O Αντίχριστος του Φρ. Νίτσε (επιμ. Ήρκος Ρ. Αποστολίδης) | Στο Πατάρι του Gutenberg

 

O Ήρκος και o Στάντης Αποστολίδης συζητούν για το βιβλίο του Φρ. Νίτσε «Διόνυσος κατά Εσταυρωμένου»

 

Απόσπασμα από το «μυθιστόρημα» η «Ουλάν Μπατόρ» του «αναρχοφασιστή» Ρένου Αποστολίδη για την συνομιλία του με τον «εθνικόφρονα» Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο της Στρατιωτικής κυβέρνησης της 21ης Απριλίου - Σελίδες 546 - 555 Νοέμβριος 1999 Εκδόσεις Πατάκης - (.pdf)

Απόσπασμα από το  «μυθιστόρημα» η «Ουλάν Μπατόρ» του «αναρχοφασιστή» Ρένου Αποστολίδη για την συνομιλία του με τον «εθνικόφρονα» Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο της Στρατιωτικής κυβέρνησης της 21ης Απριλίου 

- Σελίδες 546 - 555 Νοέμβριος 1999 Εκδόσεις Πατάκης - (.pdf)

Για να κατεβάσετε το απόσπασμα στον σύνδεσμο εδώ

link: Ο προπαγανδιστής της 21ης Απριλίου που κατηγόρησε την Στρατιωτική Κυβέρνηση για το Πολυτεχνείο

Θα μπορούσε να θεωρηθεί «μυθιστόρημα» το νέο βιβλίο του Ρένου, η «Ουλάν Μπατόρ», αν εκείνο το «μύθος», στο πρώτο συνθετικό του όρου, δεν προέβαλλε ισχυρή αντίρρηση! (...) Κεντρικός άξονας είναι ένας μεγάλος έρωτας, φλογερός μια ζωή (μισόν αιώνα!), μέσα σ’ όλα τα φοβερά της όλης νεοελληνικής ζωής και κοινωνίας, που ο Ρένος ελέγχει, καίει κι ανατινάζει. (...) 

Καλύπτονται κρισιμότατα γεγονότα κι εξελίξεις κι ανατροπές της ζωής μας τον τελευταίο μισόν αιώνα στον Τόπο μας: από τον Πόλεμο ως τα σημερινά, την Κατοχή και την Αντίσταση ως την Εισβολή στη Βουλή, όπου ο ίδιος ο Ρένος, πρωταγωνιστής κι αφηγητής μαζί, έμπασε τα πρώτα οργισμένα πλήθη του καιρού μας «να λογαριαστούν με όλους τους όμοιους που πάντα μας πουλάνε, απ’ όλες τις θέσεις και τις πολιτικές» [...] (Από την παρουσίαση της έκδοσης) 

Βιβλιοπαρουσίαση: ο Α2 - του Ρένου Αποστολίδη

Συνέχεια της «Πυραμίδας 67», του πιο μαχητικού αντιπολεμικού βιβλίου για τον Εμφύλιο, που γράφτηκε από κάποιον που δεν ανήκε σε καμία παράταξη, «ο Α2» του Ρένου δίνει την εωσφορική μορφή ενός αμείλικτου αξιωματικού Α2 (Πληροφοριών), που από καπετάνιος του ΕΛΑΣ, πέρασε στο Στρατό, όταν του σκότωσαν τη μάνα οι ομοϊδεάτες του, και της έστειλε 600 «γράμματα» όπως τα έλεγε ... 600 αντάρτες, κυνηγημένους έναν-έναν, πιασμένους κι εκτελεσμένους με το ίδιο του το χέρι ...

Ῥένος Ἀποστολίδης: Περικλῆς Γιαννόπουλος, Ἴων Δραγούμης, Παῦλος Μελᾶς

Εν τέλει μέσα και πέρα από όλα αυτά ο Ίδας (Ίων Δραγούμης) μένει ένας λεβέντης, ένα παλληκάρι από ρίζα παλιά, Ελλαδική. Ως γνωστόν οι λεβέντες και τα παλληκάρια δεν μπορούν να κάνουν τίποτε στο χώρο της πολιτικής. Καμιά φορά το πολύ πολύ, στο χώρο της λογοτεχνίας ή του λόγου και της σκέψης, γενικότερα μπορούν να φέρουν έναν αέρα αψύ, ξανασαστικό, που καίει τα πλεμόνια και ξαναθέτει πρώτες ιδέες. Στα μεγαλύτερά της μεγέθη αυτή η ποιότητα δίνει έναν Νίτσε ή έναν Κάρλαϋλ, και στις μικρότερές της ποιότητες, στις εδώ διαστάσεις μας, έστω έναν Περικλή Γιαννόπουλο. Όταν οι τύποι αυτοί βρουν αρκετή αυτογνωσία και μείνουν οι εαυτοί τους, ασυμβίβαστοι με τους οχετούς, υπάρχει ελπίδα για αυτούς να δώσουν σε λόγο αυτή την πνοή που οιστρηλατεί τη ζωή τους. Σε λόγο ή σε οτιδήποτε άλλο το δημιουργικό.

Είναι ένας μεγαλεξανδρισμός αυτή η ποιότητα, είναι ακριβώς το ηρωίζεσθαι του Κάρλαυλ. Αλλά η ποιότητα αυτή ή θα είναι η ανάσα μιάς γνήσια και ισχυρότατα ηγετικής στόφας που θα καταφέρη να σύρει πίσω της επαρκείς απλούς Σάντσους, ώστε να αποτελούν αποδοτικό όργανο κρούσης των πραγμάτων, και τότε θα δημιουργήσουν ιστορία, ή αλλοιώς είναι χαμένοι για χαμένοι, αν δεν περιορισθούν στην απόλυτη προσωπική αποχή, και σε αυτό που λέμε: κάθε λογής καλλιτεχνική δημιουργία.

Από τους τρεις - Περικλή Γιαννόπουλο, Παύλο Μελά, Ίωνα Δραγούμη - ο Ίδας υπήρξε ο πιο αυτοσπαταλημένος και αυτοαδικημένος. Πολύ σωστότερα ο Παύλος Μελάς, που ακριβώς δεν είχε την πνευματικότητα του Δραγούμη και ούτε την αυτογνωσία του, με το ένστικτο όμως βρήκε τι είχε να κάνη για να φερθή παλληκαρίσια και κατ'απόλυτη εξαίρεση από όλους, σαν ένας ευγενής ταξικός λεβέντης, απομεινάρι δηλαδή φεουδαρχικού Μεσαίωνα (αυτό είναι το ψυχολογικό του αρχέτυπο) και πάει εκεί να πιαστή με τους βούλγαρους κομιτατζήδες, τρώγοντας όσους μπορούσε περισσότερους. Γίνηκε έτσι ένα σωστό και στέρεο ίνδαλμα, σωστό και στέρεο πρόσταγμα, σύμμετρο δε εν εσχάτη αναλύσει για κάθε προσωπική πατριωτική συνείδηση που θέλει μόνη της «να καθαρίση» και να αναμετρηθή με ότι θεωρεί εχθρό.

Σύμμετρο δε πρόσταγμα, ακριβώς γιατί η δύναμη τέτοιων παλληκαριών, που δεν έχουν τη στόφα του μεγάλου ηγέτη, έχουν όμως τη λεβεντιά μέσα σε οποιαδήποτε παράταξη και αν βρεθούν, δεν είναι δύναμη ικανή να πραγματώση περισσότερα από τέτοια έργα προσωπικού ηρωισμού. Και βέβαια τα έθνη, οι λαοί, οι αγώνες, οι παρατάξεις, πάντα χρειάζονται πολλά τέτοια παλληκάρια-θύματα και δίκαια τα τιμούν και τα ινδαλματοποιούν. Είναι λύκοι ή μαντρόσκυλα αυτά, μιάς κοινότητας, είναι τίγρεις ατομικού αγώνα μέσα στα πλαίσια του όποιου ομαδικού. Είναι η στόφα των μονομάχων, και υπάρχουν πάντα πλαίσια στους ομαδικούς αγώνες που χωρούν και χρειάζονται τους μονομάχους.

Ένας εθνικός οργανισμός που λειτουργεί σωστά, με υγεία, πάντα βρίσκει τον τρόπο και τα σχήματα και τα πλαίσια, σε ειρήνη και σε πόλεμο να εντάξει τα παλληκάρια αυτά, τις τίγρεις, τους μονομάχους, και να καρπωθή από τη λεβεντιά τους και να τιμήση τις αυτοθυσίες τους. Όταν όμως είναι ανήμπορος ο εθνικός οργανισμός, ή όποια ομάδα περιέχει αυτά τα παλληκάρια, να τα εντάξη και να τα καρπωθεί, τότε αυτά εκτρέπονται συνήθως και μεγαλοανδρίζωνται ζητώντας να παίξουν ρόλο πρώτων ηγετών, και πάνε χαμένα για χαμένα.

Στους καιρούς μας, εθνικοί οργανισμοί που είχαν αυτή την υγεία και δύναμη πέτυχαν πάντα αυτές τις εντάξεις: Να η Αγγλία με τους ήρωες της Ραφ της και του Ναυτικού της, να η Γερμανία, με τους ήρωες της Λουφτβάφε και των μηχανοκινήτων της, να η Ιαπωνία με τους ανθρώπους- τορπίλλες και τους καμικάζι, να η παληότερη Γαλλία, με την Λεγεώνα των ξένων της, να όλες οι μονάδες κομάντος όλων των εθνών που είχαν βιολογική υγεία και ισχύ κοινωνικών ορμών.

Εδώ ούτε θυσιαστήρια για τέτοιους η νεοελληνική πραγματικότητα. Έτσι εκτρέπεται ο Δραγούμης, αυτοκτονεί ο Περικλής Γιαννόπουλος και ζουν καλά οι μέτριοι, οι ανηρωικοί, χωρίς να κερδίζουμε και τίποτε από τους ελάχιστους ηρωιζόμενους, μέσα σ' όποιους αγώνες ή παρατάξεις.

(Ῥένος Ἀποστολίδης, ἀνέκδοτο σημείωμα, Μάιος 1978)

O Ρένος Αποστολίδης μιλάει για τα αρχεία Καραμανλή.

Ρένος Αποστολίδης (02.03.1924 - 10.03.2004)

Ο Ρένος για τις εκλογές, την πολιτική και τα μέσα εξουσίας ...

Βιβλιοπαρουσίαση: Ρένος Ηρ. Αποστολίδης «Πυραμίδα 67»

του Wolverine

Ο Ρένος Ηρ. Αποστολίδης είναι σχετικά άγνωστος στον «χώρο» και δεν εκπλήσσομαι καθόλου για αυτό. Είναι αναμενόμενο αφού λίγοι μπορούν να καταλάβουν την επαναστατική σκέψη, ενώ οι ποιοτικές φυσιογνωμίες είναι αποκλεισμένες ή και παραγκωνισμένες από την αστική καθεστωτική ακροδεξιά εδώ και χρόνια για ευνόητους λόγους. Αιρετικός μέχρι το τέλος της ζωής του, συναρπαστικός και επικίνδυνος για το σύστημα. Δεν έβαζε όμως εύκολα τελεία σε όσα έλεγε ακόμη και αν κάποιοι είχαν ενοχληθεί σφόδρα και του το έδειχναν με κάθε τρόπο. Ελληνολάτρης με την κυριολεκτική σημασία, καυστικός εχθρός του καθωσπρεπισμού και της πολιτικάντικης μαφίας, εισβολέας στο κ(υ)νοβούλιο το ’64 και υβριστής του παρλιαμενταρισμού γεγονός που του κόστισε μια καταδίκη και τρίμηνη «φιλοξενία» στα μπουντρούμια της δημοκρατίας.

Η αμφισβήτηση του καθεστώτος στην πράξη οδήγησε πολλούς στο να τον χαρακτηρίσουν εύκολα είναι η αλήθεια ... ως «Φασιστή» και «νεοφασίστα» ενώ άλλοι του κόλλησαν την ταμπέλα του «Αναρχικού» ή τον ονόμασαν ακόμη και «Αναρχικό της Δεξιάς»! 

Υποστηρικτής του πολυτονικού και της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία, ελευθεριακός επαναστάτης στην πράξη και πραγματικός «καταπέλτης» ενάντια στον Καραμανλισμό και την πολιτική δυσωδία. Σίγουρα ο Ρένος δεν καταλάβαινε από «ταμπέλες» αφού αυτές είναι πολλές φορές μόνο για τα πρόβατα …

Στην «Πυραμίδα 67» εξιστορεί την συγκλονιστική προσωπική του ιστορία στον εμφύλιο ή στον συμμοριτοπόλεμο για μερικούς (άλλωστε όπως λέει και ο Αριστοτέλης Καλέντζης «ήταν όντως συμμοριτοπόλεμος μεταξύ 2 συμμοριών, ένθεν κακείθεν») όπου βιώνει την υποκρισία και της «εθνικής δεξιάς» αλλά και τον μεγαλειώδη παροξυσμό και την εθελοτυφλία του κομμουνιστικού ΔΣΕ. Οι απειλές για διασυρμό σε στρατοδικεία δεν κάμπτουν στο ελάχιστο το ηθικό του, αντίθετα τον χαλυβδώνουν ακόμη περισσότερο αφού ο θάνατος παραμονεύει παντού και αυτός όχι μόνο δεν φοράει παρωπίδες στα χαρακώματα αλλά θέλει να τις σπάσει στο κεφάλι των επικριτών του. Γραμμένες οι μέρες και οι νύχτες της κόλασης σε κουτιά από τσιγάρα και ημερολόγια, γεμάτες αναμνήσεις πόνους και θανάτους ανθρώπων. Το αρχείο του, με δημοσιεύματα, επιστολές κι ανέκδοτα κείμενα, ξεπερνάει τις 40.000 σελίδες. Σε DVD κυκλοφορούν τα καλύτερα αποσπάσματα του ντοκιμαντέρ Ο Εμφύλιος μέσα μας (που βασίστηκε στην Πυραμίδα 67) σε σκηνοθεσία του Κώστα Φέρρη.

Ρένος, Πυραμίδα 67

Τὸ βιβλίο τοῦ Ἐμφυλίου.

(μὲ ἀνέκδοτα κείμενα

καὶ σχόλια τοῦ Ρένου.)

Εἰσαγωγή, σχόλια, ἐπιμέλεια:

Η.-Σ. Ἀποστολίδη.

9η ἔκδοση, 2010.

21x14cm. Σελ. 507.

“Ήταν το 1964, επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου Α΄, όταν μια συγκριτικά ολιγομελής ομάδα φανατικών (ακροδεξιών) διαδηλωτών, περί τα 50 άτομα, παρεβίασαν τις εισόδους της Βουλής, έτρεψαν εις φυγήν τους χωροφύλακες της Φρουράς και βιαιοπράγησαν κακοποιήσαντες υπαλλήλους του Κοινοβουλίου που επεχείρησαν να τους εκδιώξουν. Τελικώς η Χωροφυλακή (που εκείνη την εποχή φρουρούσε το Κοινοβούλιο) συνέλαβε ορισμένους και περιέθαλψε τους τραυματίες υπαλλήλους (εν οις και ο τότε βασικός συνεργάτης του Κ. Μητσοτάκη, ο Α. Λεφάκης, ο οποίος βρέθηκε με σπασμένο χέρι!). Η ομάδα των εισβολέων, με επικεφαλής έναν ιδιότυπο αναρχικό, τον Ρένο Αποστολίδη, είχε συγκροτηθεί από ακροδεξιούς της εποχής που είχαν μετάσχει σε προεκλογική συγκέντρωση του υποψηφίου δημάρχου Αθηναίων Γ. Πλυτά, με το τέλος της οποίας εκινήθησαν για να… καταλάβουν τα… Ανάκτορα του κοινοβουλευτισμού. Η ιστορία αυτής της ακροδεξιάς επιθέσεως στον κοινοβουλευτισμό έληξε με τη δίκη και την καταδίκη των δραστών από το αρμόδιο δικαστήριο”

Απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη (σ.σ. ποιος άλλος ...)