'Ενα άγνωστο άρθρο της Χρυσής Αυγής για την «αναρχική φύση» του Εθνικοσοσιαλισμού (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

Το άρθρο το οποίο ακολουθεί πρωτοδημοσιεύθηκε στο ιστορικό πρώτο τεύχος του περιοδικού «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» όταν ακόμη ήταν μονάχα ένας μικρός κύκλος περιοδικού και όχι συγκροτημένο πολιτικό κίνημα. 

Ανεξαρτήτως του αν συμφωνούμε ή όχι με την ακόλουθη πορεία της Χρυσής Αυγής ως πολιτικό κόμμα, το άρθρο έχει ιστορική αξία και αποτελεί τεκμήριο της ριζοσπαστικής, επαναστατικής προσέγγισης της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας, που ίσχυε εκείνη την εποχή:

«To να προσπαθήσει κανείς να ανακαλύψει τις θεωρητικές ρίζες του Εθνικοσοσιαλισμού είναι σαν να προσπαθήσει να ανατρέξει την χρονική διάρκεια του ανθρωπίνου είδους, σαν εμβίου όντος, πάνω στη γη.

Εγώ θα περιοριστώ σε μία χρονική τομή, στις αρχές του αιώνα μας, όταν εμφανίστηκαν ορισμένες κινήσεις διανοουμένων που απετέλεσαν, θα μπορούσα να πω, το λίκνο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος. Αν και οι κινήσεις αυτές ήταν αρχικά περιορισμένες μέσα στα εθνικά πλαίσια των τόπων που τις γέννησαν, πολύ σύντομα εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε κινήσεις πανευρωπαϊκού επιπέδου. Οι κινήσεις αυτές ήσαν: ο Φουτουρισμός στην Ιταλία, ο Εξπρεσσιονισμός στη Γερμανία και ο Βορτικισμός στη Μεγάλη Βρετανία.

Το κυριώτερο ουσιαστικό στοιχείο του Εθνικοσοσιαλισμού, που θα γοήτευε κάθε καλλιτέχνη είναι η μετατροπή της αναρχίας σε τάξη. Ο Εθνικοσοσιαλισμός και ειδικότερα, ο Εθνικοσοσιαλισμός του ατόμου, έχει σαν αφετηρία του την ανοιχτή ανταρσία, την αναρχική εξέγερση εναντίον της καθεστηκυίας τάξεως.

Οι τρείς κινήσεις που ανεφέρθησαν ξεκινούν από την μία πλευρά σαν εξέγερση εναντίον της κληρονομιάς του ΙΧΧ αιώνος, μίας κληρονομιάς συντηρητισμού που απειλούσε να ισοπεδώσει τις τέχνες και το άτομο και από την άλλη σαν αναζήτηση ενός νέου κόσμου, χτισμένου πάνω στα ερείπια του παλιού. Η δημιουργία του βιομηχανικού δούλου, που κατεβρόχθιζε την μικροαστική τάξη και ακόμη περισσότερο η απειλή της ανωνυμίας μέσα σε μία μάζα που θα μπορούσε «ελεγχόμενα» να συμμετέχει στη κρατική μηχανή, έδειχναν ότι ο ρόλος του ατόμου σαν καθοριστικού παράγοντος είχε λήξει. Επρόκειτο να γίνει δούλος των μηχανών ή να εξαφανισθεί μέσα στις μάζες.

Σε αυτή την απειλή ο Εθνικοσοσιαλισμός έδινε την λύση συμφιλιώνοντας την ιδέα και την θεωρία του ήρωος με το μαζικό κίνημα. Ηρνείτο τον επερχόμενο κοινωνικό μετασχηματισμό με την αποφασιστική προστασία των παραδοσιακών αρχών και παρουσίαζε μία κοινωνική δομή, που παρά την αριστοκρατική της μορφή, βασιζόταν στις ικανότητες του ατόμου αδιαφορώντας για την κοινωνική του προέλευση. Ο Εθνικοσοσιαλισμός ηρνείτο την αμαρτωλή ισότητα που προσέφεραν οι κομμουνιστές: προσέφερε μία κοινωνία όπου ο καθένας θα είχε συγκεκριμένα καθήκοντα και η μηχανή θα αποτελούσε το μέσον της επαναφοράς του ιπποτισμού και ηρωϊσμού του παρελθόντος. Επιπλέον συνδύαζε την πειθαρχία με μία ιδέα που φαινόταν συναρπαστική σε κάθε άτομο: την προοπτική δημιουργίας ηρωϊκών μορφών, υπερανθρώπων, που θα αποτελούσαν την σπονδυλική στήλη της νέας τάξεως πραγμάτων. Η εικόνα αυτή, του Νέου Ανθρώπου, συνδεόταν άμεσα με την επιθυμία για ανανέωση, αναγέννηση και δράση, μία επιθυμία που συνέπιπτε με την εξέγερση κατά του θετικισμού του ΙΧΧ αιώνος.

Θα πρέπει εδώ να αναφέρω την σημαντική επίδραση της «κυκλικής θεωρίας» του Oswald Spengler, που φυσικά δεν ήταν τίποτα καινούργιο, ούτε ήταν άγνωστο πως ο πολιτισμός είχε φτάσει στο κρίσιμο σημείο του, όπως υποστήριζε, αλλά η εμπεριστατώμενη ανάλυσις του θέματος από τον Spengler ενέτεινε την ανησυχία. Ιδιαίτερα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η οικονομική κρίσις, οδήγησαν πολλούς στο να δεχθούν τις λύσεις που προσέφερε ο Εθνικοσοσιαλισμός. 

Ίσως η πλέον εμφανής δήλωσις, που αντικατοπτρίζει το πνεύμα της εποχής, είναι του Andre Gide, δεδηλωμένου αριστερού, όταν γεμάτος απογοήτευση έγραφε το 1932, στη στήλη του Dorothy Bussy: «...έχω παίξει όλη μου τη ζωή, με αντίκρυσμα ψεύτικες μάρκες, τίποτε για όσα έχω ζήσει δεν έχει πλέον ιδιαίτερη αξία, η τέχνη, η ελεύθερη σκέψη, ακόμη και αυτή η αλήθεια δεν παίζουν κανένα ρόλο και δεν θα έπρεπε να παίζουν κανένα ιδιαίτερο ρόλο στο νέο κόσμο που ανοίγει ο κομμουνισμός. Το ότι θα έπρεπε να συμμαχήσουμε με τους ανθρώπους που έδωσαν το κώνειο στο Σωκράτη, το ότι η τέχνη και οι πνευματικές αξίες μίας «Ανδρομάχης» είναι πια εκτός εποχής και δεν μας αφορούν πλέον...»

Και εδώ ο Εθνικοσοσιαλισμός προσέφερε την λύσι. Διεκήρυσσε τον αντιδιανοουμενισμό του και οι περισσότεροι διανοούμενοι συμφωνούσαν πως μετά την αποκάλυψη δεν θα υπήρχε θέση για αυτούς - αλλά διατηρούσε όλες εκείνες τις πνευματικές αξίες που ο Κομμουνισμός προσπαθούσε να καταστρέψει. Φαινόταν πως έφερνε τον θάνατο του παλαιού κόσμου και την γέννηση του καινούργιου σχετικά ανώδυνα. Και πραγματικά φαινόταν τόσο ανώδυνο, ώστε σε όλους τους συγγραφείς που τον ακολούθησαν διακρίνουμε την τάση της ανώδυνης οδού σε μία προσπάθεια συντηρήσεως και διατηρήσεως των παραδοσιακών αξιών.

Αν τέλος, εξετάσουμε, αυτή καθ΄ευατή την ουσία του Εθνικοσοσιαλισμού θα δούμε πως μέσα σε ένα τεράστιο πλαίσιο, που κινείται συνεχώς, παρουσιάζει ένα σύστημα εικόνων, που αρνούνται κάθε λογικό ορισμό και δεν επιδέχονται συντηρητική ανάλυση. Η μία αντικρούει την άλλη δημιουργώντας συνεχείς αντιθέσεις, η αρμονία των οποίων γεννά μία σχεδόν μυθική μορφή μέσα σε μία κίνηση χωρίς αρχή και τέλος.

Το πως ο Εθνικοσοσιαλισμός εξασκούσε τόσο μεγάλη γοητεία σε άτομα που ανήκαν σε διαφορετικά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά επίπεδα θα εξετάσουμε στη συνέχεια».

πηγή

«Γιατί δεν υπάρχει Δεξιά κουλτούρα», του Adriano Romualdi … (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

link: Περὶ τοῦ ἐξόχου κειμένου τοῦ Adriano Romualdi (εκτενές σχόλιο του Στέφανου Γκέκα)

link: Υπάρχει η κουλτούρα στα Δεξιά; (του Adriano Romualdi, μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

Παλαιότερα είχα δημοσιεύσει την ανάλυση του Evola, για τα περιεχόμενα και τις προοπτικές μιας δεξιάς «κουλτούρας», (σε άρθρο μας στο ιστολόγιο “Η κουλτούρα της Δεξιάς”) προφανώς πάντα με την παραδοσιακή έννοια του όρου, όπως ξεκίνησε αρχικά και όταν κάποιοι διανοούμενοι προσπάθησαν να την διατηρήσουν, πριν αλλάξει έννοια. 

Σήμερα παραθέτω τους προβληματισμούς για το θέμα αυτό, του μεγάλου φιλοσόφου και πολιτικού, Adriano Romualdi, από την δεκαετία του 1970. Ένα κείμενο ωμό και σκληρό – για αναγνώστες που θέλουν να σκεφτούν – το οποίο δείχνει την άθλια ποιότητα του σημερινού δεξιού πατριώτη. 

Ένα κείμενο που υπαγορεύει να αναπτυχθούν κάποιες κατευθυντήριες γραμμές και το οποίο, πρέπει να παραδεχτούμε, δυστυχώς παρέμεινε απλά ένα νεκρό γράμμα: το έρημο πανόραμα των δυστυχιών της λεγόμενης επίσημης «κουλτούρας» της σημερινής Δεξιάς (αν υποθέσουμε ότι κάποιος μπορεί να βρει κάποιο ίχνος της) δυστυχώς το επιβεβαιώνει ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Όταν ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός απαγγέλει το ποίημα του «φασιστή» Κωνσταντίνου Καβάφη …

 

«Ο φασισμός είναι η εθνική αίρεση του σοσιαλισμού και η κοινωνική αίρεση του εθνικισμού. Από αυτές τις δύο αιρέσεις γεννιέται μια πίστη. Μοναδική. Από τις αιρέσεις, από θέσεις που αμφισβητούν η μία την άλλη, από τις αντιθέσεις που αντιπαρατίθενται, γεννιέται η πρόκληση της σύνθεσης. Μια νέα ορθοδοξία: η σωστή πίστη, ο σωστός δρόμος, ο σωστός τρόπος, η σωστή ζωή. Ο Berto Ricci μας το έδωσε αυτό. Η ζωή ως πολιτοφυλακή»

Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»

Ο Otto Strasser για τους Φασίστες:

«Το μονοπάτι όπου βαδίζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι πά­ντοτε το ίδιο. Αρχικά είναι αναρχικοί ή ακραίοι σοσιαλιστές, κατόπιν “προσηλυτίζονται” στον εθνικισμό και δημιουργούν αξιοσημείωτες μεσσιανικές ιδέες … και φορτίζουν τον ακίνδυ­νο εθνικισμό των ενώσεων και των κομμάτων με το δυναμίτη της αναρχικής ετοιμότητας για δράση» 

του Μαυρομετωπίτη

Δεν πάει πολύς καιρός από την έκρηξη που συνέβη στους Αμπελόκηπους τα ξημερώματα της 1^ης Νοέμβρη του 2024. Μια έκρηξη που υπενθύμισε στο αστικό κράτος ότι εκτός από την νεκρόφιλη, αστική ηρεμία της σαπισμένης κοινοβουλευτικής ζωής και της παρλιαμενταρικής υποκρισίας υπάρχει και μια άλλη μορφή αναμέτρησης με το κατοχικό καθεστώς, μία άλλη μορφή σύγκρουσης με το εξουσιαστικό Σύστημα που τσακίζει, φυλακίζει και καταστρέφει τις ζωές μας, αυτή του ένοπλου αγώνα. Μια μέθοδος, που τα τελευταία χρόνια, ακολουθεί τακτικά η άκρα αριστερά ανά τον κόσμο ανεξαρτήτως του αν αποφαίνεται αποτελεσματική ή όχι.

Το αποτέλεσμα της αυτοσχέδιας βόμβας υψηλής ισχύος και τεχνοτροπίας που εξεράγγη ήταν ένας νεκρός με τα μάτια του να τα βρίσκουν στον φωταγωγό … μία βαρύτατα τραυματισμένη και δεκαέξι καθημερινές οικογένειες της βιοπάλης να είναι ξαφνικά άστεγες. 

Και εδώ γεννιούνται ορισμένα εύλογα ερωτήματα με πρώτο και κυριότερο το πως μπορεί ο οποιοσδήποτε να παριστάνει τον «τρομοκράτη» και τον «επαναστάτη» χωρίς να ξέρει το πώς ... να παίζει με την φωτιά, να κατασκευάσει και να χειριστεί εκρηκτική ύλη, βασικές μεθόδους μιας τέτοιας μορφής αγώνα και κυρίως σε τοποθεσίες πέραν του αστικού ιστού όπου ένα λάθος δεν θα κοστίσει ακριβά την ζωή ή την περιουσία απλών, καθημερινών ανθρώπων. 

Εν τέλει η βόμβα άλλον στόχο είχε και άλλον βρήκε: θύματα της τα λαϊκά διαμερίσματα 16 κατοίκων τα οποία κρίθηκαν ακατάλληλα και οι ένοικοι τους … θα μείνουν στο δρόμο για 6 μήνες. Ο αναρχικός αγώνας κατέληξε, από το να πλήττει βασικούς καθεστωτικούς στόχους, στο να καταστρέφει ζωές λαϊκών ανθρώπων, ανθρώπων του μόχθου και του μεροκάματου, τίμιους της εργατικής τάξης της διπλανής πόρτας. Άλλο ένα ακόμη δείγμα της αντικοινωνικής κατάντιας και της απόλυτης παρακμής την οποία υφίσταται η εν Ελλάδι άκρα αριστερά!

Ποιος όμως ήταν ο πραγματικός στόχος της σχεδιαζόμενης επίθεσης; 

Εδώ βρίσκεται και το «ζουμί». Ενώ τα καθεστωτικά μέσα οργίαζαν έσπευσαν να διαδώσουν ότι πιθανοί στόχοι ήταν η Ισραηλινή πρεσβεία ή αλλά κυβερνητικά κτήρια, διαδόθηκε γρήγορα η ανεπιβεβαίωτη είδηση ότι οι antifa θα τοποθετούσαν την βόμβα τους στο μνημείο του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη στο Νέο Ηράκλειο με σκοπό να μακελέψουν τους εθνικιστές που ετοίμαζαν τελετή μνήμης. 

1^η  Νοεμβρίου και ακόμη παρέμενε νωπή η θύμηση της άνανδρης δολοφονίας των δύο αδελφών μας, η οποία μέχρι σήμερα είναι ανεξιχνίαστη και θαμμένη από τις αρχές, αδιάφορη έως ... υποστηριζόμενη από μεγάλο μέρος της κοινωνίας και κυρίως αντικείμενο χλευασμού και επίδειξης δύναμης από το αστικό κατεστημένο το οποίο δεν χάνει την ευκαιρία να απαγορεύσει τις δραστηριότητες, εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις προς τιμή των νεκρών συντρόφων μας και να συλλάβει ξένους συναγωνιστές (βλέπε Casa Pound) που έρχονται στη χώρα μας για να τιμήσουν την θυσία (θυμηθείτε τα γεγονότα του 2023, τις απαγορεύσεις στο καιρό του κορωνοϊού κλπ).

Νωπό, φαίνεται, πως ήταν στη μνήμη των αντιφασιστών και το ... «πακέτο» στο μετρό στο Μοναστηράκι με το οποίο ένιωσαν, πως τιμωρούνται στη πράξη οι «μαγκιές» πάνω σε μαρμάρινες πλάκες και η βεβήλωση μνημείων. Από ότι φαίνεται μεγάλη η ντροπή και η ήττα για τους απέναντι, αναζητώντας, έναν χρόνο μετά, έναν νέο κύκλο αίματος για να ανακτήσουν την τιμή τους. Μια εφαρμογή της Ιταλικής «στρατηγικής της έντασης» που μόνο ζημιά στην ελληνική κοινωνία και στον βασανισμένο ελληνικό λαό έχει να κάνει και από την άλλη να ωφελήσει την αστική καταστολή της οποίας θα αποτελεί βούτυρο στο ψωμί. 

Οι ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες δείχνουν ότι για τους απέναντι είναι προτιμότερο να σφάξουν αθώους, απλούς, καθημερινούς, λαϊκούς ανθρώπους, ανθρώπους της εργατικής τάξης, μεροκαματιάρηδες. Είναι προτιμότερο να κομματιάσουν τον συμφοιτητή τους, τον συνάδελφο τους, ενδεχομένως τον φίλο τους. Είναι προτιμότερο να χτυπήσουν πατριώτες, εθνικιστές με τους οποίους ανήκουν στα ίδια κοινωνικά στρώματα, μοιράζονται κοινές αγωνίες και βάλλονται από τους ίδιους εχθρούς. 

Τα πάντα είναι προτιμότερα εκτός από το να χτυπήσουν τον Λεβιάθαν της αστικής δημοκρατίας, τον Κύκλωπα του κοινοβουλευτισμού, το τέρας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που αφανίζει λαούς και έθνη, καταστρέφει πολιτισμούς και ωθεί άπαντες σε ένα τέλμα φτωχοποίησης, εξαθλίωσης και υποταγής στο χρηματοπιστωτικό και πολυεθνικό κεφάλαιο. 

Μην ξεχνάμε με ποιους συνασπίζονταν όλα αυτά τα χρόνια μπροστά στον «κίνδυνο του φασισμού», μη ξεχνάμε τα «τείχη της δημοκρατίας», τις αγκαλιές έξω από το εφετείο, τους πανηγυρισμούς της πτώσης του Συνταγματάρχη Καντάφι, τις χαρές για την νίκη των τζιχαντιστών στη Συρία και τις σφαγές των εθνικιστών και κομμουνιστών που στήριζαν τον Άσαντ, την υποστήριξη στον Αμερικανοσιωνισμό ενάντια στο Ιράν, την αλληλεγγύη στους σιωνοκινούμενους Κούρδους, όλο το φαύλο κύκλο της πέρα για πέρα καθεστωτικής σαπίλας και κατρακύλας της ελληνικής antifa.

Μια σφαγή αθώων στο Νέο Ηράκλειο λοιπόν, που θα ήταν ... «ταμάμ» για το αστικό κράτος, μία υπέροχη αφορμή για την αύξηση της καταστολής, της μπατσοκρατίας, της εφαρμογής τρομονόμων που θα οδηγούσαν σε μία άλλη τρομοκρατία: την καθεστωτική! Όλα βολικά και όλα όμορφα για την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, πράγμα που μας δείχνει κατάφωρα το πως αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοβοηθιούνται οι κεφαλές της συστημικής «Λερναίας Ύδρας». 

Ωστόσο, εν τέλει, τα γεγονότα έλαβαν μία τροπή εις βάρος του αναρχικού χώρου ο οποίος έπεσε στην ίδια του την λούμπα. Μία λούμπα που δείχνει, από την άλλη, την ξεφτίλα της ελληνικής ακροδεξιάς, του αιώνιου τσανακογλείφτη του γκλοπ ... που την κλείνει στο Δομοκό και την ντύνει καθαρίστρια και νοσηλεύτρια.

Με την αστεία αφορμή ότι τα δαχτυλικά του αποτυπώματα βρέθηκαν σε μία σακούλα (…) στο κεντρικό σημείο της έκρηξης, ο Νίκος Ρωμανός, συνελήφθη ξανά και προφυλακίστηκε χωρίς να συντρέχει κάποιο βάσιμο, σοβαρό και άξιο κατηγορητήριο. Το κράτος ήθελε να δείξει τα δόντια του και να φυλάξει τον κώλο του, κλείνοντας στα μπουντρούμια του έναν άνθρωπο, που παρόλο τις ιδεολογικές διαφωνίες και το αντίθετο άκρο που εκπροσωπεί, είχε διατηρήσει μία αξιοπρεπή επαναστατική θέση, είχε μείνει περήφανος μπροστά στην κρατική καταστολή και αλαζονεία. Ο ακροδεξιός τενεκές μπορεί να εκσπερματώνει με την μπλέ στολή, των κρατικών γουρουνιών να τον πιάνει ρίγος με το αστυνομικό γκλόπ, να εύχεται ψόφο στον αναρχικό στη φυλακή. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης όμως, αυτός που οι απέναντι θα πουν Φασίστα, δεν χαίρεται με την κρατική καταστολή, δεν γουστάρει την αυθαιρεσία του μπάτσου, δεν χωνεύει τον δικαστή με την βίλα στην Εκάλη, δεν αδιαφορεί για τις άθλιες συνθήκες κράτησης στις ελληνικές φυλακές. Διότι ξέρει ότι κάποτε ίσως βρεθεί εκεί, εφόσον πρώτα περάσει από τα χέρια του αστυφύλακα και την κρίση του δικαστηρίου. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης βλέπει σαν κύριο και πρωταρχικό του εχθρό το αστικό κράτος που τυραννάει το Λαό του, ξεπουλάει την Πατρίδα του, εξαφανίζει το Αίμα του. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης πολέμαει με Λύσσα και Μίσος το κατεστημένο της Πλουτοκρατίας, της Διαφθοράς και της Διαπλοκής, της Ρεμούλας και της Βρωμιάς. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης θέλει την κατάρρευση της Πολιτείας των πρεζεμπόρων, των δολοφόνων των Τεμπών, των παιδεραστών και των βιαστών. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης διακατέχεται από τα Αρχέγονα Άρια Αισθήματα της Τιμής, της Περηφάνιας και της Ανδρείας, αισθήματα που χαρακτηρίζουν τον επαναστατικό μηδενισμό, φορέας του οποίου είχε υπάρξει ο Νίκος Ρωμανός. 

Μια κουλτούρα και μία αισθητική που προτάσσει τον ωμό, ατομικό ηρωισμό των αγωνιστών συνδυασμένο με την ύψιστη ελιτιστική περιφρόνηση προς τις συμβιβασμένες και ηττοπαθείς μάζες. Μία επανεμφάνιση του Αριστοκρατικού Τρόπου Ζώης που δεν περιμένει την έγκριση και τη νομιμοποίηση από τα κάτω, αλλά δρα γενναία, άμεσα και ολοκληρωτικά μέσα από την καθαρτήρια Φλόγα του Πολέμου. Η επανεμφάνιση του Πολεμιστή που τόσο είχε υμνήσει ο Ιούλιος Έβολα!

Στη διακήρυξη του, επ'αφορμή της καταδίκης του, ο Νίκος Ρωμανός αφού τορπίλισε επικοινωνιακά την κρατική αυθάδεια και τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό έκλεισε κάνοντας αναφορά σε ένα ποίημα του Αλεξανδρινού Κωνσταντίνου Καβάφη. «Τιμή σε εκείνους που στη ζωή τους όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες ...» μια αναφορά λίγο οξύμωρη για τον «χώρο» στον οποίον απευθύνεται. 

Διότι μπορεί να μη συγκινεί και πολύ την άκρα αριστερά που φτύνει την Παράδοση, που περιφρονεί την Τιμή και Περηφάνια της Εθνικής κληρονομιάς, που δεν αισθάνεται τον Ιδεαλιστικό πολεμικό παλμό του Σπαρτιάτη Μαχητή, που δεν μπορεί να νιώσει την ύστατη ηρωική αυτοθυσία του Πολεμιστή των Θερμοπυλών, αλλά σίγουρα συγκινεί όλους εμάς τους Έλληνες που και νιώθουμε το Υπεράνθρωπο Ήθος και το θεωρούμε φάρο και οδοδείκτη στον «πόλεμο του σήμερα». 

Έναν πόλεμο για την επαναφορά του Ανθρώπου έναντι του αποχαυνωμένου, μηχανικά συντηρούμενου, δούλου της εξουσίας, ένας πόλεμος που περνάει μόνο μέσα από την θύμηση των Ηρωικών Αρχετύπων.

Ο Νίκος Ρωμανός λοιπόν κλείνει με τον Καβάφη. Τον Κωνσταντίνο Καβάφη που κάποτε η υπογραφή του βρέθηκε σε συγχαρητήρια επιστολή προς την «Ένωση Ελλήνων Φασίστων», η οποία δημοσιεύθηκε στη τότε εφημερίδα ΣΚΡΙΠ και την οποία επιβεβαίωσε χρόνια αργότερα ο ιστορικός Σαράντος Καργάκος. Και επειδή πολλά έχουν ειπωθεί και ισχυριστεί για να αμφισβητήσουν το γεγονός, δεν θα επιμείνουμε στο αν πρόκειται περί πλαστογραφίας ή παραφιλολογίας αλλά θα αφήσουμε στους ιστορικούς να εξακριβώσουν το αν ο Καβάφης υπήρξε Φασίστας ...

Δεν ξεχνάμε και την προκήρυξη των «Πυρήνων της Φωτιάς» (στους οποίους ανήκε ο Νίκος Ρωμανός) το 2010, όπου ειπώθηκαν κάποια σωστά πράγματα και τέθηκαν κάποιες σωστές θέσεις σχετικά με την κατάσταση που επικρατούσε και επικρατεί στον εθνικιστικό χώρο. Ορθώς, θίχτηκαν κάποια πρόσωπα, κόμματα και καταστάσεις που κρατούν τους εθνικιστές αγωνιστές υποδόρια της κρατικής εξουσίας με αποτέλεσμα σε πολλούς να φαντάζουν ως «παρακρατικοί». 

Ανίκανοι ηγετίσκοι και «φυρερίσκοι» που συνδιαλέχθηκαν με το κρατικό σύστημα και στο τέλος το πλήρωσαν ακριβά. Προβατοποιημένοι αγωνιστές του κώλου, χρήσιμοι ηλίθιοι των καθεστωτικών φιλοδοξιών. Ένας φαύλος κύκλος που συντηρεί και εκτρέφει την σαπισμένη μπατσόφιλη αστική ακροδεξιά. Και μπορεί οι «Πυρήνες της Φωτιάς» να παραδέχτηκαν ότι ακόμη και αν εμφανιστούν «καθαροί, πράγματι αντικαθεστωτικοί και απαλλαγμένοι από τον παρακρατικό έλεγχο, εθνικοσοσιαλιστές» θα συνεχίσει να τους χωρίζει άβυσσος μαζί τους, ωστόσο υπάρχουν κάποιες τέμνουσες παράλληλες που φέρνουν κοντά τους Εθνικοεπαναστάτες και τους Αναρχικούς και προκαλούν τον αμοιβαία σεβασμό μεταξύ τους. 

Και αυτές είναι οι γραμμές του αντικαθεστωτικού αγώνα, της αντικρατικής πάλης που τους οδηγεί στα ίδια ανήλιαγα κελιά της αστικής δημοκρατίας. Οι γραμμές της από κοινού άρνησης του συστήματος και της ύψιστης αηδίας για τις κοινωνικές σχέσεις τις οποίες γεννά. Τις σχέσεις υποταγής, εθελοδουλείας, ατομικισμού, ωφελιμιστικής απόλαυσης. Μόνο λίγοι μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να ζεις κοινωνικά αποκλεισμένος, χωρίς να μπορείς να ταιριάξεις πουθενά στα φρικτά καλούπια της μεταμοντέρνας κοινωνίας του αστικού lifestyle. Μόνο λίγοι μπορούν να νιώσουν τι θα πει πραγματικά Αντικοινωνικός! 

Και επειδή δεν είναι ώρα να ανοίξουμε ιδεολογικές συζητήσεις, να οριοθετήσουμε έννοιες όπως ο «Αναρχοφασισμός» και να ψάξουμε τις αναρχικές αφετηρίες και την αναρχική φύση της Φασιστικής ιδεολογίας, θα πούμε ότι και μόνο η αίσθηση της ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ και της ΤΙΜΗΣ είναι αρκετές για να δείξουμε τον σεβασμό μας στον οποιονδήποτε μένει ακλόνητος στις επαναστατικές του θέσεις, υπερασπίζεται μέχρι τέλους τις ιδέες του, μένει ακέραιος πολιτικός στρατιώτης στο «πολεμικό μέτωπο» των αστικών φυλακών!

Κλείνουμε λοιπόν και εμείς με τα λόγια ενός άλλου μεγάλου «καταραμένου» της Ιστορίας, ενός άλλου μεγάλου «του δικού μας Λένιν» τον οποίον λάτρεψε ο Nicola Bombacci αυτός ο «Mαύρος Kομμουνιστής».

Κλείνουμε με τα λόγια του Μπενίτο Μουσολίνι:

«Το κράτος, αυτός ο Μολώχ με την τρομερή όψη, παίρνει τα πάντα, γνωρίζει τα πάντα και αφανίζει τα πάντα. Κάθε λειτουργία του κράτους αποτελεί μία συμφορά. Η τέχνη του κράτους είναι μία συμφορά. Το ίδιο και η κρατική ιδιοκτησία της ναυτιλίας καθώς και η κρατική παροχή των αναγκαίων προς το ζην και η λιτανεία θα μπορούσε να επεκταθεί στο άπειρο ... Εάν οι άνθρωποι είχαν έστω και μία αμυδρή ιδέα της αβύσσου προς την οποία σπρώχνονται θα αυξανόταν ο αριθμός των αυτοκτονιών, διότι τείνουμε να φτάσουμε στην πλήρη καταστροφή της ανθρώπινης προσωπικότητας. Το κράτος είναι μία τρομερή μηχανή που καταβροχθίζει ζωντανούς ανθρώπους και  μετά τους ξερνάει άψυχα μηδενικά»

Προτεινόμενοι σύνδεσμοι: (ανανεώθηκε)

Οι αριστερές καταβολές του Φασισμού (περιοδικό Ένζυμο τεύχος Η, Φθινόπωρο 2020)

Το Φασιστικό κράτος είναι ένα αντι-κράτος

Berto Ricci, ο αναρχοφασιστής που κατάφερε να ξεπεράσει την αριστερά και την δεξιά

Marciano Durruti (06.03.1911 - 22.08.1937): Presente!

Πάντα γελαστοί και γελασμένοι - «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου Μαρτύρων»: Μια άγνωστη «αναρχοεθνικιστική» μουσική ρωγμή αίματος στον σάπιο τοίχο της ντόπιας και ξένης κατοχής.

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: αυτά έλεγε ο Αναρχικός ηγέτης Ντιέγκο Αμπάντ ντε Σαντιγιάν, γραμματέας της FAI, ένα χρόνο μετά τη λήξη του ισπανικού εμφυλίου, για τον Φασίστα αρχηγό της Φάλαγγας Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα

Αιρετική γραφή: Τι συμβαίνει με κάποιους αναρχικούς στην Ελλάδα;

Pyotr Kropotkin και Muammar Qaddafi - μια συγκριτική ματιά στον Κανταφισμό από την αριστερή οπτική: όταν ο ευγενής «Aναρχικός Πρίγκιπας» Πέτρος Κροπότκιν συνάντησε τον Εθνικιστή «Αδερφό Συνταγματάρχη» Μουαμάρ Καντάφι στην όαση των ιδεών της Λιβύης

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: όταν η «κόκκινη» λύσσα της RAF επανέφερε την «φαιά» κληρονομιά των «Ταγμάτων Εφόδου» - «Baader - Meinhof - Gruppe» - «Οι Κόκκινοι Werewolves* που άργησαν;» ή μια μεταπολεμική αναλαμπή του Γερμανικού «αριστερού εθνικισμού;» (απόσπασμα από το άρθρο «Το αίνιγμα RAF: Avantgarde της Τρομοκρατίας ή ριζικός Γερμανικός εθνικισμός;» που δημοσιεύτηκε στο https://allenaki.wordpress.com/)

Ο «αναρχοφασισμός»: από τον Berto Ricci στους NAR, η μεγάλη ιστορία ενός αιρετικού φλερτ.

Les extrêmes se touchent: η Αλληλοεπικάλυψη Αναρχισμού και Φασισμού

Ο «καταραμένος αναρχοφασίστας» Νίκος Βεργίδης: Αυτόνομος, Άναρχος και Αμετανόητος, ένας «συνειδητός ασυμβίβαστος» - και ένα άρθρο του στο περιοδικό «Έρημη Χώρα» - (.pdf)

«Αναρχοφασισμός»: Μια επισκόπηση της «Δεξιάς Αναρχικής» Σκέψης

Για την Ζωή και τον Θάνατο (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

του Γιώργου Μάστορα

Ο Θάνατος είναι ο "παγωμένος καθρέφτης" της Ζωής. Και όσο κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να τον αποφύγουμε κάποια στιγμή, εν τούτοις, θέλουμε να πούμε και, πολύ περισσότερο, να γνωρίζουμε τα πάντα γι' αυτόν. Είτε προσπαθούμε να τον αποσιωπήσουμε, είτε να τον πενθήσουμε, είτε να τον τραγουδήσουμε, είτε να εκφράσουμε παραστατικά την απώλεια κάποιου Προσφιλούς Προσώπου, πάντα ο Θάνατος μας  αφήνει εκτός, όσο είμαστε εμείς ζωντανοί. Προς το παρόν, μπορούμε να βλέπουμε την όψη μας στον καθρέφτη. Ωστόσο, όταν περάσουμε στην "απέναντι όχθη", δεν θα μπορούμε "να πούμε" 'η "να κάνουμε" τίποτα άλλο.

Γι' αυτό, λοιπόν, ας μιλήσουμε τώρα. Για το πώς βιώνουμε τον Θάνατο μέσα από την απώλεια των άλλων νεκρών. Όλοι οι άλλοι, Οικείοι και ξένοι, Σύντροφοι και ενάντιοι, μας δείχνουν ότι για όλα υπάρχει ένα βιολογικό τέλος. Το τέλος του Θανάτου έχει μια οριστικότητα, βάζει τα όρια στην βιολογική διάρκεια της Ζωής και δείχνει όλα όσα μπορέσαμε ('η δεν μπορούμε πια)να πράξουμε. Αναμφισβήτητα, είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποδεχθούμε τον Θάνατο κάποιου Προσφιλούς Προσώπου. Το πρώτο που κάνουμε μόλις συμβεί, είναι να αρνηθούμε ενστικτωδώς ότι συνέβη. Όταν, μάλιστα, είναι τόσο Αναπάντεχο, τότε η πρώτη αντίδραση μετά την ενστικτώδη άρνηση είναι το μούδιασμα. Αφού, όμως, καταλαγιάσει το ξάφνιασμα, μυριάδες σκέψεις έρχονται στο νου, πολλές φορές αντιφατικές μεταξύ τους. Εκείνο το οποίο τώρα πρέπει να σκεφτούμε είναι το πώς "τελειώνει" ένας Άνθρωπος, μέσα δηλαδή από το σύνολο των πράξεων του ως Ζωντανός.

Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ είχε δίκιο, όταν στοχάστηκε πάνω στην απώλεια και την εξαφάνιση. Έλεγε, λοιπόν, ότι "η απουσία μας βοηθάει να αντιληφθούμε την παρουσία". Επομένως, όλοι όσοι παραμένουμε ακόμη Ζωντανοί και όλοι όσοι θα έρθουν μετά από εμάς, έχει Αξία να Αντιληφθούμε το Νόημα της ρήσης του Γερμανού Φιλοσόφου και να διατηρήσουμε Ζωντανή, όχι μόνο την Μνήμη Εκείνων που Συμπορεύτηκαν μαζί μας στον Δρόμο της Τιμής και την Αναζήτηση της Ευτυχίας, αλλά και να συνεχίσουμε ακράδαντα και με μεγαλύτερη ορμή  όλα όσα Υπερασπίστηκαν, μοιραζόμενοι μαζί μας τις χαρές και τις λύπες, τις καλές και τις κακές στιγμές, τις νίκες και τις ήττες στις καθημερινές μάχες της Ζωής. Στο όνομα της αντιφυσικής παγκοσμιοποίησης και της ισοπεδωτικής νεωτερικότητας, ο σύγχρονος άνθρωπος, καταβεβλημένος και εξουθενωμένος από τον τρόπο ζωής που του έχει επιβληθεί, προσπαθεί να αποφύγει ό,τι δεν του αρέσει, ό,τι τον ξεβολεύει από τη νοσηρή αδράνεια, καταλήγοντας να πολεμάει την ίδια την Φύση του.

Ψάχνοντας, λοιπόν, το τέλειο, ας μην ξεχνάμε ότι αυτό δεν υφίσταται, παρά μόνο σε ότι λέει το όνομα: στο τέλος. Η Τελειότητα είναι η Ολοκλήρωση, η οποία έρχεται ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ γύρω από τις πράξεις της Ζωής μας, που φυσικά δεν μπορεί να έχει σχέση με την επέλαση της ομοιοπαγίδας, το τέλμα της μετριότητας, την εφήμερη μόδα, την εθνική αποδόμηση, την κοινωνική απάθεια, την ανθρώπινη ψυχρότητα, την αποθέωση του ατομισμού, τον θρίαμβο του μαζανθρώπου. Η Ολοκλήρωση της Τελειότητας έρχεται μέσα από την άθροιση Όλων των Ενεργειών της Ζωής μας. Εφόσον αυτές συνάδουν με όλα όσα ισχυριζόμαστε ότι Υπερασπίζουμε, το Αποδεικνύουμε Εμπράκτως. Στην Ζωή μας και στις Πράξεις μας, δεν πρέπει να φερόμαστε  ως αόριστοι "επαναστάτες", αλλά ως Συγκεκριμένοι Εξεγέρτες Ψυχών. Παρ' όλα αυτά, είναι περιττό για την Αξιοπρέπεια μας να περιμένουμε "αγιογραφίες" εν ζωή και να είμαστε ικανοποιημένοι με την τεχνητή μετατροπή μας σε χάρτινους "ήρωες", έχοντας "ικανότητες" υπεράριθμες σε μυθιστορηματική μορφή, αλλά ανύπαρκτες στην πραγματικότητα.

Επομένως, ας γίνει Αντιληπτό ως μια Αξιακή Αρχή ότι ο Θάνατος δεν σημαίνει και την πλήρη εκμηδένιση του Ανθρώπου. Κάθε Νεκρός εξακολουθεί να Ζει Απεριόριστα μέσα από τις Πραγματώσεις της Ζωής του. Πραγματώσεις, οι οποίες συνεχίζουν να κινούν τον αέναο τροχό της Δημιουργίας και της Εξέλιξης. Έτσι, σ' όλες τις Εξαιρετικές Εκδηλώσεις της Ζωής, ο Σημαντικός Άνθρωπος εξακολουθεί να Επιζεί και μετά τον Θάνατο του. Γι' αυτό, ας σκεφτόμαστε  σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο, αλλά ταυτόχρονα και σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ! Ακριβώς, για να "προλάβουμε" να πράξουμε όσο το δυνατόν περισσότερα, αλλά και έχοντας την "σιγουριά" ότι είμαστε άτρωτοι στην φθορά του Χρόνου.

Για τον Γιώργο Φουντούλη, τον Μανώλη Καπελώνη, τον Στέλιο Μπατζάκα, τον Δημήτρη Δημήτραινα, τον Μαρίνο Χατζηκυριάκο, τον Ακρίτα Σαββούρα, τον Στέφανο Σιούτα, την Στεφανία Συμεωνάκη, τον Χρήστο Τσιόλα και τόσους ακόμη Εξαιρετικούς Άνδρες και Γυναίκες που μας Συντρόφευσαν  Υπερήφανα. Αλλά και για την Πολυαγαπημένη Μητέρα μου, Κατερίνα Μάστορα( Μισιάκα), η οποία με Γέννησε και με Μεγάλωσε Έντιμα (μαζί με τον εν ζωή επίσης Πολυαγαπημένο Πατέρα μου) για να έχω μετατραπεί σ' αυτόν που είμαι, τουλάχιστον μέχρι και την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.

Για όλους όσοι "έφυγαν", όλους όσοι μένουν ακόμη κοντά μας και για όλους όσοι θα έρθουν, ας έχουμε υπόψιν μας ότι η Ανθρώπινη Ζωή μπορεί να είναι περιορισμένη, αλλά κάποιοι μέσα από τις Πράξεις τους έχουν την δυνατότητα να Ζήσουν Για Πάντα!

Ο ολοκληρωτισμός του τεχνοφεουδαρχικού καθεστώτος και η απέχθεια των ελίτ για τον λαό (άρθρο του Κωνσταντίνου Θ. Παπαδογιάννη)

γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης

Ο τάχα πρόθυμος καπιταλισμός, υπό το πρόσχημα του αντιρατσισμού, της παγκόσμιας ανοιχτής κοινωνίας, της ψευτοδιαφορετικότητας και των δήθεν προοδευτικών διανοούμενων, σπεύδει να ενισχύει τις τάσεις που υφαρπάζουν τον πλούτο του εργάτη. Δίχως διαφορετική ταυτότητα από αυτήν του μαρξισμού, αλλά με διαφορετική προσέγγιση, δηλητηριάζει την κοινωνία υποστηρίζοντας τις παθογένειες που καταστρέφουν το Έθνος μας και εμποδίζει την εθνική ανάπτυξη. Θέτει αντί αγροτικά μέτρα για όσους θέλουν καλώς να επιστρέψουν στην Γη και την Φύση, μετατρέποντας έτσι την επαρχιακή ζώνη σε μία απέραντη έρημο. Αντικαθιστά τον Θεό και τα ήθη της Χριστιανικής Παράδοσης, που για αιώνες στήριξαν και θεμελίωσαν την συνέχεια της παράδοσης μας, με την λατρεία της ύλης, του χρήματος και όλες τις εν δυνάμει μασονικές διδαχές. 

Μία λοιπόν, πολύ επικίνδυνη νοοτροπία του ολοκληρωτικού αυτού δημοκρατικού καθεστώτος, είναι η woke κουλτούρα η οποία δεν θα μπορούσε να μας έρθει από πουθενά αλλού, παρά από τις ΗΠΑ. Η δήθεν νέα αριστερά,  όπου επιβάλλει την δική της διαμόρφωση στην κοινή γνώση, διαγράφει και προσθέτει ιστορικά στοιχεία, γνώμες αντιφρονούντων και δημιουργεί προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Τόσο στην εκπαίδευση, την εργασία και κατά επέκταση δυστυχώς, και στην ελληνική οικογένεια. Επικράτησε στην συνείδηση του απλού πολίτη, πώς η διατήρηση των κεκτημένων και η προάσπιση αυτών είναι αναχρονιστική και άρα στα πρότυπα μίας νέας εποχής και τάξης, το παλαιό πρέπει να αντικαθίσταται από το καινούριο. Πάγια αποδομητική θεωρία, κατά πολλούς αλάνθαστη και παρμένη μέσα από την σχολή της Φρανκφούρτης. 

Ο πολίτης παύει να έχει ιδεολογία, σκέψη και βούληση και γίνεται ένας υπερκαταναλωτικός σκλάβος, όπου αρνείται ασυνείδητα να βρει νόημα στην ύπαρξη του. Η αντίσταση μετατράπηκε σε άγνωστη έννοια και παράλληλα με την μείωση του εισοδήματός του, τα κέρδη των μεγαλοκαπιταλιστών και ολιγαρχών αυξάνονται και η εξουσία τους εδραιώνεται σε όλα τα επίπεδα. Η εκάστοτε κυβέρνηση, πάντα είναι δασκαλεμένη από οικονομικούς παράγοντες, κυρίως τραπεζίτες, οι οποίοι διχάζουν τον λαό με διάφορα μέσα, ωθώντας τους στην αποδοχή της κοιμήσεως τους, δουλεύει καθημερινά πίσω και μπροστά από το παρασκήνιο για την δημιουργία ασυνειδήτων. 

Στο "μουσείο" λοιπόν των πολιτικών ιδεών θα κατατάσσεται σε λίγα χρόνια ο Εθνικισμός και κάθε μορφής ιδεολογική προσέγγιση γύρω από την κυτταρική μνήμη. Η νεοφιλελεύθερη ελίτ ομογενοποίησε τους πάντες και τα πάντα, ισοπέδωσε αρχές και αξίες, έκανε τον κόσμο φοβικό, τον απομόνωσε και σιγά σιγά του αφαιρεί την ζωή. Η ατομική πρωτοβουλία στοχοποιείται, όπως και κάθε είδους διαφοροποίηση και όσο για τους παλιούς αγώνες κάποιων γενναίων. Καλύτερα να μην αναστηθούν γιατί την βάψαμε.

Έχουμε συνεπώς αποδεχτεί με την συμπεριφορά μας, ένα διεθνιστικό μοντέλο διακυβέρνησης, τεχνοφεουδαρχισμού και πολυεπίπεδης κοινωνικής κυριαρχίας. Τα μέσα τους αλλάζουν, βλέπε ψηφιοποίηση κάθε βήματος και αποτυπώματος, αλλά η νοοτροπία παραμένει ίδια. Εντόπισε - περιόρισε - υφάρπαξε!

Και το θύμα σε όλο αυτό δεν είναι άλλος παρά εσύ που με διαβάζεις αυτήν την στιγμή. Η πολιτική λύση πλέον με κομματικές αγκυλώσεις τουλάχιστον, δεν υπάρχει καθότι όπως απέδειξε η περίοδος της ψευτοπανδημίας, το πιο εύκολο για ένα καθεστώς είναι ο εγκλεισμός του πληθυσμού με οποιαδήποτε αφορμή και η επιβολή υποχρεωτήτων, που πριν μία δεκαετία θα φάνταζε απίθανη. Και όμως...

Κατάφεραν να περάσουν τις νέες ψηφιακές ταυτότητες, ώστε να είναι ακόμα πιο εφικτός ο έλεγχος και οι κινήσεις των πολιτών, πάντα για το καλό μας. Με το παραμύθι της κλιματικής αλλαγής και την επίκληση στο συναίσθημα περί ευαισθησίας για το μέλλον του πλανήτη, γεμίζουν με ανεμογεννήτριες όλη την χώρα, καταστρέφοντας την ζάμπλουτη βιοποικιλότητα της Ελληνικής Γης. Και περαιτέρω αλλάζουν τις διατροφικές μας συνήθειες, με την προώθηση της εντομοφαγίας, των τεχνικά επεξεργασμένων τροφών και την απαγόρευση του αυθεντικού κρέατος. Θα μου πει κάποιος, πώς σχετίζονται όλα αυτά μεταξύ τους. Παρατηρήστε πόσο έχει συρρικνωθεί η μεσαία τάξη και πώς τα βγάζει πέρα ένα νοικοκυριό, αν έχει την δυνατότητα να αποκτήσει παιδιά ένα νέο ζευγάρι Ελλήνων και κυρίως αν έχει τον ψυχισμό να το κάνει. Διότι όλα τα παραπάνω είναι συναφή. 

Καθώς, η έννοια των ιερών και οσίων αμβλύνεται ολοένα και περισσότερα, μεταβάλλεται ενδεχομένως και ακόμη χειρότερα αμφισβητείται κιόλας. Ο αστικός τρόπος ζωής έφερε τον μηδενισμό, τα μεγάλα κέντρα των πόλεων έφεραν ευκαιριακές θέσεις εργασίας, δίχως να αφήσουν στον νέο άμυαλο φέρελπι την δυνατότητα να αντικρίσει την επερχόμενη δυστοπία που οι ίδιοι του δημιούργησαν. Η επικοινωνία δυσχεραίνει, η οικογένεια περνάει την μεγαλύτερη κρίση της και η Ελλάδα αργοπεθαίνει. Συνοψίζοντας η Δύση και η χώρα μας, εξακολουθεί να ευθυγραμμίζεται με τις πλουτοκρατικές επιταγές, απεμπολεί την προέλευσή της και ανοίγει μόνη της το "μνήμα". 

Σε αυτή την εξόδιο ακολουθία, εμείς οι ολίγοι πιστοί, δεν θα είμαστε παρόντες γιατί αυτή την τραγική φαρσοκωμωδία, θα την σταματήσουμε πριν την τελική της υλοποίηση και αν δεν προλάβουμε, θα την σταματήσει ο Κύριος! Ο Θεός μαζί μας!

Η Κριτική του Carl Schmitt ενάντια στον Φιλελευθερισμό και η έννοια της Απο-Πολιτικοποίησης (Λαϊκός Παρατηρητής)

Το 1932, στις τελευταίες ημέρες της θνήσκουσας δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ο Carl Schmitt εκδίδει το βιβλίο του "Η Έννοια του Πολιτικού" (The Concept of the Political - Der Begriff des Politischen). Ο Schmitt αναλύει διεξοδικά ποια είναι η φύση του Πολιτικού στο πρώτο μέρος του βιβλίου. Συνοπτικά, η έννοια του Κράτους προϋποθέτει την έννοια του Πολιτικού. 

Έχοντας ο συγγραφέας στο μυαλό του τα σύγχρονα εθνικά κράτη, και όχι τις διάφορες πολιτικές οντότητες της αρχαίας ή μεσαιωνικής περιόδου, ορίζει το Κράτος «με την κυριολεκτική του έννοια και την ιστορική του εμφάνιση» ως μία συγκεκριμένη οντότητα ενός λαού, η οποία αντιθέτως με τα υπόλοιπα συλληφθέντα είδη οντοτήτων, αποτελεί στην τελική περίπτωση την απόλυτη εξουσία.

Ο Schmitt θεωρεί πως όλες οι έννοιες έχουν μία δική τους βαθύτερη ουσία, παρόλα αυτά εκείνη του Πολιτικού, δεν είχε οριστεί και πάντοτε χρησιμοποιείτο κατά τρόπο αρνητικό, δηλαδή κατά σύγκρισιν, με άλλες έννοιες, όπως για παράδειγμα "Πολιτική και Ηθική", "Πολιτική και Οικονομία" και ούτω καθεξής. Έτσι, το Πολιτικό «πρέπει επομένως να βασίζεται στις δικές του τελικές διακρίσεις, στις οποίες μπορεί να ανιχνευθεί κάθε δράση με συγκεκριμένο πολιτικό νόημα». Εφόσον στην Αισθητική όλα μπορούν να αναχθούν σε τελικό επίπεδο, στο Όμορφο και το Άσχημο, στην Ηθική ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, στην Οικονομία στο Κέρδος και την Ζημία, στο Πολιτικό μπορεί να συμπυκνωθεί στην διαφοροποίηση μεταξύ Φίλου-Εχθρού. 

Το Πολιτικό αποτελεί την αιώνια τάση των ανθρώπινων συλλογικοτήτων να αντιλαμβάνεται η μία την άλλη ως εχθρική - δηλαδή ως συγκεκριμένες ενσαρκώσεις διαφορετικών και ξένων τρόπων ζωής, ηθών, ιδεών και ούτω καθεξής. Ο Εχθρός υπάρχει μόνον, όταν μία εμπόλεμη συλλογικότητα ανθρώπων συναντά μία παρόμοια συλλογικότητα. Ο Φιλελευθερισμός σε ένα από τα τυπικά του οικονομικά και διανοητικά διλήμματα, γράφει ο Schmitt, προσπάθησε να μετατρέψει τον εχθρό εξ όψεως των οικονομικών σε έναν ανταγωνιστή, και στο διανοητικό πεδίο ως απλώς έναν αντίπαλο συζήτησης (debating adversary) - «Στον τομέα της οικονομίας δεν υπάρχουν εχθροί, μόνο ανταγωνιστές, και σε έναν απόλυτα ηθικό κόσμο ίσως μόνο διχογνωμούντες συνδιαλεγόμενοι». 

Τονίζεται όμως, από τον Schmit, πως ο Εχθρός δεν είναι απλώς ανταγωνιστής, αλλά ούτε και κάποιος με τον οποίο έχουμε προσωπική έχθρα. Ο Εχθρός είναι μόνον και απαραίτητα ο δημόσιος εχθρός, διότι όλα όσα έχουν σχέση με μία τέτοια συλλογικότητα ανθρώπων, ειδικά με ένα έθνος, γίνονται δημόσια, δυνάμει μίας τέτοιας σχέσης. Δανειζόμενος την διάκριση που έκανε και ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία», ο Schmitt γράφει πως ο Εχθρός είναι «hostis», όχι «inimicus», δηλαδή «πολέμιος», όχι «εχθρός», που σημαίνει μισητός στα αρχαία ελληνικά. 

Το συχνά αναφερόμενο «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Matt. 5:44; Luke 6:27), μεταφράζεται στα λατινικά ως "diligite inimicos vestros" και όχι ως "diligite hοstes vestrοs". «Πουθενά δεν γίνεται αναφορά περί του Πολιτικού Εχθρού», σημειώνει, και συνεχίζει λέγοντας «Ποτέ στη χιλιετή πάλη μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων δεν σκέφτηκε ένας Χριστιανός να παραδώσει αντί να υπερασπιστεί την Ευρώπη από αγάπη προς τους Σαρακηνούς ή τους Τούρκους. ο εχθρός με την πολιτική έννοια δεν χρειάζεται να μισείται προσωπικώς».

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Αμερικανισμός, ο νέος Λεβιάθαν (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος - Πολιτικός Επιστήμονας Συγγραφέας 

Η εποχή του Μετανθρώπου έφτασε και διαδέχεται αυτήν του Μαζανθρώπου. Σήμερα ο καπιταλισμός, ως νέος Λεβιάθαν με την νέα του επιθετική υπερτεχνολογική μορφή, παρασύρει τα πάντα. Διέλυσε τον δίδυμο αδερφό του τον κομμουνισμό, μάλλον τον απορρόφησε,  δηλητηρίασε τον κάθε πατριώτη και εθνικιστή με τα ψηφιακά του όνειρα και οράματα, ενώ εξοντώνει με σκληρό τρόπο κάθε αντίσταση. 

Μόλυνε το ευρωπαϊκό πνεύμα, τον μεγάλο εχθρό του Αμερικανισμού, αποβλάκωσε την νεολαία και όχι μόνο με την τεχνολογία και την είσοδο σε έναν εντελώς εντυπωσιακό αλλά ψεύτικο κόσμο, με ψεύτικες ηδονές, έρωτα, αγάπη αλλά και ζωή! Διασχίζουμε μια έρημο, αυτή του μηδενισμού, άρα χρειάζονται από τις άτολμες και άβουλες μάζες νέοι προφήτες και σωτήρες που θα αναγγείλουν  την νέα γη της Επαγγελίας. 

Και μάλλον τον βρήκαν αυτόν τον νέο θεό, που αντιπροσωπεύει ακριβώς την νέα λατρεία του Μετανθρώπου! Το νέο παγκόσμιο Κράτος, όπως έγραψε ο Junger, είναι πλέον εδώ, αλλά με την πιο φρικιαστική μορφή του: την ανεξέλεγκτη Τεχνολογία. Δυστυχώς οι ελπίδες κάποιων, των τελευταίων αισιόδοξων διανοούμενων του 1900, πέθαναν και αυτές, μαζί με την Ευρώπη. 

Η απόλυτη νίκη της τεχνολογίας παρασέρνει και τους πιο πιστούς ρομαντικούς ενός άλλου κόσμου … που μοιάζει ως κάτι απελπιστικά πολύ παλιό. Τα προφητικά και δυστοπικά λόγια του Ernst Junger, απλά θα μπορούσαν να μπουν σαν μια επιγραφή στην ταφόπλακα του νέου κόσμου: 

«Η τεχνική δεν παρέχει καμία βαθιά χαρά, κανένα συναίσθημα πληρότητας ή πραγματοποίησης, αλλά επιδεινώνει μόνο τον φθόνο, την απληστία και την αγανάκτηση. Aντί να έχει ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση του ανθρώπου, η βασιλεία της τεχνολογίας προκαλεί τη σκλαβιά, καθώς και την καταστροφή της πνευματικής ζωής». 

Το παρακάτω, είναι ένα ρεαλιστικό άρθρο του Gabriele Adinolfi. Η αναφορά του για τον αρχαιοφουτουρισμό, αφορά την θεωρία του Γάλλου εθνικιστή φιλόσοφου  Guillaume Faye, που δυστυχώς τα στοιχεία της σκέψης αυτής θα εφαρμοστούν μάλλον από τον αιώνιο εχθρό, εναντίον μας

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη»: Otto και Gregor Strasser - Στα αριστερά του Χίτλερ

του Αριστείδη Σίδερη

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός δεν ονειρεύεται αποικίες αλλά την ενίσχυση της Πατρώας Γης αφού άλλωστε η «χωματοφαγία» αδυνατίζει το κέντρο

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός βλέπει τον κόσμο ως έναν μπαξέ με διαφορετικά λουλούδια που όλα πρέπει να ανθίσουν αφού ο Ήλιος δεν κάνει διακρίσεις

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός πέρα από τα τύμπανα των παρελάσεων και τις άναρθρες κραυγές του πλήθους αφουγκράζεται τον αντίλαλο από τα σφυριά της εργατιάς που καλούν στον αγώνα για το μεροκάματο

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός γελάει ειρωνικά μπροστά στις ιστορικές αναλύσεις των «ορθοδόξων» και των «καθαρολόγων» που χρησιμοποιούν την Ιδέα ως μάσκα προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός θεωρεί εχθρό θανάσιμο την αστυνομία τον στρατό την εφορία την εκκλησιαστική εξουσία αφού δεν πιστεύει σε καμιά «εθνική ενότητα» που είναι το ψωμοτύρι του συστήματος από την εποχή του Κωλέττη και του Μαυροκορδάτου

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός νοιάζεται για την καθημερινή λαϊκή πάλη τα συμφέροντα του λαού και όχι της πλουτοκρατίας που χρηματοδοτεί τα κόμματα της ακροδεξιάς προς όφελος του Διεθνούς Σιωνισμού

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός είναι αυτός που πολεμήθηκε από την μπουρζουαζία και τα τσιράκια της αφού τόλμησε να πει αλήθειες να απορρίψει τα ψέματα και να επαναφέρει τον επαναστατικό λόγο σε έναν «χώρο» προδομένο και διασπασμένο

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός απορρίπτει τον φετιχισμό και την στείρα προσωπολατρία αφού η Ιδέα είναι ιερή και τα πρόσωπα που την υπηρετούν απλά τα μέσα

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός ανιχνεύει τους πολιτικούς μας αντιπάλους κατατάσσοντας τους σύμφωνα με τον βαθμό επικινδυνότητας χωρίς όμως να ξεχνά ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η αστική δημοκρατία που γεννήθηκε στις στάχτες της Κύπρου

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός δεν νιώθει την ανάγκη να «σώσει» τον κόσμο αφού ο σύγχρονος κόσμος είναι η μεγαλύτερη τιμωρία

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός θεωρεί τον Θεό νεκρό και ξαναβάζει στο βάθρο της πίστης την φύση και την εσωτερική μας δύναμη να φιλοσοφούμε με το σφυρί

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός δεν θέλει να μόνο τα Λάβαρα Ψηλά αλλά και τον Ερωτισμό αφού χωρίς αυτόν τα πάντα καταλήγουν άχρωμα και ανούσια

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός απορρίπτει τις θεωρίες συνωμοσίας το παραλήρημα των «παραγόντων» την λογοδιάρροια των πολιτικάντηδων και δίνει τον λόγο στην νεολαία που είναι ο μόνος κριτής και δικαστής

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός ονειρεύεται την στιγμή που θα περάσει από εθνικό λαϊκό δικαστήριο τους μειοδότες και νάρκισσους του «χώρου» που ποδηγετούνται από την δεξιά και τους κομματικούς σωλήνες του παρακράτους

Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός προδόθηκε μια νύχτα του Ιούνη του 1934 προκαλώντας ανακοπή στην επανάσταση αλλά επέζησε στις καρδιές αυτών που δεν ξεχνούν ότι το χρώμα του Σοσιαλισμού είναι Κόκκινο!

Για όλους αυτούς τους λόγους και περισσότερους οφείλουμε μια νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών από την ανάποδη στην αστική τάξη την ακροδεξιά και την σάπια κρατική αρχή που μαστιγώνει τις ζωές και τις συνειδήσεις

Pump the iron: Η σωματοδομή μέσα από την ματιά ενός εθνικοεπαναστάτη

 

γράφει ο Στάθης Μαυρολέων

Στον σύγχρονο κόσμο υπάρχει ένας παράξενος ψυχικός δυισμός, ο οποίος μετατρέπει τον άνθρωπο σε μια ελαττωματική αλγοριθμική μάζα που επιδιώκει το εφήμερο. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει και μια μερίδα ανδρών που επιδιώκει να ξεγελάσει το Matrix ούτως ώστε να αγγίξει το τέλειο γύρω από το κομμάτι της ξεχωριστής προσωπικότητας μέσα στον κόσμο της καπιταλιστικής κατανάλωσης που αδρανοποιεί τους ανθρώπους. Άλλοι το επιδιώκουν στις πεζοπορίες, άλλοι στις πολεμικές τέχνες και άλλοι στην ανάγνωση βιβλίων συνδυάζοντας το με τα δύο προηγούμενα.

Αλλά για να αποφύγουμε την λεξηθυρία όπως έλεγε και ο Ευάγγελος Λεμπέσης ας μπούμε στο θέμα μας.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια τάση γύρω από το ταξίδι της σωματοδομής σε ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας (υπό διαφορετικό πρίσμα) το οποίο σπάει τα στεγανά του εύκολου στόχου και κυρίως της παθητικής κοινωνίας. Ο νέος που επιλέγει το συγκεκριμένο life style είναι αυτός που σιχάθηκε την ζωούλα του υπαλλήλου με την κοιλίτσα και τις placebo υποχρεώσεις της καταναλωτικής κοινωνίας με αποτέλεσμα να θέλει να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.

Διαλέγει να ανήκει σε μια κοινότητα ανδρών που έχουν ως στόχο και υποκείμενο στην προσωπική τους ιστορία την προσπάθεια και την πειθαρχία γύρω από το βέλτιστο αποτέλεσμα και αυτό είναι παρήγορο σε μια εποχή που προτάσσει την μαλθακότητα και επικροτεί την ελάσσονα προσπάθεια. Η γυμναστική είναι μια στάση ζωής που ενθαρρύνει την πειθαρχία και το βασικότερο διαχωρίζει το άτομο από το πλήθος.

Ο Ιάπωνας εθνικιστής και λογοτέχνης Γιούκιο Μισίμα στο αυτοβιογραφικό του έργο Sun and Steel περιγράφει την σχέση του με το bodybuilding και τις πολεμικές τέχνες και εκεί που καταλήγει είναι πως ένας άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να αφήνεται στο έλεος του χρόνου. Συνεπώς η αέναη μάχη μεταξύ θέλησης και χρόνου είναι ισάξια με το Ηρακλείτιο ρητό το ''Είναι και το Γίγνεσθαι''.

Σαφώς και όσοι γυμνάζονται δεν το βλέπουν όλοι έτσι, όμως υποσυνείδητα αυτή η κοσμοθεωρία επικρατεί σε όσους έχουν πεισθεί πως το σώμα μας είναι ένας ναός που οφείλουμε να τον σεβόμαστε και να τον προσέχουμε.

Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που όλα αυτά τα χρόνια τα στερεότυπα γύρω από τους γυμναστηριακούς τα έχουν προωθήσει τόσο οι αριστεροί, τροτσκιστικής προελεύσεως ως επί το πλείστον, αλλά και οι wanna be επιχειρηματίες που σωματικά θυμίζουν κάτι γκροτέσκα έργα της Αναγέννησης. Μερικά από αυτά τα στερεότυπα είναι τα εξής: όσοι γυμνάζονται είναι ηλίθιοι, αυτοί που σηκώνουν βάρη είναι κομπλεξικοί και το αποκορύφωμα είναι το σχόλιο για το  μικρό ανδρικό μόριο σε όσους διαθέτουν μύες. Σχόλια που αν τα έκανε ένας γυμνασμένος άνθρωπος για κάποιον αγύμναστο η αντίπερα πλευρά θα ωρυόταν.

Όμως επειδή κατά Karl Jung ''η ψυχολογία του ασυνείδητου προσδιορίζει το συνειδητό'' το μίσος όλων αυτών για τους ανθρώπους που επιδιώκουν το βέλτιστο σωματικό αποτέλεσμα είναι στην πραγματικότητα μια πνευματική μάχη ιδεών, καθώς πολεμάει η αδράνεια με την προσπάθεια και η μαλθακότητα με την θέληση. Στην ουσία όλοι αυτοί οι επικριτές δεν μπορούν να διαχειριστούν πως κάποιος μπορεί να είναι πιο ισχυρός και υποσυνείδητα καταρρέει ο κόσμος τους γύρω από την υποτιθέμενη ''ισότητα'' που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους.

Ένας εθνικοεπαναστάτης οφείλει να γυμνάζει το σώμα του διότι για αυτόν είναι εσωτερική υπόθεση και όχι εξωτερική. Ένας εθνικοεπαναστάτης δεν ζηλεύει τα εξώφυλλα του Down Town και λοιπών εκφυλισμένων περιοδικών. Η επιδίωξη του είναι η contrapposto φιλοσοφία γύρω από την τεμπελιά και την παθητικότητα. Η αποστολή του είναι να ξεχωρίζει και να δίνει το κίνητρο σε ανθρώπους να ακολουθήσουν τον κόσμο της βελτίωσης με αρχικό πεδίο το σώμα μας που είναι το εργαλείο για μια ποιοτική ζωή.

Το γυμναστήριο και τα βάρη είναι η αρχή για μια δομημένη ζωή. Το πρωινό ξύπνημα, η διατροφή και το ορατό αποτέλεσμα πείθουν τον άνθρωπο πως αν δεν αλλάζουν όλα σίγουρα αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι η αντίληψη σου γύρω από την ζωή και σίγουρα το σώμα σου το οποίο το προπονείς όχι μόνο για αισθητικούς λόγους αλλά και για να είναι ανθεκτικό σε οποιαδήποτε πρόκληση.  Ένα  παλιό ρητό λέει '' αν θέλει η ψυχή το σώμα ακολουθεί '' και επειδή κατά Πλάτωνα είμαστε όντα ψυχοσωματικά η ρήση αυτή είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Ο Πλάτωνας φερειπείν φιλοσοφούσε, όταν όμως δεν το έκανε αυτό περνούσε τον χρόνο του στην παλαίστρα. Ο Ξενοφών μπορεί να έγραψε το Κύρου Ανάβασις όμως ήταν στρατιωτικός και αυτό αποδεικνύει πως καμία θεωρία δεν είναι υπεράνω της δύναμης, αντιθέτως η οποιαδήποτε θεωρία προκύπτει από την παραγωγή έπους που οφείλεται σε δυνατούς άνδρες.

Επειδή όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα πηγάζουν από κάπου, η πλειοψηφία των νέων που διαθέτουν εθνικιστικές, ταυτοτικές και εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες ανήκουν στην κατηγορία που περιγράφουμε ενώ στην αντίπερα όχθη του κουλτουλιάρικου μαρξισμού και του νέο φιλελευθερισμού βλέπουμε πως η πλειοψηφία είναι μια μίξη σωματικά ηττημένων και συνειδησιακά αλλοτριωμένων. Ο λόγος απλός, τα άτομα αυτά έχουν δεχθεί την ήττα τους και δικαιολογούν αυτή τους την ήττα με θεωρήματα που θα ζήλευε και ο τελευταίος δικαιωματιστής, ενώ η νεολαία που μάχεται και διαχωρίζει την θέση της από τον συρφετό έχει επιλέξει την πειθαρχία, τον αθλητισμό και την υγιεινή ζωή. Άλλωστε το έθνος είναι ένα ζήτημα βιολογικό και  ένα έθνος είναι υγιές όταν κάνει και τις σωστές επιλογές ούτως ώστε να ανταποκριθεί στους φυσικούς νόμους.

Ως ακροτελεύτιο θα χρησιμοποιήσουμε την ρήση του Bodybuilder και λογοτέχνη εθνικιστή Γιούκιο Μισίμα από το έργο του ''Αφηνιασμένα Άλογα'' ένα απόσπασμα που εξυμνεί το γερό σώμα ακόμα κι όταν το άτομο επιλέγει τον ηρωικό θάνατο του.

''Έχει πολλή ώρα μέχρι να βγει ο ήλιος μονολόγησε ο Ισάο. Δεν μπορώ να περιμένω, δεν υπάρχει λαμπερός δίσκος που ν'ανατέλλει. Δεν υπάρχει κάποιο αρχοντικό πεύκο να με σκεπάσει με τον ίσκιο του. Ούτε θάλασσα να αστράφτει. Αμέσως μετά με μια δυνατή κίνηση έμπηξε την λεπίδα στο στομάχι του. Ακριβώς την στιγμή που η λεπίδα έσκιζε την σάρκα του, ο λαμπερός δίσκος του ήλιου τινάχτηκε ψηλά κι έγινε συντρίμμια πίσω από τα βλέφαρα του.''

«Η Φύση και ο Ρόλος του Νεοφασισμού»: Μία κριτική του «αριστερού φασισμού» στην μεταπολεμική Ιταλική Δεξιά

 

Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Μαυρομετωπίτης

Ο Gazpare Ferretti Fantauzzi ήταν βετεράνος πολεμιστής της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας (RSI) και διετέλεσε ως Πρόεδρος της Εθνικής Ομοσπονδίας Μαχητών της RSI. Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Avanguardia» τον Ιούνιο του 2002.

Ο σύντροφος Gazpare Ferretti Fantauzzi δεν βρίσκεται πιά ανάμεσα μας. Ήταν επικεφαλής της Εθνικής Ομοσπονδίας Μαχητών της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας, πολιτικός φρουρός της κοινωνικής και επαναστατικής, αντιπλουτοκρατικής και αντιμασονικής ουσίας του Φασισμού. Ο θάνατος του αποτελεί σοβαρή πολιτική και ανθρώπινη απώλεια για όσους σήμερα παλεύουν ενάντια στους ίδιους θανάσιμους εχθρούς που επιθυμούσαν την στρατιωτική ήττα του Ευρωπαϊκού Φασισμού.

Θέλουμε να θυμηθούμε τον σύντροφο Gaspare δημοσιεύοντας την ομιλία με την οποία  ανοίξει τις εργασίες του το συνέδριο «Επαναστατική Εναλλακτική στο Σύστημα» που πραγματοποιήθηκε την περασμένη 26η Μαΐου στην Civita Castellana. Θα είναι πάντα δίπλα μας και θα παλεύει μαζί μας! Ο δρόμος που χαράξαμε μαζί είναι αυτός που θα μας οδηγήσει στη νίκη!

ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ GAZPARE FERRETTI FANTAUZZI ΠΑΡΩΝ!

Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να εκπληρώσω το καθήκον μου να είμαι σήμερα μαζί σας. Ωστόσο θα ήθελα να σας εκφράσω τις σκέψεις της FNCRSI σχετικά με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και μαζί να εκφράσω την ελπίδα ότι μπορείτε να ξεκαθαρίσετε με διαύγεια τους λόγους της συμπόρευσης σας, ενόψει αυτής της μάχης που δεν θα είναι ούτε σύντομη, ούτε εύκολη.

Για να έχουμε ξεκάθαρες βάσεις για το μέλλον, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τρείς θεμελιώδεις παράγοντες από το παρελθόν.

1) Η λεγόμενη «δημοκρατία» γεννήθηκε μέσα από την αντίσταση που ξεκίνησε πριν τον εμφύλιο.

2) «Όταν η νέα αντιφασιστική νομενκλατούρα επέστρεψε στην Ιταλία, θεσπίστηκε μία μυστική συμφωνία: οι Ιταλοί θα δέχονταν να κυβερνηθούν από μία νέα πολιτική τάξη, που δεν θα τους ζητούσε να λογοδοτήσουν για το πως έζησαν την Εικοσαετία (1922-1942). Αυτή η συμφωνία ήταν επωφελής για πολλούς επιφανείς αντιφασίστες, καθώς δεν θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με τις ευθύνες της περιόδου 1922 - 1942 και μαζί την ενθουσιώδη προσκόλληση που έδειξαν στον φασισμό...»

3) Οι Ιταλοί διακατέχονται από την ηλιθιότητα να θέλουν να χτίσουν το έθνος τους με τύπους σαν τον Μπαντόλιο που το 1944 δήλωνε σε έναν Άγγλο δημοσιογράφο: «Ούτε ο βασιλιάς, ούτε εγώ, έχουμε επέμβει ποτέ στους συμμάχους για να μειώσουν τους βομβαρδισμούς τους. Όσο περισσότερο βομβαρδίζονταν οι Ιταλοί από τους συμμάχους, τόσο περισσότερο θα μισούσαν τους Γερμανούς» (R. Zangrandi, «1943: 8 Σεπτεμβρίου», Feltrinelli, Μιλάνο 1967).

Η πρώτη κυβέρνηση συνασπισμού που γεννήθηκε από την απομάκρυνση του Μπαντόλιο, ορίστηκε από τον Τσόρτσιλ ως «μία συμμορία εξαιρετικά ανάξια εμπιστοσύνης», ενώ οι Ιταλοί, δεδομένης της παρουσίας σε αυτήν πολιτικά απαξιωμένων προσώπων (Ορλάντο - Νίτι - Μπονόμι) έβλεπαν σε αυτή την σαρκαστική εκταφή του ONB (Opera Nazionale Balilla) που υπήρξε ο πιο ευεργετικός και αποτελεσματικός θεσμός του φασιστικού καθεστώτος. Στη συνέχεια τόσο οι αριστεροί, όσο και οι δεξιοί προσποιούνταν ότι πολεμούσαν το σύστημα από τα σπλάχνα του οποίου είχαν γεννηθεί.

ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ

Η φύση και η λειτουργία των φαινομένων, των γεγονότων, των πραγμάτων, κλπ είναι έννοιες που συνδέονται με μία αμοιβαία εξαρτημένη σχέση. Αυτό που θα μπορούσε να πεί κανείς officium presupponit naturam.

Τα εθνικά και ξένα αντικομμουνιστικά κέντρα προσποιήθηκαν ότι δεν κατάλαβαν το αληθινό νόημα της λεγόμενης Καμπής του Σαλέρνο, που επιβλήθηκε πλήρως από τον Στάλιν στο πλαίσιο της νέας σοβιετικής στρατηγικής με στόχο την ταυτόχρονη εμπλοκή των ιταλικών, γαλλικών και ανατολικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων. Μόνο η Γιουγκοσλαβία έμεινε εκτός.

Στην Ιταλία ο αντικομμουνιστικός μηχανισμός τελειοποιήθηκε με την δημιουργία του MSI, με πρωταρχικό στόχο να συγκεντρώσει τους «ρεπουμπλικάνους φασίστες», κυρίως τους νέους, έξυπνους και πρόθυμους για εκδίκηση, να τους ελέγξει και εν συνεχεία να τους εξουδετερώσει και να τους εκμεταλλευτεί για χάρη του ατλαντικού καθεστώτος. Όλα αυτά με την υποχρέωση να καταγγείλει τα «επικίνδυνα περιθωριακά στοιχεία» του νεοφασισμού. Αυτό αποδεικνύεται από την ιστορία του σύγχρονου FAR (Fasci di Azione Rivoluzionaria), την καταγγελία του στην αστυνομία και την συνακόλουθη δίκη.

Δεν άργησε να συνειδητοποιηθεί ότι υπήρχε μία μυρωδιά «σαπίλας» γύρω από την ηγεσία του MSI, η πολιτική της οποίας αποκαλύφθηκε ως εντελώς αντιφασιστική και σαφώς αντίθετη με τις προθέσεις των πρώτων οπαδών του Κινήματος, πολλοί από τους οποίους αποστασιοποιήθηκαν με την ελπίδα να πετύχουν καλύτερα πράγματα έξω από αυτό. Εν τέλει γνώρισαν μόνο τον εξοστρακισμό και τις καταγγελίες.

Αλλά είναι κατανοητό ότι όσοι παρέμειναν στο MSI και του έδιναν την ψήφο τους για περίπου 50 χρόνια δεν κατάλαβαν πραγματικά ότι η σύνδεση με τους μοναρχικούς, η προσχώρηση στο Ατλαντικό Σύμφωνο και το ΝΑΤΟ, η υποστήριξη της καπιταλιστικής βιομηχανίας, η υποστήριξη του Ισραήλ εναντίον του Νάσερ και των Παλαιστινίων, η αποθέωση του Ντε Γκώλ, της Δύσης, των ΗΠΑ, του Ίαν Σμίθ, της Νότιας Αφρικής που συμμάχησε με το Ισραήλ, της Γαλλικής Αλγερίας, των Ελλήνων συνταγματαρχών και των Τούρκων στρατηγών, κλπ, κλπ ήταν απολύτως αντίθετες με τις πολιτικές που υποστήριζε ο Μουσολίνι και ο αυθεντικός φασισμός.

Οι «εκατόνταρχοι του Ισραήλ» (όπως τους ορίσαμε) υποσχέθηκαν να χτίσουν οδοφράγματα σε περίπτωση που ο Καντάφι ερχόταν στην Ιταλία (επειδή είχε διώξει 30.000 φιλοϊσραηλινούς Ιταλούς, μαζί και πολλούς Εβραίους της Λιβύης) αλλά όταν ήρθε ο δολοφόνος Τίτο (που έσφαξε χιλιάδες και έδιωξε 35.000 από τα ιταλικά εδάφη) δεν κούνησαν το δάχτυλο τους.

Χρόνια νωρίτερα είχαν χειροκροτήσει τον απαίσιο Αλμιράντε, όταν από μία αντικομμουνιστική και φιλοαμερικανική προοπτική, δήλωσε ότι «σε αυτή την κατάσταση δεν είναι δυνατόν να γίνει διάκριση μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών μέτρων. Η τελευταία ελπίδα για την Ιταλία είναι μία λύση στα πρότυπα της Ελλάδος» (σσ. εννοεί την Χούντα των Συνταγματαρχών).

ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ

Ο λεγόμενος «νεοφασισμός» είναι ένα κακό που πλήττει ορισμένους οπορτουνιστές και μία μεγάλη μάζα υποκειμένων που έχουν αποκηρύξει στην ουσία τον φασισμό, αλλά δεν έχουν το θάρρος να το κάνουν ρητά και επίσημα, προφανώς για να μην εμφανιστούν ως προδότες της Ιδέας (βλ. σελ. π.χ. ΑΝ). Είναι ένα σύνδρομο, παρόμοιο με τον αναλφαβητισμό, που πλήττει όσους, παρά το γεγονός ότι έχουν μάθει την ορθοδοξία - ως σύστημα σκέψης συμβατό με ένα δεδομένο πολιτικό δόγμα - έχουν κατανοήσει και βιώσει μόνο την ορθοπραξία της ορθοδοξίας.

Μπορεί όμως να υπάρξει και παραποίηση, αφού λόγω του προβλήματος της αντίθεσης μεταξύ θεωρίας και πράξης, δίνεται μεγαλύτερος χώρος στην πράξη ως κριτήριο αλήθειας. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο φασισμός, ενώ δεν εγκατέλειψε ποτέ τη δογματική ορθοδοξία, δυστυχώς ευνόησε την τάση προς αυτή την απόκλιση, κυρίως μέσω της υπερβολικής εξύψωσης του βολονταρισμού, αν και αυτό έγινε με την αξιέπαινη πρόθεση να προσελκύσει στις τάξεις του εκείνους τους αξιόλογους ανθρώπους που για διάφορους λόγους έμειναν αδρανείς.

Ο Φασισμός προϋποθέτει να παραμένετε απρόσβλητοι από οποιαδήποτε ασθένεια - και να το έχετε αυτό υπόψη σας όταν ρωτάτε τον εαυτό σας «γιατί πολεμώ;» - προϋποθέτει αξιώνει και απαιτεί να είστε «ένα Τάγμα Πιστών και Αγωνιστών!».

πηγή: http://fncrsi.altervista.org/

Εξεγερμένη συνείδηση: Δυστοπίας επακόλουθα (γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης)

 

Μετά από πολλούς μήνες η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» φιλοξενεί ένα ακόμη άρθρο ενός νεολαίου συναγωνιστή που διακρίνεται για το ήθος του και την κινηματική αλληλεγγύη του. 

Ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης για μια ακόμη φορά απευθύνεται στην «Σιδηρά Νεολαία» παρά τις όποιες καθημερινές υποχρεώσεις. 

Μια φωνή που λαμβάνεται σοβαρά υπόψη στον «χώρο» λόγω της δυναμικής εκφοράς αλλά και της πηγαίας αποφασιστικότητας που αντηχεί ως προσταγή και κατάθεση συνάμα: 

«Δεν διαθέτουμε δηλώσεις μετανοίας - Θάνατος στην αστική δημοκρατία!». 

Καλή ανάγνωση λοιπόν για αυτούς που αποδέχονται την αυτόνομη σκέψη και δράση και δεν φορούν ιδεοληπτικές παρωπίδες. 

Για τους υπόλοιπους δεν μας καίγεται καρφί ότι και αν πουν ότι και αν γράψουν εντός και εκτός διαδικτύου.

γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Παπαδογιάννης

Έχει κατακαεί η μισή Αθήνα, γιατί η άλλη μισή κάηκε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν θα ησυχάσει το καθεστώς αν δεν πεθάνει κάθε γηγενής, είτε λιώσει σε ένα νοσοκομείο αβοήθητος, του πάρει το σπίτι η τράπεζα ή πεθάνει στην ψάθα από την ακρίβεια. Ένα κράτος μεθοδικό και όχι ανίκανο επιβουλεύεται επιτυχώς, όχι τα τελευταία χρόνια μονάχα αλλά μισό αιώνα τον αφανισμό του γένους. 

Όταν ο Έλληνας καταλάβει πρωτίστως ότι είναι μειοψηφία στον τόπο του, δευτερευόντως πώς η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία είναι εχθρός του, ίσως αντιστραφεί ένα μέρος της καταστροφής. Ολόκληρη: Ξεχάστε το!

Όσο θα πληθαίνουν οι πυρκαγιές τόσο οι οικονομικοί καρχαρίες και δυνάστες των ζωών μας θα πλουτίζουν και θα γίνονται πιο ισχυροί με την ανοχή μας. Όποιος δεν βλέπει πλέον στο καμένο πράσινο που κάποτε έδινε ζωή, την αποκρουστική εικόνα της ανεμογεννήτριας να αναδύει κοιμάται καλά και δυστυχώς επιλεκτικά.

Και μετά τις ετήσιες καταστροφικές πυρκαγιές, έρχεται η αποζημίωση του λαουτζίκου που έχασε τα σπίτια του. Από ενδιαφέρον; Ή για να βουλώσουν όλοι πάλι το στόμα για τις ανεμογεννήτριες που θα γεμίσουν κάθε πλαγιά της χώρας. Τα ελληνόφωνα εξωτικά πλάσματα θα επιστρέψουν στην κανονικότητα της δυστυχίας τους σε μερικές μέρες και όλα θα έχουν ξεχαστεί. Τα κέρδη τραπεζών και ολιγαρχών θα φτάσουν πάλι στα ύψη, οπότε το δόγμα «Δόξα το χρήμα, έχουμε Δημοκρατία» υπερτερεί κάθε ηθικής. Λύση; Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω!

Τον Σεπτέμβριο του 2024 ο ΟΗΕ θα υπογράψει το «Σύμφωνο του Μέλλοντος» (Pact of the Future) που φέρνει την δημιουργία μίας παγκόσμιας κυβέρνησης από ΜΗ εκλεγμένους διεθνιστές πολιτικούς. Είσαι έτοιμος να νιώσεις τις αλυσίδες της Σιωνιστικής κατοχής;

Με λιγότερες από 30 ημέρες μέχρι την Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το Μέλλον και την πιθανή κήρυξη μιας «Πλανητικής Έκτακτης Ανάγκης», οφείλω να πω όσα βλέπω και κυρίως να τα γράψω για να ενημερωθεί όποιος δεν «μολύνθηκε» από το πνεύμα του νεοτερισμού. 

Ο κίνδυνος που εγκυμονεί για την εθνική κυριαρχία, την ατομική ελευθερία, τα δικαιώματα και τον πολιτισμό μας είναι πιο μεγάλος από ποτέ. Σβήνουμε και πρέπει να αντισταθούμε με τα όπλα της Κουλτούρας μας!

Την φρικτή δυστοπία που ζούμε σήμερα με υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις, πολιτικές διώξεις και παρακολουθήσεις, αποχαύνωση και μαζικό ψηφιακό εθισμό, μετατροπή της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου σε "αριθμό", αχρήματη και οικονομικά ελεγχόμενη κοινωνία, μαντράχαλους που παίρνουν μετάλλια σε γυναικεία αθλήματα, ούτε ο Τζορτζ Όργουελ δεν την είχε προβλέψει. 

Και όμως είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Οι επικυρίαρχοι ετοιμάζουν ένα μέλλον για τον μαζάνθρωπο χωρίς Ταυτότητα και Συνείδηση, δίχως ανθρωπιά και αυτεξούσιο. Δίχως κάτι ιδιόκτητο και κερδισμένο, με τροφή για αρρώστια, καθώς πρόσφατα το Ηνωμένο Βασίλειο θέσπισε νόμο για την κατανάλωση ψεύτικου εργαστηριακού κρέατος και ο γενοκτόνος Νετανιάχου εγκαινιάζει μονάδες εκτυπωτών που παράγουν τροφή. 

Δεν θα αργήσει λοιπόν σύντομα να έρθει και στην χώρα μας. Η Παγκόσμια Διακυβέρνηση έρχεται με τάχιστους ρυθμούς και πλέον δεν κρύβονται, η γεωπολιτική σκακιέρα βράζει με τις εκλογικές εξελίξεις στις ΗΠΑ μετά την απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ, το Ουκρανικό, την φλεγόμενη Μέση Ανατολή και το οικονομικό «κραχ» που αν δεν συμβεί θα αντικατασταθεί από τον ΓΠΠ. 

Και θα πει κανείς γιατί όχι, στήσιμο εκλογών δοκίμασαν, πανδημίες, εμβολιασμούς, διαδικτυακή φίμωση και λογοκρισία άρα τι απέμεινε ...; Το συντονισμένο σχέδιο είναι πολυποίκιλο και δεν θα σταματήσουν μέχρι την τελική υλοποίηση αυτού. Σημασία για εκείνους δεν έχει η διαδρομή, αλλά ο προορισμός. Και αυτός καταλήγει στην αρπαγή των ψυχών μας, αλλά κυρίως στην επιβολή της δυστυχίας τους πάνω στις ζωές μας. Ο καπιταλισμός το σύστημα τους, οι τράπεζες οι "ενορίες" τους, οι στοές οι "εκκλησίες" τους. 

Λειτουργούν βάσει πλάνου δίχως αντιστάσεις, ο αέρας, το νερό, τα τρόφιμα, η ακτινοβολία και ο βιολογικός μας αφανισμός είναι συνυφασμένες έννοιες πλέον. Η απάτη του κλίματος θα συνδυαστεί με την «ευλογιά των πιθήκων» για να τρομοκρατηθεί η μάζα για ακόμη μία φορά, ώστε νέα μέτρα ελέγχου να προωθηθούν, τα πάντα θα καταγράφονται και ο ραγιάς θα βλέπεις ενέσεις και ανεμογεννήτριες μέχρι και στον ύπνο του. 

Δουλειά, κατσαρίδες, σιωνιστική προπαγάνδα και αντικατάσταση πληθυσμού θα βιώνεται ως η υγιής καθημερινότητα από τον ελληνόφωνο κάτοικο της πρώην Ελλάδας. Αλλάζει το πράγμα; Μονομερής αν είναι η αλλαγή ναι, διότι ακόμα δεν σβήσαμε όλοι από τις μηχανές τους και την βιομηχανία του θανάτου τους, όμως για πανελλήνια, πανευρωπαϊκή και παγκόσμια αλλαγή ... Ούτε σε δέκα ζωές με αυτήν την σαθρή νοοτροπία που φέρει μαζί του σε κάθε του σκέψη και ενέργεια ο Λευκός Άνθρωπος. 

Αποβάλλοντας την υλιστική αντίληψη όμως, τον ατομικισμό και την εγωπάθεια που πολλάκις έχω αναφέρει τότε υπάρχει ελπίδα για τα έθνη και τους λαούς. Ειδάλλως, το Πνεύμα θα ακολουθήσει την φυσική κατάληξη της Δύσης όπως την βλέπουμε να εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες, στον αργό και βασανιστικό θάνατό της.

Κλείνω με μία λέξη: Τρέχα! Όπως λέει και ένας αγαπημένος ερευνητής. Στο χαράκωμα θα συμπλήρωνα εγώ. Χρέος μας η μνήμη των νεκρών μας και οι χτύποι των παιδιών μας.

Η σκέψη μας Σάλπιγγα Εξέγερσης ενάντια στον κόσμο των νικητών!

Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Στον δρόμο που έδειξε ο Αντίοχος ο Επιφανής!