Νεοβυζαντινός αντιφασισμός & γεωπολιτικός αντιεθνικισμός. Η Ευρασιανική υπονόμευση του Εθνικοεπαναστατικού κινήματος μέσω της «Τετάρτης Πολιτικής Θεωρίας».

του Ιάσωνος Δράγου

«Δεν υπάρχουν αντίπαλοι στον σκοπό του Πούτιν και αν υπάρχουν, είναι ψυχικά άρρωστοι και πρέπει να αποβληθούν για κλινική εξέταση. Ο Πούτιν είναι παντού, ο Πούτιν είναι τα πάντα, ο Πούτιν είναι απόλυτος και ο Πούτιν είναι απαραίτητος»

Μέρος Ι: Η πολιτική & μεταφυσική Τουρκολατρεία του Ευρασιανισμού

«Θα ήθελα να τιμήσω τη μνήμη όλων των ηρώων που έχουν πέσει για την υπεράσπιση της κυριαρχίας της Τουρκίας, την αξιοπρέπεια του τουρκικού λαού, την ταυτότητα του, την ελευθερία και την ανεξαρτησία της στις 15 λοιπόν το 2016. Είμαι βέβαιος ότι χωρίς τέτοιες θυσίες δεν θα υπήρχε η Τουρκία σήμερα. Αυτό δεν ήταν απλά μια κλασική περίπτωση αλλαγής καθεστώτος, ήταν  υπαρξιακή πρόκληση για την Τουρκία. Από αυτό που γνωρίζω, οι Κούρδοι στην Τουρκία και πέρα από τα σύνορα ήταν έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα αν το πραξικόπημα ήταν επιτυχές. Η Τουρκία θα μπορούσε να μετατραπεί σε ένα νέο Ιράκ, Λιβύη ή Συρία, που υποφέρει από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Οι άνθρωποι που θυσιάστηκαν με τη ζωή τους δεν το έκαναν για χάρη του Ερντογάν, αλλά για τη δόξα του Τουρκικού λαού»

Ομιλία του Αλεξάνδρου Dugin στην Τουρκία, Ιούλιος 2018

«Η τουρκο-ρωσική φιλία είναι πάνω από την εθνικότητα και τη θρησκεία. Μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα. Η Ρωσία δεν απευθύνεται μόνο στον Σλαβικό κόσμο αλλά και στον Τουρκικό κόσμο. Η Ευρασία δεν καλύπτει μόνο τους Σλαβικούς και Ορθόδοξους λαούς αλλά και τους Τούρκους», είπε. Δηλώνοντας ότι τόσο οι Τούρκοι όσο και οι Ρώσοι μπορούν να βρουν την ταυτότητα τους στον τόπο όπου ζουν, και όχι στη Δύση ή στην Ανατολή, είπε τονίζοντας ότι η Ευρασιατική ταυτότητα πρέπει να αναγνωριστεί και να υιοθετηθεί»

Δήλωση του Alexander Dugin στην εφημερίδα Daily Sabah

«Εάν η Τουρκία παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις της στο ζήτημα της Κριμαίας, η Ρωσία θα αναγνωρίσει την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου ως νόμιμο κράτος».

Δήλωση του Alexander Dugin στην εφημερίδα Turkiye

Στο μέρος αυτό, εξαιρετικά αφιερωμένο στους Έλληνες Ευρασιανιστές Κρεμλινολάγνους, απλά θα σχολιάσουμε μια πολύ σημαντική διάσταση του παλιού και νέου Ευρασιανισμού, που αφορά κάθε Έλληνα ριζοσπάστη εθνικιστή και εθνικοεπαναστάτη, την πολιτική και μεταφυσική λατρεία του για το Τουρκικό Έθνος. 

Περιμέναμε με υπομονή από όλους όσους κόπτονται για την σωτηρία της Πατρίδας μέσα από την γεωπολιτισμική ερμηνεία της ιστορίας και του ιμπεριαλισμού υπό το σχήμα Δύση - Ανατολή να έχουν αναλύσει με ανησυχία αυτή την απειλητική και επικίνδυνη για την Ελλάδα φιλοτουρκική ιδεολογία. Δυστυχώς ο ενθουσιασμός τους να ξεπλύνουν την συμμετοχή της Ρωσικής ελίτ στο ένα από τα δυο μπλοκ του νέου Παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού (αυτό υπό την ηγεμονία του Κινεζικού καπιταλισμού που συγκρούεται με το Αγγλοσαξονικό μπλοκ που ηγεμονεύει από το 1945 η Ουάσινγκτον) δεν τους έδωσε χρόνο για μια τέτοια ανάλυση. Άλλωστε δεν είναι και το πρώτο πράγμα που έχουν ξεχάσει να αναλύσουν μέσα στην ιεροεξεταστική τους μανία να χαρακτηρίσουν κάθε ριζοσπάστη που δεν συμμερίζεται τον Ευρασιανισμό ως ... νατοϊκό και φιλοαμερικανό! 

Για αυτούς με ένα μαγικό τρόπο η Ρωσική άρχουσα τάξη τείνει να παρουσιαστεί όχι ως μέρος του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και μάλιστα μια εκ των υπερδυνάμεων του αλλά ως σχεδόν καταπιεσμένο έθνος που τυπικά υιοθετεί στην οικονομία του τις καπιταλιστικές αρχές εκμετάλλευσης του λαού της. Αυτό που μετράει για τους φανατικούς φίλους της Ντουγκινικής ιδέας είναι η πολιτισμική υπερδομή αυτής της άρχουσας  τάξης που εκφράζει το Κρεμλίνο. Δηλαδή το ότι είναι Ορθόδοξοι, ότι δεν μιλάνε κάποια Δυτική γλώσσα και φυσικά ότι είναι κληρονόμοι της ΕΣΣΔ. Έτσι δεδομένης της γεωγραφικής θέσης της Ρωσίας στην μεγάλη Ευρασιατική μάζα και όχι στις θαλάσσιες μάζες του πλανήτη απαλλάσσεται από την αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική κριτική και βαφτίζεται οιονεί πρέσβειρα ενός ακαθόριστου οράματος μιας γεωπολιτικής ανατροπής.

Κάθε επαναστατική ανάλυση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού που βασίζεται στην εξέταση της παγκόσμιας ενοποίησης της αγοράς του χρήματος και των εμπορικών ροών μέσα από την γιγάντωση μεγάλων πολυεθνικών μονοπωλίων που βασίζονται στις πλάτες των υπερδυνάμεων έχει πάει περίπατο. Λένιν, Χόμπσον, Αρίγκι, Μάο, Μουσολίνι αλλά και σύγχρονοι αναλυτές των μεταμορφώσεων και των νέων πόλων για την παγκόσμια κυριαρχία επίσης έχουν επίσης πάει περίπατο.

Οι Ευρασανιαστές σε λίγο θα βγάλουν την θεωρία ότι η Κίνα μάλλον έχει σοσιαλισμό προφανώς επειδή συγκρούεται με τις ΗΠΑ και γιατί στηρίζει την Ρωσία. Όταν λοιπόν έχει χτυπηθεί φυσικά κάθε μορφή ανάλυσης που να προσπαθεί να βρει ανάμεσα στις συγκρούσεις που απειλούν ξανά την ανθρωπότητα, τα έθνη και τους λαούς με αφανισμό, μια ανεξάρτητη «Τρίτη Θέση» έξω από τα στρατόπεδα που στήνουν οι κυρίαρχοι, είναι ευνόητο να είναι πολυτέλεια να ζητάμε το λόγο γιατί κανένας δεν μιλάει στην Ελλάδα για τον βαθύ πνευματικό Παντουρκισμό του Ευρασιανικού ρεύματος. Το πρόβλημα τους δεν αφορά την Πατρίδα αλλά το αν είναι η «Τετάρτη Πολιτική Θεωρία» του Ντούγκιν είναι πιο μοντέρνα από την ξεπερασμένη (;) «Τρίτη Θέση».

Ας θυμίσουμε αρχικά με τα παραπάνω ελάχιστα αποσπάσματα λόγων του Ντούγκιν την βαθιά στρατηγική πολιτική σύγκλιση που επιδιώκει με το Τουρκικό κατεστημένο χρόνια τώρα. Ήταν άλλωστε πρωτεργάτης του περιβόητου σχεδίου των Κεμαλιστών στρατηγών που φυλάκισε ο Ερντογάν, του σχεδίου Εργκένεκον. Δεν τον εμπόδισε αυτό μετά φυσικά να στηρίξει τον Ερντογάν ως τον μεγάλο σχεδόν Αντιαμερικανό στα όρια όπως διαβάζεται πιο πάνω να συγκρίνει με συγκίνηση την Τουρκία με την Λιβύη και την Συρία. Κατανοητά αυτά όταν θες να κανείς μεγάλη γεωπολιτική χωρίς αρχές και με μόνο σκοπό την ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής ισχύος της χώρας που ανήκεις. Κατανοητό επίσης γιατί και σε επίπεδο ιδεολογικό έχουν δώσει μια κεντρική θέση στην Τουρκική φυλή ως βασικής συνιστώσας της Ρωσικής ταυτότητας. Αλήθεια λένε οι Ευρασιανιστές η Ρωσία δεν είναι μόνο Ευρωπαϊκή αλλά και Τουρκική - Μογγολική. 

Δεν μπορούν να στήσουν την ίδια ανάλυση περί Ιρανικής προέλευσης του έθνους τους, για αυτό άλλωστε όλα τα θεωρητικά τους κείμενα από το μεσοπόλεμο μέχρι σήμερα προσπαθούν να παραλλάξουν ακόμα και την ιστορία της Ινδοευρωπαϊκής ταυτότητας εξαφανίζοντας την Ινδοιρανική απαρχή της και την Νορδική Ευρωπαϊκή διάσταση της φέροντας στο επίκεντρο των πάντων την μεγάλη Τουρανική Κεντροασιατική τους πατρίδα. Με τέτοιες θεωρίες δεν είναι το ίδιο εύκολο για τον Ντούγκιν να πείσει την Τεχεράνη πως πιστεύει σε μια δήθεν ισότιμη Ευρασιατική ομοσπονδία που Ρωσία Τουρκία Κίνα και Ιράν θα συνυπάρχουν με αμοιβαίο σεβασμό.

Ενδεικτικά δείτε κάποια αποσπάσματα από ένα κείμενο του Ιταλού Ευρασιανιστή Κλαούντιο Μούττι που παρουσιάζει γλαφυρά σε αρκετά σημεία την Παντουρκική σημασία της φιλοσοφίας τους:

«Σύμφωνα με τον Λεόντιεφ, ο Πανσλαβισμός δεν είναι παρά ένα όχημα της αντιπαραδοσιακής και ανατρεπτικής νοοτροπίας, ιδίως όταν απευθύνεται στην αλληλεγγύη των χριστιανών ενάντια στον λεγόμενο "τουρκικό ζυγό". Στην πραγματικότητα, ο Λεόντιεφ ήταν πεπεισμένος υποστηρικτής της συμμαχίας μεταξύ της τσαρικής Ρωσίας και της οθωμανικής Τουρκίας - απέναντι στην αποσυνθετική δράση του αντιπαραδοσιακού πνεύματος επισήμανε το διπλό αμυντικό φράγμα που αντιπροσώπευαν η Ορθοδοξία και το Ισλάμ»

«Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Νικολάι Μπερντιάεφ ήταν σε θέση να πει ότι "ο Λεόντιεφ δεν ήταν σλαβόφιλος, αλλά τουρκόφιλος", προσθέτοντας, με κακώς κρυμμένη αγανάκτηση, ότι γι' αυτόν "ο ζυγός των Τούρκων εμπόδιζε τους βαλκανικούς λαούς να βυθιστούν οριστικά στην άβυσσο της ευρωπαϊκής δημοκρατικής προόδου". Ο Λεόντιεφ θεωρούσε αυτόν τον ζυγό υγιή, διότι ευνοούσε τη διατήρηση της αρχαίας Ορθοδοξίας στην Ανατολή».

«Ο Berdjaev συνεχίζει με την ίδια αγανάκτηση: "Δεν ήθελε την απελευθέρωση των χριστιανών, αλλά την υποδούλωση τους, την καταπίεση τους". Και πάλι: "Είδε στην ιδέα της εκδίωξης των Τούρκων μια ιδέα που δεν ήταν ούτε ρωσική ούτε σλαβική, αλλά μια δημοκρατική και φιλελεύθερη ιδέα. Πράγματι, είναι ο ίδιος ο Λεόντιεφ που δηλώνει ότι συνειδητοποίησε, κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Τουρκία ως διπλωμάτης του Τσάρου, ότι "αν πολλά Σλαβικά και Ορθόδοξα στοιχεία είναι ακόμη ζωντανά στην Ανατολή, το οφείλουμε στους Τούρκους».

«Το κράτος της Μόσχας γεννήθηκε χάρη στον Ταταρικό ζυγό", είπε ο πρίγκιπας Τρουμπετσκόι, σύμφωνα με τον οποίο η Ρωσία, συγχωνευόμενη με τη Χρυσή Ορδή των Τζενγκιστανιδών, είχε γίνει μια Ευρασιατική αυτοκρατορία, που εκτεινόταν μεταξύ των τεσσάρων παράλληλων λωρίδων από τον Δούναβη έως τον Ειρηνικό: τα βουνά, την στέπα, το δάσος και την τούνδρα. Όσον αφορά την εθνογένεση του ρωσικού λαού, εντοπίστηκε στη σλαβοτουρκική-μογγολική συμβίωση»

Αυτά λέει ο μέγας προπάτορας του Ντούγκιν, Λεόντιεφ και τα παραθέτει ο Μούττι στο κείμενο του για την Τρίτη Ρώμη και την Ευρασία και συνεχίζει να παραθέτει πολλά ακόμα αποσπάσματα για την πνευματική σημασία της τουρκομογγολικής διάστασης της Ρωσίας και της Ευρασίας, τον Τζένγκις Χαν, τους Οθωμανούς αυτοκράτορες και την Τουρανική ηρωική παράδοση. Είναι φυσικό συνεπώς οι Γκρίζοι Λύκοι στην Τουρκία, ο νέος οθωμανισμός του Ερντογάν και των κρυφό κεμαλικών που τον αποδέχτηκαν, να τρέφει σεβασμό στην προσπάθεια του Ντούγκιν να ενισχύσει το ρόλο της Τουρκίας ως κοιτίδας του νέου Τουρανισμού που μπορεί όχι μόνο γεωπολιτικά να την στηρίζει στα θέματα της παρουσίας της  στην Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά κυρίως να της προσφέρει ένα μεγάλο συνομιλητή με την Σουνιτική Ισλαμική πλειοψηφία κάτι που φυσικά δεν δύναται να κάνει το Ιράν γεωπολιτισμικά.

Δυστυχώς οι δικοί μας Σχολάριοι και Τραπεζούντιοι αυτά τα έχουν κάνει γαργάρα θαυμάζοντας ιδέες που ουσιαστικά γεννήθηκαν από τους προδότες του Ελληνισμού και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που προσκύνησαν τον Μωάμεθ με συμβουλές συνένωσης των δυο θρησκειών και εξασφάλιση προνομίων για την Εκκλησιαστική εξουσία πάνω στο αίμα και τα δάκρυα της σκλαβωμένης φυλής μας. 

Σήμερα όλοι αυτοί αφού λοιπόν ξεκαθάρισαν γρήγορα με ιμπεριαλισμό, λιμπεραλισμό, Τρίτη θέση, γεωπολιτική και πολεμική ανάλυση, λογικά αρνούνται το δεδομένο ότι μπορεί ένας λαός να αντιστέκεται μιας εισβολής γιατί έχει βρεθεί στην πλευρά του μονοπολικού (κατά τον Ντούγκιν δηλαδή η Κίνα δεν είναι πόλος του παγκόσμιου καπιταλισμού αλλά ως σύμμαχος της Ρωσίας αναζητεί ακόμα που να την κατατάξει) στρατοπέδου άρα είναι γεωπολιτικός προδότης της Ευρασίας. 

Είναι όπως διαβάζεται παραπάνω η συνέχεια των απόψεων που είχαν οι Ρώσοι πρώτο-Ευρασιανιστές ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ανάχωμα της παρηκμασμένης Δύσης. Άρα η Εθνική επανάσταση του ‘21 επειδή στηρίχτηκε από τους Δυτικούς και τους Ρώσους γεωπολιτικά ήταν μια προδοσία της Ανατολής και μάλλον οι Έλληνες επαναστάτες έπρεπε να μην την κάνουν και να κατανοήσουν την βαθιά πολιτισμική Οθωμανική ριζοσπαστικότητα έναντι του Δυτικού ορθολογιστικού κόσμου και να παραμείνουν μια επαρχία με Φαναριωτικά προνόμια εις τον αιώνα των αιώνων. Αυτά τα κορυφαία σε έμπνευση γεωπολιτικής και ιστορικής ανάλυσης θεωρήματα βρίσκονται μέσα στα σπλάχνα της φοβερής Ευρασιανικής σχολής.

Μέρος ΙΙ: αντιφασισμός και αντιεθνικισμός αλά Ρωσικά

Το να κάνουμε μια γενική ανάλυση του πνευματικού έργου του Ντούγκιν δεν είναι ο σκοπός του άρθρου αυτού, άλλωστε όντως η τεράστια βιβλιογραφία του δεν χαίρει μετάφρασης στην ελληνική όμως έχουμε την τιμή μέσω άλλων γλωσσών να έχουμε διαβάσει τα βασικότερα έργα του για την Πολυπολική θεωρία, την Τέταρτη πολιτική θεωρία, τον Πλατωνισμό και τον Χάιντεγκερ καθώς φυσικά και τα γεωπολιτικά του κείμενα. Είναι σαφές πως ο Ντούγκιν που υπήρξε δίπλα στον Λιμόνοφ έπαψε να υπάρχει από τότε που έγινε Ευρασιανιστής μετατσαρικός διανοούμενος της Αυτοκρατορικής συντηρητικής παράδοσης της Ρωσικής φιλοσοφίας. Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε στην εξαιρετική πνευματική τακτική που εκπόνησε με σκοπό να δώσει ένα μεταμοντέρνο αέρα στον αντί-μοντερνισμό του υιοθετώντας εξολοκλήρου την βασικότερη Δυτική ερμηνεία και αφήγημα για τις ιδεολογίες του 20ου αιώνα. 

Δηλαδή ότι όλες ήταν το ίδιο επικίνδυνες για την Παράδοση επειδή είχαν νεωτερικές ρίζες και δεν ασπάζονταν μια ολοκληρωτική Πνευματικότητα που ο Ντούγκιν την βρήκε στον Πούτιν (;). Έτσι Κομμουνισμός, Φιλελευθερισμός και Φασισμός παρά την μεταξύ τους σύγκρουση παραμένουν στο ίδιο πλαίσιο της Δυτικής πολιτισμικής μήτρας. Συνεπώς η ιδρυτική πράξη της Τετάρτης θεωρίας του είναι να εξαφανίσει τον Φασισμό μέσα από μια αντί-ιστορική και αντί-πολιτική ταύτιση του με τις ιδεολογίες που συμμάχησαν να τον εξαφανίσουν και τελικά αποτέλεσαν τους νικητές του κόσμου μετά το 1945. 

Άρα με την λαθροχειρία του να κλέβει την «Τριτοθεσίτικη» φυσιογνωμία του Φασισμού και του Εθνικού Σοσιαλισμού ενάντια σε Δεξιά και Αριστερά, επιχειρεί ένα άλμα για μια Τετάρτη θεωρία που βασίζεται στο ριζοσπαστικό υποκείμενο του Λαού ως Χαιντεγκεριανού Είναι. Έτσι παίρνει κατευθείαν αντιφασιστικό παράσημο από την παλαιό Σοβιετική κλίκα που τώρα κάνει τον σταυρό της, υιοθετεί μια μοντέρνα μεταπολιτική αποδόμηση και φυσικά μεταφέρει όλη την αντικαπιταλιστική, αντιφιλελεύθερη και αντί-υλιστική κληρονομιά του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού, αποδεκτή από όλες τις επιστημονικές σχολές ιστορικών, στο Ρώσο-Βυζαντινό μονοπώλιο πνευματικότητας που το έχει ενισχύσει με δυο ακόμα λαθροχειρίες: πρώτον στο έργο του Καρλ Σμιτ και δεύτερον στο έργο του Ζαν Θιριάρ που κυριολεκτικά τον έγδυσε από κάθε Πανευρωπαϊσμό.

Σε αυτές τις βάσεις κινείται όλο του το έργο και όλες του οι θέσεις. Αναλύει τον Χάιντεγκερ από ορθόδοξη χριστιανική σκοπιά, αναλύει τον Πλάτωνα αντί-παγανιστικά και αντί-ευρωπαϊκά και φυσικά αξιοποιώντας την πολιτική ανυπαρξία ισχυρών ευρωπαϊκών κινημάτων μεταφέρει παντού θέσεις που ενισχύουν την ιδέα του τέλους του έθνους υπέρ της αυτοκρατορίας της ανατολικής σφαίρας της γης. Η θεωρία του είναι εξ ορισμού μια αντιφασιστική αποδόμηση των μεγάλων ιδεών της σύνθεσης  έθνους και σοσιαλισμού στον 20ο αιώνα. Να γιατί για τους οπαδούς του, κάθε ιδέα περί επικαιρότητας εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας είναι αντιδραστική και εκτός εποχής, εκτός φυσικά αν εντάσσεται στον γεωπολιτικό πόλο του συστήματος που ανήκουν αυτοί.

Με μίσος για κάθε έννοια της «Τρίτης Θέσης», διασπείρει παντού την ιδέα ότι αυτά ήταν επίκαιρα μόνο όταν υπήρχε ο ψυχρός πόλεμος γιατί σήμερα μόνο οι ΗΠΑ έχουν Ιμπεριαλισμό άρα όλοι ή θα είστε Ρωσόφιλοι και Κινεζόφιλοι ή είστε αλλιώς με τον καπιταλισμό! Πρόκειται για έναν Ρώσο Χάντινγκτον, που ουσιαστικά δέχεται από την δική του σκοπιά τις ιδέες για το τέλος της Ιστορίας του Φουκουγιάμα, μεταφράζοντας τες σε τέλος του έθνους, της Κοινωνικής Επανάστασης και της ελευθερίας για αυτοδιάθεση με εξαίρεση την γεωπολιτική ένταξη στη σφαίρα επιρροής της χώρας του που τότε ακόμα και η Τουρκία γίνεται Λιβύη, Συρία και μάλλον ο Ερντογάν Καντάφι και Άσαντ.

Στην Ελλάδα δεν είναι περίεργο ότι εξαιτίας της αμερικανοθρεμμένης άκρας δεξιάς, της ρωσόφιλης άκρας αριστεράς, του αμερικανοσιωνιστικού συστήματος εξουσίας και της ρωσόφιλης υπόγειας εκκλησιαστικής τάσης, το να έχεις θέσεις που να στηρίζονται σε μια πλήρη αντισυστημική θεωρία με γνώμονα τον Ελληνισμό είναι έγκλημα και … αίρεση φοβερή και τρομερή. Είναι μαθημένοι ακόμα και οι «ριζοσπάστες» να είναι φορείς ξενόδουλων οραμάτων σωτηρίας, συνήθεια πνευματικού μεταπρατισμού που μας άφησε ο Οθωμανισμός αλλά και η κουλτούρα των Αγγλικών, Γαλλικών και Ρωσικών κομμάτων της ανεξαρτησίας. 

Είναι η κουλτούρα του εθνικού σπαραγμού ανάμεσα σε όσους φύλαγαν την εικόνα του Πατερούλη στο αμπρί του Βαφειάδη και περίμεναν να νικήσουν τους απέναντι που ούρλιαζαν για το έθνος με τα πολεμοφόδια των Αμερικανών και των Άγγλων ιμπεριαλιστών. Αυτή η βαθιά αντεθνική κουλτούρα της εξάρτησης που σε όλα τα ζητήματα αναζητά μια έτοιμη πνευματική τοποθέτηση από ένα ισχυρό κράτος είναι μια από τις βασικότερες αιτίες γιατί δεν διαμορφώνεται στην Ελλάδα πραγματικά σύγχρονη εθνική και λαϊκή διανόηση με ριζοσπαστικό προσανατολισμό. Σταματάμε εδώ και θα επανέλθουμε για τα παραπάνω θέματα σύντομα.

Αυτόνομη επιθεώρηση της συντακτικής ομάδας «Μαύρος Κρίνος» και των εκδόσεων «Τρίτη Θέση»: ¡Patria o muerte! - Μάρτιος 2022 - τόμος Α’- για ένα εκδοτικό εγχείρημα ιδεολογικής ενίσχυσης της «Τρίτης Θέσης» στην Ελλάδα (.pdf)

 

Αυτόνομη επιθεώρηση της συντακτικής ομάδας «Μαύρος Κρίνος» και των εκδόσεων «Τρίτη Θέση»: ¡Patria o muerte! - Μάρτιος 2022 - τόμος Α’- για ένα εκδοτικό εγχείρημα ιδεολογικής ενίσχυσης της «Τρίτης Θέσης» στην Ελλάδα (.pdf)

Για να κατεβάσετε το .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...

Την ώρα που η Ευρώπη και ο κόσμος ρημάζεται και πάλι από ένα νέο διπολισμό Δυτικού και Ανατολικού Ιμπεριαλισμού, την ώρα που η Πατρίδα μας οδηγείται σε μια βαθιά εθνική και κοινωνική κρίση επιβίωσης, ήρθε η απόφαση να ξεκινήσουμε ένα εγχείρημα απολύτως αφιερωμένο στην Ιστορία αλλά και στο αναγκαίο παρόν και επίκαιρο μέλλον της «Τρίτης Θέσης», είναι το ελάχιστο που μπορούμε να προσφέρουμε στους χιλιάδες αναγνώστες που στηρίζουν το εγχείρημα της αυτόνομης συντακτικής ομάδας «Μαύρος Κρίνος» εδώ και 15 χρόνια.

Σήμερα περισσότερο ώριμοι στο πόσο κρίσιμη είναι η ιδεολογική συγκρότηση με την πλούσια διεθνή παράδοση μας προχωράμε μαζί με τις εκδόσεις «Τρίτη Θέση» στην συστηματική  ηλεκτρονική διάθεση αρχικά και αποκλειστικά μόνο μέσω του ιστολογίου του «Μαύρου Κρίνου» της επιθεώρησης  ¡Patria o muerte! καθώς και μια σειρά από βιβλία κορυφαίων κινημάτων και αγωνιστών της Τριτοθεσίτικης ιδεολογίας.

Είμαστε ικανοποιημένοι γιατί μπορούμε να παρουσιάσουμε σήμερα μια ολοκληρωμένη Τριτοθεσίτικη επιθεώρηση για πρώτη φορά στην Ελληνική γλώσσα, με αίσθηση του χρέους αυτή η προσπάθεια να αποκτήσει ρίζες και να στεριώσει, να βρει την υποστήριξη όλων όσων αγωνιούν ακόμα για το Έθνος και τον Σοσιαλισμό στον αιώνα μας.

Κατεβάστε και διαβάστε ελεύθερα σε υπολογιστή και κινητό τις εκδόσεις «Τρίτη Θέση», μοιράστε το .pdf μας σε φίλους, γνωστούς και αγνώστους. 

Διαδώστε ακόμα και αν δεν συμφωνείτε σε όλα με το ¡Patria o muerte!

Αυτόνομη συντακτική ομάδα «Μαύρος Κρίνος» & εκδόσεις «Τρίτη Θέση» 

Από την Βαρσοβία μέχρι την Τεχεράνη: «Κάθε μέρα είναι Ασούρα - κάθε γη είναι Καρμπάλα» کلّ یوم عاشورا، کلّ ارض کربلا - Ενάντια στον Μεγάλο Σατανά μέχρι την ημέρα που θα γίνει η έπαρση του «Κόκκινου Λαβάρου του Πολέμου» στην καρδιά της Κουντς!

«Ο Μωαμεθανικός κόσμος περιμένει Αυτόν, κάτω από την μορφή του Mahdi τον οποίο θα στείλει ο Αλλάχ στο τέλος του κόσμου, να καταστρέψει το κακό μέσα από την δύναμη του δικού του ξίφους, όταν οι Ιουδαίοι θα έχουν γίνει για άλλη μια φορά κύριοι της Ιερουσαλήμ και όταν ο Διάβολος θα τους έχει διδάξει να βάλουν φωτιά ακόμη και στο αέρα που αναπνέουν»

 Savitri Devi 

Μετάφραση: Nero Valois

Δημοσιεύουμε σήμερα 43 χρόνια μετά την Νίκη της Ιρανικής Επανάστασης (11^η Φεβρουαρίου 1979), ένα κείμενο αφιέρωμα στην πνευματική σημασία, την πολιτειακή δομή και την συνεισφορά του Επαναστατικού Ιράν .

Το κείμενο δημοσιεύτηκε σε σελίδα της Τριτοθεσίτικης Πολωνικής οργάνωσης «Φάλαγγα» την 11^η Ιανουαρίου του περασμένου έτους. 

Η εν λόγω κίνηση έχει έντονη ρητορική και δράση ενάντια στις ΗΠΑ το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, ενώ τα μέλη της δεν κρύβουν την φανατική πίστη τους στον Χριστιανισμό καθώς και τις ιδεολογικές επιδράσεις τους από την Φασιστική πολιτική κληρονομιά.

Από το Ιράν μέχρι την Υεμένη ο ΑΞΟΝΑΣ της αντίστασης!

(φωτογραφία από επίθεση της Hezbollah σε Ισραηλινό φυλάκιο)

Κανείς δεν θα εκπλαγεί αν πούμε ότι η Πολωνία - και όλη η Ευρώπη - βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Τα διαδοχικά κύματα του σύγχρονου κόσμου που σάρωσαν τη γη μας οδήγησαν στην σημερινή εποχή, μια εποχή φιλονικιών και υποκρισίας, στην οποία οι ασεβείς άρχοντες διακατέχονται από βία και ο υλικός πλούτος είναι η μόνη αξία με την οποία κρίνονται οι άνθρωποι. Εποχή όπου κυριαρχεί η εξουσία, η υποκρισία θεωρείται αρετή και η υλική ευημερία θεωρείται ο μεγαλύτερος στόχος της ανθρώπινης ζωής. Μόνο λίγοι θεωρούν μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων ως παρέκκλιση, και μόνο μια μειοψηφία αυτών των συνειδητών προσώπων αντιλαμβάνεται ότι η πηγή μιας τέτοιας κατάστασης πραγμάτων είναι η απώλεια από την ανθρωπότητα των δεσμών της με την πρωταρχική αιτία, με την υπέρβαση, το Απόλυτο.

Η κρίση της εποχής μας είναι πρώτα και κύρια μια πνευματική κρίση. Η θρησκεία, που παλαιότερα λειτουργούσε ως σκοινί σωτηρίας προς την έκπτωτη ανθρωπότητα, από μοχλός που μας ανεβάζει σε ένα υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης, σήμερα γίνεται ψυχολογική και φιλανθρωπική υποστήριξη για τον άνθρωπο. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, οι θρησκευτικές κοινότητες υποτίθεται ότι παρέχουν στους φτωχούς ένα ελάχιστο υπαρξιακό επίπεδο και στον απελπισμένο άνθρωπο ψυχολογική υποστήριξη, μιλώντας για την αγάπη του Θεού.

Μερικές φορές, ειδικά μεταξύ των πολιτικά αφοσιωμένων ανθρώπων, η θρησκεία συμπληρώνει τις απόψεις τους. Τέτοια άτομα δεν έχουν λιγότερο άγνοια για τα θέματα της θρησκείας από αυτά που περιγράφονται στην προηγούμενη παράγραφο. Η θρησκεία δεν χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει πολιτικές απόψεις, αλλά είναι ένα βοήθημα στην επικοινωνία με το Απόλυτο, το οποίο συμβάλλει στη διαμόρφωση των στάσεων και των απόψεών μας. Έγραψε σχετικά με αυτό, μεταξύ άλλων ο ιδρυτής του κινήματος που οι άθεοι στο Ριάντ και στο Ντουμπάι τρέμουν - ο Hussein Badreddin al-Houthi. Φυσικά, ο al-Houthi διατύπωσε τις απόψεις του στο πλαίσιο του Ισλάμ, αλλά μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτή τη λογική σε οποιαδήποτε θρησκεία - ένας πιστός που βγαίνει από το σπήλαιο στο φως της ημέρας, φωτισμένος από τη θεϊκή νοημοσύνη, κατανοεί καλύτερα τον κόσμο γύρω του, τις διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα σε αυτό και πώς πρέπει να ανταποκριθεί κανείς σε αυτές τις διαδικασίες. Η επιλογή της θρησκείας για να ταιριάζει με τις πολιτικές απόψεις είναι αντίθετη με αυτό  -είναι ακόμη και έκφραση απιστίας-  σε μια τέτοια εκδοχή , η θρησκεία ανάγεται σε ένα συνηθισμένο φιλοσοφικό-ηθικό σύστημα ή σε μια προσθήκη στην ταυτότητα.

Σαν να ξεφεύγουμε από τη θλιβερή πραγματικότητα στην οποία ζούμε, αναζητούμε έμπνευση για να δράσουμε: την αναζητούμε στο παρελθόν, διαβάζοντας τα έργα των ιδεολογικών πατέρων μας, την αναζητούμε σε συστήματα κρατών που αμφισβητούν την κατεύθυνση προς την οποία οδεύει ο κόσμος.

Το βλέμμα μας είναι  από καιρό στραμμένο προς την Ανατολή - άλλωστε, όπως έλεγαν και οι Ρωμαίοι, Ex oriente lux. Ως αποτέλεσμα των τραγικών γεγονότων των τελευταίων ημερών, τα μάτια μας ήταν στραμμένα σε μια χώρα, τη γη των Αρίων. Σε μια χώρα όπου τον Φεβρουάριο του 1979 ανατράπηκαν όλα όσα αντιμετωπίζουμε καθημερινά: μια πορεία εκδυτικοποίησης της κοινωνίας, η απόρριψη των παραδόσεων, ο εμπαιγμός της θρησκείας και η υποταγή στις ξένες δυνάμεις. Αυτό δεν θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχε η ιδέα που διατύπωσε ο μεγάλος Αγιατολάχ Ρουχολάχ Μουσαβί Χομεϊνί, ηγέτης της Ισλαμικής Επανάστασης και ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν.

Πριν εξετάσουμε το σύστημα που εισήγαγε ο Χομεϊνί στην πατρίδα του, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι από το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, το Ιράν αποστραγγίστηκε ανελέητα από τη Δύση: πρώτα από τη Μεγάλη Βρετανία και μετά από τις ΗΠΑ. Με ένα πραξικόπημα , που έγινε με χρήματα της Δύσης, με αποτέλεσμα ο Σάχης να έρθει στην εξουσία, πουλώντας τη χώρα του στις εταιρείες των Γιάνκηδων. Πριν από την επανάσταση, οι Ιρανοί ανακάλυψαν τι ήταν πραγματικά ο Iμπεριαλισμός και η κυριαρχία των Γιάνκηδων: εξευτελισμός της χώρας, υποβάθμιση της στο καθεστώς μιας de facto αποικίας με έναν ασεβή ηγεμόνα επικεφαλής ενός κράτους που το μοναδικό του καθήκον ήταν  να κρατήσει τη χώρα ήσυχη. Με αιματηρή καταστολή για να μην τολμήσει κανείς να ενοχλήσει στη λεηλασία των φυσικών πόρων. Μόνο η εξέγερση του πιστού Ιρανικού λαού με επικεφαλής τον μεγάλο Αγιατολάχ έβαλε τέλος σε αυτά τα τερατουργήματα.

Αντί της μοναρχίας που επιβλήθηκε ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος των Γιάνκηδων, το οποίο δυτικοποιούσε γρήγορα το Ιράν και διέπραττε θρησκευτικές διώξεις, ο μεγάλος Αγιατολάχ Χομεϊνί πρότεινε τη δική του ιδέα για την Ισλαμική Δημοκρατία. Στο έργο «Περί Ισλαμικής Διακυβέρνησης» ο Χομεϊνί συμπεριέλαβε μια περιγραφή και αιτιολόγηση των ιδεών του.

Πρώτα απ' όλα, ο Ιμάμ Χομεϊνί κατάλαβε ότι δεν υπάρχει στη φύση ουδέτερο κράτος. Κάθε κρατικό ον βασίζεται σε μια συγκεκριμένη ιδέα: το έθνος-κράτος συνειδητοποιεί την ιδέα του έθνους και αυτό το έθνος θα μπορούσε να έχει διαμορφωθεί φυσικά και θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα ενός βαθιά ριζωμένου κοινωνικού κονστρουκτιβισμού. Είχαμε ιδεολογικά δεσμευμένες χώρες των οποίων το πολιτικό σύστημα καθοριζόταν από μια καθοριζόμενη ιδεολογία - όπως τα κομμουνιστικά κράτη ή τα δημοκρατικά φιλελεύθερα κράτη.

Παραδόξως, είναι οι υμνητές του δημο-φιλελευθερισμού που μιλούν πιο δυνατά για την κοσμοθεωρητική ουδετερότητα και την ανεξιθρησκεία του κράτους, θέλοντας να επιβάλουν αυτήν την ανεξιθρησκεία σε ολόκληρο το έθνος - να πετάξουν όλα τα σύμβολα και τις αναφορές στη θρησκεία από τη δημόσια σφαίρα. Στην πραγματικότητα, τέτοιοι άνθρωποι επιθυμούν στην καλύτερη περίπτωση το κλείσιμο της κοινωνίας από το  φως του θείου Λόγου -όπως έγραψε ο Ρενέ Γκενόν- και στη χειρότερη εκθέτουν ολόκληρη την πολιτική κοινότητα σε επιρροές από τα κατώτερα επίπεδα της πραγματικότητας.

Στο Ιρανικό πλαίσιο, η εκκοσμίκευση του κράτους προωθήθηκε από τον Σάχη - που είχε ως αποτέλεσμα θρησκευτικές διώξεις και προσπάθειες καταστροφής του παραδοσιακού Ιρανικού μοντέλου ζωής. Στην Πολωνία, η κοσμικότητα του κράτους κραυγάζει από εκείνους που θα ήθελαν περισσότερο να διώξουν τη θρησκεία από τον δημόσιο χώρο, που μισούν την Παράδοση, τη θρησκεία και τον πολιτισμό μας. Όσοι θέλουν να κάνουν το έθνος μας μια μεταμοντέρνα μάζα,  με τους συμπατριώτες χωρίς κανένα δεσμό - πράγματι, τέτοιοι άνθρωποι είναι υποστηρικτές του διαβόλου!

Μόνο ένα κράτος που σέβεται τις αρχές της θρησκείας μπορεί να διασφαλίσει ότι η θρησκεία έχει τη σωστή της θέση - ακριβώς από την υπερβατικότητα το κράτος πρέπει να αντλήσει τη βαθύτερη νομιμοποίησή του, ως γήινη έκφραση της θείας τάξης, ατελής μάλιστα, καθώς και ολόκληρου του υλικού κόσμο, αλλά ανοίγοντας στον άνθρωπο ένα ορισμένο μέρος της ουράνιας τάξης.

Στο έργο του, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί τόνισε ότι το κράτος δεν πρέπει μόνο να φροντίζει για την υλική ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών του, αλλά έχει και καθήκον να φροντίζει για την πνευματική τους ζωή. Το κοσμικό κράτος δεν ενδιαφέρεται για αυτό - σε ένα τέτοιο κράτος η θρησκεία είναι ιδιωτική υπόθεση ενός ατόμου, το κράτος δεν παρεμβαίνει σε αυτό. Ένα τέτοιο κράτος δεν νοιάζεται για την ηθική στη δημόσια σφαίρα, ούτε υπερασπίζεται τις θρησκευτικές αξίες. Σύμφωνα με τον Χομεϊνί, η Ισλαμική διακυβέρνηση οφείλει να παρέχει στον άνθρωπο όλες τις απαραίτητες ευκαιρίες για πνευματική ανάπτυξη και καλλιέργεια της θρησκείας.

Αξίζει επίσης να δοθεί προσοχή στον Πλατωνικό χαρακτήρα του σύγχρονου Ιράν. Το σύστημα της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι μια εφαρμογή των παραδοχών του πολιτικού Πλατωνισμού σύμφωνα με τις αρχές του Ισλάμ. Θεσμοί όπως το Συμβούλιο των Φρουρών, το οποίο διασφαλίζει τη συμμόρφωση των νόμων με τον Ισλαμικό νόμο και ελέγχει τους υποψηφίους για τα δημόσια αξιώματα, ώστε να αποτρέπει τους εσωτερικούς εχθρούς από το να ενταχθούν σε αυτές τις θέσεις. Επίσης ο θεσμός του Ανώτατου ηγέτη - rahbara - που είναι Σιίτης κληρικός και άρα κοντά στο Απόλυτο, χάρη στον οποίο ο νους του ηγέτη όλης της χώρας φωτίζεται από τις ακτίνες του θείου Λόγου. Επίσης ιδρύματα που διασφαλίζουν την τήρηση των θρησκευτικών εντολών και ιδανικών της Επανάστασης, δηλαδή το Συμβούλιο των Φρουρών της Επανάστασης και αυτό των Εκλεκτών (που εκλέγουν τον Ανώτατο Αρχηγό), αποτελούνται επίσης από δικηγόρους και κληρικούς, δηλαδή άτομα που ως αποτέλεσμα των λειτουργιών τους , έχουν επαφή με το Απόλυτο, με τον Θεό και στις αποφάσεις και τις πράξεις τους οφείλουν να καθοδηγούνται από το νόμο του Θεού.

Μετά την Ισλαμική Επανάσταση, δημιουργήθηκε επίσης ένας ένοπλος βραχίονας αυτού του Πλατωνικού συστήματος - στο Ιράν, δίπλα στις Ένοπλες Δυνάμεις, υπάρχει ένας θεσμός που στις υποθέσεις του μοιάζει με τη Ρουθηναϊκή oprichnina (1565-1572) και τα ευρωπαϊκά μεσαιωνικά Ιπποτικά Τάγματα - είναι το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, το οποίο θα φροντίσει για την ειρήνη στη χώρα, εξουδετερώνοντας προδότες και εχθρούς στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και βοηθά όλους τους μαχητές στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο στην περιοχή (το KSRI βοηθά ενεργά τον Λίβανο, την Συρία, το Ιράκ και την Παλαιστίνη). Ήταν γι' αυτό που δολοφονήθηκε ο μεγάλος πολεμιστής του Θεού, ο ήρωας όλης της ανθρωπότητας, ο αντιστράτηγος Qasem Soleimani.

Επιστρέφοντας στις θεωρητικές παραδοχές της Ισλαμικής διακυβέρνησης: Ο Χομεϊνί πίστευε ότι μόνο ένα σύστημα βασισμένο στη θρησκεία θα έδινε τέλος στην επιρροή και των δύο χωρών στις εσωτερικές υποθέσεις του Ιράν. Αυτό συνέβη μετά τα ένδοξα γεγονότα του 1979. Μια χώρα που είχε λεηλατηθεί από Βρετανούς και Γιάνκηδες ανέκτησε τη δική της αξιοπρέπεια και αντιμετώπισε την αλαζονεία Αμερικανών και Εβραίων με τη χάρη του Θεού. Και θα σταθεί όρθια μέχρι να καταλάβουν οι εχθροί ότι είναι αδύνατο να συντρίψουν «ένα έθνος μαρτύρων, το έθνος του Ιμάμ Χουσεΐν».

Όταν μιλάμε για την επανάσταση υπό τον Μεγάλο Αγιατολάχ, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε μια χαρακτηριστική πτυχή του Σιιτικού Ισλάμ: την καταπολέμηση της καταπίεσης. Ο τρίτος Σιίτης ιμάμης, εγγονός του προφήτη Μωάμεθ, Χουσεΐν ιμπν Αλί, είναι το πρότυπο εδώ για κάθε πιστό Σιίτη. Ο Ιμάμ Χουσεΐν προτίμησε να πολεμήσει τον ασεβή ηγεμόνα, ο οποίος ήταν ο τότε σφετεριστής χαλίφης Τζαζίντ ιμπν Μουαουίτζα, και στην Καρμπάλα του Ιράκ (τόσο σημαντικό υπό το πρίσμα των πρόσφατων γεγονότων!) υπέστη σκληρό θάνατο. Κάθε Σιίτης θα πρέπει να είναι έτοιμος να πολεμήσει ενάντια στους καταπιεστές, κάτι που εκφράζεται τέλεια με τον τύπο «Κάθε μέρα είναι Ασούρα, κάθε γη είναι Καρμπάλα».

Ο κόσμος μετά τους δολοφόνους του Χουσεΐν ιμπν Αλί έχει προ πολλού εξαφανιστεί, αλλά τέτοιους Τζαζίντ δεν έχουμε και στην εποχή μας; Τώρα, οι λαοί της γης - όχι μόνο οι Σιίτες στο Ιράκ ή την Υεμένη, αλλά και οι λαοί σε όλη την Ασία και την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των Πολωνών - δεν υφίστανται την πιο σκληρή καταπίεση στην ιστορία του κόσμου; Όλοι ξέρουμε ποιος μας καταπιέζει όλους, ποιος απομυζά τα έθνη μας, δηλητηριάζοντας τις ψυχές μας. Περιγράφεται αυτή η καταπιεστική δύναμη:

«Ελάτε, και δείξτε την καταδίκη της μεγάλης πόρνης που κάθεται δίπλα στα μεγάλα νερά, με την οποία οι βασιλιάδες της γης έσπειραν την πορνεία, και όσοι ζουν στη γη είναι μεθυσμένοι από το κρασί της πορνείας της. Και με μετέφερε πνευματικά στην έρημο. Και είδα μια γυναίκα να κάθεται πάνω σε ένα κόκκινο θηρίο, γεμάτο ονόματα βλασφημίας, με επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Και η γυναίκα ήταν ντυμένη με πορφύρα και βυσσινί, και επιχρυσωμένη με χρυσάφι, και πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια, έχοντας στο χέρι της ένα χρυσό ποτήρι, γεμάτο από την ασχήμια και τη βρωμιά της πορνείας της. Και στο κεφάλι του είναι γραμμένο: Μυστήριο, μεγάλη Βαβυλωνία, μητέρα της πορνείας και των άσχημων πραγμάτων της γης».

Αν αυτή η περιγραφή μεταφερθεί στην εποχή μας, αναμφίβολα θα δούμε αυτή την χώρα που δικαίως ονομάστηκε Μέγας Σατανάς από τον Αγιατολάχ Χομεϊνί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μεγάλη πόρνη και τα μεγάλα νερά σε αυτό το απόσπασμα δείχνουν τη θαλασσοκρατική ουσία αυτής της Σατανικής γης. Πολλά έθνη και ηγέτες συνεργάζονται οικειοθελώς με τις Ηνωμένες Πολιτείες, υποκύπτοντας στην καταστροφική επιρροή τους. Μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε την αναφορά των βασιλιάδων κυριολεκτικά - εξάλλου, ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς μπάτλερ στη Δυτική Ασία είναι οι πλουτοκρατικές μοναρχίες από τον Περσικό Κόλπο, που χτίζουν γυάλινα σπίτια στο όνομα της υπερηφάνειάς τους, ενώ καταδικάζουν τους Υεμενίτες σε πείνα και θάνατο, βομβαρδισμούς σε σπίτια, σχολεία και νοσοκομεία. 

Οι μοναρχίες του Κόλπου είναι ένα από τα κύρια εργαλεία για την Αμερικανική επιθετικότητα στην περιοχή - το 2003, οι βάσεις των Γιάνκηδων στο Κουβέιτ και τη Σαουδική Αραβία χρησιμοποιήθηκαν για την εισβολή στο Ιράκ και όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, διάφορα βασίλεια και εμιράτα ήταν μεταξύ των βασικών χορηγών τρομοκρατών που πολεμούν ενάντια στη νόμιμη εξουσία του Προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, που διαπράττουν εγκλήματα κατά του χριστιανικού (και σιιτικού) πληθυσμού. Το κρασί της πορνείας και το χρυσό ποτήρι γεμάτο με αυτό αντικατοπτρίζουν καλύτερα τον χαρακτήρα της σύγχρονης αμερικανικής ποπ κουλτούρας - που δηλητηριάζει το μυαλό μας με ατομικισμό, υλισμό, ασέβεια και ασέβεια - που στάζει από όλες τις πλευρές και δηλητηριάζει τις ψυχές των θυμάτων της. Τα τιμαλφή που φορά η Βαβυλωνιακή πόρνη είναι πλούτη που λεηλατήθηκαν από τους κατακτημένους λαούς.

Το θηρίο στο οποίο καβαλάει η πόρνη, καθισμένη δίπλα στα μεγάλα νερά, είναι διάφορες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, «αμυντικές συμμαχίες» με τις ΗΠΑ: ΝΑΤΟ, ο αραβικός συνασπισμός που επιτέθηκε στην Υεμένη, οι Σιωνιστές που ληστεύουν τους Παλαιστίνιους από τη γη τους.

Ο Άγιος Ιωάννης λέει ότι σε όραμα είδε «μια γυναίκα μεθυσμένη από αίμα». Μεταφράζοντας αυτό το απόσπασμα στα σημερινά γεγονότα, είναι το αίμα όλων των αντιπάλων της ηγεμονίας αυτής της πόρνης. Είναι το αίμα των αδελφών μας και των συντρόφων μας, είναι το αίμα του λαού της Υεμένης και των Παλαιστινίων, των κατοίκων της Δρέσδης και του Βελιγραδίου, που σκοτώθηκαν όλοι στο δικό τους έδαφος σε επιθετικούς πολέμους που διεξάγονται από μπράβους Γιάνκηδες. Είναι το αίμα όλων εκείνων εναντίον των οποίων ο Λευκός Οίκος τους αφήνει να λιμοκτονήσουν. Είναι το αίμα κάθε παιδιού από τη Συρία που δολοφονήθηκε από τους μισθοφόρους Γιάνκηδες. 

Κάθε Παστούν που δολοφονήθηκε στον αμερικανικό βομβαρδισμό του χωριού του. Το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων, των οποίων τα ονόματα δεν θα μάθουμε ποτέ, και το αίμα εκείνων των ανθρώπων που μετά το θάνατό τους θρηνούν τα έθνη και ολόκληρο τον κόσμο. Στην αλαζονεία της, η Αμερική ένιωσε ότι μπορούσε να σκοτώσει οποιονδήποτε οπουδήποτε με βάση τις κατηγορίες για «τρομοκρατία» και την ανησυχία για τις ζωές των στρατιωτών της.

Ξέρουμε όμως ότι ο Θεός, η αλήθεια και το φως είναι με το μέρος μας. Μπορούν να μας επιτεθούν, να γελοιοποιήσουν τις παραδόσεις μας, να κλέψουν τους φυσικούς μας πόρους, να κυβερνήσουν με τις μαριονέτες τους. Μέχρι που κάποια στιγμή θα ξημερώσει και αυτά τα αιμοδιψή θηρία θα καούν στις ακτίνες του Θείου φωτός. Θα τους πετάξουμε έξω από τις χώρες μας, θα τους πάρουμε ότι έχουν κλέψει τόσο καιρό, θα καταλάβουμε τις φωλιές των κατασκόπων, όπως έκαναν οι Ιρανοί φοιτητές την αξέχαστη μέρα της 4ης Νοεμβρίου 1979. 

Θα τους διώξουμε από την ψυχή, το μυαλό και τις χώρες μας. θα τους πετάξουμε έξω από τη Βαρσοβία και τη Βουδαπέστη, από τη Ρώμη και την Αθήνα, από το αυτοκρατορικό Άαχεν και το βασιλικό Παρίσι, από τη Σεούλ και το Τόκιο. Και αυτή η πόρνη που ήπιε το αίμα των αδελφών μας, αυτός ο Μεγάλος Σατανάς που μας λέει ότι δεν υπάρχει θέση για εμάς στον κόσμο του, θα μπορέσει να καταβροχθίσει τον εαυτό του μόνο από μέσα, έχοντας επίγνωση της ανικανότητας του. Αυτό είναι το μήνυμα, μετά από περισσότερα από 40 χρόνια, για όλους εμάς.

Αποκλειστικό: συνέντευξη με έναν Αυτόνομο Έλληνα N.S. Headbanger που βρέθηκε στο Asgardsrei festival (NSBM) του Κιέβου της Ουκρανίας

Αυτόνομοι - Αθήνα

«Καλούμε τον Ουκρανικό λαό να αντισταθεί με οποιοδήποτε μέσο για την πατρίδα του και την Ευρώπη των εθνών. Δυστυχώς και οι δύο πλευρές είναι ξένων συμφερόντων, όπως ανέκαθεν στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Μας εμπνέει η αντίσταση των αδελφών μας, Ουκρανών, διότι παρόλο που γνωρίζουν το αποτέλεσμα της διαμάχης, προτίμησαν να σηκώσουν τα όπλα και να πολεμήσουν. Δεν είμαστε με κανέναν ούτε Ρωσία ούτε Αμερική. Είμαστε με τον Ουκρανικό λαό και τις δυνάμεις της Εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης Azov που αντιστέκεται μέχρι εσχάτων»

Για μια ελεύθερη Ουκρανία.

Για μια ελεύθερη Ευρώπη.

ΕΝΕΘ - Θεσσαλονίκη

Πρόσφατη παρέμβαση Αυτόνομων στην Αθήνα

Στις ερωτήσεις απάντησε ο Militant X τον οποίο ευχαριστούμε για τον χρόνο του.

Τι δηλώνεις σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο;

Με εμπνέουν πολλά πολλά κινήματα και καθεστώτα τόσο του παρελθόντος, όσο και του σήμερα. Φασισμός, Εθνικοσοσιαλισμός, Ταυτοτισμός, ακόμα και η Σιδηρά Φρουρά του Cornelius Contreanu, παρόλα αυτά δεν ταυτίζομαι με κανένα από τα παραπάνω απόλυτα, οπότε η απάντηση μου στην ερώτηση ποικίλει. Αν με ρωτήσει κάποιος ριζοσπάστης  του «χώρου» θα απαντήσω εθνικιστής που καλύπτει μεγάλο μέρος των παραπάνω, αν πάλι με ρωτούσε ένας ακροδεξιός ή αστός, θα του απαντούσα Φασίστας για να καταλάβει πως δεν είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο.

Πόσες φορές έχεις επισκεφτεί την Ουκρανία και σε ποια φεστιβάλ τα οποία εκτός από μουσική περιλαμβάνουν αθλητικούς αγώνες και ομιλίες;

Δυο φορές, στο Asgardsrei festival στο Κίεβο.

Πως είδες την οργάνωση και την προσέλευση της Ευρωπαϊκής νεολαίας στις μουσικές εκδηλώσεις;

Η προσέλευση των Ευρωπαίων ήταν σε επίπεδο παρέας και όχι οργανωμένη, παρ όλα αυτά ήταν μεγάλη. Το 2017 είχε γύρω στα 1.200 άτομα και το 2018 1.800, στη συντριπτική πλειοψηφία άτομα απ το εξωτερικό. Η μόνη οργανωμένη κίνηση ήταν από το Γερμανικό «Der III Weg» όπου η νεολαία είχε δικό της stand με είδη ένδυσης του κινήματος τους και τα μέλη της ήταν ομοιόμορφα ντυμένα. Επίσης υπήρχε μία παρέα εφήβων με στρατιωτική περιβολή, λάβαρα και full face που δεν έβγαζαν πουθενά (τους πετύχαμε μες στη πόλη του Κιέβου με skull face) φερόμενοι ως μέλη της «Atom Waffen».

Ποια ελληνικά συγκροτήματα έλαβαν μέρος και ποια η υποδοχή του κοινού;

To 2017 είχαν παίξει οι «Naer Mataron» και το 2018 οι «Der Sturmer» (σ.σ. το 2019 συμμετείχαν τα ελληνικά συγκροτήματα «Wodulf» και «Stutthof»). Στους πρώτους το κοινό έδειξε ενδιαφέρον αλλά δεν υπήρχε έντονος ενθουσιασμός, mosh pit, wall of death κλπ δεν υπήρξαν, ίσως έπαιξε ρόλο το γεγονός πως παρουσίασαν από τις τελευταίες δισκογραφικές δουλειές που το γύρισαν στο death που σε αντίθεση με τις παλαιότερες δουλειές δεν έχουν ιδιαίτερη απήχηση. Μόνο ένα κομμάτι έπαιξαν από τα παλιά τους. Στους «Der Sturmer» από την άλλη έγινε ΚΟΛΑΣΗ. Απ τις πιο δυναμικές και χαοτικές στιγμές που χω ζήσει σαν μεταλάς, ξύλο, στρίμωγμα, έκσταση. Λάβαρα με Σβάστικες να κραδαίνονται σε σφιγμένες γροθιές και ένα πρωτόγονο μίσος να βγαίνει ανεξέλεγκτο από τις καρδιές των οπαδών. Δεν θυμάμαι πολλές φορές να χω ζήσει σαν αυτή και έχω πάει σε πολλά λάιβ σε Ελλάδα και εξωτερικό.

 Σύνδεσμος για τον αιφνίδιο θάνατο του Ισιδώρου aka Hjarulv Henker του συγκροτήματος «Der Sturmer»

Ποια η άποψη σου για την πολιτικοστρατιωτική κίνηση Azov;

Έχουμε πολλά να μάθουμε από τους αγωνιστές της. Οργάνωση, δομές, αγωνιστικό πνεύμα ακόμα και real politik. Ένα ιδιαίτερο είδος εθνικοσοσιαλισμού, περισσότερο «σοβινιστικό» θα έλεγα που μιλάει στο παρόν και έχει απήχηση από τη νεολαία. Αθλητισμός, φεστιβάλ, επιμόρφωση, δραστηριότητες, δράσεις, όλες οι δομές που όταν τις είδα δεν πίστευα στα μάτια μου, πρέπει η Azov ξεκάθαρα να μελετηθεί και στο μέλλον να γίνουν πιο εκτεταμένες επαφές διότι έχουμε πολλά να μάθουμε από τους Ουκρανούς.

Ποια η στάση των Ουκρανών συναγωνιστών απέναντι στην ελληνική εκπροσώπηση;

Η συναγωνίστρια Olena ήταν από τα πιο θερμά και εξυπηρετικά που χω γνωρίσει, διότι δυο φορές είχαν θέματα κατά την παραμονή τους συναγωνιστές και αμέσως βοήθησε με το παραπάνω. Επίσης πρόκειται για μια μυημένη στη φιλοσοφία, εξαιρετικά διαβασμένος άνθρωπος, αξιόλογος και με βαθιά αγάπη για την Αρχαία Ελλάδα, το βραχύ χρονικό διάστημα που μπορούσε να έχει λογαριασμούς σε social media διότι ως γνωστόν ο αλγόριθμος τα έριχνε, διατυμπάνιζε ότι εμπνέεται από τη Θεά Αθηνά, έκανε προφανώς και ανάλογες αναρτήσεις και έγραφε σχετικά άρθρα.

Τι σημαίνει για σένα NSBM;

Το NSBM είναι μία σύγχρονη επανάσταση, ότι πιο αιρετικό υπάρχει στη μουσική αυτή τη στιγμή. Εκεί ο Αγώνας, η Πίστη και η Κοσμοθέαση μετουσιώνονται σε κάτι διαφορετικό, με διαφορετικές μορφές κάθε φορά. Άλλοτε με volk στοιχεία συναντούν τα στοιχεία της παράδοσης, άλλες φορές πάλι μέσα από πιο ατμοσφαιρικό ήχο έρχεται πιο κοντά στο Νιτσεϊκό η Εβολιανό στοιχείο. Από την άλλη έχουμε τα πιο μεσαιωνικά, βάρβαρα κομμάτια του ψυχισμού μας να βγαίνουν με έναν μονοκόμματο, ξερό ήχο. Νιτσεϊκό μίσος και φυλετισμός στην πιο αγνή τους μορφή. 

Η Γαλλική σκηνή του είδους που χαρακτηρίζεται από prog και avant garde εκφράζει την θλίψη και την απαισιοδοξία που μας έχει γεμίσει ο Σύγχρονος Κόσμος ενώ τα πιο militant σχήματα με τους χαρακτηριστικούς νεωτερισμούς, μας προσγειώνουν στους πολέμους του σήμερα. Αγώνες που δίνονται με γροθιές, με μαχαίρια,  με αυτόματα  και αντιαρματικά σε πεζοδρόμια, πλατείες και κάθε λογής πεδίου μάχης. Είναι τόσο πολυδιάστατο το NSBM όσο είναι το Black Metal, ο αγώνας και η ζωή του κάθε ακτιβιστή της Ζωής.

Ποια η άποψη σου για την μουσικοπολιτική μπροσούρα που είχαμε εκδώσει για το NSBM και η οποία εξαντλήθηκε δυο φορές;

Λίγο «περίπλοκη» για όσους δεν έχουν ιδέα από το είδος, περισσότερο για δυνατούς λύτες θα το χαρακτήριζα και μυημένους. Το διάβασα ευχάριστα πάντως και χάρηκα για την πρωτοβουλία.

Ποιο το μήνυμα σου προς τους υποστηρικτές, εχθρούς αλλά και ουδέτερους του «χώρου» απέναντι στους Ουκρανούς «φασίστες»;

Προτρέπω τους υποστηρικτές να παραδειγματιστούν από το θάρρος και την αποφασιστικότητα τους. Σύγχρονοι ήρωες στο πιο αντι-ηρωικό παρόν. Οι υπόλοιποι με αφήνουν παγερά αδιάφορο.

Στρατευμένη Μουσική: η αποκλειστική συνέντευξη του Aleksey Thuleseeker των M8L8TH στο περιοδικό «Αντεπίθεση» τεύχος 07 Μάρτιος - Απρίλιος 2019 (.pdf)

Αρχίζει η σύγχρονη προπαγάνδα στα Ευρωπαϊκά Έθνη: άρθρο του Gabriele Adinolfi, ενός εκ των ιδρυτών της «Τρίτης Θέσης»

Στις 12 Μαρτίου, πριν από 35 χρόνια, γεννήθηκε στην Ευρώπη ο πρώτος συντονισμός μεταξύ των εθνικών επαναστατικών κινημάτων προσανατολισμένων στην Τρίτη Θέση, μέρος της οποίας ήμουν κι εγώ.

Επιλέξαμε αυτήν την ημερομηνία για να ξεκινήσουμε σήμερα τον συντονισμό του Euronet που σκοπεύει να διαδώσει τις σκέψεις μας σε πολλές γλώσσες στα έθνη της Ευρώπης.

link

Η στιγμή είναι λεπτή γιατί η Ευρώπη είναι ένα θέατρο πολέμου και είναι λεία των επιπτώσεων της πανδημίας στην οικονομία.

Το έργο μας δεν είναι εύκολο. Η Ευρώπη διαβρώνεται εσωτερικά από τον δημογραφικό χειμώνα, από τη δύναμη των λόμπι και από μια αυτοκτονική ιδεολογία που είναι ένα είδος πνευματικού aids, κόρη της Σχολής της Φρανκφούρτης. Στο διεθνές παιχνίδι, η Ευρώπη έχει μόνο οικονομική ισχύ αλλά πνίγεται στρατιωτικά από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα, την Τουρκία και τη Μεγάλη Βρετανία.

Η Ευρώπη εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από άλλες ηπείρους και οι προσπάθειές της για ανάκαμψη ματαιώνονται παντού. Στην Αφρική από Αμερικανούς, Κινέζους, Ρώσους και Τούρκους. Στον Ινδο-Ειρηνικό, μαζί με την Ιαπωνία, μόνο η Ευρώπη βάζει εμπόδια στο τιμόνι των  Αμερικανών που θέλουν να ξεκινήσουν μια νέα Γιάλτα με το Πεκίνο.

Εν τω μεταξύ, το κόστος του πετρελαίου και του φυσικού αερίου κινδυνεύει να γονατίσει οριστικά την ανάκαμψή μας, κάτι που απειλείται και από άλλες σημαντικές αιτίες, όπως η έλλειψη σιταριού που οι Κινέζοι παίρνουν τα χέρια τους παντού και μας το αρπάζουν συνεχώς.

Έχουμε και την παρακμή του σιδήρου και του χάλυβα και την «οικολογική» καθυστέρηση στην πυρηνική ενέργεια.

Σε αυτή την επικίνδυνη κατάσταση έχουμε τη Μεγάλη Επαναφορά με την έναρξη της Ατζέντας 2030.

Χάρη στην τεχνολογία, η κοινωνία μας βρίσκεται στο δρόμο της τυραννίας.

Σε αυτό το πλαίσιο καλούμαστε να ταρακουνήσουμε τον εαυτό μας και να δράσουμε για να αφυπνίσουμε μυαλά και κυρίως πνεύματα για μια νέα πνευματική ανδρεία και για ένα οργανικό και κοινωνικό όραμα της πολιτικής.

Πρέπει και θέλουμε να το κάνουμε στο όνομα της κοινής μας ρίζας, στο όνομα των λαών μας, σε ένα ευρωπαϊκό αυτοκρατορικό όραμα.

Είναι ένα μακρύ και δύσκολο έργο, αλλά είναι δικό μας.

Δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί που αναζητούν αλλού τη σωτηρία, δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί που δεν νιώθουν πια ότι ανήκουν στη γη τους και στον λαό τους και ψάχνουν έναν σωτήρα απ’ έξω, όποιος κι αν είναι αυτός.

Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανταγωνιστές, γιατί έχουμε ένα ριζοσπαστικό ή επαναστατικό όραμα για την πολιτική και όχι έναν χαμένο και αγανακτισμένο εξτρεμισμό που αφήνουμε στους ηττημένους και τους αστούς.

Δεν μας ενδιαφέρουν αυτοί που περιμένουν θαυματουργή βοήθεια που έρχονται από άλλο μέρος εκτός της Ευρώπης και δεν εξαρτώνται από εμάς.

Με αυτή τη νοοτροπία θέλουμε να δράσουμε, στην πολιτική, στη μεταπολιτική και στην καθημερινότητα.

Και με αυτή τη νοοτροπία αναλύουμε τι γίνεται και θα το προπαγανδίσουμε.

Ας ξεκινήσουμε φέτος στις 12 Μαρτίου.

Όπου υπάρχει θέληση υπάρχει τρόπος και έχουμε τη θέληση.

Gabriele Adinolfi

πηγή

Beyond the Ruins || 224 || Με τον Άρη στην εμπόλεμη ζώνη της Ουκρανίας

 

«Το βιβλίο του Drieu La Rochelle είναι μία κλήση αφύπνισης ενάντια στην τεμπελιά μας» - εισαγωγικό σημείωμα του μεταφραστή Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Υπάρχει ένα φάντασμα που τριγυρνά στα καλά σαλόνια της σύγχρονης πολιτικής και λογοτεχνικής κουλτούρας των «φωτισμένων» και των προοδευτικών: αυτό του Drieu La Rochelle.

Και δεν είναι το μόνο αλλά υπάρχουν και άλλα παρόμοια με αυτό, όπως του Ezra Pound, του Céline, του Ernst Jünger, του Robert Brasillach, του Knut Hamsun, του Mario Appelius, του Maurice Bardèche, ακόμα και του Krasnov των Κοζάκων του Ντον, που είχε γράψει μια σειρά από εξαιρετικά δημοφιλή μυθιστορήματα για την τσαρική Ρωσία και την έλευση του μπολσεβικισμού και που πυροβολήθηκε σε μια κοιλάδα, στις αρχές του Μαΐου 1945. Για να μιλήσουμε μόνο για τους συγγραφείς, διότι αν τότε διευρύνουμε το βλέμμα μας στη φιλοσοφία, συναντάμε ακόμη πιο εμφανή και ντροπιαστικά φαντάσματα, όπως αυτό του Martin Heidegger, του Evola μέχρι αυτό του Giovanni Gentile.

Οι παραπάνω κύριοι έκαναν τις πολιτικές και ηθικές τους επιλογές, καθώς και αυτές τις καλλιτεχνικές και πνευματικές, παίρνοντας το ρίσκο να αμφισβητήσουν τη φυλακή ή το εκτελεστικό απόσπασμα, για να καταθέσουν την πίστη τους στις αξίες του πολιτισμού και την απαθή αγάπη τους για την Αλήθεια. Μόλις τα τελευταία χρόνια φαίνεται δυνατό να γίνεται μια αληθινή κουβέντα σχετικά με τους προσανατολισμούς του ευρωπαϊκού πολιτισμού μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων και στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια του δεύτερου. Η προσέγγιση με μυαλό απαλλαγμένο από προκαταλήψεις για τα προβλήματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού μεταξύ της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου και των χρόνων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, θα δώσει σε κάποιον την δυνατότητα να καταλάβει γιατί άνδρες του διαμετρήματος των Drieu la Rochelle, Hamsun, Pound, Céline, αποφάσισαν να πάρουν το μέρος της σβάστικας, παρόλο που γνώριζαν την τεράστια ευθύνη που αναλάμβαναν με αυτόν τον τρόπο.

Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη είχε τότε λίγους, πολύ λίγους αληθινούς ανθρώπους του πολιτισμού. Από την άλλη πλευρά, ξεχείλισε από τρελούς και χονδροειδείς «διανοούμενους», όλοι εξίσου προκατειλημμένοι, όλοι εξίσου σημαιοφόροι πολλών μικροπρεπειών και ορκισμένων εχθρών της Αλήθειας και της Ηθικής. Όλοι ανυπόμονοι και πρόθυμοι να βάλουν φωτιά στον Πολιτισμό μας, το συντομότερο δυνατό, να καταστρέψουν τον παλιό κόσμο και να δουν τον νέο να προκύπτει, χωρίς να έχουν την παραμικρή συγκεκριμένη ιδέα για το πώς θα τον χτίσουν, παρά μόνο να χρησιμοποιήσουν την μίζερη, κενή φόρμουλα της δεξιάς και της αριστεράς. Αλλά όλα αυτά με τρόπο «επαναστατικό», γιατί όλα μαγεμένα από τη λεπτή γοητεία της επανάστασης, της δήθεν επανάστασης, η οποία, από το 1879 και μετά, είχε γίνει το νέο Ευαγγέλιο της ιστορίας.

Υπάρχουν στην ζωή επιλογές που δεν συγχωρούνται, που αποδίδουν στον συγγραφέα τους το αέναο «damnatio memoriae», ανεξάρτητα από την αξία του χαρακτήρα και όλων όσων μπορεί να είπε ή έκανε αξιοσημείωτα, πριν πραγματοποιήσει μια τέτοια συγκεκριμένη επιλογή. Αυτή λοιπόν, είναι σίγουρα η περίπτωση του συγγραφέα Pierre Drieu La Rochelle.

Συγγραφέας οποίος, παρά την αναμφισβήτητη λογοτεχνική του αξία και τη σημασία ορισμένων πολιτικών του διαισθήσεων στην περίοδο μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων, λόγω του γεγονότος ότι εντάχθηκε στο Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα του πρώην κομμουνιστή Jacques Doriot και έχοντας μοιραστεί την συνεργασία κατά τη γερμανική κατοχή της Γαλλίας, εκδιώχθηκε για πάντα από τα σαλόνια του ευρωπαϊκού πνεύματος. Επίσης υπέστη τη συστηματική αφαίρεση των αξιών του, ως πεπεισμένου φιλοευρωπαίου, ενός ευρωπαϊστή, όταν η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης ήταν μια σπάνια εξαίρεση στον κανόνα του ενιαίου τοπίου των στενών και στείρων εθνικισμών:

«Η Ευρώπη είναι τόσο ανάγκη να δημιουργηθεί, όσο είναι ανάγκη να αναπνεύσει κάποιος για να μην πεθάνει. Πρέπει να φτιάξουμε την Ευρώπη αν δεν θέλουμε να ενεργούμε ως μπολσεβίκοι της άκρας αριστεράς ή της ακροδεξιάς, εάν δεν θέλουμε να σηκώσουμε ένα τεράστιο διακύβευμα στο οποίο θα καεί όλος ο πολιτισμός, η ελπίδα και η ανθρώπινη τιμή μέσα σε 20 χρόνια. Πρέπει να οικοδομήσουμε την Ευρώπη αν θέλουμε ο Άνθρωπος να μη χάσει ούτε την απλή ανάμνηση αυτής της όμορφης θεωρίας των ιδεών σε έναν νέο κατακλυσμό που συνιστά στον νοητικό μας ορίζοντα τη σειρά των ιστορικών περιπετειών των εθνών. Χρειάζεται μια αρκετά μεγάλη και υπέροχη πλατφόρμα για να στηρίξει την κιβωτό της ανθρώπινης παράδοσης, η οποία κινδυνεύει να θρυμματιστεί και να γίνει κομμάτια.»

Ποιος ήταν όμως ο Pierre Drieu La Rochelle, πριν μεταστραφεί στον φασισμό, το 1934, και προτού συμφωνήσει να συνεργαστεί με τους Γερμανούς στην κατεχόμενη Γαλλία, σε σημείο να έχει και τη διεύθυνση της πολύ διάσημης «Nouvelle Revue Française»;

Εδώ, δεν είναι τόσο η βιογραφία του που μας ενδιαφέρει (διαθέσιμη άλλωστε σε οποιοδήποτε κείμενο της γαλλικής λογοτεχνίας και στο διαδίκτυο), όσο η πνευματική του διαδρομή που τον οδήγησε να αποτελέσει μια σπάνια και ευτυχισμένη εξαίρεση στο πανόραμα της δεκαετίας του ’20 και του ’30, να υποστηρίξει την υπόθεση μιας Ευρωπαϊκής Ενότητας και να απορροφήσει και να ανασυνθέσει τους εξοργισμένους και αντικρουόμενους εθνικισμούς.

Το πρώτο σημαντικό γεγονός είναι η συμμετοχή του στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, από την αρχή μέχρι το τέλος (συμπεριλαμβανομένων τριών πληγών, δύο εκ των οποίων μόνο το 1914). Πήγε εκεί με ενθουσιασμό, όπως και τόσοι άλλοι νέοι της αστικής τάξης, όχι μόνο, τάξης, Γάλλοι αλλά και Γερμανοί, Ρώσοι, Αυστριακοί, Ιταλοί. Επέστρεψε όμως τραυματισμένος και κυρίως αηδιασμένος. Είχε ονειρευτεί έναν ηρωικό πόλεμο και βρέθηκε ριγμένος σε ένα μακελειό βιομηχανικού τύπου, όπου η τελική νίκη δεν πήγε στον πιο τολμηρό ή τον πιο θαρραλέο, αλλά σε αυτόν που είχε το πιο ισχυρό βιομηχανικό και οικονομικό σύστημα πίσω του.

Ο ειρηνισμός του Drieu La Rochelle, επομένως, δεν προέκυψε από ηθικούς λόγους, αλλά, κατά μια έννοια, από αισθητικούς. Ενθουσιώδης αναγνώστης, από τα πρώτα του χρόνια, του νιτσεϊκού «Ζαρατούστρα», και επομένως εχθρός της μετριότητας και της ανωνυμίας της μαζικής κοινωνίας, είδε στον σύγχρονο πόλεμο όχι την άρνηση, αλλά τον θρίαμβο αυτής της μετριότητας και αυτής της ανωνυμίας, επομένως κάτι άσεμνο και ανόητα βάναυσο.

Το δεύτερο σημαντικό γεγονός είναι η σαφήνεια με την οποία κατάλαβε ότι, από το 1919, η Ευρώπη είχε χάσει τον πρωταρχικό της ρόλο στη σκηνή της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας, προς όφελος των αυτοκρατορικών δυνάμεων «ηπειρωτικού» τύπου: Τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ρωσία, και με μια προοπτική μακρινή την Κίνα και την Ινδία. Ενώπιον πολλών διανοουμένων και πολλών πολιτικών, κατάλαβε ότι καμία ευρωπαϊκή χώρα -εκτός ίσως από τη Μεγάλη Βρετανία λόγω της τεράστιας αποικιακής αυτοκρατορίας της- δεν θα μπορούσε μακροπρόθεσμα, να αντισταθεί σε αυτούς τους γίγαντες.

ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ

Αυτό το βιβλίο θέλει να προσφέρει μια ακτινογραφία του έργου του, της έντασης και της φιγούρας του: από την νορμανδική καταγωγή μέχρι τη συμβολή του στον Μεγάλο Πόλεμο, από τη λαμπρή παριζιάνικη ζωή στην ακμάζουσα λογοτεχνική δραστηριότητα, περνώντας από τη Συνεργασία, την παγανιστική θρησκευτικότητα και την τελική αυτοκτονία.

Μια δυνατή και πολύ επίκαιρη συνεισφορά, της οποίας η προειδοποίηση βρίσκεται πέρα από το χώρο και το χρόνο. Άλλωστε στην ιδεολογική του κληρονομιά, που αναφέρεται στο συγκεκριμένο βιβλίο, περιγράφει τα πάντα. Τολμά να κρίνει, να συγκρίνει, να ανατρέψει πολλά ιδεολογικά ταμπού… που για δεκαετίες παρέμειναν ίδια.

Για πρώτη φορά στην γλώσσα μας λοιπόν θα διαβάσουμε και θα μελετήσουμε τις πολιτικές σκέψεις της ιδιαίτερης αυτής προσωπικότητας.

Επομένως, ακόμη και η υπέρβασή του στον εθνικισμό -τον οποίο πίστευε με πάθος- δεν βασίζεται σε ανθρωπιστικό σκεπτικό, αλλά στη «Realpolitik». Ακριβώς όπως ο Μακιαβέλι που έβλεπε ξεκάθαρα ότι τα ιταλικά περιφερειακά κράτη δεν θα μπορούσαν να αντέξουν την πρόκληση των εθνικών μοναρχιών της Γαλλίας και της Ισπανίας, εάν δεν είχαν μεταρρυθμιστεί από πάνω προς τα κάτω. Με τον ίδιο τρόπο ο Drieu La Rochelle είδε ότι τα ευρωπαϊκά κράτη θα είχαν απορριφτεί από το παιχνίδι των μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων αν δεν είχαν καταφέρει να εγκαταλείψουν το εμπόδιο του εθνικισμού και δεν είχαν δημιουργήσει μια ομοσπονδιακή ένωση.

Ο Pierre Drieu La Rochelle ήταν ένας από εκείνους που αναζητούσαν νέους τρόπους, νέα μονοπάτια. Είδε ότι οι άνδρες δεν είχαν πλέον αξίες, αλλά επιδίωκαν σκοπούς, που δεν αναγνώριζαν πια μυστήρια, αλλά μόνο προβλήματα, που εξακολουθούσαν να αυταπατούνται ότι μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την κρίση με τα παλιά και άθλια εργαλεία που ανέπτυξε ο Διαφωτισμός. Εργαλεία όπως η τυφλή πίστη στη λογική και η ανύψωση των δογμάτων της στο ρόλο της νέας θρησκείας της ανθρωπότητας.

Πίστευε ότι είδε μια αναλαμπή, να ώστε βρει έναν ορίζοντα ελπίδας στην εκ νέου ανακάλυψη της παράδοσης, μέσω της εγκαθίδρυσης μιας νέας τάξης πραγμάτων, η οποία, θα απέρριπτε τον ολοκληρωτισμό των Ιακωβίνων που είναι ένα είδος μαρξιστικής μήτρας. Ταυτόχρονα είδε την καταναλωτική ισοπέδωση, είδος μιας καπιταλιστικής μήτρας. Και τα δυο αυτά είναι για τον ίδιον, αποτελούν τους γιους του υλισμού του 19ου αιώνα.

Ονειρευόταν κατά μία έννοια, όπως ο John Ruskin και ο William Morris πριν από αυτόν - αν και σε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτιστικό και πολιτικό πλαίσιο - μια κοινωνία στην οποία οι Ευρωπαίοι θα αισθάνονταν περήφανοι που δεν θα δημιουργούσαν πάντα νέες μηχανές, αλλά θα έφτιαχναν κάτι ευγενές και όμορφο, όπως είχαν κάνει οι πρόγονοι τους με τους γοτθικούς καθεδρικούς ναούς και τα μεγαλειώδη μνημεία της Αρχαιότητας. Αναμφίβολα προκάλεσε μια τρομερή σύγχυση και πολλές αντιδράσεις. Συνδύασε τα SS με ιππότες του ιδεώδους, ακόμη και ενός κομμουνιστικού ιδεώδους. Δηλαδή ενός ιδεώδους ισότητας, όχι όπως έκαναν οι μαρξιστές, αλλά από ηθικής άποψης, ως υπεράσπιση των πιο αδύναμων από την αρπαγή και τον εγωισμό των ισχυρότερων, δηλαδή των πλουσιότερων, όπως ξεδιάντροπα συμβαίνει στον άγριο καπιταλισμό. Και η τραγική κρίση του 1929 είχε προειδοποιήσει οδυνηρά να μην τρέφουμε αυταπάτες για αυτό το μοντέλο κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης.

Άντρες σαν τον Drieu αξίζουν σεβασμό. Είναι επίσης εύκολο να πει κάποιος σήμερα ότι έκαναν λάθος. Αλλά ήταν θυελλώδη χρόνια, ήταν τρομερά χρόνια και ακόμη και εκείνοι με καλή όραση και πνεύμα σήμερα μερικές φορές δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Καθισμένοι αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα, σήμερα, είναι εύκολο και να κρίνουνε , αλλά το να ζεις στην καρδιά μιας καταιγίδας είναι άλλο πράγμα. Και οι άντρες που είχαν πολλά να ζήσουν στην καρδιά αυτής της καταιγίδας αξίζουν σεβασμό, ακόμα κι αν δεν είδαν τη στέρεη γη στην οποία έψαχναν να βάλουν το πόδι τους.

Μερικοί από αυτούς τους διανοούμενους, όπως ο Julius Evola, γοητεύτηκαν από μια αδύνατη αποκατάσταση της ειδωλολατρίας και ένιωσαν ότι έπρεπε να πολεμήσουν ότι ήταν χριστιανικό στην ευρωπαϊκή κοινωνία, προσπαθώντας να ξυπνήσουν με τον τρόπο τους τα κοιμώμενα και ναρκωμένα πνεύματα. Είχαν εντοπίσει τα τεράστια σφάλματα της Εκκλησίας και την άψογη συνεργασία της κυρίως με την δεξιά καθώς και τον προκλητικό παρεμβατισμό της για ιδίο όφελος και όχι για προστασία του λαού.

Επίσης ο Drieu la Rochelle υπέστη, εν μέρει, αυτή τη γοητεία και αυτόν τον πειρασμό. Ο νατουραλιστικός βιταλισμός του, ο νιτσεϊσμός του τον οδήγησαν προς αυτή την κατεύθυνση καθώς και η «ρατσιστική» και πολεμική αντίληψή του, ασυμβίβαστη, σε τελική ανάλυση, με τη χριστιανική ηθική της πραότητας και της συγχώρεσης των αδικημάτων.

Αγαπούσε τους καθεδρικούς ναούς, αλλά χωρίς το πνεύμα των καθεδρικών ναών. Αγαπούσε τον πολιτισμό που είχε συλλάβει την εργασία όχι όμως ως άγριο ανταγωνισμό και συσσώρευση κεφαλαίου, αλλά ως αγάπη για την καλή δουλειά και τον έντιμο επαγγελματισμό. Με άλλα λόγια, αγάπησε αυτό που το χριστιανικό πνεύμα είχε χτίσει και συντηρήσει, περισσότερο στην ατομική σφαίρα παρά στην κοινωνική, όπως και στην υλική και στην πνευματική.

Ο Drieu La Rochelle ήταν ένας συγγραφέας, ένας άνθρωπος μιας ευφυΐας και μιας συνοχής, έκανε τις επιλογές που έκανε, πήρε τις αποφάσεις που πήρε, σε ένα από τα πιο δραματικά σενάρια της Ευρωπαϊκής Ιστορίας. Τα προβλήματα τα οποία συνάντησε, κλειστά σε ένα δραματικό αδιέξοδο, είναι και δικά μας: είναι της κοινωνίας μας, της Ευρώπης μας, είναι του κόσμου μας.

Η αυτοκτονία του πιστεύω ότι ήταν λάθος, πρώτα σε πνευματικό επίπεδο πριν πριν από το ηθικό. Εάν οι πιο προετοιμασμένοι και ευαίσθητοι άνθρωποι του πολιτισμού μας αποκλειστούν από μόνοι τους, τότε θα είναι πραγματικά δύσκολο να οικοδομήσουμε μια Ευρώπη που διακινείται λαθραία σήμερα από την κυρίαρχη κουλτούρα του μαζανθρώπου και των διεθνών τοκογλύφων.

Το μήνυμα του Drieu La Rochelle είναι μια κλήση αφύπνισης ενάντια στην τεμπελιά μας, είναι μια ισχυρή υπενθύμιση του αισθήματος της ατομικής ευθύνης. Είναι ένα πολεμικό δαχτυλίδι για γενναιόδωρες ψυχές, για τους «καλύτερους» με την ετυμολογική έννοια της λέξης, ώστε να πάρουν μια καμπή, μια αλλαγή πορείας. Με αυτόν το τρόπο η παγκόσμια κρίση της οποίας είμαστε πρωταγωνιστές και άμεσα θύματα, θα βρει μια απάντηση αντάξια των ελεύθερων ανδρών και όχι των σκλάβων που ντύνονται με την πολιτική της εξουσίας, που αποτελείται από «άρτο και θεάματα» σε μια τεχνολογική εκδοχή, σε ένα ψεύτικο μοντέρνο κόσμο!

πηγή