ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Βιβλιοπαρουσίαση: του Λουκά Γ. Σταύρου "Τρόπος και Είναι" εισαγωγή στην φιλοσοφία του νεολογικού υλοθεϊσμού

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Λουκά Γ. Σταύρου με τίτλο "Τρόπος και Είναι".

Σε αυτό το φιλοσοφικό έργο προτείνεται ένας νέος τρόπος σκέψης (Νέος Λόγος) που οδηγεί σε μια νέα εννοιακή παράσταση του κόσμου. Εξετάζονται επίσης διάφορα ζητήματα της φιλοσοφίας υπό το πρίσμα του Νέου Λόγου ως προς την ουσία τους και την σχέση τους με την νεολογική κοσμολογία όπως, περί ηθικής, περί της ανθρώπινης ύπαρξης, περί ψυχής, περί θρησκείας, περί θεών, περί πολιτείας, περί τέχνης.

για αγορά στον σύνδεσμο εδώ ...

Πυρήνες φωτιάς και θλιβερά αποκαΐδια …

του Λοθάριου

Η υπόθεση του νεαρού αντιεξουσιαστή Νίκου Ρωμανού ήρθε να προκαλέσει πολύ ισχυρούς τριγμούς στις τάξεις του λεγομένου «εθνικού χώρου», από τις πιο εθνικόφρονες και ακροδεξιές (ως ήταν και αναμενόμενο εξάλλου) εκφάνσεις του ως και τις πιο ριζοσπαστικές. Ιδίως μετά τις εικονοκλαστικές τοποθετήσεις του εθνοκοινωνιστή Αριστοτέλη Ηρ. Καλέντζη παρακολουθήσαμε έναν καταιγισμό ύβρεων, επιθέσεων και λοιδοριών που δείχνουν αν μη τι άλλο ότι η παραδοσιακή ελληνική εθνικοφροσύνη πνέοντας τα λοίσθια, απελευθερώνει κάθε είδους δηλητηριώδη αέρια και αποπνικτικές οσμές, δείγμα της προχωρημένης αποσύνθεσης που επικρατεί στο εσωτερικό της.

Η υπεράσπιση του Ν. Ρωμανού λίαν ορθώς, έγινε βάσει ηθικών και αισθητικών κριτηρίων, πράγμα το οποίο και ώθησε πολλούς, δυστυχώς ακόμα και πέρα από το φάσμα της στενά εννοουμένης «ακροδεξιάς», να εγείρουν ζητήματα πολιτικής και ιδεολογίας. Πρώτα απ' όλα θα όφειλαν ως ''εθνικιστές'' να γνωρίζουν ότι δεν είναι οι ιδέες που δίνουν αξία στους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι που με τη στάση τους ενσαρκώνουν, δικαιώνουν ή και σπιλώνουν τις ιδέες. Στην περίπτωση του Ρωμανού και της «Συνομωσίας των πυρήνων της φωτιάς - Φράξιας μηδενιστών», οι ακροδεξιοί αλλά δυστυχώς και αρκετοί εθνικόφρονης νοοτροπίας και αισθητικής ''εθνικοσοσιαλιστές'', έσπευσαν να κατατάξουν ηλιθιωδώς τόσο τον νεαρό αγωνιστή όσο και την ομάδα αυτή στην οποία συμμετείχε στον χώρο της αναρχίας και φυσικά στην ευρύτερη αριστερά. Εάν η πολιτική τους κουλτούρα άξιζε κάτι περισσότερο από την αισθητική τους, θα είχαν καταλάβει προ πολλού ότι οι «Πυρήνες της Φωτιάς» μακράν του να αποτελούν ''αριστερή'' οργάνωση, τόσο από τον τίτλο τους όσο και από την πρακτική τους παραπέμπουν σε μια αναβίωση του επαναστατικού μηδενισμού του 19ου αιώνος, ο οποίος προέτασσε τον ατομικό και ωμό ηρωισμό μιας κατηγορίας επίλεκτων αγωνιστών στην ''μαζική'', πολιτική και οικονομική ''ταξική πάλη'' των σοσιαλδημοκρατικών και μεταρρυθμιστικών κινημάτων.

Γι' αυτό και λίαν ορθώς η μαρξιστογενής αριστερά στάθηκε πάντα απέναντι σ' αυτό το φαινόμενο στηλιτεύοντάς το ως ελιτιστική και περιφρονητική προς τις μάζες στάση. Και δεν είχε άδικο, αφού επρόκειτο για μια επανεμφάνιση του αριστοκρατικού υποβάθρου του Αρίου Ανθρώπου που δεν περιμένει καμία νομιμοποίηση από τα κάτω, από την μάζα, αλλά υποκαθιστά αυτήν την τελευταία με την πάλη της μικρής και κλειστής επίλεκτης ομάδος, του ''πυρήνα'' ή της ''φράξιας'', μέσα από μειοψηφικές ενέργειες, ακατανόητες από τον μεγάλο αριθμό, τουτέστιν ''συνωμοσίες'', που στόχο έχουν τον ολοκληρωτικό και καθαρτήριο πόλεμο, την Φωτιά!

Δεν είναι διόλου τυχαίο το ότι η κριτική του μαρξισμού, του υλισμού και εν τέλει ο Φασισμός ξεπήδησαν μέσα από τις τάξεις των υποστηρικτών της επαναστατικής βίας. Αν ο μηδενιστής είναι αυτός που εναντιώνεται σε όλες τις κυρίαρχες αξίες μιας κοινωνίας, τότε στον κόσμο του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού, όσοι πιστεύουν στη Φυλή και στο Έθνος, οφείλουν να είναι πρώτοι και οι φανατικότεροι εκ των μηδενιστών! Διότι τί ήσαν ο Σωκράτης στη δημοκρατική Αθήνα, ο Ιησούς Χριστός στην Ιουδαϊκή Παλαιστίνη ή οι κλέφτες και οι (ευκατάστατοι) Φιλικοί συνωμότες της τουρκοκρατουμένης, πλην όμως εμπορικώς ευημερούσας Ελλάδος, αν όχι μηδενιστές που πλήρωσαν με θάνατο, βασανιστήρια και ατιμώσεις την εναντίωση τους σε εξαχρειωμένες και υποταγμένες μάζες και πυορροούσες την διαφθορά εξουσίες, προτού να εξυψωθούν ως το βάθρο φιλοσόφων, Θεανθρώπων ή εθνικών ηρώων;

Από πολιτικής απόψεως η «Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς» ήταν αυτή που με προκήρυξη της το 2010 μιλούσε για πιθανότητα σύμπλευσης με τους αντισυστημικούς εθνικοσοσιαλιστές, ενώ χαρακτήριζε ορθότατα την «Χρυσή Αυγή» ως συστημικό κόμμα, και προέτρεπε μάλιστα τους αναρχικούς να μην χαίρονται με τις κατασταλτικές διώξεις κατά των «φασιστών» διότι κάλλιστα αυτές θα μπορούσαν να στραφούν και κατά των ιδίων, θέσεις που για στην πλειονότητα των αριστερών της Ελλάδος φάνταζαν τότε ως κρυπτοφασιστικές! Φυσικά δεν ήταν εθνικιστές ούτε εθνικοσοσιαλιστές αλλά είχαν το θάρρος να απειλούν με χτυπήματα το κυνοβούλιο και να αναγνωρίζουν την αξία τους σε ορισμένους από τους πολιτικούς τους αντιπάλους, ορίζοντας ξεκάθαρα ως βασικό και ουσιαστικό εχθρό το Κράτος και το κεφάλαιο, πράγμα ανήκουστο μέχρι τούδε στην Ελλάδα τόσο εξ' αριστερών, όσο και εξ' ακροδεξιών.

Την ίδια στιγμή ορισμένοι ''λαϊκοί εθνικιστές'' επιδίδονταν σε κάθε είδους παλλικαρισμούς εντός και εκτός των κυνοβουλευτικών εντευκτηρίων, ανακάλυπταν τα θέλγητρα του κυνοβουλευτισμού και τον ατόκων δανείων και άρχιζαν να αποστηθίζουν το αλφάβητο του αντιφασισμού, όταν δεν έκαναν επιδείξεις γλωσσικού βαρβαρισμού και αγελαίου κρετινισμού σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο ή έξω από κάποιο θέατρο τρίτης κατηγορίας. Ακόμα χειρότερα, οι ακροδεξιοί βάλθηκαν να δικαιώσουν κι αυτήν ακόμα την παρωχημένη και προ πολλού ανασκευασθείσα περί ''ιστορικού υλισμού'' αντίληψη, που θέλει τις νοοτροπίες και λοιπές πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές των ατόμων απόρροιες της οικονομικής και ταξικής τους προελεύσεως! Έτσι διαβάσαμε κι ακούσαμε ατελείωτους μύδρους και πικρόχολα σχόλια κατά της κοινωνικής και ταξικής καταγωγής του Ρωμανού που φαίνονται να είναι αποκυήματα του κοινωνικού φθόνου της λούμπεν προλεταριακής και ξεπεσμένης μικροαστικής βάσης της εθνικοφροσύνης που προσπαθεί να ανακουφίσει την οδύνη από τα συμπλέγματα και τα στερητικά της σύνδρομα επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της στην πιο επουσιώδη και δευτερεύουσα πτυχή της υπόθεσης αυτής.

Όσοι αναρωτιούνται πως μπορεί τέκνα πλουσίων οικογενειών να γίνονται επαναστάτες, ομολογούν κατ' αυτόν τον τρόπο εμμέσως πλην σαφώς ότι δεν θα επαναστατούσαν ποτέ οι ίδιοι αν είχαν την περιουσία της οικογενείας του Ρωμανού, κάτι που μόνο να ανεβάσει ηθικά μπορεί τον νεαρό αγωνιστή. Μάθαμε ακόμη ότι η απεργία πείνας για το δικαίωμα στη μόρφωση είναι ''εγωισμός'', ενώ κάποιοι έφθασαν στο σημείο να διερωτηθούν αν και οι πτωχοί γονείς που δεν δύνανται να σπουδάσουν τα παιδιά τους θα έπρεπε να τα ωθήσουν να γίνουν τρομοκράτες ή να διαπράξουν ένοπλες ληστείες. Οι ''πτωχοί'' γονείς λογικά σε μια κατεξαθλιωμένη και καταρημαγμένη χώρα θα έπρεπε να είχαν εξεγερθεί προ πολλού και προτρέψει σε εξέγερση και τα παιδιά τους για την μόρφωση, την δουλειά, την αξιοπρέπεια, την οικογένεια, το Έθνος και την Πατρίδα! Αλλά όπως λέει και το δημώδες παραδοσιακό: ''Βασίλη κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης...'', έστω και χωρίς σπίτι, αξιοπρέπεια και Πατρίδα ελεύθερη! Αλλά ακόμα κι αν εξεγείροντο οι πτωχοί τότε σίγουρα οι ίδιοι ακροδεξιοί θα έβριζαν, όχι τα ''κωλόπαιδα των βορείων προαστίων'' αλλά την ''αλητεία που θέλει να καταπατήσει το δικαίωμα στην ιδιοκτησία''... Οι προφάσεις δεν θα λείψουν ποτέ καθώς οι γλώσσες των προσκυνημένων ήταν πάντα βουτηγμένες στο σίελο του θράσους ...

Μεγαλύτερη είναι όμως η απορία και θλίψη μας προκαλεί η στάση ορισμένων ''εθνικοσοσιαλιστών'' που θεωρούν τρομοκρατία την ληστεία μιας τράπεζας ... ωσάν να ήταν οι τελευταίοι των μικροαστών. Η αλήθεια όμως είναι ότι και το όπλα που κράτησε ο Ρωμανός και οι σύντροφοι του ήσαν αληθινά, και εναντίον του πραγματικού εχθρού τα έστρεψαν και όταν βρέθηκαν στα χέρια του εχθρού αυτός τους αντιμετώπισε ως εχθρούς με πραγματικά χτυπήματα και βασανιστήρια. Πολλοί θα μας πουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερά του κεφαλαίου, σπεύδει να τους υπερασπισθεί, μα αγαπητοί κύριοι, ο ΣΥΡΙΖΑ πράττει έναντι αντιεξουσιαστών που ομολογουμένως τον απεχθάνονται, αυτό ακριβώς που δεν έπραξε η «Χρυσή Αυγή» τον Απρίλιο του 2013 έναντι των νεαρών Αυτονόμων εθνικιστών του Βόλου που εντελώς συμβολικά είχαν κάψει έναν αυτόματο διανεμητή χρημάτων. Φαντάζομαι δεν ευθύνεται ο Ρωμανός για την αχρειότητα της ΧΑ, όμως εδώ ακριβώς αγγίζουμε την πιο αλγεινή αλήθεια.

Οι περισσότεροι εκ των εθνικοφρόνων καθυβριστών του Ρωμανού στο βάθος αισθάνονται οργή γιατί η δική τους πλευρά δεν έχει να επιδείξει σε επίπεδο φυσικού και ηθικού θάρρους κάτι αντίστοιχο. Υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι, αισθανόμενοι στο βάθος ντροπή για την κατάντια του "χώρου" που υπηρέτησαν επί σειρά ετών, δημοσιεύουν παραληρηματικά κείμενα σε μια εκδοχή της Ελληνικής στην οποία δεν μας έχουν συνηθίσει μέχρι τώρα και που κάθε άλλο παρά τιμά τους χρήστες της, θα έπρεπε να μας πουν πώς και γιατί ο εθνικιστικός χώρος δεν επέτυχε να δημιουργήσει άξιους πολιτικούς στρατιώτες μέχρι τώρα πάρα τις καθαρολογίες και τις βαρυσήμαντες διακηρύξεις. Η αυτοαμφισβήτηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι, ίσως η πιο δύσκολη και επίπονη πλευρά της ηρωικής μας κοσμοθέασης.

Αυτή η τοποθέτηση είναι η φυσική συνέχεια μιας άλλης που γράφτηκε τον Απρίλιο του 2013 για τους νεαρούς Αυτόνομους εθνικιστές του Βόλου, είμαστε σίγουροι ότι στη φυλακή θα είχαν πολύ περισσότερα να πουν με τους αντιεξουσιαστές του Βελβεντού, παρά μ' εκείνους που αναμένουν την αποφυλάκισή τους έχοντας απλώς την ικανοποίηση να εξυπηρετούνται από Ελληνίδες τραπεζοκόμους. Όμως το βέβαιον πλέον είναι ότι η επαίσχυντη "εθνικοφροσύνη", η μήτρα των συνθηκολογήσεων και των μειοδοσιών αγγίζει τον ιστορικό της θάνατο και οι σπασμοί που την κάνουν να εκκρίνει τόνους χολής είναι το πιο χαρακτηριστικό σύμπτωμα της επιθανάτιας αγωνίας της. Εμείς οφείλουμε να σταθούμε Όρθιοι για την επομένη μέρα, ώστε να οικοδομήσουμε μέσα από τα ερείπια μια νέα Εθνικοεπαναστατική πρωτοπορία κάτω απ' την σημαία της Τρίτης Θέσης.

''Προορισμός μας είναι να μην αφήνουμε ποτέ τους άλλους σε ησυχία.''

Arthur Moeller van den Bruck

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης: περί Κράτους

«Όχι και τόσο αυθαίρετα ορίζω το κράτος ως την φρικαλέα τραχειοτομή που αποτρέπει τον εξ ασφυξίας θάνατο των κοινωνιών που αδυνατούν να θεραπεύσουν τις μειονεξίες τους. Το κράτος υλοποιεί μια πελώρια καταθλιπτική σκιά που, αιώνες πριν, συμμάχησε με την βία σκιάζοντας τον, επί του Καυκάσου, σταυρωμένο Προμηθέα, τους, επί τον σταυρό των πεπρωμένων τους, ηλωμένους Προμηθείς της ανθρωπότητας»

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης

Ο Σικελιανός για την Ελένη Παπαδάκη ...

Βιβλιοπαρουσίαση: Δημήτριος Βεζανής (1904 - 1968)

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ και εδώ

Επανεκφορά επαναστατικού λόγου (του Αριστοτέλη Ηρ. Καλέντζη στο περιοδικό "Αντίδοτο" #11)

Across The Rubicon - The Culture War

Ο Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης για τον Νίκο Ρωμανό.

Η υπόθεση του προφυλακισμένου αντιεξουσιαστή Νίκου Ρωμανού είναι γνωστή: ένας νεαρός γόνος πλούσιας οικογένειας, ο Νίκος Ρωμανός, αποφασίζει να εγκαταλείψει την οικογενειακή άνεση και βγαίνει στη παρανομία με μία καραμπίνα στρεφόμενος εναντίον ενός κράτους το οποίο θεωρεί διεφθαρμένο και αντίθετο προς τη δική του αξιακή κοσμοθέαση! Παρά την απειρία του ξεκινά τη δράση του με μία ληστεία επαρχιακής τράπεζας και συλλαμβάνεται. Από τη πρώτη στιγμή κρατά περήφανη στάση απέναντι στους κρατικούς διώκτες του και, προφυλακιζόμενος, δηλώνει εμμονή στις αξιακές του απόψεις.

Απ΄ έξω οι σύντροφοι του αλλά και μία αντιφρονούσα κοινωνική μερίδα του συμπαραστέκεται και με αμέτρητες αφίσες αλλά και διοργανώσεις ένα πλήθος κόσμου εμφανίζεται να τον υποστηρίζει αφού όλοι αντιλαμβάνονται τη πράξη του να πλήξει τα συμφέροντα ενός τοκογλύφου, όπως είναι μία τράπεζα. Δε πατρονάρεται από κόμμα, αλλά είναι εμφανής η λαϊκή συμπάθεια που απολαμβάνει ως εξεγερμένη προσωπικότητα! Παρά το διωγμό του δίνει εξετάσεις και κατακτά μία διάκριση εισαγωγής σε πανεπιστημιακή σχολή. Παρά την ιδιότητα του ως προφυλακισμένου, ο πρόεδρος της δημοκρατίας τον καλεί στο προεδρικό μέγαρο για να τον συγχαρεί και να του επιδώσει το προβλεπόμενο χρηματικό βραβείο, αλλά ο Νίκος Ρωμανός αρνείται να αποδεχθεί τη πρόσκληση του, ουσιαστικά, "φτύνοντας" και το πρόεδρο και το χρηματικό βραβείο του, όμως δεν αρνείται να παρακολουθήσει τα πανεπιστημιακά μαθήματα κάτι που το ανήθικο κράτος του το απαγορεύει εκδικητικά, κατά παράβαση των νόμων του που προβλέπουν την ανάλογη δυνατότητα όχι απλώς ενός προφυλακισμένου αλλά ακόμα και ενός καταδικασμένου!

Ο Νίκος Ρωμανός όχι μόνο δεν οπισθοχωρεί αλλά μέσα από το κελί της φυλακής του ξεκινά απεργία πείνας και σε λίγες μέρες μεταφέρεται σε κακή κατάσταση στο νοσοκομείο, αρνούμενος να υποχωρήσει στα όποια μη αναστρέψιμα αποτελέσματα για τον ήδη κλονισμένο οργανισμό του! Έξω από το κελί του Νίκου Ρωμανού εκδηλώνεται η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ των συντρόφων του και η Αθήνα καίγεται το βράδυ της 2ας Δεκεμβρίου 2014!

Το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής το 2012 στηρίζει το καταρρέον κοινοβουλευτικό σύστημα με την είσοδο του στη Βουλή, έχοντας δώσει φρούδες ελπίδες στους ακροδεξιούς ότι θα τους "σώσει"! Απευθύνεται σε έναν ανελλήνιστο και απαίδευτο όχλο ο οποίος νομίζει ότι με τη συνέχιση των δημοκρατικών διαδικασιών θα σωθεί από τη ... δημοκρατική σήψη, μη κατανοώντας ότι οι "σωτήρες" του αποτελούν ένα αγράμματο γκροπούσκολο το οποίο έχει ήδη κάνει ιδεολογική "κολοτούμπα" και από "Ναζιστικό" έχει δηλώσει δια λόγων και πράξεων "δημοκρατικό" και "αντιφασιστικό"! Οι χρυσαύγουλοι "σωτήρες" μπαίνουν στη Βουλή, απλώνονται στα έδρανα τους, εισπράττουν εκατομμύρια από το δημόσιο χρήμα και, λόγω ηλιθιότητας, εμπλέκονται στη δολοφονία ενός περιθωριακού το μαχαίρωμα του οποίου τους στέλνει στο Κορυδαλλό, όπου για ένα και πλέον χρόνο λουφάζουν, με μόνο αίτημα τους να τους σερβίρουν στα πολυτελή κελιά τους ... Ελληνίδες και όχι αλλοδαπές σερβιτόρες όπως η υπηρεσία των φυλακών έχει προβλέψει για τη καλοπέραση τους!

Με εξαίρεση τη πρώτη ημέρα της σύλληψής τους που μαζεύτηκαν έξω από την Ασφάλεια περίπου 200 (!) άτομα, από τη στιγμή της προφυλάκισής τους και σε όλη τη διάρκεια της μέχρι σήμερα παραμονής τους στις φυλακές δε φάνηκε κανένα δείγμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τα πρόσωπα τους από τις 500.000 των οπαδών που τους ψήφισαν! Καμία αφίσα και καμία μαζική εκδήλωση αλληλεγγύης προς τους ίδιους και το κόμμα τους από κανέναν! Η "συντροφικότητα" στην ακροδεξιά ήταν πάντα άγνωστη λέξη! Το τέλος τους γράφτηκε με τη προφυλάκιση τους η οποία έδειξε ότι μη μπορώντας να διαχειρισθούν τη δική τους "κρίση" θα είναι αστείο να ελπίσει κανείς ότι θα μπορούσαν να διαχειρισθούν την Εθνική κρίση! Η Χρυσή Αυγή "τελείωσε" μέσα στη "κολοτούμπα" και στη τραγική της ανικανότητα και αυτό έγινε από όλους αντιληπτό, πλην της ίδιας!

Συγκρίνοντας τις δύο περιπτώσεις καθένας εξάγει τα δικά του συμπεράσματα. Ο νεαρός αντιεξουσιαστής, μόνος και ακομμάτιστος, Νίκος Ρωμανός μάχεται αρνούμενος ακόμη και το φαγητό, "φτύνοντας" το ανήθικο κράτος και τον ίδιο τον πρόεδρό του και τιμώντας τις Αρχές του, ενώ οι ώριμοι κομματισμένοι και "βουτηγμένοι" στο δημόσιο χρήμα χρυσαυγίτες συμβιβάζονται ΚΑΙ μέσα στη φυλακή "γλείφοντας" το κράτος με τη σιωπή τους ζητώντας, μόνον, την αντικατάσταση των γυναικών που τους σερβίρουν το συσσίτιο τους!

Εμείς, οι Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές, εμμένοντας στην αριστοκρατική θεώρηση μας δε μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε στον αντιεξουσιαστή Νίκο Ρωμανό την ιδιότητα του Αγωνιστή εναντίον ενός κοινού εχθρού, του σημερινού διεφθαρμένου κοινοβουλευτικού συστήματος και του απορρέοντος "κράτους" του, συνθέτον μέρος του οποίου κατάντησε η Χρυσή Αυγή μαζί με τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα! Επικροτούμε την πράξη του Νίκου Ρωμανού να πολεμήσει τους (υπό οποιονδήποτε "μανδύα") τοκογλύφους και θεωρούμε ότι η ίδρυση μιας τράπεζας είναι το έγκλημα και όχι η προσβολή των τοκογλυφικών της στόχων! Και, τέλος, παραμένουμε στο πλευρό όσων αγωνίζονται εναντίον των σημερινών κρατικιστών εγκληματιών, είτε συμπολιτευόμενοι, είτε αντιπολιτευόμενοι, μιας και όλα τα συστημικά γουρούνια έχουν την ίδια μούρη!

Es war ein König In Thule

Gabriele D'Annunzio ο "μαέστρος" του Φασισμού

«Θέλω να πειστεί ο κόσμος πως είμαι ικανός για τα πάντα». Και όταν έλεγε «για τα πάντα», εννοούσε «ΤΑ ΠΑΝΤΑ». Πράγμα το οποίο και απέδειξε στην πράξη…

Για ελάχιστες περιπτώσεις ιστορικών προσωπικοτήτων μπορείς να πεις με σιγουριά πως ο βίος και η πολιτεία τους μοιάζουν με κεραυνό εν αιθρία, αποτέλεσμα μιας καθαρής, αδηφάγου θέλησης για ζωή που φτάνει στα όρια της τερατωδίας. Ακόμη κι αυτές όμως οι λέξεις είναι «λίγες» για να περιγράψουν την υπερβολή και το καταστροφικό πάθος που κατηύθυνε τη ζωή και το έργο του μεγάλου αμφιλεγόμενου Ιταλού ποιητή Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούντσιο, ο οποίος όχι μόνο έκανε ό,τι είπε, αλλά κι ένα πλήθος άλλων που δεν είπε.

Ο άνθρωπος που σκανδάλισε την Ευρώπη με την ποίηση και την πρόζα του, που αιματοκύλισε την Ιταλία με τη φλογερή ρητορική του, που έλαβε ο ίδιος μέρος σε μάχες για την απόλαυση της σύγκρουσης, που «πέρασε» ένα στόλο ωραίων γυναικών της εποχής του, χαρίζοντάς τους απλόχερα την περιφρόνησή του, και εγκαθίδρυσε ένα πρώτο πρώιμο δικτατορικό φασιστικό καθεστώς, ανοίγοντας το δρόμο για το Μουσολίνι, είναι από τους λίγους ανθρώπους των γραμμάτων με πολιτική και στρατιωτική δράση που έχουν προκαλέσει την έντονη αποστροφή των βιογράφων τους

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Ernst Junger - Περί Κινδύνου (Μέρος 1ο)

Το παρακάτω απόσπασμα είναι ένα κείμενο του Ernst Junger ενός εκ των διανοητών της λεγόμενης συντηρητικής επανάστασης, στα ελληνικά μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο βιβλίο “Φωνές από την Βαϊμάρη” των εκδόσεων Ύψιλον 2011 και ένα μικρό κομμάτι του έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό “Έρημη Χώρα”. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορα τo 1931 υπό τον αυθεντικό τίτλο “Uber diw Gefahr”.

" ... Ένα από τα σημάδια της εποχής στην οποία μόλις τώρα μπαίνουμε είναι η ολοένα μεγαλύτερη εισχώρηση του κινδύνου στην καθημερινότητά μας. Πίσω από αυτό το γεγονός δεν κρύβεται κάτι αναπάντεχο και τυχαίο αλλά μια καθολική αλλαγή στον εσωτερικό και στον εξωτερικό κόσμο μας. Αυτό το βλέπουμε καθαρά όταν θυμηθούμε πόση σπουδαιότητα έχει αποδοθεί στην έννοια της ασφάλειας κατά την αστική περίοδο που μόλις παρήλθε. Η επαρκέστερη περιγραφή του αστού είναι ίσως αυτή που τον παρουσιάζει ως τον άνθρωπο εκείνο ο οποίος τοποθετεί την ασφάλεια ανάμεσα στις ύψιστες αξίες και διάγει το βίο του αναλόγως. Οι κινήσεις του και τα συστήματά του μοναδικό σκοπό έχουν να εξασφαλίσουν τον χώρο του εναντίον του κινδύνου που κατά καιρούς, μόλις ένα συννεφάκι πάει να σκιάσει τον ουρανό, εμφανίζεται στον μακρινό ορίζοντα. Ωστόσο ο κίνδυνος είναι πάντοτε παρών και επιτίθεται με τρομαχτική επιμονή στα προστατευτικά φράγματα που έχει υψώσει γύρω της η τάξη.

Η ιδιαιτερότητα της σχέσης του αστού με τον κίνδυνο έγκειται στο γεγονός ότι τον αντιλαμβάνεται ως μιαν άλυτη αντίθεση προς την τάξη, δηλαδή ως κάτι παράλογο. Ως προς τούτο διαφέρει από άλλους τύπους ανθρώπων όπως, για παράδειγμα, από τον πολεμιστή, τον καλλιτέχνη και τον εγκληματία που αντιπροσωπεύουν μια υψηλή ή ταπεινή σχέση προς το στοιχειακό. Έτσι η μάχη στα μάτια του πολεμιστή είναι μια διαδικασία που ολοκληρώνεται σε μια ανώτερη τάξη πραγμάτων· η τραγική σύγκρουση για τον συγγραφέα είναι μια κατάσταση όπου το βαθύτερο νόημα της ζωής πρέπει να γίνεται πολύ καθαρά κατανοητό· και μια πόλη που βρίσκεται παραδομένη στις φλόγες μιας πυρκαγιάς ή μιας εξέγερσης αποτελεί πεδίο έντονης δράσης για τον εγκληματία. Από την άλλη μεριά, οι αστικές αξίες ελάχιστα ισχύουν για εκείνον τον άνθρωπο που φλογίζεται από τη φωτιά της πίστης, διότι οι θεοί εμφανίζονται στα στοιχεία της φύσης, όπως στη φλεγόμενη και μη-καιόμενη βάτο. Μέσω των συμφορών και των κινδύνων η μοίρα τραβάει τον θνητό στην ανώτερη σφαίρα μιας υψηλότερης τάξης ... "

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Guy Fawkes και οικειοποίηση συμβόλων (Ιδεάπολις)

Οι διαρκείς κατηγορίες της ευρύτερης “αντί - εθνικιστικής συμμαχίας” (από τα mainstream ΜΜΕ μέχρι τις λούμπεν γκρούπες των αντίφα) για βρώμικη προπαγάνδα, οικειοποίηση συμβόλων και παραποίηση ιστορικών δεδομένων από τη μεριά των εθνικιστών, ακόμα και για οικειοποίηση μορφών υποκουλτούρας - όπως το hip hop ή το hipster στυλ - έχουν καταντήσει σαν ένα βαρετό επαναλαμβανόμενο ανέκδοτο. Παρουσιάζονται λες και οι εθνικιστές δεν ζούνε σ' αυτή την κοινωνία, ίσως επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετά βολικό για ορισμένους.

Αφίσα της Φασιστικής κατάληψης Casa Pound (2009)

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι εθνικιστές είναι οι τελευταίοι που αντέγραψαν, έκλεψαν ή οικειοποιήθηκαν σύμβολα, πρόσωπα και καταστάσεις. Οι εθνικοί αγώνες τροφοδοτούν με περισσότερους ήρωες τους εθνικιστές από ότι όλοι οι υπερήρωες των κόμικς μαζί. Κι αυτό αφορά όλα τα έθνη της γης. Αντιθέτως, τα πρωτεία της αντιγραφής και της οικειοποίησης ανήκουν στην αριστερά, η οποία έτσι και αλλιώς έχει προσπαθήσει να κατοχυρώσει την αποκλειστικότητα για το trademark της επαναστατικότητας. Επαναστατικές μορφές και ριζοσπάστες έχουν πέσει θύματα της μυθοπλασίας της αριστεράς, ενώ ακόμα και άσματα όπως το “Γελαστό παιδί”, το οποίο αφορά τον Ιρλανδό εθνικιστή Michael Collins, αλέστηκαν στο μύλο της αριστερής προπαγάνδας.

Ακόμα, όμως, και υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα της αριστεράς “κουτσουρεύτηκαν” και λογοκρίθηκαν για να ταιριάξουν στα ιδεολογικά στεγανά: Από τις αποσιωπημένες εθνικιστικές και φυλετικές θέσεις του Τσε Γκεβάρα και τη συμπάθεια του Κάστρο για τον Χοσέ Αντόνιο, μέχρι τις θέσεις των Μπακούνιν και Κροπότκιν για την πατρίδα και την ηθική, όλα κόπηκαν και ξαναράφτηκαν στα διεθνιστικά πρότυπα της αριστεράς.

Στο ίδιο μοτίβο, μία ακόμα φίρμα που οικειοποιήθηκε η αριστερά, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν κάθε είδους σχετικά σλόγκαν και αξεσουάρ προς πώληση, είναι η μασκοφόρα φιγούρα από την ταινία “V for Vendetta”. Με μία πρώτη, επιφανειακή, προσέγγιση η ταινία αναφέρεται σε έναν ελευθεριακό και επαναστατικό τύπο, που κρύβει το πρόσωπό του με μια cool μάσκα και προσπαθεί να ανατρέψει ένα φασιστικό - με την απολίτικη ισοπεδωτική έννοια του ολοκληρωτικού - καθεστώς.

Αποτελεί, λοιπόν, πρώτης τάξεως ευκαιρία για να υιοθετηθεί η μάσκα και η γενικότερη αισθητική της ταινίας στο πλαίσιο της αντιφασιστικής δράσης, μέσω συνθημάτων, γκράφιτι και στίχων, όπως το περίφημο Remember remember the fifth of November, το οποίο αναφέρεται στη σύλληψη του πραγματικού ήρωα, Guy Fawkes - που η ιστορία του αποτέλεσε έμπνευση για το κόμικ και την ταινία “V for Vendetta” - στις 5 Νοεμβρίου του 1605.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Giovanni Gentile (30.03.1875 - 15.04.1944)

Ήταν ένας από τους μεγάλους σύγχρονους Ιταλούς φιλοσόφους, θεωρητικός του Ιδεαλισμού και από τους βασικότερους θεμελιωτές της ιδεολογίας του Φασισμού. Ο Gentile ήταν εμπνευσμένος από Ιταλούς στοχαστές όπως Mazzini, Rosmini, Gioberti και Spaventa αλλά ήταν εξίσου έντονες οι επιρροές από τη γερμανική ιδεαλιστικές και υλιστικές σχολές σκέψης - και συγκεκριμένα του Karl Marx, Hegel, Fichte. Ο Friedrich Nietzsche τον επηρέασε σημαντικά κι ο επηρεασμός αυτός διαφαίνεται στο συνολικό έργο του για τη θεμελίωση της Φασιστικής θεωρίας.

Ζει την παιδική του ηλικία στο Campobello di Mazara, και φοιτά το σχολείο Ximenes στο Trapani. Το 1895 εγγράφεται στη σχολή Scuola Normale Superiore di Pisa για να σπουδάσει Φιλοσοφία. Καθηγητές του είναι μεταξύ άλλων οι: Alessandro D'Ancona , Amedeo Crivellucci, Donato Jaia. Κατείχε την έδρα της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμο, από το 1907 έως το 1914, και αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Πίζα. Λίγο αργότερα ο Gentile αρχίζει να εκδίδει τα σημαντικά έργα του: The Theory of Mind as Pure Act (1916) και το Logic as Theory of Knowledge (1917). Στα έργα αυτά ο Gentile διατύπωσε την ιδέα που αποκάλεσε Πραγματικό Ιδεαλισμό «Actualism».

Ήταν υπουργός Δημόσιας Εκπαίδευσης το 1923 στη φασιστική κυβέρνηση του Μουσολίνι. Έμεινε στην πολιτική ιστορία της Ιταλίας για την εφαρμογή σαρωτικής μεταρρύθμισης του ιταλικού συστήματος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που αναφέρονταν ως "Riforma Gentile", η οποία είχε μια βαθιά και μακροχρόνια επίδραση στην ιταλική εκπαίδευση. Θεωρούσε την παιδεία σαν τον σημαντικότερο παράγοντα υποδομής της ιδανικής πολιτείας. Διακήρυσσε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν πραγματικοί μαθητές εκεί όπου υστερούν οι δάσκαλοι. Ο κύριος σκοπός του ήταν να χορηγήσει μεγάλη αυτονομία στους δασκάλους και να τονίσει τη σπουδαιότητα της φιλοσοφίας. Η θρησκεία θα εδιδάσκετο μόνο σε σχολεία στοιχειώδους εκπαιδεύσεως, χρησιμεύοντας σαν η πρώτη επαφή με την απλή φιλοσοφία για τους νεαρούς μαθητές, οι οποίοι στη συνέχεια θα διδάσκονταν φιλοσοφία αντί της θρησκείας στα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Μνήμη Επιστράτων - «Ελληνικοί Εσπερινοί» 18 - 19 /11 /1916: ο δικός μας Νοέμβρης …

του Wolverine

Όταν το ημερολόγιο δείχνει τον μήνα που διανύουμε φέρνουμε και πάλι με συγκίνηση στο νου μας το αυθεντικό λαϊκό εξεγερσιακό κλίμα του Νοεμβρίου του 1916 και τους ηρωικούς Έλληνες Επίστρατους. Μια άγνωστη σε πολλούς περίοδος της ιστορίας που όσο διώχνουμε όμως από πάνω της την ομίχλη του χρόνου τόσο αυτή φανερώνεται πιο λαμπερή σε όλους αυτούς που συνεχίζουν να δηλώνουν σε πείσμα των καιρών Αντιδημοκράτες.

Οι Επίστρατοι υπήρξαν η πρώτη μαζική οργάνωση στην πολιτική ιστορία του τόπου και «πρωτοφασιστικό» πολιτικό ρεύμα πριν την επίσημη γέννηση του Φασισμού της Ιταλίας! Σύγχρονοι ιστορικοί θεώρησαν το ένοπλο κίνημα των Επιστράτων ως ένα «πρωτοφασιστικό» φαινόμενο της εποχής και φυσικά αυτό το γεγονός έδωσε τροφή στα μαντρόσκυλα του σύγχρονου «αντιφασισμού» για να ξερνάνε επί πολλά χρόνια την χολή τους απέναντι στην ιστορική συνεισφορά των εν λόγω πολεμιστών.Έφεδροι υπαξιωματικοί και απλοί στρατιώτες στην πλειοψηφία τους οι οποίοι μετά την αποστράτευση του Μαΐου του 1916 και πριν γυρίσουν στα σπίτια τους οργανώνονται και εξοπλίζονται «μέχρι τα δόντια». Γνωρίζουν ότι τους συνδέουν πολλά περισσότερα από ένα τιμητικό στρατιωτικό δίπλωμα στον τοίχο. Είναι τα τραύματα τους και οι εμπερίες στα χαρακώματα καθώς και η «δίψα» για μια Ελεύθερη Ελλάδα χωρίς ξένους να κάνουν κουμάντο στον τόπο μας. Με την δαιμονική φύση του Ιωάννη Μεταξά σε θέματα οργάνωσης ιδρύουν σε ελάχιστο χρόνο μέσω του Πανελληνίου Συνδέσμου Εφέδρων (ΠΣΕ) 400 σωματεία σε ολόκληρη την χώρα και γρήγορα στελεχώνονται από 100.000 μέλη αν και κάποιες πηγές κάνουν λόγο για τον διπλάσιο αριθμό!

Η πολιτική βάση των Επιστράτων υπήρξε βαθύτατα λαϊκή και ταυτίστηκε με τον βασιλικό θεσμό και τον Κωνσταντίνο ΙΒ' αλλά κυρίως με την προάσπιση της ελληνικής παράδοσης. Να σημειωθεί ότι με τον λεγόμενο «Βενιζελισμό» συμπαρατάχθηκαν οι αστοί και οι υπηρέτες των μεγάλων δυνάμεων και των αστικών δημοκρατιών ενώ από την άλλη πλευρά οι βιοπαλαιστές, οι εργάτες και οι αγρότες, όλοι αυτοί που γοητεύτηκαν από την δύναμη της Αντιδημοκρατικής σκέψης και τόνισαν την ανάγκη για την άμεση αμφισβήτηση των δήθεν ανθρωπιστικών «αξιών» της Γαλλικής Επανάστασης. Οι Επίστρατοι οι οποίοι αποτελούσαν την ελληνική «έκδοση» των γνωστών Arditi (βετεράνοι των χαρακωμάτων) πρωτοστατούσαν στην πολεμική ενάντια στην πλουτοκρατία και την αστική δημοκρατία, ενώ στελεχώθηκαν από τα κοινωνικά στρώματα που συνδέθηκαν με τον τόπο και την εργατική δύναμη του Έθνους. Είναι λοιπόν εύλογος ο παραλληλισμός των Επιστράτων ειδικά με δύο κινήματα πού προμήθευσαν στον Ιταλικό φασισμό και στον Γερμανικό ναζισμό, αντίστοιχα, τον σημαντικότερο κι αναντικατάστατο αρχικό τους πυρήνα: το κίνημα των παλαιών πολεμιστών (ex-combattenti) στην Ιταλία και τα Εθελοντικά Σώματα (Freikorps) στη Γερμανία. Ακόμη πιο ταιριαστός φαίνεται πάντως ο παραλληλισμός με παραστρατιωτικές οργανώσεις όπως η Γερμανική Stahlhelm και η Αυστριακή Heimwehr.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες εργάτες σε ολόκληρη την Ελλάδα ακόμη και στα μέρη της ξενιτιάς πιστοί στο Αίμα και στην Πατρώα Γη ενίσχυσαν τους Επίστρατους ως απάντηση στα δόγματα του φιλελευθερισμού και του μαρξισμού και συσπειρώθηκαν μαζικά σε όλες τις εργατουπόλεις μόλις τους κάλεσε η Σάλπιγγα του καθήκοντος. Καθόλου τυχαίο να υπάρχει μεγάλη συμμετοχή εκ μέρους των εργατών και αγροτών αφού σε κάθε ναυπηγείο και γιαπί οικοδομής, σε κάθε ορεινό ή παραθαλάσσιο χωριό το συναίσθημα για την πατρίδα παρέμενε την εποχή εκείνη δυνατό. Χιλιάδες εξ αυτών έτοιμοι να πεθάνουν για τον θεσμό που πέρα από το πρόσωπο είχε συνδεθεί με τις πολεμικές νίκες του Ελληνισμού και αυτό ήταν κυρίως που τους κρατούσε πιστούς στις αξίες της Πατρίδας και της Λαϊκής κοινότητας πολύ περισσότερο από μια τυπική προσκόλληση στην δυναστεία. Πήραν τα όπλα και τις σπάθες για να ξεπλύνουν την ντροπή που επέβαλλαν οι ξένοι και οι συνεργάτες τους καθώς και οι Ιουδαίοι συμβουλάτορες που καθοδηγούσαν και χρηματοδοτούσαν τους εκβιαστές του λαού μας.

Το κράτος της «Εθνικής Αμύνης» που επέβαλε ο Βενιζέλος με τις λόγχες των ξένων δυνάμεων είχε ως στόχο να ταπεινώσει τον Λαό και τον Στρατό και να παρασύρει την Ελλάδα στον πόλεμο ενάντια στις δυνάμεις των κεντρικών δυνάμεων. Παρόλο τα λάθη της ηγεσίας του Κωνσταντίνου και την αδυναμία του να αντισταθεί την κρίσιμη στιγμή στις απαιτήσεις των πλουτοκρατών αρνήθηκαν την υποχώρηση της ηγεσίας που φάνηκε ανέτοιμη και δεν ανέχθηκαν στο ελάχιστο την πρόκληση των Άγγλων και Γάλλων πεζοναυτών που ξεπέρασαν τους 3.000 μετά την απόβαση τους στο Φάληρο καθώς και την σχεδιασμένη παράδοση των Ελληνικών όπλων. Στις 18 και 19 Νοεμβρίου του 1916 περισσότεροι από 20.000 Επίστρατοι έπεσαν σαν πραγματικός κεραυνός απάνω στις δημοκρατικές ορδές που είχαν προηγουμένως αποκλείσει και βομβαρδίσει τον Πειραιά και την Αθήνα με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να αποσυρθούν και να πέσουν στην θάλασσα.

Οι Επίστρατοι μαζί με τον Ελληνικό Στρατό ανάγκασαν τους Δημοκρατικούς να υποχωρήσουν και η νίκη αυτή γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία και μάλιστα απέναντι σε 4 μεγάλες δυνάμεις. Οι δυνάμεις της «Εγκάρδιας Συννενόησης» είχαν 62 νεκρούς και περισσότερους από 150 τραυματίες ενώ οι Επίστρατοι 41 νεκρούς και 64 τραυματίες. Δεν πτοήθηκαν ούτε από την δόλια ενέργεια οπαδών του Βενιζέλου - κάποιοι εξ αυτών Ιουδαίοι στην καταγωγή - οι οποίοι πυροβολούσαν προς το πλήθος μέσα από τα πολυτελή μέγαρα τους πράξη που δεν τους κατέβαλε φυσικά αλλά τους χαλύβδωσε ακόμη περισσότερο για την συνέχιση του αγώνα.

Προσπάθησαν να «εκκαθαρίσουν» γνωστούς πλουτοκράτες όμως ο ανθρωπισμός του παλατιού - sic - δεν άφησε το πεδίο ελεύθερο για να αποδοθεί η λαϊκή δικαιοσύνη. Είχαν κάθε δικαίωμα να εκδικηθούν αφού επί σειρά ετών είχαν «μαρτυρήσει» από τις απάνθρωπες ενέργειες των δυνάμεων της «Συνεννόησης» και έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια τα αποτελέσματα του αναγκαστικού λιμού στον οποίο τους επέβαλαν οι δημοκράτες και οι αστοί. Αυτή η τακτική που υπήρξε έμπνευση των Άγγλων είχε ως συνέπεια την επανεμφάνιση ασθενειών και την έλλειψη πρώτων υλών και εφοδίων άμεσης ανάγκης όπως φάρμακα καθώς και την αποδόμηση του κοινωνικού ιστού.

Οι απόπειρες των πλουτοκρατών να επιβληθούν δια της λόγχης στην Σκιάθο και σε άλλες περιοχές αποκρούστηκαν επιτυχώς ενώ οι βιασμοί και οι λεηλασίες των Γαλλικών στρατευμάτων στην Θεσσαλία οδήγησαν ακόμη περισσότερους να ενταχθούν στο πλευρό των «εθνικιστικών» δυνάμεων. Οι Βενιζελικοί σε συνεργασία με τους Αγγλογάλλους επέβαλλαν παντού τρομοκρατία και βασανιστήρια φτάνοντας στο σημείο να εκδώσουν επίσημη διαταγή με ευθύνη των κοινοταρχών προς ανεύρεση «άπορων κορασίδων» οι οποίες θα ικανοποιούσαν τις σεξουαλικές ορέξεις των ξένων κατοχικών στρατευμάτων και τις λόγχες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε ο Βενιζελισμός και τα συμφέροντας της πλουτοκρατίας!

Η δημοκρατία υπήρξε αντιλαϊκή και βάρβαρη για πολλοστή φορά και οι πράξεις αυτές υπενθυμίζουν ότι «από την Μήλο και την Εύβοια της αρχαιότητας, την Βανδέα και την Απείρανθο της Νάξου, μέχρι το Αμβούργο την Δρέσδη και τον Πειραιά η φωνή της ιστορίας αντηχεί στις συνειδήσεις των Εθνικοσοσιαλιστών και των Φασιστών: Θάνατος στη Δημοκρατία!» Τον Ιανουάριο του ’17 οργάνωσαν εκστρατεία ενάντια στη Νάξο και αιματοκύλισαν τον τόπο επειδή οι Έλληνες υποστηρικτές των Επιστράτων δεν ήθελαν να υποταχθούν στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Στο χωριό Απείρανθος της νήσου πολυβόλησαν με μπόλικη δημοκρατική ευαισθησία ... 40 γυναικόπαιδα αφού πρώτα σκότωσαν 30 ένοπλους άνδρες που υπερασπίστηκαν το βιος τους απέναντι στους εισβολείς ενώ κανονιοβόλησαν το χωριό με τα πυρά ενός ελληνικού αντιτορπιλικού! Πολλοί ντόπιοι ανέβηκαν στα βουνά για να συγκροτήσουν Εθνικοεπαναστατικές ένοπλες ομάδες ή προσπάθησαν να μεταβούν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Δυστυχώς η κάμψη του ηθικού του Κωνσταντίνου ΙΒ' άφησε μόνους τους δεκάδες χιλιάδες Επίστρατους οι οποίοι συνέχιζαν να πολεμούν όχι μόνο την λιμοκτονία αλλά και την κρατική τρομοκρατία.

Ο «Φασισμός» των Επιστράτων παρόλο που έμεινε ανολοκλήρωτος πήρε μορφή ενάντια στο κράτος που ήθελαν να επιβάλλουν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων και τα δεκανίκια της πλουτοκρατίας που εκφράστηκαν την εποχή εκείνη στο πρόσωπο του Βενιζέλου. Οι μάχες και οι θυσίες στην Αθήνα και τον Πειραιά υπήρξαν το πρόπλασμα για την μετέπειτα συγκρότηση των Ελληνικών Εθνικοεπαναστατικών κινήσεων. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι ο κορυφαίος διανοούμενος Αρίστος Καμπάνης γοητευμένος από την ορμή και το πολεμικό θάρρος των Επιστράτων του ’16 γράφει χαρακτηριστικά το ’22 αμέσως μετά από μια δυναμική αντιδημοκρατική ενέργεια: «Οι Φασίστι του καθεστώτος, πρώην φαλαγγίται και επίστρατοι, έκαμαν χθες την πρώτην των εμφάνισιν...»

Βιβλιοπαρουσίαση: «Νέοθρον Αέλλανον Διάστημον» του Χρήστου Νίκα εκδόσεις «Απολλώνιον Φως»

Παρουσιάζουμε το βιβλίο του Χρήστου Νίκα «Νέοθρον Αέλλανον Διάστημον» μια πρωτοπόρο μελέτη επί της Ελληνικής Γλώσσης με άξονα την ηχοκραδασμική ισχύ και έμμετρη αρμονία αυτής. Στο βιβλίο μεταξύ άλλων αναλύεται η σημασία του πολυτονικού συστήματος, οι μοναδικές ηχοβολές της ελληνικής, και αναλύεται γενικώς η ελληνική βιοθεωρία και οικολογία σε αντιδιαστολή με τη σημερινή πολιτισμιακή παρακμή. Στο βιβλίο περιλαμβάνονται και 16 ύμνοι γραμμένοι σε διάφορες αρχαιοελληνικές διαλέκτους συνοδευόμενοι από απόδοση στη νεοελληνική και μετάφραση στη παλαιά αγγλική.

Για περισσότερα: xnikas@yahoo.com

Νυρεμβέργη αντίστροφη

του Νίκου Ορφανουδάκη

Εξορίες λοιπόν, φυλακές και κρεμάλες.

Δώσατε την χειραψία,

Πάνω απ' τα συντρίμμια της Ευρώπης

Και το μάτι σας μετρούσε

Ποιος στον άλλο πρώτος

Το μαχαίρι του θα καρφώσει.

Πως όμως θα ησυχάσετε "Ελευθερωτές"

με τα τρελά απ' τις πυρκαγιές μάτια της Δρέσδης

καρφωμένα στις αποφάσεις σας;

Σας ειρωνεύεται το μακάβριο χαμόγελο

Των παιδικών κρανίων της Χιροσίμας

- μα σε συνείδηση που δεν υπάρχει

βαραίνουν άραγε ποτέ τα "ημέτερα εγκλήματα"; -

Επαγγελματίες σωτήρες,

η Ιστορία σας χρωστά μια Νυρεμβέργη αντίστροφη.

πηγή

Codreanu: ο δικός μας Che, μόνο καλύτερος!

" ... Ο Corneliu Zelea Codreanu (1899 - 1938) ήταν ο ιδρυτής και ηγέτης της Λεγεώνας του Αρχαγγέλου Μιχάηλ (Legiunii Αrchanghelul Mihail). Η Σιδηρά Φρουρά (Garda de Fier), πολιτική έκφραση του Λεγεωναρισμού, ήταν ένα φασιστικό κίνημα που όμως διέφερε σημαντικά από τα αντίστοιχα κινήματα της Ιταλίας και Γερμανίας. Ο ίδιος ο Codreanu, είχε πλήρη συναίσθηση αυτής της διαφοράς, την οποία και διετύπωσε ως εξής: "Τα φασιστικά κινήματα σκοπεύουν στην προστασία και αναγέννηση τριών στοιχείων: της ζωτικής δύναμης, της μορφής και του πνεύματος. Ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός δίνει έμφαση στην στην ζωτική δύναμη (φυλή). Ο ιταλικός φασισμός δίνει έμφαση στην πολιτική ισχύ και (μορφή). Ο ρουμανικός Λεγεωναρισμός δίνει έμφαση στο Πνεύμα!"

Πραγματικά, στόχος του Codreanu δεν ήταν μόνο η κάθαρση του πολιτικού συστήματος της χώρας του από την εβραιοκρατούμενη πλουτοκρατία που είχε εγκατασταθεί σε κάθε αρμό και κόμβο της κρατικής μηχανής, αλλά κυρίως, η πνευματική και ηθική αναγέννηση του έθνους του, η δημιουργία ενός νέου τύπου ανθρώπου, του οποίου ο βίος θα ήταν εγκεντρισμένος στις επιταγές της Παράδοσης (κατά Evola και Guenon). Η ίδια η Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ δεν ήταν ένα απλό κίνημα αλλά ένα αληθινό τάγμα ασκητών/πολεμιστών (Βrahmankshatriyas, όπως έχουμε περιγράψει σε προηγούμενα μας γραπτά), με αυστηρά κριτήρια αποδοχής στους κόλπους της, αποδιώχνοντας έτσι αριβίστες και απάχηδες. Έγραφε χαρακτηριστικά ο Codreanu: "Aπό τη Λεγεώνα ένας Νέος Άνθρωπος θα αναδυθεί, ένας Άνθρωπος με ηρωικό χαρακτήρα, ένας γίγαντας της Ιστορίας που θα αγωνιστεί εναντίον των εχθρών του Έθνους μας, ενώ ο πόλεμός του δεν θα είναι μόνο υλικός αλλά και μεταφυσικός".

Ο Codreanu είχε κερδίσει με την ακεραιότητα του ήθους του, την σπάνια προσωπικότητα και τον μαχητικό χαρακτήρα του, τον θαυμασμό όχι μόνο των συναγωνιστών του και των πιο σπουδαίων Ρουμάνων πνευματικών ανθρώπων (Μircea Eliade, Emile Cioran), αλλά και του συνόλου του Ρουμανικού Λαού. Η κατωτερότητα των πολιτικών αντιπάλων του απλά υπογράμμιζε την υπεροχή του, η επιβολή του στους γύρω του ήταν φυσική και αβίαστη, ενώ η επιρροή του σχεδόν μεταφυσική και αδιάπτωτη. Όταν τελικά η πολιτική ισχύς του έγινε επικίνδυνη για το Σύστημα, και αφού απέρριψε την τακτική της μετάνοιας και των δουλικών οσφυοκαμψιών, φυλακίστηκε και δολοφονήθηκε από τους ψοφοδεείς και ουτιδανούς Πραιωριανούς του Συστήματος. Αφού στραγγαλίστηκε, πυροβολήθηκε πισώπλατα, το πρόσωπό του παραμορφώθηκε με οξύ και τελικά ενταφιάστηκε κάτω από 4 τόνους τσιμέντο! Μένος ακάθακτης βλακείας ή μεταφυσικός φόβος; ... "

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Ο Sir Oswald Mosley και η "Βρετανική Ένωση Φασιστών"

Στις 16 Νοεμβρίου 1896, γεννήθηκε ο Σερ Οσβάλντ 6ος Βαρονέτος του Μόσλεϋ, ο ηγέτης των “Βρετανικής Ένωσης Φασιστών” του Μεσοπολέμου και ο οραματιστής μιας ενιαίας μεταπολεμικής Ευρώπης. Ο Μόσλεϋ εμπνεύσθηκε την “Βρετανική Ενωση Φασιστών” μετά την επίσκεψη του το 1932 στην εθνικιστική Ιταλία όπου γοητεύθηκε από το σύστημα του κορπορατισμού.

Είχε για σύνθημα το “Η Βρετανία στους Βρετανούς” και σήμα τον κεραυνό, σύμβολο της δράσης. Τα δε μέλη της ντυνόταν στα μαύρα, όπως οι Ιταλοί Μελανοχιτώνες. Όμως ο φασισμός του Μόσλεϋ ήταν μια καθαρά δικιά του σύνθεση, όπου θα ένωνε όλα τα στοιχεία που τον ήδη τον χαρακτήριζαν ως πολιτικό και ως άτομο από την στιγμή που πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την περίοδο που υπήρξε βουλευτής πρώτα του Συντηρητικού και μετέπειτα του Εργατικού Κόμματος.

Σε αυτόν υπήρχαν ο ηρωισμός του στην διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και η «αδελφοσύνη των χαρακωμάτων» που θα έκανε τον Μόσλεϋ, ένα γεννημένο αριστοκράτη να είναι δίπλα στον απλό εργαζόμενο λαό και ενάντια στους πολιτικούς που πούλησαν την “χαμένη γενιά” του πολέμου. Υπήρχε ο “σοσιαλιστικός ιμπεριαλισμός” του Τζόσεφ Τσάμπερλαιν σε συνδυασμό με αγώνα για θεσμοθέτηση μεγαλύτερων μισθών, λιγότερων ωρών, προγράμματα στέγασης για ολόκληρο το έθνος, κατάργηση των παραγκογειτονιών, υγειονομική πρόνοια και προστασία των παιδιών...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Roberto Farinacci (16.10.1892 - 28.04.1945)

«… Κρεμόνα, 6 Σεπτεμβρίου 1920. Οι σοσιαλοκομμουνιστές, ήταν εξοργισμένοι. Περπατούσαν κατά ομάδες για να δημιουργήσουν κλίμα απειλής προς τους Φασίστες οι οποίοι είχαν απομονωθεί ... Ανέμεναν το βράδυ ώστε με σκοπό να προχωρήσουν στο μεγάλο χτύπημα. Ήταν ενήμεροι ότι το βράδυ, μετά το δείπνο - εννοείται θα βρίσκομαι - στο ενυδρείο. Μερικοί Φασίστες ήρθαν στο σπίτι μου την προγραμματισμένη ώρα του δείπνου και με ικέτευαν να μην βγω, διότι είχαν συνωμοτήσει σημαντικές πράξεις εναντίον μου. Φυσιολογικά εγώ δεν θα μπορούσα - σε τέτοια κατάσταση εννοείται - να δείξω ότι δεν έχω δύναμη στην περίπτωση μου, αλλά το βράδυ, πήγα στο ‘’Ενυδρείο’’ το μπαρ όπου συχνάζω …»