ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Συνέντευξη με τον Γάλλο διανοούμενο Renuad Camus «Οι εξουσιαστές θέλουν ανθρώπους χωρίς ρίζες»

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

Πολλά θα καταλάβουμε από την συνέντευξη του Renaud Camus, ενός Γάλλου διανοούμενου, που δεν ανήκει στον λεγόμενο “πατριωτικό χώρο”. Και μάλιστα αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα αφού δεν είναι κακός “φασίστας”, οπότε τα λόγια του πονάνε ακόμη περισσότερο το σύστημα.

Δεν είναι εύκολο να βρεις τον Renaud Camus. Και αυτό όχι μόνο επειδή ζει, σχεδόν απομονωμένος σε ένα κάστρο στα Πυρηναία, μακριά από όλους αλλά γενικά είναι ένας άνθρωπος μοναχικός. Και φυσικά δεν αποφεύγει τον διάλογο, αντίθετα τον αντιμετωπίζει με ηρεμία, με επιχειρήματα, αλλά και με ευχαρίστηση. Απλά δεν θέλει ετικέτες που σήμερα όλοι αρέσκονται να βάζουν.

Παρόλα αυτά οι ιδέες του είναι δυνατές και ρίχνουν οποιοδήποτε ιδεολογικό τείχος. Τα βιβλία του διαβάζονται από πολλούς και δημιουργούν αίσθηση.

Αλλά τα βιβλία που έκαναν τον μεγαλύτερο θόρυβο είναι αυτά που ασχολούνται με το φαινόμενο, που ο ίδιος ονομάζει “Le Grand Remplacement”, δηλαδή η Μεγάλη Αντικατάσταση και φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι ένα θέμα “πολιτικά ορθό”.

Εκεί μέσα εξηγεί το γιατί πραγματοποιείται η αντικατάσταση των λαών, σε βάρος των Ευρωπαίων. Ασκεί σκληρή κριτική στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου την ισλαμική επίδραση και προτείνει τρόπους για την αντιμετώπιση τους. Και όπως καταλαβαίνει κάποιος, τέτοια βιβλία δεν μεταφράζονται εύκολα σε άλλες γλώσσες διότι κάνουν “κακό”.

Τι σας ώθησε να γράψετε για την ” Μεγάλη Αντικατάσταση”;

Η απελπισία, η ελπίδα..!

Τι ακριβώς εννοείτε με την ονομασία Μεγάλη αντικατάσταση;

Δεν είμαι σίγουρος ότι πρόκειται με μια ονομασία. Περισσότερο θα το έλεγα ένα Σύνταγμα αν προτιμάτε μια ορολογία πιο επίσημη. Αλλά εδώ μιλάμε για ένα φαινόμενο, την αντικατάσταση ενός λαού και ενός πολιτισμού. Την πραγματοποίηση, σαν εφιάλτης, της διάσημης ατάκας του Brecht: “αν η κυβέρνηση δεν είναι ευχαριστημένη από τον λαό, δεν πρέπει να κάνει άλλο από το να εκλέξει άλλον λαό”. Ακριβώς αυτό που συμβαίνει στην Γαλλία. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση, έχασε το εκλογικό της σώμα και τώρα ψάχνει να βρει ένα άλλο που είναι, οι μετανάστες. Αλλά το φαινόμενο αυτό πλέον είναι πανευρωπαϊκό.

Ποιος επεξεργάστηκε αυτό το σχέδιο;

Καμία ρίζα δεν έχει αυτό το σχέδιο, απλά μπορούμε να πούμε για πρακτικούς λόγους, αυτούς που το χρησιμοποιούνε όπως για παράδειγμα το σοσιαλιστικό κόμμα, που ήθελε να αποκτήσει ένα δικό του καινούργιο κοινό. Μάλιστα σε μερικά έγγραφα του ΟΗΕ, υπάρχουν αναφορές για ανάγκη εθνικής μετατροπής της Ευρώπης με την ίδια ορολογία, remplacement (αντικατάσταση). Ωστόσο, πιστεύω κυρίως σε μια δύναμη γιγαντιαίων μηχανισμών με ιστορικής, οικονομικής, ιδεολογικής ακόμη και οντολογικής βάσης, σε σημείο που οι άνθρωποι είναι απλά γρανάζια μεταξύ άλλων και χειραγωγούνται από διάφορες καταστάσεις. Αυτό που ονομάζουμε remplacement, η ιδεολογία που προωθεί την μεγάλη αντικατάσταση, γεννήθηκε από το τερατούργημα της Βιομηχανικής επανάστασης και των παραμέτρων της με έναν δογματικό αντιρατσισμό.

Μέσα σε αυτά περιλαμβάνονται ράτσες και λαοί που διαλέχτηκαν μέσω μιας διοικητικής απόφασης, θελημένης και απαραίτητης στην εποχή της μεταβιομηχανοποίησης του ανθρώπου, ο οποίος πλέον θεωρείται αντικαταστάσιμος και χωρίς ρίζες, χωρίς κουλτούρα και πολιτισμό, χωρίς έθνος! Ότι ο άνθρωπος είναι αντικαταστάσιμος με τον ίδιο, είναι απαραίτητο, έτσι ώστε να είναι εναλλάξιμος με τις μηχανές από τη μία πλευρά και με τα προϊόντα που κατασκευάζονται από την άλλη.

Εσείς πιστεύετε ότι καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν την αντικατάσταση;

Δεν είναι ότι τα καταφέρνουν, είναι ότι το ολοκληρώνουν με μια ταχύτητα απίστευτη που βασίζεται σε μια εισβολή μεταναστών.

Πως κρίνετε την συμπεριφορά της Ευρώπης στην διαχείριση της μετανάστευσης;

Η Ευρώπη απειλείται από μια τρομερή ώθηση του θανάτου, ένα μίσος που την σπρώχνει στην αυτοκτονία. Έχει να κάνει με το παρελθόν της και τους διάφορους πολέμους, ίσως όχι τόσο άμεση σε αποτέλεσμα αλλά με επιπτώσεις στην ιστορία. Ο ρατσισμός με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχε φτάσει σε ένα επίπεδο να χωρίσει την Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια αντιθέτως πρέπει να πούμε ότι ο αντιρατσισμός, αυτός ο “κομμουνισμός του 21ου αιώνα”, όπως λέει ο Alain Finkielkraut, μπορεί να φέρει σε πέρας την αποστολή. Θα μετατρέψει την μεταναστευτική εισβολή σε μια “ανθρώπινη κρίση”, ή αλλιώς, σε έναν “προσφυγικό συναγερμό”, με τις γνωστές συνέπειες.

Τι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσουμε αυτές τις εισβολές μεταναστών;

Να αρνηθούμε με δράσεις και νομοθετικές αλλαγές την διαδεδομένη ιδέα ότι η Ευρώπη είναι ένα Ελ Ντοράντο, έτοιμη να σκορπίσει οποιαδήποτε στιγμή χρήματα για να έρθουν οικογένειες μεταναστών και ότι επιδοτεί πλουσιοπάροχα την ίδια την κατάκτηση της.

Ποιο το βάρος του Ισλάμ σε αυτήν την μεταναστευτική εισβολή;

Λίγο πιο πάνω από τα τρία τέταρτα θα έλεγα. Ίσως τέσσερα πέμπτα. Αλλά να λάβουμε υπόψη ότι είναι η μοναδική ομάδα ανάμεσα στους κατακτητές, που διαθέτει οργανωμένες κοινοτικές δομές και θα είναι η μόνη που θα απορροφήσει τα οφέλη αυτής της εισβολής.

Τι ευθύνες έχει η πνευματική ελίτ της αριστεράς;

Όχι μεγαλύτερη από αυτών της Δεξιάς, οι οποίοι είναι ακριβώς το ίδιο υπέρ της Μεγάλης αλλαγής (o ίδιος το ονομάζει αντικαταστάτες). Η μοναδική διαχωριστική γραμμή που μετράει σήμερα σε επίπεδο πνεύματος, ηθικού, πολιτικής, αλλά και ακτιβισμού είναι εκείνη μεταξύ αντικαταστατών και μη αντικαταστατών. Οι τελευταίοι είναι οι αντικαταστάσιμοι που δεν θέλουν να αντικατασταθούν. Και φυσικά υπάρχουν και αυτοί, που είναι και οι περισσότεροι και πιο δυνατοί. Είναι σαν τα πουλιά του Χίτσκοκ: “περιμένουν την σειρά τους”. Οι αντικαταστάτες είναι τρελοί: αντικαθιστούν έναν λαό, ο οποίος έχει αποχαυνωθεί από την λήθη και από την υπερβολική τεχνολογία, μαστιγωμένο, νευριασμένο, λοβοτομημενο , χωρίς ταυτότητα, με έναν λαό φανατικά φυλετιστή. Σκάβουν τον τάφο τους. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι την ίδια ώρα σκάβουν και τον δικόν μας.

Τι σκέφτεστε για την σύγκρουση των πολιτισμών που αναφέρει ο Samuel P. Huntington; Κυρίως: έχουμε ακόμη έναν πολιτισμό να υπερασπιστούμε;

Όσον με αφορά, είμαι φανατικά με αυτόν. Το έχω διαβάσει το βιβλίο του σε βάθος και το βρίσκω καθημερινά μπροστά μου, ακόμη και σε δευτερεύοντα πράγματα που δεν τους δίνουμε σημασία. Για παράδειγμα η Ελλάδα. Όλη η κρίση της Ελλάδος των τελευταίων μηνών, έχει αναφερθεί και αναλυθεί στο βιβλίο του, το οποίο έχει εκδοθεί 20 χρόνια πριν. Το ότι έχουμε έναν πολιτισμό να υπερασπιστούμε είναι μια πραγματικότητα. Αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είναι πολύ άρρωστος. Η Μικρή Αντικατάσταση, είναι αυτή της μη κουλτούρας ή της βιομηχανικής κουλτούρας, που ζημιώνει την πραγματική και προηγείται της Μεγάλης Αντικατάστασης.

πηγή

Gabriele D'Annunzio: αμφιλεγόμενος αλλά εξαιρετικός

Ο Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο (Gabriele D'Annunzio) ήταν Ιταλός ποιητής, δημοσιογράφος, δραματουργός, σεναριογράφος, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, πολιτικός και στρατιώτης στη διάρκεια του Α΄ Παγκ. Πολ., αλλά κι επιφανής εθνικιστής. Ο ρόλος του στη πολιτική αμφιλεγόμενος λόγω της επιρροής του στο φασισμό και της ιδιότητας του σαν -υποτίθεται- προπομπού του Μουσολίνι. Υπήρξε απ' τους περιφημότερους ποιητές της εποχής του, επηρέασε γενιές Ιταλών συγγραφέων και προκάλεσε έντονες εντυπώσεις σ' όλη την Ευρώπη. Για την αεροπορική του δράση στον Α΄ Παγκ. Πόλ., που στοίχισε την απώλεια όρασης από το ένα μάτι, τη προπαγανδιστική του πτήση πάνω απ' την εχθρική Βιέννη και την εν συνεχεία κατάληψη του Φιούμε (η σημερινή Ριέκα), που οργάνωσε κι εκτέλεσε επικεφαλής ατάκτων, θεωρήθηκε εθνικός ήρωας της Ιταλίας. Η ποιητική του φήμη συναγωνιζόταν αυτήν των ερωτικών και συγγραφικών σκανδάλων του. Γεννήθηκε 12 Μάρτη 1863 στη Πεσκάρα της επαρχίας Abbruzzi και πέθανε από εγκεφαλικό 1η Μάρτη 1938 στο Γκαρντόνε Ριβιέρα της Μπρέσσια, σε ηλικία 75 ετών. Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη σε μνήμα από λευκό μάρμαρο, στο νεκροταφείο Il Vittoriale degli Italiani.

Το 1883 νυμφεύτηκε τη δούκισσα Maria Hardοuin di Gallese, τη 1η του σύζυγο που θα του χαρίσει 3 παιδιά, το Mario (1885-1964) τον Gabriellino (1886-1945) και τον Ugo Veniero (1887-1945). Το 1890 η Maria αποπειράθηκε ν' αυτοκτονήσει κι ο γάμος τους κατέληξε σε διαζύγιο. Το 1891 γνωρίστηκε µε τη πριγκίπισσα Maria Gravina Cruyllas di Ramacca από τη Σικελία, που το 1892 έγινε η 2η σύζυγός του. Μαζί της έζησε ως το 1898, όταν διαλύθηκε ο γάμος τους. Επέστρεψε στην Ιταλία με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και τέθηκε επικεφαλής των οπαδών της συμμετοχής της Ιταλίας στον πόλεμο, θέση που υποστήριξε μαχητικά μ' έντονη αρθρογραφία, δημόσιες ομιλίες, ακόμη και με τα ποιήματά του. Η αεροπορική του δράση στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, -κατατάχθηκε εθελοντικά στην Αεροπορία-, του στοίχισε το ένα του μάτι, όταν στους Λογχοφόρους της Νοβάρα, το 1916, στη διάρκεια μιας πτήσης υποχρεώθηκε σε αναγκαστική προσθαλάσσωση, τραυματίστηκε κι έχασε μερικώς την όρασή του. Πραγματοποίησε προπαγανδιστική πτήση στη Βιέννη τον Αύγουστο του 1918 κι αναδείχθηκε σε εθνικό ήρωα της Ιταλίας. Υπήρξεν υπέρμετρα ανδρείος στο πεδίο της μάχης, επέδειξε πίστη δίχως όρια στους άντρες του αλλά κι αξεπέραστη σκληρότητά, καθώς πίστευε ότι: "...ο μόνος τρόπος για να κερδίσει μία φυλή το σεβασμό είναι να χύσει το αίμα των τέκνων της". Υπηρέτησε και στο ναυτικό εκτός της αεροπορίας. κι έλαβεν επιίσης μέρος στη ναυτική επιχείρηση του Μπούκαρι.

Καταγόταν από πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων με ισχυρή πολιτική επιρροή. Γονείς του ήταν ο Φραντσέσκο Πάολο Ραπανιέτα κι η Λουίζα ντε Μπενεντίκτις. Στα 12 του γράφεται στο Κολλέγιο Τσικονίνι στο Πράτο, όπου έλαβε κλασσική παιδεία μ' εξαιρετικές επιδόσεις. Όταν το 1878, έφηβος πια, θα διαβάσει τις Βάρβαρες Ωδές του Τζοζουέ Καρντούτσι, του 'στειλε επιστολή όπου του εξέφραζε την επιθυμία ν' ακολουθήσει τα χνάρια του. Το 1881 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο της, όπου γρήγορα έγινε ο πρωταγωνιστής της λογοτεχνικής και κοσμικής ζωής, δίχως να αποφοιτήσει. Τα χρόνια της παραμονής του στη Ρώμη του επέτρεψαν να συνειδητοποιήσει τις κλίσεις του, ενώ οι έρωτες, οι μονομαχίες, οι δίκες, τα χρέη ήταν οι πρώτες μορφές με τις οποίες εκδήλωσε το ιδεώδες της ζωής του. Το 1897 εκλέχθηκε βουλευτής στην Ιταλική βουλή, όπου συντάχθηκε αρχικά µε ακραία συντηρητική παράταξη, όμως μετατοπίστηκε ιδεολογικά προς την αριστερά σταδιακά, ενώ παρέμεινε βουλευτής για 3 έτη. Επηρεάστηκε έντονα από τις ιδέες του Νίτσε κι ιδιαίτερα από τη θεωρία του Υπερανθρώπου. Το 1899 μετακόμισε στην υπερπολυτελή έπαυλη La Caponcina στο Σεντινιάνο της Τοσκάνης, κοντά στη Φλωρεντία, με την ηθοποιό Ελεονόρα Ντούζε, την οποία υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το 1910, όταν αναγκάστηκε να διαφύγει στη Γαλλία, κυνηγημένος από τους πιστωτές του. Τη δεκαετία του 1920 είχε στη κατοχή του μία Trikappa Lancia εξοπλισμένη με 8κύλινδρο κινητήρα V, ικανό να φτάνει στην ιλιγγιώδη για την εποχή ταχύτητα των 130 χιλιομέτρων ανά ώρα.

Υπήρξεν ο εμπνευστής του χαιρετισμού με υψωμένο το δεξί χέρι, στη σύγχρονη εποχή, που εμφανίστηκε στο σινεμά στη ταινία Καμπίρια το 1914. Η ταινία θεωρείται απ' τα έργα που ενέπνευσαν τον ιταλικό εθνικισμό, καθώς παρουσίαζε τους αρχαίους Ρωμαίους ευγενείς ως ήρωες κατά τη διάρκεια του Καρχηδονιακού πολέμου. Ο Γκαμπριέλε Ντ’ Aννούντσιο, που έγραψε το σενάριο θεωρείται ο πατέρας του ιταλικού φασισμού κι αυτός που διέδωσε το χαιρετισμό στην Ιταλία. Το 1919 χρησιμοποίησε το χαιρετισμό στο Φιούμε και το 1926 ο χαιρετισμός έγινε υποχρεωτικός για όλους τους Ιταλούς πολίτες. Το 1922, έπεσε από το παράθυρο της έπαυλης του και τραυματίστηκε σοβαρά. Υποστήριζε φανατικά τον Μουσολίνι, αν κι ο Ντούτσε θεωρούσε ότι ουδέποτε εξασφάλισε την υποστήριξη του «Πάπα» του ιταλικού φασισμού, για τον οποίο είχε πει: "Όταν υπάρχει ένα σάπιο δόντι, έχεις 2 λύσεις. Ή βγάζεις το δόντι και το πετάς ή το γεμίζεις χρυσάφι. Με τον Ντ' Αννούντσιο προτίμησα τη 2η λύση". Ο Λένιν τον είχε χαρακτηρίσει σαν τον μόνο αληθινό επαναστάτη της Ιταλίας στον οποίο λόγω της γενικότερης προσφοράς του, του απονεμήθηκαν οι τίτλοι του Πρίγκιπα του Μοντενεβόζο το 1924 και το 1937, ο τίτλος του Προέδρου της Ιταλικής Ακαδημίας, ενώ στις μέρες μας το πανεπιστήμιο της Πεσκάρα φέρει το όνομα του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

The Dialectics of Dictatorship. Communism and its Legacy (Black Front Press)

Chapters include

K.R. Bolton - Karl Marx: Profile and Assessment

Troy Southgate - Rerum Novarum and After: The Catholic Response to Communism

Troy Southgate - Distinguishing Features of the Russian Bolshevik Party

Dimitris Michalopoulos - The Loyal Companionship: Communism and the Orthodox Church

Troy Southgate - Red Alert: The German Left and the First World War

Tomislav Sunic - Dysgenics of a Communist Killing Field: The Croatian Bleiburg

Troy Southgate - The Development of Stalinism

Robert Steuckers - Alexander Zinoviev as a Lucid Rebel

Troy Southgate - All Work and No Play: Who Really Benefits from the Marxist Obsession with Labour?

Keith Preston - Marxism: Its Historic Role and Intellectual Legacy

Troy Southgate - Marxism Repeats itself: First as Tragedy, Second as Farce.

Η ηλεκτρονική διεύθυνση του εκδοτικού οίκου είναι:

blackfrontpress@yahoo.co.uk

Link Facebook

Το δοκίμιο του Δημητρίου Μιχαλόπουλου έχει τίτλο: The Loyal Companionship: Communism and the Orthodox Church (Δύο σύντροφοι πιστοί ο ένας στον άλλον. Ο Κομμουνισμός και η Ορθόδοξη Εκκλησία).

Βραχεία περίληψη των βασικών ιδεών:

Τα Ευαγγέλια έχουν γραφεί στα ελληνικά. Μία προσεκτική, κατά συνέπεια, ανάγνωσή τους μπορεί να δώσει σχεδόν πλήρη την πραγματική εικόνα του "ιστορικού Ιησού". Αυτό το ξέρει ο ανώτατος κλήρος αλλά όχι και το "χριστεπώνυμο πλήρωμα" της Εκκλησίας. Όπως και να είναι, ο πρώτος πολιτικός/πνευματικός φορέας που προώθησε τη θεωρία του υλισμού δεν είναι ούτε ο Μαρξ αλλά ούτε οι Γάλλοι φιλόσοφοι του 18ου αιώνα.

Είναι το -ελληνικό- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με τους Κύριλλο Λούκαρι, Πατριάρχη, και Θεόφιλο Κορυδαλλέα, Μητροπολίτη Άρτας (ιδίως τον δεύτερο). Αυτοί είχαν σπουδάσει στην Πάδοβα της Ιταλίας, είχαν ενστερνισθεί την υλιστική ερμηνεία της φιλοσοφίας του Αριστοτέλους, τη διέδωσαν στα Βαλκάνια και την επέβαλαν ως κρατική ιδεολογία στις υπό Φαναριώτες πρίγκηπες Ρουμανικές Ηγεμονίες της Βλαχίας και της Μολδαβίας.

Έτσι γενικώς η Ορθοδοξία διέπεται από την αρχή της "Διττής Αλήθειας": Μπορεί να είναι κάποιος υλιστής, μαρξιστής, κομμουνιστής, αλλά εφόσον τηρεί τα τυπικώς νοητά θρησκευτικά του καθήκοντα (την Κυριακή στην εκκλησία, εορτασμός του Πάσχα και ανταλλαγή ευχών επί ταις ονομαστικαίς εορταίς) θεωρείται Ορθόδοξος "άριστος".

Έτσι εξηγείται και το τεράστιο ποσοστό αριστερών στην Ελλάδα (περίπου το μισό των ψηφοφόρων) καθώς και το ότι ποτέ χώρα με πληθυσμό ορθόδοξο δεν ξεσηκώθηκε κατά του Κομμουνισμού. Ακόμη και στη Ρουμανία η κατά του Τσαουσέσκου εξέγερση πυροδοτήθηκε από κληρικό Διαμαρτυρόμενο.

Δύο ακόμη σημεία πρέπει να ληφθούν υπόψη - συγκεκριμένα:

Α) Στη Ρωσία ο Κομμουνισμός δεν θα είχε επικρατήσει χωρίς την υποστήριξη, σιωπηρή στην αρχή και ανοιχτή στη συνέχεια, του Πατριαρχείου Μόσχας. Ο Πέτρος Α΄ ο Μέγας, πράγματι, είχε καταργήσει το Πατριαρχείο Μόσχας στις αρχές του 18ου αιώνα, αλλά ο ρωσικός κλήρος, χάρη στη Ρωσική Επανάσταση του 1917, βρήκε την ευκαιρία να το ξαναϊδρύσει. Ο τελευταίος, μάλιστα, πριν από την κατάρρευση του Κομμουνισμού Πατριάρχης υπήρξε "επίλεκτο στέλεχος" της KGB.

B) O Aρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄ ήτανε ανοιχτά τροτσκιστής. Έπαιρνε λοιπόν οδηγίες από τον Μιχάλη Ράπτη, διάδοχο του Τρότσκυ στην ηγεσία της 4ης Διεθνούς, τις οποίες του μεταβίβαζαν οι Βάσος Λυσσαρίδης και Ανδρέας Παπανδρέου. Έτσι εξηγείται η καταβαράθρωση του Κυπριακού.

Νίκος Καζαντζάκης

Αυτόνομη παρέμβαση για την γιορτή της αστικής δημοκρατίας (Αττική)

Ας κρατήσουν οι χοροί: το νέο επικοινωνιακό show της Γιάννας …

του Wolverine

Λευκά χρώματα όπως τα λευκά χρώματα της αστικής δημοκρατίας η οποία σηκώνει απέναντι στον αιώνιο εχθρό την σημαία της παράδοσης.

Λευκά χρώματα όπως λευκά και τα κελιά στα κάτεργα της αστικής δικαιοσύνης.

Λευκά χρώματα όπως λευκά και τα κολάρα της εργοδοτικής παράκρουσης.

Λευκά χρώματα όπως οι τοίχοι στα ψυχιατρεία του καθεστώτος.

Λευκά όλα για να μην υπάρξει το Μαύρο το Κόκκινο το ζωντανό Λευκό της τρίχρωμης Επαναστατικής Σημαίας.

Χωρίς σύμβολα είτε φυλετικά είτε εθνικά είτε θρησκευτικά για να μην προσβληθεί ο εισβολέας.

Καμιά αναφορά σε μάχες αγώνες και θυσίες. Καμιά νύξη σχετικά με τους Οθωμανούς και τις τραγωδίες που προκάλεσαν. Πουθενά όπλα αφού θέλουν έναν λαό άοπλο.

Σε μικρό μέγεθος οι πρωταγωνιστές του αγώνα για να μην ανασυρθεί η εθνική μνήμη από την λήθη.

Πλαστικά χαμόγελα που θυμίζουν την σπατάλη του 2004.

Για αυτούς η Επανάσταση - που προδόθηκε - σημαίνει αποστείρωση, αχρωμία, ψυχρότητα, παραίτηση.

Περί Χώρου

γράφει ο Tyr

Η έννοια του πολιτικού Χώρου (εναλλακτικά έχει χρησιμοποιηθεί και η έννοια της Σκηνής) είναι στατική. Δεν ανήκω σε κανέναν τέτοιο. Ο Χώρος ορίζεται, είναι Επικράτεια. Στην επικράτεια κάποιος πρέπει να επικρατεί, να ηγεμονεύει στην τελική. Εξού ενδεχομένως και οι πολλές συγκρούσεις ...

Που εκ των πραγμάτων γίνονται μέχρι τελικής επικράτησης και εκμηδένισης του άλλου, του διαφωνούντος. Πρέπει να ξεφύγουμε από αυτήν την λογική. Πρέπει να αντιληφθούμε τους εαυτούς μας ως ένα Ρεύμα. Σκέψης, Δράσης, Πράξης, Πολιτισμού, Μεταπολιτικής ...

Δεν τολμώ να πω Κίνημα γιατί είμαστε οι Μαύροι Λιγοστοί. Το Ρεύμα δεν το ηγεμονεύει κανείς. Ένα Ρεύμα λοιπόν και με διαφορετικές τάσεις. Κι ας διαφωνούμε σε σημεία, έτσι θα βγούνε σπινθήρες ... εδώ οι διαφωνίες είναι δημιουργικές.

Έργο μας είναι να ανοίξουμε περάσματα για να διαβεί. Και να το πλαταίνουμε και να το κρατάμε καθαρό. Και - το πιο δύσκολο απ 'όλα - να τ' ανεβαίνουμε κι ανάποδα. Στην ανηφόρα. Να γυρνάμε στις Πηγές. Να πίνουμε τα Νάματα.

Μα τότε πώς θα αναδειχθεί ο Ηγέτης; Αν όχι μέσα από αυτές τις συγκρούσεις για την Χωροκράτεια μας; Ωραία εικόνα, αλλά ταιριάζει περισσότερο σε ντοκιμαντέρ για την Άγρια Φύση.

Ας σκεφτούμε μόνο ότι πίσω από την ανακήρυξη του Χριστού ως Ηγέτη του Πολωνικού κράτους και τον τίτλο του Υποδιοικητή (Sub-comadante) των Ζαπατίστας βρίσκεται η ίδια λογική:

"Κριτής κι αφέντης είναι ο Θεός

Και δραγουμάνος του ο Λαός"

Πρώτα θα πάρουμε τα βουνά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ιδεολογικά και πνευματικά. Μετά θα βγουν οι Καπετάνιοι. Κοτζαμπάσηδες δεν έχουμε.

Rene Guenon - Ο Ισλαμικός Εσωτερισμός

Ο Ιερός Πόλεμος - Julius Evola.

του Shaykh al-Islām

Είς ένα Hadith περιγράφεται το εξής περιστατικό. Επιστρέφων ο Προφήτης εκ νικηφόρου εκστρατείας είπε: «Επιστρέφομεν από τον μικρόν ιερόν πόλεμον εις τον μέγαν ιερόν πόλεμον». Εκ της προαναφερθείσης προτάσεως δύναται τις να κατανοήσει το διττόν του χαρακτήρος του Ισλάμ. Αυτήν την κατάσταση προσπαθεί ο Abd al-Wāḥid Yaḥyá ή αλλιώς γνωστός ως Rene Guenon, να αναλύσει μέσω των μεταφυσικών εννοιών που προκύπτουν.

Ο ισλαμικός εσωτερισμός, το Ισλάμ ως γνωσιακή διδασκαλία και η ανατολική μεταφυσική είναι η κύρια πηγή εμπνεύσεως στο παρών βιβλίο. Η διαμάχη αλλά και η αλληλοσυμπλήρωσις του υλικού κόσμου , που μεταβάλλεται συνεχώς , με τον αιώνιο, υπερβατικό και πνευματικό κόσμο που οδεύει εις την πλήρην θέωσην του υποκειμένου είναι το νόημα του παρόντος βιβλίου.

Το jihad λέξις «απαγορευμένη» στον δυτικό κόσμο, γνωρίζει την εξύψωση από τον συγγραφέα καθώς είναι το μόνο αληθινό και πνευματικό που πρέπει ο άνθρωπος να ακολουθεί. Βέβαια Jihad δεν πρόκειται για διδασκαλία αλλά για μια πραγματικότητα, ένα αίσθημα, μία σκέψη ή ένα μέσο κατακτήσεως. Ο ιερός πόλεμος ως μέσο για την ανόρθωση του ανθρώπου ενάντια χθαμαλέα υλικότητα των πραγμάτων. Το jihad ως ξίφος για την αποκατάσταση της ισορροπίας και αρμονίας του υλικού αλλά και του πνευματικού κόσμου.

Επιπλέον ο συγγραφεύς αναφέρεται καθαρώς εις την μεταφυσικήν του ισλαμισμού και τας διαφοράς που προκύπτουν με τις άλλες μεταφυσικές διδασκαλίας βλέποντας όμως ότι πάσες έχουν κοινόν στόχον που επιδιώκουν να φτάσουν, όμως με διαφορετικές τεχνικές η κάθε μία. Η πολεμική του Ισλάμ δεν είναι με τον στενό όρο της υλική κατά ανθρώπων και πραγμάτων συνδέεται κάλλιστα με την αιώνια μάχη του ανθρώπου να κατακτήσει τους ουρανούς υψώνοντας τον εαυτό του μέσω θυσίας και ιερού αγώνος εις το άπειρον.

Σχετικό podcast με αναφορά και στον Rene Guenon εδώ

(πηγή: Οπλικές Πένες)

Η τεχνοφοβική επανάσταση του Τεντ Καζύνσκι (Οπλικές Πένες)

Σχετικός σύνδεσμος: Ted Kaczynski : ένας αμετανόητος εχθρός του τεχνολογικού πολιτισμού

«Οι επαναστάτες δεν θα πρέπει να έχουν την πλειοψηφία του κόσμου με το μέρος τους. Η ιστορία γράφεται από δραστήριες, αποφασισμένες μειοψηφίες, όχι από την πλειοψηφία, η οποία σπάνια έχει μια ξεκάθαρη και συνεπή ιδέα αυτού που πραγματικά θέλει. Μέχρι να έρθει η ώρα της τελικής ώθησης προς την επανάσταση, το καθήκον των επαναστατών δεν είναι και τόσο το να κερδίσουν μια ρηχή υποστήριξη, αλλά να χτίσουν έναν μικρό πυρήνα βαθιά αφοσιωμένων ανθρώπων»

Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε μερικές από τις ενδιαφέρουσες ιδέες του Καζύνσκι, οι οποίες σίγουρα μπορεί να ασκήσουν μεγάλη γοητεία σε οποιονδήποτε εχθρεύεται τον σημερινό σύγχρονο κόσμο, αλλά πιο συγκεκριμένα τον τεχνολογικό πολιτισμό που στηρίζει όλο το οικοδόμημα του σύγχρονου κόσμου. Παρακάτω λοιπόν παρουσιάζονται οι θεωρήσεις του Τεντ Καζύνσκι,όπως αυτές παρουσιάστηκαν στο μανιφέστο του

"Η Βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της".

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

Το μανιφέστο του τρομοκράτη Καζύνσκι ξεκινάει με μια σφοδρή, αλλά παράλληλα πολύ πνευματώδη επίθεση σε αυτό το φαινόμενο που ο ίδιος ονομάζει "αριστεροφροσύνη".

Τι είναι όμως για αυτόν η αριστεροφροσύνη;

Σύμφωνα με τον Καζύνσκι η αριστεροφροσύνη είναι η σύγχρονη αριστερά που αποτελείται από σοσιαλιστές και κολλεκτιβιστές που παράλληλα είναι οπαδοί της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας και υπέρμαχοι των μειονοτήτων. Ο Καζύνσκι θεωρεί ότι αυτά τα φαινόμενα που αναλύει παρακάτω δεν αντιπροσώπευαν απαραίτητα το παλιό αριστερό κίνημα.

Η αριστεροφροσύνη λοιπόν οφείλεται όπως αναλύει ο ίδιος σε δύο ψυχολογικά φαινόμενα:

1)τα αισθήματα κατωτερότητας και

2)την υπερκοινωνικοποίηση.

Για το πρώτο χαρακτηριστικό νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο τι εννοεί ο συγγραφέας. Ιδιαίτερα θεωρεί όμως ότι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι οι σύγχρονοι αριστεροί εκλαμβάνουν ως προσβλητικό τον παραμικρό μη πολιτικά ορθό χαρακτηρισμό. Αυτό για τον Καζύνσκι είναι σαφής ένδειξη χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Για το δεύτερο χαρακτηριστικό αναφέρεται αρχικά στην έννοια της κοινωνικοποίησης που είναι μια ψυχολογική διαδικασία με την οποία τα παιδιά μαθαίνουν να σκέπτονται και να πράττουν με τις επιταγές του κοινωνικού συνόλου. Όταν το άτομο υπακούει στον ηθικό κώδικα της κοινωνίας. Τι είναι όμως είναι υπερκοινωνικοποιημένο άτομο; Ουσιαστικά είναι ένα άτομο που ζει την καθημερινή ζωή του υπό ένα "ψυχολογικό χαλινό" ζώντας σύμφωνα με τις νόρμες της κοινωνίας. Ιδιαιτέρως ένα τεράστιο κομμάτι της αριστεράς που είναι υπερκοινωνικοποιημένο, είναι οι διανοούμενοι της που είναι παράλληλα μέλη της μεσαίας ή ανώτερης τάξης. Έτσι αυτό που κάνει ο σύγχρονος αριστερός είναι να υιοθετεί τις βασικές αρχές μιας κοινωνίας(ισότητα φύλων, βοήθειας προς τους φτωχούς, ειρήνη σε αντίθεση με τον πόλεμο) και παράλληλα να κατηγορεί την κοινωνία ότι είναι μακριά από αυτές τις αξίες και ότι αυτός είναι ο φορέας αυτών των επαναστατικών αξιών. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα ψυχολογικό κόλπο, ώστε να αντιστρέψει την ανικανότητα του να γίνει φορέας επαναστατικών ιδεών ,έξω από το πλαίσιο κοινωνικοποίησης!

Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΙΣΧΥΟΣ ΩΣ ΑΝΑΓΚΗ

Για το Θεόδωρο Καζύνσκι υπάρχει μια βασική ψυχολογική διαδικασία για το ανθρώπινο Ον, που ονομάζεται "Διαδικασία Απόκτησης Ισχύος" (θα την ονομάσουμε ΔΑΙ). Μέσα από την μελέτη αυτής της ψυχολογικής διαδικασίας γίνεται σαφές μέσα στο μανιφέστο, ότι μπορούμε να κάνουμε σοβαρές παρατηρήσεις και να ερμηνεύσουμε μεγάλο πλήθος καταστάσεων στην βιομηχανική κοινωνία. Η συγκεκριμένη ψυχολογική ανάγκη θα λέγαμε ότι είναι κάτι σαν ανάγκη για δύναμη, κάτι που μας φέρνει στο μυαλό τη νιτσεϊκή έννοια της "θελήσεως για δύναμη".

Η ΔΑΙ αποτελείται από 4 χαρακτηριστικά!

Το στόχο, την προσπάθεια επίτευξης και την επίτευξη του με το τέταρτο χαρακτηριστικό να είναι η αυτονομία.

Ο Τεντ Καζύνσκι ισχυρίζεται ότι με τον τεχνολογικό πολιτισμό ο άνθρωπος τα έχει όλα έτοιμα, ενώ στις πρωτόγονες κοινωνίες όπου ο άνθρωπος αγωνιούσε κι πάλευε για την επιβιώσει του, ένιωθε στο έπακρον κάθε σπιθαμή της διαδικασίας απόκτησης ισχύος. Στον σύγχρονο τεχνολογικό κόσμο όμως οι άνθρωποι σε τεράστιο μέρος της ζωής του ασχολούνται με υποκατάστατες δραστηριότητες όπως το επιστημονικό έργο, οι αθλητικές δραστηριότητες, το φιλανθρωπικό έργο, η καλλιτεχνική ενασχόληση κλπ κλπ, για να καλύψουν το κενό και να νιώσουν το αίσθημα πληρότητας από την διαδικασία στόχος-προσπάθεια-επίτευξη!

Αυτό είναι για τον Καζύνσκι ένα από τα βασικά προβλήματα για την ψυχοσύνθεση του μοντέρνου ανθρώπου.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ …

Νέο τεύχος Zentromag #1: Στηρίξτε τις αυτόνομες πρωτοβουλίες!

zentropafatria@protonmail.com

Αποκλειστική συνέντευξη με τον Alain de Benoist: «Ενάντια στον φιλελευθερισμό, η κοινωνία δεν είναι αγορά».

Για τον Γάλλο διανοητή διαβάστε εδώ …

https://www.anaktisi-mag.gr/

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

Το να συναντάς και να συζητάς με τον Alain de Benoist, μόνο θετικό μπορεί να είναι και ειδικότερα όταν δέχεται να σου απαντήσει σε κάποια αρκετά βαρεία ερωτήματα. Βρεθήκαμε και τα είπαμε στις Βρυξέλλες, για τον εχθρό των λαών, τον φιλελευθερισμό με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου με τίτλο «Ενάντια στον φιλελευθερισμό, η κοινωνία δεν είναι αγορά».

Εσείς λέτε ότι ο φιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Η υπεράσπιση αυτής της ιδεολογίας θα μπορούσε να την παρομοιάσει με τον αστικό συντηρητισμό. Τι πιστεύετε;

Η κυρίαρχη ιδεολογία, είναι πάντα αυτή που ανήκει στην τάξη η οποία κυριαρχεί. Σήμερα δεν είναι αυτή του αστικού συντηρητισμού που κυριαρχεί. Είναι μια τάξη διεθνιστική που συγχρονίζεται τέλεια με έναν αποκεντρωμένο καπιταλισμό, που θέλει να είναι τόσο «αποτελεσματική», όσο και «προοδευτική». Αυτό δουλεύει με τρόπο ώστε να μετατρέψει τον πλανήτη σε μια τεράστια αγορά, αλλά ταυτόχρονα να διατηρεί την ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ιδεολογία του προοδευτισμού. Η συγκεκριμένη ιδεολογία, βήμα-βήμα, απομακρύνθηκε από τον κόσμο, με τις όποιες επιπτώσεις έχουν υπάρξει. Η αστική τάξη, που ταυτόχρονα είναι και συντηρητική και φιλελεύθερη, προσκολλάται σε μια αφόρητη κατάσταση. Στην πραγματικότητα, μπορεί να διεκδικήσει τον εαυτό της σαν φιλελεύθερη εις βάρος του συντηρητισμού και ως συντηρητική εις βάρος του φιλελευθερισμού. Στο βιβλίο μου αναλύω μερικά σημεία δίνοντας μερικά παραδείγματα.

Πώς μπορούμε να περιμένουμε να ρυθμίσουμε τη μετανάστευση ακολουθώντας τη φιλελεύθερη αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των ανθρώπων, των κεφαλαίων και των αγαθών; Πώς να απαγορευτεί η χρήση ναρκωτικών χωρίς να παραβιάζεται η φιλελεύθερη ιδέα ότι όλοι πρέπει να μένουν εντελώς ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν; Πώς να υπερασπιστούμε την ταυτότητα των λαών και των πολιτισμών εάν τα βλέπουμε, όπως οι φιλελεύθεροι, μόνο ως απλά αθροίσματα απλών ατόμων; Πώς να διατηρήσουμε τις «παραδοσιακές αξίες» όταν το καπιταλιστικό σύστημα κάνει τα πάντα και παντού για να τις καταστείλει;

Για να έρθουμε και στο σήμερα, θα λέγαμε ότι ο Μακρόν, είναι η τέλεια προσωποποίηση της φιλελεύθερης ιδεολογίας; Για ποιους λόγους;

Ας πούμε ότι είναι από τους πιο εμβληματικούς. Ξέρουμε ότι ήταν τα οικονομικά περιβάλλοντα, που έσπρωξαν τον Μακρόν να φτάσει στην κορυφή της ισχύος. Που με την εκλογή του, έφτιαξε αμέσως μια δυνατή κυβέρνηση συνδυάζοντας τους φιλελευθέρους πολιτικούς της Δεξιάς με τους φιλελεύθερους της Αριστεράς.

Αυτό δείχνει τουλάχιστον μέχρι τώρα, όπως είπε και ο Jean-Claude Michea, ότι ο δεξιός φιλελευθερισμός και ο αριστερός κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά δυο μορφές που προέρχονται από την ίδια ιδεολογία και οι οποίες αλληλοσυμπληρώνονται. Αλλά αυτό επίσης μας επέτρεψε να καταλάβουμε ότι ο διαχωρισμός της αριστεράς με την δεξιά, εξαφανίζεται, για να αντικατασταθεί από κάτι άλλο, ασφαλώς πιο θεμελιώδες: φιλελεύθερο και αντι-φιλελεύθερο. Κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα μέχρι το τέλος του σοσιαλισμού, οι συντηρητικοί ήταν οι κύριοι αντίπαλοι των φιλελευθέρων, αλλά θα ξαναγυρίσουμε σε αυτό!

Κύριε de Benoist, ποια αντίδοτα, ποιες ενναλακτικές υπάρχουν ή τι μπορούμε να σκεφτούμε, να πράξουμε, για να μπορέσουν οι κοινωνίες μας να θριαμβεύσουν ενάντια στον φιλελευθερισμό;

Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει κάποια μαγική συνταγή. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια γενική κατάσταση που εξελίσσεται όλο και πιο γρήγορα και που δείχνει τώρα τα όρια του σημερινού συστήματος, είτε είναι το πολιτικό σύστημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας είτε το οικονομικό σύστημα μιας κεφαλαιουχικής μορφής σε σύγκριση με την τεράστια απειλή γενικής υποτίμησης της αξίας.

Το μέλλον ανήκει στον καθέναν μας και σε σύντομο χρονικό διάστημα πρέπει να στραφούμε, στην αναγέννηση των ανθρώπινων κοινοτήτων, στην άμεση δημοκρατία, και στην αποκλειστική εγκατάλειψη των εμπορικών αξιών. Το αντίδοτο θα ανακαλυφθεί, όταν οι πολίτες θα ανακαλύψουν ότι δεν είναι μόνο καταναλωτές και ότι η ζωή μπορεί να γίνει πιο όμορφη όταν απορρίπτεται ένας κόσμος στον οποίο τίποτε δεν έχει αξία αλλά όλα έχουν μια τιμή.

πηγή

Ο Ernst Jünger προέβλεψε την καθολική χρήση μάσκας ως μέσο που ενισχύει τη συμμόρφωση και την ομοιομορφία σε μια δυστοπική μελλοντική κοινωνία

«Ο Jünger, θεωρείται ο μεγαλύτερος συγγραφέας του 20ου αιώνα, αποτέλεσε δε μία από τις κεντρικές μορφές του ρεύματος που έμεινε γνωστό ως «Συντηρητική Επανάσταση». Υπήρξε ένας από τους προδρόμους του μαγικού ρεαλισμού και συνεισέφερε την έννοια του Άναρχου (Κυρίαρχου Ατόμου).

Στο βιβλίο του “Der Arbeiter” αναλύει τις απόψεις του για μια πλήρως κινητοποιημένη κοινωνία που θα καθοδηγείται από πολεμιστές-εργάτες-διανοούμενους. Γεννήθηκε στη Χαιδελβέργη στις 29 Μαρτίου 1895 και πέθανε στις 17 Φεβρουαρίου 1998.

Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στον Αυτοκρατορικό Γερμανικό Στρατό και για τη δράση του παρασημοφορήθηκε με τον Σιδηρούν Σταυρό Α΄ Τάξεως καθώς και με το παράσημο Pour Le Merite που αποτελούσε την ανώτατη τιμητική διάκριση στον τότε Γερμανικό Στρατό. Μετά την απόλυσή του σπούδασε θαλάσσια βιολογία, βοτανολογία και φιλοσοφία. Κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, την οποία επέκρινε για την αστάθειά της και την αδυναμία της, αρθρογράφησε σε διάφορα εθνικιστικά έντυπα προπαγανδίζοντας την ανάγκη για έναν επαναστατικό και ριζοσπαστικό εθνικισμό.

Το 1927 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο και, αν και του προτάθηκε από το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, αρνήθηκε να θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής. Στις 22 Οκτωβρίου 1932, στη βαυαρική εφημερίδα «Völkischer Beobachter», επίσημο όργανο του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, δημοσιεύθηκε άρθρο με τίτλο «Das endlose dialektische Gesprach», το οποίο τον κατηγορούσε για «φιλελεύθερες» απόψεις και πως δεν υπερασπίζονταν το φυλετικό δόγμα του αίματος και του εδάφους.

Γενικά ανήκε στους εθνικιστές συγγραφείς, που το όνομα τους δεν αναφέρθηκε σε δηλώσεις πίστεως στον Αδόλφο Χίτλερ. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρέτησε στην Wehrmacht απ’ όπου απολύθηκε το 1944 μετά την απόπειρα δολοφονίας κατά του Χίτλερ στην οποία, σύμφωνα με τη φημολογία, είχε κάποια συμμετοχή.

Στην μεταπολεμική Γερμανία αντιμετώπισε απαγορεύσεις από τις Βρετανικές Δυνάμεις Κατοχής, καθώς και εχθρότητα από κομμάτι της γερμανικής διανόησης λόγω της εθνικιστικής του σκέψης και δράσης και θεωρήθηκε αντιδραστικός και μιλιταριστής. Ήταν στενός φίλος με τον Μάρτιν Χάιντεγκερ και απέσπασε το θαυμασμό του Julius Evola ο οποίος το 1960, δημοσίευσε το βιβλίο με τίτλο «L'Operaio nel Pensiero di Ernst Juenger», αφιερωμένο στον Γιούνγκερ»

Διαβάστε το άρθρο εδώ …

Γκράφιτι για την βιοτρομοκρατία

Η καταστροφή της κοινωνικής ζωής στην post covid εποχή. Το νέο είδος ανθρώπου

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Το ολικό lockdown ήταν πολύ καιρός που είχε αποφασιστεί. Όλες οι ταλαντώσεις επί του θέματος αυτό το διάστημα ήταν απλά ένα παιχνίδι όπως αυτό που παίζαμε μικροί με τον καλό και τον κακό αστυνομικό. Μια απλή τακτική επιβολής της απόφασης σταδιακά, δοκιμάζοντας βήμα προς βήμα τις αντιδράσεις των λαών. Το σχέδιο είναι σαφέστατο και δεν έχει να κάνει τελικά τόσο με τον τομέα της υγείας, (εκτός από τις συνήθεις ανεπάρκειες ορισμένων περιοχών που αφορούν τα νοσοκομεία). Κάθε χρόνο διάφορες γρίπες άφησαν χιλιάδες νεκρούς αλλά ποτέ δεν το πληροφορηθήκαμε αυτό από τους δούλους του καθεστώτος τους δημοσιογράφους των οποίων δουλειά είναι να τρομοκρατούν τους λαούς.

Νεκροί και εντατικές περιθάλψεις υπάρχουν και σε συντριπτικό βαθμό είναι ηλικιωμένοι οι οποίοι νοσούν από άλλες ασθένειες, ακόμη και αχαρτογράφητες, που τους ταλαιπωρούν χρόνια και πολλοί από αυτούς δυστυχώς είναι τακτικοί πελάτες των νοσοκομείων. Επιμελώς κρύβονται πολλά από τα αληθινά δεδομένα. Όποιος τολμά να πει το διαφορετικό καταλήγει στα αζήτητα και εξαφανίζεται σε όλους τους τομείς. Η δημοκρατική τρομοκρατία σε όλο της το μεγαλείο, δεν έχει ανάγκη πλέον να φορά μάσκα αλλά να την επιβάλει.

Στην γειτονική Ιταλία, ένας ανεξάρτητος βουλευτής κατήγγειλε δημοσίως τα πλαστά στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα ο πρωθυπουργός για να δημιουργηθεί η περιβόητη Υγειονομική Δικτατορία. Φυσικά την συνέχεια μπορείτε να την φανταστείτε ... αν και η φαντασία μας είναι πια εξαντλημένη.

Αλλά σαφώς οι κυβερνήτες δεν ενδιαφέρονται για αυτό. Το έργο που έχει ήδη προγραμματιστεί από την άνοιξη είναι ένα άλλο, και εντελώς πολιτικό: ένα πείραμα για την αυταρχική αναδιοργάνωση κοινωνιών που λειτουργούν σε ένα πολύ συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο.

Πρόκειται για ένα έργο όχι μόνο ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό, το οποίο ξεκινά από τον γάλλο-γερμανικό άξονα και από τις Βρυξέλλες, και του οποίου η ελληνική κυβέρνηση είναι μόνο ένας από τους εκτελεστές. Δεν είναι απαραίτητο να είμαστε συνωμότες για να το αναγνωρίσουμε: είναι ήδη εμφανές στην πατερναλιστική, δεοντολογική συστροφή των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, των οποίων ο εγγυητής είναι η Ursula von der Leyen.

Ο στόχος αυτών των πολιτικών τάξεων είναι να τονίσει υπερβολικά τον Ιό για να καταστρέψει ό, τι απόμεινε από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τον αυτόνομο τομέα υπηρεσιών, τους χώρους για «φυσική» εκπαίδευση, κοινωνικότητα και πολιτισμό και να τις αντικαταστήσει με κατανάλωση, ψυχαγωγία, διδασκαλία, κοινωνικότητα πλήρως ψηφιακά, ενσωματωμένα ολοκληρωτικά από τις μεγάλες παγκόσμιες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας.

Η τρομοκρατική αφήγηση του Covid και των lockdown είναι το εργαλείο για την πλήρη αντικατάσταση της κοινωνικοποίησης με κοινωνικά δίκτυα, σχολές και πανεπιστημιακές κοινότητες με πλατφόρμες διδασκαλίας, αγάπη και σεξ με εικονική πραγματικότητα, εστιατόρια και μπαρ με φαγητό ετοιμοπαράδοτο, κινηματογράφοι και θέατρα με το Netflix, ψώνια με το Amazon, συναυλίες με απομακρυσμένες ζωντανές εκπομπές, αθλητισμός στο σπίτι με "προπόνηση" που διαχειρίζεται μια εφαρμογή, εργασία με κρατικές επιδοτήσεις σε ένα καθεστώς ημι-επιείκειας ενώ η θρησκευτική λατρεία της κοινότητας μετατρέπεται σε μια μοναχική πνευματικότητα χωρίς κοινωνική σημασία.

Και, πάνω απ' όλα, γίνεται η εξάλειψη όλων των μορφών ελευθεριών, ανεξέλεγκτων πολιτιστικών ενώσεων, κύκλων, πολιτικών και πολιτικών κινημάτων, ενός μετασχηματισμού της κοινωνίας των πολιτών σε μια πλειάδα μεμονωμένων ατόμων που περιορίζονται στο να είναι οπαδοί των πολιτικών ηγετών, σε ένα καθημερινό reality show που υπόκεινται στο συνεχές σφυροκόπημα των ομόφωνων ειδήσεων του καθεστώτος που επέλεξαν για αυτό τον σκοπό τα κοινωνικά μέσα, καθαρίζοντάς τα από αυτά που αποκαλούν ψεύτικες ειδήσεις, δηλαδή, από οποιαδήποτε πηγή που δεν έχει εγκριθεί από το κύριο συγκρότημα πολιτικών μέσων.

Η επιτάχυνση αυτού του μετασχηματισμού θα επέτρεπε, στις ευρωπαϊκές ελίτ, τη σύνδεση μεταξύ του υπερπόντιου μεγαλο-καπιταλισμού (ΗΠΑ) και του γραφειοκρατικού κρατισμού της ΕΕ με μια επιδοτούμενη οικονομία καθώς και του κινέζικου αυταρχικού μοντέλου αγοράς. Το μόνο εμπόδιο που μπορεί ακόμη να παραμείνει μεταξύ του σχεδίου αυτού και της υλοποίησής του είναι η αντίδραση, η αντίσταση, η κινητοποίηση ευρωπαϊκών κοινωνιών των πολιτών, τάξεων και κοινωνικών ομάδων που έχει αποφασιστεί να θυσιαστεί.

Από την ικανότητά τους να επαναστατούν, από την ικανότητά τους να συντονίζουν, να δίνουν ζωή σε ένα συνεκτικό κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ για να αντικαταστήσουν μια πλέον ανύπαρκτη πολιτική εκπροσώπηση, εξαρτάται από το εάν το τεχνο-αυταρχικό πείραμα θα πετύχει ή θα κηρυχθεί αποτυχημένο, ή τουλάχιστον καθυστερήσει.

Η δημιουργία του νέου γκρίζου και άβουλου ανθρώπου είναι ήδη γεγονός. Η μετανάστευση απετέλεσε το κύριο εργαλείο για να φτιάξουν το νέο αυτό χρώμα και τα υπόλοιπα που βιώνουμε απλά ολοκληρώνουν το αποτέλεσμα του νέου ανθρώπινου γένους με κύρια χαρακτηριστικά την αδράνεια και την απώλεια της κριτικής ικανότητας που θα αποτελέσει και την ταφόπλακα του ΩΡΑΙΟΥ και της ΟΜΟΡΦΙΑΣ.

Ανθρωπάκια περιτυλιγμένα με μάσκες και σελοφάν, θα είναι ευχαριστημένα μέσα σε έναν ψεύτικο κόσμο με σκυμμένο το κεφάλι και ήδη νεκρά νομίζοντας ότι ζουν. Και όπως είπε ο μεγάλος Βίκτορας Ουγκώ: «Κάντε όπως τα δένδρα. Αλλάξτε τα φύλλα, αλλά διατηρείστε τις ρίζες. Επομένως αλλάξτε τις ιδέες σας αλλά διατηρείστε τις αρχές σας».

Η Ευρώπη μας, θα είναι πλέον ένας απέραντος λάκκος με ζόμπι και μόνο στις μνήμες κάποιων αθεράπευτα ρομαντικών «συνομωσιολόγων» θα κτυπάει η καρδιά ενός ένδοξου παρελθόντος δημιουργίας, ταυτότητος και πολιτισμού.

τ' Ακριτικό / t' Akritiko

Ιδέες της σκληρότητας και της καλοσύνης Εθνικισμός, σοσιαλισμός, ρατσισμός (1897-1922) Παντελής Βουτουρής

«Στα τέλη του 19ου αιώνα εισβάλλουν και ευδοκιμούν σε μιαν ηττημένη και ταπεινωμένη Ελλάδα οι νέες ιδέες της σκληρότητας: οι αφορισμοί του Φρειδερίκου Νίτσε για τη δύναμη, τα δόγματα του κοινωνικού δαρβινισμού για το δικαίωμα του ισχυρού να υποτάσσει τους ανίσχυρους, και οι εμπνευσμένες από τον Joseph Arthur Comte de Gobineau και τον Huston Stewart Chamberlain φυλετικές και ευγονικές θεωρίες. Κατά τη διάρκεια της εικοσιπενταετίας ανάμεσα στους δύο ανυπολόγιστους σε καταστροφές πολέμους (1897-1922), κορυφώνεται το δημοτικιστικό κίνημα, αναζωπυρώνεται η Μεγάλη Ιδέα, αναβιώνει ο μεσσιανισμός, εκδηλώνεται ο εθνικός διχασμός και αναλαμβάνονται σταυροφορίες για την ανόρθωση της χώρας, την κάθαρση και την αναγέννηση τόσο της πολιτικής όσο και της πνευματικής ζωής. Πρόκειται για μια περίοδο, με άλλα λόγια, δοκιμασίας και μεγάλων ιδεολογικών αναμετρήσεων. Το βιβλίο αυτό εντάσσεται στο σχετικά ανεξερεύνητο –στην ελληνική βιβλιογραφία– πεδίο της ιστορίας των ιδεών και εστιάζει στις σημαντικότερες ιδεολογίες της εποχής: τον εθνικισμό, τον σοσιαλισμό και τον ρατσισμό»

πηγή

Σχετικοί σύνδεσμοι εδώ και εδώ

Θρήνος του φρουρού των συνόρων (Ezra Pound)

Στη βορινή πύλη ο άνεμος φυσά γεμάτος άμμο μονάχος από τότε που υπάρχει χρόνος ως τα τώρα! Τα δέντρα γέρνουν, η χλόη κιτρινίζει απ' το φθινόπωρο.

Σκαρφαλώνω σε πύργους και πύργους να αγναντέψω τη βάρβαρη γη:

Ρημαγμένο κάστρο, ουρανός, η πλατιά ερημιά .

Δεν έμεινε τοίχος σε τούτο το χωριό.

Κόκαλα ξασπρισμένα από χίλιες παγωνιές, άψιλοι σωροί, σκεπασμένοι με δέντρα και χορτάρι.

Ποίος ήταν η αιτία και έγιναν όλ' αυτά;

Ποίος έφερε την φλογερή αυτοκρατορική οργή;

Ποίος έφερε το στρατό με τούμπανα και τουμπερλέκια;

Βάρβαροι βασιλιάδες. Καλωσυνάτη άνοιξη, που γίνηκε φθινόπωρο διψασμένο για αίμα,

οχλαγωγία πολεμιστών, απλωμένη στο μεσανό βασίλειο, Τρακόσες εξήντα χιλιάδες,

Και θλίψη, θλίψη σα βροχή. Θλίψη να πας και θλίψη να ξαναγυρίσεις.

Έρημα, έρημα πεδία μάχης, και δεν υπάρχουν πάνω τους παιδιά να κάνουν πόλεμο,

Δεν υπάρχουν πια άντρες για την επίθεση και την άμυνα.

Α, πως να μάθετε την ολοσκότεινη θλίψη στη βορινή πύλη, Με του Ριχόκου το όνομα λησμονημένο,

Και εμάς τους φρουρούς φαγωμένους απ' τις τίγρεις.

πηγή

Το Δίκαιον της Ισχύος.

Ο κόσμος αναμένει τον ερχομό Ισχυρών Ανδρών, Μεγάλων Καταστροφέων. Καταστροφέων καθετί αχρείου. Αγγέλους Θανάτου!

(...) Η γενναιότητα περικλείει κάθε αρετή. Η ταπεινότητα είναι εγκληματική. Δεν πρέπει να επιτρέπεται ουδεμία νίκη σε αυτόν ο οποίος φοβάται να ρισκάρει τη ζωή του. (…) Επομένως, εάν θέλεις να κατακτήσεις Δόξα, Τιμή, Ισχύ, και Φήμη οφείλεις να είσαι πρακτικός, βλοσυρός, ψύχραιμος και ανηλεής. Πρέπει να οδεύεις προς την επιτυχία πατώντας επί των κεφαλών των εχθρών σου. Η ήττα τους είναι η δύναμή σου. Η πτώση τους, η εξύψωσή σου. Μόνον οι Ισχυροί μπορούν να είναι ελεύθεροι, και η Ισχύς δεν έχει καμία ηθική.

(...) Δεν είναι προτιμότερο να εξαφανισθεί κανείς από το να γίνει σκλάβος; Το «Ελευθερία ή Θάνατος» ΔΕΝ είναι μια κενή νοήματος φράση. Όχι! Εμπεριέχει τρομακτική σημασία για εκείνους οι οποίοι μπορούν να την κατανοήσουν. Τι είναι ο θάνατος ώστε μπροστά του όλοι να δειλιάζουμε; Τι είναι η ζωή ώστε να πρέπει να της προσδίδουμε τόση πια αξία; Υπάρχουν πράγματα πολύ χειρότερα από τον θάνατο και μεταξύ αυτών είναι μια ζωή χωρίς Τιμή και Αξιοπρέπεια.

(...) Πώς μπορεί ένας σκλάβος να ανακτήσει την ελευθερία του; Μέσω της ήττας του κατακτητή του. Εάν δεν είναι αρκετά ισχυρός για να πραγματοποιήσει κάτι τέτοιο τότε οφείλει να υποταχθεί, να κόψει τον ίδιο του το λαιμό, ή να πεθάνει μαχόμενος.

(...) Ποια απόδειξη υπάρχει πως η «αδελφοσύνη μεταξύ ανθρώπων» είναι σύμφωνη με τη Φύση; Σε ποια αξιόπιστη βιολογική, ιστορική ή οποιαδήποτε άλλη ένδειξη βασίζεται; Πρόθεσή μου είναι να αποδείξω πως η διαμάχη, ο ανταγωνισμός, η αντιπαλότητα, και ο ολοκληρωτικός αφανισμός των αδύναμων δεν είναι απλώς κάτι το φυσικό, αλλά το απολύτως απαραίτητο. Έχει ποτέ δοκιμαστεί η «αδελφοσύνη» επί της γης; Πού, πότε και με ποια αποτελέσματα; Δεν είναι η αυτοεκτίμηση πιο ευγενής, μεγαλειώδης και αληθώς ηρωικότερη από την αυταπάρνηση;

Από το βιβλίο "Might is Right" του Ragnar Redbeard (Arthur Desmond), εκδ. Zem Books.

πηγή