Δεν ήταν ατύχημα αλλά ένα ακόμη έγκλημα της αστικής δημοκρατίας.

"Οτιδήποτε είναι επιζήμιο για την σημερινή τάξη πραγμάτων έχει την υποστήριξή μας. Διότι εμείς επιζητούμε την Καταστροφή. Σε ένα κόσμο που μας έχει περιθωριοποιήσει, υψώνουμε την αρχή της θέλησης για καταστροφή, διότι μόνο η καταστροφή που θα καθαρίσει τα πάντα από το σάπιο φιλελεύθερο σύστημα θα ανοίξει τον δρόμο σε εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές. Γι' αυτό και εμείς παλεύουμε για να επιταχύνουμε την αρχή της καταστροφής του σημερινού συστήματος στηρίζοντας ότι εναντιώνεται σε αυτό και το βλάπτει, όπως κάθε απεργία, κάθε κυβερνητική κρίση, κάθε αδυναμία του Κράτους. Κάθε αποδυνάμωση του είναι καλή, πολύ καλή για μας και πάντα εμείς θα προσπαθούμε να δυναμώνουμε όλες τις παραπάνω δυσκολίες για το κράτος, με πείσμα και με θέληση ώσπου αυτό τελικά πεθάνει".

Gregor Strasser

του Σταύρου Λιμποβίση

Η νέα «θυσία» των Τεμπών στον βωμό του κέρδους και της αδιαφορίας είναι ένα μόνο κεφάλαιο από το ματωμένο βιβλίο αυτού του πολύπαθου λαού, που δείχνει να τον βαραίνει μια κατάρα ζοφερή. Από τα χιλιάδες παιδιά των ορεινών χωριών που πέθαναν πριν και μετά την γέννα επειδή δεν υπήρχαν δομές υγείας, τους χιλιάδες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που ξεκλήρισαν οι μεταδοτικές ασθένειες στους βάλτους που τους έβαλε το κράτος προς εξεύρεση κατοικίας, από τους νεκρούς που έθαψαν κρυφά στα μοναστήρια της εκκλησιαστικής εξουσίας, στα ναυάγια με τα σάπια πλοία των εφοπλιστών - του σχεδίου Μάρσαλ και της ρεμούλας - μετά τον εμφύλιο που έπνιξαν χιλιάδες, οι νεκροί στις οικοδομές και τα εργοτάξια των Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι τους νεκρούς της Πάρου της Μάνδρας και τους Ματιού και σήμερα των Τεμπών είναι η ίδια ματωμένη πορεία σε μια χώρα χειρότερη και από αφρικανική αποικία. 

Δεν υπάρχουν λόγια για τον χαμό των νέων παιδιών που ξεκληρίστηκαν επειδή το κομματικό δημοκρατικό κράτος επέλεξε να παίξει με τις ζωές τους και να βάλει ως προτεραιότητα το κέρδος και το βόλεμα. Η συντριβή των οικογενειών και η οδύνη είναι τα συναισθήματα όλων αυτών που βλέπουν μια Ελλάδα να πεθαίνει από τα τροχαία, την πρέζα και τις αρρώστιες ακόμη και από τα εμβόλια των Ισραηλινών πολυεθνικών. Τι να πεις και τι να περιγράψεις για την νέα αιματηρή θυσία στον φρικιαστικό βωμό ενός ανθελληνικού κράτους που ήταν είναι και θα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των Τελευταίων Πιστών. 

Από όπου και να πιάσεις τον Μινώταυρο της δημοκρατίας, στα χέρια σου θα κυλήσει αίμα από τις άγνωστες δολοφονίες στον Έβρο και τα νησιά ή τις αυτοκτονίες στον στρατό, από τους χαλασμένους δρόμους που ξεκληρίζονται ολόκληρα χωριά, από την πρέζα που σπρώχνει το ίδιο το σύστημα εξουσίας και άνθρωποι των υπουργείων με τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ να κουβαλούν την πρώτη ύλη από το Αφγανιστάν, από τις χιλιάδες εκτρώσεις που χρηματοδοτεί το ίδιο το κράτος προς όφελος των γιατρών, από τα παιδιά που είχαν ανάψει το τσουκάλι για να ζεσταθούν και πνίγηκαν από τα αέρια, από όλους αυτούς που πέθαναν στον δρόμο από ασιτία ή από καρκίνο στα νοσοκομεία επειδή δεν νοιάζεται κανείς ή επειδή οι πολυεθνικές αρέσκονται στο να μας ταΐζουν τον θάνατο σε πολλές γεύσεις. 

Όλα τα μεγάλα εγκλήματα έχουν αστική υπογραφή και δημοκρατικό περιτύλιγμα, είτε περπατάς στον δρόμο και κάποιος ένοπλος θα σε ελέγξει για την ταυτότητα σου με το πιστόλι δίπλα στο πρόσωπο, είτε θελήσεις να πας με το τρένο και να γυρίσεις τελικά σε κομμάτια και με την νεκροφόρα επειδή κάποιος του ήρθε να πει «πάμε και όπου βγει». Το νέο αφήγημα της αποικίας δεν έχει κάποιο σενάριο γιατί απλά δεν χρειάζεται να υπάρχει κάτι τέτοιο. Η δημοκρατία είναι εδώ ενωμένη δυνατή και με τείχος ισχυρό χτισμένο από όλα τα κόμματα και τους αντιφασίστες. Η δημοκρατία είναι θωρακισμένη εδραιωμένη και φοράει κουκούλα όπως ο δήμιος. Η δημοκρατία έχει εμπειρία σφαγής από την Μήλο και την Εύβοια μέχρι την Βανδέα την Δρέσδη την Απείρανθο τον Πειραιά την Βαγδάτη και την Τζενίν. 

Η δημοκρατία όμως δεν έχει αδιέξοδα διότι όταν θέλει είναι η ίδια και διέξοδος και αδιέξοδος. Το αδιέξοδο το έχει ο λαός μας που αγνοεί ότι ο αφανισμός του είναι έργο σε εξέλιξη. Σου τάζουν δεκάωρο για 600 ευρώ και σου δίνουν αντίδωρο επίδομα αναπηρίας. Σε αφήνουν στα χέρια των αφεντικών του ιδιωτικού τομέα και σε σκοτώνει η δουλειά αν δεν σε σκοτώσει ο οδηγός της Μπακογιάννη στα φανάρια του Συντάγματος. Σε στέλνουν για θητεία και αν καείς από βραχυκύκλωμα - όπως έγινε το 2004 με πέντε νέους - απλά στην κηδεία σου η Σημαία θα βρίσκεται στο φέρετρο σου και οι γονείς σου με το ένα πόδι στον τάφο. Και εκείνη η Σημαία αρχίζει να ξεθωριάζει στα μάτια μας. Και κάθε φορά που ακούμε για έναν νέο νεκρό οικοδόμο που σκοτώθηκε επειδή κανείς δεν έλεγξε τα μέτρα ασφαλείας ξεθωριάζει η Σημαία πιο πολύ. Και κάθε φορά που ο θάνατος, σου θυμίζει ότι ουδείς εστί αθάνατος ξεθωριάζει ακόμη πιο πολύ η Σημαία. Και κάθε φορά που η ακροδεξιά δείχνει να μην νοιάζεται για τις κοινωνικές και εργασιακές συνθήκες η Σημαία μας φαίνεται σαν την σημαία της παράδοσης. Και νέες κηδείες και νέα μνημόσυνα και νέες Γαλανόλευκες διπλωμένες και G3 να ρίχνουν στο αέρα και αθάνατος να φωνάζουν κάποιοι και δώσε μουσική πένθιμη. 

Κανείς δεν είπε όμως για τα σάπια F4 (ο Μιχαλολιάκος θυμήθηκε μόνο να μας πει ότι τα παρήγγειλε η χούντα) κανείς δεν είπε για τα σάπια ελικόπτερα που μας έδωσαν οι ΗΠΑ και έχουν πέσει κάποια από αυτά, κανείς δεν θα βγάλει μιλιά για τους νεκρούς στρατιωτικούς που πέθαναν από το ουράνιο των βομβών στο Κοσσυφοπέδιο. Και ας το δούμε και άνευ εθνοσήμου. Κανείς δεν θα πει για τον εργάτη της ΔΕΗ που ο εργολάβος τον έστειλε στο καμίνι της μονάδας λιγνίτη να πεθάνει για το χρονοδιάγραμμα εργασίας, κανείς δεν θα νοιαστεί πλην λίγων. Κανείς δεν θα πει κάτι για τον ντελιβερά που περνάει το κόκκινο φοβούμενος μην χάσει τον μισθό που έχει ανάγκη. Κανείς πλην ελαχίστων δεν θα θυμηθούν τους νεκρούς στα ναυπηγεία που ανατινάχτηκαν στα αμπάρια των πλοίων. Όλοι θα ξεχάσουν πλην ελαχίστων, όλοι θα πουν συλλυπητήρια και κρίμα τα παιδιά και πάλι όμως θα τους ψηφίσουν τους κομματάρχες. Και οι κομματάρχες θα συνεχίσουν να πίνουν τον φρέντο τους στα σαλέ της Ελβετίας γιατί όπως είπε και ο δημοσιοκάφρος «μας χρειάζονται οι θυσίες για να βελτιωνόμαστε». 

Δεν είναι όμως τα δικά τους παιδιά που πεθαίνουν. Αυτά έχουν ασφάλειες ζωής και ελικόπτερα αν χρειαστεί, γιατρούς και εντατικές ιδιωτικές, φάρμακα αν πάθουν καρκίνο και θεραπεία αν τους χτυπήσει ο κινέζικος ιός. Όλοι σε λίγες ημέρες θα χαιρετίσουν την νέα νίκη της δημοκρατίας στις εκλογές, και του χρόνου τέτοια μέρα θα πατήσουν like στην υπενθύμιση της τραγωδίας. Η δημοκρατική τους αγωνία θα έχει λήξει και θα αναμένουν την νέα τραγωδία που θα μας χτυπήσει την πόρτα.