Δρέσδη 1945: ένα έγκλημα πολέμου των Συμμάχων
Οι Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές δεν ξεχνούν ότι
"Δρέσδη - Αμβούργο - Πειραιάς ίδιος είναι ο φονιάς"
Τον Φεβρουάριο του 1945 η Δρέσδη ήταν η μεγαλύτερη γερμανική
πόλη η οποία δεν είχε υποστεί τις συνέπειες των συμμαχικών βομβαρδισμών. Η πόλη
βέβαια ήταν περισσότερο γνωστή για την ιστορική και πολιτιστική της παράδοση,
παρά για την στρατηγική της αξία. Το εσωτερικό της όμως αποτελούσε καταφύγιο
εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων από βομβαρδισμούς άλλων πόλεων και την ίδια
στιγμή τα στρατεύματα του Ερυθρού Στρατού την προσέγγιζαν από ανατολικά. Ο
καταστροφή της υποτίθεται ότι θα προκαλούσε μαζική έξοδο των αστέγων οι οποίοι
θα προκαλούσαν σύγχυση στις κινήσεις των γερμανικών δυνάμεων που θα έσπευδαν να
ενισχύσουν την άμυνα της περιοχής, συμβάλλοντας κατά αυτόν τον τρόπο στην
επίθεση των Σοβιετικών.
Η επιδρομή άρχισε στις 13 Φεβρουαρίου 1945 αποτελούμενη
από 773 των οποίων οι βόμβες αρχικά κατέστρεψαν τους πυροσβεστικούς σταθμούς
της πόλης. Το επόμενο πρωί 311 Β-17 έριξαν άλλους 770 τόνους βομβών, ενώ μερικά
πάνω από τους δρόμους της πόλης, πολυβολούσαν με την άνεσή τους άμαχους
πρόσφυγες. Ελάχιστα πράγματα θα μπορούσαν να προσφέρουν παρόμοια ικανοποίηση
στον μέσο Αμερικανό πιλότο, εκτός ίσως από τον πολυβολισμό Γερμανών πιλότων οι
οποίοι κρέμονταν αβοήθητοι από το αλεξίπτωτό τους. Την επόμενη ημέρα οι
Αμερικανοί επέστρεψαν ολοκληρώνοντας την καταστροφή. Συνολικά έπεσαν 3.760
τόνοι βομβών από τους οποίους το 75% ήταν εμπρηστικές. Ο Χάρρις είχε επιτέλους
πετύχει την δεύτερη πολυπόθητη και τελευταία πύρινη καταιγίδα του.
Η Δρέσδη
μετατράπηκε σε έναν τεράστιο κλίβανο όπου στο εσωτερικό του λυσσομανούσε μία
πύρινη λαίλαπα ταχύτητας 250 η οποία σάρωνε ολόκληρα κτίρια μέσα σε
δευτερόλεπτα. Η ερυθροπυρωμένη άσφαλτος έλιωνε και όσοι έτρεχαν αλλόφρονες
επάνω της φλέγονταν από τα πόδια προς τα πάνω. Μέσα στην πύρινη κόλαση πολλοί
πίστεψαν ότι η μόνη σωτηρία από την απανθράκωση θα ήταν ο ποταμός Έλβας που
διέτρεχε την πόλη. Αλλά όσοι έπεφταν στον ποταμό διαπίστωναν αμέσως ότι ο
φώσφορος των εμπρηστικών βομβών εξακολουθούσε να αναφλέγεται ακόμη και στην
επιφάνεια του νερού. Μόλις σήκωναν τα κεφάλια τους για μία ανάσα αέρα, τα
μαλλιά τους έπαιρναν φωτιά. Τουλάχιστον ο πνιγμός ήταν ένας δροσερός θάνατος.
Η
πόλη καιγόταν επί επτά ημέρες και οκτώ νύχτες. Ο πληθυσμός ο οποίος απέμεινε
ζωντανός αδυνατούσε να θάψει όλα τα πτώματα. Αποφασίσθηκε ο αποκλεισμός της
πόλης και η καύση των πτωμάτων προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος της
πανώλης. Οι στρατιώτες άνοιγαν λάκκους θάβοντας κομμάτια από καμένες σάρκες. Πολλοί
δεν άντεχαν και γονάτιζαν απελπισμένοι κλαίγοντας με λυγμούς. Μερικοί γονείς
μάζευαν τα κομμάτια από τα κορμιά των παιδιών τους μόνο και μόνο για να μην
μετατραπούν σε βορά των αρουραίων. Ο ακριβής αριθμός των νεκρών δεν βρέθηκε
ποτέ, αλλά οι υπολογισμοί μιλούν για 135.000. Η Δρέσδη υπήρξε ο πρώτος
βομβαρδισμός του πολέμου ο οποίος προκάλεσε την διεθνή κατακραυγή. Ο Τσώρτσιλ
φρόντισε γρήγορα να κρατήσει αποστάσεις από την ανάμιξή του στην απόφαση του
βομβαρδισμού, αφήνοντας τον Χάρρις να φέρει αποκλειστικά το βάρος της ευθύνης,
εκδίδοντας μάλιστα και ένα υπόμνημα στο οποίο κατέκρινε την καταστροφή της
Δρέσδης, απαιτώντας «…μεγαλύτερη συγκέντρωση δυνάμεων σε στόχους στρατιωτικής
σημασίας»!!
Παρόλα αυτά η κατακραυγή ήταν τόση ώστε στις 16 Απριλίου 1945 η
ηγεσία της RAF δήλωσε επίσημα ότι εγκατέλειπε την τακτική των βομβαρδισμών
ευρείας περιοχής. Στο άκουσμα της είδησης ο Χάρρις ένιωσε τον κόσμο του να
γκρεμίζεται: «Δεν είναι δυνατόν να θέσω στην ίδια μοίρα όλες τις γερμανικές
πόλεις με τα κόκκαλα ενός βομβαρδιστή μου! Όσοι νιώθουν τύψεις για την Δρέσδη
χρειάζονται ψυχίατρο!», δήλωσε οργισμένος. Οι κονδυλοφόροι έχυσαν άφθονο μελάνι
για να δικαιολογήσουν το έγκλημα, χωρίς να καταφέρουν τίποτα.
Οι Αμερικανοί, με
το τυπικό θράσος που τους χαρακτηρίζει μέχρι σήμερα σε παρόμοιες περιπτώσεις,
επεδίωξαν να αποστασιοποιηθούν: «Τέτοιες επιχειρήσεις είναι αντίθετες με την
αεροπορική στρατηγική και τα εθνικά ιδανικά μας», δήλωσε ο Κάρλ Σπάατς! Ο Τζώρτζ
Μάρσαλ, με διπλωματικότερο τρόπο, προσπάθησε να μετατοπίσει το βάρος της
ευθύνης, χωρίς όμως και αυτός να αποφύγει το ψεύδος: «Η Δρέσδη προέκυψε μόνο
και μόνο από ειδικό αίτημα των Ρώσων. Δεν υπήρξε πρόθεση των Συμμάχων» ...
Αυτόνομη παρέμβαση στην Χαλκιδική για την Δρέσδη (13-15/02/1945)
Αυτόνομη παρέμβαση στην Χαλκιδική για την Δρέσδη
και η αισθητική του αντιφασισμού ...
Σχετικός σύνδεσμος: Εγκλήματα πολέμου των Συμμάχων
Βιβλιοπαρουσίαση: Λεόν Ντεγκρέλ - Η ιστορία των Βάφφεν SS
Waffen -
SS. Αναμφισβήτητα
το όνομα του πολυεθνικού κομματικού στρατού των Ευρωπαίων Εθνικοσοσιαλιστών
προκαλεί μέχρι σήμερα τρόμο στους δημοκράτες και μνήμες στους συναγωνιστές μας σε
ολόκληρο τον κόσμο. Η χαμογελαστή νεκροκεφαλή - που συμβολίζει την αναγκαιότητα
της θυσίας προς όφελος της λαϊκής κοινότητας - 70 χρόνια μετά συνεχίζει να
εμπνέει εκατομμύρια Λευκούς που δεν πίστεψαν στην χίμαιρα της αστικής
δημοκρατίας και δεν παρασύρθηκαν από τις υποσχέσεις των μαρξιστών.
Xιλιάδες Εθνικοσοσιαλιστές κάθε χρόνο
παρευρίσκονται σε τελετές μνήμης για τους υπερασπιστές της Ευρώπης ενώ σήμερα χιλιάδες μαχητές
στην Ουκρανία με τα ίδια σύμβολα να κοσμούν τις στολές τους πολεμούν απέναντι
στα εγγόνια των μπολσεβίκων και στις ορδές των ολιγαρχών της Μόσχας.
Οι διπλές
ρούνες που συμβολίζουν την νίκη σφράγισαν την μοίρα ενός εκατομμυρίου ανδρών
που πολέμησαν μαζί μέχρι το τέλος παρόλο την διαφορετική καταγωγή και
θρησκευτική πεποίθηση.
Το παρακάτω έργο του Βέλγου Φασιστή και γνωστού λάτρη της
Ελλάδος, του ηγέτη του REX
και
βετεράνου πολέμου Leon
Degrelle
εκδόθηκε το 1992 σε μετάφραση του Ανδρέα Δενδρινού ενώ αποτελεί
σήμερα ένα από τα πιο δυσεύρετα έργα της ελληνικής εθνικοσοσιαλιστικής
βιβλιογραφίας …
Σ.Σ. η παραπάνω ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην μνήμη του Σεβαστιανού Φουλίδη που έπεσε τον Δεκέμβριο του 1943 στα πεδία των μαχών για μια Νέα Ευρώπη.
Μνήμη Δρέσδης
Από την Μήλο και την Εύβοια της αρχαιότητας, την Βανδέα και την Απείρανθο της Νάξου, μέχρι το Αμβούργο την Δρέσδη και τον Πειραιά η φωνή της ιστορίας αντηχεί στις συνειδήσεις των Εθνικοσοσιαλιστών και των Φασιστών: «Θάνατος στη Δημοκρατία!»
Alain de Benoist
"Όποιος κάνει κριτική στον καπιταλισμό ενώ αποδέχεται
την μετανάστευση, όπου η εργατική τάξη είναι το πρώτο θύμα, καλύτερα να
σωπάσει. Όποιος κάνει κριτική στην μετανάστευση ενώ δεν λέει τίποτα για τον
καπιταλισμό, καλύτερα να κάνει το ίδιο"
- Αλαίν ντε Μπενουά
Αυτόνομοι Εθνικιστές Σαντορίνης: Υπερασπίζοντας τα Μελανοπόρφυρα Λάβαρα!
Μια
νέα εστία αντίστασης στο νησί της Σαντορίνης. Εθνικοεπαναστάτες
Νεολαίοι που δεν πέφτουν στην παγίδα της αντιφασιστικής ακροδεξιάς λογικής και
δεν υποκύπτουν στις «σειρήνες» της δημοκρατίας. Άλλη μια «φρυκτωρία» της Εθνικοεπαναστατικής Αυτονομίας ενάντια στην λογική της κάλπης και της συνδιαλλαγής με το
ανθελληνικό καθεστώς.
.jpg)
Ο «Μαύρος Κρίνος» και οι Αυτόνομες ομάδες στηρίζουν την νέα αυτή συλλογικότητα η οποία δεν ξέχασε να τιμήσει με τον δικό της
ξεχωριστό τρόπο την μνήμη των 3 Ελλήνων αξιωματικών που έπεσαν στο καθήκον το
1996.
Τις τελευταίες ημέρες οι Συναγωνιστές προχώρησαν σε μια σειρά
παρεμβάσεων στο νησί με στόχο την επαγρύπνηση και την ενότητα αυτών που
μάχονται για τις Ιδέες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
