Από την εμπειρία του στοχασμού - Μάρτιν Χάιντεγκερ
Τη συλλογή "Από την εμπειρία του Στοχασμού" ο
Χάιντεγκερ την έγραψε την εποχή της αυτοεξορίας του μετά τον πόλεμο, όταν η
επιτροπή αποναζιστικοποίησης του Πανεπιστημίου του Φράιμπουργκ τον απέλυσε από
τη θέση του τακτικού καθηγητή, αφήνοντάς του μόνο μια μικρή σύνταξη επιβίωσης.
Τότε αποσύρθηκε στην καλύβα του στο Todtnauderg (υψόμετρο 1Ο21μ.) στο Μέλανα Δρυμό, ως
το 1951, οπότε του απενεμήθη ο τίτλος του ομότιμου καθηγητή με δικαίωμα (αλλά
χωρίς την υποχρέωση) πανεπιστημιακών παραδόσεων. Στο διάστημα αυτό πραγματοποίησε
έναν τεράστιο όγκο συγγραφικού έργου του οποίου ένα μικρό μόνο μέρος έχει
δημοσιευθεί. [. . .] (Από την έκδοση)
«Στην εθνική ενότητα είμαστε προδότες»
του Άγγελου Δημητρίου
Γνωστό το σύνθημα. Και η προέλευση του. Πέρα όμως από τον
νεοχίπικο αεθνικό κοσμοπολιτισμό θα είχε
ενδιαφέρον μια διαφορετική ερμηνεία. Συνήθως ακούγεται από τους πολιτικούς η
επίκληση στην αναγκαιότητα διατήρησης της
«εθνικής ενότητας σε περιόδους κρίσεων». Όμως, όλος ο νεοελληνικός παραλογισμός
υποδηλώνει μια κρίση. Πιο σωστά, υποδηλώνει την παρακμή. Μέσα σε αυτό το
πλαίσιο, γιατί ένας εθνικιστής να συγκαταβεί και να ταυτιστεί με τα προϊόντα
και τους αιτίους της παρακμής; Με ποιον να συστρατευτεί; Και για ποιον σκοπό;
Το χάσμα δεν γεφυρώνεται με συναισθηματισμούς και συνθηματολογίες…
Σίγουρα, σε μια κοινωνία η διαίρεση δεν είναι ευκταία.
Ωστόσο, η επισήμανση των εχθρών, παραμερίζοντας
γλυκερές κοινοτοπίες περί ενότητας, δείχνει τουλάχιστον την θέληση να
ξεχωρίσει το υγιές από το σκάρτο, να αποδοθούν ευθύνες και να υπάρξει τιμωρία,
επισημαίνει το αδιέξοδο, καλεί μια ολόκληρη κοινωνία σε επώδυνη αυτογνωσία.
Το κάλεσμα σε «εθνική ομοψυχία» υποκρύπτει ακόμα μια φορά
την προσπάθεια της ταύτισης του κράτους με την εθνική ψυχή και την θέληση του
λαού, την επισκίαση αυτής της θέλησης από την αυθεντία του κοινοβουλευτικού
πολιτεύματος. Την εξιδανίκευση του κουτσουρεμένου και παραπληγικού έθνους-
κράτους. Τούτο το χωλό μόρφωμα όμως δεν είναι η πατρίδα μας. Δεν συγγενεύει καν
με τους οραματισμούς του μεγάλου μας διαχρονικού γένους και του πολιτισμού του.
Αντίθετα, τα αντιπαλεύει, τα συκοφαντεί και οικειοποιείται το όνομά τους
εξευτελίζοντάς τα.
Καμιά εθνική ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει με τους πολεμίους
του έθνους, με τις κρατικές αρχές και τους έμμισθους αξιωματούχους της Γ’
Ελληνικής Δημοκρατίας, καμιά εθνική ενότητα με όσους εφαρμόζουν τους αφύσικους
νόμους και υπηρετούν τους ανήθικους θεσμούς της. Καμιά εθνική ενότητα με την
εξηλιθιωμένη μάζα, με τον «μέσο ψηφοφόρο» και τον «μέσο πολίτη» με τον
φοβισμένο και βολεμένο «νοικοκυραίο», με την απολιτική νεολαία και την νεολαία
που «παίζει επανάσταση» έως ότου αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο και
ευθυγραμμιστεί. Καμιά ενότητα με τον κάθε είδους δούλο του αστικού καθεστώτος.
Και ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι μακρύς.
Με λίγα λόγια, οι εθνικιστές δεν μοιράζονται την ίδια
πατρίδα με τους εκφραστές της κατάπτωσης στις πολλαπλές
τους αποχρώσεις. Δεν ανήκουν οργανικά στην νεοελληνική κοινωνία. Η ίδια αυτή
κοινωνία τους απέβαλλε από το ζοφερό της πανηγύρι, από το μεθυσμένο αυτοκτονικό
γλεντοκόπημα της.
Όπως δεν είναι και σωτήρες της. Στην ενότητα τους είμαστε
προδότες. Στον αχό του πολέμου που ακούγεται, δηλώνουμε λιποτάκτες.
Ο Μάνος Φαλτάϊτς και ο Νταϊσμός
του
Λέοντος Σγουρού
Μέσα
στις ξεχασμένες και λησμονημένες μορφές της Εθνικιστικής και Επαναστατικής
διανόησης δυστυχώς κατά καιρούς έχουν
συγκαταλεχθεί πολλές φωτεινές μορφές που αν το έργο τους γινόταν γνωστό θα είχε
αλλάξει πολύ το πολιτικό σκηνικό και η ποιότητα των Ιδεών του πολιτικού μας
‘’χώρου’’, αλλά και του πολιτικού σκηνικού γενικότερα.
Μια από αυτές τις μορφές ήταν ο Μάνος Φαλτάϊτς.
Πολυγραφότατος και πολιτικά ενεργός αναμείχθηκε στα ταραγμένα χρόνια του
Κυπριακού αγώνα στις διαδηλώσεις για το Κυπριακό, οργανώνοντας μάλιστα κάποιες
από αυτές, που ως γνωστόν κατέληγαν πάντα σε έκρυθμες καταστάσεις, τις οποίες
φρόντιζε να καταστέλλει με αγριότητα το δεξιό κατεστημένο της εποχής.
Αλλά αυτό που τον ξεχώρισε περισσότερο ήταν
η ανάπτυξη της θεωρίας του περί του Νταϊσμού, δηλαδή, κατά αυτόν, η πρακτική
και η βίωση των αρχών του Νταϊφά - Ταϊφά (εκ του ταή-ταίζω, εξού και σύν-τροφος),
που σημαίνει «την συντροφιά-συντροφιλίκι-συντροφική συσπείρωση-κομπανία-Εστία-Άστυ-Κοινότητα» και ο οποίος αποτελεί το αρχετυπικό σύστημα της
ανθρωπότητας πάνω στον οποίο δομήθηκαν οι αξίες που δεσπόζουν ανεξαιρέτως σε
όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες.
Μέσα από τον Νταϊφά και τις αξίες του
δομήθηκαν τόσο οι αξίες της «αδερφοποιημένης κοινωνικής συμβίωσης», όσο και
αυτές της «ανυποχώρητης, περήφανης κι υπεύθυνης ατομικότητας», η οποία
κινούμενη βιωματικά ταυτίζει το ατομικό
με το συλλογικό Εγώ. Οι «κύριοι λειτουργοί» του Νταϊφά είναι
οι Νταήδες ή Ταγοί, οι οποίοι ξεχώριζαν τόσο στο βιολογικό όσο και, κυρίως,
στον χαρακτήρα και στο πνεύμα. Με κύριες αξίες της βιοθεωρίας τους: την παλληκαριά,
την γενναιότητα και την δικαιοσύνη. Για αυτό όποιος είναι απλά δυνατός και
γενναίος δεν είναι Νταής-Ταγός καθώς πρέπει να διαθέτει όλες τις αξίες που
χρειάζεται το Νταϊστικό σύστημα.
Για
αυτό και είναι δεμένος ο Νταϊσμός με την κοινοτισμό αλλά ταυτόχρονα την
ατομικότητα, την ελευθερία, τον αντικρατισμό και την αντιεξουσιαστικότητα.
Καθότι ο Νταϊσμός, ως σφαιρικό αξιακό καλύπτει κάθε πλευρά της Ζωής, και οι
εκπρόσωποί του, είναι κατά κάθε μορφής Τυραννίας και καταπίεσης. Για αυτό τον
λόγο δεν θεωρούν δράση οι Νταήδες την απλή διαμαρτυρία αλλά αντίθετα την ενεργή
αντίσταση και ανυπακοή.
Καθότι μετά την διάλυση των Νταϊφάδων
στο παρελθόν, κατά τον συγγραφέα, και με την επικράτηση της θεσμοθετημένης
εξουσίας είτε αυτή λεγόταν Τυραννία, είτε Ιμπέριουμ, είτε κρατισμός πέρασαν
στην παρανομία και παρέμειναν στην Ζωή μέσω των αξιών τους σε διάφορες μορφές.
Όπου επικρατούσε η συντροφιά γενναίων ανδρών,
οι οποίοι μάχονταν όχι μόνο με παλληκαριά και δύναμη υπέρ διάφορων αξιών αλλά
ταυτόχρονα υπερασπιζόμενοι την Δικαιοσύνη ως αξία και άσβεστο φάρο τους, εκεί
έμενε ζωντανό ο Νταϊσμός.
Δυστυχώς ο χώρος ενός άρθρου δεν μας
επιτρέπει να αναπτύξουμε τον Νταϊσμό στο εύρος του και στην πρακτική και λεπτομερειακή εφαρμογή, ούτε χρειάζεται.
Όσοι πιστοί θα καταλάβουν, με βάση τα όσα διάβασαν, τα βασικά στοιχεία της
Βιοθεωρίας, που δεσπόζει πίσω από το αξιακό σύστημα αυτό.
Γενικότερα
μπορούμε να πούμε, ότι, μέσα στο σκότος της σύγχρονης
εποχής, βλέπουμε λοιπόν πως τέτοιες αξίες και ιδέες μπορούν να μας
τροφοδοτήσουν με την ψυχική αυτή φλόγα, που μπορεί να μας οδηγήσει σε
πραγματικό αγώνα κατά του Συστήματος, μακριά από άχρηστους ατομικιστικούς ελιτισμούς,
υλιστικές πληβειακότητες και ανούσιες διαπάλες θεωρητικού ενδιαφέροντος. Το
αρχέτυπο του Νταϊφά, όπως το Φάσιο στην Ιταλία κάποτε, ας είναι ο οδοδείκτης
για μια μελλοντική κατατόπιση πάνω στις
αξίες που πρέπει να ακολουθούμε και να πιστεύουμε.
Γεώργιος Πλήθων και Εθνοκοινωνισμός
Συγγραφέας:
Χαραλαμπόπουλος Ιωάννης Θ.
6909753372
Μαύρος
Ήλιος
2015
Αθήνα
Thomas Carlyle και η Ηρωολατρεία
του Λέοντος
Σγουρού
Μέσα
στον 19ο αιώνα και την κατάρρευση που
υπήρξε στους παλαιούς θεσμούς και το αποτυχημένο -και αιματηρό- ‘’πείραμα’’
της Γαλλικής Επανάστασης, πολλά μεγάλα πνεύματα αναζήτησαν την απάντηση στο
ερώτημα : «πως κινείται ο κόσμος μας και ποια η θέση του ατόμου μέσα σε αυτόν; ».
Ένα τέτοιο μεγάλο πνεύμα υπήρξε και ο Thomas Carlyle, ο οποίος αναζητώντας τα Πεπρωμένα του Ανθρώπου, μακριά τόσο από τον
όψιμο Επιστημονικό Ορθολογισμό της
Εποχής του, όσο και από τις αντιλήψεις του Παρελθόντος, συνέθεσε αυτό που ονόμασε Ηρωολατρεία.
Η Ηρωολατρεία σαν θεώρηση σημαίνει πρακτικά
την επαναστατική αυτή αντίληψη ότι το Αρχέτυπο, του Ειλικρινούς και
Καθοδηγούμενου από μια εσωτερική φωνή της Αλήθειας του Κόσμου Ανθρώπου, είναι ο
Ήρωας. Ο Ήρωας εμφανίζεται σε διάφορες μορφές στην
ανθρώπινη Ιστορία και διαμορφώνει τον Ανθρώπινο
Πολιτισμό, με άλλες από αυτές να αποτελούν καθαρές μορφές του Ήρωα και άλλες αλλοτριωμένες.
Οι μορφές
αυτές είναι η Θεότητα (π.χ. Όντιν), ο Προφήτης (π.χ. Μωάμεθ), ο Ποιητής
(π.χ. Δάντης, Σαίξπηρ), ο Ιερέας (π,χ, Λούθηρος, Κνοξ), ο Συγγραφέας (π.χ. Τζονσον,
Ρουσσώ, Μπερνς) και τέλος ως Βασιλιάς (π.χ. Κρόμγουελ, Ναπολέων).
Θα ήταν κουραστικό να αναλύσουμε κάθε
κατηγορία ξεχωριστά τόσο για τον αναγνώστη, όσο και για την ίδια την δομή ενός
άρθρου σκιαγράφησης των βασικών θέσεων ενός
συγγραφέα.
Σε γενικές γραμμές όμως ο Ήρωας ως Θεότητα
είναι η καθαρότερη μορφή Ήρωα, ο οποίος, μέσα στην αγριότητα και στην έλλειψη
πολιτισμού μιας βάρβαρης εποχής, με το
παράδειγμά του οικοδομεί την πρώτη
οργανωμένη κοινότητα και ταυτόχρονα την πρώτη μορφή στιβαρής αντίληψης
του θρησκευτικού Μύθου. Οι υπόλοιπες μορφές σιγά σιγά χάνουν στοιχεία από την
αρχική Ειλικρίνεια και Αγνότητα του χαρακτήρα τους, οι οποίες όμως είναι αυτές
οι ιδιότητες που θεμελιώνουν την
Επικοινωνία με την Βαθύτερη Ουσία του
Κόσμου. Και έτσι αρχίζουν να έχουν ξεθωριασμένη ερμηνεία του εσώτερου καλέσματος
που νιώθουν.
Αυτή η αντίληψη για τον Νίτσε φάνταζε, ορθά ως
έναν βαθμό, υπερβολικά ρομαντική και ταυτόχρονα σαν μια προσπάθεια να βρει την
θρησκευτική Πίστη που έχασε, κατά αυτόν, ο
Carlyle. Παρά ταύτα δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε το συγγενές Ριζοσπαστικό
και Αριστοκρατικό πνεύμα, που εντοπίζουμε με μεγαλύτερη εριστικότατα και
δυναμικότητα και στον ίδιο τον Νίτσε.
Δηλαδή το πνεύμα του Τραγικού Ανθρώπου που
θέλει σε μια εποχή διάλυσης να επιλέξει έναν Τρίτο Δρόμο, μακριά τόσο από τους
απαρχαιωμένους Μοναρχικούς Θεσμούς όσο και από την μετα-Διαφωτιστικές
δημοκρατικές λύσεις.
Είναι
αυτό που αργότερα εντοπίζουμε πρώιμα στην Συντηρητική Επανάσταση και σε
όλο αυτό το πνευματικό κύμα, που ονομάστηκε Ορθά Αντιδραστικός Μοντερνισμός από
κάποιους μελετητές, και επηρέασε καίρια τον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό.
Στον οποίο οφείλεται η δημιουργία της
επαναστατικής αντίληψης για την σύνθεση μιας νέας Ελίτ Δυναμικών Ανθρώπων, που
ταυτόχρονα όμως θα προσδοκούσαν το καλό της κοινωνικής Ολότητας, όπου και
άνηκαν, και δεν θα βρίσκονταν απομονωμένοι από τον Κόσμο.
Συνέντευξη με τον Συναγωνιστή Δημήτρη από το Νορδικό Κίνημα Αντίστασης
ΜΚ: Καλησπέρα Δημήτρη.
ΔΤ: Καλησπέρα.
ΜΚ: Κατ αρχήν πες μας λίγα λόγια για την πορεία σου
στον εθνικιστικό χώρο και πως βρέθηκες στην μακρινή Ισλανδία;
ΔΤ: Με την πολιτική ασχολούμαι από 15 ετών, τότε που ακόμα
το ίντερνετ δεν ενδείκνυται για προπαγάνδα. Κάπου τότε στα τέλη της δεκαετίας
του 1990 με αρχές του 2000 η διακίνηση προπαγανδιστικού υλικού γινόταν
ταχυδρομικώς ή χέρι με χέρι. Εποχές που σίγουρα θυμάσαι κι εσύ, μιας και τότε
μεταξύ μας ανταλλάσσαμε ταχυδρομικώς προπαγανδιστικό υλικό (πληροφοριακά: Έχω
ακόμα το CD μουσικής με RAC τραγούδια που μοιράζατε στα σχολεία).
Ως αρθρογράφος, blogger και ακτιβιστής στον αυτόνομο
εθνικιστικό χώρο, πέρασα και κάποιο χρονικό διάστημα από το ΑΡΜΑ. Και ένα
πρωινό του Φεβρουαρίου του 2014, έχοντας σιχαθεί τους πάντες και τα πάντα,
έκλεισα αεροπορικό εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την Ισλανδία και
αυτοεξορίστηκα εκεί. Δηλώνω αυτοεξόριστος διότι δεν πήγα ως οικονομικός
μετανάστης, αφού και δουλειά είχα στην Ελλάδα (έστω ως ανασφάλιστος με 600
ευρώ) και δικό μου σπίτι. Πήγα στην Ισλανδία με σκοπό να εξελιχθώ ως άτομο,
κάτι το οποίο η νεοελλαδίτικη παρακμή δεν μου επέτρεπε. Και ο σκοπός επετεύχθη,
αφού μέσα σε λιγότερο από 6 χρόνια σπούδασα, έκανα οικογένεια, έχτισα
επαγγελματική καριέρα και αγόρασα σπίτι, κάτι που στην Ελλάδα δεν μπορούσα ούτε
καν να ονειρευτώ
ΜΚ: Εκεί συνάντησες άλλους συναγωνιστές; Πώς
δημιουργήθηκε το Κίνημα;
ΔΤ: Οι μοναδικές μου επαφές με συναγωνιστές ήταν
κάποιοι εν κρυπτώ Ε/Σ που έγραφαν στο Stromfront. 4 άτομα όλοι κι όλοι, χωρίς
καμία δράση και πείρα, προσπαθώντας να κρύψουν τις ιδέες τους από την Liberal
μικρή κοινωνία της Ισλανδίας. Η Ισλανδία από το 1944 που διαλύθηκε το τοπικό
Ε/Σ Κόμμα, δεν είχε κανένα κίνημα. Έχοντας λοιπόν κάποια πείρα στο οργανωτικό
κομμάτι τούς κινητοποίησα, τυπώσαμε αυτοκόλλητα, αναρτήσαμε πανό σε γέφυρες,
και γενικώς αρχίσαμε να περνάμε μηνύματα αλλά χωρίς κάποια υπογραφή. Μέχρι που
μέσω του ΑΡΜΑτος έμαθε το Νορδικό Κίνημα Αντίστασης στη Σουηδία ότι βρίσκομαι
στην Ισλανδία και είμαι σε θέση να τρέξω ένα Ισλανδικό παράρτημα του Κινήματος.
Ήταν 2016, και τότε το Νορδικό Κίνημα Αντίστασης είχε παραρτήματα στη Σουηδία
(το κεντρικό), στη Νορβηγία και τη Φινλανδία. Το Ισλανδικό παράρτημα ήταν το
τέταρτο, και σήμερα έχουμε ακόμα ένα στη Δανία.
ΜΚ: Βλέπεις διαφορές στη νοοτροπία των Σκανδιναβών
συναγωνιστών με αυτή των Ελλήνων;
ΔΤ: Η μέρα με τη νύχτα. Κατ αρχήν στο οργανωτικό
κομμάτι είναι άπαιχτοι. Η παρουσίαση του Κινήματος γίνεται με επαγγελματισμό
που θυμίζει μεγάλη εταιρία, η στρατολόγηση νέων μελών γίνεται με συγκεκριμένο
τρόπο, η ιεραρχία είναι διακριτή και ακολουθείται με πειθαρχία, και γενικώς με
άφησαν έκπληκτο με την σοβαρότητά τους. Ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο, οι
συναγωνιστές του Νορδικού Κινήματος δεν έχουν καμία σχέση με τους τυπικούς
Σκανδιναβούς. Δεν διστάζουν να θυσιάσουν την επαγγελματική τους καριέρα, να
φυλακιστούν και να στιγματιστούν κοινωνικά για τις Ιδέες τους. Ιδέες που στην
κομμουνιστική Σουηδία είναι επικίνδυνο να τις έχεις. Όποτε πηγαίνω εκεί για
κάποια εκδήλωση, η αστυνομία συνεχώς μάς κάνει τη ζωή δύσκολη, μάς παρακολουθούν
σε κάθε βήμα, μέχρι και ελικόπτερο επιστρατεύουν να παρακολουθεί το κομβόι
αυτοκινήτων όταν τυχαίνει να μεταβαίνουμε μαζικά εκτός Στοκχόλμης. Μιλάμε για
Οργουελικές καταστάσεις.
Μία άλλη χαοτική διαφορά ανάμεσα σε Σκανδιναβούς και
Έλληνες, είναι ότι οι Σκανδιναβοί είναι συνειδητοποιημένοι για τον σκοπό του
Αγώνα και δεν αναλώνονται σε ανούσιες διαμάχες και διχαστικές κόντρες. Αυτό το
θέατρο σκιών που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα ανάμεσα σε Χριστιανούς-Παγανιστές,
Μεταξικούς-Εθνικοσοσιαλιστές, νορδικιστές-μεντιτεραντιστές,
μπουζουκόβιους-μεταλάδες και γενικώς οποιαδήποτε παιδιάστικη διαμάχη έρθει στο
προσκήνιο επειδή κάποιος παρανοϊκός δεν έχει τι να κάνει, στην Σκανδιναβία δεν
υπάρχει. Από το 1997 που ιδρύθηκε το Κίνημα στη Σουηδία, μόνο μία φορά υπήρξε
διάσταση απόψεων σχετικά με το αν το Κίνημα πρέπει να είναι ανοιχτό στις μάζες
ή να παραμείνει ιδεολογικά συμπαγές έχοντας μόνο ακτιβιστές στον πυρήνα του.
Και βεβαίως, αυτή η διαφωνία λύθηκε με ωριμότητα και επιχειρήματα και από τις
δύο πλευρές, όπως δηλαδή αρμόζει σε πραγματικούς ιδεολόγους και ενήλικα άτομα.
ΜΚ: Πού πιστεύεις οφείλεται αυτός ο διχασμός στην
Ελλάδα;
ΔΤ: Στο γεγονός ότι ο εθνικισμός στην Ελλάδα ήταν
πάντοτε οπορτουνιστικός. Αυτοί που γαλουχήθηκαν με τις αξίες του Ε/Σ
απομονώνονται βλέποντας την σαπίλα που επικρατεί στον χώρο, και δίνεται η
ευκαιρία σε αρουραίους να τρυπώσουν και να γίνουν ιδεολογικοί καθοδηγητές και
ινστρούχτορες. Αν κάποιος ξένος δει πόσες εφημερίδες, περιοδικά, εκδοτικούς
οίκους και ιστολόγια εθνικιστικού περιεχομένου έχουμε στην Ελλάδα, θα νομίζει
ότι τα εθνικιστικά κόμματα στις εκλογές παίρνουν ποσοστά τουλάχιστον 70%. Μην
πω για τα κόμματα και τις γκρούπες που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Και το 99%
αυτών χωρίς κάποια σαφή ιδεολογική ταυτότητα ... Υπάρχουν απλώς για να υπάρχουν
και να διαιωνίζουν τις προαναφερθείσες ανούσιες κόντρες. Κάποτε θα πρέπει να
απομονώσουμε αυτά τα σκουπίδια που λυμαίνονται τον χώρο, αν θέλουμε να πάμε
μπροστά. Θα πρέπει οι ιδεολόγοι να μείνουν στην πολιτική, και οι επαγγελματίες
οπορτουνιστές να γυρίσουν πίσω στα σκυλάδικα.
ΜΚ: Μιας που αναφέρθηκες στις κόντρες του «χώρου»,
πολλοί απορούν γιατί το Κίνημα λέγεται Νορδικό;
ΔΤ: Στην Ελλάδα η λέξη νορδικός-ή-ό είναι σχεδόν
απαγορευμένη στον «χώρο» διότι παραπέμπει στη γνωστή διαμάχη
νορδικιστών-μεντιτερανιστών. Να ενημερώσω λοιπόν τους ημιμαθείς ότι Νορδικές
χώρες ονομάζονται στις Διεθνείς Σχέσεις αυτές οι χώρες που στην Ελλάδα
αναφέρουμε ως Σκανδιναβικές. Απλώς επειδή η Σκανδιναβία είναι γεωγραφικός
προσδιορισμός και αποκλείει χώρες με κοινή πολιτιστική καταγωγή (όπως πχ η
Ισλανδία), χρησιμοποιείται ο όρος «Νορδικές». Το Νορδικό Συμβούλιο που
περιλαμβάνει τελωνειακή ένωση αυτών των κρατών, είναι πολύ παλαιότερο της
Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Οπότε ο όρος «Νορδικός» στον υπόλοιπο πλανήτη λαμβάνεται με
την πολιτική, γεωγραφική και πολιτισμική του έννοια, σε αντίθεση με την Ελλάδα
όπου όλοι έγιναν γενετιστές και θεωρούν ότι ως «νορδικός» χαρακτηρίζει
αποκλειστικά και μόνο έναν φυλετικό τύπο.
ΜΚ: Πίσω στα δικά σου λοιπόν. Ποια η πορεία του νέου
κινήματος στην Ισλανδία και ποιος ο ρόλος σου στο Νορδικό Κίνημα Αντίστασης;
ΔΤ: Η Ισλανδία είναι μία χώρα 340.000 κατοίκων. Είναι
σαν ένα μεγάλο χωριό, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι διστακτικός ο κόσμος
να έρθει σε επαφή μαζί μας, τουλάχιστον κατά τα πρώτα βήματα του Κινήματος. Το
καλοκαίρι που μας πέρασε όμως έγινε το μεγάλο μπαμ με την πρώτη μας ανοιχτή
εκδήλωση όπου είχαμε την στήριξη συναγωνιστών από τις υπόλοιπες Νορδικές χώρες,
οι οποίοι επισκέφτηκαν την Ισλανδία επ’ ευκαιρία της συνάντησης των μελών του
κινήματος που φέτος την φιλοξενήσαμε στο νησί. Πλέον έχουμε αρκετές αιτήσεις
μελών και το Κίνημα δείχνει να έχει μέλλον.
Η θέση μου στο Κίνημα ως Νο 2 σε εθνικό επίπεδο είναι
τρομερά μεγάλη τιμή για εμένα. Για προφανείς λόγους δεν μπορούσε να είναι
Αρχηγός ένας αλλοδαπός, αν και οι Σκανδιναβοί είναι πολύ αξιοκρατικοί σε αυτά
και δεν θα είχαν πρόβλημα. Είμαι επίσης εκπρόσωπος της Ισλανδίας στο συμβούλιο
των ηγετών των παραρτημάτων του Κινήματος που συνεδριάζει διαδικτυακά κάθε
εβδομάδα, και ο μοναδικός μη Σκανδιναβός που έχει φτάσει σε αυτήν την θέση.
ΜΚ: Πρέπει να είσαι και ο μοναδικός ξένος που
στελεχώνει σε τόσο υψηλά κλιμάκια κάποιο εθνικιστικό κίνημα.
ΔΤ: Αν και δεν το έχω ψάξει, δεν μου έρχεται κάτι
ανάλογο στο μυαλό. Πιθανόν.
ΜΚ: Από το ΑΡΜΑ διαγράφηκες λόγω της συμμετοχής σου
στις Ευρωεκλογές με τον συνδυασμό του Κολλάτου. Θέλεις να μας πεις κάτι σχετικά
με αυτό;
ΔΤ: Όσο και αν περιμένουν πολλοί να μιλήσω αρνητικά για
το ΑΡΜΑ, δεν θα το πράξω. Οι διεθνείς διασυνδέσεις του ΑΡΜΑτος μού άνοιξαν την
πόρτα για να φτάσω εδώ που είμαι τώρα, και θα ήταν αχαριστία από μέρους μου να
μην το επισημάνω. Όμως με την εξορία μου στην Ισλανδία ο κύκλος αυτός άρχισε να
κλείνει. Το ΑΡΜΑ είναι και λειτουργεί ως Κοινότητα, όχι ως Κίνημα. Αυτό
σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί περιορισμοί στη λήψη αποφάσεων από τα κατώτερα
μέλη. Όντας στο εξωτερικό και ακολουθώντας την δομή του ΑΡΜΑτος ένιωθα
περιορισμένος, οπότε η συμμετοχή μου στις Ευρωεκλογές ήταν η αφορμή για ένα
βελούδινο διαζύγιο. Στο Νορδικό Κίνημα Αντίστασης υπάρχουν σαφείς εντολές και
κανονισμοί που εφόσον τηρούνται δεν χρειάζεται καμία έγκριση από κάποιον
ανώτερο στην ιεραρχία, κάτι το οποίο με εκφράζει καλύτερα και μου δίνει
περισσότερη ευελιξία.
Όσον αφορά την συμμετοχή μου στις Ευρωεκλογές με τον
Δημήτρη Κολλάτο, έχω τοποθετηθεί πολλές φορές. Ήταν μία συμβολική κίνηση που
έδειχνε πως υπάρχουν επιλογές για συνεργασία εκτός των στενών ορίων του
«χώρου». Αρκεί ένας κρυστάλλινος
χαρακτήρας με αγνές προθέσεις, και έχεις έναν σύμμαχο πολύ πιο αξιόπιστο και
αξιόλογο από τους διάφορους γυρολόγους που έχουν κατακλύσει τον «χώρο». Όταν
εκεί έξω υπάρχουν προσωπικότητες σαν τον Κολλάτο, δεν υπάρχει λόγος να ψάχνουμε
συνεργασίες με άτομα που έχουν βρώμικο παρελθόν ή που έχουν κάνει τον εθνικισμό
επάγγελμα.
MK: Πόσο δύσκολο είναι για έναν Ε/Σ να ζει στην
Σκανδιναβία;
ΔΤ: Απίστευτα δύσκολο. Τα ΜΜΕ στην Ισλανδία ασχολούνται
συνεχώς με εμάς. Συναγωνιστές έχουν χάσει τη δουλειά τους, ενώ άλλοι δέχονται
συνεχώς απειλές. Το παράρτημα του Κινήματος στη Φινλανδία έχει κηρυχθεί
παράνομο, ενώ στη Νορβηγία οι συναγωνιστές ζουν υπό τη μόνιμη απειλή της
επιμέλειας των παιδιών τους από το κράτος. Η χειρότερη όμως χώρα είναι η Σουηδία. Η προσωπική μου
πείρα σε αυτήν την σοσιαλιστική χαβούζα του Ούλοφ Πάλμε έχει πολλές ιστορίες να
διηγηθεί. Αν και ουδέποτε υπήρξα κάτοικος της Σουηδίας και την επισκέπτομαι
μόνο για συμμετοχή σε εκδηλώσεις του Κινήματος, η εικόνα που έχω είναι αρκετή
για να φανταστώ την κόλαση που βιώνουν οι συναγωνιστές εκεί.
Όποτε βγαίνουμε
για βόλτα οι αστυνομικοί μας παρακολουθούν, στις εκδηλώσεις προκαλούν,
συλλαμβάνουν για ασήμαντη αφορμή, τα περιπολικά είναι μονίμως σταθμευμένα έξω
από τα σπίτια των υψηλόβαθμων στελεχών και πολλές φορές ανάβουν τα φώτα πορείας
μέσα στη νύχτα για να ενοχλήσουν τους ενοίκους, και διάφορες τέτοιες πρακτικές
ψυχολογικού πολέμου. Και βεβαίως διορισμοί στο δημόσιο, στον στρατό ή σε
οποιαδήποτε κρατικά ελεγχόμενη υπηρεσία είναι αδύνατη. Το ίδιο αδύνατη είναι
και η έκδοση κυνηγετικής άδειας.Τα ψυχικά αποθέματα όμως των συναγωνιστών του Νορδικού
Κινήματος Αντίστασης είναι τόσο μεγάλα που με έχουν αφήσει άφωνο. Δεν περίμενα
να δω τέτοιο ηρωισμό σε Σκανδιναβούς, μιας και ο μέσος Σκανδιναβός είναι
άκαπνος και ευνουχισμένος.
ΜΚ: Για το τέλος άφησα μία ερώτηση που δεν μπορούσα να
μην την κάνω. Βλέπω συνεχώς σε αναρτήσεις σου στη Σελίδα σου στο Facebook αλλά
και σε αρθρογραφία σου να εκφράζεις απόψεις εξαιρετικά «αιρετικές» και εκτός
«γραμμής». Είναι κάποια τακτική που ακολουθείς; Θέλεις να περάσεις κάποιο
μήνυμα; Τι ακριβώς πετυχαίνεις με αυτό;
ΔΤ: Ο χώρος μας έχει περιθωριοποιηθεί εδώ και
δεκαετίες, και γι αυτό έχουμε μερίδιο ευθύνης κι εμείς οι ίδιοι. Πέραν του
κυνηγιού μαγισσών που εξαπολύει το διεθνές κατεστημένο της νέας τάξης, εμείς οι
ίδιοι φανήκαμε ανίκανοι των περιστάσεων. Υπό την συνεχή δικαιολογία των διωγμών
(οι οποίοι όντως υφίστανται) βρήκαμε τον αποδιοπομπαίο τράγο και επιρρίπτουμε
συνεχώς σε αυτόν τις ευθύνες για την αποτυχία μας. Δεν κοιτάμε που έχουμε δώσει
βήμα στον κάθε άχρηστο. Δεν κοιτάμε που δώσαμε έδαφος στην κάθε Χολυγουντιανή
υποκουλτούρα να γίνει μόδα στις τάξεις μας.
Δεν μαθαίνουμε από τα λάθη του
μιμητισμού μίας φθηνής απομιμήσεως της δεκαετίας του 1930... Γεμίσαμε
φετιχιστές που έχουν ονειρώξεις με στολές και σύμβολα! Όλα αυτά έχουν ως
αποτέλεσμα την στασιμότητας και την μη εξέλιξη. Οι ιδέες μας πέτυχαν στο
παρελθόν διότι είχαν να επιδείξουν κάτι το καινούριο, κάτι το ρηξικέλευθο και
πρωτοποριακό. Η αντιγραφή μίας πρωτοπορίας του 1930 δεν σε κάνει πρωτοποριακό
στον 21ο αιώνα, αλλά κακέκτυπο και γραφικό.
Αυτό ακριβώς προσπαθώ να ξεπεράσω και μετά εκπλήξεως
μου διαπιστώνω ότι με τον καιρό όλο και περισσότεροι μπαίνουν στο πνεύμα.
Έχοντας ως βάση τον Φυλετισμό και τις Αξίες της Φυλής, οικοδομούμε μία νέα
Ιδεολογία που συμβαδίζει περισσότερο με τις απαιτήσεις του 21ου αιώνος. Σήμερα
για παράδειγμα οι ατομικές ελευθερίες είναι αδιαπραγμάτευτες και δεν μπορούμε
να μιλάμε για ολοκληρωτισμό στον Δυτικό Κόσμο. Το κρατικιστικό μοντέλο του Γ’ Ρἀιχ λειτούργησε όταν η
Γερμανία ήταν κατεστραμμένη, αλλά όταν ορθοπόδησε ο ίδιος ο Χίτλερ παραχώρησε
περισσότερες ελευθερίες στον λαό. Διότι όταν δεν έχεις ούτε βρακί να φορέσεις,
είναι πρόοδος να μοιράζονται πέντε άτομα ένα βρακί. Όταν όμως το βιοτικό
επίπεδο έχει ήδη κάποια υποτυπώδη στάνταρ, δεν υπάρχει λόγος να επιβάλλεται
σοσιαλισμός. Είναι ντροπή για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και βεβαίως τα παραπάνω βρίσκουν εφαρμογή και στην
οικονομική ελευθερία. Ένα συγκεντρωτικό κράτος μπορεί εύκολα να αλλάξει χέρια
και να παραχωρηθούν όλες οι δομές στον εχθρό. Αντίθετα, σε ένα μικρό κράτος με
έμφαση στην ιδιωτική πρωτοβουλία, οι δυνατότητες του ατόμου θα αναδειχτούν
περισσότερο και η ελευθερία του Έθνους θα διασφαλιστεί καλύτερα απ ότι σε ένα
βαθύ κράτος. Το ίδιο και οι δυνατότητες
των ατόμων που πληρούν τα Φυλετικά κριτήρια που θέτουμε ως ιδανικά, θα αναδειχτούν
μεγαλουργώντας με τις δικές τους δυνάμεις και όχι μέσω της επιβολής μίας
μεροληπτικής πολιτικής. Έτσι θα αναδειχτεί κιόλας η απόδειξη της ορθότητας των
Πιστεύω μας.
ΜΚ: Αν και διαφωνώ σε κάποια σημεία, είσαι ξεκάθαρος
και σαφής. Θέλεις να προσθέσεις κάτι για το κλείσιμο της συνέντευξης;
ΔΤ: Η Ιδέα μας βασίζεται στις Αξίες της Φυλής και αυτήν
οφείλουμε να υπηρετούμε. Οτιδήποτε υπηρετεί την Φυλή θα πρέπει να είναι
αποδεκτό στους κύκλους μας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια του διχασμού και δεν περισσεύει
κανένας. Οι μοναδικοί που θα πρέπει να κρατήσουμε μακριά είναι όσοι διασπείρουν
την διχόνοια με διχαστικό λόγο που δεν ωφελεί την Φυλή αλλά την οδηγεί ακόμη
πιο κοντά στον αφανισμό. Αυτά τα άτομα λειτουργούν ως γιαχωβάδες που προωθούν
την θρησκεία και τις ιδεοληψίες τους, και ακολουθούν ρουφιάνικες πρακτικές όπως
το στεγνό δόσιμο στις προδοτικές κρατικές αρχές. Συνεργάτες του ψευδοκράτους
που έμαθαν τις ΚΥΠατζήδικες τακτικές από τον Μιχαλολιάκο και τον Πλεύρη.
Θα πρέπει λοιπόν να δημιουργηθεί ένα Think Tank το
οποίο θα ασχοληθεί με την στάση μας στα ζητήματα του αφορούν το παρόν και το
μέλλον, διότι αυτό είναι το κομβικό σημείο στο οποίο χάσαμε το παιχνίδι. Όταν
τα κινήματα στην Ευρώπη έχουν προτάσεις και λύσεις, στην Ελλάδα μαλώνουμε για
το αν το τάδε ιστορικό πρόσωπο έπραξε σωστά ή το αν θα πρέπει να αποδείξει
κάποιος την Ορθόδοξη πίστη του για να θεωρείται εθνικιστής. Αυτή η γελοιότητα
μάς κρατάει πίσω και καταντήσαμε να είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρώπης χωρίς
Εθνικιστικό κόμμα στη Βουλή, ενώ θα έπρεπε να έχουμε την πιο έντονη παρουσία σε
σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα. Προσωπικά θα δηλώνω πάντοτε παρών σε οποιαδήποτε
ενωτική κίνηση απαλλαγμένη από τα καρκινικά κύτταρα που ταλαιπωρούν τον
πολύπαθο χώρο μας εδώ και δεκαετίες.
Ο εναγκαλισμός του Μάρτυρα Soleimani από τον Ιμάμη Χουσεΐν.
Μετά τον θάνατο του διοικητή της Δύναμης Quds αξίζει
να δούμε με μια άλλη ματιά τις θρησκευτικές προεκτάσεις μιας μορφής που
χαρακτηρίστηκε στο Ιράν ως Ήρωας και Μάρτυρας. Το μαρτύριο είναι κεντρικό μοτίφ
της Σιιτικής σκέψης και επικεντρώνεται στην μάχη της Καρμπάλας.
Ο θάνατος του Χουσεΐν
μνημονεύεται κάθε χρόνο στην Ashura,
την δέκατη μέρα του Muharram
μέσα
από το σλόγκαν «κάθε μέρα είναι Ashura
και
κάθε γη είναι Karbala».
Για τους ανώτατους θρησκευτικούς ηγέτες του Ιράν ο μαρτυρικός θάνατος του
Στρατηγού Soleimani
θα
αποτελέσει την απαρχή για την απόσυρση των Αμερικανοσιωνιστών από την περιοχή
του Κόλπου.
Αυτό θα σημάνει την μεγάλη νίκη όχι μόνο του Ιράν αλλά και του
Άξονα της αντίστασης καθώς και την ενίσχυση του Σιιτικού τόξου. Για την Ιρανική παράδοση ο Στρατηγός είναι ένας
άλλος Rustum
(από
το έπος Shahnameh) και η μορφή του εκτείνεται από τα πεδία των μαχών της Συρίας
και του Ιράκ μέχρι την Υεμένη. Όπως υποστηρίζουν και οι υπερασπιστές της Ιρανικής
Επανάστασης «Οι μεγάλοι άντρες προτιμούν τον μαρτυρικό θάνατο από το να
πεθάνουν από φυσικά αίτια, καρκίνο, και ατυχήματα».
link: Σιϊτικό Ισλάμ: ο ανέλπιστος σύμμαχος των Εθνικοσοσιαλιστών.
Timothy McVeigh - η άγνωστη σκέψη του
γράφει ο Μιχάλης Τυρίμος
Ο
Τίμοθι Τζέημς Μακβέι συνιστά ίσως μία εκ των εμβληματικότερων φυσιογνωμιών της πρόσφατης
Ιστορίας, που με την δράση του σημάδεψε τα τελευταία ταραχώδη έτη της
περασμένης Χιλιετίας. Γνωστός στον κόσμο ως ο τρομοκράτης βομβιστής που
συγκλόνισε την διεθνή επικαιρότητα με την επίθεση εναντίον του κυβερνητικού
κτιρίου του FBI
στην Οκλαχόμα των Ηνωμένων Πολιτειών
τον Απρίλιο του 1995, ο Μακβέι αδιαμφισβήτητα κατέχει μία εξέχουσα θέση ανάμεσα
στους Ανθρώπους που επέλεξαν να κάνουν πράξη το ριζοσπαστικό δόγμα περί
επαναστατικής αντιεξουσιαστικότητας. Αυτό που ωστόσο είναι ομολογουμένως λιγότερο
γνωστό, τόσο στο ευρύ κοινό όσο και στους περισσότερο σκεπτόμενους πολιτικά,
είναι τα βαθύτερα κίνητρα και οι πραγματικές φιλοσοφικές και ιδεολογικές
καταβολές του Ευρωπαϊκής καταγωγής Αμερικάνου τρομοκράτη.
Αρχικά,
δίχως καμία αμφιβολία το κατεξοχήν αίτιο που παρακίνησε τον Μακβέι στις
τρομοκρατικές του ενέργειες ήταν η αντίληψη πως η διεφθαρμένη και απολυταρχική
μορφή της εξουσίας (που στα μάτια του ήταν ταυτόσημη με την κεντρική
ομοσπονδιακή κυβέρνηση των Η.Π.Α.) αποτελούσε την χείριστη μορφή της εκφυλιστικής
παρακμής που σταδιακά κατέκλυε σύσσωμη την Ανθρωπότητα. H δε
προσωπική του Φιλοσοφία επικεντρωνόταν και υμνούσε διεξοδικά την ακατάλυτη Αξία
της Ελευθερίας, την οποία ο Μακβέι έβλεπε να απειλείται από τα αυταρχικά μέτρα
που εφάρμοζε σε πλήθος διαφορετικών ζητημάτων η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και τα
οποία συνακόλουθα επέβαλε στηριζόμενη στην εξουσιαστική της ισχύ. Θεωρούσε δε
τον επιχειρούμενο περιορισμό των δικαιωμάτων οπλοκατοχής για τους πολίτες των
Η.Π.Α. ως ένα εκ των χαρακτηριστικότερων παραδειγμάτων της απόπειρας εκ μέρους
της κυβέρνησης για περαιτέρω έλεγχο και απειλή για την Ελευθερία.
Σημείο
καμπής, καθοριστικό γεγονός για την κοσμοθέαση του Μακβέι, η οποία είχε ήδη
διαμορφωθεί κατά τα νεότερά του χρόνια, αποτέλεσε, όπως άλλωστε επισήμανε και ο
ίδιος έπειτα από την τρομοκρατική του δραστηριοποίηση, η Πολιορκία του Waco στο Τέξας το 1993, όταν μια πολυπληθής
ομάδα πιστών μίας θρησκευτικής αίρεσης αντιστάθηκαν ένοπλα, για 51 ολόκληρες
ημέρες, εναντίον των συνασπισμένων δυνάμεων του FBI, της αστυνομίας του Τέξας και ακόμα
και του Αμερικανικού Στρατού. Το αποτέλεσμα ήταν, έπειτα από τον Ηρωικό Αγώνα
αντίστασης εναντίον των δυνάμεων της κρατικής καταστολής, να σκοτωθούν δεκάδες
πιστοί της αίρεσης, ανάμεσα τους έγκυες γυναίκες και παιδιά, αφότου το κτήριο που
είχαν μετατρέψει σε αμυντικό φρούριο τυλίχθηκε στις φλόγες, έπειτα από εσωτερική
αυτοπυρπόληση, ως ένδειξη ύστατης μαρτυρικής αυτοθυσίας.
Κίνητρο για την
κρατική κινητοποίηση σε βάρος της αίρεσης ήταν το ίδιο ζήτημα που τόσο
απασχολούσε τον Μακβέι, το οποίο και σχετιζόταν άμεσα με την υπόθεση της
νόμιμης οπλοκατοχής. Το κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός, σε συνδυασμό με μία σειρά
παρόμοιων συμβάντων τα προηγούμενα έτη που είχαν κοινή αιτία, κίνητρο και διακύβευμα,
την αυτόνομη αντίσταση μέχρις εσχάτων εναντίον της αυταρχικής και διεφθαρμένης
εξουσίας, αποτέλεσαν την κύρια πηγή έμπνευσης που θα αναζωπύρωνε το
επαναστατικό πνεύμα του Μακβέι και θα τον οδηγούσε τελικά στην πραγματοποίηση
των σχεδίων του.
Από
θεωρητικής απόψεως, ο Μακβέι πράγματι ήταν βαθύτατα καταρτισμένος, ενώ
συγχρόνως διέθετε αξιοπρόσεκτη πνευματική καλλιέργεια και ένα εξευγενισμένο
επίπεδο πολυπρισματικής παιδείας και μορφώσεως. Αξιοσημείωτο είναι δε πως κατά
την υλοποίηση της τρομοκρατικής του εποποιίας, φορούσε μπλούζα που πάνω της
είχε εγγεγραμμένα τα λόγια του δολοφόνου του Αβραάμ Λίνκολν, Sic semper tyrannis «έτσι πάντα στους
τυράννους» και από κάτω την διάσημη ρήση του Τόμας Τζέφερσον «το δέντρο της
Ελευθερίας πρέπει ανά καιρούς να αναζωογονείται από το Αίμα Πατριωτών αλλά και
τυράννων». Επιπροσθέτως, έφερε μαζί του έναν φάκελο που περιείχε, μεταξύ άλλων,
αντιεξουσιαστικής φύσεως προπαγανδιστικό υλικό, όπως αυτοκόλλητα με το σύνθημα
επίσης του Τζέφερσον «όταν η κυβέρνηση φοβάται τον Λαό, τότε υπάρχει Ελευθερία.
Όταν ο Λαός φοβάται την κυβέρνηση, υπάρχει τυραννία». Βαρυσήμαντο είναι δε πως
από κάτω ο Μακβέι είχε συμπληρώσει με δυσανάγνωστη γραφή: «Ίσως τώρα, θα
υπάρξει Ελευθερία!» και πιο δίπλα ανέφερε, πάλι χειρόγραφα, την άποψη του
Μεγάλου Βρετανού Διαφωτιστή Φιλοσόφου Τζον Λοκ, πως ένας άνθρωπος έχει το
δικαίωμα να αφαιρέσει την ζωή κάποιου που αφαιρεί την Ελευθερία του.
Η
Μάχη για την Ελευθερία λοιπόν ήταν ο θεμελιώδης πυλώνας και ο κεντρικότερος
άξονας της Φιλοσοφίας του Μακβέι, εκφάνσεις της οποίας αποτέλεσαν η
επαναστατικότητα, η ριζοσπαστικότητα και η αντιεξουσιαστικότητα που διέκριναν
τον ίδιο και τις πράξεις του. Αυτό είναι εν πολλοίς γνωστό, αλλά προκύπτει και ως
εύλογο συμπέρασμα όταν μελετήσει κανείς τις αντιλήψεις και την δράση του. Λίγοι
όμως γνωρίζουν την Ιδεολογική Πίστη που ενστερνιζόταν και υποστήριζε ο Μακβέι,
την οποία και ουδέποτε απαρνήθηκε ή αποκήρυξε, ακόμα και στις δυσκολότερες
στιγμές της ζωής του, ιδιαίτερα ύστερα από την αναμενόμενη καταδίκη του σε
θανάτωση, όντας ακόμα νέος.
Ο
Μακβέι πίστευε στον Λευκό Εθνικισμό, με ακραιφνείς ιδεολογικές προεκτάσεις στα
πεδία του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φυλετισμού, με έντονα ταυτοχρόνως στοιχεία
αντικαπιταλιστικής, όσο και αντικομμουνιστικής, πολιτικής ρητορικής. Το πλήθος
των τεκμηρίων που αποδεικνύουν την παραπάνω πραγματικότητα είναι αληθινώς
αστείρευτο και ως εκ τούτου ειλικρινώς αδύνατο να αναπτυχθεί εν συντομία στην
συνολική του έκταση. Ενδεικτικά όμως αναφέρεται πως διέθετε ιδεολογικό υλικό
που στήριζε την Λευκή Δύναμη εναντίον των μαύρων της Αμερικής, κατείχε
αντικείμενα με φυλετική συνθηματολογία αποκτημένα από συγκεντρώσεις και
διαδηλώσεις της ΚΚΚ, καταδίκαζε τις Ηνωμένες Πολιτείες ως βάρβαρο σφαγέα για τα
εγκλήματα που διέπραξε σε βάρος της Ευρώπης (βομβαρδισμός της Δρέσδης κ.α.) και
είχε επανειλημμένως εκδηλώσει πρακτικές εκπηγάζουσες από την Βιοθεωρία των
φυλετικών διακρίσεων.
Ενδεικτικότερο όλων ωστόσο είναι πως ακόμα και λίγα λεπτά
πριν την τρομοκρατική επίθεση στην Οκλαχόμα, ο Μακβέι είχε μαζί του αποσπάσματα
από το πασίγνωστο Φυλετικό και αντιεξουσιαστικό έργο «Τα Ημερολόγια Τέρνερ»,
που είχε συγγράψει ο επιφανής Αμερικανός Εθνικοσοσιαλιστής Γουίλιαμ Λούθερ Πιρς
(Σ.Σ. δείτε εδώ, εδώ και εδώ σχετικά άρθρα για τον William Luther Pierce ενώ
τα ημερολόγια μπορείτε να τα προμηθευτείτε εδώ) υπό το ψευδώνυμο Άντριου
Μακντόναλντ το 1978.
Συμπερασματικά,
ο Τίμοθι Μακβέι πίστευε σε μία Φιλοσοφία μαχητικής υπεράσπισης της Ελευθερίας,
ενώ παράλληλα ο Ιδεολογικός του προσανατολισμός θεμελιωνόταν επί των Αρχών του
Φυλετισμού, έτσι όπως αυτός εκφράστηκε από τους Λευκούς Εθνικιστές της Αμερικής,
καθώς και ενός γνησίου και αγωνιστικού Πατριωτισμού. Αυτή η Ιδεολογική του
τοποθέτηση, Φυλετική και Πατριωτική, Μαχητική και Αγωνιστική, Ριζοσπαστική και
Επαναστατική, τόσο ενάντια στην τυραννία του παγκόσμιου κεφαλαίου όσο και κατά
της ισοπεδωτικής και απάνθρωπης αριστερίστικης ιδεοληψίας, τον εντάσσει δίχως
την παραμικρή αμφιβολία εντός των αδρών πλαισίων της Εθνικιστικής Κοσμοθεωρίας.
Επιπλέον, η περίπτωση του Μακβέι αποτελεί ακόμα μία τρανή απόδειξη πως
επαναστατικότητα δεν ισοδυναμεί απαραίτητα με καθαρόαιμο αναρχισμό, αλλά και πως
ούτε ριζοσπαστικότητα σημαίνει πάντα αριστερά. Φυσικά, κάθε Επαναστάτης με
ριζοσπαστικές Ιδέες και αντιεξουσιαστική δράση εμφανίζει αναρχικά στοιχεία,
δίχως όμως αυτό να συνεπάγεται πάντα πως είναι αναρχικός ή αριστερός.
Εξάλλου,
η Ζωή και οι Πράξεις του Τίμοθι Μακβέι αναδεικνύουν όσο τίποτε άλλο πως ο
πραγματικός Εθνικιστής δεν αγωνίζεται μονόπλευρα υπέρ της Πατρίδας και της
Φυλής, αλλά συγχρόνως μάχεται ενάντια σε κάθε διεφθαρμένο καθεστώς, πολεμά κάθε
αυθαίρετη εξουσία και συνεχίζει τον Αγώνα με κάθε μέσο, πάντοτε μέχρι τέλους.
Άλλωστε, όπως έλεγε και ο μέγιστος Εθνικοσοσιαλιστής Γεώργιος Βεντούρης, «Είμαστε
Αναρχικοί γιατί είμαστε ασυμβίβαστοι και φανατικοί και γιατί η μοναδική
περίπτωση να συνέβαινε το αντίθετο δεν ισχύει σήμερα. Είμαστε Αναρχικοί και θα
είμαστε μέχρι την στιγμή που θα κυριαρχήσει η Αρχή τής Εθνικοσοσιαλιστικής
Εξουσίας»!
Η Μυστική μας Κοινωνία
γράφει ο Άγγελος Δημητρίου
«…Δεν θα ξεχάσουμε τη πόρνη που
αφιονίζει μέρα νύκτα το λαό μας. Φτωχοί, καταδιωγμένοι εργάτες μιας μεγάλης και
υπερήφανης Ελλάδος μέσα σε φτωχογειτονιές και σε στρατώνες μέσα σε φυλακές και
τόπους εξορίας θα ορθώνουμε το κράτος μας τη μυστική μας κοινωνία και απάνω σε
αμόνια φλογισμένα θα τροχίζουμε το ατσάλι μιας φρικώδους τιμωρίας».
Λουκάς Γ.
Σταύρου
Αν τους συναντήσεις στον δρόμο, σήμερα πια, δεν θα τους αναγνωρίσεις
εύκολα. Μόνο από το αθώο και θυμωμένο βλέμμα. Ο θυμός είναι το κύριο
χαρακτηριστικό. Πεντακάθαρος και υγιής. Κάποιοι επλήγησαν από την απογοήτευση
αλλά το βλέμμα τους είναι ακόμα το ίδιο γνώριμο. Όλοι αυτοί έχουν κάτι το
ευγενές στην στόφα, από εκείνο που παλιότερα χαρακτήριζε τους ονειροπαρμένους
και τους αλαφροΐσκιωτους.
Μέσα τους κρύβουν μια διαφορετική πραγματικότητα και
απέχουν από την κανονικοποιημένη ζωή. Οι περισσότεροι είναι δεν είναι είκοσι
χρονών, μα κι οι υπόλοιποι διατηρούν την σφριγηλότητα του πνεύματος από την
πρώτη τους νιότη. Είναι οι άνθρωποι της δικής μας μεγάλης πολυδαίδαλης
οικογένειας. Διακατέχονται από μυστηριώδεις αντιδημοφιλείς δοξασίες,
μπαινοβγαίνουν με άνεση στους διαδρόμους του παρελθόντος και συνομιλούν με τις
σκιές του, κρατούν φυλαγμένα οράματα, στους καιρούς μας των τσακισμένων ονείρων.
Και διατείνονται πως είναι ακόμα ζωντανοί άνθρωποι που ήρθαν σ’ αυτήν εδώ την
γη για να διασώσουν την τιμή του ανθρωπίνου προσώπου.
Περνούν από τους πάγκους
με τα παλιά μεταχειρισμένα βιβλία. Στέκονται. «Σίτσα Καραϊσκάκη: Ο γιος της
καλογριάς. Πρώτη Έκδοση». Ένα μόνο ευρώ. Ένα μόνο ευρώ για να ξαναζωντανέψει
ένας ολόκληρος κόσμος. Θα συνεχίσουν παρακάτω και ίσως τους ξαναδείς σε κάποια
πυρφόρα βραδινή πορεία, σε κάποια ολιγομελή ζεστή παρέα. Είναι οι άνθρωποι της
δικής μας μεγάλης οικογένειας. Διασπαρμένοι μέσα στο πλήθος των πολυκατοικιών,
των σκουπιδότοπων της μεγαλούπολης, της συννεφιασμένης καθημερινότητας.
Κρυφά
και σιωπηλά, όχι πάντα επιτυχημένα, οικοδομούν τους μεταξύ τους δεσμούς,
αναγνωρίζουν τις ιδέες που συγγενεύουν, τον θυμό στα μάτια και την αγνή καρδιά.
Και όλοι αυτοί έρχονται κοντύτερα, πληθαίνουν και πασχίζουν να προχωρήσουν
μπροστά. Αντίθετα από το ρεύμα του σύγχρονου ταραγμένου χειμάρρου που
παρασέρνει συνειδήσεις και κορμιά.
Οι σιωπηλοί εργάτες της μεγάλης μας πατρίδας
κάθε μέρα μαστιγώνονται. Κυρίως από την συνειδητοποίηση της τραγικής αποστολής
τους. Από το μοιραίο κάλεσμα που τους έλαχε και που τώρα πια δεν μπορούν να
αποφύγουν και να κάνουν πίσω. Αν ποτέ αναγνωρίσεις αυτό το θυμωμένο και αγαθό
βλέμμα, μην προσπεράσεις. Είναι οι άνθρωποι της δικής σου οικογένειας και σε
καλούν στην μυστική τους κοινωνία ....
Η Αυτοκρατορική Ιδέα του Ιουλιανού
του Daniele
Perra
Δημοσιεύτηκε εδώ τον Δεκέμβρη του 2017
Μετάφραση: Τίτος
Λέγεται ότι κατά τον θάνατο του Ιουλιανού, που συνέβη
στη συμβολή των ποταμών Τίγρη και Γύνδη, οι παρευρισκόμενοι είδαν από το σώμα
του να αναδύονται δύο ψυχές: πρώτον εκείνη του Ιουλιανού, έπειτα εκείνη του
Μεγάλου Αλεξάνδρου. "Παρόμοια με δύο δάδες, έγιναν δύο μπάλες φωτιάς, και
στη συνέχεια δύο ταινίες που συγχωνεύτηκαν με τα αμέτρητα αστέρια του
Στερεώματος".
Η αφομοίωση της φιγούρας του Αλέξανδρου με εκείνη του
αυτοκράτορα Ιουλιανού δεν είναι τυχαία. Πράγματι, είχε ειπωθεί στη μητέρα του
ότι ένας νέος Αλέξανδρος θα γεννηθεί από τη μήτρα της. Και ο ίδιος ο Ιουλιανός
πίστευε τα λόγια του Μάξιμου της Εφέσου (ο οποίος τον εισήγαγε στον
Νεοπλατωνισμό και τον μύησε στα Μιθραϊκά μυστήρια και στη θρησκεία του
Ιαμβλίχου) όταν τον διαβεβαίωσε ότι ήταν προορισμένος να επανασυνδέσει την
Ανατολή και τη Δύση και να ξεπεράσει τις πράξεις εκείνου που στον Ισλαμικό
κόσμο θα γίνονταν γνωστός ως Iskander Dhu'l-Qarnayn (Αλέξανδρος ο Δικέρατος):
"ένα επίθετο που ερμηνεύεται αναφορικά με τους δύο αιώνες, τις δύο
ηλικίες, τους δύο κύκλους του Αλεξάνδρου".
Όπως και ο Μακεδόνας, ο οποίος ανακηρύχθηκε γιος του
Άμμωνα, ο Ιουλιανός αναγόρευσε επισήμως τον εαυτό του υιό του Ήλιου, καθώς και
δεύτερο Ηρακλή-Μίθρα, "που προορίζονται από τους θεούς να αποκαταστήσουν
τη θρησκευτική και πολιτική τάξη στον ρωμαϊκό κόσμο". Υπό αυτή την έννοια,
ο αυτοκράτορας, λόγω του imitatio heroum (μίμηση ηρώων. Λατινικά στο κείμενο)
του, που ανέρχεται στο βαθμό του πραγματικού imitatio dei (μίμηση θεών),
γίνεται ένα είδος Σωτήρα του κατοικημένου κόσμου, ενώ η αποστολή του ενάντια
στην Περσία, δεν είναι μια επιχείρηση που στοχεύει μια απλή εδαφική κατάκτηση,
"φαίνεται να εξομοιώνεται, μέσω της μορφής του Ιουλιανού, με την αποστολή
εξαγνισμού ολόκληρης της γης και της θάλασσας που ο Θεός ανέθεσε στον Ηρακλή
και στον Διόνυσο".
Η προώθηση του Ιουλιανού προς την Ανατολή, ως
αναστηλωτής του ηλιακού μονοθεϊσμού, πρέπει επομένως να ερμηνευθεί ως μια
προωθημένη προϋπάντηση του Ήλιου. Όπως και στην περίπτωση του Αλεξάνδρου, αυτή
η προώθηση πρέπει αναγκαστικά να γίνει σύμφωνα με το εύρος και την εξύψωση.
Η απόρριψη του Χριστιανισμού από τον Ιουλιανό
χαρακτηρίζεται κατ' αρχάς ως απόρριψη της ιδέας του χαμένου Παραδείσου που
θέτει το Υποκείμενο όχι στο Κέντρο, στον ουράνιο Πόλο, αλλά έξω από αυτό. Ένα
τέτοιο Υποκείμενο, που θεωρείται ως εξόριστο-Υποκείμενο, υποφέρει από την ενοχή
του προπατορικού αμαρτήματος. Η αυτοκρατορική ιδέα του Ιουλιανού επιβεβαιώνει
τον θεϊκό χαρακτήρα του Υποκειμένου που εδράζεται στο Κέντρο του Κόσμου. Αυτό
το Υποκείμενο είναι απολύτως αδιαχώριστο από τον Θεό (εξύψωση) και μέσα από την
οριζόντια επέκταση της δύναμής του (εύρος) εξαγνίζει το χώρο μεταμορφώνοντας
τον και πάλι σε Παράδεισο.
Ο Αλέξανδρος εισήλθε στη Γη του Σκότους αναζητώντας την
Πηγή της Ζωής που θα τον έκανε αθάνατο. Ωστόσο, η αποστολή του ήταν ανεπιτυχής
και μόνο ο σύντροφος Ανδρέας (al-Khidr στην ισλαμική έκδοση του θρύλου) (στμ.
εννοείται στο μεσαιωνικό "Μυθιστόρημα του Αλέξανδρου") κατάφερε να
πιει από την πηγή φθάνοντας την αθανασία. Αυτή η "Πηγή" μπορεί να
βρεθεί μόνο στον Πόλο του Παραδείσου (Γήινος Παράδεισος) που αντιπροσωπεύει το
ίδιο το κέντρο του κόσμου. «Αυτός ο Πόλος είναι ακόμα στην πραγματικότητα μέρος
του Κόσμου, αλλά η θέση του είναι σχεδόν υπερ-κοσμική: έτσι εξηγείται το
γεγονός ότι από εδώ μπορεί να προσεγγισθεί ο καρπός του Δέντρου της Ζωής, που
ισοδυναμεί με το ότι το Όν έφτασε στο κέντρο του κόσμου μας και έχει ήδη
κατακτήσει την αθανασία». Και αυτός είναι ο Πόλος προς τον οποίο ο Ιουλιανός
έτεινε για να επανενώσει τον άνθρωπο με την αρχέγονη πνευματική του ουσία, που
χάθηκε λόγω της αποχώρησης από το Κέντρο του Αγαθού.
Ο Ήλιος, στην αυτοκρατορική θεολογία του Ιουλιανού,
είναι η κατανοητή υπόσταση του Αγαθού και το φως του Ήλιου είναι η πνευματική
ενέργεια που φωτίζει τα πνεύματα. Σε πολλές Ευρασιατικές παραδόσεις ο Ήλιος
αντιπροσωπεύεται ως ο καρπός του Παγκόσμιου Δέντρου. Αυτό αφήνει το δέντρο του
στην αρχή κάθε κύκλου για να επανέλθει εκεί και πάλι στο τέλος. Από αυτή την
άποψη, το δέντρο, εκτός από τον φυσικό αξονικό συμβολισμό του, αναλαμβάνει την
έννοια του "σταθμού του Ήλιου". Αυτός ο συμβολισμός αποκτά ακόμη
μεγαλύτερη αξία εάν θεωρήσουμε ότι ο Axis Mundi (Άξονας του Κόσμου) θεωρείται
πάντοτε περισσότερο ή λιγότερο ρητώς ως "φωτεινός". Όπως είπε ο
Πλάτωνας, είναι ένας φωτεινός άξονας διαμαντιού. Και πάντα σύμφωνα με τον
Πλάτωνα, όπως το Δέντρο της Ζωής που εκτείνεται από πάνω προς τα κάτω, ο
άνθρωπος είναι ένα ουράνιο φυτό του οποίου οι ρίζες τείνουν προς τον ουρανό και
τα κλαδιά του προς τα κάτω. Συνεπώς, η ύπαρξή του δεν μπορεί να διαχωριστεί με
κανέναν τρόπο από τη μεταφυσική τάξη. Η τάση προς τον μονοθεϊσμό και την
οικουμενικότητα της ηλιακής θρησκευτικότητας του Ιουλιανού βασίστηκε ακριβώς
στο γεγονός ότι η μοναδικότητα του Θείου πρέπει αναγκαστικά να
αντικατοπτρίζεται στην ενότητα της αυτοκρατορίας και στον "αγγελοποιημένο Ηγέτη" της,
ικανό να διατηρήσει την άμεση σχέση μεταξύ φυσικής και μεταφυσικής τάξης.
Είναι αυτονόητο ότι μια τέτοια αντίληψη της
αυτοκρατορικής ιδέας δεν διαφέρει υπερβολικά από των Γιβελίνων και τον
Φρειδερίκου που άνθισε στον Ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. Παρόλο που επηρεάστηκε από το
αυγουστινικό δόγμα του προπατορικού αμαρτήματος, η αυτοκρατορική ιδέα του
Φρειδερίκου Β' θεωρούσε την Αυτοκρατορία ως αντίδοτο για τη διαφθορά που
προκάλεσε η αμαρτία, διότι μέσω της Αυτοκρατορίας ο θεϊκός νόμος έγινε
πραγματικότητα. Η αυτοκρατορία, ως δύναμη που φρενάρει (Κατέχον), έχει το
καθήκον να περιορίζει την εγκληματική βούληση και να αποκαθιστά τη τάξη που
καταστρέφεται από την αμαρτία. Το καθήκον του αυτοκράτορα, που εξαρτάται μόνο
από τον Θεό, είναι να ξεπεραστεί η κατάσταση του εξόριστου-Υποκειμένου φέρνοντας
τον άνθρωπο πίσω στο Κέντρο του. Με αυτή την έννοια, δεν υπάρχει πλέον διάκριση
μεταξύ της θείας πόλης και της γήινης πόλης, καθώς θεραπεύεται από την πρόνοια
της αυτοκρατορίας. Στην πραγματικότητα, τόσο στην προοπτική του Ιουλιανού όσο
και του Φρειδερίκου, η ιδανική αρχή πάνω στην οποία θεμελιώνεται η αυτοκρατορία
στην ιερότητα της είναι θεοκρατικής φύσης. Και τόσο ο Ιουλιανός όσο και ο
Φρειδερίκος αντιπροσωπεύουν την τέλεια ενσάρκωση του φιλοσόφου και του θεολόγου
βασιλιά που αναφέρει ο ρώσος παραδοσιάρχης στοχαστής Αλεξάντερ Ντούγκιν στο
κείμενο του με έναν βαθιά μεταφορικό χαρακτήρα
«Ο Ορίζοντας της ιδανικής αυτοκρατορίας».
Τώρα, όπως αναφέρθηκε από τον Claudio Mutti στη συλλογή
δοκιμίων του για τις επιφάνειες της αυτοκρατορικής ιδέας, η προσπάθεια του
Ιουλιανού να επανιδρύσει τον παγανικό πολιτισμό συγκρίθηκε τόσο με την επιτυχή
προσπάθεια του Ιμάμ Χομεϊνί να αναδιοργανώσει ένα κράτος όπως το Ιράν και την προσπάθεια του Πάπα Ιωάννη
Παύλου Β να κρατήσει ζωντανή μια θρησκεία ήδη προορισμένη να δύσει. Ωστόσο, μια
σύγκριση που φαίνεται να ταιριάζει καλύτερα με την ιερατική μορφή του Ρωμαίου
Αυτοκράτορα μπορεί να είναι με τον Αιγύπτιο Φαραώ Ακαινατόν: αυτός που ανέβασε
τον ηλιακό δίσκο Ατόν, κοσμοκράτη και καθολικό δημιουργό, παγκόσμια πηγή ζωής
και μοναδική αιώνια επιφάνεια της υπέρτατης θεότητας. Μέσα από τη λεγόμενη
"επανάσταση του Amarna", ο Amenhotep IV ανέλαβε το όνομα του
Akh-en-Aton (αυτός που εξυπηρετεί τον Aton) και, απελευθερωμένος από το
ιερατείο σε ότι αφορά στα θρησκευτικά θέματα, αποκατέστησε μια άμεση σχέση
ανάμεσα στο Θείο και τη βασιλική ισχύ. Ο θάνατός του και το τέλος της
δυναστείας του XVIII με τον διάδοχό του Tut-Ankh-Amon, ο οποίος αποκατέστησε
τις σχέσεις με την ιερατική τάξη, σηματοδότησε, σύμφωνα με την κοινή γνώμη των
επιστημόνων, το τέλος της δημιουργικότητας της αιγυπτιακής μεγαλοφυΐας.
Η συγγραφέας Μαξιμιανή Πόρτας (γνωστή και ως Savitri
Devi Mukherji) στο έργο της «Η Αστραπή και ο Ήλιος» αναγνώρισε στην εικόνα του
Φαραώ Ακχενατόν ένα παράδειγμα του «άνθρωπου πέραν του χρόνου»: δηλαδή ενός
ανθρώπου που εμμένει στις βαθιές του πεποιθήσεις ανεξάρτητα από τον
περιβάλλοντα κόσμο, αγνοώντας το και σχεδόν σε ανοικτή αντίθεση με αυτό. Ο
Ιουλιανός, όπως ο Ακχενατόν, ο οποίος καθιέρωσε τον ηλιακό μονοθεϊσμό σε μια
εποχή κατά την οποία ο αιγυπτιακός κόσμος βιώνει μια φάση ανοιχτής αποσύνθεσης,
μπορεί να θεωρηθεί «άνθρωπος πάνω/πέραν από το χρόνο». Ο Ιουλιανός έζησε επίσης
σε μια εποχή κατά την οποία η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γνώρισε μια μη αναστρέψιμη
φάση παρακμής. Μια αποσύνθεση που ο Ιουλιανός, βαθιά επηρεασμένος από τον
Νεοπλατωνισμό, αποδίδει στην εξάπλωση μιας θρησκείας, του Χριστιανισμού, που
θεωρείται αλλότρια προς τα θεμέλια και στην ουσία της αυτοκρατορίας. Και όπως ο
Ακχενατόν, η προσπάθεια του Ιουλιανού, επίσης λόγω του πρόωρου θανάτου του,
καταδικάστηκε σε αποτυχία.
Ο μονοθεϊσμός ή ο ενοθεϊσμός που εισήγαγε ο Ιουλιανός
μπορεί δικαίως να θεωρηθεί ως "σύνθεση όλων των παγανιστικών θρησκειών και
θεολογιών". Ο Ήλιος είναι ο μόνος αληθινός Θεός και οι άλλοι ρωμαϊκοί θεοί
δεν είναι παρά οι υποστάσεις του. Ο Ιουλιανός δεν εφηύρε μια θρησκεία και δεν
εισήγαγε στοιχεία ξένα προς την ρωμαϊκή θρησκευτική παράδοση. "Η Ρώμη δεν
απαρνήθηκε τις αυστηρότερες παραδόσεις της για να υποδεχτεί και να υιοθετήσει
ξένες λατρείες και έθιμα. Αντιθέτως, αφού καθαρίστηκε από τα ψευδή και
διφορούμενα χαρακτηριστικά της, η βεδουίνικης καταγωγής λατρεία, εγκαταστάθηκε
στη Συρία και έγινε κρατική ρωμαϊκή λατρεία και ο Θεός του Ήλιου συγχωνεύεται
με τον πιο χαρακτηριστικό Θεό της καθαρής Ρωμαϊκής παράδοσης, τον Καπιτώλιο
Δία. Αυτό το γεγονός, το οποίο θα μπορούσε να ορίσει ο René Guénon ως
προνοητική παρέμβαση από την Ανατολή υπέρ της Ρώμης, θα μπορούσε να συμβεί για
το λόγο ότι η ηλιακή λατρεία της ύστερης Ρωμαϊκής αρχαιότητας αντιπροσώπευε την
επανεμφάνιση μιας κοινής αρχέγονης κληρονομιάς ».
Οι Πέρσες λατρεύουν τον Ήλιο με το όνομα Μίθρα. Και ο
Ιουλιανός, που στοχεύει σε μια μορφή οικουμενικότητας του Μιθραϊσμού, στον Ύμνο
του στον Ήλιο ταυτίζει τον Μίθρα με το Sol Invictus, την υπέρτατη ρωμαϊκή
θεότητα ξεκινώντας από την μεταρρύθμιση του Αυρηλιανού το 274 μ.Χ. Και γιόρτασε
την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου με τον Απόλλωνα και τον Προμηθέα. Στην
πραγματικότητα, ο Μίθρας διαδραματίζει πολύπλοκο ρόλο στην Ιρανική κοσμογονία.
Γιορτάζεται στον ύμνο Mihr Yasht και δημιουργήθηκε από τον Ahura Mazda, ο
Μίθρας είναι ένας παντογνώστης και τα πάντα ορών ηλιακός Θεός που προνοεί για
όλη τη δημιουργία, τη γονιμότητα των αγρών και τα ζώα και ταυτόχρονα είναι ένας
πολεμιστής Θεός. Ο Μίθρας, ωστόσο, δεν μοιράζεται την τραγική τύχη άλλων
μυστηριακών θεοτήτων και το σενάριο της Μιθραϊκής μύησης δεν περιλαμβάνει
αποδεικτικά στοιχεία του θανάτου και της Ανάστασης. Ο Ιουλιανός μυήθηκε σε αυτά
τα μυστήρια και ο Ύμνος στο Βασιλιά Ήλιο αντηχεί τόσο την μυητική του εμπειρία όσο και τις νεοπλατωνικές
του επιρροές. Όλες οι θεότητες εξαρτώνται από το Φως του Ήλιου και είναι η
εκδήλωση της ισχύος του. "Ο Ήλιος δεν είναι απλά ο φυσικός αστέρας αλλά το
σύμβολο του μεταφυσικού φωτός και της δύναμης με μια υπερβατική έννοια [...] Ο
Ήλιος ταυτίζεται με τον Απόλλωνα, ο οποίος, δεδομένων των θεμελιωδών ποιοτήτων
του το αμετάβλητο, τη τελειότητα, την αιωνιότητα, είναι η προσωποποίηση της
θείας ενότητας που εκφράζεται ως καθαρή και απόλυτη νοημοσύνη». Η φιγούρα του
Άττη συνδέεται επίσης με τον Ήλιο, τον σύντροφο της Κυβέλης (προέλευση των
πνευματικών θεών και της Θείας Πρόνοιας), που στον Ύμνο της Μητέρας των Θεών
του Ιουλιανού ενσαρκώνει τον Λόγο: η δημιουργική αιτία κάθε όντος.
Πρόκειται για μια προοπτική που δεν είναι ανόμοια με
εκείνη της ερμητικής, σύμφωνα με την οποία «το Φως είναι η υπέρτατη διάνοια
(Θεός) που υπάρχει πριν η υγρή φύση αναδυθεί από το σκοτάδι, ενώ ο φωτεινός
Λόγος που προέκυψε από τη διάνοια είναι γιος του Θεού". Ο Λόγος είναι εδώ
μια θεϊκή υπόσταση. Έχει μια μυστικιστική αξία που περιβάλλει τον Κόσμο σε όλα
του τα σημεία. "Από τη στιγμή που ο δημιουργός έπλασε ολόκληρο τον κόσμο,
όχι με τα χέρια του, αλλά με τον Λόγο, τον θεωρούσε ως παρόν, πάντα υπάρχοντα,
τον δημιουργό όλων, του ενός και του μοναδικού". Και πάλι: "η διάνοια
είναι της ίδιας ουσίας του Θεού [...], δεν προέρχεται από την ουσία του Θεού,
αλλά ξεδιπλώνεται από αυτήν σαν το ηλιακό φως. Γιατί στους ανθρώπους αυτή η
διάνοια είναι Θεός ".
Έτσι, σύμφωνα με τον Ιουλιανό, ανάμεσα στον
υπερ-αισθητό κόσμο του Θείου και τις αγγελικές του νοημοσύνες και στον κόσμο
των υλικών και σωματικών μορφών υπάρχει ένας τρίτος "πνευματικός"
κόσμος στον οποίο ο Ήλιος, ο υιός του Ενός και η υπόσταση της Ανώτατης Αρχής,
"εκτελεί μια μεσολάβηση, συντονιστής και ενοποιητής σε σχέση με τα
πνευματικά και δημιουργικά αίτια, συμμετέχοντας τόσο στην ενότητα της
υπερβατικής αρχής όσο και στην ενδεχόμενη πολλαπλότητα της φαινομενικής
εκδήλωσης». Πρόκειται για μια νεο-πλατωνική ιδέα που υιοθετήθηκε επίσης από την
ισλαμική θεοσοφία του Shaikh al-Ishraq Sohrawardi (1155-1191) και του Mahmud
Qotboddin Shirazi (1237-1311). Πράγματι, ο ίδιος ο Sohrawardi ήταν πεπεισμένος
ότι μια κοινότητα καθοδηγούμενη απευθείας από τον Θεό υπήρχε ανάμεσα στους
αρχαίους Πέρσες. Ο Πλάτωνας και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος θα είχαν δει την ύπαρξή
του δόγματος του φωτός, που βασίζεται στο εκστατικό όραμα των όντων του φωτός.
Και αυτό το φως δεν είναι τίποτα περισσότερο από το «φως της δόξας» του
Ζωροαστρισμού (xvarnah: όρος που υποδηλώνει την αρχέγονη φλόγα που είναι η πηγή
των ουράνιων λάμψεων, οι υποστάσεις εκείνες του φωτός που δημιουργούν η μία την
άλλη και από τις δικές τους ακτινοβολίες φτάνουν στο απροσμέτρητο). Το φως
αντιτίθεται στο καθαρό σκοτάδι του δυτικού κόσμου (το μανδύα της περίστασης)
στον οποία βασιλεύει το κακό εξαιτίας της απουσίας του Θεού.
Πάνω από χίλια χρόνια μετά τον Ιουλιανό, ένας άλλος
φιλόσοφος που έζησε σε μια εποχή αυτοκρατορικής παρακμής, ο Βυζαντινός Γεώργιος
Πλήθων Γεμιστός (1355-1452), μίλησε ρητά για την αναζήτηση του Παράδεισου ως
της εσωτερικής οδού του Πνεύματος προς το κέντρο της τυλιγμένης στο φως ψυχής.
Ο Πλήθων, ο οποίος εκφράζει το ιδανικό του για επανένωση των θρησκειών στη βάση
της πρωταρχικής τους ενότητας, αναστάτωσε τους συμμετέχοντες στην ενωτική
Συνόδου της Φλωρεντίας το 1439, πίστευε ότι μέσω της πλατωνικής φιλοσοφίας,
κληρονόμο του Ζωροαστρισμού, θα ήταν δυνατό να δημιουργηθεί μια θεοκεντρική και
θεοκρατική κοινωνία εμπνευσμένη από την ηλιακή λατρεία. Επίσης, πίστευε ότι
ήταν ο συνεχιστής μια αδιάσπαστης ευρασιατικής γραμμής σοφίας που είχε την
προέλευση της στην αρχαιότητα και που, μέσω του Ζωροάστρη, του Πυθαγόρα, του
Πλάτωνα και των Βραχμάνων, είχε φτάσει μέχρι σε αυτόν. Για το λόγο αυτό, ο
Πλήθωνας, όπως και ο Ιουλιανός, κατηγορήθηκε ότι θέλει να αποκαταστήσει τον
παγανισμό. Ωστόσο, ήταν απλώς μια προσπάθεια να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τα αρχέγονα μέσω του πλατωνισμού
και του ηλιακού μονοθεϊσμού, ο μόνος τρόπος να ξεπεραστούν οι θρησκευτικές
αντιπαραθέσεις τόσο μεταξύ των Χριστιανών όσο και μεταξύ των Χριστιανών και των
μουσουλμάνων και να καθιερωθεί η παγκόσμια ειρήνη.
Είναι επομένως προφανές, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως,
ότι ο Ιουλιανός δεν εισήγαγε κανένα ξένο ή ιδιαίτερο στοιχείο καινοτομίας στο
σύνολο της ρωμαϊκής θρησκευτικότητας. Η κίνηση του θα μπορούσε να γίνει καλύτερα
κατανοητή ως επιστροφή στην αρχέγονη θρησκευτικότητα. σε αυτό που ο Δανός
μελετητής, πολιτογραφημένος Γερμανός, ο Χέρμαν Γουίρτς αποκάλεσε τον
Urmonotheismus (στμ Μονοθεϊσμός Ουρ, Αρχέγονος Μονοθεϊσμός). "Το βασικό
στοιχείο αυτής της αρχέγονης θρησκευτικότητας, που εκφράστηκε ουσιαστικά σε
μονοθεϊστική βάση, θα αποτελούσε ένα είδος φυσικής αποκάλυψης στην οποία ο
πρωταρχικός ρόλος επρόκειτο να καλυφθεί από την άμεση εμπειρία του κοσμικού
φωτός, από τις πνευματικές έννοιες που καλύπτει και από τον ήλιο και τις
διάφορες στιγμές που σηματοδοτούν το ουράνιο μονοπάτι του, τον Θεό-έτος που
απεικονίζεται ως αναπνοή / ζωή του ήλιου [...] Ένας γιος, ο κομιστής του τι
ονόμαζε ο Wirth το φως της γης, θα είχε προέλθει από έναν πρωταρχικό κοσμικό
πατέρα. τον ήλιο, το σωματικό όχημα του πνευματικού φωτός".
Ο πολιτικός και θρησκευτικός σχεδιασμός του Ιουλιανού
απέτυχε λόγω του πρόωρου θανάτου του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας κατά της
Περσίας. Όπως και οι διάδοχοι που κατέστρεψαν το έργο του Ακχενατόν, οι
διάδοχοι του Ιουλιανού δεν φρέναραν πλέον τον εκχριστιανισμό της αυτοκρατορίας
- και αυτή κατάφερε να επιβιώσει στο ανατολικό τμήμα της, χάρη στη βαθιά
επιρροή που ασκούσε η Felix Asia (Ευτυχής Ασία).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
