Pino Rauti - Έβολα, ένας οδηγός για το αύριο: περιοδικό Civilta, αριθμός 8 - 9 (Σεπτέμβριος - Δεκέμβριος 1974)


Μετάφραση: Ιάσονας Δράγος

Εισαγωγή της συντακτικής επιτροπής του Rigenerazione Evola: 

Το άρθρο που δημοσιεύεται παρακάτω είναι το πρώτο άρθρο, υπογεγραμμένο από τον διευθυντή Pino Rauti, του αρ. 8 - 9 (Σεπτ. - Δεκ. 1974) του περιοδικού Civiltà, ενός τεύχος εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στον Julius Evola, ο οποίος πέθανε τον Ιούνιο του ίδιου έτους. 

Αυτό το άρθρο, το οποίο είναι σημαντικό για την κατανόηση της επιρροής του Evola στην λεγόμενη «ριζοσπαστική δεξιά» της μεταπολεμικής περιόδου, θα ακολουθήσει η πλήρης αναδημοσίευση όλων των υπόλοιπων κειμένων, απόψεων, συνεντεύξεων, αναμνήσεων των ανθρώπων που εμφανίστηκαν στο τεύχος εκείνο. 

Μια πρωτοβουλία που, ως RegenerAzione Evola, θεωρούμε απαραίτητη, για να αποτίσουμε φόρο τιμής τόσο στο περιοδικό Civiltà, φορέα του μηνύματος της Παράδοσης, σε συνέχεια της «Ordine Nuovo», όσο και στον Julius Evola, φέρνοντας στην ζωή και προτείνοντας ως αποχαιρετισμό να είναι η μνήμη και η σημασία του σήμερα όσο ποτέ άλλοτε , ως σημαία, ως οδηγός για το αύριο.

Pino Rauti

Έχουν περάσει σχεδόν έξι μήνες από τον θάνατο του Evola και σε όλο αυτό το διάστημα αυτό που δεν έπαψε να μας παρηγορεί ήταν ο απόηχος του θανάτου του. Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε όλο αυτό το τεύχος του περιοδικού μας, το οποίο είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στον Evola, μια πρωτοβουλία που θέλει να είναι κάτι περισσότερο από ένας φόρος τιμής, μόνο αποσπάσματα από όσα έχουν γραφτεί για τον Evola εδώ και μήνες. Από το παρελθόν, από τις πιο ποικίλες εκφράσεις του ανθρώπινου, πολιτιστικού και πολιτικού μας κόσμου, τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό. Για τους αντιπάλους, εδώ και σε αυτήν την περίπτωση, δεν χρειάζεται να μιλήσουμε: ήταν περισσότερο από ποτέ ενθουσιασμένοι όπως το έθεσε ο Bossuet μέχρι την ανοησία τους», την έμφυτη ηθική και πνευματική τους μιζέρια, τον φυσιολογικό κρετινισμό τους. Αλλά για το τι συνέβη στο «περιβάλλον» μας, από την άλλη, το λαμβάνουμε υπόψη καθημερινά και επίμονα, γιατί ήταν αιτιώδης, γιατί είναι σημαντικό, γιατί παρείχε όλο το μέτρο μιας «ιδανικής διείσδυσης» που μπορεί επίσης να εξυπηρετήσει - ενώ οι καιροί μιας ολοένα και πιο σκληρής, πικρής, αντικειμενικά προεπαναστατικής πολιτικής πάλης δυναμώνουν - δίνοντας προσανατολισμό για το μέλλον. 

Πολλοί μίλησαν και έγραψαν για τον Evola, και μέσα σε αυτούς τους λίγους μήνες λάβαμε μια εντυπωσιακή ύλη κειμένων στην συντακτική μας επιτροπή: από ορισμένα γαλλικά περιοδικά με μεγάλη κυκλοφορία έως ορισμένα αφιερώματα που ακόμη και στην Ελβετία παραπέμπουν σε διατριβές του Έβολα. Και αυτό χωρίς να αναφερθώ σε όλα τα περιοδικά και τις εφημερίδες μας στις διάφορες γλώσσες. Στην Ιταλία το ίδιο συνέβη: εκτός από τις εφημερίδες και τα «δεξιά» περιοδικά, το όνομα, τη διδασκαλία του Evola, θυμήθηκαν με σεβασμό και στοργή στις περισσότερες τοπικές εκδόσεις, μέχρι εκείνα τα θαρραλέα τοπικά ενημερωτικά έντυπα  που κρατούν γενναία στην πρώτη γραμμή των ιδεών μας. Διαβάσαμε για τον Evola σε ένα φύλλο του CISNAL της Καμπανίας και σε μια εξαιρετική προς μίμηση δημοσίευση των νεαρών Misini της Πίζας, για να αναφέρουμε μόνο δύο παραδείγματα.

Ας κάνουμε τον απολογισμό ευσυνείδητα και τίμια, αν και σε μια τέτοια «συνθήκη» είναι φυσικό λόγω του γεγονότος του θανάτου, στο απλό επεισόδιο της φυσικής εξαφάνισης ενός στοχαστή και ενός συγγραφέα που τα τελευταία χρόνια, στα «δεξιά», που έχει διαδώσει ιδέες  με πολλά βιβλία, δοκίμια και άρθρα απομένουν ακόμη πολλά για στοχασμό και για διαλογισμό. Παρά οποιαδήποτε προσπάθεια, για πολλά χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου, ο Julius Evola φαινόταν πάντα ένας «απομονωμένος». Φαινόταν ότι το «σημάδι» της αφαιρετικότητας και του σοφιστικέ διανοουμενισμού που τον συνόδευε σε όλη τη φασιστική περίοδο εξακολουθούσε να τον βαραίνει. Φαινόταν  ότι γύρω του ανέπνεε η ίδια ανυπέρβλητη «αύρα ακοινωνησίας» που τον είχε υποβιβάσει, τότε, στο περιθώριο και μάλιστα έξω από τη λεγόμενη «επίσημη» κουλτούρα.

Ας το παραδεχτούμε, και ας λέμε τα πράγματα ως έχουν. Δεν λείπουν οι ηλίθιοι στις τάξεις μας. Πράγματι, μπορεί να ειπωθεί ότι μερικές φορές είναι οι πιο θορυβώδεις ανάμεσά μας, και οι πιο φαινομενικά δυναμικοί και ομιλητικοί. Και αν, πριν, ο εξοστρακισμός του Evola κράτησε είκοσι χρόνια, τώρα δοκιμάστηκε, εφαρμόστηκε και συνεχίστηκε εδώ και τριάντα χρόνια, με την τρομερή σταθερότητα που έχουν οι διανοούμενοι της μισής σπιθαμής όταν πρέπει να «ροκανίσουν» κάποιον, πολύ μεγαλύτερο από αυτούς. Φυσικά, το λάθος που έγινε από αυτή την άποψη στα είκοσι χρόνια ήταν μεγάλο, ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Δεν θα διστάσουμε να το επισημάνουμε, ως ένα από τα σημαντικότερα που έλαβαν χώρα τότε, και από αυτά που εγκυμονούσαν ακόμη πολύ βαθύτερες αρνητικές συνέπειες - αλλά μόνο με την πρώτη ματιά, μόνο στη συνηθισμένη μυωπική και μέτρια άποψη, που ποτέ δεν ξέρει πώς να συλλάβει τους αδιάσπαστους δεσμούς μεταξύ των γεγονότων και των ιδεών - από εκείνο το καθαρά πολιτισμικό επίπεδο στο οποίο σήμερα είναι εύκολο για εμάς να το γράψουμε. Μας κάνουν να γελάμε ή να χαμογελάμε, οι αντίπαλοι που μιλούν για «λάθη» του φασισμού. Δεν ξέρουν καν τι λένε, από τη δική μας, πραγματικά δική μας, σκοπιά. 

Με τίμημα να τους σκανδαλίσουμε για άλλη μια φορά (και να αυξήσουμε ποιος ξέρει άραγε για πόσες σελίδες τον ήδη βαρύ «φάκελο» που μας αφορά και που οι ζηλωτές δημοκρατικοί και αντιφασίστες δικαστές συνεχίζουν να διατηρούν με πλήρη στοιχεία), ορίστε εδώ είναι ο γράφοντας. Επειδή στις θέσεις του Έβολα - προφανώς κλαδεμένες από τον καθαρά εκδοτικό ρεαλισμό των άρθρων που συνδέονται περισσότερο με την συγκυρία - υπήρχε στην ουσία της σκέψης του, στο ισχυρό ιδεολογικό - δογματικό σώμα της, στην εκπαιδευτική και συναρπαστική δύναμη της αναφοράς της στις υψηλότερες και ευγενέστερες Παραδόσεις όλης της Ηπείρου μας, υπήρξε η πολύ σταθερή - και άθραυστη - υποστήριξη για τις μεταπολιτικές, ακόμη και μεταφυσικές διαστάσεις εκείνης της σύγκρουσης. Τι σήμαινε στην πράξη; Ήταν πραγματικά σημαντικό αυτό; Εδώ, με τίμημα το ότι εξακολουθεί να σκανδαλίζω, είμαι πεπεισμένος ότι θα ήταν εξαιρετικά σημαντικό ίσως και καθοριστικό. 

Μια μεγαλύτερη διάχυση της σκέψης του Έβολα (δεν λέμε ηγεμονική, δεν λέμε καν εξέχουσα, αλλά μόνο επαρκής με το εγγενές ειδικό βάρος της απέναντι σε άλλα πολιτιστικά σκέλη του φασισμού που, χωρίς να το άξιζαν, εντούτοις ξεχώριζαν περισσότερο) θα είχε δώσει πολύ περισσότερη σταθερότητα στο κράτος, μια πολύ διαφορετική οξύτητα και διαύγεια στη μάχη αυτού του Καθεστώτος, και φυσικά θα είχε μεταγγιστεί και στα πολεμικά γεγονότα. Κανείς δεν έχει καταφέρει ακόμη να βγάλει από το μυαλό μου ότι ακριβώς αυτά τα λάθη του πολιτισμικού σκηνικού, ακριβώς εκείνα τα ελαττώματα που με την ευκολία έκφρασης και διάδοσης  δημιούργησαν οι αντιδραστικές, σκοτεινές και ανατρεπτικές δυνάμεις - μας οδήγησαν σε ένα σε μεγάλο βαθμό να είμαστε ένα ανεπαρκές πολεμικό όργανο, όταν ήρθε η ώρα για την απελπισμένη πολεμική ένταση, για τις υπέρτατες προσπάθειες και για  βασικές επιλογές.

Για παράδειγμα, για να καταλάβουμε: για τον πόλεμό μας, τον πόλεμο στη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στους μεγάλους χώρους της Βόρειας Αφρικής και της Κεντρικής Αφρικής, χρειαζόμασταν ένα πολεμικό όργανο βασισμένο στην αεροπορία και το Πολεμικό Ναυτικό, με ένα «συντονισμό» οι δύο πρώτοι παράγοντες και να αποτελούνται ουσιαστικά από αλεξιπτωτιστές, τμήματα προσγείωσης, ολοκληρωμένες δυνάμεις μοτοσικλετιστών, και αντ' αυτού, αυτή η κουλτούρα μας έδωσε αυτό το Γενικό Επιτελείο: το Γενικό Επιτελείο Badogliano, τύπου "Πιεμόντε", ακόμα δεμένο με τα πρότυπα των ανθρώπινων μαζών και τον πόλεμο των χαρακωμάτων του 1915 - 18. Δηλαδή: ένα «μασονικό» Γενικό Επιτελείο που πάντα σκεφτόταν τον φασισμό και το καθεστώς του με όρους πιθανής εναλλακτικής εξουσίας, όπως είδαμε στις 25 Ιουλίου και στις 8 Σεπτεμβρίου 1943. Και πάλι είχαμε μόνο μια ευκαιρία να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο: να τον μετατρέψουμε αμέσως σε πόλεμο της Ευρώπης και να κινητοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις της Γηραιάς Ηπείρου ενάντια στα σοβιετικά και αμερικανικά «μπλοκ» που μας πλησίαζαν, πριν από τη βάναυση υπεροχή τους σε πρώτες ύλες που σήμαινε ότι τα υλικά χρειάζονταν να έχουν χρόνο να οργανωθούν, να συγκεντρωθούν. Επίσης, για το σκοπό αυτό, από τα μικρά μόνο «πατριωτικά» σχέδια που οδήγησαν στη συνέχεια αυτοκτονική προσέγγιση των «παράλληλων πολέμων» ακόμη και μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας, και κατέστρεψαν τις «ιδιαιτερότητες» κάθε άλλου ευρωπαϊκού έθνους - επίσης για αυτό σκοπός, μια πιο αποφασιστική υπόθεση της εξελικτικής σκέψης θα ήταν πολύ χρήσιμη ακριβώς σε ότι υποδηλώνει ιδιαίτερα την οργανική και ενιαία παράδοση της Ευρώπης: αυτοκρατορική και ιεραρχική, πνευματική και γιβελίνικη, ηρωική, ασκητική και αριστοκρατική, όλα επικεντρωμένα στις αξίες του μεταφυσικού και του υπέρ - αισθητού  .

Συνοπτικά: αν υπήρχαν, λοιπόν, περισσότεροι νέοι «Εβολιάνι», στην Ιταλία και έξω από την Ιταλία, θα τους είχαμε όλους, σίγουρα και μέχρι το τέλος, στις ευρωπαϊκές μονάδες εφόδου. Δεν θα τους είχαμε δει πραγματικά, όπως συνέβη σε τόσους πολλούς, να σηκώνουν τα χέρια τους στις πρώτες υποχωρήσεις, να καταρρέουν στις πρώτες διακυμάνσεις του μετώπου, να παραδίδονται λίγο - πολύ άδοξα και μετά ίσως να καταλήγουν, όπως συνέβη επίσης μαζικά, στις τάξεις των διαφόρων δημοφιλελεύθερων διανοούμενων ή των μαρξιστών. Και μην πιστεύετε ότι, κατά κάποιο τρόπο, περιπλανιόμαστε. Όχι βρισκόμαστε ακριβώς στο σημείο, στη θεμελιώδη, ουσιαστική, πάντα έγκυρη ανάγκη να προλογίζουμε κάθε μάχη, σύγχρονη - με πολιτική στολή, πολιτική ή στρατιωτική - με τις πιο στέρεες, σαφείς, ξεκάθαρες αναφορές μιας ηθικής-δογματικής τάξης. Διαφορετικά, είναι όλα χτισμένα στην άμμο ή, όσο ανθεκτικά κι αν είναι, σύμφωνα με τις τοπικές μας κακίες της ρητορικής, χειρονομώντας και επιδεικνύοντας δεν είναι καθόλου χτισμένο.

Αλλά αν ο εξοστρακισμός που δόθηκε στη συνέχεια στον Evola - ως «ουσιαστική » σκέψη για το κράτος, για μια ορισμένη σειρά συνταγματικών υποθέσεων που θα συζητηθούν και θα εφαρμοστούν για τις τυπολογίες των ευρωπαϊκών καθεστώτων της δεκαετίας του 1930, στα «υπερεθνικά» σημεία αναφοράς που πρέπει να τα αντιλαμβανόμαστε μυθικά, a la Sorel, για ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο - εξάλλου γίνεται κατανοητό (ακόμα και αν δεν δικαιολογείται) λαμβάνοντας υπόψη το μέσο πολιτιστικό επίπεδο εκείνης της εποχής στον τομέα μας και τα βαριά δάνεια του δέκατου ένατου αιώνα που, ήταν ακόμα τόσο κοντά, και κυριάρχησε με όρους δογματικούς. Τι έγινε με τα επόμενα τριάντα χρόνια; Πολλοί από το περιβάλλον μας έπρεπε να φτάσουν στο 1969, στην «παγκόσμια διαμαρτυρία», στην αχαλίνωτη κριτική του καταναλωτισμού, στα μαυρισμένα τετράγωνα των νέων, ιδιαίτερα των φοιτητών, για να επιστρέψουν για να κατανοήσουν στο ακριβές περίγραμμά του πώς και πόσο ένας μύθος μάχης μπορεί να αξίζει; Μια πικρή παρατήρηση που πρέπει να γίνει, δεδομένου ότι αυτό ήταν ακριβώς το πιο επικερδές ψυχολογικό κίνητρο που απέκτησε, μεταξύ του 20 και του 30, σε όλη την Ευρώπη, η επαναστατική «δεξιά».

Εκπληκτικό να σημειωθεί, ακόμη και σκανδαλώδες - αλλά μόνο για τους «πρακτικούς», για τους «γραφειοκράτες» επαγγελματίες της πολιτικής, καθώς και για τους ωραίους και καλούς αδαείς που δεν είχαν διαβάσει πριν ή μετά το 1945 - ήταν έκπληξη και σκανδαλώδης, επομένως: τα πανεπιστήμια, πλατείες, ολόκληρες πόλεις μπήκαν σε πυρετώδεις σπασμούς επειδή, για χρόνια και χρόνια, αυτές οι ανατρεπτικές τοξίνες είχαν διαδοθεί προσεκτικά παντού από εκατοντάδες περιοδικά, από χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες εφημερίδες , φυλλάδια, φυλλάδια, φυλλάδια και βιβλία. Τι γίνεται με τα ονόματα που υπήρχαν πίσω από όλα αυτά; Ανήκαν σε φιλοσόφους και στοχαστές, όπως ο Adorno και ο Horckeimer, και ιδιαίτερα ο Marcuse.

Ναι, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι πίσω από τη «διαμαρτυρία» υπήρχαν και άπειρα άλλα πράγματα, τα αναρίθμητα «εργαλεία» του σοβιετικού ιμπεριαλισμού, η πολύμορφη επεκτατική του ώθηση, τα τεράστια μέσα που εξαρτώνται και εκτοξεύονται από αυτή τη συνεχή πίεση και εκτοξεύονται ακατάπαυστα για να μετατρέψει κάθε ρωγμή που ανοίγεται στον δυτικό κόσμο σε ρήγμα στον «ιστό» της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής του. Και γνωρίζουμε επίσης ότι, πάντα στα παρασκήνια, συμβαδίζοντας με τον εξτρεμισμό του δρόμου και τα οδοφράγματα, αρθρώθηκαν τα απειλητικά πλοκάμια της νεοαναρχικής και μαοϊκής τρομοκρατίας που, ειδικά στην Ιταλία - αλλά και στη Γαλλία, τη Γερμανία, το Βέλγιο - έχουν αιματοκυλίσει τον πολιτικό αγώνα των τελευταίων ετών, με ιδιαίτερη φροντίδα - αυτή είναι η γνώμη μας - από ειδικές ρωσικές και γερμανοανατολικές ειδικές υπηρεσίες. Αλλά παρ' όλα αυτά, δεν υποτιμούμε καθόλου το πολιτιστικό δεδομένο, την αυστηρά πολιτισμική διάσταση αυτού που συνέβη.

Στη σύγχρονη εποχή, έντονα ιδεολογοποιημένη, ισχύει περισσότερο από ποτέ η έκφραση του Ναπολέοντα, σύμφωνα με την οποία οι επαναστάσεις είναι οι ιδέες που βρίσκουν ξιφολόγχες. Όποια και αν είναι τα «τεχνικά» μέσα που μπήκαν στο προσκήνιο και στη δράση ή παρέμειναν παρασκηνιακά για να παρέχουν την απαραίτητη οργανωτική υποστήριξη, εξακολουθεί να υπάρχει ανάγκη, στην εποχή μας, για ένα ιδανικό στήριγμα, μια πολιτιστική βάση. Λοιπόν, στα «δεξιά», για μια «δεξιά» που ήθελε και ήξερε πώς να ξεφύγει από τις ρουτίνες του πολιτικού αγώνα όπως είχε καθοριστεί σε όλη τη Δύση κατά τη δεκαετία του 1950 και για ένα μεγάλο μέρος της δεκαετίας - των «οικονομικών θαυμάτων», του καταναλωτισμού ως αυτοσκοπού, των ψευδαισθήσεων για αόριστη ανάπτυξη να στο βαμβάκι του νεοκαπιταλισμού - στα «δεξιά», λοιπόν, υπήρχε ένας στοχαστής, ένας συγγραφέας, ένας ιδεολόγος, ο οποίος θα μπορούσε να παρέχει όλα τα απαραίτητα ιδανικά όπλα, όλη τη δογματική αρχιτεκτονική που ήταν απαραίτητη, τουλάχιστον ως αφετηρία ή σημείο αναφοράς.

Ο Evola, στην πραγματικότητα καρφωμένος στο κρεβάτι του από το 1945 αλλά ακόμα απίστευτα «ζωτικός» και δραστήριος πέρα ​​από τη μερική παράλυση του πληγωμένου σώματος του  και για πάντα λυγισμένου από μια σοβιετική βόμβα στη Βιέννη. Μοναδικός τύπος «φιλόσοφου», στοχαστή, ιδεολόγου, που ήρθε σε μας κατευθείαν από τα χαρακώματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γίνει ακόμα ζωντανός. ένας «μύθος», έστω και μόνο για τη δέσμευσή του στη σύγκρουση. Γιατί οι «μύθοι» των άλλων, άλλωστε, κοιτάζοντας τους από κοντά, τι ήταν, τι ήταν, από πού είχαν έρθει; Διανοούμενοι του πιο βιβλιογραφικού είδους και «δεσμευμένοι», στην καλύτερη περίπτωση, σε απόστροφους και επιτροπές , είχαν αυτοαποταχθεί άνετα στις βιβλιοθήκες των σηπτικών ιδρυμάτων, νεοκαπιταλιστικών, στη σκιά της ίδιας κοινωνίας που επρόκειτο να αμφισβητήσουν και έχουν αμφισβητήσει, πράγματι, στις πιο άνετες και καλοπληρωμένες «πτυχές» της, που πήδηξαν στο κόκκινο κύμα, αλλά όλοι ειλικρινείς με μισθούς και μεροκάματα, αμοιβές παρακολούθησης και δικαιώματα, που καλύπτονται σε μεγάλο βαθμό από τα έσοδα από συνεντεύξεις σε εφημερίδες , ραδιόφωνο και την τηλεόραση της μισητής Δύσης. Παράξενοι «προφήτες» του επαναστατικού εξτρεμισμού, που όταν ταξιδεύουν μόνο με αεροπλάνα πρώτης κατηγορίας, κατεβαίνουν μόνο στα πιο πολυτελή ξενοδοχεία, σε στενή επαφή με βιομήχανους και χρηματοδότες, επίσης «VIP», όπως αυτοί που συνευρίσκονται περισσότερο, που φυσικά τους αμφισβητούν.

Αυτός που θα μπορούσε να γίνει «ο δικός μας» Προφήτης ήρθε σε μας απευθείας από τα ερείπια της Βιέννης που δέχτηκε επίθεση από τον Κόκκινο Στρατό. Αλλά σχεδόν κανένας στις τάξεις μας δεν γνώριζε καν ότι ο Έβολα ήταν από τους πρώτους και από τους λίγους που υποδέχτηκαν τον Μουσολίνι όταν έφτασε στη Γερμανία, μετά τη θεαματική απελευθέρωση του Skorzeny στο Γκραν Σάσο, ότι ζούσε στη Γερμανία μετά τις 25 Ιουλίου με σκοπό ένα βαθύ πολιτιστικό έργο που τον είχε φέρει σε επαφή με τους πιο αντιπροσωπευτικούς εκπροσώπους του παραδοσιακού πολιτισμού από όλη την Ευρώπη μας, ένα έργο που ξεκίνησε εδώ και χρόνια και δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί και ούτε ενισχύθηκε ξανά. Ήταν μια «διαδρομή του πνεύματος» (πριν και ακόμη περισσότερο από την απλή «κουλτούρα») που τον είχε φέρει σε επαφή με ανθρώπους και περιβάλλοντα που αργότερα θα είχαν αφήσει συνεπή και σημαντικά ίχνη στο δράμα της Ευρώπης. Ένα συναρπαστικό δρομολόγιο, για το οποίο γνωρίζουμε ελάχιστα, γιατί ακόμη και με όσους τον έχουν πλησιάσει τα τελευταία χρόνια, ο Έβολα δεν μίλησε σχεδόν ποτέ για αυτές τις «εμπειρίες» του. 

Ωστόσο, έγινε γνωστό, σταδιακά έγινε γνωστό, ότι ελάχιστοι σαν αυτόν είχαν καταφέρει - για παράδειγμα - να διεισδύσουν στους πιο «μυστικούς» κύκλους των Ανωτάτων Διοικήσεων των SS, όπου επιχειρήθηκε ο «εξευρωπαϊσμός» του ναζισμού και άλλαζαν οι γραμμές των «στρατηγικών» πολιτικών σχεδίων σε ηπειρωτικό επίπεδο, το φαινομενικό, αναδυόμενο μέρος των οποίων αντιπροσωπεύονταν από τις δεκάδες και δεκάδες Ευρωπαίων «Μεραρχιών Εφόδου» που στρατολογήθηκαν και που άρχισαν να δίνουν μια διαφορετική «διάσταση» στον πόλεμο από το 1943 και μετά, ο Έβολα που βρισκόταν για πολύ καιρό, σε μια διακριτική επίσκεψη, όχι απλώς ως θεατής, στα περίφημα - και ακόμα και σήμερα εντελώς άγνωστα - «Κάστρα του Τάγματος», τα «Ordensburgers» των Waffen SS, όπου τα ανώτερα στελέχη από αυτά τα «ευρωπαϊκά» τμήματα έλαβαν μια πολύ διαφορετική πολιτιστική και δογματική παιδεία - θα μπορούσε κανείς να πει «εσωτερική», με την έννοια του ανώτερου και του αφιερωμένου - από τον ίδιο αξιωματούχο του ναζισμού που είχε γνωρίσει καλά όλους τους ηγέτες και τους εκπροσώπους του λεγόμενου «ευρωπαϊκού φασισμού», από τον Κουίσλινγκ μέχρι τον Κοντρεάνου και τον Μαγιόλ ντε Λουπέ.

Ο Codreanu, στο Πράσινο Σπίτι που είχαν φτιάξει μόνοι τους οι «Λεγεωνάριοι» του, στο τέλος της επίσκεψης του Έβολα είχαν προσφέρει - σπάνιο δώρο από τον «Διοικητή» - ένα χρυσό σήμα της Σιδηράς Φρουράς, αυτό που έφερε τις ράβδους μιας φυλακής. Σύντομα εκεί, κατά εκατοντάδες, κατά χιλιάδες, τα «Πράσινα Πουκάμισα» κατέληξαν στη φυλακή, βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν από τον Βασιλιά Κάρολο - τον έμπιστο άνδρα των Τεκτονικών Στοών του Παρισιού - ενώ ο ίδιος ο Codreanu οδηγήθηκε από το κελί του μόνο για να στραγγαλιστεί στο δάσος και να πεταχτεί σε  έναν λάκκο με ασβέστη. Ο Mayel de Lupé ήταν επίσης ένας από τους αγαπημένους του συνομιλητές και από τον ίδιο τον Έβολα μάθαμε κάποια ιδιαίτερα στοιχεία  - ακόμα και πριν το διαβάσουμε σε μερικά γαλλικά βιβλία - γι' αυτόν τον μοναδικό «χαρακτήρα», έναν Καρδινάλιο της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας, που ενισχύθηκε από μια προσωπική «αναγραφή» του Πίου XII. Ήταν ο στρατιωτικός ιερέας της «Λεγεώνας των Γάλλων Εθελοντών» πρώτα και της Μεραρχίας Εφόδου «Καρλομάγνος» στη συνέχεια, στο ανατολικό μέτωπο: χωρίς πουκάμισο, στο στήθος, τη μίτρα και τον χρυσό και διαμαντένιο Σταυρό, διακριτικά του υψηλού θρησκευτικού του βαθμού, κληρονόμος μιας από τις πιο επιφανείς οικογένειες της «Βανδέας» στη Γαλλία, των οποίων οι εκφραστές είχαν πέσει πολεμώντας εναντίον των Ιακωβίνων, ο Mayol de Lupé ακολούθησε τη μοίρα των τμημάτων του μέχρι το τέλος, που ήταν τότε από τους τελευταίους υπερασπιστές - μαζί με Νορβηγούς και Δανούς - της Καγκελαρίας του Βερολίνου. 

Ακόμα τον Μάιο του 1945 - ένα άλλο επεισόδιο που αγνοήθηκε - ένα Tάγμα από αυτούς τους Γάλλους έφτασε σε μια απομονωμένη ορεινή περιοχή του Alto Adige, στο στόμιο του περάσματος Ρέσια, και εκεί διαλύθηκε με τάξη, περνώντας μέσα από το «πλέγμα» της Συμμαχικής κατοχής, βοηθούμενο με κάθε τρόπο από τον ντόπιο πληθυσμό. Ο καρδινάλιος ντε Λουπέ, έχοντας σώσει τους άντρες, πήγε να χτυπήσει την πόρτα ενός μοναστηριού κρυμμένου στο δάσος, κοντά στο Glorenza - το οποίο, πολλά χρόνια αργότερα, βρήκαμε και επισκεφθήκαμε μόνο από τυχαία τουριστική περιήγηση - ακόμα μαχητικός και αμφιλεγόμενος, όπως ήταν πάντα μπροστά στους συνομιλητές του στη Ρωμαϊκή Κουρία και μπροστά στον Χίμλερ. Στον ηγούμενο που, μη μπορώντας να αρνηθεί το άσυλο σε έναν τόσο υψηλό ιεράρχη, ήθελε τουλάχιστον να ηρεμήσει τη συνείδηση του και, προμηνύοντας ήδη τους «διαλόγους» που θα ερχόντουσαν, τον κατηγόρησε για την ήττα: «μας τσάκισαν - απάντησε ξερά - τα όπλα των άλλων, όχι οι ιδέες τους!». Έπειτα, κλείστηκε στην προσευχή, δεν ήθελε πια να μιλήσει με κανέναν και επέστρεψε στη Γαλλία, όπου, σιωπηλός ακόμη, πέθανε λίγα χρόνια αργότερα.

Από εκεί «προήλθε» ο Evola, από ένα περιβάλλον «γιγάντων», αυθεντικών πρωταθλητών του ευρωπαϊκού πνεύματος και της κουλτούρας, από έναν κόσμο δραματικό και βασανιστικό, με κορυφές και αβύσσους που προκαλούν ίλιγγο. Άλλο κόσμο από αυτόν του Αντόρνο, άλλο από τον Μαρκούζε, άλλο από την «κοινωνιολογική σχολή» της Φρανκφούρτης! Αλλά δεν τον ξέραμε έτσι, δεν τον «γνωρίσαμε» έτσι. Όλα αυτά τα μάθαμε τότε, καθώς πήγαμε χέρι - χέρι στη μελέτη των βιβλίων του και στην ανάλυση ορισμένων «διαστάσεων» άγνωστων ακόμα και σήμερα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Υπήρχαν - αυτό είναι επίσης σημαντικό να θυμόμαστε, είναι σημαντικό με μια έννοια που σίγουρα δεν είναι κοινότοπη και απλώς θυμίζει - υπήρχαν, επομένως, δεκάδες νέοι «δεξιοί» Ρωμαίοι, κυρίως φοιτητές, κυρίως βετεράνοι της ΕΚΕ, που «συνάντησαν» τον Έβολα μέσα από τα βιβλία του, και εκείνα τα βιβλία που διάβασαν στα κελιά της ρωμαϊκής φυλακής της Regina Coeli. Μάλιστα, ποιος ξέρει ποια άμπωτη και ροή του πολιτικού αγώνα, στα χρόνια μεταξύ 1946 και 1950, στη βιβλιοθήκη Regina Coeli, έφερε μερικά βιβλία του Evola. 

Εκεί ήταν που πολλοί από εμάς τον συναντήσαμε για πρώτη φορά, μεταξύ της μιας κράτησης και της άλλης. Εκείνη την εποχή, στις φυλακές δεν μαινόταν η ανατρεπτική διαμαρτυρία που θέλει τους «πολιτικούς» να βυθίζονται, όπως τόσοι πολλοί Μαοϊκοί «ψαρεύουν στο νερό», στο περιβάλλον των κοινών εγκληματιών, μεταξύ των οποίων κλέφτες, ληστές, εκμεταλλευτές γυναικών που προσλαμβάνονται και θεωρούνται ως «θύματα της κοινωνίας». Τότε, οι πολιτικοί κρατούμενοι ήταν μόνο από τα «δεξιά» - όπως περίπου συμβαίνει τώρα - και κρατούνταν χωριστά από τους άλλους κρατούμενους, σε ειδικά «κλουβιά». Και στο περίφημο και διαβόητο «τέταρτο χέρι» της Regina Coeli, όπου πέρασαν εκατοντάδες νέοι μας, εκ περιτροπής, εκείνα τα χρόνια, κάποιοι από εμάς ανακαλύψαμε τυχαία ότι κάποια βιβλία που δεν ήταν γνωστά πριν μπορούσαν να ληφθούν από τη βιβλιοθήκη. (Τότε, το 1950, ήρθε και ο Evola στη Regina Coeli, ήρθε προσωπικά· ως κρατούμενος, εννοώ· συνελήφθη - μαζί με περίπου σαράντα από εμάς, μεταξύ ηλικιωμένων και νέων - για μια από τις πρώτες εφαρμογές εκείνων των «μαύρων συνομωσιών» που αργότερα το καθεστώς, περνώντας από τη βιοτεχνική φάση της εποχής εκείνης στην πιο βιομηχανική του σήμερα, δεν θα έπαυε ποτέ να σκηνοθετεί εναντίον μας).

Ωστόσο, πολύ καιρό μετά την ανάγνωση των βιβλίων του εμείς - που νομίζαμε ότι ήταν νεκρός στον πόλεμο! - μπορέσαμε, τυχαία, να μάθουμε ότι, αντ' αυτού, ήταν ζωντανός. Παράλυτος αλλά ζωντανός, και μάλιστα στη Ρώμη, στο κέντρο της Ρώμης, σε ένα παλιό σπίτι του οποίου το ενοίκιο μπορούσε να πληρώσει μόνο επειδή ένας γενναιόδωρος φίλος του το είχε καλύψει και μόνο μετά από πολύμηνη κράτηση μπορέσαμε να τον ξαναδούμε, οδηγημένο στην αίθουσα του δικαστηρίου του κακουργιοδικείου όπου διεξήχθησαν οι ακροάσεις της κοινής μας δίκης, επειδή, δεδομένων των συνθηκών του, κρατούνταν πάντα στο ιατρείο Regina Coeli. Δεν μπήκε στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο Evola μεταφέρθηκε εκεί στα χέρια. Και αφού ήταν δυνατό να βρεθεί αναπηρικό καροτσάκι ή κάποια παρόμοια συσκευή σε όλη τη φυλακή και ούτε καν στο Μέγαρο της Δικαιοσύνης, τέσσερις κοινοί κρατούμενοι μεταμορφωμένοι σε νοσηλευτές  τον «έβαλαν» στην αίθουσα, τον μετέφεραν ξαπλωμένο σε ένα μουσαμά. Στη συνέχεια, βοηθούμενος, ο Evola σηκώθηκε σε μια καρέκλα, φόρεσε το μονόκλ του και κοίταξε τριγύρω, με αυτά τα εκπληκτικά, πολύ ζωηρά, πολύ διαυγή μάτια, τα ίδια που είχαν δει τα "Ordensburgers", τα Κάστρα του Τάγματος και τα ερείπια της Βιέννης, τον Codreanu και πολλά, πολλά πράγματα ακόμα και που τώρα επιθεωρούσαν με διασκεδαστική περιέργεια την τάξη του 1ου Τμήματος του Δικαστηρίου, των Assizes της Ρώμης. 

Θυμάμαι ότι είχε προσφερθεί να τον υπερασπιστεί - δωρεάν, γιατί ο Έβολα δεν είχε δεκάρα, όπως όλοι μας - ο Καρνελούτι που, ακολουθούμενος από ένα πλήθος βοηθών, θαυμαστών, νεαρών μαθητών (στο κοινό, για τον υποσχόμενο Καρνελούτι μια ντουζίνα, δεκάδες κυρίες με πηγαδάκια της καθημερινής και εγκόσμιας Ρώμης που, τότε εκτιμούσαν αυτού του είδους τις διαδικασίες), έδωσε μια από τις πιο όμορφες, πιο συναρπαστικές ομιλίες του για τον πελάτη του. Αλλά και η πιο δύσκολη - ομολόγησε αργότερα - γιατί, για να υπερασπιστεί καλά τον Evola, εκείνος ο έντιμος δεξιός φιλελεύθερος που ήταν, δεν μπορούσε να μην μιλήσει και για εμάς, για τα μικρά και άγρια ​​"περιοδικά" μας"  εκείνης της εποχής κι εμείς από το κουτί που μας είχαν βγάλει τις χειροπέδες (μας έλεγε σκάστε! κάποια στιγμή «διαμαρτύρεστε  κι εσείς εναντίον μου, όταν προσπαθώ να σας σώσω!) τον διακόπταμε, όποτε ήταν λογικό ότι μας «ζωγράφισε», έστω και από καθήκον και συλλογισμό και από τεχνοτροπία παθιασμένου υπερασπιστή, λιγότερο «ορθόδοξου», από δογματικής απόψεως, αυτού που είχε σημασία για μας , παρά τα όσα συνέβαιναν, ήταν να φανούμε, να ακουστούμε.

Έκτοτε, από εκείνα τα χρόνια, από εκείνες τις μοναδικές εμπειρίες, ένα διόλου αδιάφορο κομμάτι - ούτε σε αριθμό ούτε σε ποιότητα - της «δεξιάς» νεολαίας έγινε «Εβολιάνη» με την έννοια ότι αναφέρεται στις πολιτισμικές και δογματικές θέσεις του Έβολα. Δεν το έκανε πάντα καλά, φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα μεταξύ των εικοσάχρονων. Υπήρχε ανοησία και αφέλεια, άχρηστη ωμότητα και λανθασμένες αναφορές, καθώς και εντελώς παιδικοί ή απλώς «νεανικοί» εξτρεμισμοί που στην ουσία ήταν το πολικό αντίθετο μιας σωστής ερμηνείας αυτών των θέσεων. Αλλά όποιος θέλει να γράψει μια μέρα την αληθινή πολιτιστική ιστορία της ιταλικής «δεξιάς» σε αυτή τη μεταπολεμική περίοδο, θα πρέπει να λάβει πλήρως υπόψη αυτή τη μοναδική «συμμαχία»: μεταξύ της πιο σκληρής «δεξιάς» νεολαίας και ενός στοχαστή που, από την άλλη, για είκοσι χρόνια, δεν είχε ποτέ τους νέους δίπλα του.

Στη συνέχεια - κατά τη διάρκεια και μετά τη "διαμαρτυρία", οι διάφοροι "Μάγοι" του '68 και του '69 στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία - ο Evola άρχισε να γίνεται το σημείο αναφοράς για όλο και ευρύτερους κύκλους, όχι μόνο της νεολαίας και των «ακτιβιστών». Συνέβη, ένα άλλο μοναδικό φαινόμενο, τα ίδια έργα που κατά τη διάρκεια της εικοσαετίας είχαν ελάχιστα διαβαστεί και πράγματι είχαν παραμείνει σχεδόν εντελώς άγνωστα ως προς τη διάχυση τους γνώρισαν αξιοσημείωτες και αυξανόμενες εκδόσεις χιλιάδων αντιτύπων. Υπήρξε, πράγματι, σε κάποιο σημείο, μια πραγματική «έκρηξη» του Evola, με την επανέκδοση όλων, ή σχεδόν όλων, των βιβλίων του. Άλλες από μεγάλους εκδοτικούς οίκους, άλλες ανελήφθησαν και τυπώθηκαν εν αγνοία του ίδιου του συγγραφέα, με εντελώς «αυθόρμητες» πρωτοβουλίες, από ομάδες νεολαίας βάσης και από την πολιτική μας περιφέρεια, που έτσι θέλησαν να τα κάνουν πιο προσιτά σαν έργα.

Όλα αυτά δεν άρεσαν και πολύ στον Έβολα, αριστοκράτη σε όλα. Ήξερε λίγα από  το «σούπερ μάρκετ», το «αδιάκριτο» μάρκετινγκ της μαζικής κατανάλωσης. Πολλές φορές μας ζήτησε να παρέμβουμε, και το κάναμε αλλά, προς το τέλος, όταν παρατήρησε ότι το φαινόμενο εξαπλώθηκε αστραπιαία, δεν μας ξαναμίλησε ποτέ. Ίσως, τελικά, χάρηκε που ανακάλυψε ότι, για πρώτη φορά και ακριβώς όταν ένιωσε ότι είχε φτάσει στο τέλος της επίγειας εμπειρίας του, συνέβη ανάμεσα στις «ιδέες» του και σε έναν τόσο τεράστιο, τόσο ενθουσιώδη, κυρίως νέο και φλογερό και μαχητικό δυναμικό , εκείνη η συνάντηση που, πριν, δεν είχε γίνει ποτέ. Έτσι, άθελά του, χωρίς να κάνω κάτι για το σκοπό αυτό, ίσως χωρίς να το καταλάβω με τη «σταθερότητά» του καρφωμένο ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους, πάντα σε εκείνα τα δωμάτια, χωρισμένα μόνο ανάμεσα στο κρεβάτι και το γραφείο - ο Evola έχει γίνει ένα λάβαρο «Για την εξουσία με την νεανική και επαναστατική ‘’δεξιά’’» για να το θέσω με μια από τις εκφράσεις του- με κεφαλαία γράμματα.

Αλλά και για τον άνθρωπο Evola, πρέπει να μιλήσουμε και να τον θυμηθούμε εδώ, με την ευκαιρία αυτή. Με διακριτικότητα και μέτρο, έστω, για να μην ξεφεύγω από το «στυλ» του, που υποβίβαζε  σοβαρά στο περιθώριο ότι είχε να κάνει με το «ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο». Απλώς να σημειώσω ότι αυτός ο άνθρωπος, παράλυτος για τριάντα χρόνια, κατακτώντας την αδιάκοπη σωματική του ταλαιπωρία με μια πραγματικά ανώτερη θέληση, συνέχισε για τριάντα χρόνια να γράφει και να σκέφτεται, να διατηρεί ένθερμη και διαυγή αλληλογραφία, να δέχεται επισκέψεις  και να μιλά. Να «διδάσκει», με λίγα λόγια. Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση του είχε επιδεινωθεί, επώδυνες, μη αναστρέψιμες πληγές είχαν εμφανιστεί στο παράλυτο μέρος του σώματός του. Αλλά η διαύγεια των ιδεών και η θέληση να «κάνει» κάτι παραπάνω, να συνεχίσει την ίδια μάχη, δεν αποδυναμώθηκε μέσα του. Και έτσι έφυγε: ζητώντας μόνο, στο τέλος, να τον ανασηκώσουν για άλλη μια φορά, μια τελευταία φορά, να μπορεί ακόμα να φτάσει σε εκείνο το θρανίο που είχε γίνει το ιδανικό του όρυγμα για τρεις δεκαετίες, να μπορεί να πεθάνει δίπλα του, αλλά όρθιος.

Γιατί τελικά ο Evola έχει γίνει τόσο «διαδεδομένος» σήμερα; Γιατί διαβάζεται και παρατίθεται τόσο πολύ, μετά από τόσο μεγάλες περιόδους εξοστρακισμού, περιθωριοποίησης, παρεξήγησης ή και κοροϊδίας; Δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε κι εμείς για αυτό, δημοσιεύοντας ένα τεύχος του περιοδικού μας εξ ολοκλήρου αφιερωμένο σε αυτόν. Και εδώ πρέπει να μιλήσουμε καθαρά. Γιατί ο Evola δίνει στα «δεξιά», κάνει διαθέσιμο στην πολιτική μάχη της «δεξιάς», αυτό που δεν είχε ποτέ με δογματική έννοια, δηλαδή εντελώς οργανική: μια αντίληψη του ανθρώπου και του κόσμου, ένα παγκόσμιο «όραμα» που μπορεί να γίνει, που έχει από μόνο του όλες τις προϋποθέσεις να γίνει, «μύθος» και σημαία. Ας το ξεκαθαρίσουμε: ο Evola είχε μια τεράστια «παραγωγή»: τριάντα βιβλία, τριακόσια δοκίμια, μερικές χιλιάδες άρθρα. Προσθέτοντας επίσης την αλληλογραφία και άλλα γραπτά που εμφανίστηκαν στο εξωτερικό, αδημοσίευτα στην Ιταλία αλλά ακόμα διαθέσιμα, ένα πιθανό «πλήρες έργο» του θα αποτελείται από τουλάχιστον εξήντα - εβδομήντα τόμους: και σίγουρα, σε αυτή την τεράστια συντροφιά θα είναι απαραίτητο να διακρίνουμε πώς πολύ συνδέθηκε με διάφορες συγκυρίες και τις ίδιες «φάσεις» της πνευματικής και πολιτιστικής διαδικασίας του. Αλλά, απ' όσο γνωρίζουμε από μακροχρόνιες αναγνώσεις, είμαστε ήδη σε θέση να δηλώσουμε ότι λίγα, πολύ λίγα, μπορούν να κατηγοριοποιηθούν κάτω από την ετικέτα του τι τυχαίνει να γράφει κάθε στοχαστής με καθαρά «δημοσιογραφικούς» όρους, δηλαδή παροδικά. 

Ακόμα κι αν έχει γίνει παρόμοια αφαίρεση, παραμένει ένα αυθεντικό και κολοσσιαίο «ορυχείο» ιδεών, διατριβών, ερμηνειών της ιστορίας, αναφορών στις μεταφυσικές και υπεραισθητές, «κοινωνιολογικές» ιδέες και προσανατολισμούς για τον σύγχρονο πολιτισμό, τον Μεσαίωνα, για τα θρησκευτικά δόγματα, για τα προβλήματα του σύγχρονου σεξ και των εθίμων, για τον Ινδοάριο κόσμο ή άλλα πράγματα που κάνουν τον Evola, κατά τη γνώμη μας, έναν από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους στοχαστές, και όχι μόνο της εποχής μας αλλά όλων των εποχών. Και αρκεί να παρατηρήσουμε εδώ - ακόμα κι αν το θέμα θα απαιτούσε πολύ περισσότερο χώρο - ότι, για παράδειγμα, ο Evola έγραψε για τις αρχαίες θρησκείες και την ανατολίτικη θρησκευτικότητα, για τον Βουδισμό και τον Ινδουισμό, για "τεχνικές μύησης" και για τη μαγεία, για την αλχημεία και για αρχαία φιλοσοφία, χιλιάδες σελίδες στις οποίες δεν υπήρχε κανένας "ειδικός" και "κλαδικός" ακαδημαϊκός, που θα μπορούσε να βρει μια ενιαία ανακρίβεια, ένα μόνο λάθος, μια μόνο επιπολαιότητα, επιδεικνύοντας την απόλυτη κυριαρχία ακόμη και σε αυτά τα συγκεκριμένα θέματα, τα οποία είναι πραγματικά εκπληκτικά, και που σίγουρα μια μέρα θα βρουν κριτικούς και αναλυτές πιο αυστηρούς και πιο προικισμένους από εμάς για να πουν πώς του αξίζει.

Όσον αφορά το πεδίο, ας πούμε αυτό - με μια εικόνα που μας φαίνεται όμως ήδη αρκετά αναγωγική - του «πολιτικού πολιτισμού», η εξελιγμένη σκέψη δεν μπορεί να μην οριστεί ως η πιο συνεκτική, η πιο οργανική, η πιο ολοκληρωμένη που έχει εμφανιστεί ποτέ στη «δεξιά» σκηνή. Και εδώ, ένα μόνο παράδειγμα ανάμεσα σε πολλά, τα πολλά που θα μπορούσαν να αναφερθούν κοιτάζοντας τις σελίδες του με έντονο μάτι την ημερομηνία κυκλοφορίας των έργων του και αναλαμβάνοντας, για να το ολοκληρώσω, τον συλλογισμό που είχε ήδη προωθηθεί στην αρχή, σχετικά με το μοναδικό «κενό» που προκάλεσαν τα είκοσι χρόνια που αγνόησαν τον Evola και τις μελέτες του. Το πιο ολοκληρωμένο βιβλίο του Evola, από την άποψη της πολιτικής κουλτούρας, είναι: Η «Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο». Λοιπόν, είναι απλά εκπληκτικό να διαβάζεις αυτές τις σελίδες σήμερα και να σκέφτεσαι, να διαλογίζεσαι, στο γεγονός ότι εμφανίστηκαν το 1934, σε ένα χρόνο, δηλαδή, που τίποτα απολύτως δεν μας επέτρεπε να προβλέψουμε τι θα συμβεί αργότερα. Ο Φασισμός, εκείνη την εποχή, ήταν ακόμη σχεδόν εξ ολοκλήρου συνδεδεμένος με την «πατριωτική» και αναγωγική μήτρα του. Ο Χίτλερ και οι Εθνικοσοσιαλιστές μόλις είχαν έρθει στην εξουσία στη Γερμανία. 

Ο δυτικός κόσμος πάλευε να ανακάμψει από τον καταστροφικό «κυκλώνα» που εξαπέλυσε η Μεγάλη Αμερικανική Κρίση του 1929, και όλη η διεθνής πολιτική κυριαρχούνταν από τον κεντρικό - παραδουνάβιο «κόμπο», που είδε την Ιταλία, τη Γαλλία και την Αγγλία να περιστρέφονται γύρω από τα προβλήματα που υπήρχαν σε Αυστρία, Ουγγαρία, Γιουγκοσλαβία. Βρισκόμασταν, εν ολίγοις, στην πλήρη μετά τις Βερσαλλίες εποχή, με πρωτοβουλίες, μεθόδους και νοητικά σχήματα που, αναθεωρημένα τώρα, γνωρίζουν τόσα πολλά για τον δέκατο ένατο αιώνα. Μέσα σε ένα χρόνο, με την Αιθιοπική εκστρατεία, ολόκληρη η ευρωπαϊκή, άρα και η παγκόσμια ιστορία, θα είχε υποστεί όχι μόνο μια ξαφνική επιτάχυνση αλλά ένα πραγματικό κύμα. Και όμως, λίγοι - αν και από τους μεγάλους πρωταγωνιστές - φαίνεται να γνώριζαν επακριβώς τις ανατρεπτικές δυνάμεις που θα είχαν εξαπολυθεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, σε σημείο να εξαπολύσουν τη δίνη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ωστόσο, στο βιβλίο του Evola - και πραγματικά πιστεύουμε ότι μπορούμε να προσθέσουμε ότι αυτό συμβαίνει μόνο σε εκείνο το βιβλίο, ανάμεσα στα εκατοντάδες βιβλία για τον πολιτικό πολιτισμό που κυκλοφόρησαν σε όλη την Ευρώπη εκείνη την εποχή - υπάρχει η ακριβής, πολύ ξεκάθαρη προαίσθηση του τι θα συνέβαινε . Όπως, πάλι ως παράδειγμα, στο κεφάλαιο για τον αμερικανισμό και τον μπολσεβικισμό, που μπορεί να οριστεί ακόμη και ως προφητικό. Ο Evola, επομένως, προέβλεψε με απόλυτη ακρίβεια ότι μια συμμαχία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ρωσίας θα επιτευχθεί μοιραία, πράγματι πρόσθεσε ότι αυτή η συμμαχία ήταν «στη φύση των πραγμάτων» δεδομένων των «ενιαίων» υποθέσεων που ενέπνευσαν τόσο τον δημοκρατικό φιλελευθερισμό όσο και τον καπιταλισμό, τόσο τον σοβιετικό όσο και τον κολεκτιβιστικό κομμουνισμό. Ένα άλλο scbieramento, ένα άλλο «μέτωπο» αναδυόταν στην Ευρώπη και στον κόσμο, μεταξύ Ιταλίας, Γερμανίας και Ιαπωνίας και ανάμεσα στα δύο «μπλοκ» η άβυσσος ήταν ιδανική και δογματική, της σύλληψης του ανθρώπου και του κόσμου μάλιστα. Η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, αν δεν ηττηθούν, θα σχηματίσουν τα δύο βράγχια της ίδιας λαβίδας, προορισμένα να συντρίψουν την Ευρώπη, να την εξαφανίσουν όχι μόνο ως πολιτική δύναμη αλλά ως «φορέα» ενός συγκεκριμένου μοντέλου κοινωνίας και πολιτισμού, ως «πυρήνας» ικανός να επαναλάβει με νέες μορφές κατάλληλες για την εποχή, ενότητες ύπαρξης και κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης που συνδέονται με τις Παραδόσεις της, τις πνευματικές και ιεραρχικές.

Υπήρχαν όμως κι άλλα, τα οποία παραδόξως πέρασαν απαρατήρητα, και τα οποία - αντίθετα - αν αξιολογούνταν σωστά θα μπορούσαν να είχαν προστεθεί, να διορθωθούν, να προσανατολιστούν καλύτερα, να γίνουν οι επιλογές του καθεστώτος πιο ξεκάθαρες και λειτουργικές, τόσο στην εσωτερική πολιτική όσο και στο εξωτερική πολιτική, με τους απαραίτητους «στοχασμούς» για τη δική μας στρατιωτική δομή: η «αναβίωση» ορισμένων παραδοσιακών και πνευματικών αξιών βρισκόταν σε σαφή αντίθεση με τον όλο προσανατολισμό του σύγχρονου κόσμου, όπως είχε «χτιστεί» για αιώνες, κυρίως από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Ο αγώνας θα ήταν πικρός, σκληρός, ολοκληρωτικός. Δεν υπήρχε χώρος για συμβιβασμούς ή τακτικές συμφωνίες, αν όχι προσωρινές. Διακυβεύονταν τα πεπρωμένα του κόσμου και της ανθρωπότητας. Μόνο εμείς θα μπορούσαμε να δώσουμε μια «επαναστατική στροφή» στη σύγχρονη εποχή, γιατί διαφορετικά, ωθώντας τον εαυτό της στις ακραίες αλλά λογικές συνέπειές της, ο Evola επιβεβαίωσε «όλο αυτόν τον πολιτισμό των τιτάνων, των μητροπόλεων από χάλυβα και σκυρόδεμα, των πολυαρθρικών και εκτεταμένων μαζών με άλγεβρες και μηχανές που αλλοιώνουν τις δυνάμεις της ύλης, κυβερνήτες ουρανών και ωκεανών, θα εμφανιστούν ως ένας κόσμος που ταλαντεύεται στην τροχιά του και γυρίζει να διαλυθεί από αυτόν για να απομακρυνθεί και να χαθεί οριστικά στους χώρους όπου δεν υπάρχει πια φως, εκτός από ότι απομένει να φωτίζεται από την επιτάχυνση της δικής του πτώσης».

Πέρασαν τα χρόνια, πέρασαν οι δεκαετίες. Και τώρα βλέπουμε αυτή την «λαβίδα». Τώρα, τώρα μόλις αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την άπειρη σειρά «αξιών» που συνθλίβονται στην σύλληψη του. Τώρα και μόνο τώρα συνειδητοποιούμε τι και πόσος «πολιτισμός» - με την έννοια της ικανότητας του πνεύματος να κυριαρχεί, να εξευγενίζει τη ζωή των ανθρώπων και των λαών - έχει χαθεί. Προς τι άκρα είμαστε, όλοι στην Δύση, ταξιδευτές και ναυαγοί. Τώρα ανακαλύπτουμε τις οικολογικές τραγωδίες, ως μια πολύ σοβαρή ρήξη που προκαλείται στην ισορροπία από την παραληρηματική βιομηχανική ανάπτυξη, ανακαλύπτουμε την παραφροσύνη που ενυπάρχει στην ακαθόριστη κούρσα της επιστημονικής και τεχνολογικής «προόδου». Γιατί εκτοξεύονται συνθήματα: όπως «μητρόπολη - μεγαλόπολη - νεκρόπολη». Τα βιβλιοπωλεία γεμίζουν με δεκάδες έργα για την κρίση που απειλεί να κατακλύσει τα σύγχρονα «μεγάλα συστήματα».

Ήταν όλα γραμμένα, όλα προβλεπόμενα στις βασικές γραμμές τους, όλα είχαν «συλληφθεί» και όλα αυτά έγιναν δεκαετίες νωρίτερα στο μέτωπο του «δεξιού» πολιτισμού. Για το λόγο αυτό δεν «μνημονεύουμε» επιπόλαια. Πιο απλά και αληθινά επιβεβαιώνουμε τη δέσμευση στον αγώνα, αναδεικνύοντας τον Evola και την ουσία του έργου του ως μια σημαία που δεν είναι του χθες αλλά του σήμερα και του αύριο.









66 σχόλια:

  1. Εδώ εστιάζεται το πνευματικό και θρησκευτικό σας υπόβαθρο. Και δεν είμαι αυτός που θα το κρίνει πολλώ δε μάλλον να το κατακρίνει.

    Το να δηλώνετε ελληνοκεντρικοί και περί Πατρώας θρησκείας μοιάζει υποκριτικό. Στις παρυφές του αποκρυφισμού κινείστε και όπως γνωρίζετε καλύτερα από μένα , της Ανατολής και ενίοτε και της Μέσης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος29/5/22 12:36 μ.μ.

      ρε μόρτη αυτή η γκρίνια σου μου θυμίζει έναν διάσημο αναβάτη. θα πεις εσύ για τον Έβολα; και ξόρκια ήξερε και βιβλία έγραφε και κάνα τρίγωνο με τα θηλυκά Ες Ες έκανε και τις βόμβες έγραφε ξέρεις που ποιο είναι το πρόβλημα σου; διάβασε ελεύθερη ώρα αν δεν γουστάρεις

      Διαγραφή
    2. Καμμία σχέση αυτό που εγραψα με αυτό που λες.

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος30/5/22 2:41 π.μ.

      Έίσαι λάθος, οι περισσότεροι (και πιο ομιλητικοί) φανατικοί αντιχριστιανοί στον χώρο βρίζουν και μειώνουν συνεχώς τον μέγιστο Evola. Ο ΜΚ σίγουρα δεν συμφωνεί με τις θρησκευτικές και πνευματικές του ιδέες αλλιώς δεν θα έγραφε βλακείες όπως "θρησκεία μας είναι η φυλή μας"

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος29/5/22 1:04 μ.μ.

    Φυσικός Νόμος και Εθνικοσοσιαλισμός. Ελευθερία, Ιεραρχία, Τάξη, Πειθαρχία.

    ο τίτλος ενός άρθρου του άρματος για τον Έβολα που ανέβασε ο ιππέας στο zougla.gr για να τρολάρει τον Γκέκα

    δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Στέφανος βάζει άρθρα του Ίωνος Φιλίππου που συνεργάστηκε με τον γέρο Πλεύρη.

    ο Φιλίππου θεωρεί τον καγκεμπιτη Πούτιν ... ως τον νέο Χίτλερ και τα μέλη του άρματος δεν ασχολούνται στα σοβαρά με το ουκρανικό την στιγμή που οι ίδιοι έχουν πει σε δημόσια ομιλία ότι έχουν άτομο δικό τους στην πρώτη γραμμή και είναι υπέρ του azov

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος30/5/22 2:49 π.μ.

      Ο Γκέκας έχει μειώσει πολύ τον εαυτό του με την συμπεριφορά του τα τελευταία χρόνια αλλά κάποιοι ψάχνετε αφορμή για τζέρτζελο και χαμό στα σχόλια. Τι σχέση έχει η γνώμη του Φιλίππου για τον πόλεμο και τον Πούτιν με τα άρθρα που ανεβάζει; Προσωπικά, όσο γελοίο μου φαίνεται να φαντάζεσαι τον Πούτιν ως νέο Χίτλερ τόσο γελοίο μου φαίνεται να φαντάζεσαι τους χρήσιμους ηλίθιους του Αζοφ ως νέα SS που τους επιτέθηκαν άδικα αλλά θα πάρουν την εξουσία και θα σώσουν την "λευκή φυλή" από τους μπολσεβίκους. Παρεπιπτώντος, αν δεν το γνωρίζεις, τον Πούτιν τον παρομοίαζαν με τον Χίτλερ και οι αζοφίτες στο επίσημό τους telegram, παραθέτοντας και με έμφαση το ρητό του Τσώρτσιλ περί φασισμού.

      Και εδώ που τα λέμε τι θεωρείς "σοβαρή ενασχόληση", να ανεβάζεις κάθε μέρα συναισθηματικές, προπαγανδιστικές αναρτήσεις χαμηλού επιπέδου όπως ο ΜΚ;

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος30/5/22 1:10 μ.μ.

      Για την καλλιτεχνική σας ενημέρωση, παρακολουθείτε τον μονόλογο από το έργο ΄΄το ημερολόγιο ενός τρελού΄΄. Σκηνοθεσία, φωτογραφίες,υποκριτική, Αρ.Κ.

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος30/5/22 7:27 μ.μ.

      Πράγματι, ο Γκέκας το έχει ξεφτιλίσει και εκτίθεται συνεχώς και περισσότερο. Όσο και να προσπαθείς να τον δικαιολογήσεις φίλτατε ο κόσμος βλέπει

      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος31/5/22 12:45 π.μ.

      1:04 γιατί αποπροσανατολίζεις ρε τρολόμετρο; Φυσικά και είσαι ο ίδιος ο ιππέας, θάθελες κακόμοιρε νάχες γράψει τέτοιο άρθρο!

      Αυτό που αναφέρεις δημοσιεύτηκε στη Ζούγκλα.γρ το 2011!!!
      https://www.zougla.gr/page.ashx?pid=80&aid=405749&cid=122

      Και είναι αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Άρματος, τι μας τσαμπουνάς λοιπόν;
      Εσύ μόνο για life style των υπογείων και των υπονόμων είσαι ικανός. Συγγραφέας πορνογραφικών μυθιστορημάτων.

      Τώρα με τον 2.49 που στάζει φαρμάκι και δεν το κρύβει δεν αξίζει να ασχοληθώ!

      Διαγραφή
    5. Ανώνυμος31/5/22 2:18 μ.μ.

      .... 2:49 μήπως αυτοί που ενοχλούνται σφόδρα από τα άρθρα του μκ είναι οι κύριοι του ΙΣΤΟΣ; ούτε σήμερα το άρμα μια λέξη για τον επικό αγώνα των Ουκρανών ενάντια σε τύπους που μπαίνουν στα χωριά με σφυροδρέπανο και ύβρις προς τον ντόπιο πληθυσμό. Εδώ γίνεται μάχη και το άρμα βάζει Πολέμη

      Διαγραφή
    6. Ανώνυμος31/5/22 2:31 μ.μ.

      12:45, να σε ενημερώσω πως ο ιππέας έπαψε πια να καβαλάει φοράδες. Το νέο του επαγγελματικό εγχείρημα είναι οι φωτογραφίες.

      Διαγραφή
    7. Ανώνυμος31/5/22 3:19 μ.μ.

      Ο ιππεύς

      Του ιππέως

      Τω ιππεί

      Τον ιππέα

      Ω ιππέα

      Διαγραφή
    8. Ανώνυμος2/6/22 10:34 μ.μ.

      Αν κάποιος επιθυμούσε να γνωρίσει από κοντά όλη την νεοελληνική βλακεία και υπεροψία ποιο πιστεύετε ότι θα ήταν το καταλληλότερο μέρος να τον στείλετε; Προφανώς στο παρόν ιστολόγιο! Ωστόσο, όσοι παροικούντες περί την τραγελαφική νεογραικύλικη πραγματικότητα, πίσω από αυτές τις αλανικές ή, μάλλον, αλανιάρικες συμπεριφορές δεν βλέπουμε μεμονωμένα άτομα ή γκρούπες αλλά το ίδιο το κράτος. Συνεπὠς δεν σκοπεύουμε να αναλύσουμε τις ανοησίες διαφόρων προσώπων καθώς θα καταλήγαμε να συγγράψουμε την ...Μαχαμπαράτα της ηλιθιότητος.

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος30/5/22 10:48 μ.μ.

    Εμένα μια χαρά μου φαίνεται ο Γκέκας. Αθλητικός, αριανιστής, Εθνικοσοσιαλιστής.
    Καμία σχέση με ακροδεξιούς μασκαράδες και κοντόχοντρα μπαρμπαδέλια.
    Τι άλλο θέλετε κύριοι;
    Να σας σώσει; Αφού δεν σώζεστε με τίποτα .
    Ή να γεννήσει "εθνικιστικό κίνημα" από την τσέπη του;
    Πάρτε το είδηση κύριοι. Ο μέσος "εθνιστής" εν Ελλάδι λακαμάς εγγενήθη και λακαμάς θα πεθάνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος2/6/22 10:34 μ.μ.

      Ε​​χει κατακλυσθεί η ελλαδική ακροδεξιά με ανθρωπόμορφα σκύβαλα που φιλοδοξούν να μας προσελκύσουν γύρω τους νομίζοντας ότι ο βόθρος χρήζει διογκώσεως αντί αποξηράνσεως! Εντρεπόμενοι να υπογράψουν επωνύμως τις όποιες ανοησίες τους και, πολύ περισσότερο, αισχυνόμενοι να εμφανίσουν το πρόσωπό τους το οποίο αποκρύπτουν με φλουταρίασματα και λοιπούς … «φερετζέδες» της τεχνολογίας, καταδύονται σε αβύσσους ανοησίας δια αθλίων διαδικτυακών σχολίων συμβάλλοντας στην, συνακόλουθη παντοδαπή κατερείπωση των ήδη ερειπίων της, πάλαι, Αισθητικής της κοινωνίας των γραικύλων ως γνήσια παράγωγά της. O Eθνικοσοσιαλισμός, όπως και ο Φασισμός, ως λαμπρές και τεράστιες κοσμοθεάσεις, είναι φυσικό, μεταξύ ομοίως λαμπρών και τεράστιων νοών, να προσελκύουν και άφωτα ασήμαντα ανθρωπάρια τα οποία θέλγονται από το μεγαλείο των εν λόγω κοσμοθεάσεων και θέλουν να "κλέψουν" λίγο από αυτό ώστε να αναπληρώσουν τα δικά τους υπαρξιακά κενά.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος3/6/22 6:36 μ.μ.

      ιππέα βλέπεις ότι σε κατάλαβα και χωρίς να μας πεις το όνομά σου. Για το Ουκρανικό τελικά θα πάρεις θέση ή θα κάνεις πάλι τον ''κινέζο'' πετώντας την μπάλα στην εξέδρα για να αποφύγεις να απαντήσεις; όσο για την εμμονή σου να ζητάς ονόματα και φωτογραφίες συναγωνιστών, τα ίδια ζητάει και η κρατική ασφάλεια που σίγουρα θα τα δίνει και στη Μοσάντ. Βλέπεις σε τι επικίνδυνους συνειρμούς μπαίνουμε;

      - φοραδοκυνηγός

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος31/5/22 9:54 μ.μ.

    «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
    τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
    όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
    μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
    μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
    Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
    γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
    στα σχόλια των ιστολογίων
    την καθημερινήν ανοησία,
    ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική».

    Μίζερες και βαρετές υπάρξεις σκοτώνουν τον χρόνο τους πλέκοντας φανταστικές ιστορίες, ίντριγκες και υποθέσεις. Αδυνατούν να αποδεχτούν το ότι βυθίζονται καθημερινώς σε έναν βάλτο ανυπαρξίας και μηδαμινότητας, έτσι καταφεύγοντας σε μια προσφιλή ψυχονοσικής φύσεως τακτική φορτώνοντας τα δικά τους κουσούρια σε άλλους. Κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, θεωρούν ότι όλοι τους μοιάζουν και δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι υπάρχουν καλύτεροι από αυτούς. Κάποιοι όντως καταφέρνουν και ιππεύουν, καβαλουν την Τίγρη. Κάποιοι άλλοι παραμένουν εσαεί ανίκανοι να ιππεύσουν το οτιδήποτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος1/6/22 9:23 π.μ.

      Παιδιά σιωπή, ο φωτογράφος βαριέται πάλι..

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος1/6/22 1:05 μ.μ.

      Τι μας λέει τώρα ο ποιητής, στην αυτοκριτική το γύρισε;

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος1/6/22 7:09 μ.μ.

      βαριέται ο ιππέας αλλά τόσο καιρό ακόμα να γράψει άρθρο για τη θέση του στο Ουκρανικό! Τί έγινε παγιδεύτηκε ιδεολογικά και φοβάται να μην εκτεθεί; όταν ήταν όμως να κοροϊδέψει εμάς εκεί στα Φυλετικά που μετρούσαμε κρανία και κρατούσαμε λευκόμετρα, εκεί ήταν λαλίστατος εκθειάζοντας και τον Ρουβίκωνα. όλοι κάποια στιγμή βρίσκουν τον δάσκαλό τους όμως...και ο ιππέας το βρήκε στο πρόσωπο του Πούτιν!

      - φοραδοκυνηγός

      Διαγραφή
    4. Κι αν...1/6/22 8:54 μ.μ.

      Άμιππος κι αν απόμεινες προτού να μπεις στη μάχη,

      άδοξα κι αν ηττήθηκες προτού να ρίξεις βέλος,

      ευγνώμων για τη μοίρα σου να μένεις ως το τέλος,

      εκείνη που σου έδειξε "τι" χρήζει στη ζωή.



      Αν μεσ’ τα χέρια σου κρατάς σημαία υποσταλμένη

      θυμήσου πως το χρέος σου ορθώνεται βαρύ,

      να την σηκώσεις αψηλά σε σένα απομένει

      στη νέα μάχη που ‘ρχεται στου χρόνου την αχλύ.



      Την ήττα σου σεβάσου την και μη την ευτελίζεις

      κάνοντας μιαν απώλεια βαριά πανωλεθρία.

      Μην αλυχτάς σα το σκυλί που ο αφέντης δέρνει

      και μη νομίζεις πως ο εχθρός απέναντί σου στέκει!



      Μέσα σου ο αντίπαλος το νου σου παραδέρνει

      και το «εγώ» σου άρρωστο πληγιάζει τη ψυχή

      κι αν στην απολογία σου «Συγγνώμη!» δεν φωνάξεις

      το αύριο πιο άτεγκτο προσμένει στη στροφή.



      Κράτα αξιοπρέπεια και μη ψελλίζεις μύθους!

      Τούτη την ώρα δεν φελάν’ φιγούρες σκηνικές

      που ξετυλίγονται φαιδρά σε μιας κάμαρας τοίχους

      όπου, σπουδαία καταντούν ...γελοίες παιδιές.



      Η όποια συμπαράσταση των γύρω … «πατερίτσα»

      σου δείχνει μια χωλότητα ακόμα πιο δεινή,

      δεν είναι ο οίκτος βάλσαμο που αναστρέφει ήττα,

      αλλά το ορθοπάτημα που μόνος σου θα βρεις.



      Δεν είναι ο «αυλόγυρος» του μαχητή το ξίφος,

      μήτε κι οι χειροκροτητές που θώπευσαν αφτιά!

      Εκείνο που χρειάζεσαι Παιδεία του Ήθους είναι

      και όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν μετά!



      Δεν ήξερες, δε ρώταγες…

      …βλέπεις, τα ξέρεις όλα!

      Οι μάχες έτσι χάνονται κι οι πόλεμοι συχνά,

      για όποιον δεν κατάλαβε πως οίηση δε φτάνει

      για να νικήσει τον εχθρό που μέσα κουβαλά!



      Μείνε ορθός κι αληθινός, όσο κι αν δε σου πάει

      κι επούλωσε όπως μπορείς και τούτη τη πληγή.

      Τις μάχες ένας πόλεμος ελάχιστα μετράει

      κι αυτός είναι ο κότινος που θε’ να κερδηθεί!

      Διαγραφή
    5. Ανώνυμος2/6/22 5:18 μ.μ.

      Κι εμείς αναρωτιώμασταν και μας έτρωγε η αγωνία, ποια είναι η θέση του τέλη στο Ουκρανικό.
      Ένας Πούτιν τελικά στρίμωξε τον μέγιστο των ελλήνων εθνικοσοσιαλιστών.. τι λε ρε παιδί..

      Διαγραφή
    6. Ανώνυμος2/6/22 10:27 μ.μ.


      Το παραπάνω κείμενο δεν έχει copyright γιατί δε γράφτηκε από ανθρώπινο χέρι, αλλά από τις καθημερινές συνθήκες.

      Διαγραφή
    7. Ανώνυμος2/6/22 10:32 μ.μ.

      Aνώνυμε 31/5/22 9:54 μ.μ. Οι ολίγιστοι εναπομείναντες Έλληνες είμαστε ευγνώμονες για τις σοφές διδαχές σου προς τις ανελλήνιστες λαότητες που ομνύουν για θρηνητικά φραπεδομπυρομπουζουκοσούβλακα. Ενέσκηψε ω πρεπόζιτε! Οι πλείστες όσες ιδιαιτερότητές σου δικαιολογούν πλήρως την Υψηλή αισθητική του βίου σου.

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος1/6/22 1:21 π.μ.

    Πριαπικά η ψευδαίσθησή της διακόρεψε την διαπερατότητα της τουβλοστοιχίας, περνώντας μεσ΄ απ΄ τις ξευγαρωτές τρύπες του προφίλ της, και σαν ταξίμι φιλίας κάποιας μικρής αγγελίας περιοδικού ξεθύμανε στην άλλη άκρια της τουβλοσειράς, προσκρούοντας πάνω.. τους κι ακούγοντας τον διάλογό τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος2/6/22 6:15 μ.μ.

      Τι μαλακίες γράφεις.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος2/6/22 6:51 μ.μ.

      Κι όμως φίλτατε, δεν έχεις ιδέα περί τίνος γραπτού πρόκειται.

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος2/6/22 7:43 μ.μ.

      Η δυσφορία τ΄ αγνοημένου κι η ευφορία του προτιμημένου μαλλιοτραβήχτηκαν πάνω στο πάλκο όπως συμβαίνει κάθε μετά τα καλλιστεία με φυσικούς αυτουργούς τις μανάδες - μαινάδες των ηττημένων, οι δυσφορευφοροκατσαρορότριχες αιωρούνταν στο πεδίο της αντιδικίας σαν χνούδια νεοσσών που ξεχύθηκαν από φωλιά πουλιών πετροβολημένη από γαβριάδες.

      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος2/6/22 10:32 μ.μ.

      Πολύ κουραστικά τα πλακώματα των ακροδεξιών όπου συναντηθούν στο ίντερνετ. Αμέτρητες μονοψήφιες ομαδούλες, ηγετίσκοι της πλάκας και παράγοντες ούτε καν του εαυτού τους, βγάζουν ότι χειρότερο μια γυφτιά που λερώνει αυτό που υποτίθεται εκπροσωπούν. Ντροπή ρε ξεπεράσατε και τις πρωινατζούδες του Αντένα κι ύστερα μιλάτε για πούστηδες όταν εσείς είσαστε χειρότεροι κι από τραβέλια. Όταν καμιά γκόμενα δε παίζει στη ζωή σας παίχτε τον μόνοι σας να στανιάρετε. Άντε μη πω.

      Διαγραφή
    5. Ανώνυμος4/6/22 8:02 π.μ.

      Οι πονηροί ποτέ δεν αγαπούν, ωστόσο κάνουν τους ερωτευμένους. Τεράστια διαφορά τους χωρίζει απ’ την πραγματική αγάπη δυο ετεροφύλων, που διέπονται από μια υψηλή κοινωνία αναβλύζουσα από την πνευματοψυχοσύνθεση της Θείας αγάπης, μητρός της ευτυχίας. Αυτοί είναι ξένοι σ’ αυτή την αγάπη. Αυτοί διέπονται απ’ την ηδονικοσαρκική έλξι ή ανάγκη, που σβήνει με τον κορεσμό ή τα γεράματα. Γι’ αυτό αντί αϋλους σαΐτας χρησιμοποιούν για να πετύχουν το σκοπό τους τρόπους που δημιουργούν ερεθισμό των ενφύτων [sic] εγωϊστικών τάσεων ήτοι της ζήλειας και της φιλοδοξίας του ατόμου

      Διαγραφή
    6. Ανώνυμος4/6/22 8:20 π.μ.

      Ετσι η συμβολή μου (ενδημικό κελάηδισμα στο τέναγος της πόλης) εκκαμινεύει τα ευρήματα της οψίγαμης σύζευξης της νεποτικής ενδοτικότητας με τις ωμοφάγες Αρπυιες της της νιόπλαστης μυθογραφίας. Σύντροφε σε Σένα θα ‘θελα να πρωταντηχήσω τα εύφωνα ευκληρήματα του Χείρωνα που, ώς τα σήμερα, εφηδύνουν ηπιόδωρα τους αλαλαγμούς της βακχικής πομπής των ζείδωρων Πριάπων.

      Διαγραφή
    7. Ανώνυμος4/6/22 11:30 π.μ.

      Στο τέναγος αδελφές μου, στο τέναγος !

      Διαγραφή
    8. Ανώνυμος4/6/22 11:32 π.μ.

      τέλη ξέχασες να αναφέρεις και το ΄΄παλκοσένικο΄΄.

      Διαγραφή
  6. Ανώνυμος1/6/22 9:40 π.μ.

    Τα κοριτσομπούμπουκα άλλαξαν τον ρυθμό τους μ΄ένα κεφάτο καν-καν, ενώ μόλις τώρα φάνηκαν τα φτεροπούπουλα που χάιδευαν τις γάμπες τους. Η μούσα έσπευσε να ενωθεί μαζύ τους. Ο σέμπρος λύσσαγε απ΄ τη ζήλεια του κι όλο σκούπιζε τα δάκρυα του. Οι φυσαρμόνικες κόντευαν να βραχνιάσουν και ήδη ζήταγαν, για να κατασιγάσουν τον ερεθισμό τους, το πασίγνωστο ιδιοσκεύασμα της γαργάρας με ξυλόπροκες.
    Ω ναι, είσαι ο καλύτερος !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος2/6/22 10:23 μ.μ.

      Θαυμάστε τα καλιαρντά του "αλύγιστου" συναγωνιστή

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος2/6/22 10:30 μ.μ.

      Η τακτική του κ. Καλέντζη είναι γνωστή. Παραμονεύει σαν το φίδι και παγιδεύει τα ποντικάκια. Μόνο που κάποια ποντικάκια δεν χρειάζονται τον κ. Καλέντζη και παγιδεύονται από μόνα τους. Ηθικό ή ανήθικο αυτή είναι η αλήθεια. Τώρα το πως ο κ. Καλέντζης καταφέρνει πάντα να παρασύρει τα ποντικάκια στο δικό του χώρο στα δικά του νερά για να τα χάψει αυτό είναι άλλο πράμα. Ας μη κάνουμε εχθρούς ακόμα και όταν δεν μπορούμε να κάνουμε φίλους και αυτό είναι το συμφέρον μας. Ας θυμόμαστε ότι τα φίδια είναι ακίνδυνα αν δεν τα ενοχλούμε.

      Διαγραφή
  7. Ανώνυμος1/6/22 9:13 μ.μ.

    Στέφανος Γκέκας: αθλητικότατος, μουσικότατος, πολιτικότατος.
    Δεν είναι για τα δόντια σας καλικάντζαροι και λοιπά καραγκιοζάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος2/6/22 6:05 μ.μ.

      Συνέχισε αρίστο (9:13) τις φτηνές προβοκάτσιες σου, σου πάνε πολύ !

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος2/6/22 10:28 μ.μ.

      Έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου , του οργασμού , της φίνας σου της μάρκας των τσιγάρων σου ...

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος4/6/22 10:14 μ.μ.

      Των παπουτσιών μου; Της ομπρέλας μου;

      Διαγραφή
  8. Ανώνυμος2/6/22 11:03 μ.μ.

    Παρατηρώ πως ο Αρ.Κ. είναι η αίωνια Νέμεσις του Στ.Γκ. Είμαστε θεατές μιας ακατάπαυστης σύγκρουσης με ανώνυμα σχόλια, υπονοούμενα και αλληλοκατηγορίες. Στην παρούσα ανάρτηση γράφουν και οι δύο ανώνυμα σχόλια τα οποία είναι ξεκάθαρα και στον πλέον αφελή. Εν τέλει σε τι διαφέρουν αυτές οι δύο προσωπικότητες; Για εμένα αλληλοσυμπληρώνονται!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος4/6/22 7:57 π.μ.

      Αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος, μετά από 6 χρόνια ξεκατινίσματος το έχουμε πλέον όλοι καταλάβει.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος4/6/22 3:06 μ.μ.

      Θα το ήθελες πολύ να το πιστέψουμε πως είναι έτσι, παμπόνηρε φωτογράφε ή επίδοξε Σαμψών... Η τελευταία σου απελπισμένη προσπάθεια.
      Όμως είναι μέγιστο δυστύχημα για μια τέτοια στρατηγική όταν δεν μοιάζεις του Σαμψών αλλά μάλλον της Δαλιδάς!

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος4/6/22 8:50 μ.μ.

      Ἐξι χρόνια ξεκατινίσματος ήταν αρκετά, σε παρακαλώ λύστε αλλού τα προσωπικά σας...

      Διαγραφή
    4. Τιμόθεος4/6/22 11:31 μ.μ.

      Είναι ένα πρόβλημα που πρέπει νε επιληφθεί ο διαχειριστής της σελίδας. Σε κάθε ανάρτηση βλέπουμε τσακωμούς μεταξύ των δύο προσωπικοτήτων και πρέπει να σταματήσει. Είναι γνωστό πως παλιά ηταν πολύ στενοί φίλοι και ξάφνου κάτι άλλαξε και από τότε ξεμαλλιάζονται στο ιντερνετς. Ένα ιστολόγιο της τρίτης θέσης δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για τα καυγαδάκια τους, ας τηλεφωνηθούν κάποια στιμγή και είμαι σίγουρος πως θα τα ξαναβρούν και θα είναι καλά όπως τότε. Παρακαλώ την ΣΟ να τους αποβάλει από τα σχόλια. Ευχαριστώ.

      Διαγραφή
    5. Ανώνυμος5/6/22 12:06 π.μ.

      ποτέ δεν υπήρξαν στενοί φίλοι ο Στέφανος Γκέκας και ο Αριστοτέλης Καλέντζης ... ....

      Διαγραφή
  9. Ανώνυμος2/6/22 11:32 μ.μ.

    Βρε μασκαρά 6:05 εγώ με τον Γκέκα είμαι ή τουλάχιστον τον εκτιμώ Και αθλητικός είναι, όπως οφείλει να είναι ένας γνήσιος εθνικοσοσιαλιστής, και γνήσια πολιτικός (με την αριστοκρατική έννοια) και μουσικός. Προπάντων το τελευταίο, παραπέμποντας στο πλατωνικό περιεχόμενο της έννοιας.
    Ξυπνάτε, γιατί έχετε αποβλακωθεί εντελώς από την δημοκρατία και δεν μπορείτε να διακρίνετε τον έπαινο από την "προβοκάτσια".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος3/6/22 6:59 π.μ.

    Συναγωνιστές ηρεμήστε, πλάκα σπάει ο άνθρωπος να περνά την ώρα του και οι άλλοι τσιμπάνε και το συνεχίζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος3/6/22 10:09 π.μ.

    Με φτιάχνει πολύ το γλέντι που ρίχνει ο ιππέας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος4/6/22 7:53 π.μ.

      Εκείνος να δεις πόσο φτιάχνεται συναγωνιστή

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος4/6/22 11:24 μ.μ.

      Γατόπαρδος είσαι ρε φωτογράφε

      Διαγραφή
  12. Ανώνυμος3/6/22 12:03 μ.μ.

    Παρακαλείται ο ...... ...... να σταματήσει τις τ..... του στα σχόλια του ΜΚ. Τον έχουν πάρει χαμπάρι μέχρι και οι ιππείς του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος3/6/22 12:08 μ.μ.

    Μην τον κατακρίνεις, είναι από τις πιο τίμιες απόπειρές του να λογοτεχνήσει και φιλοσοφήσει. Ο καθένας μοιράζει ό,τι έχει στο καλάθι του. Πέραν της ..... και των αρρώστων ..... συμπλεγμάτων υπάρχει ένα πομπώδες κενό που όσο κι αν προσπαθεί να το καλύψει με ραφιναρισμένα καλιαρντά, όσο κι αν ξεγελά όσους κατά καιρούς τον πλησιάζουν, ο ίδιος το αναγνωρίζει και δεν μπορεί να το αποδεχθεί. Αδυνατεί να συντάξει ένα ιδεολογικό κείμενο έστω και δέκα γραμμών. Όποτε προσπάθησε γελοιποιήθηκε σε ακραίο βαθμό και ως εκ τούτου αφιερούται στα τόσο προσφιλή του ..... και διαδικτυακά σχόλια. Τον βλέπετε να λυσσάει κατά καιρούς στα σχόλια των ιστολογίων καθώς μισεί και προσπαθεί να μειώσει ο,τιδήποτε του θυμίζει πόσο λίγος είναι, παρά τα οικόσημα, τις ..... καταγωγές, τις στολές, τις ευγενείς πολεμικές τέχνες και τα κειμήλια που χρησιμοποιεί για να καλλιεργήσει την εστέτ εικόνα του, με την οποία έχει απίστευτο πάθος. Αποτελεί τον ορισμό του απεχθούς φιλέκδικου ......, παρατηρήστε τον απλά να χαμογελά και θα καταλάβετε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος3/6/22 12:40 μ.μ.

      12:08, εξαιρετική η σκιαγράφιση της ανισόρροπης περσόνας της πλατείας Μαβίλη.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος3/6/22 11:23 μ.μ.

      Ποίος σε, άναρθρος, μυκηθμός διέφυγεν του σφιγκτήρος σου, ανυπτόποδε γραικύλε;

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος4/6/22 1:28 π.μ.

      Δεν έχω ξαναδιαβάσει αντίστοιχο μνημείο σκτατοψυχίας από κάποιον προς ένα άγνωστο σε αυτόν πρόσωπο...

      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος4/6/22 6:48 π.μ.

      Εξαιρετικό ψυχογράφημα συναγωνιστή. Πού έμαθες να κάνεις τέτοιες ψυχολογικές αναλύσεις στον ...Όλυμπο ή στην ΓΑΔΑ;

      Διαγραφή
    5. Ανώνυμος4/6/22 7:47 π.μ.

      Είναι πολύ φυσικό σε μιαν εποχή ελλειμματικής Παιδείας οι ανθρώπινες συμπεριφορές να αποκλίνουν, συχνά και του κοινωνικού κανόνος αλλά και του ατομικού συμφέροντος. Και μέσα σε αυτή την λαίλαπα της κουλτούρας της αγενείας κάποιος αργόσχολος αλητήριος, γνήσιο τέκνο της ημι-καλλιεργημένης μεσαίας τάξης προσπαθόντας να κρύψει τα δικά του σύνδρομα γράφει ασυναγώνιστες ηλιθιότητες σε ένα φόρουμ που φαίνεται πως έχει καταντήσει ίδρυμα φιλοξενίας ανιάτων. Η υπερτροφικότητα του «εγώ» την οποία καλλιεργεί, επίσης, η μοντέρνα κοινωνία της κουλτούρας της αγενείας των φόρουμ, αποτελεί ακόμη έναν παράγοντα ασυμβατότητος του ατόμου με την όποια έννοια του εθνικοσοσιαλισμού ή εθνικού κοινωνισμού. Δυστυχώς, οι εγωκεντρικές αγκυλώσεις που αναπτύσσονται από την κουλτούρα της αγενείας δεν επιτρέπουν την «ίαση» του εγωιστικού επάρματος στον σύγχρονο κοινωνάνθρωπο-σχολιαστή κατευθύνοντάς τον συχνά σε αυτοκαταστροφικές «ατραπούς» με δυσάρεστα, για τον ίδιον, αποτελέσματα. Είναι γεγονός ότι σε εποχές κρίσεως των Αξιών, όπως η παρούσα, παρατηρούνται συμπεριφορές κοινωνικής παραφροσύνης αλλά ποτέ δεν φανταζόμασταν την δυσανεξία η οποία πλήττει την σημερινή ελλαδική (και ποσώς «Ελληνική») Κοινωνία της οποίας οι αμπελοφιλοσοφούντες φθάνουν σε σημείο ψυχοπαθητικής αυτο-αμφισβητήσεως «φιλοσοφούντες και ψυχογραφούντες μετά μαλακίας»! Θα ήταν άσκοπο να ασχοληθούμε με «ψυχογραφούντα» φληναφήματα διεκδικούντα «δάφνες» εντυπωσιασμού και ξερολισμού διότι δεν είμαστε θεράποντες παραπαιόντων! Αυτά είναι ψιλά γράμματα που δεν μπορούν, βεβαίως, να αντιληφθούν οι συμπαθέστατοι «σχολιαστές» του παρόντος φόρουμ λόγω …θέσεως αλλά και προϋποθέσεων …σοδομισμού διότι, όπως και πάντα, κάποιοι σοδομίζουμε δυνατούς εχθρούς όπως το δημοκρατικό καθεστώς, ενώ οι «σχολιαστές» σήμερα αποζητούν ευκαιρίαν αυτοσοδομισμού δια …φαντασιώσεων τις οποίες δεν προτίθεμαι να …αναψύξω!
      Ατυχής Ελλάς και ποιοι σε κατερράκωσαν…!

      Διαγραφή
    6. Ανώνυμος5/6/22 12:35 π.μ.

      Άκου Αριστοτέλη. Αν είσαι εσύ στο σχόλιο αυτό. Είναι λογικό να οργιάζει ή κριτική σου προς τους νεότερους αφού δεν δέχτηκες ποτέ ότι κάποιοι ίσως είναι καλύτεροι σου. Όμως λάθη πολλά ομιχλώδες το πεδίο της όρασης σου της πολιτικής εννοώ. Ο παραλογισμός σου εμφανής ακόμη και στο τελευταίο αφιέρωμα σου που πανηγύρισε το ιντυμιντια. Τελικά παρά την όποια προσφορά σου και τον εγκλεισμό σου κατάφερες να τσακωθείς σχεδόν με όλους. Να θρέψεις κακίες και μίση. Να μείνεις μόνος ναι και ίσως λίγος. Ε όχι λοιπόν δεν είσαι Νετσάγιεφ ένας δον Κιχώτης ίσως είσαι αλλά ποτέ δεν θα έχεις θέση σε ένα βιβλίο παρά μόνο σε ένα λήμμα στο διαδίκτυο. Μπορούσες να είσαι πολλά περισσότερα όμως δεν ήθελες όχι γιατί δεν μπορούσες αλλά γιατί η μοίρα το ήθελε να σβήσεις μέσα στην απαξίωση. Σε ευχαριστούμε για τα θετικά. Θα σε διαγράψουμε όμως οριστικά γιατί παρά το βάρος της νιότης σου βρέθηκες λίγος τόσο λίγος που δεν έχεις ούτε το θάρρος της διαδικτυακής σου υπογραφής

      Ρήσος

      Διαγραφή
  14. Ανώνυμος3/6/22 4:24 μ.μ.

    Κοπι Πειστ τα ίδια σχόλια κάνει ο φωτογράφος. Παράσταση δίνει και εσείς τον αφήνετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος4/6/22 8:37 μ.μ.

      Συναγωνιστή 6:48, για τη ΓΑΔΑ μπορείς να ρωτήσεις κι ο ίδιος. Μια μεσοτοιχία σας χωρίζει.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος4/6/22 8:52 μ.μ.

      Πάντως 12:08 τον υποτιμάς τον τέλη και δικαίως σκούζει. Προφανώς δεν έχετε ενημέρωση για τα πρόσφατα τεκταινόμενα του χώρου. Λοιπόν στο ε/σ συνέδριο του Μαρτίου που οργάνωσε ο πρεπόζιτος, σε γνωστό μπιστρό των Αθηνών, ανέπτυξε ιδεολογική πλατφόρμα 64 λέξεων. Το κοινό που παραληρούσε με την αναμφισβήτητη ηθικοπνευματική του δομή, αποτελούνταν και από προσωπικότητες του εξωτερικού. Της Αρμενίας, της Μογγολίας, ενώ κάποιοι είδαν κι ένα αραβικό άτι να πίνει αμέριμνο το perrier του σε μια γωνιά.

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος5/6/22 12:12 π.μ.

      είναι αλήθεια ότι έχει δοκιμάσει πολλάκις λουκουμάδες της πολίτικης κουζίνας; έπεσε το γέλιο στην εκπομπή με τον χάρη αλλά τα σχόλια εδώ είναι το Βατερλώ του. ΜΚ ετοιμάσου για ειδικό αφιέρωμα στο ιντυμιντια έτσι κάνει αυτός όταν δεν κοιμάται ξεθάβει φωτογραφίες επώνυμα λινκς και μετά ανεβάζει ζούγκλα και αλλού

      Διαγραφή
  15. Ανώνυμος4/6/22 10:17 μ.μ.

    Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει, με το που αναφερθεί το όνομα του Γκέκα στα σχόλια σκάνε τα τρολάκια που την βρίσκουν με τις έριδες και προσπαθούν να ξαναζεστάνουν την κόντρα Γκέκα-Καλέντζη. Ρε παιδιά, άλλη δουλειά δεν έχετε; Είστε ε/σ που την βρίσκετε με ξεκατινιάσματα και υπονοούμενα στα σχόλια; Και εσύ βρε ΜΚ γιατί το αφήνεις αυτό να συνεχίζεται; 9/10 σε αυτό το άρθρο είναι ή εμφανές τρολάρισμα ή σαχλά υπονοούμενα ή προσπάθεια να εμπλακεί πάλι ο Γκέκας ή ο Καλέντζης σε ξεκατίνιασμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος6/6/22 1:53 μ.μ.

      Νομίζω πως αυτός ο εξισωτισμός των δύο προσώπων, γίνεται εκ του πονηρού. Για όσους παρακολουθούν κι έχουν μία στοιχειώδη αίσθηση διάκρισης, πάντα ο Καλέντζης ανώνυμα, ξεκινά ένα σχόλιο που να μέμφεται τον Γκέκα. Μετά τσιμπάει κάποιος και απαντά. Ε από εκεί και πέρα ξεκινά το τσίρκο. Παρατηρώ χρόνια την γραφή και των δύο και μπορώ να διακρίνω πότε γράφει ο ένας ή ο άλλος. Σίγουρα ο Γκέκας γράφει με το όνομά του ή ως Ηρακλής, ενώ ο Καλέντζης γράφει ανώνυμα ή με διάφορα ψευδώνυμα.

      Διαγραφή
  16. Ανώνυμος4/6/22 10:46 μ.μ.

    ΜΚ υποτιμάς πολύ το ιστολόγιό σου επιτρέποντας τέτοιου τύπου σχόλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για να επικοινωνήσετε άμεσα με την συντακτική ομάδα μας καθώς και για συνεργασία στην αρθρογραφία, νέες κυκλοφορίες βιβλίων και περιοδικών, ενημέρωση σχετικά με νέα ιστολόγια, απορίες, διαφωνίες, μουσικά νέα ή labels, ομιλίες και εκδηλώσεις, προτάσεις στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση: blackmilitiagr@gmail.com

Η συντακτική ομάδα δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.

Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Ο κάθε αναγνώστης μπορεί να εντοπίζει τη θεματική περιοχή που τον ενδιαφέρει από το πλαίσιο δεξιά του ιστολογίου που αναγράφονται στο μενού αρχειοθέτησης ιστολογίου.

Οι διαχειριστές δεν πρόκειται να απαντήσουν σε υβριστικά ή προβοκατόρικα σχόλια ή σε ερωτήσεις που οι απαντήσεις δόθηκαν ή θα δοθούν σε άρθρα της.

Απαντήσεις θα υπάρξουν μόνο αν κριθεί απαραίτητο αναλόγως την περίπτωση και σύμφωνα με τους κανόνες λειτουργίας στην ενότητα «Μια υπενθύμιση προς τους αναγνώστες» που θα πρέπει να διαβαστεί ΠΡΩΤΑ πριν υπάρξει επικοινωνία.

Τα σχόλια που θα είναι άσχετα με την κύρια ανάρτηση θα διαγράφονται πλην εξαιρέσεων.

Σχόλια που θα προσπαθούν να δώσουν πληροφορίες σε ιδεολογικούς εχθρούς και στο ανθελληνικό κράτος θα διαγράφονται επίσης.

Σχόλια που θα είναι σε ευγενικά πλαίσια ακόμη και αυτά με αυστηρή κριτική προς την συντακτική ομάδα ή άλλες αυτόνομες και ανένταχτες ομάδες και πολιτικές κινήσεις θα εγκρίνονται αν αυτά συνεισφέρουν στην ενδυνάμωση της κινηματικής δυναμικής.

Τα σχόλια σας να είναι MONO σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή.

Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια ΔΕΝ δημοσιεύονται.

Επειδή ΔΕΝ υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται.

Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish). Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.

Το σχόλιο σας θα δημοσιευθεί, μετά από έγκριση των διαχειριστών. Υβριστικά, ειρωνικά, συκοφαντικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.

Οι αναρτήσεις δεν είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας.

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων με μόνη προϋπόθεση να υπάρχει αναφορά στην πηγή.