Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Πώς είδαν οι Κομμουνιστές την «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»;

Εισαγωγικό σημείωμα: Α.Π.

Παρακάτω μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά και παρουσιάζεται ένα σύντομο άρθρο που εμφανίζεται στο τεύχος Ιουλίου 1934 του "The Communist", το οποίο ήταν το θεωρητικό περιοδικό του Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ εκείνη την εποχή. 

Το ίδιο το άρθρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην "International Press Correspondence", κάτι που καθιστά πολύ πιθανό να ήταν ο συγγραφέας μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας (KPD). 

Η μετάφραση είναι κατά καιρούς πρόχειρη, αλλά δεδομένου του πόσο θεμελιώδους σημασίας ήταν η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών - η λεγόμενη «υπόθεση Ερνστ Ρεμ» - για την εγκαθίδρυση του Χιτλερισμού ως τέτοιου, είναι ένα ενδιαφέρον ιστορικό τεκμήριο.

Συμμερίζομαι την άποψη πολλών ιστορικών ότι η 30^η Ιουνίου 1934 ήταν το σημείο στο οποίο η κυβέρνηση του NSDAP του Χίτλερ πήρε τη μορφή της δικτατορίας σε συμμαχία με το γερμανικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, και ότι πριν από την εκκαθάριση του Ρεμ και των S.A., τίποτα για το μέλλον του Χίτλερ και της εξουσίας του δεν ήταν σίγουρο. 

Μάλιστα, έμοιαζε προορισμένος να καταλήξει όπως κατέληξαν οι φον Πάπεν και οι Μπρύνινγκ πριν από αυτόν. Η καταστολή εναντίον του KPD και των συνδικάτων σίγουρα είχε κάνει τον Χίτλερ συμπαθή στο μεγάλο κεφάλαιο, δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό, αλλά μόνο στις 29 -30 Ιουνίου 1934, η άρχουσα τάξη συμφιλιώθηκε πλήρως με τον Χίτλερ, μόνο τότε αυτή αποφάσισε ότι τον προτιμά από όλα τα άλλα δεξιόστροφα κόμματα.

Το αδύναμο σημείο του άρθρου είναι ότι αυτό προβλέπει πως σύντομα, μετά τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, το γερμανικό μονοπωλιακό κεφάλαιο θα ξεφορτωνόταν και τον Χίτλερ. 

Η ιστορία έδειξε πως κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν συνέβη, αλλά αντίθετα οι μεγάλοι καπιταλιστές και γαιοκτήμονες της Γερμανίας στάθηκαν στο πλευρό του Χιτλερισμού ως το τέλος του πολέμου και αρνήθηκαν να τον ανατρέψουν ακόμα και τον Ιούλιο του 1944, ακόμα δηλαδή κι όταν ο πόλεμος είχε εμφανώς χαθεί και ορισμένοι αξιωματικοί όπως οι Ρόμελ, Μπεκ και Στάουφενμπεργκ έκαναν απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Χίτλερ, ακόμα κι εκεί ο γερμανικός καπιταλισμός αρνήθηκε να τους παράσχει κάποια βοήθεια και πήγε με τον Χίτλερ ως το τέλος. 

Κατά τη μελέτη του σύγχρονου Γερμανού ιστορικού Kurt Gossweiler, το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι οι Γερμανοί καπιταλιστές φοβόντουσαν περισσότερο μια λαϊκή επανάσταση παρά την ήττα σε έναν πόλεμο: άλλωστε ο ηττημένος του πολέμου μπορεί να ξανασταθεί στα πόδια του με τη βοήθεια ενός Σχεδίου Μάρσαλ και να ξαναχτίσει τις επιχειρήσεις του με τη βοήθεια των νικητών Αμερικανών, ενώ ο ηττημένος μιας επανάστασης θα έχει την τύχη που είχαν οι καπιταλιστές και οι γαιοκτήμονες στη Ρωσία του 1917. 

Ο Χίτλερ είχε δείξει στους κεφαλαιοκράτες και τους Γιούνκερ ότι εξακολουθούσε να αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για την αποτροπή μιας επανάστασης, καθώς, σε αντίθεση με άλλες δικτατορίες του Μεσοπολέμου, το δικό του σύστημα είχε την ιδιαιτερότητα να "μιλάει με τις μάζες" και να τις παίρνει με το μέρος του μέσω της προπαγάνδας, απομακρύνοντας τες από τη σκέψη μιας επανάστασης, και όχι μόνο να τις χτυπά με το βούρδουλα της αστυνομίας όπως έκαναν οι διάφοροι Μεταξάδες και Φράνκο.

Με αυτή την τελευταία διαπίστωση σχετίζεται και η παρατήρηση ενός άλλου αδύναμου σημείου του άρθρου: η πίστη του συγγραφέα ότι το (παράνομο) Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας σύντομα θα έπαιρνε με το μέρος του τις - απηυδισμένες από τη συνεχιζόμενη οικονομική στενωπό - μικροαστικές μάζες, τους αγρότες και τους εργάτες, που θα ανέτρεπαν τον Χίτλερ (αν δεν τον είχε ανατρέψει πρώτα το κεφάλαιο, όπως προβλέπεται αλλού μέσα στο άρθρο). 

Κάτι τέτοιο επίσης δεν συνέβη, γιατί μετά τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και την καταστολή των αντικαπιταλιστικών φωνών μέσα στην κοινωνία από τον Χίτλερ, ο γερμανικός μονοπωλιακός καπιταλισμός έβαλε μπρος τις μηχανές, πέτυχε τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και κατόρθωσε να επιτύχει έναν ορισμένο βαθμό οικονομικής ανάπτυξης η οποία χάρισε μια - επίπλαστη φυσικά και προσωρινή, που αμέσως εξανεμίστηκε με την αρχή του πολέμου - ευημερία στους μικροαστούς, αγρότες και εργάτες, και έτσι το καθεστώς σταθεροποιήθηκε και μπόρεσε να ξεπεράσει τους όποιους τριγμούς είχε προκαλέσει η κρίση της 30^ης Ιουνίου 1934.

Σε γενικές γραμμές, το άρθρο αναγνωρίζει ότι στα S.A. οργανώνονταν πλατιές μάζες με αντικαπιταλιστικά φρονήματα που είχαν εξαπατηθεί από τον Χίτλερ, και ότι η 30^η Ιουνίου ήταν η κατάπνιξη της "Δεύτερης Επανάστασης", όσων δηλαδή ήθελαν να συνεχιστεί η εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση του 1933 προς μια πιο σοσιαλοεπαναστατική κατεύθυνση. 

Η εφημερίδα του NSDAP, Voelkischer Beobachter, άλλωστε, είχε προειδοποιήσει από τον Ιούλιο του 1933 ότι "όσοι μιλούν για συνέχιση της επανάστασης ή για δεύτερη επανάσταση είναι εχθροί του εθνικοσοσιαλισμού" (δηλαδή, στην πραγματικότητα, εχθροί του συμβιβασμού Χίτλερ - μονοπωλίων - γαιοκτημόνων - στρατιωτικής ηγεσίας, που ήδη λάμβανε χώρα). 

Αναγνωρίζει επίσης ότι ο Χίτλερ εκείνη τη Νύχτα έδρασε για λογαριασμό του Κρουπ, όπως πιστοποιεί αργότερα ο βιογράφος του Κρουπ, William Manchester (βιβλίο "The Arms of Krupp 1587-1968"), που πήρε συνέντευξη από τον Κρουπ μεταπολεμικά όπου ο τελευταίος του είπε ότι πράγματι ο τελευταίος άνθρωπος τον οποίο είδε ο Χίτλερ πριν πάρει την απόφαση για την εξάλειψη των S.A. ήταν ο μεγιστάνας του χάλυβα. 

Αλλά δυστυχώς το άρθρο παραμένει κοντόφθαλμο όταν παραβλέπει τα αποθέματα ισχύος της Χιτλερικής δικτατορίας, η οποία μπόρεσε να βγει ισχυρότερη από αυτή την κρίση, αντί να αποδυναμωθεί. Δεν νομίζω ότι αυτό το άρθρο αποτυπώνει όλη την ουσία της υπόθεσης. 

Για την καλύτερη περιγραφή της Νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών, μια πολύ εκτενής γερμανόγλωσση μελέτη είναι το βιβλίο του Kurt Gossweiler, Die Roehm Affaere (Η Υπόθεση Ρεμ) το οποίο όμως κυκλοφορεί μόνο στα γερμανικά.

Η Αιματοβαμμένη Τριακοστή Ιουνίου

Στις 30 Ιουνίου ο Χίτλερ πραγμάτωσε τη «Λαϊκή Κοινότητα» του. Προκάλεσε την εκτέλεση των στενότερων συντρόφων και βετεράνων του. Στις 30 Ιουνίου εξαπέλυσε έναν μικρό εμφύλιο πόλεμο με τον πιο βάναυσο, κτηνώδη και προδοτικό τρόπο ενάντια στις δικές του μαζικές οργανώσεις. Έδωσε επίσης ένα παράδειγμα εθνικοσοσιαλιστικής «συντροφικότητας» αφήνοντας ελεύθερο ένα τμήμα του κόμματος του να συντρίψει και να σφάξει το άλλο. Έφερε την εθνικοσοσιαλιστική αρχή της «πίστης για πίστη» στο λογικό της τέλος στο πνεύμα του πραγματικού «πατριωτισμού της πρώτης γραμμής» προκαλώντας τη δολοφονία των Rohm, Heines, Ernst και των άλλων ηγετών των Φαιοχιτώνων (S.A.). από τους δικούς του μελανοχίτωνες Ειδικούς Φρουρούς (S.S.). 

Αυτή τη μέρα υλοποιήθηκε επίσης η «αρχή του Ηγέτη». Οι υφιστάμενοι ηγέτες ήθελαν να ανατρέψουν τον «Ηγέτη» τους και ο «Ηγέτης» λοιδορούσε και κατακρεουργούσε ακόμη και τα πτώματα των παλιών συντρόφων και αγωνιστών του, των ίδιων ανδρών που είχαν προταθεί ως λαμπρό παράδειγμα στη νεολαία ως βετεράνοι μαχητές και νιτσεϊκοί «υπεράνθρωποι». 

Στις 30 Ιουνίου ο Χίτλερ απέδειξε την πραγματική ουσία των εθνικοσοσιαλιστικών φυλετικών θεωριών. Πράγματι, μόνο μεταξύ των «υπερανθρώπων», μόνο μεταξύ των εκπροσώπων της υψηλότερης «νορδικής-άριας φυλής» θα μπορούσαν να έχουν συμβεί τέτοιες σκηνές Σοδόμων και Γομόρρων, τέτοια όργια, τέτοια λαιμαργία, τέτοια διαστροφή, τέτοια ληστεία και τέτοια υπεξαίρεση του κοινού κεφαλαίου. 

Στις 30 Ιουνίου ο Χίτλερ επέδειξε επίσης στο έπακρο την εθνικοσοσιαλιστική ιδέα της «τιμής». Χρησιμοποίησε προβοκάτσιες, ψέματα και απάτες εναντίον των δικών του συντρόφων και φίλων και τους παρέδωσε στα εκτελεστικά αποσπάσματα για να τους σφάξουν σαν σκυλιά. Η «Λαϊκή Κοινότητα», η τιμή, η πίστη, η συντροφικότητα, ο πατριωτισμός της πρώτης γραμμής, ο ηρωισμός, οι υπεράνθρωποι, η καθαρότητα της δημόσιας ζωής, το οικογενειακό αίσθημα όλα αυτά τα ιδανικά του φασισμού αποκαλύφθηκαν με τα αληθινά τους χρώματα. 

Και μετά από ένα όργιο προδοσίας, κακίας, ψεύδους, κτηνωδίας και διεστραμμένου σαδισμού παρουσιάστηκε ως ο «Σωτήρας του Έθνους», λαμβάνοντας δηλώσεις πίστης, υποκλίσεις από τους επισκόπους, επαίνους από τους στρατηγούς, συγχαρητήρια από τους ηγέτες της βιομηχανίας, και όρκους υπακοής και υποταγής από εκείνους τους ηγέτες των S.A. που δεν είχε εκτελέσει.

Μόνο μια τάξη καταδικασμένη σε θάνατο, μόνο μια κοινωνική τάξη καταδικασμένη σε καταστροφή μπορεί να έχει τέτοιους εκπροσώπους, τέτοιους «ήρωες», τέτοιους ηγέτες. Εκφυλισμένοι και σάπιοι όπως ο γερμανικός μονοπωλιακός καπιταλισμός, εκφυλισμένοι και σάπιοι όπως η φασιστική δικτατορία, βυθίζονται στο αίμα και τη λάσπη όπως η άρχουσα τάξη της Γερμανίας αυτοί είναι οι αντιπροσωπευτικοί παράγοντες αυτού του «συστήματος». 

Η 30^η Ιουνίου αποκάλυψε το βάθος της κρίσης από την οποία υποφέρει η φασιστική δικτατορία και η 30^η Ιουνίου είναι η αρχή του τέλους για τη φασιστική δικτατορία στην εθνικοσοσιαλιστική της μορφή. Οι οικονομικές, κοινωνικές, εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές δυσκολίες έφθασαν στο προσκήνιο στις 30 Ιουνίου, αλλά ταυτόχρονα η 30^η Ιουνίου αντιπροσωπεύει μια απεγνωσμένη προσπάθεια εκ μέρους του γερμανικού μονοπωλιακού καπιταλισμού να σώσει τη φασιστική του δικτατορία και να τη μεταρρυθμίσει σε ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία σε νέα βάση.

Το κράτος αποτελείται από αποσπάσματα ενόπλων με τέτοια χαρακτηριστικά όπως οι τρόφιμοι των φυλακών, μας δίδαξε ο Ένγκελς. Στις 30 Ιουνίου το Κράτος του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ εμφανίστηκε στη σκηνή με όλη του τη γυμνή βαρβαρότητα. Ο στρατός, η αστυνομία και τα επιλεγμένα σώματα των S.S. εξαπολύθηκαν κατά των S.A. Οι ηγέτες των S.A. εκτελέστηκαν, άλλοι ρίχτηκαν στη φυλακή, το αρχηγείο των S.A. καταλήφθηκε, τα μέλη των S.A. στάλθηκαν «σε διακοπές», τους απαγορεύτηκε να φορούν τις στολές τους και - αν και ακούγεται σαν ένα αιματηρό και γκροτέσκο αστείο - απαγορεύεται να φορούν τους «δείκτες τιμής» τους μέχρι νεοτέρας. 

Τα S.A. πρέπει να καθαριστούν και δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες «παλαιοί και νέοι μαχητές για τον εθνικοσοσιαλισμό» πρέπει να πεταχτούν έξω. Η βασική δύναμη του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ συκοφαντείται τώρα με λάσπη, αλλά έτσι η αντίφαση εντός του Τρίτου Ράιχ, της φασιστικής δικτατορίας όχι μόνο δεν λύθηκε, αλλά αναπαρήχθη σε μια ανώτερη σκηνή. Η αντίφαση ήταν ότι ο γερμανικός μονοπωλιακός καπιταλισμός είχε σφυρηλατήσει για τον εαυτό του ένα όπλο για την ανέγερση της φασιστικής δικτατορίας, με τη μορφή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, που μέσω αυτού του κόμματος ο γερμανικός μονοπωλιακός καπιταλισμός απευθύνθηκε στις πλατιές μάζες της μικροαστικής τάξης, τους αγρότες, τα πληβεία και τα λούμπεν προλεταριακά στοιχεία για να στήσει τη δική της τρομοκρατική δικτατορία ενάντια στο προλεταριάτο. 

Η αντίφαση ήταν ότι ο φασισμός στη Γερμανία πέτυχε όσο σε καμία άλλη χώρα να δημιουργήσει για τον εαυτό του μια ευρεία μικροαστική, αγροτική, πληβειακή, λούμπεν προλεταριακή βάση για να πραγματοποιήσει, όταν βρεθεί στην εξουσία, την ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, πιο σοβινιστικών και πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του γερμανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Τα μικροαστικά στοιχεία στις αγροτικές περιοχές και στις πόλεις, και ιδιαίτερα τα πιο ενεργά στοιχεία στα στρατεύματα των S.A. και στις φασιστικές οργανώσεις εργοστασίων, θα εξελιχθούν τώρα σε μια αντιφασιστική δύναμη, χάρη στη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση τους μια δύναμη στην οποία εμείς, οι κομμουνιστές, μπορούμε να απευθυνθούμε και να την πάρουμε με το μέρος μας.

Μόλις ανέβηκε στην εξουσία, η κυβέρνηση του Χίτλερ εφάρμοσε τη δικτατορία του μονοπωλιακού καπιταλισμού, και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, αναπόφευκτα ήρθε σε σύγκρουση με τη δική της μαζική βάση. Αυτό ήταν ακόμη πιο αναπόφευκτο γιατί η φασιστική δικτατορία δεν πέτυχε και δεν μπορούσε να καταφέρει να διεισδύσει στον πυρήνα της γερμανικής εργατικής τάξης. Η περήφανη και ηρωική μας γερμανική εργατική τάξη, με επικεφαλής το Κομμουνιστικό της Κόμμα, στάθηκε σαν βράχος από γρανίτη ανάμεσα στις καταιγίδες της φασιστικής δικτατορίας. 

Όλες οι επιθέσεις του φασισμού έσπασαν τα μούτρα τους χωρίς αποτέλεσμα εναντίον αυτού του βράχου από γρανίτη. Και επειδή η φασιστική διακυβέρνηση ενέτεινε ακόμη περισσότερο την κρίση του γερμανικού καπιταλισμού, επιδείνωσε όχι μόνο την κατάσταση του προλεταριάτου, αλλά και όλων των άλλων τμημάτων των εργαζομένων μαζών, γιατί: βυθίζοντας τη χώρα σε κοινωνική, εσωτερική και εξωτερική πολιτική ατροφία, χάνει επίσης σταθερά την αγροτική και μικροαστική μαζική βάση του. 

Ο αρχικός ενθουσιασμός αυτών των τμημάτων γρήγορα μετατράπηκε σε στάση κριτικής αναμονής και αυτό με τη σειρά του εξελίσσεται τώρα σε πικρή αγανάκτηση. Η κρίση που κορυφώθηκε στις 30 Ιουνίου ήταν μόνο το αναπόσπαστο μέρος της προόδου της επαναστατικής εργατικής τάξης που ήταν πια έτοιμη να αρχίσει να τραβά στο πλευρό της τις αγανακτισμένες μάζες της μικροαστικής τάξης και τις αγροτικές μάζες στις αγροτικές περιοχές. Τα S.A. ήταν ένας πραιτοριανός στρατός του μεγάλου κεφαλαίου. 

Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, εκατοντάδες χιλιάδες νεοσύλλεκτοι εντάχθηκαν σε αυτά τα στρατεύματα, τα οποία σύντομα αριθμούσαν από 2.500.000 έως 3.000.000 άνδρες. Στον εμφύλιό της πόλεμο ενάντια στο προλεταριάτο και στις προετοιμασίες του για ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η αστική τάξη αναγκάστηκε να απευθυνθεί στις ευρύτερες δυνατές μάζες. Μαζί με αυτά τα εκατομμύρια, όμως, πήγαν και η απογοήτευση, η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση και η εξέγερση των μικροαστικών μαζών, των πληβείων και ακόμη και ορισμένων καθυστερημένων στοιχείων του προλεταριάτου στις τάξεις των S.A.. 

Ο Rohm, ο Ernst, ο Heines και οι άλλοι ηγέτες των S.A. ονειρεύονταν την ανατροπή του Χίτλερ και την ανέγερση ενός κράτους υπό τα S.A. Προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τη δυσαρέσκεια των μαζών -σε παραμορφωμένη μορφή- για τους δικούς τους σκοπούς. Φυσικά δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι στην περίοδο του μονοπωλιακού καπιταλισμού τα μικροαστικά, πληβεία και λούμπεν προλεταριακά στοιχεία βρίσκονται ανάμεσα στις σιδερένιες μυλόπετρες της σύγχρονης κοινωνίας, μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτου, και είναι επομένως εντελώς ανίκανοι να παίξουν έναν ανεξάρτητο ρόλο.

Η μονοπωλιακή αστική τάξη συνέτριψε την εξέγερση των μικροαστικών τμημάτων στο βαθμό που εκφράζονταν μέσα από τα S.A. Συνέτριψε την εξέγερση με αίμα και σίδερο με τη βοήθεια του στρατού, της αστυνομίας και των S.S., και μπόρεσε να το κάνει επειδή το προλεταριάτο δεν είχε ακόμη καταφέρει με τη μαζική πάλη του να κερδίσει την ηγεσία αυτών των τμημάτων. Σε αυτή την επιχείρηση ο Χίτλερ, ο Γκέρινγκ και ο Γκέμπελς ήταν μόνο οι λακέδες του γερμανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ήταν ο μανδύας που έκρυβε τα γυμνά αιματηρά και αντεπαναστατικά χαρακτηριστικά του γερμανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των μεγάλων γαιοκτημόνων Γιούνκερ. 

Ο Χίτλερ βρισκόταν στο Neudeck και έλαβε ταπεινά τις εντολές του Όλντενμπουργκ, φον Γιανουσχάου και των Γιούνκερ της Ανατολικής Ελβίας. Από το Neudeck πήγε να συναντήσει τον Κρουπ στο Έσσεν και έλαβε από αυτόν εξίσου ταπεινά τις παραγγελίες της βαριάς βιομηχανίας και του Εθνικού Επιμελητηρίου της Γερμανικής Βιομηχανίας. Από το Neudeck και το Essen πήγε στο Μόναχο. Οι παραγγελίες που ελήφθησαν στο Neudeck και στο Essen εκτελέστηκαν αμέσως στο Βερολίνο και το Μόναχο. Η 30^η Ιουνίου στη Γερμανία σημαίνει ότι η φασιστική δικτατορία του μονοπωλιακού καπιταλισμού έχει απωθήσει οπωσδήποτε τη μικροαστική μαζική βάση της, ή μάλλον τα απομεινάρια αυτής της μαζικής βάσης, επειδή δεν ήταν πλέον δυνατό να τη διατηρήσει. 

Η βιομηχανία μεγάλης κλίμακας, οι Γιούνκερ, οι στρατηγοί, οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι κ.λπ., άφησαν αυτή τη βρώμικη δουλειά στον Χίτλερ, τον Γκέμπελς, τον Γκέρινγκ και τον Χίμλερ. Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός και οι Γιούνκερ είναι αρκετά κυνικοί ώστε να «επιτρέψουν» στους λακέδες τους να πραγματοποιήσουν αυτό το βρώμικο και αιματηρό έργο σαν να πραγματοποιήθηκε τόσο ενάντια σε μια «δεύτερη επανάσταση» και ενάντια στην «αντίδραση» ταυτόχρονα. Επέτρεψαν στον Γκέμπελς και στον Γκέρινγκ να οργανώσουν μια νέα προβοκάτσια ανάλογη της πυρκαγιάς του Ράιχσταγκ, να μιλήσουν για μια συνωμοσία μεταξύ του Ρεμ και του στρατηγού φον Σλάιχερ και να κάνουν μυστηριώδεις υπαινιγμούς για «συνωμοσία με μια ξένη δύναμη». 

Ως ιπποτικοί κύριοι επέτρεψαν στους δολοφόνους να σφάξουν και τον φον Σλάιχερ και τη γυναίκα του και να θέσουν τον φον Πάπεν υπό αστυνομική επιτήρηση. Όλα αυτά ανήκουν στην απάτη Χίτλερ - Γκέμπελς, όπως και η αποκάλυψη όλης της σαπίλας της φασιστικής ηγεσίας από τον ίδιο τον Χίτλερ. Στο μέλλον οι μεγαλοβιομήχανοι, οι Γιούνκερ και οι στρατηγοί και ανώτατοι αξιωματούχοι πιθανότατα θα επιτρέψουν στον Χίτλερ να συνεχίσει τη βρώμικη και αιματηρή δουλειά του για μερικές εβδομάδες ή μήνες ακόμη, να διαλύσει τα S.A., να ξεκινήσει ξανά την καπιταλιστική επίθεση με ανανεωμένη ενέργεια, να βάλει τη χρεοκοπία του Κράτους με όλες τις συνέπειές της- στους ώμους του εθνικοσοσιαλισμού και ίσως ακόμη και να επωμιστεί τον πληθωρισμό. Αλλά τότε θα ξεφορτωθούν τον Χίτλερ, τον Γκέμπελς και τον Γκέρινγκ και θα παρουσιαστούν ως «Σωτήρες του Έθνους».

Υπό αυτή την έννοια, η 30^η Ιουνίου αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια εκ μέρους της μονοπωλιακής αστικής τάξης και των Γιούνκερ να αναδιοργανώσουν τη φασιστική τους δικτατορία σε μια νέα αν και στενότερη βάση, αυτό είναι το σχέδιο του γερμανικού μονοπωλιακού καπιταλισμού. Με τη βοήθεια του στρατηγού φον Μπλόμπεργκ, ο Χίτλερ, ο Γκέρινγκ, ο Γκέμπελς και ο Χίμλερ θα εξαπολύσουν ένα νέο κύμα τρόμου ενάντια στις εργαζόμενες μάζες, γιατί γνωρίζουν καλά ότι η μόνη δύναμη που μπορεί να νικήσει αυτό το σχέδιο αναδιοργάνωσης της φασιστικής δικτατορίας είναι η ανεξάρτητη ταξική δράση του προλεταριάτου, που σήμερα έχει πιο ευνοϊκές συνθήκες από ποτέ για να πάρει μαζί του τις μάζες της εργατικής μικροαστικής τάξης ως συμμάχους στον αντιφασιστικό αγώνα της. 

Παρά το νέο αυτό κύμα τρόμου, το γερμανικό προλεταριάτο, υπό την ηγεσία του ηρωικού Κομμουνιστικού Κόμματος, θα αναπτύξει τη μαζική του δράση και τον αντιφασιστικό αγώνα του και θα συντρίψει το σχέδιο της γερμανικής φασιστικής αστικής τάξης. Το γερμανικό προλεταριάτο βρίσκεται αντιμέτωπο με έναν μεγάλο και σοβαρό κίνδυνο σε αυτόν τον αγώνα. Η σοσιαλδημοκρατία αισθάνεται ότι η ευκαιρία της έρχεται ξανά. Η Deutsche Freiheit (σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα) ανακοινώνει ήδη ότι μια στρατιωτική δικτατορία θα αντιπροσώπευε ένα προοδευτικό βήμα σε σύγκριση με τη Χιτλερική δικτατορία. 

Στο θεωρητικό όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στην Πράγα, Zeitschrift fuer Sozialismus, ο Victor Schiff υπερασπίζεται ανοιχτά τον ρεφορμισμό και την πολιτική συνασπισμού. Γράφει: «Υποτίθεται ότι ήμασταν πολύ ασυνεπείς μαρξιστές; Μήπως δεν ήμασταν πολύ μαρξιστές; Μήπως δεν ασχολούμασταν υπερβολικά μόνο με τους εργάτες της βιομηχανίας αποκλείοντας άλλα τμήματα του πληθυσμού, και η παραδοχή της ταξικής πάλης, μια ιδέα που μπορεί να απευθύνεται μόνο στο προλεταριάτο των πόλεων, δεν μας κάνει περισσότερο κακό παρά καλό;» 

Και συνεχίζει: «Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να απομακρύνουμε πιθανούς συμμάχους στον αγώνα μας, συμμάχους που ίσως είναι αυτοί που μας προετοιμάζουν το δρόμο και που αυτή τη στιγμή έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα δράσης από εμάς. Θα ήταν λάθος να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες αυτή τη στιγμή». Αυτό είναι το πρόγραμμα της νέας πολιτικής συνασπισμού, δηλαδή το πρόγραμμα του λακέ των στρατηγών της Ράιχσβερ, των S.S. και των Επισκόπων. Και αυτή η χρεωκοπημένη Κεντρική Επιτροπή της Πράγας, οι άνδρες που ψήφισαν υπέρ του Χίντενμπουργκ, οι άνδρες που γονάτισαν μπροστά στον Χίτλερ και τον φον Πάπεν, τολμούν τώρα να υπαινιχθούν ότι η λάσπη και το αίμα, η ντροπή και η διαφθορά που επικρατούν σήμερα στη Γερμανία. είναι συγκρίσιμες με τον μπολσεβικισμό και μάλιστα ότι αποτελούν "το άλλο του άκρο" (!).

Για άλλη μια φορά αυτοί οι χρεωκοπημένοι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες προσφέρουν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στη γερμανική εργατική τάξη ως το ιδανικό τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης που πρόσφερε τη βάση για την ανάπτυξη του φασισμού. Για να αποτρέψουμε τη νέα ταξική τους προδοσία, πρέπει να σφυρηλατήσουμε την ενότητα δράσης του μαχόμενου προλεταριάτου για την ανατροπή της φασιστικής δικτατορίας, ανεξάρτητα από τη μορφή με την οποία αυτή μπορεί να εμφανιστεί, και να κρατήσουμε αυτόν τον στόχο μπροστά μας σε όλους τους αντιφασιστικούς αγώνες μας, σε όλες τις απεργίες, στην προετοιμασία της πολιτικής. 

Στη διεξαγωγή αντιφασιστικών μαζικών δράσεων και αγώνα για να πάρουμε με το μέρος μας τα εξαπατημένα και προδομένα μέλη των S.A., των εθνικοσοσιαλιστών προλετάριων, των σοσιαλδημοκρατών, των χριστιανών και των συνδικαλιστών εργαζομένων. Η 30^η Ιουνίου στη Γερμανία ανοίγει. ένα νέο στάδιο του αγώνα για τον σοσιαλισμό, για τη σοσιαλιστική εξουσία, για μια σοσιαλιστική Γερμανία!

Nicola Bombacci

 

«Νιώθω στο πνεύμα μου μια ανεξέλεγκτη εξέγερση ενάντια σε αυτές τις μακάβριες μάσκες της σοσιαλδημοκρατικής, μασονικής και φιλελεύθερης δημοκρατικής πλουτοκρατίας, που κάτω από τον μανδύα της ανθρώπινης αδελφοσύνης κρύβουν το μαχαίρι με το οποίο θα μαχαιρώσουν πισώπλατα την ανθρωπότητα»

Nicola Bombacci

«Καταιγίδα από ατσάλι», του Ernst Junger (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

«Εγκαταλείψαμε αμφιθέατρα, τις αίθουσες διαλέξεων, σχολικές τάξεις και πάγκους εργοστασίων και μετά από εκπαίδευση λίγων εβδομάδων, γίναμε όλοι ένα μεγάλο και ενθουσιώδες σώμα. Μεγαλώσαμε σε μια εποχή ασφάλειας αλλά λαχταρούσαμε τον κίνδυνο και το απροσδόκητο. Ο πόλεμος μας είχε συνεπάρει. Πορευτήκαμε σε μία βροχή από λουλούδια μεθυσμένοι από τριαντάφυλλα και αίμα. Τότε, μας μάγεψε ο πόλεμος όπως το μεθύσι. Ο πόλεμος ήταν το όνειρό μας για μεγαλείο, δύναμη και δόξα. Μας φάνηκε ως μια πράξη ανδροπρέπειας, μία μάχη σε λιβάδια εμποτισμένα με αίμα. Δεν υπήρχε πιο όμορφος Θάνατος στον κόσμο… Ω! αρκεί μονάχα να μην παραμείνουμε στο σπίτι, φθάνει μόνο να μπορέσουμε να συμμετέχουμε»

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Το βιβλίο του Ernst Jünger για τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο , “Η καταιγίδα από ατσάλι”, είναι αναμφισβήτητα για μένα το καλύτερο πολεμικό βιβλίο που έχω διαβάσει και με επηρέασε βαθιά. Ένα βιβλίο με καλή πίστη, αληθοφάνεια, ειλικρίνεια. 

Είναι ίσως  το καλύτερο πολεμικό βιβλίο του εικοστού αιώνα. Μια γυμνή αναπαράσταση της σκληρής ζωής στα χαρακώματα και της φρίκης του αίματος, του εξαναγκασμού στον ηρωισμό, της απόγνωσης της ευφυΐας. 

Είναι γενικά ένα μυθιστόρημα που είναι περισσότερο εντυπωσιακό παρά συναρπαστικό. Το γνωστό “Κανένα νεώτερο από το Δυτικό μέτωπο” του Remarque ήταν και παραμένει κάτι πολύ καλό, αλλά δεν φτάνει σε περιγραφή την ωμότητα και τον ρεαλισμό αλλά και την φιλοσοφία του πολέμου. 

Ίσως γιατί ο συγγραφέας του είναι πολιτικά ορθός!

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Κυκλοφορεί: νέο τεύχος Ανάκτηση #10

 

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Μπορεί ένας πίνακας να κρύβει πίσω του τρεις ιστορίες από τον πόλεμο, την ιατρική, την πολιτική και βέβαια την τέχνη; 

Στο εξώφυλλο της νέας ΑΝΑΚΤΗΣΗΣ που αισίως συμπλήρωσε 10 τεύχη βρίσκεται η απάντηση. Και το νέο τεύχος έχει ακόμη περισσότερα και ενδιαφέροντα θέματα χωρισμένα σε ενότητες για την πολιτική και την ιδεολογία ειδικά μετά τις Ευρωεκλογές, την ελληνική και παγκόσμιο ιστορία, την μουσική, τον κινηματογράφο το ποδόσφαιρο και βέβαια τα βιβλία που δίνουμε πάντα μεγάλο βάρος σε αυτό τον ιδιότυπο πόλεμο της Μάχης των Ιδεών.

Το ριζοσπαστικό περιοδικό που αντιμάχεται την πολιτική ορθότητα!

Δείτε τα περιεχόμενα:

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΜΑΣ

Άγγελος Δημητρίου

GR ALERT ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟ

Ευριπίδης Ρηγόπουλος

YOUTH RESISTANCE

Η νεολαία που αντιστέκεται, Τάσος Σοφούλης

KULTURKAMPF

Νέα βιβλία, νέες ιδέες στους μοντέρνους καιρούς που έμελλε να γεννηθούμε

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024: ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ

Μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του Γιάννη Κολοβού

ΚΑΛΠΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ο Γιώργος Δημητρούλιας γράφει για την προοπτική των πατριωτών

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Συνέντευξη από τους Ισπανούς εθνικιστές φαλλαγίτες από το κίνημα Falange Autentica

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ

Ιστορική ανάλυση του Γιώργου Μάστορα

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΟΓΟΘΕΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Ποιος ήταν στ’ αλήθεια ο κατοχικός πρωθυπουργός και γιατί λησμονήθηκε από όλους, γράφει ο Νίκος Παπαγεωργίου

ΡΟΥΑΝΤΑ 1994, 500.000 ΜΑΤΣΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΦΑΓΗ

ένας εμφύλιος πόλεμος που γέννησε η προπαγάνδα, γράφει ο Μιχάλης Γεωργιλάς

Ο ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΩΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

Εναλλακτική προσέγγιση της αριστερής κοσμοθεωρίας, από τον Ιωάννη Δικταίο 

ΟΙ ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ….

50 χρόνια από τον Αττίλα, γράφει ο Γιώργος Κουρκούτας

ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ R.A.C!

Αλμπέρτος Λιανός

ORGULLO NACIONAL, ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΝΤΕΓΙΝ ΜΕ Oi!

Εθνικιστική ροκ μουσική μέσα από μια συνέντευξη στον Κώστα Μανιάτη 

ΜETROPOLIS, ΕΝΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΦΙΛΜ 

FCK YOU, I AM A MILLWALL!

Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ

ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Διαβάζουμε και αντιστεκόμαστε! Κάντε τις παραγγελίες σας και στο 2103611590

ΛΟΚ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΡΚΩΝ: Η Επική μάχη της 31 ΜΚ στο Κοτζά Καγιά | 1974

 

Το μυθιστόρημα του Αλκιβιάδη Ζουρνατζή "ΛΥΚΑΥΓΕΣ" (εκδόσεις Τσόγκα)

 

Σε μια Δυστοπική Ελλάδα των μέσων του 21ου Αιώνα, ένα βήμα πριν την πλήρη εθνική και πρωτίστως φυλετική εξάχνωση, κάποιοι απεγνωσμένοι  και αηδιασμένοι από την αδιαφορία του ευνουχισμένου νεοέλληνα αποφασίζουν έστω κι αργά, έστω και χωρίς καμιά ελπίδα ν’ αντιδράσουν με τον μοναδικό τρόπο που τους απομένει. 

Μια Οργουελική κοινωνία αντιμετωπίζει αναπάντεχα την Ασκητική του Καζαντζάκη σε μια επική σύγκρουση, καθώς ο Ελληνισμός δίνει την τελευταία του μάχη απέναντι σε ένα πανίσχυρο σύστημα, έχοντας ως σύμμαχό του την ιστορία του και μόνο. 

Μια Λυσσαλέα Ανελέητη Μάχη, στην οποία βυθίζονται ο Οδυσσέας και οι συναγωνιστές του, αιθεροβάμονες και ονειροπόλοι αλλά αποφασισμένοι αυτή τη φορά να μην πέσουν ηρωικά δίνοντας το κύκνειο άσμα του έθνους, αλλά αντίθετα και ενάντια σε όλες τις προγνώσεις, να αγωνιστούν και να νικήσουν το παγκοσμιοποιημένο καθεστώς. 

Στόχος τους να οδηγήσουν αυτό το αρχαίο έθνος στο λυκαυγές μιας νέας εποχής για την πατρίδα, για έθνος και φυλή, στόχος που τους οδηγεί σε δρόμους αδιανόητους και αποφάσεις οριακές και αντισυμβατικές, καθώς κινούνται μεταξύ λήθης και αναγέννησης.

Καθώς ο αναγνώστης θα χάνεται στις σελίδες αυτού του συναρπαστικού μυθιστορήματος, θα αναρωτιέται αν παρανομεί και μόνο που το διαβάζει. Δυστυχώς για όλους, η ανησυχία του σύντομα θα είναι δικαιολογημένη.

Κυκλοφορεί προσεχώς: H Συντηρητική Επανάσταση στην Γερμανία, 1918-1932, του Armin Mohler (μετάφραση και επιμέλεια: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

«Οι οπαδοί της Συντηρητικής Επανάστασης θα μπορούσαν να οριστούν εκείνη την εποχή ως οι τροτσκιστές του εθνικοσοσιαλισμού. Όπως συμβαίνει με όλα τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα, συμπεριλαμβανομένου του κομμουνισμού, βρίσκουμε αφενός ένα μεγάλο μαζικό κόμμα με ομοιόμορφη βαρύτητα και από την άλλη, μια μυριάδα μικρών κύκλων που χαρακτηρίζονται από μια έντονη πνευματική ζωή, που άσκησαν μόνο μια αδύναμη επιρροή στις μάζες και που, από τη σκοπιά του σχηματισμού κομμάτων, πέτυχαν το πολύ να προκαλέσουν οριακές διασπάσεις μέσα στο μεγάλο κόμμα. Αυτά αφιερώθηκαν πάνω απ' όλα στην οργάνωση εκρηκτικών αιρέσεων και μικρών πολύ ασυνεπών ελίτ ομάδων. Όταν το μεγάλο κόμμα αποτυγχάνει, τότε χτυπά η ώρα των τροτσκιστικών αιρέσεων» 

Armin Mohler - Η Συντηρητική Επανάσταση στη Γερμανία 

 Η “Συντηρητική Επανάσταση”, Konservative Revolution, ήταν μια δεξαμενή ιδεών, ένα εργαστήριο, στο οποίο εμποτίστηκαν όλα εκείνα τα ιδανικά που από τη μια απέρριπταν τον προοδευτικό διαφωτισμό της Δύσης, ενώ από την άλλη υποστήριζαν τον δυναμισμό μιας επανάστασης με μεγάλο στυλ και ύφος, αλλά με την έννοια της επιστροφής στην εθνική παράδοση, στην τάξη των φυσικών αξιών, στον ηρωισμό, στην κοινότητα των ανθρώπων, στην η ιδέα ότι η ζωή είναι τραγική αλλά και ένας μεγαλειώδης αγώνας. Πάμε όμως λίγο από την αρχή … για να μπει και ο αναγνώστης του νέου αυτού βιβλίου (από τις εκδόσεις Λόγχη) στο πνεύμα …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Ένα κείμενο απλό, αληθινό αλλά που χρειάζεται σκέψη. Από τον Gabriele Adinolfi. Mετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

 

Ας διδαχθούμε από το μάθημα των γαλλικών! Αντί να αφήνουμε τον εαυτό μας να κουνιέται σαν τα κλαδάκια, πρέπει να ενισχύσουμε αυτό  που έχουμε και είναι ήδη ουσιαστικό και σημαντικό. Πρέπει να το απορρίψουμε πολιτικά και να μην το εμπιστευόμαστε σε άχρηστες προσδοκίες και όλες αυτές μόνο βασισμένες στον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό» που συγχωρείται για όλες τις κωλοτούμπες και όλες τις προδοσίες του. Και θα πρέπει να κάνουμε εμείς κάτι για αυτό, γιατί η επανάσταση θα είναι ίσως σαν τον άνεμο, αλλά ο άνεμος δεν είναι  επανάσταση.

Το κρύο ντους της γαλλικής εκλογικής ήττας, μετά από τόση θριαμβολογία, είναι τελικά μια καλή είδηση. Δεν είμαι από αυτούς που αποκλείουν την αξία της ψήφου ή που απορρίπτουν την προοπτική πολιτικών προόδου και εξυγίανσης, επειδή είναι «για όλα ή τίποτα». Ωστόσο, έχω βαρεθεί με αυτές τις μεσσιανικές προσδοκίες για εκλογικές νίκες που υποτίθεται ότι θα αλλάξουν τον κόσμο, αντί να υποστηρίζουν τις πραγματικές και αληθινές μηχανές πολέμου για την πολιτική.

Είμαι αηδιασμένος από τον δημοκρατικό φονταμενταλισμό και το αντιελιτιστικό τρόπο σκέψης, που εδώ και χρόνια μολύνει ένα περιβάλλον σαν πραγματική πανδημία.

Με αηδιάζει η σπασμωδική φρενίτιδα της άτακτης ανατροπής από λαούς που δεν έχουν καμιά αυτογνωσία.

Μου προκαλεί ναυτία αυτό το βιάγκρα της αντικατάστασης της στύσης, που έχει βρώμικα πρόσωπα σαν του Πούτιν, του Τραμπ, του Νετανιάχου.

Με τρομάζει ο καριερισμός των άχρηστων, μέτριων, ηλίθιων και λακέδων και η υποστήριξη κάποιων σοβαρών ανδρών σε αυτούς.

Με αηδιάζει η δουλοπρέπεια των βασικών εκπροσώπων του «χώρου», προς τη Μόσχα και το Τελ Αβίβ (που είναι διαφορετικοί τρόποι να ενεργούν ως οι μονομάχοι του Αμερικανού κυρίου).

Το κρύο ντους είναι θετικό.

Όχι γιατί όσο χειρότερο τόσο το καλύτερο, αλλά γιατί πρέπει να μας ωθήσει να αναδιοργανωθούμε εκ νέου. Σε έλλειψη (γιατί θα ήταν άδικο να μιλάμε για απουσία) ριζωμένων πολιτικών μοντέλων, υπάρχουν όμως πολλά περισσότερα να κάνουμε, από το hangover της εκλογικής θριαμβολογίας. Οι θριαμβολογίες για την επίτευξη μιας ουτοπικής πλειοψηφίας, είναι άχρηστες, δεδομένου ότι ούτε προετοίμασε το έδαφος ούτε σχεδίασε ένα ρεαλιστικό και εφικτό πρόγραμμα.

Το να μπορούμε να ενώσουμε πολλά, με μια βαθιά ριζωμένη πολιτική ικανότητα, είναι η μεγάλη μας πρόκληση για το μέλλον. Αλλά δεν είναι αρκετό. Αν είναι αλήθεια και είναι, ότι υπάρχει έλλειψη προγραμμάτων και ριζοσπαστική πολιτική νοοτροπία, αυτό που λείπει περισσότερο είναι τα παραδείγματα, είναι οι άνθρωποι.

Συνηθισμένοι να ξεγλιστράμε πάνω από τις λέξεις, να μην σκανδαλίζουμε, να μην λέμε τίποτα ανάρμοστο και μη πολιτικά ορθό, εκτός κι αν μπερδευτούμε με τέτοια σατανικά και ανόητα συνθήματα που δεν λείπουν, πετάμε τα μπαλάκια στον αέρα .…

Και ακριβώς με το να πετάξουμε τα μπαλάκια στον αέρα, ακολουθούμε το τσίρκο των λαϊκιστών ακροβατών και την επιτυχία τους μέσω αδράνειας, που μετατρέπεται αμέσως σε αποτυχία λόγω πολεμικής, βιομηχανικής και επιχειρηματικής αδυναμίας.

Οι εντυπωσιακοί αριθμοί αυτού του πολιτικού, που έχει καρπωθεί τους καρπούς του Ζαν-Μαρί Λεπέν και πιστεύει ότι είναι ακριβώς η αξία αυτών που πέτυχε και ότι δεν φταίει που σπαταλά συνεχώς το αποτέλεσμα …, κάνουν αυτούς που δεν είναι στην παράσταση και στη σφαίρα της αδιαφοροποίητης ποσότητας, οπαδούς του πρώτου. 

Τελικά πρόκειται για ταπεινότητα, αλλά είναι λάθος. Είναι, όπως έγραψα ήδη πριν από είκοσι πέντε χρόνια, μια αντιστροφή της ιεραρχίας των ινδοευρωπαϊκών συναρτήσεων και πρέπει να την αντιστρέψουμε με τη σειρά μας. 

Θα έλεγα ότι ήρθε η ώρα να αποτινάξουμε και αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας. Το κρύο ντους της γαλλικής εκλογικής ήττας, μετά από τόσο θριαμβολογία, είναι τελικά μια καλή είδηση. Μας καλεί να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, αλλά πάνω απ' όλα ότι πρέπει είμαστε και να στραφούμε στο να είμαστε αυτοί.

Peste Noire: Rance Black Metal de France

 

Οι αναμνήσεις ενός Ιρανού στρατηγού από τον πόλεμο στη Βοσνία

 

Αποσπάσματα συνέντευξης του Ιρανού υποστράτηγου των Φρουρών της Επανάστασης, Σαΐντ Γκασεμί, στις 13 Μαΐου 2019 (η αγγλική μετάφραση βρίσκεται στο Memri Tv)

του Α.Π.

Μετά το ψήφισμα 598 του ΟΗΕ [τερματισμός του πολέμου Ιράν-Ιράκ, τον Ιούλιο του 1988], οι δυνάμεις του ΟΗΕ ήρθαν στο ιρανικό έδαφος σαν ειρηνευτική αποστολή. Εμείς και τα παιδιά [από τους Φρουρούς της Επανάστασης] πήγαμε τότε στο ξενοδοχείο Azadi για να λειτουργήσουμε ως σύνδεσμοι με τους άνδρες του ΟΗΕ.

Είδα ότι οι άνδρες του ΟΗΕ φορούσαν στρατιωτικές στολές. Ήμουν έτοιμος να ανοίξω την πόρτα του ασανσέρ όταν είδα έναν Αμερικανό, ύψους 2,10, με δυτικά ρούχα: ένα δερμάτινο γιλέκο, παπούτσια με σπιρούνια και μια δερμάτινη ζώνη με πόρπη, έτσι... Το μόνο πράγμα που δεν είχε ήταν περίστροφο. Όταν άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ, έπεσα πάνω στο στήθος του. Έπρεπε να κοιτάξω ψηλά για να δω το πρόσωπό του. Έφεραν στρατιώτες τέτοιου τύπου για να μας επιτηρούν - καουμπόικα ρούχα, αμερικανικό στυλ... Ότι βλέπετε στις ταινίες. Φορούσε ένα δυτικό καπέλο. Μου έδωσε ένα χαστούκι στην πλάτη και είπε: «Γεια σου, φίλε μου!».

Την επόμενη μέρα, είδα τους στρατιώτες του ΟΗΕ να πηγαίνουν στη διασταύρωση Park Vey, να παίρνουν κορίτσια από το Ιράν, να τα φέρνουν στο λόμπι του ξενοδοχείου και να τα πηγαίνουν στα δωμάτιά τους. Με συγχωρείτε, αλλά είμαστε φρουροί του στρατού του Ισλάμ! Πολεμήσαμε οχτώ χρόνια! Γιατί πολεμήσαμε; Για να μας εκπορνεύουν τα κορίτσια οι ξένοι; Την επόμενη μέρα, μας είπαν να τους πάμε στην πρώτη γραμμή κοντά στο Fakkeh, όπου βρισκόταν ακόμα το νεκρό σώμα ενός από τους πολεμιστές μας. Έπιναν αλκοόλ και πέταξαν τα μπουκάλια στο χαντάκι. Εκείνη τη στιγμή είπα: «Αυτό ήταν. Φεύγω. Αντίο σε όλους». 

Για αρκετά χρόνια μετά από αυτό, δεν εκφώνησα καμία ομιλία. Όλοι το γνωρίζουν αυτό. Διανοητικά, ήμουν ένα ερείπιο. Ακόμα και τώρα, όταν λέω την ιστορία, με βασανίζει. Το ίδιο ισχύει σήμερα. Αν οι πολιτικοί κυβερνώντες του Ιράν αποδεχτούν τη συμφωνία με τη Δύση για τα πυρηνικά, θα έρθουν – οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, οι Αμερικανοί με τη μορφή του ΟΗΕ – και θα κάνουν ότι έκαναν στην Ιαπωνία και την Οκινάβα – βιασμούς. Επίσημους βιασμούς. Έρχονται και παίρνουν [τα κορίτσια] μπροστά στα μάτια σου, και εσύ, ως φρουρός στο στρατό του Ισλάμ, θα κάθεσαι εκεί και θα βλέπεις την τιμή σου να λεηλατείται, και θα είσαι αυτός που φυλάει [τους βιαστές]. Είπα: «Αντίο σε όλους σας!»

Το 1993, λοιπόν, ο [τότε ανώτερος αξιωματούχος των Φρουρών της Επανάστασης] Hossein Allahkaram ήρθε στο σπίτι μου και μου είπε για τη Βοσνία.

Είπα: «Βοσνία;» και είπε: «Ναι». Καθώς έφευγε, η γυναίκα μου είπε: «Τι συμβαίνει; Ο πρεσβευτής του θανάτου ήρθε ξανά;» Είπα: «Όχι». Μου είπε: «Πού πας;». Απάντησα: «Θέλουμε να πάμε στη Βοσνία». Είπε: «Βοσνία;» Εκείνη την εποχή, γινόταν λόγος για σφαγή μουσουλμάνων [εκεί]. Είπα: «Μη φοβάσαι. Θα πάμε ως διπλωμάτες». Η γυναίκα μου ξέσπασε σε γέλια. Είπε: «Διπλωμάτης; Ο Σαΐντ Γκασεμί θέλει να γίνει διπλωμάτης;».

Στη Βοσνία, ο ρόλος μας ήταν συμβουλευτικός. Εκπαιδεύαμε μαχητές. Όχι μόνο ντόπιους μουσουλμάνους. Τρεις ανώτεροι στρατιωτικοί ήμασταν, που είχαμε τον βαθμό του υποστράτηγου, αυτοί που είχαμε πάει στη Βοσνία. Ο Ρεζά (Ναγκντί), ο Κασέμ (Σολεϊμανί) και εγώ. Και κάπου 5.000 προσωπικό, όλοι από τους Φρουρούς. Τώρα μπορώ να σας πω ποιος ήταν ο ρόλος μας. Όλοι γνωρίζουν τώρα. Πήγαμε ως μέλη της Ερυθράς Ημισελήνου για να παρέχουμε στρατιωτική εκπαίδευση στις δυνάμεις των μουτζαχεντίν. Έτσι, η Ερυθρά Ημισέληνος ήταν μια κάλυψη και λειτουργούσαμε ως στρατιωτικοί σύμβουλοι.

Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί έχουν προ πολλού γράψει ήδη γι' αυτό στα βιβλία τους, δεν είναι πια μυστικό. Αρκετά βιβλία έχουν εκδοθεί μέχρι στιγμής. Αυτή η κυρία. Η «συμπατριώτισσά» μας. Η δημοσιογράφος που είχε έρθει εδώ και έκανε ανταποκρίσεις κατά τη διάρκεια των ταραχών του 2009, αυτή η Κριστιάν [Αμανπούρ]. Σε όλους τους πολιτικούς μας αρέσει να δίνουν συνέντευξη σε αυτήν. Στον κ. Αχμαντινετζάντ αρέσει να μιλάει μαζί της, και στον κ. Ρουχανί, για παράδειγμα... Είναι μάλλον σαν νονά για τους πολιτικούς μας. Μια από τους ανθρώπους που ήταν υπεύθυνοι για την αποκάλυψη αυτών των πληροφοριών [ότι δηλαδή εμείς χρησιμοποιούσαμε την Ερυθρά Ημισέληνο ως κάλυμμα για να μπαίνουμε στη Βοσνία] ήταν αυτή η άτιμη κατάσκοπος του CNN και του BBC, αυτή η Κριστιάν.

Η τελευταία φορά που ήρθε στο Ιράν ήταν κατά τη διάρκεια της αναταραχής του 2009. Η τελευταία της ανταπόκριση ήταν απευθείας από την Πλατεία της Επανάστασης (την κεντρική πλατεία της Τεχεράνης). Είπε: «Αυτό είναι το τέλος του δρόμου της επανάστασης» – δηλαδή, «αυτό το ρεπορτάζ που κάνω είναι ο τελευταίος σταθμός της επανάστασης». Ήθελε να περάσει το μήνυμα ότι η ισλαμική επανάσταση, που ξεκίνησε το 1979, τέλειωνε το 2009.

Η αλήθεια είναι ότι στη Βοσνία – στην καρδιά της Ευρώπης – συνέβησαν πράγματα που έγιναν αφορμή να γεννηθούν νέα ισλαμικά κινήματα. Η Αλ Κάιντα ήρθε τότε στη Βοσνία. Υπήρξε μια εποχή που ήμασταν στη Βοσνία και την Ερζεγοβίνη μαζί με μέλη της Αλ Κάιντα. Αντέγραψαν το στυλ μας, από τον κεφαλόδεσμο και τις σημαίες... Ονόμασαν τα συντάγματα τους με ισλαμικά ονόματα. Όταν έκαναν την επιχείρησή τους κατά των αμερικανικών συμφερόντων στην Ανατολική Αφρική το 1998, αν θυμάστε, ανέλαβαν την ευθύνη με την ονομασία «Ισλαμικός Στρατός για την Απελευθέρωση των Αγίων Τόπων», και μάλιστα με δύο τάγματα «Καάμπα και «Αλ Άκσα». Αυτά τα ονόματα δεν τα είχαν όταν πολεμούσαν τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν. Αυτά ήταν ονόματα που δίναμε εμείς στις μεραρχίες μας στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ, και στη Βοσνία τα έμαθαν αυτοί [η Αλ Κάιντα] και τα πήραν από εμάς.

Κάτι νέο συνέβη εκεί στη Βοσνία – η ίδρυση μουσουλμανικών διεθνών μονάδων. Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία πέντε ή έξι χρόνια στη Συρία συνέβη τη δεκαετία του 1990 στη Βοσνία. Τούρκοι πιστοί στο καθεστώς και μαθητές του Ιμάμη Χομεϊνί ήρθαν από την Τουρκία. Ήρθαν και άλλοι μουτζαχεντίν από τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Τυνησία. Ήταν ένα θαυμάσιο γεγονός. Ήταν οι Διεθνείς Ταξιαρχίες του μουσουλμανικού κόσμου – ήταν το όνειρο του Αγιατολάχ Χομεϊνί. Οι πρώτοι σπόροι της αντίστασης σχηματίστηκαν εκεί. Είχε στείλει μαχητές και η Χεζμπολάχ, με προσωπική ευθύνη του Νασράλα. Τι να πω γι' αυτόν τον άνθρωπο; Είναι ο πραγματικός σημαιοφόρος του επαναστατικού κινήματος του Ισλάμ και ο αληθινός γιος του Αγιατολάχ Χομεϊνί.

Τώρα, αν φτάσουμε να πούμε τι είναι και πώς δημιουργήθηκε το ISIS, η Χίλαρι Κλίντον είπε: «Εγώ το δημιούργησα. Είμαι η μητέρα των μελών του ISIS». Και μετά ο Τραμπ της απάντησε, λέγοντας: «Εσύ το δημιούργησες, τώρα πήγαινε να καθαρίσεις το χάος σου». Ο Νετανιάχου είπε στη Χίλαρι: «Ηλίθια, δεν είχαμε ποτέ Ιρανούς στα σύνορα μας! Τι είναι αυτό το ανεξέλεγκτο πράγμα που έχετε δημιουργήσει;» Η ήττα του ISIS ήταν μια μεγάλη νίκη του ισλαμικού Ιράν και του άξονα της αντίστασης εναντίον της ηγεσίας της αίρεσης. Διότι αυτοί δημιούργησαν το ISIS για να βάλουν φωτιά στα σύνορα του Ιράν, αλλά τελικά αυτό που έγινε ήταν να φτάσουμε εμείς - πολεμώντας το δημιούργημά τους - ως τα δικά τους σύνορα, ως το Γκολάν και τον Νότιο Λίβανο. 

Να πω εδώ ότι οι πολιτικοί καθόλου δεν βοήθησαν σε αυτή τη νίκη. Αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να λιβανίζουν την ανόητη και αποτυχημένη συμφωνία με τους δυτικούς για τα πυρηνικά, αλλά δεν λένε τίποτα για τη μεγάλη νίκη του στρατού του Ισλάμ στην απελευθέρωση της Συρίας. Ο Ρουχανί δεν είναι ακόμα έτοιμος να ταξιδέψει στη Συρία, ούτε μία φορά - αλλά πάει σε χώρες ασήμαντες όπως η Ταϊλάνδη. Αυτοί όλοι λοιπόν οι πολιτικάντηδες αρέσκονται να φωτογραφίζονται δίπλα στον Κασέμ [Σολεϊμανί] όταν αυτός επιστρέφει στο Ιράν από τα πεδία των μαχών, γιατί ξέρουν ότι ο λαός αυτόν αγαπάει, και θέλουν να καρπωθούν κατιτίς από τις νίκες του, δεν είναι άξιοι όμως ούτε μια τρίχα του να ακουμπήσουν.

Reconquista.cy: εκδόσεις

Τα εξαιρετικά έργα στα άκρα είναι του Δανού Povl Heinrich Riis-Knudsen (1984 & 1987) τα οποία είχαν εκδοθεί στα ελληνικά από την "Χρυσή Αυγή" ενώ προσφάτως ο ίδιος είχε φιλοξενηθεί στην Ελλάδα από τον Στέφανο Γκέκα ενώ αυτό στο κέντρο του Αμερικανού David Lane της γνωστής ένοπλης οργάνωσης The Order.

Κυκλοφορούν μόνο στην Μεγαλόνησο. 

 

Πολεμώντας τους τζιχαντιστές σε Συρία και Ιράκ

 

γράφει ο Α.Π.

Μετά το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου στη Συρία το 2011, έγινε προφανές ότι όλες οι σουνιτικές δυνάμεις της περιοχής, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, είχαν ταχθεί αναφανδόν στο πλευρό των αντιπάλων του Άσαντ και ότι η CIA, με την επιχείρηση Timber Sycamore - της οποίας ο εμπνευστής δεν ήταν άλλος από τον Ντέιβιντ Πετρέους - βαρύς οπλισμός έφτανε από όλες τις μεριές της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής στους σουνίτες τζιχαντιστές της Συρίας (ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ, Τζέικ Σάλιβαν, σύμφωνα με τα Wikileaks έστειλε το 2013 email στη Χίλαρι Κλίντον λέγοντας ότι η Αλ Κάιντα είναι με το μέρος των ΗΠΑ στη Συρία), οι οποίοι προέλαυναν και έκαναν τις ημέρες του Άσαντ να μοιάζουν μετρημένες. 

Ο Σολεϊμανί, που έκανε τόσα για να μην χάσει το Ιράκ από τους Αμερικανούς, δεν ήταν διατεθειμένος να χάσει τη Συρία, και αντιλήφθηκε ότι, αφού οι σουνίτες μαχητές με τη βοήθεια Τούρκων, Σαουδαράβων και Αμερικανών είχαν μετατραπεί σε έναν διεθνή μισθοφορικό στρατό κατά του Άσαντ,  μόνο ένας άλλος διεθνής στρατός, ένας σιιτικός διεθνής στρατός από όλες τις μεριές της Μέσης Ανατολής θα ήταν ικανός να τους σταματήσει. Ο Σολεϊμανί διέταξε ορισμένες από τις ιρακινές σιιτικές πολιτοφυλακές να εισέλθουν στη Συρία για να υπερασπιστούν τον Άσαντ. Για τον ίδιο σκοπό, δημιούργησε επίσης πρόσθετες σιιτικές μαχητικές ομάδες. Αυτές περιελάμβαναν μια ομάδα Αφγανών που κατοικούσαν στο Ιράν, τη Μεραρχία Fatemiyoun και μια πακιστανική, την Ταξιαρχία Zainebiyoun. 

Τα ίδια τα ονόματα αυτών των ομάδων δείχνουν τις θρησκευτικές προθέσεις του Ιράν: για τους σιίτες μουσουλμάνους η Φατιμά, η κόρη του Προφήτη, κατέχει θέση συγκρίσιμη με εκείνη της Παναγίας για τους καθολικούς και τους ορθόδοξους χριστιανούς. ενώ η Ζαϊνάμπ, κόρη της Φατιμά, ήταν αδελφή του Χουσεΐν, του οποίου ο θάνατος στη μάχη της Καρμπάλα αποτέλεσε κομβική στιγμή στο σχίσμα σουνιτών-σιιτών. Οι δυνάμεις υπό τη διοίκηση του Σολεϊμανί έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε πολλές μεγάλες μάχες του συριακού πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της ανακατάληψης του Κουσέιρ. Πιστός στο δόγμα, ο Σολεϊμανί προσπάθησε να συνδυάσει  και εδώ την κρατική και την επαναστατική εξουσία όσο το δυνατόν πιο στενά. Το προσωπικό στο μυστικό αρχηγείο του στη Δαμασκό φέρεται να περιλάμβανε Λιβανέζους και Ιρακινούς οπλαρχηγούς πολιτοφυλακών που εργάζονται μαζί με στρατηγούς τόσο από το Ιράν όσο και από τη Συρία.

Το Ιράν είχε αρκετούς ξεκάθαρους λόγους να υποστηρίξει τον Άσαντ, πέρα από την ανταπόδοση της βοήθειας που είχε παράσχει ο πατέρας του, Χαφέζ, στην Τεχεράνη κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ, όταν είχε κλείσει έναν σημαντικό αγωγό που μετέφερε εξαγωγές πετρελαίου από το Ιράκ. Πρώτον, υπάρχει ο θρησκευτικός δεσμός μεταξύ των Αλαουιτών και των Σιιτών. Το Ιράν, το πιο ισχυρό σιιτικό κράτος στον κόσμο, θεωρεί εαυτόν ως προστάτη των Σιιτών και ένας από τους κύριους στόχους εξωτερικής πολιτικής του είναι να δημιουργήσει μια μεγάλη συμμαχία χωρών που διοικούνται από Σιίτες μια κατηγορία χωρών που, χάρη στην απομάκρυνση του Σαντάμ Χουσεΐν από τους Αμερικανούς το 2003, περιλαμβάνει τώρα το Ιράκ μαζί με τη Συρία και τον Λίβανο. Δεύτερον, το Ιράν έχει οικονομικούς λόγους για να διατηρεί τη Συρία και το Ιράκ ως συμμάχους, κυρίως το γεγονός ότι θα χρειαστεί τη συνεργασία τους εάν θελήσει να κατασκευάσει ποτέ έναν προγραμματισμένο χερσαίο αγωγό προς τη Μεσόγειο από το γιγάντιο κοίτασμα φυσικού αερίου South Pars–North Dome στον Περσικό Κόλπος. Μια σιιτική ημισέληνος από το Ιράν έως τον Λίβανο, που συγκρατείται με πίστη και υποστηρίζεται από πετρέλαιο, θα ήταν μια υπολογίσιμη δύναμη. 

Ωστόσο, η μεγαλύτερη ανησυχία του Ιράν είναι να διατηρήσει τον διάδρομο ανεφοδιασμού της καλύτερα οργανωμένης σιιτικής ένοπλης οργάνωσης στη Μέση Ανατολή, της λιβανέζικης Χεζμπολάχ, που ταυτόχρονα, λόγω της γεωγραφικής εγγύτητάς της με την Παλαιστίνη, είναι η οργάνωση που δίνει στο Ιράν ένα δυνατό πάτημα στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Οι αποστολές εξοπλισμού απευθείας στον Λίβανο δεν αποτελούν επιλογή λόγω των ναυτικών και αεροπορικών περιπολιών του Ισραήλ στην περιοχή. Όμως, χάρη στη συμμαχία τους με τον Άσαντ, τα ιρανικά αεροπλάνα εφοδιασμού μπορούν ανενόχλητα να προσγειωθούν στον διάδρομο του Διεθνούς Αεροδρομίου της Δαμασκού, όπου τα όπλα και οι ρουκέτες φορτώνονται σε φορτηγά για μεταφόρτωση στα βουνά και τις σήραγγες του Λιβάνου. Εάν η συριακή κυβέρνηση έπεφτε στα χέρια σουνιτών - πόσο μάλλον εξτρεμιστών με ακραία εχθρότητα προς το Ιράν, όπως το ISIS - αυτά τα αεροπλάνα θα γύριζαν πίσω και η Χεζμπολάχ, όπως και η Χαμάς στη Γάζα, θα έμεναν πρακτικά χωρίς το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού τους. 

Επιπλέον, η Χεζμπολάχ είναι η οργάνωση που έχει αποδείξει επανειλημμένα στο παρελθόν ότι μπορεί να νικήσει το Ισραήλ και να αποτρέψει μια νέα ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο, αλλά και να αλλάξει την πορεία οποιουδήποτε πολέμου διαδραματιστεί ποτέ μέσα στο έδαφος της Συρίας. Με ιρανικά κεφάλαια, εκπαίδευση και όπλα, η Χεζμπολάχ διαθέτει ικανότητα τακτικής και πληροφοριών που άλλες οργανώσεις μπορούν μόνο να ονειρευτούν. Στις αρχές της άνοιξης του 2014, για παράδειγμα, έχοντας εντοπίσει τους κατασκευαστές βομβών που ευθύνονται για επιθέσεις αυτοκτονίας σε περιοχές του Λιβάνου υπό τον έλεγχό της, η Χεζμπολάχ έστειλε ένα μυστικό απόσπασμα κομάντο βαθιά στη Συρία, στο κομμάτι που έλεγχαν οι τζιχαντιστές, για να βρει το σπίτι όπου διέμεναν αρκετοί ύποπτοι, και το μετέτρεψε σε ερείπια με τους στόχους μέσα. Τέτοιες επιχειρήσεις αποκαλύπτουν μια πολυπλοκότητα στον σχεδιασμό και την εκτέλεση που δεν υπολείπεται σε τίποτα από τους Αμερικανούς SEALS και του Ρώσους Σπετσνάζ. Η Χεζμπολάχ έχει αναμφίβολα αλλάξει την ισορροπία της συριακής σύγκρουσης. Αλλά η Χεζμπολάχ δεν ήταν η μόνη οργάνωση που συνεργάστηκε με τον Σολεϊμανί στην περιοχή. 

Στα μέσα του 2015, υποστηριζόμενες από το Ιράν σιίτες πολιτοφυλακές από το Ιράκ (Hashd al-Shaabi), το Αφγανιστάν (Liwa Fatemiyoun) και το Πακιστάν (Liwa Zainebiyoun), μεταξύ άλλων χωρών, πολεμούσαν σχεδόν μόνες τους σουνίτες εξτρεμιστές για τον έλεγχο της μεγαλύτερης πόλης της Συρίας, του Χαλεπίου, χωρίς ουσιαστικά καμία ανάμειξη από τις δυνάμεις του Άσαντ. Αλλά και οι ίδιοι οι Φρουροί της Επανάστασης είχαν και έχουν ενεργή παρουσία στη Συρία. Οι ιρανικές τακτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις που διοικούσε ο Σολείμανί συμμετείχαν άμεσα στη μάχη κατά του ISIS και της Αλ Νούσρα (Αλ Κάιντα) μέσα στο συριακό έδαφος από το 2012 ως το 2017, βοηθώντας στη στήριξη των συριακών μονάδων που, στην αρχή του πολέμου, μαστίζονταν από αυτομολήσεις. Οι Ιρανοί δεν διοικούσαν απλά, αλλά πολεμούσαν και πέθαιναν στην πρώτη γραμμή. Ίσως έως και διακόσια από τα δύο χιλιάδες άτομα που είχαν αναπτυχθεί στο συριακό έδαφος σκοτώθηκαν στις μάχες, ανεβάζοντας το ποσοστό θνησιμότητας γύρω στο τριπλάσιο από αυτό που υπέστησαν οι πεζοναύτες των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ. 

Μεταξύ των νεκρών ήταν αρκετοί υψηλόβαθμοι διοικητές, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον δύο στρατηγοί των Φρουρών της Επανάστασης. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τη διατήρηση της οδικής αρτηρίας Ιράν-Ιράκ-Συρία-Λίβανος, της "οδού Σολεϊμανί" που είναι για το Ιράν το αντίστοιχο της "οδού Χο Τσι Μινχ" (Βόρειο Βιετνάμ-Καμπότζη-Λάος-Νότιο Βιετνάμ) των Βορειοβιετναμέζων, ήταν απαραίτητη. Για την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, η επιβίωση του Άσαντ ήταν και είναι ζήτημα στρατηγικό.

Με τα χρόνια, ο ίδιος ο Σολεϊμανί είχε αναπτύξει έναν ιδιαίτερα στενό δεσμό με τον Ιμάντ Μουγκνίγια, τον στρατιωτικό αρχηγό της Χεζμπολάχ, τον οποίο δυτικοί και ισραηλινοί αξιωματούχοι κατηγορούσαν ως τον εγκέφαλο πίσω από τη βομβιστική επίθεση στον στρατώνα των πεζοναυτών των ΗΠΑ στη Βηρυτό το 1983, τις επιθέσεις στις πρεσβείες των ΗΠΑ στην πρωτεύουσα του Λιβάνου και στην πόλη του Κουβέιτ, επίσης το 1983, την αεροπειρατεία του 1985 στην πτήση 847 της TWA, κατά την οποία ένας δύτης του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ ξυλοκοπήθηκε και δολοφονήθηκε. και τις βομβιστικές επιθέσεις κατά της ισραηλινής πρεσβείας και ενός εβραϊκού κοινοτικού κέντρου στο Μπουένος Άιρες το 1992 και το 1994, αντίστοιχα. Ο Σολεϊμανί σε πολλές δημόσιες συνεντεύξεις ονόμαζε τον Μουγκνίγια "αδερφό του από άλλη μητέρα". Πράγματι, τα παιδιά του Σολεϊμανί μεγάλωσαν μαζί με τα παιδιά του Μουγκνίγια και έχουν άπειρες φωτογραφίες μαζί. 

Ο Μουγκνίγια δολοφονήθηκε το 2008 στη Δαμασκό σε κοινή επιχείρηση της CIA και της Μοσάντ. Τον Φεβρουάριο του 2008, η Μοσάντ φέρεται να είχε την ευκαιρία να δολοφονήσει τον Μουγκνίγια, αλλά κάτι τέτοιο αποφεύχθηκε επειδή την κρίσιμη στιγμή ο Μουγκνίγια αγκάλιασε έναν μακροχρόνιο φίλο, τον οποίο η υπηρεσία δεν ήταν νομικά εξουσιοδοτημένη να σκοτώσει – τον Κασέμ Σολεϊμανί. Ο Μουγκνίγια σκοτώθηκε σε μια δεύτερη προσπάθεια αργότερα εκείνη την ημέρα. Όμως, υπό τη στενή καθοδήγηση του Σολεϊμανί, η Χεζμπολάχ συνέχισε να λειτουργεί μια εξαιρετικά αποτελεσματική παραστρατιωτική πτέρυγα.

Ο Σολεϊμανί δεν άργησε να δείξει την ευγνωμοσύνη του για τη θυσία της Χεζμπολάχ στον πόλεμο της Συρίας. Φρόντιζε πάντα να επισκέπτεται τους τάφους και τις οικογένειες των πεσόντων, αντιμετωπίζοντάς τους με την ίδια σιωπηλή ευλάβεια που δείχνει προς τους Ιρανούς νεκρούς. Τον Ιανουάριο του 2015, φωτογραφήθηκε να διαβάζει το Κοράνι μόνος του πάνω από τους γεμάτους με λουλούδια τάφους μαχητών της Χεζμπολάχ, συμπεριλαμβανομένου του Τζιχάντ Μουγκνίγια, του νεαρού γιου του Ιμάντ.

Η προειδοποίηση Νασράλα προς την κυπριακή κυβέρνηση (άρθρο του Λουκά Σταύρου)

 

γράφει ο Λουκάς Σταύρου

Η προειδοποίηση του αρχηγού της Χεσμπολάχ Νασράλα ότι σε περίπτωση που χρησιμοποιηθεί η Κύπρος ως βάση επίθεσης κατά των Παλαιστινίων της Λωρίδας της Γάζας δεν θα μείνει αναπάντητη, εδράζεται σε κάποια πραγματικά γεγονότα που μάλλον δεν κρύβονται.

Τα γεγονότα αυτά είναι δύο.

Πρώτο το άνοιγμα της Κύπρου προς το Ισραήλ με κοινές ασκήσεις και χρήση του χώρου της Κύπρου από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις. Αυτό το άνοιγμα που εξελίσσεται σε πλήρη παράδοση του κυπριακού χώρου ως στρατηγικό βάθος του Ισραήλ άρχισε από την κυβέρνηση Αναστασιάδη και συνεχίζεται από την κυβέρνηση Χριστοδουλίδη.

Κοινές ασκήσεις με τον στρατό του Ισραήλ για όσους γνωρίζουν σημαίνει ισχυρή παρουσία των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών στη Κύπρο που την είδαμε να εκδηλώνεται και με το γνωστό βανάκι συλλογής πληροφοριών και παρακολούθησης των πάντων.

Κοινές ασκήσεις με το Ισραήλ σημαίνει επέκταση της στρατιωτικής ισχύος του Ισραήλ στη Κύπρο επί μονίμου βάσεως.

Δεύτερο η ανεξέλεγκτη χρησιμοποίηση των αγγλικών βάσεων από τους εγγλέζους και το ΝΑΤΟ το οποίο τάσσεται αναφανδόν υπέρ της γενοκτονίας του Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού.

Αυτά τα δυο γεγονότα μετατρέπουν την Κύπρο σε πεδίο σύγκρουσης μεταξύ των αντιμαχομένων δυνάμεων και η Κύπρος χάνει την ουδετερότητα της ως χώρος και κατά συνέπεια και ως πολιτική επιλογή. Σύρεται η Κύπρος στο πεδίο της σύγκρουσης Ισραηλινών και Παλαιστινίων από την φιλοϊσραηλινή πολιτική των δυο τελευταίων κυβερνήσεων.

Η προειδοποίηση Νασράλα μάλλον δεν θα σταματήσει την παράδοση της Κύπρου στο Ισραήλ και το ΝΑΤΟ αλλά θα αποτελέσει δικαιολογία για περαιτέρω ενρίζωση αυτών των δυνάμεων στη Κύπρο.

Η μόνη λύση για να απεμπλακεί η Κύπρος από αυτή την κατάσταση και να απομακρυνθεί ο κίνδυνος της σύγκρουσης των αντιμαχομένων στο χώρο της είναι να υπάρξουν νέες πολιτικές δυνάμεις είτε ως ισχυρή αντιπολίτευση είτε ως κυβέρνηση που να αλλάξουν πορεία και ως προς το Ισραήλ και ως προς τις αγγλικές βάσεις.

Αν κρίνουμε από τις υπάρχουσες πολιτικές τοποθετήσεις ολόκληρη η δεξιά με τα ακροδεξιά και κεντρώα συγκοινωνούντα δοχεία της τάσσεται υπέρ του Ισραήλ και προτάσσει την ισλαμοφοβία για να εκθειάσει την γενοκτονία των Παλαιστινίων. 

Το ελαμ μάλιστα αναφέρει πως η αιτία που διέκοψε τις σχέσεις του με την Χρυσή Αυγή είναι η αγάπη που τρέφει προς το Ισραήλ σε αντίθεση με τους χρυσαυγίτες που είναι εναντίον του. Έκαναν δηλαδή την σχέση τους με το Ισραήλ ταυτοτικό στοιχείο της ιδεολογίας τους.

Η μόνη πολιτική δύναμη που αντιτάσσεται στην ισραηλινή πολιτική της γενοκτονίας, είναι το ΑΚΕΛ.

Όμως πότε το ΑΚΕΛ κατήγγειλε την επικίνδυνη συνεργασία της ανίσχυρης Κύπρου με το ισχυρό Ισραήλ;

Πότε κατανόησε το μεγάλο ψέμα του eastmed ως ισραηλινό δέλεαρ για την επέκταση της στρατιωτικής του ισχύος στη Κύπρο και στον ελλαδικό χώρο;

Το ΑΚΕΛ σίγησε και άφησε την δεξιά φιλοσιωνιστική κυβέρνηση Αναστασιάδη να κάνει το καταστροφικό έργο της ανενόχλητη. 

Επίσης πότε το ΑΚΕΛ απαίτησε την κατάργηση των βάσεων όταν ευθύς μετά την άνοδο στην εξουσία του Χριστόφια έσπευσε να υπογράψει μνημόνιο συναντίληψης με την Μ. Βρετανία;

Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο έχει κάνει την Κύπρο ξέφραγο αμπέλι.

Δεξιοί, ακροδεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί πρώην κομουνιστές και νυν δικαιωματιστές, ακολουθούν πολιτική υποταγής τόσο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και τους εγγλέζους όσο και προς το Ισραήλ.

Αναφέρω ακόμα το ξεπούλημα της Κύπρου στους Εβραίους “επενδυτές” ως αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής που καθορίζει η Ευρωζώνη και η ντόπια τραπεζοκρατία. Μια οικονομία που συρρικνώνεται διαρκώς και απλώνει το χέρι στους ξένους επενδυτές δημιουργεί συνθήκες εξάρτησης και συρρίκνωσης της εθνικής κυριαρχίας.

Εμείς ως εθνικοκοινοτιστές απαιτούμε την άμεση κατάργηση των αγγλικών βάσεων και την απεμπλοκή της Κύπρου από την ζώνη ελέγχου του Ισραήλ.

Απαιτούμε επίσης την ομοσπονδιακή ένωση των δυο κρατών του ελληνισμού και την ενοποίηση των εθνικών ενόπλων δυνάμεων που η παρουσία τους στη Κύπρο θα επισφραγίσει την εθνική ελληνική κυριαρχία στον ενιαίο εθνικό χώρο και έτσι διάφοροι που επιβουλεύονται την Κύπρο θα αλλάξουν πορεία.

Το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Πάφου θα καταστεί ο χώρος μόνιμης παρουσίας της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας και ο ελληνικός πολεμικός στόλος θα αποκτήσει έδρα στη Κύπρο.

Συνακόλουθα απαιτούμε την ανασυγκρότηση της οικονομίας που είναι και ο σημαντικότερος παράγοντας ισχύος, με έξοδο από την Ευρωζώνη και εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος ώστε να διοχετευθούν χρήματα στις λαϊκές παραγωγικές δυνάμεις.

Κλείνω λέγοντας πως το κυπριακό κατεστημένο έχει παραδώσει την Κύπρο στην διαχείριση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ και στην επικίνδυνη επιρροή του Ισραήλ που μας εμπλέκει με την Αραβοϊσραηλινή σύγκρουση.

Το ζητούμενο είναι η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας αφενός και αφετέρου η ουδετερότητα σε κάθε σύγκρουση ξένων δυνάμεων συμπεριλαμβανομένης και της σύγκρουσης στην Ουκρανία. Διότι και στο ζήτημα της Ουκρανίας η Κύπρος ζημιώθηκε και θα ζημιωθεί ακόμα περισσότερο από την καταναγκαστική εναντίωση της προς την Ρωσία κατά απαίτηση της Ε.Ε.

Πόλεμος, κατοχή, απελευθέρωση, νέος πόλεμος (1982-2006)

 

γράφει ο Α.Π.

Στις 6 Ιουνίου 1982, έλαβε χώρα ένα γεγονός που άλλαξε την ιστορία της Μέσης Ανατολής. Με το ψεύτικο πρόσχημα της ενοχής της Φατάχ για μια δολοφονική επίθεση στον ισραηλινό πρέσβη στο Λονδίνο, το Ισραήλ εισέβαλε στο νότιο Λίβανο στο σύνολό του και μάλιστα επέβαλε πολιορκία στη Βηρυτό απαιτώντας την απέλαση του Γιασέρ Αραφάτ, των ηγετών της Φατάχ και άλλων ένοπλων παλαιστινιακών πολιτοφυλακών από το νότιο Λίβανο. Ήταν τόσο προφανές ότι ο ισραηλινός στρατός είχε έρθει εκ των προτέρων σε συμφωνία με τους χριστιανούς Μαρωνίτες να εκδιώξουν τους Παλαιστίνιους που αποτελούσαν μια πιεστική δύναμη στη λιβανέζικη κοινωνία. Με αυτό το στόχο, πολλές σφαγές διαπράχθηκαν εναντίον των Παλαιστινίων, η πιο σημαντική από τις οποίες είναι η σφαγή της Σάμπρα και της Σατίλα, κατά τη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν τρεις χιλιάδες Παλαιστίνιοι. Εν πάση περιπτώσει, οι Ισραηλινοί μαζί με τους Χριστιανούς Μαρωνίτες κατάφεραν να εκδιώξουν τους περισσότερους Παλαιστίνιους από το νότιο Λίβανο και από τη Βηρυτό. Ωστόσο, η ισραηλινή κατοχή δεν αποσύρθηκε μετά την εκδίωξη των Παλαιστινίων. Αντίθετα, συνέχισε να δρα ως δύναμη κατοχής στο Λίβανο καταλαμβάνοντας ολόκληρο το νότιο Λίβανο.

Αυτή η εξέλιξη είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή των ελπίδων των Σιιτών να ιδρύσουν το κράτος τους, ειδικά καθώς ήταν χωρισμένοι σε κοσμικούς και θρησκευτικούς. Έτσι, οι θρησκευόμενοι μεταξύ τους αποφάσισαν να αποσχιστούν από το Κίνημα Αμάλ και να επικοινωνήσουν με τους ηγέτες του Ιράν για να κερδίσουν την υποστήριξή τους. Είχαν ήδη σχηματίσει μια εννεαμελή επιτροπή που ταξίδεψε στην Τεχεράνη. Κατά τη συνάντησή τους με τον Χομεϊνί, δήλωσαν την πίστη τους σε εκείνο το είδος διακυβέρνησης που λέγεται ηγεσία του ισλαμικού νομοθέτη (Velayat e-Faqih). Κατά συνέπεια, ο Χομεϊνί θα γινόταν ο ισλαμικός νομοθέτης υπό την κηδεμονία του οποίου θα υπόκεινται οι Λιβανέζοι Σιίτες. Ο Χομεϊνί εξουσιοδότησε την επιτροπή που επέστρεψε στο Λίβανο να αποσχιστεί από το Κίνημα Αμάλ και να σχηματίσει αυτό που ήταν γνωστό εκείνη την εποχή ως Ισλαμικό Κίνημα Αμάλ, του οποίου ηγείτο ο Αμπάς Μουσαβί.

Το Ιράν υποστήριξε σθεναρά τη νεοσυσταθείσα οντότητα και έστειλε περαιτέρω στην κοιλάδα Μπεκάα στο Λίβανο μέσω της Συρίας 1.500 Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης για να δώσουν στρατιωτική εκπαίδευση στο Ισλαμικό Κίνημα Αμάλ και να του παράσχουν τις απαραίτητες οικονομικές και στρατιωτικές ικανότητες. Έτσι, το εκκολαπτόμενο κίνημα κέρδισε την υποστήριξη δύο μεγάλων χωρών της περιοχής, δηλαδή του Ιράν και της Συρίας. Ωστόσο, η Συρία συνέχισε να υποστηρίζει ταυτόχρονα το κοσμικό εθνικιστικό κίνημα Αμάλ του Ναμπίχ Μπερί.

Ο εμφύλιος πόλεμος του Λιβάνου συνέχισε να φουντώνει και η δύναμη του Ισλαμικού Κινήματος Αμάλ συνέχισε να αυξάνεται μέχρι που ο Αμπάς Μουσαβί κήρυξε τον Φεβρουάριο του 1985, την ίδρυση της Χεζμπολάχ ως μετεξέλιξη του Ισλαμικού Κινήματος Αμάλ. Τρεις μήνες αργότερα, δηλαδή τον Μάιο του 1985, το κοσμικό εθνικιστικό Κίνημα Αμάλ με επικεφαλής τον Ναμπίχ Μπέρι διέπραξε μια ειδεχθή σφαγή εναντίον των Παλαιστινίων, σκοτώνοντας εκατοντάδες από αυτούς για να δώσει το τελειωτικό χτύπημα σε όσους από αυτούς είχαν επιζήσει στο νότιο Λίβανο. Σε αυτά τα εγκλήματα δεν συμμετείχε η Χεζμπολάχ, που είχε από καιρού αποσχιστεί από τους εθνικιστές της Αμάλ. Η Χεζμπολάχ σε όλη την ιστορία της αποτελούσε και αποτελεί τη δύναμη που προστατεύει τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες στο Λίβανο.

Τη δεκαετία του 1980, η Χεζμπολάχ απέδειξε έμπρακτα τη δυνατότητά της να επιτυγχάνει εκπληκτικά αποτελέσματα με μικρούς πόρους. Οι δύο βόμβες της που τίναξαν στον αέρα την αμερικανική πρεσβεία και το στρατόπεδο Αμερικανών πεζοναυτών στη Βηρυτό το 1983 – όταν ακόμα το ένοπλο σκέλος της οργάνωσης είχε το όνομα Ισλαμική Τζιχάντ – ανάγκασαν τον Πρόεδρο Ρήγκαν να αποσύρει εσπευσμένα τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις από τον Λίβανο την επόμενη χρονιά. Οι ειδικές της επιχειρήσεις κατά Ισραηλινών στόχων (βομβιστικές επιθέσεις σε συγκεντρώσεις Ισραηλινών στρατιωτών και μυστικών πρακτόρων στην Τύρο το 1982 και το 1983, αεροπειρατεία στην πτήση 847 της TWA το καλοκαίρι του 1985 στο αεροδρόμιο του Ελληνικού) οδήγησαν στην απελευθέρωση χιλιάδων Παλαιστίνιων και Λιβανέζων κρατουμένων από τις φυλακές του Ισραήλ και την απόσυρση του ισραηλινού στρατού από τον κεντρικό Λίβανο το 1985. 

Αλλά η αδιαμφισβήτητα πιο επιτυχημένη επιχείρηση της Χεζμπολάχ στα πρώτα της χρόνια, και η επιχείρηση που της χάρισε την πλήρη εμπιστοσύνη της ιρανικής ηγεσίας, ήταν μια επιχείρηση που κράτησε σχεδόν μια δεκαετία: η ομηρία πολιτών από δυτικές χώρες στον Λίβανο. Ήταν η εποχή που ο -πάντα πανέξυπνος και πάντα αδίστακτος- Αγιατολάχ Χομεϊνί, που για να αντέξει στην επίθεση του Σαντάμ κατά της χώρας του χρειαζόταν όπλα πέρα από αυτά της Συρίας και της Βόρειας Κορέας, και γνωρίζοντας την απληστία των βιομηχανιών όπλων των Ηνωμένων Πολιτειών και την απαράμιλλη δίψα τους για κέρδη χωρίς αναστολές, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί για άλλη μια φορά τις κακές συνήθειες του «Μεγάλου Σατανά» προς όφελος της δικής του Ισλαμικής Επανάστασης. 

Αξιωματικοί των Φρουρών της Επανάστασης ήρθαν στις αρχές του 1985 σε επαφή με τον εξόριστο Ιρανό έμπορο όπλων, Μανουσέρ Γκορμπανιφάρ, ο οποίος είχε άριστες σχέσεις με αξιωματούχους του Λευκού Οίκου. Ο Γκορμπανιφάρ έπεισε την κυβέρνηση των ΗΠΑ ότι ο Χομεϊνί θα πέθαινε σύντομα και στην εξουσία στο Ιράν θα έρχονταν μετριοπαθή στοιχεία που θα έστρεφαν το Ιράν σε μια φιλοδυτική πολιτική στάση. Τους είπε επίσης ότι αν οι ΗΠΑ έδιναν όπλα στο Ιράν σε μειωμένες τιμές, η Χεζμπολάχ θα απελευθέρωνε τους –Αμερικανούς και άλλους δυτικούς- ομήρους που κρατούσε. Και έτσι έγινε. Η κυβέρνηση Ρήγκαν εκείνη την εποχή ήθελε πάση θυσία να εξοπλίσει τους ακροδεξιούς αντάρτες Κόντρας, που μάχονταν στη Νικαράγουα εναντίον της επαναστατικής κυβέρνησης των Σαντινίστας. Έτσι δεν δίστασε να κάνει μυστικές οπλικές μπίζνες με το Ιράν και τη Χεζμπολάχ, παρότι γνώριζε ότι η τελευταία είχε μόλις δολοφονήσει πάνω από 300 Αμερικανούς στρατιωτικούς και αξιωματούχους της CIA στη Βηρυτό. Για την Αμερική, το χρήμα είναι πάντα πάνω από το αίμα ή μάλλον, το αίμα (των άλλων) είναι γι’ αυτήν πάντα μια ευκαιρία για χοντρό χρήμα. 

Η κυβέρνηση Ρήγκαν θεώρησε ότι με το να πουλήσει τα όπλα στο Ιράν, θα φέρει πίσω τους ομήρους, θα πάρει το χρήμα που χρειάζεται για να εξοπλίσει στη συνέχεια τους Κόντρας, και θα επηρεάσει την ιρανική ηγεσία προς μια μελλοντική συμμαχία με τη Δύση. Αυτό διήρκεσε για δύο χρόνια, ώσπου το έβγαλε στη φόρα ένας αξιωματικός των Φρουρών της Επανάστασης, ο Μεχντί Χασεμί –που γι’ αυτή την αποκάλυψη έχασε τη ζωή του- και έγινε σκάνδαλο που οδήγησε σε απαγγελία κατηγοριών κατά του Προέδρου Ρήγκαν από το Κογκρέσο. Αλλά το Ιράν είχε πετύχει αυτό που ήθελε: είχε λάβει τα αμερικανικά όπλα - και μάλιστα σε μειωμένες τιμές - για να αμυνθεί εναντίον του Ιράκ, και είχε κοροϊδέψει την αμερικανική ηγεσία ότι τάχα μετά τον επικείμενο θάνατο του Χομεϊνί θα έρθουν στο προσκήνιο φιλοδυτικές δυνάμεις στη χώρα, κάτι που έκανε για λίγο τις ΗΠΑ να ελαφρύνει τις κυρώσεις στο Ιράν. Η Χεζμπολάχ από τη μεριά της, απέδειξε με τον προφανέστερο τρόπο ότι ήταν μια οργάνωση ικανή να πετύχει - για δικό της λογαριασμό και για χάρη του Ιράν - κατορθώματα που καμιά άλλη παρτιζάνικη οργάνωση στη Μέση Ανατολή δεν είχε πετύχει ως τότε. 

Για τον νεαρό στρατιωτικό διοικητή Κασέμ Σολεϊμανί, που δεν συμμετείχε στην υπόθεση αλλά που σίγουρα είχε πληροφορηθεί γι’ αυτήν, η ιστορία αυτή θα αποτελούσε ένα κρίσιμο μάθημα: πολλές φορές η μυστική διπλωματία, ή ο συνδυασμός αυτής και του πολέμου, μπορεί να φέρει πολύ καλύτερα αποτελέσματα από ό,τι ο πόλεμος από μόνος του. Η συνειδητοποίηση αυτή θα ακολουθούσε αυτόν και το modus operandi του για τα επόμενα τριάντα χρόνια.

Το Κίνημα Αμάλ ανταγωνίστηκε τη Χεζμπολάχ για την ηγεσία στο νότιο Λίβανο και την κοιλάδα Μπεκάα, όπου είναι συγκεντρωμένος ο σιιτικός πληθυσμός. Ως εκ τούτου, η σύγκρουση μεταξύ τους έγινε τόσο έντονη που κατέληξε σε μια βίαιη μάχη κατά την οποία η Χεζμπολάχ συνέτριψε το κίνημα Αμάλ το 1988. Αργότερα, περισσότερο από το 90% των μελών της Αμάλ εντάχθηκαν στη Χεζμπολάχ, που πλέον κέρδισε την αδιαφιλονίκητη στήριξη τόσο του Ιράν όσο και της Συρίας. Κατά συνέπεια, η Αμάλ εγκατέλειψε τη στρατιωτική κονίστρα και μετατράπηκε σε πολιτική ομάδα.

Αν και η Χεζμπολάχ έγινε ο μοναδικός ανταγωνιστής του Ισραήλ στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η κύρια πηγή εξουσίας της, δηλαδή ο νότιος Λίβανος, εξακολουθούσε να καταλαμβάνεται από τους Ισραηλινούς. Αυτό την ανάγκασε να κυριαρχήσει σε ορισμένες περιοχές της Βηρυτού, καθιστώντας τις σημείο εκκίνησης του αγώνα της για την απελευθέρωση του νότιου Λιβάνου. Η Χεζμπολάχ δεν επεδίωξε να επιτεθεί στην ανατολική Βηρυτό όπου ζει ο χριστιανικός πληθυσμός. Αντίθετα, επιτέθηκε στη δυτική και ιδιαίτερα στη νότια Βηρυτό και άρχισε να την καταλαμβάνει με στρατιωτική δύναμη, έχοντας κατά νου ότι αυτές είναι περιοχές όπου κατοικεί ο σουνιτικός πληθυσμός. Η Χεζμπολάχ κατασκεύαζε μερικές φορές τα οικοδομήματά της σε δημόσιους χώρους και μερικές φορές σε σουνιτικά εδάφη, μια πράξη που ήταν γνωστή από την κυβέρνηση του Λιβάνου. Τελικά, το νότιο προάστιο της Βηρυτού, η Νταχία, μετατράπηκε σε μια καθαρά σιιτική περιοχή υπό τον πλήρη έλεγχο της Χεζμπολάχ.

Ο Χομεϊνί πέθανε το 1989 για να τον διαδεχθεί στη θέση του Ανώτατου Ηγέτη της Επανάστασης ο Αλί Χαμενεΐ. Αυτό δεν επηρέασε τις σχέσεις Χεζμπολάχ-Ιράν, ή μάλλον τις έκανε ακόμα στενότερες. Την ίδια χρονιά, τα αντιμαχόμενα μέρη του λιβανέζικου εμφυλίου πολέμου συναντήθηκαν στο Ταΐφ μέσω σαουδαραβικής διαμεσολάβησης για να υπογράψουν τη συμφωνία του Ταΐφ, η οποία τερμάτισε τον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου. Την ίδια χρονιά, η μεγαλύτερη σουνιτική φιγούρα στο Λίβανο, ο σεΐχης Χασάν Χαλίντ δολοφονήθηκε και έτσι οι σουνίτες έχασαν την ηγεσία τους, γεγονός που έδωσε χώρο και ευκαιρία στη Χεζμπολάχ να αναδειχθεί ως ισλαμικό σύμβολο στο Λίβανο.

Η Χεζμπολάχ άρχισε να προετοιμάζεται για να πολεμήσει εναντίον των Ισραηλινών προκειμένου να απελευθερώσει τα κατεχόμενα εδάφη του νότιου Λιβάνου. Πακτωλός κεφαλαίων από το Ιράν εισέρρεε στον κορβανά της Χεζμπολάχ ετησίως, συν τη συριακή υποστήριξη. Αυτό προκάλεσε προβλήματα στους Ισραηλινούς, που με εντολή του -μετέπειτα γνωστού ως ειρηνιστή- πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν δολοφόνησαν τον Αμπάς Μουσαβί, τον γενικό γραμματέα της Χεζμπολάχ, τον οποίο διαδέχθηκε στην ηγεσία ο Χασάν Νασράλα. Την ίδια χρονιά, ένα νέο σουνιτικό σύμβολο, ο Ραφίκ Χαρίρι, ήρθε στο προσκήνιο στο Λίβανο, γύρω από τον οποίο συσπειρώθηκαν οι Λιβανέζοι σουνίτες. Ο Χαρίρι ανέλαβε τη θέση του πρωθυπουργού από το 1992 έως το 1996. Ξεκίνησε την ανοικοδόμηση του Λιβάνου και κέρδισε μεγάλη δημοτικότητα.

Το 1996, οι Ισραηλινοί ξεκίνησαν μια άγρια επίθεση εναντίον του Λιβάνου, την οποία ονόμασαν Επιχείρηση Σταφύλια της Οργής. Είχε αποτέλεσμα 120 νεκρούς, όλους αμάχους, κυρίως γυναίκες και παιδιά. Ο πατριωτικός ζήλος παρακίνησε τον λαό του Λιβάνου να απαλλαγεί από τη σιωνιστική κατοχή. Η Χεζμπολάχ κήρυξε το σχηματισμό λιβανικών ταξιαρχιών για αντίσταση στον σιωνιστικό εχθρό. Διαφορετικές κοινότητες του λαού του Λιβάνου εντάχθηκαν στις ταξιαρχίες, οι οποίες αποτελούνταν κυρίως από σουνίτες που αποτελούσαν το 38% αυτών, ενώ οι σιίτες αποτελούσαν το 25%, οι Δρούζοι αποτελούσαν το 20% και οι χριστιανοί αποτελούσαν το 17%.

Οι επιθέσεις που εξαπέλυσαν οι ταξιαρχίες ανάγκασαν τους σιωνιστές να αποσυρθούν από τις περισσότερες περιοχές του νότιου Λιβάνου το 2000, με εξαίρεση την περιοχή των αγροκτημάτων Σεμπάα. Στη συνέχεια, η Χεζμπολάχ κατέλαβε όλα τα απελευθερωμένα εδάφη. Μετά το 2000 παρατηρείται η μεγαλύτερη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ της ηγεσίας της Χεζμπολάχ και του στρατηγού Σολεϊμανί, η Δύναμη Κουντς του οποίου θεωρείται υπεύθυνη, μαζί με Βορειοκορεάτες και Σύριους μηχανικούς, για την κατασκευή των οχυρωματικών έργων και σηράγγων της Χεζμπολάχ στον νότιο Λίβανο, που ήταν κομβικά για την επιτυχημένη απόκρουση της ισραηλινής επίθεσης το καλοκαίρι του 2006.

Για άλλη μια φορά, ο Ραφίκ Χαρίρι ανέλαβε τη θέση του πρωθυπουργού την ίδια χρονιά της αποχώρησης των Ισραηλινών. Η δύναμη της Χεζμπολάχ αυξανόταν όλο και περισσότερο, ωστόσο, η άνοδος του Χαρίρι πρόσθεσε κάποια ισορροπία στην κατάσταση στα μάτια του λαού του Λιβάνου. Το 2004, ο Χαρίρι παραιτήθηκε από τη θέση του πρωθυπουργού λόγω διαφοράς με τους Σύριους των οποίων η στρατιωτική παρουσία στο Λίβανο ήταν εγκατεστημένη στα βορειοανατολικά. Αργότερα, στις 14 Φεβρουαρίου 2005, ο Χαρίρι δολοφονήθηκε καθώς η αυτοκινητοπομπή του κατευθυνόταν στη Βηρυτό και έτσι οι σουνίτες έχασαν ένα μοναδικό σύμβολο. Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι πολλά παγκόσμια συστήματα πληροφοριών, συμπεριλαμβανομένων των αμερικανικών, γαλλικών, συριακών, ιρανικών και λιβανικών μυστικών υπηρεσιών, εργάζονταν στην αρένα του Λιβάνου. Η Χεζμπολάχ κατηγόρησε την ισραηλινή Μοσάντ για τη δολοφονία, ενώ οι Δυτικοί θεώρησαν υπεύθυνη τη Συρία. Το 2020 το δικαστήριο απάλλαξε τη Χεζμπολάχ από την κατηγορία της δολοφονίας του Χαρίρι.

Ο Λίβανος συγκλονίστηκε τρομερά από τη δολοφονία του Χαρίρι. Η Δύση έδειξε με το δάχτυλο τη Συρία και έτσι απαίτησε από τη Συρία να αποσυρθεί από τον Λίβανο. Ωστόσο, η Χεζμπολάχ οργάνωσε μια μεγάλη διαδήλωση στις 8 Μαρτίου 2005 υποστηρίζοντας τη συριακή παρουσία στο Λίβανο και αρνούμενη την απόσυρση της Συρίας. Τα κόμματα που συμμετείχαν σε αυτή τη διαδήλωση μαζί με τη Χεζμπολάχ ίδρυσαν τη Συμμαχία της 8ης Μαρτίου, που ως σήμερα αποτελεί μια από τις δύο μεγάλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Έξι μέρες αργότερα, στις 14 Μαρτίου, οργανώθηκε αντιδιαδήλωση από το Κίνημα του Μέλλοντος, το κίνημα στο οποίο ανήκει η οικογένεια του Χαρίρι με επικεφαλής τον γιο του, Σαάντ, υποστηριζόμενο από το Μέτωπο Δημοκρατικής Συγκέντρωσης με επικεφαλής τον Ουαλίντ Τζουμπλάτ (κόμμα των Δρούζων με σοσιαλιστική κατεύθυνση) και το κόμμα των Μαρωνιτικών Λιβανικών Δυνάμεων με επικεφαλής τον Σαμίρ Γκεαγκέα. Αυτά τα κόμματα ίδρυσαν τη Συμμαχία της 14ης Μαρτίου, τη δεύτερη μεγάλη πολιτική δύναμη στη χώρα ως σήμερα. Οργάνωσαν μια μεγάλη διαδήλωση στις 14 Μαρτίου 2005 απαιτώντας την απόσυρση της Συρίας από το Λίβανο. Αργότερα, η Συρία αποσύρθηκε από τον Λίβανο τον ίδιο μήνα.

Το ίδιο εκείνο έτος 2005 η Χεζμπολάχ αποφάσισε να συμμετάσχει σε ένα σημαντικό πολιτικό έργο με άλλες δυνάμεις. Έτσι, η Χεζμπολάχ συμμετείχε στις κοινοβουλευτικές εκλογές του Λιβάνου συμμαχώντας με τρεις άλλες παρατάξεις, δηλαδή το Σουνιτικό Κίνημα του Μέλλοντος, το ρεύμα των Δρούζων του Ουαλίντ Τζουμπλάτ και το Κίνημα Αμάλ του Ναμπίχ Μπερί, μια συμμαχία οποίο ονομάστηκε Τετραμερής Συνασπισμός. Ο συνασπισμός κέρδισε μαζί 72 από τις συνολικά 128 έδρες στο κοινοβούλιο για να αποτελέσει την πλειοψηφία και έτσι σχημάτισε την κυβέρνηση του Λιβάνου με επικεφαλής τον Φουάντ Σινιόρα. Με αυτό τον τρόπο, η Χεζμπολάχ αποτέλεσε το πιο επιτυχημένο μοντέλο της συνύπαρξης πολιτικής και αντάρτικης εξουσίας: η Χεζμπολάχ δεν είναι ούτε "κράτος ενάντια σε άλλο κράτος" στον Λίβανο, αλλά μάλλον "κράτος εν κράτει." Δεν είναι πλέον απλά μια παράλληλη εξουσία με το λιβανέζικο κράτος, αλλά μια εξουσία που σε πολλά σημεία τέμνεται με αυτό.

Στις 12 Ιουλίου του 2006, με σκοπό την απελευθέρωση των Λιβανέζων αγωνιστών που κρατούνταν στις φυλακές του Ισραήλ, η Χεζμπολάχ ξεκίνησε μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των Ισραηλινών σκοτώνοντας οκτώ και συλλαμβάνοντας δύο στρατιώτες τους χωρίς καμία απώλεια. Η στρατιωτική επιχείρηση προκάλεσε τον πόλεμο Ισραήλ-Λιβάνου. Για 33 ημέρες, οι μαζικές ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές και τα πυρά του πυροβολικού στόχευαν την καταστροφή των πολιτικών υποδομών του Λιβάνου. Η Χεζμπολάχ απάντησε εκτοξεύοντας ρουκέτες. Πολλοί Λιβανέζοι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά σε στρατιωτικό επίπεδο οι απώλειες των Ισραηλινών ήταν αναπάντεχες γι' αυτούς. Επίσης, οι Ισραηλινοί απέτυχαν να σταματήσουν τις ρουκέτες της Χεζμπολάχ, κάτι που θεωρήθηκε νίκη για τη Χεζμπολάχ λόγω των αεροπορικών επιδρομών που απέτυχαν να σταματήσουν την πυραυλική δύναμη της Χεζμπολάχ ή να φέρουν πίσω ζωντανούς τους δύο αιχμάλωτους στρατιώτες τους.