Η «Aγία Εβίτα» της Aργεντινής.

Συμπληρώνονται σήμερα 64 χρόνια από τον θάνατο της Εβίτα Περόν, σύμβολο του Αργεντίνικου Εθνικισμού και του Δικαοσυνισμού του Χουάν Περόν. H Εβίτα Περόν γεννήθηκε ως Εύα Ντουάρντε στις 7 Μαΐου 1919 στο χωριό Λος Τόλδος στις πάμπες της Αργεντινής. Υπήρξε ένα από πέντε εξώγαμα παιδιά του γαιοκτήμονα Τζων Ντουάρτε και της Χουάνα Ιμπαργκουρέν. Το 1920, ο Ντουάρντε γύρισε πίσω στην γυναίκα του και χωρίς την οικονομική στήριξη του, η Εβίτα και η οικογένεια της πήγαν να ζήσουν στο φτωχικό Χουνίν.   Η καλλιτεχνική της καριέρα Σε ηλικία 15 χρόνων φεύγει για το Μπουένος Άιρες για να γίνει ηθοποιός. Από το 1936, δουλεύει ως μοντέλο και ως ηθοποιός στο θέατρο, τον κινηματογράφο και αργότερα στο ραδιόφωνο. 

Η μεγάλη της επιτυχία ήλθε το 1942 με την ιστορική δραματική εκπομπή «Μεγάλες γυναίκες της Ιστορίας» στο δημοφιλές Ράδιο Μπελγκράνο, που διήρκεσε πέντε χρόνια. Όμως όπως γράφει και η ίδια στην αυτοβιογραφία της, η σημαντικότερη μέρα της ζωής της ήταν η 22η Ιανουαρίου 1944, όταν συνάντησε τον συνταγματάρχη Χουάν Ντομίνγκο Περόν. Ο Περόν ήταν Υπουργός Εργασίας και Πρόνοιας στην εθνικιστική κυβέρνηση του στρατηγού Ραμίρεζ και ιθύνουν νους της μυστικής στρατιωτικής οργάνωσης GUO («Ομάδα Ενωμένων Αξιωματικών» ή «Κυβέρνηση, Ένωση, Τάξη»), που ανέτρεψε τον συντηρητικό πολιτικό Ραμόν Καστίλιο ως εκπρόσωπο της ολιγαρχίας των γαιοκτημόνων και υποτελή στην Αγγλία.   

Η συνάντηση της με τον Περόν Αφορμή για αυτή την συνάντηση υπήρξε ένα φιλανθρωπικό γκαλά, όπου ο Περόν καλώντας δημοφιλείς καλλιτέχνες, προσπαθούσε να μαζέψει χρήματα για τα θύματα του καταστρεπτικού σεισμού του Σαν Χουάν, που είχε σκοτώσει 10.000 πολίτες. Ο έρωτας ήταν αμοιβαίος και σύντομα άρχισαν να συγκατοικούν παρ’ όλο που δεν ήταν ακόμα παντρεμένοι. Με απόφαση του Περόν, η Εύα άρχισε να παρίσταται στα συμβούλια, δυσανασχετώντας τους αξιωματικούς. Ως υπουργός, ο Περόν ξεσήκωνε τις εργατικές μάζες με πατριωτικά και αλληλεγγυϊκά κηρύγματα και πολεμούσε την διείσδυση των Μαρξιστών στην εργατική τάξη. Από την άλλη, συνεργαζόταν με σοσιαλιστές ηγέτες της Γενικής Εργατικής Συνομοσπονδίας της Αργεντινής για να περάσει φιλεργατικά μέτρα, όπως το 8ωρο, το πάγωμα των ενοικίων και καλύτερους μισθούς. 

Με αυτήν την φιλολαϊκή πολιτική, ο Περόν μάζευε γύρω του τους «ντεκαμισάδος» (χωρίς πουκάμισο), τους εργάτες και πτωχούς της Αργεντινής, που θα γινόταν οι προσωπικοί του οπαδοί. Ήταν αυτή η πλευρά του Περόν που ερωτεύθηκε η Εβίτα. Συμμεριζόταν απόλυτα τις ιδέες του Περόν και την είχε συνεπάρει με τις ιδέες του για κοινωνική δικαιοσύνη, μιας και η ίδια είχε μεγαλώσει μέσα στην φτώχεια και την ανέχεια. Όπως είχε δηλώσει αργότερα: «Παντρευτήκαμε γιατί αγαπιόμασταν, κι αγαπιόμασταν γιατί θέλαμε το ίδιο πράγμα. Εκείνος με το μυαλό. Εγώ με την καρδιά». Μάλιστα θα δραματοποιούσε τις ιδέες και τις ομιλίες του Περόν στην ραδιοφωνική της εκπομπή «Για ένα καλύτερο μέλλον».... 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Marcha Peronista

Ο Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα μέσα από την εθνικοεπαναστατική οπτική: o Περονιστής της «εθνικιστικής αριστεράς»

του Γιώργου Πισσαλίδη

Το 1945, μια εθνικιστική και κοινωνική επανάσταση πραγματοποιείται στην Αργεντινή. Αυτή του συνταγματάρχη Περόν και των «ντεκαμισάδος». Στις 17 Οκτωβρίου 1945, μία πορεία συμπαράστασης στον έκπτωτο Περόν, οργανωμένη από τα εργατικά συνδικάτα, τον ανεβάζει (μεταφορικά και κυριολεκτικά) στον προεδρικό θώκο. Ο Περόν εθνικοποίησε τα μέσα μεταφοράς και επικοινωνίας (που τα περισσότερα ήταν σε βρετανικά χέρια), το χρηματοοικονομικό σύστημα και τον έλεγχο του εξωτερικού εμπορίου. Έκανε έτσι την χώρα του οικονομικά και εθνικά ανεξάρτητη. Καθιέρωσε το κατώτατο όριο μισθού, συντάξεις και διακοπές μετά αποδοχών.

Αφίσα της Εθνικοεπαναστατικής κατάληψης "Casa Pound"

Με την βοήθεια της γυναίκας του Εβίτας, έκτισε το ασφαλιστικό και υγειονομικό σύστημα και έδωσε ψήφο στις γυναίκες. Τέλος κράτησε μια αντιιμπεριαλιστική στάση απέναντι στις Η.Π.Α και την Μεγάλη Βρετανία, εφαρμόζοντας τον «Τρίτο Δρόμο» πέρα από τον αμερικάνικο καπιταλισμό και τον σοβιετικό μαρξισμό. Έτσι με αυτήν την πολιτική προσέλκυε τους εθνικιστές, μεγάλο μέρος της Αριστεράς και φυσικά τους «ντεκαμισάδος» (χωρίς πουκάμισο), τους οπαδούς του που ανήκαν στην εργατική τάξη, που ήταν οργανωμένοι από την Εβίτα Περόν στην Γενική Συνομοσπονδία Εργατών.

Ο Κάστρο και η Φάλαγγα

Την ίδια χρονιά, στο Μπέθαλ της Κούβας, ένας 19χρονος επαναστάτης, ονόματι Φιντέλ Κάστρο Ρουζ, διαβάζει τα άρθρα και τις ομιλίες του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα. Στα νιάτα του, ο Κάστρο υπήρξε εθνικιστής στο πνεύμα του Χοσέ Μαρτί, του μαρτυρικού ήρωα της Κουβανικής ανεξαρτησίας, αντικομουνιστής και θαυμαστής του Μπενίτο Μουσολίνι, που τα άπαντα του είχαν εκλεχτή θέση στην φοιτητική βιβλιοθήκη του. Λάτρευε την «βία των γρόνθων και των πιστολιών» με την οποία ο Χοσέ Αντόνιο και οι Φαλαγγίτες του ήθελαν να υπερασπιστούν τον Ισπανικό τρόπο ζωής απέναντι στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό. Ταυτιζόταν δε, με την ιστορική φράση του ηγέτη της Φάλαγγας «Η ζωή μας είναι στράτευσις και πρέπει ο καθένας από μάς να την ζήσει, διαποτισμένη από την θέληση να υπηρετήσει και να θυσιασθεί».

Το εξώφυλλο του ελληνικού εθνικοεπαναστατικού περιοδικού "το αντίδοτο"

Το 1952, ο Κάστρο υπήρξε βουλευτής του κόμματος των «Ορντοντόξος». Το πραξικόπημα όμως του Μπατίστα του κόβει τον δρόμο. Στις 26 Ιουλίου 1953 θα ηγηθεί μιας αποτυχημένης επίθεσης στους στρατώνες Μονκάδα στο Σαντιάγκο της Κούβας. Θα συλληφθεί και στις 21 Σεπτεμβρίου θα υπερασπιστεί τον εαυτό του στο δικαστήριο με ένα διάσημο λόγο με τίτλο «Η Ιστορία θα με αθωώσει», την πρώτη πλατφόρμα της Κουβανικής Επανάστασης. 

o Γκεβάρα μαζί με τον Αιγύπτιο Εθνικιστή και αντισιωνιστή Nasser

Στον λόγο αυτό, ζητούσε αποκατάσταση του συντάγματος του 1940, παρέμενε πιστός στα εθνοκοινωνικό ιδεώδες της Φάλαγγας, ενώ ήταν εμπνευσμένος από το φιλολαϊκό πνεύμα της «Νιου Ντηλ» του Φραγκλίνου Ρούζβελτ. Η οποία με την σειρά της ήταν αντιγραφή του οικονομικού προγράμματος της εθνικιστικής Ιταλίας. Το 1955 αμνηστεύεται και φεύγει με άλλους Κουβανούς στο Μεξικό, όπου θα οργανώσει μαζί του με τον αδελφό του, Ραούλ το «κίνημα της 26ης Ιουλίου», προς ανάμνηση της επίθεσης στους στρατώνες Μονκάδα. Εκεί στο Μεξικό, ένα Αυγουστιάτικο βράδυ, ο Ραούλ θα του συστήσει ένα νεαρό γιατρό από την Αργεντινή, που προσπαθούσε να δώσει ένα καινούργιο νόημα στην ζωή του. Το όνομα του: Ερνέστο Γκεβάρα.

Ο Τσε και ο Περονισμός.

Ο Γκεβάρα είχε φτάσει στο Μεξικό από την ταραγμένη Γουατεμάλα, όπου είχε ταξιδέψει με τον αριστερό φίλο του Ριχαρδο Ρόχο. Εκεί ο αριστερών απόψεων συνταγματάρχης Χακόμπο Αρμπένζ Γκουσμάν είχε πάρει μια σειρά από οικονομικά μέτρα που ανέβασαν το βιοτικό επίπεδο των γηγενών Ινδιάνων και τους έδωσε πίσω την εθνική τους περηφάνια. Όταν όμως θέλησε να καταργήσει τα λατιφούντια (μεγάλα αγροκτήματα), οι μεγαλοτσιφλικάδες, που ήταν Αμερικανοί, με μπροστάρη την «Γιουνάιτεντ Φρούιτ Κόμπανυ», την πολυεθνική πίσω από τις δημοκρατίες της «μπανανίας», πίεζαν την Ουάσινκτον να υπερασπισθεί τα προνόμια τους.

Ο Γκεβάρα και ο Ρόχο αντιλαμβάνονται ότι η μόνη κυβέρνηση που βοηθά τον Αρμπενέζ είναι αυτή του Περόν. Όπως είχε κάνει και κατά τον αποκλεισμό του 1947 από τις βορειοαμερικανικές ναυτικές εταιρείες στέλνοντας πλοία, όπλα και πολεμοφόδια. Στις 17 Ιουνίου 1954, τα μισθοφορικά στρατεύματα του Κάρλος Καράγιο Άρμας, υποστηριγμένα από την CIA, εισβάλλουν στην Γουατεμάλα. Ο Ερνέστο προσφέρεται να πολεμήσει, αλλά ο πρόεδρος Αρμπενέζ αρνείται να δώσει όπλα στον λαό. Μέσα σε ένα λουτρό αίματος που ακολουθεί, ο Αργεντινός πρέσβης, του σώζει την ζωή και του μισθώνει αμάξι για να φύγει στο Μεξικό.

Η πρώτη συζήτηση λοιπόν που είχαν ο Κάστρο και ο Γκεβάρα αφορούσε τα γεγονότα της Γουατεμάλας και την διεθνή κατάσταση. Ο Γκεβάρα γοητεύεται από την φυσιογνωμία του Φιντέλ και αργότερα γράφει στις «Αναμνήσεις από τον Επαναστατικό Πόλεμο»: «Τις πρώτες μικρές ώρες της αυγής είχα κιόλας γίνει ένας από τους μελλοντικούς του πολεμιστές».

Το εξώφυλλο του περιοδικού "Έλληνας Εργάτης" το οποίο εξέφραζε την εποχή εκείνη την "αριστερή" πτέρυγα του κόμματος της "Χρυσής Αυγής"

Ποιος ήταν όμως ο άνθρωπος που θα έμενε στην Ιστορία με το προσωνύμιο «Τσε»;

Γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου 1928 στο Ροζάριο της Αργεντινής. Καταγόταν από μια από τις αριστοκρατικότερες οικογένειες της Αργεντινής, που μεταπολεμικά ξέπεσε στην μεσοαστική τάξη. Ο ίδιος έπασχε από βρογχικό άσθμα που θα τον ταλαιπωρούσε σε όλη του την ζωή και θα αποβεί μοιραίο την μέρα της σύλληψης του. Ο ίδιος όμως ήταν δεινός ιππέας, ορειβάτης και κολυμβητής.

Η οικογένεια του ήταν αντιπερονική, αλλά μετά την Γουατεμάλα, άρχιζε να θαυμάζει «την κοινωνική επανάσταση που υπήρξε ο Περονισμός». Έτσι τον Σεπτέμβριο του 1955, όταν ο Περόν ανατράπηκε από ένα αμερικανοκίνητο πραξικόπημα, ο «Τσε» γράφει στον πατέρα του: «Ομολογώ με όλη την ειλικρίνεια ότι η πτώση του Περόν με πίκρανε βαθιά. Η Αργεντινή ήταν ο ιππότης όλων εκείνων που πίστευαν ότι ο εχθρός βρίσκεται στον Βορρά», υπονοώντας την Αμερική. 

Χρόνια αργότερα ως υπουργός θα δηλώσει στον Άνγκελ Μπερλένγκι, πρώην υπουργό εσωτερικών του Περόν, που κατέφυγε στην Κούβα: «Ο Περόν αποτέλεσε την πιο εξελιγμένη έκφραση της πολιτικής και οικονομικής μεταρρύθμισης στην Αργεντινή. Να σκεφτείτε όμως, πως αν ο Περόν είχε επιχειρήσει μια βαθιά ανατροπή των παραδοσιακών οικονομικών δυνάμεων, οι καινούργιες δεν θα ήταν σε θέση να βάλουν τέλος στην διακυβέρνηση του, όπως και τελικά έγινε».

Αντάρτης και υπουργός

Στις 2 Δεκεμβρίου του 1956, ο «Τσε» μαζί με άλλους 80 αντάρτες ανέβαινε στο «Γκράντμα» με σκοπό να αποβιβασθούν στην Κούβα με σκοπό να ανατρέψουν τον Μπατίστα και τους βορειοαμερικανούς πατρώνους του. Η φύση της Κουβανικής επανάστασης ήταν εθνικοαπελευθερωτική στο πρότυπο του Χοσέ Μαρτί και επηρεασμένη από το αντι-ιμπεριαλιστικό πνεύμα του περονισμού. Δεν ήταν μόνο Κουβανική, αλλά αφορούσε όλη την Λατινική Αμερική. 

Εξ’ άλλου από την εποχή του Μπολιβάρ η Λατινική Αμερική θεωρείτο μία ενιαία χώρα. Το 1958, ο Κάστρο δηλώνει στον αμερικανικό τύπο: «Θέλω να με θεωρείτε μία διασταύρωση Χοσέ Μαρτί και Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα» Στην διάρκεια του επαναστατικού αγώνα, ο Κάστρο θα κουβαλούσε παντού μαζί του τα «Άπαντα» του Χοσέ Αντόνιο, ενώ όταν θα ανέβει στην εξουσία θα κλείνει όλους του πολιτικούς του λόγους με την φράση «Πατρίδα η Θάνατος», κάτι που ο ηγέτης της Φάλαγγας θα ενέκρινε.

Ως στρατιώτης, ο Τσε Γκεβάρα χαρακτηριζόταν από την «άμεση και αυθόρμητη διάθεση του να προσφερθεί για την εκπλήρωση της πιο δύσκολης αποστολής». Τον Ιούλιο του 1957, προάγεται σε ταγματάρχη (κομμαντάτε), τον ανώτερο στον κουβανικό στρατό και αναλαμβάνει διοικητής της δεύτερης φάλαγγας του αντάρτικου στρατού. Υπήρξε ο ιθύνους νους της νίκης στην Σάντα Κλάρα στις 28 Δεκεμβρίου 1958, που άνοιξε τον δρόμο για την κατάκτηση της εξουσίας.

Με την επικράτηση της επανάστασης, ο Τσε ορίζεται κατά σειρά βιομηχανικός διευθυντής του «Εθνικού Ιδρύματος της Αγροτικής Μεταρρύθμισης» (NRA), Διευθυντής της Αγροτικής Τράπεζας και υπουργός βιομηχανίας. Θα διέλυε τα λατιφούντια (μεγαλοκτήματα) και θα τα αντικαταστούσε με κολεκτίβες, ερχόμενος σε σύγκρουση με την ολιγαρχία και τους ξένους μεγαλοκτήμονες. Κατά την διάρκεια της υπουργοποιήσεως του Γκεβάρα, τα «Αράμος», τα «Ντοράντος» και τα «Κριόλας» πήραν την θέση των βορειοαμερικάνικων σιγαρέτων. 

Οι αμερικάνικες ταινίες καταργήθηκαν από την τηλεόραση, οι βομβαρδισμός διαφημίσεων και φωτεινών επιγραφών σταμάτησε, οι αγγλόφωνες εμπορικές ονομασίες και τα ξενικά ονόματα των μαγαζιών αντικαταστήθηκαν από ισπανόφωνες επιγραφές. Με άλλα λόγια είχαμε ένα αριστερού τύπου γλωσσικό εθνικισμό και κρατικό προστατευτισμό, που θα έβρισκε απήχηση στους ευρωπαίους εθνικιστές.

Ως άτομο και υπουργός ο Τσε περιφρονούσε το χρήμα, την πολυτέλεια και ζούσε μια ζωή αυστηρή, λιτή και σπαρτιάτικη. Αντίθετα είχε απεριόριστη πίστη στις ηθικές αξίες και την συνείδηση των ανθρώπων. Θέλησε χωρίς να υποτιμήσει τα υλικά κίνητρα, να προωθήσει την κυριαρχία ηθικών κινήτρων στην δουλειά. Προώθησε την εθελοντική δουλειά τις Κυριακές, στην οποία ο ίδιος δούλευε κανονικά 8 με 10 ώρες. Οραματιζόταν την δημιουργία ενός νέου ανθρώπου μέσα από τον σοσιαλισμό. «Ένα άνθρωπο με θάρρος, με συνείδηση των ευθυνών του, εργατικό και τίμιο, με την αίσθηση του χιούμορ και της αξιοπρέπειας, γενναιόδωρο, έτοιμο για τις μεγάλες θυσίες, έξυπνο». Ήταν ουτοπία; Πολλές από αυτές τις αρετές τις είχε ο ίδιος ο Τσε.

Ούτε Ουάσιγκτον, Ούτε Μόσχα!

Τον Απρίλιο του 1960, η Κούβα αγόρασε το πρώτο σοβιετικό πετρέλαιο που όμως, τα αμερικάνικα διυλιστήρια που υπήρχαν στο νησί, αρνήθηκαν να το επεξεργαστούν. Ο «Τσε» τότε τα εθνικοποίησε, κερδίζοντας να αγοράσουν την πρώτη του διεθνή νίκη. Σε αντίποινα, οι Η.Π.Α αρνιόταν να αγοράσουν το 80% της Κουβανικής ζάχαρης. Τότε ως από μηχανής θεός, εμφανίζονται οι Σοβιετικοί με 100 εκ. δολάρια και αγόραζαν την ζάχαρη που συνήθως αγόραζαν οι Αμερικανοί. Όμως αυτό δεν πολυάρεσε στον Τσε. Αν και υπήρξε ο αρχιτέκτονας της Σοβιετο - Κουβανικής συνεργασίας, κάποια στιγμή θα δήλωνε: «Η ΣΕΛΛ, η ΕΣΣΣΟ και η ΤΕΞΑΚΟ του φίλου μας, του Ροκφέλλερ, με μια μαχαιριά μας έσπρωξαν στην αγκαλιά της Σοβιετικής Ένωσης.

Στις 16 Απριλίου 1961, παραμονή της εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων, ο Κάστρο ανακηρύσσει την σοσιαλιστική φύση του καθεστώτος και στις 2 Δεκεμβρίου την προσέγγιση στο Ανατολικό Μπλοκ. Οι εθνικιστικές μέρες που ο Κάστρο δήλωνε να εμπνέεται από τον Χοσέ Αντόνιο και το κοινωνικό πρόγραμμα της Φάλαγγας, παίρνουν τέλος. Από εδώ και πέρα, ο Κάστρο γίνεται υποχείριο της Μόσχας. Όχι όμως και ο Τσε, που αντιστεκόταν σε κάθε είδους οικονομικό και πολιτικό προστατευτισμό εκ μέρους της Σοβιετικής Ένωσης. 

Πίστευε ότι «αν οι εθνικές ιδιαιτερότητες δεν γίνουν σεβαστές στον σοσιαλιστικό διεθνισμό, τότε υπάρχει ένας ακόμη ιμπεριαλισμός και η θέση της Κούβας δεν είναι εκεί». Θεωρούσε ότι η σοβιετική προστασία θα στεκόταν εμπόδιο στην ανάπτυξη της εθνικά αυτόνομης προσωπικότητας της Κούβας. Όπως θα έλεγε κάποια στιγμή «Δεν κάναμε την επανάσταση μας για να εξαρτηθούμε από την σοβιετική προστασία».

Έτσι, από μοναδικός κομμουνιστής του πληρώματος του «Γκράνμα», ο Τσε μετατράπηκε σε ένα σφόδρα αντιιμπεριαλιστή πολιτικό - μαχητή ενάντια στις Η.Π.Α και την Ε.Σ.Σ.Δ. Δηλαδή ταυτιζόταν με τον «Τρίτο Δρόμο» του περονισμού και μεταμορφώθηκε σε «Περόν» της επαναστατικής αριστεράς.

Περιπλανώμενος γκουερριλιερρο

To 1960, o Τσε Γκεβάρα εξέδωσε το σημαντικότερο του βιβλίο, τον «Ανταρτοπόλεμο». Πρόκειται για ένα στρατιωτικό εγχειρίδιο, όπου δείχνει πως ένας αντάρτικος λαϊκός στρατός, βασισμένος σε υποστήριξη του αγροτικού πληθυσμού και αποζητώντας μεταρρύθμιση της ιδιοκτησίας της γης, μπορεί να νικήσει ένα τακτικό στρατό. 


Για πρότυπα ο Τσε είχε την Κουβανική επανάσταση (Κάστρο), την Κινέζικη (Μάο Τσε Τούνγκ) και την Βιετναμέζικη (Χο Τσι Μινγκ), δηλαδή τρία τριτοκοσμικά, αγροτοκομμουνιστικά αντάρτικα, που συνδύαζαν εθνική και κοινωνική χειραφέτηση. Όμως εξαιτίας της περιφρόνησης του Μαρξ για την πατρίδα, την αγροτιά, τον Τρίτο Κόσμο και τον πολιτικό αυθορμητισμό, ανήκουν σύμφωνα με τον καθηγητή Κιτσίκη, στην Τρίτη Εθνικιστική Ιδεολογία.

Το βιβλία διεπνέετο από εθνικοεπαναστατικά και κομμουνιστικά ιδεώδη, που ο Κάστρο και ο «Τσε» ήθελαν να εξάγουν πρώτα στην Λατινική Αμερική και ύστερα σε όλον τον κόσμο. «Να κάνουμε 1-2-3, πολλά Βιετνάμ!», όπως θα έλεγε χαρακτηριστικά. Ο Περόν το έθεσε πολύ σωστά: «Ο αντικειμενικός σκοπός των Κουβανών δεν είναι άλλος από την απελευθέρωση των λαών της Λατινικής Αμερικής». 


Η πρόθεση τους είναι να δημιουργήσουν μία συνομοσπονδία ανεξαρτήτων. Ο «Τσε» Γκεβάρα ήταν το σύμβολο αυτού του αγώνα, γιατί υπηρέτησε έναν σκοπό μέχρι το σημείο να το ενσαρκώσει. Είναι ο άνθρωπος ενός ιδανικού» Όμως αυτά τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα δεν άρεσαν στην Σοβιετική Ένωση γιατί ενδιαφερόταν για αυτά μόνο όσο μπορούσε να τα ελέγχει για τους δικούς της σκοπούς. Το 1965 πριν φύγει για το Κονγκό, ο Τσε γράφει στους γονείς του: «Πιστεύω στον ένοπλο αγώνα ως την μόνη λύση για τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωση τους. Πολλοί θα με αποκαλέσουν τυχοδιώκτη και πράγματι είμαι, αλλά ενός διαφορετικού τύπου. Από εκείνους που διακινδυνεύουν το τομάρι τους για να υπερασπίσουν ένα ιδανικό».

Όταν ο κόσμος άρχισε να αναρωτιέται για την εξαφάνιση του «Τσε», ο Κάστρο θα διαβάσει δημόσια ένα γράμμα του Γκεβάρα, όπου έγραφε: «Θεωρώ ιερό μου καθήκον να αγωνίζομαι εναντίον του ιμπεριαλισμού, όπου και να βρίσκεται. Αυτό για μένα είναι μια μεγάλη παρηγοριά και κατευνάζει την οδύνη μου». Οι Σοβιετικοί καταλαβαίνουν σε ποιους απευθύνεται πραγματικά αυτό το γράμμα και υπογράφουν την θανατική του καταδίκη.

Όταν ο «Τσε» γυρίσει κρυφά στην Κούβα πριν φύγει για την Βολιβία, οι Σοβιετικοί θα πιέσουν οικονομικά τον Κάστρο και πολιτικά το ΚΚ Βολιβίας να τον αφήσουν αβοήθητο. Φρόντισαν μάλιστα να στείλουν δίπλα του την πρώην πρακτόρισα της Σταζί, Χάιντι Ταμάρα Μπούνκε Μπίντερ, γνωστή ως «Τάνια», που είχε υπάρξει ερωμένη του Κάστρο. Αρχικά ο Κάστρο ήθελα να βοηθήσει τον παλιό του φίλο και συμπολεμιστή, αλλά τελικά υποτάχθηκε στην Σ. Ένωση. Ήταν εκείνη που σε συμφωνία με την Μόσχα και την Αβάνα έφερε τον Βολιβιανό στρατό στα ίχνη του Γκεβάρα, αν και σκοτώθηκε και η ίδια σε μια πολεμική σύγκρουση στις 31 Αυγούστου 1967. Στις 8 Οκτωβρίου 1968, ο «Τσε» συλλαμβάνεται και δολοφονείται από τον βολιβιανό στρατό και την CΙΑ.

Πορεία Παλαιστινίων του PFLP στην Ιερουσαλήμ υπέρ του Assad!

Ο Γκεβάρα ενάντια στην ελληνική αριστερά

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο κομμαντάτε «Τσε» Γκεβάρα δεν είχε πολλές σχέσεις με τους ντόπιους τιμητές του. Η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε το Αρμάνι, τις χαρές του καπιταλισμού, ενώ δουλεύει στο χρηματιστήριο. Ότι δηλαδή δεν θέλησε ποτέ να γίνει εκείνος, που ζούσε μια ζωή ασκητική και σπαρτιάτικη. Εκείνος πολέμαγε για την πατρίδα ενάντια στην αμερικάνικη η την σοβιετική εξάρτηση, το Σ.Α.Κ.Ε/K.K.E. μίλαγε για «ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη» επειδή το ζητούσαν τα σοβιετικά αφεντικά του, ενώ χαιρόταν για την «αποτυχία της αστικοτσιφλικάδικης εκστρατείας στην Μικρά Ασία». 

Ο Τσε ζητούσε να γίνονται σεβαστές οι εθνικές ιδιαιτερότητες, σύσσωμη η Ελληνική Αριστερά ζητά την κατάργηση των εθνικών συνόρων και υποστηρίζει μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Τέλος εκείνος δήλωνε στον Ο.Η.Ε ότι «η συνεργασία των λαών δεν μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους», ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ και το Α.Κ.ΕΛ στηρίζουν το «σχέδιο Ανάν» και οραματίζονται συνεργασίες με τους Τουρκοκύπριους.

Από την στιγμή δε, που ο αμερικάνικος καπιταλισμός και ο σοβιετικός κομμουνισμός συμμάχησαν για να εξοντώσουν τον μεγάλο επαναστάτη, είναι οι Έλληνες Εθνικιστές και όχι οι αριστεροί που δικαιούνται να επικαλούνται τον αγώνα του στην αδυσώπητη μάχη εναντίον της Παγκοσμιοποιήσεως.

Όπως θα έλεγε και εκείνος: ΠΑΤΡΙΔΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ.

Patria O Muerte!

17 de octubre de 1945 (Ο Περόν και πάλι στην ηγεσία της χώρας με την στήριξη των εργατών)

Λόγια της Evita Peron ...

''Η βία στα χέρια του λαού δεν είναι βία
αλλά δικαιοσύνη''

Εβίτα Περόν 1919 - 1952

Cantata Montonera (τραγούδι αφιερωμένο στους Εθνικοεπαναστάτες συντρόφους της Αργεντινής)

Εβίτα Περόν - Η Santa Evita του Αργεντίνικου Φασισμού.

«Θα επιστρέψω και θα είμαι χιλιάδες»

Βίντεο για τους Montoneros

Η Εβίτα Περόν για την Δημοκρατία



Ομιλία της Εβίτας Περόν προς τα στελέχη του
Περονικού κόμματος στο
Μπουένος Άιρες , τον Απρίλιο του 1952.

Montoneros ! Viva La Patria !

Για ένα νέο ξεκίνημα.

Το κείμενο που ακολουθεί , αποτελεί ομιλία – χαιρετισμό της Εβίτας Περόν προς τα στελέχη του Περονικού κόμματος στο Μπουένος Άιρες , τον απρίλιο του 1952.


Δημοσιεύτηκε στο δεύτερο τεύχος του εθνικοεπαναστατικού περιοδικού «Αναθεωρητής» τον Απρίλιο του 1992.

της Εβίτας Περόν.


Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συντρόφους για την αγάπη και το ενδιαφέρον τους, όσο εγώ ήμουνα στο νοσοκομείο. Η αφοσίωσή σας προς το πρόσωπό μου ήταν το καλύτερο φάρμακο για να ξανασταθώ στα πόδια μου. Σας ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά.


Τώρα που αισθάνομαι καλύτερα θ' αγωνιστώ με το ίδιο πάθος με πριν, για τα δίκαια της πατρίδας μας, να πολεμήσω στο πλάι του ηγέτη μας Περόν, για σας και με εσάς, για τον Περόν και την Αργεντινή ως τον θάνατο.Κι αν εγώ χαθώ, ξέρω ότι σείς θα πάρετε τ' όνομα μου και θα το κάνετε σύμβολο για τη νίκη. Ο Θεός είναι μαζί μας διότι μόνο εμείς αγωνιζόμαστε κατά της φτώχειας, εναντίον της αδικίας, εναντίον της ολιγαρχίας και των συντηρητικών. Γι' αυτό η νίκη θα είναι μαζί μας αργά ή γρήγορα. Θα ήθελα να σας πω πάρα πολλά πράγματα αλλά οι γιατροί μου έχουν απαγορέψει να μιλάω προς το παρόν πολύ ώρα.


Εγώ σας δίνω όλη την καρδιά μου και σας δηλώνω ότι είμαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό θα βρίσκομαι στον αγώνα, πλάι σας, με περισσότερες δυνάμεις, με περισσότερη αγάπη για τον αγώνα αυτού του λαού που τόσο αγαπώ, όπως αγαπώ τον Περόν.Γνωρίζω τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το κόμμα μας και την φτηνή προπαγάνδα των αντιπάλων μας. Αυτή η χυδαία προπαγάνδα επικεντρώνεται σε δύο σημεία, που θα ήθελα να σχολιάσω όπως εγώ κάνω καλύτερα, δίχως να με διακόψετε.


Το πρώτο σημείο είναι που κατηγορούν τον Περόν ως φασίστα. Εγώ μέχρι σήμερα δεν ήξερα ότι είναι κακό να είσαι φασίστας! Τώρα τελευταία αρχίζω να το μαθαίνω! Όταν ο Περόν πήρε στα χέρια του τις τύχες της Αργεντινής και του λαού της, εφάρμοσε ένα πολιτικό πρόγραμμα που εξασφάλισε την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας και την κοινωνική ευημερία του λαού μας. Δεν ξέρω αν συτό το πρόγραμμα ήταν τότε "φασιστικό"! Εκείνο που ξέρω είναι ότι είχε την επιδοκιμασία και την αποδοχή όλου του λαού μας και σίγουρα "δημοκρατικό" δεν ήταν. Διότι αν ήταν θα συνέχιζε την εκμετάλευση του λαού όπως έκαναν τόσες και τόσες "δημοκρατικές" κυβερνήσεις πριν από τον Περόν.


Ξέρω ακόμα ότι ο χαρακτηρισμός του "φασίστα" που αποδίδουν στον Περόν δεν προέρχεται από τους εργάτες και τους αγρότες, οι οποίοι βρίσκονται ψυχή και σώμα δίπλα στον ηγέτη τους, αλλά από την αριστοκρατία, τους ψηλομύτες απομεινάρια της φεουδαρχίας, που δυστυχώς δεν έχουμε εξαλείψει οριστικώς από την κοινωνία σύντροφοι. Αυτοί οι "αριστοκράτες" φοβούνται την επιτυχία του σοσιαλιστικού προγράμματος του Περόν και αγωνίζονται να τορπιλίσουν τους αγώνες του κόμματός μας. Εμείς πάντως σύντροφοι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα αν μείνουμε ενωμένοι ως το τέλος. Από την στιγμή που ο Αργεντινός εργάτης είναι πλάι μας, η νίκη θα είναι με το μέρος μας.


Στο δεύτερο σημείο που κατακρίνουν τον Περόν είναι στο ότι παντρεύτηκε μια "πόρνη". Παρακαλώ σύντροφοι μην ταράζεστε. Θα ήθελα να δώσω απ' αυτό το βήμα μια απάντηση σ' αυτούς τους υπερασπιστές της "ηθικής".


Κύριοι και κυρίες "ηθικολόγοι" από τη στιγμή που οι γυναίκες σας παριστάνουν τις κυρίες ντυμένες στα γουναρικά και χρυσαφικά τους, ξενυχτώντας σε λέσχες αντί να κοιμίζουν τα παιδιά τους, φλερτάροντας με τον πρώτο τυχόντα ψευτοαριστοκράτη, σπαταλώντας τα λεφτά της οικογένειάς τους, ντύνοντας τους αγαπητικούς τους, και τις περισσότερες φορές εν γνώσει σας, γίνεστε ευσυνειδητά κερατάδες, τότε πολύ ευχαρίστως εγώ θ' αποδεχθώ τον χαρακτηρισμό της "πόρνης". Διότι αν δεν κάνω λάθος, και η Μαρία Μαγδαληνή "πόρνη" ήταν, και βρισκόταν στο πλάι του Χριστού όπως κι εγώ βρίσκομαι στο πλευρό του Περόν και του Αργεντίνικου λαού! Μακάρι να υπήρχαν κι άλλες γυναίκες στον κόσμο που να έχουν την αμέριστη αγάπη ενός ολόκληρου λαού, όπως έχω εγώ, η "πόρνη", που λένε οι "ηθικολόγοι".


Σύντροφοι την ομιλία μου θα την κλείσω κάπου εδώ. Δυστυχώς δεν έχω συνέλθει πλήρως από την αρρώστια μου. Θα επαναλάβω και πάλι ότι θα βρίσκομαι για πάντα στο πλευρό σας, στον Περόν, στον αγώνα του λαού μας και της πατρίδας μας. Εύχομαι ότι μετά από εμάς, ο Θεός θα στείλει κι άλλους "φασίστες" κι άλλες "πόρνες" για να υπηρετήσουν την Αργεντινή όπως εγώ και ο Περόν. Και τώρα πιστοί μου σύντροφοι θα ήθελα, για να για να ξαναθυμηθούμε τους αγώνες μας και να ξαναβρούμε το κέφι μας, να τραγουδήσουμε πάλι το "θα γυρίσω από το θάνατο και θα είμαστε χιλιάδες".


Ευχαριστώ που με ακούσατε.

Η Eva Peron για την δημοκρατία.

“Η δημοκρατία εξαπατά τον λαό. Γιατί αντί να κατοχυρώνει την ελευθερία του , υπερασπίζεται την ασυδοσία του κεφαλαίου”.

Eva Peron.

Μήνυμα του Εθνικιστή συνταγματάρχη Χουάν Περόν για τον θάνατο του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

Συναγωνιστές ,

Με βαθιά θλίψη, έλαβα την είδηση της ανεκπλήρωτης απώλειας για τον σκοπό των λαών που μάχονται για την απελευθέρωση τους. Εμείς που αγκαλιάσαμε αυτό το ιδανικό, αισθανόμαστε αδέλφια με όλους εκείνους που, δεν έχει σημασία σε ποιό μέρος του κόσμου και κάτω από ποιά σημαία μάχονται εναντια στην αδικία, την εξαθλίωση και την εκμετάλευση. Αισθανόμαστε αδέλφια με όλους εκείνους που με γεναιότητα και απόφαση, αντιμετωπίζουν την αχόρταγη αδηφαγία του Ιμπεριαλισμού που, με τη συνοχή των απάτριδων οικονομικών ολιγαρχιών, υποστηριζόμενες από στρατιωτικούς στις διαταγές του Πενταγώνου, κρατούν τους λαούς υπόδουλους. Σήμερα επεσε σε αυτόν τον αγώνα, σαν ένας ήρωας, η πιο υπέροχη νεανική μορφή που έδωσε η επανάσταση στην Λατινική Αμερική.

Σήμερα έπεσε ο comandate Ernesto Che Guevara. Ο θάνατος του με προκάλεσε θλίψη γιατί ήταν ανάμεσα μας, ίσως ο καλύτερος. Υπήρξε ένα παράδειγμα στάσης, πνεύματος, θυσίας και παραίτησης. Η βαθιά του πίστη στο δίκιο του σκοπού που είχε αγκαλιάσει, του έδωσε την δύναμη, την αξία και το θάρρος που σήμερα τον ανύψωσαν στην κατηγορία των ηρώων και των μαρτύρων. Διάβασα κάποια κείμενα που προσπαθούσαν να τον παρουσιάσουν σαν έναν εχθρό του Περονισμού. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ψευδές. Το 1954 όταν στην Γουατεμάλα, πολεμούσε για να υπερασπίσει την λαϊκή κυβέρνηση του Jacobo Arbenz ενάντια σε μια στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ, εγώ προσωπικά έδωσα οδηγίες στην πρεσβεία μας για να βρεί μια λύση στην δύσκολη κατάσταση που βρισκόταν αυτός ο νέος και θαρραλέος Αργεντινός. Χάρη σε αυτό κατόρθωσε να βρει καταφύγιο στο Μεξικό. Η ζωή του, το παράδειγμα του και η εποποιία του πρέπει να εμπνέουν τους νέους μας, τους νέους όλης της Λατινικής Αμερικής. Δεν θα καταφέρουν τίποτα εκείνοι που προσπαθούν να ξεθωριάσει η εικόνα του. Ο Ιμπεριαλισμός αντιλαμβάνεται την τεράστια γοητεία που ασκούσε ανάμεσα στις λαϊκές μάζες, ακόμα και σε εκείνες που δεν έζησαν το παραλήρημα των λαών μας για αυτόν τον άνθρωπο. Γνωρίζω τις οδηγίες του Κουμμουνιστικού Κόμματος Αργεντινής στην εκστρατεία δυσφήμησης που έχει ξεκινήσει. Αυτό δεν με εκπλήττει καθόλου, γιατί ανέκαθεν αυτό το κόμμα χαρακτηριζόταν από θέσεις αντίθετες στην εθνική ιστορική εξέλιξη, ανέκαθεν ήταν αντίθετο στα Εθνικά και Λαϊκά κινήματα. Η ώρα των λαών ήρθε και οι επαναστάσεις στην Λατινική Αμερική είναι ένα γεγονός μη αναστρέψιμο. Η υπάρχουσα ισορροπία θα ανατραπεί γιατί είναι παιδαριώδες να σκεφτούμε ότι μπορούμε να νικήσουμε χωρίς επανάσταση την αντίσταση των ολιγαρχιών και των μονοπωλίων. Οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις πρέπει να γίνουν πραγματικότητα και ο καθένας πρέπει να συμμετάσχει σε αυτές, ανεξάρτητα από το σε ποιό μέρος του κόσμου θα διεξαχθούν. Για αυτό και μόνο για αυτό, όλα τα Εθνικιστικά κινήματα οφείλουν να συνδεθούν μεταξύ τους. Η πλειοψηφία των κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής δεν επιλύουν τα εθνικά προβλήματα γιατί δεν οδηγούνται με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα. Απέναντι σε αυτούς, δεν πιστεύω ότι οι επαναστατικές διακηρύξεις αρκούν. Οφείλουμε να περάσουμε στην επαναστατική δράση, με μια οργανωτική βάση, με ένα πρόγραμμα οργάνωσης που θα καταστήσει δυνατή την πραγμάτωση της επανάστασης. Αυτόν το στόχο οφείλουν να επιδιώξουν όσοι αισθάνονται ικανοί. Η μάχη θα είναι σκληρή, αλλά η τελική νίκη θα είναι των λαών. Ο εχθρός έχει μια υλική δύναμη ανώτερη από την δική μας, αλλά εμείς υπολογίζουμε στην τρομερή ηθική μας δύναμη από την πίστη μας στο δίκαιο του σκοπού μας και από τον ιστορικό ντετερμινισμό που μας συνοδεύει.

Ο Περονισμός σαν ένα Εθνικό, Λαϊκό και Επαναστατικό Κίνημααπό την παράδοση και τους αγώνες του, αποδίδει τιμή στον ιδεαλιστή, στον επαναστάτη, στον comandate Ernesto Che Guevara, Αργεντινό, αντάρτη που έπεσε νεκρός κατά τη διάρκεια μιας πολεμικής επιχείρησης για τον θρίαμβο των Εθνικών Επαναστάσεων στην Λατινική Αμερική.

Juan Domingo Peron Εν Εξορία, Μαδρίτη 24 Οκτωβρίου 1967