Sic transit gloria mundi

γράφει ο Μυρμιδών

Πλέον είναι εξόφθαλμα φανερό ότι ακόμη και ο μεγαλύτερος κριτής του Ηλία Κασιδιάρη ή ο πιο απαισιόδοξος του «χώρου» δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί το επίπεδο της απόλυτης ιλαροτραγικής εξέλιξης των πραγμάτων μετά από τις φαεινές πολιτικές επιλογές του «μεγάλου ηγέτη». Ο Κασιδιάρης είναι πλέον και με την βούλα των πρόσφατων (ευρω)εκλογών πολιτικά τελειωμένος ή καλύτερα ξοφλημένος για πολλούς λόγους και επειδή «επανάληψις μήτηρ μαθήσεως εστί», χρήζει ανάδειξης εκ νέου των πολλών και διαφόρων λόγων, οι οποίοι τεκμηριώνουν τον παραπάνω χαρακτηρισμό.

Πρώτα απ’ όλα, όλες οι «στρατηγικές» και «διορατικές» κινήσεις του «αλάνθαστου» Κασιδιάρη απεδείχθησαν θνησιγενείς. Αρχικά, μέσω του κόμματος «Έλληνες» (προγενεστέρως Έλληνες Γ.Τ.Π., όνομα και πράγμα για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι), έπειτα μέσω του «ΕΑΝ» του εισαγγελέα Αναστασίου Κανελλόπουλου (επιλογή η οποία εκ των πραγμάτων εξέθεσε τον εθνικιστικό χώρο και έδωσε αφορμή στα μαρξιστοειδή να καυχιούνται για τάχα διασύνδεση της εθνικιστικής ιδεολογίας με το δικαστικό σύστημα ειδικότερα και το βαθύ κράτος γενικότερα), αργότερα ακολούθησε η «φοβερή» ιδέα του συνδυασμού «Ανεξάρτητων υποψηφίων» (ένα τέχνασμα της τελευταίας στιγμής, προκειμένου ο Κασιδιάρης να τέρψει τα τότε φανατικά του πλήθη, πριν τον εγκαταλείψουν μία ώρα αρχύτερα) και μεταγενέστερα των Σπαρτιατών (ή αλλιώς των «κοινωνικά νεοφιλελεύθερων-συνταγματικών πατριωτών»). 

Τέλος, ας μην λησμονείται και η απονομή του αυτοδιοικητικού χρίσματος στον πρώην ΟΝΝΕΔίτη επί Κυριάκου Μητσοτάκη Δήμο Κυριλλίδη και μετά στον διαβόητο Χαράλαμπο Γιώτη ως υποψήφιο ευρωβουλευτή του κόμματος των Πατριωτών με πρόεδρο τον Πρόδρομο Εμφιετζόγλου (ουδέν σχόλιον).

Για όλες αυτές όμως τις καταστρεπτικές πολιτικές κινήσεις δεν ειπώθηκε ούτε ένα συγγνώμη, ούτε ένα γιατί, παρά μόνο η γνωστή και κουραστική ρητορική περί «προδοτών» για να δικαιολογηθούν τα τεράστια αυτά λάθη. Αν όμως όλες αυτές οι κινήσεις ήταν ενέργειες «Εφιαλτών» (όπως χαρακτηριστικά αποκαλέστηκαν οι μέχρι πρότινος «υπερήφανοι» Σπαρτιάτες υπό τον Βασίλη Στίγκα, τον οποίο όμως ευθέως επέλεξε η «πολιτική διάνοια» ονόματι Ηλίας Κασιδιάρης), άραγε πως αυτός ο τόσο οξυδερκής πολιτικός ειδήμων δεν προέβλεψε τις προαναφερθείσες προδοσίες; 

Δεν ήξερε το ποιόν των όσων τώρα τον εγκατέλειψαν; Τελευταία στιγμή πληροφορήθηκε για το πόσο άσχετοι και ύπουλοι ήταν όλοι οι παραπάνω; Ήταν τόσο αφελής και αθώος όσο τον παρουσιάζουν οι ολοένα και φθίνοντες οπαδοί του ή μήπως ο Κασιδιάρης μπροστά στον βωμό της ιδιοτέλειας του δεν δίστασε να πράξει το οτιδήποτε ακόμη και αν αυτό θα μπορούσε να εκθέσει και να γελοιοποιήσει τον εθνικιστικό χώρο, διότι αδιαφορούσε παντελώς για τις συνέπειες των πράξεων του, προκειμένου να ικανοποιήσει την φιλαυτία του;

Όσοι από τότε ασκούσαν μία βάσιμη και ειλικρινή κριτική κατά των ιλαροτραγικών και ολέθριων πολιτικών του επιλογών όμως, ήταν μία ζωή οι «προδότες» του εθνικισμού, αν και ειρήσθω εν παρόδω, εκείνοι, οι οποίοι τόσο εύκολα και σχεδόν ενστικτωδώς κατηγορούσαν τους επικριτές του Ηλία Κασιδιάρη ως «υπονομευτές» του εθνικιστικού χώρου, είναι οι ίδιοι, οι οποίοι έπλεκαν το εγκώμιο σε «προσωπικότητες» σαν τον καπιταλιστή υποστηρικτή των κρυπτονομισμάτων, δηλαδή τον Τέρρυ Χατζηιερεμία ή εσχάτως στήριξαν τον Γιώτη ως υποψήφιο ευρωβουλευτή, μόνο και μόνο επειδή αμφότεροι ήταν στελεχωμένοι στο ανύπαρκτο πλέον κόμμα των Ελλήνων. Δηλαδή υποστήριζαν με στόμφο άτομα, τα οποία τώρα με μένος κατηγορούν λυσσαλέα!

Λίαν προσφάτως όμως ο Εμφιετζόγλου τους εξέθεσε για ακόμα μία φορά, καθώς σε μία ανάρτηση του, η οποία τώρα διεγράφη από τον ίδιο, ο Εμφιετζόγλου πρότεινε για Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας τον διώκτη των εθνικιστών Νίκο Δένδια και στην θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Κώστα Καραμανλή! Οι ίδιοι άνθρωποι με άλλα λόγια, οι οποίοι μιλούν συνεχώς και επιμόνως για το πόσο άδικα ο Κασιδιάρης (και όχι μόνο) είναι στην φυλακή, στήριξαν στις προηγούμενες ευρωεκλογές έναν πολιτικό αρχηγό, ο οποίος προτείνει για πρωθυπουργό τον Δένδια, επειδή τους το ζήτησε ο Ηλίας Κασιδιάρης. 

Εν ολίγοις, ψήφισαν στα τυφλά και εντελώς απερίσκεπτα έναν άνθρωπο μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν το «εγώ» του κάλπικου ηγέτη τους!  Ακόμη και αν οι Κασιδιαρικοί ισχυρίζονται ότι δεν στήριξαν ευθέως τον Εμφιετζόγλου και το κόμμα του παρά μόνο τον Γιώτη, επί της ουσίας η στήριξη προς τον Γιώτη ως υποψήφιο του κόμματος του Εμφιετζόγλου, θα επηρέαζε αναγκαστικά και το κόμμα των Πατριωτών είτε το θέλουν, είτε όχι.

Η δικαιολογία πάλι γνωστή … όταν υπάρχει. Η αιώνια δικαιολογία είναι ότι ο Ηλίας Κασιδιάρης «δεν ήξερε» ή και «δικαιολογείται» επειδή είναι στην φυλακή. Πέραν του γεγονότος όμως ότι οι πολιτικές του επιλογές αποδείχθηκαν λανθασμένες επανειλημμένα, το σημαντικότερο όλων είναι ότι δεν εξαναγκάστηκε ποτέ ο Κασιδιάρης να στηρίξει αυτά τα πρόσωπα, αντιθέτως τα επέλεξε παρ’ όλο του ότι είναι στην φυλακή, διότι ήθελε να το πράξει και παρά τις τυχόν συνέπειες. 

Όσοι ισχυρίζονται λοιπόν τώρα, κατόπιν εορτής, ότι τάχα ο «μέγας πολιτικός νους» δεν ήξερε ή ότι τον «μαχαίρωσαν πισώπλατα», όχι μόνο αυτοαναιρούνται από την πραγματικότητα, αλλά ομολογούν εμμέσως πλην σαφώς την έλλειψη της οξυδέρκειας του «ηγέτη» τους, διότι όσοι τον εγκατέλειψαν είναι όχι απλά πολλοί, αλλά και πολύ στενοί του συνεργάτες. 

Εάν ένας «οξυδερκής» ηγέτης δεν μπορεί να ξεχωρίσει έναν τυχάρπαστο μητσοτακικό, πολλώ δε μάλλον έναν τυχοδιώκτη νεοδημοκράτη για παράδειγμα, από έναν τίμιο και συνεπή εθνικιστή, τότε απλούστατα δεν πρόκειται περί «ηγέτη», αλλά περί ενός ανθρώπου, ο οποίος νοιάζεται μόνο για την αυτοπροβολή του και την συγκέντρωση ποσοστών, δίχως να ασχολείται ουσιαστικά και πολιτικά με την Ιδέα ή την Ελλάδα.

Ο προαναφερθείς Χαράλαμπος Γιώτης απεχώρησε προ ολίγων ημερών από τον συνδυασμό του Κασιδιάρη στο δημοτικό συμβούλιο Αθηνών μαζί με την Μπέτυ Γιάννα, αφήνοντας όμως βαρύτατες κατηγορίες προς πάσα κατεύθυνση, δίχως να προσδιορίζει ακριβώς τα πρόσωπα (ως συνήθως). Μένει βέβαια να γίνει πιο συγκεκριμένος, αντί να στέκεται σε «δημιουργικές ασάφειες», οι οποίες ερμηνεύονται αυθαίρετα κατά το δοκούν. 

Βέβαια, παρά την αποχώρησή του, ο Γιώτης διατήρησε την θέση του στο δημοτικό συμβούλιο των Αθηνών, όπως αναλόγως έπραξε και ο πρώην ΟΝΝΕΔίτης επί Μητσοτάκη, Δήμος Κυριλλίδης. Η αλήθεια είναι ότι για λόγους αμιγώς ιδεολογικούς και ηθικούς όλοι οι προαναφερθέντες αυτοδιοικητικοί σύμβουλοι έπρεπε να παραδώσουν την έδρα τους, διότι οι ίδιοι δήλωναν από μόνοι τους ότι εκλέχθηκαν μέσω του ιδίου του Κασιδιάρη, τον οποίο τώρα εγκαταλείπουν. 

Εν πάσει περιπτώσει, η ουσία είναι ότι τόσο σε επίπεδο αυτοδιοίκησης, όσο και σε γενικότερα εκλογικό με τους Σπαρτιάτες, όλες οι πολιτικές επιλογές του Κασιδιάρη απετέλεσαν μία θλιβερή τρύπα στο νερό.

Ο Ηλίας Κασιδιάρης απεδείχθη παντελώς ανίκανος και ένα χείριστο κακέκτυπο της «Χρυσής Αυγής» και συγκεκριμένα του ίδιου του Νίκου Μιχαλολιάκου, διότι επέλεξε ιδεολογικά ακατάρτιστα πρόσωπα, άφησε έδαφος για περαιτέρω ανάπτυξη μορφωμάτων της αστικής ακροδεξιάς/»συντηρητικών» φιλελεύθερων δημιουργώντας μικρούς κασιδιαρίσκους, ήτοι νέους ηγετίσκους που απέκτησαν φήμη μέσω του Κασιδιάρη, πράγμα που οδήγησε σε περαιτέρω διάσπαση, διαίρεση και συρρίκνωση του εθνικιστικού κινήματος. 

Λόγω των ανωτέρω επιλογών υπάρχουν και ορισμένοι, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι πιθανώς όλες αυτές οι ενέργειες έγιναν ακόμη και εσκεμμένα ή ενορχηστρωμένα, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι είναι περισσότερο αποτέλεσμα του φανατισμού και της πλήρους αδιαφορίας ή απερισκεψίας του Κασιδιάρη. Εξάλλου για μια παράνομη πράξη αρκεί και η αμέλεια ή ακόμη και ο ενδεχόμενος δόλος, θα έλεγε ένας κακοπροαίρετος και ο νοών νοείτω.

Από εδώ και πέρα το δεδομένο είναι ότι πλέον κυρίαρχοι πολιτικά είναι ο Βελόπουλος και η Λατινοπούλου, δηλαδή αυτό που πάντα ήθελε το σύστημα, μία βολική και ελεγχόμενη ακροδεξιά, η οποία θα εγκλωβίσει τον εθνικιστικό χώρο και δεν θα τον αφήσει να αναδειχθεί εκ νέου ενώ στα παρασκήνια ενισχύουν τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. 

Όμως όσο και αν διαφωνεί ο κάθε συνειδητός εθνικιστής με τον Βελόπουλο και την Λατινοπούλου, οφείλει να παραδεχθεί ότι ουδέποτε τα παραπάνω πολιτικά πρόσωπα απέκρυψαν ή υποκρίθηκαν αυτό, το οποίο είναι! Τουναντίον, ο μεν ο Βελόπουλος δηλώνει υπερηφάνεια για την Πασοκική του κομματική προέλευση, η δε Λατινοπούλου για την αστική δεξιά της καταγωγή και δη για την φανατική της υποστήριξη για το κράτος δολοφόνο το Ισραήλ!

Όσο για τον θλιβερό Κασιδιάρη, ο πολιτικός του τάφος δημιουργήθηκε από τον ίδιο και κυρίως από την ματαιοδοξία του, γι’ αυτό και άλλωστε ένα σημαντικό και πλέον πολύ μεγάλο τμήμα των οπαδών του αρνείται να τον στηρίξει ξανά, διότι όπως λένε και οι ίδιοι οι πρώην συναγωνιστές του: «δεν έχει δημοσκοπική δυναμική», όπως έχει αντίστοιχα η «Ελληνική Λύση» ή η «Φωνή Λογικής», οπότε τον εγκαταλείπουν συνειδητά και μαζικά. 

Εδώ έγκειται και η ειρωνεία της υπόθεσης. Ο ίδιος άνθρωπος που λίγα μόλις χρόνια πριν επικεντρώθηκε και επικαλείτο συνεχώς και επιμόνως τα ποσοστά και την δημοφιλία του και δεν ασχολήθηκε με την ίδια την εθνικιστική ιδέα παραγωγικά, πλέον έχασε και ό,τι απέμεινε από τα ποσοστά και την δημοφιλία του! 

Αυτό το οποίο επιτέλους συνειδητοποίησαν ακόμη και οι πιο φανατικοί οπαδοί του είναι ότι ο Κασιδιάρης έστω και αν καταφέρει ποτέ να αποφυλακιστεί, πράγμα αδύνατο λόγω των ανόητων πολιτικών του κινήσεων, οι οποίες τον στοχοποίησαν εκ νέου, δεν θα έχει δυνατότητα συμμετοχής στα κοινά, συνεπώς όσοι φαντασιώνονται μέχρι και σήμερα ότι θα τον δουν σύντομα πρωθυπουργό, δεν αποτελούν ρομαντικούς εθνικιστές, αλλά πανηλίθιους προσωπολάτρες, οι οποίοι πλανώνται πλάνην οικτρά! 

Επειδή υπάρχουν και αυτοί λοιπόν, είναι απορίας άξιον αν ο Κασιδιάρης θα φανεί τόσο ανεγκέφαλος ώστε να επιμείνει σε νέο εκλογικό τέχνασμα με κόστος την περαιτέρω συρρίκνωση της εκλογικής του απήχησης, δυστυχώς όμως η βλακεία είναι αήττητη!

Η φαντασία και ... η πραγματικότητα (ενάντια στα ψεύδη της αστικής ακροδεξιάς)

 

Ένα ασήμαντο τραγουδάκι

link: Ούτε με τους «χουντικούς» ούτε με τους «δημοκράτες», λέμε όχι στις κρατικές αυταπάτες!

link: Παρείχε η 21η Απριλίου διευκολύνσεις στον 6ο στόλο τον Οκτώβριο του 1973;

link: Οι όροι εμπέδωσης του Στρατιωτικού Κινήματος της 21ης Απριλίου 1967.

link: Απόσπασμα από το «μυθιστόρημα» η «Ουλάν Μπατόρ» του «αναρχοφασιστή» Ρένου Αποστολίδη για την συνομιλία του με τον «εθνικόφρονα» Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο της Στρατιωτικής κυβέρνησης της 21ης Απριλίου - Σελίδες 546 - 555 Νοέμβριος 1999 Εκδόσεις Πατάκης - (.pdf)

link: Ο προπαγανδιστής της 21ης Απριλίου που κατηγόρησε την Στρατιωτική Κυβέρνηση για το Πολυτεχνείο

 του Χ.Τ.

Γράφτηκε το ’74 και έπαιζε κάθε πρωί στο ραδιόφωνο. 

Ήταν το «πάμε για δουλειά» της Μ. Τόλη και θα μπορούσε άνετα να αποτελεί τον «ιδεολογικό» ύμνο της χούντας συμπυκνώνοντας χαριτωμένα ... το πνεύμα της εποχής.

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Έρχεται ο θείος Τζων απ’ την Αμερική.

Hi, everybody και η τσέπη του κλειστή.

Πλούσιος πολύ, εύκολη ζωή,

κάτω το δολάριο ζήτω η δραχμή.

Με γεμάτο το στομάχι και στ’ αυτιά μας μουσική

συζήτησις, «τι κάνετε, πώς πάει το παιδί».

«Πήραμε πλυντήριο». «Θα πάρετε κρασί;»

«Πρέπει να πηγαίνουμε, χαρήκαμε πολύ!»

Πάμε για δουλειά

(χέι)ότι και να κάνεις μην αναστενάζεις

ξύπνα και με κέφι πάμε για δουλειά».

Οι Συνταγματάρχες, που λες, δεν είχαν σκοπό να ανατρέψουν το παλιό αστικό καθεστώς, απλά το πήραν στα χέρια τους για να το «καθαρίσουν» και να το προστατεύσουν από κείνο που θεωρούσαν ότι το απειλεί. 

Το σεβάστηκαν απόλυτα και τους εκπροσώπους του το ίδιο. Εξυπηρέτηση του έκαναν, για να μην καταρρεύσει.  

Δεν είδαν το καθεστώς τους σαν ένα καινούριο προορισμό, αλλά σαν μία μεταβατική περίοδο.

Δεν έθεσαν τις βάσεις για ένα Εθνικό Κράτος, δεν ίδρυσαν μία ΕΟΝ έστω, αφήνοντας τη νεολαία έρμαιο στα συνθήματα του Μάη του ’68, δε θωράκισαν ιδεολογικά την Επανάσταση τους, άφησαν απαράλλαχτο το αφήγημα του μετεμφυλιακού αστικού κράτους. 

Πρωτόγονος αντικομμουνισμός, αμερικανολατρεία και ΝΑΤΟ-Θρησκεία-Θύρα 13. 

Πίστεψαν ότι η  σύντονη (ομολογουμένως) προσπάθεια οικονομικής ανάταξης αρκούσε για να δικαιωθεί ιστορικά ο μεταβατικός ρόλος τους. 

Αμ δε …

Πήραμε πλυντήριο λοιπόν, πήραμε και ψυγείο, βάλαμε και ηλεκτρικό στα σπίτια. Καλά ήταν, αλλά ως εκεί. 

Καλά τα φράγκα, αλλά αν δεν καταφέρεις να κάνεις την Ιδέα του Έθνους υπόθεση όλων και του καθενός ξεχωριστά, δεν πας πουθενά.

Ήρθε ο λογαριασμός και τον πληρώνουμε ακόμα και σήμερα.

Το καθεστώς της 21ης Απριλίου δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε προπάτορας, ούτε και πρότυπο για τον σύγχρονο Ελληνικό Εθνικισμό.

Μαύρη επέτειος σήμερα, όχι γιατί έπεσε η χούντα, αλλά γιατί ξεκίνησε κάτι άλλο.

Το κακό πνεύμα των ΗΠΑ και οι «Kosher εθνικιστές».

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Η πολιτικά ορθή διανόηση που καταγγέλλει τον «φασισμό» στην Αμερική, δεν γνωρίζει περισσότερο την αμερικανική πραγματικότητα από αυτούς τους κλασικούς κυνηγούς μαγισσών, οι οποίοι κατήγγειλαν εκεί κάποτε, τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Ο κλασικός μαρξισμός δεν μεταμοσχεύθηκε ποτέ περισσότερο από κάποιο περιθωριακό βαθμό στις Ηνωμένες Πολιτείες, όχι επειδή οι Αμερικανοί ανακάλυψαν τα δογματικά του λάθη, δεν ήταν φυσικά ικανοί να το κάνουν, αλλά ακριβώς λόγω της αδυναμίας τους να αφομοιώσουν οποιοδήποτε δόγμα. Και ότι λειτουργεί προς τη μία κατεύθυνση, λειτουργεί εξίσου και προς την άλλη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να δεις την Αμερική μια μέρα να γίνεται «φασιστική», από το να τη δεις να γίνεται «κομμουνιστική». Η «αμερικανική» Αμερική θα έλεγα, ίσως είναι ήδη αρκετή για να δικαιολογήσει αρκετούς φόβους προς το εξωτερικό.

Για πολλούς Αμερικανούς, ο φασισμός και ο κομμουνισμός προέρχονται από την ίδια «ιδεολογική» έμπνευση. Η δεξιά από την μία, όταν δεν περιορίζεται στην υπεράσπιση του καπιταλισμού ή του αντικρατικού συντηρητισμού, τις περισσότερες φορές εμπίπτει σε μικροπολιτικές, γραφικότητες και λαϊκισμούς, ενώ δεν λαμβάνει υπόψη την πολυπλοκότητα των επιλεκτικών πιέσεων στις ανθρώπινες κοινωνίες και κυρίως τείνει να δικαιολογήσει την εξάλειψη από αυτούς τους οποίους, δεν παίζουν το «καλό αμερικάνικο παιχνίδι».

Η αριστερά από την άλλη, όταν στρέφεται προς τον σοσιαλισμό, εκτιμά ιδιαίτερα τις ουτοπικές του ποικιλίες, με επίκεντρο τον κοινωνικό ευαγγελισμό. Στην άκρα δεξιά όπως και στην άκρα αριστερά, οι ιδέες λάμπουν δια της απουσίας τους με κωμικοτραγικό τρόπο. Αντικαθίστανται από πρωτόγονα πάθη, δημιουργώντας κρίσεις χωρίς αύριο, αφενός οι μεν με τον τυφλό πατριωτισμό και σωβινισμό αλλά και την αόριστη ξενοφοβία - με κενότητα και χωρίς δόγμα και πρόγραμμα -  με ένα φόντο πουριτανικού φανατισμού και αφετέρου οι άλλοι, με έναν υπερ-ισοτισμό και ψευδοανθρωπισμό, με ένα φόντο ανόητης οικουμενικότητας.

Επιπρόσθετα στην απόρριψη της εξουσίας, η απέχθεια προς τις ιδεολογίες οδηγεί φυσικά στην ανικανότητα των οργανώσεων σε εθνική κλίμακα. Χιλιάδες σύλλογοι, ομάδες, ομαδούλες και κόμματα, βλέπουν το φως και εξαφανίζονται σε διάστημα λίγων μηνών. Κάποια από αυτά που έχουν επιβιώσει με τα χρόνια (μικρές κομμουνιστικές ομάδες, τροτσκιστές, ψευτοφασιστοειδή γκρουπ κ.λπ.) δεν έχουν καμία πραγματική σημασία, δεν έχουν καν ένα λογικό περιεχόμενο. Αυτή είναι η «τραγωδία» της πολιτικής ζωής στην Αμερική. Επιπλέον δεν μπορεί να αποκλειστεί, ότι οι πολιτικές δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονιών, που ήταν και είναι πάντα συχνές στις Ηνωμένες Πολιτείες, πηγάζουν εν μέρει από το γεγονός ότι τα αληθινά επαναστατικά στοιχεία, που αντιμετωπίζουν την αδυναμία να διατυπώσουν τις ιδέες τους στις μάζες, δεν βλέπουν άλλη διέξοδο, παρά μια απελπισμένη ατομική χειρονομία. 

Μέσα σε όλα αυτά στις ΗΠΑ, υπήρξε και η  ίδρυση της “New Left”, της  νέας αριστεράς που γεννήθηκε κάπου μεταξύ των Πανεπιστημίων Columbia και Berkeley. Οι hippies, οι «κομμούνες», ο οικολογικός καταστροφισμός, η «αντιεξουσιαστική» παιδεία, ο νεοφεμινισμός, η  θεωρία του «Behaviorism» (συμπεριφορισμός) «δημιουργήθηκαν με μια λεπτομερής ανάλυση των συναισθημάτων και των αντιδράσεων των εργαζομένων και των εργατών, μέσα σε εργασιακές καταστάσεις, με ακριβή στόχο τον προσδιορισμό ταυτόχρονα των καλύτερων τεχνικών για την υπέρβαση όλων των παραγόντων που μπορούν να εμποδίσουν τη μέγιστη παραγωγικότητα» μας λέει ο Evola στο άρθρο του “O Άνθρωπος στην Αμερική”, (βλέπε ιστολόγιο “Σαμουράι της Δύσης”).

Μιλάμε για όλο το οπλοστάσιο της λεγόμενης «διαμαρτυρίας» του‘68 “made in USA”. Η πρωτεύουσα του κομμουνισμού ήταν κάποτε η Μόσχα, ενώ τώρα η πρωτεύουσα του νεομαρξισμού με τις radical chic οδηγίες (Coca-Cola Marxism) βρίσκεται σήμερα στην Washington. Πρέπει να εκπλαγούμε; Μάλλον όχι … Τo βλέπουμε άλλωστε, το ζούμε στο πετσί μας καθημερινά: Η ουτοπία που αναγεννιέται διαρκώς, η άνθιση ενός παρασιτισμού που πάντα κατηγορείται από την κοινωνία, την οποία καταγγέλλει, η έκρηξη της «αντικοινωνίας» σε μυριάδες μικρές ομάδες, η συγκρότηση μιας «διανοούμενης τάξης» υπεύθυνης για τη διατήρηση της κακής συνείδησης των «αστών», τα νέα ναρκωτικά, η διάλυση της γλώσσας, οι ελεύθερες αυταπάτες, ο πολλαπλασιασμός των αιρέσεων: όλη αυτή η «χλιδή» δεν θα μπορούσε παρά να αποπλανήσει εκείνους που τελικά, πάνω απ' όλα, ονειρεύονται μια αβίαστη επανάσταση.

Ας δούμε σε αυτό το σημείο, τι γράφει για τον αμερικανικό «φασισμό» ο F. Duprat και ο A. Renault, στο “Les fascismes américains’’, (Ο Αμερικανικός φασισμός) 1924-41: «Η εξέταση των δυνάμεων στο πεδίο, καταδεικνύει ότι ο αμερικανικός φασισμός, ένα φαινόμενο εξίσου περιθωριακό με τον αμερικανικό κομμουνισμό, εν στενή έννοια, δεν είχε τίποτα περισσότερο να κάνει με τον φασισμό, εκτός από τον λεκτικό εξτρεμισμό και την προτίμηση για τα χρωματιστά πουκάμισα. Οι κύριοι εμψυχωτές του ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, βιομήχανοι, όπως ο Henry Ford (του οποίου τα εμπορικά συμφέροντα κατέληξαν να υπερισχύσουν των πεποιθήσεων του: η πολιτική του δραστηριότητα δεν κράτησε ούτε καν δύο χρόνια, από τον Μάιο του 1920 έως τον Ιανουάριο του 1922). 

Επίσης κάποιοι θρησκευόμενοι, όπως ο Abbot Coughlin, ο ραδιοφωνικός ιερέας της “Εθνικής Ένωσης για την Κοινωνική Δικαιοσύνη”, ο αιδεσιμότατος Gerald L. K. Smith, της “Χριστιανικής Εθνικιστικής Σταυροφορίας” (Ο Σταυρός και η Σημαία), ο αιδεσιμότατος Winrod (“Υπερασπιστές της χριστιανικής πίστης”), ο αιδεσιμότατος Terminiello (“Ένωση Χριστιανών Σταυροφόρων”), ο αιδεσιμότατος James B. Cox (“Μπλε πουκάμισα”) και οι άλλοι διάφοροι “Εθνικοί Σταυροφόροι του εύκολου κέρδους”.  Αξιοσημείωτη είναι και η δύναμη της Βίβλου, που δεν έπαψε να εμπνέει το «κυνήγι μαγισσών» και τον πιο ανάδρομο φονταμενταλισμό. Ακόμη και στον αμερικανικό αντισημιτισμό (επίσης περιθωριακό φαινόμενο, αλλά με κάποια συνέχεια) δεν λείπουν αυτοί που αναζητούν τις ιδεολογικές τους βάσεις στην Παλαιά Διαθήκη. Έτσι βλέπουμε τους συγγραφείς της παραληρηματικής λογοτεχνίας, να αγωνίζονται να αποδείξουν ότι οι μη Εβραίοι είναι «ο αληθινός λαός του Ισραήλ», ενώ οι Εβραίοι είναι «σφετεριστές».

Και μέσα σε αυτό το παρακμιακό κάδρο, δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι πολιτικοί παλιάτσοι, τύπου Trump (ως δήθεν το αντίπαλον δέος στην προοδευτική τάση της Woke culture), με βαθιές ιουδαϊκές επιρροές και δόγματα - γνωστή η ιστορία της κόρης του -  ποτισμένα με ότι πιο ωμό και βίαιο οικονομικά έχει να διδάξει το “Μεγάλο Κεφάλαιο”. Άνθρωποι βασισμένοι στον αιώνιο ρομαντικό μύθο του «αυτοδημιούργητου», που γίνεται πολυεκατομμυριούχος. Όλοι βγαλμένοι από επικίνδυνες θρησκευτικές αιρέσεις και δόγματα, οδηγούμενα  από τις γνωστές Στοές και φυσικά με στόχο την οποιαδήποτε παγκόσμια κυριαρχία, αλλά κυρίως την καταστροφή της Ευρώπης, αλλά και του πλανήτη. Έτσι με την γνωστή καραμέλα του επιλεκτικού κινδύνου της μετανάστευσης, μπόρεσαν να σαγηνεύσουν κάποιους Ευρωπαίους, ώστε να προωθήσουν την επικίνδυνη πολιτική τους σκηνή, μέσα στο σπίτι μας, λες και δεν έχουμε ήδη την δικιά μας ακροδεξιά να υμνεί τα τέκνα του Ισραήλ.

Άνθρωποι που απέκτησαν κάποια εφήμερη οικονομική δύναμη και ήταν κατώτεροι των περιστάσεων, για να φανούν πολιτικά αλλά και κοινωνικά, πρόδωσαν οι ίδιοι την τεράστια, χιλιάδων χρόνων, ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης μας. Ποδοπατώντας κάθε εθνικιστικό δόγμα, έννοια και ιδέα, υμνούν με την σειρά τους την «εκλεκτή φυλή», η οποία με τρομοκρατικό τρόπο εξαφανίζει από τους ανθρώπους, όχι μόνο το δικαίωμα να έχουν ένα κομμάτι γης, αλλά και την ίδια την ζωή τους, ενώ ταυτόχρονα διαλύουν την Ευρώπη με την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, που αυτοί δημιουργούν, με δεκάδες βίαιους αλλά και «ειρηνικούς» τρόπους.

Δεν έχουμε ανάγκη να πάρουμε τίποτε από αυτούς, ούτε να θαυμάσουμε κάποιους απίθανους τύπους που έχουν διδάξει τις αρχές της παρακμής, της καταστροφής και του υλισμού, ακολουθώντας πιστά τον Αιώνιο Αφέντη. Κατάφεραν να περάσουν όμως τον καρκίνο τους στην ήπειρο μας, με την δημιουργία αντίστοιχων θλιβερών κομμάτων. Όλα αυτά τα πολιτικά κινήματα που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη ως «πατριώτες κατά της παγκοσμιοποίησης», έχουν την σύνδεση με το Ισραήλ ως θεμελιώδες μέρος της ερμηνείας τους για τον κόσμο. Εμείς όμως έχουμε τα όπλα του πνεύματος για να σώσουμε, έστω και τώρα που είναι αργά, ότι μπορέσουμε, μέσα από τα χαλάσματα. Και τι  ιδέες και παραδείγματα να πάρουμε άλλωστε από κάποιους που δεν αποτελούν Έθνος, αλλά ένα συνονθύλευμα φυλών και θρησκειών, ταγμένα στον Χρυσό και εχθροί στο Αίμα. 

Χαρακτηριστικά τα λόγια του μεγάλου Γάλλου μελετητή και ιστορικού Ernest Renan (1823-1892), στο “Τι είναι ένα έθνος;”:

«Ένα έθνος είναι μια ψυχή, μια πνευματική αρχή. Δύο πράγματα, που στην πραγματικότητα είναι ένα, συνθέτουν αυτήν την ψυχή και αυτήν την πνευματική αρχή. Το ένα είναι στο παρελθόν, το άλλο στο παρόν. Το ένα είναι η κατοχή μιας πλούσιας κληρονομιάς αναμνήσεων, το άλλο είναι η τρέχουσα συναίνεση, η επιθυμία για συμβίωση, η βούληση να συνεχίσουμε να διεκδικούμε την κληρονομιά που έλαβε αδιαίρετη. Ο άνθρωπος, κύριοι, δεν αυτοσχεδιάζει. Το έθνος, όπως και το άτομο, είναι το αποκορύφωμα ενός μακρού παρελθόντος προσπαθειών, θυσιών και αφοσίωσης. Η λατρεία των προγόνων είναι η πιο νόμιμη από όλες. Οι πρόγονοί μας, μας έκαναν αυτό που είμαστε:

Το έθνος είναι λοιπόν μια μεγάλη αλληλεγγύη, που αποτελείται από το συναίσθημα των θυσιών που έγιναν και εκείνων που είμαστε ακόμη διατεθειμένοι να κάνουμε μαζί. Προϋποθέτει ένα παρελθόν, αλλά συνοψίζεται στο παρόν μέσα από ένα απτό γεγονός: την συναίνεση, την ξεκάθαρα εκφρασμένη επιθυμία για συνέχιση της συμβίωσης. Η ύπαρξη ενός έθνους είναι (συγχωρέστε τη μεταφορά) ένα καθημερινό δημοψήφισμα, όπως η ύπαρξη του ατόμου, είναι μια αέναη επιβεβαίωση της ζωής».

Οι Kosher εθνικιστές ζουν και βασιλεύουν ανάμεσα μας, ερωτευμένοι με την θλιβερή αστική ζωή τους, καταλαμβάνοντας θέσεις και πολιτική δύναμη μέσα στο σύστημα και φυσικά εκτελώντας πιστά τις εντολές των αφεντάδων τους. Είναι τα νέα κορόιδα του καθεστώτος, τα νέα πρόβατα προς σφαγή και μάλιστα στην χειρότερη μορφή τους: ανήθικοι, άβουλοι, μίζεροι και προσκυνημένοι. Ανατρέποντας κάθε αντικαπιταλιστική  θεωρία, στηριζόμενοι μόνο σε έναν τυφλό και ξερό αντιμαρξισμό, στηρίζουν το ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ Κεφάλαιο, αγνοώντας φυσικά τα μεγάλα μυαλά του παρελθόντος, που είχαν αποβάλει τον Μαρξ από τον σοσιαλισμό, για μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη διαβίωση.

Αυτό φυσικά τονίστηκε και από τους μεγάλους στοχαστές του 1900 ιδιαίτερα με τους συγγραφείς της “Συντηρητικής Επανάστασης”, που αναπτύχθηκε στη Γερμανία μεταξύ 1918 και 1932, όπως οι Oswald Spengler, Arthur Moeller van den Bruck, Carl Schmitt, Werner Sombart, οι αδελφοί Jünger ... Και για να μην μιλήσουμε για τους εκπροσώπους της Παράδοσης όπως ο Evola, Guenon. Πέρα από τη διαφορετικότητα τους, οι «συντηρητικοί επαναστάτες» καταγγέλλουν τη νεωτερικότητα, αλλά δεν είναι απλοί αντιδραστικοί. Γι’  αυτούς είναι ζήτημα διάσωσης των παραδοσιακών αξιών, όχι με μια υποθετική διάσωση διαβρωμένων ή εξαφανισμένων θεσμών, αλλά με την οικοδόμηση μιας νέας τάξης (μια «Τρίτη Αυτοκρατορία», όπως ισχυρίζεται ο Moeller van den Bruck). 

Όπως και να έχει, κάποιοι πάντα λίγοι, παραμένουμε σε αυτόν τον δρόμοι των ηττημένων αλλά σταθεροί στον δρόμο για να βρεθεί «το πέρασμα στο δάσος», σύμφωνα με τον Junger, που θα αποτελέσει και το μέρος της ελπίδας ... 

Εξάλλου ο καθένας κάνει τις επιλογές του, διαλέγει την πορεία του αλλά μακριά μας πλέον, από αυτό το μέρος, έδαφος που έχει μια Ιστορία και μια Παράδοση … Όχι δεν είναι κανένας τέτοιος «Δικός μας» επειδή ίσως να νομίζει ότι έχει ένα κοινό σημείο. Μας χωρίζει μια  άβυσσος ... και όπως εύστοχα λέει ο λέει και ο Guenon:  

«Σε τελική ανάλυση, ο καθένας θα επιλέξει από αυτές τις μάσκες … εκείνη που αντιπροσωπεύει  τις τάσεις του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μάσκα, κάνει αντίθετα αυτό που πραγματικά κουβαλάει μέσα του, αλλά που πρέπει συνήθως να κρύβει από τους άλλους».

Το πτώμα του "ελληνικού εθνικισμού" (άρθρο του Λουκά Σταύρου)

 

του Λουκά Σταύρου

Στην Ελλάδα ο λεγόμενος ελληνικός εθνικισμός αν και κάποια περίοδο πήρε δύναμη από τον λαό κατέληξε σε αποτυχία.

Με την λέξη αποτυχία δεν εννοώ τα εκλογικά ποσοστά αλλά την κατάρρευση του ιδεολογικού εθνικιστικού λόγου και κατά συνέπεια την ανυπαρξία πολιτικής πρότασης που να οδηγεί το έθνος σε μια νέα πορεία ανάπτυξης και ισχύος.

Αντιστρόφως ανάλογα στη Κύπρο ο "ελληνικός εθνικισμός" που χρησιμοποιήθηκε ως όρος από το ΕΛΑΜ αν και δεν έχασε τα ποσοστά απέτυχε παταγωδώς και απορροφήθηκε από την ιδεολογία της δεξιάς έτσι ώστε να μετατραπεί σε ένα ΔΗΣΥ-2.

Ο "ελληνικός εθνικισμός" της Χρυσής Αυγής και των αποκομμάτων που προέκυψαν από την έκρηξη της δεν μπόρεσε να δώσει απαντήσεις ξεκάθαρες στα μεγάλα ζητήματα που αφορούν την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο.

Στο ζήτημα του εθνικού νομίσματος ο "ελληνικός εθνικισμός" τους στάθηκε υπέρ της υποτέλειας στο ευρώ.

Στο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνθηματολογούσε για μια δήθεν Ευρώπη των εθνών χωρίς συγκεκριμένη πρόταση.

Στο θέμα του κυπριακού έμειναν στο πεπαλαιωμένο και εγκαταλελειμμένο ενιαίο αμυντικό δόγμα αντί της ομοσπονδιακής ένωσης των δυο κρατών του ελληνισμού και στον ενιαίο στρατό που προτείνουμε εμείς.

Στο θέμα της χρηματοδότησης της εθνικής παραγωγής και των λαϊκών παραγωγικών δυνάμεων υπήρξε καθαρή στήριξη του ολιγαρχικού τραπεζικού συστήματος.

Στο θέμα της παιδείας στήριξε την θρησκευτική ανοησία και το μονοπώλιο της εκκλησίας.

Θα μπορούσα να πω και πολλά άλλα.

Το συμπέρασμα είναι ότι ο "ελληνικός εθνικισμός" τελείωσε.

Ο κοινοτιστικός εθνικισμός είναι το μέλλον.

Προσωπικά εργάζομαι για αυτό το μέλλον και καταθέτω προτάσεις για θεσμικές αλλαγές και για εθνική ανασυγκρότηση.

Ο κοινοτιστικός εθνικισμός θα έρθει στο προσκήνιο της εθνικής πολιτικής ως αναγκαιότητα όχι μιας απλής επιβίωσης με ένα έθνος καχεκτικό και υπόδουλο στους ξένους και ντόπιους τραπεζίτες αλλά ως αναγκαιότητα πνευματικής ανάτασης με σκοπό το άνοιγμα μιας νέας ελληνικής πολιτισμικής προοπτικής.

Η λαϊκή εξουσία πάνω στην οικονομία και την πολιτική διαδικασία ανάδειξης των ανακλητών εκπροσώπων θα ισχυροποιήσει το έθνος και πάνω σε αυτή τη βάση θα στηθεί ένας νέος ρωμαλέος ελληνικός πολιτισμός.

Δεν θα παραμείνουμε θαυμαστές του παρελθόντος μας αλλά δημιουργοί ενός ένδοξου ελληνικού μέλλοντος.

«Ναι, αλλά ο Κασιδιάρης μπήκε άδικα στην φυλακή…»

γράφει ο Μυρμιδών

Μετά την τριχοτόμηση της Χρυσής Αυγής την περίοδο 2019-2020 αφενός μέσω της δημιουργίας της "Ε.ΛΑ.ΣΥΝ." (Εθνικής Λαϊκής Συνείδησης) και αφετέρου μέσω της δημιουργίας των "Ελλήνων Γ.Τ.Π." (Έλληνες Για Την Πατρίδα) μετέπειτα "Εθνικό Κόμμα Έλληνες", όλοι οι "εθνικιστές" θεώρησαν δεδομένο ότι υπό την ηγεσία του Ηλία Κασιδιάρη ο χώρος δεν θα μπορούσε να διασπαστεί περαιτέρω, κι όμως μέσα σε λίγα μόνο χρόνια διαπιστώθηκε όχι μόνο ότι ο χώρος μπορεί τω όντι να διαιρεθεί περαιτέρω, αλλά και ότι δύναται να καταστήσει πολύ πιο σοβαρή και αξιοπρεπή την περίπτωση της Χρυσής Αυγής, παρ' όλο που και η τελευταία έπραξε πολλά λάθη σε πολλαπλά επίπεδα.

Ο Ηλίας Κασιδιάρης μη έχοντας ίχνος ώριμης πολιτικής σκέψης έσπευσε να τελέσει σπασμωδικές κινήσεις μόνο και μόνο για το θεαθήναι, την ίδια ώρα που το σύστημα δεν χρειαζόταν καν να βυσσοδομήσει κάποιο σχέδιο εναντίον του, διότι απλούστατα εκτίθετο ο ίδιος και όσοι επέλεξε. Παρά την ρητή πρόβλεψη των «τροπολογιών Βορίδη», ο "αλάνθαστος ηγέτης" Ηλίας Κασιδιάρης στην αρχή διατυμπάνιζε σαν κυριολεκτικά καλός «δημαγωγός» ότι θα μετείχε κανονικά ως πρόεδρος του κόμματος στις εκλογές, διότι η τροπολογία δεν θα επηρέαζε το κόμμα των «Ελλήνων» στις εκλογές του Μαΐου του 2023 και λίγο αργότερα με τον ίδιο ξαφνικό τρόπο που ανακοίνωσε την παραχώρηση του κόμματος στον γνωστό Αντιεισαγγελέα και την προσχώρησή του προαναφερθέντος κόμματος στο ΕΑΝ, αποφάσισε (μυστηριωδώς) την αναίρεση των επιλογών του δίχως την παραμικρή εξήγηση ούτε για το πως προέκυψε αυτή η επιλογή εξ αρχής, ούτε για το πως έληξε εξίσου αιφνιδίως.

Μετά το φαιδρό παραπλανητικό τέχνασμα με τον λεγόμενο Συνδυασμό του κόμματος των Ελλήνων ως Ανεξαρτήτων Υποψηφίων με σκοπό να στηρίξει ο Ηλίας Κασιδιάρης πλαγίως άλλα κόμματα και κυρίως τους «Σπαρτιάτες», ο μέγας αυτός ηγετίσκος και οι «Σπαρτιάτες» εν τέλει τέθηκαν στο στόχαστρο από μόνοι τους δίχως καν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να πράξει ουσιαστικά το παραμικρό! Με άλλα λόγια, η Νέα Δημοκρατία γέλασε τελευταία και το πιθανότερο είναι να επωφεληθεί και η ίδια εξ απόψεως εδρών από την πιθανώς βέβαιη και επικείμενη έκπτωση των Βουλευτών των «Σπαρτιατών» από το Εκλογοδικείο.

Οι «Σπαρτιάτες» ως τυπικά κοινοβουλευτικό κόμμα είχαν μία μοναδική ευκαιρία, παρά τις αδυναμίες τους και τις αντίξοες περιστάσεις, να φτιάξουν ένα σοβαρό και αξιοπρεπές εθνικίζων αν όχι εθνικιστικό κόμμα, αλλά η προσωπολαγνεία και η ένδεια ιδεολογικής κατάρτισης, αγωνιστικής διάθεσης και οργανωτικής πρωτοβουλίας αποτέλεσε γι'αυτούς πλέον την χαριστική βολή οδηγώντας για ακόμη μία φορά τον χώρο εκτεθειμένο, περιθωριοποιημένο, στοχοποιημένο και γελοιοποιημένο.

Με τούτα και με εκείνα λοιπόν ο χώρος οδηγήθηκε σε μία νέα ακόμη διάσπαση αίσχιστου είδους. Από την μία στελέχη των "Εθνικού Κόμματος Έλληνες" μεταπήδησαν στον Φίλιππο Καμπούρη, ο οποίος έσπευσε να αναβιώσει την "δόξα" και "αίγλη" του "ΛΑ.Ο.Σ.". Υπόψιν βέβαια ότι δεν ήταν λίγα τα στελέχη του στενού περιβάλλοντος του Κασιδιάρη, τα οποία προ ολίγων μόνο μηνών εξύβριζαν τον πρόεδρο του εν λόγω κόμματος ως υποψήφιο περιφερειάρχη, αλλά πιθανώς τόσο αυτοί όσο και οι υπόλοιποι για τους οποίους θα γίνει αναφορά στην συνέχεια να ήθελαν να σκορπιστούν κατόπιν νέου "σχεδίου" προκειμένου να διοχετεύσουν στοχευμένα την ψήφο των προσωπολατρικών Κασιδιαρικών και να ασκήσει έτσι ο Κασιδιάρης εκ νέου επιρροή σε όποιο κόμμα λάβει το κοινό του.

Μετά την περίπτωση Καμπούρη, ορισμένα άλλα στελέχη του εν λόγω μορφώματος μετακινήθηκαν προς τους "Πατριώτες" του Εμφιετζόγλου, ο οποίος παραδόξως ήταν πιθανότατα ο κύριος λόγος για τον οποίο ανατράπηκε σε δεύτερο χρόνο η συνεργασία Κανελλόπουλου μέσω του «ΕΑΝ» και του «Εθνικού Κόμματος-Έλληνες».

Τέλος, υπάρχει και η τραγελαφική περίπτωση του δηλωμένου "καπιταλιστή" Τέρρυ Χατζηιερεμία ως προέδρου των "Συντηρητικών", ο οποίος ήταν από τους μεγαλύτερους οπαδούς του ηγετίσκου Ηλία Κασιδιάρη και είναι απορίας άξιον σε έναν βαθμό πως κατάφερε και εγκρίθηκε το κόμμα του από τον Άρειο Πάγο. Βέβαια υπόψιν ότι εν αντιθέσει με τους άλλους 2 συνδυασμούς που είχαν μία κάποια προϊστορία και άρα πιθανότατα δεν θα βρεθούν στο στόχαστρο των δικαστικών αρχών, το πιθανότερο είναι το Εκλογοδικείο και ο Άρειος Πάγος κατ'επέκταση να θέσουν το κόμμα των «Συντηρητικών» στο στόχαστρο, αν ο Χατζηηρεμίας αρχίσει και αυτός το εκθείασμα προς το "είδωλό" του, αν και εφόσον αποκτήσει κάποια κοινοβουλευτική ή αυτοδιοικητική εκπροσώπηση. Αυτό ας μείνει για τα «πρακτικά»…

Αυτό, το οποίο αγνόησε και αγνοεί επιδεικτικά ο χώρος στην περίπτωση των «Σπαρτιατών» και του «Εθνικού Κόμματος-Έλληνες» του φίλαυτου Κασιδιάρη είναι ότι δεν μπορεί κανείς με τέτοια τεχνάσματα βρεφικής εμπνεύσεως να στηθεί ένα σοβαρό εθνικιστικό κίνημα με αρχές και αξίες, πολλώ δε μάλλον με συγκροτημένο και καταρτισμένο ιδεολογικό λόγο ενάντια στο μαρξιστοφιλελεύθερο κατεστημένο. Ουσιαστικά τέτοια (από)κόμματα τύπου «Σπαρτιάτες» λειτουργούν προσωρινά για την εντυπωσιοθηρία και μόνο προκειμένου άτομα δυστυχώς σαν τον τελειωμένο ηγετίσκο του εθνικιστικού χώρου να ικανοποιήσουν την φιλαυτία του και να συντηρήσει το εκλογικό, πλην φανατικό τους κοινό αγνοώντας όμως στο ενδιάμεσο ότι ο ιδεολογικός χώρος διαλύεται και η Ελλάδα χάνεται οικονομικά, κοινωνικά και φυλετικά! 

Μέχρι να το συνειδητοποιήσει αυτό όμως ο ματαιόδοξος και προσωπολάγνος όχλος του εν λόγω ηγετίσκου, ο κατά τα άλλα καυχώμενος ως "γνήσιος" και "ανόθευτος" εθνικιστικός χώρος εν Ελλάδι θα έχει μεταλλαχθεί και τελικώς καταντήσει ένα κακέκτυπο των πολλών άλλων "συμβιβασμένων", κατά δήλωσή του ίδιου, εθνικιστικών κομμάτων της Ευρώπης, τα οποία μέχρι πρότινος στηλίτευε, αν όχι καταδίκαζε...

Τραγική ειρωνία ή ποιητική νέμεσις;

Τι είναι ο ευρωπαϊκός Ιουδαιο-εθνικισμός

του Cas Mudde, μετάφραση Α. Π.

Μια γρήγορη ματιά στην τρέχουσα άνοδο του «αντι-αντισημιτισμού» σε μεγάλο μέρος της Δυτικής Ευρώπης.

Στη μεταπολεμική Δυτική Ευρώπη, που ορίστηκε από το Ολοκαύτωμα αλλά και που εξακολουθεί να είναι βαθιά αποικιοκρατική, ο αντισημιτισμός έχει γίνει ο κύριος (μοναδικός) δείκτης ρατσισμού γενικά, και της ακροδεξιάς ειδικότερα.

Σοβαρά ακροδεξιά κόμματα στη Δυτική Ευρώπη το κατάλαβαν γρήγορα αυτό και έμειναν μακριά τόσο από τον αντισημιτισμό όσο και από τον αντισιωνισμό (τουλάχιστον ρητά).

Στην «τρίτη φάση» (1980-2000) της μεταπολεμικής ακροδεξιάς, αρκετά κόμματα ανέπτυξαν φιλοεβραϊκή ή φιλο-ισραηλινή θέση (π.χ. το βελγικό Vlaams Belang), μερικές φορές ακόμη και φλερτάροντας με τον φιλοσημιτισμό (ο οποίος συχνά μοιράζεται αντισημιτικούς τροπισμούς).

Στον απόηχο της ευρέως διαδεδομένης ισλαμοφοβικής απάντησης στις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο "αντι-αντισημιτισμός" και η ισλαμοφοβία άρχισαν να αλληλεπικαλύπτονται σημαντικά.

Ταυτόχρονα με τον «ομοεθνικισμό» και τον «φεμοεθνικισμό» (εθνικισμοί με φιλο-ΛΟΑΤΚΙ και φιλο-φεμινιστική ρητορεία) προέκυψε ένα είδος «ιουδαιοεθνικισμού», στον οποίο οι «Εβραίοι» (ή/και το Ισραήλ) έγιναν δεκτοί ως μέρος του «εμείς», ως υπερασπιστές της «Δύσης» ενάντια (μόνο) στους μουσουλμάνους.

Όπως και με τον ομοεθνικισμό και τον φεμοεθνικισμό, ο υπαρκτός αντισημιτισμός των μη μουσουλμάνων «ντόπιων» Ευρωπαίων συχνά αγνοήθηκε ή ελαχιστοποιήθηκε. Αντίθετα ο - υποτιθέμενος - αντισημιτισμός των μουσουλμάνων έγινε σλόγκαν στο στόμα της νέας αυτής φιλοσιωνιστικής ακροδεξιάς της Ευρώπης.

Ήταν επίσης στον απόηχο της 11ης Σεπτεμβρίου που ο όρος «ιουδαιο-χριστιανισμός» έγινε ευρέως διαδεδομένος, ένας όρος που δεν έχει ιστορικό ή ουσιαστικό νόημα και έχει ρίζες στη μεταπολεμική ακροδεξιά.

Καθώς η ακροδεξιά αύξησε τα ποσοστά της, όσον αφορά τις ιδέες και τα κόμματα, έγινε πιο ενεργητική. Άρχισαν να εργαλειοποιούν τον (υποτιθέμενο) αντισημιτισμό τόσο για να επιτεθούν στους μουσουλμάνους (και την αριστερά) όσο και για να κυριαρχήσουν οι ίδιοι.

Τα ακροδεξιά κόμματα άρχισαν επίσης να φλερτάρουν ενεργά με εβραϊκές και ισραηλινές οργανώσεις, χρησιμοποιώντας τον «ιουδαιο-εθνικισμό» και τις «ιουδαιο-χριστιανικές» αξίες, σε μια προσπάθεια να ενσωματωθούν περαιτέρω και να κανονικοποιηθούν - με σημαντική επιτυχία, ιδιαίτερα στους κύκλους του Λικούντ (κόμμα Νετανιάχου). Ως γνωστόν η περίοδος της προεδρίας Νετανιάχου στο Λικούντ είναι η περίοδος που το κόμμα αυτό ανέπτυξε ενεργές σχέσεις με κόμματα, οργανισμούς και ηγέτες της ακροδεξιάς του δυτικού ημισφαιρίου όπως το γερμανικό AfD, το πολωνικό PiS, το διεθνές CPAC, ο Ορμπάν, η Μελόνι, ο Τραμπ, ο Μπολσονάρο, η Λεπέν, ο Μιλέι, ο Βίλντερς.

Καθώς οι ακροδεξιές αφηγήσεις έγιναν πιο mainstream, η εργαλειοποίηση του (αντι)αντισημιτισμού εξαπλώθηκε μέσω της επικρατούσας τάσης - κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, μεταξύ της κυρίαρχης δεξιάς (σκεφτείτε π.χ. τη ρητορική περί «ισλαμο-αριστερισμού» που χρησιμοποιεί ο Μακρόν ενάντια στους πολιτικούς του αντιπάλους, ξεκάθαρα επηρεασμένος - όσο κι αν δεν το παραδέχεται - από τον ακροδεξιό διανοητή Μισέλ Ουελμπέκ).

Και καθώς η ισλαμοφοβία της ραγδαία αναδυόμενης ακροδεξιάς γινόταν όλο και πιο θρασεία, ο φιλοσιωνισμός τους έπρεπε να γίνει κι αυτός πιο θρασύς – για να «αποδείξουν» ότι δεν ήταν «ρατσιστές» (ή, ακόμα, ότι οι «αντιρατσιστές» αριστεροί ήταν οι πραγματικοί ρατσιστές – άλλο ένα ακροδεξιό αφήγημα).

Στις παραπάνω παρατηρήσεις δεν αρνούμαστε το υπαρκτό πρόβλημα του αντισημιτισμού στην Ευρώπη και πέραν αυτής, σε όλο το πολιτικό φάσμα. Αντίθετα, υποστηρίζουμε ότι μεγάλο μέρος της νεοφανούς ευρωπαϊκής «αντίθεσης στον αντισημιτισμό» δεν είναι καθόλου «αντιρατσιστικό» (και συχνά περιλαμβάνει ρατσιστικά/ισλαμοφοβικά αφηγήματα και τροπισμούς).

Ψηφίδες ακροδεξιάς παράνοιας*

 

γράφει ο Παρατηρητής

*Καιρός να μαζέψει κάποιος τον Κωνσταντίνο Πλεύρη. Μήνες τώρα το επικοινωνιακό show δεν έχει τελειωμό. Ο «Πατριάρχης» του Χατζηγώγου αρέσκεται στο να δίνει συνεντεύξεις για γάμους βέρες και ταξίδια. Ας του πει κάποιος ότι είναι στα δυσμάς του βίου του και η υστεροφημία δεν υπάρχει λόγος να συνοδεύεται από την γελοιότητα.

*Το πρώτο ακροδεξιό κόμμα που έσπευσε να βγάλει ανακοίνωση υπέρ του Ισραήλ ήταν … οι «Σπαρτιάτες» που ευλογήθηκαν και αναπτύχθηκαν με ευθύνη του «Μεσσία» του Δομοκού. Τι να πρωτοσχολιάσει κάποιος για την ανακοίνωση αυτή και το θράσος του Στίγκα. Πλέον «δεμένοι» χειροπόδαρα από το σύστημα σιωπούν επιδεικτικά με τον βουλευτικό μισθό όμως να κατατίθεται κανονικά και με τον νόμο. Οσονούπω θα είναι ελεύθερος και ο Ηλίας και τότε θα έχουμε πολλά να δούμε και να σχολιάσουμε.

*Εκείνος ο ευρωβουλευτής που τρώει και πίνει χρόνια τώρα στην Ευρωβουλή σάρκα από την σάρκα του «αρχηγού» από την Πεύκη, αληθεύει ότι ψήφισε σε πρόσφατη ψηφοφορία ενάντια στα ελληνικά συμφέροντα; Είναι ο μόνος που κατάφερε να κοροϊδέψει τόσο εύκολα τον «αρχηγό» να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Το αστείο είναι ότι παλιοί υπαρχηγοί του κόμματος πλέκουν το εγκώμιο του εν λόγω «τουρίστα» ο οποίος δείχνει πλήρη αδιαφορία. Να τον χαίρονται τον «εξαιρετικό συναγωνιστή» που τον έστειλαν διακοπές διαρκείας επειδή υπήρξε κολλητός του «αρχηγού».

*Καλός και άγιος ο «αντικομμουνισμός» αρκεί το παραμύθι να έχει δράκο. Τουτέστιν η «Δημοκρατία» Καραμανλικών συμφερόντων που προβάλλει κατά καιρούς και πατριωτικές εκδόσεις ανάμεσα σε άρθρα του Φριζή και του Κρανιδιώτη, επέλεξε για τα «Δεκεμβριανά» να κυκλοφορήσει το προσωπικό ημερολόγιο του Σκόμπι «που απελευθέρωσε την Αθήνα» σύμφωνα με την διαφήμιση του βιβλίου. Το ερώτημα είναι αν θα πρέπει να κλάψουμε ή να γελάσουμε με τις επιλογές αυτές την στιγμή που οι Άγγλοι υπήρξαν η αιτία των δεινών σε αυτόν τον τόπο.

*Ελάχιστοι οι παρευρισκόμενοι στην κηδεία της Δέσποινας Παπαδοπούλου. Δεν θα σχολιάσω ότι έλαμψαν δια της απουσίας τους οι κοινοβουλευτικοί του «χώρου». Ανεξάρτητα με το τι πιστεύει κάποιος για τους Απριλιανούς ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι οι οπαδοί της δικτατορίας στην πλειοψηφία τους έχουν πεθάνει. Την ίδια στιγμή πάνε αρκετά καλά τα βιβλία γύρω από την επταετή στρατιωτική κυβέρνηση και μάλιστα στις νεαρές ηλικίες. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Η μοιραία ανατροπή του ΄73 (απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Παπαγεωργίου που δημοσιεύτηκε στο www.elkosmos.gr)

Το παρακάτω άρθρο είναι του παλαίμαχου εθνικιστή Νίκου Παπαγεωργίου και δημοσιεύτηκε την 25η Νοεμβρίου 2023 στο site του «Ελεύθερου Κόσμου». 

Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ ...

“ … Τα γεγονότα πλέον ακολουθούν την πορεία τους. Η επέμβαση Ιωαννίδη έγινε για να αποκατασταθεί η πορεία του καθεστώτος και η επάνοδος στις αρχές της 21ης Απριλίου 1967, η οποία είχε παρεκκλίνει. Ο Παπαδόπουλος προκειμένου να πολιτικοποιήσει το στρατιωτικό καθεστώς αποδέχθηκε τις απαιτήσεις Μαρκεζίνη για τη συμμετοχή του παλαιού πολιτικού κόσμου στις εκλογές του επομένου Φεβρουαρίου. Τα αποτελέσματα αυτού του συμβιβασμού ήταν να δημιουργηθούν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η επαναφορά του στρατιωτικού νόμου σε ολόκληρη την επικράτεια. 

Επομένως όπως ισχυρίζονται πολλοί προσκείμενοι στον Παπαδόπουλο, ο Ιωαννίδης δεν κατέλυσε καμιά δημοκρατία που όδευε προς εκλογές, διότι στρατιωτικό νόμο βρήκε όταν έγινε το δικό του εγχείρημα. Πέρα όμως από όλα αυτά υπήρχε σοβαρή κρίση και οργή στο εσωτερικό των Ενόπλων Δυνάμεων, κυρίως από τους χαμηλόβαθμους αξιωματικούς, διότι έβλεπαν ότι, η επανάσταση εξετράπη των αρχών της με την μετατροπή πρώην αξιωματικών σε πολιτικούς. 

Τα μηνύματα αυτά τα ελάμβανε ο Ιωαννίδης ο οποίος εξακολουθούσε να υποστηρίζει τον Γ. Παπαδόπουλο. Το ποτήρι της οργής όμως ξεχείλισε όταν ο Μαρκεζίνης έκανε άνοιγμα προς τους φαύλους παλαιοκομματικούς πολιτικούς προσκαλώντας αυτούς στο πολιτικό παιγνίδι. Αλλά και μέσω συνέντευξης του στη «Le Monde» άφησε υπόνοιες περί νομιμοποιήσεως του ΚΚΕ. Παράλληλα αφενός μεν εθεωρείτο τουρκόφιλος αναφέροντας «…το ευγενές τουρκικό έθνος…», αφετέρου στις 31 Οκτωβρίου 1973 δήλωσε στο τύπο «… και οι Τούρκοι έχουν δικαιώματα στο Αιγαίο.» 

Παρά την ύπαρξη πολλών αιτίων, τα παραπάνω γεγονότα και η άφρων πολιτική Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη κατά τους Ιωαννιδικούς θα ήταν ικανά για την απομάκρυνση αυτού του καθεστώτος. Και αυτό έπραξε ο Ιωαννίδης, η υπομονή του ιδίου και των συνεργατών του αλλά και των χαμηλόβαθμων αξιωματικών που ακολουθούσαν τον Ταξίαρχο,  είχε πλέον εξαντληθεί. 

Δεν πρόδωσε αυτός τον Γ. Παπαδόπουλο. Ο ίδιος πρόδωσε τις αρχές της 21ης Απριλίου 1967, ισχυρίζονται οι αξιωματικοί του Ιωαννιδικού εγχειρήματος. Επίσης ισχυρίζονται πως ο Παπαδόπουλος παραιτήθηκε από τον στρατό, έγινε πολιτικός μετά το αποτυχών Βασιλικό πραξικόπημα, του Δεκεμβρίου 1967. Οι αρχές της επαναστάσεως από τότε είχαν προδοθεί με αποκλειστική υπαιτιότητα του ιδίου. 

Επομένως η ανατροπή του Γ. Παπαδόπουλου ξεκίνησε ουσιαστικά με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας την 1η Ιουνίου 1973. Η φιλελευθεροποίηση, ο διορισμός του παλαιοκομματικού πολιτικού Μαρκεζίνη, η διάσταση στο κυπριακό, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αλλά και το γεγονός ότι, δεν προχώρησε σε ριζοσπαστικές λύσεις (Η έναρξη εξορύξεων πετρελαίων, η ίδρυση βαριάς βιομηχανίας, η επιδίωξη μονομερούς ενώσεως της Κύπρου, οι ενοποιήσεις ταμείων, ο οριστικός αποκλεισμός του παλαιού πολιτικού κόσμου κ.λ.π.), ήταν κατά τον Ταξίαρχο τότε Ιωαννίδη οι αιτίες για την ανατροπή του …”

link: Αυτή είναι η μοναδική συνέντευξη που έδωσε ο «αόρατος δικτάτορας» Δημήτριος Ιωαννίδης!

Ούτε με τους «χουντικούς» ούτε με τους «δημοκράτες», λέμε όχι στις κρατικές αυταπάτες!

 

του Wolverine

Ο «δικός μας Νοέμβρης» μας θυμίζει τους «Επίστρατους» που πέταξαν με τις ξιφολόγχες τους Αγγλογάλλους στην θάλασσα. Καμιά σχέση με γαρύφαλλα σε μνημεία «δημοκρατών» και φιέστες αντιφασιστών. Επειδή όμως η μέρα αυτή σημαίνει τα γεγονότα που έλαβαν μέρος πριν πενήντα χρόνια ας τα δούμε λίγο από μια άλλη οπτική που αποφεύγουν πολλοί λόγω του πολιτικού τους συναισθηματισμού. 

Και «φασίστες» τους είπαν και «βασανιστές», και SA και SS (sic) και ότι άλλο θες. Ήταν όμως οι Απριλιανοί πραγματικά «δικοί μας» ή απλά η πιο «ακραία» πτέρυγα της «εθνικόφρονης» δεξιάς; 

Φανατικοί αντικομμουνιστές άνευ όμως σοβαρής πολιτικής παιδείας, παρασημοφορημένοι στα πεδία των μαχών χωρίς όμως να διαθέτουν ένα πολιτικό σχέδιο για την εγκαθίδρυση μιας νέας πολιτείας. Από την αρχή ζήλεψαν τους τίτλους τα πόστα και τα πολιτικά κουστούμια και πέταξαν στην άκρη την στολή τους, κάνοντας το πρώτο μοιραίο λάθος. Και με τον βασιλιά και ενάντια στον βασιλιά, και με τον Καραμανλή που τον θεωρούσαν σημαντικό στο να τους λέει την γνώμη του … και ενάντια σε αυτόν. Και με το μυστρί ο Παττακός αλλά και με την κατσάδα στους ποδοσφαιριστές για να είναι πιο «ήρεμοι στο παιχνίδι». Και με τον λαό ο Παπαδόπουλος και με τους κεφαλαιοκράτες και την διαμονή του στις βίλες τους όταν ήθελε. 

Και δώσε στον λαό ψωμί αλλά ποτέ ένα όραμα. Και δώσε στον αριστερό ξύλο κάνοντας αυτόν και τα παιδιά του τους πιο φανατικούς εχθρούς. Δικτατορία για τους πολλούς επανάσταση για κάποιους. Και με τον Χριστό και με τον Ελληνισμό το καθεστώς. Χωρίς να θίγεται στο ελάχιστο η ύπουλη εκκλησιαστική εξουσία και οι χρυσοκάνθαροι της, χωρίς αλλαγή στον γεωπολιτικό σχεδιασμό για να μην μας μαλώσουν οι ΗΠΑ ή η Αγγλία. Αστείοι λόγω των επιχειρημάτων τους απέναντι στους Τούρκους και άσχημα προετοιμασμένοι για τους εσωτερικούς εχθρούς. Έτοιμοι να παραδώσουν αύριο το πρωί την εξουσία αν χρειαζόταν αρκεί η «Ελλάς να ορθοποδήσει». Πως όμως και με ποιους στο τιμόνι κανείς δεν γνώριζε για επτά ολόκληρα χρόνια. 

Και ευτυχώς να λέμε που δεν άκουσαν τον μακαρίτη Ζουρνατζή που ήθελε και είχε την φαεινή ιδέα … εκείνη την νύχτα να ρίξουν στον περιφραγμένο χώρο του Πολυτεχνείου δακρυγόνα από ελικόπτερο! Αν τον είχαν ακούσει θα είχαμε να λέμε σήμερα για μια ντουζίνα «ήρωες» χώρια αυτούς που τιμούν σήμερα στην «κεφάλα» του Σβορώνου. Ηττοπαθείς στην πολιτική αρένα οι «χουντικοί» όμως λαοφιλείς σε πανηγύρια και επιδείξεις. Εύκολοι στον χειρισμό τους από τον ξένο παράγοντα και ανίκανοι να προβλέψουν το πολιτικό μέλλον γεγονός που το πλήρωσαν με την πολύχρονη φυλάκιση τους στα κάτεργα της μεταπολίτευσης. 

Ψυχοπονιάρηδες με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, σκληροί με τα παιδιά των «ελασιτών» που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα κάποιες φορές ή απλά πλήρωναν τα εγκλήματα των γονιών τους. Καχύποπτοι απέναντι στους ριζοσπάστες εθνικιστές και κυρίως απέναντι σε αυτούς που δεν τους έλεγε και πολλά η ελληνική πραγματικότητα αλλά τους «τραβούσε» το μεγαλείο της ευρωπαϊκής ιδέας. Τέκτονες κάποιοι από αυτούς επειδή έτσι νόμιζαν ότι θα κερδίσουν την εύνοια των στοών και φιλικοί απέναντι στους Ισραηλινούς Σιωνιστές και το ΚΙΣ αφού ουδέποτε αμφισβήτησαν την πολιτική του Ισραήλ. Με αυτούς είχαν να κάνουν την ημέρα του Πολυτεχνείου οι ακροαριστεροί και οι «αναρχικοί», όλοι αυτοί που έβλεπαν το «για ένα πουκάμισο αδειανό» να γίνεται πράξη στην καθημερινότητα τους.

«Είσαι κομμουνιστής;» ρώτησε ο δυσώδης ασφαλίτης τον Γεώργιο Βεντούρη σε ένα διάλλειμα του νεοφασιστικού συνεδρίου. Τόπος η Ρώμη και χρόνος λίγο πριν ανατραπεί το καθεστώς του Παπαδόπουλου. Μάταια προσπαθούσε ο νεολαίος επιστήμονας και «αριστερός εθνικοσοσιαλιστής» να αναλύσει το σκεπτικό του απέναντι στον άνθρωπο της κυβέρνησης της Ελλάδος η οποία απειλούσε με διώξεις και αποκλεισμούς τους Έλληνες «μισίνι» αν συνέχιζαν να αμφισβητούν τα έργα και τις ημέρες της «επανάστασης». 

Χρήσιμο αρχείο το βιβλίο για το ΕΣΕΣΙ «Που πήγαν εκείνα τα παιδιά» αν θέλει κάποιος  να γνωρίσει μια άγνωστη και σκοτεινή πτυχή της «επάρατης επταετίας». Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι η «χούντα» σύμφωνα με το σλόγκαν της πολεμούσε τον «μαύρο και κόκκινο φασισμό» και θα έκανε το οτιδήποτε για να πείσει για τις αντιφασιστικές προθέσεις της τους φίλους και κυρίως τους εχθρούς της. 

Τι ήταν όμως τελικά η «χούντα» είναι το ερώτημα που επανέρχεται. Για όσους μπορούν να αφαιρέσουν τις νοητικές παρωπίδες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια μερίδα του στρατού (μικρότερη από ότι νομίζουν οι περισσότεροι) η οποία με τις ευλογίες της CIA πρόλαβε το πραξικόπημα των Στρατηγών που είχαν με την σειρά τους την ευλογία του Πενταγώνου. Επιβλήθηκαν επειδή ο πολιτικός κόσμος φοβήθηκε 200 αξιωματικούς και 2000 στρατιώτες. 

Σε μια εποχή και περιοχή κρίσιμη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του  ΝΑΤΟ όπου οι Αμερικανοσιωνιστές χρειάζονταν μια χώρα στήριγμα και ως μετόπισθεν κυρίως για το Ισραήλ, μια περιοχή όπου οι βάσεις θα εξυπηρετούσαν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών απέναντι στις άμεσες προκλήσεις της Μέσης Ανατολής. Παρά την αρχική δυσπιστία των Αμερικανών απέναντι στην ομάδα μερικών φανατικών αντικομμουνιστών αξιωματικών (βενιζελικών τάσεων στην πλειοψηφία τους) γρήγορα οι καπιταλιστές ξαναβρήκαν την ηρεμία τους αφού δεν είχαν τίποτα να χάσουν από τον Παπαδόπουλο και το γραφικό καθεστώς του. 

Οι βάσεις θα συνέχιζαν να υπάρχουν, το κεφάλαιο θα συνέχιζε σε μια εποχή ανάπτυξης και εδραίωσης του φιλελευθερισμού να έχει τα υπερκέρδη του, ο προσανατολισμός της χώρας δεν θα κινδύνευαν να αλλάξει και όλα καλά και όλα ωραία για όλους. Το στρατιωτικό καθεστώς λόγω της έμφυτης πειθαρχίας δεν είχε παρά να οργανώσει τον καθησυχασμό του λαϊκού στοιχείου στέλνοντας στην Μακρόνησο και την Γυάρο τους «ενοχλητικούς» με την ευγενική χορηγία της ΕΣΑ, και δίνοντας μεροκάματα και δάνεια δηλαδή άρτο και θεάματα αλλά και έργα στους πολλούς μέχρι να τελειώσει η «παρένθεση». 

Έτσι ονόμασαν οι ίδιοι οι Απριλιανοί το καθεστώς τους προαναγγέλλοντας άλλωστε την μελλοντική επαναφορά της εξουσίας στον σάπιο πολιτικό κόσμο που είχαν βάλει στον «γύψο» τελικά για λίγο. Όμως υπολόγιζαν χωρίς τον ύπουλο Καραμανλισμό, με τον οποίο διατηρούσαν επικοινωνία και του έστελναν την σύνταξη στο Παρίσι για να μην παραπονιέται ο «εθνάρχης». Ανιχνεύοντας κάποιος τον βηματισμό της επταετίας σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι οι «χουντικοί» ουδέποτε ήθελαν να κάνουν την Επανάσταση πράξη και να «σπάσουν αυγά». Προωθώντας σε θέσεις ευθύνης κυρίως στην επαρχία τα πλέον ακατάλληλα πρόσωπα σταδιακά έθρεψαν το θεριό του παλιού πολιτικού κόσμου που για καιρό ήταν στην αδράνεια λόγω της αναγκαστικής αργίας. 

Η απουσία ιδεολογικών αρχών, η μη στρατικοποίηση της νεολαίας, η έλλειψη του επαναστατικού λόγου και οι εκφορές εκείνης της αισθητικής που προκαλούσε το γέλιο στους πολλούς σύντομα αποδείχτηκαν παγίδες για τους ίδιους τους κυβερνώντες. Το πολυτεχνείο που αποδείχτηκε η χρυσοφόρα δεξαμενή για τα πρόσωπα της μεταπολίτευσης, ουσιαστικά είναι έργο και γέννημα της ίδιας της δικτατορίας. Αγνοώντας οι «χουντικοί» την επέλαση της «νέας αριστεράς» που ήταν συμπλήρωμα του κατευθυνόμενου ειρηνιστικού κινήματος σε ένα χρονικό σημείο που μύριζαν έντονα οι ναπάλμ του Βιετνάμ, οι διεργασίες των παλαιών αστικών κομμάτων που ενίσχυαν τους ανθρώπους τους στα κρίσιμα πόστα και προωθούσαν τα δικά τους σχέδια, ο θάνατος του Γκεβάρα που έγινε σύμβολο της επανάστασης μιας γενιάς που δεν έβρισκε απαντήσεις στους γέροντες του Κρεμλίνου είναι μόνο μερικά από τα «εμπυρεύματα» που προώθησαν τις εκρηκτικές κινητοποιήσεις των φοιτητών. 

Παρά την πίεση της αστυνομίας και την ύπαρξη χιλιάδων πληροφοριοδοτών, τον σημαντικό αλλά ποτέ πλήρη έλεγχο του στρατού, την δίωξη των αριστερών και την ανοχή απέναντι στους δεξιούς που αντιδρούσαν η «χούντα» αποδείχτηκε πολύ γρήγορα ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Μερικές εκατοντάδες φοιτητές άοπλοι και με διαφωνίες μεταξύ τους έφεραν μέσα σε ελάχιστες ημέρες σε δύσκολη θέση τον Παπαδόπουλο, ο οποίος αγνοούσε τις διακυμάνσεις στο μυαλό των νέων και έσπευδε να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς προωθώντας τον Τέκτονα και φιλότουρκο Μαρκεζίνη κλείνοντας το μάτι στους παλαιούς πολιτικούς, προσδοκώντας να περάσει γρήγορα στην επόμενη φάση, αυτή της πλήρης επαναφοράς των αστικών κομμάτων και την τοποθέτηση του στρατού σε απλό παρατηρητή των ραγδαίων εξελίξεων παραγνωρίζοντας ότι κάποιοι δεν θα ήθελαν να μοιράσουν την εξουσία. 

Οι φωτιές οι διαμαρτυρίες των φοιτητών οι συγκρούσεις με την αστυνομία και οι νεκροί του Νοέμβρη, υπήρξαν οι φυσιολογικές αντιδράσεις και εντάσεις μέσα σε ένα καθεστώς που είχε να επιδείξει υψηλό ΑΕΠ αλλά χαμηλό ηθικό, απουσία οράματος και πρότασης απέναντι σε αυτούς που τότε ζητούσαν απαντήσεις σε όλα και ήθελαν κάτι το διαφορετικό όπως τα περιγράφει γλαφυρά ο επίσημος προπαγανδιστής της «χούντας» εδώ.  

(αυτό το άρθρο δεν θα το βρείτε πουθενά αλλού το κρύβουν όλοι και κυρίως οι θαυμαστές της δικτατορίας).

Η ανικανότητα του επίσημου μηχανισμού να κατευνάσει τα πνεύματα έφερε νομοτελειακά την αντίδραση της πιο «ακραίας» πτέρυγας του καθεστώτος που έβλεπε τον Παπαδόπουλο να σπεύδει να ζητήσει άφεση αμαρτιών από τους πολιτικάντηδες και στο θέμα της Κύπρου να διατηρεί για χρόνια μια μειοδοτική πολιτική και συνεχιζόμενη «λυκοφιλία» με τον Μακάριο, ενώ οι ίδιοι είχαν ως μόνη πολιτική πρόταση την λύση του Κυπριακού μέσα από την εκμηδένιση της Μακαριακής παράταξης, χωρίς όμως να υπολογίζουν την διαφθορά των προσώπων της στρατιωτικής ηγεσίας και τις υπόγειες διασυνδέσεις του ρασοφόρου με τα κρυφά κέντρα της εξουσίας. 

Σάρκα από την σάρκα της άκρας δεξιάς η Απριλιανή κυβέρνηση η οποία ευλογήθηκε και ενισχύθηκε από τον Αμερικανικό παράγοντα, έπαιξε τον ρόλο της στις γεωπολιτικές εξελίξεις και έφυγε από την εξουσία το ίδιο γρήγορα όπως και ήρθε. Οι φωνές για «ελευθερία και δημοκρατία» που ακούστηκαν εκείνο τον Νοέμβρη δεν ήταν παρά ο αντίλαλος στις άναρθρες κραυγές της «χούντας» η οποία νόμιζε ότι φτιάχνοντας δρόμους και άλλα έργα θα απαντούσε στις απαιτήσεις των καιρών και στην υπονόμευση των νεομαρξιστών. 

Σχόλιο στο facebook του Gabriele Adinolfi για μια συνάντηση στην Ρώμη που κανείς δεν θέλει να γνωρίζει ...

«Την ερχόμενη Παρασκευή και το Σάββατο θα πραγματοποιηθεί συνάντηση στη Ρώμη μεταξύ των νέων της Λέγκας, του Rassemblement National (Γαλλία) της Μαρίν Λεπέν, του Ουγγρικού Fidesz, του Γερμανικού AfD και των Πολωνών του Ruch Narodowy μαζί με τους Ισραηλινούς του Likud*. Έχουν τρία κοινά βασικά στοιχεία: είναι σιωνιστές, φιλορώσοι και αντιευρωπαϊστές»

* το ακροδεξιό κόμμα του Ισραήλ που ιδρύθηκε το 1973  από τους Menachem Begin και Ariel Sharon

Κάλεσμα της ΕΣΑ προς φίλους και εχθρούς (https://www.ellinikisocialistikiantistasi.com/)

«Οι εκπομπές μας θα συνεχίσουν να γίνονται σε πείσμα των καιρών. Απευθύνομαι σε εχθρούς και «φίλους» κάνοντας ένα κάλεσμα σε δημόσιο διάλογο.

Κύριοι, εσείς που είστε οι πιο φανατικοί θεατές των εκπομπών μας. Εσείς που στέκεστε νυχθημερόν μπροστά σε μια οθόνη ηλεκτρονικού υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου περιμένοντας να αναρτηθεί μια εκπομπή μας με σκοπό να κάνετε αναφορές στο σύστημα ώστε να την αφαιρέσει η πλατφόρμα. Εσείς που κάνετε τις δικές σας εκπομπές παριστάνοντας τους «εθνικιστές», τους καθεστωτικούς πατριώτες. Όλοι εσείς οι αναρχικοί, οι αντιφασίστες, οι αντιναζί, οι δημοκράτες, οι «εθνικιστές». Ελάτε σε έναν ανοιχτό διάλογο σε μια από τις εκπομπές μας. Δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα.

Ελάτε σε μια εκπομπή να μας συντρίψετε με τα επιχειρήματα σας και τις γνώσεις σας. Εσείς ως ιδεολόγοι αντιφασίστες και ιδεολόγοι κομμουνιστές αλλά και οι ιδεολόγοι πατριώτες και «εθνικιστές». Σας προσκαλούμε ανοιχτά σε μία ή και περισσότερες διαδικτυακές εκπομπές μας όπου σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας θα πείτε την άποψη σας δημόσια και θα ανατρέψετε την δική μας με επιχειρήματα τρανταχτά μπροστά στα μάτια των αμέτρητων οπαδών σας.

Εξαιρώντας τους γνήσιους αναρχικούς οι οποίοι προσωπικώς πιστεύω ότι είναι ιδεολόγοι, όλοι οι υπόλοιποι δεν θα εμφανιστούν. Και δεν θα εμφανιστούν διότι όχι απλώς δεν είναι ιδεολόγοι αλλά δεν έχουν ούτε τον στοιχειώδη ανδρισμό και την αξιοπρέπεια να δράσουν υπό το φως του ηλίου παρά έρπονται στις σκιές του συστήματος αφήνοντας πίσω τους το ίχνος τους  όπως οι γυμνοσάλιαγκες»

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Αντιφασίστες με χάρτινες περικεφαλαίες.

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Η σιωπή από τον προφυλακισμένο στον Δομοκό Κασιδιάρη, αποδεικνύει στην πράξη τον συνεχιζόμενο «εμφύλιο» που εξελίσσεται στις τάξεις των «Σπαρτιατών». Η ανάδειξη του Στίγκα σε κορυφαία μορφή του «νεοεθνικισμού» ως αρχηγού ενός κόμματος που προσέλκυσε ένα σημαντικό ποσοστό, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο προβεβλημένος πρώην χρυσαυγίτης και δελφίνος της κομματικής αυλής έχει την «μαγική» ικανότητα να αναδεικνύει αυτούς που όμως δεν έχουν καμιά σχέση με τον εθνικισμό σε «χρυσούς φασιανούς» της ακροδεξιάς ή σε «Σπαρτιάτες με χάρτινες περικεφαλαίες» όπως τους περιέγραψε η γνωστή - για την αρωγή της στην Νορβηγική antifa έχουμε γράψει άρθρο - Ουρανία Μιχαλολιάκου.

Η αναμενόμενη «έξοδος» του πατέρα της από το κέντρο αποκατάστασης έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον εκατοντάδων οπαδών του ΝΓΜ οι οποίοι ακονίζουν όχι τις ξιφολόγχες, αλλά τα πλήκτρα ... με στόχο την σύγκρουση ανάμεσα στην εναπομείνασα «Χρυσή Αυγή» και το τερατούργημα του «αντιφα» νεοεθνικισμού που ονομάζεται πλέον και «συνταγματικός πατριωτισμός». Συνώνυμος ο όρος με αυτούς που κάποτε φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη και τον Νικηταρά και δολοφόνησαν τον Καποδίστρια.

Το θράσος αυτών που συνθέτουν τον «νεοεθνικισμό» με σήμα την περικεφαλαία της Marvel δεν έχει όρια παρά τις αποτυχημένες πολιτικές επιλογές τύπου Κανελλόπουλου και Στίγκα, καθώς και τα μεγαλεπίβολα σχέδια τους για τον Δήμο Αθηναίων, φέρνοντας στο επίκεντρο ένα ακόμη ερώτημα για το ποιος πραγματικά ενημερώνει τους φυλακισμένους του Δομοκού σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις και τις σύγχρονες αγωνίες της κοινωνίας.

Έσπευσε ο Στίγκας και η κοινοβουλευτική παρέα του να πλειοδοτήσει στον ευκαιριακό αντιφασισμό με αφορμή τον τραγικό θάνατο του οπαδού της ΑΕΚ. Ένα προγραμματισμένο ραντεβού θανάτου ανάμεσα στις δυο πλευρές για το οποίο να σημειωθεί ότι είχαν ενημερωθεί 23 αστυνομικές υπηρεσίες, ενώ όπως δείχνουν οι εξελίξεις και οι μαρτυρίες έσπευσαν να συμβάλλουν σε αυτό και στην κατάληξη του άτομα τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση με τους «Κροάτες φασίστες» και τα «εγγόνια του Πάβελιτς». Το πανό των Κροατών με ένα σχέδιο που έχει απαγορευμένο το μαχαίρι είναι μια πρώτη και άκρως συμβολική δημόσια τοποθέτηση ότι δεν ευθύνονται οι ίδιοι για τον θανάσιμο τραυματισμό. Δυστυχώς το σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν είναι παρά ένα γέννημα του καπιταλισμού που προσελκύει την νεολαία σε αιματηρές αρένες με στόχο την πλήρη εξαχρείωση ακόμη και τον θάνατο χωρίς κανέναν λόγο.

Για μια ακόμη φορά η άκρα δεξιά που σιτίζεται από τους κρατικούς πόρους όπως και το σύνολο του κοινοβουλευτικού οχετού, υιοθέτησε το αποκρουστικό λεξιλόγιο του σιωνιστικού συστήματος και των υπηρεσιών για να δεχτεί την ευμενή κριτική του καθεστώτος της κατοχής ή ακόμη και να προετοιμάσει το έδαφος για τις μελλοντικές ψηφοφορίες μέσα στην φωλιά της σάπιας δημοκρατίας που ονομάζεται βουλή. Επιβεβαιωνόμαστε - δυστυχώς - πλήρως σε όσα έχουμε γράψει κατά καιρούς για τον προφυλακισμένο Ηλία Κασιδιάρη και την πορεία της ελλαδικής άκρας δεξιάς η οποία αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην ρητορική υπέρ του Trump και του Ισραήλ και στον έντονο αντιφασισμό ο οποίος όταν δεν βρίσκει ενίσχυση στους κύκλους των Rotary και τον «συνταγματικό πατριωτισμό» του Jürgen Habermas (…) ανακαλύπτει εσπευσμένα και μετά από κατευθυντήριες εντολές ακόμη και τις εθελοντικές δυνάμεις των Ουκρανών Εθνικιστών (Azov) ή τον εμφύλιο στην Γιουγκοσλαβία!

Μας προκαλούν όμως ακόμη περισσότερο γέλιο κάποιοι «εθνικοσοσιαλιστές» οι οποίοι δεν έχουν πει το παραμικρό για την σύγκρουση στην Ουκρανία αναμένοντας και αυτοί μάλλον την «αρωγή» των διαθέσιμων πόρων από πρόσωπα γνωστά σε όλους για την πορεία τους στον «χώρο». Αυτοί όμως είναι μια άλλη ιστορία για την οποία θα υπάρξει μια ενδιαφέρουσα μελλοντική αναφορά.

Έτσι λοιπόν οι «Σπαρτιάτες» μετά τα συλλυπητήρια που έστειλαν στην οικογένεια Βαρδινογιάννη για τον θάνατο της φανατικής θαυμάστριας του Μαντέλα, έσπευσαν να βγάλουν ένα έκτακτο και άκρως εμετικό δελτίο τύπου όπου κάνουν λόγο με ιδιαίτερο στόμφο για τους «νεοναζί Κροάτες, που δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον οπαδό της ΑΕΚ, είναι αυτοί που το 1990 ξεκίνησαν έναν εμφύλιο με τους Σέρβους μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα» κάνοντας ακόμη και τον Τίτο να γελάει από τον τάφο του.

Δεν έμειναν όμως μόνο στην ανιστόρητη κριτική τους άλλα έσπευσαν να απολογηθούν ως καλοί αντιφασίστες που είναι με νέα και άκρως εμετική ανακοίνωση που έλαβε μέρος και αποτελεί μνημείο σουρεαλισμού με τίτλο «οι σχέσεις του «τάγματος Αζόφ» με τους δολοφόνους του Μιχάλη και ο «αντιφασισμός» του Μητσοτάκη». Ανάμεσα σε άλλα που αναφέρουν και προκαλούν το γέλιο, ζητούν τον λόγο οι όψιμοι αντιφασίστες «εθνικιστές» από τους φανατικούς Ουκρανούς εθνικιστές και οπαδούς της Ντιναμό Κιέβου (που είχαν τιμήσει τους Φουντούλη και Καπελώνη με ανάρτηση πανό στο γήπεδο τους) για μια φωτογραφία με συνθήματα υπέρ των Κροατών πάνω σε βλήματα όλμων και τα οποία τα είχαν γράψει οι Ουκρανοί χωρίς να δίνουν βάση στις ιστορικές σχέσεις των δύο χωρών ή ακόμη και τις διεργασίες των δυο ομάδων σε οπαδικό επίπεδο αλλά και την σύνθεση στις εθελοντικές δυνάμεις που πολεμούν την Ρωσική εισβολή.

Αναπαράγουν μέσα στο άρθρο αυτό όλη την εμετική προπαγάνδα των Σιωνιστών και των αντιφασιστών δημοκρατών ώστε να υπογράψουν τις νέες δηλώσεις μετανοίας πριν το φθινόπωρο, με στόχο την πολιτική ανταλλαγή, όπως την εποχή που ο Κασιδιάρης ενώ είχε πάρει το δαχτυλίδι διαδοχής από τον Μιχαλολιάκο απαιτούσε την άμεση και δημόσια αποκήρυξη του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φασισμού ως σημαντικό και απαράβατο όρο για την συμμετοχή του στην μελλοντική πορεία της «Χρυσής Αυγής»!

Αυτά λοιπόν που δεν κάνει ούτε η antifa τα κάνει το κόμμα «Σπαρτιάτες» και ο μουγκός μετά την είσοδο τους στην βουλή Ηλίας Κασιδιάρης, ο οποίος σε μια ακόμη επίδειξη ναρκισσισμού οραματίζεται την κυριαρχία του στις δημοτικές εκλογές χωρίς όμως να διαθέτει οργανωμένη νεολαία και ιδεολογικό οπλοστάσιο. Χωρίς να νοιάζεται για την συσπείρωση των οπαδών του στην επαρχία ή να παρεμβαίνει για τα κακώς κείμενα του κόμματος μέσα στην βουλή. Δηλώσεις που προκαλούν απέχθεια για το αντιφασιστικό τους δηλητήριο και φωτογραφίες στελεχών του μαζί με το πιο σάπιο τμήμα της αστικής τάξης και της πλουτοκρατίας, είναι τα πρώτα δείγματα κοινοβουλευτικής γραφής ενός κόμματος που μπήκε στην βουλή με την χρήση ενός καρτοτηλέφωνου και με όχημα την στείρα προσωπολατρεία.

Με τους αντιφασίστες της αριστεράς μας χωρίζουν πολλά, όμως με τους εμετικούς αντιφασίστες της δεξιάς που καπηλεύονται έννοιες ιδέες και σύμβολα μας χωρίζουν πολλά περισσότερα. Ο θάνατος ενός οπαδού οδήγησε στην πλήρη αποκάλυψη των προθέσεων των αντιφασιστών της άκρας δεξιάς που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να φανούν αρεστοί στο καθεστώς και στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ. Δεν υπάρχει πλέον  καμιά δικαιολογία για όσους είναι ριζοσπάστες φασίστες και εθνικοσοσιαλιστές/εθνικιστές, οι εχθροί μας είναι το σύνολο του κοινοβουλευτισμού και οι πιο θανάσιμοι από αυτούς, αυτοί που χρησιμοποιούν την γαλανόλευκη και τον «εθνικισμό» νέας κοπής.