Julius Evola: Η ζωή και το έργο του.

Ο Giulio Cesare Evola γεννήθηκε στην Ρώμη στις 19 Μαΐου 1898. Η συγγραφική του δραστηριότητα εκτείνεται σε έναν χρονικό ορίζοντα έξι δεκαετιών του 20υ αιώνος, από το 1920 ως το 1974, ενώ κείμενά του μεμονωμένα ή συγκεντρωμένα σε ανθολογίες κυκλοφόρησαν και μετά τον θάνατό του που επήλθε στις 11 Ιουνίου 1974 στην οικία του στην Ρώμη. Το έργο του μπορεί να διαχωριστεί κατά προσέγγιση σε τρεις βασικές περιόδους: την καλλιτεχνική, την φιλοσοφική και την τρίτη και κυριότερη που αφορούσε την ενασχόλησή του με την Παράδοση. Με την λέξη αυτή δεν εννοούσε την από συνήθεια και ουσιαστικώς μηχανική τήρηση εθίμων η τελετών. Αυτό άλλωστε ισοδυναμεί με τον θάνατο της παραδόσεως και όχι με την μετάδοσή της από γενιά σε γενιά, ενώ είναι και ένα από τα χαρακτηριστικά της Κάλι Γιούγκα των ινδικών κειμένων, η οποία αποτελεί το αντίστοιχο της εποχής κυριαρχίας του Σιδηρού Γένους του Ησιόδου. Αντιθέτως με την λέξη αυτή εννοεί την μεταβίβαση διδασκαλιών μεταφυσικού περιεχομένου, οι οποίες σκοπό έχουν την στροφή του ανθρώπου προς το υπερανθρώπινο πεδίο, το πνευματικό φώς και την συνακόλουθη απελευθέρωσή του από το γήινο και το χθόνιο στοιχείο. Η Παράδοση αυτή φυσικά είναι η Υπερβόρεια Παράδοση την οποία θα μεταφέρουν στις νέες πατρίδες τους τα Άρια φύλα και η οποία έτσι θα εκφρασθεί στην διάρκεια του χρόνου με διάφορες μορφές, αναλόγως και με την επικράτηση της ή όχι κατά την ανάμειξη της με μη Άριες διδασκαλίες. 

Οι θέσεις που εξέφρασε γύρω από έννοιες όπως το Κράτος, η Φυλή, η Ιεραρχία, ο Πόλεμος, η Ειρήνη, ο Νόμος, η Κουλτούρα και τις οποίες βάσισε σε διδασκαλίες τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσεως, σχετίζονταν άμεσα και εκπορεύονταν από Παραδοσιακές αρχές οι οποίες λειτουργούν ως άξονες, ως φωτεινά κέντρα σταθερά και ανεπηρέαστα από τον κύκλο των μεταβαλλόμενων συνθηκών και μορφών. Όσον αφορά τον βίο του, οι πληροφορίες για τα παιδικά του χρόνια και τα χρόνια της εφηβείας όπως και για την καταγωγή του και την οικογένειά του είναι ελάχιστες, εφόσον και ο ίδιος απέφευγε να παραθέτει τέτοιου είδους στοιχεία, που δεν θεωρούσε πως ήταν τόσο σημαντικά και τα οποία γνωστοποιούσε, όπως αναφέρει και στη πνευματική αυτοβιογραφία του“Il Cammino del Cinabro”, μόνο κατά το μέτρο που διαφώτιζαν πλευρές του έργου του. Πίστευε πως η κριτική για την πνευματική εξέλιξη και την πορεία ενός ατόμου δεν μπορεί να βασίζεται αποκλειστικώς σε βιογραφικά στοιχεία, διαφωνούσε δηλαδή με την αντίληψη πως ο άνθρωπος καθορίζεται μόνο από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον του, καθώς πολλές φορές το άτομο ενεργεί υπό τη επήρεια δυνάμεων που υπερβαίνουν αυτό το ίδιο, ακόμη και αν δεν το συνειδητοποιεί. 

Επίσης θεωρούσε πως πολύ σημαντική ήταν η «προσωπική εξίσωση», όπως χαρακτηριστικά έλεγε, του κάθε ανθρώπου. Για τον εαυτό του ανέφερε πως βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με τις επικρατούσες ιδέες στην χώρα που γεννήθηκε, όσο και με τις αντιλήψεις του οικογενειακού του κύκλου, ενώ η προσωπική του εξίσωση χαρακτηριζόταν από δύο τάσεις: Μία «βραχμανική» που τον ωθούσε να υπερβεί το ανθρώπινο στοιχείο μέσω της ενατενίσεως και του διαλογισμού, με αποτέλεσμα να νοιώθει αποστασιοποιημένος από το γήινο και το εγκόσμιο πεδίο και μία πολεμική τάση προσήκουσα σε έναν κσατρίγια, η οποία τον έστρεφε προς την δράση, την ασυμβίβαστη στάση και την κατάφαση του Εγώ. Σε νεαρή ηλικία θα έρθει σε επαφή με το έργο του Friedrich Nietzche και θα εντυπωσιαστεί από την εξοντωτική κριτική που άσκησε ο τελευταίος στην αστική ηθική, όπως και από την εναντίωσή του στον Χριστιανισμό. Πριν τον Α’ ΠΠ θα αναπτύξει σχέσεις με τον κύκλο γύρω από τον Τζιοβάνι Παπίνι όπως και τους Φουτουριστές και τον Μαρινέτι γοητευμένος πάλι από την αντισυμβατικότητα και την επαναστατικότητά τους. Είναι η εποχή που οι Φουτουριστές διακηρύττουν πως «ο πόλεμος είναι η μόνη υγιεινή», φράση που σίγουρα τράβηξε την προσοχή του νεαρού Έβολα με την πολεμική προδιάθεση. Μέσω της αναγνώσεως των εντύπων του Παπίνι θα έρθει επίσης σε επαφή με παραδοσιακά κείμενα τόσο της Ανατολής όσο και με θρησκευτικούς διανοητές της Δύσεως όπως ο Μάιστερ Έκχαρτ. 

Τελικώς όμως θα απομακρυνθεί από αμφότερες τις ομάδες, εξαιτίας της επιφανειακότητος, της ασυνέπειας και της επιδεικτικότητος που της χαρακτήριζε. Στην διάρρηξη των σχέσεων θα τον οδηγούσε και ο αντιγερμανισμός τόσο του Παπίνι όσο και του Μαρινέτι, οι οποίοι υποστήριζαν την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, ενώ ο ίδιος επιθυμούσε την συμπαράταξη με τις Κεντρικές Δυνάμεις. Μάλιστα σε άρθρο του εκείνη την εποχή έγραψε πως αν η Ιταλία συμμαχούσε τελικώς με τις δυνάμεις της Αντάντ και εισερχόταν στον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας, αυτό θα έπρεπε να γίνει αφού υιοθετούσε γερμανικές αξίες και αντιλήψεις. Την περίοδο του πολέμου θα υπηρετήσει ως έφεδρος αξιωματικός του πυροβολικού χωρίς όμως να δει σημαντική δράση. Μετά τον πόλεμο θα βιώσει μία ισχυρή υπαρξιακή κρίση η οποία θα τον οδηγήσει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Θα την ξεπεράσει όμως μετά την ανάγνωση ενός βουδιστικού κειμένου που θα τον κάνει να αντιληφθεί πως η επιθυμία του για αυτό-διάλυση ήταν ένας ακόμη δεσμός με την άγνοια, τον οποίο και έπρεπε να αποκόψει. Η επαύριος του Α’ ΠΠ σηματοδοτεί την «καλλιτεχνική του περίοδο» κατά την οποία θα συνδεθεί με το κίνημα του Ντανταϊσμού και θα γνωρίσει προσωπικά τον ιδρυτή του Τριστάν Τσάρα. Το 1920 θα συγγράψει ποίηση και θα εκδώσει το βιβλίο του Arte Astratta (Αφηρημένη Τέχνη), ενώ πίνακές του θα εκτεθούν στη Ρώμη και στο Βερολίνο. Το 1921 θα εγκαταλείψει την ζωγραφική και την ποίηση εφόσον πίστευε πως είχε εξαντλήσει κάθε δυνατότητα σε αυτούς τους τομείς.

Τα χρόνια από το 1921 εώς το 1927 εντάσσονται στην «φιλοσοφική περίοδο», οπότε και θα αναπτύξει το σύστημα του «Μαγικού Ιδεαλισμού» το οποίο θα εκθέσει με μία σειρά άρθρων, διαλέξεων και κυρίως στα βιβλία του «Δοκίμια περί του Μαγικού Ιδεαλισμού», «Θεωρία του Απόλυτου Ατόμου», «Το Άτομο και η Γένεση του Κόσμου», ενώ την ίδια περίοδο θα γραφεί και το «Φαινομενολογία του Απόλυτου Ατόμου» το οποίο όμως θα εκδοθεί το 1930. Το 1923 θα εκδοθεί η εισαγωγή του στο Τάο-Τε-Κινγκ του Λάο Τσε με τίτλο «Το Βιβλίο της Ζωής και της Αρετής» (Il Libro della Via e della Virtu). Η ενασχόληση με τον Λάο Τσε θα είναι και μία ώθηση για την σταδιακή απομάκρυνση του Έβολα από το ρεύμα του Ιδεαλισμού και από την σύγχρονη φιλοσοφία εν γένει, αν και εκείνη την εποχή όπως καταγράφει και ο ίδιος ερμήνευε τα παραδοσιακά κείμενα που μελετούσε υπό το πρίσμα του Ιδεαλισμού, τον οποίο και προσπαθούσε να αναμείξει με τις παραδοσιακές διδασκαλίες, προκαλώντας κατά κάποιο τρόπο μία μόλυνσή τους από νεωτερικά στοιχεία. Για την ακρίβεια προσπαθούσε όπως αναφέρει στην αυτοβιογραφία του, αλλά και όπως υποστήριξε σε γράμμα του προς τον Γάλλο Παραδοσιολόγο Ρενέ Γκενόν, να παρουσιάσει Παραδοσιακές μεταφυσικές διδασκαλίες μέσω του φιλοσοφικού του συστήματος, μία προσπάθεια όμως που όπως ομολογούσε δεν είχε τα ανάλογα αποτελέσματα. Όπως συνέβη και με την ενασχόλησή του με την τέχνη έτσι και η φιλοσοφική του περίοδος έλαβε ένα τέλος την στιγμή που θεώρησε πως έκανε αυτό που έπρεπε να γίνει και πως πλέον δεν υπήρχε κάτι περισσότερο.

Το 1925 θα εκδόσει το «Ο Άνθρωπος ως Δύναμη», το οποίο θα επανεκδοθεί αναθεωρημένο το 1949 με τίτλο « Η Γιόγκα της Δυνάμεως». Εδώ πραγματεύεται τις Ταντρικές διδασκαλίες, την σχέση μεταξύ Ανατολής και Δύσεως και το πώς το πνεύμα των Τάντρας, με την έμφαση που έδινε στον μετασχηματισμό των στοιχειακών δυνάμεων που κυριαρχούν στην Κάλι-Γιούγκα ή Σκοτεινή Εποχή, μπορούσε να εφαρμοσθεί στην εξέλιξη των αξιών που κυριαρχούν στην νεώτερη Δύση. Άσκησε επίσης κριτική στην σύγχρονη επιστήμη για την οποία πίστευε πως όσο και αν διεύρυνε τις γνώσεις του ανθρώπου στο τεχνολογικό πεδίο, τον άφηνε παρόλα αυτά στο σκοτάδι όσον αφορά την ουσία της υπάρξεώς του, εφόσον στο υπόβαθρό της βρίσκονταν ωφελιμιστικές και δημοκρατικές αρχές, οι οποίες ουδεμία σχέση είχαν με οποιαδήποτε προσπάθεια αυτοπραγματώσεως του ατόμου. Το 1927 μαζί με άλλους Ιταλούς εσωτεριστές θα δημιουργήσει την Ομάδα Ουρ η οποία θα εκδόσει μέχρι το 1929 μία σειρά μονογραφιών που θα εκδοθούν σε τρεις τόμους με τη ονομασία «Εισαγωγή στην Μαγεία: Η Μαγεία ως Επιστήμη του Εγώ». Παράλληλα η ομάδα θα επικεντρωθεί στην εκτέλεση τελετουργιών που σκοπό είχαν να αποκαταστήσουν την επαφή με μία ανώτερη δύναμη, η οποία θα επηρέαζε το έργο του κάθε μέλους ξεχωριστά, αλλά και τις συλλογικώς επικρατούσες αντιλήψεις, με απώτερο στόχο την αναβίωση των Ρωμαϊκών ιδεωδών. Η δραστηριότητα της ομάδος εν τέλει θα πάψει ύστερα από εσωτερικές διαφωνίες και σχίσματα.

Το 1928 θα εκδοθεί το βιβλίο του το οποίο θα προκαλέσει και μία θύελλα αντιδράσεων εναντίον του. Ο τίτλος του ήταν «Παγανιστικός Ιμπεριαλισμός» και ήταν το πρώτο βιβλίο του που ήταν πολιτικό ενώ χαρακτηριζόταν από έντονο πολεμικό ύφος, το οποίο και αναθεώρησε στα μεταγενέστερα χρόνια χωρίς όμως να απορρίψει τις αρχές από τις οποίες διαπνεόταν όταν το συνέγραψε, αρχές τις οποίες θα συνέχιζε να υπερασπίζει μέχρι τέλους. Το περιεχόμενό του ήταν μία λυσσώδης κριτική των αιτίων της Ευρωπαϊκής παρακμής και ταυτοχρόνως η έκθεση των αξιών οι οποίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως σταθερά σημεία αναφοράς για αυτούς που ήταν αποφασισμένοι να αντισταθούν στην καθοδική πορεία. Βασική ρίζα των δεινών της Ευρώπης θεωρούσε την αποδυνάμωση και εξάλειψη της έννοιας της ιεραρχίας η οποία οδήγησε στην αρπαγή της εξουσίας από τους αστούς και τους πληβείους, στον υλισμό, στον θετικισμό και την αποπνευματοποίηση της δράσεως. 

Το αντίδοτο στην κατάσταση αυτή ήταν η αναβίωση του αρχαίου ρωμαϊκού ήθους και της ιδέας του Imperium, όχι απλώς ως θελήσεως για εδαφική εξάπλωση και επίτευξη υλικών στόχων, αλλά ως δυνάμεως που απορρέει από την εγγενή ανωτερότητα του φέροντος, ως δυνάμεως απολύτου εντός της σφαιρός επιρροής της και ως μεταφυσικής πραγματικότητος που εκδηλώνεται με την μορφή μίας ιεραρχικής και οργανικής κρατικής δομής με υπερεθνικό χαρακτήρα και επικεφαλή ένα πρόσωπο που κατέχει την πνευματική αυθεντία και την πολιτική δύναμη. Η ελπίδα της Ευρώπης να αντισταθεί στην μέγγενη του Αμερικανισμού και του Μπολσεβικισμού θεωρούσε πως ήταν η ένωση των δύο αετών, του Ιταλικού και του Γερμανικού κατά το πρότυπο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους. Οι αντιδράσεις που προαναφέρθησαν προέρχονταν κυρίως από την Καθολική Εκκλησία και κύκλους εντός του Φασιστικού κόμματος, εξαιτίας της υποδείξεως του χριστιανισμού ως ενός από τους βασικούς παράγοντες της παρακμής, λόγω του εξισωτικού, ανατρεπτικού και ατομικιστικού κηρύγματος που χαρακτήριζε την πρώιμη περίοδό του. Ήταν η εποχή που ο Μουσσολίνι προσπαθούσε να αποσπάσει την υποστήριξη της εκκλησίας. Αποκορύφωμα των προσπαθειών αυτών ήταν οι Συμφωνίες του Λατερανού το 1929, οι οποίες έσβησαν και κάθε ελπίδα του Έβολα για την αναζωογόνηση των προχριστιανικών ρωμαϊκών παραδόσεων.

Το 1930 θα ιδρύσει το περιοδικό “La Torre” («Ο Πύργος»), η έκδοση του οποίου θα σταματήσει μετά από δέκα τεύχη εξαιτίας της κριτικής που ασκούσε στα θεωρούμενα ως «πληβειακά» και «αστικά» στοιχεία του Φασισμού καθώς και στην έλλειψη πνευματικών θεμελίων. Την περίοδο αυτή ο Έβολα θα αναγκασθεί να κυκλοφορεί με την συνοδεία φίλων του που ήταν Φασίστες, υπό τον φόβο επιθέσεως εναντίον του από εχθρικά διακείμενά απέναντί του μέλη του Φασιστικού κόμματος. Toν επόμενο χρόνο θα κυκλοφορήσει το βιβλίο του για την αλχημεία «Η Ερμητική Παράδοση: Σύμβολα και Διδασκαλίες της Βασιλικής Τέχνης». Παρόλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, μέσω της γνωριμίας του με τον υψηλόβαθμο Φασίστα Ρομπέρτο Φαρινάτσι, θα καταφέρει να συνεχίσει την δημοσίευση δικών του και όχι μόνο κειμένων από τις σελίδες της εφημερίδος “Regime Fascista” («Φασιστικό Καθεστώς») και την στήλη “Diorama Filosofico” («Φιλοσοφικό Διόραμα»). Από το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του ’30 και ύστερα εντοπίζονται και οι συγγραφικές του προσπάθειες για διαμόρφωση των φυλετικών αντιλήψεων, πάντοτε υπό την Παραδοσιακή οπτική. Απορρίπτοντας την αποκλειστικώς βιολογική θεώρηση της φυλής, η οποία κατά την γνώμη του υποβίβαζε τον άνθρωπο στο επίπεδο του ζώου, διακρίνει τρεις βαθμούς φυλετισμού: τον φυλετισμό α’ βαθμού που εστιάζει στα μορφολογικά και βιολογικά χαρακτηριστικά της φυλής, τον φυλετισμό β’ βαθμού που εξετάζει την ψυχοσύνθεση και τέλος τον φυλετισμό γ’ βαθμού που επικεντρώνει σε πνευματικά ζητήματα, δηλαδή στην αντίληψη κάθε φυλετικού τύπου όσον αφορά μεταφυσικές έννοιες. Ο γ’ βαθμός φυλετισμού ήταν και ο σημαντικότερος χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η εξέταση των μορφολογικών χαρακτηριστικών ήταν αμελητέα. 

Υιοθετώντας την αρχαιοελληνική και αριστοκρατική αντίληψη περί κάλους, υπεστήριζε πως η εξωτερική ομορφιά αντανακλούσε την εσωτερική συνοχή και τον υγιή πνευματικό προσανατολισμό. Ο ιδανικός Ιταλικός τύπος θα εξέφραζε με τα φυσικά χαρακτηριστικά του τις ρωμαϊκές αρετές της virtus δηλαδή της ανδροπρέπειας, της dignitas (αξιοπρέπεια και κύρος), της Constantia και fortitudo δηλαδή της νοητικής σταθερότητος, της sapientia (σωφροσύνη), της pietas (ευσέβεια όχι όμως με την έννοια της παθητικής λατρευτικής στάσης, αλλά της συναισθήσεως του καθήκοντος απέναντι στο γένος, τους θεούς και την πατρίδα.), της humanitas και της disciplina (συνεκτικότητα χαρακτήρος, εσωτερικός πλούτος και αυτοπειθαρχία), της solemnita (συναίσθηση του μέτρου) και της fides (πίστη ή εμπιστοσύνη). Τα έργα στα οποία εξέθεσε τις αντιλήψεις του ήταν τα: «Τρεις πλευρές του Εβραϊκού ζητήματος», «Ο Μύθος του Αίματος - Γένεση του Φυλετισμού», «Σύνθεση του Δόγματος περί Φυλής» και «Στοιχεία Φυλετικής Διαπαιδαγωγήσεως».

Την δεκαετία αυτή και συγκεκριμένα το 1935 θα εκδοθεί το θεωρούμενο ως magnum opus του “Rivolto Contro il Mondo Moderno” («Εξέγερση Ενάντια στον Σύγχρονο κόσμο»). Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δύο τμήματα με το πρώτο να αναφέρεται στον Παραδοσιακό κόσμο και το δεύτερο στην εμφάνιση του Σύγχρονου κόσμου, ενώ εντός του εξετάζονταν τα θεμέλια των παραδοσιακών κοινωνικών θεσμών, η έννοια της κάστας, του βασιλικού θεσμού και η σημασία των τελετουργιών, οι σχέσεις των δύο φύλων και οι κύκλοι των πολιτισμών. Ιδιαίτερη έμφαση στο βιβλίο δίνεται στο ηρωϊκό στοιχείο, ενώ ο ίδιος είχε αναφέρει αρκετές φορές πως χρησιμοποιεί την λέξη ήρωας συμφώνως προς την περιγραφή του Ησιόδου στο «Έργα και Ημέραι», οπού το ηρωικό γένος τοποθετείται ανάμεσα στον Χάλκινο και το Σιδηρούν, με την δράση των εκπροσώπων του να αποτελεί μία προσπάθεια παλινορθώσεως της Χρυσής Εποχής. Ο Ήρωας αντιπαραβάλλεται με τον Τιτάνα, ο οποίος αντιπροσωπεύει μία αντίδραση μεν στην κυριαρχία της Σεληνιακής πνευματικότητος, αλλά με αρνητικά αποτελέσματα καθώς χαρακτηρίζεται από άμετρη ενδυνάμωση του Εγώ και όχι από την υπέρβασή του.

Τα χρόνια πριν από τον Β’ ΠΠ, οπότε και κυβερνά το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, ξεκινούν και οι επισκέψεις του στην Γερμανία. Παρά τις όποιες επιφυλάξεις είχε θεωρούσε πως στον Εθνικοσοσιαλισμό έβρισκε τα στοιχεία που έλειπαν στον Φασισμό: Την έμφαση στην παράδοση και τον αγώνα για την διαμόρφωση μίας κοσμοθεάσεως. Εκτός αυτών, η πειθαρχία, η αφοσίωση, η αυτοθυσία και οι ξεκάθαρες ιεραρχικές σχέσεις που χαρακτηρίζονταν από αφοσίωση και πίστη δεν ήταν δυνατόν να μην τραβήξουν την προσοχή του Έβολα. Με την υποστήριξη του Μουσσολίνι και παρότι δεν ήταν απολύτως σύμφωνος με τις θέσεις Ιταλών και Γερμανών θεωρητικών του φυλετισμού θα προσπαθήσει να ξεκινήσει την έκδοση ενός Ιταλο-Γερμανικού περιοδικού για φυλετικά ζητήματα. Η προσπάθεια παρόλα αυτά θα ματαιωθεί λόγω αντιδράσεων υποστηρικτών του βιολογικού φυλετισμού και Καθολικών κύκλων στην Ιταλία. Την ίδια περίοδο θα ταξιδέψει στην Ρουμανία όπου θα γνωρίσει προσωπικά τον Κορνήλιο Κοντρεάνου και θα εντυπωσιαστεί από την προσωπικότητά του, αλλά και από το κίνημα του οποίου ηγούνταν. Θα γράψει άρθρα τόσο για τον χαρακτήρα του Λεγεωναρικού κινήματος που συνένωνε ασκητικά και πολεμικά ιδεώδη με τον εθνικισμό, όσο και για τον τραγικό θάνατο του Κοντρεάνου. Στην Ρουμανία θα γνωριστεί και με τον Μιρτσέα Ελιάντε με τον οποίον θα ανταλλάσσουν αλληλογραφία για τα επόμενα έτη. Κατά την διάρκεια του πολέμου θα συγγράψει σειρά άρθρων για την έννοια του πολεμιστού και της σημασία της στην παλινορθωτική προσπάθεια των δυνάμεων του Άξονος, ενώ θα εκδόσει και το βιβλίο του σχετικά με τον Βουδισμό υπό τον τίτλο «Η διδασκαλία της Αφυπνίσεως». 

Το 1943 οπότε και ο Μουσολίνι θα ανατραπεί, ο Έβολα παρόλη την αντίθεσή του στην επανεμφάνιση των σοσιαλιστικών στοιχείων του πρώιμου Φασισμού και της αντιμοναρχικής στάσεως της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας, θα σταθεί στο πλευρό των υπερασπιστών της εκτιμώντας την αφοσίωσή τους προς την σύμμαχο Γερμανία σε μία στιγμή που πλέον όλα ήταν χαμένα. Την συγκεκριμένη περίοδο θα συλλάβει και την ιδέα δημιουργίας ενός μετώπου που θα έχει σκοπό να διασώσει ότι μπορεί μετά το τέλος του πολέμου και να αντισταθεί στην επερχόμενη πλημμυρίδα. Το μέτωπο αυτό θα αποτελούταν από μία ελίτ, από τις ομάδες δράσεως και από ένα πολιτικό κόμμα. Δυστυχώς όμως οι εξελίξεις ματαίωσαν την εκπλήρωση του σχεδίου. Το 1945 βρίσκεται στην Βιέννη όπου μελετά αρχεία που είχαν κατασχεθεί από τα SS με σκοπό την συγγραφή βιβλίου για την ιστορία των μυστικών εταιρειών. Εκεί θα τραυματισθεί βαριά κατά την διάρκεια αεροπορικού βομβαρδισμού καθώς συνήθιζε να μην κατευθύνεται προς τα καταφύγια, αλλά να περπατά μέσα στην πόλη ενώ εξελισσόταν ο βομβαρδισμός για να «δοκιμάσει την μοίρα» όπως έλεγε χαρακτηριστικά. Αποτέλεσμα του τραυματισμού ήταν η μόνιμη παράλυση από την μέση και κάτω.

Με την επιστροφή του στην Ιταλία το 1948, αφού νοσηλεύτηκε πρώτα σε διάφορες κλινικές, θα βρει προς έκπληξή του έναν κύκλο νεαρών ατόμων που αναζητούσαν την πνευματική του καθοδήγηση. Ο ίδιος πίστευε πως μέσα στο χάος που είχε προκύψει από την επικράτηση των Συμμάχων δεν θα υπήρχαν πλέον άνθρωποι που θα είχαν το σθένος να ανασυνταχθούν και να αντισταθούν. Νοιώθοντας την ανάγκη να τους παράσχει κάποιες κατευθυντήριες γραμμές θα συγγράψει το 1950 τα εννέα σημεία του “Orientamenti” («Προσανατολισμοί») που θα εκδοθεί μαζί με το περιοδικό Imperium που εξέδιδε η ομάδα με το ίδιο όνομα. Ο σεβασμός των νεαρών νεοφασιστών στο πρόσωπό του σε συνδυασμό με διάφορα περιστατικά όπως η τοποθέτηση βομβών από την ομάδα «Μαύρη Λεγεώνα» και η ανακάλυψη σχεδίου αντικομμουνιστικής αντιστάσεως από πρώην οδηγούς τεθωρακισμένων στην Μπολόνια, θα οδηγήσουν στην δίκη του με την κατηγορία της εξυμνήσεως του Φασισμού και της προτροπής δημιουργίας μυστικών ομάδων μάχης. Τελικά θα αθωωθεί και δύο χρόνια μετά το 1953 θα εκδόσει το “Gli Uomini e le Rovine” («Οι Άνθρωποι και τα Ερείπια»). Σκοπός του με το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν να αναλύσει περισσότερο τα όσα είχε αναφέρει στο «Προσανατολισμοί» και να επηρεάσει τους νεολαιίστικους κύκλους του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος ή όσους πιο ριζοσπαστικούς νεολαίους δεν είχαν ενταχθεί σε αυτό. Θα τονίσει την σημασία της απορρίψεως των αρχών που προπαγάνδισε η Γαλλική Επανάσταση και την ανάγκη ξεκάθαρων ιεραρχικών δομών που θα δίνουν την δυνατότητα υγιούς αναπτύξεως των επιμέρους τμημάτων του κρατικού οργανισμού. 

Βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη αυτού του είδους κρατικής οργανώσεως αποτελεί η συνεχώς εμφανιζόμενη στην σκέψη του έννοια της υπερβατικότητος του Κράτους, μία εξ άνωθεν δύναμη η οποία μορφοποιεί την κοινωνία, τον λαό, το έθνος. Υπερασπιστής του Κράτους θα είναι όχι το μοναδικό κόμμα, αλλά ένα Τάγμα το οποίο θα είναι η ραχοκοκαλιά και ο φύλακας του Κράτους. Πέντε χρόνια μετά θα κυκλοφορήσει η «Μεταφυσική του Φύλου» που θα πραγματευτεί την σχέση αρσενικού και θηλυκού, ενώ το 1961 θα εκδοθεί το “Cavalcare la Tigre” («Ίππευσε την Τίγρη»). Οι συνθήκες κατά τον τρόπο που εξελίχθηκαν δημιούργησαν στον Έβολα την πεποίθηση πως δεν υπάρχει κάτι περισσότερο που μπορεί να γίνει στο πεδίο της πολιτικής και πως η καθοδική πορεία δεν μπορεί να αναχαιτιστεί με πολιτικά μέσα. Η στροφή του επομένως στρέφεται στο άτομο που θέλει να μείνει όρθιο. Η εποχή δεν γνωρίζει πλέον θεσμούς που να ολοκληρώνουν την προσωπικότητα του ανθρώπου, όπως συνέβαινε στον Παραδοσιακό κόσμο και το βιβλίο απευθύνεται σε όσους χωρίς να ανήκουν στον σύγχρονο κόσμο είναι εντούτοις αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν ακόμη και τις πιο παροξυσμικές πλευρές του. Η βασική κατεύθυνση δίνεται μέσω του παραδείγματος της ιππεύσεως της τίγρεως: όπως κάποιος ο οποίος έχει ανέβει στην πλάτη της τίγρεως και αναμένει την στιγμή που θα εξαντληθεί και δεν θα μπορεί πλέον να τον βλάψει, έτσι και ο διαφοροποιημένος άνθρωπος θα μεταστοιχειώσει σε θετικά τα αρνητικά στοιχεία του σύγχρονου κόσμου μετά την εξασθένηση της καταστροφικής ορμής τους.

Το 1963 θα εκδοθεί η πνευματική του αυτοβιογραφία “Il Cammino del Cinabro” («Ο Δρόμος της Κιναβάρεως”), ενώ μέχρι τον θάνατό του θα εκδόσει την συλλογή δοκιμίων «L’ Arco e la Clava” («Το Τόξο και το Ρόπαλο»), μία κριτική του Φασισμού και την αναθεωρημένη έκδοση της εργασίας του για τον Ταοισμό. Θα πεθάνει στις 11 Ιουνίου 1974 στην Ρώμη. Θα ζητήσει πριν πεθάνει να τον μετακινήσουν σε όρθια στάση, ώστε να αντικρύσει τον θάνατο με τον ίδιο τρόπο όπως και μορφές της Ευρωπαϊκής Παραδόσεως σαν τον Κούχουλαϊν και τον Ρολάνδο. Οι στάχτες του τοποθετήθησαν στον παγετώνα του όρους Ρόζα από ομάδα φίλων του που ανερριχήθησαν ως το σημείο αποθέσεως.     


http://www.juliusevola.gr/

πηγή

Codreanu: «Ο τελικός στόχος δεν είναι η ζωή. Είναι η ανάσταση. Η ανάσταση των εθνών στο όνομα του Ιησού Χριστού του Σωτήρα»

Χέρια θανάτου απλώθηκαν βαθειά στη φυλακή

στους σκοτεινούς διαδρόμους παντού ανατριχίλα

μια παγωμένη απειλή καραδοκούσε κει

π' αβάσταχτη προχώρησε μες της καρδιάς τα φύλλα

Το αίμα σου και αν χάθηκε μες το κελί

της φυλακής και βρέθηκες νεκρός

το πνεύμα σου δε χάθηκε ξεχύθηκε απάνου

στ'  άρμα του ήλιου φώλιασε, στο χρυσαφένιο φως

λάμπει για πάντα αθάνατο, Ζελέα Κοντρεάνου

του Γεωργίου Μεταξά

Ο τελικός στόχος δεν είναι η ζωή. Είναι η ανάσταση. Η ανάσταση των εθνών στο όνομα του Ιησού Χριστού του Σωτήρα. Η δημιουργία και ο πολιτισμός είναι μόνο τα μέσα – δεν είναι ο σκοπός της ανάστασης. Ο πολιτισμός είναι ο καρπός του ταλέντου, που ο Θεός εμφύτευσε στο έθνος μας και για τον οποίον είμαστε υπεύθυνοι. Θα έρθει μια εποχή που όλα τα έθνη του κόσμου θα σηκωθούν από τους νεκρούς με όλους τους νεκρούς τους, με όλους τους βασιλείς τους και τους αυτοκράτορές τους. Κάθε έθνος έχει τη θέση του μπροστά στο θρόνο του Θεού, Αυτή την έσχατη στιγμή, η «ανάσταση εκ των νεκρών» είναι ο υψηλότερος και πιο μεγαλειώδης στόχος για τον οποίο ένα έθνος μπορεί να αγωνιστεί. Το έθνος είναι επομένως μια οντότητα που ζει ακόμη και πέρα από αυτή τη γη. Τα έθνη είναι πραγματικότητες επίσης και στον άλλο κόσμο, όχι μόνο σε αυτόν. Σε εμάς τους Ρουμάνους, στο έθνος μας, όπως και σε κάθε έθνος στον κόσμο, ο Θεός έχει αναθέσει μια συγκεκριμένη αποστολή. Ο Θεός μας έχει δώσει ένα ιστορικό πεπρωμένο. Ο πρώτος νόμος που κάθε έθνος πρέπει να τηρήσει είναι για την επίτευξη του πεπρωμένου του, για την εκπλήρωση της αποστολής που του έχει ανατεθεί.

• Δεν θυμόμαστε τον λαό μας – κατά τη διάρκεια της θλιμμένης αλλά περήφανης ρουμανικής ιστορίας μας – μια εποχή που να ανέχεται τον χλευασμό. Τα χωράφια μας είναι γεμάτα από νεκρούς, αλλά όχι από δειλούς. Σήμερα είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι με συνείδηση των δικαιωμάτων μας. Δούλοι δεν είμαστε και ούτε ποτέ ήμασταν. Δεχόμαστε το θάνατο, αλλά όχι την ταπείνωση. Να είστε βέβαιοι, μας έχει μείνει επαρκή ηθική δύναμη για να βρούμε μια έντιμη έξοδο από μια ζωή που δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε χωρίς τιμή και αξιοπρέπεια.

• Έχουμε τον πιο τρομερό δυναμίτη, το πιο εξελιγμένο όπλο του πολέμου, πιο ισχυρό από τα τανκς και τα πολυβόλα: είναι οι δικές μας στάχτες!

Η προσευχή είναι καθοριστικό στοιχείο για τη νίκη. Οι πόλεμοι κερδίζονται από εκείνους που έχουν καταφέρει να προσελκύσουν από αλλού, από τους ουρανούς, μυστηριώδεις δυνάμεις του αόρατου κόσμου και να εξασφαλίσουν την υποστήριξή τους. Αυτές οι μυστηριώδεις δυνάμεις είναι οι ψυχές των νεκρών, οι ψυχές των προγόνων μας, που κάποτε, σαν κι εμάς, πέθαναν για την υπεράσπιση αυτής της γης και εξακολουθούν να συνδέονται σήμερα με αυτή με τη μνήμη της ζωής τους και μέσα από εμάς, τους γιους τους, τους εγγονούς τους, τους δισέγγονούς τους. Αλλά, πάνω από τις ψυχές των νεκρών, υπάρχει ο Θεός. Όταν αυτές οι δυνάμεις ελκυθούν, γίνονται σημαντική δύναμη, μας υπερασπίζονται, μας δίνουν κουράγιο, θέληση, όλα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για τη νίκη και που μας κάνουν να κερδίζουμε. Φέρνουν πανικό και τρόμο στους εχθρούς, παραλύουν τη δραστηριότητά τους. Σε τελευταία ανάλυση, οι νίκες δεν εξαρτώνται μόνο από την υλική προετοιμασία, από τις υλικές δυνάμεις των εμπολέμων, αλλά από την δύναμή να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των πνευματικών δυνάμεων. Η δικαιοσύνη και η ηθική των δράσεων και η ένθερμη, επίμονος πρόσκλησή τους υπό τη μορφή ιεροτελεστίας και η συλλογική προσευχή προσελκύουν τέτοιες δυνάμεις.

• Αν ο χριστιανικός μυστικισμός και ο στόχος του, η έκσταση, είναι η επαφή του ανθρώπου με τον Θεό μέσα από ένα άλμα από την ανθρώπινη φύση στη θεϊκή φύση, ο εθνικός μυστικισμός δεν είναι τίποτα άλλο από την επαφή του ανθρώπου και του πλήθους με την ψυχή της φυλής του μέσα από το άλμα που αυτές οι δυνάμεις κάνουν από τον κόσμο των προσωπικών και υλικών συμφερόντων στον εξωτερικό κόσμο της φυλής. Όχι μέσα από το μυαλό τους, αφού αυτό ο καθένας μπορεί να το κάνει, αλλά ζώντας με την ψυχή τους.

• Πολέμησε γενναία για την πίστη Απόφυγε τις σαρκικές απολαύσεις που σκοτώνουν την ψυχή. Μην καταστρέφεις τον ήρωα που είναι μέσα σου.

• Αυτό ήρωας, αυτός ο Λεγεωνάριος της ανδρείας, με τις δυνάμεις του Θεού εμφυτευμένες στην ψυχή του, θα οδηγήσει την πατρίδα μας στο δρόμο της δόξας της.

• Οι Λεγεωνάριοι έχουν κληθεί από τον Θεό να ηχήσουν την σάλπιγγα για την ανάσταση της Ρουμανίας μετά από αιώνες σκότους και καταπίεσης.

Corneliu Zelea Codreanu

Ο Corneliu Zelea Codreanu (Κορνήλιος Ζέλεα Κοντρεάνου) υπήρξε το κυρίαρχο πρόσωπο του Ρουμανικού Εθνικισμού, ιδρυτής της «Λεγεώνας του Αρχάγγελου Μιχαήλ» ή «Σιδηράς Φρουράς» (‘Garda de Fier’). Γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1899 και δολοφονήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1938. Ο Codreanu υπήρξε αφοσιωμένος μαχητής για το ρουμανικό έθνος, καθώς και αφοσιωμένος Χριστιανός. 

Η Λεγεώνα ανέπτυξε μια επαναστατική θεωρία επικεντρωμένη γύρω από την ορθόδοξη χριστιανική πνευματικότητα, την αγάπη για το έθνος, τη θυσία, την ιεραρχία και την προσωπική ευθύνη για την εξάλειψη της πολιτικής διαφθοράς και του καθαρισμού του έθνους. Ο Ρουμάνος θρησκειολόγος, λογοτέχνης και καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγο, Mircea Eliade, είχε πει: «Εάν, όπως λέγεται, ο εθνικοσοσιαλισμός βασίζεται πάνω στο έθνος και ο φασισμός πάνω στο κράτος, τότε το κίνημα των Λεγεωνάριων έχει το δικαίωμα να αξιώνει να είναι ο μοναδικός χριστιανικός μυστικισμός που μπορεί να καθοδηγήσει τις ανθρώπινες κοινωνίες. Μία χριστιανική επανάσταση, μία πνευματική επανάσταση, ασκητική και ανδρεία που δεν έχει ιδωθεί ποτέ πριν στην ευρωπαϊκή ιστορία». Ο Codreanu έλεγε χαρακτηριστικά «αυτή η χώρα πεθαίνει λόγω έλλειψης Ανδρών, όχι προγραμμάτων». 

Ο ιστορικός Eugene Weber είχε γράψει ότι «κανένα από τα άλλα εθνικιστικά κινήματα δεν ήταν τόσο λαϊκό». Τον Δεκέμβριο του 1937 η Λεγεώνα κατεβαίνει στις εκλογές με το όνομα «Όλα για την Πατρίδα» (Totul Pentru Ţară) και γίνεται η τρίτη δύναμη της χώρας. Τον Φεβρουάριο του 1938 ο βασιλιάς κλείνει την βουλή καταργεί το Σύνταγμα, απαγορεύει τα πολιτικά κόμματα και υποχρεώνει όλους να ανήκουν σε ένα κόμμα που το ονομάζει «Μέτωπο Εθνικής Ανανέωσης». Λίγο αργότερα ο υπουργός δικαιοσύνης Καλινέσκου συλλαμβάνει τον Κοντρεάνου και στο δικαστήριο που ακολούθησε, καταδικάζεται σε 10 χρόνια φυλακή. 

Στις 29 Νοεμβρίου του 1938, μέσα στη νύχτα, ο Κοντρεάνου και 13 άλλοι Λεγεωνάριοι, μεταφέρονται από τη φυλακή σε ένα δάσος, όπου με τα χέρια δεμένα, στραγγαλίζονται και εν συνεχεία πυροβολούνται στο κεφάλι. Οι δολοφόνοι ρίχνουν στα πτώματά τους οξύ και τοποθετούν από πάνω τους επτά τόνους μπετόν. Η επίσημη εκδοχή που δίνεται για το θάνατό τους, ήταν πως σκοτώθηκαν «κατά την απόπειρά τους να δραπετεύσουν». 

πηγή

Бійці АЗОВа в кліпі Brutto - Вечірнє Сонце

Βιβλιοπαρουσίαση: Ιστορία του Φασιστικού Κινήματος του Gioacchino Volpe - Εκδόσεις Λόγχη (ιστορική εισαγωγή Δημήτρης Μιχαλόπουλος)

Ιστορία του Φασιστικού Κινήματος
- Gioacchino Volpe
- Εκδόσεις Λόγχη
- Ιστορική εισαγωγή: Δημήτρης Μιχαλόπουλος
- Ρώμη 1941

…Και ούτω τα συνδικάτα έγιναν φασιστικά. Την βάσιν των απετέλεσαν αι ακόλουθοι θεμελιώδεις αρχαί: η εργασία είναι υπέρτατος τίτλος, ο οποίος παρέχει εις τον άνθρωπον το δικαίωμα να είναι πολίτης της κοινωνίας· εργαζόμενοι είναι όσοι αφιερώνουν την ενέργειά των εις την δημιουργίαν και την τελειοποίησιν των φυσικών και πνευματικών αγαθών του ανθρώπου, και αι επαγγελματικαί οργανώσεις οφείλουν να τους περιλάβουν όλους αυτούς· το Έθνος είναι υπεράνω των ατόμων, των τάξεων και των κατηγοριών· η οργάνωσις οφείλει να τείνη εις την καλλιέργεια της έννοιας της πατρίδος και της Εθνικής κοινωνίας υπεράνω της τάξεως, εις την ανάπτυξιν της παραγωγής, εις την εντός της ολότητος ανάδειξιν και όχι την κατάπνιξιν όλων των ικανοτήτων και των δυνάμεων των ατόμων…

…κεντρική και θεμελιώδης ιδέα, ήτο η ιδέα της πλήρους υποταγής του ατομικού δικαίου και του ατομικού συμφέροντος εις τα εθνικά τοιαύτα, της ισότητος των τάξεων, του ηθικού χαρακτήρος και σκοπού του οικονομικού συστήματος. Μεταξύ των άλλων επεδιώκετο, δια υης μετατροπής της εργασίας εις εθνικήν λειτουργίαν, ν’αναλάβη ο εργάτης αποστολήν αξιοπρεπεστέραν και ν’ αποκτήση συνείδησιν της αξιοπρεπείας ταύτης, ν’ απαλλαγή από την αθλιότητα της εργασίας που γίνεται μόνον δια το ημερομίσθιον, να πληρωθή η ζωή του με υψηλότερον περιεχόμενον…

Περί της Σκοτεινής Εποχής

Ιούλιος Έβολα

Μετάφραση - Απόδοση: Τήμενος

Αναφορικά με ό,τι είπα προηγουμένως εν σχέσει με αυτό που οι αρχαίες παραδόσεις απεκάλεσαν Σκοτεινή Εποχή (Κάλι Γιούγκα), θα περιγράψω τώρα μερικά από τα χαρακτηριστικά της τα οποία βρίσκονται σε ένα αρχαίο Ινδουιστικό κείμενο το Βίσνου Πουράνα. Θα βάλω σε παρενθέσεις ό,τι θεωρώ πως είναι οι σημερινές αντιστοιχίες. Παρίες και βάρβαροι θα είναι οι κύριοι των οχθών του Ινδού, του Νταρβίκα, του Τσαντραμπάγκα, του Κασμίρ. Αυτοί θα είναι όλοι πρόσκαιροι άρχοντες (αυτής της εποχής) βασιλεύοντες πάνω στην γη: βασιλείς (κυβερνήτες) βίαιης διαθέσεως… 

Θα διαρπάζουν την περιουσία των υπηκόων τους, θα είναι περιορισμένης δυνάμεως και θελήσεως· κατά το πλείστον θα ανέρχονται και θα εκπίπτουν ταχύτατα. Οι ζωές τους θα είναι σύντομες, οι επιθυμίες τους ακόρεστες και θα επιδεικνύουν πολύ λίγη ευσέβεια. Άνδρες από διάφορες χώρες αναμειγνυόμενοι μαζί τους θα ακολουθούν το παράδειγμά τους… Η κυρίαρχη κάστα θα είναι αυτή των Σούντρας… οι Βαϊσύας θα εγκαταλείψουν την γεωργία και το εμπόριο και θα κερδίζουν τα προς το ζην μέσω της υπηρέτησης ή της εξάσκησης μηχανικών τεχνών (προλεταριοποίηση και βιομηχανοποίηση) … οι Ξατρίγυας αντί να προστατεύουν, θα λεηλατούν τους υπηκόους τους: υπό την πρόφαση των εισπρακτικών εθίμων θα ληστεύουν την περιουσία των εμπόρων (κρίση του καπιταλισμού και της ατομικής ιδιοκτησίας, κοινωνικοποίηση, εθνικοποίηση και κομμουνισμός)… 

Ο πλούτος (εσωτερικός) και η ευσέβεια (το να ακολουθείς το dharma σου) θα μειώνονται ημέρα με την ημέρα εώς ότου ολόκληρος ο κόσμος θα είναι τελείως διεφθαρμένος. Τότε η περιουσία μόνο θα προσδίδει βαθμό (η ποσότητα των δολαρίων – οικονομικές τάξεις), ο πλούτος (υλικός) θα είναι η μόνη πηγή αφοσίωσης, το πάθος θα είναι ο μόνος δεσμός ένωσης ανάμεσα στα φύλα, η ψευτιά θα είναι το μόνο μέσον επιτυχίας στις αντιδικίες… Η γη θα λατρεύεται μόνο για τον ορυκτό της πλούτο (αδίστακτη εκμετάλλευση του εδάφους, θάνατος της λατρείας της γης)… Τα βραχμανικά ενδύματα θα κάνουν κάποιον Βραχμάνο… η αδυναμία θα είναι η πηγή της εξαρτήσεως (δειλία, θάνατος της πίστεως - fides - και της τιμής στα σύγχρονα πολιτικά σχήματα)… η απλή νίψη (στερούμενη της δυνάμεως της αληθινής τελετουργίας) θα είναι κάθαρση (μπορεί να υπάρξει στα αλήθεια τίποτε περισσότερο στην υποτιθέμενη σωτηρία που επιτυγχάνεται στα χριστιανικά μυστήρια;)… στην Κάλι Γιούγκα άνδρες διεφθαρμένοι από απίστους… θα πουν: «Ποια είναι η αυθεντία των Βεδών; Τί είναι οι Θεοί ή οι Βραχμάνοι;…» «η τήρηση της κάστας, της τάξεως και των θεσμών (παραδοσιακών) δεν θα κυριαρχεί στην Κάλι Γιούγκα. 

Οι γάμοι σε αυτήν την εποχή δεν θα είναι σύμφωνοι με το τυπικό, ούτε οι κανόνες οι οποίοι συνδέουν τον δάσκαλο με τον μαθητή του θα είναι εν ισχύ… Ένας αναγεννημένος άνδρας θα μυείται με οποιονδήποτε τρόπο (η δημοκρατία εφαρμοζόμενη στο πνευματικό επίπεδο) και τέτοιες πράξεις μετάνοιας με τον τρόπο που θα εκτελούνται δεν θα συνοδεύονται από κανένα αποτέλεσμα (αυτό αναφέρεται σε μία «ανθρωπιστική» και κομφορμιστική θρησκεία)… όλοι οι τρόποι ζωής θα είναι παρομοίως κοινοί σε όλα τα πρόσωπα… Αυτός που θα δωρίζει πολλά χρήματα θα είναι ο κύριος των ανδρών και η οικογενειακή καταγωγή δεν θα αποτελεί πλέον τίτλο υπεροχής (τέλος της παραδοσιακής αριστοκρατίας, έλευση της αστικής τάξεως, της πλουτοκρατίας)… 

Οι άνδρες θα ικανοποιούν τις επιθυμίες τους με τα πλούτη, παρόλο που απεκτήθησαν με ανέντιμο τρόπο… Άνδρες όλων των βαθμών θα θεωρούν τους εαυτούς τους ίσους με τους Βραχμάνους (η διαστροφή και η αλαζονεία των διανοουμένων και της σύγχρονης κουλτούρας)… οι άνθρωποι θα είναι σχεδόν πάντα υπό τον φόβο λιμού και θα αγωνιούν περί των αναγκαίων αποθεμάτων για τη ζωή· έτσι θα παρατηρούν συνεχώς τα σημάδια του ουρανού (το νόημα των θρησκευτικών και προληπτικών καταλοίπων που είναι χαρακτηριστικά των σύγχρονων μαζών)… οι γυναίκες δεν θα δίνουν καμία σημασία στις διαταγές των ανδρών τους ή των γονέων τους… θα είναι εγωίστριες, ελεεινές, ακατάστατες· θα είναι γκρινιάρες και ψεύτρες, η διαγωγή τους θα είναι ανέντιμη και ανήθικη και θα προσκολλώνται σε έκλυτους άνδρες… Καθώς οι άνδρες θα έχουν παρεκκλίνει προς την αίρεση, η αδικία θα ανθίσει και για αυτό η διάρκεια ζωής θα μειωθεί.

Παρόλα αυτά στο Βίσνου Πουράνα υπάρχουν επίσης αναφορές σε στοιχεία της αρχέγονης φυλής ή φυλής του Μάνου τα οποία έχουν διατηρηθεί σε αυτήν την Σκοτεινή Εποχή, ώστε να αποτελέσουν τον σπόρο νέων γενεών. Αυτό που εμφανίζεται ξανά είναι η γνώριμη ιδέα μίας νέας και τελικής «εξ άνωθεν» θεοφάνειας: Όταν οι πρακτικές που διδάσκονται από τις Βέδες και οι θεσμοί του νόμου θα έχουν σχεδόν παύσει, και όταν το τέλος της Κάλι Γιούγκα θα είναι κοντά, ένα μέρος του θεϊκού όντος που υπάρχει εκ της ιδίας της πνευματικής φύσεώς του στον χαρακτήρα του Μπράχμα, και το οποίο είναι η αρχή και το τέλος, και το οποίο κατανοεί όλα τα πράγματα, θα κατέλθει στην γη… Τότε θα αποκαταστήσει την δικαιοσύνη πάνω στην γη· και τα μυαλά αυτών που ζουν στο τέλος της Κάλι Γιούγκα θα αφυπνισθούν και θα είναι διαυγή σαν κρύσταλλο. Έτσι οι άνδρες οι οποίοι θα αλλάξουν εξαιτίας αυτού του συγκεκριμένου χρόνου θα είναι οι σπόροι (νέων) ανθρωπίνων όντων και θα γεννήσουν μία φυλή η οποία θα ακολουθήσει τους νόμους της Κρίτα Γιούγκα ή εποχής της αγνότητος (αρχέγονη εποχή).

Στο ίδιο κείμενο και στο ίδιο κεφάλαιο λέγεται ότι η γενιά από την οποία θα γεννηθεί αυτή η θεϊκή αρχή ζει στο χωριό της Σαμπάλα. Η Σαμπάλα – όπως υπέδειξα προηγουμένως – αναφέρεται στην μεταφυσική του «κέντρου» και του «πόλου», στο Υπερβόρειο μυστήριο και στις δυνάμεις της αρχέγονης παραδόσεως.

πηγή

Νέα Ταξιαρχία για την απελευθέρωση των υψιπέδων του Golan από την Ισραηλινή κατοχή

Όποιος γνωρίζει ιστορία και δεν πιστεύει στα παραμυθάκια των Σιωνιστών της ντόπιας ακροδεξιάς και των δορυφόρων τους, ξέρει καλά ότι η Συρία υπήρξε ένας διαχρονικός πόλος αντίστασης ενάντια στο Ισραήλ και τους συμμάχους των Σιωνιστών. 

Προσφάτως με την συνδρομή της Συριακής κυβέρνησης και των Ιρακινών Σιιτών της οργάνωσης Harakat Hezbollah al-Nujaba δημιουργήθηκε μια νέα Ταξιαρχία για την απελευθέρωση των υψιπέδων του Golan από την Ισραηλινή κατοχή. 

Η εν λόγω δύναμη βρίσκεται κάτω από την διοίκηση του στρατιωτικού επιτελείου της Συρίας και είναι σε αναμονή για μελλοντικές επιχειρήσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Συριακός στρατός βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του Αντισιωνιστικού αγώνα. Σε μια σειρά μαχών χιλιάδες Σύριοι εναντιώθηκαν στα σχέδια του Ισραήλ και πολέμησαν για έναν κόσμο ελεύθερο από την δουλεία του Ταλμούδ και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Φασιστική Ιταλία 1938: «Το Μανιφέστο της Φυλής»

Η συγκεκριμένη διακήρυξη αποτελεί την επίσημη θέση της Φασιστικής Ιταλίας σχετικά με το λεγόμενο «φυλετικό ζήτημα». Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο άρθρο «Ο Φασισμός και το Φυλετικό Ζήτημα» (15 Ιουλίου 1938), στην εφημερίδα Giornale d’Italia. 

Το μανιφέστο υπέγραψαν 10 επιστήμονες, ενώ το υποστήριξαν δημοσίως 42 εξέχουσες προσωπικότητες της Ιταλίας. Λίγο αργότερα, η Il Popolo d’Italia (25 Ιουλίου 1938) γνωστοποίησε ότι το μανιφέστο είχε επιμεληθεί από το Υπουργείο Λαϊκού Πολιτισμού, υπό τις οδηγίες του Μπενίτο Μουσολίνι. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό δημοσιεύθηκε και στο πρώτο τεύχος του περιοδικού La Difesa della Razza (Η Υπεράσπιση της Φυλής), στις 5 Αυγούστου 1938.

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ

1. Υπάρχουν ανθρώπινες φυλές. – Πλέον, η ύπαρξη των ανθρωπίνων φυλών δεν είναι, απλά, μια αφηρημένη έννοια της ψυχής μας. Αντιστοιχεί σε μια εκπληκτική πραγματικότητα, η οποία είναι υλική, και που μπορεί να γίνει αντιληπτή μέσω των αισθήσεών μας. Αυτή η πραγματικότητα αντιπροσωπεύεται από τις, σχεδόν πάντοτε, επιβλητικές μάζες εκατομμυρίων ανθρώπων, με όμοια φυσικά και ψυχικά χαρακτηριστικά, τα οποία έχουν κληρονομηθεί και που θα συνεχίσουν να κληρονομούνται. Το να λέγεται ότι υπάρχουν διαφορετικές ανθρώπινες φυλές, δεν σημαίνει ότι υπάρχουν a priori ανώτερες ή κατώτερες φυλές.

2. Υπάρχουν μεγάλες και μικρές φυλές. – Δεν θα πρέπει να παραδεχόμαστε μόνον ότι υπάρχουν μεγάλες ταξινομημένες ομάδες, που κατά γενικό κανόνα ονομάζονται φυλές, οι οποίες ταυτίζονται με βάση ορισμένα χαρακτηριστικά. Θα πρέπει επίσης να παραδεχθούμε ότι υπάρχουν μικρότερες ταξινομημένες ομάδες (όπως για παράδειγμα η Νορδική, η Μεσογειακή, η Διναρική, κτλ.), οι οποίες ταυτίζονται με βάση έναν μεγαλύτερο αριθμό κοινών χαρακτηριστικών. Αυτές οι ομάδες, από βιολογική οπτική γωνία, απαρτίζουν τις πραγματικές φυλές, η ύπαρξη των οποίων είναι μια αυταπόδεικτη αλήθεια.

3. Η φυλή είναι μια καθαρά βιολογική αντίληψη. – Συνεπώς, αυτή βασίζεται σε παράγοντες διαφορετικούς από αυτούς που απαρτίζουν έναν «λαό» κι ένα «έθνος»· κατά κύριο λόγο, βασίζεται σε ιστορικούς, γλωσσικούς και θρησκευτικούς παράγοντες. Ωστόσο, στη βάση των διαφορών ενός «λαού» ή ενός «έθνους», βρίσκονται οι φυλετικές διαφορές. Το αν οι Ιταλοί είναι διαφορετικοί από τους Γάλλους, τους Γερμανούς, τους Τούρκους, τους Έλληνες, κτλ., αυτό δεν οφείλεται απλά στο ότι κάθε ομάδα έχει διαφορετική γλώσσα και διαφορετική ιστορία, μα οφείλεται και στο γεγονός ότι η φυλετική σύσταση αυτών των ανθρώπων είναι διαφορετική. Ήταν οι διαφορετικές αναλογίες των ίδιων των λαών αυτές που, ήδη από πολύ αρχαίους καιρούς, συγκρότησαν τους διάφορους λαούς. Αυτή η συγκρότηση εδραιώθηκε με την απόλυτη κυριαρχία μιας φυλής επάνω στις άλλες, με την αρμονική συνένωσή τους, ή ακόμη, τελικώς, με την αντίσταση μιας φυλής ενάντια στην αφομοίωση με άλλες, διαφορετικές.

4. Ο σημερινός πληθυσμός της Ιταλίας έχει Άρια καταγωγή, και ο πολιτισμός της είναι Άριος. – Αυτός ο πληθυσμός, με τον Άριο πολιτισμό του, κατοικεί στη χερσόνησό μας εδώ και μερικές χιλιετίες· πολύ λίγα έχουν απομείνει από τον προ-Άριο πολιτισμό. Κατά κύριο λόγο, η καταγωγή των σημερινών Ιταλών ανάγεται από εκείνες τις ίδιες φυλές που συγκροτούσαν, και συνεχίζουν να συγκροτούν, τον διηνεκή, ζωντανό ιστό της Ευρώπης.

5. Ο ισχυρισμός ότι, σε ιστορικούς χρόνους, υπήρξε μεγάλη συρροή ανθρώπων, είναι ένας μύθος. – Μετά την εισβολή των Λογγοβάρδων, δεν υπήρξαν άλλες αξιοσημείωτες μετακινήσεις πληθυσμών προς την Ιταλία, ικανές να επηρεάσουν τη φυλετική φυσιογνωμία του έθνους. Κι ενώ σε άλλα ευρωπαϊκά έθνη – ακόμη και στους σύγχρονους καιρούς – η φυλετική σύσταση έχει αλλάξει σημαντικά, στην περίπτωση της Ιταλίας, σε γενικές γραμμές, η σημερινή φυλετική σύσταση είναι η ίδια με εκείνη πριν από χίλια χρόνια: ως εκ τούτου, σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία των σαράντα τεσσάρων εκατομμυρίων Ιταλών προέρχεται από οικογένειες που ζουν στην Ιταλία εδώ και τουλάχιστον μία χιλιετία.

6. Υπάρχει, ήδη, μια καθαρή «ιταλική φυλή». – Αυτός ο ισχυρισμός δεν βασίζεται στη σύγχυση μεταξύ της βιολογικής αντίληψης περί φυλής και της ιστορικής-γλωσσικής αντίληψης περί «λαού» και «έθνους». Βασίζεται στην καθαρή, εξ αίματος συγγένεια που συνδέει τους Ιταλούς του σήμερα, με τις γενιές που έχουν ζήσει στην Ιταλία εδώ και χιλιετίες. Η αρχαία αγνότητα του αίματος είναι ο σπουδαιότερος τίτλος ευγενείας του Έθνους της Ιταλίας.

7. Είναι καιρός οι Ιταλοί να δηλώσουν, ανοιχτά, φυλετιστές. – Ουσιαστικά, το μέχρι τώρα έργο του Καθεστώτος στην Ιταλία είναι κατά βάθος φυλετικό. Η αναφορά στις αντιλήψεις περί φυλής έχει πάντοτε υπάρξει συχνή στις ομιλίες του Αρχηγού. Το ζήτημα του φυλετισμού στην Ιταλία θα πρέπει να εξεταστεί από μια καθαρά βιολογική οπτική γωνία, χωρίς φιλοσοφικούς ή θρησκευτικούς υπαινιγμούς. Η φυλετική αντίληψη στην Ιταλία θα πρέπει να είναι ουσιωδώς ιταλική, και η κατεύθυνσή της, Άρια-Νορδική. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να εισάγουμε στην Ιταλία, ως είναι, τις θεωρίες του γερμανικού φυλετισμού ή να πούμε ότι οι Ιταλοί και οι Σκανδιναβοί είναι ολόιδιοι. Αντιθέτως, επιθυμούμε να υποδείξουμε στους Ιταλούς ένα φυσικό και, κυρίως, ένα ψυχικό πρότυπο για την ανθρώπινη φυλή. Αυτό το πρότυπο, με τα καθαρά, ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά του, θα είναι εντελώς διαφορετικό των μη-ευρωπαϊκών φυλών. Στόχος είναι η εξύψωση κάθε Ιταλού σε ένα ιδεώδες ανώτερης αυτογνωσίας και μεγαλύτερης ευθύνης.

8. Είναι απαραίτητο να υπάρξει ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ της Μεσογειακής Ευρώπης (των Δυτικών), από τη μία, κι εκείνων της Μεσογειακής Ανατολής και Αφρικής, από την άλλη. – Συνεπώς, οι θεωρίες που υποστηρίζουν την αφρικανική καταγωγή μερικών ευρωπαϊκών λαών, όπως κι εκείνες που εντάσσουν μέσα σε μια κοινή μεσογειακή φυλή τους σημιτικούς και χαμιτικούς λαούς, εδραιώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τις βάσεις για απολύτως απαράδεκτες συγγένειες και ιδεολογικές συμπάθειες, θα πρέπει να κρίνονται επικίνδυνες.

9. Οι Ιουδαίοι δεν ανήκουν στην ιταλική φυλή. – Γενικά μιλώντας, δεν έχει απομείνει κανένα ίχνος εκείνων των Σημιτών που πάτησαν, ανά τους αιώνες, το πόδι τους στην ιερή γη της Πατρίδας μας. Ούτε κι έχει απομείνει τίποτε από την κατάκτηση της Σικελίας από τους Άραβες, πέραν της ανάμνησης μερικών ονομάτων· στο κάτω-κάτω, η διαδικασία της αφομοίωσης στην Ιταλία υπήρξε πάντοτε ταχεία. Οι Ιουδαίοι είναι ο μοναδικός λαός που δεν αφομοιώθηκε ποτέ στην Ιταλία, διότι αποτελείται από μη-ευρωπαϊκά φυλετικά στοιχεία, απολύτως διαφορετικά από τα στοιχεία που γέννησαν τους Ιταλούς.

10. Τα φυσικά και ψυχικά χαρακτηριστικά των Ιταλών, που είναι καθαρά ευρωπαϊκά, δεν πρέπει να μεταβληθούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο. – Η ένωση είναι επιτρεπτή μόνον εντός του πλαισίου των ευρωπαϊκών φυλών. Σε αυτήν την περίπτωση, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για πραγματικό υβριδισμό, διότι αυτές οι φυλές ανήκουν σε ένα κοινό βιολογικό είδος. Διαφέρουν μονάχα σε μερικά χαρακτηριστικά, τη στιγμή που έχουν ομοιότητες σε πολλά άλλα. Ο καθαρά ευρωπαϊκός χαρακτήρας των Ιταλών μεταβάλλεται κατά τη διασταύρωση με οποιαδήποτε μη-ευρωπαϊκή φυλή, με τον φορέα ενός πολιτισμού που είναι διαφορετικός από τον – πολλών χιλιετιών – πολιτισμό των Αρίων.

Χρόνια αργότερα κι αφού είχε τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο άνθρωπος που απελευθέρωσε τον Μουσολίνι και τον γνώρισε καλύτερα, ο Otto Skorzeny, έγραψε στα απομνημονεύματά του:

«Μπορώ λοιπόν να διαβεβαιώσω ότι ο νεοφασισμός, ο οποίος διαφέρει τελείως από τον »μοναρχικό» φασισμό, δεν ήταν εφεύρεση του Χίτλερ, όπως υποστηρίζεται από πολλούς ιστορικούς. Ο Ντούτσε από την εποχή της σύλληψης του (25 Ιουλίου 1943) τόσο στην Πόνζα όπως και στην Σάντα Μανταλένα και στο Κάμπο Ιμπερατόρε, είχε διαθέσιμο πολύ χρόνο για να σκεφτεί για αυτά τα προβλήματα. Από αυτόν ξεχώρισα την φράση: »Δεν αισθανόμαστε Ιταλοί γιατί είμαστε Ευρωπαίοι, αλλά αισθανόμαστε Ευρωπαίοι γιατί είμαστε Ιταλοί».»

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ:

Αίας Δάλιος

Το είδαμε εδώ και σε αρχείο .pdf εδώ

Analysis of evidence contradicts allegations on Syrian gas attacks

πηγή

Black Front Press: Ezra Pound, Thoughts & Perspectives, Volume Six

ALONG with T.S. Eliot (1888-1965) and Wyndham Lewis (1882-1957), Ezra Pound (1885-1972) remains one of the most vilified cultural figures of the twentieth century, but few people can deny that he was also one of the foremost poets and critics of his generation. 

In addition, of course, Pound was an extremely passionate and outspoken individual with a keen interest in politics and economics and made no attempt to hide his justifiable loathing of the usurious banking system which, even now, continues to hold the world to ransom. But despite the American's well-known support for Italian Fascism and especially its chief spokesman, Benito Mussolini (1883-1945), Pound was also influenced by the anarcho-individualist beliefs of the French sculptor, Henri Gaudier-Brzeska (1891-1915). 

Although Pound was not an artist himself, together with Lewis and other members of the English avant-garde he had been influenced to some extent by the efforts of the Cubists and Futurists and therefore went on to help establish the remarkable pre-war phenomenon that became the Vorticist movement. 

During the course of this book you will find Pound discussed in all manner of political, economic, linguistic, poetic, cultural and artistic frameworks, with our team of writers approaching his life and work from a number of fascinating and revealing angles. Together they present Ezra Pound's breath-taking achievements in a comparatively more respectful and far less defamatory context than those which are offered by his liberal detractors. Contributors include Troy Southgate, Mariella Shearer, K.R. Bolton, Michael Collins Piper and Dimitris Michalopoulos.

January 2012, Black Front Press, paperback, 176pp. 

Cover Designed by Jeff Harrison.

Βιβλιοπαρουσίαση: Ο Αετός του Saladin, η ζωή του Gamal Abdel Nasser

Ο Αετός του Saladin, η ζωή του Gamal Abdel Nasser: Μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του Παλαιστινιακού αγώνα ενάντια στην Σιωνιστική κατοχή και στις αδικίες του κράτους του Ισραήλ, υπερασπιστής του Εθνικισμού στην πατρίδα του και πιστός σύμμαχος των Αντιδημοκρατών που βρήκαν -μετά τον Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο- ένα σημαντικό καταφύγιο στην χώρα του Νείλου. 

Το επονομαζόμενο και "Λιοντάρι της Αιγύπτου" που αγαπήθηκε από τον λαό του μέχρι το τέλος παρά τις ατυχείς πολεμικές εμπλοκές. Από την εποχή που ήταν νεολαίος και ενταγμένος στις Εθνικοεπαναστατικές δυνάμεις πήρε μέρος στις αιματηρές συγκρούσεις στο Κάιρο, ενώ κατά την διάρκεια της στρατιωτικής του πορείας ως Αξιωματικός ανέτρεψε την διεφθαρμένη μοναρχία και συμμετείχε στην διαμάχη του 1948. 

Βρέθηκε επίσης στην κρίση του Σουέζ και στον πόλεμο των Έξι Ημερών ενώ απέλασε από την χώρα τους ιμπεριαλιστές καθώς και τα τσιράκια των Σιωνιστών. Στην βιογραφία του που αποτελεί έργο του Άγγλου Troy Southgate, παρουσιάζεται ένα μοναδικό μοντάζ της πολιτικής αλλά και κοινωνικής επίδρασης του ιδεολογικού ρεύματος του «Νασσερισμού» στην Αίγυπτο αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή η έκδοση είναι σημαντική για τους πολέμιους του Διεθνούς Σιωνισμού και όλους όσους ασχολούνται με την ιστορία της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

blackfrontpress@yahoo.co.uk

facebook

The US may be aiding war crimes in Yemen

Propatria Fight Club: πεζοπορία για την εαρινή ισημερία.

πηγή

«Η Χάλκινη Εποχή»: το μυθιστόρημα του Ρόδη Ρούφου για την ΕΟΚΑ.

Επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις «Εστία» το εξαιρετικό βιβλίο του Ρόδη Κανακάρη Ρούφου «Η Χάλκινη Εποχή», το οποίο είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 1960. Πρόκειται στην πραγματικότητα για την μυθιστορηματική απόδοση της εποποιίας της ΕΟΚΑ, για τον αγώνα του κυπριακού Δαβίδ απέναντι στον βρετανικό Γολιάθ. 

Το βιβλίο είχε γραφεί από τον Ρούφο στα αγγλικά ως απάντηση σε αυτό του Λόρενς Ντάρελ «Πικρολέμονα» (1957), όπου εκεί ο, «προοδευτικός», Βρετανός πρόβαλε τις θέσεις της αυτοκρατορίας. Μάλιστα, ο βρετανικός εκδοτικός οίκος Heinemann λογόκρινε το βιβλίο του, το οποίο σήμερα κυκλοφορεί στη πλήρη του μορφή.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ

Ο Δημήτριος Βεζανής για τον Φασισμό

«Ο Φασισμός αποτελεί κυρίως μία πνευματική κίνησις, μία επανάστασις ψυχών κατά της υφισταμένης τάξεως των πραγμάτων. Ο Φασισμός δεν προτιμά την δουλείαν από την ελευθερίαν. Αλλά βλέπων τον άμεσον, τον μέγα κίνδυνον όστις απειλεί όχι μόνον το παρόν αλλά και το μέλλον της φυλής θέλει να τη σώση πάση δυνάμει, έστω και με θυσίαν των μεγαλυτέρων ανθρωπίνων αγαθών. 

Η διαφορά λοιπόν μεταξύ αντιδημοκρατών και δημοκρατών δεν είναι ότι οι πρώτοι τάσσονται υπέρ της δουλείας και οι δεύτεροι υπέρ της ελευθερίας. Αλλ' ότι οι πρώτοι βλέπουν τον κίνδυνον ενώ οι δεύτεροι δεν θέλουν να ιδούν αυτόν»

Δημήτριος Βεζανής

Ernst Jünger

Ο αναρχικός είναι ο συνεταίρος του μοναρχικού, τον οποίον ονειρεύεται να καταστρέψει. Κτυπώντας το άτομο, εγκαθιδρύει την τάξη της διαδοχής. Η κατάληξη «-ισμός» έχει περιοριστικό νόημα: δίνει έμφαση στην βούληση εις βάρος της ουσίας. [...]

Ο θετικός ομόλογος του αναρχικού είναι ο άναρχος. Ο τελευταίος δεν αποτελεί τον συνεργάτη του μοναρχικού, αλλά τον αντίποδά του, τον άνθρωπο , την δύναμη του οποίου δεν μπορεί να κατανοήσει, μολονότι είναι πολύ επικίνδυνος. Δεν είναι ο αντίπαλος του μοναρχικού, αλλά ο ομόλογός του.

Ο μοναρχικός επιθυμεί να εξουσιάζει ένα πλήθος ανθρώπων, ακόμα και όλους τους ανθρώπους. Ο άναρχος θέλει να εξουσιάζει τον εαυτό του και μόνον. Αυτό του προσδίδει μία αντικειμενική, έως και σκεπτικιστική στάση έναντι της εξουσίας, τις μορφές της οποίας επιτρέπει να περνούν από μπροστά του - σαφώς ακαθόριστα, όχι, όμως, χωρίς φιλικά συναισθήματα , χωρίς ιστορικό πάθος.

Ernst Jünger, Eumeswil