Όταν ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός απαγγέλει το ποίημα του «φασιστή» Κωνσταντίνου Καβάφη …

 

«Ο φασισμός είναι η εθνική αίρεση του σοσιαλισμού και η κοινωνική αίρεση του εθνικισμού. Από αυτές τις δύο αιρέσεις γεννιέται μια πίστη. Μοναδική. Από τις αιρέσεις, από θέσεις που αμφισβητούν η μία την άλλη, από τις αντιθέσεις που αντιπαρατίθενται, γεννιέται η πρόκληση της σύνθεσης. Μια νέα ορθοδοξία: η σωστή πίστη, ο σωστός δρόμος, ο σωστός τρόπος, η σωστή ζωή. Ο Berto Ricci μας το έδωσε αυτό. Η ζωή ως πολιτοφυλακή»

Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»

Ο Otto Strasser για τους Φασίστες:

«Το μονοπάτι όπου βαδίζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι πά­ντοτε το ίδιο. Αρχικά είναι αναρχικοί ή ακραίοι σοσιαλιστές, κατόπιν “προσηλυτίζονται” στον εθνικισμό και δημιουργούν αξιοσημείωτες μεσσιανικές ιδέες … και φορτίζουν τον ακίνδυ­νο εθνικισμό των ενώσεων και των κομμάτων με το δυναμίτη της αναρχικής ετοιμότητας για δράση» 

του Μαυρομετωπίτη

Δεν πάει πολύς καιρός από την έκρηξη που συνέβη στους Αμπελόκηπους τα ξημερώματα της 1^ης Νοέμβρη του 2024. Μια έκρηξη που υπενθύμισε στο αστικό κράτος ότι εκτός από την νεκρόφιλη, αστική ηρεμία της σαπισμένης κοινοβουλευτικής ζωής και της παρλιαμενταρικής υποκρισίας υπάρχει και μια άλλη μορφή αναμέτρησης με το κατοχικό καθεστώς, μία άλλη μορφή σύγκρουσης με το εξουσιαστικό Σύστημα που τσακίζει, φυλακίζει και καταστρέφει τις ζωές μας, αυτή του ένοπλου αγώνα. Μια μέθοδος, που τα τελευταία χρόνια, ακολουθεί τακτικά η άκρα αριστερά ανά τον κόσμο ανεξαρτήτως του αν αποφαίνεται αποτελεσματική ή όχι.

Το αποτέλεσμα της αυτοσχέδιας βόμβας υψηλής ισχύος και τεχνοτροπίας που εξεράγγη ήταν ένας νεκρός με τα μάτια του να τα βρίσκουν στον φωταγωγό … μία βαρύτατα τραυματισμένη και δεκαέξι καθημερινές οικογένειες της βιοπάλης να είναι ξαφνικά άστεγες. 

Και εδώ γεννιούνται ορισμένα εύλογα ερωτήματα με πρώτο και κυριότερο το πως μπορεί ο οποιοσδήποτε να παριστάνει τον «τρομοκράτη» και τον «επαναστάτη» χωρίς να ξέρει το πώς ... να παίζει με την φωτιά, να κατασκευάσει και να χειριστεί εκρηκτική ύλη, βασικές μεθόδους μιας τέτοιας μορφής αγώνα και κυρίως σε τοποθεσίες πέραν του αστικού ιστού όπου ένα λάθος δεν θα κοστίσει ακριβά την ζωή ή την περιουσία απλών, καθημερινών ανθρώπων. 

Εν τέλει η βόμβα άλλον στόχο είχε και άλλον βρήκε: θύματα της τα λαϊκά διαμερίσματα 16 κατοίκων τα οποία κρίθηκαν ακατάλληλα και οι ένοικοι τους … θα μείνουν στο δρόμο για 6 μήνες. Ο αναρχικός αγώνας κατέληξε, από το να πλήττει βασικούς καθεστωτικούς στόχους, στο να καταστρέφει ζωές λαϊκών ανθρώπων, ανθρώπων του μόχθου και του μεροκάματου, τίμιους της εργατικής τάξης της διπλανής πόρτας. Άλλο ένα ακόμη δείγμα της αντικοινωνικής κατάντιας και της απόλυτης παρακμής την οποία υφίσταται η εν Ελλάδι άκρα αριστερά!

Ποιος όμως ήταν ο πραγματικός στόχος της σχεδιαζόμενης επίθεσης; 

Εδώ βρίσκεται και το «ζουμί». Ενώ τα καθεστωτικά μέσα οργίαζαν έσπευσαν να διαδώσουν ότι πιθανοί στόχοι ήταν η Ισραηλινή πρεσβεία ή αλλά κυβερνητικά κτήρια, διαδόθηκε γρήγορα η ανεπιβεβαίωτη είδηση ότι οι antifa θα τοποθετούσαν την βόμβα τους στο μνημείο του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη στο Νέο Ηράκλειο με σκοπό να μακελέψουν τους εθνικιστές που ετοίμαζαν τελετή μνήμης. 

1^η  Νοεμβρίου και ακόμη παρέμενε νωπή η θύμηση της άνανδρης δολοφονίας των δύο αδελφών μας, η οποία μέχρι σήμερα είναι ανεξιχνίαστη και θαμμένη από τις αρχές, αδιάφορη έως ... υποστηριζόμενη από μεγάλο μέρος της κοινωνίας και κυρίως αντικείμενο χλευασμού και επίδειξης δύναμης από το αστικό κατεστημένο το οποίο δεν χάνει την ευκαιρία να απαγορεύσει τις δραστηριότητες, εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις προς τιμή των νεκρών συντρόφων μας και να συλλάβει ξένους συναγωνιστές (βλέπε Casa Pound) που έρχονται στη χώρα μας για να τιμήσουν την θυσία (θυμηθείτε τα γεγονότα του 2023, τις απαγορεύσεις στο καιρό του κορωνοϊού κλπ).

Νωπό, φαίνεται, πως ήταν στη μνήμη των αντιφασιστών και το ... «πακέτο» στο μετρό στο Μοναστηράκι με το οποίο ένιωσαν, πως τιμωρούνται στη πράξη οι «μαγκιές» πάνω σε μαρμάρινες πλάκες και η βεβήλωση μνημείων. Από ότι φαίνεται μεγάλη η ντροπή και η ήττα για τους απέναντι, αναζητώντας, έναν χρόνο μετά, έναν νέο κύκλο αίματος για να ανακτήσουν την τιμή τους. Μια εφαρμογή της Ιταλικής «στρατηγικής της έντασης» που μόνο ζημιά στην ελληνική κοινωνία και στον βασανισμένο ελληνικό λαό έχει να κάνει και από την άλλη να ωφελήσει την αστική καταστολή της οποίας θα αποτελεί βούτυρο στο ψωμί. 

Οι ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες δείχνουν ότι για τους απέναντι είναι προτιμότερο να σφάξουν αθώους, απλούς, καθημερινούς, λαϊκούς ανθρώπους, ανθρώπους της εργατικής τάξης, μεροκαματιάρηδες. Είναι προτιμότερο να κομματιάσουν τον συμφοιτητή τους, τον συνάδελφο τους, ενδεχομένως τον φίλο τους. Είναι προτιμότερο να χτυπήσουν πατριώτες, εθνικιστές με τους οποίους ανήκουν στα ίδια κοινωνικά στρώματα, μοιράζονται κοινές αγωνίες και βάλλονται από τους ίδιους εχθρούς. 

Τα πάντα είναι προτιμότερα εκτός από το να χτυπήσουν τον Λεβιάθαν της αστικής δημοκρατίας, τον Κύκλωπα του κοινοβουλευτισμού, το τέρας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που αφανίζει λαούς και έθνη, καταστρέφει πολιτισμούς και ωθεί άπαντες σε ένα τέλμα φτωχοποίησης, εξαθλίωσης και υποταγής στο χρηματοπιστωτικό και πολυεθνικό κεφάλαιο. 

Μην ξεχνάμε με ποιους συνασπίζονταν όλα αυτά τα χρόνια μπροστά στον «κίνδυνο του φασισμού», μη ξεχνάμε τα «τείχη της δημοκρατίας», τις αγκαλιές έξω από το εφετείο, τους πανηγυρισμούς της πτώσης του Συνταγματάρχη Καντάφι, τις χαρές για την νίκη των τζιχαντιστών στη Συρία και τις σφαγές των εθνικιστών και κομμουνιστών που στήριζαν τον Άσαντ, την υποστήριξη στον Αμερικανοσιωνισμό ενάντια στο Ιράν, την αλληλεγγύη στους σιωνοκινούμενους Κούρδους, όλο το φαύλο κύκλο της πέρα για πέρα καθεστωτικής σαπίλας και κατρακύλας της ελληνικής antifa.

Μια σφαγή αθώων στο Νέο Ηράκλειο λοιπόν, που θα ήταν ... «ταμάμ» για το αστικό κράτος, μία υπέροχη αφορμή για την αύξηση της καταστολής, της μπατσοκρατίας, της εφαρμογής τρομονόμων που θα οδηγούσαν σε μία άλλη τρομοκρατία: την καθεστωτική! Όλα βολικά και όλα όμορφα για την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, πράγμα που μας δείχνει κατάφωρα το πως αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοβοηθιούνται οι κεφαλές της συστημικής «Λερναίας Ύδρας». 

Ωστόσο, εν τέλει, τα γεγονότα έλαβαν μία τροπή εις βάρος του αναρχικού χώρου ο οποίος έπεσε στην ίδια του την λούμπα. Μία λούμπα που δείχνει, από την άλλη, την ξεφτίλα της ελληνικής ακροδεξιάς, του αιώνιου τσανακογλείφτη του γκλοπ ... που την κλείνει στο Δομοκό και την ντύνει καθαρίστρια και νοσηλεύτρια.

Με την αστεία αφορμή ότι τα δαχτυλικά του αποτυπώματα βρέθηκαν σε μία σακούλα (…) στο κεντρικό σημείο της έκρηξης, ο Νίκος Ρωμανός, συνελήφθη ξανά και προφυλακίστηκε χωρίς να συντρέχει κάποιο βάσιμο, σοβαρό και άξιο κατηγορητήριο. Το κράτος ήθελε να δείξει τα δόντια του και να φυλάξει τον κώλο του, κλείνοντας στα μπουντρούμια του έναν άνθρωπο, που παρόλο τις ιδεολογικές διαφωνίες και το αντίθετο άκρο που εκπροσωπεί, είχε διατηρήσει μία αξιοπρεπή επαναστατική θέση, είχε μείνει περήφανος μπροστά στην κρατική καταστολή και αλαζονεία. Ο ακροδεξιός τενεκές μπορεί να εκσπερματώνει με την μπλέ στολή, των κρατικών γουρουνιών να τον πιάνει ρίγος με το αστυνομικό γκλόπ, να εύχεται ψόφο στον αναρχικό στη φυλακή. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης όμως, αυτός που οι απέναντι θα πουν Φασίστα, δεν χαίρεται με την κρατική καταστολή, δεν γουστάρει την αυθαιρεσία του μπάτσου, δεν χωνεύει τον δικαστή με την βίλα στην Εκάλη, δεν αδιαφορεί για τις άθλιες συνθήκες κράτησης στις ελληνικές φυλακές. Διότι ξέρει ότι κάποτε ίσως βρεθεί εκεί, εφόσον πρώτα περάσει από τα χέρια του αστυφύλακα και την κρίση του δικαστηρίου. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης βλέπει σαν κύριο και πρωταρχικό του εχθρό το αστικό κράτος που τυραννάει το Λαό του, ξεπουλάει την Πατρίδα του, εξαφανίζει το Αίμα του. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης πολέμαει με Λύσσα και Μίσος το κατεστημένο της Πλουτοκρατίας, της Διαφθοράς και της Διαπλοκής, της Ρεμούλας και της Βρωμιάς. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης θέλει την κατάρρευση της Πολιτείας των πρεζεμπόρων, των δολοφόνων των Τεμπών, των παιδεραστών και των βιαστών. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης διακατέχεται από τα Αρχέγονα Άρια Αισθήματα της Τιμής, της Περηφάνιας και της Ανδρείας, αισθήματα που χαρακτηρίζουν τον επαναστατικό μηδενισμό, φορέας του οποίου είχε υπάρξει ο Νίκος Ρωμανός. 

Μια κουλτούρα και μία αισθητική που προτάσσει τον ωμό, ατομικό ηρωισμό των αγωνιστών συνδυασμένο με την ύψιστη ελιτιστική περιφρόνηση προς τις συμβιβασμένες και ηττοπαθείς μάζες. Μία επανεμφάνιση του Αριστοκρατικού Τρόπου Ζώης που δεν περιμένει την έγκριση και τη νομιμοποίηση από τα κάτω, αλλά δρα γενναία, άμεσα και ολοκληρωτικά μέσα από την καθαρτήρια Φλόγα του Πολέμου. Η επανεμφάνιση του Πολεμιστή που τόσο είχε υμνήσει ο Ιούλιος Έβολα!

Στη διακήρυξη του, επ'αφορμή της καταδίκης του, ο Νίκος Ρωμανός αφού τορπίλισε επικοινωνιακά την κρατική αυθάδεια και τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό έκλεισε κάνοντας αναφορά σε ένα ποίημα του Αλεξανδρινού Κωνσταντίνου Καβάφη. «Τιμή σε εκείνους που στη ζωή τους όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες ...» μια αναφορά λίγο οξύμωρη για τον «χώρο» στον οποίον απευθύνεται. 

Διότι μπορεί να μη συγκινεί και πολύ την άκρα αριστερά που φτύνει την Παράδοση, που περιφρονεί την Τιμή και Περηφάνια της Εθνικής κληρονομιάς, που δεν αισθάνεται τον Ιδεαλιστικό πολεμικό παλμό του Σπαρτιάτη Μαχητή, που δεν μπορεί να νιώσει την ύστατη ηρωική αυτοθυσία του Πολεμιστή των Θερμοπυλών, αλλά σίγουρα συγκινεί όλους εμάς τους Έλληνες που και νιώθουμε το Υπεράνθρωπο Ήθος και το θεωρούμε φάρο και οδοδείκτη στον «πόλεμο του σήμερα». 

Έναν πόλεμο για την επαναφορά του Ανθρώπου έναντι του αποχαυνωμένου, μηχανικά συντηρούμενου, δούλου της εξουσίας, ένας πόλεμος που περνάει μόνο μέσα από την θύμηση των Ηρωικών Αρχετύπων.

Ο Νίκος Ρωμανός λοιπόν κλείνει με τον Καβάφη. Τον Κωνσταντίνο Καβάφη που κάποτε η υπογραφή του βρέθηκε σε συγχαρητήρια επιστολή προς την «Ένωση Ελλήνων Φασίστων», η οποία δημοσιεύθηκε στη τότε εφημερίδα ΣΚΡΙΠ και την οποία επιβεβαίωσε χρόνια αργότερα ο ιστορικός Σαράντος Καργάκος. Και επειδή πολλά έχουν ειπωθεί και ισχυριστεί για να αμφισβητήσουν το γεγονός, δεν θα επιμείνουμε στο αν πρόκειται περί πλαστογραφίας ή παραφιλολογίας αλλά θα αφήσουμε στους ιστορικούς να εξακριβώσουν το αν ο Καβάφης υπήρξε Φασίστας ...

Δεν ξεχνάμε και την προκήρυξη των «Πυρήνων της Φωτιάς» (στους οποίους ανήκε ο Νίκος Ρωμανός) το 2010, όπου ειπώθηκαν κάποια σωστά πράγματα και τέθηκαν κάποιες σωστές θέσεις σχετικά με την κατάσταση που επικρατούσε και επικρατεί στον εθνικιστικό χώρο. Ορθώς, θίχτηκαν κάποια πρόσωπα, κόμματα και καταστάσεις που κρατούν τους εθνικιστές αγωνιστές υποδόρια της κρατικής εξουσίας με αποτέλεσμα σε πολλούς να φαντάζουν ως «παρακρατικοί». 

Ανίκανοι ηγετίσκοι και «φυρερίσκοι» που συνδιαλέχθηκαν με το κρατικό σύστημα και στο τέλος το πλήρωσαν ακριβά. Προβατοποιημένοι αγωνιστές του κώλου, χρήσιμοι ηλίθιοι των καθεστωτικών φιλοδοξιών. Ένας φαύλος κύκλος που συντηρεί και εκτρέφει την σαπισμένη μπατσόφιλη αστική ακροδεξιά. Και μπορεί οι «Πυρήνες της Φωτιάς» να παραδέχτηκαν ότι ακόμη και αν εμφανιστούν «καθαροί, πράγματι αντικαθεστωτικοί και απαλλαγμένοι από τον παρακρατικό έλεγχο, εθνικοσοσιαλιστές» θα συνεχίσει να τους χωρίζει άβυσσος μαζί τους, ωστόσο υπάρχουν κάποιες τέμνουσες παράλληλες που φέρνουν κοντά τους Εθνικοεπαναστάτες και τους Αναρχικούς και προκαλούν τον αμοιβαία σεβασμό μεταξύ τους. 

Και αυτές είναι οι γραμμές του αντικαθεστωτικού αγώνα, της αντικρατικής πάλης που τους οδηγεί στα ίδια ανήλιαγα κελιά της αστικής δημοκρατίας. Οι γραμμές της από κοινού άρνησης του συστήματος και της ύψιστης αηδίας για τις κοινωνικές σχέσεις τις οποίες γεννά. Τις σχέσεις υποταγής, εθελοδουλείας, ατομικισμού, ωφελιμιστικής απόλαυσης. Μόνο λίγοι μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να ζεις κοινωνικά αποκλεισμένος, χωρίς να μπορείς να ταιριάξεις πουθενά στα φρικτά καλούπια της μεταμοντέρνας κοινωνίας του αστικού lifestyle. Μόνο λίγοι μπορούν να νιώσουν τι θα πει πραγματικά Αντικοινωνικός! 

Και επειδή δεν είναι ώρα να ανοίξουμε ιδεολογικές συζητήσεις, να οριοθετήσουμε έννοιες όπως ο «Αναρχοφασισμός» και να ψάξουμε τις αναρχικές αφετηρίες και την αναρχική φύση της Φασιστικής ιδεολογίας, θα πούμε ότι και μόνο η αίσθηση της ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ και της ΤΙΜΗΣ είναι αρκετές για να δείξουμε τον σεβασμό μας στον οποιονδήποτε μένει ακλόνητος στις επαναστατικές του θέσεις, υπερασπίζεται μέχρι τέλους τις ιδέες του, μένει ακέραιος πολιτικός στρατιώτης στο «πολεμικό μέτωπο» των αστικών φυλακών!

Κλείνουμε λοιπόν και εμείς με τα λόγια ενός άλλου μεγάλου «καταραμένου» της Ιστορίας, ενός άλλου μεγάλου «του δικού μας Λένιν» τον οποίον λάτρεψε ο Nicola Bombacci αυτός ο «Mαύρος Kομμουνιστής».

Κλείνουμε με τα λόγια του Μπενίτο Μουσολίνι:

«Το κράτος, αυτός ο Μολώχ με την τρομερή όψη, παίρνει τα πάντα, γνωρίζει τα πάντα και αφανίζει τα πάντα. Κάθε λειτουργία του κράτους αποτελεί μία συμφορά. Η τέχνη του κράτους είναι μία συμφορά. Το ίδιο και η κρατική ιδιοκτησία της ναυτιλίας καθώς και η κρατική παροχή των αναγκαίων προς το ζην και η λιτανεία θα μπορούσε να επεκταθεί στο άπειρο ... Εάν οι άνθρωποι είχαν έστω και μία αμυδρή ιδέα της αβύσσου προς την οποία σπρώχνονται θα αυξανόταν ο αριθμός των αυτοκτονιών, διότι τείνουμε να φτάσουμε στην πλήρη καταστροφή της ανθρώπινης προσωπικότητας. Το κράτος είναι μία τρομερή μηχανή που καταβροχθίζει ζωντανούς ανθρώπους και  μετά τους ξερνάει άψυχα μηδενικά»

Προτεινόμενοι σύνδεσμοι: (ανανεώθηκε)

Οι αριστερές καταβολές του Φασισμού (περιοδικό Ένζυμο τεύχος Η, Φθινόπωρο 2020)

Το Φασιστικό κράτος είναι ένα αντι-κράτος

Berto Ricci, ο αναρχοφασιστής που κατάφερε να ξεπεράσει την αριστερά και την δεξιά

Marciano Durruti (06.03.1911 - 22.08.1937): Presente!

Πάντα γελαστοί και γελασμένοι - «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου Μαρτύρων»: Μια άγνωστη «αναρχοεθνικιστική» μουσική ρωγμή αίματος στον σάπιο τοίχο της ντόπιας και ξένης κατοχής.

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: αυτά έλεγε ο Αναρχικός ηγέτης Ντιέγκο Αμπάντ ντε Σαντιγιάν, γραμματέας της FAI, ένα χρόνο μετά τη λήξη του ισπανικού εμφυλίου, για τον Φασίστα αρχηγό της Φάλαγγας Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα

Αιρετική γραφή: Τι συμβαίνει με κάποιους αναρχικούς στην Ελλάδα;

Pyotr Kropotkin και Muammar Qaddafi - μια συγκριτική ματιά στον Κανταφισμό από την αριστερή οπτική: όταν ο ευγενής «Aναρχικός Πρίγκιπας» Πέτρος Κροπότκιν συνάντησε τον Εθνικιστή «Αδερφό Συνταγματάρχη» Μουαμάρ Καντάφι στην όαση των ιδεών της Λιβύης

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: όταν η «κόκκινη» λύσσα της RAF επανέφερε την «φαιά» κληρονομιά των «Ταγμάτων Εφόδου» - «Baader - Meinhof - Gruppe» - «Οι Κόκκινοι Werewolves* που άργησαν;» ή μια μεταπολεμική αναλαμπή του Γερμανικού «αριστερού εθνικισμού;» (απόσπασμα από το άρθρο «Το αίνιγμα RAF: Avantgarde της Τρομοκρατίας ή ριζικός Γερμανικός εθνικισμός;» που δημοσιεύτηκε στο https://allenaki.wordpress.com/)

Ο «αναρχοφασισμός»: από τον Berto Ricci στους NAR, η μεγάλη ιστορία ενός αιρετικού φλερτ.

Les extrêmes se touchent: η Αλληλοεπικάλυψη Αναρχισμού και Φασισμού

Ο «καταραμένος αναρχοφασίστας» Νίκος Βεργίδης: Αυτόνομος, Άναρχος και Αμετανόητος, ένας «συνειδητός ασυμβίβαστος» - και ένα άρθρο του στο περιοδικό «Έρημη Χώρα» - (.pdf)

«Αναρχοφασισμός»: Μια επισκόπηση της «Δεξιάς Αναρχικής» Σκέψης

Το πάθος για τον Che (που διάβαζε Jose Antonio) του αντικομφορμιστικού χώρου (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Ο Che Guevara για τον Φασισμό

τoυ Giorgio Mari (Barbadillo.it)

Αναφέρω πρώτα, ότι σε αυτό το άρθρο θα χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «δεξιά» αποκλειστικά και μόνο εννοούμενη ως «κοινωνική δεξιά». Ξανακοιτάζοντας επιπόλαια στο διαδίκτυο κάποιες αφίσες που έχουν φτιάξει οι ακτιβιστές του κόσμου μας, προς τιμήν του Che  Guevara, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τις διαμάχες που προκάλεσαν από τη μια πλευρά της πολιτικής στην άλλη.

Αδικαιολόγητη και άτοπη διαμάχη, που ίσως προκλήθηκε από την έλλειψη γνώσης του ιδεολογικού σύμπαντος μας. Ήδη ο δημοσιογράφος Mario La Ferla, του περιοδικού “L'Espresso”, στο βιβλίο του "L'altro Che" (Ο άλλος Che) περιγράφει με καλά λόγια τον θαυμασμό που τρέφουν οι «ριζοσπάστες δεξιοί»  ακριβώς για τον Διοικητή. Μια αγάπη γνήσια, ειλικρινής, χωρίς προσχήματα. 

Το 1961, το τότε FUAN, η πανεπιστημιακή οργάνωση του MSI (του Ιταλικού νεοφασιστικού κινήματος), αποφάσισε να αποτίσει φόρο τιμής στον «αντάρτη», κατά τη διάρκεια της κατάληψης στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας. Μετά το θάνατο του Guevara, στις 9 Οκτωβρίου του 1967, οι πρώτοι που τίμησαν τον χαρακτήρα αυτόν ήταν οι καλλιτέχνες του “Bagaglino”, ενός καμπαρέ της «δεξιάς», που συνέθεσαν τη μπαλάντα "Addio Che" σε δίσκο 45 στροφών.

Και πως να μην αναφέρουμε όλα εκείνα τα παλλόμενους και μεγάλα μυαλά, της πλευρά μας, που του «τραγουδούσαν τα εύσημα»; Εγκέφαλοι του διαμετρήματος του Jean Thiriart, του ιδρυτή της “Jeune Europe”, του Alain de Benoist ή του Jean Cau, συγγραφέα του βιβλίου “Une passion pour El Che”. Για να μείνουμε στο σπίτι μας, σίγουρα έρχεται στο μυαλό ο καθηγητής Franco Cardini, πάντα παραμυθένιος, ο οποίος σε μια ανοιχτή επιστολή του εκφράστηκε για τον Castro και την κουβανική επανάσταση με τρόπο που ... διαβάζοντας το απλά σε μαγεύει.

«Η επανάσταση ήταν εθνικό και λαϊκό «πράγμα». Στην Κούβα, όπου πήγα, έβλεπα συχνά με τα μάτια μου το μότο «Patria o muerte. Το νησί είναι ένα πραγματικό εργαστήριο πατριωτικού σοσιαλισμού. Μόνο αργότερα, αναγκασμένη από την ασφυκτική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, η επαναστατική ηγεσία χρειάστηκε να αναζητήσει υποστήριξη στο σοβιετικό στρατόπεδο. Μεταξύ άλλων, με ένα είδος «αδέσμευτου» τρίτου δρόμου σε έναν κόσμο χωρισμένο σε δύο μπλοκ. Μια Realpolitik». 

Για να μείνουμε μεταξύ του ιδανικού πεδίου και της πραγματικής πολιτικής, αξίζει επίσης να θυμηθούμε τη σταθερή και ακλόνητη φιλία που συνέδεσε τον «Ernesto» με τον Peròn, που θεωρείται ο τελευταίος πολιτικός της κοινοτικής «δεξιάς». Δεν είναι μυστήριο ότι οι δυο τους συναντήθηκαν στην Ισπανία του Φράνκο, με την έγκριση του “Caudillo”.

Για όλα αυτά, πιστεύω ότι οι πολεμικές που διαχέονται τακτικά σε μια «δεξιά», που «χαιρετίζει» με την κακή έννοια τον Ernesto Guevara, είναι άτοπες. Οι ακτιβιστές  μας το έκαναν πάντα με τρόπο σωστό. Ανήκε τελικά ο Guevara  στο σύμπαν μας; Κανείς δεν το λέει και δεν έχει μεγάλη σημασία. Αλλά σίγουρα δεν ανήκει καν σε αυτόν τον βαριεστημένο προοδευτικό κόσμο, που τον έχει κατατάξει ως merchandising, με στόχο να πουληθούν μπλουζάκια και γκατζετάκια στα παιδιά του δυτικού καπιταλισμού τύπου Yankee. 

Πρακτικά όλα όσα πολέμησε ο απελευθερωτής της Κούβας. Επιπλέον, υπάρχει σίγουρα το καθήκον να τιμήσουμε έναν άνθρωπο που μοιράστηκε τις ίδιες τις μάχες μας, απευθείας «επί τόπου», μέσα στο δάσος. Ένας άνθρωπος που, τελικά, εγκατέλειψε και τις υπουργικές του θέσεις για να συνεχίσει τον αγώνα στο πεδίο, όπου βρήκε το θάνατο. Μαζί του, στην «τσέπη» του, λέει ο θρύλος, τα γραπτά και οι ομιλίες του Josè Antonio Primo de Rivera, ιδρυτή της Ισπανικής Φάλαγγας.

Τα υπόλοιπα είναι απλά βαρετά λόγια.

“Hasta la victoria siempre Comandante”

«Είναι ο Fidel Castro φασίστας;» του Maurice Bardèche (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 Λίγοι ξέρουν ότι κατά την διάρκεια της Κουβανικής Επανάστασης 1955-1959, ο Φιντέλ Κάστρο κουβαλούσε παντού μαζί του τα "Άπαντα" του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, αρχηγού της Ισπανικής Φάλαγγας 

Ο Κάστρο μελέτησε τον Χίτλερ σε βάθος. Ο Ισπανός Ιησουίτης ιερέας Armando Llorente, δάσκαλος, μέντορας και φίλος του Φιντέλ στο Colegio de Belén, είπε πριν από χρόνια ότι ο Κάστρο ζήτησε από τη βιβλιοθήκη του σχολείου το βιβλίο «Mein Kampf» του Χίτλερ και «τον εντυπωσίασε πολύ». 

Ο Φιντέλ Κάστρο εισέβαλε στους στρατώνες της Μονκάδα, απέτυχε, τράπηκε σε φυγή, ανακαλύφθηκε και συνελήφθη. Στη δίκη είπε στο δικαστήριο: «Η σημερινή σιωπή δεν έχει σημασία. Η ιστορία σίγουρα θα τα πει όλα». 

Αυτό δημοσιεύθηκε από τη δημοσιογράφο Marta Rojas (η οποία κάλυψε τη δίκη) στο περιοδικό Bohemia, στις 27 Δεκεμβρίου 1953 στο τμήμα "Στην Κούβα". 

Ο δημοσιογράφος δεν έγραψε «Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η ιστορία θα με απαλλάξει», γιατί δεν ήταν αυτό που είπε ο κατηγορούμενος στη δίκη. 

Αργότερα, ήδη φυλακισμένος (22 μήνες), μετά από πρόταση του συγγραφέα και φίλου Jorge Mañach, ο caudillo έδωσε ένα μικρότερο και πιο λυρικό τέλος στην έκκληση του (πιθανώς για να δυσκολέψει την ανακάλυψη της λογοκλοπής της φράσης του Χίτλερ), το μόνο πολιτικό πρόγραμμα που έκανε σε ολόκληρη τη ζωή του και το ονόμασε "Η ιστορία θα με απαλλάξει".

link: Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

Σήμερα σας παραθέτω σε μετάφραση, μια επιλογή μου από το βιβλίο «qu’est-ce que le fascisme» (Τι είναι ο φασισμός), του 1961 από τον διανοούμενο Maurice Bardèche. 

Ο Bardèche ήταν Γάλλος δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος και κριτικός τέχνης, ήταν επίσης κουνιάδος του Robert Brasillach, που εκτελέστηκε μετά την απελευθέρωση. 

Δυναμικός, με πνεύμα και λόγο, έγραψε βιβλία που προκάλεσαν τους πολιτικά ορθούς. 

Άρθρο για τον διανοούμενο αυτόν, θα βρείτε στο ιστολόγιο. 

Σας αφήνω λοιπόν να διαβάσετε το ενδιαφέρον κεφάλαιο από το βιβλίο του:

«Είναι ο Fidel Castro φασίστας;»

Γιατί οι φασίστες που αναγνωρίζουν, γενικά και χωρίς πολλές επιφυλάξεις, τον φασισμό του Nasser, να είναι απείρως πιο επιφυλακτικοί απέναντι στο καθεστώς του Fidel Castro και μάλιστα πολύ συχνά να είναι αποφασιστικά εχθρικοί προς το νέο Καθεστώς της Κούβας; 

Παρόλα αυτά, η προέλευση των δύο κινημάτων είναι παρόμοια. Και στις δύο περιπτώσεις είναι μια εθνικιστική επανάσταση, που έχει ως αντικείμενο την απελευθέρωση της χώρας από την ξένη κυριαρχία. Και στις δύο περιπτώσεις τα όργανα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ήταν μια τοπική δικτατορία, ένα καθεστώς σύγχυσης και μοχθηρίας, μια πραιτοριανή φρουρά, ένα σύστημα τρόμου. 

Και στις δύο περιπτώσεις είναι οι εκφραστές της κατώτερης μεσαίας τάξης που ηγούνται του απελευθερωτικού κινήματος, ο λαός τους υποστηρίζει, τους καταξιώνει τη στιγμή της νίκης, χωρίς όμως να έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στον αγώνα.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Η περίεργη περίπτωση του Φασιστικού κινήματος στην Κούβα, μεταξύ Φαλαγγισμού, Περονισμού και Καστρισμού (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Δημοσιεύτηκε εδώ

Mετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η “Κουβανική Φαλαγγα” Cuban Falange,  ήταν μια Φασιστική οργάνωση που ιδρύθηκε από τους Antonio Avendaño και Alfonso Serrano Vilariño τον Ιούνιο του 1936 και εμπνεύστηκε από το μοντέλο της Ισπανικής Φάλαγγας. Υπήρξε μέχρι το 1940, όταν διαλύθηκε από το μιλιταριστικό και φιλοαμερικανικό καθεστώς του Fulgencio Batista, που απέρριπτε περιφρονητικά τη φασιστική ιδεολογία, θεωρούμενη ως επαναστατική και λαϊκή. 

Η δραστηριότητα της κουβανικής φάλαγγας και η αναζήτηση μιας τρίτης εθνικής οδού, που ευνοήθηκε από τη βοήθεια της Ισπανίας, πιθανότατα τρόμαξε τον Batista, οδηγώντας τον στη δημοσίευση του νόμου που απαγόρευε τα πολιτικά κινήματα τα οποία έκαναν ειδική αναφορά σε ξένα κινήματα παρόλο που η κουβανική φάλαγγα ήταν ρητά εθνικιστική και πατριωτική.

Το 1941 ο Batista κήρυξε επίσημα τον πόλεμο στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Ιαπωνία, διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την κυβέρνηση του Βισύ και παραχώρησε περαιτέρω βάσεις στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών στο νησί, επίσημα για να παρακολουθούν συνεχώς τα ιταλογερμανικά ανθυποβρυχιακά πλοία. Λόγω του καθεστώτος Κάστρο που εμφανίζεται από τη δεκαετία του 1950, είναι δύσκολο σήμερα να βρούμε λεπτομερείς πληροφορίες για αυτό το ελάχιστα γνωστό κίνημα, το οποίο έφτασε να έχει πάνω από πέντε χιλιάδες υποστηρικτές το 1938.

Υπάρχουν μερικές περίεργες θεωρίες στα ισπανικά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, σύμφωνα με τις οποίες υπήρξε μια διείσδυση πολυάριθμων Κουβανών Φαλαγγιτών στο «Κίνημα της 26ης Ιουλίου» (M 26-7), το λαϊκό κίνημα που ξεκίνησε την «κουβανική επανάσταση», με την επίθεση στους στρατώνες Moncada, που συνέβη στις 26 Ιουλίου 1953, η αρχή της ανόδου του Fidel Castro. Σίγουρα το Κίνημα της 26ης Ιουλίου και ο ιδρυτής του, δεν ήταν μαρξιστές στην αρχή και εμπνεύστηκαν από την ελευθεριακή και αντιιμπεριαλιστική σκέψη του εθνικού ήρωα και ποιητή José Martí.

Και εκτός από τον επαναστατικό σοσιαλισμό, πολλοί αγωνιστές του Movimiento Nacionalista Revolucionario και πολλοί νέοι διαφορετικών ιδεών, προσχώρησαν στο M 26-7. Μόνο αργότερα η κουβανική επανάσταση βασίστηκε στη μαρξιστική δυναμική και δεν είναι εντελώς λάθος να πιστεύουμε ότι ήταν ένα σημείο καμπής που επιθυμούσε ο στρατηγικός νους του Castro, για τις πολιτικές ευκαιρίες που αντιπροσώπευε η Σοβιετική Ένωση. Αυτό θα δικαιολογούσε τη βοήθεια του Ernesto Che Guevara και του Castro, να κάνουν τους Κουβανούς Φαλαγγίτες να εκπατριστούν χωρίς αντίποινα, υπό τον όρο ότι αυτές οι θεωρίες που εξακολουθούν να είναι θεωρίες συνωμοσίας είναι αληθινές.

Όσο αληθοφανείς κι αν είναι οι θεωρίες, λαμβανομένων υπόψη ορισμένων αποχρώσεων του «Καστρισμού», αρκεί να ανατρέξουμε στα πολιτικά γεγονότα από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου μέχρι σήμερα, την χριστιανική μεταστροφή του ηγέτη, τον ισχυρό κουβανικό εθνικισμό και τον «όχι πολύ ορθόδοξο οικονομικό μαρξισμό» που τον καθιστά έναν άτυπο κομμουνισμό. Για να μην υποτιμήσουμε τις ιδεολογικές συγκλίσεις μεταξύ του «Καστρισμού» και των επαναστατικών παραρτημάτων του «Περονισμού», αφού ο ίδιος ο ίδιος ο Peron είπε: «Η κουβανική επανάσταση έχει το ίδιο σημάδι».

Εν ολίγοις, ένα είδος αμερικανολατινικής αλληλοβοήθειας (με εθνικιστική και αντιιμπεριαλιστική λειτουργία), την ίδια που ο Castro φαίνεται να μην περιφρονούσε και αργότερα τις προσωπικές του σχέσεις με τον Hugo Chávez, του οποίου τις «φασιστικές - περονιστικές» παρορμήσεις φαινόταν να ανέχεται αν δεν τις συμπαθούσε θα λέγαμε, όπως όταν συνέκρινε τον Lenin με τον Mussolini ή όταν δήλωνε δημόσια περονιστής μπροστά στην πρόεδρο της Αργεντινής Cristina F. Kirchner, ξεκινώντας με το: «Είμαι περονιστής της αλήθειας».

Κάποιοι βέβαια θα φέρουν αντιρρήσεις  ότι σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολο να βρεθεί κάποια «φαλαγγίτικη» ιδεολογική μήτρα ή συνέχεια στον «Καστρισμό», λόγω των απλών μιλιταριστικών και καθολικών - κληρικών θέσεων του «Φρανκισμού» (Στην πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με το "caudillismo" τύπου Μπατίστα). Επίσης και ότι ακόμη και ο αρχικός «Φαλαγγισμός» του Antonio Primo de Riveraπου ενέπνευσε την κουβανική Φάλαγγα, ήταν πολύ μακριά από τον «Καστρισμό», πιο συγκρίσιμος σε ορισμένες αποχρώσεις με τον αρχικό ιταλικό φασισμό και την RSI. Σίγουρα είναι εμβληματική  η αποδοχή του Κάστρο της έννοιας του Χριστιανισμού στη σοσιαλιστική και λαϊκή εξαίρεση, ήδη πολιτιστική κληρονομιά του λατινοαμερικανικού σοσιαλιστικού εθνικισμού, που απομακρύνει όλο και περισσότερο την Κούβα από τον μαρξιστικό αθεϊσμό. 

Ο ίδιος ο Chàvez σε μια δήλωση σε βίντεο στις 28 Ιουνίου 2007 (όπου διευκρίνισε ότι ο σοσιαλισμός του ήταν εθνικός, χριστιανικός και όχι μαρξιστικός), αναφέρεται στην εμπιστοσύνη που του έδωσε ο πρόεδρος της Νικαράγουας Daniel Ortega, στον οποίο ο ίδιος ο Castro τον συμβούλεψε κατά την πρώτη επέτειο της Επανάστασης του Ιουνίου του 1980, να ξαναχτίσει έναν κατεστραμμένο καθεδρικό ναό, συμβουλή που δεν έγινε αποδεκτή από τον Ortega, τότε άθεο, ο οποίος τώρα έχει επίσης προσηλυτιστεί στον «Λαϊκό Χριστιανισμό».

Το βέβαιο είναι ότι, στη Λατινική Αμερική όπως και στον αραβικό κόσμο, είναι δύσκολο να χαρακτηριστούν με ετικέτες τα κινήματα, σύμφωνα με προκαθορισμένα πρότυπα, όπως συμβαίνει στην Ευρώπη, τα όρια είναι ασαφή και προκαλούν ιδιαίτερα, συναρπαστικά και ανεπανάληπτα φαινόμενα.

Landvolkbewegung, η αιματηρή αγροτική εξέγερση στη Γερμανία της Βαϊμάρης (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

… Στις εμπλεκόμενες από το κίνημα ζώνες, η γη ή άλλα περιουσιακά στοιχεία που κατασχέθηκαν και δημοπρατήθηκαν, δεν αγοράστηκαν από αγρότες, που μετέτρεψαν τις δημόσιες πωλήσεις σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Ταυτόχρονα μορφές επισιτιστικού εμπάργκο εφαρμόζονται στις πόλεις όπου σφάχτηκαν τα κατασχεθέντα ζώα και τον Μάρτιο του 1929 ιδρύθηκε μια κοινωνία αλληλοβοήθειας για την υποστήριξη των πιο άπορων οικογενειών. Η επέκταση των μορφών πάλης αναδεικνύει κάποιες αποκλίσεις μεταξύ των χαρισματικών ηγετών των αγροτών, αφενός του Claus Heim υπέρ της ριζοσπαστικοποίησης της σύγκρουσης (η τάση του Junger), αφετέρου του  Wilhelm Hamkens, που τείνει προς πιο διαμεσολαβημένες και θεσμικές λύσεις. 

Αλλά το πραγματικό σημείο καμπής προκλήθηκε από την εξάπλωση των επιθέσεων, που δεν ελέγχονταν ακόμη και από τους πιο ριζοσπαστικούς ηγέτες. Αυτοσχέδιες βόμβες, συχνά φτιαγμένες από σκόνη κυνηγετικών φυσιγγίων, έπληξαν αστυνομικά τμήματα και εφορίες, δημαρχεία και ιδιωτικές κατοικίες. Οι επιθέσεις γίνονταν τη νύχτα, ενώ προηγούνταν προειδοποιήσεις για αποφυγή εμπλοκής ανθρώπων. Ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους απάντησε με συλλήψεις, δίκες και καταδίκες και με κατηγορίες συνυπευθυνότητας που στόχευαν να καταστρέψουν ολόκληρο το κίνημα. 

Βρισκόμαστε πλέον στους πρώτους μήνες του 1929 όπου ήταν ένα από τα πιο ευαίσθητα περάσματα στην ιστορία του Landvolkbewegung. Εκτός από την αποδυνάμωση που προκάλεσε η καταστολή, υπήρξε και η παρουσία διαφορετικών θεμάτων και στρατηγικών γραμμών που δεν τέμνονταν πια. Ορισμένοι αγρότες φάνηκε να ήθελαν να περιορίσουν τη σύγκρουση σε επιθέσεις σε δημόσια γραφεία. Μια γραμμή καθημερινά που επικρίνεται από τους Heim και Hamkens , οι οποίοι δεν συμφώνησαν να δώσουν στρατηγική ανάσα στο κίνημα, δίνοντας την εγγύηση τους την αυτονομία απέναντι στα δύο κύρια «αντιβαϊμαρικά» κόμματα, που αυτές ακριβώς τις εβδομάδες, διαδίδουν το πρόγραμμα τους στην επαρχία. 

Όμως ενώ οι κομμουνιστές του “Kommmunistische Partei Deutschlands”, που ήδη επέκριναν τις ατομικιστικές πρακτικές των επιθέσεων, εμφανίστηκαν βαριά εξαρτημένοι από τα εμπόδια της “Τρίτης Διεθνούς”(κορεσμένοι από τις βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των φατριών), οι Εθνικοσιαλιστές φάνηκε να κινούνται με αποφασιστικότητα και καλή συγκυρία, στέλνοντας ακτιβιστές ακριβώς τη στιγμή που το αγροτικό κίνημα παράκμαζε λόγω εσωτερικών εντάσεων και ισχυρής καταστολής. 

Όταν ο Heim συνελήφθη και καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκιση το 1930, οι Εθνικοσιαλιστές, με συνεχή εκλογική υπεροχή σε όλο το έθνος, ενίσχυσαν την προπαγάνδα τους με απλά και άμεσα μηνύματα. Αναφέρει ο Moore: «Η λατρεία του ηγέτη, η ιδέα του εταιρικού κράτους, μιλιταρισμός, αντισημιτισμός, όλα σε ένα πλαίσιο που έχει στενούς δεσμούς με τη ναζιστική διάκριση μεταξύ «αρπακτικού» κεφαλαίου και «παραγωγικού» κεφαλαίου, χρησιμοποιήθηκαν ευρέως ως σκοπιμότητες για να απευθυνθούν στα αντικαπιταλιστικά αισθήματα των αγροτών» …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Σκέψεις για τον Περονισμό: του Αdriano Romualdi (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Ένα από τα πιο σύνθετα πολιτικά φαινόμενα της εποχής μας είναι αναμφίβολα ο «Περονισμός». Από τη μια πλευρά αυτός είχε κάποιες συμπάθειες και κάποιες συγγένειες με τα ευρωπαϊκά Φασιστικά καθεστώτα και η γενική του θέση ανάμεσα στον Καπιταλισμό και τον Κομμουνισμό και μεταξύ των ρωσικών και αμερικανικών εναλλακτικών, θυμίζει αυτή των Φασιστικών κινημάτων μεταξύ 1920 και 1945. Από την άλλη πλευρά, έχει έναν έντονο αυτόχθονο, νοτιοαμερικανικό χαρακτήρα, έτσι που μπορεί να φαίνεται σαν μια παραλλαγή του Caudillismo και των στρατιωτικών δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής. Τέλος, η μακροχρόνια εξορία του Peron, η μετωπική αντίθεση στη στρατιωτική ολιγαρχία και η έλξη του «Καστρισμού», έχουν μπερδέψει ακόμη περισσότερο τις πολιτικές γραμμές της εικόνας σε σημείο να τις καθιστούν σχεδόν ανεξήγητες.

Το αίμα που χύθηκε πριν από ένα μήνα μεταξύ δεξιών και αριστερών Περονιστών, η αποχώρηση Campora και η ανάληψη της προεδρίας από τον Peron, είναι ίσως το προοίμιο μιας επερχόμενης διευκρίνισης. Εν τω μεταξύ, παραμένει το πρόβλημα της  ανάλυσης του φαινομένου του Περονισμού, από πολιτική και κοινωνική σκοπιά. Ένας από τους πιο οξυδερκείς μελετητές του Περονισμού, είναι αναμφίβολα ο Ιταλο-Αργεντινός κοινωνιολόγος Gino Germani. Στο δοκίμιο του “Integracion Politica de las Masas y el Totalitarianismo” και στο βιβλίο “Κοινωνιολογία του Εκσυγχρονισμού”, μελέτησε κινήματα φασιστικού τύπου και μεταξύ αυτών τον Περονισμό, ως φαινόμενο «κινητοποίησης» των μαζών σε μια εποχή κρίσης.

Η σύγχρονη εποχή χαρακτηρίζεται από αυξημένη «κοινωνική κινητικότητα». Όταν η κοινωνική κινητικότητα αποκτά ιδιαίτερα γρήγορους ρυθμούς, η κοινωνία δεν είναι σε θέση να την απορροφήσει μέσα στα συνηθισμένα κανάλια και τότε γεννιούνται μαζικά εξτρεμιστικά κινήματα. Για τους Γερμανούς η κινητοποίηση μπορεί να είναι πρωτογενής ή δευτερογενής. 

Πρωτογενής όταν οι τάξεις εισάγονται για πρώτη φορά στη διαδικασία κινητοποίησης, δηλαδή τα χαμηλότερα στρώματα του πληθυσμού. 

Δευτερογενής, όταν η κινητοποίηση αφορά ήδη κινητοποιημένες τάξεις, όπως η κατώτερη μεσαία τάξη όταν βρίσκεται «εκτοπισμένη» από την κοινωνική κρίση ή από τον πληθωρισμό. 

Η διαφορά μεταξύ Περονισμού και Φασισμού θα συνίστατο στο γεγονός ότι, ενώ ο Φασισμός ήταν προϊόν μιας «δευτερογενούς κινητοποίησης», δηλαδή της έκφρασης της μεσαίας και μικρής αστικής τάξης που μπήκε σε κρίση στη μεταπολεμική περίοδο, ο Περονισμός θα ήταν ένα φαινόμενο «πρωταρχικής κινητοποίησης» των εργατικών τάξεων και των υποπρολετάριων. Εν ολίγοις, ο «Περονισμός» ήταν ουσιαστικά ένα «λαϊκιστικό», «εθνικολαϊκό» κίνημα.

Αυτή η διευκρίνιση κοινωνιολογικού χαρακτήρα, είναι ακριβής. Ο Περονισμός είναι ένα φαινόμενο στα όρια μεταξύ του «Φασισμού» - από τον οποίο συμμερίζεται ορισμένες αυταρχικές τάσεις και τον αντικομμουνισμό - και ενός είδους λαϊκής δημαγωγίας, που στόχευε στις μάζες των Αργεντινών αποκληρωμένων ανθρώπων. Ακόμη και τα Φασιστικά και τα Ναζιστικά καθεστώτα ήταν «λαϊκίστικα». Ήταν ο Mussolini που δήλωσε ότι ήταν απαραίτητο να «πάμε προς τον λαό» και ποτέ η λέξη «λαός» (Volk) δεν ακούστηκε τόσο πολύ στη Γερμανία, όσο κατά τη διάρκεια των δώδεκα ετών του Τρίτου Ράιχ. Παρόλα αυτά, προέκυψαν Φασιστικά κινήματα ως αντίδραση ενάντια στην πολύ ορμητική «πρωτογενή κινητοποίηση» του προλεταριάτου που έγινε κάτω από μπολσεβίκικες φόρμουλες και συνθήματα. Ήταν κινήματα που αναπτύχθηκαν στο έδαφος της μεσαίας και μικρής αστικής τάξης, που βρέθηκε αντιμέτωπη με την κομμουνιστική αναταραχή των προλετάριων που ελέγχονταν από τις κόκκινες οργανώσεις.

Φυσικά η «δευτερεύουσα κινητοποίηση» των μεσαίων στρωμάτων στον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό, δεν στόχευε μόνο ενάντια στο μπολσεβικικό προλεταριάτο αλλά και ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, την κερδοσκοπία, τα τραστ, ως εκφράσεις μιας απάνθρωπης οικονομίας που απειλούσε την ίδια την μικροαστική και μεσαία τάξη και του ιδιόρρυθμου κόσμου της. Αλλά αναμφίβολα, τα Φασιστικά κινήματα κατέληξαν να συμμαχήσουν με τις παραδοσιακές άρχουσες τάξεις. Στην Ιταλία καθώς ο Φασισμός σταδιακά έγινε καθεστώς, ταυτιζόμενος με τη Μοναρχία και το εθνικιστικό κίνημα, έδωσε όλο και μεγαλύτερο χώρο στην ανώτερη αστική τάξη και στις παλιές ολιγαρχίες, λιγότερο θαρραλέες και λιγότερο γενναιόδωρες από εκείνες τις πιο μετριοπαθείς, αλλά και πιο ενεργητικές, κοινωνικές δυνάμεις που ήταν στις απαρχές του Φασισμού. Αυτή η ταλάντωση του Φασισμού ανάμεσα στους δύο πόλους, τον μικροαστικό, αυτό τον πιο γνήσιο και ιδεαλιστικά Φασιστικό και τον μεγαλοαστικό, μοναρχικό, συντηρητικό και υπολογιστικό, σκιαγράφησε ο De Felice με μεγάλη ιστορική οξύνοια.

Στην Αργεντινή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα διαφορετικό φαινόμενο. Η βάση του Περονισμού δεν συμμάχησε ποτέ με τις παλιές ολιγαρχίες της Αργεντινής, που ποτέ δεν έκρυψαν την αποδοκιμασία τους για τη «δημαγωγία» του Peron και ωρίμασαν την αντίθεση τους με το στρατιωτικό πραξικόπημα. Σε αντίθεση με την περίπτωση του Φασισμού, εδώ υπήρχε ακριβής οριοθέτηση προς τα δεξιά, ενώ - εκτός από τον γενικό αντικομμουνισμό - δεν υπήρξε ποτέ ξεκάθαρη προσέγγιση προς την αριστερά. Αυτό κατέστησε δυνατό ότι κατά τη μακρά απουσία του στρατηγού, στη μαρξιστική ιστοριογραφία έγινε μια προσπάθεια να απεικονίσουν τους φασισμούς ως καθαρή «αντίδραση». 

Κι όμως αυτοί διέφεραν από τις  «δικτατορίες της ανάπτυξης» των μη ευρωπαϊκών χωρών - στις οποίες ανήκει ο Περονισμός - λόγω της πολυπλοκότητας του πολιτιστικού τους περιεχομένου και της συγκεκριμένης απάντησης που έδωσαν στην «κρίση του πολιτισμού». Καθώς προσπαθούσαν να εκσυγχρονίσουν τις αντίστοιχες χώρες τους, ο Φασισμός, ο Ναζισμός, η Σιδηρά Φρουρά και όλα τα άλλα Φασιστικά κινήματα της δεκαετίας του 1930 αναζήτησαν επίσης μια νέα επαφή με την παράδοση. Η δική τους ήταν μια «συντηρητική επανάσταση»: εξ ου και η πρωτοτυπία τους σε σύγκριση με τον Περονισμό και τις δικτατορίες ανάπτυξης.

Αλλά αυτή ακριβώς την πρωτοτυπία δεν μπορεί να έχει ένα φαινόμενο όπως ο Περονισμός, που γεννήθηκε σε μια χώρα φτωχή σε παραδόσεις. Όμως παρόλα αυτά, ο εθνικός συνδικαλισμός του, ως η τρίτη δύναμη μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού, μπόρεσε να ασκήσει στη νεολαία της Λατινικής Αμερικής την ίδια γοητευτική απήχηση που ασκούσαν παρόμοια συνθήματα πριν από σαράντα χρόνια.

Death In June & free .pdf

γράφει ο Έχεμος

Οι Death In June είναι σχήμα της neofolk σκηνής με σημαντική δισκογραφία και ποιοτική μουσική παρουσία. Η ψυχή του σχήματος με τους φανατικούς φίλους αλλά και τους ορκισμένους εχθρούς δεν είναι άλλος από τον Άγγλο μουσικό Douglas Pearce, ενώ δεν μπορεί να μην αναφερθεί η διαχρονική συμμετοχή διαφόρων συνεργατών. 

Συμπλήρωσαν τέσσερις δεκαετίες με ένα δικό τους στυλ το οποίο δεν περνάει απαρατήρητο ενώ στο παρελθόν οι κυκλοφορίες τους απασχόλησαν τα ελληνικά εθνικιστικά έντυπα με ιδιαίτερες αναφορές και κριτικές στην «Αντεπίθεση» που υπήρξε έκδοση της «Χρυσής Αυγής». 

Το όνομα τους παραπέμπει στην περιβόητη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών», την 30^η Ιουνίου 1934 όπου η «αριστερή» τάση των Εθνικοσοσιαλιστών «εκκαθαρίστηκε» από την κλίκα που καθοδηγούσε τον Αδόλφο Χίτλερ. 

Τα μέλη της μπάντας δεν κρύβουν ότι οι αρχικές επιρροές τους ήταν μείγμα ακροαριστερών τροτσκιστικών ιδεών τις οποίες ξεπέρασαν και οδηγήθηκαν σε έναν εσωτερισμό με συνοδεία μείγματος ambient και ηλεκτρονικής μουσικής. 

Οι πρώτες κυκλοφορίες των DIJ περιείχαν κωδικοποιημένα στοιχεία που παρέπεμπαν στην Γερμανική «Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου». Σποραδικές υπήρξαν οι αναφορές σε συνεντεύξεις σχετικά με αυτή την ανάγνωση της εθνικοσοσιαλιστικής ιστορίας. 

Ο ίδιος ο frontman άλλωστε είναι κάτι παραπάνω από ειλικρινής όταν λέει ότι: «προσεγγίσαμε την εθνικοσοσιαλιστική αριστερά που είναι στενά συνδεδεμένη με την ιεραρχία των SA. Άνθρωποι σαν τον Gregor Strasser και τον Ernst Rohm προσέλκυσαν την προσοχή μας». 

Σε μουσικό επίπεδο κατά περιόδους υπήρξαν σημαντικές αλλαγές με την προσθήκη ακουστικής κιθάρας, beats και διαλόγων καθώς και αποσπάσματα ποιημάτων. Οι αναφορές στην ευρωπαϊκή ιστορία είναι ένα ακόμη στοιχείο της μπάντας. Σημαντικές υπήρξαν οι συνεργασίες με κορυφαίους μουσικούς οι οποίες άφησαν το δικό τους στίγμα στην πορεία αυτή. 

Οι Σκανδιναβικές μυθολογικές και παγανιστικές αναφορές καθώς και ο Φρειδερίκος Νίτσε αλλά και ο Γιούκιο Μισίμα υπήρξαν κάποιες από τις προσωπικότητες που επηρέασαν σημαντικά το σχήμα, γεγονός που μαζί με τις προσωπικές επαφές του Pearce οδήγησαν σε έναν χείμαρρο από κριτικές τόσο στα μουσικά περιοδικά όσο και στο διαδίκτυο. 

Η μπάντα προβάλλει την γνωστή Νεκροκεφαλή - συνοδεία του αριθμού 6 - που χρησιμοποιήθηκε και από τα στρατεύματα του Φρειδερίκου του Μέγα ενώ εμφανίζεται στην σκηνή με αυθεντικές στολές παραλλαγής σε σχέδια καμουφλάζ των Waffen-SS καθώς και με ένα ακόμη σύμβολο αυτό της 3ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας Totenkopf. 

Οι Ρούνοι συμπληρώνουν τους συμβολισμούς που φέρνουν χαμόγελα σε αυτούς που γνωρίζουν την σημασία και την βαρύτητα τους μέσα στον χρόνο και οργή σε αυτούς που βλέπουν σημάδια του «κακού». Τα σύμβολα αυτά εμφανίζονται στα εξώφυλλα δίσκων της μπάντας και στα βιβλιαράκια με τους στίχους των τραγουδιών.

Κατά την διάρκεια του Γιουγκοσλαβικού εμφυλίου ο πρωτεργάτης της μπάντας επισκέφτηκε την πρώτη γραμμή του πολέμου και έκανε εμφανίσεις στην Κροατία, ενώ τα έσοδα από μια κυκλοφορία της μπάντας στάλθηκαν σε νοσοκομείο που διαχειρίζονταν οι δυνάμεις των Κροατών νεοφασιστών. 

Τραγούδια τους συμπεριλήφθηκαν σε μια κυκλοφορία προς τιμή της Leni Riefenstahl. Ανάμεσα σε άλλα υπάρχει τραγούδι υπέρ του μάρτυρα του Εθνικοσοσιαλισμού Horst Wessel και εισαγωγές με μουσικές των «Ταγμάτων Εφόδου» ή ονομασίες δίσκων που θυμίζουν γνωστές στρατιωτικές επιχειρήσεις του Δευτέρου Μεγάλου Πολέμου. 

Οι εμφανίσεις τους σε διάφορες πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο και οι δηλώσεις τους έχουν γίνει κατά καιρούς στόχος «αντιρατσιστικών» ομάδων και κινήσεων ενώ δεν έχουν λείψει οι απαγορεύσεις δίσκων που για τους κυρίαρχους του συστήματος προκαλούν «μισαλλοδοξία». Πάμπολλες φορές έχουν αρνηθεί να παίξουν σε συναυλίες που έχουν να κάνουν με την «αντιφασιστική δράση» και τον «αντιρατσισμό». 

Στην διαμάχη σχετικά με το Ουκρανικό έχουν πάρει μια ξεκάθαρη θέση υπέρ των Ουκρανών Εθνικιστών ενώ στο site τους κέρδη που σχετίζονται με ορισμένα εμπορικά είδη της μπάντας καταλήγουν σε Ουκρανικά ιδρύματα. 

Οι συνεργασίες της μπάντας με στρατευμένα μουσικά σχήματα και δισκογραφικές εταιρείες που δεν κρύβουν τις πολιτικές τους προτιμήσεις έχουν ξεσηκώσει κατά καιρούς θύελλες διαμαρτυριών από οργανώσεις της άκρας αριστεράς και εβραϊκές ομάδες τόσο στην χώρα μας όσο και στο εξωτερικό.

Μπορείτε να κατεβάσετε εδώ ένα βιβλίο στα αγγλικά σχετικά με τους Death In June με τον τίτλο «Misery and Purity» που μας έστειλε ο συναγωνιστής Α.Α. τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη»: Otto και Gregor Strasser - Στα αριστερά του Χίτλερ

Για το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο εδώ ...

Συλλογικό έργο

Εκδότης: «Λόγχη»

Νοέμβριος 2023

Σελίδες: 344

Πρόλογος: Σταύρος Λιμποβίσης

Επιμέλεια: Άγγελος Δημητρίου 

Τηλεφωνικές παραγγελίες στο 2103611590

www.logxi.com

info@logxi.com

Αν και έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για την γέννηση και την πορεία του NSDAP, υπήρχε ένα κενό το οποιο έρχεται να καλύψει αυτή η έκδοση.

Περιεχόμενα:

Όττο Στράσσερ (1897 – 1974): Παρακμή και Αυτοκρατορία

Μνήμη Όττο Στράσσερ (10.09.1897 – 27.08.1974): Μια βιβλιοκριτική για την ελληνική έκδοση «Όττο Στράσσερ, Η ζωή και η εποχή ενός Γερμανού Σοσιαλιστή»

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: απόσπασμα από την ανακοίνωση αποχώρησης του Όττο Στράσσερ και των υποστηρικτών του από το NSDAP και η ίδρυση του «Μαύρου Μετώπου» (4/7/1930)

Στο πνεύμα των SA: Προς έναν Επαναστατικό Εθνικό Σοσιαλισμό!

Όττο Στράσσερ «Νέα Ευρώπη» Μέρος πρώτο – Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία (του Kerry Bolton)

Ο Στράσσερ όπως τον γνώρισα (του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ)

Η Γερμανία Αύριο, Όττο Στράσσερ, 1940

Το μανιφέστο του «Μαύρου Μετώπου»

Ο Όττο Στράσσερ για τους Φασίστες.

Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung – S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.

Η ιδεολογική διαδρομή του Όττο Στράσσερ

Τα «Τάγματα Εφόδου» και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»: τολμώντας να θυμηθούμε την 30η Ιουνίου 1934 και την εσωκομματική τραγωδία των Εθνικοσοσιαλιστών!

Σκέψεις του Όττο Στράσσερ

Σκέψεις για θέματα του Μέλλοντος. Άρθρο του Gregor Strasser

Οι 14 θέσεις της γερμανικής επανάστασης

H άνοδος του Εθνικοσοσιαλισμού

Ο Otto Strasser για τους Μαρξιστές

Η Μητρότητα και η Πολεμική Αρετή αποτελούν κλειδιά για τον Εθνικό Σοσιαλισμό

«Για τη φύση του καπιταλισμού»

«Το καπιταλιστικό σκλαβοπάζαρο»

Η άγνωστη πρόταση του Αδόλφου Χίτλερ στον Γκρέγκορ Στράσσερ να αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών

Ο Μαρξισμός ως φιλελευθερισμός

Ο Στρασσερισμός για την ατομική ιδιοκτησία (Μέρος Α)

Ο Στρασσερισμός για την ατομική ιδιοκτησία (Μέρος Β)

To Οικονομικό Πρόγραμμα του NSDAP

Ο Γκρέγκορ Στράσσερ για τον Εθνικοσοσιαλισμό

Οι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το NSDAP

Το πρόγραμμα των αδελφών Στράσσερ

Επίλογος: η επικαιρική αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού 

«Υπάρχει Πολιτική Λύση»: μία κριτική για το Stregoneria Politica

 

Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Μαυρομετωπίτης

«Stregoneria Politica» (Πολιτική Μαγεία) είναι ο τίτλος του «εγχειριδίου μη συμβατικής πολιτικής επικοινωνίας» του Guido Taietti. Μεταφράζεται σε «πολιτική μαγεία» και μπορεί κανείς να διακρίνει το γιατί επιλέχθηκε αυτός ο τίτλος. Μπορεί να φαίνεται πως δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο, και πως το να κάνεις πολιτική ήταν πάντα κάτι το ακατάστατο, ανεξάρτητα από το σύστημα διακυβέρνησης που χρησιμοποιείται, αλλά η έλευση του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έκανε την πολιτική σφαίρα  ακόμα πιο μπερδεμένη και σαστισμένη. Πλήθος κομμάτων και προσώπων συναγωνίζονται θορυβωδώς για προσοχή. 

Πώς μπορεί μια μικρή πολιτική οργάνωση, όπως ένα εθνικιστικό κίνημα, να δώσει νόημα σε αυτόν τον παράξενο κόσμο και πώς να χρησιμοποιήσει αυτή τη «μαγεία» για τους δικούς της σκοπούς; Το βιβλίο του Taietti έχει σκοπό να απαντήσει στις παραπάνω ερωτήσεις.

link: Για την Εθνικοεπαναστατική Αυτονομία: "Νοσταλγοί του Μέλλοντος" (download)

Ο Guido Taietti ασχολείται με τον «δεξιό» ιταλικό ακτιβισμό για σχεδόν δύο δεκαετίες και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στην πολιτική επικοινωνία από το Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας. Φυσικά, το βιβλίο του είναι γεμάτο με αναφορές και ανέκδοτα για την ιταλική πολιτική και την ιταλική ιστορία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ένα βιβλίο γραμμένο μόνο για παίκτες της ιταλικής πολιτικής σκακιέρας. Σχεδόν όλα όσα αναφέρει ο Taietti και οι συμβουλές του σχετικά με τη στρατηγική και την τακτική είναι σχετικές με τον οποιονδήποτε και οπουδήποτε. Συγκεκριμένα, οι «δεξιοί» σε όλο τον κόσμο θα μπορούσαν να ωφεληθούν πάρα πολύ από την εισαγωγή σε ορισμένες από τις έννοιες του Taietti.

Ένας από τους πυλώνες των θέσεων του Taietti είναι ότι «το δεξιό» πρέπει να είναι ριζοσπαστικό. Πρέπει να είναι επαναστατικό. Είναι ανένδοτος με το ότι η καταστρατήγηση που προκαλεί ο «συντηρητισμός» στη δεξιά πολιτική της Ιταλίας έχει καταστροφικές συνέπειες. Στην Ιταλία υπάρχει ένα αρκετά στέρεο θεμέλιο γνήσιας «τρίτης θέσης», εθνικισμού και αντισυστημικού αισθήματος. Ωστόσο, ο συντηρητισμός αγγλοσαξονικού στυλ έχει εισχωρήσει στο ιταλικό έδαφος τελευταία και προκαλεί σημαντική ζημιά. Για τον Taietti, ο συντηρητισμός είναι σχεδόν αδιάκριτος από τον φιλελευθερισμό στον οποίο υποτίθεται ότι αντιτίθεται.

Οι φιλελεύθεροι είναι υπέρ της μαζικής μετανάστευσης για ηθικούς λόγους, όπως η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων του τρίτου κόσμου αφήνοντάς τους να έρθουν να ζήσουν στον πρώτο κόσμο και ο «τερματισμός του ρατσισμού» μέσω της δημιουργίας πολυφυλετικών κοινωνιών όπου όλοι θα τα πάνε ευχάριστα μεταξύ τους. Οι συντηρητικοί είναι υπέρ της μαζικής μετανάστευσης για οικονομικούς λόγους. Όσο οι μετανάστες έρχονται «νόμιμα», οι συντηρητικοί δεν φέρουν πραγματικά καμία αντίρρηση. Αυτό αποδεικνύεται με κρυστάλλινη διαύγεια από την κυβέρνηση της Giorgia Meloni και τη νέα της στάση σχετικά με τη μετανάστευση. 

Προκειμένου να καλύψει «κενά στην αγορά εργασίας», η λεγόμενη ακροδεξιά κυβέρνηση της Μελόνι έχει εκπονήσει σχέδια για την υποδοχή 425.000 μεταναστών μέσα στα επόμενα χρόνια. Φυσικά, δεδομένου ότι αυτοί οι μετανάστες μπορούν και θα απαιτήσουν να επιτραπεί στις οικογένειές τους να τους συνοδεύσουν, ο πραγματικός αριθμός των αλλοδαπών που είναι διατεθειμένη να αφήσει η Meloni να εισέλθουν στην Ιταλία είναι στην πραγματικότητα πιο κοντά στο ένα εκατομμύριο. Γνωρίζουμε εκ πείρας ότι αυτοί οι μετανάστες εργάτες και οι οικογένειές τους δεν θα ετοιμάσουν τις βαλίτσες τους και δεν θα επιστρέψουν στο σπίτι τους όταν τελειώσουν οι όποιες δουλειές τους έφεραν να κάνουν. Έρχονται για να μείνουν.

Η Μελόνι χρησιμοποίησε την εισβολή μεταναστών στην Ιταλία για να υποστηρίξει την εκστρατεία της, και με τυπικά συντηρητικό τρόπο εστίασε στις οικογενειακές και καθολικές αξίες, πράγμα που ήταν αρκετό για να χαρακτηριστεί ακροδεξιά από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Σίγουρα δεν είναι ριζοσπαστική επαναστάτρια. Βλέπουμε την ίδια κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Οι συντηρητικοί, τελικά, υπηρετούν το κατεστημένο και το status-quo. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Taietti συνιστά στους «πραγματικούς δεξιούς» να σταματήσουν να σκέφτονται και να ενεργούν σαν συντηρητικοί.

ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ

Τι πρέπει να κάνει η ριζοσπαστική δεξιά σύμφωνα με τον Taietti: «η βάση της μη συμβατικής πολιτικής επικοινωνίας είναι η κατασκευή μίας ομάδας στρατιωτών που ξέρουν πώς να πολεμούν μόνοι τους[…] που να επιτίθενται με κάθε ευκαιρία.» Ο Taeitti κατατάσσει τον πολιτικό άνθρωπο σε τέσσερις κατηγορίες:

1. Ο καταναλωτής: Ο ψηφοφόρος ή καταναλωτής είναι πολιτικά παθητικός πολίτης που λαμβάνει αποφάσεις κρίνοντας από ένα ή δύο ζητήματα και ψηφίζει το κόμμα που αισθάνεται σωστό με βάση το πως αυτό αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα. Θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε «normie».

2. Ο υποστηρικτής: Αυτός είναι υποστηρικτής ή οπαδός. Είναι ελάχιστα πολιτικά ενεργός αλλά τουλάχιστον συμμετέχει. Μοιράζεται μία ανάρτηση ή ένα άρθρο για την υποστήριξη ενός κόμματος. Έχει ορισμένες πολιτικές ή ιδεολογικές προτιμήσεις και είναι σε θέση να τις υπερασπιστεί.

3. Ο αγωνιστής: Ο αγωνιστής ή καλύτερα ακτιβιστής είναι εκείνος που φτάνει στο υψηλότερο επίπεδο ενεργού πολιτικής συμμετοχής. Δεν μοιράζεται μόνο αναρτήσεις και άρθρα αλλά δημιουργεί τα δικά του. Γνωρίζει τις θέσεις του κόμματος και ξέρει να τις υποστηρίξει και να τις υπερασπιστεί απέναντι στους επικριτές.

4. Το μέλος του Κόμματος/Ο Αρχηγός του Κόμματος: Παρόμοιο με την ιδιότητα του αγωνιστή, με την διαφορά ότι το μέλος του κόμματος συνήθως ενδιαφέρεται να κάνει καριέρα στην πολιτική και παραμένει προσκολλημένο στο κόμμα παρά τις οπισθοδρομήσεις ή τις αντιφάσεις του. Αυτή η φιγούρα δεν είναι πάντα απαραίτητη και μπορεί να είναι ακόμη και επιβλαβής για μία πολιτική οργάνωση.

Για τις ριζοσπαστικές ομάδες - την Casa Pound, για παράδειγμα - ο αγωνιστής είναι ο πιο σημαντικός. Ο Taietti κάνει συχνά σύγκριση με στρατιωτικές επιχειρήσεις. Τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα είναι σαν ένας μεγάλος αυτοκρατορικός στρατός. Έχουν χρήματα και πόρους. Έχουν τάξεις και τμήματα: πεζοί, ιππείς, γιατροί, ανιχνευτές, μηχανικοί, στρατηγοί, κ.λπ. Ένας μικρός πολιτικός σχηματισμός μοιάζει περισσότερο με αντάρτικο στρατό. Ο Taietti συγκρίνει τους ριζοσπάστες με τους αντάρτες που πολεμούν στη ζούγκλα. Κάθε αγωνιστής πρέπει να είναι στρατιώτης, αλλά πρέπει επίσης να είναι γιατρός, μηχανικός, να είναι ικανός να πολεμά με λίγους πόρους και να χρησιμοποιεί εφευρετικά τους πόρους που έχει στη διάθεσή του. 

Για τον Taietti, αυτό σημαίνει ότι κάθε πολιτικός οργανισμός θα πρέπει να «εκπαιδεύει» τα μέλη του να διαχέουν τα μηνύματα του με σαφήνεια και αποτελεσματικότητα. Εξίσου ή ακόμη μεγαλύτερης σημασίας, είναι ότι τα μέλη πρέπει επίσης να μάθουν να «επιτίθενται» και να «βομβαρδίζουν» με κριτική τις αναρτήσεις των αντιπάλων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτός είναι ο μόνος σοβαρός τρόπος επιβίωσης στην πολιτική. Στην Αγγλόσφαιρα, ειδικά στο διαδίκτυο, συχνά φαίνεται ότι το «περιεχόμενο» είναι απλώς ένα κομμάτι ψυχαγωγίας. Δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ καταναλωτή, υποστηρικτή και αγωνιστή. Διάσπαρτα άτομα ακολουθούν λογαριασμούς χωρίς ιδιαίτερο λόγο πέρα από το να τους αρέσει το «περιεχόμενο». Η Αγγλόσφαιρα θα έπρεπε να γίνει λίγο πιο σοβαρή και να διαμορφώνει το ήθος του στρατευόμενου. Δεν κάνουμε αυτό που κάνουμε για διασκέδαση, και αν αυτό είναι το μόνο που θέλει ή περιμένει κάποιος, τότε αυτό το άτομο δεν είναι στην πραγματικότητα μέρος του κινήματος. Αυτό το άτομο είναι καταναλωτής και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο.

Πώς θα δημιουργηθούν αγωνιστές; Τα χρόνια συνεργασίας του Taietti με την Casa Pound παρέχουν τις καλύτερες συμβουλές. Μια μικρή πολιτική οργάνωση δεν πρέπει να βασίζεται μόνο στις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρέπει να υπάρχει ένα σκηνικό και στην πραγματική ζωή, ένα επιτελείο και μία αλληλεπίδραση πρόσωπο με πρόσωπο. Μια ριζοσπαστική δεξιά οργάνωση που χτίζει ένα επιτελείο θα πρέπει να φροντίσει να είναι κάτι περισσότερο από έναν απλό χώρο γραφείου με μερικούς υπολογιστές και εκτυπωτές. Θα πρέπει να έχει μια βιβλιοθήκη, έναν χώρο αναψυχής και ένα γυμναστήριο. Εδώ σφίγγονται οι δεσμοί συναναστροφής, εδώ οι ιδέες διευκρινίζονται και οι επικοινωνιακές δεξιότητες ακονίζονται. 

Στην ηπειρωτική Ευρώπη, χώροι όπως αυτοί είναι κάτι αρκετά διαδεδομένο. Κάτι τέτοιο βοηθά τη λειτουργία ενός κινήματος σε ένα κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα που ένα μικρό κόμμα μπορεί να συμμετάσχει στις εκλογές αλλά χωρίς να επιτύχει την πλειοψηφία των ψήφων που του δίνει την δυνατότητα να μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Σε μέρη όπως οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, χώρες που κυριαρχούνται από δύο μόνο κόμματα που έχουν λίγο πολύ ίδια άποψη σε πολλά θέματα, η δημιουργία αυτού του τύπου τοπικών δομών εξυπηρετεί περισσότερο έναν κοινωνικό σκοπό, αλλά ακόμη και σε απολιθωμένα μονοκομματικά κράτη οι στρατηγικές της «πολιτικής μαγείας» μπορούν να φανούν αποτελεσματικές.

Ωστόσο, ο Taietti σπεύδει να μας ενημερώσει ότι ο ρόλος του «αγωνιστή» πρέπει να εναρμονίζεται με την τρέχουσα εποχή, και στις μέρες μας είναι ο «υποστηρικτής» που είναι, κατά καιρούς, πιο ζωτικός για την επιτυχία ενός μικρού πολιτικού παράγοντα. Τα πεπαλαιωμένα κόμματα είχαν ανάγκη για ακτιβιστές με ιδεολογικά κίνητρα. Τα πολιτικά κόμματα της δεκαετίας του '90, όπως το «Forza Italia» του Μπερλουσκόνι, δεν είχαν σχεδόν καμία ανάγκη για ακτιβιστές, γιατί αυτοί με τον ιδεαλισμό και την ιδεολογία τους, θα έμπαιναν μόνο εμπόδιο στους επικεφαλείς των κομμάτων και στις φιλοδοξίες τους. Το πολιτικό κόμμα του 21ου αιώνα χρειάζεται κάτι διαφορετικό. Ο Taietti το αποκαλεί «κόμμα δικτύου». 

Με βάση αυτή τη λογική, και οι τέσσερις κατατάξεις (καταναλωτής, υποστηρικτής, ακτιβιστής, ηγέτης) συνδέονται μεταξύ τους με μία εσωτερική σχέση. Ο αρχηγός του κόμματος επικοινωνεί απευθείας μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και στη συνέχεια, λόγω της εν λόγω σχέσης, το μήνυμα του αρχηγού διαδίδεται μέσω των ακτιβιστών στον περιστασιακό υποστηρικτή και, τέλος, στα μάτια και τα αυτιά του ψηφοφόρου. Με αυτόν τον τρόπο, το μήνυμα τροποποιείται και προσαρμόζεται για όποιο και αν είναι το κοινό-στόχος. Ο Taietti χρησιμοποιεί την άνοδο του Matteo Salvini ως παράδειγμα του πώς αυτό λειτουργεί στην πράξη. Τα πλεονεκτήματα είναι προφανή: διάδοση του μηνύματος, εξάλειψη της ανάγκης για προβολή στα κύρια μέσα ενημέρωσης και χαμηλού κόστους δαπάνες.

ΨΑΡΕΜΑ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ

Ο Guido Taietti προβάλλει μια άλλη έννοια σημαντικής αξίας: ψάρεμα για ψηφοφόρους και υποστηρικτές που ήδη υπάρχουν αντί για προσπάθεια να πείσουμε ανθρώπους να γίνουν ψηφοφόροι ή υποστηρικτές. Αυτή είναι ιδιαίτερα χρήσιμη συμβουλή για όσους θεωρούν τους εαυτούς τους ριζοσπάστες και αντιφρονούντες. Σημαίνει επαναπροσανατολισμό του στόχου του μηνύματος. Υπάρχουν αμέτρητοι απογοητευμένοι ψηφοφόροι εκεί έξω, έτοιμοι και περιμένουν να σχηματίσουν μια σταθερή βάση για εναλλακτικά κόμματα. Ίσως υπάρχουν ακόμη και απογοητευμένοι «αριστεροί», ευκατάστατοι φιλελεύθεροι που ζουν σε ευχάριστες γειτονιές, οι οποίες έχουν καταστεί εξαθλιωμένες και επικίνδυνες χάρη σε ορισμένες μεταναστευτικές πολιτικές, για παράδειγμα. Δεν είναι τόσο θέμα προσθήκης στους δικούς μας αριθμούς όσο είναι θέμα αφαίρεσης από τους αριθμούς των άλλων μερών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μία καλή «εικόνα» και η ύπαρξη ενός μηνύματος που μπορεί να προσαρμοστεί σε συγκεκριμένους στόχους είναι απαραίτητα.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ - ΟΧΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΟΥΣ

Στα πρώτα κεφάλαια του Stregoneria Politica ο Taietti περιγράφει εν συντομία τη μεγαλύτερη ωφέλεια που έχει η δημιουργία προβλημάτων έναντι της προσπάθειας επίλυσης τους. Αυτή είναι μια από τις πιο ελκυστικές ιδέες για τους ριζοσπάστες. Συχνά κολλάμε με τα ανυπέρβλητα εμπόδια και αποθαρρυνόμαστε όλο και περισσότερο λόγω προβλημάτων που φαίνεται να μην έχουν αντιμετώπιση. Με μια μετατόπιση της σκέψης προς το ριζοσπαστικό και επαναστατικό, ο αντιφρονών μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η δουλειά του δεν είναι να λύνει τα προβλήματα που δημιουργεί το κατεστημένο. Η δουλειά του είναι να δημιουργεί προβλήματα στο κατεστημένο.

Ένα τέλειο παράδειγμα είναι αυτό που έγινε πρόσφατα στην Ισπανία. Αφού η ισπανική γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο πρόεδρος του Ποδοσφαιρικού Διοικητικού Οργανισμού της Ισπανίας αγκαλιάστηκε από μία από τις παίκτριες και σε μια στιγμή ευφορίας μοιράστηκαν ένα φιλή στα χείλη. Κανείς, ούτε καν η παίκτρια, δεν φάνηκε να το σκέφτηκε πολύ. Μάλιστα, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν το φιλί μέσα σε γέλια και χαμόγελα. Οι φεμινίστριες της Ισπανίας όμως έγιναν έξω φρενών. Μέσα σε λίγες μέρες, κατάφεραν να αναμορφώσουν την πραγματικότητα και μετέτρεψαν αυτό που ήταν απλώς ένα «ανέκδοτο» (σύμφωνα με τα όσα δήλωσε η ίδια η ποδοσφαιρίστρια) σε διεθνές σκάνδαλο. Η ιστορία μετατράπηκε από μια ανάλαφρη στιγμή η οποία οδήγησε σε ένα σύντομο φιλί, σε μια σεξουαλική επίθεση. 

Τα φώτα της δημοσιότητας απομακρύνθηκαν από τις παίκτριες που πέτυχαν μία πραγματικά σπουδαία νίκη στο γήπεδο. Η χαρά της νίκης αντικαταστάθηκε από πικρία, αντεγκλήσεις, μίσος και εκβιασμούς. Οι φεμινίστριες εκμεταλλεύτηκαν αυτή την ευκαιρία για να δημιουργήσουν ένα πρόβλημα εκεί όπου δεν υπήρχε κανένα ενώ ακόμη επεκτάθηκαν στη «διαφορά μισθών» που υπάρχει ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες ποδοσφαιριστές. Κοινωνικά και πολιτιστικά, τα φεμινιστικά κινήματα της Ισπανίας πέτυχαν άλλη μια «νίκη» κάνοντας αυτό που κάνουν πάντα: γκρίνια και παράπονα. Ωστόσο, στον πολιτικό στίβο δεν καταφέρνουν τίποτα. Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, το αριστερό-φεμινιστικό πολιτικό κόμμα που ονομάζεται Sumar σημείωσε τα χειρότερα αποτελέσματα από τους βασικούς 4 διεκδικητές (Partido Popular, PSOE, Vox και Sumar). Κανείς δεν ψηφίζει τις φεμινίστριες, ωστόσο έχουν τεράστια δύναμη γιατί δεν μπαίνουν στον κόπο να λύσουν προβλήματα. Τα δημιουργούν και μετά τα χρησιμοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς.

Οι «δεξιοί» μπορούν να μάθουν πολλά από αυτό. Σκεφτείτε την πρόσφατη viral καμπάνια στο Twitter για την απαγόρευση του ADL. Η έκκληση για απαγόρευση αυτής της υποκριτικής και απατηλής οργάνωσης προέκυψε χάρη σε μερικούς χρήστες του Twitter που επεσήμαναν το πλήθος των άθλιων πράξεων του ADL στο παρελθόν. Σύντομα όλο αυτό μετατράπηκε σε hashtag που εμφάνισε σχεδόν 300.000 δημοσιεύσεις μέσα σε λίγες μέρες. Ο Έλον Μασκ άρχισε να απαντά σε αρκετές αναρτήσεις που έφεραν το hashtag, αποδοκιμάζοντας τον μαφιόζικο εκβιασμό που χρησιμοποιεί η ADL για να υπονομεύσει τα κέρδη της εφαρμογής του. Μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, υπάρχει η φήμη ότι ο Μασκ πρόκειται να μηνύσει την Anti Defamation League για ειρωνεία, συκοφάντιση και δυσφήμιση. 

Και όμως, όπως συμβαίνει συχνά, αρκετές φωνές της «δεξιάς» άρχισαν να εμποδίζουν την προσπάθεια απόδοσης δικαιοσύνης στην υπόθεση του ADL. «Τι πρόκειται να καταφέρουμε;», «Μας αφαιρεί την προσοχή από άλλα θέματα», «Το να διαμαρτύρεσαι για ψευδή κατηγορία αντισημιτισμού εξακολουθεί να νομιμοποιεί την ιδέα ότι ο αντισημιτισμός είναι κάποιου είδους έγκλημα», «Δεν μπορείς να εμπιστευτείς τον Musk», «Η μήνυση δεν μπορεί να ευδοκιμήσει». Et cetera, et cetera. Έτσι μερικοί πιστεύουν ότι «θα λυθούν τ προβλήματα». Νομίζουν ότι θα ήταν καλύτερο η «δεξιά» να καθίσει πίσω και να αρκεστεί στο να αφήσει τον Έλον Μασκ (ο οποίος στην πραγματικότητα δεν είναι με το μέρος μας ούτε είναι κάποιος που να εμπιστευόμαστε) και το ADL να έρθουν σε απολογισμό. Αφήστε τον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο και μια ισχυρή οργάνωση εβραϊκών συμφερόντων να το ξεπεράσουν μεταξύ τους.

ΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΚΕΨΗ

Το υπόλοιπο βιβλίο του Taietti εμβαθύνει σε θέματα όπως η στρατηγική χρήση της «παραπληροφόρησης» και του «τρολαρίσματος». Είναι ένα είδος κανόνων για τους ριζοσπάστες, προσαρμοσμένων στην εποχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του Διαδικτύου. Μερικά από τα θέματα  είναι πολύ οικεία στους «δεξιούς» αναγνώστες: η άνοδος και η πτώση της Alt Right, η στρατηγική του Steve Bannon κατά την προεκλογική εκστρατεία του 2016, κ.λπ. Κατά τη γνώμη του γράφοντος, τα καλύτερα μέρη του βιβλίου είναι αυτά που αφορούν την ιταλική οπτική του Taietti. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, υπάρχει μια μακρόχρονη παράδοση γνήσιας «δεξιάς» σκέψης και ακτιβισμού στο Bel Paese από την οποία η αγγλόφωνη «δεξιά» μπορεί να μάθει.

Αν διαβάσει κάποιος το εγχειρίδιο του Taietti θα συνειδητοποιήσει ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν πολιτικές λύσεις. Μπορεί να υπάρχουν λιγότερες ή και καθόλου εκλογικές λύσεις (και αυτό μπορεί να είναι μόνο προσωρινό), αλλά ο Taietti τονίζει ότι η άσκηση πολιτικής υπερβαίνει κατά πολύ τις εκλογές που γίνονται κάθε 2 έως 5 χρόνια. Για όσους από εμάς είναι σοβαρό το τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε, οι εκλογές είναι ίσως το λιγότερο σημαντικό. Η ριζοσπαστική επαναστατική νοοτροπία έχει σκοπό να αλλάξει την κουλτούρα, να αλλάξει τα συστήματα και ο Taietti πιστεύει ότι υπάρχουν τρόποι για να πετύχει αυτό. Οι γνώστες της ιταλικής γλώσσας μπορούν να διαβάσουν μόνοι τους ποιοι είναι αυτοί οι τρόποι παίρνοντας στα χέρια τους το βιβλίο του Taietti όπου κι αν πωλείται. Ευτυχώς, το Stregoneria Politica θα μεταφραστεί σύντομα στα αγγλικά».

Πηγή: https://counter-currents.com/2023/09/there-is-a-political-solution/