Julius Evola - Κριτικές παρατηρήσεις στον εθνικοσοσιαλιστικό φυλετισμό



του Ν.Α.

Η ομιλία, που προσφάτως δόθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ στο Πολιτιστικό Συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην Νυρεμβέργη, και η οποία αναπαρήχθη από τον Γερμανικό τύπο με τον τίτλο «Εξαγγελία της Ηρωικής Πίστεως», αξίζει κατά την γνώμη μας προσοχή στα στοιχεία τα οποία προσφέρονται προς κατανόηση του περίφημου δόγματος της φυλής, που τόσο σημαντικό μέρος έχει στην ιδεολογία της επαναστάσεως της σβάστικας, ως γνωστόν. Για την ακρίβεια, έχουμε να κάνουμε με επίσημες εκφράσεις του επικεφαλής αυτού του κινήματος, οι οποίες δεσμεύονται να μας εκφέρουν ποιες πτυχές αυτού του δόγματος υιοθέτησε ο εθνικοσοσιαλισμός στον πλέον επίσημο και ασαφή τρόπο. Εδώ θα περιγράψουμε τις βασικές έννοιες, που εξήγησε ο Καγκελάριος Χίτλερ, προσθέτοντας τους ένα σύντομο σχόλιο.

Το πρώτο σημείο, το οποίο υπογραμμίστηκε ως γενική προϋπόθεση, είναι ένα περίεργο μίγμα φυσιολατρίας και πίστεως στην πρόνοια. Είναι περίεργο, διότι ένας πραγματικά θεολογικός φαταλισμός τοποθετείται στο θεμέλιο ενός ηρωικού οράματος, που μας υπενθυμίζει άμεσα το Προτεσταντικό δόγμα του απόλυτου προορισμού. «Η Πρόνοια», λέει ο Χίτλερ με τόσες πολλές λέξεις, «θέλησε να μην είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι. Καθόρισε ένα πλήθος φυλών και για κάθε μία προσδιόρισε ειδικά χαρίσματα και χαρακτηριστικά, τα οποία δεν μπορούν να αλλάξουν χωρίς την πρόκληση εκφυλισμού και παρακμής.» Αυτός είναι ένας διπλός προκαθορισμός, βιολογικός και ψυχικός ταυτόχρονα.

Οι κοσμοαντιλήψεις των διαφόρων φυλών αντιστοιχούν στους ενδογενείς βιολογικούς και μορφολογικούς νόμους, από τους οποίους αυτές περιορίζονται, και οι οποίοι μπορεί κάποιες φορές να είναι εμφανείς, άλλες κρυμμένοι, μα που δεν αλλάζουν ουσιαστικά στο πέρας των αιώνων. Από αυτό ξεκινά ένας πολιτιστικός και πνευματικός πλουραλισμός, ο οποίος στην εποχή του ήρθε σε ανοιχτή σύγκρουση με τις οικουμενιστικές απόψεις, και τονίσθηκε καθολικά από το κόμμα του κέντρου. Κάθε φυλή έχει τις δικές της αλήθειες και κοσμοαντιλήψεις. Ο Χίτλερ αμφισβητεί ρητώς ότι είναι δυνατόν να μιλάμε με απόλυτους όρους για το αν μία κοσμοθεωρία είναι ορθή ή λανθασμένη. Μία κοσμοαντίληψη δύναται να κληθεί σωστή ή λάθος μόνο σε σχέση με μία ορισμένη φυλή, τους στόχους της και την θέληση της να ζήσει και να ισχυροποιηθεί. Μία αλήθεια, λέει, «η οποία είναι φυσική σε ένα σύνολο, διότι είναι εγγενής σε αυτό και κατάλληλη για την εκδήλωση της ζωής του, δύναται να σημάνει όχι μόνο σοβαρό κίνδυνο, αλλά το απόλυτο τέλος, υπό διαφορετικές συνθήκες, σε έναν λαό που έχει σχηματισθεί διαφορετικά.» Ο οικουμενισμός και ο διεθνισμός είναι συνώνυμα με την αβεβαιότητα, την παρακμή του ενστίκτου, και την απώλεια της επαφής ενός ατόμου με τις βαθύτερες δυνάμεις του λαού του. Αν μπορούμε να ορίσουμε ως καθολικό το όραμα, στο οποίο όλες οι εθνοτικές διαφορές εισέρχονται σε ένα φυσιοκρατικό και κοσμικό επίπεδο, πέραν του οποίου υπάρχει μία μοναδική αλήθεια και μία υπερ-πολιτική χριστιανική κοινωνία, στην οποία δεν υπάρχουν ούτε Άριοι ούτε Σημίτες, ούτε Ευρωπαίοι ούτε Ασιάτες, και ούτω καθεξής – τότε είναι βέβαια αδύνατο να ορισθεί το δόγμα που εξέθεσε ο Χίτλερ ως «ορθόδοξο», άπαξ και αποδεχθούμε, φυσικά, ότι έχει μελετηθεί και αναπτυχθεί δίχως διανοητικούς συμβιβασμούς.

Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες κριτικές σκέψεις. Πάνω από όλα μπαίνουμε στον πειρασμό να ρωτήσουμε: αν κάθε αλήθεια συνδέεται με μία φυλή και είναι αληθινή μόνο για αυτήν, εάν η ίδια αλήθεια σύμφωνα με την οποία αυτός ο πλουραλισμός πιστεύεται ότι πρέπει να αναγνωρίζεται ως αληθινός μόνο για μία φυλή, που καθορίζεται από τα δικά της γνωρίσματα, ή αν είναι μία αλήθεια για όλες τις φυλές παγκοσμίως σε υπερ-φυλετικό επίπεδο. Είναι αυτή η ενοχλητική και αντιφατική κατάσταση, στην οποία κάθε μορφή σχετικισμού καταδικάζεται γενικώς. Στην πράξη της διακήρυξης του ως αληθινού, ο σχετικισμός έρχεται να λάβει, τηρούμενων των αναλογιών, τον χαρακτήρα της απολυτότητας και του ουνιβερσαλισμού. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη αυτήν την αντίρρηση, η οποία είναι γενικής και θεωρητικής φύσεως. Μία θετική πτυχή πρέπει ασφαλώς να αναγνωρισθεί στην θέση του Χίτλερ: η αντίδραση του ενάντια στον ορθολογισμό, τον Διαφωτισμό και τους δημοκρατικούς μύθους της παρακμής. Το δόγμα της φυλής είναι θετικής αξίας, στον βαθμό που υποδηλώνει την υπεροχή της ποιότητας έναντι της ποσότητας, την διαφοροποίηση έναντι της αμορφίας, του οργανικού έναντι στο μηχανικό, και ιδιαίτερα στο μέτρο που προτείνει το ιδεώδες μιας βαθιάς και ζωντανής ενότητας ανάμεσα στο πνεύμα και τη ζωή, την σκέψη και τη φυλή, τον πολιτισμό και το ένστικτο. Παρόλα αυτά, ένα παρόμοιο ιδανικό – όσον αφορά το περιεχόμενο- εξακολουθεί να παραμένει απροσδιόριστο. Δεύτερον, το ιδανικό αυτό είναι κάτι που, για να είναι έγκυρο, πρέπει να απελευθερωθεί τόσο από το μοιρολατρικό του υπόβαθρο όσο και από το φυσιοκρατικό του στοιχείο.

Αναφορικά με το πρώτο σημείο, αποδεχόμενοι το έργο μιας δημιουργικής συνθέσεως μεταξύ στην έμφυτη ιδέα της φυλής και στις υλικές συνθήκες που επιβάλλονται αυτήν, όλοι οι τρόποι προς μία κρυστάλλινη συμμόρφωση προς τον στόχο- kristallklar effüllten Zweckmässigkeit- δεν είναι ίδιοι με την λύση του θεμελιώδους προβλήματος: ποιο περιεχόμενο, κατά περίπτωση, πρέπει να είναι ενεργό σε αυτήν την σύνθεση; Πώς να αναγνωρίσουμε ποιος είναι ο σκοπός της αυτής φυλής, και ως εκ τούτου «αληθινός», και όχι μίας άλλης; Εδώ ο Χίτλερ φαίνεται να τείνει προς μία πραγματιστική λύση – η οποία είναι πρακτική και εμπειρική – όταν λέει πως είναι δύσκολο να κυβερνήσεις σύμφωνα με την ορθότητα ενός συγκεκριμένου οράματος, που είναι ορθό να ισχύει για μία συγκεκριμένη φυλή, εκτός της βάσεως των συνεπειών και των αποτελεσμάτων που θα έρθουν ανάμεσα στους άνδρες που το ανέλαβαν. Αυτή η άποψη καθίσταται προβληματική και, θα δυνάμεθα να πούμε, «πειραματική». Ο περίφημος προορισμός από την πλευρά της «Πρόνοιας» γίνεται εδώ μύθος, ο οποίος εξυπηρετεί, στην καλύτερη περίπτωση ως «δύναμη-ιδέα», δηλαδή ενισχύει υποδηλωτικά μία δεδομένη κατεύθυνση ή πειθώ. Τίποτα δεν έχει ειπωθεί, αντικειμενικά, σχετικά με ένα κριτήριο που δύναται να δικαιολογήσει a priori και επακριβώς μία δεδομένη αποστολή ή «αλήθεια» σε μία δεδομένη φυλή.

Είναι λίγο περίεργο που ο Χίτλερ συλλαμβάνει τον ίδιο τον ηρωισμό, ως δεδομένο. Όπως ακριβώς οι γάτες και οι ελέφαντες γεννούν τους απογόνους του ίδιου είδους τους, και κάθε είδος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, έτσι και οι ήρωες ή οι μη ήρωες θα γεννήσουν ηρωικούς ή μη ηρωικούς απογόνους. Ο ηρωικός άνδρας, δρα και σκέπτεται ηρωικά λόγω της φύσεως και των φυλετικών γνωρισμάτων του, ή έστω λόγω του προορισμού του, όχι εξαιτίας μίας ελεύθερης εσωτερικής δράσεως. Ο Χίτλερ είπε επίσης ότι κάθε πράξη που δεν συμμορφώνεται στο εθνοτικό και πνευματικό γνώρισμα, είναι μόνο παρακμή. Έτσι ώστε, για παράδειγμα, σε κάθε φυλή προορισμένη να μην είναι ηρωική, κάθε προσπάθεια να σταθεί μία ηρωική αλήθεια και κάποιος προσωπικά να αναδειχθεί ηρωικώς, να είναι παρακμιακή. Υπάρχει ένα επιπλέον ζήτημα. Ένα θεμελιώδες σημείο είναι η διαφορά του «Αρίου και Βόρειου» ανθρώπου από τον άνθρωπο των άλλων φυλών. Αυτό το σημείο δεν ξεκαθαρίζεται από τον Χίτλερ – τουλάχιστον όχι στο περιεχόμενο του λόγου που εξετάζουμε εδώ – στο βαθμό που εκείνος απλώς περιγράφει, ως χαρακτηριστικό του «Βόρειου και Άριου ανθρώπου», τα γνωρίσματα της παραγωγής «μιας καθοριστικής συνθέσεως μεταξύ των καθηκόντων που έχουν τεθεί ενώπιον του, τους στόχους του και του δεδομένου υλικού», τόσο στην αρχαία όσο και τη σύγχρονη εποχή, με το ελεύθερο δημιουργικό του πνεύμα. Για την ακρίβεια αυτή η διαφορά μειώνεται στην διαφορά ανάμεσα σε ανθρώπους, οι οποίοι γνωρίζουν πώς να εννοούν οργανικώς την φύση τους μέσα στον δικό τους τρόπο ζωής και σε αυτούς που δεν γνωρίζουν. Αλλά δεν υπάρχουν, μήπως, διαφορετικοί τρόποι ζωής; «Κλασσικά» η συνειδητοποίηση κάποιου τρόπου λειτουργίας της υπάρξεως δύναται να επιτευχθεί στην βάση χαρακτηριστικών που δύναται να είναι ελληνικά ή εβραϊκά, ιαπωνικά ή γερμανικά. Η έννοια παραμένει απροσδιόριστη και τα χαρακτηριστικά του περίφημου «Βόρειου και Άριου ανθρώπου» παραμένουν ασαφή. Πιο θετικώς, ο Χίτλερ υπονοεί μίαν αντίθεση λόγω μιας εμφύτου κλίσεως σε ορισμένες φυλές να υπερβούν το φυσιολογικό στοιχείο, το πρωτόγονο υπόστρωμα της υπάρξεως, προκειμένου να μετασχηματίσουν τα γενικά γνωρίσματα της ζωής του κάθε ενός. Έχει μετά βίας αγγίξει οτιδήποτε εμπνεόμενο από τον «υπερφυσικό» και «διπλό-γεννημένο» (dvija) χαρακτήρα που ανήκε στον άριο σε αντίθεση με τον ασύριο των αρχαίων παραδόσεων, τον «σκοτεινό» άνθρωπου που κατέχεται από το «δαιμονικό» στοιχείο της φύσεως.

Επιπλέον, τίθεται ένα περαιτέρω ερώτημα από την κριτική οπτική μας. Δεδομένου ότι Χίτλερ δεν σκέφτεται να ανυψώσει όσους μπορούν να μάθουν απευθείας τα προνοητικά σχέδια της Θείας Πρόνοιας να θέσει τους σκοπούς και τα πεπρωμένα, δεδομένου αυτού, όπως είδαμε δεν υπάρχει κανένα κριτήριο για έναν a priori καθορισμό του πνευματικού στοιχείου, που μία φυλή θα έχει να επιτύχει δημιουργικώς – υπάρχει ο κίνδυνος να καταλήξει όλο αυτό σε καθαρό νατουραλισμό, και ως εκ τούτου, σε υλισμό. Εννοούμε ότι μπορούμε πάντοτε να υποπτευόμαστε ότι, αντί για μία δημιουργική και ηρωική προσκόλληση της φυλής στην ιδέα, θα υπάρξει μία απλή υποταγή της ιδέας, σε αυτό που ορίζεται ως φυλή. Με άλλα λόγια, η απλή ιδιοσυστασία, αυτή που βρέθηκε να υπάρχει φυσιολογικά ή ακόμα (σε εμπειρική σημασία) και ιστορικά, και ό,τι αυτή αποκτά με μία βίαιη για ύπαρξη και ενδυνάμωση θέληση, θα μπορούσε να γίνει το μόνο κριτήριο βάσει του οποίου η συγκεκριμένη φυλή θα αποφασίσει για την αλήθεια και την εγκυρότητα του συνόλου των στοιχείων σε ένα υψηλότερο επίπεδο, μετα-βιολογικό, πνευματικό ή πολιτιστικό.

Θέλουμε να υπογραμμίσουμε την σημασία αυτής της εκτιμήσεως, η οποία τονίζει τον ύφαλο στον οποίο θα μπορούσε να καταλήξει ο φυλετισμός. Ειδικά στον σημερινό κόσμο, με την απελευθέρωση δυνάμεων ενός κατώτερου και συλλογιστικού χαρακτήρα σε κάθε μεριά, είναι ουσιώδες να θεωρήσουμε το δίλημμα: Είναι το πνεύμα αυτό που δίνει μορφή σε μία φυλή (συγκεκριμένα στο έθνος) ή είναι η φυλή (το έθνος) αυτό που δίνει μορφή στο πνεύμα; Ακόμα πιο συνοπτικά: καθορισμός από τα κάτω ή καθορισμός από τα πάνω; Άτομα που πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι παραπλανητικό και αινιγματικό σε αυτήν την αντιπαράθεση, αγνοούν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σύγχρονου πολιτικού ορίζοντα.

Όπως έχουμε ήδη δείξει σε άλλες περιπτώσεις σε αυτό το περιοδικό, υπάρχουν δύο διακριτοί τύποι φυλετισμού και εθνικισμού. Ο ένας είναι πνευματικός, ο άλλος υλιστικός και ανατρεπτικός. Το γεγονός ότι και οι δύο συνιστούν μία αντίθεση στην δημοκρατική και διεθνιστική ισοπέδωση και τη λιμπεραλιστική αποσύνθεση δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει στην εν τέλει σύγχυση τους. Στην μία περίπτωση, έχουμε την ανάδυση ενός προ-προσωπικού (και ως εκ τούτου σύμμικτου) υποστρώματος ενός δεδομένου αποθέματος, στο οποίο η «φυλετική ψυχή» αποκτά ένα μυστικό φωτοστέφανο, που διεκδικεί για τον εαυτό του το κυριαρχικό δικαίωμα και δεν αναγνωρίζει καμία αξία στο πνεύμα, τον διανοουμενισμό και τον πολιτισμό εκτός του μέτρου όπου αυτά μεταμορφώνονται σε εργαλεία στην υπηρεσία της πρόσκαιρης και πολιτικής οντότητας. Στην περίπτωση αυτή, η φυλή και το έθνος πράγματι εγκαθιδρύουν έναν αποσαρθρωμένο πλουραλισμό και δημιουργούν μία πληθώρα ανταγωνιστικών αντιλήψεων, οι οποίες από τη φύση τους δεν δύναται να αποδεχθούν ένα υψηλότερο ή ενιαίο σημείο αναφοράς. Αυτό συμβαίνει όταν ο φυλετισμός αποκτά μία έννοια που είναι εθνοτικά και κολεκτιβιστικά εξαρτημένη, η οποία όπως έχουμε πει βρίσκεται σε αναπόφευκτη αντίθεση με οποιοδήποτε οικουμενικό όραμα, όπως επί παραδείγματι αυτό του Καθολικισμού.

Όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά όταν το έθνος και η φυλή είναι παρόντα πραγματικά κι όχι ρητορικά, ως πνευματικές και υπερβατικές έννοιες, όταν αυτό που βρίσκεται στο κέντρο δεν είναι πλέον το αίμα ή η κοινοτική ψυχή, ούτε η παράδοση στην χυδαία εμπειρική έννοια της, ούτε η βίαιη θέληση για επιβίωση και δύναμη της ομάδας. Όχι! Είναι ακριβώς μία ιδέα, όπως περίπου μία καθοριστική δύναμη από ψηλά. Αυτό δεν είναι το μέρος – και ούτως ή άλλως έχουμε ήδη γράψει εκτενώς περί αυτού στα βιβλία – αλλά μπορούμε τουλάχιστον να επισημάνουμε ότι αυτός ο χαρακτήρας βρίσκεται σε κάθε ανώτερο τύπο πολιτισμού και παραδοσιακού κράτους στην αρχαιότητα, ιδιαίτερα δε ανάμεσα στους Αρίους λαούς. Στην περίπτωση αυτή, η ορθότητα του φυλετισμού περιορίζεται σε αυτό το σημείο: αναγνωρίζοντας ότι η διαμορφωτική δράση των δυνάμεων που είναι υπεράνω της φύσεως και επί της φύσεως αυτής – δηλαδή το στοιχείο που είναι φυσιοκρατικό και βιολογικά διαμορφωμένο – πρέπει να είναι τόσο βαθιά ώστε να μεταφράζεται σε μία ορισμένη κληρονομικότητα και έναν ορισμένο «τρόπο» ή «μορφή» ζωής που είναι κοινή σε μία ορισμένη ομάδα. Παραμένει εξίσου σαφές, ότι αυτή η μορφή κληρονομικότητας ή τρόπου ζωής, δεν μπορεί να εξηγηθεί καθαυτή, δεν έχει δικές της αρχές από μόνη της και δεν είναι απλώς ένα «σημείο αναφοράς», όπως μπορεί να ισχύει για τα χαρακτηριστικά ενός ζωικού είδους. Είναι μάλλον εμφανίσεις και σχεδόν σημεία και συνειδήσεις μίας κατάκτησης και μίας υψηλότερης δύναμης.

Ο Χίτλερ έγραψε, «Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι βρήκαν εαυτούς τόσο κοντά στους Γερμανούς διότι έχουν τις ρίζες τους σε μία ενιαία θεμελιακή φυλή, για αυτό τον λόγο οι αθάνατες δημιουργίες των αρχαίων λαών γεννούν μία έλξη στους απογόνους τους, που είναι φυλετικά συγγενείς με αυτούς». Σε εμάς φαίνεται, από την άλλη μεριά, ότι αυτή η ίδια ερώτηση πρέπει να οδηγήσει σε κάτι πέρα από έναν απλό φυλετισμό. Συγκεκριμένα, οι Γερμανοί και οι Ρωμαίοι συμφώνησαν μεταξύ τους και κατανόησαν ο ένας τον άλλον – και δημιούργησαν τον ισχυρότερο τύπο πολιτισμού που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη – σε μία περίοδο, τους αυτοκρατορικούς Μέσους Χρόνους, που κυριαρχούνταν όχι από ρατσιστικό συγκεκριμενισμό, αλλά από μία οικουμενική ιδέα. Ο Μεσαίωνας μας δείχνει ένα από τα πιο ευδιάκριτα παραδείγματα μίας υπερ-πολιτικής και υπερ-εθνικής ενότητας, η οποία δρούσε σχηματικά εκ των άνω και σύμφωνα με μία απλή αρχή, μακριά από εθνοτικούς εγωισμούς και εθνικιστικές παραμορφώσεις, και κατέληγε να εφαρμόζεται σε διαφορετικές φυλές σε διαφορετικές μορφές, αλλά επίσης να δημιουργήσει μέσω μίας στενής συνάφειας πνεύματος, ένα σώμα, ένα θαυμάσιο και μεγαλοπρεπές ordinatio ad unum1, στο οποίο το άτομο δεν κατέληγε απογοητευμένο αλλά πνευματικά ολοκληρωμένο.2

Από όσο έχουμε μελετήσει, όχι μόνο τα γραπτά του Χίτλερ, αλλά επίσης τα γραπτά των κυριότερων εθνικοσοσιαλιστών ιδεολόγων, δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα σε εμάς εάν, στην τελική περίπτωση, η βαθιά ψυχή της παρούσας επαναστατικότητας της σβάστικας προσανατολίζεται προς την μία ή την άλλη από τις δύο κατευθύνσεις που αναλύσαμε παραπάνω. Το θεμελιώδες πρόβλημα της Ευρώπης για εμάς στο μέλλον φαίνεται να είναι το ακόλουθο: να ξεπεράσουμε την διεθνιστική κατάρρευση και να επανεγκαταστήσουμε τις αρχές της ποιότητας, της φυλής και της διαφορετικότητας, με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην καταλήξει στον πλουραλισμό κλειστών ενώσεων και ιδεών που περνούν στην εκδούλευση υλικών και εμπειρικών πολιτικών, αλλά αντίθετα με έναν τρόπο που αφήνει ανοικτή την πιθανότητα του σχηματισμού μίας οικουμενικής, υψηλότερης πραγματικότητας, κατάλληλη να ενώσει τα έθνη κατά πνεύμα, με έναν ανδροπρεπή τρόπο, δίχως να τα συγχέει κατά σώμα. Το μέλλον θα μας πει σε τι κατεύθυνση θα καταλήξει η Γερμανική παλινόρθωση να προσανατολίσει τον εαυτό της. Προς το παρόν, είναι σαφές ότι, στο βαθμό που ο φασισμός συνδέθηκε άρρηκτα με την ιδέα του έθνους και απόθεσε μία υψηλότερη καθολική ιδέα – αυτή της Ρώμης – έχει ήδη τοποθετήσει αποφασιστικώς το σύμβολο, το οποίο δύναται να έχει μία θετική αξία στο εύρος του προβλήματος που συζητήσαμε. 

Αυτοέκδοση της Αυτόνομης Κίνησης Μαύρος Κρίνος: Μουσικοπολιτική μπροσούρα με συλλογή άρθρων για το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal (NSBM)


Κυκλοφορεί η μουσικοπολιτική μπροσούρα για το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal!

Στις σελίδες της αυτοέκδοσης για το Στρατευμένο Black Metal ανακαλύπτει ο αναγνώστης την πολιτική διάσταση της Πολεμικής Μουσικής μας. Η έκδοση αυτή είναι καρπός  συνεργασίας μεταξύ Αυτόνομων Πολιτικών Στρατιωτών και της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου».


mavroskrinos@gmail.com


Χειραψία Μιχαλολιάκου - Μπακογιάννη χθές βράδυ στο Μέγαρο που γιόρταζαν τα 10 χρόνια του Ιερώνυμου ...
















«ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια»

Βιβλιοπαρουσίαση: Το Βασίλειον ως καθήκον



Σειρά Ιδεολογικών Μελετών ν.2

Πάμπολλα είναι τα βιβλία που έχουν γραφεί και εκδοθεί για την Εθνοκοινωνική Γερμανία, στα οποία αναλύεται η δομή του κρατικού οικοδομήματος. Είναι γεγονός ότι η περίοδος εκείνη συνεχίζει να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των ερευνητών και των ιστοριοδιφών, όπως επίσης ότι υπάρχουν πολλά συγγράμματα τα οποία παραμένουν αμετάφραστα, αδημοσίευτα και εν τούτοις άγνωστα στο ευρύ κοινό. Ένα από αυτά είναι και το παρόν πόνημα του Φρειδερίκου Σμιτ, παλαιού στελέχους του Εθνοκοινωνικού Κόμματος των Γερμανών Αγροτών.

Οι λόγοι που προβήκαμε στην έκδοσή του είναι γιατί μέσα από τις σελίδες του ο αναγνώστης θα πληροφορηθεί, από πρωτογενείς πηγές, την γνώμη των Γερμανών της εποχής και για το τι υποστήριζαν για το Κράτος και την Ιδεολογία τους, αλλά και ποιοι ήταν οι οραματισμοί και τα σχέδιά τους για μετά τον πόλεμο. Επίσης θα πληροφορηθεί για τις κοινωνικοπολιτικές ζυμώσεις και τις συγκρούσεις που έλαβαν χώρα στην Γερμανία μέχρι την εδραίωση του καθεστώτος. Ο αναγνώστης έχει να ευκαιρία να μελετήσει από πρωτογενή πηγή, και αυτό είναι το σημαντικό, την άποψη που εξέφραζαν οι Γερμανοί Εθνοκοινωνιστές για το «Βασίλειον». Επίσης μέσα από το πόνημα του Φρειδερίκου Σμιτ φανερώνεται το στίγμα της πολιτικής κατεύθυνσης της Γερμανίας της εποχής εκείνης, πέρα από τις στρεβλώσεις και την μεροληψία των νικητών του πολέμου.

Η μετάφραση του πρωτότυπου κειμένου έγινε στην αρχαία γλώσσα, την κοινή ελληνιστική, και στο δεύτερο μέρος υπάρχει η απόδοσή του στην νέα ελληνική (απλή καθαρεύουσα). Ο λόγος του εγχειρήματος αυτού είναι να διαπιστώσει ο αναγνώστης ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι απολύτως κατανοητή από όλους και δεν είναι μία «νεκρή γλώσσα» όπως προσπαθούν να μας πείσουν εδώ και δεκαετίες, όπως επίσης γιατί με την χρήση της συγκεκριμένης γλώσσας αποδίδονται πιστότερα στον αναγνώστη τα υψηλά νοήματα που εμπεριέχονται στις σελίδες του παρόντος πονήματος.

Καλή ανάγνωση.

Ιούλιος Έβολα - Άνθρωποι ανάμεσα στα ερείπια



Julius Evola 
Άνθρωποι ανάμεσα στα ερείπια
Μεταπολεμικές Σκέψεις ενός Ριζοσπάστη της Παράδοσης
Εκδόσεις Απίων
2013
Σελίδες 219

για να το παραγγείλετε στον σύνδεσμο εδώ

Κεφάλαιο Έκτο: Εργασία - Η δαιμονική φύση της οικονομίας


[...]

Αυτός ο ανατρεπτικός χαρακτήρας εντοπίζεται και στον Μαρξισμό και στην φανερή νέμεσή του, τον καπιταλισμό. Είναι έτσι παράλογο και αξιοθρήνητο για όσους παριστάνουν οτι εκπροσωπούν την πολιτική "Δεξιά", να αποτυγχάνουν να εγκαταλείψουν τον σκοτεινό και μικρό κύκλο, που προκαθορίζεται από την δαιμονική δύναμη της οικονομίας - ένας κύκλος περιλαμβάνων τον καπιταλισμό, τον Μαρξισμό και όλες τις ενδιάμεσες οικονομικές βαθμίδες.

Τούτο πρέπει σταθερά να υπερασπίζονται αυτοί που στην εποχή μας αντιτίθενται στις δυνάμεις της Αριστεράς. Δεν υπάρχει τίποτα πιο προφανές από το οτι ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι εξίσου ανατρεπτικός με τον Μαρξισμό. Η υλιστική θεώρηση της ζωής επί της οποίας βασίζονται αμφότερα συστήματα είναι πανομοιότυπη. Τα ιδανικά τους είναι ποιοτικώς πανομοιότυπα, συμπεριλαμβανομένων των προτάσεων, τα οποία συνδέονται με έναν κόσμο, το κέντρο του οποίου αποτελείται από την τεχνολογία, την επιστήμη, την παραγωγή, την "παραγωγικότητα" και την "κατανάλωση". Και όσο μιλάμε μόνον για οικονομικές τάξεις, για κέρδος, για μισθούς και για παραγωγή και όσο πιστεύουμε οτι η πραγματική ανθρώπινη πρόοδος προκαθορίζεται από ένα συγκεκριμένο σύστημα διανομής του πλούτου και των αγαθών, και ότι εν γένει η ανθρώπινη πρόοδος μετριέται με τον βαθμό της ευμάρειας ή της ανέχειας - τότε δεν προσεγγίζουμε ούτε καν το θεμελιώδες, ακόμα και αν ενδεχομένως διατυπωθούν καινούργιες θεωρίες πέραν του Μαρξισμού και του καπιταλισμού.

Το εναρκτήριο σημείο θα έπρεπε να είναι, αντιθέτως, μια ακλόνητη απόρριψη της υπό του Μαρξισμού διατυπωμένης αρχής, η οποία συνοψίζει ολόκληρη την ανατροπή στην εργασία σήμερα: Η οικονομία είναι το πεπρωμένο μας. Οφείλουμε να διακηρύξουμε κατά έναν ασυμβίβαστο τρόπο οτι σε έναν κανονικό πολιτισμό η οικονομία και τα οικονομικά συμφέροντα - κατανοητά ως ικανοποίηση των υλικών αναγκών και των λιγότερο ή περισσότερο τεχνητών ακολουθημάτων τους - ανέκαθεν έπαιζαν και για πάντα θα παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Πρέπει, επίσης, να υπερασπισθούμε οτι πέραν της οικονομικής σφαίρας πρέπει να αναδυθεί μία τάξη ανώτερων πολιτικών, πνευματικών και ηρωικών αξιών, μία τάξη που ούτε θα γνωρίζει ούτε θα ανέχεται απλές οικονομικές τάξεις και δεν θα γνωρίζει την διάκριση μεταξύ "καπιταλιστών" και "προλεταρίων", μία μόνον κατ' όνομα τάξη με όρους της οποίας θα ορίζονται τα πράγματα, για τα οποία αξίζει να ζεί και να πεθάνει κάποιος. Και πρέπει να υπερασπισθούμε την ανάγκη για μία πραγματική ιεραρχία και για διαφορετικά αξιώματα, με μία υψηλότερη λειτουργία εγκαταστημένη στην κορυφή, δηλαδή το imperium.

[...]

«Με τεταμένη την δεξιά» II



του Wolverine

Το λαϊκό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης υπήρξε μια στρατηγική ήττα για την κυβερνητική τροτσκιστική αριστερά και τις λοιπές εθνομηδενιστικές δυνάμεις. Απέναντι στην πανστρατιά στελεχών της τοπικής αυτοδιοίκησης και κυβερνητικών δυνάμεων που επί χρόνια προσπαθούν να μας παρουσιάσουν την Θεσσαλονίκη ως μια πόλη αντιφασιστική & multi culti αλλά και ως την «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων» κάποιοι ξεσηκώθηκαν και αντέδρασαν για τους μελλοντικούς κυβερνητικούς σχεδιασμούς.

Μετά τα τρένα και τους δρόμους, τα αεροδρόμια και τα λιμάνια, τα δάση και τον χρυσό της Μακεδονίας κάποιοι πλειοδοτούν τα δίκαια του λαού μας και αφήνουν τα Σκόπια να εποφθαλμιούν εις βάρος της χώρας μας. Όσα μουσεία «ολοκαυτώματος» όμως και να θεμελιώσουν μαζί με τους εγκληματίες του Ισραήλ, όσες ΜΚΟ και να πληρώσουν για αντιφασιστικές φιέστες αντιρατσιστικά φεστιβάλ και μαύρη προπαγάνδα, όσα ΜΜΕ και αν έχουν στα χέρια τους, οι Μακεδόνες απέδειξαν ότι δεν ξεχνούν τις εθνικιστικές παραδόσεις της συμπρωτεύουσας. Μια παράδοση που για όσους δεν ξεχνούν ξεκινάει από τους Τριψελίτες και τον Alois Brunner και συνεχίζει μέχρι το σήμερα μέσα από τις ομάδες εκείνες που ξέρουν να μάχονται ενάντια στους δύσκολους καιρούς. Στην Θεσσαλονίκη το πατριωτικό συναίσθημα παραμένει δυνατό παρά το γεγονός της έλλειψης οργανωμένων δομών αντίστασης από την δική μας πλευρά. Απέναντι στις νέες προκλήσεις του ΝΑΤΟ και των κατοχικών δυνάμεων που κυβερνούν την χώρα η συμμετοχή του απλού λαού έγινε ένα εγερτήριο σάλπισμα στις συνειδήσεις χιλιάδων Ελλήνων, που παρά την πείνα, την ανεργία και την καθημερινή προσπάθεια για επιβίωση ύψωσαν τα εθνικά λάβαρα και θυμήθηκαν τις επιταγές του Παύλου Μελά.

Το συλλαλητήριο της Αθήνας είχε ακόμη μεγαλύτερη σημασία για τις Αντιδημοκρατικές αντικαθεστωτικές Δυνάμεις αφού η συμμετοχή των ανένταχτων/αυτόνομων Πατριωτών και Ριζοσπαστών Εθνικιστών υπήρξε δυναμική. Στο πεζοδρόμιο συναντήθηκε ξανά η Παλιά Φρουρά του Εθνικισμού/Εθνικοσοσιαλισμού με την Εθνικοεπαναστατική Νεολαία η οποία δεν γοητεύτηκε από τον κοινοβουλευτικό «εθνικισμό» και προτίμησε τον ουσιαστικό ρόλο της περιφρούρησης. Κατάφερε να δείξει ότι μέσω της αυτοργάνωσης τα πάντα μπορούν να επιτευχθούν. Η παρουσία τους υπήρξε επιβλητική και η ήττα για τους αντιπάλους μας σε τακτικό επίπεδο ήταν ολοφάνερη αφού ουδείς τόλμησε να τους προκαλέσει. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία έδειξαν στην πράξη ότι οι Συναγωνιστές γνωρίζουν πολύ καλά και ποιοι είναι οι ένστολοι πραιτοριανοί του Συστήματος και επί σειρά ωρών ξέρουν πως να κυριαρχούν στα πεζοδρόμια των Αθηνών. Ο πετροπόλεμος με τους μπάτσους και τα χημικά υπενθύμισαν σε πολλούς ότι ο Ελληνικός Φασισμός παραμένει στον πυρήνα του αντικαθεστωτικός και δυναμικός.

Μικρές ευέλικτες ομάδες και κινήσεις με σχεδιασμό και αυτοπεποίθηση κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις σε μια λαοσύναξη που είχε μεγάλο αριθμό νεολαίων οι οποίοι βλέποντας την Σιδηρά Νεολαία μας θα «ψαχτούν» εσωτερικά και θα ακολουθήσουν και αυτοί με την σειρά τους το φωτεινό μονοπάτι της Αντιδημοκρατικής Σκέψης. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες χιλιάδες Συνέλληνες που δεν φοβήθηκαν να δηλώσουν αντικαθεστωτικοί, Φασίστες και «ακραίοι», που «έκραξαν» τον Λεβέντη και την παρέα του, που θέλουν να καεί το μπουρδέλο η βουλή (μαζί και με τους 300 αν ήταν δυνατόν) και τέλος να δώσουν ένα καλό μάθημα στα εγγόνια του Ζαχαριάδη και του Βαφειάδη, Υπήρχαν αυτοί που ξέρουν να τιμούν την Γαλανόλευκη παρά τα καθημερινά τους προβλήματα. Μια νέα γενιά Συναγωνιστών θα γεννηθεί από αυτές τις επιβλητικές λαϊκές δυνάμεις.

Ο χαιρετισμός ενός ομιλητή που κάποιοι βάφτισαν «ναζιστικό» καθώς και η παρουσία ενός διεθνιστή όπως ο Θεοδωράκης, δεν μπορούν να μειώσουν το αντικαθεστωτικό μήνυμα της συγκέντρωσης. Κάποιοι είναι αποφασισμένοι να αντισταθούν και δεν «κατέβηκαν» μόνο για την Μακεδονία. Συγκεντρώθηκαν για να δείξουν έμπρακτα ότι φτάνει πια με τους γραικύλους και τα παρακρατικά τσιράκια τους. Φτάνει πια με την εξαθλίωση και την Υποταγή. Και όπως έγραφε ένα πανό «Ούτε Βήμα Πίσω» για την Μακεδονία, την Κερύνεια, την Θράκη και το Αιγαίο, για εμάς τα παιδιά μας και τους προγόνους μας.





«Με τεταμένη την δεξιά» I














«Καλοί μου Ελληνες, αδέρφια μου… φασίστες, ναζιστές, τρομοκράτες, αναρχικοί, τραμπούκοι»

Βιβλιοπαρουσίαση: Φασισμός και αι ιδεολογικαί του βάσεις


Παμπούκας Γεώργιος
Εκδόσεις Λόγχη
11/2010
Σελίδες: 112

«H ιστορία του φασισμού είναι σχεδόν άγνωστη στην Ελλάδα ή ιδωμένη μέσα από τον παραμορφωτικό φακό του πολιτικού φανατισμού και της απαξίωσης του ηγέτη του, Μουσολίνι, λόγω της άσκοπης επίθεσής του 1940 στην Πατρίδα μας. Οι κοινωνικοπολιτικές αιτίες, τα ιδεολογικά ρεύματα που οδήγησαν στην δημιουργία αρχικά του Φασιστικού Κινήματος και κατόπιν του καθεστώτος και του δόγματος, υπήρξαν και είναι πολυποίκιλα. Το ίδιο και οι διαστρωματώσεις του κράτους που δημιούργησε στην Ιταλία, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το κοινωνικό πείραμα της συντεχνιακής οργάνωσης της οικονομικής ζωής. Στα προ του πολέμου χρόνια, ο φασισμός, ως πολιτικό κίνημα αλλά και κρατική οντότητα, αποτέλεσε σημείο αναφοράς και πρότυπο ακόμα για πολλούς θεωρητικούς και πολιτικούς της εποχής. Γραμμένο προ του Οκτωβρίου του 1940, αποτελεί μία σύνοψη των Ιδεών, των κρατικών δομών αλλά και μια αναλυτική παρουσίαση του συντεχνιακού κράτους ως αντίβαρο στη φιλελεύθερη και σοσιαλιστική κοινωνική πρόταση. Κυρίως όμως, είναι ένα ντοκουμέντο εποχής χωρίς τις αγκυλώσεις της μετά του 1945 περιόδου»

για να το παραγγείλετε στον σύνδεσμο εδώ

Ο Μαύρος Βαρόνος Ιούλιος Έβολα (metapedia)



Ο Ιούλιος Έβολα, [Giulio Cesare Andrea Evola] γνωστός ως Julius Evola, Ιταλός με οικογενειακή καταγωγή από τη Σικελία, βουδιστής, φιλόσοφος ένας από τους σπουδαιότερους Ευρωπαίους του 20ου αιώνα, κοινωνικός στοχαστής, ζωγράφος, συγγραφέας και ποιητής, γεννήθηκε στις 19 Μαΐου 1898 στη Ρώμη και πέθανε στις 11 Ιουνίου 1974, στην ίδια πόλη. Η έντονη προσωπικότητα, οι φιλοσοφικές και πολιτικές του ιδέες καθώς και το συγγραφικό του έργο τον καθιέρωσαν ως μια σημαντική φυσιογνωμία της Ευρωπαϊκής εσωτερικής Παραδόσεως.

Ήταν απόγονος οικογένειας βαρόνων της Ρώμης με καταγωγή από τη Σικελία και η πρώτη αλλά καθοριστική επίδραση που δέχθηκε ήταν ο Νίτσε. Μετά από επιτυχείς εξετάσεις άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στο Πολυτεχνείο, το οποίο εγκατέλειψε χωρίς ποτέ να αποφοιτήσει ή να αποκτήσει κάποιο πανεπιστημιακό τίτλο, λόγω της περιφρονήσεως του για τους ακαδημαϊκούς τίτλους. Υπηρέτησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αξιωματικός πυροβολικού. Συνεργάστηκε με την επιθεώρηση «Bleu e Noi», επεξεργάστηκε θεωρητικά κείμενα, όπως το 1920 το «Arte astratta», ενώ την ίδια περίοδο έγραψε ποιήματα και ποιητικές πρόζες, όπως το 1921 τη συλλογή «La parole obscure du paysage interieur». Στα νεανικά του χρόνια η ενασχόληση με την τέχνη θα τον φέρει κοντά στον Φιλίππο Μαρινέττι και τον Τζιοβάνι Παπίνι, ενώ η αλληλογραφία του με τον Τριστάν Τζαρά τον ανέδειξε ως τον κύριο εκπρόσωπο του Νταντά στην Ιταλία καθώς ζωγραφίζει και εκθέτει τα έργα του στη Ρώμη και στο Βερολίνο. Ο Ντανταϊσμός έγινε γι’ αυτόν ένα βήμα για να περάσει αλλού: αρχίζει να επεξεργάζεται ένα φιλοσοφικό έργο το οποίο αντιλαμβάνεται ως υπέρβαση του κλασικού ιδεαλισμού και εκδίδει τις πρώτες του συλλογές δοκιμίων, «Saggi sull’ idealism magico», το 1925 και «Teoria dell’ individuo assoluto, το 1927, οι οποίες προκάλεσαν την προσοχή του Croce και του Calogero. Ταυτόχρονα ανακάλυψε τις ανατολικές τέχνες της αυτοπραγματώσεως, έτσι επιμελήθηκε μια Ιταλική έκδοση του Ταό τε Τσινγκ και το 1926 δημοσίευσε το πρώτο Ιταλικό έργο πάνω στην Τάντρα με τίτλο «L’ uomo come Potenza». Ακολούθησε ένα εξαιρετικά πολεμικό βιβλίο πάνω στη διαμάχη Φασισμού και Χριστιανισμού το «Imperialismo pagano», το 1928. Τα επόμενα χρόνια θα ελκύσουν το ενδιαφέρον του η αλχημεία με τίτλο «La tradizione ermetica», το 1931, ο σύγχρονος πνευματισμός, «Maschera e volto dello spiritualismo contemporaneo», το 1932, οι ιπποτικές και απόκρυφες αφηγήσεις, «Il mistero del Graal», το 1937.

Δεν έπαψε ωστόσο να παρεμβαίνει ενεργά στην πολιτιστική ζωή της εποχής. Συνεργάζεται στο «Ignis, Atanor, Bilychnis», κι εν συνεχεία εκδίδει ο ίδιος τα μηνιαία δελτία «Ur» (1927–1928) και «Krur» το 1929, ενώ το 1930 εξέδωσε το εξαμηνιαίο «La Torre», το οποίο απαγορεύτηκε λόγω μιας εξαιρετικά ετερόδοξης ερμηνείας του Φασισμού που εκπροσωπούσε. Από το 1934 μέχρι το 1943, ωστόσο, θα κρατάει τη σελίδα «Diorama Filosofico» στην ημερήσια «Il Regime Fascista di Cremona», η οποία φιλοξενεί πολλά από τα μεγαλύτερα πνεύματα της εποχής και φέρνει σε επαφή το ιταλικό κοινό με το έργο του Spengler, του Rene Guenon, του Meyrink, του Bachofen. Ίδρυσε το 1927 μαζί με άλλους Ιταλούς διανοούμενους, την ομάδα «Ur», [«Gruppo di Ur»], εξέδωσαν το μηνιαίο ομώνυμο έντυπο «Ur», την περίοδο 1927 έως το 1928 και από το 1929 το επίσης μηνιαίο δελτίο «Krur». Από το 1934 έως το 1943 έγραφε τη σελίδα «Diorama Filosofico» στην ημερήσια εφημερίδα «Il Regime Fascista di Cremona», η οποία φιλοξενούσε και γνώρισε στο ιταλικό κοινό τα έργα του Spengler, του Guenon, του Meyrink και του Bachofen.

Αρνήθηκε και δεν έγινε μέλος του Ιταλικού φασιστικού κόμματος όμως αναγνώρισε την ανάγκη της Εθνικής Επαναστάσεως του Οκτωβρίου. Συνεργάστηκε με το Φαρινάτσι στο «Φασιστικό καθεστώς» [«Regime Fascista»], ανέπτυξε στενές σχέσεις με το πρωσικό «Herrenklub», ενώ έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και παρακολούθησε την ανάπτυξη των «S.S.» που προορίζονταν να δημιουργήσουν την πνευματική και βιολογική ηγεσία του Γερμανικού Τρίτου Ράϊχ. Το 1938 επισκέφθηκε τη Ρουμανία, όπου συναντήθηκε με τον εθνικιστή διανοούμενο Κορνήλιο Codreanu, για τον οποίο έτρεφε μεγάλη εκτίμηση. Στη διάρκεια της Γερμανικής επιθέσεως εναντίον της Ρωσίας, υπέβαλλε αίτημα να στρατευθεί ως εθελοντής. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1943 μετά την πτώση του Φασισμού και την ιταλική συνθηκολόγηση, ο Έβολα κατέφυγε στη Γερμανία και συμμετείχε στις προσπάθειες για την δημιουργία μιας νέας φασιστικής κυβερνήσεως στην ελεύθερη ακόμα Ιταλία του Βορρά, ενώ επισκέπτονταν συχνά τη Γερμανία και την Αυστρία. Εργάστηκε στη Βιέννη ως ερευνητής της δομής της μασονίας στην Εταιρεία Μελετών των SS «Κληρονομιά των Προγόνων», όπου τον Απρίλιο του 1945 εξ αιτίας ενός ρωσικού βομβαρδισμού, λίγο πριν την εισβολή των Σοβιετικών, τραυματίστηκε σοβαρά και το ατύχημα αυτό θα του κληροδοτήσει μία μόνιμη αναπηρία λόγω πάρεσης των κάτω άκρων, ως επακόλουθο σοβαρών κακώσεων του νωτιαίου μυελού και παρέμεινε καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, ως το τέλος της ζωής του.

Το 1948, με τη μεσολάβηση του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού μεταφέρθηκε στην Μπολόνια όμως η επιστροφή του στην Ιταλία έγινε σε εχθρικό κλίμα. Το 1951 μετά από μια σειρά λεπτών χειρουργικών επεμβάσεων χωρίς αποτέλεσμα και μια πραγματική δοκιμασία σε νοσοκομεία, αποσύρθηκε οριστικά στην έπαυλή του σε προάστιο της Ρώμης. Η νεαρή ιταλική δημοκρατία φοβάται τη δύναμη του φιλοσόφου και τον ίδιο χρόνο, όταν κατηγορήθηκε για προτροπή της νεολαίας προς επαναστατικές και «τρομοκρατικές» κατά του αστικού καθεστώτος πράξεις» και «προώθηση του φασισμού», συνελήφθη και παρέμεινε προφυλακισμένος επί εξάμηνο, κυρίως για το δοκίμιο του «Orientamenti», που χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα «ιερά κείμενα» της φασιστικής νεολαίας. Τελικά τον Ιούνιο του 1951 οδηγήθηκε σε δίκη που διήρκεσε έως το Νοέμβριο. Στην απολογία του είπε «Εγώ υπερασπίστηκα και υπερασπίζομαι τις «Φασιστικές» ιδέες. Όχι στο κατά πόσον είναι φασιστικές αλλά στο μέτρο κατά το οποίον επαναποδέχονται μια παράδοση ανώτερη και προϋπάρχουσα του φασισμού, καθόσον ανήκουν στην ιεραρχική κληρονομιά, την αριστοκρατική και παραδοσιακή του Κράτους έννοιας που έχει παγκόσμιο χαρακτήρα και που διατηρήθηκε στην Ευρώπη μέχρι την Γαλλική επανάσταση».

Πολιτικές-Φιλοσοφικές θέσεις

Οι πολιτικές και οι φιλοσοφικές του θέσεις επηρεάστηκαν από το Φρειδερίκο Νίτσε, τον Όττο Βάϊνινγκερ, [Otto Weininger], το Τζιαμπατίστα Βίκο, αλλά και τον Κάρλο Μικελστέτερ, [Carlo Michelstaedter]. Πολιτικά ήταν αντίθετος με τον καπιταλισμό και τον Μπολσεβικισμό, όμως το έργο του «La Torre», που αποτελεί μία έντονη κριτική στο πολιτικό καθεστώς της εποχής, στη σχέση του με την καθολική εκκλησία και τους μεγαλοβιομήχανους, απαγορεύθηκε το 1930, με προσωπική εντολή του Μπενίτο Μουσολίνι. Η οπτική του απέναντι στον Φασισμό είναι ρομαντική και ανορθόδοξη, κυρίως πνευματική και δεν πήρε ποτέ συγκεκριμένη πολιτική έκφραση, θέσεις που αποτυπώνονται το 1934 στο έργο του «Επανάσταση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο». Κατηγορήθηκε όπως ο Αμερικανός ποιητής Έζρα Πάουντ, ως «φασίστας» και αποκλείσθηκε από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Τον χαρακτήρισαν «σκοτεινό φιλόσοφο», φιλόσοφο της εξέγερσης, μύστη της αρχαίας παράδοσης, αλλά και προφήτη του κόσμου.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Χρήστο Γούδη «κάνει διάκριση μεταξύ της συνήθους, εξωτερικής γνώσης των «πολλών», και της μυστικής, εσωτερικής γνώσης των «αρίστων» (των ηρώων και των ανθρώπων της γνώσης, των ιερέων και των ασκητών), σύμφωνα με την πλατωνική διάκριση μεταξύ «δόξας» και «επιστήμης». Επικριτικός για τον άνθρωπο της τετριμμένης καθημερινότητας που ζει για να τρώει, να αναπαράγεται και να πεθαίνει, αναζητά «κάτι περισσότερο από το να ζει», το γερμανικό «mehr als leben», ένα είδος νοσταλγίας για το «hyperuranium», …[…]… Στην πίστη αντιπροτείνει την εμπειρία, στην ευλάβεια την ηρωική και ασκητική πράξη, στον Θεό των θεϊστών, που θεωρείται από αυτούς ως η έσχατη πραγματικότητα και η εσχατολογική τους ελπίδα, αντιπροτείνει την ιδέα της απελευθέρωσης και του διαφωτισμού».

Διακήρυξε την ανάγκη ενός «αναρχισμού της δεξιάς», έτσι ώστε «..να αποδιοργανωθεί, να διαρραγεί και να καταλυθεί η μεταπολεμική τάξη πραγμάτων..» και ενέπνευσε την ηγεσία πολλών πολιτικών κομμάτων, όπως το «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα», [M.S.I.] και η αμερικανική «Εθνική Συμμαχία». Η προσέγγιση του Έβολα με τον Φασισμό είναι, ολοφάνερα, ρομαντική και ανορθόδοξη και όχι απαλλαγμένη από εσωτερικές αντιφάσεις. Παραμένει πάντως πνευματική και δεν πήρε συγκεκριμένη πολιτική έκφραση. Στη βάση της βρίσκεται μία κοσμοαντίληψη που διαμορφώνει ο συγγραφέας όλα αυτά τα χρόνια, αντι-μοντέρνα, αντι-υλιστική και αντι-προοδευτική, η οποία τον κάνει να βλέπει είτε στον αμερικανισμό, είτε στον μπολσεβικισμό τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: απεναντίας, εξυψώνει ρομαντικά τον αρχαίο και παραδοσιακό κόσμο. Οι θέσεις αυτές αποτυπώνονται στο πιο γνωστό ίσως έργο του, Rivolta contro in mondo moderno (Επανάσταση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο, 1934). Μεταξύ 1935 και 1943 τον αποσχολεί το φυλετικό πρόβλημα, αλλά αντιτίθεται στις βιολογικές θεωρίες του ρατσισμού: η προβληματική αυτή έχει αποτυπωθεί σε βιβλία όπως τα Tre aspetti del problema ebraico (1936) και Il mito del sangue (1941). Το τελευταίο προκάλεσε το ενδιαφέρον του Μουσολίνι, ο οποίος τον προσκαλεί τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου στο Palazzo Venezia.

Τα μεταπολεμικά χρόνια αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στο συγγραφικό του έργο και σταδιακά διαμόρφωσε μια αντίληψη για την εποχή ως τη σκοτεινή περίοδο, [Kali-yunga], του τέλους ενός πολιτισμού, της παρακμής και της αποσύνθεσης και γράφει, μεταξύ άλλων, τα έργα του Gli uomini e le rovine το 1953 και La metafisica del sesso, [Η μεταφυσική του φύλου], το 1958. Το 1963 τον επανανακαλύπτουν ως ντανταϊστή: οργανώνεται μια έκθεση όλων του των έργων στη γκαλερί «Medusa» της Ρώμης και ακολουθούν μια αυτοβιογραφία του (Il camino del cinabro, 1964) και μια συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών του έργων (Raaga Blanda, 1969). Από το 1968 μέχρι το 1974, χρονιά του θανάτου του, ιδρύει και επιμελείται στις εκδόσεις Mediteranee τη σειρά «Orrizonti dello Spirito» όπου παρουσιάζει έργα ποικίλου πνευματικού και παραδοσιακού προσανατολισμού. Η γενιά «της αμφισβήτησης» του 1960 ανακαλύπτει εκ νέου το έργο του, το οποίο ερμηνεύει όχι μόνο προς τα δεξιά αλλά και προς τ’ αριστερά. Οι πίνακες και τα έργα του σήμερα εκτίθενται σε ιδιωτικές συλλογές και στη Galleria Nationale d’ Arte Moderna της Ρώμης. Το συγγραφικό του έργο έχει μεταφραστεί σε όλες τις Ευρωπαϊκές γλώσσες.

Το τέλος του

Το 1968, παρουσίασε οξεία καρδιακή ανεπάρκεια και το 1970 στη διάρκεια μιας ανάλογης κρίσης εισήχθη στο νοσοκομείο, με επιμονή ενός γιατρού που ήταν προσωπικός του φίλος. Σταδιακά η υγεία του επιδεινώθηκε και εμφάνισε δυσκολίες στην αναπνοή, ενοχλήσεις στο συκώτια, προσβάλλονταν από συνεχείς λοιμώξεις, και σταδιακά μειώθηκε η ανάγκη του για τροφή. Με τη διαθήκη του όρισε να αποτεφρωθεί το σώμα του δίχως τελετές ή ομιλίες. Μετά το θάνατό του, παρουσία ελάχιστων συγγενών και οπαδών του η σορός του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες της τοποθετήθηκαν σε μια λαξεμένη τεφροδόχο, στον παγετώνα του όρους Μόντε Ρόζα [Monte Rosa], στις Ιταλικές Άλπεις.

Εργογραφία

Επιμελήθηκε την πρώτη ιταλική έκδοση του Τάο Τε Τσίνγκ και έκανε γνωστές στην Δύση τις πρακτικές της Τάντρα, της γιόγκα του σεξ καθώς και τον κώδικα τιμής των Σαμουράι. Ως καλλιτέχνης γνώρισε από κοντά τον Φιλίππο Τομάζο Μαρινέττι και τον Τζοβάνι Παπίνι, ενώ διατηρούσε αλληλογραφία του με τον Τζαρά. Το 1969 τα ποιητικά του έργα παρουσιάστηκαν με το γενικό τίτλο «Raaga Blanda», ενώ παράλληλα ως ζωγράφος παρουσίασε τα έργα του στη Ρώμη και στο Βερολίνο και με τα έργα του επηρέασε το ρεύμα του Ντανταϊσμού στο οποίο εντάχθηκε.


Το 1963 οργανώθηκε έκθεση όλων των έργων του στη γκαλερί «Medusa» στη Ρώμη, ενώ από το 1968 μέχρι το 1974, χρονιά του θανάτου του, ίδρυσε και επιμελήθηκε τις εκδόσεις «Mediteranee» και τη σειρά «Orrizonti dello Spirito» όπου παρουσίασε έργα πνευματικού και παραδοσιακού προσανατολισμού. Το συγγραφικό του έργο έχει μεταφραστεί σε όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές γλώσσες. 

Ύλη εναντίον Πνεύματος



για να παραγγείλετε το βιβλίο στον σύνδεσμο εδώ

Όταν μαζευτήκαμε στο δωμάτιο στον Οίκο μας, οι πέντε μας μαζί με δέκα πρωτοετείς και δευτεροετείς φοιτητές, και όταν θελήσαμε να γράψουμε μερικά γράμματα προς τον κύριο Χριστάτσε Σολομόν και σε άλλους, μόνο τότε συνειδητοποιήσαμε πόσο φτωχοί ήμασταν, γιατί όλων μαζί μας έλειπαν ακόμη και τα χρήματα για τους φακέλους και τα γραμματόσημα. Μέχρι τότε, όποτε μας έλειπαν χρήματα, πηγαίναμε στους μεγαλύτερους βετεράνους και τους ζητούσαμε. Αλλά τώρα δεν είχαμε κανέναν για να στραφούμε. Να ξεκινήσουμε έναν πολιτικό οργανισμό τελείως αδέκαροι! Ήταν ταυτοχρόνως ένα δύσκολό και τολμηρό πράγμα για να κάνουμε. Σε αυτόν τον αιώνα που η ύλη είναι παντοδύναμη, που κανείς δεν ξεκινάει οτιδήποτε ασχέτως του πόσο μικρό είναι, χωρίς να ρωτήσει τον εαυτό του «πόσα λεφτά έχω;». Ο Θεός ήθελε να αποδείξει, πως στην λεγεωναρική νίκη η ύλη δεν έπαιζε κανένα ρόλο.

Μέσω της τολμηρής χειρονομίας μας, στρέψαμε τις πλάτες μας σε μία νοοτροπία που κυριαρχούσε στα πάντα. Σκοτώσαμε μέσα μας έναν κόσμο, ώστε να υψώσουμε έναν άλλο, ψηλά ως τον ουρανό. Η απόλυτη εξουσία της ύλης ανατράπηκε, έτσι ώστε να αντικατασταθεί από την αρχή του πνεύματος, των ηθικών αξιών.

Δεν αρνούμασταν και δεν θα αρνηθούμε ποτέ την ύπαρξη, την λειτουργία και την αναγκαιότητα της ύλης στον κόσμο, αλλά αρνηθήκαμε και θα αρνούμαστε για πάντα το δικαίωμα της απόλυτης κυριαρχίας της. Με άλλα λόγια, δίναμε ένα χτύπημα σε μία νοοτροπία, η οποία έθετε τον χρυσό μόσχο στο επίκεντρο και ως τον κύριο σκοπό της ζωής. Συνειδητοποιούσαμε, πως αν επρόκειτο να βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο της αντεστραμμένης σχέσεως αξιών μεταξύ πνεύματος και ύλης, θα είχαμε εξαντλήσει εντός μας κάθε κουράγιο, δύναμη, πίστη και ελπίδες. Κατά την διάρκεια εκείνου του πρώτου ξεκινήματος βρήκαμε την μόνη ηθική δύναμη, μόνο στην ακλόνητη πίστη, πως θέτοντας τους εαυτούς μας στην αρχική αρμονία της ζωής, την υποταγή της ύλης στο πνεύμα, θα μπορούσαμε να υποτάξουμε τις αντιξοότητες και να είμαστε νικηφόροι επί των σατανικών δυνάμεων που συνασπίζονταν με σκοπό να μας καταστρέψουν.

Κορνήλιος Κοντρεάνου

Από το βιβλίο του «Για τους Λεγεωνάριους μου» (1936) 

Βιβλιοπαρουσίαση: Dietrich Eckart - Ο βίος ενός Γερμανού (Alfred Rosenberg)



Το να είσαι αυθεντικός άνθρωπος είναι έγκλημα, όχι μόνο σήμερα επί δημοκρατίας, η οποία αναπαράγει πλειοψηφίες για να φυτοζωεί, χωρίς να γεννά δυνάμεις που να διάγουν έναν αποδοτικό βίο. Η απεικόνιση του Εαυτού ήταν ενοχλητική ακόμα και πριν την εξέγερση του 1918. Όταν χαρακτήρες με αυτοπεποίθηση εξέφραζαν δυνατά τη γνώμη τους, αυτό δεν άρεσε σε εκείνους που κατείχαν υψηλές θέσεις, ακόμα πιο χαμηλά, η αστική τάξη κρατούνταν σε μια σταθερή υποκειμενική αφοσίωση, ενώ η σοσιαλδημοκρατία με τη σειρά της, κλεισμένη μέσα στη δική της σφαίρα ύπαρξης, έκοβε όσα κεφάλια τολμούσαν να σκεφτούν ανεξάρτητα πέρα από την μαρξιστική κατήχηση. […] Όπως είπε ο Ίψεν: ο καλικάντζαρος κυβερνά την ώρα, ο υπάνθρωπος κυβερνά τον άνθρωπο. Η εποχή της δημοκρατίας βιώνει την τελική αποκάλυψή της.


[…] Αν κάποιος πει  ότι το έργο ενός ποιητή μπορεί να κατανοηθεί σωστά μόνο αν ξέρουμε την προσωπικότητά του, αυτό ισχύει διπλά για τον Ντήτριχ  Έκαρτ. 

για να το παραγγείλετε εδώ