με μια ενιαία πεποίθηση, αισθάνομαι έντονα τις μεγαλειώδεις δυνατότητες που μπορεί να πραγματοποιηθούν με τη συνεργασία όλων αυτών των μουσουλμάνων, συνεργασία που χωρίς να εγκαταλείψουν την προσκόλληση τους στις μεμονωμένες πατρίδες τους, θα εξασφάλιζε σε αυτούς και στους πιστούς αδελφούς τους απεριόριστη δύναμη».

Το παναραβικό σχέδιο βρήκε την αρχική του εφαρμογή το 1958, με τη γέννηση της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας, αλλά απέτυχε σύντομα, το 1961, αφού δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια Δημοκρατία στην οποία να συνενώνονταν τρεις χώρες χωρίς εδαφική συνέχεια και χαρακτηριζόμενες από διαφορετικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.

Evola και Nasser (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Συνεχίζοντας μια έρευνα της οποίας δόθηκαν τα πρώτα αποτελέσματα σε ένα ιταλικό περιοδικό το “La Nazione Eurasia”, οι μελετητές εξέδωσαν ένα δοκίμιο με τον τίτλο «Evola e l’ Islam«. Από την προσπάθεια οργανικής ανασυγκρότησης του οράματος του Evola για την ισλαμική παράδοση, προέκυψε μια εικόνα η οποία αν μερικές φορές φαίνεται ανακριβής σε ορισμένα στοιχεία και συχνά εξαρτάται από μια μάλλον προσωπική οπτική, αποτελεί ωστόσο μια αναπαράσταση εμπνευσμένη από την αναγνώριση του Evola για το τι είναι ουσιαστικά το Ισλάμ. 

Μια εκδήλωση του παραδοσιακού πνεύματος που δεν μπορεί να διαχωριστεί από την «εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο». Το παρακάτω άρθρο – κριτική, άνοιξε μια πολεμική που προκύπτει από την πρόσφατη εκ νέου ανακάλυψη ενός άρθρου του Evola σχετικά με τη «χειραφέτηση του Ισλάμ». 

Το άρθρο χρονολογείται από μια εποχή, τη δεκαετία του ’50, κατά την οποία οι ιταλικοί φασιστικοί κύκλοι διατηρούσαν ακόμα ζωντανή τη μνήμη της φιλοαραβικής και φιλοϊσλαμικής θέσης που είχε αναλάβει η Ιταλία κατά τη διάρκεια του Φασιστικής Κυβέρνησης, καθώς και της αλληλεγγύης που τα χρόνια του παγκοσμίου πολέμου καθιερώθηκε μεταξύ των δυνάμεων του Άξονα και των κινημάτων ανεξαρτησίας του μουσουλμανικού κόσμου. 

Από την άλλη πλευρά, το “Μανιφέστο της Βερόνας”, στο οποίο συνέχιζε να αναφέρεται μεγάλο μέρος των αγωνιστών του μεταπολεμικού φασισμού, είχε επισημάνει μεταξύ των βασικών σημείων της εξωτερικής πολιτικής της RSI (Κοινωνική Ιταλική Δημοκρατία) τον «απόλυτο σεβασμό προς εκείνους τους λαούς, ιδιαίτερα τους μουσουλμάνους που όπως και η Αίγυπτος, είναι ήδη πολιτισμένοι και ορθολογικά οργανωμένοι». 

Και ακριβώς στην Αίγυπτο, τη δεκαετία του 1950, η επανάσταση των “Ελεύθερων Αξιωματικών”, αφού έδιωξε τον κυβερνήτη μαριονέτα (φίλο του προδότη και φυγά βασιλιά της Σαβοΐας), ανακήρυξε τη δημοκρατία, κατάργησε την κομματική πολιτική, ξεκίνησε ένα τεράστιο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, εθνικοποίησε ξένο κεφάλαιο, έδιωξε τους Βρετανούς από τη Διώρυγα του Σουέζ, αρνήθηκε στρατιωτικές συμμαχίες λειτουργικές για την ιμπεριαλιστική κυριαρχία, χορήγησε άσυλο και βοήθεια στους εξόριστους του Τρίτου Ράιχ και ανέλαβε να οικοδομήσει έναν εθνικό σοσιαλισμό. 

Όλα αυτά που στη “Νασερική” γεωπολιτική προοπτική της ενότητας των αραβικών εθνών, θα είχε γίνει ένας πραγματικός παναραβικός σοσιαλισμός, βασισμένος στις πνευματικές προϋποθέσεις που παρέχει το Ισλάμ. Και όταν το 1956, μετά την εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ, η Αίγυπτος έπρεπε να αντιμετωπίσει την αγγλο – γαλλο – σιωνιστική επιθετικότητα, πολλοί από εκείνους που είχαν πολεμήσει συνειδητά ως πολιτικοί στρατιώτες ενάντια στις «δημοκρατικές πλουτοκρατίες της Δύσης» είδαν στην Αίγυπτο μια νέα γραμμή μετώπου ενάντια στους αιώνιους εχθρούς τους και εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον αιγυπτιακό λαό και τον Προεδρό του, Gamal Abd el-Nasser. (1)

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

«Εἰς τήν χώραν τοῦ Καντάφι/ἀνεγίγνωσκα Καβάφη»

 

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Ο συνεργάτης του Erwin Rommel, φιλοναζιστής και αντισιωνιστής ηγέτης της Αιγύπτου Gamal Abdel Nasser υπήρξε το ίνδαλμα του Εθνικιστή Συνταγματάρχη Muammar Qaddafi. Αυτός ενέπνευσε στους Λίβυους γείτονες του την σημασία της απεξάρτησης από τις καπιταλιστικές δυνάμεις αλλά και την ανάγκη για την άμεση αντιμετώπιση του Ουαχαμπισμού/Σαλαφισμού που παραμόνευε να πνίξει στο αίμα τις κοσμικές ισλαμικές χώρες προς όφελος των Σαούντ και του Ισραήλ. 

Σύντομα η χώρα της επανάστασης της 1^ης Σεπτεμβρίου 1969 ή «Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρία - Δημοκρατία των Μαζών» έγινε καταφύγιο και πηγή χρηματοδότησης φιλονασερικών και αντισιωνιστικών ομάδων και οργανώσεων ακόμη και από διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες, ενώ στην Ελλάδα γνωστά πρόσωπα διατήρησαν επί σειρά ετών επαφές και συνεργασία. 

Δεν είναι μια απλή φήμη άλλωστε ότι μετά το ’74 ο Καντάφι έστελνε ανακοινώσεις στην εφημερίδα του κόμματος της 4^ης Αυγούστου η οποία πρόβαλλε την Λιβύη ως πρότυπο επανάστασης. Έγραφε χαρακτηριστικά η σύνταξη στις στήλες της ως μια έμμεση κριτική στην μέχρι τότε πολιτική και τακτική της ηγετικής τριάδας της 21^ης Απριλίου:

«Μια επανάστασις, για να είναι επανάστασις, πρέπει να διοικήται από ... επαναστάτες! Απλό το αξίωμα και τετράγωνη η λογική του ... Μόνο στη Λιβύη φαίνεται να έγινε αντιληπτό! Πράγματι, η Κυβέρνησις της Λιβύης ανεσχηματίσθη και αποτελείται από τους ιδίους τους επαναστάτας, τους συντρόφους του αρχηγού της Ελ Καντάφι. Και τα αποτελέσματα φαίνονται ήδη Εκεί»

 (τ. 67, Φεβρουάριος 1970). 

Οι επαναστατικές αρχές της είχαν ανταπόκριση τόσο σε περιορισμένους κύκλους Εθνικιστών αξιωματικών των Απριλιανών κατά την διάρκεια της επταετίας, όσο και σε κύκλους των «τριτοκοσμικών» σοσιαλοδημοκρατών οι οποίοι εξέδωσαν το βιβλίο του που ήταν το πολιτικό ευαγγέλιο σε μια επίδειξη επαναστατικής γυμναστικής και σε γιορτές νεολαίας επικροτούσαν επίσημα και ανεπίσημα τις αντισιωνιστικές θέσεις του ηγέτη της χώρας.

Οι Λίβυοι φιλοξένησαν και εκπαίδευσαν  στα στρατόπεδα τους ανάμεσα σε άλλες πολιτικές και ανταρτικές ομάδες, γνωστά πολιτικά πρόσωπα της ελληνικής βουλής που την εποχή εκείνη αντιτίθονταν στην αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ ή είχαν επαφές με την PLO με κάποιους εξ αυτών να φεύγουν από την ζωή το τελευταίο χρονικό διάστημα. Οι προσπάθειες του επαναστατικού καθεστώτος να ανοιχτούν στην ελληνική κοινωνία μέσω της άμεσης επαφής βρήκαν εμπόδιο στην άρνηση των ελληνικών κυβερνήσεων λόγω των πιέσεων από την Αμερικανική πρεσβεία με αποτέλεσμα ο «πολιτικός έρωτας» σύντομα να λάβει τέλος στα μέσα της δεκαετίας του ’80. 

Ο Λίβυος ηγέτης σε ηλικία 27 ετών αρχίζει να αναπτύσσει την χώρα του και παρά το εμπάργκο καταφέρνει να επιτύχει το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο. Προώθησε την κοινωνική δικαιοσύνη και τον σεβασμό στην γυναίκα (η προσωπική του φρουρά ονομάστηκε «Αμαζόνες» ή «Οι Επαναστάτριες Αδερφές») και ιδρύει την «Παγκόσμια Λαϊκή Ισλαμική Διοίκηση» για να πολεμήσει τις αρχικές φάσεις ανάπτυξης των φανατικών μακελάρηδων οι οποίοι αργότερα αιματοκύλισαν τις χώρες της περιοχής. Ο ίδιος δηλώνει για την κίνηση αυτή «Είναι ένα πολύ σημαντικό κέντρο καταπολέμησης του μουσουλμανικού εξτρεμισμού. Ο ρόλος του συνίσταται στο απομονώσει και να συγκρατήσει τους εξτρεμιστές, τους ισλαμιστές και τους φονταμενταλιστές» (Le Figaro Magazine, Paris 24.06.2000 αριθμός 1026, σσ 38-44 συνέντευξη της Isabelle Dillmann). 

Σε ζωντανή μετάδοση στην εθνική τηλεόραση στέλνει στην αγχόνη τους εξτρεμιστές κανίβαλους που προωθούν ναρκωτικά και ανατρεπτικές ιδέες, τσακίζει τα ξένα κέντρα εντός της χώρας του που στρατολογούν στα τζαμιά αντικαθεστωτικούς και καλεί την Ευρώπη σε συστράτευση, ενώ κατά την διάρκεια της παρουσίας του στις Βρυξέλλες μιλάει για τον κίνδυνο η ήπειρος μας να γίνει σταδιακά μέσω της λαθρομετανάστευσης μια «Μαύρη Ευρώπη» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος. Προειδοποιεί ότι αν πέσει το καθεστώς του η Γηραιά Ήπειρος θα γεμίσει πυρήνες ένοπλων ναρκομανών μισθοφόρων και ανθρώπων των μοναρχών των δικτατοριών του κόλπου. 

Απέναντι του βρίσκει την παγερή αδιαφορία της καπιταλιστικής Ε.Ε. και τις συνομωσίες των κέντρων της διεθνούς τρομοκρατίας που χρηματοδοτούνται από τον Διεθνή Σιωνισμό. Κήρυκες υπονόμευσης και συκοφαντιών εναντίον του τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό μέχρι και σήμερα, οι φιλοισραηλινοί της δεξιάς και της άκρας δεξιάς και οι αντιφασίστες δημοκράτες από την antifa μέχρι τους κοινοβουλευτικούς εθνομηδενιστές. Σε συνάντηση που είχε με αξιωματικούς ξένων χωρών τονίζει την ανάγκη να απομονωθεί ο Αμερικανικός παράγοντας στην Μεσόγειο και να υπάρξει ένα ενιαίο μέτωπο αντίστασης απέναντι στον πολυεπίπεδο ιμπεριαλισμό της Ουάσιγκτον.

Ο άνθρωπος που τα γραπτά του και οι πολιτικές του σκέψεις βρήκαν απήχηση και στους Έλληνες συναγωνιστές μέσω του περιοδικού «Αντίδοτο» και άλλων εντύπων, λάτρευε την Αρχαία Ελλάδα και μελετούσε συγγραφείς ιδιαίτερα τον Αριστοτέλη και τον Θουκυδίδη ενώ την βιβλιοθήκη του κοσμούσαν διάσημες αντιδημοκρατικές εκδόσεις. 

Ο γιος της ερήμου που στην μοναξιά της αφρικανικής φύσης εμπνεύστηκε την «Τρίτη Οικονομική Θεωρία» και η ζωή του πριν την επανάσταση θυμίζει τα λόγια του Αδόλφου Χίτλερ για τους πιστούς μουσουλμάνους («Οι αρχές που επιτάσσουν στους ανθρώπους να πλένονται, να αποφεύγουν συγκεκριμένα ποτά, να σπεύδουν στα προγραμματισμένα ραντεβού, να γυμνάζονται και να σηκώνονται στην αυγή του ήλιου, να σκαρφαλώνουν στην κορυφή ενός μιναρέ, είναι υποχρεώσεις που φτιάχτηκαν από έξυπνους ανθρώπους. Ο κώδικας ηθικής που οδηγεί στο να πολεμά κάποιος με θάρρος είναι αυτοεπιβεβαίωση»).

Ιδεολογικά επηρεάστηκε και από τον Michel Aflaq και προσπάθησε να κάνει πράξη την ενότητα των αραβικών εθνών ενώ πολέμησε σε όλα τα μέτωπα τον Σιωνισμό αντιμετώπισε το ΝΑΤΟ και την πλουτοκρατική Ε.Ε. και τις ορδές τους μέχρι την τελευταία στιγμή μαζί με 500 Ευρωπαίους μισθοφόρους στην πλειοψηφία τους πρώην μέλη εθνικοσοσιαλιστικών/εθνικιστικών οργανώσεων. Οι μαχητές αυτοί αμείβονταν με υψηλούς μισθούς και μέχρι το τέλος πολέμησαν λυσσαλέα και πάντα στο πλευρό των επαναστατικών δυνάμεων του Καντάφι που διακρίθηκαν για την αξιόμαχη κατάσταση και το θάρρος τους σε επίπεδο συνδυασμένων τακτικών και επιθέσεων του πεζικού και των τεθωρακισμένων στο πεδίο της μάχης απέναντι στο σφυροκόπημα του ΝΑΤΟ. 

Ως πρόεδρος του «Επαναστατικού Συμβουλίου» δεν συνδιαλέχθηκε με τα καθάρματα της παγκόσμιας τραπεζοκρατίας, απομάκρυνε τις ξένες βάσεις, εθνικοποίησε τα μέσα παραγωγής, καθιέρωσε τον Απρίλιο ως μήνα εκτέλεσης των προδοτών του έθνους τους οποίους ονόμασε «λυσσασμένα σκυλιά», ίδρυσε τα δικά του «Τάγματα Εφόδου», κατήγγειλε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο ως έδρα της ανομίας, μεταρρύθμισε το εκπαιδευτικό, υγειονομικό σύστημα και την αγροτική παραγωγή και ενίσχυσε όλες τις αντιστασιακές Παλαιστινιακές οργανώσεις. 

Αρνήθηκε κάθε δικαίωμα στον λαό του Ισραήλ - στον οποίο κήρυξε τον «ιερό πόλεμο» - να έχει κρατική υπόσταση και κατηγόρησε τους Άραβες που είχαν επαφές με τους Σιωνιστές ως προδότες. Προσπάθησε να ιδρύσει Αφρικανικές τράπεζες αφού αρνήθηκε να υποταχθεί στο ΔΝΤ ενώ λίγο πριν την έναρξη της εισβολής σχεδίαζε να καθιερώσει νέο νομισματικό σύστημα με αποτέλεσμα να αντιδράσουν σφόδρα οι δυνάμεις του διεθνούς καπιταλισμού. Στον Γιουγκοσλαβικό πόλεμο στήριξε τον Σερβοβόσνιο Εθνικιστή Radovan Karadzic παρά το γεγονός της διαμάχης με τους Βόσνιους μουσουλμάνους και παράλληλα είχε επαφές και οικονομική συνεργασία με τον Αυστριακό Εθνικιστή Jörg Haider ο οποίος το 2003 επισκέφτηκε την Βαγδάτη των Ιρακινών Μπααθικών. 

Το όνειρο του όπως δήλωσε ήταν να φέρει τους μαύρους των ΗΠΑ πίσω στην Αφρική ενώ διαφώνησε με την θεωρία ότι η φυλετική μίξη με τις λευκές γυναίκες μπορεί να φέρει την ευτυχία και την ελευθερία. Έξι μήνες πριν την δολοφονία του προειδοποίησε για τον αφανισμό της Λευκής Φυλής και προφήτεψε ότι εκατομμύρια λαθρομετανάστες μέσω Γαλλίας και Ιταλίας θα καταστρέψουν την Ευρώπη γεγονός που έφερε δυσφορία στους Αφρικανούς που προωθούσαν μέσω των ΜΚΟ τους πληθυσμούς των χωρών τους.

Σε επαφή μαζί του κατά την δεκαετία του ’70 ήρθε και η αντισιωνιστική πλευρά της Ανατολικής Γερμανίας η οποία ζήτησε την χρηματοδότηση του για την αποστολή όπλων στην Παλαιστίνη, ενώ σε αντάλλαγμα πρόσφερε μια ισλαμική βιβλιοθήκη στην Δρέσδη και ένα τζαμί στην Λειψία υπό τον έλεγχο της Λιβύης με αποτέλεσμα η απομονωμένη εβραϊκή κοινότητα να κάνει λόγο για «Άραβες οπαδούς του ναζισμού». 

Η ρητορική του ενάντια στους Ισραηλινούς ονομάστηκε από τους εχθρούς του «Χιτλερική» και ο ίδιος ο «Αφρικανός Χίτλερ» ενώ η δήλωση του ότι «είναι καθήκον του κάθε μουσουλμάνου να πολεμήσει τον νεομαρξισμό» και «έθνη που ο εθνικισμός τους καταστρέφεται οδεύουν προς την καταστροφή» δεν άφησε περιθώρια για παρερμηνείες στις τάξεις της αριστεράς. Η λυσσαλέα στάση του επηρέασε την Ευρωπαϊκή και Ελληνική «Τρίτη Θέση» (η φράξια «Πολιτικός Στρατιώτης» και το περιοδικό Bulldog είχαν εκφράσει την τάση υπέρ του Καντάφι και του Ιράν) ενώ συγκριτικές ιστορικές μελέτες έφεραν στο φως εκπληκτικά κοινά δομικά στοιχεία με την διακυβέρνηση της Γερμανίας κατά την περίοδο 1933 - 1945. 

Η γυναίκα του όταν κατέρρευσε η άμυνα της επανάστασης δήλωσε ότι «Είμαι υπερήφανη για το θάρρος που επέδειξε ο σύζυγος μου και οι γιοί μου που αντιμετώπισαν την επιθετικότητα 40 χωρών και των αντιπροσώπων τους επί έξι μήνες και πέθαναν ως μάρτυρες». Το βιβλίο του σήμερα είναι απαγορευμένο αν και θεωρείται πιθανή η επανεμφάνιση της οικογένειας του μέσω του γιου στις εκλογές του Δεκέμβρη. 

Η τελευταία του εμφάνιση μπροστά στους υποστηρικτές του ντυμένος στα μαύρα λέγοντας «Ο Μουαμάρ Καντάφι βρίσκεται ανάμεσα σας. Στέκομαι ανάμεσα στον λαό και θα πολεμήσουμε και θα τους σκοτώσουμε εάν θέλουν. Δείτε τη δύναμη του λαού. Αυτή είναι η δύναμη του λαού και δεν μπορείτε να την νικήσετε» έμεινε στην ιστορία ενώ κλείνοντας είπε «Δεν θα παραδοθούμε ποτέ!» μια ακόμη ιστορική ιαχή της παγκόσμιας αντίστασης στην «Αυτοκρατορία του Κακού».

Βιβλιοπαρουσίαση: Ο Αετός του Saladin, η ζωή του Gamal Abdel Nasser

Ο Αετός του Saladin, η ζωή του Gamal Abdel Nasser: Μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του Παλαιστινιακού αγώνα ενάντια στην Σιωνιστική κατοχή και στις αδικίες του κράτους του Ισραήλ, υπερασπιστής του Εθνικισμού στην πατρίδα του και πιστός σύμμαχος των Αντιδημοκρατών που βρήκαν -μετά τον Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο- ένα σημαντικό καταφύγιο στην χώρα του Νείλου. 

Το επονομαζόμενο και "Λιοντάρι της Αιγύπτου" που αγαπήθηκε από τον λαό του μέχρι το τέλος παρά τις ατυχείς πολεμικές εμπλοκές. Από την εποχή που ήταν νεολαίος και ενταγμένος στις Εθνικοεπαναστατικές δυνάμεις πήρε μέρος στις αιματηρές συγκρούσεις στο Κάιρο, ενώ κατά την διάρκεια της στρατιωτικής του πορείας ως Αξιωματικός ανέτρεψε την διεφθαρμένη μοναρχία και συμμετείχε στην διαμάχη του 1948. 

Βρέθηκε επίσης στην κρίση του Σουέζ και στον πόλεμο των Έξι Ημερών ενώ απέλασε από την χώρα τους ιμπεριαλιστές καθώς και τα τσιράκια των Σιωνιστών. Στην βιογραφία του που αποτελεί έργο του Άγγλου Troy Southgate, παρουσιάζεται ένα μοναδικό μοντάζ της πολιτικής αλλά και κοινωνικής επίδρασης του ιδεολογικού ρεύματος του «Νασσερισμού» στην Αίγυπτο αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή η έκδοση είναι σημαντική για τους πολέμιους του Διεθνούς Σιωνισμού και όλους όσους ασχολούνται με την ιστορία της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

blackfrontpress@yahoo.co.uk

facebook

Όταν ο Εθνικιστής Nasser συνάντησε τον εκπρόσωπο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ...

Ο Νάσερ λέει:

Το 1953, πραγματικά θέλαμε να συνεργαστούμε μαζί με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, για να γίνουν λογικοί άνθρωποι. Συνάντησα τον υπεύθυνο τους. Καθίσαμε και παρουσίασε τις απαιτήσεις του. Τι είπε; Ξεκίνησε λέγοντας: «Πρέπει να επιβάλλεις το πέπλο στην Αίγυπτο, να απαιτήσεις κάθε γυναίκα να φοράει το πέπλο όταν βγαίνει στο δρόμο».

Το κοινό έσκασε στα γέλια, αχ τι ωραίο αστείο! Ο Νάσερ κάνει μια αστεία κίνηση με το χέρι του, σαν να λέει «Άντε να τα βρεις με αυτούς τους μουρλούς!». Κάποιος φωνάζει: «να το φορέσει ο ίδιος!», το γέλιο διπλασιάζεται …

Ο Νάσερ συνεχίζει:

Του απάντησα: «Αν το έκανα αυτό, θα ήταν μια επιστροφή στις ημέρες του Αλ-Χακίμ μπι-Αμρ Αλλάχ (στο ενδέκατο αιώνα), ο οποίος απαγόρευε στις γυναίκες να βγαίνουν την ημέρα!  (Γέλια). Κατά τη γνώμη μου, ο καθένας θα πρέπει να παραμείνει ελεύθερος για τις επιλογές του».

Μου λέει: «Εσύ είσαι ο κυβερνήτης, εσύ αποφασίζεις».

Του απαντώ: «Κύριε, η κόρη σας είναι στην ιατρική σχολή, δεν φοράει πέπλο. (Γέλια). Αν εσείς δεν είστε σε θέση να υποχρεώσετε μια κοπέλα να φορέσει το πέπλο, μάλιστα τη δική σας κόρη, πώς θα μπορούσα εγώ να υποχρεώσω 10 εκατομμύρια Αιγύπτιες γυναίκες να το φορέσουν;;!» (Έκρηξη γέλιων στο ακροατήριο)